Ben verbaast alleen uit de trein te stappen in Pepinster-Cité, startlocatie Espace Nô ligt nauwelijks 250 meter verwijdert. Parkoerstekening en gratis inschrijfbon oppikken, ik kan op pad voor wat ik een pittige tocht verwacht. Meteen langs piepende poorten rivier de Vesder over en de bossen in. Golvend pad en aan een slakkengang want de koploper van onze groep is aan de trage kant. What goes up must come down en we wandelen opnieuw de rivier over voor wat stedelijk tarmac. Langs ’t spoor dan voorbij de tunnel uit 1841 en daarna pittig klimmen de gemeente uit en het groen tegemoet. Aanvankelijk een vlak grindpad, mind the recuperation ! Stilaan echter gaan we klimmen en genieten van prachtige vergezichten met vele torens van kerken en profane bouwsels op elke heuveltop. Het blijft maar ‘soft’ omhoog gaan en vele van mijn medewandelaars lassen een pauze in. Ik heb blijkbaar goede benen en blijf aan een rustig tempo stappen, minuut na minuut na minuut. Bereik gehucht Tancrimont na zowat 4,4 km en krijg een magistraal groen uitzicht cadeau. Koetjes in de diepte zijn niet meer dan bruine stippen. Wat is dit mooi ! Ik duik de vallei in langs een pittig paadje van keien afgezoomd door meidoorn. Na 800 meter en wat tarmac bereik ik Rondehaie en gaat de 20 km zijn eigen weg. Ben dus meteen alleen. Loop kilometers lang golvende tarmacjes aan de rand van de groene zone. Buizerd zweeft rondjes hoog in de lucht. Leuk kruisbeeld met bankje, dame wil niet op de foto staan, alle begrip. Plots afdaling, ik stap naar Theux of toch de rand van de stad. Bij de fraaie kerk van Juslenville mag ik weer klimmen tot het kerkhof, is bijna halven dans voor vandaag. Pittig dalen naar grasland en dan heel technisch klimmen. Losse keien en gelukkig ook paal en draad waar ik mij kan aan optrekken. On top een kudde luie longhorns, ik sluip voorbij. Merk dat mijn medewandelaars allen de beschikbare bankjes inpalmen, pittig parkoers inderdaad en l’ été Indien. Ik ben goed en blijf maar stappen. Lange helling tussen twee rijen meidoorn naar het volgende dorp. Wegdraaien dan bij een kerkhof en het wat donkere bos in. Zalig wandelen tussen loofbomen links en sparren rechts. Immer gerade aus en het pad wordt ‘une piste de cailloux’, stenenweg dus. Ik verslik mij even in de bepijling en sta voor een beekje, eigen schuld dikke bult en kier nekier were. Even verder moet ik echt wel door een beekje waden, op het rechte pad, één natte voet als resultaat. Blijk zachtjes te klimmen en dat blijft maar duren, is wel prachtig. Net voor de top open terrein en even verder een schitterend vergezicht met veel menselijke aanwezigheid en zowaar een terril, denkelijk van het Luikse steenkoolbekken.

Ik ben intussen al meer dan drie uur non-stop onderweg en loop moederziel alleen te genieten van zon en natuur (had startnummer 35 vanmorgen). Zachtjes dalen nu tussen de weilanden en kleine bosstrookjes tot de bewoning van Ensival, deelgemeente van Verviers. Op halve hoogte gaat de tocht verder parallel de spoorbaan en de Vesder. Krijg een fantastisch uitzicht cadeau op een kerk die op een pedestal lijkt te staan.  Nog een keienpad en dan een volgende bosstrook. Vlak is hier niet vlak maar golvend met een pittige helling om uit het bos te geraken. Ventje begint moe te geraken. Loop nu door de obligate witte wijk, dus ook in Wallonië en dan een bepaald technische afdaling naar het station waar de trein naar Verviers van 14:08 net weg is. No big deal, ik had sowieso 15:08 gepland.

Wandelaarsdrankje en nagenieten van een prachtige tocht. Perfecte mix van verhard en onverhard, pittig en vlak, open landschap en bossen. Haast perfecte bepijling ook, echt mijn ding en ik vertel dat bij aankomst aan de organisatie. Een heuse verrijking dus vandaag van de nadagen van mijn bestaan. In Leuven aangekomen blijkt er een wielerwedstijd aan de gang te zijn voor beroepsrenners. Ik blijf hangen in de bocht aan het station naar de Bondgenotenlaan. De heren komen aan een rotvaart naar beneden maar gaan gedisciplineert door de 90°. Iemand herkennen is er niet bij maar de kleurrijke bende en dito karavaan is wel een leuk schouwspel. Denkelijk ga ik komende dinsdag op bezoek bij Jules, ken het parkoers van buiten maar een mens moet wat met zijn vrije tijd.               

FOTOREEKS