Ben verbaast alleen uit de trein te stappen in Pepinster-Cité, startlocatie Espace Nô ligt nauwelijks 250 meter verwijdert. Parkoerstekening en gratis inschrijfbon oppikken, ik kan op pad voor wat ik een pittige tocht verwacht. Meteen langs piepende poorten rivier de Vesder over en de bossen in. Golvend pad en aan een slakkengang want de koploper van onze groep is aan de trage kant. What goes up must come down en we wandelen opnieuw de rivier over voor wat stedelijk tarmac. Langs ’t spoor dan voorbij de tunnel uit 1841 en daarna pittig klimmen de gemeente uit en het groen tegemoet. Aanvankelijk een vlak grindpad, mind the recuperation ! Stilaan echter gaan we klimmen en genieten van prachtige vergezichten met vele torens van kerken en profane bouwsels op elke heuveltop. Het blijft maar ‘soft’ omhoog gaan en vele van mijn medewandelaars lassen een pauze in. Ik heb blijkbaar goede benen en blijf aan een rustig tempo stappen, minuut na minuut na minuut. Bereik gehucht Tancrimont na zowat 4,4 km en krijg een magistraal groen uitzicht cadeau. Koetjes in de diepte zijn niet meer dan bruine stippen. Wat is dit mooi ! Ik duik de vallei in langs een pittig paadje van keien afgezoomd door meidoorn. Na 800 meter en wat tarmac bereik ik Rondehaie en gaat de 20 km zijn eigen weg. Ben dus meteen alleen. Loop kilometers lang golvende tarmacjes aan de rand van de groene zone. Buizerd zweeft rondjes hoog in de lucht. Leuk kruisbeeld met bankje, dame wil niet op de foto staan, alle begrip. Plots afdaling, ik stap naar Theux of toch de rand van de stad. Bij de fraaie kerk van Juslenville mag ik weer klimmen tot het kerkhof, is bijna halven dans voor vandaag. Pittig dalen naar grasland en dan heel technisch klimmen. Losse keien en gelukkig ook paal en draad waar ik mij kan aan optrekken. On top een kudde luie longhorns, ik sluip voorbij. Merk dat mijn medewandelaars allen de beschikbare bankjes inpalmen, pittig parkoers inderdaad en l’ été Indien. Ik ben goed en blijf maar stappen. Lange helling tussen twee rijen meidoorn naar het volgende dorp. Wegdraaien dan bij een kerkhof en het wat donkere bos in. Zalig wandelen tussen loofbomen links en sparren rechts. Immer gerade aus en het pad wordt ‘une piste de cailloux’, stenenweg dus. Ik verslik mij even in de bepijling en sta voor een beekje, eigen schuld dikke bult en kier nekier were. Even verder moet ik echt wel door een beekje waden, op het rechte pad, één natte voet als resultaat. Blijk zachtjes te klimmen en dat blijft maar duren, is wel prachtig. Net voor de top open terrein en even verder een schitterend vergezicht met veel menselijke aanwezigheid en zowaar een terril, denkelijk van het Luikse steenkoolbekken.
Ik ben intussen al meer dan drie uur non-stop onderweg en loop moederziel alleen te genieten van zon en natuur (had startnummer 35 vanmorgen). Zachtjes dalen nu tussen de weilanden en kleine bosstrookjes tot de bewoning van Ensival, deelgemeente van Verviers. Op halve hoogte gaat de tocht verder parallel de spoorbaan en de Vesder. Krijg een fantastisch uitzicht cadeau op een kerk die op een pedestal lijkt te staan. Nog een keienpad en dan een volgende bosstrook. Vlak is hier niet vlak maar golvend met een pittige helling om uit het bos te geraken. Ventje begint moe te geraken. Loop nu door de obligate witte wijk, dus ook in Wallonië en dan een bepaald technische afdaling naar het station waar de trein naar Verviers van 14:08 net weg is. No big deal, ik had sowieso 15:08 gepland.
Wandelaarsdrankje en nagenieten van een prachtige tocht. Perfecte mix van verhard en onverhard, pittig en vlak, open landschap en bossen. Haast perfecte bepijling ook, echt mijn ding en ik vertel dat bij aankomst aan de organisatie. Een heuse verrijking dus vandaag van de nadagen van mijn bestaan. In Leuven aangekomen blijkt er een wielerwedstijd aan de gang te zijn voor beroepsrenners. Ik blijf hangen in de bocht aan het station naar de Bondgenotenlaan. De heren komen aan een rotvaart naar beneden maar gaan gedisciplineert door de 90°. Iemand herkennen is er niet bij maar de kleurrijke bende en dito karavaan is wel een leuk schouwspel. Denkelijk ga ik komende dinsdag op bezoek bij Jules, ken het parkoers van buiten maar een mens moet wat met zijn vrije tijd.
Het verhaal van Google Maps vanaf bushalte Peerdeke brengt mij compleet in de war. Gelukkig pik ik een ‘wandeltocht’ bord op dat mij afzet bij Daverlo, de startlocatie van vandaag. Zat tot mijn verrassing als wandelaar moederziel alleen op de bus, maar ja vanaf station Brugge heb je tot hier een plejade aan mogelijkheden. Inschrijven en weg wezen, het is al na den tienen, heb 21,23 km voor de boeg en de verwachtingen zijn hooggespannen. Mijn gastheren ken ik niet dus ben benieuwd wat ze in petto hebben.
Meteen weg van een steenweg over het erf van een oude hoeve met rode luiken. Langs de voetballende jeugd dan en aan de overkant van de Astridlaan langs het Bergjesbos. We draaien er rond, het groen wordt serieus uitgedund. Wat landhuizen, een weiland en dan een fietspad op richting ziekenhuis Sint-Lucas. 1x gaat er voor puur natuur, weilanden en populieren, strookjes maïs en riet tussendoor, waterpartijen ook. Daarom wou ik persé deze tocht lopen. Wolken kleurend loodgrijs, zwanger van de regen maar worden weggewaaid, goed zo. Naar meer dan 6 km zwerven door het groen kom ik in Ver – Assebroek uit in een mij heel bekende rustpost met dank aan Oostkampse tochten. Moet er even mijn persoonlijke infrastructuur nakijken. Ja hoor, gat in de zool van mijn linker hiel. Wordt spannend.
Toch op pad voor een extra lus van ruim 8 km. Zoals ik hoopte haast linea recta naar Domein Ryckevelde. Een eerste strook met meterhoge planten die ik niet ken en dan heerlijk zwerven door prachtige dreven in Sint-Kruis. Een nieuw aangelegd half verhard pad, een zandbak, gewoon onverhard en grint parallel kassei, alles komt aan bod. Passeer een kasteel dat volgens mij Tudor is. Heb soms nogal wat hinder van de inconsistente afpijling en loop dan ook twee keer fout. Door een dreef met weerskanten dubbele bomenrij, noblesse oblige, en langs weilanden tot randje Oelegem. De polder in dan, langs leuke bankjes met dieren in houtsnijwerk. De kerk van Ver steeds in het vizier maar toch ruim 15 minuten over tijd bij de rustpost. Ergens het midden tussen kilometer en miles dit parkoers maar tot zover prachtig.
Hoog tijd voor de Brugse topper, de blonde Zot, echt wel één van mijn favorieten. Nog ruim 6 kilometer voor de boeg. Duik vrij snel de Gemene- en Loweiden in, graspaden in nattig gebied en dus met veel populieren. Kom opnieuw bij Sint-Lucas uit en moet dra wat straten lopen met uitzondering van kinderboerderij de Zeven Torentjes. De laatste rustpost hoeft voor mij niet meer, ik stoom door. Ben teleurgesteld over de laatste drie kilometer. We lopen een vierkantje rond een imposant kerkhof waar duidelijk veel te zien is. Doorkijkjes tonen oude praalgraven en militaire eer. Een gemiste kans toch om de wandelaars er dwars doorheen te sturen !
Vlotte reis terug naar Leuven, ben al met al tevreden over de tocht op drie kilometer na dan. Zelf was ik fysisch niet super, zal morgen in Pepinster anders moeten zijn !
Wegens succes hernieuwt, dat is mijn motto vandaag. De NMBS denkt daar anders over. Heb volgens het boekje 20 minuten overstaptijd bij Gent-Sint-Pieters maar mis de bus naar Ursel van zo’n 30 seconden. Balen helpt niet, dan maar een klein uurtje rondkijken in het erg drukke en in alle opzichten kleurrijke Gentse station. Op naar Ursel dan, uurtje rijden in een lege accordeon bus. Geen pijlen bij de Urselse kerk deze keer, twee keer pech dus want 2,8 km langs een vervelende steenweg tot de startlocatie op het vliegveld. Het is intussen 10:45 en ik kort mijn tocht in tot 20 km. Heb twee mogelijkheden en twijfel, zal onderweg beslissen. Op pad dus bij een zonnig maar winderig weertje over betonbaantjes in het groen, dit was ooit een luchtmachtbasis. Samen met de schaarse MTB-ers over een erg hobbelig bospad dan tot het tarmacje van Schapersbos. Eerste rustpost na 2600 meter. Ik stop zowaar, suis battu par la fringale. Babbeltje met medestanders. De lokale lus van 8,1 is beton, ik schakel dus naar plan B.
Meteen 20 tweede maal dus en over kiezelpaden langs weilanden de bossen tegemoet. Heerlijk genieten van lange dreven in het Drongengoed. Wordt wel voortdurend aangevallen door eikels die gelukkig slecht mikken, kom er ongeschonden doorheen. Moet enkele keren over boomstammen kruipen, stormschade is ook hier duidelijk zichtbaar. Duik een open strook in waar ik vorig jaar fout liep. Pijpenstrootje, ontluikende heide, prachtig toch het Maldegemveld. Sluit deze lus af met een strookje beukenbos. Kom Marije & Willy tegen die mij waarschuwen een ‘knooppuntenblad’ op te pikken voor de lokale lus. Drankje halen en aanschuiven bij Conny Lenaert & Dirk Cornelis. Zo leer ik stilaan steeds meer medewerkers van Beneluxwandelen kennen. Gezellig !
Zeven kilometer knooppunten lopen nu, lijkt mij het omgekeerde van vorig jaar. Opnieuw genieten van prachtige rechte stroken door het Maldegemveld. Kijk verrast op als Micky met zijn dames mij kruist, doet blijkbaar zijn eigen ding via zijn mobieltje. Enkele vennetjes en verder door halfopen terrein. Ik heb er zin in, voer de snelheid op. Schitterend gebied, deels over vlonders, langs prachtige varens en wild uitzaaiende berk. Soms wel wat vervelend de vele houten dwarsliggers, Natuurpunt in de leer bij de NMBS denk ik dan. Kom weer op het heidepunt en -poortje van daarstraks uit en loop terug naar de Drongengoedhoeve. Heb er ruim de tijd voor een Duvelke. Prachtige omgeving om een terrasje te doen overigens en zo denken alle wandelaars er over.
Heb nog ruim 4 km voor de boeg. Opnieuw lange rechte dreven in het groen. Wordt plots afgezet op een landingsbaan van de luchthaven. In auto taal gesproken zes baanvakken brede beton met nog eens twee in kort gemaaid gras aan weerskanten. Ik voel mij hier een nietig persoontje, kan mij het bulderend zo voor de geest halen. Paar kilometer beton en ik bereik de finish. Heb er nog net de tijd voor een heerlijke Filou van ’t vat, zeer geslaagd biertje. Terug langs de steenweg tot Ursel kerk en over Gent, deze keer zonder vertragingen naar Leuven. Kijk terug op een zeer geslaagde wandeldag, hier ben ik volgend jaar weer. Weekendplanning dan : zaterdag Assebroek en zondag Adeps in Pepinster, zalig reizen vanuit mijn nieuwe heimat.
Leuven – Brussel neemt met de trein geen 20 minuten in beslag. Brussel – Humbeek met de bus 50 minuten. Is maar hoe je het bekijkt. Alle wandelaars behalve uw dienaar stappen aan de kerk af, ik rij één halte verder dankzij Google Maps die een binnenwegje kent. Tja, wat is een mens zonder computer anno 2018. Ben vandaag ook weer alleen op pad omdat Annie & Chris forfait dienen te geven. Chris verloor eerder deze week het gevecht met een ladder. Ik hoop dat hij er snel weer bij is, gezond van lijf en leden.
Opnieuw een opdracht van 30 km dus vandaag, netjes vrijwel egaal verdeelt over vijf etappes van gemiddeld 6 km. Wordt uitgewuifd door Johan van de Heikneuters, mee op busreis met de Demerstappers uit Bilzen. We blijven met een aantal wandelaars vertedert staan bij een voetbalveld waar ukkies van enkele jaren oud vertrouwd worden gemaakt met de bal door een super gemotiveerde animatrice. Knap ! Het Krankenstraatje dan, de eerste strook natuur die ons afzet bij het Zeekanaal dat de Schelde met Brussel verbindt. Lopen richting Schelde voorbij een imposante betonnen brug en een Mariagrot. Een heel eind verder duiken we het bos in. Wordt heerlijk zwerven in het groen met tussendoor een passage langs weilanden. Bij stoeterij Gravenbos trekken we het door stormen en extreme droogte gehavende maïs in. Een paar straten en de eerste pauze wenkt in het POC (parochiaal centrum). Ik stoom door richting mooie dorpskerk en zonder mij af bij een splitsing op de langere afstanden 1x. Loop vrij snel terug door de weilanden en maïs die wordt geoogst en ingekuild. Voetwegen, buurtwegen, ze hebben hier allen een naam en nummer. Haast ongemerkt klim ik stilletjes in het landschap, omringd door dametjes met het sappige dialect van Bachten de Kuppe, Wervik op busreis in Brabant. Een uurtje dwalen door de akkers wordt afgesloten met een strookje kassei. Ben in Beigem en ga pauzeren in café Dennenhof waar Liliane & Eddy de dienst uitmaken. Het is er mij veel te druk en ik geniet van mijn aperitief op een bankje bij een gesloten frietkot.
Lokale lus nu voor de grootste afstanden. Bij de splitsing verlaat een achttal van Wervik mij, zal de rest moederziel alleen afwerken. Duik opnieuw het maïs in en de rand van het Lintbos. Krijg uitzicht op de abdij van Grimbergen en de ‘frietketels’ van Verbrande brug (Vilvoorde). Onze gastheer heeft iets anders in gedachten en gelijk heeft ie. Van de Tommelmolen tot de Liermolen mag ik genieten van die heerlijke vallei van de glasheldere Maalbeek, toppie ! Moet dan helaas een heel eind villaatjes kijken langs de Beukendreef die zijn naam gestolen heeft, geen boom te zien. Terug de akkers in dan langs patat en chicorei. De kerktoren van Beigem, ook een fraaie exemplaar overigens, komt in zicht. Tweede en laatste pauze ‘frietkot’.
Heb nog 11 km voor de boeg verdeelt over twee etappes. Opnieuw de akkers in en deze keer echt wel door het Lintbos waar een paar verweerde betonbaantjes vroegere menselijke aanwezigheid verraden. Lees wel op meerdere borden dat hier rond de eeuwwisseling geboortebossen werden aangeplant, met heerlijk groen resultaat zo’n 20 jaar later. Prachtig paadje afgezoomd met meidoorn richting veeweiden. Paarden, runderen en schapen, voor elk wat wils. Boven de einder komt een spitse kerktoren piepen, daar moet ik heen. Stoffige zandpaden, een kasseitje, een paar straten, hoog tijd voor een wandelaarsdrankje in een zaal waar het al rustiger wordt.
Een laatste keer op pad dan, langs kerk en kerkhof de weidse akkers tegemoet (nog eens). Stuk steenweg dan tot net niet Verbrande Brug want keerpunt aan de achterkant van het Grimbergse vliegveldje. Passeren het imposante Gasthuispachthof en kom tot mijn verrassing terug bij het zeekanaal uit. ‘ons Laura’ geeft van jetje en spiegelt zich op het woelige water want er staat een heerlijk briesje. Ik geniet van de paar kilometer linea recta langs het water, het is er gewoonweg zalig ! Bij het Gasthuisbos trekken we terug de bewoonde wereld in. Uitbollen langs een visvijver en koning voetbal, ruim de tijd voor een Duvelke.
Busje komt zo, busje komt zo … heeft een kwartier vertraging, het maakt mij niet happy. Tijdens de rit terug naar Brussel-Noord vergeef ik het onze gekleurde medemens ruimschoots. Hij rijdt zachtjes maar gestaag, is op elk moment galant voor de reizigers en de andere weggebruikers en verliest toch geen tijd aan nutteloze dingen. Ik wuif hem dan ook vrolijk uit als ik afstap …oh ja de treinen naar Leuven hadden ook bijna 10 minuten vertraging !!! Dinsdag probeer ik naar Ursel te trekken, was vorig jaar een parel van een tocht waarbij ik nog deskundige uitleg kreeg van Gino, ooit één van de Doetjes.
Hij heeft geen zin om op te staan ! Ik neem dus de trein een uur later dan gepland maar wel zonder overstap van Leuven naar Diksmuide. Chris schudt meewarig het hoofd bij het horen van mijn keuze, al beton zegt hij. Ik heb de Vierdaagse gemist door werk omstandigheden en blijf dus koppig bij mijn plan. Aan het station even voor 11:00 een tiental wandelaars maar slechts eentje met een routeplan. Van Gentenaar tot Zichemnaar, de Patrick neemt ze op sleeptouw tot de trap naar de starlocatie. Ben erg laat en twijfel dus tussen 22 en 30 km ondanks de verre reis. Beslis wel onderweg. Na de formaliteiten dus op pad voor een eerste etappe van 3,8 km. Strookje drukke steenweg en dan een zwerftocht langs achterafjes over brede plaveien en grasstroken. Steenweg opnieuw over en door industrieterrein tot de rustpost. Ik stoom gelijk door. Laat de Ijzertoren links liggen en loop met de gelijknamige rivier mee Diksmuide verlatend. Lekker wandelen over een houten staketsel langs de rivier, verder op beton. Weg van het water over het Stiltepad Kaaskerke, beton met slingers door de polder, langs een ruïne ook. Net voor de dorpskern draai ik naar rechts de Frontzate op, een oude spoorbaan, nu een fijn grint wandelpad. Twee keer linea recta , de spoorbaan en dan beton lopen langs een kroosgracht tot het centrum van het stille Oostkerke. Heel mooi centrum overigens met huizen in gele baksteen en de kerk verscholen in het groen. Pauze in een splinternieuwe zaal en korte babbel met gehavende Guy Verhelst, overigens in charmant gezelschap, en kennissen uit Kluisbergen. Allen met een rondje voorsprong op mij uiteraard.
Op pad voor een lus van 8 km. Bizarre lucht, cumulus zwanger van regen houdt het toch droog. Aanvankelijk gewoon de baan volgen met een rietkrans aan weerskanten en pas gemaaide bermen waarvan de stoppels mij niet aanspreken als wandelterrein. Opvallend hoeveel waterkiekens ik op de sloten zie, serieus grote kolonies. Een witte reiger zweeft sierlijk met trage vleugelslag over Le Plat Pays, zalig ! ik zet koers naar Zoutenaaie en zijn verspreidde hoeves. Loop van de Molenvaart weg over betonbaantjes richting Pervijze. Ben moederziel alleen. Tarmac wordt verweerd tarmac, wordt grint. Wandel een prachtig slingerende strook samen met de Oude Aa vaart, met geschoren oever wat het uitzicht ten goede komt. Daarna is het uit met de pret. Eerst een fietspad en dan puur beton aan de rand van wegen tot Scheeweghe en Oostkerke. Nog even een verassing bij een Orthodoxe kerk met meerkleurig dak en speciale grafkruisen. Voorbij een vervallen station ben ik weer in de rustpost waar het erg stilletjes is. Tijd voor een praatje over het wel en wee van de helper met de kassierster van dienst.
Heb nog 12 km voor de boeg. Meteen opnieuw de polder in met op de achtergrond een langgerekte heuvel, de Kemmel denk ik dan. Zelf moet ik naar de Ijzertoren die meteen prominent in het landschap staat. Slinger er mij over tarmacjes langs hooiland en polderpatat, de spoorweg ook, binnen een ruim uurtje naartoe. Heb nog zowat 5 km voor de boeg. Prachtig uitzicht over de Diksmuide Bloemmolens die omgebouwd zijn tot lofts en dan genieten langs het water, lijkt wel Klein-Brugge dankzij een kasseipad langs gekanaliseerd water. Ik krijg nog een extraatje randje Beerst en keer door achterafjes en een park terug naar het station. De laatste kilometer van de wandeling was mijn eerste vanmorgen, die hoef ik dus niet meer. Scheelt hem een uur terug naar huis !!
Ben best tevreden over deze tocht, stroken natuur gezien die ik niet kende en een parkoers waar werk van gemaakt was in een ondankbaar gebied.
Een mens moet zijn vrije tijd nuttig besteden en dus reis ik vandaag af naar de Tornado’s in Haacht-Statie … startzaal toch ruim een kilometer van de statie ! Ben er net op tijd om JPD de ‘piste’ te zien ingaan. Jules uit Turnhout spreekt mij aan over Ides Codde. Een vraag die ik nog wel krijg. Ken Ides als een vrij stil persoon, fervent wandelaar en gewaardeerd dagelijks medewerker aan Beneluxwandelen. Meer moet dat voor mij niet zijn. Ik richt mij op de orde van de dag en het aanbod van vijf lussen vanuit de startzaal. Kies uiteraard in eerste instantie voor de langste etappe zijnde 11 km. Ommetje van een paar straten om terug te keren naar de lokale en zeer gekende brouwerij om dan fluks naar … de statie te wandelen. Rustig paadje langs ‘den ijzeren weg’ en bij naambord Spet duik ik een graspad in. Een poosje genieten van puur natuur met een beekje erbij en zijn populieren. Strookje steenweg dan, we volgen al geruime tijd een GR die ik in een vorig leven liep maar dan in omgekeerde richting. Bij Schoonbroek ons tweede stuk natuur. Halfopen terrein met weilanden en verkleurend maïs. Vervolgen met wat tarmac en huisjes kijken tot de volgende weilanden. Maïs wordt verderop geoogst en een rijtje wilgen vervolledigd het decor. Noemt hier blijkbaar Land van Ronsdonck. Door het nog jonge bos tot de spoorbaan en dan langs pas geschraapt tarmac tot een splitsing. Vreemd de bordjes ‘voor’ en ‘na’ spreken elkaar tegen ! Op goedvallen uit dan maar. No big deal zal later blijken want er komt een tweede splitsing voor dezelfde afstanden zijnde 11 km en 7,1 km. Het parkoers vervolgd nog steeds tussen bos en paardenweiden tot de onvermijdelijke steenweg om terug bij de start te geraken. Best aardig die twee uurtjes die ik wandelde. Verwittig wel de organisatie over het voorval onderweg. Zij rijden er meteen met de fiets naartoe, mooi zo.
Geen Duvel uiteraard onder de Haachtse toren maar een even pittige Ommegang. Napraten met Xavier over de verwarring bij de splitsing, hij heeft er niets van gemerkt, vreemd toch. Pik nog een tweede lusje uit het aanbod zijnde 6,8 km in een totaal andere richting. Eerst even Sigrid en haar maatje vertellen dat de 11km best wel leuk zijn. Zijn zij late vertrekkers tegenwoordig ! Op pad dan tussen bebouwing oud en nieuw tot een eerste bosstrookje. Hupsakee over de spoorbaan en natuurstrook nummer twee langs een groenig beekje. Terug ‘den ijzeren weg’ over en net voor de kerk van Wespelaar opnieuw richting Haacht kiezen. Steegje Het Dammeke en wat straten naar de derde groene strook. Linea recta door het wilde, wulpse groen. Zet mij, eenzame wandelaar af bij het kanaal Leuven – Mechelen. Stap ook een eindje in die richting en ga dan straten lopen tot de finish. Grappig zicht onderweg met pompoenen die als lampionnen metershoog in hagen groeien.
Het is nog maar 14h00, heb dus tijd voor mijn tweede Ommegang en keer dan terug naar Leuven. In het station is net een pizzazaak open gegaan, created in New York. Neem dus een ‘slice’ mee voor een prijsje. En of het vieruurtje mij smaakte ! Morgen terug aan de slag in Zaventem en het weekend voorziet in Diksmuide (al beton zucht Chris meewarig) en Humbeek, dan wel met mijn maatjes. Tot dan.
Lees vanavond op Facebook de korte boodschap van Ides en de vele reacties hierop. Snap al jaren het streefdoel van de Wandelgazette niet en nu met het vertrek van Ides, Willy & Marije nog veel minder. Wij bij Beneluxwandelen doen gewoon verder ons ding, sober en met respect voor de vele gewaardeerde medewerkers waaronder de eerder geciteerden. Met dank ook voor de vele schouderklopjes die wij van de wandelaars mogen ontvangen.
Omdat ik redelijk goed ‘ à jour’ ben met Beneluxwandelen besluit ik een maandagse wandeltocht te lopen. De logische keuze vanuit Leuven valt dan op Diepenbeek waar ik al een eeuwigheid niet meer geweest ben. Meerdere treinen per uur tot Hasselt en meerdere bussen binnen dezelfde tijdspanne tot het Patersplein of zijn omgeving. Wat kan een mens meer willen ! In de startzaal kom ik uiteraard meteen Rene Smets tegen met zijn opvallend gehavende ‘salle à manger’. Hij geeft mij niet de kans er ook maar één woord over te zeggen. Op pad dan maar voor 23,3 km.
De tocht begint goed met een paar dreefjes en een open veld knal paars bebloemd, puur natuur. Een eerste helder waterloopje ook, zal wel de Stiemer zijn. Ruil hem in voor de brug over het Albertkanaal en terug puur natuur bij een nu bruine beek wandelend langs bronsgroen eikenhout. De Maten noemt het gebied hier, beroemd als natuurpracht met zijn vele plassen. Van op respectabele afstand houdt een blauwe reiger in het riet de tweevoeters in de gaten. Opvallend ook zijn de omgewoelde wandelpaden, zwijntjes ? Na de plassen komt de Stiemer terug ruim aan bod gevolgd door een eerste fietspad. Het loodst ons naar de zanderige purperen heide, heerlijk biotoop. Terrein wordt opnieuw halfopen en we keren terug naar het Albertkanaal. Verlaten het weer voor puur natuur, eenman pad hoger gelegen dan een rietkraag. Enkele huizen en een strook weiland, we stappen stilaan naar een imposante hangbrug. Moeten wel pittig klimmen om er te geraken. Aan de overkant van het water gewoon een fietspad en een lange rechte straat tot de rustpost Godsheide. Heb 9 km in de kuiten, loop niet echt vlot.
Innerlijke mens versterken en weer op pad. Een frisse, vinnige verschijning springt mij voorbij. Oeps, geen spek naar mijn bek vandaag en weg is zij. Van de lokale koning voetbal gaat het door een parkbos tot golfterreinen. Splitsing en 23 1x dwars door de greens en links over een schelpenpad. Heerlijk wandelen. Kom zodoende bij de Ethias Arena en de Grenslandhallen uit. Pijlen hangen er ver uit elkaar en ik moet super aandachtig lopen. Geen probleem er valt hier verder toch niks te beleven. Voetgangerstunnels onderdoor bij een rotonde, zicht op een leuke watertoren en verder over fietspaden langs een park en een bedrijvenzone. Bereik opnieuw het Albertkanaal. Gek, geen voetpad en toch moet ik een paar kilometer langs een drukke weg de waterlijn volgen. Gelukkig is er een brede grasstrook zodat ik mij toch veilig voel. Gewoon linea recta doorlopen, verstand op nul en blik op … de kerk van Godsheide. Tegenvaller het tweede deel van deze lus.
Pintje drinken in een haast lege rustpost en op naar de laatste loodjes. Splitsing aan de golfterreinen dus en tarmacje in het groen, opnieuw erg dun van pijlen voorzien. Duik het bos in over een Finse piste. Loop langs een ander deel van het golfterrein maar nu wel verscholen tussen de bomen. Strookje fietspad om over een drukke steenweg te geraken. Wordt er samen met een fietsster bijna van de sokken gereden door een onaandachtige bestuurster. Gelukkig zijn wij beiden wel alert. Opnieuw een fietspad in het groen tot een poortje van Natuurpunt. Door een hek en over de stoppels lopen want hier werd net gemaaid. Wat ik voelde aankomen gebeurt ook. Omdat de pijlen soms ver uit elkaar hangen loop ik fout, omdat ik heel aandachtig naar de ondergrond en zijn vele stoppels kijk. Gelukkig blijken twee paden parallel te lopen en ben ik nauwelijks 20 meter uit de richting. Knap stukje natuur trouwens dit perceel. En dan is het uit met de pret. De resterende kilometers stap ik over tarmac en fietspaden, dwars door het Limburgse universitair centrum en verder tot het Patersplein.
Heb ruim de tijd voor een Duvelke en kijk met gemengde gevoelens terug op deze tocht. Heb prachtige stroken gelopen langs de Stiemer, de Maten, het golfterrein en de strook Natuurpunt. Er zaten ook mindere in waarbij ik vooral het lange, redelijk onveilige stuk langs het kanaal bedoel. Och ja, we hebben weer een zwetende neus gehaald en het maandaggevoel is weggeveegd. De werkweek wenkt en de plannen voor volgend weekend dienen nog ontvouwen te worden.
Zaterdagochtend, ik zie het al van ver, rood op de televisies van de NMBS bij station Leuven, het zal toch niet waar zijn hé ! Toch wel, storing aan de bovenleiding in Landen, geen treinverkeer tussen Tienen en Waremme. Voor mij geen wandeling in Montenaken dus vandaag. Ik haal mij een bakje troost bij Panos en keer mistroostig terug naar mijn appartementje. Plan B dan maar, de wasmachine moet dringend opgestart worden, is niet meteen mijn sterkste kant. Brochure gelezen en aan de slag. Werkt perfect ! Hou er een goed gevoel aan over. Blijf het fantastisch vinden wat Annie & Chris voor mij gedaan hebben maar dat vleugje onafhankelijkheid en zelf bedruiping, het hoort zo. Ben nu op dat vlak waar ik hoor te zijn. Dat Minne haar geschreven belofte voor de echtscheiding niet nakomt zegt alles over haar ziekelijk brein, ik lig er niet meer wakker van.
Vandaag dus weer op pad. Slechts een halfuurtje trein tot de Adeps van Basse Wavre, startlocatie nauwelijks 250 meter van het station in een klooster-school. Het is er druk zo rond 09:30, a-typisch voor Adeps eigenlijk. We vertrekken met z’n allen langs la Dyle Romane, de ook wel in Leuven bekende Dijle dus. Paar straten lopen en dan een stevige en lange klim die menigeen op de adem doet trappen. Commune d’Ixelles lees ik bij de laatste gebouwen, de bosklassen voor de Brussels jeugd dus. Meteen ook splitsing en de 20 km alleen op pad. Voor mij vijf wandelaars, achter mij niemand meer. Pittig deze eerste kilometers, voortdurend op en neer, ik puf en hijg, lijk niet echt mijn dagje te hebben. Het begrip wandelpad wordt door de gastheer (of vrouw) eigenzinnig ingevuld. Villa’s dan en zachtjes zakken naar voor mij bekend terrein, het kasseitje in Grez waar A.M.I. hun clublokaal hebben. Drukke baan over bij watertje Le Pisselet en dan de akkers in, royaal van droogmest voorzien en met populieren op de achtergrond. Strookje bos dan en een lieflijk kasseitje, zowaar een relatief vlakke weg. Ik volg gedwee en in gedachten verzonken de drie mannen voor mij. Finaal spreken zij mij aan. Zij volgen een eigen ingeving tot 15 km en zijn dus van het 20km parkoers af. Bedankje van mijn kant en ‘kier nekier were’.
Ben de komende tijden teleurgesteld vanwege het vele asfalt en beton tot riviertje Le Train. Verzoen er mij weer met mijn gastheer stappend tussen bos en veld over kassei die overgaat in veldweg. Passeer vervolgens een paar gehuchten van Grez-Doiceau zijnde Morsaint en Royenne. Halfopen terrein en een afwisseling van verhard met soms leuke huizen en onverhard door de akkers. Het water is nooit ver weg met de Ry de Heze. Ook dit gehucht passeer ik om te vervolgen met twee klimmen waarvan de tweede stevig tot hoog in de akkers. Mijn zwoegen wordt telkens beloond met magistrale vergezichten, eigen aan deze streek die mij wel ligt. Dalen door een donker bos nu langs een onfris geurende open riool, les Gorges aux Loups. Passeer bij het naambordje Bonlez Frans uit Langdorp, gekend als wandelaar die van alle markten thuis is. Dorpje in, dorpje uit, le Sentier de Bahayrmont is weer zo’n kuitenbijter die mij pijn doet. Kom bij een manege uit en moet honderden meter linea recta over een betonbaantje. Hoog in het landschap maar met uitzicht nul vanwege bolle akkers aan weerskanten. Automobilisten op het smalle pad zijn super voorzichtig en vriendelijk, een leuke ervaring. Hoekje om en richting bosstrook. Was ik al uren alleen aan de wandel nu wordt het druk omdat de 10 km aansluit. Heelder families met uitgelaten kinderen die zich echt laten gaan. Pittige en technische afdaling overigens richting Dion-Valmont. Een ijsjeswinkeltje doet er gouden zaakjes, ik bunker cola, zit haast door mijn voorraad heen bij deze toch wel warme en zonnige dag.
Opnieuw klimmen geblazen over de Sentier du Champ des Cailloux, letterlijk te nemen. Nog eens een fenomenaal uitzicht en tussen bieten en chicorei naar een tunneltje onder de lokale expresweg. De kilometers beginnen te wegen, heb er ongeveer 18 non-stop op de teller staan. Nog 3 te gaan. Op en neer door een bosstrook met een prachtige holle weg tot het naambord Wavre. Uitbollen langs La Dyle. Heb 50 minuten tot de trein en die vul ik met Chimay Blue en een babbel op het terras met een Adeps verantwoordelijke die ik ook in Ciney tegenkwam. De treinbegeleider is een wandelaar die ik ken en dus hebben wij een gezellige babbel over treinen en voettochten. Kijk terug op een tocht met letterlijk en figuurlijk heel wat hoogten en laagtes, ben tevreden en plan voorlopig Ottignies voor volgende zondag. Tja, Adeps is mijn ding wel.
Ik merk het al een tijdje, door die hetze rond mijn verhuis wandel ik te weinig en gaat mijn fysieke conditie er op achteruit. Plan dan ook vastberaden een extraatje in bij de Pinguïns vandaag met startplaats Begijnendijk. Rechtstreekse trein vanuit Leuven en slechts drie stations ver, een makkie dus. De NMBS is wel trouw aan zijn principes en we vertrekken met een kleine 10 minuten vertraging wegens een weerbarstige ontkoppeling van treinstellen. 1200 meter opwarmen tussen station en startplaats, ideaal. Kom er meteen clubmaatje Peter tegen die al een rondje voorsprong heeft. Op pad dus voor 29 km en vrij snel het Recreabos Bieheide in. Heerlijk koele dreven lopen en vervolgens langs een toch wel vervuilde beek met lage waterstand. Aan de overkant van een drukke steenweg wacht halfopen landschap en nogal wat tarmac richting Booischot. De spoorbaan over bij het lokale station en vervolgens een bosje van spar en varens opzoeken bij Strooiselhoeve. Terug over ’t spoor bij de Mechelbaan en een mix van bosjes met roestkleurig watertje en weilanden tot de startlocatie. Een kleine 8 km in de kuiten.
Een korte groet aan ‘local’ Roger en weer op pad. Sorry maatje ik ben de laatste tijd niet zo praatvaardig, nog niet in mijn gewone doen. Verken een ander strookje van de Bieheide, meer kronkelende paden. Passeer vervolgens een camping en loop door een strookje wild bos. Daarna verwordt het parkoers een tijdje tot een stratenloop, linea recta tussen de villa’s. Ben blij opnieuw gras onder de pootjes te krijgen en een hotsend, botsend pad langs een bosrand. Even verderop de laagste groene delen van de Balenberg. Kruis twee keer wandelaars die al wat meer afstand gelopen hebben en stap door stille straten tot de rustpost in Baal centrum, midden de wegenwerken gelegen. Halven dans zowat en tijd voor een wandelaarsdrankje. Veel bekenden in de zaal, fotografen ook met de Dubble F en hun dames en zowaar Colette & Alain.
Haal in een lokaal winkeltje een extra fles cola op want er wacht een opdracht van 9 km. Wannes liet er zich nogal pessimistisch over uit, getemperd door Frans. De eerste stroken zijn inderdaad niet leuk. Lange rechte straten, soms zelfs zonder voetpad. De Baelebergvoetweg is dan weer een graspad met aan weerskanten volkstuintjes. Ik klim langzaam in het landschap, duik een bos in tot bij een ruïne van ijzerzandsteen toren. What comes up must go down en ik ga ook weer straten lopen. Beetje dun toch voor prestigevereniging Langdorp. De Betecombroekstraet brengt soelaas en ik verzoen mij opnieuw met de parkoersbouwer. Ga zwerven door een vallei bestaande uit bosjes, maïsaanplant, weilanden en gewoon wilde stroken grond. Leuk strookje dit en terrein dat mij absoluut onbekend is. Nog een paar lange rechte steenwegen, een laatste strook maïs en ik ben weer in Baal. Het is nu opvallend stil in de rustpost.
Heb nog een uurtje wandelen voor de boeg. Wegenwerkers gieten vers en sterk geurend asfalt uit, ik vlucht weg. Enkele straten en dan door het groen een heuvel op en af bij een watertoren. Ik nader het Sven Nys Center, bikes parkoers op de Balenberg. Wordt er vakkundig rond gestuurd waardoor ik een mooi overzicht krijg van het geheel. Opnieuw een paar straten en dan een bosstrookje met gammele brug en dito vlonders, ze kraken als je er over loopt. Verderop een blijkbaar privé pad naar de volgende bosstrook. Even open terrein, kruising met aanlooproute van daarstraks en een laatste strook spar. Voorbij een modderig beekje passeer ik camping Roygaerden en loop tenslotte een half rondje langs een vijver met erg lage waterstand.
Heb nog even de tijd om bij te babbelen met Marie-Louise & Jo, Karmijn ook. Sorry maatjes, moet er vandoor, treintje komt zo … Niet meteen de mooiste tocht van de Pinguïns vandaag, maar het was mooi weer en de kuiten deden het goed. Nu een drietal dagen werken voor Straumann & IJsetrippers. Ben opnieuw paraat tijdens het weekend met tochten in Montenaken en Basse-Wavre, poepsimpel bereikbaar vanuit Leuven, zalig toch !
Binnen het uur sta ik in de sporthal aan de Zeypestraat, trein en bus, in die volgorde, sluiten perfect aan. Plan 32 km wandelplezier vandaag want weet dat Kampenhout en omgeving veel te bieden hebben. Het is behoorlijk warm als ik omstreeks 09:45 van wal steek. Het duurt maar enkele honderden meter tot het eerste bosje en dus onverhard. Om de paar minuten strijkt een grijze vogel sierlijk neer uit het zwerk, zal zo de ganse dag zijn. Brussel Airport is nog steeds een belangrijke draaischijf in dit land, tot spijt van sommigen. Maar terug naar de orde van de dag. Een paar straten en we duiken met z’n allen het Weisetterbos in. De groene omgeving wordt door onze gastheer netjes uitgemolken. Wel wat hinderlijk zijn de bijwijlen zwermen eendagsvliegjes. Hoort bij de zomer uiteraard. Passeren een prachtige oude hoeve met gracht en duiken dan letterlijk het verdorrend maïs in. Opvallend veel Buggenhoutse Vossen aan de wandel, denkelijk de bus die voor de startzaal stond. Ik laat de meesten ter plaatse en stap langs een heerlijk slingerend beekje de volgende strook maïs tegemoet. De Biesboswegel dan, inderdaad naar de volgende bosstrook. Ik wandel al de hele rit bijna hand-in-hand met hetzelfde koppeltje al wisselen we geen woord met elkaar. Een laatste strook akkers en rustpost Pax doemt op na ruime 7 kilometer.
Het is er berendruk en ik besluit gewoon door te lopen, heb redelijk goede benen vandaag. Een strookje kassei loodst mij het centrum van Kampenhout in en zijn roze geschilderde Villa Lucie gedateerd 1883. Koop een extra liter cola bij de plaatselijke neringdoener, het is dorstiger weer dan ik vanochtend inschatte. De Lamanterveldweg dan, voorbij nieuwbouw. Oversteek clubmaatje Roger die nog zijn tempo niet lijkt te hebben van voor het ziek zijn. Geen nood, training baart kunst. Betonbaantje langs afgelegen voetbalvelden en dan het donkere Rotbos. Zodra de 14 km wegdraait ben ik alleen. Opnieuw veldwegen langs de vele ezels van de Kampenhoeve. Stilaan doemt het Hellebos op. Blijf aanvankelijk tarmac lopen langs zijn rand tot de politieschool. Mag dan gaan genieten van lommerrijke paden, kurkdroog dit jaar en dat was ooit anders. Als ik deze groene strook achter mij laat weet ik rustpost 2 dichtbij, de sporthal van Berg. Heb 14 km in de kuiten en het is dus hoog tijd voor een pauze en een drankje.
Een kwartiertje later weer op pad door het Torfbroek, bosrijk en even verderop zachtjes klimmen over een veldweg met van die vervelend rollende keien. Nog steeds continu de grijze vogels boven onze hoofden. Een veld met zonnebloemen en eentje met druiven langs de rand van ons pad. Zien er maar triest uit na de hete en droge zomermaanden. Een maïsveld haast compleet plat geslagen. De streek heeft er een paar stevige onweders opzitten. Er komt aan de einder een dorpje met leuke kerktoren piepen. Is Nederokkerzeel en de volgende rustpost die ik merkwaardig genoeg niet vind. Besef dat ik het dorp uitloop op de lus voorzien voor 32 en 42 km wandelaars. Het weze zo, heb voldoende vocht aan boord om ook deze 7 km vlot door te komen. Loop letterlijk dwars door een akker en volg dan de hobbelige voetweg 69 naar een wild bos. Terug in open terrein van de ene veldwegel naar de andere buurtwegel dwars door akkers en weilanden. Strookje kassei, enkele huizen en ik duik heerlijk groene beemden in. Halfopen terrein maar immer groen, een heus wandelplezier. Kom finaal in een bosstrook uit met talrijke vlonders. Hier was ik jaren geleden al wandelend over een streek-gr. Het feest eindigt bij een betonnen fietspad dat naar de kerk van Nederokkerzeel leidt waar ik deze keer de rustpost wel vind.
Even overleggen met een groepje uit Antwerpen die hetzelfde probleem hadden als ik. We hebben met z’n allen een pijl voor de lokale lus gevolgd en zijn niet ver genoeg doorgelopen naar de rust. Little bit tricky thing. We malen er niet om, het parkoers is echt wel leuk en hebben toch maar 10,5 km in één ruk uitgelopen. De laatste loodjes dan. Meteen weer puur natuur langs Kwikborre en dwars door de Broekbossen. Vele vlonders dit deze zomer van geen nut zijn, de ondergrond is beenhard. Na de bossen door grasland, stroomopwaarts een glasheldere beek. Deze tocht wordt steeds beter naargelang de kilometers vorderen ! Stil tarmacje dan tussen bos en weiland, nog steeds meer bruin dan groen. Enkele honderden meter gewone straat ook tot … de Wildersedreef. Vanaf een golfterrein kasseitje met betonnen randen gewoon kaarsrecht en met aan weerzijden een dubbel zoom van platanen die vrijwel allemaal in hun nakie staan. Echt iets speciaals dit en het verveeld geen moment al is de weg dan nog zo lang. De job zit er bijna op. Nog een achterafje een laatste tarmacje en ik sta bij de bushalte van deze ochtend. Reis terug naar het station van Haacht waar ik helaas 50 minuten dien te wachten in een desolate omgeving op de trein naar Leuven. Onder zacht hemels gedruppel kijk ik toch wel vermoeid terug op een dijk van een tocht. Vooral zij die rond Nederokkerzeel mochten wandelen hebben een zalige tocht beleefd vandaag. Jammer dat we door het actuele overaanbod van lange afstanden met zo weinig waren. Op de agenda zetten voor volgend jaar dan maar, moet je echt gelopen hebben deze parel van de Witloofstappers.
Mijn engelbewaarders zijn al om 09:00 en een beetje in Leuven. Hebben dan al fileleed vanaf Brussel achter de rug. Handige Harry, sorry Chris, komt mij even helpen met een paar verhuisklussen. Daarna rijden we naar Rotselaar-Heikant om even de beentjes te strekken. Blijkt dat er twee lussen van elk 10 km op het menu staan. Steken van wal voor lus A net na mijn clubmaatjes gekend als het Lydie Walking Team. Aanvankelijk wat wijkjes lopen tot voetpad ‘onder ’t spoor’ net voor station Wezemaal. Kom ik straks nog eens langs. Richting Speelbos dan met al meer onverhard en langs de voornoemde spoorbaan. Vrolijk wandelen langs veld en bos tenslotte tot de schitterende rustpost Donjon Ter Heyden. Wordt uitgebaat als ‘magasin du terroir’ en dus doen we ons te goed aan Hagelandse streekbiertjes van Wolf tot Witlov. Zo komt een mens nog eens ergens !
Terug op pad dan, gesterkt door de bruintjes en langs maïs en wilgen. Kom her en der een bekend paadje tegen maar het overgrote deel van het parkoers is nieuw voor ons allemaal. Velden en bosstroken wisselen elkaar af, een fraai laantje berkenbomen trekt mijn aandacht. We stappen langs de Plas ter Heide en zijn zomers droogliggende gracht richting startlocatie. Halven dans die we vieren met een lekkere Broeder Jakob. Het is echt wel de dag van de streekbieren.
Tweede etappe dus met een graspad dat door de lokale ‘brousse’ leidt. Stapken-op naar de oever van die onvolprezen Demer. Wat is er heerlijker voor een wandelaar dan stroomopwaarts zomers te mogen meanderen langs de diepliggende waterloop. Dit is puur genieten ! Weg van onze vriend volgen we de Zallakenlandweg, pikken een diepliggend beekje op en maïsvelden tot de spoorbaan Leuven – Aarschot. Geïmproviseerde rust in de duivenbond. We vieren er dat ons konijntje een dagje ouder is geworden dan gisteren. Haar tempo is vandaag niet wat we gewend zijn, tja …
De laatste loodjes dan. Aanvankelijk een linea recta fietspad in het groen parallel met den IJzeren Weg. Dan pittig doorheen een villawijk, op en neer tot de finish. Een laatste drankje om deze toch wel verdienstelijke tocht door te spoelen. Mijn maatjes vertrekken naar Giesbaarge ik naar station Wezemaal gelegen op 1100 meter. Helaas vergis ik mij van straat en doe er … een vol uur over. Broeder Jakob was blijkbaar echt niet wakker ! Kom gelukkig zo’n vijf minuutjes voor de trein naar Leuven op het perron. No big deal dus. Morgen trek ik naar Kampenhout.
Even paniek op het Hasseltse perron deze ochtend. De trein richting Mol van 09:08 staat niet op het bord. Du dumkopf, het is zondag en die route wordt slechts om de twee uur bediend ! Ben er dus een uur te vroeg want heb de zaterdagroute uit mijn peeceetje gehaald ! Anderhalf uur wachttijd dus in het gezelschap van letterlijk honderden, erg stille, Pukkelpoppers. Het is al bijna 11:00 uur als ik de startzaal van de Kampse Wandelaars betreed, nauwelijks 70 meter van het station. Heb ruim 24 kilometer voor de boeg, tijd zat dus. Na de vervulling van de formaliteiten stap ik door een paar winkelstraten, met veel leegstand zoals overal. Het gaat goed met de Belgische economie ! Een eerste dreef dan, de Naamselaan, richting Kamp want alles wordt hier gedomineerd door onze vrienden van het ABL (grappend ook wel Arm Belgisch Leger genoemd). Loop aanvankelijk moederziel alleen langs een BMX parkoers en smalle slingerpaadjes. Het is opletten geblazen al moet ik zeggen dat de bepijling een hoog niveau heeft. Pik wat wandelaars op van andere afstanden en loop nu lange rechte paden met nogal wat naalden onder de schoenen. Tarmac dan langs gespreide bebouwing, voorbij een pas aangelegd regenpoeltje ook. Begroet bekenden van VOS en vervolg langs achterafjes in een woonwijk en een golvende bosstrook met merkwaardig kruisbeeld. Niks op aan te merken de eerste 7,2 km waren netjes.
De volgende opdracht is er zowaar eentje van 12,2 km ! Met mijn Adeps ervaring mag dit geen probleem zijn. Even gezamenlijk aanlopen door het bos en dan rechtsweg over zanderige paden in het groen. Ik oversteek een viertal waarvan het tempo mij laag lijkt voor de te bewandelen afstand. Stel geen vragen, elkeen zijn ding. Ga nu twee uur genieten van eenzaamheid, peis en vree. Onze parkoersmeester is een topper, variatie troef in puur natuur. Het Limburgse sparrenbos deint uit en geeft groeikansen aan pijpenstrootje nog prachtig groen. Dan komt de open vlakte aan de beurt. Mini sparretjes, frêle bloeiende heide, immense vergezichten. Puur genieten. Verderop opvallend hoeveel kleinere planten en varens al herfstig rossig staan, het geeft wel nog meer kleur aan deze zalige tocht. Loop al een tijdje langs een houten omheining, blijkt een begrazing door zwarte runderen te zijn. Mijn pad is soms stevig bezaaid met keien, bedoelt als waterdoorlaat wat deze zomer natuurlijk niet van toepassing is. Voorbij een beekje duik ik weer de weidse vlakte in en de heide. Doet mij denken aan stroken van de Olat driedaagse vanuit Geldrop, even mooi en zalig wandelen. Verlaat stilaan het open gebied langs brede zandpaden gebruikt door de tanks van Onze Jongens. Onze gastheer is geniaal, stuurt mij door een mini-paadje met varens van anderhalve meter hoog. Vervolgens een lang recht pad als een groen baldakijn. Terug bij rustpost Berkenhof kan ik mijn bewondering niet verbergen. Spreek de helpers aan over de schitterende etappe en vooral de magistrale afpijling. Heb zelf nu toch ook al tien jaar ervaring in de discipline maar hetgeen ik vandaag zag op niet zo makkelijk terrein … pure klasse !
Tijd voor een wandelaarsdrankje de trein laat nog wel even op zich wachten. Babbeltje met Jackie ook, de lange militair nu met islambaardje. Moet lachen als het viertal van daarstraks binnenvalt. Hun bedoeling was 12 km maar ze hebben de splitsing fout gelezen en zullen dus 24 km op de teller hebben ! Gelukkig hebben ook zij genoten van de prachtige lus en kunnen ze er dus mee lachen. Ik duik voor de laatste opdracht opnieuw het bos in. Aanvankelijk een afwisseling van kaarsrechte paden en van die heerlijke slingerwegjes. Stilaan terug naar de bewoonde wereld ook. Opvallend hoe een grasveld voor een woning volledig omgewoeld is. Dit is een streek van everzwijntjes en zelfs een wolf. Bij een tennisclub, van het leger uiteraard, begin ik te twijfelen. De pijlen hangen nu wel heel ver uit elkaar en van linten is nog nauwelijks sprake. Ik red mij wel tot de finish maar deze strook haalde niet het niveau van markering. Qua parkoers blijft onze gastheer zijn best doen, duikt soms onooglijke paadjes in om het beton toch tot een minimum te beperken.
Reis dan ook met een absoluut voldaan gevoel terug naar Hasselt en Leuven. Heb de juiste keuze gemaakt vandaag.
Kom haast gelijktijdig met mijn engelbewaarders uit Giesbaarge in de gelagzaak van de Affligemse abdij aan. Voor hen zowat een thuismatch voor mij een wittegrijze vlek in mijn wandelavontuur. De clubwerking is er mij onbekend, het terrein niet helemaal wegens Horizon Opwijk en GR ervaringen. Op pad dus voor een kleine 21 km. Meteen de heuvel af en langs hopranken hoog en laag. Ons konijntje dartelt er weer duchtig op los, dan weer ver achter ons om ons vervolgens voorbij te trippelen. Populieren sieren de weilanden verderop, elk pad heeft een naam en nummer als voetweg. Even afwijken voor foto’s van de Kluiskapel, Chris heeft terrein kennis. Een lieflijk kasseitje loodst ons naar Erembodegem, Aalsters grondgebied dus. Terug naar Brabant dan over krakkemikkige veldwegen en een pompoenenveld. Een heuveltje op zowaar tot bij een windmolen gedateerd 1785. We zijn in Hekelgem na 7 km waarlijk wandelgenot en kunnen er Moveloken en zijn immer lachende Madam begroeten.
Nemen ruim de tijd voor ons natje en vatten de lokale lus aan langs de dorpskerk en letterlijk door het maïs. Weg van Erembodegem dan over beton en over de E40. Terelst lees ik op een naambord bij een volgende maïsdoorgang. Ommetje langs een mini druivenaanplant en terug de E40 over. Nogal wat beton en huizen nu, al doet onze gastheer nog zo zijn best om ons waar mogelijk langs achterafjes te sturen. Strookje wilde natuur tot het heuveltje en de molen van daarstraks. Beetje minpunt deze etappe.
De dorstigen laven is heel belangrijk deze zomer. Ons haasje gaat er vandoor, de mannen nemen hun tijd. In eerste instantie voert de route naar de finish over golvend beton. Aan de overkant van een drukke steenweg mogen we echter weer genieten. De Postweg nummer 41 voert langs lage hop en dan krijgen we een schitterend wilgenpad cadeau, het Roofridderpad. Wandelend Vlaanderen heeft de omgeving ook ontdekt en er staan een reeks nieuwe knooppuntpalen nog zonder nummering. Het wordt zalig zwerven door een bosrijke omgeving, over vlondertjes ook langs een diep ingesneden beek. Klimmetje dan om uit de vallei te geraken en een dot van een hobbelig graspad tussen twee weilanden. Wij zijn intussen in Meldert aangeland. De opdracht zit er haast op. Langs stille straten … naar de Affligem natuurlijk. Gezellig onder Heidetochters met Rudy en zijn dame. Ook de ‘Katrien’ broertjes vallen binnen en ons aller Sabine & Freddy.
Ik keer met een goed gevoel terug naar Den Beer waar ik de bus richting Brussel-Noord neem. Dit was best wel een leuke tocht gestapt met plezant gezelschap, heb er nood aan dezer dagen.
Microsoft365 doet moeilijk vanochtend, ik red het net tot de trein van 8:27 richting Liège – Guillemins en Eupen. Toch wel handig als je zo dicht bij het station van Leuven woont. Heb veel meer alternatieven binnen werkbare reistijden dan in Hemiksem. Mijn fototoestel ligt nog in Giesbaarge, wordt dus alleen maar proza vandaag. 1500 meter lopen van het Tongerse station tot zaal De Piepel, waar ik nooit eerder was. Giesbaarge alom, nog eens, want de Padstappers zijn er op busreis. Heel ingewikkelde omschrijving parkoersen, mij niet gelaten heb het maximum van 32 in gedachten. Meteen splitsen bij de start, keek er haast over, witte borden en witte pijlen, het zal de ganse dag oppassen geblazen zijn ! Straten lopen tot de Rutterweg en dan de akkers in over golvend beton, beetje fruitstreek toch. Een leuke holle weg zorgt voor soelaas, graspad. Net voor de bewoning van Rutten opnieuw de akkers in, open terrein, verhard door veld en wei. Duiken finaal een meer beboste zone in. Een fietspad met aan de ene kant weilanden met rijen populieren en rechts dan weer een beek en wild groen. Leuk stukje parkoers toch wel. Komen zo bij de paardenrenbaan van Tongeren aan, bekend en gekend van de aangespannen draf. Even kijken naar de getrainde viervoeters en dan straten lopen door de stad. Passeren Paspoel kerk en lopen door achterafjes tot appelen en peren. Pauzeren in een centrum voor blinden en hun geleidehonden. Heb er negen kilometer opzitten en besluit gewoon door te lopen. Stap door de PIBO -Campus, een scholengemeenschap en trek naar links, voor aanvankelijk een heen-en-weertje. Prachtig uitzicht hier over kerken en kasteel. Vreemd gezicht bij strook plat geslagen maïs, lokale windhoos ? Ik zak in het landschap naar een woonwijk en lager tot een beekje, puur beton lopen. Terug klimmen dan, door bolle akkers. Ben moederziel alleen. Eindelijk onverhard toch door een stevig klimmend bosrijk pad tot de heen-en-weer van daarstraks. Nog wat tarmacjes langs onder meer een veld zonnebloemen, pauze nummer twee, is ook nummer één nu na zowat 15 km. Tijd voor een Scotschke.
Opnieuw naar Pibo en dan over een landdijk genieten van diepliggende vergezichten. Metalen trap af en langs de verweerde en groen klimop ingekleurde muur van de landerijen van het lokale kasteel. De vlonders doen deze zomer niks ter zake. We rondden zowat drie vierden van het kasteel van Betho en klimmen dan met de Mijlpaalroute naar de Romeinse Wallen die Tongeren zo rijk maken. Ik word voorbij gestormd door een jong duo waarbij ‘zij’ ‘hem’ gewoon kapot loopt. Ik pas, doe mijn eigen ding. Moet nu wat huizen lopen rondom de Tongerse ring. Wandelaars die 15 km stappen zijn de kluts kwijt, ik kan ze helaas niet helpen en stoom door. Loop langs een reeks Romeinse wallen richting station en vervolgens tot een kerk opgetrokken uit gele mergelblokken, een speciaal gezicht.
Heb nog 12 km voor de boeg en leef op hoop. Wordt op mijn wenken bediend want mag naar De Kevie. Eerste honderden meters langs zijn rand en dan genieten van een slingerpad door het groen langs rivier de Jeker, kilometers aan een stuk. Daarom kom je naar Tongeren. Genieten van het wulpse groen, zelfs tijdens een hete zomer, langs de rivier. En al staat ie laag, er is nog steeds genoeg nat om wandelend over hakselpaden te genieten. Het terrein is trouwens niet volledig bebost, open plekken worden ingenomen door graas- of hooiland. Runderen zorgen er voor de begrazing. Een volgende steenweg loodst mij het prachtige domein uit en terug naar de gele Sint-Lutgard kerk en de intussen haast verlaten rustpost. Heb nog een uurtje stappen voor de boeg. Loop een betonrand van de Kevie, ook wel een druk fietspad tot de laatste strook puur natuur. Zalig wat de parkoersmeester hier nog uit zijn mouw schudt langs de rand van wild terrein met denkelijk de Jeker aan onze rechterhand. Heerlijk slingeren door nog eens wulpse groen, vlonders ook tot bij de spoorweg. Onderdoor denk ik dan maar mis hoor. Echt genieten van het groen tot het echt niet verder meer kan. Ik stap mee een paar straten tot de Moerenpoort en kies dan voor de bergop tot het station.
Reis nu over Hasselt naar Leuven. Ben tevreden én omdat ik 32 km gelopen heb én omdat zeker de tweede helft van het parkoers heel mooi was.
Ik sluip om 07:00 stilletjes het huis uit. Oma Anny, opa Chris en logée Liesel (3,5 jaar) slapen nog gelukzalig. Het is lekker fris in het ochtendlijke grijs van Giesbaarge en daar geniet ik van. Heb een reis van zowat drie uur voor de boeg en die verloopt vlotjes. We hebben slechts tien minuutjes vertraging in Ciney te wijten aan werken langs het spoor. Word op sleeptouw genomen door een medewandelaar, trappekes op bij de plaatselijke kerk. Hij stelt zich voor als een inspecteur van Adeps en heeft heel wat te vertellen. Ik verlaat hem gauw en ga op pad voor 21,5 km onbekend terrein. Meteen straatje naar beneden … naar het station en dan flink klimmen door stille straten. Het duurt even voor ik de bebouwing achter mij kan laten bij een betonfabriek. Nog hoger gaat de reis over een tarmacje aan één kant afgezoomd met riet de andere kant met plukken meidoorn en zijn obligaat druk doende mussen. De vijf kilometer gaat weg, een afdaling verder gevolgd door de 10 km. Ik weet, nu wordt het stilletjes op het parkoers. Passeer de Moulin d’Haljoux, in feite een kasteelhoeve op grondgebied Braibant (ja, met letter ‘i’ in het midden). Wordt verlost van het tarmac en trek een keienpad in langs goudgeel geschoren. Op de top een fenomenaal uitzicht over golvende akkers met her en der wat bebouwing. Een zalig windje zorg voor de juiste temperatuur. Het pad is haast vlak, stoffig ook want kurkdroog. Duidelijk landbouwstreek hier, gemaaide granen, bieten, patatten, een vrij grote veestapels op dorre weilanden. Waar de 15 km mij verlaat krijg ik een pittig klimmetje tot een gigantische hoeve. Kom bij het hoogste punt van de omgeving en een onwaarschijnlijk vergezicht inclusief kasteel. Jammer dat deze top wordt volgebouwd, verknoeit een beetje de landelijke schoonheid.
What goes up must come down en ik zak stilletjes door het boerenlandschap. Even twijfels bij een drietand. De pijl is op een platte steen geplakt en niet zo meteen zichtbaar. Linea recta nu langs een akker pas bestrooid met droogmest tot een schitterende rij rode beuk. Mag een eerste strookje wild bos bewandelen en dan tarmacsgewijs tot dorpje Reuleau en een riviertje dat de Bocq blijkt te zijn. Klimmetje om uit de vallei te geraken en dan een lange rechte weg waar je geen kat tegenkomt. Rechtsaf na een poos richting Gemenne, bij een gedenkteken van een rallyrijder. Opnieuw de Bocq over en moederziel alleen door open veld en langs loom liggende koebeesten tot een onbewaakte overweg, enkelspoor. Zal ook deze meerdere keren dwarsen vandaag. Duidelijke markering bij een muur van strobalen. Het moet gezegd, nog nooit zo duidelijke tussenafstanden gemarkeerd gekregen als vandaag. Telkens ook weer die magistrale vergezichten, vele akkers en af en toe een dorpje met kerktoren. Dwars nog maar eens de spoorlijn en vervolg mijn weg over een keienpad. Onder het hoofdspoor naar Luxemburg door dan en nog maar eens langs de Bocq. Pittig klimmen tot de ferme de Stee (bio) en dan richting bos. Passeer mijn eerste twee wandelaars sinds ik de 20 km bewandel. Stevige, gelukkig lommerrijke klim, ik hijg en puf, stevige kost dit. Bij het uitkomen van het groen (samen met de 15 km) meteen volle zon, hoeves, runderen en tarmac. Steek een drukke baan over bij Emptinal en voel de tank stilaan leeg lopen. Vind een muurtje bij … jawel de Bocq, moet er zowat 15 km op hebben zitten.
Vader en dochter lopen voor het eerst 15 km, hebben nauwelijks drinken bij zich en puffen dus behoorlijk. Grappig, 50 meter verder, haast verscholen heeft de organisatie een ‘point d’eau’ voorzien. Vooral de vader gaat ten aanval. Opnieuw een potige klim, des cailloux, bekroont met het zoveelste magistrale vergezicht. Helaas nu tarmac lopen door een KMO-zone. Worden toch nog beloond met een strookje geel, wat groen zou moeten zijn. Uitbollen dan door een witte wijk. Ik meld mij bij de inschrijftafel met de boodschap : leuke tocht, prima bepijling maar Engels Miles in plaats van kilometers. Ben zeker 40 minuten langer onderweg geweest dan bij andere Adeps twintigers. De vader van daarstraks strompelt ook binnen en laat zich theatraal op de buik vallen, uitgeput. Helpers springen verschrikt van achter hun balie. Gelukkig niets aan de hand en pappa excuseert zich voor de show. Reis een uurtje later dan voorzien terug naar Giesbaarge waar Anny & Chris mij vertellen dat ook zij vandaag ongewild zo’n drie kilometer extra hebben gelopen in Deux-Acren…
Mijn eerste week van de doorstart bij de Straumann Group (de nieuwe naam) zit er op. Naar goede gewoonte maakte IT het de starter moeilijk maar ik was het met mijn maatjes eens : den ouwe pikt snel zijn routines weer op.
Thuiswandeling vandaag dan met de Padstappers vanuit Moerbeke. Ons haasje staat scherp na Bellingen vorige zondag maar beseft dat de hitte van de dag tot verantwoorde beslissingen aanzet. Wij kiezen dus gezamenlijk voor 26 km lopen in de relatieve koelte van de ochtend. Kwartiertje met de auto en kort na zevenen steken we van wal. Ik voel het meteen, heb slechte benen, ons haasje loopt zo van mij weg, Chris is sowieso een trage starter. Leuke opener overigens langs maaipaden naar een akkerplateau, genietend van de uitzichten. Heb in mijn wandelcarrière al vele wandelingen van de Padstappers gelopen maar dit is allemaal nieuw voor mij. Genieten dus, intussen luisterend naar de uitleg van Kind van de Streek Chris, een meepakker. We duiken van het plateau naar de spoorbaan, die ik de laatste maanden dagelijks ‘gespoord’ heb, en doorkruisen een gehucht. De wei in dan, letterlijk door het verdorde korte gras tot een Padstappers-brug over een beekje en een tweede vernielt exemplaar. Brug met ongelijke leggers en inderdaad niet in de finale ! Ommetje rond Viane nu langs recente bebouwing, slapende burgers, en een smal fietspad door de velden. We hebben er vijf kilometer opzitten. Korte groet aan vriend Bonne en bijtanken.
Chris vreest een betonlus van 8,3 km. Heeft de eerste kilometer gelijk als we tussen lage muren maïs een heuveltje beklimmen. Kurt stuurt ons vervolgens over een stoppelspad en langs patatten (de boer ploegt tot de grens van zijn akker) tot de volgende tarmac in Bever. Geelrode pijlen nu van twee tochten : Giesbaarge vandaag en Deux-Acren morgen. We both together go down and up in the fields with bright surroundings (geen taalprobleem dus). Giesbaarge dan terug alleen (alhoewel) langs veldwegen en vlak beton, voorbij een kapel ook. Chris voorspelt telkens wat komen gaat, met meer accuratesse dan een weerman. HT50 komen we nog in meerdere richtingen tegen, stomen zelf betonwaarts naar de pauze in Viane. Vond dit een meer dan bekoorlijke lus en liep zelf aanvaardbaar.
Gelaafd als dorstigen gaan we weer, naar de Markvallei deze keer. Brugje over het watertje en dan lommerrijk genieten in het groen, het wordt al behoorlijk warm. Zoeken opnieuw de spoorbaan op richting Galmaarden en verlaten hem om de prachtige Sint-Pauluskapel op te zoeken. Kluysbos lees ik op het volgende bordje, eigenlijk een flank van de fameuze Bosberg. Heerlijk slingerpaadje in het zachte (van temperatuur) groen met een pittig klimmetje tot slot om bij de radiomast te geraken. Verdomme wat ben ik zwak vandaag, elke molshoop is er te veel aan ! Raspaillebos dan, heerlijk wulps en langdurig zachtjes dalen door het koele bos, wat kan een wandelaar zich meer wensen dezer dagen. Het vlakkere slotdeel naar de Helix is uiteraard meer open en verdomd warm, maar de beloning wenkt. Handig toch dat ons haasje de bestelling al heeft opgenomen. We genieten van de binnenkoer en de leuke babbels met de vele maatjes. Het weerzien met Moveloken doet mij daarbij echt veel plezier.
We wandelen weg langs een plantenkwekerij, tussen zon en schaduw met de kerk van Onkerzele als baken, al gaan we er niet naartoe. Lekker op en af door het landschap nu, ook wel Raspaillebos genaamd. Genieten van de vergezichten tot Atembeke en die vervaarlijke bocht een onooglijk paadje in naar rechts. De Padstappers hebben er alles aan gedaan om de wandelaar juist te laten lopen. Zelfs ik, de allochtoon, ben hier nochtans bekend. Het slot bestaat uit een afwisseling van steenwegen en veldwegen. Vanaf het kerkhof van Moerbeke gaat het naar de finish. Ik plof op een schaduwrijke stoel na 27 km, was genoeg voor vandaag. We hebben nog ruim de tijd voor drankjes want mijn maatjes kennen hier iedereen. Voldaan verlaat ik de Padstappers. Nieuw parkoers voor mij, op de Bosberg na, en ik heb mij reuze vermaakt dankzij een golvend traject door zomerse akkers.
Om 05:00 uur opstaan, brrr is geleden van de Mesa. Annieken wil en zal de 50 km lopen in Bellingen, geen vent die haar kan afremmen. Het is stillekes in de auto, op de commentaren van de Garmin madame na. Parkeren op het stoppelveld naast de feesttent, de toon is gezet. Het is te stil naar ons goesting aan de inschrijftafel. Ons haasje gaat er meteen vandoor, de mannen nemen de tijd voor een koffietje en een babbel her en der. Wij gaan voor 32 km. Even stappen langs Het Spoor en dan … uiteraard de stoppels op. Netjes geschoren graan dus en dan langs geroot vlas. Gevolgd door lage dennetjes en dan … echt de ‘bush’ in. Hobbel-de-bobbel door wild terrein waar de bosmaaier ons is voorgegaan. Potig hoor, zeker voor diegenen die 12 km stappen. Pol heeft er een andere mening over dan ik en dat is zijn goed recht. Zowaar een strookje straat en de spoorweg nog eens over. Dan door een tuin van bewoners, met klein zwembad en tenten in de tuin, je moet het maar gedaan krijgen. NMBS terrein blijkt te koop te staan, die hebben structureel geld tekort. Het Bellingse Bos in. Parkoers lopen op een zakdoek waarbij het begrip wandelpad een eigen invulling heeft. Daarom komen we hier wandelen. Zachtjes klimmen dan door zonnige akkers met nogal wat maïs. Het wordt warm. Fruitgaarden tenslotte, rode peertjes en groene appels, allebei nog in pocketformaat en rust bij de fruitboer. Terrasje doen met de andere Anny en Ides.
Wij hebben een zee van tijd, voor meerdere babbeltjes met Heidetochters onder meer. Trekken ons terug op gang door het golvende Mouliebos om na één van de vele splitsingen richting kasteelpark Ten Daele te trekken. Dan dwars door een weide en een bietenveld, dit laatste hadden we nog niet gehad vandaag. Vervolgens een ruime strook tarmac, golvend. Bij Pantain Bois terug het gras in, oneffen en veeleisend voor de enkels. Stilaan weer klimmen over kiezelige akkerpaden om te genieten van magistrale vergezichten. Heikruise steenweg en zijn fietspad om deze etappe af te sluiten in de tuin van een hoeve te Bogaarden. Heidetochten zijn alom tegenwoordig, ben de enige IJsetripper. Net als wij vertrekken komt ons haasje aangestoven, heeft al 7 km meer dan wij in de kuiten en straalt. Dit komt vast goed.
Opnieuw de weilanden en stoppels in tot een diepliggende vijver. Vervaarlijk een verdieping hoger en genieten van vergezichten dan. Een ‘zoenk’ in het landschap stuurt ons weer een verdieping lager en letterlijk dwars door rijen maïs, slechts op halve hoogte gegroeid. De wind neemt stevig toe en daar zijn we blij mee. Stappen terug naar de voorkant van kasteel ten Daele en een dreefje van rode beuk, mijn favoriete boomsoort. Stillekes zakken dan over een betonpaadje langs patat. Hoog tijd voor het volgende krakkemige paadje langs een greppel, enkelbreker. Kier ne kier were zegt Pol over een breed graspad van het zoveelste privé domein. Klimmend tarmacje dan tot het imposante en wit gekalkte Hof Ter Kammen. Beetje paadjes lopen tot het onwaarschijnlijke zicht op de imposante abdijhoeve van Cantimpré en de ranke, slanke kerk van Bellingen. Dwars over het imposante erf tot de rustpost. Ik zet mij op het geïmproviseerde terras tot Chris mij roept. Hebt U ooit een rustpost gekend IN een netjes opgeschilderde kerk met houten meubilair en prachtige bid weg ? Ik heb het nog nooit gezien en heb tijd nodig om te bekomen. Dit moet de mooiste rustpost van het jaar zijn op wandelgebied en na het schitterende parkoers tot nog toe echt LE moment suprème.
Wij hebben hier een extra lusje voor de boeg. Hoog in de heuvel en zicht op ‘de bollen’ van Kester en de mast van Sint-Pieters-Leeuw. Niet te veel beton uiteraard maar dwars door fruitgaarden, boomtakken die krom hangen van de weelde aan herfstfruit, een zalig zicht. Even macadammen tot de voetbal en de kerk van Pepingen en dan via kerkwegels tot een immens vlasveld. Onze gastheer blijft verhard en onverhard variëren tot de hoeve en kerk van Bellingen. Veel bekenden nu, Glimburgers Marina & Rene, Willy en zijn vrouwtje uit Mortsel, Heidetochters natuurlijk ook.
Laatste etappe dan en natuurlijk meteen stoppels en vlas. Lekker golvend en onverhard. Chris pikt René op en ik Marina. We keuvelen ons gezellig en letterlijk door de akkers uiteraard, tot de finish. Kan nog bij babbelen met ‘fotograaf’ Eddy en zijn Liliane, den Davy ook. Felicitaties voor Pol en zijn team, dit was een gigantische tocht waar onwaarschijnlijk veel werk in gestoken moet zijn. Een mooiere tocht dan deze, ik weet het niet hoor …
Moeten we nu blij zijn of niet ? Zware bewolking gevolgd door nachtelijke regen hebben ons in Giesbaarge belet naar de rode maan te kijken. Ieder nadeel heb zijn voordeel zei ene Johan Cruijf en gelijk had ie.
Vanochtend dus rond de klok van negenen in de ochtendlijke koelte vertrokken voor een ritje van nauwelijks één uur. Hebben er allen zin in, het bezoekje aan de Tatanes met ontvangst aan de inschrijftafel in het Nederlands en … met scanner zowaar. La Wallonie se modernise !! Rustig koffietje drinken en op pad voor een zuidwaartse 20 km die er maar 18,8 blijken te zijn. Vanuit een bomvolle startzaal straten lopen tot een visvijver en aanpalend bosje. De 20 km gaat hierna zowaar mee met de 5 km. Beton lopen dus langs een pleintje omgetoverd tot rommelmarkt en enkele steegjes. Dwars door een cité ook waar dit westelijke ex-steenkoolbekken uiteraard rijk aan is. Pauze in een bloedheet zaaltje van ONE (Kind en Gezin) bij Keke die luidkeels Annieee roept.
Terug op pad na een eerste drankje, stevig klimmen want de volgende rustpost ligt in Mont-Sainte-Geneviève. Een fraai zicht links over de mijn terrils en nog een metalen constructie die de oude schachten bediende. Lopen na oversteek van een drukke baan over een plateau, vers asfalt langs landbouwgronden, patat en bieten. Mijn maatjes zijn het verhard intussen een beetje beu. We worden op onze wenken bediend. Eindelijk een veldweg met hoog opgeschoten verdord gras. Wij kiezen voor de stoppels van een geschoren graanakker en vervolgens een oneffen pad door klein uitgevallen bieten. Minder kans om de pootjes om te slaan. Een enorme communicatiemast is intussen ons baken. Opnieuw een steenweg op dan, overgaand in kassei tot het dorpscentrum. Afgebrande kerk, kiosk op het plein en nette rustpost waar ik ooit nog eens kwam, vraag is alleen maar wanneer. Mijn maatjes schijnen het niet te kennen.
Was het parkoers niet veel soeps tot nog toe, wij hopen op beterschap. Worden op onze wenken bediend met een krakkemikkig, schuin liggend pad ‘campagnard’. Stukje steenweg tot Buvrinnes en zijn kasteel dan. De mannen volgen ‘haasje’ Anny door een golvend bos. Even open terrein met een glimpt van de ‘château local’ en dan een zachte duik door le Bois des Vieilles, lekker wandelen bij een heerlijk zomers weertje. Open veld dan weer met goudgeel geschoren akkers en kiezel onder de sloffen. Even einde verhaal want vervolgd met woonwijken tot rustpost ONE. Geen Keke meer, gewoon rustig drinken op een geïmproviseerd terras.
De laatste loodjes tenslotte, we verwachten niks meer. Lekker begin met steegjes lopen door Leval tot de volgende graanakker met uitzicht op dicht beboste terril. Mogen onderaf de ‘berg’ genieten van een heerlijke bosstrook tot de spoorbaan. Stille wijk en dan klimmen door nog meer geschoren goudgeel. Prachtig uitzicht over twee kerken die lijken boven elkaar te staan. Het kleine zwartje onderaan is onze finish. Genieten dus, in mijn geval van die onvolprezen Chimay Blue. PR-Anny blijft druk in de weer bij Titi, Fernand en vele anderen. Terug naar huis dan, toch niet ontevreden over deze tocht, hebben weer nieuwe plekjes ontdekt … maar nu eerst … mosselen !
Krijg vanaf het prachtig gerestaureerde station van Jurbise meteen de eerste Adeps pijl aangeboden, een goed voorteken. Is trouwens slechts een uurtje treinreizen vanaf Giesbaarge tot een prachtige startlocatie. Wit geschilderd kasteeltje dat blijkbaar het lokale gemeentehuis is waar gisteren ‘la drache nationale’ werd gevierd. Rood kaartje inpikken en op pad, weet niet goed wat ik kan verwachten. Eén straat verder wachten de eerste akkers. Gewoon rechtdoor zachtjes klimmen tussen patatten, bieten, halfwas maïs en geschoren granen. Over het stoffige pad vorder ik aanvankelijk moeizaam maar komt langzaam in het ritme. Het is al warm zo rond de klok van tienen maar een heerlijk zacht windje streelt mijn bezweette wangen. Stukje drukke baan richting Lens en dan het eerste grindpaadje in tussen huizen door. Weilanden en verspreidde bebouwing. Voor mij loopt een leuk dametje een pittig tempo. Ik kan het blondje amper aan maar heb al slechtere mikpunten gewandeld. Strookje door een bos en we dwarsen een leuk waterloopje, lekker verfrissend. Tarmac van in Juzekes tijd dan dwars door de akkers opnieuw en lekker golvend. De bebouwing bestaat uit schaarse pachthoven en ook wel gewone woonhuizen. Vlas ligt langs de kant te roten. Mijn dametje slaat aan een stevig tempo af naar de 10 km, ik ben teleurgesteld. Ga het fietspad op voor de langere afstanden langs een steenweg dat mij een paar kilometer verder zal afzetten bij de kerk van Herchies. De 20 km gaat zijn eigen weg nu. Rechts rondom het dorp tot het kerkhof en dan met een parel van een vergezicht de landbouw in. Puf, puf, dit is toch wel warm hoor ondanks het windje. Tarmac op weg naar het volgende gehucht en bijna fout gelopen op een eenvoudig kruispunt met een inderdaad een verscholen vijfde baantje. Corrigeren en genieten van een immens vergezicht dat reikt tot de bossen Baudour zowaar. Loop letterlijk over de stoppels van een geschoren graanveld en nog meer asfalt tot een imposante kasteelhoeve. Leuke pauze, zowat halverwege de opdracht, onder een immense boom en bij een betonnen slotkapelletje.
Zoals al de ganse dag een variatie van onverhard en verhard terug naar Herchies om de 15 km op te pikken. Kerkwegel en vervolgens straatje in straatje uit door de verspreidde bebouwing van het dorp. Een slingertarmacje stuurt mij dan door de velden richting hameau Erbaut. Stilaan raakt mijn tank leeg ondanks ik zeer regelmatig gedronken heb. Stel mijn retour treinrit met een uurtje uit, niks moet alles mag. Na Erbaut nog een laatste keer het veld in, spoorkiezel en ook vlas. Ben toch blij binnen te zijn en mijne maat van de dag Chimay Bleu moet mij terug op krachten brengen. Volgende week wordt spannend en ik hou U op de hoogte.
Het is al na negenen als we op pad gaan, eerst eens lekker uitgeslapen. Chris heeft gelukkig gezien dat de startplaats gewijzigd is en binnen het uur staan we in het Genadedal. Er wacht een opdracht van ruim 20 km. Ik voel het meteen, heb geen goede benen vandaag. Lopen een ellenlange eerste straat door om Kessel-Lo te verlaten. In schuifjes gaan we dan door koeler bos klimmen. Ons haasje huppelt stilaan van ons weg, Chris respecteert naar gewoonte mijn ritme. Door een prachtige holle weg dan met muren van ijzerzandsteen, what comes down must go up. Heerlijk flaneren door het beukenbos tenslotte tot het merkwaardige zicht op Linden met zijn voetbalterreinen naast de werkplek van de lokale pastoor. Pauze in parochiezaal Sint-Kwinten na zowat 4,5 km en tijd voor het aperitief volgens Chris. Even een babbel met Sigrid en haar maatje.
Lus van ruim 9 km voor de boeg. Wie Linden kent weet dat het klimmen wordt de bossen tegemoet vandaag via het Vossenstraetje. Zachtjes op en neer langs wat mistroostig ogende maïsvelden ook, het blad zedig opgevouwen vanwege de aanhoudende droogte. Een watertoren wijst op het hoogste punt in de streek. We volgen een ganse tijd Voetweg 32. Het verschil in temperatuur tussen zonnige en schaduwrijke plekken is belangrijk. Een kasseiwegje mag niet ontbreken, we zijn per slot van rekening in Vlaams-Brabant. Lopen een vrij vlak parkoers hoog in de heuvels bij Speelberg. Fraaie vergezichten over het heuvelrijke gebied laten ons genieten, een fris windje streelt de stevig zwetende koppetjes. Een volgende holle weg stuurt ons richting villawijk. Even verpozen met huisjes kijken en dan langs goudgeel stro, netjes op rijtjes de Oude Kortrijkscheweg op. Zijn blij opnieuw het lommer van loof te bereiken en dalen zachtjes af naar de rustpost. Hoog tijd voor drank, spijs hoeft niet.
We vertrekken voor de laatste etappe over een kasseitje langs de kasteelhoeve de Bauffort en mogen even later langs een uiterste punt van zijn park, Het Paerd Pleynstraetje. Vervolgen met de Vlierbeekweg met uitzicht op de gelijknamige abdij. Het gaat er jammer genoeg niet naartoe maar dwars door woonwijken van recente signatuur naar de relatieve koelte van parkje Ter Vlierbeke. Even verder ligt het Provinciaal Domein van Kessel-Lo met zijn mini-pretpark en vele vijvers waar de aanhoudende droogte zeer goed merkbaar is. Nog een paar wegels en onze opdracht zit er op Al met al een best aangename tocht en het wandelaarsdrankje gaat er gewillig in. Jammer dan dat een medewerker zich komt beroepen op de wet op de privacy om Anny foto’s te doen wissen van iemand die het zelf niet zo nauw blijkt te nemen met de Belgische wetgeving. Dit soort incidenten is vermijdbaar en hoort niet thuis in een sportieve omgeving. Een smet op onze uitstap toch.
