Mijn engelbewaarders zijn al om 09:00 en een beetje in Leuven. Hebben dan al fileleed vanaf Brussel achter de rug. Handige Harry, sorry Chris, komt mij even helpen met een paar verhuisklussen. Daarna rijden we naar Rotselaar-Heikant om even de beentjes te strekken. Blijkt dat er twee lussen van elk 10 km op het menu staan. Steken van wal voor lus A net na mijn clubmaatjes gekend als het Lydie Walking Team. Aanvankelijk wat wijkjes lopen tot voetpad ‘onder ’t spoor’ net voor station Wezemaal. Kom ik straks nog eens langs. Richting Speelbos dan met al meer onverhard en langs de voornoemde spoorbaan. Vrolijk wandelen langs veld en bos tenslotte tot de schitterende rustpost Donjon Ter Heyden. Wordt uitgebaat als ‘magasin du terroir’ en dus doen we ons te goed aan Hagelandse streekbiertjes van Wolf tot Witlov. Zo komt een mens nog eens ergens !
Terug op pad dan, gesterkt door de bruintjes en langs maïs en wilgen. Kom her en der een bekend paadje tegen maar het overgrote deel van het parkoers is nieuw voor ons allemaal. Velden en bosstroken wisselen elkaar af, een fraai laantje berkenbomen trekt mijn aandacht. We stappen langs de Plas ter Heide en zijn zomers droogliggende gracht richting startlocatie. Halven dans die we vieren met een lekkere Broeder Jakob. Het is echt wel de dag van de streekbieren.
Tweede etappe dus met een graspad dat door de lokale ‘brousse’ leidt. Stapken-op naar de oever van die onvolprezen Demer. Wat is er heerlijker voor een wandelaar dan stroomopwaarts zomers te mogen meanderen langs de diepliggende waterloop. Dit is puur genieten ! Weg van onze vriend volgen we de Zallakenlandweg, pikken een diepliggend beekje op en maïsvelden tot de spoorbaan Leuven – Aarschot. Geïmproviseerde rust in de duivenbond. We vieren er dat ons konijntje een dagje ouder is geworden dan gisteren. Haar tempo is vandaag niet wat we gewend zijn, tja …
De laatste loodjes dan. Aanvankelijk een linea recta fietspad in het groen parallel met den IJzeren Weg. Dan pittig doorheen een villawijk, op en neer tot de finish. Een laatste drankje om deze toch wel verdienstelijke tocht door te spoelen. Mijn maatjes vertrekken naar Giesbaarge ik naar station Wezemaal gelegen op 1100 meter. Helaas vergis ik mij van straat en doe er … een vol uur over. Broeder Jakob was blijkbaar echt niet wakker ! Kom gelukkig zo’n vijf minuutjes voor de trein naar Leuven op het perron. No big deal dus. Morgen trek ik naar Kampenhout.
Even paniek op het Hasseltse perron deze ochtend. De trein richting Mol van 09:08 staat niet op het bord. Du dumkopf, het is zondag en die route wordt slechts om de twee uur bediend ! Ben er dus een uur te vroeg want heb de zaterdagroute uit mijn peeceetje gehaald ! Anderhalf uur wachttijd dus in het gezelschap van letterlijk honderden, erg stille, Pukkelpoppers. Het is al bijna 11:00 uur als ik de startzaal van de Kampse Wandelaars betreed, nauwelijks 70 meter van het station. Heb ruim 24 kilometer voor de boeg, tijd zat dus. Na de vervulling van de formaliteiten stap ik door een paar winkelstraten, met veel leegstand zoals overal. Het gaat goed met de Belgische economie ! Een eerste dreef dan, de Naamselaan, richting Kamp want alles wordt hier gedomineerd door onze vrienden van het ABL (grappend ook wel Arm Belgisch Leger genoemd). Loop aanvankelijk moederziel alleen langs een BMX parkoers en smalle slingerpaadjes. Het is opletten geblazen al moet ik zeggen dat de bepijling een hoog niveau heeft. Pik wat wandelaars op van andere afstanden en loop nu lange rechte paden met nogal wat naalden onder de schoenen. Tarmac dan langs gespreide bebouwing, voorbij een pas aangelegd regenpoeltje ook. Begroet bekenden van VOS en vervolg langs achterafjes in een woonwijk en een golvende bosstrook met merkwaardig kruisbeeld. Niks op aan te merken de eerste 7,2 km waren netjes.
De volgende opdracht is er zowaar eentje van 12,2 km ! Met mijn Adeps ervaring mag dit geen probleem zijn. Even gezamenlijk aanlopen door het bos en dan rechtsweg over zanderige paden in het groen. Ik oversteek een viertal waarvan het tempo mij laag lijkt voor de te bewandelen afstand. Stel geen vragen, elkeen zijn ding. Ga nu twee uur genieten van eenzaamheid, peis en vree. Onze parkoersmeester is een topper, variatie troef in puur natuur. Het Limburgse sparrenbos deint uit en geeft groeikansen aan pijpenstrootje nog prachtig groen. Dan komt de open vlakte aan de beurt. Mini sparretjes, frêle bloeiende heide, immense vergezichten. Puur genieten. Verderop opvallend hoeveel kleinere planten en varens al herfstig rossig staan, het geeft wel nog meer kleur aan deze zalige tocht. Loop al een tijdje langs een houten omheining, blijkt een begrazing door zwarte runderen te zijn. Mijn pad is soms stevig bezaaid met keien, bedoelt als waterdoorlaat wat deze zomer natuurlijk niet van toepassing is. Voorbij een beekje duik ik weer de weidse vlakte in en de heide. Doet mij denken aan stroken van de Olat driedaagse vanuit Geldrop, even mooi en zalig wandelen. Verlaat stilaan het open gebied langs brede zandpaden gebruikt door de tanks van Onze Jongens. Onze gastheer is geniaal, stuurt mij door een mini-paadje met varens van anderhalve meter hoog. Vervolgens een lang recht pad als een groen baldakijn. Terug bij rustpost Berkenhof kan ik mijn bewondering niet verbergen. Spreek de helpers aan over de schitterende etappe en vooral de magistrale afpijling. Heb zelf nu toch ook al tien jaar ervaring in de discipline maar hetgeen ik vandaag zag op niet zo makkelijk terrein … pure klasse !
Tijd voor een wandelaarsdrankje de trein laat nog wel even op zich wachten. Babbeltje met Jackie ook, de lange militair nu met islambaardje. Moet lachen als het viertal van daarstraks binnenvalt. Hun bedoeling was 12 km maar ze hebben de splitsing fout gelezen en zullen dus 24 km op de teller hebben ! Gelukkig hebben ook zij genoten van de prachtige lus en kunnen ze er dus mee lachen. Ik duik voor de laatste opdracht opnieuw het bos in. Aanvankelijk een afwisseling van kaarsrechte paden en van die heerlijke slingerwegjes. Stilaan terug naar de bewoonde wereld ook. Opvallend hoe een grasveld voor een woning volledig omgewoeld is. Dit is een streek van everzwijntjes en zelfs een wolf. Bij een tennisclub, van het leger uiteraard, begin ik te twijfelen. De pijlen hangen nu wel heel ver uit elkaar en van linten is nog nauwelijks sprake. Ik red mij wel tot de finish maar deze strook haalde niet het niveau van markering. Qua parkoers blijft onze gastheer zijn best doen, duikt soms onooglijke paadjes in om het beton toch tot een minimum te beperken.
Reis dan ook met een absoluut voldaan gevoel terug naar Hasselt en Leuven. Heb de juiste keuze gemaakt vandaag.
Kom haast gelijktijdig met mijn engelbewaarders uit Giesbaarge in de gelagzaak van de Affligemse abdij aan. Voor hen zowat een thuismatch voor mij een wittegrijze vlek in mijn wandelavontuur. De clubwerking is er mij onbekend, het terrein niet helemaal wegens Horizon Opwijk en GR ervaringen. Op pad dus voor een kleine 21 km. Meteen de heuvel af en langs hopranken hoog en laag. Ons konijntje dartelt er weer duchtig op los, dan weer ver achter ons om ons vervolgens voorbij te trippelen. Populieren sieren de weilanden verderop, elk pad heeft een naam en nummer als voetweg. Even afwijken voor foto’s van de Kluiskapel, Chris heeft terrein kennis. Een lieflijk kasseitje loodst ons naar Erembodegem, Aalsters grondgebied dus. Terug naar Brabant dan over krakkemikkige veldwegen en een pompoenenveld. Een heuveltje op zowaar tot bij een windmolen gedateerd 1785. We zijn in Hekelgem na 7 km waarlijk wandelgenot en kunnen er Moveloken en zijn immer lachende Madam begroeten.
Nemen ruim de tijd voor ons natje en vatten de lokale lus aan langs de dorpskerk en letterlijk door het maïs. Weg van Erembodegem dan over beton en over de E40. Terelst lees ik op een naambord bij een volgende maïsdoorgang. Ommetje langs een mini druivenaanplant en terug de E40 over. Nogal wat beton en huizen nu, al doet onze gastheer nog zo zijn best om ons waar mogelijk langs achterafjes te sturen. Strookje wilde natuur tot het heuveltje en de molen van daarstraks. Beetje minpunt deze etappe.
De dorstigen laven is heel belangrijk deze zomer. Ons haasje gaat er vandoor, de mannen nemen hun tijd. In eerste instantie voert de route naar de finish over golvend beton. Aan de overkant van een drukke steenweg mogen we echter weer genieten. De Postweg nummer 41 voert langs lage hop en dan krijgen we een schitterend wilgenpad cadeau, het Roofridderpad. Wandelend Vlaanderen heeft de omgeving ook ontdekt en er staan een reeks nieuwe knooppuntpalen nog zonder nummering. Het wordt zalig zwerven door een bosrijke omgeving, over vlondertjes ook langs een diep ingesneden beek. Klimmetje dan om uit de vallei te geraken en een dot van een hobbelig graspad tussen twee weilanden. Wij zijn intussen in Meldert aangeland. De opdracht zit er haast op. Langs stille straten … naar de Affligem natuurlijk. Gezellig onder Heidetochters met Rudy en zijn dame. Ook de ‘Katrien’ broertjes vallen binnen en ons aller Sabine & Freddy.
Ik keer met een goed gevoel terug naar Den Beer waar ik de bus richting Brussel-Noord neem. Dit was best wel een leuke tocht gestapt met plezant gezelschap, heb er nood aan dezer dagen.
Microsoft365 doet moeilijk vanochtend, ik red het net tot de trein van 8:27 richting Liège – Guillemins en Eupen. Toch wel handig als je zo dicht bij het station van Leuven woont. Heb veel meer alternatieven binnen werkbare reistijden dan in Hemiksem. Mijn fototoestel ligt nog in Giesbaarge, wordt dus alleen maar proza vandaag. 1500 meter lopen van het Tongerse station tot zaal De Piepel, waar ik nooit eerder was. Giesbaarge alom, nog eens, want de Padstappers zijn er op busreis. Heel ingewikkelde omschrijving parkoersen, mij niet gelaten heb het maximum van 32 in gedachten. Meteen splitsen bij de start, keek er haast over, witte borden en witte pijlen, het zal de ganse dag oppassen geblazen zijn ! Straten lopen tot de Rutterweg en dan de akkers in over golvend beton, beetje fruitstreek toch. Een leuke holle weg zorgt voor soelaas, graspad. Net voor de bewoning van Rutten opnieuw de akkers in, open terrein, verhard door veld en wei. Duiken finaal een meer beboste zone in. Een fietspad met aan de ene kant weilanden met rijen populieren en rechts dan weer een beek en wild groen. Leuk stukje parkoers toch wel. Komen zo bij de paardenrenbaan van Tongeren aan, bekend en gekend van de aangespannen draf. Even kijken naar de getrainde viervoeters en dan straten lopen door de stad. Passeren Paspoel kerk en lopen door achterafjes tot appelen en peren. Pauzeren in een centrum voor blinden en hun geleidehonden. Heb er negen kilometer opzitten en besluit gewoon door te lopen. Stap door de PIBO -Campus, een scholengemeenschap en trek naar links, voor aanvankelijk een heen-en-weertje. Prachtig uitzicht hier over kerken en kasteel. Vreemd gezicht bij strook plat geslagen maïs, lokale windhoos ? Ik zak in het landschap naar een woonwijk en lager tot een beekje, puur beton lopen. Terug klimmen dan, door bolle akkers. Ben moederziel alleen. Eindelijk onverhard toch door een stevig klimmend bosrijk pad tot de heen-en-weer van daarstraks. Nog wat tarmacjes langs onder meer een veld zonnebloemen, pauze nummer twee, is ook nummer één nu na zowat 15 km. Tijd voor een Scotschke.
Opnieuw naar Pibo en dan over een landdijk genieten van diepliggende vergezichten. Metalen trap af en langs de verweerde en groen klimop ingekleurde muur van de landerijen van het lokale kasteel. De vlonders doen deze zomer niks ter zake. We rondden zowat drie vierden van het kasteel van Betho en klimmen dan met de Mijlpaalroute naar de Romeinse Wallen die Tongeren zo rijk maken. Ik word voorbij gestormd door een jong duo waarbij ‘zij’ ‘hem’ gewoon kapot loopt. Ik pas, doe mijn eigen ding. Moet nu wat huizen lopen rondom de Tongerse ring. Wandelaars die 15 km stappen zijn de kluts kwijt, ik kan ze helaas niet helpen en stoom door. Loop langs een reeks Romeinse wallen richting station en vervolgens tot een kerk opgetrokken uit gele mergelblokken, een speciaal gezicht.
Heb nog 12 km voor de boeg en leef op hoop. Wordt op mijn wenken bediend want mag naar De Kevie. Eerste honderden meters langs zijn rand en dan genieten van een slingerpad door het groen langs rivier de Jeker, kilometers aan een stuk. Daarom kom je naar Tongeren. Genieten van het wulpse groen, zelfs tijdens een hete zomer, langs de rivier. En al staat ie laag, er is nog steeds genoeg nat om wandelend over hakselpaden te genieten. Het terrein is trouwens niet volledig bebost, open plekken worden ingenomen door graas- of hooiland. Runderen zorgen er voor de begrazing. Een volgende steenweg loodst mij het prachtige domein uit en terug naar de gele Sint-Lutgard kerk en de intussen haast verlaten rustpost. Heb nog een uurtje stappen voor de boeg. Loop een betonrand van de Kevie, ook wel een druk fietspad tot de laatste strook puur natuur. Zalig wat de parkoersmeester hier nog uit zijn mouw schudt langs de rand van wild terrein met denkelijk de Jeker aan onze rechterhand. Heerlijk slingeren door nog eens wulpse groen, vlonders ook tot bij de spoorweg. Onderdoor denk ik dan maar mis hoor. Echt genieten van het groen tot het echt niet verder meer kan. Ik stap mee een paar straten tot de Moerenpoort en kies dan voor de bergop tot het station.
Reis nu over Hasselt naar Leuven. Ben tevreden én omdat ik 32 km gelopen heb én omdat zeker de tweede helft van het parkoers heel mooi was.
Ik sluip om 07:00 stilletjes het huis uit. Oma Anny, opa Chris en logée Liesel (3,5 jaar) slapen nog gelukzalig. Het is lekker fris in het ochtendlijke grijs van Giesbaarge en daar geniet ik van. Heb een reis van zowat drie uur voor de boeg en die verloopt vlotjes. We hebben slechts tien minuutjes vertraging in Ciney te wijten aan werken langs het spoor. Word op sleeptouw genomen door een medewandelaar, trappekes op bij de plaatselijke kerk. Hij stelt zich voor als een inspecteur van Adeps en heeft heel wat te vertellen. Ik verlaat hem gauw en ga op pad voor 21,5 km onbekend terrein. Meteen straatje naar beneden … naar het station en dan flink klimmen door stille straten. Het duurt even voor ik de bebouwing achter mij kan laten bij een betonfabriek. Nog hoger gaat de reis over een tarmacje aan één kant afgezoomd met riet de andere kant met plukken meidoorn en zijn obligaat druk doende mussen. De vijf kilometer gaat weg, een afdaling verder gevolgd door de 10 km. Ik weet, nu wordt het stilletjes op het parkoers. Passeer de Moulin d’Haljoux, in feite een kasteelhoeve op grondgebied Braibant (ja, met letter ‘i’ in het midden). Wordt verlost van het tarmac en trek een keienpad in langs goudgeel geschoren. Op de top een fenomenaal uitzicht over golvende akkers met her en der wat bebouwing. Een zalig windje zorg voor de juiste temperatuur. Het pad is haast vlak, stoffig ook want kurkdroog. Duidelijk landbouwstreek hier, gemaaide granen, bieten, patatten, een vrij grote veestapels op dorre weilanden. Waar de 15 km mij verlaat krijg ik een pittig klimmetje tot een gigantische hoeve. Kom bij het hoogste punt van de omgeving en een onwaarschijnlijk vergezicht inclusief kasteel. Jammer dat deze top wordt volgebouwd, verknoeit een beetje de landelijke schoonheid.
What goes up must come down en ik zak stilletjes door het boerenlandschap. Even twijfels bij een drietand. De pijl is op een platte steen geplakt en niet zo meteen zichtbaar. Linea recta nu langs een akker pas bestrooid met droogmest tot een schitterende rij rode beuk. Mag een eerste strookje wild bos bewandelen en dan tarmacsgewijs tot dorpje Reuleau en een riviertje dat de Bocq blijkt te zijn. Klimmetje om uit de vallei te geraken en dan een lange rechte weg waar je geen kat tegenkomt. Rechtsaf na een poos richting Gemenne, bij een gedenkteken van een rallyrijder. Opnieuw de Bocq over en moederziel alleen door open veld en langs loom liggende koebeesten tot een onbewaakte overweg, enkelspoor. Zal ook deze meerdere keren dwarsen vandaag. Duidelijke markering bij een muur van strobalen. Het moet gezegd, nog nooit zo duidelijke tussenafstanden gemarkeerd gekregen als vandaag. Telkens ook weer die magistrale vergezichten, vele akkers en af en toe een dorpje met kerktoren. Dwars nog maar eens de spoorlijn en vervolg mijn weg over een keienpad. Onder het hoofdspoor naar Luxemburg door dan en nog maar eens langs de Bocq. Pittig klimmen tot de ferme de Stee (bio) en dan richting bos. Passeer mijn eerste twee wandelaars sinds ik de 20 km bewandel. Stevige, gelukkig lommerrijke klim, ik hijg en puf, stevige kost dit. Bij het uitkomen van het groen (samen met de 15 km) meteen volle zon, hoeves, runderen en tarmac. Steek een drukke baan over bij Emptinal en voel de tank stilaan leeg lopen. Vind een muurtje bij … jawel de Bocq, moet er zowat 15 km op hebben zitten.
Vader en dochter lopen voor het eerst 15 km, hebben nauwelijks drinken bij zich en puffen dus behoorlijk. Grappig, 50 meter verder, haast verscholen heeft de organisatie een ‘point d’eau’ voorzien. Vooral de vader gaat ten aanval. Opnieuw een potige klim, des cailloux, bekroont met het zoveelste magistrale vergezicht. Helaas nu tarmac lopen door een KMO-zone. Worden toch nog beloond met een strookje geel, wat groen zou moeten zijn. Uitbollen dan door een witte wijk. Ik meld mij bij de inschrijftafel met de boodschap : leuke tocht, prima bepijling maar Engels Miles in plaats van kilometers. Ben zeker 40 minuten langer onderweg geweest dan bij andere Adeps twintigers. De vader van daarstraks strompelt ook binnen en laat zich theatraal op de buik vallen, uitgeput. Helpers springen verschrikt van achter hun balie. Gelukkig niets aan de hand en pappa excuseert zich voor de show. Reis een uurtje later dan voorzien terug naar Giesbaarge waar Anny & Chris mij vertellen dat ook zij vandaag ongewild zo’n drie kilometer extra hebben gelopen in Deux-Acren…
Mijn eerste week van de doorstart bij de Straumann Group (de nieuwe naam) zit er op. Naar goede gewoonte maakte IT het de starter moeilijk maar ik was het met mijn maatjes eens : den ouwe pikt snel zijn routines weer op.
Thuiswandeling vandaag dan met de Padstappers vanuit Moerbeke. Ons haasje staat scherp na Bellingen vorige zondag maar beseft dat de hitte van de dag tot verantwoorde beslissingen aanzet. Wij kiezen dus gezamenlijk voor 26 km lopen in de relatieve koelte van de ochtend. Kwartiertje met de auto en kort na zevenen steken we van wal. Ik voel het meteen, heb slechte benen, ons haasje loopt zo van mij weg, Chris is sowieso een trage starter. Leuke opener overigens langs maaipaden naar een akkerplateau, genietend van de uitzichten. Heb in mijn wandelcarrière al vele wandelingen van de Padstappers gelopen maar dit is allemaal nieuw voor mij. Genieten dus, intussen luisterend naar de uitleg van Kind van de Streek Chris, een meepakker. We duiken van het plateau naar de spoorbaan, die ik de laatste maanden dagelijks ‘gespoord’ heb, en doorkruisen een gehucht. De wei in dan, letterlijk door het verdorde korte gras tot een Padstappers-brug over een beekje en een tweede vernielt exemplaar. Brug met ongelijke leggers en inderdaad niet in de finale ! Ommetje rond Viane nu langs recente bebouwing, slapende burgers, en een smal fietspad door de velden. We hebben er vijf kilometer opzitten. Korte groet aan vriend Bonne en bijtanken.
Chris vreest een betonlus van 8,3 km. Heeft de eerste kilometer gelijk als we tussen lage muren maïs een heuveltje beklimmen. Kurt stuurt ons vervolgens over een stoppelspad en langs patatten (de boer ploegt tot de grens van zijn akker) tot de volgende tarmac in Bever. Geelrode pijlen nu van twee tochten : Giesbaarge vandaag en Deux-Acren morgen. We both together go down and up in the fields with bright surroundings (geen taalprobleem dus). Giesbaarge dan terug alleen (alhoewel) langs veldwegen en vlak beton, voorbij een kapel ook. Chris voorspelt telkens wat komen gaat, met meer accuratesse dan een weerman. HT50 komen we nog in meerdere richtingen tegen, stomen zelf betonwaarts naar de pauze in Viane. Vond dit een meer dan bekoorlijke lus en liep zelf aanvaardbaar.
Gelaafd als dorstigen gaan we weer, naar de Markvallei deze keer. Brugje over het watertje en dan lommerrijk genieten in het groen, het wordt al behoorlijk warm. Zoeken opnieuw de spoorbaan op richting Galmaarden en verlaten hem om de prachtige Sint-Pauluskapel op te zoeken. Kluysbos lees ik op het volgende bordje, eigenlijk een flank van de fameuze Bosberg. Heerlijk slingerpaadje in het zachte (van temperatuur) groen met een pittig klimmetje tot slot om bij de radiomast te geraken. Verdomme wat ben ik zwak vandaag, elke molshoop is er te veel aan ! Raspaillebos dan, heerlijk wulps en langdurig zachtjes dalen door het koele bos, wat kan een wandelaar zich meer wensen dezer dagen. Het vlakkere slotdeel naar de Helix is uiteraard meer open en verdomd warm, maar de beloning wenkt. Handig toch dat ons haasje de bestelling al heeft opgenomen. We genieten van de binnenkoer en de leuke babbels met de vele maatjes. Het weerzien met Moveloken doet mij daarbij echt veel plezier.
We wandelen weg langs een plantenkwekerij, tussen zon en schaduw met de kerk van Onkerzele als baken, al gaan we er niet naartoe. Lekker op en af door het landschap nu, ook wel Raspaillebos genaamd. Genieten van de vergezichten tot Atembeke en die vervaarlijke bocht een onooglijk paadje in naar rechts. De Padstappers hebben er alles aan gedaan om de wandelaar juist te laten lopen. Zelfs ik, de allochtoon, ben hier nochtans bekend. Het slot bestaat uit een afwisseling van steenwegen en veldwegen. Vanaf het kerkhof van Moerbeke gaat het naar de finish. Ik plof op een schaduwrijke stoel na 27 km, was genoeg voor vandaag. We hebben nog ruim de tijd voor drankjes want mijn maatjes kennen hier iedereen. Voldaan verlaat ik de Padstappers. Nieuw parkoers voor mij, op de Bosberg na, en ik heb mij reuze vermaakt dankzij een golvend traject door zomerse akkers.
Om 05:00 uur opstaan, brrr is geleden van de Mesa. Annieken wil en zal de 50 km lopen in Bellingen, geen vent die haar kan afremmen. Het is stillekes in de auto, op de commentaren van de Garmin madame na. Parkeren op het stoppelveld naast de feesttent, de toon is gezet. Het is te stil naar ons goesting aan de inschrijftafel. Ons haasje gaat er meteen vandoor, de mannen nemen de tijd voor een koffietje en een babbel her en der. Wij gaan voor 32 km. Even stappen langs Het Spoor en dan … uiteraard de stoppels op. Netjes geschoren graan dus en dan langs geroot vlas. Gevolgd door lage dennetjes en dan … echt de ‘bush’ in. Hobbel-de-bobbel door wild terrein waar de bosmaaier ons is voorgegaan. Potig hoor, zeker voor diegenen die 12 km stappen. Pol heeft er een andere mening over dan ik en dat is zijn goed recht. Zowaar een strookje straat en de spoorweg nog eens over. Dan door een tuin van bewoners, met klein zwembad en tenten in de tuin, je moet het maar gedaan krijgen. NMBS terrein blijkt te koop te staan, die hebben structureel geld tekort. Het Bellingse Bos in. Parkoers lopen op een zakdoek waarbij het begrip wandelpad een eigen invulling heeft. Daarom komen we hier wandelen. Zachtjes klimmen dan door zonnige akkers met nogal wat maïs. Het wordt warm. Fruitgaarden tenslotte, rode peertjes en groene appels, allebei nog in pocketformaat en rust bij de fruitboer. Terrasje doen met de andere Anny en Ides.
Wij hebben een zee van tijd, voor meerdere babbeltjes met Heidetochters onder meer. Trekken ons terug op gang door het golvende Mouliebos om na één van de vele splitsingen richting kasteelpark Ten Daele te trekken. Dan dwars door een weide en een bietenveld, dit laatste hadden we nog niet gehad vandaag. Vervolgens een ruime strook tarmac, golvend. Bij Pantain Bois terug het gras in, oneffen en veeleisend voor de enkels. Stilaan weer klimmen over kiezelige akkerpaden om te genieten van magistrale vergezichten. Heikruise steenweg en zijn fietspad om deze etappe af te sluiten in de tuin van een hoeve te Bogaarden. Heidetochten zijn alom tegenwoordig, ben de enige IJsetripper. Net als wij vertrekken komt ons haasje aangestoven, heeft al 7 km meer dan wij in de kuiten en straalt. Dit komt vast goed.
Opnieuw de weilanden en stoppels in tot een diepliggende vijver. Vervaarlijk een verdieping hoger en genieten van vergezichten dan. Een ‘zoenk’ in het landschap stuurt ons weer een verdieping lager en letterlijk dwars door rijen maïs, slechts op halve hoogte gegroeid. De wind neemt stevig toe en daar zijn we blij mee. Stappen terug naar de voorkant van kasteel ten Daele en een dreefje van rode beuk, mijn favoriete boomsoort. Stillekes zakken dan over een betonpaadje langs patat. Hoog tijd voor het volgende krakkemige paadje langs een greppel, enkelbreker. Kier ne kier were zegt Pol over een breed graspad van het zoveelste privé domein. Klimmend tarmacje dan tot het imposante en wit gekalkte Hof Ter Kammen. Beetje paadjes lopen tot het onwaarschijnlijke zicht op de imposante abdijhoeve van Cantimpré en de ranke, slanke kerk van Bellingen. Dwars over het imposante erf tot de rustpost. Ik zet mij op het geïmproviseerde terras tot Chris mij roept. Hebt U ooit een rustpost gekend IN een netjes opgeschilderde kerk met houten meubilair en prachtige bid weg ? Ik heb het nog nooit gezien en heb tijd nodig om te bekomen. Dit moet de mooiste rustpost van het jaar zijn op wandelgebied en na het schitterende parkoers tot nog toe echt LE moment suprème.
Wij hebben hier een extra lusje voor de boeg. Hoog in de heuvel en zicht op ‘de bollen’ van Kester en de mast van Sint-Pieters-Leeuw. Niet te veel beton uiteraard maar dwars door fruitgaarden, boomtakken die krom hangen van de weelde aan herfstfruit, een zalig zicht. Even macadammen tot de voetbal en de kerk van Pepingen en dan via kerkwegels tot een immens vlasveld. Onze gastheer blijft verhard en onverhard variëren tot de hoeve en kerk van Bellingen. Veel bekenden nu, Glimburgers Marina & Rene, Willy en zijn vrouwtje uit Mortsel, Heidetochters natuurlijk ook.
Laatste etappe dan en natuurlijk meteen stoppels en vlas. Lekker golvend en onverhard. Chris pikt René op en ik Marina. We keuvelen ons gezellig en letterlijk door de akkers uiteraard, tot de finish. Kan nog bij babbelen met ‘fotograaf’ Eddy en zijn Liliane, den Davy ook. Felicitaties voor Pol en zijn team, dit was een gigantische tocht waar onwaarschijnlijk veel werk in gestoken moet zijn. Een mooiere tocht dan deze, ik weet het niet hoor …
Moeten we nu blij zijn of niet ? Zware bewolking gevolgd door nachtelijke regen hebben ons in Giesbaarge belet naar de rode maan te kijken. Ieder nadeel heb zijn voordeel zei ene Johan Cruijf en gelijk had ie.
Vanochtend dus rond de klok van negenen in de ochtendlijke koelte vertrokken voor een ritje van nauwelijks één uur. Hebben er allen zin in, het bezoekje aan de Tatanes met ontvangst aan de inschrijftafel in het Nederlands en … met scanner zowaar. La Wallonie se modernise !! Rustig koffietje drinken en op pad voor een zuidwaartse 20 km die er maar 18,8 blijken te zijn. Vanuit een bomvolle startzaal straten lopen tot een visvijver en aanpalend bosje. De 20 km gaat hierna zowaar mee met de 5 km. Beton lopen dus langs een pleintje omgetoverd tot rommelmarkt en enkele steegjes. Dwars door een cité ook waar dit westelijke ex-steenkoolbekken uiteraard rijk aan is. Pauze in een bloedheet zaaltje van ONE (Kind en Gezin) bij Keke die luidkeels Annieee roept.
Terug op pad na een eerste drankje, stevig klimmen want de volgende rustpost ligt in Mont-Sainte-Geneviève. Een fraai zicht links over de mijn terrils en nog een metalen constructie die de oude schachten bediende. Lopen na oversteek van een drukke baan over een plateau, vers asfalt langs landbouwgronden, patat en bieten. Mijn maatjes zijn het verhard intussen een beetje beu. We worden op onze wenken bediend. Eindelijk een veldweg met hoog opgeschoten verdord gras. Wij kiezen voor de stoppels van een geschoren graanakker en vervolgens een oneffen pad door klein uitgevallen bieten. Minder kans om de pootjes om te slaan. Een enorme communicatiemast is intussen ons baken. Opnieuw een steenweg op dan, overgaand in kassei tot het dorpscentrum. Afgebrande kerk, kiosk op het plein en nette rustpost waar ik ooit nog eens kwam, vraag is alleen maar wanneer. Mijn maatjes schijnen het niet te kennen.
Was het parkoers niet veel soeps tot nog toe, wij hopen op beterschap. Worden op onze wenken bediend met een krakkemikkig, schuin liggend pad ‘campagnard’. Stukje steenweg tot Buvrinnes en zijn kasteel dan. De mannen volgen ‘haasje’ Anny door een golvend bos. Even open terrein met een glimpt van de ‘château local’ en dan een zachte duik door le Bois des Vieilles, lekker wandelen bij een heerlijk zomers weertje. Open veld dan weer met goudgeel geschoren akkers en kiezel onder de sloffen. Even einde verhaal want vervolgd met woonwijken tot rustpost ONE. Geen Keke meer, gewoon rustig drinken op een geïmproviseerd terras.
De laatste loodjes tenslotte, we verwachten niks meer. Lekker begin met steegjes lopen door Leval tot de volgende graanakker met uitzicht op dicht beboste terril. Mogen onderaf de ‘berg’ genieten van een heerlijke bosstrook tot de spoorbaan. Stille wijk en dan klimmen door nog meer geschoren goudgeel. Prachtig uitzicht over twee kerken die lijken boven elkaar te staan. Het kleine zwartje onderaan is onze finish. Genieten dus, in mijn geval van die onvolprezen Chimay Blue. PR-Anny blijft druk in de weer bij Titi, Fernand en vele anderen. Terug naar huis dan, toch niet ontevreden over deze tocht, hebben weer nieuwe plekjes ontdekt … maar nu eerst … mosselen !
Krijg vanaf het prachtig gerestaureerde station van Jurbise meteen de eerste Adeps pijl aangeboden, een goed voorteken. Is trouwens slechts een uurtje treinreizen vanaf Giesbaarge tot een prachtige startlocatie. Wit geschilderd kasteeltje dat blijkbaar het lokale gemeentehuis is waar gisteren ‘la drache nationale’ werd gevierd. Rood kaartje inpikken en op pad, weet niet goed wat ik kan verwachten. Eén straat verder wachten de eerste akkers. Gewoon rechtdoor zachtjes klimmen tussen patatten, bieten, halfwas maïs en geschoren granen. Over het stoffige pad vorder ik aanvankelijk moeizaam maar komt langzaam in het ritme. Het is al warm zo rond de klok van tienen maar een heerlijk zacht windje streelt mijn bezweette wangen. Stukje drukke baan richting Lens en dan het eerste grindpaadje in tussen huizen door. Weilanden en verspreidde bebouwing. Voor mij loopt een leuk dametje een pittig tempo. Ik kan het blondje amper aan maar heb al slechtere mikpunten gewandeld. Strookje door een bos en we dwarsen een leuk waterloopje, lekker verfrissend. Tarmac van in Juzekes tijd dan dwars door de akkers opnieuw en lekker golvend. De bebouwing bestaat uit schaarse pachthoven en ook wel gewone woonhuizen. Vlas ligt langs de kant te roten. Mijn dametje slaat aan een stevig tempo af naar de 10 km, ik ben teleurgesteld. Ga het fietspad op voor de langere afstanden langs een steenweg dat mij een paar kilometer verder zal afzetten bij de kerk van Herchies. De 20 km gaat zijn eigen weg nu. Rechts rondom het dorp tot het kerkhof en dan met een parel van een vergezicht de landbouw in. Puf, puf, dit is toch wel warm hoor ondanks het windje. Tarmac op weg naar het volgende gehucht en bijna fout gelopen op een eenvoudig kruispunt met een inderdaad een verscholen vijfde baantje. Corrigeren en genieten van een immens vergezicht dat reikt tot de bossen Baudour zowaar. Loop letterlijk over de stoppels van een geschoren graanveld en nog meer asfalt tot een imposante kasteelhoeve. Leuke pauze, zowat halverwege de opdracht, onder een immense boom en bij een betonnen slotkapelletje.
Zoals al de ganse dag een variatie van onverhard en verhard terug naar Herchies om de 15 km op te pikken. Kerkwegel en vervolgens straatje in straatje uit door de verspreidde bebouwing van het dorp. Een slingertarmacje stuurt mij dan door de velden richting hameau Erbaut. Stilaan raakt mijn tank leeg ondanks ik zeer regelmatig gedronken heb. Stel mijn retour treinrit met een uurtje uit, niks moet alles mag. Na Erbaut nog een laatste keer het veld in, spoorkiezel en ook vlas. Ben toch blij binnen te zijn en mijne maat van de dag Chimay Bleu moet mij terug op krachten brengen. Volgende week wordt spannend en ik hou U op de hoogte.
Het is al na negenen als we op pad gaan, eerst eens lekker uitgeslapen. Chris heeft gelukkig gezien dat de startplaats gewijzigd is en binnen het uur staan we in het Genadedal. Er wacht een opdracht van ruim 20 km. Ik voel het meteen, heb geen goede benen vandaag. Lopen een ellenlange eerste straat door om Kessel-Lo te verlaten. In schuifjes gaan we dan door koeler bos klimmen. Ons haasje huppelt stilaan van ons weg, Chris respecteert naar gewoonte mijn ritme. Door een prachtige holle weg dan met muren van ijzerzandsteen, what comes down must go up. Heerlijk flaneren door het beukenbos tenslotte tot het merkwaardige zicht op Linden met zijn voetbalterreinen naast de werkplek van de lokale pastoor. Pauze in parochiezaal Sint-Kwinten na zowat 4,5 km en tijd voor het aperitief volgens Chris. Even een babbel met Sigrid en haar maatje.
Lus van ruim 9 km voor de boeg. Wie Linden kent weet dat het klimmen wordt de bossen tegemoet vandaag via het Vossenstraetje. Zachtjes op en neer langs wat mistroostig ogende maïsvelden ook, het blad zedig opgevouwen vanwege de aanhoudende droogte. Een watertoren wijst op het hoogste punt in de streek. We volgen een ganse tijd Voetweg 32. Het verschil in temperatuur tussen zonnige en schaduwrijke plekken is belangrijk. Een kasseiwegje mag niet ontbreken, we zijn per slot van rekening in Vlaams-Brabant. Lopen een vrij vlak parkoers hoog in de heuvels bij Speelberg. Fraaie vergezichten over het heuvelrijke gebied laten ons genieten, een fris windje streelt de stevig zwetende koppetjes. Een volgende holle weg stuurt ons richting villawijk. Even verpozen met huisjes kijken en dan langs goudgeel stro, netjes op rijtjes de Oude Kortrijkscheweg op. Zijn blij opnieuw het lommer van loof te bereiken en dalen zachtjes af naar de rustpost. Hoog tijd voor drank, spijs hoeft niet.
We vertrekken voor de laatste etappe over een kasseitje langs de kasteelhoeve de Bauffort en mogen even later langs een uiterste punt van zijn park, Het Paerd Pleynstraetje. Vervolgen met de Vlierbeekweg met uitzicht op de gelijknamige abdij. Het gaat er jammer genoeg niet naartoe maar dwars door woonwijken van recente signatuur naar de relatieve koelte van parkje Ter Vlierbeke. Even verder ligt het Provinciaal Domein van Kessel-Lo met zijn mini-pretpark en vele vijvers waar de aanhoudende droogte zeer goed merkbaar is. Nog een paar wegels en onze opdracht zit er op Al met al een best aangename tocht en het wandelaarsdrankje gaat er gewillig in. Jammer dan dat een medewerker zich komt beroepen op de wet op de privacy om Anny foto’s te doen wissen van iemand die het zelf niet zo nauw blijkt te nemen met de Belgische wetgeving. Dit soort incidenten is vermijdbaar en hoort niet thuis in een sportieve omgeving. Een smet op onze uitstap toch.
Ik muis er om 07:00 stilletjes vanonder richting station, mijn maatjes slapen nog. Om :36 gaat de boemeltrein van Giesbaarge naar Bergen (Mons) waar ik een uurtje later aankom. Kijk verbaast, het oude station is met de grond gelijk gemaakt en vervangen door containers en stroken aluminium platen. Moet er 40 minuten wachten op de trein richting Liers. Nog eens een uurtje later ben ik in Tamines, op zo’ 200 meter van de startzaal. Verwacht toch wel wat van de tocht vandaag, Les Kangourous indachtig. Niet abnormaal dat ik straatjes dien te lopen tot het station, de voorkant deze keer, daarstraks achterom. Het is nog maar 10:30 maar al behoorlijk heet, ik zoek zo veel als mogelijk de schaduw op. Duik beetje gore steegjes in tot een kerkplein en loop meteen fout, gevolgd door de dametjes achter mij. Beetje dubieuze pijl. Ben meteen bij de les, brug over de Samber en dan de rivier volgen over zeker een kilometer. Lekker briesje om toch een beetje af te koelen. Pittig kort hellingetje om weer op te warmen en dan huisjes kijken, gewoon rechtdoor. Beetje teleurstellend straten lopen tot de CHR Val de Sambre en dan zowaar een drukke steenweg volgen tot randje Falisolle. Diepe duik nu, la Tienne Baudouin, mooi in het groen. Tienne ken ik als klimmen en dat gaan we doen, met brede meanders langs lome runderen en pas gemaaid koren. Ben ‘boven’ denk ik dan en loop een hoekje om. Oeps …
Een joekel van een tarmac muur gewoon rechtdoor en naar de hemel, ik neem een strategische drankpauze. Behoedzaam naar de top dan, met kapelletje en zowaar de eerste bosstrook. Genieten, zachtjes dalen in het groen en nog wat steile straten tot de kerk van Falisolle. Ik herken de startlocatie van Les Kangourous als ik naar het kerkhof klim. Veel vals plat nu. Een juffertje die mij inhaalt moet plots afhaken, motor oververhit ? Ik zal ze niet meer weerzien. Vlakke akkers van geel geschoren koren en groen manshoog maïs, ik vind terug tempo. Korte klim langs een pompoenenveld en dan heerlijk genieten van een tweede bosstrook. Kom uit bij een dorpje en riviertje La Biesme. Hoog tijd voor een pauze ‘op den blauwe steen’. Zowat iedereen blijkt hier fout te lopen omdat de pijl naar een steegje verstopt is door een automobiel. Ik loop dus wel netjes een paadje in dat in decennia niet meer gebruikt lijkt te zijn. De 20 km gaat nu eindelijk alleen weg en langs een korte klim het volgende dorp in. Mijn horizon zijn dicht beboste terrils van het Henegouwse steenkoolbekken. Loop een te lange rechte weg dwars door Aiseau (Presles), ben wel hoog in het landschap en dat heeft ook iets. Niveautje zakken dan en hoog over de spoorweg parallel met akkerland, de vallei zeg maar. Bouw een laatste pauze in bij de ‘gare d’Aiseau’, het is verdomd warm.
Nog eens vals plat door een woonkern en dan het groen in, dat nu wel meer geel is, het is zomer nietwaar. Mag nog even La Biesme volgen tot een schattige kerk en een volledig historisch verknoeid woonerf. Stratenloop dan maar weer tot het centrum van Tamines, de Samber en het station. Ben toch wel ontgoochelend over deze tocht, had er veel meer van verwacht.
Wij zijn al rond 08:00 in Oudenaarde. Vrezen de zomerse warmte waar Annieken en ikzelf wegens astma-aanvallen nogal wat hinder van ondervinden. Boerenzoon Chris is zich van geen kwaad bewust. Naast zijn twee poezen in huis wordt hij de laatste weken wel geconfronteerd met twee blaffende hondjes, maar die bijten niet. Anny wil de 28 km lopen, letterlijk, als voorbereiding op een Bellingse vijftiger later deze maand, de mannen houden het bij een rustige 21 km. Na de begroeting van vele bekenden waaronder de immer goedlachse Mario Carton gaan wij op pad.
Het haasje is er meteen vandoor, wij stappen langs het prachtige stadhuis en kerk de binnenkoer van het oude ziekenhuis op en vervolgen met … de brousse. Heerlijk slingeren door een wild natuurgebied, inclusief donkere tunneltjes waar we schoorvoetend doorheen waden. Lekker wandelen ‘op een zakdoek’ tot de Scheldeboord die we meten weer verlaten voor de volgende strook groen van ’t Spei. Minder wild nu maar met aangelegde paden, gras of door de droogte gebarsten grond zelfs in de lommerd. Zo bereiken we na 6 heerlijke kilometer het stemmige kerkje van Leupegem en begeven ons met z’n allen in gestrekte draf naar de overvolle parochiezaal Sint-Amandus. Ons haasje vertrekt net voor meer als wij aankomen. Na de pauze een kort strookje naar Etikhove. In volle zon en langs den ijzeren weg. Gaat over in een tegelpad en verderop kasseitjes langs de Ladeuzemolen. Voorbij de dorpskerk nog een paadje langs een diepliggende beek, halven dans meteen. Tijd voor het aperitief vindt Chris en wie ben ik om hem tegen te spreken. Intussen gezellige babbel met Cécile & ‘cowboy’ Luc (où est mon chapeau ?).
De terugweg dus. Even wat huisjes kijken en dan door het hete zomerse akkerland met nog laag maïs, haast dorre weilanden en zelfs worteltjes. Vlaamse kasseitjes horen er uiteraard ook bij en stoffig grind. Ons parkoers blijft opvallend vlak met uitzicht op de uitlopers van de Vlaamse Ardennen en de immer aanwezige pronte kerktoren van Oudenaarde. We lopen weer een eind langs de spoorbaan die Oudenaarde met Ronse verbindt en moeten dan de gelijknamige viervaksbaan over. Niet bepaald veilig dit ! Aan de overkant opnieuw akkers en een paar kerkwegels. Nog eens als bange haasjes de snelweg over en voorbij de Nonnenmolen en het Sportkot terug naar de eerste rustpost. Conform deze duvelse tijden drink ik mijn eerste …
Annieken is intussen tot bij ons gehuppeld en we starten samen aan de laatste 4 km. Dwars door het dorp gaat het naar de Maagdendaal Abdij waar onze gastheren hun klanten verwennen met een lekker koel bruintje, Adriaan Brouwer. Lekker verder wandelen over de fraai bebloemde Scheldedijk en de parkoersmeester weet van geen ophouden. Het Liedtspark en zijn kasteel komen nu aan bod, gevolgd door volkstuintjes waar mijne maat meer dan gewone aandacht voor heeft. Is het hier ook zo droog als in Giesbaarge ? Ja dus, een hele geruststelling. Uitbollen nu tot de te hete startzaal en wij zoeken een terrasje.
Kunnen nog lekker bijbabbelen met vele bekenden en gelaafd terug naar de auto. Bij verkeerslichten nog even de charmantste van alle Glimburgers begroeten, Marina & René. Ik had een goed gevoel vanmorgen en dit was inderdaad een prachtige wandeltocht. Morgen trekken mijn maatjes naar Montigny-le-Tilleul, ik plan een Adeps in Tamines, het land van Les Kangourous de Falisolle.
Met hoog gespannen verwachtingen vertrek ik te voet van het Brusselse Centraal station richting Wetstraat. Stap door langs Schumann en Montgomery, de avenue de Tervueren af tot het trammuseum. Adeps blaast er vandaag verzamelen. Meteen een eerste nostalgisch moment. Het eerste voertuig blijkt een authentieke bus 42 te zijn in de uitvoering die mij drie jaar van Bosvoorde naar school bracht hier een eindje verderop. Dwaal even door het museum en zijn prachtige voertuigen die zowat een eeuw Brussels openbaar vervoer weergeven.
Op pad dan voor mijn 20 km. Het is berendruk op de steenwegen vanwege een Brusselse fietshappening. De brug over en ik duik het stevig golvende park van Woluwe in. Wordt vervolgt met een uitloper van het Rood Klooster en de parken Bergoje, Senty en Ten Reuken. Jeugdsentiment in zijn zuiverste vorm, ik ben in mijn nopjes ! Bij Charles Albert de klassieke stevige klim het Zoniënwoud in. Alleen de langste afstand komt hier en ik ben dus de enige wandelaar midden heel wat joggers. Het is heerlijk weer en zalig wandelen door het frisse groen. Maak een hele, perfect gepijlde omzwerving tot in de buurt van het kapelletje van Welriekende en weer terug naar het Rood Klooster. Potig klimmetje om bij de Avenue de Tervueren het bos te verlaten. Enkele straten landhuizen bewonderen en dan tussen de Etangs Mellaerts door. Bewonder vertedert meerdere families jonge watervogels, de eindmeet is in zicht. Feliciteer de organisatoren voor hun waarlijk schitterende tocht, exact wat ik hoopte vanochtend. Schrijf een woord van dank in hun dagboek en praat met een Duveltje in de hand bij met de wandelaars rondom mij. Een frêle gamine van een jaar of acht heeft voor het eerst 10 km gestapt en loopt als een fiere pauw rond in de zaal terwijl ook haar mama straalt.
Rond 15:00 vat ik de terugweg aan. De beruchte laatste helling van de 20 km loop op naar het Montgomery park. Er heeft een gratis Portugees festival plaats met zang, dans en heel veel eettentjes. Blijf er een tijdje plakken en stoom dan door naar Bruxelles Central. Heb 34 wonderlijk mooie kilometers in de kuiten. Op de Antwerpse De Keyserlei trakteer ik mezelf op een Popolo pizza, rucola en artisjok, ook een wonderlijke combinatie maar erg lekker.
Heb een heerlijk zomerse en plezante zondag achter de rug. Ben nu klaar om als nieuwbakken vrijgezel de MESA 2018 tot mij te nemen.
Tijdens deze eerste post-Straumann I (want er kan nog een II komen) dag heb ik vier treinritten nodig om mijn bestemming te bereiken. De laatste, tussen Ottignies en Louvain-la-Neuve duurt exact 7 minuutjes. Trapjes op vanaf het perron en meteen een eerste pijl richting startlocatie. De ervaren wandelaar weet dan dat ie goed zit. Beetje groezelig, de startzaal, studentikoos. Rood bonnetje en parkoerstekening oppikken, we kunnen op pad. De tekening oogt erg groen, ik ken de streek niet echt, laat mij dus verrassen.
Le parcours commun loodst ons tussen de studentenhomes, een gevolg van Leuven Vlaams van jaren geleden, door. Als de 5 & 10 km net na elkaar weggaan ben ik plots alleen maar ook nog eens in een soort bospark, heerlijk groen dus. Stap le Bois de Lauzelle in, loofbos met heerlijk lange lanen, meestal vlak soms op en neer. Tientallen vrolijke gevederde vriendjes houden mij gezelschap. Dokker over een kasseitje tot een golfterrein, er is aardig wat activiteit. Dwars tussen de ‘lanes’ door loopt een tegelpad met boompjes afgezoomd en dat mogen wij volgen. Bij het Arboretum de Lauzelle gaat de 20 km er alleen vandoor. Niet over het grasveld dat spierwit ziet van de paardenbloem in pluis maar over een tarmacje. Kom zowaar op grondgebied Wavre uit en zijn villa’s van le Bois du Manil. Lange rechte weg en dan een onverharde duik richting graanakkers. Merkwaardig zicht overigens want recht vooruit een joekel van een helling met bebouwing tussen sparren en links het gejoel van de Walibi-jeugd.
De parkoersbouwer draait richting Walibi en een stevige helling, holle weg tot wat behuizing. Opnieuw onverhard de heuvel af en dan tussen akker en woonhuizen stevig klimmen. Ruil Wavre in voor Limelette en zijn kasseibaantje. Amuseer mij al ruim twee uur met een echt leuk parkoers. Bois des Quèwées nu en een tegelpad gewoon rechtdoor langs de bosrand. Kom weer bij de Bois de Lauzelle aan en pik de 15 km op. Heerlijk flaneren nu in het frisse groen met waterpartijen ‘down under’ inclusief kwakende kikkers. Volg een vlot stromend beekje dat Blanc Ry noemt en begin dan aan de zoveelste klim in bos. Niet echt zwaar in % maar wel lang tot in gehucht La Croix.
Bij een drukke steenweg pik ik de 10 km op. Onze gastheer is een groene jongen en stuurt ons meteen een fietspad op naar le Bois des Rêves. Heel leuk bos met pseudo holle wegen en steeds maar op en neer tot de Piste de Robin (des Bois ?). Even vlak langs een beekje en dan weer klimmen in het bos naar Bruyeres. Bos wordt akker, onverhard beton langs weer een andere beek tot Bloctry. We doen zowat alle gehuchten van Ottignies aan. Een breed fietspad loodst ons naar Le Lac (een langwerpige vijver). Lopen er voor 80 % rond uitkijkend naar jong grut van Canada ganzen en recente bebouwing in de heuvels. Weg van het water dan en via een verhard pad door weilanden naar een nieuwbouw stad Bruyeres. Stevig golvend parkoers overigens. Passeer een moderne kerk gebouwd met onder meer Ardeense natuursteen. Stap dan door een golvend parkje tot Biereau, weet de finish vlakbij. Nog wat kasseitjes en trappekes, een prachtige tocht zit er op.
Zal de trein van 14:02 missen van zo’n 30 seconden. Halfuurtje wachten en nagenieten van weer eens les magnifiques resources naturelles du Brabant Wallon. Heb lekker gelopen vandaag en dat laat het beste verhopen voor wat komen gaat … de Driedaagse van Zuid-Limburg in Heerlen.
Na een paar eigen tochtjes richting Koekenstad pik ik vandaag de Adeps-draad terug op. Het oorspronkelijke plan was Ukkel-Stalle maar donderdag staat er plots ‘annulé’ naast. Kies dan voor het mij beter bekende Pecrot. Heb telkens in Berchem en Leuven 8 minuutjes overstaptijd, ideaal dus. Helaas wordt de trein naar Ottignies afgeschaft wegens defect. Uurtje wachten dus. Zo’n drie kwartier later komt alles tot stilstand wegens personen langs het spoor. Eén trein kan wel vertrekken … en ja ik heb mazzel.
Een kwartiertje later ben ik al in Pécrot en kom de eerste wandelaars tegen. Samen met Frans (Langdorp) nemen we poolshoogte. Blijken de laatste 4 à 5 km van het parkoers te zijn. We starten dus met het einde. Meteen richting Etang de Pécrot. Vissers turen er naar hun dobbers. Wij vervolgen langs de marécages de la Dyle Romane , de moerassen van de Dyle die we stroomopwaarts volgen tot Florival. Ben vrij snel alleen met tientallen zangvogels die katoen geven op de maat van koning koekoek. Stap lange rechte paden langs bos en natte weiden. Paardenbloemen staan al in pluis, boterbloempjes tieren welig. Vanaf de imposante hoeve van Florival keren we op onze stappen terug langs een pas gemaaid pad dat overgaat in zand. Tunneltje onder de spoorbaan en ik ben bij de start, een wat bizar cafeetje in een hoekhuis.
Pik een routebeschrijving op en ga op pad. Even parallel met de spoorbaan terug richting Florival en dan het bos in. Aanvankelijk vals plat langs enkele chalets en dan een joekel van een klim. Had ik hier verwacht. Op de top gaan 15 en 20 km hun eigen weg. Heerlijk wandelen door het frisse groen, het is een stralend mooie zomerse dag. Op het plateau wandel ik langs pas ingekuilde patat, nog geen blaadje te zien. In de verte priemt het kerktorentje van Bossut. Veldleeuwerikjes fladderen hoog in de lucht. Wat hou ik van deze streek ! Rechtsom nu en terug het bos in voor een wat technische afdaling, een uitgehold pad. Kom bij de imposante kerk van Archennes uit. Neem een korte pauze op een bankje in de zon, moet zowat halve dans zijn.
Pittige klim met stevige rosse kassei tot op het plateau. De boeren zijn aan het hooien, het nog natte gras geurt heerlijk. De 20 km krijgt een ommetje over golvende betonwegjes langs een grote hoeve. Komen bij het kerkje van Bossut langs en duiken terug de akkers in. Frans komt uit een andere richting, heeft de afslag naar Archennes gemist. Ik laat een grotere groep wandelaars achter me en stoom alleen door tussen donkergroene granen door. Een dot van een diepe holle weg dan. Varens priemen opnieuw door de bermen die duidelijk recent gemaaid zijn. Ik kom in een stil dorp uit, opnieuw bij een kerkje. Blijkt Nethen te zijn. Een hobbelend eenmanspaadje loodst mij parallel de vallei door weilanden. Het is opletten geblazen niet te struikelen. Tarmacjes sturen mij langs villaatjes. Een pittige klim langs een weg als een lappendeken, verweerd asfalt en kassei. Pfff, de beentjes verzuren. Mag nu heerlijk flaneren over een breed zandpad door een bos van beuk en spar, het geurt er heerlijk naar zomer.
Bij het uitkomen van het bos rest mij een steil aflopende straat tot het station. Bankjes zijn er niet en dus gebruik ik de betonnen trap als rustplaats tot de trein een halfuurtje later. Heb genoten van een waarlijk schitterende zomerse tocht.
Had het plannetje netjes voor elkaar. Sporen tot Luttre en dan 2 km stappen tot de Place Communale de Pont-a-Celles. Adeps blaast er verzamelen en ik ken de streek niet. Maar blijkbaar gunnen de Nationale Spoorwegen mij deze verruiming van mijn horizonten niet.
Het begint al bij de ticket automaat in Hemiksem. De route aangeven lukt nog wel, betalen niet. Dan maar de treinbegeleider aanspreken die mij laconiek € 7,00 extra aanrekent, te recupereren aan het loket van uw keuze. Och ja, shit happens.
Heb ruim 20 minuutjes in ’t Central tot de trein naar Charleroi. Hij heeft dan ook nog eens 5 minuten vertraging. Vertrekt en stopt … vertrekt en stopt … vertrekt en stopt voor ruim 20 minuten. Geblokkeerde rem zegt de bestuurder, er moet technische assistentie komen.
We kunnen tot Brussel mee met de Binche al besef ik dat ik een uur kwijt ben. Zal er dan maar een wandelingetje maken over de ‘marché du Midi’. Maar eerst even een plasje maken … de toiletten van deze trein zijn defect. Ik gooi de spreekwoordelijke handdoek.
Heb een halfuur tot de retour naar Hemiksem en dus ga ik mijn retourtje Zaventem-Dorp kopen voor de laatste Aprilse werkdag morgen. Twee van de drie automaten zijn buiten strijd. Geeft niet, ik heb er maar eentje nodig. Hij vertikt het retourtjes te geven, moet de omslachtige weg van twee enkele reisjes.
Oh ja, het regent zachtjes als ik door de straten van Hemiksem loop voor wat denkelijk één van mijn laatste rustige momenten in deze gemeente is. Er zijn zo van die dagen …
FORMIDABLE, FORMIDABLE, ik loop al zingend door de straten van Hemiksem en het regent niet.
Ben vanmorgen om 08:30 van de trein gestapt bij de intussen bruine ezels. Schaarbeek dus, waar is de tijd van Mac The Knife en de broertjes Bakkali. Moet ruim drie kilometer stappen tot zaaltje Rossignol en het vinden van voetpaden rondom Docks Bruxsel is niet evident. Achteraf gezien vrij eenvoudig … gewoon het fietspad volgen! Bruxelles Ma Belle. Een local stuurt mij centrum Neder naar de startzaal waarvoor mijn dank. Er is een ommetje voor de 10 km op de Heizelvlakte, zegt de dame bij de onthaalbalie maar voor de 20 km geen probleem. Ik neem akte en vertrek.
Een eerste klimmetje en dan dwars door iets dat heeft van akkers, bos en verkaveling. Meerdere kisten rottend sinas langs de kant van de weg. Bruxelles Ma Belle ? De parkoersmeester doet anders zijn best. Veel groene achterafjes langs recente wijkjes overvloedig voorzien van groen ‘parcours commun’ en rood/witte linten. Een man naar mijn hart. Dikke zweetdruppels parelen van mijn voorhoofd, het is een zwoele ochtend. Ons Heer heeft het ook warm en bestookt mij met nat. Hij is blijkbaar niet in zijn humeur want grommelt een paar keer en flits met zijn alziend oog. Ik stoom, letterlijk en figuurlijk door richting Vilvoorde en de Aardeberg die zijn naam alle eer aandoet. Grappig zo tussen de golvende akkers lopen met flatjes die boven de bomen uit komen. Koningslo dan en de behuizing van de Wannekouter. Villa’s en 20-hoge woninghokjes zij aan zij. Binnendoortjes tot tramstation Esplanade. Trapkes op en trapkes af tot de Trade Mart of de Heizel. Wilde kastanje staat te pronken in zijn kaarsen.
Er is blijkbaar inderdaad een activiteit in het Heizelpark, houdt het midden tussen jogging en wandeling. Ik heb er geen hinder van en stap langs een halflege vijver richting openluchttheater en even verder de ‘Bollen van Brussel’. Sluip stilaan de Houba over en langs Hopital Brugmann, alleen voor de 20 km en met delicate bepijling Het Dielegembos dan, genieten van schitterende paadjes langs look-zonder-look. Verdomme, dit is top ! Jectapleintje dan de Heymboschsite. Hallo Police de Jette, deze schoonheid hebben jullie ons nooit gegund ! Naar de UZ-VUB nu maar net voor de brandweer het Laarbeekbos in. Beetje op eigen gevoel want de markeringen hangen ver uit elkaar. Groen en geurend genieten tot de voetbal van Ganshoren en dan de vallei van de Molenbeek. Zo uitgebreid deed ik ze nog nooit ! Le Parc Baudouin sluit aan, ben weer in Jette. Onze parkoersmeester is een artiest. In het volgende park stuurt hij ons over een Finse piste, de schat ! Ik verhef hem zo stilaan in de adelstand. Hij stuurt ons nu rond de Square Prince Leopold en dan terug de Houba over.
Parc Sobieski en zoeken naar pijlen om de helling op te geraken. Gaat over in Stuyvenberg, heel kunstzinnig en met onwaarschijnlijk overzicht over ‘t Stad. Parc van Laeken dan, met de attracties van Air Games (de jogging van deze ochtend), een sneeuw van bloemblaadjes valt over mij heen. Dank aan de hooikoorts. Ik stap stilaan richting kasteel van Flipper & Mathilleke, loop dan naar de Japanse Toren. Ook hier vind onze gastheer een groene doorgang tussen Van Praet en Pagodes ! Tegen mijn gewoonte in snij ik niet af naar het station. Wil deze kerel volledig consumeren. En ja hoor, hij heeft nog een parkje in petto en een woonerf. FANTASTIQUE, schrijf ik in het logboek van de organisatie. Loop de simpelste weg terug naar ‘la gare de Scharbeck’. Heb een fantastische wandeldag achter de rug, ZALIG ! En de parkoersmeester van vandaag, die noem ik gewoonweg GOD.
15.04.2018 Section Marche de la S.T.I.B. à Auderghem
Fillie is mijn reismaatje tot Brussel-Noord, lekker gezellig keuvelen dus. Zij reist naar Asse, ik neem de metro tot Hermann-Debroux, home town. Meteen pijlen bij het verlaten van het metrostation. Ik volg gedwee, door het parkje van Bergoie, de laatste kilometer van de tocht zo blijkt. Afsluiten doen de wandelaars met de pittige Tweesteenwegenstraat tot de kerk van Sint-Anna. Netjes inschrijven en ik kan op pad. Valt er wat busvolk binnen, allemaal regio Litche, Beyne & Romsée. Wandelen dus, een kasseitje naar beneden tot het Rode Klooster. Heerlijk zonnig weertje als ik langs de hoeve loop samen met Willy (Mortsel) en verder naar het viaduct. Onder koning auto door en dokkeren over de kasseitjes van Drijborren. Overbekend terrein natuurlijk richting Dennenvoetpad. Breed in den beginne, stilaan smaller en klimmend. Het mooiste deeltje lopen we vandaag niet, gaan rechts weg de Diependelleweg in. Lekker golvend door het bos tot het kerkhof van Bosvoorde. Ik duik daarna naar de Bessemmoakershoek en de rustpost na zo’n 5 km.
Stoom gewoon door richting Boitsfort-Centre en zijn park bij de Sint-Hubertuskerk. Verslik mij in de splitsing bij de Delleurlaan. Tja, heb vooral oog voor het gebouw waar ik mijn eerste schooljaren liep bij Meester Louckx en de broeders Evarist en Guido. Recht op pad nu, langs het verscholen treinstation van Bosvoorde en achterlangs Cesar De Paepe, met zicht op landhuizen. Tumulidreef, Infantedreef ben echt weer in het Zoniënwoud. Maelbeek 32 is een herdenking aan de aanslag van enkele jaren geleden, 32 bomen in een cirkel. Wollen Borrevoetpad dan, mij totaal onbekend. Kilometerslang wandelen langs een diepliggend beekje, puur genot. Het Berkenvoetpad brengt mij finaal een niveau hoger. Ik kom weer bij de Infantedreef uit en loop lange rechte bospaden. Vuylbeekvoetpad dan en weer genieten van het meer moerassige Zoniën. Wat is dit een heerlijke lange lus van meer dan 11 km ! Pittige klim van water naar spoor. Bij de Kattenberg ben ik terug in Bosvoorde. 21°C lees ik bij de apotheker, puf, puf.
Terug naar Sint-Hubertus dan en de klim van de Rue du Pinson (Vinkstraat). 50 jaar achteruit meteen, beleef mijn jeugd weer wandelend onder de bottende Japanse kerselaars. Groene luiken voor Le Logis, later gele luiken voor Floréal, stap op zo’n 200 meter van het ouderlijk huis. Tussenin de rotonde van de Drie Linden, niet meer dezelfde bomen van in mijn kindertijd. Een wandelaarster blijkt ook hier gewoond te hebben, wij halen samen herinneringen op, kunnen perfect de lokale kapper met donkere haren en snor beschrijven. Kippenvel gevoel ! Nog even een doorsteekje langs de Woluwebeek en ik ben weer bij Hermann-Debroux. Spoor snel terug naar Hemiksem. Voelt als buitenland aan, ben weer even ‘thuis’ geweest.
Bis repetitam, neen geen Adeps vandaag maar wel wandelen in dezelfde gemeente dan voor een paar weken zijnde Linkebeek. Poluc nodigt uit voor de laatste keer en ik hoop dat Chris het parkoers gemaakt heeft. Veel wandelvolk op de trein en meteen pijlen naar de kasseitjes rond de dorpskerk. Komt goed denk ik dan. Tiny & Dany in de startzaal, Willy uit Mortsel ook, alleen, zijn dametje heeft gisteren een viervoudige polsbreuk opgelopen bij een val in Tervuren. Ik wens je een spoedig herstel meisje !
Even grappen met ‘permanent’ Daniele en op pad. Kasseitjes uiteraard want we wandelen in Brabant ! Rond de dorpskerk en dan trappekes af. Door wegenwerken, mag niet ontbreken dezer dagen, en dan de obligate villawijken. Zijn in Alsemberg en dus is het parkoers pittig. De zomer is in het land, brem, magnolia en kers staan in bloei, de vogeltjes fluiten (of is het omgekeerd). Een holle tarmac duikt mij naar Sint-Genesius-Rode en de Kwadebeekvallei. Eindelijk eens wat onverhard langs een uitschietende haag. 4,7 km tot rustpost petanque, ik loop gewoon door.
Heuveltje op en de Krommeweg loodst mij als achteraf loodrecht naar het groen. Paniek in het gild, wandelaars komen uit twee richtingen, sommigen al voor de tweede keer. De bepijling lijkt niet je dat te zijn. Ik noteer de verhalen en stoom door samen met twee wandelaars uit het naburige Beersel, we zien wel. Op en neer tussen de behuizing en dan de splitsing van 14 & 22 km die in de pijlen geschreven staat. Moet kunnen. Plots heerlijk wandelen tussen golvende weilanden, even de ‘bottom’ schuren als ik over een gesneuvelde boom moet kruipen. Landhuizen dan, ben verdorie in Waterloo ! Lange rechte straat, te veel beton naar mijn goesting vandaag, Avenue des Croix de Feu tot de spoorbaan. Le Bois des Bruyères nu, jong bos met vijver, komt mij bekend voor. Lekker wandelen tot de rustpost. Hier zit de fine fleur van Vlaanderen te zonnen. Gina & Krist ut the diepe Vloanders, Jacqueline en Luc uit het ‘Centraal Massief’.
Met deze twee laatsten en even clubmaatje ‘béton’ Ghislaine vervolg ik mijn weg. Brede veldwegen, puur natuur. Luc haakt af, samen met de pezige Gelenaarster hou ik er een stevig tempo op nam. Leuk wandelen overigens, met bomen afgezoomd pad tussen akkers en weilanden tot Hof-ten-Hout, een monumentale vierkant hoeve. Even neer en op de Kwadebeek, de pauze van de petanque wenkt. Verdomd goed die extra van 14 naar 22 km.
Jacqueline wacht op haar maatje ik stoom door naar het delicate splitsingspunt. Inderdaad slecht gemarkeerd, maar een verwittigd logistieker is er drie waart. Het dorp in nu en bij de kerk een ommetje wegens … gaslek. Nauwelijks bepijld maar voor een logistics geen probleem. Pik vlot terug het parkoers op en neem een West-Vlaming mee. Pittige klim richting villa’s en … geen pijlen meer. De ganse horde gaat op gezond verstand richting Linkebeek en ja hoor … bij de ingang van ’t Schavei zijn we met z’n allen weer van markeringen voorzien ! Net als voor een paar weken genieten van het bos/park en dan een lange afdaling met de geur van look zonder look. De lente is in ’t land ! Trappekes-op naar de kerk en finish, ja, bis repetitam maar nu met verzuurde benen.
Ik stoom door naar het station. Er blijkt een extra trein langs te komen die naar de luchthaven spoort. Even overleggen met de begeleider, ik mag mee. Win in tijd niks maar rij eens een ander traject en dat vindt de logistieker in mij leuk. Beetje bizarre, slordige tocht vandaag. Het einde van Poluc meteen, volgend jaar nemen de Police Walkers over.
50 minuten wachttijd in Bruxelles-Midi, tja het kan verkeren. Maar dan gaat het snel. Een kwartier later verlaten enkele wandelaars de trein in Holleken, zo noemt ons station vandaag. Trapje af en meteen een eerste groene pijl. Ik weet het dan al, dit wordt een leuke tocht vandaag. Startlocatie Hoeve Holleken en het treinvolk bedankt de organisatoren voor de service. Na 31 jaar vinden zij het maar normaal dat ook voor ons gezorgd wordt, klasse ! Op pad dan , Adeps gaat Vlaams vandaag over Alsemberg en Dworp. Meteen een eerste kasseitje natuurlijk, zo hoort het in Vlaams-Brabant. Een eerste bosstrook ook, samen met de GR512. Trommelaar Specht slaat er de maat, zijn beter besnaarde maatjes zingen hun hoogste lied. Heerlijk zonnig wandelweertje, ik ben helemaal bij de les. Pittig tarmacje nu, mij heel bekend van vroeger eens fout gelopen. 15 en 20 gaan hun eigen weg en ik zal op één man na niemand meer zien de komende paar uren.
Heerlijke holle weg dalend tot de hoeve Ingendaal. Bij een dorpsrand kruisen een groep trekkers, met pak en zak mij. Ik stap van kerk naar kerk, parallel met een vallei. Blijkt nog steeds Alsemberg te zijn. De Diepestraat dan. Het kasseitje doet zijn naam alle eer aan. Heerlijke holle weg waarvan de metershoge bermen gekapt worden. Blijk een uurtje gelopen te hebben over de eerste vijf kilometer. Normaal voor Adeps. Laat de bewoning achter mij en kruis op en neer door akkers. Kom bij een diepliggend en snel vliedend riviertje uit. Mij heel bekend van de Leeuwse wandelvrienden. Heerlijk kuieren langs het water nu, richting Dworp, ik weet wat komen gaat. Het kasseitje van Solheide is een proevertje, de puist van de omgeving gekend als de Bruineput ligt te blinken. Onze gastheer heeft een wandelaar alternatief, de Wortelenberg. Zachtjes in den beginne en met het kassei venijn in de staart. Pff, stevig maar den ouwe kan het nog. Pauze nu, linea recta door de akkers met een mistig vergezicht. Groepje stokkenwandelaars voor mij, ik zal ze niet inhalen. Kasseitje dan, ligt hellend, vlakke wegen kennen ze hier niet. Schitterende afzink door de weilanden van Donderveld naar de volgende vallei. Dit is genieten !
Oeps, de Klutsstraat, kluts in de kuiten ja, stevige, potige korte klim tot de Tuin Der Onlusten, een kitscherig aandoende huisstee. Ik blijk in Beersel te zijn. Doorkruis de bewoning langs achterafjes en met de nodige kasseitjes. Prachtige strook dan langs weilanden met hoogstam voorzien van massaal veel maretak. Kom zo begot op de Alsembergse Steenweg uit. Duik naar Linkebeek en dan … onze gastheer kan er niet genoeg van krijgen … het Park Schavei. Een mix van bos en graspleinen, telkens weer op en neer en nog een keer. De knoken kraken maar we laten ons niet kennen. Moet trainen nu Annie & Chris mij uitgenodigd hebben voor de Mesa. Een laatste klim, een laatste kasseitje, hoog tijd voor een hotdog en steun aan de organisatie. Terug naar het perron dan, nagenietend van een toch wel leuke tocht. Het volgende Paasweekend staat volledig in het teken van onze eigen eersteling in Ottenburg, wandelen met pit net als vandaag dus.
