Met hoog gespannen verwachtingen vertrek ik te voet van het Brusselse Centraal station richting Wetstraat. Stap door langs Schumann en Montgomery, de avenue de Tervueren af tot het trammuseum. Adeps blaast er vandaag verzamelen. Meteen een eerste nostalgisch moment. Het eerste voertuig blijkt een authentieke bus 42 te zijn in de uitvoering die mij drie jaar van Bosvoorde naar school bracht hier een eindje verderop. Dwaal even door het museum en zijn prachtige voertuigen die zowat een eeuw Brussels openbaar vervoer weergeven.
Op pad dan voor mijn 20 km. Het is berendruk op de steenwegen vanwege een Brusselse fietshappening. De brug over en ik duik het stevig golvende park van Woluwe in. Wordt vervolgt met een uitloper van het Rood Klooster en de parken Bergoje, Senty en Ten Reuken. Jeugdsentiment in zijn zuiverste vorm, ik ben in mijn nopjes ! Bij Charles Albert de klassieke stevige klim het Zoniënwoud in. Alleen de langste afstand komt hier en ik ben dus de enige wandelaar midden heel wat joggers. Het is heerlijk weer en zalig wandelen door het frisse groen. Maak een hele, perfect gepijlde omzwerving tot in de buurt van het kapelletje van Welriekende en weer terug naar het Rood Klooster. Potig klimmetje om bij de Avenue de Tervueren het bos te verlaten. Enkele straten landhuizen bewonderen en dan tussen de Etangs Mellaerts door. Bewonder vertedert meerdere families jonge watervogels, de eindmeet is in zicht. Feliciteer de organisatoren voor hun waarlijk schitterende tocht, exact wat ik hoopte vanochtend. Schrijf een woord van dank in hun dagboek en praat met een Duveltje in de hand bij met de wandelaars rondom mij. Een frêle gamine van een jaar of acht heeft voor het eerst 10 km gestapt en loopt als een fiere pauw rond in de zaal terwijl ook haar mama straalt.
Rond 15:00 vat ik de terugweg aan. De beruchte laatste helling van de 20 km loop op naar het Montgomery park. Er heeft een gratis Portugees festival plaats met zang, dans en heel veel eettentjes. Blijf er een tijdje plakken en stoom dan door naar Bruxelles Central. Heb 34 wonderlijk mooie kilometers in de kuiten. Op de Antwerpse De Keyserlei trakteer ik mezelf op een Popolo pizza, rucola en artisjok, ook een wonderlijke combinatie maar erg lekker.
Heb een heerlijk zomerse en plezante zondag achter de rug. Ben nu klaar om als nieuwbakken vrijgezel de MESA 2018 tot mij te nemen.
Tijdens deze eerste post-Straumann I (want er kan nog een II komen) dag heb ik vier treinritten nodig om mijn bestemming te bereiken. De laatste, tussen Ottignies en Louvain-la-Neuve duurt exact 7 minuutjes. Trapjes op vanaf het perron en meteen een eerste pijl richting startlocatie. De ervaren wandelaar weet dan dat ie goed zit. Beetje groezelig, de startzaal, studentikoos. Rood bonnetje en parkoerstekening oppikken, we kunnen op pad. De tekening oogt erg groen, ik ken de streek niet echt, laat mij dus verrassen.
Le parcours commun loodst ons tussen de studentenhomes, een gevolg van Leuven Vlaams van jaren geleden, door. Als de 5 & 10 km net na elkaar weggaan ben ik plots alleen maar ook nog eens in een soort bospark, heerlijk groen dus. Stap le Bois de Lauzelle in, loofbos met heerlijk lange lanen, meestal vlak soms op en neer. Tientallen vrolijke gevederde vriendjes houden mij gezelschap. Dokker over een kasseitje tot een golfterrein, er is aardig wat activiteit. Dwars tussen de ‘lanes’ door loopt een tegelpad met boompjes afgezoomd en dat mogen wij volgen. Bij het Arboretum de Lauzelle gaat de 20 km er alleen vandoor. Niet over het grasveld dat spierwit ziet van de paardenbloem in pluis maar over een tarmacje. Kom zowaar op grondgebied Wavre uit en zijn villa’s van le Bois du Manil. Lange rechte weg en dan een onverharde duik richting graanakkers. Merkwaardig zicht overigens want recht vooruit een joekel van een helling met bebouwing tussen sparren en links het gejoel van de Walibi-jeugd.
De parkoersbouwer draait richting Walibi en een stevige helling, holle weg tot wat behuizing. Opnieuw onverhard de heuvel af en dan tussen akker en woonhuizen stevig klimmen. Ruil Wavre in voor Limelette en zijn kasseibaantje. Amuseer mij al ruim twee uur met een echt leuk parkoers. Bois des Quèwées nu en een tegelpad gewoon rechtdoor langs de bosrand. Kom weer bij de Bois de Lauzelle aan en pik de 15 km op. Heerlijk flaneren nu in het frisse groen met waterpartijen ‘down under’ inclusief kwakende kikkers. Volg een vlot stromend beekje dat Blanc Ry noemt en begin dan aan de zoveelste klim in bos. Niet echt zwaar in % maar wel lang tot in gehucht La Croix.
Bij een drukke steenweg pik ik de 10 km op. Onze gastheer is een groene jongen en stuurt ons meteen een fietspad op naar le Bois des Rêves. Heel leuk bos met pseudo holle wegen en steeds maar op en neer tot de Piste de Robin (des Bois ?). Even vlak langs een beekje en dan weer klimmen in het bos naar Bruyeres. Bos wordt akker, onverhard beton langs weer een andere beek tot Bloctry. We doen zowat alle gehuchten van Ottignies aan. Een breed fietspad loodst ons naar Le Lac (een langwerpige vijver). Lopen er voor 80 % rond uitkijkend naar jong grut van Canada ganzen en recente bebouwing in de heuvels. Weg van het water dan en via een verhard pad door weilanden naar een nieuwbouw stad Bruyeres. Stevig golvend parkoers overigens. Passeer een moderne kerk gebouwd met onder meer Ardeense natuursteen. Stap dan door een golvend parkje tot Biereau, weet de finish vlakbij. Nog wat kasseitjes en trappekes, een prachtige tocht zit er op.
Zal de trein van 14:02 missen van zo’n 30 seconden. Halfuurtje wachten en nagenieten van weer eens les magnifiques resources naturelles du Brabant Wallon. Heb lekker gelopen vandaag en dat laat het beste verhopen voor wat komen gaat … de Driedaagse van Zuid-Limburg in Heerlen.
Na een paar eigen tochtjes richting Koekenstad pik ik vandaag de Adeps-draad terug op. Het oorspronkelijke plan was Ukkel-Stalle maar donderdag staat er plots ‘annulé’ naast. Kies dan voor het mij beter bekende Pecrot. Heb telkens in Berchem en Leuven 8 minuutjes overstaptijd, ideaal dus. Helaas wordt de trein naar Ottignies afgeschaft wegens defect. Uurtje wachten dus. Zo’n drie kwartier later komt alles tot stilstand wegens personen langs het spoor. Eén trein kan wel vertrekken … en ja ik heb mazzel.
Een kwartiertje later ben ik al in Pécrot en kom de eerste wandelaars tegen. Samen met Frans (Langdorp) nemen we poolshoogte. Blijken de laatste 4 à 5 km van het parkoers te zijn. We starten dus met het einde. Meteen richting Etang de Pécrot. Vissers turen er naar hun dobbers. Wij vervolgen langs de marécages de la Dyle Romane , de moerassen van de Dyle die we stroomopwaarts volgen tot Florival. Ben vrij snel alleen met tientallen zangvogels die katoen geven op de maat van koning koekoek. Stap lange rechte paden langs bos en natte weiden. Paardenbloemen staan al in pluis, boterbloempjes tieren welig. Vanaf de imposante hoeve van Florival keren we op onze stappen terug langs een pas gemaaid pad dat overgaat in zand. Tunneltje onder de spoorbaan en ik ben bij de start, een wat bizar cafeetje in een hoekhuis.
Pik een routebeschrijving op en ga op pad. Even parallel met de spoorbaan terug richting Florival en dan het bos in. Aanvankelijk vals plat langs enkele chalets en dan een joekel van een klim. Had ik hier verwacht. Op de top gaan 15 en 20 km hun eigen weg. Heerlijk wandelen door het frisse groen, het is een stralend mooie zomerse dag. Op het plateau wandel ik langs pas ingekuilde patat, nog geen blaadje te zien. In de verte priemt het kerktorentje van Bossut. Veldleeuwerikjes fladderen hoog in de lucht. Wat hou ik van deze streek ! Rechtsom nu en terug het bos in voor een wat technische afdaling, een uitgehold pad. Kom bij de imposante kerk van Archennes uit. Neem een korte pauze op een bankje in de zon, moet zowat halve dans zijn.
Pittige klim met stevige rosse kassei tot op het plateau. De boeren zijn aan het hooien, het nog natte gras geurt heerlijk. De 20 km krijgt een ommetje over golvende betonwegjes langs een grote hoeve. Komen bij het kerkje van Bossut langs en duiken terug de akkers in. Frans komt uit een andere richting, heeft de afslag naar Archennes gemist. Ik laat een grotere groep wandelaars achter me en stoom alleen door tussen donkergroene granen door. Een dot van een diepe holle weg dan. Varens priemen opnieuw door de bermen die duidelijk recent gemaaid zijn. Ik kom in een stil dorp uit, opnieuw bij een kerkje. Blijkt Nethen te zijn. Een hobbelend eenmanspaadje loodst mij parallel de vallei door weilanden. Het is opletten geblazen niet te struikelen. Tarmacjes sturen mij langs villaatjes. Een pittige klim langs een weg als een lappendeken, verweerd asfalt en kassei. Pfff, de beentjes verzuren. Mag nu heerlijk flaneren over een breed zandpad door een bos van beuk en spar, het geurt er heerlijk naar zomer.
Bij het uitkomen van het bos rest mij een steil aflopende straat tot het station. Bankjes zijn er niet en dus gebruik ik de betonnen trap als rustplaats tot de trein een halfuurtje later. Heb genoten van een waarlijk schitterende zomerse tocht.
Had het plannetje netjes voor elkaar. Sporen tot Luttre en dan 2 km stappen tot de Place Communale de Pont-a-Celles. Adeps blaast er verzamelen en ik ken de streek niet. Maar blijkbaar gunnen de Nationale Spoorwegen mij deze verruiming van mijn horizonten niet.
Het begint al bij de ticket automaat in Hemiksem. De route aangeven lukt nog wel, betalen niet. Dan maar de treinbegeleider aanspreken die mij laconiek € 7,00 extra aanrekent, te recupereren aan het loket van uw keuze. Och ja, shit happens.
Heb ruim 20 minuutjes in ’t Central tot de trein naar Charleroi. Hij heeft dan ook nog eens 5 minuten vertraging. Vertrekt en stopt … vertrekt en stopt … vertrekt en stopt voor ruim 20 minuten. Geblokkeerde rem zegt de bestuurder, er moet technische assistentie komen.
We kunnen tot Brussel mee met de Binche al besef ik dat ik een uur kwijt ben. Zal er dan maar een wandelingetje maken over de ‘marché du Midi’. Maar eerst even een plasje maken … de toiletten van deze trein zijn defect. Ik gooi de spreekwoordelijke handdoek.
Heb een halfuur tot de retour naar Hemiksem en dus ga ik mijn retourtje Zaventem-Dorp kopen voor de laatste Aprilse werkdag morgen. Twee van de drie automaten zijn buiten strijd. Geeft niet, ik heb er maar eentje nodig. Hij vertikt het retourtjes te geven, moet de omslachtige weg van twee enkele reisjes.
Oh ja, het regent zachtjes als ik door de straten van Hemiksem loop voor wat denkelijk één van mijn laatste rustige momenten in deze gemeente is. Er zijn zo van die dagen …
FORMIDABLE, FORMIDABLE, ik loop al zingend door de straten van Hemiksem en het regent niet.
Ben vanmorgen om 08:30 van de trein gestapt bij de intussen bruine ezels. Schaarbeek dus, waar is de tijd van Mac The Knife en de broertjes Bakkali. Moet ruim drie kilometer stappen tot zaaltje Rossignol en het vinden van voetpaden rondom Docks Bruxsel is niet evident. Achteraf gezien vrij eenvoudig … gewoon het fietspad volgen! Bruxelles Ma Belle. Een local stuurt mij centrum Neder naar de startzaal waarvoor mijn dank. Er is een ommetje voor de 10 km op de Heizelvlakte, zegt de dame bij de onthaalbalie maar voor de 20 km geen probleem. Ik neem akte en vertrek.
Een eerste klimmetje en dan dwars door iets dat heeft van akkers, bos en verkaveling. Meerdere kisten rottend sinas langs de kant van de weg. Bruxelles Ma Belle ? De parkoersmeester doet anders zijn best. Veel groene achterafjes langs recente wijkjes overvloedig voorzien van groen ‘parcours commun’ en rood/witte linten. Een man naar mijn hart. Dikke zweetdruppels parelen van mijn voorhoofd, het is een zwoele ochtend. Ons Heer heeft het ook warm en bestookt mij met nat. Hij is blijkbaar niet in zijn humeur want grommelt een paar keer en flits met zijn alziend oog. Ik stoom, letterlijk en figuurlijk door richting Vilvoorde en de Aardeberg die zijn naam alle eer aandoet. Grappig zo tussen de golvende akkers lopen met flatjes die boven de bomen uit komen. Koningslo dan en de behuizing van de Wannekouter. Villa’s en 20-hoge woninghokjes zij aan zij. Binnendoortjes tot tramstation Esplanade. Trapkes op en trapkes af tot de Trade Mart of de Heizel. Wilde kastanje staat te pronken in zijn kaarsen.
Er is blijkbaar inderdaad een activiteit in het Heizelpark, houdt het midden tussen jogging en wandeling. Ik heb er geen hinder van en stap langs een halflege vijver richting openluchttheater en even verder de ‘Bollen van Brussel’. Sluip stilaan de Houba over en langs Hopital Brugmann, alleen voor de 20 km en met delicate bepijling Het Dielegembos dan, genieten van schitterende paadjes langs look-zonder-look. Verdomme, dit is top ! Jectapleintje dan de Heymboschsite. Hallo Police de Jette, deze schoonheid hebben jullie ons nooit gegund ! Naar de UZ-VUB nu maar net voor de brandweer het Laarbeekbos in. Beetje op eigen gevoel want de markeringen hangen ver uit elkaar. Groen en geurend genieten tot de voetbal van Ganshoren en dan de vallei van de Molenbeek. Zo uitgebreid deed ik ze nog nooit ! Le Parc Baudouin sluit aan, ben weer in Jette. Onze parkoersmeester is een artiest. In het volgende park stuurt hij ons over een Finse piste, de schat ! Ik verhef hem zo stilaan in de adelstand. Hij stuurt ons nu rond de Square Prince Leopold en dan terug de Houba over.
Parc Sobieski en zoeken naar pijlen om de helling op te geraken. Gaat over in Stuyvenberg, heel kunstzinnig en met onwaarschijnlijk overzicht over ‘t Stad. Parc van Laeken dan, met de attracties van Air Games (de jogging van deze ochtend), een sneeuw van bloemblaadjes valt over mij heen. Dank aan de hooikoorts. Ik stap stilaan richting kasteel van Flipper & Mathilleke, loop dan naar de Japanse Toren. Ook hier vind onze gastheer een groene doorgang tussen Van Praet en Pagodes ! Tegen mijn gewoonte in snij ik niet af naar het station. Wil deze kerel volledig consumeren. En ja hoor, hij heeft nog een parkje in petto en een woonerf. FANTASTIQUE, schrijf ik in het logboek van de organisatie. Loop de simpelste weg terug naar ‘la gare de Scharbeck’. Heb een fantastische wandeldag achter de rug, ZALIG ! En de parkoersmeester van vandaag, die noem ik gewoonweg GOD.
15.04.2018 Section Marche de la S.T.I.B. à Auderghem
Fillie is mijn reismaatje tot Brussel-Noord, lekker gezellig keuvelen dus. Zij reist naar Asse, ik neem de metro tot Hermann-Debroux, home town. Meteen pijlen bij het verlaten van het metrostation. Ik volg gedwee, door het parkje van Bergoie, de laatste kilometer van de tocht zo blijkt. Afsluiten doen de wandelaars met de pittige Tweesteenwegenstraat tot de kerk van Sint-Anna. Netjes inschrijven en ik kan op pad. Valt er wat busvolk binnen, allemaal regio Litche, Beyne & Romsée. Wandelen dus, een kasseitje naar beneden tot het Rode Klooster. Heerlijk zonnig weertje als ik langs de hoeve loop samen met Willy (Mortsel) en verder naar het viaduct. Onder koning auto door en dokkeren over de kasseitjes van Drijborren. Overbekend terrein natuurlijk richting Dennenvoetpad. Breed in den beginne, stilaan smaller en klimmend. Het mooiste deeltje lopen we vandaag niet, gaan rechts weg de Diependelleweg in. Lekker golvend door het bos tot het kerkhof van Bosvoorde. Ik duik daarna naar de Bessemmoakershoek en de rustpost na zo’n 5 km.
Stoom gewoon door richting Boitsfort-Centre en zijn park bij de Sint-Hubertuskerk. Verslik mij in de splitsing bij de Delleurlaan. Tja, heb vooral oog voor het gebouw waar ik mijn eerste schooljaren liep bij Meester Louckx en de broeders Evarist en Guido. Recht op pad nu, langs het verscholen treinstation van Bosvoorde en achterlangs Cesar De Paepe, met zicht op landhuizen. Tumulidreef, Infantedreef ben echt weer in het Zoniënwoud. Maelbeek 32 is een herdenking aan de aanslag van enkele jaren geleden, 32 bomen in een cirkel. Wollen Borrevoetpad dan, mij totaal onbekend. Kilometerslang wandelen langs een diepliggend beekje, puur genot. Het Berkenvoetpad brengt mij finaal een niveau hoger. Ik kom weer bij de Infantedreef uit en loop lange rechte bospaden. Vuylbeekvoetpad dan en weer genieten van het meer moerassige Zoniën. Wat is dit een heerlijke lange lus van meer dan 11 km ! Pittige klim van water naar spoor. Bij de Kattenberg ben ik terug in Bosvoorde. 21°C lees ik bij de apotheker, puf, puf.
Terug naar Sint-Hubertus dan en de klim van de Rue du Pinson (Vinkstraat). 50 jaar achteruit meteen, beleef mijn jeugd weer wandelend onder de bottende Japanse kerselaars. Groene luiken voor Le Logis, later gele luiken voor Floréal, stap op zo’n 200 meter van het ouderlijk huis. Tussenin de rotonde van de Drie Linden, niet meer dezelfde bomen van in mijn kindertijd. Een wandelaarster blijkt ook hier gewoond te hebben, wij halen samen herinneringen op, kunnen perfect de lokale kapper met donkere haren en snor beschrijven. Kippenvel gevoel ! Nog even een doorsteekje langs de Woluwebeek en ik ben weer bij Hermann-Debroux. Spoor snel terug naar Hemiksem. Voelt als buitenland aan, ben weer even ‘thuis’ geweest.
Bis repetitam, neen geen Adeps vandaag maar wel wandelen in dezelfde gemeente dan voor een paar weken zijnde Linkebeek. Poluc nodigt uit voor de laatste keer en ik hoop dat Chris het parkoers gemaakt heeft. Veel wandelvolk op de trein en meteen pijlen naar de kasseitjes rond de dorpskerk. Komt goed denk ik dan. Tiny & Dany in de startzaal, Willy uit Mortsel ook, alleen, zijn dametje heeft gisteren een viervoudige polsbreuk opgelopen bij een val in Tervuren. Ik wens je een spoedig herstel meisje !
Even grappen met ‘permanent’ Daniele en op pad. Kasseitjes uiteraard want we wandelen in Brabant ! Rond de dorpskerk en dan trappekes af. Door wegenwerken, mag niet ontbreken dezer dagen, en dan de obligate villawijken. Zijn in Alsemberg en dus is het parkoers pittig. De zomer is in het land, brem, magnolia en kers staan in bloei, de vogeltjes fluiten (of is het omgekeerd). Een holle tarmac duikt mij naar Sint-Genesius-Rode en de Kwadebeekvallei. Eindelijk eens wat onverhard langs een uitschietende haag. 4,7 km tot rustpost petanque, ik loop gewoon door.
Heuveltje op en de Krommeweg loodst mij als achteraf loodrecht naar het groen. Paniek in het gild, wandelaars komen uit twee richtingen, sommigen al voor de tweede keer. De bepijling lijkt niet je dat te zijn. Ik noteer de verhalen en stoom door samen met twee wandelaars uit het naburige Beersel, we zien wel. Op en neer tussen de behuizing en dan de splitsing van 14 & 22 km die in de pijlen geschreven staat. Moet kunnen. Plots heerlijk wandelen tussen golvende weilanden, even de ‘bottom’ schuren als ik over een gesneuvelde boom moet kruipen. Landhuizen dan, ben verdorie in Waterloo ! Lange rechte straat, te veel beton naar mijn goesting vandaag, Avenue des Croix de Feu tot de spoorbaan. Le Bois des Bruyères nu, jong bos met vijver, komt mij bekend voor. Lekker wandelen tot de rustpost. Hier zit de fine fleur van Vlaanderen te zonnen. Gina & Krist ut the diepe Vloanders, Jacqueline en Luc uit het ‘Centraal Massief’.
Met deze twee laatsten en even clubmaatje ‘béton’ Ghislaine vervolg ik mijn weg. Brede veldwegen, puur natuur. Luc haakt af, samen met de pezige Gelenaarster hou ik er een stevig tempo op nam. Leuk wandelen overigens, met bomen afgezoomd pad tussen akkers en weilanden tot Hof-ten-Hout, een monumentale vierkant hoeve. Even neer en op de Kwadebeek, de pauze van de petanque wenkt. Verdomd goed die extra van 14 naar 22 km.
Jacqueline wacht op haar maatje ik stoom door naar het delicate splitsingspunt. Inderdaad slecht gemarkeerd, maar een verwittigd logistieker is er drie waart. Het dorp in nu en bij de kerk een ommetje wegens … gaslek. Nauwelijks bepijld maar voor een logistics geen probleem. Pik vlot terug het parkoers op en neem een West-Vlaming mee. Pittige klim richting villa’s en … geen pijlen meer. De ganse horde gaat op gezond verstand richting Linkebeek en ja hoor … bij de ingang van ’t Schavei zijn we met z’n allen weer van markeringen voorzien ! Net als voor een paar weken genieten van het bos/park en dan een lange afdaling met de geur van look zonder look. De lente is in ’t land ! Trappekes-op naar de kerk en finish, ja, bis repetitam maar nu met verzuurde benen.
Ik stoom door naar het station. Er blijkt een extra trein langs te komen die naar de luchthaven spoort. Even overleggen met de begeleider, ik mag mee. Win in tijd niks maar rij eens een ander traject en dat vindt de logistieker in mij leuk. Beetje bizarre, slordige tocht vandaag. Het einde van Poluc meteen, volgend jaar nemen de Police Walkers over.
50 minuten wachttijd in Bruxelles-Midi, tja het kan verkeren. Maar dan gaat het snel. Een kwartier later verlaten enkele wandelaars de trein in Holleken, zo noemt ons station vandaag. Trapje af en meteen een eerste groene pijl. Ik weet het dan al, dit wordt een leuke tocht vandaag. Startlocatie Hoeve Holleken en het treinvolk bedankt de organisatoren voor de service. Na 31 jaar vinden zij het maar normaal dat ook voor ons gezorgd wordt, klasse ! Op pad dan , Adeps gaat Vlaams vandaag over Alsemberg en Dworp. Meteen een eerste kasseitje natuurlijk, zo hoort het in Vlaams-Brabant. Een eerste bosstrook ook, samen met de GR512. Trommelaar Specht slaat er de maat, zijn beter besnaarde maatjes zingen hun hoogste lied. Heerlijk zonnig wandelweertje, ik ben helemaal bij de les. Pittig tarmacje nu, mij heel bekend van vroeger eens fout gelopen. 15 en 20 gaan hun eigen weg en ik zal op één man na niemand meer zien de komende paar uren.
Heerlijke holle weg dalend tot de hoeve Ingendaal. Bij een dorpsrand kruisen een groep trekkers, met pak en zak mij. Ik stap van kerk naar kerk, parallel met een vallei. Blijkt nog steeds Alsemberg te zijn. De Diepestraat dan. Het kasseitje doet zijn naam alle eer aan. Heerlijke holle weg waarvan de metershoge bermen gekapt worden. Blijk een uurtje gelopen te hebben over de eerste vijf kilometer. Normaal voor Adeps. Laat de bewoning achter mij en kruis op en neer door akkers. Kom bij een diepliggend en snel vliedend riviertje uit. Mij heel bekend van de Leeuwse wandelvrienden. Heerlijk kuieren langs het water nu, richting Dworp, ik weet wat komen gaat. Het kasseitje van Solheide is een proevertje, de puist van de omgeving gekend als de Bruineput ligt te blinken. Onze gastheer heeft een wandelaar alternatief, de Wortelenberg. Zachtjes in den beginne en met het kassei venijn in de staart. Pff, stevig maar den ouwe kan het nog. Pauze nu, linea recta door de akkers met een mistig vergezicht. Groepje stokkenwandelaars voor mij, ik zal ze niet inhalen. Kasseitje dan, ligt hellend, vlakke wegen kennen ze hier niet. Schitterende afzink door de weilanden van Donderveld naar de volgende vallei. Dit is genieten !
Oeps, de Klutsstraat, kluts in de kuiten ja, stevige, potige korte klim tot de Tuin Der Onlusten, een kitscherig aandoende huisstee. Ik blijk in Beersel te zijn. Doorkruis de bewoning langs achterafjes en met de nodige kasseitjes. Prachtige strook dan langs weilanden met hoogstam voorzien van massaal veel maretak. Kom zo begot op de Alsembergse Steenweg uit. Duik naar Linkebeek en dan … onze gastheer kan er niet genoeg van krijgen … het Park Schavei. Een mix van bos en graspleinen, telkens weer op en neer en nog een keer. De knoken kraken maar we laten ons niet kennen. Moet trainen nu Annie & Chris mij uitgenodigd hebben voor de Mesa. Een laatste klim, een laatste kasseitje, hoog tijd voor een hotdog en steun aan de organisatie. Terug naar het perron dan, nagenietend van een toch wel leuke tocht. Het volgende Paasweekend staat volledig in het teken van onze eigen eersteling in Ottenburg, wandelen met pit net als vandaag dus.
Regen voor acht uren blijft niet duren. Ik mor dan ook niet als ik druppelsgewijs om zeven uur naar station Hemiksem stap. De drie minuutjes in Berchem zijn intussen routine geworden. Halfuurtje wachten in Brussel-Noord en zijn madammenkant. Ben om 09:32 in Genval. Op de parking van het station meteen een groene pijl van de ‘parcours commun’. Even afstemmen met een passerende wandelaar – ‘oui monsieur tout les distances’. Gaat hem een trein schelen straks. De straten van mijn gastheren liggen er nat en donker bij, onaangenaam eigenlijk. Le Sentier du Collège is meteen een stevige klim, is de toon gezet ? Beetje bizarre bepijling trouwens, erg vroege meldingen om van richting te veranderen brengt menig wandelaar in de war. Ik loop achterafjes, steeds pittig. Logisch toch in de Rue du Vallon, valleitje doorkruisen dus. Vettige strook nu, langs paardenweiden richting vijver en riviertje la Lasne. Weer die bizarre bepijling en ten gevolgde met de twee voeten in het nat. Klimmen maar weer, weg van de smurrie en vuile paarden. Nog 12,4 tot de aankomst lees ik, mag er gerust een vijftal bij rekenen wegens mijn start ergens onderweg.
Blijk in Rixensart te zijn. Het keren en draaien doet mij denken op een zakdoek te lopen. Duik het Parc Communal in, een verwilderd bos eigenlijk langs de Lasne en oef, een beetje vlak. Kom bij de spoorbaan uit en de Sentier Marguerite, een pittige klim met trappen. Na de kleinere afstanden gaat nu ook de 15 km van mij weg. Ik duik tussen akkers en paardenweiden een andere vallei in. Schitterend biotoop met massaal aanwezig en vergelend maretak. Zowat alle boomstammen zijn op paardenhoogte afgevreten, geen schors meer. Passage door een bos nu, slecht bepijlt maar ik slaag in de opdracht. Kom bij het kasseitje van de Chemin du Plagneau uit. Hé, hier was ik voor een paar weken vanuit Limal ook ! Lange trage klim door het zanderige bos, een leuke strook. Draai andersom ten opzichte van Limal en verslik mij in een korte linkse bocht. Ben meteen weer wakker en bij de les, heb toch geen plan mee !
Villa’s kijken nu, mooie en verloederde door elkaar. Het parkoers blijft pittig zoals bij de trappen van de Sentier de Belle Dame. Nog eens onderdoor den IJzeren Weg en dan in een ruime pittige boog rond de Ferme de Froidmont en zijn kerk. Sentiers en straten wisselen elkaar af tot een winkelcentrum. Samen met de 14 km ga ik Le Wawa op ( Ravel entre Wavre et Waterloo). Ons parkoersbeest laat zich nog eens gaan, goes down en up rond een roze kasteel en duikt dan naar de Lasne. Een laatste pittige klim en ik ben ter start/aankomst.
Moet dus nog de eerste kilometers lopen en begin eraan langs de zoveelste sentier en een lange rechte straat. Velen missen de linksaf naar Sentier 46, pijl netjes verborgen achter twijgen en takjes. Het bos in, hoe vettiger hoe prettiger. Zondagswandelaars hebben meer tijd nodig om te beslissen waar de volgende voet zal staan dan om weg te glijden. Ik schaats er mij met de glimlach doorheen. Downairs under the railway dan, en kuieren langs de chique Lac de Genval. Oei, de laatste loodjes zijn een korte helling van 16%, de beentjes kreunen. Rol naar het station samen met de trein, just in time is een zaligheid !!
Soignies, in het Vlaams Zinnik, ik wandelde er nog nooit. De lokale wandelclub is volgens mij ter ziele gegaan maar Adeps is er nog steeds present. Het prachtige stationsgebouw sluit perfect aan met de statige herenhuizen in de Rue de la Station. Op een plein kom ik uit bij de startlocatie, iets dat het midden houdt tussen een school en een modern Stadhuis. Routineus inpikken bij de aanmelding en ik ga op pad. Kasseitjes en plaveitjes loodsen mij door de stille stad, Adeps-ers zijn duidelijk langslapers. Mijn eerste strookje onverhard noemt Sentier Saint-Antoine en voert mij naar een nog stevig bevroren langwerpige vijver. De sneeuw van vrijdag is intussen al gesmolten en ik geniet van een weldadig zonnetje. Loop parallel Den IJzeren Weg terug de bebouwing in en onder de sporen door. Verslik mij bijna in een splitsing maar loop correct door een nieuwbouwwijkje tot de lokale Ravel. Stap richting Naast tot de rugbyvelden van Soignies en wandel over tarmac als een lappendeken de industrie tegemoet. Soignies et sa pierre bleue lees ik op een bord en inderdaad hier worden grote blokken steen verwerkt. Stilaan en aan de overkant van de Chaussée de Mons loop ik de akkers tegemoet. 5 en 10 km gaan van mij weg, ik wandel door desolate velden met uitzicht op een terril, de enige verheffing in het landschap. Her en der een hoeve in bedrijf, verder niks. Bij Lisière de Bois gaat ook de 15 km van mij weg. Lisière inderdaad, net geen bosstrook, ik loop er meteen weer van weg.
Neufvilles noemt het volgende dorp, ware beter Neufmaisons geweest want meer huizen staan er niet. Brug over de spoorweg en de retour wordt ingezet. Slingerbaantje tussen de akkers, langs een hoeve uit 1806 ook. Snel vliedend beekje aan weerskanten. De terril van daarstraks blijkt een steengroeve te zijn (la pierre bleue). Ik pik de 15 km terug op bij de verweerde Chapelle Sauterre. Een viertal joggers lopen mij voorbij, verder geen mens te zien. Terug in Soignies dan met werkmanhuisjes netjes op een rij. Een mix van oude en nieuwbouw loodst mij door de gemeente. Prima bewegwijzering bij een steegje tussen huizen, daar heb ik oog voor. Dring door tot het centrum en het klooster van de Zusters Franciscanen, denkelijk een rusthuis. De opdracht zit er op, heb nog een halfuurtje tot de trein en zal om 16:00 terug in Hemiksem zijn. Tja, was weer eens zo’n Ghislaine tocht , moest het toch eens bewandelen. Volgende vrijdag begint het werkseizoen van de IJsetrippers. Eerste verkenning van het parkoers Ottenburg. Ik ben er klaar voor.
Drie minuutjes overstaptijd heb ik deze ochtend in Antwerpen-Berchem, het lukt mij wonderwel. Reizen langs den IJzeren Weg is altijd een beetje avontuur. Moet vier treinen ver en dat loopt … als een trein. Vanaf het station in Limal volg ik een paar wandelaars tot de startschool, nauwelijks 600 meter verderop. Rood kaartje en parkoerstekening inpikken, ik ben er klaar voor. Loop in de zonnige maar koude ochtend met de meute mee het dorp uit. Een eerste klim langs weilanden tot een prachtige witte vierkant hoeve. Dokkeren over grillige kassei dan tot een watertoren en de kale akkers in. Rode oortjes met dank aan de zure wind maar de muts zit al in de rugzak, daar is het dan weer te warm voor. Bij een steenweg gaat de 10 km linksaf, ik ben van de ene op de andere meter gans alleen. Zal op het stuk van de 20 km slechts drie wandelaars tegenkomen ! Mag aanvankelijk zwerven tussen landhuizen in het groen. Onverhard wordt tarmac en ik volg langdurig Angoussart, zo noemt de toch wel chique wijk hier. Blijk exact één uur te stappen over 6 km, opent perspectieven voor een vroege trein straks.
Een holle weg stuurt mij van het plateau dwars door een bosje een verdieping lager. Nog meer landhuizen nu zelfs met vijvers erbij. Nog lager langs een tweede holle weg en waar jonge mannekes voor Hazard leren gaat de 15km van mij weg. Ik passeer een mooi van bloemen voorzien dierenkerkhof (Veeweyde) en stap randje autobaan naar de kerk van Rosières. Klim richting statige hoeve de Ferme du Prince en door de velden naar een tweede, verlaten exemplaar. Het volgende strookje bos blijkt deel uit te maken van les Sablières de Rosières, een vroegere zandwinning dus. Een holle weg verder loop ik terug in de bebouwing. Achterafjes loodsen mij naar een vallei, blijkt de Lasne te zijn die ik voor de tweede keer kruis vandaag. Bij de Ferme du Moulin heb ik er 12 km opzitten in 02:05, netjes.
Klim weg uit de vallei langs een bosrand en verderop een kasseitje. De 15 km wandelaars komen aansluiten, we zijn met een tiental stappers en een paar honden. Vervolgen linea recta door een zanderig bos tot een weg in aanleg. Ook de 10 km sluit aan en er is zowaar een rustpost bij de petanque van Vilagexpo. Korte babbel met Bernard & Nadine (STIB) die hier in de buurt wonen en ik stoom door. Tussen de bebouwing en langs een Duitse herder die in mij een leuke speelkameraad ziet. Zijn bazinnetje heeft alle moeite hem onder controle te houden. Ik geraak niet meer uit de huizen, loop langs straten en achterlangs bij hun bewoners. Passeer een huis waarvan de façade bestaat uit boeken ! Heel bijzonder. Loop al een hele poos weer op een plateau en moet dus stilaan dalen naar de aankomst langs veldwegeltjes. Heb 20 minuutjes tot de trein van 13:32, dat is leuk kan ik al om 16:00 terug in Hemiksem zijn. 1°C lees ik op een straat thermometer en toch was het aangenaam wandelen. Het parkoers van de dag was niks speciaals maar ik heb een frisse (druip)neus gehaald en daar doen we het toch voor nietwaar.
Doet ie het of doet ie het niet ? Mijn luchtwegen zijn al de ganse week verstoord en ik sleep mij dan ook naar de eerste ochtendlijke trein in Hemiksem. Op slecht karakter zeg maar, heb ik geen probleem mee. Het wordt een bewogen reis vanaf het zonovergoten, stijf bevroren Mechelen naar het melkwitte, mistige Ath. In Brussel-Zuid trap ik achteloos op iets. Blijkt een portemonnee te zijn inclusief bankkaarten. Ik geef het kleinood meteen af aan een man van den IJzeren Weg, die dat niet leuk lijkt te vinden maar toch een dank U mompelt. Bij het station van Ath ben ik getuige van een winkeldiefstal. De buit is een blik 50cl Jupiler, de Pakistaanse uitbater schudt meewarig het hoofd. Ik moet dwars door het nog slapende stadje lopen en wordt bij de kerk tegen gehouden door een stokoud mannetje. Hij valt haast omver en vraagt of ik hem de trap wil op helpen want alleen kan hij dat niet meer. Hij knijpt mijn arm bijna blauw maar is blij aan zijn Zondagse Plicht te kunnen voldoen. Wat ga ik vandaag nog meemaken ?
Naar goede gewoonte is het druk in de startzaal, deze keer een tennis- en squashclub. Ik pik mijn rood kaartje in en de parkoerstekening. Er staan nogal veel namen van dorpen op, de forecast is low. Tussen de vele twee- en viervoeters baan ik mij een weg naar buiten. Bruggetje over een waterloopje en dan door rustige straten ‘den buiten’ opzoeken. Over verweerd tarmac stap ik langs de meer gegoede burgerij richting volgende trap. Zodoende over een drukke baan en dan de akkers tegemoet. Blijk intussen in Bouvignies te zijn. De 5 km verlaat ons bij de Vieux Chemin de Villers St-Amand. We lopen nu echt door de akkers met verspreidde boerderijen, parcours vallonnée met mini watertjes. Bij de Chemin du Quesnoy gaat de twintig zijn eigen weg en ben ik meteen alleen. De tarmacjes golven op en neer door Mainvault. Massa’s sneeuwklokjes sieren de bermen. Lijken binnen de week uit het niets te zijn opgestaan. Bereik het centrum van de gemeente langs riviertje La Blanche. Ben niet zo gelukkig met de bepijling. Kan terugvallen op de tekening met straatnamen. Dan snap je het wel, betonparkoers.
De volgende brug loodst mij over een viervaksbaan en dan begint een ellenlange, zachte klim, een kuitenbijter die uitmondt op de Chemin de Calvaire, inderdaad, ik hap naar zuurverdiende adem. Het uitzicht is er denkelijk prachtig maar de mist verbrod alles. Ik stap langs een kruisbeeld (Calvaire) en plots loop ik op een blauwe planeet ! Heerlijk nu over een graspad op het duin met uitzicht langs weerskanten. Links vermoed ik de Vlaamse Ardennen. Mag een hele poos genieten van stille vergezichten, koning auto raast een verdiep lager. Rustig dat het hier is, je komt geen hond tegen. Lange rechte of slingerende wegen loodsen mij door de akkers van Rhecq tot de volgend brug over de autobaan. Blijk nog 5 kilometer voor de boeg te hebben en ben intussen drie uur onderweg. De volgende helling dient zich aan, gevolgd door een prachtig vergezicht. Kaarsrecht nu, langs een beukenhaag naar een dorpje waarvan de kerktoren nauwelijks boven de huizen uitsteekt. Blijkt Rebaix te zijn. Kasseitje langs het dorpsschooltje en dan achterafje over de Rieu d’Ardenne, een snel vliedende watertje. De laatste brug voor vandaag over de spoorweg en dan naar le Moulin de Tenré. Schattig ophaalbruggetje uit vervlogen tijden, de finale loopt kronkelend stroomopwaarts een bredere rivier. Pff, ik ben moe, stoom gelijk door naar het station. Passeer hierbij de Foire d’Hiver en de braderie die nauwelijks iets voorstelt. Mis van een zucht de trein van 14:00. Posteer mij dan maar in het zonnetje op het perron. Moet aan clubmaatje Ghislaine denken : ’t was allemoel béton vandoeg ….
Mijn eerste passage was er niet onvergetelijk, toch probeer ik het opnieuw want het is zo makkelijk bereikbaar … Nivelles. Stap door stille werkmanstraatjes richting startlocatie in oude, zeer ruim bemeten schoollokalen. Geen enkele markering onderweg … een voorbode ? Op de speelplaats wordt een auto uit het lager liggende gras weggetakeld … een ‘vettige’ dag ? Ik pik mijn gratis inschrijfkaart op en maak een foto van het plannetje, een haast perfect vierkant van 18 km. Weg ben ik.
Loop door weer andere werkmanstraatjes bij een zonnige hemel. Hé, die nieuwe spoorwegbrug ken ik van enkele weken geleden ! Ja hoor, passeer de Rue Clarisse en de achterkant van het station, bis repetitam. Toch gaat het nu anders, lange rechte en stille straat tot het verpauperde stationnetje van Baulers. Dan de Ravel 141 op, direction View-Genappe. Opvallend weinig wandelaars trouwens, ik loop een lekker gezapig tempo op de macadam. Net voor het bordje Baulers keren we were onder de Ravel door en de bolle akkers in. Nog even tarmac en dan ‘la gadou’, ploeteren en dansen, foeteren ook. Een paar dametjes kiezen voor secuur en asfalt, gaan doodleuk de verkeerde richting uit ! Parcours is parcours, hivernal zeg ik tegen een lotgenoot. Ik schaats mij tot ‘le point Sainte Anne’ waar de 10 km zijn eigen weg volg. Ben al wat blij dat in een holle weg de ondergrond van gras is voorzien. Kom in een dorpje uit dat Thines blijkt te heten. Pittig klimmetje en dan half verhard de weidse kale akkers in. Loop een tijdje parallel een pseudo autobaan met de wind op kop. Is vechten. Blijf kale akkers lopen in de richting van de Commanderie de Vaillampont, die ik nooit te zien zal krijgen. Geknal in de verte, toch wel laat voor de jacht. Blijkt ook wat anders te zijn. Midden de desolate akkers en zijn afval van bieten staan van die gas-kanonnen. Waarom weet ik niet, maar schrikken doe ik telkens wel. Het landschap is desolaat, tot de Chemin de l’Agneau na 9 km kom ik exact één hoeve tegen en het is er muisstil.
Zou twee uur gewandeld hebben over 9 km overigens en dat lijkt mij toch wel heel traag. What will be will be, ik mik naar de boemeltrein van 14:00. Bochten lopen kan ik intussen al niet meer, het gaat steeds maar weer rechtdoor, een Streek-GR volgend over de Vieux Chemin de Bruxelles, een geasfalteerde heirweg zeg maar. Kom plots toch wat huizen tegen en een stemmig, modern kerkje, uit de kluiten gewassen kapel eigenlijk. Even verder zowaar een bocht naar de Chemin du Chateau, 90° en dan weer ‘gerade aus’. Loop al een ganse tijd vlak maar daal nu plots over een pseudo holle weg tot een viervaksbaan. Als een haasje naar de overkant en Nivelles in via de Chemin Grand’Peine. Kronkelend asfalt tot een watertje en meteen terug omhoog naar een witte wijk, bekend van vorige passage. Inderdaad, omgekeerd naar de sportterreinen en de gemeentelijke vijver. Pittige klim en langs de verweerde muur van het kerkhof genieten van een uitzicht over ’t stad. Stilaan dalen dan, tussen woondozen en winkelcentra door tot de spoorbrug van deze ochtend. Het laatste straatje hoeft voor mij niet meer, ik koers naar het station. Weet het nu wel, Nivelles is makkelijk bereikbaar vanuit Antwerpen, maar er is niets te zien.
Midden de week wijzig ik mijn zondagse planning. Reis naar Saint-Julien Auderghem, mon pays natal en niet naar Tubize. De startschool blijkt 350 meter van metrostation Delta verwijdert, ben er net binnen de twee uur vanuit Hemiksem, luxueus. De zaal is nog vrijwel verlaten om 09:00 maar helpers staan klaar met een ruim aanbod van natjes en droogjes, la marche Wallonne passe aussi par l’estomac ! Ik pik mijn rood kaartje en een parkoerstekening in en ga op pad.
Steek meteen de Chaussée de Wavre over bij de kerk van Sint-Juliaan en stap door stille zondagochtendstraatjes richting Vogelzang en dus Sint-Pieters-Woluwe. Straatje in, straatje uit, plantsoentjes en achterafjes, hier woont de meer begoede Brusselse burger. De startlocatie is het hoogste punt van Oudergem en dus zak ik stilletjes tot … het Park van Woluwe. Ben op pad voor een ruime omzwerving door de stevig ‘gevalloneerde’ groene long van Brussel. Opvallend veel, duidelijk gedateerd sprokkelhout in de meer bosrijke stroken. Het valt mij ook op dat de bepijling zuiniger is dan ik de vorige weken meemaakte maar het loopt lekker. Vind de markeringen met rode kruisen voor de paden die je niet mag bewandelen een zaligheid. En er hangen er nogal wat, voor elk minuscuul paadje eentje ! Ben blijkbaar op stap tijdens het Brusselse hondenuitlaatuur, tientallen viervoeters kom ik tegen in alle maten en formaten, met of zonder winters jasje. Geniet intussen van rustig en zonnig winters weer, lekker wandelen noemt men dat. Ben wel gans alleen op het parkoers, althans zo lijkt het. Verlaat het park en zijn vijvers voor de Etangs Mellaerts op de Vorstlaan en ga dan achter Hertoginnedal door uitgebreid landhuizen bewonderen. Het parkoers is voor geen meter vlak, de voetpaden al evenmin.
Als de 10 kilometer weggaat loop ik via de Vosdreef het bos in, Zoniën. Lekker vettige paden tot de Tervuursesteenweg, ben 7,58 km ver volgens de organisatie. Genieten nu in het groene peis en vree, de Augustijnendreef, de Sluipdelleweg en de trappen van de Verbrande Dreef. Pik GR tekens op en wandel richting Rood Klooster. Even wat vlonders en dan onder het viaduct Hermann Debroux door, halven dans. De 20 km gaat er alleen vandoor over de kasseitjes van de Drie Fonteinen. Links het heuveltje op, zeg maar richting Jezus-Eik en dan een pad dat geen pad meer is. Gewoon waden door het bruine blad. Schitterend van pijlen voorzien door een duidelijk bevlogen gastheer. Ik bereik het speelpleintje van de Fazantenweg en mag de Caudaalvoetweg op. Deze parkoersbouwer is zondermeer een kenner ! Kilometer 13 is de Tamboerdreef en dan … over de volledige lengte dat schitterende en kronkelende holle Dennenvoetpad. Deze tocht kan niet meer stuk ! Dokker over de kasseitjes van Drie Fonteinen terug naar de joggersparking onderaf Hermann. Wat een knappe lus wat dit zeg !
Pik er terug de 15 km op en stoom door tussen de vijvers van de wit geschilderde gebouwen van het Rood Klooster. Niet tussen de gebouwen door maar over het kasseitje ietsje hogerop en genietend van een prachtig panorama over de imposante gebouwen. Verder klimmen dieper het bos in tot de Tervuurse Steenweg. Ik begin moe te worden en weet dat ik nog de Woluwevallei moet oversteken. Het bos heb ik intussen verlaten, loop langs landhuizen bergaf tussen Hertoginnedal en Sint-Anna tot het college waar ik school liep. De oude gebouwen en het jeugdhuis zijn afgebroken, er rijst wat nieuws, geef mij het gevoel oud te worden. Steek de Vorstlaan over en loop de trappen op tot de oude spoorbaan. In mijn kindertijd reden hier goederentreintjes van Bosvoorde naar Woluwe en Stokkel. Nu is het een wandel- en fietsparadijs. Bij metrostation Demey verlaat ik ook deze piste. Stap door stille straten met hun bel-étages en frêle kerselaars in de bloei bergop tot de finish. Ben net 4 uur onderweg geweest voor een prachtige wandeling. Adeps, het is mijn ding wel !
Ik vind voor vandaag geen Adeps tocht die passend is in mijn Sunday Office Hours. Gelukkig is daar de reddende Engel die mij laat genieten van Zoete Waters. Drie treinreisjes met telkens 10 minuutjes overstaptijd, een heus luxueus spoortraject. Heuveltje op, heuveltje af tot startzaal Roosenberg. Het is er stil vind ik, en toch zijn er al 400 wandelaars op pad en het is pas 09:30. Heb een opdracht van 21 km voor de boeg, Adeps afstand dus. Start meteen tussen de vijvers door en loop weg van het Spaanse Dak tussen vijver en beekje, over vlondertjes en de eerste ‘blubber’ van de dag. Klim langs een kapelletje het bos in. Op het plateau wandel ik verder tussen akkers door richting berk en spar. Het eerstvolgende grasperk noemt Speelberg, en dat vindt de mol des huizes ook. Terug het bos in langs een dreef met metershoge houten beelden of waar een afgebroken boomstam dienstig kan voor zijn. Genieten van het Meerdaalwoud dus en zijn lange dreven, onverhard of bezaait met keien. Vinkjes geven van katoen en maken van de tocht iets feestelijks ondanks het grijze zwerk. Passeer een uit de kluiten gewassen kapel en een jeugd-accommodatie. Even verder pauze in een boshut, overvol en deert mij niet want ik stoom toch door.
Verslik mij in de splitsing, ben even niet goed bij de les. Keer op mijn stappen terug voor een lokale lus van ruim 4 km. Bruin voert de boventoon, gevallen beukenblad op de bosheuvels of nog wapperend aan struikgewas. Heerlijk flaneren door bosdreven dus en vervolgens over een verweerd fietspad parallel een steenweg lopen tot bij de beelden van daarstraks. Ben 8,7 km ver bij de tweede passage aan de blokhut. Korte groet aan François Geysen en zijn dame, Tilly & Jean-Pierre ook. Stoom door langs de Oude-Nethensebaan, kassei en tot op de draad versleten asfalt. Ze zetten mij af in het centrum van Sint-Joris-Weert waar we met z’n allen voor ‘den bareel’ staan. Treintje vertrekt en wij lopen door tot de Dijle. Kasseitje langs het water wordt onverhard, wordt weiland. Het zompige is doorploegt, denkelijk door everzwijntjes. Verderop vakkundig afgeknaagde boomstammetjes. Zei Wilfried niet dat er bevers op de Dijle gespot waren, dit zou hun werk wel eens kunnen zijn. De kortere afstanden verlaten me, ik mag een uurtje ploeteren langs het water. Maak daarbij meerdere pirouettes maar sla mij door de blubber heen als tweevoeter, genietend van de prachtige zichten dankzij de meanderende rivier. Waar de IJse zich wild in de Dijle gooit weet ik mijn inspanning beloond. Vanaf nu kan ik half verhard verder stroomafwaarts. Langs een moeras en vervolgens door weiland tot de rand van Korbeek-Dijle. Weg van dorp en water langs de rand van een kasseiweg, linea recta naar het station waar ik vanmorgen uit de trein stapte. Moet zowat 15 km in de kuiten hebben. Even langs het spoor en dan het klimmetje van de Oude Pastoriestraat tot het stemmig dorpskerkje. Bereik de laatste rustpost en heb nog 4 km voor de boeg.
Ben vrij snel weer in het woud, hier Heverleebos genaamd. Flaneer langs een paar dreven terug naar de voetbalterreinen waar ik vanochtend vanaf het station ook passeerde. Gewoon het steenwegje aflopen langs de vijvers nu tot de finish. Ben ongeveer 04:15 onderweg geweest. Mijn laatste heuveltje voor vandaag voert naar het station waar ik een halfuurtje de tijd heb voor een geïmproviseerd terras. Hapje en drankje, reis met een voldaan gevoel terug naar Hemiksem. Volgende week Adeps in Tubize rechtstreeks te bereiken vanuit de Koekenstad. Bekend terrein van Les Roses Noires, wat doet Adeps met dit gegeven ?
Via het zonovergoten Mechelen reis ik naar het natte, grijze, mistige Nivelles. De bus van de TEC is het zonnetje van mijn reis. Vrolijk gekleurde zetels en een lichtpaneel dat netjes de komende haltes aangeeft. Hier kan De Lijn een punt aan zuigen ! Kost mij € 7,00 voor twee keer een kwartier, geef ik graag voor buske plezierke. Stap af op 190 meter (volgens Google Maps) van de Ecole Communal de Ways midden een drukte van belang. Eetstandjes buiten en binnen, heb ik nu geen aandacht voor tenzij dan voor de foto. Pik mijn gratis parkoersticket op en de routetekening voor 21 km. Verwacht niet zo veel al ken ik de omgeving niet echt.
Het is guur weer, de 15 & 20 km gaan meteen hun eigen weg tussen de geparkeerde automobielen richting Genappe. Wandelaars en joggers zijn dus meteen dun gezaaid. Verlaat de steenweg voor het eerste vals plat langs een kerkhof met opvallen veel smeedijzeren grafkruisen. Hoog de bietenakkers in, gras waar het kan, modder als het moet. Linea recta tot een drukke streekbaan, onderdoor en retour langs de overkant, kassei met smurrie bedekt, soms ook diepe, brede plassen. Is meer schaatsen dan stappen. Weg van de drukte dan over een slingerend tarmacje door golvende akkers, hun diepliggende delen herschapen tot vijvers bevolkt met wilde eenden. De parkoersbouwers zijn attent, voorzien heel wat borden langs de kant van de weg de automobilisten waarschuwend ‘pour les marcheurs’.
Domaine de Ways Ruart blijkt privé te zijn en ik vervolg langs een meer bosrijk tarmacje tot de Golf de l’ Empereur. Keer de balletjes de rug toe en duik samen met riviertje La Cala een lekker lopend wit kasseitje in afgezoomd met populier-achtigen. Hé dit is leuk stappen ! Brugje over het snel vliedende water en dan stevig klimmen in een beukenbos. Het pad wordt vlak maar blijft slijkerig. In the middle of nowhere passeer ik een ‘résidence à louer’ met uitzicht op een schat van een diep ingesneden grasgroene vallei. Geen spek voor mijn portemonnee. Passeer twee dametjes waarvan één kwetterende mus. Verhoog het tempo om de decibels te verminderen. Een waterzon komt piepen over het halfopen landschap, weilanden afgezoomd met meidoorn en bosstroken. La Promenade de Bousval lees ik op de markering van vaste paden. Leuke afzink samen met GR126, smal diep ingesneden pad en uiteraard … modder. Blijf dan geruime tijd op halve hoogte van een vallei hangen over een met boomwortels bezaaid pad om er finaal naartoe te duiken. Houten bruggetje over La Cala en meteen terug klimmen. Verweerd asfalt langs verspreide villa’s en hun blaffende honden. De klim wordt vals plat als ik op akkerhoogte kom. Zal een tijdje op het plateau van akkerland blijven hangen tot de Chapelle Saint-Donat. Heb er ongeveer 11 km in de kuiten na twee uur wandelen.
De 20 km gaat er alleen vandoor, dwars door akkers en parallel een drukke baan ook tot de behuizing van de Rue de Thy. Daar pik ik de 10 km op voor een kilometertje heerlijk schaatsen tot een oude spoorbaan in Bousval. De 15 km kruist en gaat er de Ravel volgen, wij mogen weer klimmen, terug het vettige beukenbos in. Met het stijgen van de kilometers wordt mijn bewondering voor dit parkoers ook alsmaar groter. Opnieuw heerlijk ploeteren op een bosrijk plateau en langs meesterlijk aangebrachte markeringen. Mijn dag kan niet meer stuk hier wandelend langs de Sentier de Warichet. Opnieuw een duik naar het volgende riviertje, la Falise. Midden een slagveld van gekapte bomen heviger slingerend dan het wulpse beekje, modder tot boven de enkels. Worstel er mij nog maar eens door heen … naar de volgende pittige klim, half verhard met kiezels. Kom weer op een akkerplateau uit met een rondom zicht van 360°. Uiteraard hoe vettiger, hoe prettiger. Het is er ook behoorlijk druk, de 10 km van Adeps blijkt een enorm succes te zijn, al houdt menigeen er hier vandaag een bruine broek aan over.
Genoeg geploeterd, gewoon langs een steenweg met platanen aan de linkerkant terug naar het dorp. Mis poes ! Rechtsaf wacht een goddelijke weg van witte, bonkige kassei regelmatig bedekt met een laagje glibberige smurrie. Je suis ravi, dit is echt mijn ding. We worden met z’n allen afgezet in het dorp met paardenstallen naast de kerk en een idyllisch watertje. Blijkt zowaar de Dijle te zijn ! Een laatste klim door het dorp, ik bereik de finish na 04:12 of daaromtrent. Heb de keuze uit meerdere streekbiertjes en kies voor La Forge ‘au fut’. Feliciteer uitgebreid de organisatie met parkoers en markering. Tot mijn grote verrassing was deze tocht een ABSOLUTE AANRADER.
Het is nog stikdonker als ik op het perron van Hemiksem sta. De maan is niet meer dan een peulschil, ben dan ook een uur vroeger dan vorige week. Halfuurtje wachten in station Berchem, koffiepauze en dan linea recta tot het Waals-Brabantse Nivelles. Heb de les van vorige week goed onthouden en stap langs de achterkant van de perrons, tegendraads de wandelaars tot de startzaal. Volgens Google Maps 290 meter ! Hoef blijkbaar niet in te schrijven, de 2 € contributie van vorige week is voor het ganse jaar ! Koop dan maar een sticker van 0,50 €, neem een kaartje ‘pour les 20’ en ga op pad.
Terug naar het station dus langs het ‘parcours commun’. Enkele straten verder kom ik uit op de Ravel 141 die dwars door Nijvel blijkt te lopen tot Saint-Roch. De 10 km verlaat mij en even verder bovenop de Mont Saint-Roch (een molshoop) ook de 5 km. Ben plots moederziel alleen. Het duurt behoorlijk lang voor ik uit de bewoning ben, een zachtjes klimmend tarmacje stuurt mij de akkers in. Bij het kapelletje Notre Dame de Walcourt gaat ook de 15 km weg. Behalve enkele joggers en in de verte een man met blauwe jas zal ik voor een tijdje niemand meer zien. Het parkoers golft op en neer, blijft helaas wel verhard, holle weg of niet. Bankjes zijn nergens te bespeuren, kapellekes des te meer tot een Calvaire de Montifaut uit 1833 toe. Ik loop een tijdje parallel met een snelweg en draai dan weg richting zonovergoten en prachtige groene heuvel, weilanden. Notre Dame de Hal, nog maar eens een kapel en pittig een heuvel op tot de ‘jonction avec les 15 km’.
Niet te geloven maar plots onverhard, heerlijk op en neer door le Bois de Sepulchre, een leuke beukenheuvel. Beetje verderop sta ik met beide voeten in het nat onderaf een bolle akker. Verdomme, had beter moeten uitkijken ! Na de bocht een prachtig uitzicht over Nivelles en zijn majestueuze kerk. Wandel intussen weer tarmac met strookjes meidoorn aan weerskanten. Kom weer in de bewoning uit middels een metershoge muur en verslik mij in een bocht van 180°, extraatje van een paar honderden meter. Mee met de 10 km dus, die nauwelijks meer wandelen dan Ravel 141. Gemor in de gelederen als er even modder is om dwars door een weiland te wandelen. Salonwandelaars denk ik morrend. Ben al meer dan twee uur onderweg maar er zit nog ‘snee’ op. Net voor de autobaan een klim die met ‘groot verzet’ genomen wordt. Kom bij La Poste uit en ga straten lopen, wijkje in wijkje uit. La Tourelle noemt een steegje en ja hoor … zet mij af bij een torengebouwtje. De 20 km krijgt nog een tweede extraatje vanaf het stadspark, langs sportvelden en een leuk kabbelend beekje. Door de obligate witte wijk dan tot een dot van een holle weg. Nog even genieten van vergezichten en de lokale wolkenkrabbers, duik naar beneden naar de stationsomgeving.
Ik heb 10 minuten tot de trein naar de Koekenstad. De tocht haalde niet het niveau van vorige week maar toch plof ik in de zetel met een goed gevoel. Volgende week plan ik Ways of Braine-le-Château.
Ik zit er al jaren mee in mijn hoofd … het Adeps wandelen. Het moet er maar eens van komen, ondanks de beperkingen van het openbaar vervoer in Wallonië, 2018 wordt mijn Adeps jaar ! Begin eraan met een makkie, startlocatie 750 meter van treinstation Braine-l’Alleud, toevallig de lijn van Antwerpen naar Charleroi. En toch gaat het bijna mis ! Kan gelukkig fluo markeringen van de organisatie oppikken en tegendraads vele wandelaars naar de verscholen startzaal stappen. Het typisch Waalse, beetje aftandse zaaltje gonst van de activiteit. Ik bied mijn gratis verkregen Point Vert kaart aan en betaal 5 Euro, twee als contributie voor de tocht en drie voor de jaarkalender. Democratisch toch ! Stel vast dat de consumpties ook duurder zijn dan bij ons, maar heb daar nu verder geen oog voor.
Adeps dat is wandelen zonder rustposten en met afstanden per 5 km vanaf 5 tot 20 km. Ik krijg en papiertje mee ‘pour les ballisages’ waar ik verder niks mee doe. De markeringen zijn kleurrijk, duidelijk. Ik volg aanvankelijk het groene ‘parcours commun’. Een paar straten met duidelijk gemarkeerde parkeer mogelijkheden en dan een oude spoorbaan op, puur natuur. De 5 km gaat van ons weg en de anderen mogen langs tarmacjes en een vettig paadje genieten van bolle akkers en een zicht op Braine. We vervolgen met schattige steegjes van de stad langs een riviertje, denkelijk de Hain. Opvallend hoeveel joggers gebruik maken van het parkoers, ja zelfs een paar mtb’ers flitsen mij voorbij. Le Lac du Paradis en eerste afcheckpunt na 4,25. Heerlijk wandelen rondom een recent aangelegd meer dat ik vorig jaar ontdekte dankzij de Marcheurs du Hain.Ook de 10 km gaat van ons weg en ik ben plots helemaal alleen. Een leuke holle weg en le Sentier de Timpe et Tard loodst mij door de golvende akkers van Ophain. In het dorp dokker ik over kasseitjes voorbij de splitsing van 15 & 20 km en dan richting autobaan. Even wat huisjes kijken en dan kiezen voor de Promenade du Seigneur Isaac. Fout lopen kan niet want je botst telkens op een markering met duidelijke rode X. Prachtige holle weg tot de spierwitte kapel van Notre Dame des Belles Pierres, nog 9 km te gaan volgens de organisatie.
Hoog in de weilanden waar ik ooit zomers tussen de Limousins liep, pal op de wind tot een eenzame hoeve en verder door het stille land tot rand Lillois. Tarmacje door jong bos nu met aan weerskanten de borden van Vivaqua, waterwingebied. Het parkoers van de 15 km sluit opnieuw aan als ik, nog steeds moederziel alleen, dwars door de velden loop richting verweerde spoorbrug. Duik onder de snelweg door en loop er parallel mee, lekker verscholen in het groen. Plots een bedrijvenzone met Baxter nadrukkelijk aanwezig. Enkele wandelaars houden er een kouwelijke picknick op de bankjes, ik loop gewoon door. De markeringen worden intussen bizar. Nog te lopen afstand gaat omhoog i.p.v. omlaag, negeer de boodschappen dus maar. Een volgend bosje zet mij af bij de woonkernen van Braine. Loop achterafjes langs een gracht die ik herken van Les Marcheurs eind vorig jaar. Probeer een deerne te volgen die er een stevig tempo op nahoudt, pff … je wordt ouder papa. We stappen door een leuk kasteelparkje en vervolgens naar de Stade Gaston Reiff. Nog wat straten, plezante steegjes en dwars door een scholengemeenschap, de opdracht zit er op.
Ik kan het niet laten inkopen te doen bij een neringdoener uit Stavelot, boerenbrood en geitenkaas. Rep mij dan naar de trein. Je suis ravi, ik ben verk(n)ocht, volgende week loop ik Adeps in Nivelles een voor mij totaal onbekend gebied.
Wij zijn in Hemiksem de eerste en enige klanten op het eerste boemeltreintje naar Roosendaal. De begeleidster met Limburgse tongval komt een gezellig praatje maken. Vanaf Antwerpen-Centraal is het drukker. Patje Kloek wordt onze gezel tot Essen en de andere coupés vullen zich met late fuifnummers. Op het perron in Roosendaal zijn we weer haast alleen. Hebben een ruime en kouwelijke, winderige 4 km voor de boeg tot het lekker warme nest voor vandaag, het Thor honk. Krijgen er de klassieke hartelijke begroeting van Will en de dames achter de inschrijftafel. Zijn hier dan ook al jaren vaste klant tijdens de Nieuwjaarstocht.
De opdracht bestaat uit drie lussen waarvan wij er twee zullen wandelen (lopen). Beginnen met de 10 km. Was in vroegere tijden deels een stadslus maar nu vertrekken we in een heel andere richting. Het zonnetje is warempel stralend van de partij en we genieten. Moeten even halthouden als de boer zijn koetje met pas geworpen kalf over het pad van stal verhuisd, een vertederend beeld. De eerste bosstrook stuurt ons naar de Zundertseweg en de villa’s van de Langendijkstraat. Weg van de bebouwing duiken we het landelijke gebied in langs onder meer De Schietbaan, want leuke straatnamen kom je hier wel meer tegen. Genieten verderop van een gemengd jong bos met her en der wat stormschade en stappen over brede zandpaden, bijwijlen immense plassen vermijdend. Bakhuis Roozeboom Kamp, een militaire basis waar we nog nooit van gehoord hadden. Zijn op de Rucpense Heide. Stappen over een smal pad van bruin blad, langs een ondergroei van jonge spar ook. Heerlijk tarmacje afgezoomd met prachtige witte berk dan, de Roosendaalse baan. Volgen het fietspad dat overgaat in Zundertseweg. Komen zo weer bij de bossen van Visdonk uit en kruisen ons pad van eerder deze ochtend. Stappen eerbiedig door een Gedenkbos met heel wat beuk en zo terug naar het honk. Twee uur wandelen voor nog geen 10 km, Thor is gul in de kilometers !
Tijd voor de al even klassieke Nieuwjaarsbabbel met Marie-Louise en Jo en terug op pad voor ruim 8 km. Volgen de snel vliedende Turfvaart stroomopwaarts en verlaten hem voor het tarmacje langs de Visdonkhoeve. Mogen heerlijke maar toch winderige dreefjes lopen in het open land. Nooit stonden hier zo veel plassen als vandaag. We kunnen er gelukkig overal netjes langs. Voorbij een manege duiken we voor eventjes de bossen in. Mogen vervolgens over vlonders lopen langs dat heerlijke Rozenven. Dan volgen paardenweiden en het linea recta tarmacje van Katteven tot een tweede Gedenkbos met opvallende en toch ook wel beklijvende witte berk. Een laatste kilometer dwars door de bossen tot de samenkomst van de verschillende afstanden. Uitbollen langs de lokale volkstuintjes tot het honk. Will staat al klaar met de beloning bij afmelding. We laten ons het gerstenat smaken, laten onze waardering voor die prachtig vernieuwde lus van 10 km ook blijken.
Tja, wij sluiten de zaak zo rond de klok van drieën en wandelen goedgemutst terug naar het station. Hebben eindelijk de kortste en eenvoudigste weg tussen station en honk gevonden. Een overvolle Amsterdammer zet ons af in Antwerpen-Centraal. Hebben er tijd voor een Duvelke in Café Royal tot de boemel naar Hemiksem. De kop van ons wandeljaar is er af, kwaliteitsvol. Wij wensen jullie allemaal vele heerlijke kilometers in de schoenzolen anno 2018.
De weergoden begroeten ons stormachtig vanochtend. Het is nog donker als we in Hemiksem de boemeltrein nemen. Via vlotte overstappen in Berchem en Aarschot staan we een paar uur later bij de voetbalkantine van Holsbeek. Mannen van de IJsetrippers vormen ons ontvangstcomité, Peter op zijn eentje, Kamiel en Roger met hun respectievelijke damesclubje. De aangekondigde 20 km blijkt een 27 km te verbergen maar dit is voor mij vandaag een lusje te ver. Op pad dan maar voor de kortere afstand. Het eerste tarmacje loodst ons naar een snel vliedende beek. We lopen een heel eind stroomopwaarts langs de Winge, een heerlijke ploeterpartij door een mix van modder en platgetrapt gras. De toon is gezet. Even verpozen over fietspaden langs vele weilanden tot de Uithemmolen, met merkwaardig verbouwd huis van de watermolenaar. We gaan weer met z’n allen ploeteren langs vele grachten. Heerlijk puur natuur wandelen al is het meer schaatsen. De geplande 6,6 kilometer tot Kortrijk-Dutsel duurt zo al gauw anderhalf uur maar geen wandelaar die dit jammer vindt.
Erg drukke rustpost overigens maar we vinden een plekje om te pauzeren en de innerlijke mens te versterken. Terug op pad voor een lus van 8 km nu, nog steeds Peter achterna. Een lekker lopend kasseitje zet ons af hoog in de velden. Na een splitsing vechten we ons een weg door modder en tegen de wind door het groene Hageland. Een zacht lopend tarmacje kan zowaar op waardering rekenen, even de beentjes tot rust laten komen. Vierbunder lees ik dan op een naambord. Lekker pittig dus opnieuw met als toetje de zompige beklimming van de Uilenberg. What goes up must come down en we kunnen op het plateau nog eens op adem komen alvorens terug naar de dorpskern van Kortrijk af te dalen, Franske en zijn maatjes achterna. Nog steeds druk in de zaal, wandelaars blijven echt wel NOOIT thuis !
Hebben nog een uurtje stappen voor de boeg. Opnieuw het kasseitje van daarstraks en wederom met ‘wind op kop’. We vechten ons naar de volgende holle weg en rustige veldwegen tot Dutselhoek. Stilaan neemt de menselijke bouwwoede opnieuw de bovenhand. Enkele achterafjes loodsen ons terug naar de plaatselijke Koning Voetbal en … de Duvelkes. De IJsetrippers-familie groeit intussen aan met Ghislaine, Nestor en zowaar onze voorzitter, net terug van zijn ‘heimat’. Voor ons echter hoog tijd om de bushalte op te zoeken, De Lijn bedient ons slechts om de twee uur. Wandelden we een ganse dag bij een droge hemel, de ganse reis naar Hemiksem is het nat, natter, natst. We hebben geluk gehad vandaag en hebben kunnen genieten van een leuke tocht zoals we ze in het Hageland verwachten.
2017 zit er op, met zijn goede en minder goede kanten. Hierbij wens ik alle lezers een spetterend wandeljaar 2018. Wij beginnen morgen al bij Thor in Roosendaal.
