Drie minuutjes overstaptijd heb ik deze ochtend in Antwerpen-Berchem, het lukt mij wonderwel. Reizen langs den IJzeren Weg is altijd een beetje avontuur. Moet vier treinen ver en dat loopt … als een trein. Vanaf het station in Limal volg ik een paar wandelaars tot de startschool, nauwelijks 600 meter verderop. Rood kaartje en parkoerstekening inpikken, ik ben er klaar voor. Loop in de zonnige maar koude ochtend met de meute mee het dorp uit. Een eerste klim langs weilanden tot een prachtige witte vierkant hoeve. Dokkeren over grillige kassei dan tot een watertoren en de kale akkers in. Rode oortjes met dank aan de zure wind maar de muts zit al in de rugzak, daar is het dan weer te warm voor. Bij een steenweg gaat de 10 km linksaf, ik ben van de ene op de andere meter gans alleen. Zal op het stuk van de 20 km slechts drie wandelaars tegenkomen ! Mag aanvankelijk zwerven tussen landhuizen in het groen. Onverhard wordt tarmac en ik volg langdurig Angoussart, zo noemt de toch wel chique wijk hier. Blijk exact één uur te stappen over 6 km, opent perspectieven voor een vroege trein straks.
Een holle weg stuurt mij van het plateau dwars door een bosje een verdieping lager. Nog meer landhuizen nu zelfs met vijvers erbij. Nog lager langs een tweede holle weg en waar jonge mannekes voor Hazard leren gaat de 15km van mij weg. Ik passeer een mooi van bloemen voorzien dierenkerkhof (Veeweyde) en stap randje autobaan naar de kerk van Rosières. Klim richting statige hoeve de Ferme du Prince en door de velden naar een tweede, verlaten exemplaar. Het volgende strookje bos blijkt deel uit te maken van les Sablières de Rosières, een vroegere zandwinning dus. Een holle weg verder loop ik terug in de bebouwing. Achterafjes loodsen mij naar een vallei, blijkt de Lasne te zijn die ik voor de tweede keer kruis vandaag. Bij de Ferme du Moulin heb ik er 12 km opzitten in 02:05, netjes.
Klim weg uit de vallei langs een bosrand en verderop een kasseitje. De 15 km wandelaars komen aansluiten, we zijn met een tiental stappers en een paar honden. Vervolgen linea recta door een zanderig bos tot een weg in aanleg. Ook de 10 km sluit aan en er is zowaar een rustpost bij de petanque van Vilagexpo. Korte babbel met Bernard & Nadine (STIB) die hier in de buurt wonen en ik stoom door. Tussen de bebouwing en langs een Duitse herder die in mij een leuke speelkameraad ziet. Zijn bazinnetje heeft alle moeite hem onder controle te houden. Ik geraak niet meer uit de huizen, loop langs straten en achterlangs bij hun bewoners. Passeer een huis waarvan de façade bestaat uit boeken ! Heel bijzonder. Loop al een hele poos weer op een plateau en moet dus stilaan dalen naar de aankomst langs veldwegeltjes. Heb 20 minuutjes tot de trein van 13:32, dat is leuk kan ik al om 16:00 terug in Hemiksem zijn. 1°C lees ik op een straat thermometer en toch was het aangenaam wandelen. Het parkoers van de dag was niks speciaals maar ik heb een frisse (druip)neus gehaald en daar doen we het toch voor nietwaar.
Doet ie het of doet ie het niet ? Mijn luchtwegen zijn al de ganse week verstoord en ik sleep mij dan ook naar de eerste ochtendlijke trein in Hemiksem. Op slecht karakter zeg maar, heb ik geen probleem mee. Het wordt een bewogen reis vanaf het zonovergoten, stijf bevroren Mechelen naar het melkwitte, mistige Ath. In Brussel-Zuid trap ik achteloos op iets. Blijkt een portemonnee te zijn inclusief bankkaarten. Ik geef het kleinood meteen af aan een man van den IJzeren Weg, die dat niet leuk lijkt te vinden maar toch een dank U mompelt. Bij het station van Ath ben ik getuige van een winkeldiefstal. De buit is een blik 50cl Jupiler, de Pakistaanse uitbater schudt meewarig het hoofd. Ik moet dwars door het nog slapende stadje lopen en wordt bij de kerk tegen gehouden door een stokoud mannetje. Hij valt haast omver en vraagt of ik hem de trap wil op helpen want alleen kan hij dat niet meer. Hij knijpt mijn arm bijna blauw maar is blij aan zijn Zondagse Plicht te kunnen voldoen. Wat ga ik vandaag nog meemaken ?
Naar goede gewoonte is het druk in de startzaal, deze keer een tennis- en squashclub. Ik pik mijn rood kaartje in en de parkoerstekening. Er staan nogal veel namen van dorpen op, de forecast is low. Tussen de vele twee- en viervoeters baan ik mij een weg naar buiten. Bruggetje over een waterloopje en dan door rustige straten ‘den buiten’ opzoeken. Over verweerd tarmac stap ik langs de meer gegoede burgerij richting volgende trap. Zodoende over een drukke baan en dan de akkers tegemoet. Blijk intussen in Bouvignies te zijn. De 5 km verlaat ons bij de Vieux Chemin de Villers St-Amand. We lopen nu echt door de akkers met verspreidde boerderijen, parcours vallonnée met mini watertjes. Bij de Chemin du Quesnoy gaat de twintig zijn eigen weg en ben ik meteen alleen. De tarmacjes golven op en neer door Mainvault. Massa’s sneeuwklokjes sieren de bermen. Lijken binnen de week uit het niets te zijn opgestaan. Bereik het centrum van de gemeente langs riviertje La Blanche. Ben niet zo gelukkig met de bepijling. Kan terugvallen op de tekening met straatnamen. Dan snap je het wel, betonparkoers.
De volgende brug loodst mij over een viervaksbaan en dan begint een ellenlange, zachte klim, een kuitenbijter die uitmondt op de Chemin de Calvaire, inderdaad, ik hap naar zuurverdiende adem. Het uitzicht is er denkelijk prachtig maar de mist verbrod alles. Ik stap langs een kruisbeeld (Calvaire) en plots loop ik op een blauwe planeet ! Heerlijk nu over een graspad op het duin met uitzicht langs weerskanten. Links vermoed ik de Vlaamse Ardennen. Mag een hele poos genieten van stille vergezichten, koning auto raast een verdiep lager. Rustig dat het hier is, je komt geen hond tegen. Lange rechte of slingerende wegen loodsen mij door de akkers van Rhecq tot de volgend brug over de autobaan. Blijk nog 5 kilometer voor de boeg te hebben en ben intussen drie uur onderweg. De volgende helling dient zich aan, gevolgd door een prachtig vergezicht. Kaarsrecht nu, langs een beukenhaag naar een dorpje waarvan de kerktoren nauwelijks boven de huizen uitsteekt. Blijkt Rebaix te zijn. Kasseitje langs het dorpsschooltje en dan achterafje over de Rieu d’Ardenne, een snel vliedende watertje. De laatste brug voor vandaag over de spoorweg en dan naar le Moulin de Tenré. Schattig ophaalbruggetje uit vervlogen tijden, de finale loopt kronkelend stroomopwaarts een bredere rivier. Pff, ik ben moe, stoom gelijk door naar het station. Passeer hierbij de Foire d’Hiver en de braderie die nauwelijks iets voorstelt. Mis van een zucht de trein van 14:00. Posteer mij dan maar in het zonnetje op het perron. Moet aan clubmaatje Ghislaine denken : ’t was allemoel béton vandoeg ….
Mijn eerste passage was er niet onvergetelijk, toch probeer ik het opnieuw want het is zo makkelijk bereikbaar … Nivelles. Stap door stille werkmanstraatjes richting startlocatie in oude, zeer ruim bemeten schoollokalen. Geen enkele markering onderweg … een voorbode ? Op de speelplaats wordt een auto uit het lager liggende gras weggetakeld … een ‘vettige’ dag ? Ik pik mijn gratis inschrijfkaart op en maak een foto van het plannetje, een haast perfect vierkant van 18 km. Weg ben ik.
Loop door weer andere werkmanstraatjes bij een zonnige hemel. Hé, die nieuwe spoorwegbrug ken ik van enkele weken geleden ! Ja hoor, passeer de Rue Clarisse en de achterkant van het station, bis repetitam. Toch gaat het nu anders, lange rechte en stille straat tot het verpauperde stationnetje van Baulers. Dan de Ravel 141 op, direction View-Genappe. Opvallend weinig wandelaars trouwens, ik loop een lekker gezapig tempo op de macadam. Net voor het bordje Baulers keren we were onder de Ravel door en de bolle akkers in. Nog even tarmac en dan ‘la gadou’, ploeteren en dansen, foeteren ook. Een paar dametjes kiezen voor secuur en asfalt, gaan doodleuk de verkeerde richting uit ! Parcours is parcours, hivernal zeg ik tegen een lotgenoot. Ik schaats mij tot ‘le point Sainte Anne’ waar de 10 km zijn eigen weg volg. Ben al wat blij dat in een holle weg de ondergrond van gras is voorzien. Kom in een dorpje uit dat Thines blijkt te heten. Pittig klimmetje en dan half verhard de weidse kale akkers in. Loop een tijdje parallel een pseudo autobaan met de wind op kop. Is vechten. Blijf kale akkers lopen in de richting van de Commanderie de Vaillampont, die ik nooit te zien zal krijgen. Geknal in de verte, toch wel laat voor de jacht. Blijkt ook wat anders te zijn. Midden de desolate akkers en zijn afval van bieten staan van die gas-kanonnen. Waarom weet ik niet, maar schrikken doe ik telkens wel. Het landschap is desolaat, tot de Chemin de l’Agneau na 9 km kom ik exact één hoeve tegen en het is er muisstil.
Zou twee uur gewandeld hebben over 9 km overigens en dat lijkt mij toch wel heel traag. What will be will be, ik mik naar de boemeltrein van 14:00. Bochten lopen kan ik intussen al niet meer, het gaat steeds maar weer rechtdoor, een Streek-GR volgend over de Vieux Chemin de Bruxelles, een geasfalteerde heirweg zeg maar. Kom plots toch wat huizen tegen en een stemmig, modern kerkje, uit de kluiten gewassen kapel eigenlijk. Even verder zowaar een bocht naar de Chemin du Chateau, 90° en dan weer ‘gerade aus’. Loop al een ganse tijd vlak maar daal nu plots over een pseudo holle weg tot een viervaksbaan. Als een haasje naar de overkant en Nivelles in via de Chemin Grand’Peine. Kronkelend asfalt tot een watertje en meteen terug omhoog naar een witte wijk, bekend van vorige passage. Inderdaad, omgekeerd naar de sportterreinen en de gemeentelijke vijver. Pittige klim en langs de verweerde muur van het kerkhof genieten van een uitzicht over ’t stad. Stilaan dalen dan, tussen woondozen en winkelcentra door tot de spoorbrug van deze ochtend. Het laatste straatje hoeft voor mij niet meer, ik koers naar het station. Weet het nu wel, Nivelles is makkelijk bereikbaar vanuit Antwerpen, maar er is niets te zien.
Midden de week wijzig ik mijn zondagse planning. Reis naar Saint-Julien Auderghem, mon pays natal en niet naar Tubize. De startschool blijkt 350 meter van metrostation Delta verwijdert, ben er net binnen de twee uur vanuit Hemiksem, luxueus. De zaal is nog vrijwel verlaten om 09:00 maar helpers staan klaar met een ruim aanbod van natjes en droogjes, la marche Wallonne passe aussi par l’estomac ! Ik pik mijn rood kaartje en een parkoerstekening in en ga op pad.
Steek meteen de Chaussée de Wavre over bij de kerk van Sint-Juliaan en stap door stille zondagochtendstraatjes richting Vogelzang en dus Sint-Pieters-Woluwe. Straatje in, straatje uit, plantsoentjes en achterafjes, hier woont de meer begoede Brusselse burger. De startlocatie is het hoogste punt van Oudergem en dus zak ik stilletjes tot … het Park van Woluwe. Ben op pad voor een ruime omzwerving door de stevig ‘gevalloneerde’ groene long van Brussel. Opvallend veel, duidelijk gedateerd sprokkelhout in de meer bosrijke stroken. Het valt mij ook op dat de bepijling zuiniger is dan ik de vorige weken meemaakte maar het loopt lekker. Vind de markeringen met rode kruisen voor de paden die je niet mag bewandelen een zaligheid. En er hangen er nogal wat, voor elk minuscuul paadje eentje ! Ben blijkbaar op stap tijdens het Brusselse hondenuitlaatuur, tientallen viervoeters kom ik tegen in alle maten en formaten, met of zonder winters jasje. Geniet intussen van rustig en zonnig winters weer, lekker wandelen noemt men dat. Ben wel gans alleen op het parkoers, althans zo lijkt het. Verlaat het park en zijn vijvers voor de Etangs Mellaerts op de Vorstlaan en ga dan achter Hertoginnedal door uitgebreid landhuizen bewonderen. Het parkoers is voor geen meter vlak, de voetpaden al evenmin.
Als de 10 kilometer weggaat loop ik via de Vosdreef het bos in, Zoniën. Lekker vettige paden tot de Tervuursesteenweg, ben 7,58 km ver volgens de organisatie. Genieten nu in het groene peis en vree, de Augustijnendreef, de Sluipdelleweg en de trappen van de Verbrande Dreef. Pik GR tekens op en wandel richting Rood Klooster. Even wat vlonders en dan onder het viaduct Hermann Debroux door, halven dans. De 20 km gaat er alleen vandoor over de kasseitjes van de Drie Fonteinen. Links het heuveltje op, zeg maar richting Jezus-Eik en dan een pad dat geen pad meer is. Gewoon waden door het bruine blad. Schitterend van pijlen voorzien door een duidelijk bevlogen gastheer. Ik bereik het speelpleintje van de Fazantenweg en mag de Caudaalvoetweg op. Deze parkoersbouwer is zondermeer een kenner ! Kilometer 13 is de Tamboerdreef en dan … over de volledige lengte dat schitterende en kronkelende holle Dennenvoetpad. Deze tocht kan niet meer stuk ! Dokker over de kasseitjes van Drie Fonteinen terug naar de joggersparking onderaf Hermann. Wat een knappe lus wat dit zeg !
Pik er terug de 15 km op en stoom door tussen de vijvers van de wit geschilderde gebouwen van het Rood Klooster. Niet tussen de gebouwen door maar over het kasseitje ietsje hogerop en genietend van een prachtig panorama over de imposante gebouwen. Verder klimmen dieper het bos in tot de Tervuurse Steenweg. Ik begin moe te worden en weet dat ik nog de Woluwevallei moet oversteken. Het bos heb ik intussen verlaten, loop langs landhuizen bergaf tussen Hertoginnedal en Sint-Anna tot het college waar ik school liep. De oude gebouwen en het jeugdhuis zijn afgebroken, er rijst wat nieuws, geef mij het gevoel oud te worden. Steek de Vorstlaan over en loop de trappen op tot de oude spoorbaan. In mijn kindertijd reden hier goederentreintjes van Bosvoorde naar Woluwe en Stokkel. Nu is het een wandel- en fietsparadijs. Bij metrostation Demey verlaat ik ook deze piste. Stap door stille straten met hun bel-étages en frêle kerselaars in de bloei bergop tot de finish. Ben net 4 uur onderweg geweest voor een prachtige wandeling. Adeps, het is mijn ding wel !
Ik vind voor vandaag geen Adeps tocht die passend is in mijn Sunday Office Hours. Gelukkig is daar de reddende Engel die mij laat genieten van Zoete Waters. Drie treinreisjes met telkens 10 minuutjes overstaptijd, een heus luxueus spoortraject. Heuveltje op, heuveltje af tot startzaal Roosenberg. Het is er stil vind ik, en toch zijn er al 400 wandelaars op pad en het is pas 09:30. Heb een opdracht van 21 km voor de boeg, Adeps afstand dus. Start meteen tussen de vijvers door en loop weg van het Spaanse Dak tussen vijver en beekje, over vlondertjes en de eerste ‘blubber’ van de dag. Klim langs een kapelletje het bos in. Op het plateau wandel ik verder tussen akkers door richting berk en spar. Het eerstvolgende grasperk noemt Speelberg, en dat vindt de mol des huizes ook. Terug het bos in langs een dreef met metershoge houten beelden of waar een afgebroken boomstam dienstig kan voor zijn. Genieten van het Meerdaalwoud dus en zijn lange dreven, onverhard of bezaait met keien. Vinkjes geven van katoen en maken van de tocht iets feestelijks ondanks het grijze zwerk. Passeer een uit de kluiten gewassen kapel en een jeugd-accommodatie. Even verder pauze in een boshut, overvol en deert mij niet want ik stoom toch door.
Verslik mij in de splitsing, ben even niet goed bij de les. Keer op mijn stappen terug voor een lokale lus van ruim 4 km. Bruin voert de boventoon, gevallen beukenblad op de bosheuvels of nog wapperend aan struikgewas. Heerlijk flaneren door bosdreven dus en vervolgens over een verweerd fietspad parallel een steenweg lopen tot bij de beelden van daarstraks. Ben 8,7 km ver bij de tweede passage aan de blokhut. Korte groet aan François Geysen en zijn dame, Tilly & Jean-Pierre ook. Stoom door langs de Oude-Nethensebaan, kassei en tot op de draad versleten asfalt. Ze zetten mij af in het centrum van Sint-Joris-Weert waar we met z’n allen voor ‘den bareel’ staan. Treintje vertrekt en wij lopen door tot de Dijle. Kasseitje langs het water wordt onverhard, wordt weiland. Het zompige is doorploegt, denkelijk door everzwijntjes. Verderop vakkundig afgeknaagde boomstammetjes. Zei Wilfried niet dat er bevers op de Dijle gespot waren, dit zou hun werk wel eens kunnen zijn. De kortere afstanden verlaten me, ik mag een uurtje ploeteren langs het water. Maak daarbij meerdere pirouettes maar sla mij door de blubber heen als tweevoeter, genietend van de prachtige zichten dankzij de meanderende rivier. Waar de IJse zich wild in de Dijle gooit weet ik mijn inspanning beloond. Vanaf nu kan ik half verhard verder stroomafwaarts. Langs een moeras en vervolgens door weiland tot de rand van Korbeek-Dijle. Weg van dorp en water langs de rand van een kasseiweg, linea recta naar het station waar ik vanmorgen uit de trein stapte. Moet zowat 15 km in de kuiten hebben. Even langs het spoor en dan het klimmetje van de Oude Pastoriestraat tot het stemmig dorpskerkje. Bereik de laatste rustpost en heb nog 4 km voor de boeg.
Ben vrij snel weer in het woud, hier Heverleebos genaamd. Flaneer langs een paar dreven terug naar de voetbalterreinen waar ik vanochtend vanaf het station ook passeerde. Gewoon het steenwegje aflopen langs de vijvers nu tot de finish. Ben ongeveer 04:15 onderweg geweest. Mijn laatste heuveltje voor vandaag voert naar het station waar ik een halfuurtje de tijd heb voor een geïmproviseerd terras. Hapje en drankje, reis met een voldaan gevoel terug naar Hemiksem. Volgende week Adeps in Tubize rechtstreeks te bereiken vanuit de Koekenstad. Bekend terrein van Les Roses Noires, wat doet Adeps met dit gegeven ?
Via het zonovergoten Mechelen reis ik naar het natte, grijze, mistige Nivelles. De bus van de TEC is het zonnetje van mijn reis. Vrolijk gekleurde zetels en een lichtpaneel dat netjes de komende haltes aangeeft. Hier kan De Lijn een punt aan zuigen ! Kost mij € 7,00 voor twee keer een kwartier, geef ik graag voor buske plezierke. Stap af op 190 meter (volgens Google Maps) van de Ecole Communal de Ways midden een drukte van belang. Eetstandjes buiten en binnen, heb ik nu geen aandacht voor tenzij dan voor de foto. Pik mijn gratis parkoersticket op en de routetekening voor 21 km. Verwacht niet zo veel al ken ik de omgeving niet echt.
Het is guur weer, de 15 & 20 km gaan meteen hun eigen weg tussen de geparkeerde automobielen richting Genappe. Wandelaars en joggers zijn dus meteen dun gezaaid. Verlaat de steenweg voor het eerste vals plat langs een kerkhof met opvallen veel smeedijzeren grafkruisen. Hoog de bietenakkers in, gras waar het kan, modder als het moet. Linea recta tot een drukke streekbaan, onderdoor en retour langs de overkant, kassei met smurrie bedekt, soms ook diepe, brede plassen. Is meer schaatsen dan stappen. Weg van de drukte dan over een slingerend tarmacje door golvende akkers, hun diepliggende delen herschapen tot vijvers bevolkt met wilde eenden. De parkoersbouwers zijn attent, voorzien heel wat borden langs de kant van de weg de automobilisten waarschuwend ‘pour les marcheurs’.
Domaine de Ways Ruart blijkt privé te zijn en ik vervolg langs een meer bosrijk tarmacje tot de Golf de l’ Empereur. Keer de balletjes de rug toe en duik samen met riviertje La Cala een lekker lopend wit kasseitje in afgezoomd met populier-achtigen. Hé dit is leuk stappen ! Brugje over het snel vliedende water en dan stevig klimmen in een beukenbos. Het pad wordt vlak maar blijft slijkerig. In the middle of nowhere passeer ik een ‘résidence à louer’ met uitzicht op een schat van een diep ingesneden grasgroene vallei. Geen spek voor mijn portemonnee. Passeer twee dametjes waarvan één kwetterende mus. Verhoog het tempo om de decibels te verminderen. Een waterzon komt piepen over het halfopen landschap, weilanden afgezoomd met meidoorn en bosstroken. La Promenade de Bousval lees ik op de markering van vaste paden. Leuke afzink samen met GR126, smal diep ingesneden pad en uiteraard … modder. Blijf dan geruime tijd op halve hoogte van een vallei hangen over een met boomwortels bezaaid pad om er finaal naartoe te duiken. Houten bruggetje over La Cala en meteen terug klimmen. Verweerd asfalt langs verspreide villa’s en hun blaffende honden. De klim wordt vals plat als ik op akkerhoogte kom. Zal een tijdje op het plateau van akkerland blijven hangen tot de Chapelle Saint-Donat. Heb er ongeveer 11 km in de kuiten na twee uur wandelen.
De 20 km gaat er alleen vandoor, dwars door akkers en parallel een drukke baan ook tot de behuizing van de Rue de Thy. Daar pik ik de 10 km op voor een kilometertje heerlijk schaatsen tot een oude spoorbaan in Bousval. De 15 km kruist en gaat er de Ravel volgen, wij mogen weer klimmen, terug het vettige beukenbos in. Met het stijgen van de kilometers wordt mijn bewondering voor dit parkoers ook alsmaar groter. Opnieuw heerlijk ploeteren op een bosrijk plateau en langs meesterlijk aangebrachte markeringen. Mijn dag kan niet meer stuk hier wandelend langs de Sentier de Warichet. Opnieuw een duik naar het volgende riviertje, la Falise. Midden een slagveld van gekapte bomen heviger slingerend dan het wulpse beekje, modder tot boven de enkels. Worstel er mij nog maar eens door heen … naar de volgende pittige klim, half verhard met kiezels. Kom weer op een akkerplateau uit met een rondom zicht van 360°. Uiteraard hoe vettiger, hoe prettiger. Het is er ook behoorlijk druk, de 10 km van Adeps blijkt een enorm succes te zijn, al houdt menigeen er hier vandaag een bruine broek aan over.
Genoeg geploeterd, gewoon langs een steenweg met platanen aan de linkerkant terug naar het dorp. Mis poes ! Rechtsaf wacht een goddelijke weg van witte, bonkige kassei regelmatig bedekt met een laagje glibberige smurrie. Je suis ravi, dit is echt mijn ding. We worden met z’n allen afgezet in het dorp met paardenstallen naast de kerk en een idyllisch watertje. Blijkt zowaar de Dijle te zijn ! Een laatste klim door het dorp, ik bereik de finish na 04:12 of daaromtrent. Heb de keuze uit meerdere streekbiertjes en kies voor La Forge ‘au fut’. Feliciteer uitgebreid de organisatie met parkoers en markering. Tot mijn grote verrassing was deze tocht een ABSOLUTE AANRADER.
Het is nog stikdonker als ik op het perron van Hemiksem sta. De maan is niet meer dan een peulschil, ben dan ook een uur vroeger dan vorige week. Halfuurtje wachten in station Berchem, koffiepauze en dan linea recta tot het Waals-Brabantse Nivelles. Heb de les van vorige week goed onthouden en stap langs de achterkant van de perrons, tegendraads de wandelaars tot de startzaal. Volgens Google Maps 290 meter ! Hoef blijkbaar niet in te schrijven, de 2 € contributie van vorige week is voor het ganse jaar ! Koop dan maar een sticker van 0,50 €, neem een kaartje ‘pour les 20’ en ga op pad.
Terug naar het station dus langs het ‘parcours commun’. Enkele straten verder kom ik uit op de Ravel 141 die dwars door Nijvel blijkt te lopen tot Saint-Roch. De 10 km verlaat mij en even verder bovenop de Mont Saint-Roch (een molshoop) ook de 5 km. Ben plots moederziel alleen. Het duurt behoorlijk lang voor ik uit de bewoning ben, een zachtjes klimmend tarmacje stuurt mij de akkers in. Bij het kapelletje Notre Dame de Walcourt gaat ook de 15 km weg. Behalve enkele joggers en in de verte een man met blauwe jas zal ik voor een tijdje niemand meer zien. Het parkoers golft op en neer, blijft helaas wel verhard, holle weg of niet. Bankjes zijn nergens te bespeuren, kapellekes des te meer tot een Calvaire de Montifaut uit 1833 toe. Ik loop een tijdje parallel met een snelweg en draai dan weg richting zonovergoten en prachtige groene heuvel, weilanden. Notre Dame de Hal, nog maar eens een kapel en pittig een heuvel op tot de ‘jonction avec les 15 km’.
Niet te geloven maar plots onverhard, heerlijk op en neer door le Bois de Sepulchre, een leuke beukenheuvel. Beetje verderop sta ik met beide voeten in het nat onderaf een bolle akker. Verdomme, had beter moeten uitkijken ! Na de bocht een prachtig uitzicht over Nivelles en zijn majestueuze kerk. Wandel intussen weer tarmac met strookjes meidoorn aan weerskanten. Kom weer in de bewoning uit middels een metershoge muur en verslik mij in een bocht van 180°, extraatje van een paar honderden meter. Mee met de 10 km dus, die nauwelijks meer wandelen dan Ravel 141. Gemor in de gelederen als er even modder is om dwars door een weiland te wandelen. Salonwandelaars denk ik morrend. Ben al meer dan twee uur onderweg maar er zit nog ‘snee’ op. Net voor de autobaan een klim die met ‘groot verzet’ genomen wordt. Kom bij La Poste uit en ga straten lopen, wijkje in wijkje uit. La Tourelle noemt een steegje en ja hoor … zet mij af bij een torengebouwtje. De 20 km krijgt nog een tweede extraatje vanaf het stadspark, langs sportvelden en een leuk kabbelend beekje. Door de obligate witte wijk dan tot een dot van een holle weg. Nog even genieten van vergezichten en de lokale wolkenkrabbers, duik naar beneden naar de stationsomgeving.
Ik heb 10 minuten tot de trein naar de Koekenstad. De tocht haalde niet het niveau van vorige week maar toch plof ik in de zetel met een goed gevoel. Volgende week plan ik Ways of Braine-le-Château.
Ik zit er al jaren mee in mijn hoofd … het Adeps wandelen. Het moet er maar eens van komen, ondanks de beperkingen van het openbaar vervoer in Wallonië, 2018 wordt mijn Adeps jaar ! Begin eraan met een makkie, startlocatie 750 meter van treinstation Braine-l’Alleud, toevallig de lijn van Antwerpen naar Charleroi. En toch gaat het bijna mis ! Kan gelukkig fluo markeringen van de organisatie oppikken en tegendraads vele wandelaars naar de verscholen startzaal stappen. Het typisch Waalse, beetje aftandse zaaltje gonst van de activiteit. Ik bied mijn gratis verkregen Point Vert kaart aan en betaal 5 Euro, twee als contributie voor de tocht en drie voor de jaarkalender. Democratisch toch ! Stel vast dat de consumpties ook duurder zijn dan bij ons, maar heb daar nu verder geen oog voor.
Adeps dat is wandelen zonder rustposten en met afstanden per 5 km vanaf 5 tot 20 km. Ik krijg en papiertje mee ‘pour les ballisages’ waar ik verder niks mee doe. De markeringen zijn kleurrijk, duidelijk. Ik volg aanvankelijk het groene ‘parcours commun’. Een paar straten met duidelijk gemarkeerde parkeer mogelijkheden en dan een oude spoorbaan op, puur natuur. De 5 km gaat van ons weg en de anderen mogen langs tarmacjes en een vettig paadje genieten van bolle akkers en een zicht op Braine. We vervolgen met schattige steegjes van de stad langs een riviertje, denkelijk de Hain. Opvallend hoeveel joggers gebruik maken van het parkoers, ja zelfs een paar mtb’ers flitsen mij voorbij. Le Lac du Paradis en eerste afcheckpunt na 4,25. Heerlijk wandelen rondom een recent aangelegd meer dat ik vorig jaar ontdekte dankzij de Marcheurs du Hain.Ook de 10 km gaat van ons weg en ik ben plots helemaal alleen. Een leuke holle weg en le Sentier de Timpe et Tard loodst mij door de golvende akkers van Ophain. In het dorp dokker ik over kasseitjes voorbij de splitsing van 15 & 20 km en dan richting autobaan. Even wat huisjes kijken en dan kiezen voor de Promenade du Seigneur Isaac. Fout lopen kan niet want je botst telkens op een markering met duidelijke rode X. Prachtige holle weg tot de spierwitte kapel van Notre Dame des Belles Pierres, nog 9 km te gaan volgens de organisatie.
Hoog in de weilanden waar ik ooit zomers tussen de Limousins liep, pal op de wind tot een eenzame hoeve en verder door het stille land tot rand Lillois. Tarmacje door jong bos nu met aan weerskanten de borden van Vivaqua, waterwingebied. Het parkoers van de 15 km sluit opnieuw aan als ik, nog steeds moederziel alleen, dwars door de velden loop richting verweerde spoorbrug. Duik onder de snelweg door en loop er parallel mee, lekker verscholen in het groen. Plots een bedrijvenzone met Baxter nadrukkelijk aanwezig. Enkele wandelaars houden er een kouwelijke picknick op de bankjes, ik loop gewoon door. De markeringen worden intussen bizar. Nog te lopen afstand gaat omhoog i.p.v. omlaag, negeer de boodschappen dus maar. Een volgend bosje zet mij af bij de woonkernen van Braine. Loop achterafjes langs een gracht die ik herken van Les Marcheurs eind vorig jaar. Probeer een deerne te volgen die er een stevig tempo op nahoudt, pff … je wordt ouder papa. We stappen door een leuk kasteelparkje en vervolgens naar de Stade Gaston Reiff. Nog wat straten, plezante steegjes en dwars door een scholengemeenschap, de opdracht zit er op.
Ik kan het niet laten inkopen te doen bij een neringdoener uit Stavelot, boerenbrood en geitenkaas. Rep mij dan naar de trein. Je suis ravi, ik ben verk(n)ocht, volgende week loop ik Adeps in Nivelles een voor mij totaal onbekend gebied.
Wij zijn in Hemiksem de eerste en enige klanten op het eerste boemeltreintje naar Roosendaal. De begeleidster met Limburgse tongval komt een gezellig praatje maken. Vanaf Antwerpen-Centraal is het drukker. Patje Kloek wordt onze gezel tot Essen en de andere coupés vullen zich met late fuifnummers. Op het perron in Roosendaal zijn we weer haast alleen. Hebben een ruime en kouwelijke, winderige 4 km voor de boeg tot het lekker warme nest voor vandaag, het Thor honk. Krijgen er de klassieke hartelijke begroeting van Will en de dames achter de inschrijftafel. Zijn hier dan ook al jaren vaste klant tijdens de Nieuwjaarstocht.
De opdracht bestaat uit drie lussen waarvan wij er twee zullen wandelen (lopen). Beginnen met de 10 km. Was in vroegere tijden deels een stadslus maar nu vertrekken we in een heel andere richting. Het zonnetje is warempel stralend van de partij en we genieten. Moeten even halthouden als de boer zijn koetje met pas geworpen kalf over het pad van stal verhuisd, een vertederend beeld. De eerste bosstrook stuurt ons naar de Zundertseweg en de villa’s van de Langendijkstraat. Weg van de bebouwing duiken we het landelijke gebied in langs onder meer De Schietbaan, want leuke straatnamen kom je hier wel meer tegen. Genieten verderop van een gemengd jong bos met her en der wat stormschade en stappen over brede zandpaden, bijwijlen immense plassen vermijdend. Bakhuis Roozeboom Kamp, een militaire basis waar we nog nooit van gehoord hadden. Zijn op de Rucpense Heide. Stappen over een smal pad van bruin blad, langs een ondergroei van jonge spar ook. Heerlijk tarmacje afgezoomd met prachtige witte berk dan, de Roosendaalse baan. Volgen het fietspad dat overgaat in Zundertseweg. Komen zo weer bij de bossen van Visdonk uit en kruisen ons pad van eerder deze ochtend. Stappen eerbiedig door een Gedenkbos met heel wat beuk en zo terug naar het honk. Twee uur wandelen voor nog geen 10 km, Thor is gul in de kilometers !
Tijd voor de al even klassieke Nieuwjaarsbabbel met Marie-Louise en Jo en terug op pad voor ruim 8 km. Volgen de snel vliedende Turfvaart stroomopwaarts en verlaten hem voor het tarmacje langs de Visdonkhoeve. Mogen heerlijke maar toch winderige dreefjes lopen in het open land. Nooit stonden hier zo veel plassen als vandaag. We kunnen er gelukkig overal netjes langs. Voorbij een manege duiken we voor eventjes de bossen in. Mogen vervolgens over vlonders lopen langs dat heerlijke Rozenven. Dan volgen paardenweiden en het linea recta tarmacje van Katteven tot een tweede Gedenkbos met opvallende en toch ook wel beklijvende witte berk. Een laatste kilometer dwars door de bossen tot de samenkomst van de verschillende afstanden. Uitbollen langs de lokale volkstuintjes tot het honk. Will staat al klaar met de beloning bij afmelding. We laten ons het gerstenat smaken, laten onze waardering voor die prachtig vernieuwde lus van 10 km ook blijken.
Tja, wij sluiten de zaak zo rond de klok van drieën en wandelen goedgemutst terug naar het station. Hebben eindelijk de kortste en eenvoudigste weg tussen station en honk gevonden. Een overvolle Amsterdammer zet ons af in Antwerpen-Centraal. Hebben er tijd voor een Duvelke in Café Royal tot de boemel naar Hemiksem. De kop van ons wandeljaar is er af, kwaliteitsvol. Wij wensen jullie allemaal vele heerlijke kilometers in de schoenzolen anno 2018.
De weergoden begroeten ons stormachtig vanochtend. Het is nog donker als we in Hemiksem de boemeltrein nemen. Via vlotte overstappen in Berchem en Aarschot staan we een paar uur later bij de voetbalkantine van Holsbeek. Mannen van de IJsetrippers vormen ons ontvangstcomité, Peter op zijn eentje, Kamiel en Roger met hun respectievelijke damesclubje. De aangekondigde 20 km blijkt een 27 km te verbergen maar dit is voor mij vandaag een lusje te ver. Op pad dan maar voor de kortere afstand. Het eerste tarmacje loodst ons naar een snel vliedende beek. We lopen een heel eind stroomopwaarts langs de Winge, een heerlijke ploeterpartij door een mix van modder en platgetrapt gras. De toon is gezet. Even verpozen over fietspaden langs vele weilanden tot de Uithemmolen, met merkwaardig verbouwd huis van de watermolenaar. We gaan weer met z’n allen ploeteren langs vele grachten. Heerlijk puur natuur wandelen al is het meer schaatsen. De geplande 6,6 kilometer tot Kortrijk-Dutsel duurt zo al gauw anderhalf uur maar geen wandelaar die dit jammer vindt.
Erg drukke rustpost overigens maar we vinden een plekje om te pauzeren en de innerlijke mens te versterken. Terug op pad voor een lus van 8 km nu, nog steeds Peter achterna. Een lekker lopend kasseitje zet ons af hoog in de velden. Na een splitsing vechten we ons een weg door modder en tegen de wind door het groene Hageland. Een zacht lopend tarmacje kan zowaar op waardering rekenen, even de beentjes tot rust laten komen. Vierbunder lees ik dan op een naambord. Lekker pittig dus opnieuw met als toetje de zompige beklimming van de Uilenberg. What goes up must come down en we kunnen op het plateau nog eens op adem komen alvorens terug naar de dorpskern van Kortrijk af te dalen, Franske en zijn maatjes achterna. Nog steeds druk in de zaal, wandelaars blijven echt wel NOOIT thuis !
Hebben nog een uurtje stappen voor de boeg. Opnieuw het kasseitje van daarstraks en wederom met ‘wind op kop’. We vechten ons naar de volgende holle weg en rustige veldwegen tot Dutselhoek. Stilaan neemt de menselijke bouwwoede opnieuw de bovenhand. Enkele achterafjes loodsen ons terug naar de plaatselijke Koning Voetbal en … de Duvelkes. De IJsetrippers-familie groeit intussen aan met Ghislaine, Nestor en zowaar onze voorzitter, net terug van zijn ‘heimat’. Voor ons echter hoog tijd om de bushalte op te zoeken, De Lijn bedient ons slechts om de twee uur. Wandelden we een ganse dag bij een droge hemel, de ganse reis naar Hemiksem is het nat, natter, natst. We hebben geluk gehad vandaag en hebben kunnen genieten van een leuke tocht zoals we ze in het Hageland verwachten.
2017 zit er op, met zijn goede en minder goede kanten. Hierbij wens ik alle lezers een spetterend wandeljaar 2018. Wij beginnen morgen al bij Thor in Roosendaal.
De weergoden beloven het vandaag droog te houden en dus ga ik nog eens op pad. Kan nu ook in het weekend de trein nemen vanuit Hemiksem en maak daar natuurlijk dankbaar gebruik van. Steek daarbij ook nog eens de taalgrens over, Jacquy is zowat mijn snelste medewerker uit Wallonië wat aantal deelnemers betreft en dus vind ik dat er een dank U moet zijn. Gembloux dus, makkelijk reizen, drie treinstellen ver. Pik op Facebook de gewijzigde startlocatie op en laat Google Maps de route uitzetten. Helaas …straatnaamborden zijn in de Naamse stad een zeldzaamheid en dus lopen heel wat wandelaars af en aan, tevergeefs zoekend naar de startlocatie. Ook ik loop fout, mis een haakse bocht van de Rue Coquelet, en wordt door een ‘local’ op het juiste pad gezet. Ben denkelijk zo’n 15 jaar geleden uit de Foyer Communale vertrokken zijn, zo ver reikt mijn aardrijkskunde niet.
Op pad dan voor 21 km met niet minder dan vier rustposten, naar mijn smaak een beetje te veel. Mag meteen een betonnen fietspad bewandelen langs riviertje l’Orneau glooiende groene weilanden tegemoet. Voorbij de eerste hoeve en zijn uitgebreide veestapel lekker vettig verder langs het water. Tarmacje dan, klimmende kerkwegel naar golvende akkers. Opletten waar je de voetjes neerzet wat het natte wegdek komt nauwelijks boven het vriespunt uit. Ferme du Villez blijkt een tot op de draad versleten hoeve te zijn. Loop Corroy-le-Château binnen en tot bij de eerste controle na een kleine vier kilometer. Loop gelijk door voor 21 – 1x. Mini kasseitjes onder de sloffen, zachtjes klimmen rond hoeve, château en bos. Het open veld in dan met bieten onder zeil, een mesthoop ook. Het winterzonnetje brandt zich een weg door nevelslierten. Gewoon vierkantje lopen van 4 kilometer veldwegen om terug in Corroy aan te komen. Ruim 8 kilometer op de teller, een haast verlaten zaal op het middaguur en hoog tijd om de schoofzak aan te spreken.
Een kerkwegel stuurt mij terug het dorp uit. Bij volle zon mag ik parallel een prachtige groene vallei lopen, mini beekje in het midden. Loze vissertjes doen warempel hun ding bij een kouwelijke vijver. Wandelaars mogen lekker ploeteren richting bosstrookje en langs de rand ervan naar een gigantisch pachthof. Wat volgt zijn golvende wegen, tarmac en kassei een leuke afdaling onder twijgenbaldakijn ook. Woef zegt woef maar laat de wandelaars verder ongemoeid. Pittig en nattig klimmen nu dwars door een berkenbos richting spoorbaan. Terug de bewoonde wereld in met een sociale woonwijk en de rustpost in een sobere Salle des Fêtes. Ben weer ruim 5 kilometer gevorderd.
Blik op de klok, zou graag de trein van 15:01 halen. Moet dan node het parkoers zo’n drie kilometer inkorten. Toch nog een extra lusje hier in Haute Bise. Laveren rond de ruime plassen van een grindweg die de wandelaars een verdieping lager afzet bij een bosrand. Heerlijk wandelen in de opnieuw grijze dag over graspaden langs hagen van meidoorn en maretak hoog in de bomen. Stevige klim tot Haute Bise en dan nog een kleine twee kilometer tot de finish. De woonwijk wordt blijkbaar uitgebreid met fraaie appartementen in wit en grijs. Lijkt zelfs op een grijze winterdag zomers. Door stille straten zak ik finaal terug naar de Foyer. Probeer de omgekeerde en nog steeds naamloze straten van deze ochtend. Komt nu dus wel goed. Heb nog de tijd om een frietje te ‘steken’ tot de trein en geniet van een rustige reis terug naar Hemiksem. Jacquy, dit was een leuk parkoers met verrassend veel natuur, ben een tevreden wandelaar.
Het is grijs, grauw en nat als ik vanochtend opsta. Heb helemaal geen zin in wandelen. Met lood in de schoenen stap ik naar de bushalte wetend dat na een loodzware maand november een frisse neus meer dan geboden is. Voel mij weer wat beter en thuis in Antwerpen-Centraal, het boemeltje richting Brussel zal mij afzetten in Weerde, locatie waar ik denkelijk nog nooit aan een wandeltocht begonnen ben. Stap alleen richting start in een drukbeklant zaaltje D’oude School. Nooit Moe Boezinge is er te gast op bus uitstap. Nooit moe … dat kan ik niet meer zeggen dezer dagen. Meteen een eerste duiding overigens, aangepast parkoers wegens wateroverlast en de 20 km is een 8 + 12 vanuit de startzaal. Kilometer is kilometer denk ik dan.
Een eerste keer op pad voor 7,2 km langs de Dorpvoetweg tot de prachtige witgele kerk van Weerde. MTB-ers zijn blijkbaar ook actief vandaag maar ik kom de modderduivels nauwelijks tegen. Aan de overkant van een drukke steenweg een naambordje Visvijver Weerde. De vlag dekt de lading niet echt. Een ruime plas inderdaad maar ook een prachtig stuk natuur met glimmend witte berk prominent aanwezig. Weerde ligt aan de zuidrand van Mechelen en dus lopen er heel wat ‘ijzeren wegen’. Stap onder een paar oude bakstenen bruggen door, loop door enkele straatjes tot de Limietvoetweg. Heerlijk stappen meteen langs weilanden afgezoomd met jong hout. De Damvoetweg zet mij vervolgens terug af tussen de bebouwing van ouder naar nieuw. Een kort strookje Zenne-arm en ik ben terug bij de start. Tijd voor een innerlijke versterking, een pas gebakken braadworst, daar ben ik altijd voor te vinden.
Tweede ronde nu, ruim twaalf kilometer lang met een rustpost in het Vilvoordse Houtem. Genieten van de kronkelende Zenne vanop de grasdijk en vervolgens een veldkasseitje. Loop moederziel alleen door de Weerdsesteenweg. Het betonparkoers stuurt mij rondom de drukke E19 langs de gemeenten Elewijt, Steenokkerzeel en Vilvoorde. Ik loop achterlangs en eindelijk onverhard bij de kazerne van Peutie en dan door de Houtemse Damstraat (niet te verwarren met die van Weerde en de start !) tot de rustpost. Vraag meteen aan de helpers of de Zennetrotters hun parkoersen in Engelse Mijlen uitdrukken. Heb exact 3 uur gestapt over nog geen 14 km ! Maar niet getreurd, heb een trein om het uur en een Duvelke dat smaakt altijd.
Nog zes kilometer voor de boeg. Het is al duister als een groepje sterkhouders de Brandvoetweg inslaat en toch is het nog maar 14h30. De aansluitende Steenmolenvoetweg stuurt ons puur natuur in. Aanvankelijk akkers van gemalen maïs en schapenweiden, verderop jong bos richting Rubenskasteel. Ik ontwaar de eerste maretak hoog in de bomen. De Steenvaartdreef, afgezoomd met bruinblad jonge beuk stuurt ons, middels wat hemels gespetter, linea recta naar de Zenne. We kronkelen heerlijk mee over graspaden langs een oude Sluistoren tot we opnieuw in Weerde aankomen. Ik ben net 5 minuten te laat voor de trein naar de Koekenstad en neem dan maar een ‘warming-up’ pauze tussen de West-Vlamingen. Morgen is het weer werkendag.
Basel zien en sterven, dat is zowat de samenvatting van mijn laatste twee weken. Een heel divers gezelschap van 35 cursisten werd zwaar op de proef gesteld door enkele specialisten in tand-implantologie. Een heuse bonte bende uit vrijwel alle continenten, van Hong-Kong en Singapore over Iran tot Brazilië en Peru. Een heel verschillende invalshoek ook, tandartsen uiteraard maar ook ingenieurs, juristen en zowaar een economist uit het onooglijke België. Allen moesten voor het eindexamen 75% halen en iedereen slaagde, uw dienaar met 78,13 % of 62 juiste antwoorden op 80 vragen. Gisteren zaterdag dan een relatieve pauze ingelast met bezoek aan de Antwerpse Vogeltjesmarkt en een werkdag Beneluxwandelen. Vandaag ‘the real stuff’ met het afscheid als organisatoren van Theo en Olympic Deurne. We gaan ze missen net zoals voor een paar weken de Police de Jette.
Met een goed gevulde bus vanaf de Rooseveltplaats en een drukke startzaal zo rond 09:00, zo zien we het graag. Theo had mij gewaarschuwd, geen rustpost meer in Oelegem wegens nieuwe gemeentelijke reglementen. Wordt dus drie keer Halle (Zoersel). In de staart van een ochtendlijke bui vertrekken we samen met Dave (van Oelegem) over het kerkplein en dan een villawijk in. Linea recta richting antitankgracht en puur natuur. Heerlijk stappen door wild bos met een ondergroei van immer groene varens. Nat ja, uiteraard, maar toch vrij goed begaanbaar al is het opletten niet te struikelen over de vele boomwortels. Strookje Sniederspad en dan langs domein Martinus en een kapel ter ere van Sint-Jozef. Bekend terrein uiteraard. De Heilige Geestweg loodst ons Halle binnen en de bomvolle rustpost bij Sint-Maarten. We vinden nog twee stoelen in een hoekje om even de innerlijke mens te versterken. Zijn ruim een uur onderweg.
Op pad voor een eerste lus van iets meer dan 7 km. Aanvankelijk over het landelijk tarmac van Berkemei. We pikken in het groen Marleen & Yvo op. Er vormen zich spontaan twee gezellig kletsende koppeltjes terwijl we door de Halse bossen in de omgeving van het Boshuisje wandelen. Stappen nog steeds in het groen onderaf een autosnelweg, de kilometers verdwijnen ongemerkt in de kuiten. Zitplaatsje zoeken bij de nog steeds bomvolle zaal, we kunnen zowaar een fris terrasje doen. Het tweede lusje is slechts 4 km lang. Meteen de sparrenbossen in bij een straat met de merkwaardige naam Flikkersteert. Linda vermoedt dat deze verwijst naar de lokale naam voor … vlinders ! We doorkruisen Halle-velden, de plaatselijke ruimte voor chalet woonsten. Er staan echt mooie exemplaren tussen in vernist hout. Nog even villaatjes kijken en een laatste pauze bij Sint-Maarten.
Nog ruim een uur wandelen tot Schilde en we beginnen eraan midden een bonte bende over smalle paadjes slingerend tussen sparren en loofboompjes, de Liefkenshoek. Dan komt de brede en kaarsrechte Kantonbaan aan de beurt, half verhard. Fikse regen en zonneschijn wisselen elkaar voortdurend af. Renier Sniederspad, een naam als een klok voor de geoefende GR-wandelaar. We volgen onze illustere voorganger onder meer langs een lieflijk beekje tot we de bebouwing van Schilde-dorp bereiken. Einde tocht ? Niet meteen voor ons al laten we ons wel een eerste Duvelke smaken.
Patje Kloek had aangegeven dat er een extraatje van 5 km kon gewandeld worden. Volg de 10 tweede maal adviseert Theo. Zogezegd zo gedaan. We bewonderen aanvankelijk de massieve landhuizen van de Bellevuedreef. Duiken dan het park van Schilde in. Geen krakende of vallende beuken dit jaar, gewoon genieten van puur natuur in peis en vree. Uitbollen doen we natuurlijk weer langs een zone waar Schilde beroemd voor is. Duvel nummer twee wordt soldaat gemaakt en dan is het tijd om afscheid te nemen. Ruim 1600 wandelaars voor hun allerlaatste organisatie, het was meer dan verdiend voor Olympic. Volgend weekend, en na mijn doopweek in Diegem, ga ik een weekendje aan de slag in Hoeilaart. Ik hoop er U te mogen begroeten.
De laatste dag van mijn (gedwongen) vakantie plan ik een extraatje. We vertrekken al om 08:00 vanuit Hemiksem en stappen 5 kilometer tot de Slimste Vlaamse gemeente van 2014. Passeren hierbij de scheve kerktoren van Schelle en de Boerenkrijgkapel op hetzelfde grondgebied. Lopen ook enkele honderden meter tegendraads de ochtendlijke wandelaars die al in ruime getale present tekenen. In de drukke startzaal aan de Wirixstraat pikken we die andere Linda op, uit Hoboken. De Linda’s zullen samen op pad gaan (rétteketet, rétteketet) en ik hou het bij de rust van de eenzame stapper.
De langere afstanden duiken meteen de Nielse weilanden in. Graspaden loodsen mij naar de Rupeldijk en het Tolhuis. Heb er een zonnig uitzicht over Wintam en zijn zeesluis, de skyline van Rupelmonde ook. Passeer de elektrische omvormingscentrale in opbouw van Interescaut en stap tarmacgewijs voorbij het Laarhof tot de Boerenkrijgkapel van daarstraks. Met z’n allen over een in onbruik geraakte spoorbaan nu. In het tegenlicht van de lage zon vallen de geelzwarte pijltjes van onze gastheren niet altijd goed op. Terreinkennis heb ik hier uiteraard, maar dat is nog geen parkoerskennis. Na een watertoren zijn we opnieuw in de bebouwing en lopen straatgewijs naar de rustpost van de Veldstraat. Nauwelijks 5 km op de teller en ik loop gelijk door. Extraatje van ruim 7 km voor de dapperen die er 28 in de kuiten willen vandaag. Door stille straten naar het station van Niel en vervolgen langs de spoorbaan en zijn parallel fietspad richting Boom. Zo ver gaat de reis vandaag niet, Jean-Pierre zoekt wat wilde paden op die leiden naar de bedrijven van Waterfront. Dan volgt de nieuw aangelegde Matenstraat tot het Berrenheibos. De zon verschuilt zich intussen achter steeds dreigender wordende wolken. Ik draai een leuk lusje ‘op de hei’ met geel berkenblad nadrukkelijk aanwezig. De Oude Bosstraat dan, zeer winderig want geen boom te bekennen. Landelijk tarmac stuurt mij stilaan terug naar het Nielse station en midden een plensbui bereik ik opnieuw de rustpost van de Veldstraat. Geen Linda’s te bekennen.
Neem de tijd voor een zoethoudertje en vervolg langs menig achterafje dwars door Niel tot het Sportpark. Fietspad langs de ‘banaan’ en dan volgt ‘le moment suprême’ – de Walenhoek. De langere afstanden mogen heerlijk uitgebreid zwerven tussen de vele plassen van dit natuurgebied, ooit oude kleiputten. Al ken ik het hier dan nog zo goed, vervelen gaat dit nooit. Even een pittig buitje vergezeld van hagel en bij de Paardenstal verlaat ik puur natuur. Beetje keren en draaien en de derde pauze wenkt onder de dreigend zwarte kerktoren van ’t Hellegat. Ik stop nauwelijks want het is er veel te druk, loop meteen door langs de zwarte engel recht de Rupeldijk op. Wandel nu richting Noeveren, het vroegere hart van de Boomse steenbakkerijen. Een heerlijke zwerftocht door de archeologie van ’t Geleeg hoort daar uiteraard bij. Het spel van zon & lood in de lucht zorgt voor steeds weer andere impressies, dit is puur genieten ! Vanaf de Belgica-werf een strookje Nielsestraat en dan weer onderaf door het gras. Mogen zowaar door een privé-gang wandelen, een allegaartje van opslag waar in vroegere tijden denkelijk de Boomse bakstenen werden gestapeld. Bij Noeveren hoort ook een straatje met kleine werkmanhuisjes en dat gunt JP ons uiteraard ook. Nog een laatste, beetje vettig bosstrookje en de laatste pauze dient zich aan.
De Linda’s zitten er in het gezelschap van ons aller Kim maar met een rondje achterstand op mij. Moet zowat een unicum zijn in mijn jaren wandelervaring ! Zelf heb ik nog een drukke avond en keer dus weer naar Niel. Passeer Kim’s place op de Rupeldijk en wandel tot de kermis ter ere van de jaarmarkt van morgen. Trakteer mezelf op een portie appelbeignets en vervolg met een laatste strook weer zonnige Rupeldijk. Met z’n allen onderaf dan, genieten van het natte maar toch goed begaanbare Niels Broek. Dit was ooit anders en Natuurpunt heeft schitterend werk verricht wat de waterhuishouding betreft. Een laatste strookje half verhard door de weilanden. Een knuffel voor een stevige boerenknol en dan … verdoemme geen Duvel meer, zakken een niveautje tot de Trippel van Westmalle.
Terug de vijf kilometer naar Hemiksem dan, ben er al voor 17:00. Heb nog heel wat werk voor de boeg deze avond. Beneluxwandelen dient pico bello in orde gemaakt want … de volgende twee weken volg ik een cursus tandimplantologie in het Zwitserse Basel van en voor mijn nieuwe werkgever. Ben terug in het vaderland vanaf 18 November …
Bus 640 is vanaf de Antwerpse Rooseveldplaats goed bezet met wandelaars. Elk jaar weer tekenen zij present tijdens de Allerheiligentocht van de Stroboeren in Wuustwezel. Zelfs JPD komt dit jaar van Meulebeik afgezakt. De opdracht kennen we haast uit het hoofd, 35 kilometer over Loenhout, Sterbos en de Bellekenshoeve.
Op pad dus vanaf 09:00 in de frisse, zonnige ochtend. De langere afstanden stappen bij de zusterhoeves Annie & Lilly over de Kleine Beek richting eerste bosstrook. Patje Kloek wordt een paar kilometer onze gezel tot hij het letterlijk op een lopen zet. Opvallend, er wordt nog volop gehooid of beter nat gras wordt afgereden en in balen verpakt. Opwarming van de aarde zei U ? Na de eerste sparren en lage nog groene varens volgt de brede zandweg langs de plas van het militair domein. Aan de overkant van een drukke baan wacht puur natuur, Marumvoorde. Heerlijk flaneren langs jonge berk en door het verkleurend pijpenstrootje. Strookje heide erbij, verderop graspaden door nat gebied. Al doende komen we bij de Heiëndweg uit en een bomenkwekerij die iets weg heeft van pas bijgeknipte poedels. Langs vele hoeves stap ik samen met Rudy & Sylveer tot de eerste rustpost in cafeetje Onder De Toren in Loenhout.
Wij stomen gelijk door en meteen het stille dorp weer uit de polder in. Bij een heerlijk zonnetje stappen we over verhard en onverhard langs weilanden en akkers, schaarse bebouwing ook. Pikken onderweg alle andere afstanden op en lopen met z’n allen verder langs de rand van een kasteelpark heerlijk in het verkleurende groen. Komen zodoende terug in centrum Wuustwezel, meer bepaald bij zijn statige gemeentehuis en dito park. Even verder de tweede rustpost in de sporthal bij KAN10. Sigridje wordt nu onze gezellin. Ik laat de dametjes rustig onder hun beidjes keuvelen en hou mij bezig met rondkijken en wat fotootjes nemen. Lopen traditiegetrouw twee zijden van een grote rechthoek over landelijk tarmac langs Veldvoort & Steertheuvel. Opvallend veel eikels langs de kant van de weg, geen eekhoorns te zien om ze weg te moffelen. Vanaf de Tolberghoeve volg een pracht van een onverharde dreef met nog jonge aanplant. Vervolgens zwerven we door Sterbos en zijn chalets in de bosjes. Passeren ook het motocircuit Molenbergen en sluiten af met landelijk tarmac tot de Bellekenshoeve.
Het is er naar goede gewoonte erg druk. Sigrid stoomt gelijk door, wij volgen even later voor een lokale lus van een uurtje wandelen. Stappen tarmacjes door halfopen terrein, een afwisseling van bosjes en weilanden. Elke bosdreef herbergt wel enkele weekendverblijven alhoewel wij vermoeden dat sommige permanent bewoond zijn. De obligate wegenwerken doorkruisen we uiteraard ook en dan volgt een leuk bosstrookje inclusief vennetje met nog groen rieten oevers. Nog een dreefje houten huisjes, tarmacjes langs boerderijen en de Sint-Willebrorduskapel, we zijn zo terug in de Bellekenshoeve. Het is er wat rustiger en we gunnen onszelf een wandelaarsdrankje en een babbel met Lokerse Marcel en zijn wandelvriendin.
De laatste loodjes dan. Een breed uitgesponnen betonlus dwars door het landelijke Brekelen. Aan de overkant van de steenweg het Beersgat. Helaas niet onverhard langs de rand van de plas maar over een betonbaantje tussen twee grachten en afgezoomd met wilgen linea recta naar Annie & Lilly. We hebben de kilometers weer in de beentjes. Thuis gekomen krijg ik per e-mail mijn volgende opdracht. Zal morgen een viertal uurtjes moeten studeren als voorbereiding van een buitenlandse cursus die ik de komende paar weken ga volgen. Maar eerst nog een laatste wandelweekend …
29.10.2017 Section Marche Police de Jette à Ganshoren
De herfst laat zich ‘s ochtends al goed gevoelen, het is behoorlijk fris als we naar en van de bus stappen. Het is nog geen kilometer stappen vanaf de Brusselse Charles Quint tot de sporthal van Ganshoren. De startlocatie is gewoonweg de cafetaria van het sportcentrum, wel mooi versiert voor Halloween maar absoluut zonder clubwerking ! Weg leuke Brusselse sfeer, één van de redenen waarom ik telkens weer uitkeek naar deze tocht. Weg ook het wandelen door de Brusselse parken van Dieleghem en Roi Baudouin. Gelukkig toont de tekening wel de Pajotse parochies Relegem en Kobbegem.
Wij op pad dus, langs de voetbal van Ganshoren en onderaf het Laarbeekbos. Onder de Brusselse ringweg door ook, le tout Bruxelles achter ons latend. Door de velden zakken naar de manège van Neerzellik. Leuke babbel onderweg met een triatlete die toevallig het parkoers oppikte. Even schrikken als een paard onderuit schuift. Dier en berijdster liggen op het tarmac. Het paard kruipt als eerste recht en stormt in paniek de heuvel op om daar tot rust te komen. De jonge ruiter gaat met een blik vol woede op zoek naar haar rijdier. Dit lijkt gelukkig goed af te lopen. Na 4 km de eerste pauze in de Relegemse Groenvink. Jan (Police de Bruxelles) en zijn dame zijn er van dienst. Even bijpraten en we vervolgen. Zoals we dat gewend zijn middels een lange, zachte klim door de akkers. Bieten en patatten worden stilaan gerooid. Andere velden kleuren geel : is dat nu koolzaad of gele mosterd, wij komen er niet uit. Witte en rode kolen ogen als ‘de bollen van Brussel’ zo groot. Passeren de hoeve met donjon en stappen de rustpost van Kobbegem binnen ‘chez les petites dames’. Veel bekend volk hier waaronder Jacqueline & Luc, Liliane & Jean ook.
De marathon people lopen twee lokale lussen, wij doen er eentje van. De zon is stralend van de partij als we langs de witte kerk en het dorpsplein wandelen. Langs weides en akkers gaat het richting Assense Heerveld. We laten de bebouwing weer snel achter ons en lopen over vettige paden door de halfopen ruimte. Worden daarbij vergezeld van een pittig buitje. Het deert de loonwerkers op de akkers niet, de bieten moeten gerooid. In open veld komt de kerk van Kobbegem aan de einder tussen de bomen piepen. De 7,5 km zitten er snel op. Terug naar Relegem nu. Een pittige klim terwijl Ons Heer een flauwe regenboog spant. Prachtig uitzicht dat rijkt van het Atomium, over de basiliek van Koekelberg tot de flatgebouwen van Molenbeek. Hoogveld is de toepasselijke naam voor een kasseitje dat ons een verdieping lager brengt, in de stilte van de huisjes van Hamme (gehucht van Merchtem). Terug de velden in dan, een laatste heuveltje overwinnend tot de Groenvink. We nemen er de tijd voor een wandelaarsdrankje en babbel met ex-college Benny & zijn dame.
Hebben nog een tiental kilometer voor de boeg. Langs de Onderrichtstraat en de Oude Jetseweg richting Wemmel. Tussen de villa’s raken we met z’n allen het spoor van het parkoers bijster. Ik heb terreinkennis. Weet dat we bij de vijver en de witte hoeve steevast rechtsom gaan naar het kasseitje van Ronkel. Blijkt nu ook te kloppen. Bij het vroegere St-Michel duiken we een brousse in om een drukke baan te vermijden. Vanaf de brandweerkazerne bij het AZ-VUB mogen we genieten van het Laarbeekbos. Aanvankelijk wat volkstuintjes, daarna statige dreven langzaam zakkend naar het kasteel. Poelbos komt nu aan de beurt, een mix van bos en weilanden, lijkt meer op een groot park eigenlijk. Vervolgens keren en draaien om over de spoorweg te geraken en tot rustpost De Rivieren. Waren anderhalf uur onderweg voor 7,5 km ! De laatste loodjes dan, een klein halfuurtje huisjes kijken in de buik van Ganshoren.
We schuiven aan bij Jacqueline & Luc voor ons Duvelke. Verlaten stilletjes de sfeerloze zaal en stappen naar de Charles Quint voor onze bus richting Brussel Noord. Reis naar Hemiksem met een triest gevoel. Deze laatste tocht van de Police de Jette was zoals een overlijden zonder afscheid, zonder enige plechtigheid, droevig. We gaan jullie missen Brusselaars !
Wij raken deze ochtend zonder incidenten door de Antwerpse Brederodestraat, wat geen vanzelfsprekend gegeven is dezer dagen. Aan het kouwelijke station van Turnhout staan een tiental wandelaars te wachten op de bus richting Tilburg. Met een tiental minuten vertraging vertrekken we richting Ravels en zijn Lange Afstand Tippelaars ook wel in het wandelgild bekend als ‘bij Leo’. Het is erg druk in het schooltje de Zonnewijzer. De stoere meiden en knapen van de marathon hebben er al een gesmaakte 17 kilometer opzitten.
Wij kiezen voor 28 kilometer en gaan meteen op pad. Een eerste zandwegel door kale akkers loodst ons de bossen in van het Ravelse Kamp. Zoals we dat van onze gastheer gewend zijn stappen we langs heerlijke slingerpaadjes. De herfst zorgt voor een prachtig kleurenpallet. We passeren een groot ven en vervolgen langs brede half verharde paden. In de open ruimte wordt maïs geoogst. Keer ne kier were doen we langs het ven van daarstraks en het zoveelste kleurenpallet. Een parallelle zandweg aan de eerste wandelmeters van de ochtend en pauze in de Zonnewijzer.
Na de westelijke lus lopen we nu oostwaarts. Strookje langs de lokale vaart en vervolgens weer de bossen in kuierend over brede paden tot het toch wel imposante Kesseven. Heraangelegd in 2012 weet Leo te informeren. Ik herinner mij inderdaad hier de streek-gr der Kempen gevolgd te hebben toen er nog geen water in de zandvlakte stond. We draaien weg van de plas, stappen langs hooi- en graasland, een aspergeveld ook. Halfopen terrein waar de mens heeft ingegrepen om leidingen in de grond te stoppen. De natuur neemt de bovengrond terug over met een aanwas van heide en verkleurend pijpenstrootje. Er volgt moerassig terrein met heel wat jonge berk. Passeren het Zwart Goorven en ritselen verder door een tapijt van gevallen blad tot de rustpost van het Boswachtershuisje. Leuke originele pauze en we doen zelfs een fris terrasje bij een warm kopje koffie.
Ik ben te traag vandaag, beslis een gepland extraatje van 4,7 kilometer niet te wandelen. Korte babbel met clubmaatjes Chantal & Jack en we wenden de steven. Duiken opnieuw de bossen in genietend van kleur al stappend over brede graspaden. Lokale jeugdbewegingen versieren de omgeving met Halloween figuren. We slingeren ons een weggetje naar de volgende rustpost zijnde het Boshuis van Natuurpunt. Gaan er Jacqueline en Chris D. achterna voor een lusje van 5,7 km. Mogen opnieuw waden door een dik tapijt van eikenblaren tot het Miezerige Paadje bij het Kesseven. Miezerig is het alleszins niet, het bloost met rode kaken van het felgekleurde eikenblad, een schitterend tijdelijk herfstbiotoop. Lange dreven dan, breed uitgesponnen tussen muren van den en spar. Het is echt genieten bij een overigens grijze dag tot we terug bij Natuurpunt aankomen.
Korte babbel met Tiny & Dany die het rondje nog te goed hebben. Lopen op een drafje de laatste paar kilometer tot de finish. Zijn net op tijd terug binnen voor het zwerk opengaat. Genieten van ons wandelaarsdrankje met de clubmaatjes van dienst en plannen de bus van 17:41. Krisje voegt zich bij ons, zij heeft alsnog de marathon afgehaspeld. Busje komt zo, busje komt zo … busje komt niet ! Na 20 minuten in de kouwelijke, natte valavond geef ik het op. Loop terug naar de startzaal met de vraag of iemand ons naar het station van Turnhout kan brengen. De volgende bus gaat inderdaad pas omstreeks 18:41. Een vriendelijke helper staat meteen paraat en een kwartiertje later kunnen wij nog een pintje drinken in een warm café bij het station. Finaal zullen wij pas omstreeks 22:00 terug in Hemiksem zijn. Hartelijk dank aan Leo voor de prachtige tocht in voor ons vrijwel onontgonnen gebied en aan de vriendelijke helper voor de gewaardeerde lift.
Ik ben er weer vroeg bij vandaag, stap twintig na acht al van de trein in Leopoldsburg. Moest mij nochtans reppen in Berchem want de overstaptijd was gereduceerd van 8 naar 3 minuten. Heb vijf kilometer steenweg voor de boeg tot startlocatie De Warande. Google Maps verslikt zich in de straatnamen maar de tekening is gelukkig duidelijk en correct. Stap langs werkmanhuisjes richting kerk van Heppen. Stilaan duiken statige villa’s op en verderop een eerste bosstrookje. Het is behoorlijk druk in het kleine, vrij moderne zaaltje. Ik begroet meteen de Vossen Patsy en Jos, ons aller Corrie ook.
De opdracht is vrij eenvoudig. Twee lussen, eentje van 10 km en eentje van 6 km. Begin natuurlijk met het grotere werk, ben nog fris en monter. Boskant noemt de eerste straat en dus gaan we meteen over tot de orde van de dag : spar met een ondergroei van piepjonge loofboompjes en varens. Even het bos uit voor enkele woningen en verdort maïs. Vrouwtjes met hond roepen mij terug, ik loop blijkbaar met mijn hoofd in het lage wolkendek. Opnieuw het bos in, vooral berk nu en ik sluit aan bij Henkie van Genkie. Korte babbel en ik stoom door genietend van het verkleurende groen met een ondergroei van klimop en hulst die los door mijn broek prikt. Pik een andere afstand op en loop wat tarmac door de Grensstraat, van Heppen naar Oostham. De blauw-wit versierde Lourdesgrot laat ik rechts liggen en stoom door tot De Warande. Ben 1:50 onderweg geweest.
Hoog tijd om de innerlijke mens te versterken en bij te babbelen met Jacky ‘de lange militair’. Terug op pad voor de resterende 6 km dan. Blijkt inderdaad dat de zaal netjes op de grens Heppen/Oostham ligt. Dieper richting tweede gemeente nu. Een afwisseling van bos en halfopen terrein, aanvankelijk ook nogal wat tarmac tot een heerlijke bosstrook met weelderige rosse varens. Vanaf de Pater Clement Lemmensstraat en de Grensstraat is het parkoers gelijklopend met de 10 km. Doe exact 1:15 over de 6km, goed gemeten dus. Hoog tijd voor een wandelaarsdrankje en gezellig keuvelen met Henkie, Jacky en Yvan ‘le terrible’. Vat de terugweg aan langs dezelfde N73 tot station Leopoldsburg. De laatste kilometer onder een zachtjes lekkende hemelpamper. De kilometerkes zitten weer in de kuiten. De drie komende dagen bestaan uit een eerste verkenning van onze novembertocht in Hoeilaart, een bezoekje aan Leo in Ravels en de allerlaatste dag van de Police de Jette, voor de gelegenheid vanuit Ganshoren. Voorwaar een druk wandelleven.
Ik ben al om 5:00 klaarwakker, tien na acht bij het nog duistere en kletsnatte station van Diest. Heb ruim vijf kilometer voor de boeg tot Engsbergen waar Blijf Jong Genebos verzamelen roept. Heb hier wel wat terreinkennis uit een vroeger leven. Korte klim langs de Lazarijstraat, even wat huisjes kijken en dan de open ruimte in. Het wordt langzaamaan dag, een grijze dag. Kies voor een bruggetje over een riviertje (de Zwarte Beek ?) en stap dan naar de bossen van Dassenaarde. Heerlijk wandelen is het er genietend van de veelkleurige herfsttooi en met knisperend blad onder de voetzolen. Kom haast geen mens tegen op de vele paden van Asdonk, tenzij dan vrouw met hond. Een stoere Brabantse knaap in de wei komt zijn knuffel halen. Iets na de klok van negenen ben ik bij VK Penarol, wat tegenwoordig ook Thes noemt. Het is er behoorlijk druk, er zijn al 250 wandelaars op pad.
We worden naar Okselaar gestuurd zo blijkt. Maakt niet uit welke richting we uit gaan, dit is een zeer bosrijk gebied. Op pad dus voor een eerste etappe van ruim 6 km. Meteen het bronsgroen eikenhout in met een ondergroei van weelderige rossige varens. Heerlijke paadjes sturen mij zachtjes een eerste helling op. Er volgt afwisseling met zanderige ondergrond, heide en gelige grassen, klokkebeesen ook. Na een uurtje zwerven bereik ik de brede lanen van de Streekbossenstraat. Ben zo in het wat aftandse maar knusse zaaltje van Fanfare De Eendracht. Doen we zeer regelmatig aan tijdens wandeltochten hier in de streek. Hoog tijd voor een boterham.
Ontsnap aan een vrij fikse regenbui en gelukkig maar want ben mijn regengerief in Hemiksem vergeten. Onder nog wat miezerig hemels ‘gezeik’ stap ik de bebouwing van Okselaar binnen. Vrijwel alle straten noemen hier Tessenderlobaan of Averbodeweg. Ik volg stroken van deze laatste tot ik de rand van de fameuze vijvers bereik. Krijg de plas niet te zien maar stap langs de rand van weilanden richting bossen de Merode. Is een kleine vijftien jaar geleden dat ik deze woonplaats inruilde voor Hemiksem. De omgeving is danig veranderd door toedoen van Natuurpunt. Waar vroeger maïs stond is het geheel nu herschapen in een open ruimte met opgroeiende heide en berken, prachtige plassen van regen- en grondwater ook. Kempense schapen zorgen voor de begrazing, het korthouden van de grassen dus. Een heerlijk wandelgebied en ik loop hier moederziel alleen. Steek de steenweg naar Veerle over en duik de bossen van Gerhagen binnen. Onder ranke, donkergroene sparren een veelheid aan kleur van geel tot rood dankzij het loofblad. Open terrein steevast begroeid met uit de kluiten gewassen heide. Als wandelen een feest is ! Even een tarmacje in het bos en dan zet ik koers naar de bewoning. De steenweg steek ik opnieuw over bij dancing Heideroosje. Ben zo weer bij de fanfare na breed uitgesponnen 9 km wandelgenot.
Tijd voor een wandelaarsdrankje en een babbel met Sigrid. Zij moet de lus nog beginnen, ik zet koers naar de eindmeet zo’n 4,5 km verder. Ga Hugo en zijn maatjes van Duûn achterna over heerlijke slingerpaadjes tussen sparren door. Sommige strookjes liggen er vettig bij. De ondergroei biedt steeds hetzelfde beeld, jonge berk, groen of rosse varens, klokkenbeesen. Een geoogst maïsveld kondigt de finish aan. Langs de villaatjes van Mispad en een oude ast stap ik tot Penarol. Stel er tot mijn ontzetting vast dat ik mijn wisselgeld van € 18 vergeten ben in de rustpost. Meld mij bij de organisatoren met het verhaal. Zij bellen gelijk naar Okselaar en ik krijg netjes mijn geld terug. KLASSE en een hartelijk bedankt mannen voor de goede zorgen.
Korte babbel met clubmaatje Peter en ik ga een laatste keer op pad langs de kerk van Engsbergen. Duik niet diep genoeg de bossen in en stap zodoende een heel eind langs de drukke baan van Molenstede tot Diest station. Deert niet, ik heb een prachtige herfstwandeling achter de rug.
Ons aller Herman strompelt over het Antwerpse Astridplein, ook hij reist mee naar Halle vandaag. Een uurtje sporen tot de Brabantse Stee. Het is er guur, nat, onaangenaam. Huiverig volgen wij de vele wandeltocht borden tot de ruime startzaal in Don Bosco. Tot onze verbazing zit Hennie er al te knutselen. Chris wenst ons welkom, zijn spring-in-‘t-veld Annie is al onderweg voor een stoere 50 km. Wij houden het aanvankelijk bij 36 km, al ben ik bezorgd om een stramme lies.
Nattig dus als wij vertrekken over een kasseitje met de massieve communicatietoren van Sint-Pieters-Leeuw als baken. Vettig paadje langs een beekje tot Alsput en dan dwars door de akkers, de regenjas kan al opgeborgen worden. Clubmaatjes Viviane & Dany achterna terug naar het kanaal Brussel – Charleroi. Dokkeren over een kasseitje met de zoete geuren van Côte d’or in de neusgaten tot het station van Buizingen. In de verte pronkt de Brusselse Zuidertoren. Keer ne kier were, dat doen wel langs een prachtig en technisch pad in het groen stroomopwaarts de Zenne. Brug over de vele sporen en dan pauzeren in een heerlijk zaaltje dat ons moemoe denkelijk als nieuw gekend heeft. De tijd lijkt er te hebben stil gestaan. Korte pauze en terug op pad door straatjes en achterafjes Buizingen achter ons latend. Klimmetje naar een groot kerkhof en dan flanerend door akkers met wintergroen. Een volgende bosstrook inclusief vlonders bij Smeerhout. Vanaf Sollenbeemd helaas even een stratenloop om de drukke rustpost van Essenbeek te bereiken. De Textieltrekkers zijn er nadrukkelijk aanwezig. De stoere meiden en knapen van de 50 km sijpelen binnen. Zij hebben er al 27 km in de kuiten.
Wij stellen onze planning bij. Zullen elke rustpost één keer aandoen en finishen met zo’n 32 km. Meteen na de pauze een pittig stukje jong bos, voortdurend op en neer. Dan een wat langere klim langs een tarmacje uitmondend in een heerlijk en vrij zonnig noordelijk vergezicht. Langs maïs en koolzaad vervolgen we onze weg. Alle voetwegen zijn hier genummerd met Axx, wandelautostrades dus. Een groot veld winterwortelen voert ons de volgende heuvel op. Magistraal ! Het panorama is overweldigend en reikt vanaf Tubize en Braine-le-Château links tot het Brusselse rechts. We mogen er een tijdje van genieten wandelend boven op de heuvel. Duiken dan langs een bosrand de vallei in. In de verte valt de regen. De bui komt helaas heel snel onze kant uit zodat we kloddernat de Mussenberg bereiken. Koud herfstwater in de open ruimte. Gelukkig is de hemelse pamper snel uitgewrongen en kunnen we vergezeld van een piepend zonnetje verder dalen door een prachtige boog van groen & rood. Pikken het kanaal op bij de sluis van Lembeek en pauzeren in het kleine en overvolle cafeetje Belle-Vue.
Na het Duvels genoegen vervolgen we onze weg langs de overkant van ’t water. Passeren brouwerij Boon en duiken onder de spoorbaan door een strookje Lembeekse Cité volgend. Gestaag klimmen nu langs woningen en achteraf liggende graspaden. We mogen stilaan aan uitbollen denken wandelend over een mix van verhard en onverhard door de kalende akkers en helder kleurend koolzaad. Opvallend veel kapelletjes langs onze weg, van verschillende grootte en ter ere van meerdere aanbeden patroons. Een laatste heuvel voorbij de lokale voetbal waar luid misbaar opstijgt. Voetbal een feest ? Wandelen in elk geval wel. Nog een korte babbel met Hennie, Zottemie, Charles en Chris. We moeten er vandoor, treintje komt zo. Was een leuk weerzien met de Heidetochten waar we al te lang afwezig zijn geweest. De vele bekenden van de lange afstanden ook, het blijft onze thuis.
