1983 – Zaterdag 17 september : Gouden Kloosterjubileum van Louise Silverans

            Tijdens een plechtige eucharistieviering in de parochiekerk van Leest werd op

            zaterdag 17 september het gouden kloosterjubileum van Louise Silverans gevierd.

            Heel wat familieleden en kennissen namen deel aan dit feest waarbij vooral het

            gelegenheidslied heel wat mensen aangreep.

            Louise Silverans werd te Hombeek geboren op 24 augustus 1912.

            Haar vader was arbeider in het Mechelse Arsenaal en kon juist rondkomen om de

            twee kinderen groot te brengen.

            In 1930 verhuisde de familie naar Leest (Winkelstraat).          

            In mei 1933 werd zij geprofest in de orde van de Zusters Annuntiaden van

            Huldenberg. Daarna trok zij naar de normaalschool te Wijnegem, waar ze in

            1936 haar diploma van onderwijzeres behaalde.

            Dit was de start van 45 jaar onverdroten inzet in het onderwijs.

            Zij stond vooral in voor de overgang van de kleuters naar het lager onderwijs,

            waarbij zij de kinderen lezen en rekenen aanleerde in het eerste leerjaar.

            Zuster Louise Silverans verbleef 15 jaar in Oosterwijk, 5 jaar in Balen-Neet en

            25 jaar in Nieuwenrode.

            In die 45 jaar maakte zij een hele evolutie mee. Zo onderwees zij in het begin nog

            volgens de oude spelling. Enkele jaren later moest zij terug naar de schoolbanken

            om de nieuwe spelling aan te leren.

            Ook was er een grote evolutie bij de kinderen.

            De dagorde van zuster Cherubine, haar oorspronkelijke kloosternaam, was ook 

            heel gevuld. Reeds ’s morgens vroeg om 5 uur moest zij naar de mis gaan en

            daarna ook nog brevieren, alvorens les te geven.

            In 1976 ging zij naar het rusthuis bij de zusters Handschot te Geel.

            Ook hier ging ze nog dagelijks naar de mis maar dan te 11u30 en daartussen

            brevierde ze nog vol overtuiging en tijdens de voormiddag hielp ze in de keuken.

            Na de mis werd het gouden kloosterjubileum verder gevierd in familiekring bij

            haar schoonzus Maria Silverans-Vanderhaegen in de Winkelstraat, waar zij altijd al

            haar tweede thuis vond.

            (GvM, 15 en 19 september’83 en Parochieblad van 15/9)

Martha Ludovica Silverans was te Hombeek geboren op 24 september 1912 en overleed ‘stil en vredig’ op 10 december 2002 nadat ze in het rusthuis nog haar negentigste verjaardag had gevierd. Toen schreef een familielid :

“Nonnetje van negentig                    Niets te vragen, niets te wensen

Edelweiss langs hoge flanken           Troost gevonden in de mensen

Godsgeschenk en zegening               In een mijmering verdwaald

Eenvoud zijn en enkel danken          Geen van ons die z’achterhaalt.”

Haar uitvaart vond er plaats op 17 december waarna ze er op het plaatselijk kerkhof begraven werd. (‘De Sint-Niklaasparochie in Leest’, Wilfried Hellemans)

Foto’s :

-Louise Silverans, ‘Zuster Cherubine’.

-Het gouden kloosterjubileum werd gevierd met een dankmis.

15-06-2013 om 08:42 geschreven door Marcel Van Hoof

1983 – 11 september :

            Leest en Londerzeel wonnen Nationaal Muziekkampioenschap

“De Koninklijke Fanfare St.-Cecilia uit Leest en de K.F. St.-Cecilia Londerzeel zijn te Tielt-Winge in ere-afdeling nationaal kampioen geworden van het Muziekverbond van België.

Beide korpsen behaalden 94 % van de punten. Hun gelijkstelling werd niet door iedereen in dank aanvaard.

Om deze moeilijke situatie een oplossing te geven, kende het Muziekverbond aan de Kon. Fanfare St.-Cecilia uit Leest de titel van kampioen van België voor koperinstrumenten toe. De fanfare uit Londerzeel kreeg de kampioenstitel voor gewone bezetting.

Beide korpsen hebben, zoals blijkt uit het puntenaantal, op een hoog niveau gemusiceerd.

Met een fijne toon en de gepaste nuancering brachten zij een verzorgd en afgewerkt programma. Hun overwinning was verdiend.

Door de uitsluitend koperbezetting bezit de fanfare uit Leest een speciaal timbre, dat eerder naar de brass-band toeneigt.

Niet alle manschappen kwamen even goed uit de verf. Vooral in de lagere afdelingen mangelde het soms aan samenspel. Bepaalde noten in instrumenten en partijen gingen verloren of misten een fijne sonoriteit.

Op enkele uitzonderingen na vond de jury dat er voortreffelijk gemusiceerd werd.

Het was alleen spijtig te noemen dat zo weinig korpsen het aandurven om aan zo’n kampioenschap deel te nemen.

(...)” (GvM, 13/9/83)

“…De proclamatie zou beginnen. Wij moeten eerlijk toegeven dat we er niet aanwezig

waren ! Wij waren er al gerust in want er was uitgelekt dat er een puntenverschil was tussen de beide resultaten. Daarom bleven we maar in het café naast de zaal waar het op dat moment veel rustiger was dan voorheen.
De meeste musici waren er ook zeker van dat de jury het verschil zou gehoord hebben en die waren dan ook vertrokken. Een paar waren nog gebleven. Na heel wat toespraken kon de uitslag toch gegeven worden. De spreker had vooraf nog aangekondigd dat men ‘niet te vlug mocht juichen en dat de tomaten in de naburige winkels uitverkocht waren’.  Een aantal toehoorders voelde op dat moment al wat nattigheid…

Opeens…komt daar een Leestse muzikant het café binnengestormd  met de mededeling dat Leest én Londerzeel (of in de omgekeerde volgorde) kampioen waren in de ere-afdeling fanfares 1983 ! Hilariteit bij zelfs de leden van de andere deelnemende korpsen : ‘Ze hebben niet durven toegeven dat Leest beter speelde dan Londerzeel !’ of ‘Als dat de zg. vijf vooraanstaande juryleden zijn en die horen dan nog geen verschil ! Och Here, waar staan onze Belgische juryleden dan ? Ofwel zijn ze do…ofwel …!’  of nog ‘Ha ! Daarom heeft het zolang geduurd eer de proclamatie kon beginnen…!’

Toen konden we het niet meer uithouden in het café en zijn we tegen de stroom in naar het podium getrokken. Zo te zien was men (de juryleden en de organisatoren) daar ook niet te gelukkig met de genomen beslissing ! Het comité had besloten St.-Cecilia Londerzeel kampioen te verklaren in de afdeling fanfares met de ‘gewone bezetting’ en St.-Cecilia Leest was kampioen in de afdeling fanfares in de ‘pure afdeling’ !

En wat is een ‘gewone bezetting’ ? Een fanfare met saxofoons ! En wat is een ‘pure fanfare’ ? Dat is een muziekkorps dat uitsluitend muziek maakt met koperen instrumenten en met slagwerk !

Er zijn ook nog wat minder beleefde dingen gezegd door mensen van onze vereniging als door bestuursleden van het Muziekverbond van België. Ondertussen zaten de muzikanten allang in de bus en toen zijn wij ook maar weggegaan…

Op de autocar zaten er drie soorten mensen : verbitterden die zich afvroegen waarom zoveel repeteren wel nodig was, wat voor zin het had bijlessen te volgen als de juryleden er dan toch niets van (durven) horen; de kwaden die begonnen brieven te schrijven en…tenslotte nog een aantal tevreden mensen. Deze laatsten hadden vooraf verklaard dat St.-Cecilia Leest buitengewoon goed zou moeten presteren, wilden ze met geen te groot verschil verliezen.

Nu hadden de organisatoren zich in alle kronkels moeten wringen om toch niet te zeer uit de toon te vallen.

Zoals het de gewoonte is bij de Leestse fanfare zou het optreden nog nabesproken worden in het lokaal. Toen we echter daar kwamen, was er wel een beker en een diploma, maar er waren geen…beoordelingsformulieren ! De wedstrijd kon dus niet besproken worden !

Dan is het toch heel wat anders op onze wedstrijd ! Ongeacht  de resultaten blijven de muzikanten nog nafeesten ! We hebben het ooit meegemaakt dat een Nederlands korps als laatste eindigde in zijn reeks en het meest plezier maakte van alle deelnemende verenigingen omdat ze volgens hun mening een billijke beoordeling hadden gekregen van de jury.

En hun beoordelingsformulieren hadden ze gekregen van de jury  op de dag van hun optreden zelf !

Nog dezelfde avond werd er besloten door het bestuur dat er aan het Muziekverbond van België zou worden meegedeeld dat er op onze internationale concertwedstrijd geen officiële afvaardiging van deze federatie zou worden toegelaten. En zo geschiedde…”

Na een grondig onderzoek en een bespreking van het wedstrijdreglement diende het bestuur van St.-Cecilia Leest een bezwaarschrift in bij het Muziekverbond van België. 

Omdat de kampioenstitel uiteindelijk toch werd behaald moest ondervoorzitter F.A. Lauwers zijn belofte nakomen. Hij had namelijk beloofd dat indien de fanfare ooit Belgisch kampioen zou worden hij een souper zou betalen voor de muzikanten.

De laatste burgemeester van het autonome Leest hield zich daaraan. Op 21 oktober kregen de muzikanten ipv een gewone repetitie een lekkere malse biefstuk voorgeschoteld.

(‘Toeters en Trompetten’, nr.5, 1983)

1983 – 16, 17 en 18 september : Elfde Sint-Ceciliafeesten

            Voor de elfde keer richtte de Koninklijke Fanfare Sint-Cecilia de jaarlijkse

            Ceciliafeesten in.

            De feesten gingen op vrijdag van start met een kaartwedstrijd in de reuzentent,

            die opgesteld stond achter het Parochiaal Centrum van Leest.

            In de 2x16 beurten “om ter meeste slagen en ieder voor zich” toonde Victor

            Marivoet uit Kapelle-op-den-Bos zich de sterkste, van de 250 kaarters haalde

            hij de meeste slagen.

            Het hoogtepunt van de feesten was echter de befaamde concertwedstrijd die dank

            zij  de medewerking van het ministerie van de Vlaamse Gemeenschap (Dienst

            Volksontwikkeling), het Mechelse stadsbestuur, het C.I.S.H (Internationaal

            Muziekverbond) en het Muziekverbond van België uitgegroeid is tot één der

            belangrijkste vrije wedstrijden van België.

            Waar men vroegere jaren steeds deelnemende korpsen uit België en Nederland

            mocht verwelkomen, was er dit jaar zelfs deelname uit Denemarken en

            Tsjechoslovakije. 

            De harmonies en fanfares werden beoordeeld door twee jury’s.

            Jury A bepaalde de moeilijkheidsgraad van de werken en jury B beoordeelde

            de uitvoering op de wedstrijddag zelf.

            Tijdens de verschillende uitvoeringen konden de aanwezigen de nodige stilte

            opbrengen en voor wie het toch soms wat teveel van het goede werd, was er nog

            altijd het restaurant, de frituur of het gelegenheidscafé “Den Taterende Toeraas”.

            De eerste wedstrijddag werd afgesloten met de “Leestse Dolle Nacht”, waar

            Bobby Prins met orkest en Corry Konings voor de nodige ambiance zorgden.

            Bij de prijsuitreiking waren heel wat Mechelse gemeenteraadsleden aanwezig.

            Van het schepencollege waren er de schepenen Van Esbroeck en Joris.

            Burgemeester Raeymaeckers had zich laten verontschuldigen.

            De beker van de stad Mechelen voor de beste harmonie ging naar de Tsjechische

            muziekgroep Ostrava. Voor de beste fanfare viel deze eer een Belgisch korps te

            beurt, namelijk “L’Union” uit Londerzeel.

            De harmonie Veldhoven uit Nederland haalde het beste totaalresultaat

            (uitvoering en moeilijkheidsgraad) en bij de fanfares was het weer “L’ Union”

            die deze beker samen met een muziekinstrument aangeboden kreeg.

‘De Mechelse Week’ publiceerde op 29 september :

Dubbele feestvreugde bij St.Ceciliafeesten 1983

“De St.Ceciliafeesten van dit jaar, de elfde uitgave al, verliepen in een meer dan uitbundige stemming. Enerzijds was er de ‘normale’ feestfvreugde van de feesten zelf, die deze gemeente bijna letterlijk op stelten zet om maar niets te missen van het schouwspel, anderzijds was de feestroes van de overwinning tijdens het nationaal kampioenschap in St.Joris-Winge van zondag 18 september ll. nog bijlange niet uitgeblust.

Daar behaalde de Leestse fanfare immers een eerste plaats in de A-afdeling met 94% van de punten. Een dubbele viering dus voor de leden en sympathisanten (en dat is half Leest) van St.-Cecilia.

De evenenmenten begonnen reeds op vrijdag 23 september, toen in de Leestse parochiezaal een kaartavond werd georganiseerd, welke werd gewonnen door Victor Marievoet uit Kappelle-op-den-Bos.

De tweedaagse concertwedstrijd vormde echter wel de climax. Deelnemers tot uit Denemarken en Tchechoslowakije toe waren dit jaar op het appel.

Oud-burgemeester Frans Lauwers van Leest, benadrukte in zijn toespraak het uitmuntende peil van de deelnemers terwijl hij de wens uitdrukte de St.-Ceciliafeesten ooit te laten doorgaan in een ‘echte’ concertzaal in plaats van in een flapperende feesttent.

Ook zaterdagavond werd onder het motto ‘Leestse dolle nacht’ uitbundig feest gevierd met Corry Konings en Bobby Prins en zijn orkest.”

Foto’s :

-Bobby Prins

-Corry Konings.

14-06-2013 om 18:46 geschreven door Marcel Van Hoof

Afzwaai van chiroleiding.

Van links naar rechts : Hildegarde D’Hollander, Ann Willems,

Chris Van den Bergh, Hugo Lauwens, Luc Peeters, Jan Verschueren

en Marc Keulemans. (Foto : Hugo Lauwens)

1983 – 4 september : Overgang - Nieuw werkjaar Chiro.

 Het nieuwe jaarthema werd : “Zet het spel op stelten”.

Een verslag daarvan verscheen in ‘De Band’ van november 1983, hierna ingekort weergegeven :

“Iedereen die het chiroplein betrad keek raar op naar al die leidingsmensen die op stelten rondliepen. Wat zou er aan de hand zijn ?

Op een kar was een podium geïmproviseerd waarop enkele enthousiastelingen zaten te zingen. Stilletjes aan kwam iedereen zich rond het zanggroepje nestelen want er viel wat te gebeuren. Als iedereen aanwezig was werd het vorige jaarthema ‘De vrede staat op ’t spel’ afgesloten met het vormen van een groot en ‘levend’ vredesteken op het chiroplein.

Toen kwam er met veel getoeter en lawaai een zwarte limousine met officiële vlaggetjes naar ons toe gereden.

De chauffeur, James, opende de portieren en hielp de lakei bij het uitstappen van een deftig heer, de directeur van Seelgoedland. Deze meneer vertelde ons dat het lang geleden was dat er nog gespeeld werd en dat de oorzaak lag bij de crisis. Daarom moeten we allemaal het spel terug herwaarderen. Dat kan je enkel maar door te spelen en creatief te zijn. Op het speelplein had de directeur 6 grote dozen laten deponeren. Er was voor elke afdeling een doos waarin spelmateriaal zat om zelf een spel in elkaar te steken. Daarna moesten alle afdelingen het nieuwe spel uitproberen.

Toen we uitgespeeld waren verzamelden we terug rond het podium waar het nieuwe jaarthema voorgesteld werd : ‘ZET HET SPEL OP STELTEN’.

Nu snapten we waarom de leiding op stelten liep. Dat was om ons reeds in de sfeer te brengen. Na het zingen van het nieuwe jaarthemalied brak voor velen het grote moment aan…namelijk de overgang naar de nieuwe afdeling. De leidingsploeg was vernieuwd met jonge krachten terwijl enkele bekende leidingsgezichten de grote stap naar VEVOC ondernamen om daar een nieuwe carrière te beginnen.

Na nog een frisdrankje, een lekkere wafel en een eerste kennismaking trokken de jongste groepen blijgezind naar huis, terwijl de oudsten nog verder onthaalden en later ‘Wacht-woord’ meemaakten.” 

1983 – Vrijdag 9 september : Davidsfonds won dorpskwis

Na de schiftingen kwam op vrijdag 9 september de beslissende finale van de dorpskwis.

Hieraan namen niet minder dan 16 ploegen deel. Ook ditmaal werden alle groepen getest op hun kennis van sport, cultuur, natuur, aardrijkskunde, geschiedenis, enz.. Er kwam weer hilariteit in de zaal bij de praktische proef. Nu moesten alle ploegen trachten zoveel mogelijk linkerschoenen te verzamelen uit de zaal…

De kwis, ingericht door Vevoc Leest werd uiteindelijk duidelijk gewonnen door het Davidsfonds. Zij hadden een ruime voorsprong op Vevoc II. Daarna volgden SK Leest, Vevoc I, Rust Roest, KVLV, CVP, KWB, VV Leest, Volksdans, Ruiters, KVG, Chirojongens, KLJ, Chiromeisjes en de Fanfare St.-Cecilia.  

1983 – Zaterdag 10 september : 12^de Uilenspiegelavond

            Organisatie Volksunie Hombeek-Leest.

            In zaal ‘De Leeuw van Vlaanderen’ te Hombeek.

            Ten dans met Radio ‘Dynamite’. Eerste dans : 21 uur.

            Toegangsprijs : 80 fr.

            (Folder)

14-06-2013 om 18:42 geschreven door Marcel Van Hoof

1983 – 1 september – De Mechelse Week :

            Toch een oplossing voor de terreinproblemen van V.V.Leest

“Er schijnt dan toch een oplossing te komen voor de terreinproblemen van VV Leest. Zoals de lezer weet gaat het niet om het voetbalveld zelf, maar wel om de toegangsweg en de parking bij het terrein.

De gronden waar deze op gelegen zijn werden immers verkocht door de stad Mechelen zodat men te Leest vreesde dat het veld onbereikbaar zou worden.
Leest moest kost wat kost minstens de toegangsweg en zo mogelijk ook de parking trachten te behouden.
Uiteindelijk zag het Leestse bestuur zich genoodzaakt zelf de betrokken gronden te kopen.

Dit gebeurde niet openbaar, maar rechtstreeks van de partikulieren die de betrokken bouwgronden hadden aangekocht.

Gelukkig konden zij overgehaald worden om de club van de heer Emmeregs te helpen.

Dat kost Leest wel een bom geld en daartoe werd dan een lening afgesloten.

De toegangsweg moet immers aan de prijs van de bouwgrond aangekocht worden.

Voor de achterliggende terreinen moet Leest de prijs van landbouwgrond betalen.

Begin september zal de verkoopsovereenkomst bij de notaris ingediend worden en wij hopen van harte dat daarmee deze netelige kwestie voorgoed van de baan is.

        (E.G.)”

1983 – Vrijdag 2 september : Schiftingen Dorpskwis

            Zestien ploegen bekampten elkaar in denkvragen, varia, stripverhalen, film en

            theater, publicatie, flora, fauna, aardrijkskunde, sport, actualiteit en muziek.

            Vooral de praktische proef zorgde voor heel wat hilariteit, hierbij moesten de

            spelers zoveel mogelijk kledingsstukken aantrekken binnen het half uur.

            De volgende ploegen gingen naar de finale : Rust Roest, Volksdans, Vevoc II, KWB,

            Ruiters, SK Leest, GDF, CVP, Vevoc I, KVLV, KVG en VV Leest.

            De finale ging door op 9 september in het P.C. (GvM 9/9/83)        

1983 – Zaterdag 3 september : Jaarlijkse KWB-Reis naar het Eifelgebergte

            Deelnameprijs : 475 fr per persoon.

Programma :

-Vertrek om 06u30 in de Kouter, verder langs Dorp, Juniorslaan, Bist, Alemstraat en terug Dorp rond 07u00 voor uiteindelijke start.

-Eerste doel : Swammenaul (Duitsland) na onderweg een halte voor koffie en boterham.

In Swammenaul boottocht op de Rursee, het grootste kunstmatig meer van West-Duitsland.

-Verder door naar Heimbach, mooi stadje in het Eifelgebergte met aldaar middagmaal.

-Tijdens terugreis gratis koffietafel en afgesloten met een bezoek aan een dancing.

Traditiegetrouw was er ook een kwisje op de bus met prijzen.

(folder)

14-06-2013 om 18:31 geschreven door Marcel Van Hoof

1983 – September : Georges HERREGODS door de ogen van Frans TEUGHELS

In “De Band” van september 1983 publiceerde Frans ‘Susse’ Teughels zijn visie over Georges Herregods :

 “Hoe was het mogelijk dat hij verzeilde in dat kleine dorpken waar de Zenne spoelt sinds mensenheugenis, dat in dag uit, eb na eb, vloed na vloed; waar de bomen en velden ruisen, jaar in jaar uit, alle dagen hetzelfde ritme en melodie; waar voor de mensen die er wonen, vergroeid met elkaar en met de natuur niets verholen kan blijven.

Iedereen kent er elkaar lijk zijn eigen broekzak. Velen zijn er ook gegaan, anderen gekomen. Iedere nieuweling die er eigenlijk als vreemdeling komt, wordt niet altijd zo maar aanvaard. Er zijn zelfs mensen die onze Leestenaars als niet gastvrij betitelen, doch niets is minder waar.

Zo kwam hij enkele jaren geleden wonen in het huis van de familie Moyson, waar eens de koster-componist Jef Rheinhard heeft geleefd.

Groot en recht van gestalte was hij. Het kaki linnen petje dat hij meestal op het hoofd droeg en de met verf en kiel besmeurde oude legeruniform deden eerst denken aan een of andere mislukte Amerikaan. De grote tuin, met zijn geïmproviseerde, in zeven haasten opgetrokken afrastering, waarin men hem op zijn eigen manier zag rondlopen tussen al die soorten kippen en vogels, maakt het spel compleet.

Voor opname van een of andere Far-West film was er geen mooiere plaats te bedenken.

Wie van ons zou vermoed hebben dat die korte knik en minzame “gedag” een groet van een hogere officier van ons leger was ?

Wie zou in die rijzige gestalte een priester hebben gezien en in die ernstig starende ogen een groot kunstenaar en eeuwig humorist ?

Geen wonder dan, dat hij hier zo vlug ingeburgerd was en door iedereen gekend en bemind. Misschien is het zijn grote liefde tot Hem die alles geschapen heeft, die zijn drie persoonlijkheden tot uiting laat komen.

Als officier van hoge rang is de PADRE, zoals ze hem in die middens noemen, vriend van iedereen. Van de hoogste Piet in graad tot de minste man in functie is hij de kameraad, zelfs meermaals de raadsman. De minder-valide kinderen van de militairen zouden hem op de handen dragen. Niet te verwonderen in feite, want hoeveel nachten en vrije dagen van zijn bestaan offert hij niet op om een onsje geluk aan deze mensen te brengen.

Als priester echter is hij ook niet te onderschatten. Een gezelliger luisteraar vindt men niet. Zijn eenvoudige omgang en gemoedelijk praten scheppen een zo groot vertrouwen dat, als men niet oppast men zijn biecht aan ’t spreken is zonder in een hokje hoeven te zitten. Een knikje of een lachje moedigen dan wel aan en voor men het zelf beseft is men zijn geheimen kwijt. Berispingen kent hij niet. Een goed woord en een goede raad geeft hij gratis mee en van de gebruikelijke “penitentie” komt gewoonlijk niets in huis. Hou je echter vast, want altijd heeft hij iemand nodig of kan hij iets gebruiken.

Onbaatzuchtig als hij is, zal dat iets nooit wat voor zichzelf zijn. Het woord “eisen” komt ook niet voor in zijn woordenboek. Verder kan dat vraagje van alles beduiden : een werkje hier of daar, een klusje zus of zo, al is het maar een klein tekstje voor “de Band”. Beloven heeft men het gewoonlijk al gedaan voor men het begrepen heeft en eer men het zelf weet is men al aan die opdracht bezig.

In de derde persoon is hij eigenlijk de plezantste.

Met zijn geest en talent openbaart hij de schepping zo dat men er het schone moet van zien. Wie veronderstelt dat zijn werken altijd door heiligheid overgoten zijn, heeft het verkeerd voor. In eenvoud en natuurgetrouw maakt hij de mooiste dingen , van kleine schets over edel keramiek tot grote meesterwerken in koloriet met plamuurmes of penseel.

Een vlugge gedachte en een paar rake lijntjes met zijn vlotte hand volstaan om de sierlijkste pittoreske tekeningetjes op papier te toveren, zoals wij die bijvoorbeeld in “de Band” kennen.

Zijn landschappen, juiste weergave van de natuur en dartelend van levenslust, vloeien hem zo maar uit de hand. Wie eenmaal een tentoonstelling van zijn potten, reliëfs en beelden heeft gezien, kan begrijpen met welke meesterlijke hand de kale kleiklompjes door zijn knedende vingers tot een heerlijk sierstuk ontluiken. Zonder eigenlijk naar nieuwe vormen te zoeken, bekomt hij de mooiste verhoudingen, steeds zuiver van lijn en altijd boeiend. Het aangepast snij- en kleurenwerk van zijn keramieken maken er echte geestige scheppingen van. Een groot gamma van simpele oude spreukjes tot om diep over na te denken gezegden –meestal van hemzelf- kan men er in vinden.

Voor mij zijn de boeiendste van al echter zijn grote doeken. Geesteskinderen noemen kunstenaars die en terecht, zoals hier het geval is. In sterk contrast waarin hij hart, geest en vaardigheid de vrije teugel laat, bouwt hij de kleurvlakken naast elkaar op. Eigenaardig als ze soms lijken en niet altijd gemakkelijk om te begrijpen, stralen ze toch één voor één een bezieling uit die men zo maar voelen kan. Al hebben ze een eigen kleur, ritme en stijl, toch doen ze denken aan Rik Wouters, Servaes, Minne en zoveel andere Vlamingen wiens namen klank geven over de hele wereld. Af en toe herinneren ze zelfs aan Rubens, maar altijd en weerkomend is er de humor, waarin men Breughel kan terugvinden.

Helaas moet hij ons dorpje nu verlaten, wel niet helemaal, maar nieuwe plichten roepen. Als Hoofdaalmoezenier van onze soldaten in Duitsland zal hij nu meestal in Keulen verblijven.We kunnen hem dan ook niet anders dan van harte proficiat wensen en een vruchtbaar apostolaat. Dat huis in de nieuwe heimat is hem van harte gegund, alsook die nieuwe wagen met chauffeur en alles erop en eraan, zodat “Monseigneur” gezeten in de malse kussens rechts achteraan op zijn gemakske ons blad zal kunnen lezen !!!

Wij danken u voor alles wat ge voor ons en ons dorp gedaan hebt, vriend aalmoezenier. Die verwezenlijkingen zijn echter een ander hoofdstuk waard.

Ondertussen vragen we u Heer, schenk ons meer mensen zoals Georges, opdat we in hun werken een glimpje van uwe Heerlijkheid kunnen aanschouwen.

        Frans Teughels”

1983 – September : Leestenaars treden zo uit de oude doos (Verzameling Stan Huysmans)

Een opstel van Herman SOMERS van 12 november 1953.

Het Zegevierend Haasje;

Nota vooraf : Deze mooie vertelling voor kinderen : ‘Het zegevierend haasje’, geschreven door Felix Timmermans, is verschenen in zijn boek ‘Pijp en Toebak’, uitgave nr. 244 in de Volksreeks Davidsfonds 1933. De leerlingen van het 7^de leerjaar hadden die vertelling ter stil-lezing gekregen. Kwam daarna de opdracht : vertel zelf dit verhaal 1. Vrij en 2. Bondig.

(Boekraadpleging niet meer mogelijk). Hierna dan het opstel van Herman :

“De grote dieren streden tegen malkander, altijd grote ruzie en oorlog. Tot op zekere dag de vos zegde dat ze malkanders schoon geslacht aan ’t uitmoorden waren, en dat de KLEINE dieren daardoor weldra meester zouden worden over hen. Daarom besloten ze eindelijk tot vrede.

Maar voor de kleine dieren brak er dan een erg droevige tijd aan. Op zekere dag nu was het bij de vos in ’t kasteel feest, en terwijl konden de kleine dieren toch weer eens gerust wat buiten komen. Het eekhoorntje en de haas waren ook bijeen geraakt en zouden weleens graag naar dat grote feest gaan kijken. Het eekhoorntje stelde voor de hoge muren van het kasteel te beklimmen en de haas zou den aan zijn staart mogen hangen om mee te kunnen zien.

‘En als het verraad is, en we moeten gaan lopen, moogt gij op mijn rug zitten,’ zei de haas. Ze hadden al de knagers en al de zagers en al de vijlers van de kleine dieren bijeengeroepen, die de houten brug over de wal van ’t kasteel bijna, ja bijna, moesten doorknagen. Dan wierp het eekhoorntje een steen door het venster, goed gemikt juist op de vos zijn neus. Toen kwamen de grote dieren, kwaad en brullend buiten gelopen om de kleine ‘deugnieten’ te grijpen en ze sprongen allen met hun volgevreten lijven, wild en lomp, op de brug, die in tweeën doorbrak en alle grote dieren verdronken vreselijk of stikten in ‘t slijk,”

De schrijver : Herman Somers.

-Tijdens het schooljaar 1953-’54 leerling in het 7^de leerjaar.

-Geboren te Leest op 20-10-1942.

-Tweede zoon van Viktor Somers (+) en van Van Steenwinkel Cecile, Kouter 36 (gzin met vier kinderen)

-Gehuwd met CHRISTIAENS Josee (Blaasveld), verpleegster in het St.Elisabeth ziekenhuis te Mechelen.

-Wonende Maalderijstraat 15 te Willebroek.

-Beroep : bediende-verkoper in Handelszaak Raio-, TV- en Electrische toestellen Eltra te Wilrijk.

-Kinderen : Gunter (13) en Kurt (12).

-Studies na de 4^de graad : electriciteit, Technische Scholen Melaan Mechelen. 3 jaar dagschool, 1 jaar avondonderwijs B2, 3 jaar avondonderwijs voor B2 (getuigschrift).

-Hobby’s : geen, ja, wat klein knutselwerk in huis en tuin. Zeker geen straffe hobby, neen.

Gaan sommigen haast niet ten onder aan een overdreven hobby ? Voor mij niet nodig, zegt Herman, gewoon mezelf zijn, zorgen voor zon in huis, en mekaar veilig geborgen weten. De huiselijke warmte als een streling voelen, als ge me begrijpt. Ik reserveer graag en breed mijn vrije tijd voor de mens in mijn gezin.

Nooit bekeken, Herman, menselijke warmte is belangrijker dan veel ander kunnen. Ieder gelukkig echtpaar heeft een eigen recept voor hun geslaagd huwelijk. Dit recept cultiveren is zeker de mooiste hobby waard. Hier hebt gij ’t beste deel verkozen.

Herman heeft nog goede herinneringen aan het klasleven 7^de leerjaar en aan Raymond De Prins, Willy Van den Heuvel, Herman Verhoeven e.a., bijzonder aan Andre Moons, ach zijn schaduw toen, haast altijd bij elkaar, die hem dagelijks, langs binnendoor, thuis kwam afhalen voor de school en hem dan ook weer terug thuis bracht (weer die omweg), en zij maar praten dan, overleggen en plannen maken, of gewoon wat lachen onderwege…Ja-ja, Leest trekt me nog wel aan, zegt Herman, maar eens gehuwd, en uit Leest verspreid, het leven in gegooid, ieder met zijn job, komt er onvermijdelijk een kloof tussen, alsmaar breder en dieper met de jaren…maar de goeie herinnering blijft gegrift…

O, die mooie tijd van toen…

       Stan Huysmans.   

14-06-2013 om 17:28 geschreven door Marcel Van Hoof

1983 – September : Aanwinsten V.V. Leest

Een nieuwe sponsor, een nieuwe trainer en in de verdediging dienden Francis Spinnael en back Patrick Pissé voor de nodige rust te zorgen.

In het middenveld moest Jos Bogaerts een versterking brengen voor Selleslagh en Goossens.
Vooraan verwachtte men veel van Guido Slachmuylders, Jean Vos en Rudy Wouters.

Men verwachtte ook veel van de jongeren Bart Hellemans en Paul Huys die vorig seizoen al enkele keren ingevallen waren in de eerste ploeg.

Yvan Emmerechts : ‘Ik zou toch eens kampioen willen worden !

“De Mechelse Week ging eens peilen naar de ambitie van V.V. Leest voor het komende seizoen en omdat Leest een nieuwe trainer aantrok, besloten we hem daarover aan te spreken, zodat het Leestse publiek meteen kan kennismaken met haar nieuwe oefenmeester.
Yvan Emmerechts is 39 jaar en werkt op het station te Mechelen. Zijn vrije tijd wordt grotendeels door voetbal in beslag genomen. We vroegen naar het verloop van zijn voetbalcarrière :

Yvan : ‘Ik voetbalde mijn hele loopbaan bij Sporting Mechelen : in die tijd bleven spelers, ook de goede, nog een hele carrière bij dezelfde club. De laatste jaren als speler volgde ik ook Heizelschool en acht jaar geleden behaalde ik daar het trainersdiploma. Op vraag van Sporting werd ik dan jeugdtrainer. Later kreeg ik de eerste ploeg onder mijn hoede. Daarna werd ik jeugdtrainer bij achtereenvolgens Racing en K.V. Mechelen, zodat ik bij alle grote Mechelse clubs heb gewerkt. Tenslotte kwam ik als trainer van de eerste ploeg bij Muizen terecht. Die waren toen pas gezakt naar vierde provinciale en ik slaagde erin hen op vier jaar tijd weer naar de top van tweede provinciale te brengen.’

D.M.W. : ‘En waarom de overgang naar Leest ?’

Yvan : ‘Sportief zag ik het niet meer zitten in Muizen. Het bestuur wilde een andere weg op, een nieuw beleid gaan volgen waardoor de ploeg waar ik vijf jaar mee gewerkt heb, helemaal zou uiteenvallen. Maar ik vertrok wel in alle vriendschap  en in de beste verstandhouding met Muizen. Hoe de transfer tot stand kwam ? Ik kende Gust Emmeregs van voor ik naar Muizen ging. Toen ik hoorde dat Van den Broeck wegging, nam ik zelf weer contact op met Gust en we kwamen zeer snel tot een overeenkomst.’

D.M.W. : ‘Er waren grote problemen in verband met de transfers, na de ramp met de feesttent ?’

Yvan : ‘Inderdaad. Men wist bij Leest welke plaatsen in het elftal versterking nodig hadden. We hadden spelers op het oog, maar de ramp met de tent dreigde alle plannen te dwarsbomen. Gelukkig heeft de sponsor alles gedaan om toch de nodige versterking te krijgen.’

D.M.W. : ‘Kun je ons een overzicht geven van die aankopen ?’

Yvan : ‘Ik denk dat Leest dit jaar zeer verstandig gekocht heeft. Vooreerst is er doelman Spinnael : hij bewees bij KV Mechelen reeds wat hij waard is, dus zeker een versterking. Dan is Pissé mee overgekomen van Muizen : hij is een snelle linksback. Op het middenveld is er Jos Bogaerds bijgekomen, ook van K.V. Hij is een harde werker met een goede lange pass in de voet. Dan is er nog Rudy Wouters vooraan, ook erg snel, zoals Slachmuylders, zodat we een goede voorlijn hebben. Ik ben blij dat de overgang van Jean Vos er nog kwam net voor het afsluiten van de transferperiode  : ook hij is zeer bruikbaar vooraan zodat we een brede kern hebben om eventuele gekwetsten op te vangen. Verder zijn er nog een vijftal jongeren van Leest zelf die ik zeker niet uit het oog zal verliezen. Zij zullen regelmatig hun kans krijgen.’

D.M.W. : ‘Heb je een speciale wens voor dit seizoen ?’

Yvan : ‘Ik zou toch eens kampioen willen worden ! Ik promoveerde al twee keer : het enige dat ontbreekt is een titel.

Mijn enige betrachting is om goed voetbal te brengen. Ik vraag veel van de jongens, ik heb er zelf ook veel voor over. Als ze willen werken, zit er veel in dit seizoen.’ “

(DMW, 1/9/83) 

Gazet van Mechelen (14/9/83) :  DAMESVOETBAL

SK en VV Leest zetten de grote stap naar de Voetbalbond

“Nadat de voorbije jaren het vrouwenvoetbal in de Mechelse regio slechts weinig bijval genoot, namen dit seizoen twee ploegen uit Leest het besluit om tot de Belgische voetbalbond toe te treden.

V.V. Leest, de eerste van die twee, stak een drietal jaren geleden met een vrouwenploeg van wal. Deze kende ondertussen zo’n enorm succes dat nu de tijd rijp leek om op competitievoetbal over te schakelen.

Spijtig genoeg treden er in de Antwerpse provinciale afdeling slechts negen ploegen aan en blijven er dus op de kalender nog heel wat vrije dagen over.

‘Die gaten zullen we wel met vriendschappelijke wedstrijden en matchen tegen onze tweede ploeg trachten te vullen,’ zegt Gust Emmeregs. ‘Met reeds 32 aangeslotenen hebben we immers aan speelsters geen tekort. Alleen zijn ze nog net iets te jong en onervaren.’

Trainer Fierens, die vroeger de mannen onder zijn hoede had, kan dit alleen maar beamen.

‘Voor mij was het trainen van een vrouwenploeg een uitdaging die honderd procent is meegevallen,’ vertelt hij. ‘Vrouwen zijn veel makkelijker, ze beseffen immers dat ze nog heel wat te leren hebben. Na amper drie trainingen zie je dan ook reeds vorderingen en aan inzet hebben ze zeker geen gebrek. Om een prognose voor te toekomst te maken is het echter nog te vroeg. Het eerste jaar zie ik als een leerjaar waarin we zoveel mogelijk punten trachten te sprokkelen.’ Ook aan helpende handen is er geen gebrek. Naast de trainer zullen immers ook Hilde Vercammen, Rosette Diddens en meter Mariette Borrey zich speicaal over het team ontfermen.

S.K. Lady’s First

Net als buur V.V. zette S.K.Leest een stap in het onbekende. ‘Pas vorig jaar zijn we met een vrouwenploeg begonnen,’ vertelt voorzitter Van Dam. ‘Al gauw waren we het wekelijkse bellen voor een vriendenwedstrijd beu en beslisten we –als eersten- om bij de Belgische voetbalbond aan te sluiten. Aanvankelijk alleen met de vrouwen, later hakten we ook voor de mannen de knoop door.’

Ruud Verstraeten, die tevens de scholieren traint, neemt samen met Frankie Van Ingelgem de vrouwenploeg onder zijn hoede. ‘In nauwelijks één jaar hebben onze speelsters reeds enorm bijgeleerd,’ meent Ruud, maar tevens beseft hij dat de weg nog lang is.

‘Vorig seizoen hadden we amper elf speelsters maar nu kunnen we zelfs al twee ploegen opstellen,’ zegt afgevaardigde Mariette De Bont. ‘En er komen er iedere week nog bij.’

‘Weet ge dat we in de winter meer vrouwen dan mannen op de training hadden,’ merkt de voorzitter trots op, ‘en dat zelfs Sabine De Blezer verkoos om voor licenciaat wiskunde te studeren i.p.v. voor burgerlijk ingenieur omdat het laatste niet met voetbal te combineren was.’

Aan inzet en vooral enthousiasme zal het bij S.K. zeker niet liggen.

Leestse derby

Er wordt in beide kampen reeds naar 19 november uitgekeken. Dan staat immers de eerste Leestse derby op het programma. In de enige voorafgaande ontmoeting haalde V.V. het met strafschoppen in het Sinksentornooi van S.K. (R.H.)”

De uitslag van die derby is ons niet bekend, wel de eerste kennismaking van de SK Lady’s met het provinciaal voetbal. Zij liepen op Nijlen tegen een 13-0 nederlaag aan. Verzachtende omstandigheid was wel dat men het uitgerekend in die allereerste partij tegen de kampioenen van het vorige seizoen diende op te nemen.

In feite vormde het team van S.K.Lady’s een familieploeg, de meeste speelsters waren immers verloofde of echtgenote of broer van een bestuurslid of speler.  Zo was Hilde Van Dam de dochter van de voorzitter en de zus van Marc en Dirk, beiden nog actief in de eerste ploeg. De dames werden ook niet vergoed voor hun prestaties.

Foto’s :

-Enkele van de nieuwe Leestse aanwinsten : doelman Francis Spinnael, Jos Bogaerts, Beeckaert, Jean Vos en Patrick Pissé, geflankeerd door trainer Yvan Selleslagh.

-De dames van V.V. Leest.

-De dames van S.K.Leest.

13-06-2013 om 18:45 geschreven door Marcel Van Hoof

1983 – Zondag 28 augustus : Eetdag K.V.G. Zennevallei

            In de zaal St.-Cecilia bij Mille Van Steen.

            Op het menu stond : aperitief (van het huis), kaaskroketten als voorgerecht,

            tomatengroentenbouillonsoep en frietten met kip (200 fr) of steak (250 fr).

            Als nagerecht kon men kiezen tussen koffie en gebak of ijs met chocolade. (folder)

1983 – 31 augustus – Gazet van Mechelen :

            Rekordtomaat

            “De charmante juffrouw op de foto is Heidi Van Cammeren uit de Cecilialaan

            te Leest die een ‘rekordtomaat’  van maar liefst 700 gram toont.

            ‘Vader is een fervent hobbytuinier’, zei Heidi,  ‘die met het huidige puike

            tomatenseizoen zijn oogst onverwachte pieken ziet halen.’

            In de tuin van Herman Van Cammeren zagen we nog andere tomatenkanjers.

            Zevenhonderd gram voor één enkele vrucht lijkt echter alle persoonlijke rekords

            bij Herman te slagen.

            Over de variëteit van de rekordtomaat kon Heidi ons weinig vertellen.

            Wel weet ze dat haar vader de plantjes zelf zaaide en vakkundig teelde.

            De eigen-gewin-tomaten smaken bovendien heerlijk en dat is wel het

            allerbelangrijkste.”  

            (Foto onderaan)

1983 – September : S.K. Leest in competitie Belgische Voetbalbond

SK Leest, reeds 15 jaar actief in het Katholiek Sportverbond, maakte de overstap naar de competietie van de Belgische Voetbalbond. De Leestenaars vervoegden hun dorpsgenoten van V.V. Leest en zo kwamen in het nieuwe voetbalseizoen 1983-84 te Leest twee ploegen uit in de provinciale reeksen van Antwerpen.

De bestuursleden van de oudste bestaande Leestse club hebben het druk gehad.

Alle transfers, zowel van spelers die reeds bij SK maar dan in het Katholiek Sportverbond actief waren, als die van de nieuwelingen, als van een ganse ploeg scholieren dienden in orde gesteld te worden.

Maar ook aan de accomodaties werden heel wat verbeteringen uitgevoerd : een nieuwe grasmat werd aangelegd en dat vroeg heel wat spuitwerk en een afsluiting werd rond het terrein opgesteld waarop de reclameschilderingen dienden aangebracht.

Het bestuur hoopte dat de inspanningen een positief resultaat zouden opleveren in de competitie.  Voorzitter Van Dam (foto) : ‘Ik ben optimist en heb aan trainer Cauwenbergh gezegd dat hij kwantitatief en kwalitatief over spelers beschikt die een behoorlijk resultaat moeten kunnen bij elkaar voetballen..’

Secreatris Apers zag het ietwat genuanceerder : ‘Volgens de investeringen die we gedaan hebben zou dit seizoen goed moeten meevallen maar we beseffen ook dat niet elke aankoop het verhoopte rendement oplevert. Bovendien hebben wij geen ervaring in provinciale afdeling en kennen praktisch geen enkele van onze tegenstanders. De optimisten geven ons een plaats bij de eerste vijf. Dat zou uiteraard een onverhoopt resultaat zijn. De gematigden stellen zich tevreden als we in de eerste helft van de rangschikking aankomen en de pessimisten voorspellen ons dat we voor ons eerste seizoen niet binnen de eerste tien moeten rekenen. (Noot : de pessimisten kregen gelijk, het eerste elftal van SK Leest eindigde dat eerste seizoen in de nationale voetbalcompetitie 12^de.) De resultaten van oefenwedstrijden tegen ploegen uit dezelfde reeks laten ons het beste verhopen al kan men deze oefenwedstrijden niet altijd als maatstaf nemen voor de competitie. Voor onze trainer Harry Cauwenbergh wordt het een moeilijke taak om uit de ruime keuze aan spelers een degelijk elftal op te bouwen. Dat zal dan toch moeten gebeuren met spelers als doelman Schaerlaecken, de gebroeders Van Dam en Piscador als steunpilaren.’ (GvM, 25/8/83) 

Ook de dames van S.K.Leest debuteerden in de Antwerpse provinciale afdeling van de Belgische Voetbalbond, samen met die van V.V. Leest.

Voor beide damesploegen zou hun eerste kennismaking met het provinciaal voetbal op een nederlaag uitdraaien.

V.V. Leest verloor op het veld van Schilde met 2-1 wijl de dames van S.K. bij hun eerste wedstrijd de boot ingingen met 13-0 tegen Nijlen.

Verzachtende omstandigheid voor de S.K. Ladies was dat men uitgerekend in de allereerste partij tegen de kampioenen van vorig jaar uitkwam.

Foto’s :      

-Heidi Van Cammeren.

-De aanwinsten van SK Leest : Francis Casteels, Chris Heymans, Wilfried Piscador, Leo Rombauts, Marc Rucvoy, Jean-Marie Schaerlaeken, Guy Schafraet, Koenraad Smets, Carlo Van Tulden, Leo Verhasselt en uiterst rechts trainer Harry Cauwenbergh.              

-De S.K. Ladies, pas een jaar bezig, debuteerden in de “nationale” bond.

13-06-2013 om 15:18 geschreven door Marcel Van Hoof

1983 – 9 augustus : Katelijne Duysburgh uit de New World

“Maandagmorgen 9 augustus. It was the big day. De laatste omhelzing, de laatste kus, een ‘Hou je goed en braaf zijn hé’ en dan de bus op, op naar Schiphol. Daar konden de veel te zware valiezen nog net het vliegtuig op en kwam ik veilig en wel in New York aan. Daar een binnenvlucht genomen richting Hartford waar mijn familie me, met de Amerikaanse vlag in de handen, al stond op te wachten. Vermoeid van de reis, maar blij dat ik eindelijk aangekomen was en vol verwachtingen voor wat er allemaal  gebeuren ging, bereikte ik Tolland. Dit verhaal gaat niet veel zin hebben, als ik nu eerst niet wat meer uitleg geef over wat er tevoren gebeurd was. Neen, ik heb geen reis gewonnen naar de Verenigde Staten, en ook het groot lot niet. Ik heb ook geen rijke Amerikaanse tante die ik kan bezoeken. Wat is het dan wel ? Welnu, begin juni kreeg ik het bericht dat ik na een aantal selecties, één van de vele studenten was, die na hun middelbare studies, op eigen kosten een jaartje in de USA kunnen doorbrengen. Een maand later kreeg ik het adres van mijn familie want alle exchange studenten, zo word je daar genoemd, komen in een doodgewone familie terecht. Zo komt het dus dat ik nu al 6 maanden in de Verenigde Staten zit.

De familie waarin ik verblijf, bestaat uit zeven : Mam, dad, Andrea (16), Brigitte (16), Christina (16) (een drieling dus), Dianna (15) en Ed (14). Talland, het dorp waar ik dus woon, telt ongeveer 10.000 inwoners. Het is gelegen in het noorden van Connecticut en Connecticut is één van de kleinste maar toch ook één van de dichtbevolkte staten, is op zijn beurt gelegen in het Noord-Westen van de US. Het heuvelachtige landschap wordt voor het grootste deel bezet door bomen en bossen. De huizen zijn aan de buitenzijde meestal bezet met houten planken, en dan geschilderd in rood, groen, blauw, enz., kortom in alle kleuren van de regenboog. Voor de nieuwsgierigen vermeld ik graag dat ons huis een vuilgroen kleurtje heeft. Ondertussen is het hier ook winter geworden, en net zoals alle andere noordelijke staten betekent dat sneeuw. Gelukkig is het hier nog niet echt bitterkoud geweest en heb ik het voorlopig met een paar verkoudheden kunnen overleven. Maar de sneeuw kan wel een paar maanden blijven liggen, dus dat belooft.

Hoe heb ik die zes maanden hier nu zoal doorgebracht ? Natuurlijk wordt er, net zoals in België, ook naar school gegaan. Het schoolsysteem is wel een beetje anders. Iedere leerling stelt zijn eigen lessenrooster samen. Dat is trouwens niet zo moeilijk want iedere dag krijg je dezelfde zeven lessen, dus hoef je alleen maar zeven verschillende vakken te kiezen.

Voor mij zijn dat Business Survey, Spaans, Frans, Tekenen, US History, Engels en Computerwetenschappen geworden. Elke dag dezelfde lessen in dezelfde volgorde, dat mag misschien boring klinken, maar hoe meer je in school doet, hoe minder je thuis moet doen, dat is het Amerikaanse systeem, en daar is alles op gebaseerd. Om twee uur in de namiddag is de school uit en dan wordt er alleen nog maar gedacht aan sport, werk of hobby’s. Studeren kan later of nooit gebeuren. Als sportman (of vrouw) kom je goed aan je trekken. In schoolverband worden er verschillende sporten beoefend : basketbal, basebal, voetbal, hockey, atletiek, enz. Er zijn dan de competities tussen de scholen uit de buurt en wie de competitie wint gaat verder naar de stategames. De meeste leerlingen van 16 en ouder hebben na school ook een partime job. Extra money is hier immers altijd welkom want als je na 18 verder wil studeren, kost je dat 10 maal duurder dan je in België moet betalen voor de universiteit of hogeschool. Veel openbaar vervoer is hier niet en daarom is de wagen zo belangrijk. De meeste gezinnen hebben dan ook twee auto’s en vanaf 16 mag met de auto gereden worden. Zo komt het dat mijn vrienden al met een Amerikaanse car rondtoeren ook al zijn ze nog geen 18.

Het leven verschilt hier niet veel met het leven in Europa. Er wordt hier ook geslapen, opgestaan, naar school of werk gegaan, gegeten en gedronken, uit gegaan en natuurlijk ook naar TV gekeken. Amerikanen zijn op zijn zachtst gezegd gretige TV-kijkers. Van 6 uur ’s morgens tot 3 uur ’s nachts wordt er door de meeste TV-stations uitgezonden. ‘Sesamstraat’, ‘de Dukes of Hazzard’, ‘Love Boat’, enz. zijn hier dagelijkse kost. Natuurlijk zijn er ook nog ‘Dallas’, ‘Dynasty’, ‘Magnum PI’ en ‘Charlie’s Angels’, shows die ten minste één maal per week op de buis verschijnen. Wanneer je hier dan eens naar een goede film zit te kijken, moet je niet verbaasd zijn als die film iedere tien minuten –en meestal op het spannendste moment- wordt onderbroken voor reclamespots. De reclame is hier immers de geldschieter ‘number one’ voor de meeste TV-stations.

Een andere geliefde bezigheid, naast TV kijken, is ‘shopping’. Elke week wordt er minstens één maal naar de shoppingmarkt gereden. Daar kan je, in de verschillende winkelmagazijnen, zowat alles vinden wat je maar wenst. Na een paar uurtjes winkelen wordt er nog gauw eens binnengesprongen in een MC Donalds, Burger King of Roy Rogers voor een hamburger en French Fries. Een zakje frieten blijven de Amerikanen hardnekkig French Fries noemen, omdat ze kennelijk niet weten dat het uitvinden van frieten een Belgische aangelegenheid is geweest.

Als ik de afgelopen zes maanden beschouw, kan ik zeggen dat voor mij de Verenigde Staten zeer goed meevalt. Het is niet het land waar iedereen in een Rolls Royce rondtoert en iedereen gebloemde hemdsbloezen en geruite broeken draagt. Het is gewoon Westers met zijn eigen specialiteiten, zijn eigen cultuur. Dat maakt de USA juist zo aantrekkelijk en is het zeker een bezoek waard.

Ik hoop dat de komende vijf maanden net zo goed worden als de afgelopen zes en als ik J.R. of Ronald Reagan hier tegenkom, zal ik hen zeker de groeten doen.

Much love,

   Katelijne.”(‘DB,april 1983)  

1983 – 11,12 en 15 augustus : Wisselbeker Edward Huysmans

            Op donderdag 11, vrijdag 12 en maandag 15 augustus werd op het terrein van

            V.V. Leest gevoetbald om de Wisselbeker Huysmans.

            Tijdens en na de wedstrijden kon men in het chalet terecht voor mosselen of

            stoofvlees met frietten.

            In de finale, bijgewoond door ruim 500 toeschouwers, versloeg Willebroek de

            thuisploeg V.V.Leest met  3-1.

            S.K.Leest werd verrassend derde na een overwinning tegen Tisselt en Kapelle-

            op-den-Bos haalde het voor de vijfde plaats van Hombeek.

            Ramsdonk werd zevende en Heindonk achtste.

1983 – 13 en 14 augustus : Voetbedevaart naar Scherpenheuvel

            Met bezoek aan het recreatiecentrum te Averbode. (‘DB’, juli ’83) 

1983 – Zondag 14 augustus : V.V.Leest-Reet voor Beker van Antwerpen

            In de tweede ronde van de beker van Antwerpen moest Leest het opnemen tegen

            Reet.

            Al voor de rust was het duidelijk dat het pleit zou worden beslecht in het voordeel

            van de ploeg van trainer Emmeregs.

            Net op het halfuur kopte Jos Bogaerts een hoekschop onhoudbaar binnen en

            enkele minuten later was het weer Bogaerts die op een center van Ludo Goossens

            via de paal raak trof.

            In de tweede helft speelde Leest het eerste kwartier wat behoudend.

            Het experiment van trainer Emmereghs kwam in dit moeilijk kwartier goed van

            pas. De trainer had immers Selleslagh op de stoppersplaats gezet en deze maakte

            enkele gevaarlijke aanvallen onschadelijk.

            Wanneer Bart Hellemans ook via het doelhout raak trof was de wedstrijd volledig

            gespeeld.

            Dirk Pauwels legde via een mooie 1-2 beweging de 4-0 eindcijfers vast.

            De volgende tegenstander van Leest in de derde ronde was Wijnegem en ook

            die ploeg ging onderuit, V.V. Leest zou die wedstrijd winnen met het kleinste

            verschil.

            Uiteindelijk zou VV uit de beker gewipt worden door eerste provincialer Kontich.

            (Foto van het team onderaan)

1983 – Zondag 21 augustus : Ploegwedstrijd te Leest

            De KLJ Groene Kring van het Gewest Mechelen organiseerde om 14 uur zijn

            derde ploegwedstrijd op een terrein aan de Kouter te Leest.

            Na Hombeek en Sint-Kat.Waver was Leest aan de beurt. Een 15-tal jonge

            boeren en tuinders gaven elkaar partij in “om ter best rechte vormen ploegen”

            zonder dat nog één stukje gerstestoppel of onkruid te zien is.

            Voor de beste twee was een selectie weggelegd voor het provinciaal

            kampioenschap van 5 september te Turnhout.

            De toeschouwers kregen eveneens een demonstratie en wedstrijd spitten

            voorgeschoteld.

1983 – Zaterdag 27 augustus : Met het Boerenfront op reis

            Vertrek : 07u30.

            Reisdoel : 5 valleien : Sambervallei – Maasvallei – Samsonvallei – Bocqvallei –

            Moligneevallei.

            Via Namen over Marche-les-Dames, Spontin, Dinant...Maredsous...Gembloux...

            Op terugweg : café-dancing.

            Prijs per persoon : 350 fr, drinkgeld chauffeur  inbegrepen.

1983 – Zaterdag 27 augustus : Optreden van de K.F.St.-Cecilia te Mechelen

            Ter gelegenheid van 30 jaar ‘De Keeting’ gaf de Leestse fanfare een kioskconcert

            in de Nokerstraat te Mechelen. (‘Toeters en Trompetten’, nr.4, 1983)

1983 – 27 en 28 augustus : Maori-groep te gast bij Leestse gezinnen.

            Een Nieuw-Zeelandse Maori-volksdansgroep werd, op initiatief van de dansgroep

            Korneel, opgevangen door Leestse gezinnen.

            Samen met de buitenlandse gasten brachten de kinderen van Korneel een bezoek

            aan het speelgoedmuseum te Mechelen.

            Op vrijdag 26 augustus stapten Korneel en de Maorigroep mee op in de

            folklorestoet te Mechelen en het  daaropvolgende weekend werd besloten met een

            groot verbroederingsfeest met de Maorigroep en een Oostenrijkse groep uit

            Wenen. 

            In de tuin van het Kouterkasteeltje werd er gedanst en gezongen.

            (GvM,30/1/84)

Maori’s te gast

“Het was stralend weer zaterdag 27 augustus. Dus dat viel wel mee, want om drie uur aan het ‘Kouterkasteeltje’ zou alles van start gaan. Die dag immers, verbroederde onze eigen volksdansgroep ‘Korneel’ met de Maori’s uit Nieuw Zeeland. En tot onze grote verrassing arriveerde even voor drie ook een volksdansgroep uit Wenen. Na de verwelkoming door onze voorzitster, Leonie Windelen, kon het festijn beginnen. Als eerste lieten onze allerkleinsten zien wat zij allemaal konden. Daarna was het de beurt aan onze gasten uit Nieuw Zeeland. Zij brachten enkele van hun verfijnde kunsten naar voren. Buiten zang en dans bestonden deze uit : het zwaaien met pomponnetjes, werken met houten stokjes, enz. Het waren knappe maar moeilijk te doene bewegingen. Dit bleek toen er werd gevraagd om met hen mee te doen. Als volgt was het de beurt aan de Oostenrijkse groep. Deze konden niet wachten met verbroederen. En het was dan ook zo dat zij reeds na hun eerste dans iedereen vroegen hun voorbeeld te volgen. Na al die zang en dans werd het tijd dat we onze droge kelen gingen smeren en onze dorst gingen lessen. Daarna konden weer eens enkele ingewikkelde bewegingen van de Maori’s bekeken worden. Ook onze volwassenen kwamen aan de beurt. Deze lieten zien dat zij nog even goed kunnen dansen als de jongeren.

En ‘last but not least’ vroeg de Jeugd om samen met hen ‘Mieke Stout’ en de ‘Kuskesdans’ en nog vele andere dansen te doen. Na al dat verbroederen en kussen werd Leonie in de bloemen gezet, als beloning voor al het werk dat zij voor onze volksdansgroep ‘Korneel’ doet. En als uiting van dank kreeg Jan Soors nog drie dikke zoenen. Met deze namiddag hebben de mensen van Leest en omstreken kunnen zien dat niet alleen bij ons gevolksdanst wordt maar ook in andere landen. Dus deze mooie, oude kunst blijft bewaard !!

       Hilde en Ria.”

(‘DB’,oktober ’83)

Foto’s :

-Het elftal van VV Leest dat moeiteloos van Reet won in de Beker van Antwerpen.

-De zingende en dansende New-Zeelandse Maori’s aan het kasteeltje van Moyson.

13-06-2013 om 14:19 geschreven door Marcel Van Hoof

1983 – 24 juli : Te Deum

            In de kerk van Leest werd een Te Deum gezongen ter gelegenheid van de

            Nationale Feestdag.

            Alle leden van de Nationale Strijdersbond afdeling Leest werden verzocht

            om  09 uur 30 samen te komen in hun lokaal en zich om kwart voor tien samen

            naar de kerk te begeven.

            Na de kerkelijke plechtigheid volgde een bloemenhulde aan het monument der

            gesneuvelden op het kerkhof.  

            (Folder NSB)

1983 – Zaterdag 30 juli : Jaarlijkse zomerreis Davidsfonds Leest

            Bestemming : “Naar de bron van de Schelde”.

            Leest-Doornik-Valenciennes-Le Quesnoy-Gouy-Cambrai-Valenciennes-Doornik

            en Brussel.

            Inschrijven kon bij de bestuursleden Jeroom Verbruggen, Maria Dons-Lamberts,

            Martin Mollemans, Alois Hendrickx, Marleen Dons-Verschueren, Mia Van

            Sweevelt-De Wit, E.H. Fr. Lornoy en Marleen Mampaey- De Prins.

            (‘DB’, augustus ’83)

1983 – Augustusnummer ‘De Band’ : Georges Herregods benoemd tot Hoofdaalmoezenier

“BESTE BANDLEZERS, Georges Herregods is benoemd tot Hoofdaalmoezenier van Duitsland. Oud nieuws zal je zeggen. Toch alhoewel zijn taak hem naar Keulen roept zal hij niet helemaal van Leest scheiden. Zijn thuis blijft de Leestse Kouter. Het ‘Bandwerk’ zal hij wel aan anderen moeten overlaten, daar hij nog geen overzicht heeft wat hem allemaal in Keulen wacht. De Band zal in de toekomst zijn beste beentje blijven voorzetten zodat jullie elke maand een verzorgde Band in de brievenbus krijgen.

BESTE GEORGES, wij danken u van harte voor uw inzet. Als grote bezieler en motor van de Band heeft u zich  gedurende meer dan acht jaar met hart en ziel ingezet voor ons dorpsblad. Duizenden tekeningen van uw hand brachten een persoonlijk chachet aan de Band. De vele bandwerkavonden in een geest van samenwerken hebben van de Band een fijn verzorgd en veel gelezen blaadje gemaakt. Wij zijn daar fier op. De goede samenwerking heeft veel mensen dichter bij elkaar gebracht.

De ontelbare keramieken die we hebben zien groeien en die je overal tegenkomt zijn als zoveel geesteskinderen waarbij men even ernstig wordt of moet lachen. Ze geven een blijk van uw mensenkennis en kunstzin.

Georges, wij kijken uit naar uw Keulse brieven en als het kan, willen wij blijven hopen op uw medewerking.

    De vrienden van de Band.”

“De Heiland had U lang bewaard

om zonneschijn te brengen

en leven in de woestenij

of mensen bij elkaar te brengen.

Nu gaat ge weer te naaste bij

de sporen van ons Heer.

De bloesems door U opgespaard

zullen bloeien, telkens weer.
Al gaat ge Georges tot ieders spijt,

de vrienden van ‘de Band’ geraakt ge nimmer kwijt.”  

1983 – Augustus : Leestenaars komen zo uit de oude doos(verzameling Stan Huysmans)

DE ROEM VAN DE LEESTSE ASPERGES

(Een brief van de inspecteur aan het schoolhoofd, J. De Leers)

MINISTERE DES SCIENCES ET DES ARTS Inspection Scolaire

Ressort  d’inspection principale de …

Canton Scolaire de…

MINISTERIE VAN WETENSCHAPPEN EN KUNSTEN

Schooltoezicht

Gebied van Hoofdtoezicht

Mechelen

Schoolkanton

Rumpst.                                                         Lier, den 24-5-1927

“Mijn waarde Heer Hoofdonderwijzer,

Ik kom daarjuist vanwege den Heer Burgemeester eene uitnodiging  te ontvangen om Donderdag a.s. naar Leest te komen.  Niettegenstaande het oogenblik  minder goed gekozen is –midden in de conferentiën- wil ik nochtans al het mogelijke doen om de ontworpen vergadering te kunnen bijwonen.

Moeder de vrouw was zoo tevreden over de asperges van Leest, dat ik zinnens ben er mij nog een paar botten aan te schaffen bij de eerste gelegenheid. Zoudt ge dus de goedheid willen hebben –zoo mogelijk- voor mij er nog twee aan te schaffen tegen Donderdag 26 dezer ?

In geval van slecht weder en het mij onmogelijk zijn zou dien dag naar Leest te komen, gelieve ze dan ’s anderendaags mede te brengen naar Boom.

Met besten en innigsten dank,

Gansch hartelijk, de Kantl Opziener J. Stuyck.”

DOORLICHTING EN TOELICHTINGEN BIJ DEZE BRIEF.

-In 1927 werd het onderwijs in België gedirigeerd door (let op de benaming) het Ministerie van Wetenschappen en Kunsten, thans gewoon het Ministerie van Naionale Opvoeding en Cultuur.

-De formulieren van de Inspectie naar de scholen (=de basis) toe, waren nog tweetalig, met het Frans vooraan. Vlaanderen stond in 1927 nog niet ver op de weg naar taalzelfstandigheid, laat staan gelijkheid, vrijheid en recht.

-Leest behoorde in 1927 bij het schoolkanton RUMPST (Rumst), thans bij het Schoolkanton Mechelen. Tussenveranderingen waren Schoolkanton Boom en Schoolkanton Willebroek.

-De toenmalige inspecteur J. Stuyck was woonachtig te Lier. Bezoek der scholen gebeurde door hem per trein, deels per autobus en verder deels te voet (zoals voor Leest), of ’s zomers per fiets. De leerkrachten kregen dan minder dikwijls inspectiebezoek.

-Persoonlijk meen ik mij nog, meer duidelijk dan vaag, de gestalte en fysionomie van inspecteur Stuyck te kunnen voorstellen. Ik herinner me, als leerling, hem slechts eenmaal gezien te hebben in de klas van meester De Leers (1926 of 27 ?). Ik zie de inspecteur nog vooraan staan naast de meester, beiden een gemoedelijk praatje voerend, waarbij meester De Leers, volgens zijn natuur en aandrift, toch de leiding nam, ook graag ’t gesprek in ’t Frans overschakelde en, zoals steeds, gelijk wilde halen. Wij als leerlingen zagen alles duidelijk, maar begrepen niets…

-We hebben de brief liefst in de toenmalige spelling gelaten.

-Volgens de brief had meester De Leers de inspecteur eens, quasi toevallig, Leestse asperges bezorgd (onschuldige vriendendienst). Anno 1983 lezen we in stoute kranten hiervoor titels als : Giften in natura. Steekpenningen ? Smeergeld ? De keurasperges kwamen, dat weet ik, van zijn overbuur Remy Jacobs (=Remy van Ivo’s). En die was zo meegevallen, dat hij smaakte naar nog en hij een spoedige nabestelling deed van een paar botten.  ‘Breng ze morgen maar mee naar Boom, meester’. Zo eenvoudig was het.

DE ROEM VAN DE LEESTSE ASPERGES is niet van vandaag…en Public Relations hebben de Modernen ook niet uitgevonden, tenzij de naam…O de tijd van toen… 

1983 – Augustusnummer ‘De Band’ : SOEP VAN DEN TROEP

-Johan DE LAET kreeg zijn oproepingspapieren voor het Opleidingscentrum te Heverlee (van 1 augustus tot eind augustus). Daarna gaat hij naar het garnizoen BRAKEL.

-Ronny ROBIJNS wordt eveneens op 1 augustus opgeroepen te EKEREN. Nadien vervoegt hij het garnizoen AROLSEN.

-Gino DE LEEUW wordt op 1 augustus opgeroepen te PEUTIE.

-Dirk CROONS werd op 1 juni opgeroepen te Peutie en vervoegde na zijn opleiding het garnizoen LUDENSCHEID.

-Rudi VERSCHUEREN werd op 1 juni opgeroepen te EKEREN.

1983- 5, 6 en 7 augustus : Volksdansgroep Korneel naar Europeade te Wenen

            Een vijftiental leden van de Volksdansgroep Korneel  nam deel aan de

            Europeade die dit jaar plaatsvond te Wenen.

Jaarlijks wordt door de Europese Volkscultuurgroepen een groots feest georganiseerd van ware broederlijkheid en echte vriendschap. Dit idee is ontsproten uit de Vlaamse Volkscultuurbeweging en bewijst dat de volkskunst een band kan zijn van mens tot mens, van land tot land, van gemeenschap tot gemeenschap. Dit enorme feest, de ‘Europeade’ heeft dit jaar niet minder dan 5650 mensen in alle mogelijke klederdrachten in Wenen samengebracht op 5,6 en 7 augustus. Werkelijk geweldig hoe zoveel volkeren ieder met eigen taal en eigen cultuur elkaar beter leren kennen en waarderen in het schone dat zij elkaar te bieden hebben, dat van ieder van ons in het bijzonder is, maar waarvan we weten dat het toch ook het bezit van ons allen is.
Het beperkt groepje van ‘Korneel’ ging dit jaar dit feest van de vriendschap, van ‘het Europa der harten’ mee beleven en kijken of het mogelijk zou zijn volgend jaar met de jeugdgroep en volwassenen hieraan deel te nemen en uit volle borst mee te zingen op muziek van Armand Preud’homme : ‘Europa één’…

Nancy De Nijn, Marina De Wit en Christel De Laet, ‘drie jonge Kornellekens’ van Jeugd II schreven een verslag van hun belevenissen (‘DB’, September ’83) :

“Donderdagmorgen 4 uur. Trinning. De familie Korneel wordt wakker. Vlug de valiezen in de auto, zeker het fototoestel niet vergeten, en wegwezen. Onze eerste nacht brachten we door in een gezellig ingerichte jeugdherberg. Toen we daar aankwamen gingen we ons dadelijk aanmelden zodat we er zeker van waren dat we de nacht niet in de auto moesten doorbrengen. Toen we teruggingen om de valiezen te halen was er wel een (groot) probleempje. We hadden alle deuren van de auto vastgedaan en…de sleutels (reservesleutels inbegrpen)  waren nog in de auto. Toch had het noodlot niet helemaal toegeslagen. Door een venster die op een piepklein kiertje stond kon een papa-Korneel na enkele minuten vissen (met een lange ijzeren vishaak) de sleutels te pakken krijgen. Gejuich ! Nu we de sleutels hadden konden we op zoek gaan naar eten, want van dat vissen hadden we toch wel honger gekregen. Na ons buikje halfrond gegeten te hebben, kropen we onder de wol, waar we met de snurk-piep-muziek zachtjes indommelden. De volgende morgen waren we al weer vroeg op weg. In Wenen aangekomen gingen we eerst naar het Rathaus waar baas (mama-) Korneel allerlei informatie ging halen over onze slaapplaats. Toen we onze luchpakketten gingen halen, maakten we al kennis met enkele Italianen die voor ons een typisch Italiaans lied zongen. Toen we ons buikje, ditmaal rond, gegeten hadden, gingen we op zoek naar onze slaapplaats. Dit karwei nam zeker een vol uur in beslag. We wisten wel waar we moesten zijn, maar we konden de straat niet in omdat het bijna overal eenrichtingsverkeer was.. Tenslotte zijn we maar te voet naar ons hotel gegaan.

’s Avonds rond 8 uur was er in de Stephansdom de eerste bijeenkomst. Er zongen koren uit verschillende landen, ook een zangkoor uit België. Zaterdag was er kort na de middag een grote stoet met al de groepen door de belangrijkste straten van Wenen.

’s Avonds was er na het eten een verbroederingsbal in de Stadthalle. Dat is een grote zaal waar maar liefst 17.000 man in kan. Zondagvoormiddag was er een eucharistieviering in de Stephansdom. Na de middag was er een groot optreden van alle groepen in de Stadthalle. Het optreden werd besloten met een dans rond de vrede en het vredeslied.

Die avond ging de familie Korneel eens een echte Weense wijnkelder bezoeken. Na afloop van dit bezoek deden de mama’s en papa’s Korneel alsof ze dronken waren, maar de kindertjes-Korneel waren ook niet van gisteren of eergisteren.  De zogezegd dronken Kornelen waren zéér vlug ontnuchterd toen ze zagen dat hun kindertjes zomaar een discotheek binnengingen. De volgende dag was onze eerste toeristische dag in Wenen.

We bezochten vele musea. Met een tramrit ‘gratis’ bereikten we buiten Wenen het zomerverblijf van Keizerin Sissi. Een ganse namiddag voelden we ons als princessen in het prachtige kasteel ‘Schönbrun’. Dit gebouw is echt fantastisch. Het heeft 1800 kamers en maar liefst 2000 vensters. Maar van die 1800 kamers was er geen enkele WC bij. (Misschien was de tuin daarom zo groot) De volgende morgen waren we al weer weg uit Wenen, richting België. We brachten nog een bezoekje aan Melk, waar we de Norbertijnerabdij in barokstijl gingen bezoeken.

In Duitsland ontdekten we een waar middeleeuws stadje ‘Rotenburg’, een echte streling voor onze historische kennis !

Toen we meer en meer dichter bij België kwamen dachten we waarschijnlijk allemaal hetzelfde : ‘Het volgend jaar weer, we gaan weer mee, want wat je daar meemaakt is echt fantastisch.’

In Mechelen was het eerste wat we deden : een pak friet kopen. We zijn tenslotte toch Belgen, nietwaar…”  

12-06-2013 om 11:25 geschreven door Marcel Van Hoof

1983 – Maandag 4 juli : KVLV Zomerreis naar de Vlaamse Ardennen

            Om 07u30 vertrek in de Bist, een kwartier later in het Dorp.

            Te Halle halte met ontbijt en bezoek basiliek. Nadien bezoek aan de

            steengroeven te Lessen en de kluisberg te Ronse.

            Bezoek aan een tapijtweverij te Destelbergen, een rozenkwekerij,

            middagmaal te Oudernaarde en verder rondrit door de Zwalmstreek.

            Koffietafel met mattetaart.

            Prijs : 325 fr (hierin begrepen : btw-drinkgeld-inkomgelden-verzekering)

            (Folder)

1983 – 9 juli : Ophaling giften voor Chirobivak

            De jongens en de meisjes van de chiro van Leest deden elk de helft van de

            straten aan om voornamelijk groenten en aardappelen op te halen bij

            de Leestenaren als sponsoring van hun bivak. Ook diverse winkelwaren

            waren welkom. (Folder) 

1983 – Zondag 10 juli : Elf juliviering

            In de maand juni hadden “Korneel”, “Rust Roest” en “Davidsfonds”

            de koppen bij elkaar gestoken om het al of niet doorgaan van deze viering te

            bespreken.

            Hierna werd een vergadering belegd voor alle Leestse verenigingen maar met

            een zeer kleine respons.

            Uiteindelijk slaagden de vrije basisschool, Vevoc, Chiro, Davidsfonds, Rust

            Roest en Korneel erin de Vlaamse feestdag een luisterrijke viering te bezorgen.

            Zo werd er zondag 10 juli in het Kouterkasteeltje met een prachtig

            namiddagprogramma van wal gestoken, waarin Vera De Prins in een kleine

            proloog de doelstelling van deze viering verduidelijkte en Guido

            Hellemans op professionele wijze enkele Vlaamse gedichten ten gehore bracht.

            Volksdansgroep Korneel zette haar beste beentje voor en de school zong echte

            Vlaamse liederen.

            Maria Lamberts bracht tot slot nog een stukje voordracht.

            (DB,augustus 1983)

1983 – Maandag 11 juli : Guldensporenfeestmaal in het eethuis ’t Seel

            Tony Baarendse nodigde iedereen uit op dit “Guldensporenfeestmaal”.

            Op de spijskaart stond als voorgerecht potjes vlees van de Westhoek en soep.

            De hoofdschotel bestond uit een visschotel : kabeljauw op zijn vlaams en een

            vleesschotel : rundsvlees op zijn vlaams.

            Nagerecht : frisse rijstpap.

            Prijs : (drank niet inbegr.) 800 frank.

1983 – 11 juli : Optreden van de K.F.St.-Cecilia te Mechelen.

            Dit vond plaats in een kiosk op de Wollemarkt.

1983 – Van 11 tot 21 juli : Bivak Chiromeisjes te Herselt. (Foto onderaan)

            De jongens gingen van 21 tot 31 juli.

            Met 80 meisjes waren ze in het chiroheem Berkenheem te Herselt en een

            twaalftal begeleiders.

            De oudsten gingen erheen met de fiets, de min twaalfjarigen onder de hoede

            van hun ouders.

Tijdens de bezoekdag van 17 juli werd een ballonwedstrijd georganiseerd. Tientallen ballonnen gingen de lucht in met een vresedwens en velen werden teruggestuurd.

De ballon van Tineke De Decker maakte de verste reis en legde een afstand af van 242 km.

Hij werd teruggestuurd door een 12-jarig meisje uit Badiburg, 35 km boven Münster.

De meeste ballonnen waren in Duitsland en Nederland terechtgekomen.

Eén ballon was schijnbaar tegen de wind in gevlogen, hij werd teruggestuurd vanuit Madrid…

(‘DB’, oktober ’83)           

1983 – 15 juli – Het Laatste Nieuws : Leest – Inbraken

            “Onbekenden zijn tijdens de nacht ingebroken in de woningen 16 en 72 aan de

            Juniorslaan. De dieven geraakten in beide woningen binnen door het slot uit het

            raam te boren. De buit bedraagt een kleine hoeveelheid geld en een aantal

            blanco cheques. De B.O.B. van Mechelen stelde een onderzoek in.”

1983 – 16 juli – Het Laatste Nieuws : Leest – Inbraak

            “Onbekenden hebben tijdens de nacht ingebroken in de woning van Hubert

            Selleslagh, aan de Dorpstraat.

            De dieven geraakten binnen door het slot uit het raam te boren.

            De onbekenden gingen bij Selleslagh aan de haal met een zilveren wierookvat.

            De politie van Mechelen stelde een onderzoek in.”

1983 – Zondag 17 juli : V.V. Leest- K.V. Mechelen 1-12

            De voorbije weken was er te Leest beroering ontstaan toen KV Mechelen

            Voorzitter Cordier aankondigd had dat zijn ploeg niet ging spelen bij tweede

            provincialer Leest.

            V.V. eiste echter de stipte naleving van een gemaakt contract en wimpelde de

            voorstellen van geel en rood af om de westrijd naar een latere datum te

            verschuiven. 

            De wedstrijd kwam er en eindigde met dubbele cijfers voor KV in hun eerste

            oefenwedstrijd op het veld van VV.

            De nieuwe eersteklasser verscheen nochtans aan de aftrap zonder hun nieuwe

            aanwinsten Custers, Cluytens, Billen, Hoste en Deferm en de twee Duitsers

            Reisinger en Benfeld zaten wel op de invallersbank maar speelden niet.

            V.V. Leest, nochtans met zes oud-spelers van KV Mechelen, kreeg een heuse

            pandoering. Het werd een spelletje van kat en muis, reeds voor het halfuur

            trapte KV een 0-7 voorsprong bij elkaar. Erg vervelend voor de nieuwe keeper

            Francis Spinnael.

            In de laatste minuut van de wedstrijd kon de thuisploeg de eer redden.

            Na de wedstrijd bood V.V. Leest de spelers van KV Mechelen een koud buffet

            aan.

            Doelpunten : Jaspers, Den Boer(2), Van Campenhout(4), Van Arwegen(2),

            Benoot, Volders en Bogaerts voor V.V.

1983 – 17 juli : Viskampioenschap Vevoc

            Vond plaats te Tisselt (bij E. Bradt)

            (‘DB’,augustus ’83)

1983 – 21 tot 31 juli : Bivak Chirojongens te Herselt.

Met Smurf en Durf

“Hier en daar wapperde reeds de nationale driekleur in de wind ter gelegenheid van ‘den 21^e juli’, alhoewel velen dachten dat dit een jaarlijkse traditie was om de Chirojongens uit te wuiven als ze op bivak trekken. Het zelfde zomerbriesje speelde met onze chiro- en vredesvlaggetjes, die een mengeling van gele en witte kleuren afspiegelden in onze opgepoetste stuurstangen. Iedereen stond er kraaknet en piekfijn in uniform bij. Nadat de laatste valies op de ‘kamion’ geladen was en er nog juist even tijd was om een afscheidsgroetje- of kusje te geven, vertrokken we richting Herselt waar we 10 dagen lang zouden vertoeven in het ‘Berkenheem’.

De verschillende afdelingen arriveerden, zonder al te veel brokken of kleerscheuren, aan de bivakplaats waar onze vermoeide chromeisjes, goed bruin of rood gebakken, ons verwelkomden. De slotformatie van de meisjes betekende voor ons de start van het ‘Smurfenbivak.’ Na het, voor sommigen moeilijk, afscheid van chirozus, -vriendin of –lief, trokken de Kerels, de Toppers en de Rakkers naar hun slaap- en leeflokalen om de ganse boel nog eens goed te kuisen en hen daarna te installeren. De Aspi’s trokken naar hun tent en de leiding van Speelclub en Sloebers wist ook wat ze moest doen. Nadat alles geïnstalleerd en verkend was, smurfden we rond 17u00 allen te saam op het Smurfenplein van het Berkenheem, waar we verwelkomd werden door enkele Smurfen die ons in groepjes indeelden en ons de opdracht gaven om gans het bivakheem om te toveren tot een waar Smurfendorp. Na dit openingsspel, werden de bivakreglementen overlopen en zongen we enkele liedjes of lieten een kreet galmen over de Hagelandse heuvels. Onze kookouders, die zich speciaal voor deze gelegenheid in Smurfenkostuum hadden getooid, werden ook voorgesteld. Marcelleke en Aliceke Segers waren reeds bekend of berucht van voorgaande bivakken en Antoon en Agnes Lauwens (ons ook niet onbekend) waren de debutanten.

Ach ja…de pater liep er ook nog ergens rond. Vermoeid van het meisjesbivak, was hij reeds op dreef voor de jongens. Ofwel was hij met de keuken en bestellingen bezig ofwel schoot hij enkele dia’skes met zijn fototoestel. Het resultaat kan je bewonderen op het familiefeest !

 (Ingekort verslag van Bart Lauwens in ‘DB’, september ’83)        

1983 – Vrijdag 22 juli : De eerste spruiten kwamen uit Leest

            Op vrijdag 22 juli werden de eerste spruiten aangeboden op de groentenveiling

            te Mechelen.

            De primeur kwam op naam van Leestenaar Karel Leemans, (Noot :“Charel van

            Pandoer”) die voor zijn aanvoer van 20 kilogram eerste spruiten uit

            volle grond 100 frank per kilo kreeg aangeboden.

            De Mechelse Week drukte in de editie van 4 augustus een intervieuw af

            met deze Leestenaar :

           “Karel Leemans is 63 jaar, en woont aan de Blaasveldstraat 25 te Leest.

            De boerenstiel heeft hij van vader op zoon overgeërfd, en elk jaar heeft hij

            vroege oogsten, waarop hij terecht fier is.

            Wij vroegen aan Karel Leemans hoe hij tewerk gaat om steeds bij de eersten

            te zijn om groenten te oogsten : de eerste spruiten, twee weken geleden

            aangeboden op de veiling, werden reeds gezaaid bij “lichtemis”, d.w.z.

            op 2 februari.

            Voordien reeds had hij de zaadjes laten voorkiemen in water om deze dan op

            een wachtbed uit te zaaien. Na 8 à 10 dagen kunnen de piepkleine plantjes

            in zgn “prespotten” worden gezet, waar ze naargelang het weer na ongeveer

            5 weken in de zomer kunnen worden uitgeplant.

            “Om bij de vroegen te zijn is het nog allemaal handwerk” zei ons Karel

            Leemans.

            Op onze vraag of het dan niet moet gevroren hebben om goede spruiten te

            kweken antwoordde Karel Leemans :

            “Dat is enkel de naam, maar dat heeft niets met de kwaliteit te maken hoor !

            Het is zelfs zo dat de vroege spruiten de lekkerste zijn !”

            Nu, twee weken na de aanvoer van de eerste spruiten, heeft Karel Leemans

            reeds een akker vol met spruiten klaar voor consumptie.

            “Nu is het wel zo,” zei hij, “dat al die primeurs worden opgekocht door

            handelaars aan zee, om daar in restaurants en hotels voor primeurs te kunnen

            zorgen voor hun klanten, en omdat er daar nu ook in het zomerseizoen een

            enorme bevolkingstoename is. De eerste spruiten bv. werden opgekocht door

            Nijs van Oostende, en nu is het zo dat de late asperges die ik hier nog staan

            heb, reeds allemaal zijn verkocht !”

            Een bloeiende zaak dus, maar toch wel hard werken vroegen we Karel Leemans.

            “De laatste jaren is alles natuurlijk fel vergemakkelijkt door de nieuwe

            werktuigen en landbouwtoebehoren,” antwoordde ons Karel, “nochtans als het

            marktdag is, en dat is drie maal per week, moeten we om 3 uur ’s morgens reeds

            uit de veren, zomer en winter. En ’s avonds is het toch altijd werken tot 10 of

            11 uur, vooral in het aspergeseizoen. In de winter hebben we wel wat meer tijd :

            dan kan er wel eens drie weken verlof vanaf, en dat breng ik dan graag door in de

            warmere streken in het zuiden.”

            “Doe je dit dan allemaal zelf ?” vroegen we Karel terwijl hij ons in het bijzijn

            van zijn kleinkinderen fier de spruitenstokken toont.

            “Jawel hoor,” zei hij, “soms helpen mijn twee zoons wel mee, maar die kan ik

            niet echt warm maken voor de boerenstiel. Vroeger bewerkte ik 13 ha, maar nu

            ben ik wat aan ’t uitbollen. Niet dat ik er aan denk te gaan stilzitten, maar nu heb

            ik aan mijn 6 ha eigen grond voldoende om te bewerken. U ziet, ik heb spijtig

            genoeg geen opvolger, mijn zaak zal dus mettertijd verdwijnen. Mijn hoeve

            nochtans is steeds gemoderniseerd gehouden : zo kan ik bijvoorbeeld al mijn

            aanpalende gronden beregenen met een eigen gegraven put, maar de laatste jaren

            heb ik geen investeringen meer gedaan omdat het toch niet veel meer uithaalt”.

            Eén van zijn kleinzoons, ook een Karel, komt tussenbeide : “Ik word later boer

            bompa,” zegt hij fier.

            Daar zullen nog wel een paar jaartjes overheen gaan, maar ja, wie weet ?

                (EM)”

Karel Leemans werd op 9 september 1920 te Leest geboren en hij overleed in het A.Z. Imelda te Bonheiden op 8 november 1996.

Charel was gehuwd met Maria Meysmans  (°Zemst 15/5/1920, +Bonheiden 22/6/2001) die hem twee zonen schonk : Ward en Fons.

Foto’s :

-De Chiromeisjes van Leest staan klaar met de fiets !

-Een fiere Karel Leemans met zijn eerste spruiten en zijn kleinkinderen.

-“Charel van Pandoer’ op zijn akker.

12-06-2013 om 11:05 geschreven door Marcel Van Hoof

1983 – Zaterdag 2 juli : Eéndagstrip SP Leest naar de Ardennen

            Vanuit Leest, vertrek was om 7 uur, ging de tocht langs Hannuit, Hoei naar

            Durbuy waar een wandeling op het programma stond.

            Via La Roche en Andenne belandden de deelnemers in Borzee waar het

            middagmaal genuttigd werd.

            In de namiddag ging het langs Rochefort, Ciney naar Spontin met een bezoek

            aan de mooie tuinen van Annevoie.

            Via Namen en Jezus-Eik werd rond 23 uur thuisfront Leest bereikt. 

1983 – 3 juli : 56^ste IJZERBEDEVAART

Guido Hellemans in ‘De Band’ van Augustus :

VLAANDEREN AAN DE IJZER

Opdracht : Aan de heerlijke dwazen die nog een stukje Vlaams idealisme overhielden.

Zondag 3 juli jl. had te Diksmuide de 56^e IJzerbedevaart plaats. Wij hebben deelgenomen met fierheid, ontroering en verdriet. De zoveelste bedevaart sinds ik als knaap met mijn vader voor de eerste keer meemocht en men nog gevaar liep op de waterkanonnen van de rijkswacht te botsen. Sindsdien is er inderdaad veel gewijzigd. De nieuwe toren staat recht, federalisme is nagenoeg een feit, en toch…

Met de oorlog 14-18 is het begonnen. De Duitsers vielen ons land onrechtmatig binnen. Koning Albert deed een plechtige oproep tot de beide volkeren :

‘Vlamingen, gedenk de slag der gulden sporen’.

‘Walen, gedenk de 600 Franchimontezen.’

Vele Vlaamse vrijwilligers –meestal idealisten- boden zich aan. Maar het bekwam hen slecht. Zij werden gekommandeerd door een Vlaams onkundige, en wat wel erger was, door een Vlaamshatende overheid. De eenvoudige Vlaamse ijzersoldaten dierven aanvankelijk  niet protesteren. Wij zijn maar een knechtenvolk. Maar het gesar en onbillijke behandeling werden zo gortig dat reactie moest komen. De intellectuelen en de moedigsten (want intellect is helemaal geen waarborg voor durf) kwamen in verzet. Verzet tegen de vreemde kommandotaal (80% der frontsoldaten waren Vlaming, en meer dan 80% der officieren waren franssprekend). Heel veel is er dus nog niet veranderd, verzet tegen de partijdige behandeling, verzet tegen schending van het briefgeheim door de overheid.

De Vlaamse beweging die reeds vroeger geboren was, werd hierdoor bovenmate geprikkeld.

Gans Europa werd zwaar beproefd en Vlaanderen lag tussen hamer en aambeeld. België heeft nooit veel gegeven om Vlaanderen, maar wel veel afgenomen.

Gelukkig voor de Vlaamse frontsoldaten waren er nog de ‘grote zielen’ (de dode zielen waren de verkrachters van recht en wet aan het front, d.w.z. de vlaamshatende overheid).

De ‘grote zielen’ waren de honderden Vlaamse idealistische soldaten, de achtergebleven moeders en vaders ‘gevuld’ met verdriet, de Vlaamse legeraalmoezenier Jan Bernaerts; de onvergetelijke legerdokter Frans Daels; kapelaan Cyriel Verschaeve wiens kapelanij, juist achter de vuurlinie, steeds een toevluchtsoord was voor alle Vlaamse soldaten; de Vlaamse artistieke soldaten als Dr. De Gruyter, Juliaan Plateau, Jef Goossenaerts, Staf Brugen e.a..

Zij stichtten het fronttoneel, dat na de oorlog zou uitgroeien tot het legendarisch Vlaams Volkstoneel. Velen van hen werden naar de strafkampen in Frankrijk gestuurd waar ze o.a. hout moesten hakken. Of naar de vuurlinies gezonden. Of kregen bij ziekte onvoldoende medische bijstand.

Slechts een paar voorbeelden uit de talloze :

-Renaat De Ridder (de heilige van de Ijzer) werd gestraft met 4 dagen gevang omdat hij schriftelijk protest had aangetekend tegen de onbillijke behandeling. Nadien werd hij gedood door een ‘verdwaalde Belgische kogel’, bij vergissing (?)

-De gebroeders Van Raemdonck werden met hun compagnie naar een Duitse stelling gestuurd, en toen men ze later dood in elkaars armen vond weigerde de overheid hun een waardige begrafenis uit schrik voor een ‘Vlaamse manifestatie.’

-Joe English bleef drie dagen zonder verzorging toen hij een blindedarmontsteking had opgelopen. Hieraan is hij dan ook bezweken.

-Lode De Boning en Frans Van der Linden werden gestraft omdat ze plakbriefjes schreven met hun grieven op.

-De korporaal Lode De Boninge werd dubbel gestraft omdat hij behoorde tot de verboden Vlaamse beweging aan ’t front. Als korporaal snelt hij zijn jongens te hulp in ’t gevecht waarbij zijn hoofd verbrijzeld werd.

-Frans Van der Linden meldt zich ziek voor de eerste maal bij de legerdokter die hem toesnauwt : ‘carottier de flamingant’. Verontwaardigd keert hij terug, liep dagen onverzorgd met koorts rond, totdat hij, vervoerd naar ’t hospitaal te Brugge, er op 3 november 1918 stierf.

De oorlog –dit waanzinnig menselijk gedoe waarbij jonge mensen tot profijt veelal van een aantal ijdeltuiten en beunhazen achter een vlag de dood worden ingejaagd zogezegd op ’t veld van eer- raakte ten einde. De Vlaamse gemeenschap werd zwaar gestraft, zoals hier steeds het geval in dit ‘happarte’ land. (Noot : de auteur maakte hier een allusie op José Happart)

Tijdens het weekeinde van 4, 5 en 6 september 1920 gingen enkele honderden bedevaarders (studenten en oud-strijders) naar Steenkerke, waar het grafmonument van Joe English werd ingewijd (ontwerp door Karel Lateur, de broer van Stijn Streuvels). Tijdens deze hulde sprak men de wens uit elk jaar samen te komen op een plaats waar de meest populaire Vlaamse doden begraven liggen, om al de gesneuvelde jongens te herdenken. Een comité werd gevormd en de volgende bedevaart (11/9/1921) had plaats te Steenstrate bij het graf van de gebroeders Van Raemdonck. Op zondag 21 augustus 1922 was het te Westvleteren naar het graf van Renaat De Rudder.

Op 26 augustus 1923 was het te Oeren-Alveringem omdat “men” daar in de nacht van 9 – 10 februari 1918 heldehulde-grafzerkjes had geschonden.

Het comité kocht een stuk grond te Kaaskerk-Diksmuide en op 31 augustus 1924 had daar de volgende bedevaart plaats (de 5^de). Meteen was de jaarlijkse bedevaart naar de graven van de Ijzer geboren, en dit jaar was het de beurt aan de 56^ste.

Ondertussen is er veel gebeurd. Een toren werd opgericht, meerdere aanslagen door ‘onbekenden’ hadden plaats op personen, huizen en de toren die totaal vernield werd. Een nieuwe toren werd gebouwd, het puin van de oude toren heeft men deels gelaten als schrijnende aanklacht tegen de haat in dit land, een mooie pax-poort werd gebouwd met de brokstukken van de oude toren. Vlaamse gesneuvelden werden naar de ijzervlakte vervoerd en bijgeplaatst in de crypte onder het puin van de oude toren, beelden van Vlaamse doden werden gehouwen, zodat wij te Diksmuide het mausoleum van Vlaanderen hebben staan.
Gedichten werden geschreven, liederen gecomponeerd, enz.

Waarom die herinneringen ?

1.Als dank aan de onbaatzuchtige inzet van de Vlaamse doden en strijders die aangetoond hebben dat oorlog de grootste waanzin van de mensheid is. ‘Nooit meer oorlog’ staat in vier talen op de ijzertoren. Wij lezen wel over vreemde helden, soms met ontroering, maar de eigen groten worden inderdaad vaak vergeten. Ons land is in vele opzichten klein.

2.Als herinnering en tegelijkertijd als oproep, dat er in dit land bijna 40 jaar na de feiten nog steeds geen AMNESTIE is verleend. Over hardvochtigheid gesproken.
Zelfs de Belgische bisschoppen, die nooit geschitterd hebben inzake vlaamsgezindheid, hebben een paar jaar geleden een plechtige oproep gedaan tot amnestie, ook de Paus in Zuid-Amerika. Overal kan dit, hier niet.

Hoe wil men dan liefde voor de staat ?

“Hier liggen hun lijken,

als zaden in ’t zand

Hoop op de oogst ?”   vraagt de dichter.

“Maar de grond was verdord,

als een akker van steen,

waar het zand ligt verstort,

en komt ooit de tijd

dat het zomer wordt ?”

 Komt ooit de tijd dat het zomer wordt ? (figuurlijk dan) Ik weet het niet. Het heeft er niet de schijn van. We zullen afwachten. Gelaten en geslagen, of verbeten en opstandig ?

“In Flanders Fields

met zijn blauwvoeten en zeemeeuwen,

met zijn verminkte graven

en geschonden doden

In Flanders Fields

dit schone land, waarvan

wij zonen zijn.

In Flanders Fields.”

11-06-2013 om 18:20 geschreven door Marcel Van Hoof

Eddy De Smet naar een schets van

zijn ‘baas’ Georges Herregods.

1983 – Julinummer ‘De Band’ : Eddy De Smet zwaait af (assistent van Aalm. Herregods)

“Beste mensen, mijn verhaal speelt zich af in een klein Brabants dorpje. Een dorpje van ongeveer 2000 inwoners gelegen tussen Vilvoorde en Melsbroek, aan de autosnelweg Brussel-Mechelen.

Momenteel is Peutie een landelijk dorpje en is gedeeltelijk afgesteld op het industriële Vilvoorde. Dit belet niet dat aan de rand van de gemeente verscheidene uitgestrekte bossen zijn die hun gunstige invloed laten gelden voor een gezond en aangenaam leefmilieu.

Veel bezienswaardigheden zijn er niet, gezien branden en verwoestingen weinig spaarden. De kerk, gebouwd rond 1900, bevat een werk van David Teniers de Jongere, getiteld ‘De zeven werken van Barmhartigheid’ (1660). Niet te verwonderen, gezien de schilder lange tijd in deze streek woonde.

Het vroegere kasteel Batenborch, zetel van de plaatselijke heerlijkheid, heeft een middeleeuwse oorsprong. Momenteel blijft er van het oude slot niet veel meer over.

Maar de rust en kalmte zijn uit Peutie nog niet verdwenen…

Als men van Mechelen naar Brussel reist via de E-10 dan ziet men op zo’n 10 km van Brussel langs rechts een aantal moderne blokachtige gebouwen. Dat is dan de kazerne. Een moderne kazerne. Het kwartier Majoor Housiau. Daar werd ik 10 maanden geleden opgeroepen om mijn dienst te vervullen. De eerste maand was dus de opleiding tot soldaat. Gedurende die vier weken gaan ze daar van een gewone brave burger eens een straffe, stoere soldaat maken. Dat is water in een mand scheppen. Hoe kan men nu  iemand die van toeten noch blazen afweet, op vier weken leren marcheren, groeten en al dat andere gedrill, leren sluipen, kruipen en kamoefleren, leren schieten, laat staan een geweer vast houden. Ook proberen ze je wat bij te leren over graden, over nucleaire, biologische en chemische oorlogsvoering en nog over vele andere dingen die ik al 9 maand vergeten ben. Na die maand kent misschien de helft van een peleton het geleerde. Van die helft draagt de helft hiervan nog iets mee na de tweede maand,enz.

Oorspronkelijk zou ik mijn dienst vervullen als telefonist. Zoals jullie allemaal weten zit ‘den aalmoezenier’ ook in Peutie. Gedurende mijn eerste maand trof ik hem eens en zijn bediende zwaaide toen toevallig af. Gezien mijn codenummer toevallig in aanmerking kwam, kon ik die plaats innemen. Ik was in de zevende hemel. Ja, bij een aalmoezenier werken dat is een droom die slechts voor één is weggelegd. Nogal wat beter dan die stomme transmissies en bovendien mocht ik nu elke dag om 5 uur naar huis. En dat is veel waard als je soldaat bent.

Daar wil elkeen voor tekenen. Meteen werden ook alle kampen, manoeuvers, schietoefeningen, wachten en piketten afgeschaft, want ik was onmisbaar (neem dit maar met een korreltje zout) op het bureel van de Padre. Dat waren zowat de normale voordelen die ik had. Ook waren er nog andere voordelen wanneer er weinig werk was. Dan wist ik wel altijd iets te doen. Zo had ik dan tijd om de planten van de kapel een beetje vocht te geven, of om den boel wat op te ruimen want na een klei- of verfslag kon het er nogal stofferig uitzien… Ook vond ik nogal eens de tijd om een boek of krant te lezen. Die had ik daar wel genoeg. Ik zat bij de bron. Juist naast ons bureau is de bibliotheek met leeszaal waarin een uitgebreid  pakket kranten liggen (wel 20 verschillende). Dus lectuur genoeg.

Nu heb ik het enkel nog maar gehad over de stille momenten die ik had (en die de aalmoezenier nooit had). Nu één en ander over het werk bij een aalmoezenier. De hoofdschotel was wel het typwerk. Er moest redelijk veel geslagen worden. Ik heb dagen gehad dat ik niet van het machien wegkwam. Ook iedere maand typte ik enkele artikels voor ‘De Band’. Hier en daar liet ik enkele hoekjes open zodat mijn collega die artikeltjes een beetje versierde en opvrolijkte. Dan ging het geheel naar de drukkerij om vervolgens terug te komen en dan maakte ik er boekjes van. Wat er dan mee gebeurde weet ik niet maar feit is dat ze bij u allen in de bus komen.

Terug ter zake. Er wordt mij nogal eens de vraag gesteld of ik nu ook potten en mozaïeken kan maken. Neen hoor. Geloof me, den eerste den beste maakt zoiets niet. Men moet er iemand voor zijn die deze talenten bezit en dan speelt ook de langdurige ondervinding nog een grote rol, voor zover ik hiervan op de hoogte ben.Voor kleiactiviteiten was er trouwens in de kazerne geen tijd. Regelmatig echter werd bij het afscheid van één of andere hoge piet aan de aalmoezenier gevraagd een herinneringsgeschenk vanwege de kazerne te maken. Wat ik dan te doen had was de klei kloppen en rollen, dus klaar maken om er iets uit te snijden of te vormen. Ook heb ik enkele mozaïken gevoegd met cementcol. Meer heb ik niet gedaan, meer kon ik trouwens niet.

Voor de rest was er ook nog een hele boel correspondentie. Er kwamen daar dagelijks een heel pak papieren toe en er moesten er met momenten ook veel verstuurd worden.

De eerste twee weken van iedere maand zijn altijd de zwaarste, dan komen de nieuwelingen aandraven met hun ‘problemen’ nadat de aalmoezenier hen heeft toegesproken in de cinemazaal. Soms is het wel een ganse processie.

Ik zorgde ook dat er hier en daar affiches te lezen kwamen i.v.m. de H. Missen, of één of andere bedevaart, of i.v.m. andere kerkelijke aangelegenheden. Ik zorgde er ook voor dat er wat muziek op een casette kwam voor de zondagsmis. De liedjes werden uiteraard door de aalmoezenier gekozen.

Ik heb een mooie legerdienst gehad met proper, afwisselend en niet te veel werk, maar toch genoeg om aan de verveling te ontlopen. Tijdens die 10 maanden heb ik heel veel, praktisch alles, te danken aan de aalmoezenier. En langs deze weg doe ik dat dan nog eens. Van harte bedankt aalmoezenier !!!

Tot slot nog een prettige anekdote.

Naast ons bureau is de bureau van het culturele centrum. Daar werk An, een vrouwelijk B.V. Zij had haar auto eens verkeerd geparkeerd vlak voor de oprit omdat er geen plaats was. Dus voor den aalmoezenier was er geen parkeerruimte. Hij had niet beter gevonden een papiertje tussen de ruitewisser van An haar auto te steken. Aangezien een boefer toch niet kan lezen of schrijven waren er geen problemen voor den aalmoezenier en zijn fars. Dan ging hij vertellen dat de militaire politie haar hadden geboekt. Waarschijnlijk was het een waarschuwing maar verzetten zou aangeraden zijn. An stormde vol paniek naar haar auto en reed weg. En zo rap als de wind placeerde de aalmoezenier zijn karretje op de verboden plaats. Hij stond en dat was het voornaamste en An kon enkele honderden meters verder een plaatsje gaan zoeken.

An heeft nooit beseft dat ze was beet genomen. Maar ja, wat zou je willen, een BV en dan nog wel een vrouw !!!

Of den aalmoezenier nu geboekt is geweest of niet, hij heeft het me nooit komen zggen.

In alle geval hij stond verkeerd geparkeerd…

    Eddy.”

11-06-2013 om 18:10 geschreven door Marcel Van Hoof

De kleine Theo Teughels in de armen

van zijn vader Louis.

1983 – Juli  : Leestenaars treden zo uit de oude doos. (Verzameling Stan Huysmans)

Een opstel van Theo Teughels van 28 maart 1954 :

GROOTVADERS HOND.

“We reden voor een paar maanden naar de zee. Daar gingen we naar de familie WAUTERS-TEUGHELS. Bij deze familie hadden ze een hond, die heette Cixi, en Cixi had toen zeven jongskens. Mijn oom Antoon zegde : ‘Als ge een hond moet hebben, zeg het dan maar.’

Grootvader dacht even na en zegde : ‘Ja, ik wil een hondje. Deze avond zal ik hem komen halen.’ En hij zocht uit het nest het schoonste diertje.

Het hondje was een paar maanden oud, het had lieve oogjes, lange oortjes, gekruld haar op zijn lijf en een kort staartje zwierde achteraan. Het kon al wat keffen en alleen eten.

’s Anderendaags, als we van de duinen terugkwamen, gingen we nog goeiedag zeggen, wat praten en reden we met ons hondje weg. We hadden het in de auto gezet op een kussen. Toen we onderweg waren vroeg grootvader : ‘Maar, hoe gaan we de hond noemen ? Max ?’ was zijn voorstel. ‘Neen !’ zeiden we allen. ‘Even nadenken…’ zegde hij dan weer.

‘Boel zullen we hem noemen’, zegde onze vader gauw. En ’t was dan Boel.

We waren goed thuis gekomen. En ’s anderendaags zijn we de hond gaan aangeven. Maar bij zijn naam is er iets bijgekomen. Thans heet hij : BOEL DE LA REINE DE LA PLAGE.

‘Dat is plechtig en hiermee wordt hij bijna van adel,’ zegt onze va.

Maar het is toch een deugniet en een heel slimme hond. Hij ging dikwijls lopen en op ne keer stond grootvader met een stok klaar tegen dat Boel zou terugkomen en grootvader gaf hem een pak slaag.Dat heeft Boel goed onthouden.

Boel is mijn beste vriend, mijn liefste Boeleke en met zijn vele krullekens precies een warreboeleke.”

De schrijver Theo TEUGHELS :

-Tijdens het schooljaar 1953-’54 leerling in het 7^de leerjaar.

-Geboren te Mechelen op 9 september 1942.

-Oudste zoon van Louis TEUGHELS  en Mathilde ABSILLIS, Blaasveldstraat 26.

-Gehuwd te Rome in 1975 met Stef MACHTENS uit Sterrebeek (onderwijzeres).

-Wonende Moorselstraat 15 Sterrebeek (deelgemeente van Zaventem)

-Beroep : vanaf 1959 meubelmaker in Mechelse firma, sinds 1978 Technisch leraar Houtbewerking (Technische vakken) Leuven Groep T, Dekenstraat 3.

-Kinderen : Luc en Wim.

-Studies na het 7^de leerjaar : 1 jaar Oefenschool Mechelen, 3 jaar Vakonderwijs Houtbewerking TSM – A3, daarna 2 jaar avondonderwijs na dagtaak als volgt

onderverdeeld : 3 jaar meubeltekenen TSM, 4 jaar meubelontwerp SITO – B2, 1 jaar Academie Mechelen – sierboetseren, ornamentstekenen, 3 jaar Pedagogiek – Pedagogisch diploma. – Leuven.

Hobby’s :

“Mijn werk is mijn hobby en vice versa,” zegt Theo,”liefst meubelen ontwerpen en maken.”

Maar zijn hobby schoot onvoorziens volop in actie en hij voelde zich bijzonder hoog in zijn element bij de aankoop in 1973 van het oud hoeveke in de Oude Leestse Baan, nr.37 (=’t Strijp). Een droom zou hij proberen gestalte te geven. Zijn eerste raming was de restauratie te verwezenlijken in één jaar, wat uiteindelijk uitliep tot vijf jaar. Maar het resultaat, lezer : aardig, fijn, esthetisch, smaakvol, puik.

Ik stel ’t volgende vast : toen Theo de Leestse school verliet, heeft hij een jarenlange kamp ingezet voor hogerop. Veel moed en kiemend zelfvertrouwen, het nodige moreel, sterke en rustige kracht, drijven hem taai en koppig door, niet bang voor de hele lange inzet. Er groeit in hem iemand die zijn doel niet wil loslaten. In de dingen die hij stelt, let hij op het einde, mikt scherp naar wat hij op het oog heeft. Elf jaren avondschool na zijn dagelijks werk is een lastig pak en een zware torn, waarvoor men veel moed moet scheppen en houden.

Daarbij mag ik vermelden, dat Theo lange maanden een voor zichzelf moeilijke en voor zijn ouders een bijzonder beangstigende tijd heeft doorgemaakt, toen zijn gezondheid, langzaam, maar steeds erger, en uiteindelijk uitzichtloos de sukkeldreef in geraakte. Maar een jongen, die van kleinsaf geleerd werd, voor allerlei werk en moeilijkheden niet om te gaan, die geoefend is zich pal te zetten, zich veel te kunnen ontzeggen, heeft door die taaie levensregel zijn wil gestaald, beschikt meer dan een ander over de nodige reserve – WIL en HOOP en KRACHT en VITALITEIT en STUWING en ENERGIE en DOORZETTINGSVERMOGEN.

Waar hier in België geen hoop meer was voor hem, zonder amputatie van zijn been, heeft hij, met een straal van hoop, de weg naar KASSEL (Duitsland) genomen. Een zeswekenlange behandeling in een kliniek aldaar zette hem weer op de weg naar de volkomen genezing.

Gelukkiglijk. Maar voor mij zit ook Theo zelf daar voor iets tussen. In elk geval, ik meen dat hij tot hiertoe voldoende spreuken ere heeft aangedaan : willen is kunnen. Met de wil kan men bergen verzetten. Waar een wil is, is een weg. En bijzonder deze : een mens zijn wil is een mens zijn leven. Om deze vaststelling ben ik blij dat zijn opstel uit de oude doos heden in mijn handen is gevallen. Kranige jongen, taaie kerel.”

Wie is wie in het opstel ?

-De grootvader : Theodoor Teughels (‘Dore van Noldus’), schrijnwerker te Leest, Dorppl. (+).

-De familie Antoon en Virginie  WAUTERS-TEUGHELS, hoteliers in DE HAAN aan Zee, schoonbroer en zus van Theodoor Teughels (++).

-De vader : Lode Teughels (‘Lowie van Dore’).

Theo groet langs deze Band vanuit Sterrebeek zijn medeleerlingen van het 7^de leerjaar : De Prins Raymond, Lauwers Willy, Moons André, Nuytkens Daniël,  Somers Herman, Spoelders René, Verbruggen Leon en Verhoeven Herman. Wat ik me nog goed herinner, zegt hij, is dat onze klas in 1954 enkele weken in de Kouter (nu parochielokalen) gehuisvest was. Daar had de meester een heel hoge lessenaar staan, zo’n antiek katheder…

Inderdaad Theo, dat herinneren we ons nog. Die lessenaar was een oud en zeldzaam stuk, haast versleten door de tijd en ’t gebruik door Juffrouw Hellemans Mathilde en haar voorgangers. Zeker, dat waren daar plezante dagen. Een oud en muf lokaal, met de sfeer en lucht van 1879, maar nieuw begeesterd door frisse jonge harten. We lieten ze maar schilderen, letterlijk en figuurlijk, in de jongensschool. Blij dat we waren, dat ons klaslokaal in de Scheerstraat daar, moest dienen om beurtelings ingenomen te worden door de andere drie klassen, wegens schilderwerken (uitwendig en inwendig) voor een nakende grote  en plechtige conferentie. Gelukkige tijd van toen…

    Stan Huysmans.

11-06-2013 om 18:04 geschreven door Marcel Van Hoof

1983 – Julinummer van ‘De Band’ : René De Laet – Terug van Weggeweest.

“Eén van die sympathieke missionarissen die ons op geregelde tijd een briefje sturen is René De Laet. Na meer dan twee jaar Zaïre is hij op vakantie in zijn geboortedorp.

‘Op die drieëndertig jaar missiewerk ben ik zeven maal weergekeerd en telkens heb ik mijn moeder in uitstekende gezondheid weer teruggezien. Maar deze keer is het anders, ze lijdt aan geheugenverlies en maakt het niet meer zo goed’, vertelt hij.
Bij het verschijnen van deze juli-band zit René ergens in Cannes (Zuid-Frankrijk) bij de ‘Paters van Afrika’ om terug op adem te komen. De natte voorjaarsmaanden hadden hem moe en depressief gemaakt. Voor hij vertrok hadden we nog een interview met hem.

-‘Hoe is de situatie in het land van Mobutu ?’

-‘Zaïre is een lachertje ! Het land is bankroet en ieder trekt z’n plan. Ik geef u een voorbeeld : de streek waar ons missiewerk is, daar zijn veel goudmijnen. De situatie is zo dat er grote fabrieken zijn om het goud te exploiteren. Deze fabrieken worden geleid door Zaïrezen en alle posten zijn bezet. Maar deze mensen zijn onbekwaam om hun verantwoordelijkheid op te nemen. Ze kunnen hun werk niet plannen en zo komt het dat van veel goud winnen geen sprake is. Hetgeen wel gewonnen wordt gaat langs smokkelwegen naar de grens of wordt op de zwarte markt versjacherd zonder dat het land er wel bij vaart.

Zaïre kan niets uitvoeren en krijgt daarmee geen vreemde deviezen in handen. De meeste jonge mannen delven zelf goud. Het goud wordt gewonnen en bewaard in zakken of ketels en alles wat maar bruikbaar is. Wanneer de hoeveelheid goud groot genoeg is, verkopen ze die. Zo gaat het goud van hand tot hand. Ieder trekt zijn winst op tot het goud bij de handelaar of de smokkelaar komt. Het vijftiende parool klinkt : ‘Trek je plan.’

Alles is ontredderd. De beschaving die de blanken brachten is helemaal weggevallen. De zwarten kunnen het niet alleen aan. Zo komt het dat de wegen stuk en niet onderhouden worden. Er is te weinig brandstof voor het autoverkeer, de post werkt niet, enz…

Artikel vijftien van het wetboek : ‘Ieder trekt zijn plan.’

-‘En het missiewerk, kan dat nog ?’

-‘Ik werk in Bunia, in het N.O. van Zaïre. Ons bisdom is ongeveer zo groot als België en bestaat uit 13 parochies. In elke parochie is een kapel en soms een school. Elk dorp heeft een dorpsraad (je kunt dat vergelijken met onze kerkfabriek). De catechist is verantwoordelijk voor de parochie. Hij zorgt voor de misviering, het koor, het ziekenbezoek en het begraven van de doden. De mensen in de parochie betalen bijdragen voor zijn maandloon. Die bijdragen worden ook gebruikt voor het bouwen van een school of kapel en andere zaken die de parochie nodig heeft. De missie helpt met raad en daad. Zij bezorgt de mensen in de parochie het hout, de golfplaten, enz. Alle materialen voor het bouwwerk en de inrichting.

Alles wat in de brousse moet aangebracht worden voor de inrichting van de school en de kapel gebeurt  door het zoek- en vliegwerk van de missie. Om de Zaïrezen de waarde van het geld en  zin voor verantwoordelijkheid te leren kennen, moeten ze de missie betalen voor de ontvangen goederen.

Wij missionarissen hebben  nog een grote taak in Zaïre, maar onze grootste taak is nu de catechisten meer verantwoordelijkszin bij te brengen. De missiecel werkt nu nog goed, maar de situatie verslechtert zienderogen. Eens zullen de catechisten en inlandse priesters ons werk moeten overnemen. Zolang kan Zaïre nog niet zonder de missie. De missie werkt in de parochies, aan de herstelling van wegen en bruggen. Ze organiseert de medische hulp in de brousse, ze speelt postbeambte en raadgever…en noem maar op.’

-‘Hoe kunnen we helpen ?’

-‘In de koloniale tijd hebben wij hun rijkdommen uit de grond gepierd. Nu dat ze alleen staan met hun problemen en op zoek zijn naar hun ware identiteit kunnen we hen niet in de steek laten. Alleen met ons geld kunnen ze overleven. Met ons geld kunnen ze medicijnen, voedsel en alles kopen wat nodig is voor hun levensonderhoud. Wie wil meedelen kan steeds storten op mijn rekening bij de Raiffeisenkas te Leest voor het missiewerk van Pater De Laet.’

Dank u, René De Laet voor het interview en zeker voor uw inzet in Zaïre. De redactie van ‘De Band’ belooft hierbij de eerste storting op uw missierekening over te maken.

    Karel Soors”.

-René De Laet (Schets : Georges Herregods)

-De missionaris in vroeger tijd. (Foto : familie Voet)

06-06-2013 om 12:08 geschreven door Marcel Van Hoof

1983 – 30 juni : De Mechelse Week :

                    A.B.C. BOUWMARKT en V.V.Leest stappen in huwelijksboot.

“’Waar een wil is, is een weg’ is de veelzeggende leuze die men in het Oscar Van Kesbeeckstation aantreft. Deze leuze is tevens kenmerkend voor de werking van V.V. Leest.
V.V. Leest is bovendien ook een ploeg van werkers die resultaten willen zien van hun inspanningen. Vandaar dat de leuze ‘De club zal zegepralen’ nog het meest van al begeestert bij Leest.

Bij V.V. viert men dit jaar het 10^e voetbalseizoen. Men wil in het seizoen 1983-84 dan ook iets presteren. Het bestuur heeft grote verwachtingen en deze werden uiteengezet op een persconferentie bij Candries Sport.

Om het seizoen 83-84 iets te presteren heeft het bestuur ook belangrijke stappen gezet om dit doel te realiseren.

Na een tijdje in de bedreigde zone verbleven te hebben kon V.V. Leest zich vorig seizoen nog op een mooie zevende plaats nestelen op het einde van het seizoen. Wanneer men echter met een ploeg hogerop wil is het nodig dat de zwakke schakels in het elftal veranderd worden. Daarvoor is uiteraard geld nodig en Leest bekostigde steeds de transfers door de opbrengsten van de jaarlijkse Leestse Volksfeesten. Dit festijn werd dit jaar een ramp en men ging een sponsor zoeken. In tijden van economische crisis is dit uiteraard zeer moeilijk om een bedrijf te vinden dat enkele tienduizenden in een voetbalploeg wil steken van tweede provinciale.  V.V. Leest vond echter in ABC-Bouwmarkt, Steenweg op Blaasveld 23 te Mechelen een betrouwbare firma die het provinciaal voetbal genegen is. Met ABC-Bouwmarkt sloot Leest een overeenkomst voor drie jaar, beginnende vanaf het seizoen 1983-84.

Deze overeenkomst voorziet, naast het gratis ter beschikking stellen van uitrusting voor al de ploegen, ook nog een belangrijke financiële tegemoetkoming. Over het bedrag wou men bij Leest weinig kwijt. Wel staat vast dat het enkele tienduizenden is. Gust Emmeregs verklaarde dat het zeker boven het normale bedrag ligt dat sponsors aan provinciale ploegen geven.

Bij een eventueel stijgen naar eerste provinciale of een degradatie naar derde, wordt de jaarlijkse financiële bijdrage procentueel verhoogd of verlaagd.

Bij V.V. Leest is men de sponsor, de ABC-Bouwmarkt, en in het bijzonder de heer Beckx, afgevaardigd beheerder, uitermate dankbaar voor deze voor Leest uiterst belangrijke sponsor.

Seizoen 1983-84

Stijgen naar eerste provinciale is dan ook het doel van het komend seizoen. Al zegt Gust Emmeregs dat promoveren geen must is dan drukt hij wel op het feit dat de ploeg die wil promoveren zeker voor Leest zal moeten eindigen en met zijn ploeg zal moeten afrekenen.

Nog voor het afsluiten van de transfermarkt riep V.V. dus de pers bijeen en maakte de transfers bekend. Het kwam nog maar eens tot uiting in welke goede verstandhouding V.V. Leest leeft met K.V. Mechelen.

De vier nieuwe spelers die men aantrok, hebben alle vier iets met K.V. Mechelen te maken.

Patrick Pisse, Francis Spinnael, Jos Bogaerts en Rudy Wouters zijn de nieuwe gezichten bij Leest.
Patrick Pisse speelde vorig seizoen bij Muizen maar is echter van K.V. en werd vorig seizoen aan Muizen uitgeleend. Nu gaat hij voor 1 jaar over naar Leest.

Ook doelman Francis Spinnael gaat voor 1 jaar de kleuren van Leest verdedigen. Spinnael speelde vorig seizoen bij de Uefa-juniors van K.V. Mechelen en was zelfs enkele wedstrijden actief in de tweede ploeg.

Jos Bogaerts zal zowat de taak van Hans Schöning moeten overnemen. Hopelijk voor Leest met meer succes. Bogaerts kan immers een rijke ervaring als eerste klassespeler in de balans gooien. Voor twee seizoenen speelde Jos negen wedstrijden in de eerste klasse. Dit jaar zat hij ook enkele malen op de bank maar speelde voor de rest in het reserve elftal van Malinois.

Ook Jos gaat voor 1 jaar over.
De vierde speler is Rudy Wouters. Wouters speelde ook vroeger bij K.V. Mechelen maar werd vorig seizoen verkocht aan Humbeek. Deze club stond hem dan op zijn beurt voor 1 jaar af aan Leest.

Ook Guido Slachmuylders speelt volgend seizoen terug bij Leest. Slachmuylders was vorig jaar ook al actief in de ploeg die nu gesponsord wordt door ABC-Bouwmarkt, maar was nog steeds eigendom van geel en rood. Leest nam deze aanvaller nu terug over voor 1 jaar, nu echter met een optie.

Voeg bij deze vier oud KV-spelers nog Guido Slachmuylders en William Selleslagh en V.V. Leest heeft dus een echt geel en rood tintje.

Op de vraag hoe dit komt gaf Emmeregs volgend antwoord : ‘K.V. Mechelen is zeer redelijk geweest in het vaststellen van een prijs voor deze spelers. Wanneer wij moeten spelers gaan kopen bij andere provinciale clubs dan kost ons dit een pak geld meer. Tevens steek ik het niet onder stoelen of banken dat K.V. mijn geliefde club is al sedert mijn jeugd. In ’54 reeds ik zelfs met mijn fiets naar Gent om er K.V. zien kampioen te spelen. Zij kregen er echter een 4-1 nederlaag te slikken en ik kon mijn bloemen onderweg weggooien’.

Ook zijn er spelers die V.V. Leest verlaten. Het merendeel gaat naar S.K. Leest. Zo vertrekt Wilfried Piscador definitief. Leo Verhasselt voor 1 jaar en ook Harry Cauwenbergh voor 1 jaar naar de ploeg in Leest die vanaf volgend seizoen actief zal zijn bij de Belgische Voetbalbond.

Leon Marivoet kocht zichzelf vrij en Benny De Win gaat definitief over naar de Brabantse derde provincialer F.C. Zemst. Julien Van den Broecke gaat als speler-trainer zijn geluk beproeven bij Zulte in West-Vlaanderen.

De belangrijkste overgang is misschien deze van 1^ste jaars kadet Paul Muysoms voor 3 jaar naar K.V. Mechelen. Muysoms is de belangrijkste jeugdspeler bij Leest. Hij bezit talent en door de goede betrekkingen tussen de kampioen van tweede klasse en V.V. Leest kon men bij de ploeg van Gust Emmeregs niets anders doen dan de vraag van K.V. inwilligen betreffende de overgang van Muysoms.

De eerste ploeg zal volgend seizoen onder de leiding staan van Ivan Emmerechts. Hij was vijf seizoenen actief bij Muizen.

   Jan Segers.”  

Een delegatie van het bestuur van V.V. Leest met de vertegenwoordiger van ABC Bouwmarkt.

06-06-2013 om 07:24 geschreven door Marcel Van Hoof

1983 – 25 en 26 juni : Schoolfeest stedelijke lagere school

            Zaterdag 25 en zondag 26 juni ging in de stedelijke lagere school gelegen

            Ten Moortele te Leest het jaarlijks schoolfeest door.

            Amper een jaar na hun oprichting heeft de vriendenkring van de school o.l.v.

            Edmond Polspoel, tezamen met de leerkrachten o.l.v. Stan Gobien voor de

            tweede maal een geslaagd schoolfeest op haar actief.

            Dank zij de inkomsten van vorig jaar konden allerlei financiële tussenkomsten

            worden verleend zoals onder meer een gratis schoolreis voor alle kinderen,

            tussenkomst in de zeeklassen, aankoop van boeken die worden uitgedeeld op het

            einde van het schooljaar, een moederfeest, wafelenbak en aankoop van allerlei

            kleinere schoolbehoeften.

            Ook dit jaar een welgevuld programma : mini-voetbaltornooi met 12 ploegen die

            door de leerlingen zelf samengesteld werden, op zaterdagavond een kaartavond,

            gymoefeningen, een gymkana (is een verzameling van een reeks

            behendigheidsoefeningen op de fiets) met medewerking van de Mechelse politie.

            Ongeveer 50 kinderen namen er aan deel.

            Verder allerlei kleine leuke spelletjes zoals eendjes hengelen voor de allerkleinsten,

            het gewicht raden van een fruitkorf, enz.

            Uniek was een reeks van twee toneelstukjes waarvan de tekst door de leerlingen

            zelf werd verzonnen en het dekor ook door hen werd geconstructeerd.

            (‘De bende van het Hertsveld’ en ‘de Teletijdmachine’)

            Zondagavond kreeg de school uit handen van schepen Joris en uit naam van Bloso,

            een plaket overhandigd , een onderscheiding uitgereikt aan de meest sportieve

            school van het Vlaamse gewest.

            Een hele eer voor een plaatselijke school met amper 80 leerlingen.

            In het bestuur van de “Vriendenkring” zetelden o.a.  Edmond Polspoel

            (voorzitter), Mevr. Van Laenen, Mevr. Verschueren, Jozef Vloeberghen,

            Theo Van Moer en Eddy Apers. (Samengevat uit DMW van 30/6/83)      

            (zie ook in deze Kronieken onder 30 juni : het infoblad ‘Schakel’.)

1983 – Dinsdag 28 juni : Schoolreis  kinderen van de Stedelijke Lagere School Leest

            De kinderen van de 1^ste t.m. de 4^de klas gingen op schoolreis naar de Antwerpse

            Zoo, de haven en een speeltuin. Dezelfde dag trokken de leerlingen van  de

            5^de en 6^de klas met een andere autocar naar de Ardennen.

            Zij bezochten de spelonken van Goyet, maakten een boottocht op de Maas en

            brachten een bezoek aan de frisdrankenfabriek van Spontin.

            Ook hun dag werd afgesloten met een speeltuinbezoek.

1983 – 28 juni : Marc VLOEBERGEN zwaaide af.

Na acht maanden geduldig wachten en aftellen was het eindelijk zover : Soldaat-Milicien VLOEBERGEN Marc zwaaide af. In ‘De Band’ van augustus gaf hij een korte schets van zijn militaire dienst :

“Op 3 november 1982 is het allemaal begonnen. Vele jonge mensen stonden toen om 14 uur voor het grote onbekende. Er stonden ons zes weken te wachten waarin we opgeleid zouden worden als chauffeur-zwaar-vervoer.

Naast deze opleiding genoten we ook nog een basisopleiding als echt soldaat. Drill, wapenkunde, E.H.B.O., tactiek en dergelijke waren dagelijkse kost. Er werd ons vooral geleerd hoe we ons goed moesten camoufleren. Als volleerde zwarte pieten kropen we op klaarlichte dag door de plassen en door de modder met een wapen in de hand en met een helm op ons hoofd die bij sommige soldaten veel geleek op een mini-moestuin.

Half december, toen we zogezegd al een echt soldaat geworden waren, muteerden we naar Neheim, een klein stadje in de buurt van Soest, gelegen op 308,5 km van de Kloosterhoeveweg. Van de twaalf jongens die toen muteerden van Heverlee naar Neheim werden er slechts vier aangeduid om voor de rest van hun legerdienst als chauffeur te fungeren. Ik was één van deze vier en daar heb ik nooit spijt van gekregen. Chauffeur is immers één van de beste jobkes die er in het leger zijn. Ja, als er geen zendingen waren moesten wij wel wat kuisen of wat schilderen, maar dit deden we volgens een eigen tempo en dit lag beslist niet te hoog !

Met twee verhuizen naar België en een totaal van meer dan 4.000 kilometer kan ik zeker niet 

klagen. Daarenboven heb ik nog een mooi stukje Duitsland kunnen bewonderen. Ik kan jullie verzekeren dat de streek rond Neheim één van de prachtigste is van gans Duitsland : een heuvelachtig landschap, kabbelende riviertjes en, op tien kilometer van de kazerne, het grootste en prachtigste meer van Duitsland : de Möhnesee.

Dit alles kon ik dagelijks bewonderen door de vele zendingen maar ook door de militaire voetbalploeg van Neheim. Ik werd immers een paar keer geselecteerd om met ‘onze’ ploeg de eer van Neheim hoog te houden en hierdoor kreeg ik ook de kans om een beetje door Duitsland te reizen, zelfs tot op enkele tientallen kilometers van het Ijzeren Gordijn.

Meer dan zes maanden heb ik in die omgeving vertoefd. Samen met collega’s miliciens hebben we er allerlei streken uitgehaald en hebben we flink wat gek gedaan.  Maar in het leger moet men een beetje gek doen om het zelf niet te worden. Gek ben ik er niet van geworden…en rijk evenmin, 75 fr. per dag gedurende de eerste zes maanden en 100 fr. voor de twee laatste is immers bitter weinig !

Achteraf bekeken is mijn legerdienst lang niet slecht geweest. Het leger kan fijn zijn maar men moet het einde kunnen zien. En het einde is er.

Tenslotte wil ik iedereen bedanken die mij op gelijk welke manier geholpen heeft mijn legerdienst enigszins lichter te maken door mij te bedenken met een briefje, een krant, een tijdschrift, een kleine attentie en zelfs een bezoekje. Ik denk hier vooral aan mijn ouders, broers en zuster, vrienden, kennissen en, last but not least, de redactie van De Band.

Aan allen hartelijk dank en…vergeet niet heimelijk te lachen als je een soldaatje tegenkomt !

   Marc Vloebergen.”

1983 – 30 juni : Uit ‘Schakel’ Infoblad van de Vriendenkring van de Sted.Lag. School

“Geachte ouders, beste vrienden, meisjes en jongens,

Vandaag is het de laatste schooldag van dit schooljaar 1982-83 ! Het is een prachtig schooljaar geweest zeker dan de laatste weken ! Eens de proefwerken voorbij, was er het schoolfeest op 25 en 26 juni ll. ! Het is een prachtig schoolfeest geworden in alle opzichten.

De leerlingen willen we daarom proficiat wensen met het werk dat ze gepresteerd hebben !

De spelertjes van de ploegen van Club Brugge, Anderlecht en Standard Luik hadden zoveel bijval dat er haast meer fotografen op het veld stonden dan voetballertjes. De grotere leerlingen hebben er in hun demonstratietornooi minivoetbal een doelpuntenkermis van gemaakt. In 4 wedstrijden werden maar liefst 21 doelpunten gescoord. ..

De gymkana was ook een succes ! Ongeveer 50 kinderen hebben eraan deelgenomen !

Nu zijn de fietsen weer eens gecontroleerd en kunnen eventuele foutjes hersteld worden. Zo kan de vakantie veilig worden ingezet want we zijn er zeker van dat de fietsen niet in de garage zullen blijven staan. Al de deelnemers hebben een sticker ontvangen van de verkeerspolitie van het Mechels Verkeerspark en ook nog een reflector !

De gymoefeningen van de leerlingen van de 1^ste tot en met de 4^de klas werden uitgevoerd voor een groot aantal toeschouwers ! En weer wensen we de leerlingen proficiat in de eerste plaats omdat ze allen hebben meegedaan maar ook omdat ze het voortreffelijk hebben uitgevoerd.

En dan de leerlingen van de 5^de en de 6^de klas met hun toneelopvoeringen. De beide toneelstukken duurden elk ongeveer een gans uur ! Dat was wel heel lang ! Voor sommigen hebben ze een eeuwigheid geduurd ! Er waren spelertjes bij die al een uur voor de aanvang hun tranen niet konden bedwingen…niet van ontroering maar van de plankenkoorts ! Anderen kregen het pas later wanneer ze het podium op moesten ! Zij zegden dat hun maag begon te draaien, dat ze zich ziek voelden ! Daarbij was er dan nog de hoge temperatuur in de gymzaal en nog eens de warmte van de spots met een kracht van maar liefst 8000 Watts !

De ouders verschoten ervan hoe hun kinderen die thuis zo’n grote mond opzetten, op het toneel haast brave lammetjes waren. Stille kinderen persten alles uit hun longen om zich toch maar verstaanbaar te maken ! Maar we hebben nu ook ondervonden dat de frêle kinderstemmen het niet konden halen tegen een met ongeveer 250 personen gevulde gymzaal !

En toch…hebben ze allen hun schrik overwonnen en we zijn er zeker van dat het een volgende keer veel beter zal zijn. Wij zullen zorgen voor kortere stukjes en dan wordt het zeker een succes ! Dus ook aan alle toneelspelertjes een proficiat ! Jullie hebben niet alleen jullie ouders en familieleden aan het lachen of schreien gekregen, jullie hebben er –ondanks de ongunstige omstandigheden- een uitstekende vertoning van gemaakt !

Ook de ouders en de oud-leerlingen  willen we danken  voor hun medewerking ofwel als spelers in het mini-voetbaltornooi ofwel als supporters van een of andere ploeg.

Ook de mensen die aan de kaartavond hebben deelgenomen worden bedankt ! Ze waren op deze zomerse avond nog met meer dan zestig spelers.

Het schoolfeest is op alle gebieden een succes geweest. Ook op financieel gebied en de leerlingen zullen daarvan het volgend schooljaar zeker profiteren !

Op dinsdag, 28 juni ll. gingen de leerlingen van de 1^ste tot en met de 4^de klas op schoolreis naar de Antwerpse Zoo, de haven en een speeltuin. Het weer was prachtig ! Het was niet te warm en niet te koud ! Ze hebben veel gezien en zich uitstekend geamuseerd.

Dezelfde dag gingen de leerlingen van de 5^de en de 6^de klas met een andere autocar naar de Ardennen ! Zij gingen de spelonken van Goyet binnen en zagen er hoe de voorhistorische mensen geleefd hebben; ze maakten een boottocht op de Maas. Dan bezochten ze ook nog de frisdrankenfabriek in Spontin, maakten een wandeling met een flinke klimpartij en besloten hun schoolreis met een speeltuinbezoek !

Een dag later was er de jaarlijkse voetbalmatch tussen de leerlingen van de 6^de klas en de leerkrachten.

En zo is het donderdag 30 juni geworden ! De laatste schooldag van dit schooljaar kregen alle leerlingen hun eindejaarsrapport. De proefwerken werden gemaakt in een broeiende, bijna tropische hitte. Naar het einde toe waren de resultaten niet zo schitterend meer ! Toch hebben  de meeste leerlingen zich bijzonder  goed ingespannen. Wij gooien niet met de punten en elk puntje dat op het rapport staat, is verdiend !  Wij zijn er zeker van dat we de ouders hiermee een eerlijk beeld geven van de mogelijkheden van hun kinderen ! Zo strooien we niemand zand in de ogen en zullen er later geen valse verwachtingen worden gesteld !

Want dan zouden de teleurstellingen nog groter kunnen zijn en dan zijn we er ook zeker van dat de schuld aan de leerkrachten van onze school zou gegeven worden !  Daarom zijn de leerkrachten van oordeel dat ook hier het spreekwoord ‘Eerlijk duurt het langst’ vast en zeker van toepassing is en blijft !

Vandaag is er voor de ouders die dat wensen nog een oudervergadering met bespreking van de eindejaarsuitslagen vanaf 16u30 tot 19 u in de school. U bent er van harte welkom !

Tenslottte wensen we U namens de Inrichtende Macht, de Heer Schepen van Onderwijs, alle leerkrachten het personeel van de school en ook namens de leden van de Vriendenkring een opperbeste zomervakantie toe !

De leerlingen die naar het secundair onderwijs overgaan wensen we veel succes toe !

Dat ze blijven doorwerken zoals ze dat in onze school gewoon waren en sommigen zouden zeker nog beter kunnen indien ze meer inzet betoonden !

Het gaat jullie goed !

Aan de andere leerlingen zeggen we tot ziens volgend schooljaar !

Het schooljaar 1983 – 84 dat begint op donderdag 1 september e.k. zal er eentje worden met nieuwe initiatieven en met nog meer vreugde. Vreugde in het leren (want dat komt toch steeds op de eerste plaats), vreugde in het naar school gaan en vreugde in het samen wat kunnen presteren !

Nogmaals een uitstekende en veilige zomervakantie en tot ziens volgend schooljaar !

Met de beste groeten,

Namens de leden van de Vriendenrking, de Voorzitter Edmond Polspoel.

Namens de leerkrachten en het personeel van de schol, het Schoolhoofd Stan Gobien.”

“PS: Tijdens de zomervakantie zullen de leerkrachten die ouders en leerlingen bezoeken die een nieuwe klastitularis krijgen ! Ook nieuwe leerlingen worden uiteraard bezocht !”

06-06-2013 om 07:15 geschreven door Marcel Van Hoof

1983 – Zondag 19 juni : TENNISKAMPIOENSCHAP VEVOC

“Het was die dag werkelijk prachtig weer. De stemming was dan ook in verhouding. Het was als op de grote dagen van Wimbledon, alleen het gras ontbrak.

Onze Vevoc-dames speelden een slopend kampioenschap. Zij moesten ieder zes sets spelen, en dat deed zich vooral voelen aan de voeten. In de namiddag werden dan ook tapes, kleefbandjes en andere hulpmiddelen gebruikt om de voeten te beschermen.

De finale werd betwist tussen Lea HOFNER en Vera LAUWERS. Het was een spannend finale want bij 5-5 stand werd het voordeel geregeld van kamp gewisseld. Het was tenslotte Lea die het haalde. Voor de 3^de en 4^de plaats won DE RAEDT Mimine van Liesbeth CADEE en Wikke LAUWERS werd vijfde door van Emilia VERBRUGGEN te winnen.

Bij de heren werd er eerst een schifting gespeeld. De zes winnaars en de zes verliezers werden daarna in één reeks ondergebracht.

Er werd keihard gespeeld en naargelang het tornooi vorderde kon men vaststellen dat de balwisselingen talrijker en krachtiger werden. Sommigen bewezen dat ze met een beetje oefening zelfs Wimbledon nog kunnen halen.

Uitslagen heren :

11^de – 12^de plaats VETS M – MOORTGAT E. : 4 – 3

9^de – 10^de plaats  DE WIT P. – DE LAET H. : 4 – 3

7^de – 8^ste plaats   CLEYMANS P. – DE MAEYER V. : 5 – 1

5^de – 6^de plaats   DE LAET C. – SMETS V. : 5 – 1

3^de - 4^de plaats   BRASSEUR J. – VAN MEDEGAEL M. : 6 - 4

1^ste – 2^de plaats VAN DEN HEUVEL J. – PRAILLE P. : 6 – 1.

Aan de positieve reacties  te horen na deze tennisdag, kunnen we zeggen dat het een geslaagde activiteit was, die misschien volgend jaar bij voldoende interesse opnieuw zal hernomen worden.

P.S. Al wie een onderbroek mist, kan deze afhalen bij V. De Maeyer in ’t café.”

(‘DB’, augustus ’83)

1983 – 23 juni – De Mechelse Week :

            Geert De Bruyn op de sukkel. (Foto)

“Vorig seizoen was voor Geert De Bruyn werkelijk geslaagd geweest. Hij boekte toen in totaal 14 overwinningen : 12 bij de nieuwelingen en nog eens 2 toen hij in juli overstapte naar de juniores.

Het huidige wielerjaar hield dus mooie verwachtingen in. Niets was echter minder waar. Tot nu toe behaalde deze junior maar één overwinning te Eppegem, buiten een 2^de plaats, drie 4^de plaatsen en enkele malen binnen de eerste tien.

De reden van dit minder presteren is in de eerste plaats een medisch probleem.

Geert, die momenteel al een 14-dagen inactief is, sukkelt namelijk met een virus op de spieren. Het gevolg daarvan was dat hij in de wedstrijd geregeld krampen kreeg, die stilaan langer en heviger werden. Zodoende draaide deze renner minder vlot de pedalen rond, zonder dat hij eigenlijk wist wat daar de oorzaak van was. Geert geraakte daardoor uiteraard ontmoedigd en zocht noodgedwongen het doktersadvies op. Hijzelf hoopt nu dat hij vlug van zijn kwaal verlost is, om zich terug in de eerste gelederen van het peleton te kunnen nestelen. Dit was een eerste oorzaak van het minder presteren, maar Geert heeft dit jaar ook al met onnoemelijk veel pech moeten afrekenen. Ofwel was hij betrokken in een valpartij, ofwel reed hij lek of sukkelde met een ander fietsdefect, zoals in zijn thuiswedstrijd te Leest. Toen geraakte zijn fietsspaken uit de haak, net op het moment dat de beslissing in de wedstrijd viel. Spijtig voor Geert, want iedereen toont zich graag voor zijn eigen supporters. Het ontlokte bij bewuste renner de reactie los dat hij misschien beter zijn kandidatuur had gesteld voor het Belgisch kampioenschap daags na de wedstrijd te Leest. Over zo’n kampioenschap wist Geert ons nog twee anekdotes te vertellen van tijdens zijn nieuwelingenperiode. Tweemaal nam hij deel. De eerste keer te Mettet zat hij goed mee vooraan in de sprint met 50 renners op een 500 m van de meet, toen hij in volle snelheid tegen een onvoorzichtige supporter opbotste die over de nadar-afsluiting was geklommen. Het jaar nadien moest hij opgeven tengevolge van een hevig bloedende neus, opgelopen toen weer een supporter de renners wou verfrissen op een beklimming en Geert de hevige waterstraal recht op het aangezicht kreeg. Wedstrijden waar hij echt zijn zinnen op zet, lopen blijkbaar steeds slecht af. Dit is mede de oorzaak dat hij nooit op voorhand zal uiten hoeveel overwinningen hij dat jaar zal behalen. Geert is immers niet het type dat voortdurend aanvalt, daar hij kan bogen op een sterke sprint.

Hopelijk kan hij vlug terug de fiets op om te trainen, iets wat dagelijks gebeurt, zowel individueel als met clubmaat Philip Maerivoet, maar echter nooit overdreven. Je mag natuurlijk op die jonge leeftijd nog niet teveel van je krachten aanspreken, wil je nadien ook nog een rol spelen. Het seizoen is uiteraard nog lang en het zou ons verbazen moesten we niets meer horen van deze Leestse renner. Mocht dit echter wel het geval zijn, is dat nog geen reden om paniekerig te gaan doen, want als 1^ste jaars nieuweling kende hij ook veel pech en het jaar nadien won hij daarbij toch ook 12 maal. (R.V.H.)” 

1983 – 23 juni : “Met gans de basisschool dromen in het prachtige sprookjesbos ‘de Efteling.’

            (Blikvangers, ‘Schoolkrant’, Vrije Kleuter- en Basisschool, ’83)

1983 – Vrijdag 24 juni : Midzomernachtwandeling van Leefmilieu Leest

            Deze wandeling van ongeveer twee uur vertrok om 21u30 op de Leestse Dorpplaats.

            (‘DB’, juli)

1983 – 25 juni : Stuif-In

            Met D.J. Eddy De Groot van Radio Reflex ten voordele van S.K.Leest Lady’s.

            In zaal Sint-Cecilia vanaf 20 uur. Kaarten 50 fr ( in voorverkoop 40 frank).

-Te Eppegem haalde Geert De Bruyn zijn enige seizoenspalm binnen. (foto : DMW)

-De folder van de ‘Stuif-In’ van de SK Lady’s.

05-06-2013 om 08:43 geschreven door Marcel Van Hoof

1983 – Zaterdag 11 juni : BARBECUE in de tuin van het ‘Hof ten Broecke’.

            Folder van Volksunie Hombeek-Leest :

‘We krijgen dan toch nog een zomer, net op tijd voor onze

                     BARBECUE

Die ingericht wordt op zaterdag 11 juni in de tuin van het ‘Hof ten Broecke’, Kerkenblokweg 18 te Leest. Alles is voorhanden om er een gezellig zomerfeest van te maken :

-op het houtskoolvuur : vleesspiesjes, hamburgers, witte en zwarte pensen.

-gebak naar ieders meug.

-allerhande gerstenat, wijnen, frisdrank…

Voor de muzikale omlijsting wordt alleen beroep gedaan op het vogelkoor van de Zennevallei.
Iedereen welkom van 18 u. af.”

1983 – 11 juni – Gazet van Mechelen : Yvan Emmerechts traint V.V. Leest

“Yvan Emmerechts traint voorlopig voor één seizoen VV Leest, de ploeg van Gust Emmeregs.

De nieuwe Leestse trainer was meerdere seizoenen bij FC Muizen actief, maar zag het daar niet meer zitten.

Ondanks zijn voortijdig ontslag neemt trainer Julien Van den Broecke in alle vriendschap afscheid. Hij gaat in de buurt van Harelbeke aan de slag.

Op het vlak van transfers is Leest tot nog toe minder bedrijvig.

Gust Emmeregs : ‘Wij voeren een voorzichtige politiek en willen eerst zicht hebben op de ramp die ons overkwam. Guido Slachmuylders en William Selleslagh blijven. Schöning integendeel vertrekt. De overgang van Wilfried Piscador naar SK Leest ligt ook vast.”

1983 – Zondag 12 juni : Eéndagsreis van S.K. Leest naar Vlaamse Ardennen.

            Leden van de spaarkas betaalden 200 frank, niet-leden 300 frank.

1983 – 14 juni – Gazet van Mechelen : Nieuwkomer SK Leest

“SK Leest, reeds 15 jaar actief in het Katholiek Sportverbond, wil van volgend seizoen af uitkomen in de competitie van de Belgische Voetbalbond. Het bestuur, onder voorzitterschap van Jean Van Dam, heeft deze stap weloverwogen en de voor- en nadelen van deze beslissing afgewogen.  Omdat er meer pluspunten ontdekt werden heeft men de stap gewaagd.

Secretaris Jean Apers (foto) : ‘Wij hadden vernomen dat in het Mechelse nog slechts twee ploegen in de competitie van de voetbalbond mochten actief worden. Daarom hebben wij de beslissing niet langer uitgesteld. Nu krijgen we ook de kans om meer in de bekendheid te treden en een ruimer publiek aan te trekken omdat in vierde provinciaal heel wat derby’s met ploegen zoals Heffen, Hombeek, Rapid en Tisselt op het programma staan en de verplaatsingen tot een minimum beperkt worden.  Dat was vroeger in het Katholiek Sportverbond een van de grote problemen. Daar speelden we in derde en moesten meestal aantreden tegen Antwerpse ploegen, zelfs een verplaatsing naar Essen diende gemaakt.

Ander pluspunt is dat wij vanaf volgend seizoen ook inkomgelden zullen mogen innen.’

Dat zulke overstap ook heel wat problemen met zich meebrengt ligt voor de hand. Maar daarvoor gaat het dynamisch bestuur niet uit de weg en heeft de meeste hiervan reeds opgelost.

Weerom secretaris Apers : ‘Vooreerst moeten we zorgen een jeugdelftal op de been te brengen. Hierbij hebben we geweldige steun gekregen van Racing Mechelen. Uit een aanbod van meer dan dertig scholieren hebben wij na onderhandeling met de betrokken spelers en hun ouders er momenteel veertien kunnen vastleggen. Met nog enkele Leestse jongeren is dit probleem van de baan. Ook voor de seniores stellen zich enkele problemen. Een vijftal spelers, reeds enkele jaren actief bij ons, maar nog aangesloten bij een andere club van de Belgische Voetbalbond, waar ze meestal niet aan hun trekken komen, moeten nu getransfereerd worden. Ook van Racing Mechelen komen Van Calster en Vlassenroot over. Als trainer hebben we Harry Cauwenbergh aangeworven, tot voor kort nog actief in tweede provinciaal  en een man met heel wat ervaring. Ook de werkzaamheden aan een tweede terrein zijn gestart en het hoofdterrein wordt gedraineerd zodat de bespeelbaarheid er zeker zal op vooruitgaan.’ (lh)”.

1983 – 16 juni  - De Mechelse Week : Oost-Vlaanderen het wielerterrein van

                                                                                Gino De Leeuw (foto)

“Een ranke en bruingetaande renner, dat is een korte beschrijving van de in Leest inwonende 2^de jaars junior Gino De Leeuw van Vlug en Vrij Muizen. Bij de nieuwelingen behaalde hij 1 overwinning en als 2^de jaars junior twee 2^de plaatsen, een 3^de plaats te Hofstade en verder meestal binnen de eerste tien. Het klein aantal zeges is vooral te wijten aan de matige spurtgaves waarover Gino beschikt. Men kan deze renner meer als een klimmerstype beschouwen of toch zeker als iemand die houdt van het heuvelachtige parcours. Om die reden traint hij ook het meest in Oost-Vlaanderen, vooral bergop en dit tot hij goed vermoeid geraakt. Dat vormt zijn programma voor dins-, woens- en donderdag; vrijdag rijdt hij alleen de spieren los. Bij zijn training staat hij al enigszins onder de begeleiding van een kinesist uit Kessel-Lo. Het is deze persoon die hem ook verlost heeft van een lastige rugkwetsuur, opgelopen na een valpartij tijdens zijn laatste nieuwelingenjaar. Deze buiteling was er de oorzaak van dat Gino achteraf een volledig jaar inactief bleef. De geklemde spieren bezorgden hem zoveel last, dat hij meestal na 50 km al moest opgeven. Dit letsel lijkt nu genezen.

Gino traint niet alleen het liefst in Oost-Vlaanderen, hij rijdt er ook graag de wedstrijden. Vooral omdat er aldaar een andere mentaliteit heerst. De renners omringen je veel meer ook tijdens de wedstrijd, hetgeen in Antwerpen alleen voor of na de koers gebeurt. Zelfs voor hem vreemde supporters moedigen hem aan of feliciteren hem na de wedstrijd. Na zijn thuiswedstrijd te Leest vormt zijn lievelingswedstrijd dan ook deze in Erondegem, een hellend parcours met veel kasseien. Voor dit laatste moet je wel over een degelijke stuurvaardigheid beschikken, iets wat Gino tijdens het dooie winterseizoen aanscherpt door ontspannen aan cyclo-crosswedstrijden mee te doen.

Buiten deze manier van trainen dachten wij ook dat Gino zijn sprint wel wou bijschaven, maar daarvan ziet hij niet dadelijk de noodzaak in daar hij meer een aanvallerstype is (meestal de eerste) en hij door zijn lange spieren toch nooit een rasechte spurter zal worden. Deze aanvallende manier van rijden vereist wel een continu vormpeil, iets waarover Gino wel beschikt, alhowel bij warm weer dat wel wat durft verminderen. Zo houdt hij er tevens aan 2 wedstrijden per week-end te rijden en zelden in de week. Bewuste renner wil zich zo volledig inzetten om ook bij de liefhebbers nog mee te kunnen. De nakende legerdienst kan hierbij (zoals bij velen) wel een probleem vormen, maar Gino denkt wel in België zijn dienst te mogen vervullen  om zo stevig en regelmatig te kunnen doortrainen. De wens om ooit beroepsrenner te worden, zal één van zijn grote betrachtingen blijven. (R.V.H.)” 

1983 – Zondag 18 juni : Benefietdag Rampenfonds Leest

            In de Mechelse groentenhal aan de Zandpoortvest startte de “Benefietdag” om

            14u30 met een mini-handelsbeurs met verkoop van beschadigde goederen zoals

            personenwagens, rietwerk, fietsen, radio’s en tv’s, porselein en bestekken,

            zonnebanken, optiekvoorwerpen, bloemen en planten,salons en meubelen.

            Onder de leuze “alles moet weg” boden de handelaars die schade leden door de

            ingestorte tent, hun goederen aan sterk gereduceerde prijzen aan.  Hiermee

            recupereerden ze een deel van de opgelopen materiële schade.

            Eveneens om 14u30 werd in de Mechelse groentenhal een gevarieerd

            namiddagprogramma aangeboden met de bereidwillige medewerking van

            verenigingen als de Kon.Fanf. Sint-Cecilia van Hombeek-Plein, de Kon.Fanf.

            Vreugdegalm uit Heffen, de tafeltennisclub Rubens uit Walem, volksdansgroep

            Korneel uit Leest, de Kon.Kat.Turnkring Sint-Jozef Mechelen, Jennifer en The

            Honeybees uit Mechelen en de Kon.Fanf. Sint-Cecilia uit Leest.

            Om 20 uur startte een te Mechelen nooit geziene sterrenparade met ronkende

            namen als Marva, Stella, John Terra, Danny Fisher, Sylviana, Fancy, Paul

            Anderson, Micha Marah, Ivo Franklin, Freddy Stewart, Eric Van Neygen, Pascal

            Molly, Sarah Kane, Gene Summer, Kikki Amity, Anita Leoné, Connie Neefs,

            The Five Pennies met Rob De Nijs…

            De algemene inkomprijs bedroeg 150 fr en er waren zo’n 1.500 toeschouwers

            opgekomen.   

            De opbrengst, zo’n 500.000 frank kon aan de benadeelde standhouders worden

            overhandigd. 
 

Foto’s :

-De secretaris van S.K. Leest Jean Apers.

-Gino De Leeuw

-Enthousiaste fans op de Benefietavond in de Mechelse groentenhal.

03-06-2013 om 17:53 geschreven door Marcel Van Hoof

1983 – 5 juni : Chiro aanwezig op eucharistieviering “moeder Stinne”

            Die zondagnamiddag kwam de chiro mee eucharistie vieren om hun bivakmoeder

            moeder Stinne te bedanken.

            Justine De Hondt was op 24 maart 1895 geboren en op 16 mei 1983 overleden.

            Zij huwde in 1920 met Corneel Solie.

            Moeder Stinne was reeds bivakmoeder in de jaren 1950-56, dat was in de periode van

            onderpastoor Stanny De Decker. Ze was er bij in Velm, Baarle-Nassau en

            Warnant.

            Toen de chiro in 1970 op zoek was naar een derde kookmoeder viel de toen

            75-jarige Stinne met veel plezier in. En ook de daaropvolgende bivakken in

            Koersel-Stal, Zutendaal, Bastogne en Bocholt was zij van de partij.

            (‘DB’, augustus ’83)

Justine ‘Stine’ De Hondt was te Kapelle-op-den-Bos geboren op 24 maart 1895 en overleed in het rustoord ‘Den Kerselaere’ te Heist-op-den-Berg op 16 mei 1983, drie weken voor de chiro haar kwam herdenken.

1983 – Zondag 5 juni : Hengelkampioenschap K.F. St.-Cecilia

            Op de visvijver van de Humbeekse Lijnvissers.

            Winnaar werd Vic De Maeyer en daarmee de eerste hengelaar die dit kampioenschap

            driemaal wist  te winnen.  (‘Toeters en Trompetten’, nr.4 van 1983)

1983 – 11 en 12 juni  : Op bezoek bij Frank De Prins in Soest

Eindelijk was het er eens van gekomen ! We zouden onze collega-chiroleider Frank De Prins eens gaan bezoeken in het verre Duitsland, waar hij momenteel zijn legerdienst klopt.

Hij had ons uitgenodigd om op 10, 11 en 12 juni naar de ‘opendeurdagen’ van de kazerne ADAM in Soest te komen. De ‘4^de Compagnie Médicale’ waarbij hij toebehoort, zou er een wijntent uitbaten en je kon er naar de militaire demonstraties komen kijken of in de Möhnesee gaan zwemmen of zonnen.

Met zes leiders (Willem Van Linden, Dirk Peeters, Paul Van Roy, Dirk De Smet, Frans Lamberts en Bart Lauwens) zouden we uiteindelijk naar Soest reizen tot we het bericht hoorden dat Frank waarschijnlijk op ‘boerenverlof’ naar huis ging komen. Op vrijdag 10 juni kregen we pas het nieuws dat dit verlof aan Frank geweigerd was en dat hij ons zaterdagmiddag in Soest verwachtte.

Die zaterdagmorgen om O7u15 hebben we dan met twee auto’s de lange tocht aangevat. Met ‘de Willem’ en ‘de Dolf’ aan het stuur togen we richting Antwerpen om daar, langs Turnhout over Venlo de Duitse grens te overschrijden. In Nederland pauseerden we even om onze ‘patatten af te gieten’ en onze stramme beenspieren even uit te strekken, want er lagen nog vele kilometers voor de boeg. In Duisburg staken we de Rijn over en zaten we weldra volop in het Ruhrgebied. In het Duitse Essen werd het tijd om te ‘essen’ en hebben we in een plaatselijke kroeg onze lekkere-van-thuis-meegebracht-boterhammetjes opgegeten. Gesterkt door deze maaltijd reden we verder om door de ‘flessennek’ van Dortmund richting Kassel te vorderen. Aan het bord ‘Auffahrt Soest’ sloegen we af om zonder problemen aan de kazerne Adam te arriveren. De Willem wou daar al direct binnenrijden, maar de nuchtere milicien van piket wees er ons op dat alleen voertuigen met een Duitse nummerplaat de kazerne mochten binnenrijden. Die hadden we juist niet bij ons, dus parkeerden we onze wagens in de graskant. Aan de ingang van de kazerne zagen we blij verrast Gerd, de zus van Frank en hun tante. In hun gezelschap zijn we naar de kamer van onze ‘milicien’ getrokken, die ons allerhartelijkst welkom heette. Het eerste wat hij in onze ‘pollen’ duwde waren ettelijke sloefen sigaretten van verscheidene merken.

Omdat het bijna middag was, stelde Frank ons voor om eens een aperitiefje in de wijntent te bezigen om daarna een bezoekje te brengen aan het restaurant. Terwijl Frank naar de refter trok, deden wij ons te goed aan het uitstekende en goedkope eten dat ons voorgeschoteld werd. De Belgische keuken en de Lamot smaakte ons goed.

Nadien kregen we van Frank een rondgang door de kazerne en we kregen het vermoeden dat hij niet bijster veel wist over al het tuig dat er stond, maar dat is begrijpelijk, Frank is een ‘ambulancier’ en die moeten veel wachten en rusten tijdens de manoeuvers.

Nadat we nog even de wijntent bezocht hadden, trokken we met gans onze bende, inclusief Gerd en hun tante, naar de Möhnesee. Dat is een groot stuwmeer waar een heleboel attracties aan verbonden zijn zoals roeien, surfen, zwemmen, zonnen, zeilen, enz.

Tijdens onze wandeling op de stuwdam zagen we daar ook een heleboel Belgische miliciens met hun liefje, vrouwtje, ouders of vrienden wandelen en de drukke sfeer van de kazerne ontvluchten.

…”

De vrienden vonden een slaapplaats bij een Duitse boer waar ze hun tenten opsloegen onder een ‘Kastanjerbaum’ in zijn tuin. Ze bezochten de vestigingsmuren van de oude Hansestad en namen deel aan een wijkfeest van Belgische families en hun buren en een laatste bezoek aan de wijntent.

De terugreis verliep zonder problemen.

(Verslag van Willem, Dirk P., Dirk D.S., Paul, Frans en Bart in ‘DB’ van juli 1983)           

1983 – 11 juni – Gazet van Mechelen : Voor de wandelaars.

            Het Kapellekenspad te Leest

“Deze wandeling bestaat uit twee trajecten. Vertrek voor beide routes aan de Sint-Annakapel. Het eerste traject is ongeveer 4 km lang. Het bijkomende traject is nog eens 6 km.

Vertrek aan de Sint-Annakapel aan de Mechelbaan bij de Zenne.

In 1913 werd op deze plaats een nieuwe kapel gebouwd. Tot voor drie jaar stond hier een wondermooi houten St.-Annabeeldje in een typisch Mechelse stijl 16^e eeuw.

Het werd echter laffelijk gestolen en is thans vervangen door een keramiekbeeld van de hand van aalmoezenier Herregods. Dit kapelletje was de vertrekplaats voor de bedevaart naar Scherpenheuvel. Voor de gevel staat een prachtige linde.

Het wapenschild van Mechelen staat op het bruggewelf over de Sint-Annakerk.

Langs de Mechelbaan togen we de Zenne over. We volgen echter onze weg voorbij het “Brughuis”, een oude dorpsherberg en stamcafé van veiling- en groentenboeren.

We trekken voorbij de pastorij links. De westergevel laat de ouderdom van dit gebouw aan belangstellenden kennen. Aan de herberg “’t Hoekske” draaien we de kasseibaan rechts in (Molenstraat).

Langsheen de vloeibeemden van de Zenne bereiken we de Sint-Apolloniakapel, deze heilige werd aanroepen tegen tandpijn en tandkwalen. Deze kapel werd door bereidwillige handen gerestaureerd in 1977. De keramiek (ook van G. Herregods) geeft de legende weer van Sint-Apollonia.

Vervolgens wandelen we links de Vinkstraat in. Bewonder rechts van u  de vallei van de Molenbeek (ook Aabeek genoemd). Aan huisnummer 49 slaan we naast de boerderij rechts een veldweg in. Deze weg loopt naar de Molenbeek.

In deze omgeving werd eertijds in diepe greppels vlas geroot.
We volgen de weg verder langsheen het canadabos, naar het hoger gelegen “Hertsveld”.

Hier treft men echte zandgrond aan waarop voor 50 jaar vlas en graan verbouwd werden. Door de bemesting en structuurverbetering wordt hier nu veelvuldig aan tuinbouw gedaan.

Het “Hertsveld” ligt 7 tot 9 m boven de zeespiegel.

De naam “Hertsveld” komt van “Herdgang”  en “Herdschap”. Beide woorden duiden op een gebied van woeste grond (met bos,open vlakten, heide naar verwilderd gebied).

We volgende de aardeweg tot aan het kruispunt (9 m hoogtepunt).

Vanop dit punt kan men de kerk van Heffen en de kanaalbruggen van Willebroek,Tisselt en Kapelle-o-d-Bos waarnemen. Achter u ligt de watertoren van Leest.

Keuze

Hier kan men de keuze maken : ofwel de korte wandelweg (links) nemen ofwel de grote route volgen rechtdoor.

Voor de korte Kapellekensweg , gaan we de weg links en komen terecht op de Juniorslaan aan het kapelleke van de Boerinnengilde. Beschrijving verder in tekst.

Aan voormeld hoogtepunt (9 m) begeven wij ons verder tot op een asfaltweg de “Hertstraat” genaamd. Deze weg moeten we links inslaan. Aan het eind draaien we rechts de Blaasveldstraat in. Aan de driesprong gaan we rechtdoor. Rechts van ons ligt de hoeve van de familie Bernaerts die het jaartal 1864 draagt.

Zo bereiken we de kapel van Onze-Lieve-Vrouw van Bijstand. Deze kapel werd in 1901 opgericht door de familie Bernaerts. Merkwaardig is wel dat de kruisweg in deze kapel in drie talen is opgesteld (Engels,Spaans en Frans). Het klokzaal wordt nog steeds getrokken bij het overlijden van een der buren.

Aan de kapel vervolgen we de weg links, een aardeweg die uitloopt op de Blaasveldstraat en die we even links opvolgen. Deze omgeving wordt “Zuurbos” genoemd vanwege de zure grond in de laagten en beemden. Op onze rechterkant merken we een dreef die we dan ook inslaan.

Eertijds liep deze dreef vanuit Blaasveld-Broek langs de “Rendelbeekhoeve” (Kleine Heide) naar het “Expoelkasteel” in Hombeek. Jammer genoeg is er op de dreef een huis gebouwd, bij voornoemde kapel. Deze dreef bevat een mengeling van bomen en planten, meestal eik, braam, els, berk, zelfs brem. Wie oog heeft voor de grondsoort merkt dat die hier heel wat zwaarder is dan op het zandig “Hertsveldgebied”.

De dreef loopt uit op een baantje. Hier kan men een keuze maken : ofwel de dreef blijven volgen, ofwel het betonbaantje volgen. Straks komen beiden terug samen.

Wanneer we de dreef volgen tot het einde kunnen we rechts een weg volgen die uitkomt op de betonbaan.

We bevinden ons nu in het gebied “Geuzenhoek” genaamd, officieel Grote Heide.

We gaan 100 m rechts het betonbaantje op, waar we dan links het veld ingaan.

De veldweg loopt over de Zwarte Beek en buigt om naar de grote baan voor Tisselt die we links in de richting van het dorp opgaan. Op de linkerkant ontmoeten we het kapelleke van O.L.Vrouw van Hofland.
We volgen dan de Juniorslaan, richting Dorp, tot voor de spoorweg, waar we rechts indraaien in de Lindelaan, na een kleine bocht in de baan zien we rechts een oud gebouw.
Dit is een resterend gedeelte van de “Augustijnenhoeve” die toebehoorde aan de Orde der Augustijnen en verpacht werd.

In de verte zien we de “Rendelbeekhoeve”. We gaan links de spoorweg over en vervolgen de weg. We bevinden ons hier op het gebied “Rennekouter”, een hoger gelegen plaats die vroeger zandig en onvruchtbaar was. Op de veldweg nemen we de splitsing links om langs een “lugustrum-haag” de Juniorslaan te bereiken.

Rechts van de kapel van de Boerinnengilde volgen we de Tisseltbaan.

We gaan terug over de Molenbeek. Plaatselijke bijnamen doen er aan herinneren dat eertijds het getij langs de Zenne ook hier waarneembaar was. Voorbij de beek vervolgen we de weg op een betere asfaltbaan die rechts afdraait. We komen op de Rennekouter.

Rechts van ons staat een langgerekt gebouw : de “Jezuietenhoeve” wat eveneens een pachthof was. Voor 50 jaar was hier een herberg “De Wip” genaamd.

We nemen de eerste veldweg links die in de Elleboogstraat komt en naar het Hof ter Haelen leidt. Dit was vroeger een “leenhoeve”.

Wanneer we verder gaan komen we aan een kruispunt waar het mooi-onderhouden kapelleke van O.L.Vrouw van Fatima prijkt (1945).

De asfaltbaan rechts van het kruispunt draagt de naam “Tiendeschuurstraat”.

We volgend de Kouterweg links en passeren links de doornhaag.

Een kasseiweg brengt ons tot bij de Sint-Jozefkapel aan de Dorpsstraat, wellicht de oudste kapel van de gemeente. Ook deze kapel kreeg een opknapbeurt.

We kunnen nu de Dorpsstraat volgen om het centrum en de kerk te bereiken. Het dorpsplein is omgeven door een stoere romaanse kerktoren en een hoogopgetrokken “gemeentehuis” van Leest.

Een pintje of drankje in het dorpscafé is nu wel biezonder genietbaar.”

Foto’s :

-Sint-Annakapel

-Sint-Apolloniakapel.

01-06-2013 om 14:45 geschreven door Marcel Van Hoof

1983 – Zondag 29 mei : Gezellige dag van Chiro en KVG Zenne.

“Op 29 mei organiseren Chiro en KVG Zenne een gezellige dag waarop validen en mindervaliden in een prettige en ludieke sfeer samen kunnen spelen, dansen, zingen, babbelen… In de namiddag wordt er in verschillende groepen een kapelletjestocht afgewandeld tijdens dewelke men op diverse controleposten een groepsproef moet afleggen. De groepjes komen samen op het Hof ter Halen (bij V. Verschueren) waar men in stoet naar het dorp zal trekken met een geïmproviseerde fanfare op kop. Op de chiroterreinen is er gelegenheid tot barbecue en kan men een frisse pint drinken om vervolgens mee te doen aan de grote spelavond waarna het feest verder gezet wordt met een drankje, een dansje en een lach.

We hopen hiermee een steentje bij te dragen met de samenwerking tussen de verschillende Leestse verenigingen. Hopelijk zal deze dag slagen en u mag altijd eens komen kijken…en meedoen hoor…”

(Aankondiging van de chiroleiding in ‘De Band’ van mei 1983)

In ‘De Band’ van juli verscheen daarvan volgend verslag :

1983 – Zondag 29 mei : Lentewandeling KVG-Zennevallei

            Samen met de Chiro en KVG-Wezelhof richtte KVG-Zennevallei een

            lentewandeling in doorheen de Leestse natuur, van het ene kapelletje naar het

            andere, de zgn Kapelletjestocht.

            Na de wandeling kregen de aanwezigen een avond vol animatie, spel, zang

            en dans voorgeschoteld en werd de inwendige mens versterkt met

            barbecue-hapjes en een goed glas bier om alles door te spoelen.

            Deze organisatie was er gekomen onder impuls van Johan Vandeputte van KVG

            Leest, Vic Michiels van KVG Hombeek en Bart Lauwens van Chiro Leest.

            De bedoeling was om de mensen van KVG Leuven een stukje  van het landelijk

            Leest te tonen en tegelijkertijd een gezellige namiddag door te

            brengen en de vriendschapsbanden tussen de drie verenigingen nauwer aan te

            halen.

            De Leestse Chiro zag in dit opzet een gelegenheid om eens naar buiten te treden

            en over hun “muur” te kijken. Samenwerken en spelen met mindervalieden

            zou een rijke ervaring zijn voor groot en klein.  

            Er kwamen echter kinken in de kabel. De parochiezaal met aangrenzende

            chirohemen was per vergissing doorverhuurd en daarom moest in laatste instantie

            nog worden uitgekeken naar een nieuwe locatie. De redder in nood was de firma

            Pol Piessens die een zaal ter beschikking stelde.

            Het tweede probleem was dat KVG Leuven verstek liet gaan zodat het

            organiserend comité naar een nieuwe gast-vereniging moest uitzien.

            Deze werd gevonden in KVG Wezelhof (Groot-Zemst) die zeer graag op deze

            uitnodiging inging.

            Na het eetfestijn volgde een instuif en kregen alle deelnemers nog een

            afscheidsherinnering onder de vorm van een wenskaartje. 

Deze wandeling  van Chiro en KVG had schijnbaar simultaan plaats met die van de Volksunie Hombeek-Leest want in de ‘Mechelse Week’ van 2 juni verscheen volgend verslag :

Hombeek-Leestse VU op stap ‘Kapellekeswandeling’, aardig initiatief.

“Dat de Hombeek-Leestse afdeling van de Volksunie nog wat anders in haar mars heeft dan politiek voeren, bleek uit de organisatie van een ‘Kapellekeswandeling’ op zondag 29 mei.

Deze wandeling bleek nogmaals het zoveelste bewijs te leveren hoe weinig we onze directe omgeving kennen en leren waarderen. Velen kennen bijvoorbeeld de stranden en bezienswaardigheden langs de Spaanse kust als hun broekzak, maar vergeten hoeveel mooie plekjes de eigen gemeente telt. Spijtige zaak !

Deze negen km lange wandeling werd een belevenis voor jong en oud. Langs schilderachtige beken, door jong groen en vaak ploeterend door modderige veldwegen, was dit een ontspanningskuur als geen ander. Ruim dertig deelnemers die hun vrije zondagnamiddag opofferden om aan het vertrek te verschijnen.

Deelnemers die op heel de route, die over Leests, Blaasvelds en Heffens grondgebied liep, zowat zeven kapelletjes konden tellen. Alle met een eigen legende, een eigen stukje bewogen geschiedenis.

Even voorbij halfweg, of met nog drie kapelletjes voor de boeg, werd halt gehouden aan eethuis “’t Seel”  waar ieder zich tegoed deed aan een stevige boterham met beleg en een sterke kop koffie. De hongerigen kwamen dus ook dit keer weer niets te kort.

Samengevat werd de wandeling in elk geval een aanrader voor ieder die op een interessante manier een zondagnamiddag wou doorbrengen, en daar dan ook met alle gemak in slaagde. (pds)”         

En ook de Leestse socialisten lieten het niet aan hun hart komen :   

1983 – 29 mei : 8^ste Wijkenfietstocht van SP Leest

            Het parcours liep langs mooie plekjes en in het lokaal van elke wijkafdeling

            was er een gezellig volksspelletje voorzien. (‘DMW’, 26/5/83)

1983 – Zondag 29 mei : Schoolfeest Vrije Kleuter- en Basisschool

            “Een absolute topper – ‘Ons Schoolfeest’ ! Een nokvolle zaal, creatieve kinderen

            in prachtige kostuums en gelukkige ouders.”

            (Blikvangers ‘Schoolkrant’, ’83)

1983 – Juni : Emmerechts werd nieuwe trainer V.V. Leest

            Voorlopig voor één seizoen werd Yvan Emmerechts de nieuwe trainer van

            VV. Hij was meerdere seizoenen bij FC Muizen actief maar zag het daar niet

            meer zitten.

            Ondanks zijn vroegtijdig ontslag nam ex-VV Leest-trainer Julien Van den Broeck

            in alle vriendschap ontslag. Hij ging aan de slag als speler-trainer bij Zulte.

            Ander transfernieuws van de Leestse club : Guido Slachmuylders en W.

            Selleslagh bleven terwijl Hans Schöning vertrok, na onenigheid, evenals Wilfried

            Piscador, Leo Verhasselt en Harry Cauwenbergh die zouden overstappen naar de

            nieuwe provincialer S.K. Leest. Leon Marivoet verhuisde naar Kapelle en Benny

            De Win ging definitief naar Zemst.

            Als doelman werd Francis Spinnael aangetrokken, verder verdediger Patrick

            Pisse, middenvelder Jos Bogaerts en voorspelers Rudy Wouters en Jean Vos.

            De club ging ook scheep met een nieuwe sponsor : ABC-bouwmarkt. (Foto)

1983 – Zaterdag 4 juni : 3^de Grote Prijs Jef Vloeberghen voor nationale liefhebbers.

            Vertrek werd gegeven aan zaal St.-Cecilia en dit voor een afstand van 118

            km.

            Buiten de ruime prijzenpot (verdeeld tot de 30^ste plaats) was er voor de eerste

            naast de palm ook een beker geschonken door gemeenteraadslid Jef Vloeberghen.

            Voor de tweede geklasseerde schonk burgemeester Ramaekers nog een beker en

            de stad Mechelen deed hetzelfde voor de derde renner.

            Bij de 57 starters telde men 17 Nederlanders. De plaatselijke winnaar van vorig

            jaar, Dirk Van Dam, was opnieuw van de partij maar ditmaal achter het stuur van

            de eerste wedstrijdwagen.

            Winnaar werd Rupelspurter Walter Verstrepen uit Willebroek voor Hage Nap

            en Roger Van den Bossche.

Foto’s :  

-V.V.Leest voorzitter Gust Emmeregs stelde op een persconferentie de nieuwe sponsor voor. Links Staf Van Ingelgem, rechts Herman De Neef.

-Folder van de 3^de Grote Prijs Jef Vloeberghen.

-Walter Verstrepen uit Willebroek won te Leest zijn eerste koers van het seizoen.

-Links vooraan de Mechelse burgemeester Jef Ramaekers, geflankeerd door Daniël Nuytkens (links) en Jefke Vloeberghen.

30-05-2013 om 09:41 geschreven door Marcel Van Hoof