Gisteren was het weer te bar en boos, zoals Martin zou zeggen, we lieten Olen aan ons voorbijgaan. Vandaag is wsv Schelle zo vriendelijk een pijltje te hangen op nauwelijks 50 meter van de echtelijke voordeur. Daar kunnen we uiteraard niet aan weerstaan, we lopen er gelijk voorbij ! Traditiegetrouw is het schooltje om de hoek in de Lindelei rustpost. We houden er al meteen krijgsraad met voorzitter Jean-Pierre. Beslissen de 4,1 km (tweede deel van de 7 km) als opener te stappen tot startzaal Depot De Luxe, waar Hemiksem fier op is. Enkele stille straten en dan duiken we het ‘domein van Mr. Mayette’ in zoals autochtoon Linda het eerbiedig noemt. Verslikken ons in het eerste mospad linksaf en zijn meteen wakker. Heerlijk wandelen is het hier tussen de prachtige kastelen, langs grachten en het golfterrein. Pech bij de uitgang, de poort is nog gesloten. We sluipen over het grasperk van de buren. Vinden er een open deurtje en kunnen onze weg vervolgen langs de Parklaan, de oude watertoren, het station tot bij de elektronische inschrijfpost. Even JP allerteren voor de gesloten poort. Komen Gina & Krist binnen vallen. Hebben een tegenvallende tocht in Rhoon op zaterdag achter de rug. Door de aanhoudende regen weinig tot geen grienden en ook langs de Oude Maas betondijken. Jammer ook voor het immer goed gestructureerde RWV.
Even bij babbelen, het doet ons veel plezier hen in onze ‘heimat’ te mogen begroeten en we zijn er gerust in, vandaag vinden ze het vast wel leuk wandelen. Ze gaan ons voor en we zullen ze niet meer te zien krijgen. Zullen zelf vrij lang onderweg zijn omdat we hier natuurlijk ‘God en Klein Pierke’ kennen. JP zorgt meteen voor vuurwerk. Langs Sint-Bernard en meteen een heen en weertje over de Vlietdijken tot de scheve kerktoren van Schelle. Dan komt de statige Schelde aan bod bij de in afbraak zijnde oude Bekaert gebouwen. Patje Kloek wordt intussen onze gezel. De eerste regendruppels komen de pret verstoren als we een wild bosje met nogal wat berk induiken gevolgd door de diepliggende visvijver van Terlocht. Door onze eigenste straat stappen we naar de rustpost. Meteen gezellig met de vele bekende helpers, Kim Geudens ook en de broertjes De Keyser.
Het blijft miezerig als we de tweede etappe aanvatten. Straatjes tot de merkwaardige koe, gemaakt uit afval en vervolgens langs de Moerelei (Mastenbos) tot het zigeunerkamp. Platanendreef tot het Macadammeke en bij baseballclub Pioneers bereiken we Fort VIII. Al jaren onze favoriet, deze paden onder de dracula’s (platanen) rondom de fortplassen. Verlaten het domein bij Villa Marina en vervolgen onze weg langs drassige voetbalvelden en idem dito bosjes langs de spoorbaan, de torens van Umicore dreigend en dampend aanwezig. Hup over een paar beekjes en op onze stappen terugkeren langs Hobokense woontorens tot de vissersclub van Fort VIII. M & M zijn ons gevolgd, hebben we weer onze babbel.
De 28 km krijgt een extraatje door Park Sorgvliedt, ook wel het park van Hoboken genaamd. Op en neer door de laantjes, met of zonder rododendrons tot bij het gelijknamige sportcomplex. Even pauze nu, de lange Wilrijkse Groenstraat aflopen. Extraatje achterom het Schoonselhof en dan terug naar de dreef langs het Mastenbos. Kasteel Klaverblad en het mooie groen eromheen komen nu aan bod. Langs ‘de Putteman’ en één van de vele nieuwbouwwijken die Hemiksem rijk is terug naar het schooltje van de Lindelei. We hebben nog ruim 7 km voor de boeg.
Net als vanochtend terug door het prachtige kastelendomein, M & M achterna. Zij lopen een kortere afstand. Het zwerk is druilerig als we opnieuw de Vliet opzoeken en over de tarmacjes van Zinkval onze weg verderzetten richting Schelle. De Capucienendreef stuurt ons terug de natuur in. Een boer vult er ‘puttekes’ met een lading oude dakpannen. Met de tractor platwalsen man, geef ik hem mee. Blijkbaar heeft de man onze aandacht van het parkoers weggetrokken. Door een strookje privédomein komen we terug op het rechte pad. Net niet vettig dijkje met heel wat gekapte wilgen tot aan de diep liggende Vliet bij de blauwe daken van fabriek Lamitref. We slingeren heerlijk mee met de diepliggende meanders van de rivier tot centrum Schelle. Rechttoe, rechtaan nu naar de finish en … den Duvel. Tja, samen met Kim sluiten we zo ongeveer de zaal. Ondanks de druilerige, donkere dag hebben we weer genoten van deze thuismatch. Bedankt JP en kompanen, het was weer eens een prachtig parkoers en reuze gezellig bij de vele helpende handen, de Jef (sneus) op kop.
Linda haakt deze vroege ochtend af met maagklachten en dus ijl ik om 05:30 stilletjes alleen door Hemiksem richting Schoonselhof. Beetje zenuwachtig toch wel want zal de Amsterdammer tijdig voorbij de grondverzakking in Kontich geraken ? Zeven minuutjes vertraging heeft ie slechts en mijn wachttijd in het donkere, haast doodse station van Dordrecht wordt gereduceerd tot een kwartiertje. Ben ik nog blij om ook ! Het licht komt in de lucht als de Venlo opnieuw over de Merwede raast. Het water heeft 50 tinten grijs bij de verschijnende dageraad, een prachtig gezicht. Net als Aarschot gisteren is ook Tilburg bepoederd. Maar verderop naar Eindhoven het groene land. Op een vijver ontwaar ik een pracht van een witte reiger … ben blijkbaar klaarwakker. Mijn gastheer en gids van de dag staat te wachten onderaan de station trap. Naar goede oude gewoonte is de begroeting hartelijk. We stappen vrolijk taterend door de universiteitscampus en al meteen langs de Dommel. Aan de stadsrand ligt een prachtig atletiekstadionnetje en daar verwelkomt Olat ons vandaag. Er heerst een drukte van belang ook al zijn de stoere krijgers van de 40 km al lang vertrokken.
Na de koffie trekken ook wij ons op gang voor een kleine 30 km, de verwachtingen hoog gespannen. We starten meteen in het groen, strookje Dommel en dan rond de Karpendonkse Plas en een veelheid aan watervogels. Tunneltje met prachtige graffiti onderdoor, voorbij een drukke spoorbaan ook. We zijn in Tongerlé, waar Peter zijn korte broekjes versleet. Even wat straten langs het spoor en vervolgens een konijntjespad langs een immense elektriciteitscentrale. Nog geen 5 km in de kuiten en we kunnen alweer aan de koffie en de heerlijke Olat ‘bammetjes’. Nemen ruim de tijd om met Hennie bij te kletsen, is ook alweer zo lang geleden dat wij haar nog zagen.
Vanaf de Collse watermolen weten wij een prachtig pad langs de Dommel lopen. Pikken het ook op onder het motto ‘hoe vettiger, hoe prettiger’. Maar helaas, het mag vandaag niet zijn. Verderop staat het pad onder water en moeten we even door een weide ploeteren en omlopen langs het tarmacje van de Zeggenweg. Als Olat een parkoers omlegt moet het echt wel onbegaanbaar zijn ! Bij de Hulsterbrug bereike we op grondgebied Geldrop. Pure nostalgie voor zij die hier vroeger de Olat driedaagse gelopen hebben en daar hoor ik bij. Het doet me wat opnieuw langs een diepe gracht te mogen dijken, over het graspad naar de Kleine Dommel. Langs de sportterreinen die ook dienst deden als camping tot bij Café Schonmoeder, de sporthal en startplaats van die legendarische driedaagsen.
Zijn 9 km ver en Peter is akkoord meteen door te lopen. We maken een ommetje door een verwilderd bosje met veel klimop en stappen door de tuinen van het Geldropse kasteel. Fraai zicht op de statige kerk met twee torens, langs een marktplein met mooie gebouwen en dan komt de Dommel weer uitgebreid aan bod. Gek hoe ik hier een thuiswedstrijd lijk te lopen. Peter overlaad mij met weetjes en terreinkennis. We doorspekken de gesprekken met herinneringen, zelfs Erik Fels komt aan bod ! Weg van het water enkele straten en een prachtige, statige dreef die ons richting autobaan loodst. De 40 km moet erover, wij blijven er even langs lopen en duiken dan de sparrenbossen in. Heerlijk zwerven in het groen nu met plots de Coeveringse Heide, een prachtige open strook waar de twee afstanden terug samen komen. We blijven slingeren door de bossen tot de tweede wagenrust. Koffie en boterham in het gezelschap van onder meer Lutgarde & Erwin, geflankeerd door Jan Kampman en zijn dametje. Dankzij Peter ken ik er weer een toffe Benelux reporter bij.
We lopen dieper de bossen in, richting communicatietoren van Mierlo (juist Peter ?). Aan de overkant van een drukke weg camping Roompot en een lange kaarsrechte zandweg door de Luchense Heide. Bij een waterzuivering verlaten we eventjes het bos om het kanaal van daarstraks terug over te steken. Duiken meteen weer het groen in voor een strookje bultig parkoers en dan een pad uitgetekend in een privé terrein. Slingeren langs de rand van een immense groene heuvel, een vroegere vuilnisbelt. Even later een zandweg aan de overkant van een spoorlijn en langs een bosrand. Voor de zoveelste keer vandaag heb ik een ‘flashback’ en toets af met Peter of en hoe we hier ooit liepen. Echt leuk is dit ! Laatste bevoorrading en dat is steevast de soeppost van Olat. We laten ons niet smeken, tasten meteen toe daar op de Repelingse Heide. Hebben nog een ruim uur wandelen voor de boeg.
Al heb ik een goede dag, begin de inspanningen en het vroege opstaan uur toch te voelen. Laat niks merken aan mijn kompaan en stap fluks door … weg van de eerste pijl ! Correctie en we zijn weer op het rechte pad. Wandelen langs een mooie plas (Enode, zegt Peter) en blijken in Nuenen te zijn, jet Van Gogh dorp. Stilaan open terrein en langs de bebouwing van Wetteneind. Drukke weg oversteken en we passeren een unieke dubbele watermolen die geprangd zit tussen twee gebouwen, allen prima onderhouden en zwart van kleur. Duiken even verderop een breed zandpad in dat ons naar een moerassig bos leidt. Opnieuw worden de natste partijen ons onthouden. Gaan wij met propere schoenen een Olat wandeling beëindigen? Neen dus, zou echt zonde zijn. Voorbij een gigantische waterzuiveringscentrale wacht de Dommel alweer. Onze gastheren hebben nog een leuk paadje gevonden … door een beekje en gitzwarte blubber. Mijn rechtervoet pardoes in de smurrie ik schater haast van het lachen. Nauwelijks de natuur uit staan we alweer bij de sporthal … en kan het feest beginnen. Mr. Acier zit als een koning prominent centraal en trakteert meteen op La Trappe van ’t vat. Even de aanwezige Belgen (Zottemie e.a.) begroeten en ik nestel mij tussen de Ollanders. Is bij Olat nooit anders geweest.
Maar het wordt weer donker en hoog tijd om huiswaarts te keren. Theo (met het hoedje) en Peter begeleiden mij naar het station. Mijn terugreis verloopt vlekkeloos zei het half slaperig in overvolle treinen. Hennie en Frans hebben Linda al op de hoogte gebracht dat ik het goed maak, foto’s en facebook weet je wel. Ik heb bij thuiskomst heel wat te vertellen over het parkoers en de vele ook nieuwe mensen die ik ontmoet heb. Val dan als een blok in slaap, heb morgen gelukkig een dagje vrij. Dank je Peter en alle Noord-Brabantse vrienden voor weer eens een geweldige Olat-dag.
Het is stil op de trein en in de startzaal. Het ruige winterweer van gisteren heeft er denkelijk alles mee te maken. Nochtans ligt op onze reisweg alleen Aarschot er wit gepoederd bij. Het overstromingsgebied van de Demer bij Testelt ligt uiteraard ‘blank’ maar dat hoort zo elke winter te zijn. Natuurlijk heel wat bekenden in mijn vroegere thuisbasis, oude trouwe Jos Poel op kop. Traditiegetrouw bestaat het parkoers uit een korte en een lange lus. Wel geen rustpost in Zelem dit jaar maar in Meulstee (Molenstede), toevallig de plaats waar ik jaren geleden Hugo Bonnyns, ons feestvarken van vandaag, leerde kennen en waarderen.
Maar eerst de kleine lus dus van toch om en bij de 9 km. Windstil en zonnig wat kan een wandelaar zich meer wensen ! Voorbij de dorpsmolen gaan we hoog de velden in genietend van de vergezichten. Een holle weg zet ons een verdieping lager af bij boomkwekerijen. Het parkoers ligt er niet eens vettig bij, ook voor ons toch wel een verrassing. Bij het veld van zonnepanelen draaien we linksweg richting bosje van Kenisberg en het voetbalterreintje van Kelberg Sport. Terug de heuvel op naar ’t Steenkot, een oude ijzerzandsteen winning. Een heuveltje verder nog eens genieten van deels beboste vergezichten. De toren van de Averbodense abdij komt aan de horizon piepen. Een graspad voert ons terug richting Schaffen en zijn boomkwekerijen. De kerktoren is prominent aanwezig. Tijd voor een pauze en de versterking van de innerlijke mens.
Het grotere werk vatten we aan langs de bebouwing van de lange Kerkstraat. Aan de overkant van de steenweg naar Tessenderlo en onderaf het vliegveld van de para’s volgt een aangenaam bospad langs een modern kasteel met slotgracht. Tussen weilanden wacht een bepaald vettig paadje. Kraaien krassen als lijken ze met ons te lachen. Linda houdt aan een slippertje een stroomstoot over. Parallel een vallei nu, over tarmac tot het Bolhuyspad. We stappen gebied Dassenaarde in en moeten even ploeteren bij een bruggetje over ’t Zwart Water. Langs de bosrand vervolgen we ons weg. Temmen het vals plat van de Eikelenberg en steken de steenweg Diest – Veerle over. Halfopen terrein loodst ons naar een prachtige zandweg langs het water met het stemmige kerkje van Meulstee als achtergrond. Heuveltje op tot ’t Molenhuis, we hebben zo’n 17 km in de kuiten zitten.
In het zaaltje is het de zoete inval. De twee Jefkes (Balen & Borgerhout), de Wilskes, tot zelfs Annieken & Chris uit het verre Giesbaarge. En dan vergeet ik ‘joker’ Willy nog. De meesten hebben een lusje voorsprong op ons, naar goede gewoonte. We laten een sneeuwbui aan ons voorbij gaan en vatten de lokale lus aan. Klimmen zachtjes naar de villa’s van ’t Grasbos. Stille straten worden afgewisseld met achterafjes. Een dot van een holle weg voert ons naar de spoorbaan & Demervallei. Deze volgen we over half verhard tot we opnieuw in de bewoonde wereld zijn. Een ommetje om aan de kilometers te geraken en de laatste pauze bij Mariette en haar team.
Een hagelbuitje begeleid ons bij aanvang van het laatste wandeluurtje. Door een werf lopen we richting Liebrechtsveld. Was de parkoersbouwer moe ? Hij stuurt ons gewoon rechttoe, rechtaan langs enkele straten naar het vliegveld. Een tarmac dreefje voert er naar de steenweg en Schaffense straten tot de finish. Eind goed al goed, in een haast verlaten zaal laten we ons de Ommeganck smaken. Lijken de laatsten te zijn die huiswaarts keren als is het nauwelijks later dan 17:00. Helaas een dunne bezetting dus vandaag en zonder reden want wij genoten van een prachtige dag.
Het regent zachtjes als ik in Gent-St-Pieters het boemeltje pak richting Mechelen. Is niet anders drie haltes verder bij de assepiste, alias perron, van Kwatrecht. Rep mij langs een bedrijvenzone naar de starthokjes. De zaaltjes zijn inderdaad best te vergelijken met afgeleefde achterkeukens.
Dan maar snel op pad na een korte groet aan de immer gehaaste Fillie (Hoboken). Zoeken snel de open vlakte op, winderig en nat. Stukje steenweg (richting Aalst) en dan het landelijk tarmac op. Hoog boven de spoorbaan even onverhard en dus modderig. Dan door een bedrijvenzone en langs Mariagaard, onder meer een sportschool. Langs een fietspad de brug over de E40 bij afrit Wetteren en opnieuw landelijk tarmac. Stappen langs kerkwegels het centrum van Gijzenzele binnen en de veel te kleine rustpost.
Ik pik er Rudy (Hove) op voor een lus van 7 km. Het stopt gelukkig met regenen als we door modderige kouters lopen richting Aelmoeseneiebos. Vrij jong bos met heel wat beekjes, de nodige modderstroken en vlondertjes. Deze laatste zijn soms niet meer dan één plank of stukjes ronde boomstammen. Toch heel leuk deze vettige zwerftocht. Bij Landskouter wordt het parkoers zowaar golvend. We ‘beklimmen’ Stuivenberg en keren letterlijk door akkers en langs een knuppelpaadje terug naar Gijzenzele. Diane & Rudy tekenen present. We wonen nauwelijks een paar kilometer uit elkaar maar ontmoeten doen we alleen maar tijdens wandeltochten.
Ik neem afscheid van Rudy (Hove) want wil persé de trein van 14:25 naar Gent halen en hij reist over Mechelen. Vanaf de Gijzenzeelse kerk en zijn wegels krijgen we een mooi uitzicht over het glooiende landschap, verstoort door de immer drukke E40. Vinkenslag noemt ons Mellense pad dat naar en over een spoorbaan leidt. De hemelsluizen gaan even open, niet meer als een restantje van deze ochtend. Lopen door een gehuchtje en mogen dan blubberen onderaf een spoorbaan. Kwatrechtwegel is dan weer een leuk pad door een bosje langs een brede gracht. Loodst ons langs een waterkasteel. Nog een pas aangelegde dreef, tevens graspad en ik bereik de achterkant van het station. Heb nog 10 minuten de tijd tot de trein … die zelf 6 minuten vertraging heeft. Tochtje van 21 km met twee gezichten. Net genoeg om een frisse neus te halen. Morgen trek ik oostwaarts naar Tervant (Paal) hopende dat de aangekondigde storm pas ’s avonds over het land raast.
