Een uurtje reizen door-too-door en ik ben ter bestemming. Is jaren geleden dat ik nog eens bij Trip-Trap stapte, nu dus vanuit het centrum van Tienen, geboortestreek van mijn ouders. 26 km is de opdracht zowat 1200 meter van het station ook. Rustpost in Vissenaken, met mijn terreinkennis weet ik wat dat betekend. Moeten half Tienen door om de bebouwing te verlaten. Er hangt een merkwaardige geur, denkelijk van opgewarmde suikerbiet. Over een woonerf en langs de Aarschotse steenweg naar het eerste kasseitje. Heerlijk vals plat dan over kassei en beton, genietend van vergezichten over koolzaad en verkleurende perelaars. Rustpost De Kronkel in Vissenaken blijkt een prachtige herenhoeve te zijn.
Ik stoom door langs het Sint-Pieterspad tussen nog meer fruitgaarden door. Knikje na de splitsing en dan de weide akkers in. Even wat bebouwing met blaffende honden en dan puur natuur. Kasseitje de weilanden in, koetjes als stillevens, versteven door de ochtendlijke koude. Paddepoel noemt het hier. Graspaadje langs wit bevroren hoge gras, idyllisch. Mis een mini pijl van de organisatie en loop ettelijke meters heen en weer. Passeer op het juiste pad riviertje de Velp, kasteel en kerk ook, te ver weg voor een foto. Stukje steenweg tot in Wever en opnieuw de akkers in. De eerste bietenoogst ligt op afvoer te wachten. Fietsweg langs een drukke baan dan, erg lang. Ik pauzeer even in een bushokje, drankpauze. Tarmac lopen overigens tot de volgende rust in Vissenaken.
Vrouwelijke Ijsetrippers nadrukkelijk aanwezig. Mia’s Marching Team, Ghislaine en bestuurster Jacqueline. Ik stoom door over de plaveien richting Breisem. Gaat over in kassei en van bewoning naar akkers. Krijg zo’n beetje alles onder de schoenen geschoven de komende kilometer, ‘cailloux’, verweerd asfalt en half onverhard. Mag lekker klimmen langs een bosrand en een tweede keer foutlopen. Wordt terug geroepen door mede-wandelaars. Zet nu koers naar de kerk van Vissenaken en de rustpost, posteer mij op een bankje in de zon. Moet kunnen begin november.
Nog zeven kilometer te gaan. De eerste kilometer is dezelfde als tijdens de 26 1x en we duiken dan de Rozendaalbeek vallei in. Heerlijk genieten van puur natuur dwars door een moerassige vallei tot bij een vijver met druk kwakende wilde eenden. Pittig klimmetje tot bij weer een ander kerkje van Vissenaken en dan met z’n allen richting bosrand en roepende fazanten. Het parkoers golft op en neer, we lopen als een treintje over een eenman pad tot de merkwaardige en rechthoekige watertoren van Vissenaken, keek ik al de ganse dag naar uit. Laatste loodjes nu, de Oude Diestse baan voert ons over de laatste heuvel en dan komen de twee torens van Tienen in zicht. Beetje dribbelen langs wegenwerken en de tocht zit er op. Ik verslik mij in de terugweg naar het station, maar kom er wel op tijd aan. Ben om 15:00 al terug in Leuven als een tevreden wandelaar.
Stap op een trein naar ’t Zeitje die 40 minuten vertraging heeft. Heb zodoende een ruim halfuur overstaptijd in Gent-Sint-Pieters. In Knokke stappen zeker 30 wandelaars van de trein, het belooft een prachtige, zonnige dag te worden. We starten vanuit een reuzegrote en verwarmde tent voor net geen 20 kilometer. Even wat winkels kijken en vervolgens waar Knokke gekend voor is, wit geschilderde landhuizen. Stappen langs het Zegemeer, een langgerekte plas en vervolgens over een tegelpad door wilde natuur rondom een watertoren. Best wel aardige start. Lopen vervolgens langs de spoorlijn richting Duinbergen en Heist, linea recta. Het parkoers verwordt tot een straten loop een passage langs volkstuintjes niet te na gesproken. Plots opnieuw een strookje natuur, Sashul en de Vuurtorenweiden. Wandelen over een landdijkje tot een prachtige voetgangersbrug. Keer ne kier were tot een in de steigers staande vuurtoren en vervolgens door Heistse straten naar de eerste rustpost. Ik maak er een terrasje van. Korte babbel met Lut en Luk (Brugge) en weer op pad samen met een groep Gondeliers, wandelclub uit Nederland die zeer regelmatig in België vertoeven. Stappen letterlijk door een museum met als thema Vissers Koppen Vertellen. Leuk intermezzo. Eventjes arbeidershuisjes kijken en dan de dijk op. Achter ons reuzeschepen aangemeerd in de haven van Zeebrugge. Verlaten de zeekant weer voor een ommetje langs de Visserskapel, die midden een straat gebouwd is en duiken dan het Willemspark in. Is in feite één grote speeltuin in het groen, het is er behoorlijk druk. Op weg door Duinbergen dan en dat moet je letterlijk nemen, duin & bergen, een pittige passage. Opnieuw flaneren over de zeedijk dan tot de Canadasquare, is inderdaad het Canadees wandelweekend, verwijzend naar de Grote Oorlog. Kijk bij het opnieuw bereiken van de dijk verbaast naar een rij wachtende mensen, sommige restaurants zitten inderdaad overvol. Ik wandel door tot tweede rustpost De Branding. Het is er ook druk en ik besluit gewoon door te lopen, heb nog 5 km voor de boeg. Stap wat golvende achterafjes die mij een laatste maal naar de zeedijk loodsen. Met Zeebrugge in de rug in de verte vooruit ook heel wat zeeboten, denkelijk op weg naar de Scheldehavens. Verlaat de flatgebouwen en krijg enkele duintjes te zien. Verlaat de waterkant dan bij Het Zoute en ga lanen lopen langs witte landhuizen. Ben verrast bij een minigolf die zoals bij de grote broer echt op gras gespeeld wordt, een kennismaking met dus, een eerste ervaring. Afsluiten doet deze tocht met lange rechte lanen van landhuizen, jonge wilgenaanplant ook. Ben een beetje moe, doe exact één uur over de laatste etappe. In de winkelstraat speelt en vrolijk bandje Dixie, leuk bij dit zonnige weer. Ik posteer mij op het perron wachtend op de trein, het is er best aangenaam. Overvolle treinen tot in Leuven, er wordt blijkbaar nog met volle teugen genoten van het mooie vakantieweertje.
Adeps wandeling in de Waalse achtertuin van mijn maatjes, ze pikken gretig op mijn voorstel in. Is wat hindernissen rijden naar de ter elfder uren gewijzigde startplaats, hadden het net zo goed te voet kunnen doen. Zijn met z’n vieren vandaag, Heidetochter Myriam gaat voor het eerst mee op Adeps avontuur. Snel het dorp uit en even langs de Dender. Ophaalbrugje over dra een graspad, ben in blijde verwachting. Wandelen door de velden over verweerd asfalt dan, echt tarmac door een gehucht en zelfs een kasseibaantje. Leidt recht naar Viane weet Chris, de Giesbergse heuvels tooien de horizon. Tarmac nu nadrukkelijk aan bod en wandelen van landelijk naar stille gehuchtjes, golvend parkoers trouwens. Passeren een roedel van ‘sheep dog’ en zetten koers naar een bosrand en nog steeds tarmac in het bos. Mijn maatjes zijn toe aan een boterham, ik niet en dat snappen ze niet, tja ben zo. Finaal toch het fraaie geel/groene beukenbos in met lange rechte lanen ‘avec des cailloux’. Komen zo uit bij het kasteel van Bois-de-Lessines. De 20 km gaat er zijn eigen gang. Bij het uitkomen van de natuur prachtige vergezichten over de ‘Pays des Collines’ maar helaas weer tarmac door Bois-de-Lessines en Ollignies. Afdaling langs een veldweg en weer klimmen langs asfalt, de steengroeve van Lessen is nu prominent aanwezig. Heerlijk wandelweertje overigens, windstil en zonnig, zalig temperatuurtje. Myriam houdt zich kranig, van tekst en uitleg voorzien door ons Konijntje. Plots een steegje en veldweg, loodsen ons echt naar de porfier. Chris vindt een reuze rotsblok waarop we met z’n allen kunnen rusten. Annie heeft dit natuurlijk niet nodig en loopt door als Oma Kodak. Wij volgen en maken nogal wat foto’s van de indrukwekkende steengroeve ‘en étages’. Zijn dra terug in Deux Acren en stappen door het stille centrum en de merkwaardige kerktoren met twee hanen. Er is Chimay Blue ter aankomst zegt Krist … is ook belangrijk !
Een wandeltocht uitkiezen, soms is het geen sinecure. Plan A voor vandaag was Esneux maar werken aan het spoor te Liège steken daar een stokje voor. Dan maar Adeps in Blanmont maar die blijkt ‘annulé’. Plan C wordt dan Neerwinden met gelukkig alleen maar ‘werken aan het spoor’ ’s nachts. Meevaller, een treinreisje van 24 minuten vanaf Leuven. Het is er bitter koud vanochtend en er staat een strakke, gure wind. De Leeuwerik pijlt netjes vanaf het station tot een hypermoderne leuke startzaal. Ik heb er zin in al zijn mijn verwachtingen getemperd. Krijg drie etappes aangeboden voor een totaal van iets meer dan 20 km.
Op pad dus dwars door het stille dorp. Een wagen stopt, blijkt clubmaat Nestor te zijn op zoek naar een parkeerplaats, dat probleem heb ik niet ! Voorbij een kasteel duik ik de akkers in. Golvend beton want in deze streek werd alles midden vorige eeuw volledig ruil verkaveld tussen de boeren met betonwegen als cadeautje. Krijg een leuke holle weg aangeboden die mij een verdieping lager afzet bij de kerk van Wange. Ben zo het dorp weer uit en stijg zachtjes in het landschap langs geurend koolzaad en verder een slingerende holle weg tot het hoogste punt in de omgeving. Vergezichten zijn nevelig. Tijdje op een plateau lopen en dan duiken naar het volgende dorp zijnde Eliksem en de drukke rustpost. Ben een klein uurtje onderweg. Pauzeer niet, loop gewoon door op de 20 km 1x. Opnieuw snel het dorp uit en voorbij de watermolen op riviertje de Gete. Loop een tijdje parallel het water bij een boord van nog groen wilg en geelblad canada’s. Terug het dorp in dan en vervolgens opnieuw zachtjes klimmen in de akkers. In de schaarse bosjes rondom luide knallen, jagers beoefenen er hun ‘sport’, ik ben er niet helemaal gerust in. Ga het plateau van Baalberg op, linea recta met mooie vergezichten en wandelen tussen bieten, patat en groene winterbemesting. Blijk in Overhespen te zijn. De laatste kilometer van deze etappe is dezelfde als daarstraks. Heb twaalf kilometer op de teller staan en pauzeer bij een wandelaarsdrankje. Even bijpraten met clubmaatjes ook die dezelfde Oost-Brabantse tongval als ik machtig zijn.
Laatste loodjes dan van ruim 8 km. Ben aan het rekenen, probeer de trein van 13:43 te halen. Niks moet alles mag. Wegwijzer naar Hélécine aan de kant van de weg, wandel op de taalgrens. Het zonnetje is prominent van de partij nu en laat mij genieten van bolle akkers met her en der een bosje. Loop gewoon rechtdoor tot over ’t spoor. Ben randje Goetsenhoven maar draai links op langs een chicorei veld. Nog steeds golvend beton inderdaad en toch stoort het mij vandaag niet. Hou er een pittig tempo op na, de bloedblaar aan mijn rechtervoet stoort allerminst. Plots zowaar een onverharde holle weg, ettelijke honderden meter puur natuur zetten mij ook al letterlijk af op de taalgrens. Bij de oversteek van het riviertje lees ik La Petite Gette. De straat uit met twee landstalen en opnieuw de velden in langs de zoveelste slingerende holle weg. Op het plateau een paar kilometer parallel met de spoorbaan. Er dan naartoe en onderdoor. Kan een paar keer genieten van heerlijk geurend koolzaad in de volle gele bloei. Bij Laar ben ik weer in de bewoonde wereld. Wat straatjes in en uit tot de prachtige kerk van Neerwinden. Heb een kwartiertje over tot de trein. Wir haben es geschaft ! Had goede benen vandaag.
Op de trein een babbeltje met twee Antwerpse wandelaarsters die mij vertellen dat Tonia deze week overleden is aan een hersenbloeding. Zij werd 73 jaar. Weer eens een figuur die wij allen gaan missen, ik ben toch wel aangeslagen. Ben dus om 14:30 terug thuis en kan nog wat bijwerken aan Beneluxwandelen, heb nog heel wat te doen. Donderdag plan ik Adeps in Deux-Acren met mijn Giesbaargse maatjes, tot dan.
Het wordt een reis met hindernissen vandaag. Geen trein maar een bus van Leuven naar Aarschot, ik had het niet gemerkt. Ben alleen met de chauffeur in de luxe car, hij is trouwens de zoon des huizes. Leuke babbel dus en net op tijd in ‘Oschot’. Treintje tot Lier ook al met gezellige babbel met de begeleidster die ik al jaren ken. Vlotjes naar Turnhout dan samen met praatvaar Bruhhe Die Scone. Moeten er 45 minuten wachten in de kouwelijke ochtend tot de bus naar Weelde-Statie. Voor Leo doen we moeite.
Tien uur en ik ga van start voor 25 km. Honderd meter Bels Lijntje en dan het bos in. Ondergrond ligt er nattig bij maar nu schijnt ‘ons Laura’ in volle glorie. Het terrein wordt halfopen, de ondergrond varieert tussen halfvast grint en tarmac. Leuk graspad vervolgens langs akkers en deels droog liggende vennen. Het begrip pad wordt relatief en voor interpretatie vatbaar als ik door de heide loop. Schitterend biotoop genaamd Het Zwart Water. Lange rechte pad tot een steenweg dan waarbij ik twijfel of ik wel juist loop. Doe een heen-en-weertje om zeker te zijn, de pijlen hangen hier erg ver uit elkaar. Bruin vervolgens, laantje langs verkleurend blad tot het Bels Lijntje (deel 2). Linea recta hoog boven een beek en met doorkijkjes op landhuizen. Kom clubmaatje Mieke tegen die ‘en chasse’ is op haar maatjes. Landgoed Klein Engeland is een parel van een rustpost. Neem er ruim de tijd om bij te babbelen met vooral Nederlandse wandelmaatjes. Heb ruim 9 km op de teller staan.
De hier lokale lus werd mij aangeprezen door gastheer Leo en dan weet ik het wel. Na het genieten van een Gageleer steek ik van wal door een mooie dreef richting Koeivenheide. Pijpenstrootje kleurt al stillaan rossig-geel. Het wandelpad vraagt enige improvisatie. Brede half verharde paden komen dan aan bod, lange rechte lijnen ook onder meer langs het Peerdsven. Loop hier moederziel alleen door puur natuur, nauwelijks een boerderij te bekennen. Plots een smal pad met weelderige rododendrons, de Nieuwe Bossen. Ze leiden mij naar hooiland en de rust bij Klein Engeland. Heb er mijn babbel met iemand uit Hoboken.
De laatste loodjes dan. Een kilometertje heen-en-weer van etappe 1 en dan heerlijk slingeren door de bossen en de bosrand van Klein Kuylen. Over vele houten bruggetjes een droge bedding passerend. Het Bels Spoorwegje komt weer tevoorschijn. Verlaat het bij een uitkijktoren met zicht op de Turnhoutse vennen. Genieten van een kleurrijk herfstig baldakijn en stap dan over zandpaden door stille akkers. Terug naar B.L. voor 1,5 km beton, jakkes zegt de gastheer maar hij kan niet anders. Een laatste groene strook, mijn tocht zit er op. Xavier waarschuwt, bus is niet op :16 maar wel :08. Snel wandelaarsdrankje naar binnen zwelgen dus. De bus komt om …. :16 !!
Chapeau toch maar weer voor Leo en RLAT, Krist bevestigt mij gevoelen, tocht vandaag tijdens dewelke er geen moment verveling optrad !
Om 5 uur loopt de wekker af, ontiegelijk vroeg. Ons konijntje is nog stillekes maar wil toch zo graag die 5 x 50 uitlopen. Een sloot heerlijk geurende koffie en weg zijn wij. Om 6:30 is er al veel beweging in en rond de startzaal. Onder andere Liliane & Jean zijn al op pad. Nog een bakkie en Anny sluipt stillekes weg. Wij volgen een kwartiertje later en na heel wat bijpraten met vele bekenden. Plannen zelf 33 km. Verdomme ben mijn ‘pillamp’ vergeten ! We sluiten aan bij de vele dansende lichtjes de akkers in. Leuk zicht overigens die lichtplekjes in het donker en de knipogen van de reuze mast van Sint-Pieters-Leeuw. Stilaan komt de dag in de lucht, het is rustig en vrij zonnig weer. Langs het kanaal lopen we een tijdje samen met Bart. Duiken dan een paadje langs de Zenne in, is duidelijk verbreed tegenover vroegere doortochten en de krakkemikkige houten brug is bijgewerkt. Brug over de spoorwegen tussen Halle en Buizingen met zicht op de kerk zonder torenspits. De eerste 8 kilometer zitten er op en waren leuk.
Nog een laatste koffie en weer op pad. Pittig klimmen door het statige beukenbos en vervolgens middels een hoge brug de autobaan over. We weten dat het parkoers nu stevig kan worden en dat is ook zo. Krijgen de eerstvolgende kilometers geen meter vlak meer. Door bos en wei gaat het steeds weer op en neer. Chris gekneusde ribben en spieren morren, bij de laatste erg lange en stevige klim passen we even ons tempo aan. Alles mag, niets moet. Na een echt heerlijke omzwerving in de omgeving van Dworp bereiken we de tweede rust in Essenbeek. Iedere wandelaar duim omhoog, dit was een prachtige etappe. Korte babbel met Martin, beetje moeizaam tot stand gekomen maar ik ben er wel blij mee. Hoor er zo stilaan weer bij, bij de wandelaars.
Onze gastheren weten van geen ophouden. Op en neer gaat het weer door het wilde bos. Op de top van de helling open velden, geurend koolzaad en een prachtig, zei het nevelig uitzicht over Halle en omgeving, genieten ! Zachtjes zakken in het landschap dan richting vijver en weer een andere bosstrook. Er zit veel nieuw voor mij in het parkoers. Passeren een stenen toren in ‘het niet’. Ooit de start van een teloor gegaan project geweest, weet Chris. We bereiken het kanaal weer en lopen even langs zijn oever. De brug over bij een vergane sas en dan mits wat houten trappetjes opnieuw het groen in. De vele splitsingen op het parkoers en de vele groene doorsteekjes dragen een duidelijk signatuur. We lachen er allebei om, weten perfect wie dit voor ons heeft uitgezet vandaag. Op het kasteelplein van Lembeek is een paardenkeuring aan de gang. De stoere Brabander staat er naast fijne renpaarden en een bonte bende pony’s. Tijd voor onze voorlaatste pauze. Hebben slechts 8 km meer voor de boeg en dus mag het nat al wat straffer zijn.
We lopen langs den ijzeren weg richting Halle. Strookje kanaal tot in de omgeving van het station. Door het stadspark langs de Zenne en vervolgen langs nieuwbouw tot de brug in Buizingen. Wordt meteen onze laatste stop. De dames en heren van de 50 km mogen nog eens terug naar Essenbeek & Lembeek, wij lopen Halle in met de kleinere afstanden. Strookje bos tot sluis 7 en dan langs de basiliek en den Ast. Achterafjes waar het kan en de helling op tot de finish. Dit was een knappe tocht en dat vertel ik Jef ook. Maar …. zegt hij met een lach op het gezicht. Tja, ik heb één klein opmerkingetje over de bepijling, een detail eigenlijk. Verder niks dan superlatieven. Konijntje is zo’n halfuurtje na ons ook binnen, ze straalt, heeft haar trofee te pakken en duidelijk genoten van de dag. Ook Katrien (alias zottemie) is er met katje in een mand op de rug. Is ook opnieuw aan het opbouwen. Het is een gezellige boel en ik geraak dan ook moeilijk weg. Op de trein mijmer ik na, er rijpt een ondeugend plannetje. Even per sms afstemmen met de maatjes … zouden we volgend jaar niet ? Chris hapt schoorvoetend toe … er zal nog wel heel wat water door de Zenne vloeien tot dan, maar waar een wil is, is een weg. Ik voel mij toch zo thuis bij die afstanden wandelaars !
Werken aan het spoor tussen Halle en Edingen, ik reis over Denderleeuw. Zit er zo’n driekwart uur in het desolate donkere station te wachten op mijn trein naar Giesbaarge. In de Gaffelstraat staat een warme mok koffie klaar, een gezellig weekend kan beginnen. We reizen vandaag naar de Chatons voor een klein tochtje, morgen wacht het grotere werk. Het is even zoeken naar een parkeerplaats in het centrum van het stadje. Chris fikst dat wel. Het kleine startzaaltje zit overvol. Kom er tot mijn verrassing Viviane & Danny tegen. We volgen hen op pad door straten en straatjes op weg naar een knots van een helling waar geen einde lijkt aan te komen. Anny doet het rustig aan, de rug is nog niet 100% herstelt. Op de top de Moulin du Cat Sauvage, de Kattemolen, we zijn in Ellezelles. Prachtige vergezichten uiteraard maar tot onze verbazing blijven we beton lopen, we herkennen de Chatons niet. Krijgen dan finaal toch wat ‘cailloux’ onder de voetzolen geschoven bij een dalend pad dat we delen met MTB-ers. De Waaienberg zal ons afzetten aan de rand van een bedrijvenzone en even verder de rustpost in een schooltje. Toch wel een ferme tegenvaller deze eerste 7 kilometer. Tiny & Danny delen onze mening.
We houden het vandaag bij een kalme 14 kilometer. Opnieuw enkele straten en vervolgens een eenmanspaadje tussen de weilanden met uitzicht op het Muziekbos. Pittige klim en vervolgens onder een groen/geel baldakijn over een oude tramlijn die Ronse met de Borinage heeft verbonden. Leuk extraatje door de weilanden en langs koolzaad en opnieuw de tramlijn op tot centrum Ronse. Rustig een pintje drinken en een babbeltje slaan met Liban en andere bekende wandelaars. De retour maakte veel goed van de tegenvallende heen route. We passeren een rustige avond bij een lekkere visschotel, ons Annieken weet hoe ze haar mannen moet soigneren. Op tijd naar bed want morgen is het vroeg dag.
Mijn dinsdagwandeling is er bij ingeschoten. Er was te veel werk aan de wandelkalender van Beneluxwandelen, ‘wat mot mot’. Maar vandaag paar ik het nuttige aan het aangename, reis naar Willebroek en mijn Turkse kapper die voor 10 € voor een fris hoofdje (Chris !!) zorgt. Loop dan gelijk door over de Brug der Zeven Zuchten en het terrein Denayer naar Blaasveld waar de Vaartlandstappers verzamelen blazen. Het is er behoorlijk druk zo rond de klok van tienen en ik heb drie lusjes door de startlocatie voor de boeg. Steek meteen van wal, tegen het advies van Willy in voor lus van zes kilometer. Zoals verwacht richting bedrijvenzone maar er niet doorheen deze keer. Wat straatjes lopen met bomen in rode herfsttenue en dan langs het zeekanaal tot de fameuze metalen brug. Moeten even wachten om de ‘Mathilde’ te laten doorvaren en ga dan straten lopen en winkels kijken. Opnieuw over de brug en even verder toch door een parkje met Finse piste. Opwarmertje tot de startlocatie zullen we maar zeggen.
Korte pauze en tweede opdracht die door het groen achterom leidt langs Willy’s Moustache. Zoek de spoorbaan op richting Mechelen. De groenteakkers liggen er kaal en in winterbedden bij. Sla tarmac gewijs verder af richting Heffen. Krijg een prachtig uitzicht cadeau op bruin verkleurde bomen. Passeer de kapel van Heihoek, loop een dreefje en dan langs de Schotelveldstraat richting Broek, klassiek. Heerlijk genieten nu, aanvankelijk tussen plassen door en vervolgens over grintpaden langs riet en glimmende berk. Het zwerk kleurt loodgrijs, het zal toch niet waar zijn zeker ? Een veldweg stuurt mij terug naar de bebouwing en de spoorbaan. Paar straten lopen en ik kan zowaar een terrasje doen met enkele wandelvrienden. Mijn pauze loopt uit.
Laatste opdracht dan. Enkele straten lopen om het Broekventje te begroeten, mascotte van deze gemeente. Stilaan naar de wilgen en de weilanden dan, een oude spoorwegbrug ook, gefundenes fressen ! Via de lokale voetbal terug naar het Broek. Vijvers liggen er stoffig en met weinig water bij. Er is dringend nood aan hemelvocht ! Na de kapel ter ere van O.L.V. 14 Bunder kruisen we de tweede lus en vervolgen langs de vele waterpartijen tot vergane glorie ’t Fonteyntje. In de verte twee witte reigers, stilstaand op visvangst, een prachtig gezicht ! Weg van het Broek langs zanderige akkers en een herfstige dreef. Door een recente boomaanplant tot de spoorbaan en dan … terug naar station Willebroek.
Ik ken deze tocht een beetje te goed maar vind ze toch wel de moeite waard. Oh ja, het krapuul van Hemiksem was er ook, met een sadistische lach vol van zichzelf, hoe geestelijk ziek kan je zijn !
