De weergoden begroeten ons stormachtig vanochtend. Het is nog donker als we in Hemiksem de boemeltrein nemen. Via vlotte overstappen in Berchem en Aarschot staan we een paar uur later bij de voetbalkantine van Holsbeek. Mannen van de IJsetrippers vormen ons ontvangstcomité, Peter op zijn eentje, Kamiel en Roger met hun respectievelijke damesclubje. De aangekondigde 20 km blijkt een 27 km te verbergen maar dit is voor mij vandaag een lusje te ver. Op pad dan maar voor de kortere afstand. Het eerste tarmacje loodst ons naar een snel vliedende beek. We lopen een heel eind stroomopwaarts langs de Winge, een heerlijke ploeterpartij door een mix van modder en platgetrapt gras. De toon is gezet. Even verpozen over fietspaden langs vele weilanden tot de Uithemmolen, met merkwaardig verbouwd huis van de watermolenaar. We gaan weer met z’n allen ploeteren langs vele grachten. Heerlijk puur natuur wandelen al is het meer schaatsen. De geplande 6,6 kilometer tot Kortrijk-Dutsel duurt zo al gauw anderhalf uur maar geen wandelaar die dit jammer vindt.
Erg drukke rustpost overigens maar we vinden een plekje om te pauzeren en de innerlijke mens te versterken. Terug op pad voor een lus van 8 km nu, nog steeds Peter achterna. Een lekker lopend kasseitje zet ons af hoog in de velden. Na een splitsing vechten we ons een weg door modder en tegen de wind door het groene Hageland. Een zacht lopend tarmacje kan zowaar op waardering rekenen, even de beentjes tot rust laten komen. Vierbunder lees ik dan op een naambord. Lekker pittig dus opnieuw met als toetje de zompige beklimming van de Uilenberg. What goes up must come down en we kunnen op het plateau nog eens op adem komen alvorens terug naar de dorpskern van Kortrijk af te dalen, Franske en zijn maatjes achterna. Nog steeds druk in de zaal, wandelaars blijven echt wel NOOIT thuis !
Hebben nog een uurtje stappen voor de boeg. Opnieuw het kasseitje van daarstraks en wederom met ‘wind op kop’. We vechten ons naar de volgende holle weg en rustige veldwegen tot Dutselhoek. Stilaan neemt de menselijke bouwwoede opnieuw de bovenhand. Enkele achterafjes loodsen ons terug naar de plaatselijke Koning Voetbal en … de Duvelkes. De IJsetrippers-familie groeit intussen aan met Ghislaine, Nestor en zowaar onze voorzitter, net terug van zijn ‘heimat’. Voor ons echter hoog tijd om de bushalte op te zoeken, De Lijn bedient ons slechts om de twee uur. Wandelden we een ganse dag bij een droge hemel, de ganse reis naar Hemiksem is het nat, natter, natst. We hebben geluk gehad vandaag en hebben kunnen genieten van een leuke tocht zoals we ze in het Hageland verwachten.
2017 zit er op, met zijn goede en minder goede kanten. Hierbij wens ik alle lezers een spetterend wandeljaar 2018. Wij beginnen morgen al bij Thor in Roosendaal.
De weergoden beloven het vandaag droog te houden en dus ga ik nog eens op pad. Kan nu ook in het weekend de trein nemen vanuit Hemiksem en maak daar natuurlijk dankbaar gebruik van. Steek daarbij ook nog eens de taalgrens over, Jacquy is zowat mijn snelste medewerker uit Wallonië wat aantal deelnemers betreft en dus vind ik dat er een dank U moet zijn. Gembloux dus, makkelijk reizen, drie treinstellen ver. Pik op Facebook de gewijzigde startlocatie op en laat Google Maps de route uitzetten. Helaas …straatnaamborden zijn in de Naamse stad een zeldzaamheid en dus lopen heel wat wandelaars af en aan, tevergeefs zoekend naar de startlocatie. Ook ik loop fout, mis een haakse bocht van de Rue Coquelet, en wordt door een ‘local’ op het juiste pad gezet. Ben denkelijk zo’n 15 jaar geleden uit de Foyer Communale vertrokken zijn, zo ver reikt mijn aardrijkskunde niet.
Op pad dan voor 21 km met niet minder dan vier rustposten, naar mijn smaak een beetje te veel. Mag meteen een betonnen fietspad bewandelen langs riviertje l’Orneau glooiende groene weilanden tegemoet. Voorbij de eerste hoeve en zijn uitgebreide veestapel lekker vettig verder langs het water. Tarmacje dan, klimmende kerkwegel naar golvende akkers. Opletten waar je de voetjes neerzet wat het natte wegdek komt nauwelijks boven het vriespunt uit. Ferme du Villez blijkt een tot op de draad versleten hoeve te zijn. Loop Corroy-le-Château binnen en tot bij de eerste controle na een kleine vier kilometer. Loop gelijk door voor 21 – 1x. Mini kasseitjes onder de sloffen, zachtjes klimmen rond hoeve, château en bos. Het open veld in dan met bieten onder zeil, een mesthoop ook. Het winterzonnetje brandt zich een weg door nevelslierten. Gewoon vierkantje lopen van 4 kilometer veldwegen om terug in Corroy aan te komen. Ruim 8 kilometer op de teller, een haast verlaten zaal op het middaguur en hoog tijd om de schoofzak aan te spreken.
Een kerkwegel stuurt mij terug het dorp uit. Bij volle zon mag ik parallel een prachtige groene vallei lopen, mini beekje in het midden. Loze vissertjes doen warempel hun ding bij een kouwelijke vijver. Wandelaars mogen lekker ploeteren richting bosstrookje en langs de rand ervan naar een gigantisch pachthof. Wat volgt zijn golvende wegen, tarmac en kassei een leuke afdaling onder twijgenbaldakijn ook. Woef zegt woef maar laat de wandelaars verder ongemoeid. Pittig en nattig klimmen nu dwars door een berkenbos richting spoorbaan. Terug de bewoonde wereld in met een sociale woonwijk en de rustpost in een sobere Salle des Fêtes. Ben weer ruim 5 kilometer gevorderd.
Blik op de klok, zou graag de trein van 15:01 halen. Moet dan node het parkoers zo’n drie kilometer inkorten. Toch nog een extra lusje hier in Haute Bise. Laveren rond de ruime plassen van een grindweg die de wandelaars een verdieping lager afzet bij een bosrand. Heerlijk wandelen in de opnieuw grijze dag over graspaden langs hagen van meidoorn en maretak hoog in de bomen. Stevige klim tot Haute Bise en dan nog een kleine twee kilometer tot de finish. De woonwijk wordt blijkbaar uitgebreid met fraaie appartementen in wit en grijs. Lijkt zelfs op een grijze winterdag zomers. Door stille straten zak ik finaal terug naar de Foyer. Probeer de omgekeerde en nog steeds naamloze straten van deze ochtend. Komt nu dus wel goed. Heb nog de tijd om een frietje te ‘steken’ tot de trein en geniet van een rustige reis terug naar Hemiksem. Jacquy, dit was een leuk parkoers met verrassend veel natuur, ben een tevreden wandelaar.
Het is grijs, grauw en nat als ik vanochtend opsta. Heb helemaal geen zin in wandelen. Met lood in de schoenen stap ik naar de bushalte wetend dat na een loodzware maand november een frisse neus meer dan geboden is. Voel mij weer wat beter en thuis in Antwerpen-Centraal, het boemeltje richting Brussel zal mij afzetten in Weerde, locatie waar ik denkelijk nog nooit aan een wandeltocht begonnen ben. Stap alleen richting start in een drukbeklant zaaltje D’oude School. Nooit Moe Boezinge is er te gast op bus uitstap. Nooit moe … dat kan ik niet meer zeggen dezer dagen. Meteen een eerste duiding overigens, aangepast parkoers wegens wateroverlast en de 20 km is een 8 + 12 vanuit de startzaal. Kilometer is kilometer denk ik dan.
Een eerste keer op pad voor 7,2 km langs de Dorpvoetweg tot de prachtige witgele kerk van Weerde. MTB-ers zijn blijkbaar ook actief vandaag maar ik kom de modderduivels nauwelijks tegen. Aan de overkant van een drukke steenweg een naambordje Visvijver Weerde. De vlag dekt de lading niet echt. Een ruime plas inderdaad maar ook een prachtig stuk natuur met glimmend witte berk prominent aanwezig. Weerde ligt aan de zuidrand van Mechelen en dus lopen er heel wat ‘ijzeren wegen’. Stap onder een paar oude bakstenen bruggen door, loop door enkele straatjes tot de Limietvoetweg. Heerlijk stappen meteen langs weilanden afgezoomd met jong hout. De Damvoetweg zet mij vervolgens terug af tussen de bebouwing van ouder naar nieuw. Een kort strookje Zenne-arm en ik ben terug bij de start. Tijd voor een innerlijke versterking, een pas gebakken braadworst, daar ben ik altijd voor te vinden.
Tweede ronde nu, ruim twaalf kilometer lang met een rustpost in het Vilvoordse Houtem. Genieten van de kronkelende Zenne vanop de grasdijk en vervolgens een veldkasseitje. Loop moederziel alleen door de Weerdsesteenweg. Het betonparkoers stuurt mij rondom de drukke E19 langs de gemeenten Elewijt, Steenokkerzeel en Vilvoorde. Ik loop achterlangs en eindelijk onverhard bij de kazerne van Peutie en dan door de Houtemse Damstraat (niet te verwarren met die van Weerde en de start !) tot de rustpost. Vraag meteen aan de helpers of de Zennetrotters hun parkoersen in Engelse Mijlen uitdrukken. Heb exact 3 uur gestapt over nog geen 14 km ! Maar niet getreurd, heb een trein om het uur en een Duvelke dat smaakt altijd.
Nog zes kilometer voor de boeg. Het is al duister als een groepje sterkhouders de Brandvoetweg inslaat en toch is het nog maar 14h30. De aansluitende Steenmolenvoetweg stuurt ons puur natuur in. Aanvankelijk akkers van gemalen maïs en schapenweiden, verderop jong bos richting Rubenskasteel. Ik ontwaar de eerste maretak hoog in de bomen. De Steenvaartdreef, afgezoomd met bruinblad jonge beuk stuurt ons, middels wat hemels gespetter, linea recta naar de Zenne. We kronkelen heerlijk mee over graspaden langs een oude Sluistoren tot we opnieuw in Weerde aankomen. Ik ben net 5 minuten te laat voor de trein naar de Koekenstad en neem dan maar een ‘warming-up’ pauze tussen de West-Vlamingen. Morgen is het weer werkendag.
Basel zien en sterven, dat is zowat de samenvatting van mijn laatste twee weken. Een heel divers gezelschap van 35 cursisten werd zwaar op de proef gesteld door enkele specialisten in tand-implantologie. Een heuse bonte bende uit vrijwel alle continenten, van Hong-Kong en Singapore over Iran tot Brazilië en Peru. Een heel verschillende invalshoek ook, tandartsen uiteraard maar ook ingenieurs, juristen en zowaar een economist uit het onooglijke België. Allen moesten voor het eindexamen 75% halen en iedereen slaagde, uw dienaar met 78,13 % of 62 juiste antwoorden op 80 vragen. Gisteren zaterdag dan een relatieve pauze ingelast met bezoek aan de Antwerpse Vogeltjesmarkt en een werkdag Beneluxwandelen. Vandaag ‘the real stuff’ met het afscheid als organisatoren van Theo en Olympic Deurne. We gaan ze missen net zoals voor een paar weken de Police de Jette.
Met een goed gevulde bus vanaf de Rooseveltplaats en een drukke startzaal zo rond 09:00, zo zien we het graag. Theo had mij gewaarschuwd, geen rustpost meer in Oelegem wegens nieuwe gemeentelijke reglementen. Wordt dus drie keer Halle (Zoersel). In de staart van een ochtendlijke bui vertrekken we samen met Dave (van Oelegem) over het kerkplein en dan een villawijk in. Linea recta richting antitankgracht en puur natuur. Heerlijk stappen door wild bos met een ondergroei van immer groene varens. Nat ja, uiteraard, maar toch vrij goed begaanbaar al is het opletten niet te struikelen over de vele boomwortels. Strookje Sniederspad en dan langs domein Martinus en een kapel ter ere van Sint-Jozef. Bekend terrein uiteraard. De Heilige Geestweg loodst ons Halle binnen en de bomvolle rustpost bij Sint-Maarten. We vinden nog twee stoelen in een hoekje om even de innerlijke mens te versterken. Zijn ruim een uur onderweg.
Op pad voor een eerste lus van iets meer dan 7 km. Aanvankelijk over het landelijk tarmac van Berkemei. We pikken in het groen Marleen & Yvo op. Er vormen zich spontaan twee gezellig kletsende koppeltjes terwijl we door de Halse bossen in de omgeving van het Boshuisje wandelen. Stappen nog steeds in het groen onderaf een autosnelweg, de kilometers verdwijnen ongemerkt in de kuiten. Zitplaatsje zoeken bij de nog steeds bomvolle zaal, we kunnen zowaar een fris terrasje doen. Het tweede lusje is slechts 4 km lang. Meteen de sparrenbossen in bij een straat met de merkwaardige naam Flikkersteert. Linda vermoedt dat deze verwijst naar de lokale naam voor … vlinders ! We doorkruisen Halle-velden, de plaatselijke ruimte voor chalet woonsten. Er staan echt mooie exemplaren tussen in vernist hout. Nog even villaatjes kijken en een laatste pauze bij Sint-Maarten.
Nog ruim een uur wandelen tot Schilde en we beginnen eraan midden een bonte bende over smalle paadjes slingerend tussen sparren en loofboompjes, de Liefkenshoek. Dan komt de brede en kaarsrechte Kantonbaan aan de beurt, half verhard. Fikse regen en zonneschijn wisselen elkaar voortdurend af. Renier Sniederspad, een naam als een klok voor de geoefende GR-wandelaar. We volgen onze illustere voorganger onder meer langs een lieflijk beekje tot we de bebouwing van Schilde-dorp bereiken. Einde tocht ? Niet meteen voor ons al laten we ons wel een eerste Duvelke smaken.
Patje Kloek had aangegeven dat er een extraatje van 5 km kon gewandeld worden. Volg de 10 tweede maal adviseert Theo. Zogezegd zo gedaan. We bewonderen aanvankelijk de massieve landhuizen van de Bellevuedreef. Duiken dan het park van Schilde in. Geen krakende of vallende beuken dit jaar, gewoon genieten van puur natuur in peis en vree. Uitbollen doen we natuurlijk weer langs een zone waar Schilde beroemd voor is. Duvel nummer twee wordt soldaat gemaakt en dan is het tijd om afscheid te nemen. Ruim 1600 wandelaars voor hun allerlaatste organisatie, het was meer dan verdiend voor Olympic. Volgend weekend, en na mijn doopweek in Diegem, ga ik een weekendje aan de slag in Hoeilaart. Ik hoop er U te mogen begroeten.
De laatste dag van mijn (gedwongen) vakantie plan ik een extraatje. We vertrekken al om 08:00 vanuit Hemiksem en stappen 5 kilometer tot de Slimste Vlaamse gemeente van 2014. Passeren hierbij de scheve kerktoren van Schelle en de Boerenkrijgkapel op hetzelfde grondgebied. Lopen ook enkele honderden meter tegendraads de ochtendlijke wandelaars die al in ruime getale present tekenen. In de drukke startzaal aan de Wirixstraat pikken we die andere Linda op, uit Hoboken. De Linda’s zullen samen op pad gaan (rétteketet, rétteketet) en ik hou het bij de rust van de eenzame stapper.
De langere afstanden duiken meteen de Nielse weilanden in. Graspaden loodsen mij naar de Rupeldijk en het Tolhuis. Heb er een zonnig uitzicht over Wintam en zijn zeesluis, de skyline van Rupelmonde ook. Passeer de elektrische omvormingscentrale in opbouw van Interescaut en stap tarmacgewijs voorbij het Laarhof tot de Boerenkrijgkapel van daarstraks. Met z’n allen over een in onbruik geraakte spoorbaan nu. In het tegenlicht van de lage zon vallen de geelzwarte pijltjes van onze gastheren niet altijd goed op. Terreinkennis heb ik hier uiteraard, maar dat is nog geen parkoerskennis. Na een watertoren zijn we opnieuw in de bebouwing en lopen straatgewijs naar de rustpost van de Veldstraat. Nauwelijks 5 km op de teller en ik loop gelijk door. Extraatje van ruim 7 km voor de dapperen die er 28 in de kuiten willen vandaag. Door stille straten naar het station van Niel en vervolgen langs de spoorbaan en zijn parallel fietspad richting Boom. Zo ver gaat de reis vandaag niet, Jean-Pierre zoekt wat wilde paden op die leiden naar de bedrijven van Waterfront. Dan volgt de nieuw aangelegde Matenstraat tot het Berrenheibos. De zon verschuilt zich intussen achter steeds dreigender wordende wolken. Ik draai een leuk lusje ‘op de hei’ met geel berkenblad nadrukkelijk aanwezig. De Oude Bosstraat dan, zeer winderig want geen boom te bekennen. Landelijk tarmac stuurt mij stilaan terug naar het Nielse station en midden een plensbui bereik ik opnieuw de rustpost van de Veldstraat. Geen Linda’s te bekennen.
Neem de tijd voor een zoethoudertje en vervolg langs menig achterafje dwars door Niel tot het Sportpark. Fietspad langs de ‘banaan’ en dan volgt ‘le moment suprême’ – de Walenhoek. De langere afstanden mogen heerlijk uitgebreid zwerven tussen de vele plassen van dit natuurgebied, ooit oude kleiputten. Al ken ik het hier dan nog zo goed, vervelen gaat dit nooit. Even een pittig buitje vergezeld van hagel en bij de Paardenstal verlaat ik puur natuur. Beetje keren en draaien en de derde pauze wenkt onder de dreigend zwarte kerktoren van ’t Hellegat. Ik stop nauwelijks want het is er veel te druk, loop meteen door langs de zwarte engel recht de Rupeldijk op. Wandel nu richting Noeveren, het vroegere hart van de Boomse steenbakkerijen. Een heerlijke zwerftocht door de archeologie van ’t Geleeg hoort daar uiteraard bij. Het spel van zon & lood in de lucht zorgt voor steeds weer andere impressies, dit is puur genieten ! Vanaf de Belgica-werf een strookje Nielsestraat en dan weer onderaf door het gras. Mogen zowaar door een privé-gang wandelen, een allegaartje van opslag waar in vroegere tijden denkelijk de Boomse bakstenen werden gestapeld. Bij Noeveren hoort ook een straatje met kleine werkmanhuisjes en dat gunt JP ons uiteraard ook. Nog een laatste, beetje vettig bosstrookje en de laatste pauze dient zich aan.
De Linda’s zitten er in het gezelschap van ons aller Kim maar met een rondje achterstand op mij. Moet zowat een unicum zijn in mijn jaren wandelervaring ! Zelf heb ik nog een drukke avond en keer dus weer naar Niel. Passeer Kim’s place op de Rupeldijk en wandel tot de kermis ter ere van de jaarmarkt van morgen. Trakteer mezelf op een portie appelbeignets en vervolg met een laatste strook weer zonnige Rupeldijk. Met z’n allen onderaf dan, genieten van het natte maar toch goed begaanbare Niels Broek. Dit was ooit anders en Natuurpunt heeft schitterend werk verricht wat de waterhuishouding betreft. Een laatste strookje half verhard door de weilanden. Een knuffel voor een stevige boerenknol en dan … verdoemme geen Duvel meer, zakken een niveautje tot de Trippel van Westmalle.
Terug de vijf kilometer naar Hemiksem dan, ben er al voor 17:00. Heb nog heel wat werk voor de boeg deze avond. Beneluxwandelen dient pico bello in orde gemaakt want … de volgende twee weken volg ik een cursus tandimplantologie in het Zwitserse Basel van en voor mijn nieuwe werkgever. Ben terug in het vaderland vanaf 18 November …
Bus 640 is vanaf de Antwerpse Rooseveldplaats goed bezet met wandelaars. Elk jaar weer tekenen zij present tijdens de Allerheiligentocht van de Stroboeren in Wuustwezel. Zelfs JPD komt dit jaar van Meulebeik afgezakt. De opdracht kennen we haast uit het hoofd, 35 kilometer over Loenhout, Sterbos en de Bellekenshoeve.
Op pad dus vanaf 09:00 in de frisse, zonnige ochtend. De langere afstanden stappen bij de zusterhoeves Annie & Lilly over de Kleine Beek richting eerste bosstrook. Patje Kloek wordt een paar kilometer onze gezel tot hij het letterlijk op een lopen zet. Opvallend, er wordt nog volop gehooid of beter nat gras wordt afgereden en in balen verpakt. Opwarming van de aarde zei U ? Na de eerste sparren en lage nog groene varens volgt de brede zandweg langs de plas van het militair domein. Aan de overkant van een drukke baan wacht puur natuur, Marumvoorde. Heerlijk flaneren langs jonge berk en door het verkleurend pijpenstrootje. Strookje heide erbij, verderop graspaden door nat gebied. Al doende komen we bij de Heiëndweg uit en een bomenkwekerij die iets weg heeft van pas bijgeknipte poedels. Langs vele hoeves stap ik samen met Rudy & Sylveer tot de eerste rustpost in cafeetje Onder De Toren in Loenhout.
Wij stomen gelijk door en meteen het stille dorp weer uit de polder in. Bij een heerlijk zonnetje stappen we over verhard en onverhard langs weilanden en akkers, schaarse bebouwing ook. Pikken onderweg alle andere afstanden op en lopen met z’n allen verder langs de rand van een kasteelpark heerlijk in het verkleurende groen. Komen zodoende terug in centrum Wuustwezel, meer bepaald bij zijn statige gemeentehuis en dito park. Even verder de tweede rustpost in de sporthal bij KAN10. Sigridje wordt nu onze gezellin. Ik laat de dametjes rustig onder hun beidjes keuvelen en hou mij bezig met rondkijken en wat fotootjes nemen. Lopen traditiegetrouw twee zijden van een grote rechthoek over landelijk tarmac langs Veldvoort & Steertheuvel. Opvallend veel eikels langs de kant van de weg, geen eekhoorns te zien om ze weg te moffelen. Vanaf de Tolberghoeve volg een pracht van een onverharde dreef met nog jonge aanplant. Vervolgens zwerven we door Sterbos en zijn chalets in de bosjes. Passeren ook het motocircuit Molenbergen en sluiten af met landelijk tarmac tot de Bellekenshoeve.
Het is er naar goede gewoonte erg druk. Sigrid stoomt gelijk door, wij volgen even later voor een lokale lus van een uurtje wandelen. Stappen tarmacjes door halfopen terrein, een afwisseling van bosjes en weilanden. Elke bosdreef herbergt wel enkele weekendverblijven alhoewel wij vermoeden dat sommige permanent bewoond zijn. De obligate wegenwerken doorkruisen we uiteraard ook en dan volgt een leuk bosstrookje inclusief vennetje met nog groen rieten oevers. Nog een dreefje houten huisjes, tarmacjes langs boerderijen en de Sint-Willebrorduskapel, we zijn zo terug in de Bellekenshoeve. Het is er wat rustiger en we gunnen onszelf een wandelaarsdrankje en een babbel met Lokerse Marcel en zijn wandelvriendin.
De laatste loodjes dan. Een breed uitgesponnen betonlus dwars door het landelijke Brekelen. Aan de overkant van de steenweg het Beersgat. Helaas niet onverhard langs de rand van de plas maar over een betonbaantje tussen twee grachten en afgezoomd met wilgen linea recta naar Annie & Lilly. We hebben de kilometers weer in de beentjes. Thuis gekomen krijg ik per e-mail mijn volgende opdracht. Zal morgen een viertal uurtjes moeten studeren als voorbereiding van een buitenlandse cursus die ik de komende paar weken ga volgen. Maar eerst nog een laatste wandelweekend …
29.10.2017 Section Marche Police de Jette à Ganshoren
De herfst laat zich ‘s ochtends al goed gevoelen, het is behoorlijk fris als we naar en van de bus stappen. Het is nog geen kilometer stappen vanaf de Brusselse Charles Quint tot de sporthal van Ganshoren. De startlocatie is gewoonweg de cafetaria van het sportcentrum, wel mooi versiert voor Halloween maar absoluut zonder clubwerking ! Weg leuke Brusselse sfeer, één van de redenen waarom ik telkens weer uitkeek naar deze tocht. Weg ook het wandelen door de Brusselse parken van Dieleghem en Roi Baudouin. Gelukkig toont de tekening wel de Pajotse parochies Relegem en Kobbegem.
Wij op pad dus, langs de voetbal van Ganshoren en onderaf het Laarbeekbos. Onder de Brusselse ringweg door ook, le tout Bruxelles achter ons latend. Door de velden zakken naar de manège van Neerzellik. Leuke babbel onderweg met een triatlete die toevallig het parkoers oppikte. Even schrikken als een paard onderuit schuift. Dier en berijdster liggen op het tarmac. Het paard kruipt als eerste recht en stormt in paniek de heuvel op om daar tot rust te komen. De jonge ruiter gaat met een blik vol woede op zoek naar haar rijdier. Dit lijkt gelukkig goed af te lopen. Na 4 km de eerste pauze in de Relegemse Groenvink. Jan (Police de Bruxelles) en zijn dame zijn er van dienst. Even bijpraten en we vervolgen. Zoals we dat gewend zijn middels een lange, zachte klim door de akkers. Bieten en patatten worden stilaan gerooid. Andere velden kleuren geel : is dat nu koolzaad of gele mosterd, wij komen er niet uit. Witte en rode kolen ogen als ‘de bollen van Brussel’ zo groot. Passeren de hoeve met donjon en stappen de rustpost van Kobbegem binnen ‘chez les petites dames’. Veel bekend volk hier waaronder Jacqueline & Luc, Liliane & Jean ook.
De marathon people lopen twee lokale lussen, wij doen er eentje van. De zon is stralend van de partij als we langs de witte kerk en het dorpsplein wandelen. Langs weides en akkers gaat het richting Assense Heerveld. We laten de bebouwing weer snel achter ons en lopen over vettige paden door de halfopen ruimte. Worden daarbij vergezeld van een pittig buitje. Het deert de loonwerkers op de akkers niet, de bieten moeten gerooid. In open veld komt de kerk van Kobbegem aan de einder tussen de bomen piepen. De 7,5 km zitten er snel op. Terug naar Relegem nu. Een pittige klim terwijl Ons Heer een flauwe regenboog spant. Prachtig uitzicht dat rijkt van het Atomium, over de basiliek van Koekelberg tot de flatgebouwen van Molenbeek. Hoogveld is de toepasselijke naam voor een kasseitje dat ons een verdieping lager brengt, in de stilte van de huisjes van Hamme (gehucht van Merchtem). Terug de velden in dan, een laatste heuveltje overwinnend tot de Groenvink. We nemen er de tijd voor een wandelaarsdrankje en babbel met ex-college Benny & zijn dame.
Hebben nog een tiental kilometer voor de boeg. Langs de Onderrichtstraat en de Oude Jetseweg richting Wemmel. Tussen de villa’s raken we met z’n allen het spoor van het parkoers bijster. Ik heb terreinkennis. Weet dat we bij de vijver en de witte hoeve steevast rechtsom gaan naar het kasseitje van Ronkel. Blijkt nu ook te kloppen. Bij het vroegere St-Michel duiken we een brousse in om een drukke baan te vermijden. Vanaf de brandweerkazerne bij het AZ-VUB mogen we genieten van het Laarbeekbos. Aanvankelijk wat volkstuintjes, daarna statige dreven langzaam zakkend naar het kasteel. Poelbos komt nu aan de beurt, een mix van bos en weilanden, lijkt meer op een groot park eigenlijk. Vervolgens keren en draaien om over de spoorweg te geraken en tot rustpost De Rivieren. Waren anderhalf uur onderweg voor 7,5 km ! De laatste loodjes dan, een klein halfuurtje huisjes kijken in de buik van Ganshoren.
We schuiven aan bij Jacqueline & Luc voor ons Duvelke. Verlaten stilletjes de sfeerloze zaal en stappen naar de Charles Quint voor onze bus richting Brussel Noord. Reis naar Hemiksem met een triest gevoel. Deze laatste tocht van de Police de Jette was zoals een overlijden zonder afscheid, zonder enige plechtigheid, droevig. We gaan jullie missen Brusselaars !
Wij raken deze ochtend zonder incidenten door de Antwerpse Brederodestraat, wat geen vanzelfsprekend gegeven is dezer dagen. Aan het kouwelijke station van Turnhout staan een tiental wandelaars te wachten op de bus richting Tilburg. Met een tiental minuten vertraging vertrekken we richting Ravels en zijn Lange Afstand Tippelaars ook wel in het wandelgild bekend als ‘bij Leo’. Het is erg druk in het schooltje de Zonnewijzer. De stoere meiden en knapen van de marathon hebben er al een gesmaakte 17 kilometer opzitten.
Wij kiezen voor 28 kilometer en gaan meteen op pad. Een eerste zandwegel door kale akkers loodst ons de bossen in van het Ravelse Kamp. Zoals we dat van onze gastheer gewend zijn stappen we langs heerlijke slingerpaadjes. De herfst zorgt voor een prachtig kleurenpallet. We passeren een groot ven en vervolgen langs brede half verharde paden. In de open ruimte wordt maïs geoogst. Keer ne kier were doen we langs het ven van daarstraks en het zoveelste kleurenpallet. Een parallelle zandweg aan de eerste wandelmeters van de ochtend en pauze in de Zonnewijzer.
Na de westelijke lus lopen we nu oostwaarts. Strookje langs de lokale vaart en vervolgens weer de bossen in kuierend over brede paden tot het toch wel imposante Kesseven. Heraangelegd in 2012 weet Leo te informeren. Ik herinner mij inderdaad hier de streek-gr der Kempen gevolgd te hebben toen er nog geen water in de zandvlakte stond. We draaien weg van de plas, stappen langs hooi- en graasland, een aspergeveld ook. Halfopen terrein waar de mens heeft ingegrepen om leidingen in de grond te stoppen. De natuur neemt de bovengrond terug over met een aanwas van heide en verkleurend pijpenstrootje. Er volgt moerassig terrein met heel wat jonge berk. Passeren het Zwart Goorven en ritselen verder door een tapijt van gevallen blad tot de rustpost van het Boswachtershuisje. Leuke originele pauze en we doen zelfs een fris terrasje bij een warm kopje koffie.
Ik ben te traag vandaag, beslis een gepland extraatje van 4,7 kilometer niet te wandelen. Korte babbel met clubmaatjes Chantal & Jack en we wenden de steven. Duiken opnieuw de bossen in genietend van kleur al stappend over brede graspaden. Lokale jeugdbewegingen versieren de omgeving met Halloween figuren. We slingeren ons een weggetje naar de volgende rustpost zijnde het Boshuis van Natuurpunt. Gaan er Jacqueline en Chris D. achterna voor een lusje van 5,7 km. Mogen opnieuw waden door een dik tapijt van eikenblaren tot het Miezerige Paadje bij het Kesseven. Miezerig is het alleszins niet, het bloost met rode kaken van het felgekleurde eikenblad, een schitterend tijdelijk herfstbiotoop. Lange dreven dan, breed uitgesponnen tussen muren van den en spar. Het is echt genieten bij een overigens grijze dag tot we terug bij Natuurpunt aankomen.
Korte babbel met Tiny & Dany die het rondje nog te goed hebben. Lopen op een drafje de laatste paar kilometer tot de finish. Zijn net op tijd terug binnen voor het zwerk opengaat. Genieten van ons wandelaarsdrankje met de clubmaatjes van dienst en plannen de bus van 17:41. Krisje voegt zich bij ons, zij heeft alsnog de marathon afgehaspeld. Busje komt zo, busje komt zo … busje komt niet ! Na 20 minuten in de kouwelijke, natte valavond geef ik het op. Loop terug naar de startzaal met de vraag of iemand ons naar het station van Turnhout kan brengen. De volgende bus gaat inderdaad pas omstreeks 18:41. Een vriendelijke helper staat meteen paraat en een kwartiertje later kunnen wij nog een pintje drinken in een warm café bij het station. Finaal zullen wij pas omstreeks 22:00 terug in Hemiksem zijn. Hartelijk dank aan Leo voor de prachtige tocht in voor ons vrijwel onontgonnen gebied en aan de vriendelijke helper voor de gewaardeerde lift.
Ik ben er weer vroeg bij vandaag, stap twintig na acht al van de trein in Leopoldsburg. Moest mij nochtans reppen in Berchem want de overstaptijd was gereduceerd van 8 naar 3 minuten. Heb vijf kilometer steenweg voor de boeg tot startlocatie De Warande. Google Maps verslikt zich in de straatnamen maar de tekening is gelukkig duidelijk en correct. Stap langs werkmanhuisjes richting kerk van Heppen. Stilaan duiken statige villa’s op en verderop een eerste bosstrookje. Het is behoorlijk druk in het kleine, vrij moderne zaaltje. Ik begroet meteen de Vossen Patsy en Jos, ons aller Corrie ook.
De opdracht is vrij eenvoudig. Twee lussen, eentje van 10 km en eentje van 6 km. Begin natuurlijk met het grotere werk, ben nog fris en monter. Boskant noemt de eerste straat en dus gaan we meteen over tot de orde van de dag : spar met een ondergroei van piepjonge loofboompjes en varens. Even het bos uit voor enkele woningen en verdort maïs. Vrouwtjes met hond roepen mij terug, ik loop blijkbaar met mijn hoofd in het lage wolkendek. Opnieuw het bos in, vooral berk nu en ik sluit aan bij Henkie van Genkie. Korte babbel en ik stoom door genietend van het verkleurende groen met een ondergroei van klimop en hulst die los door mijn broek prikt. Pik een andere afstand op en loop wat tarmac door de Grensstraat, van Heppen naar Oostham. De blauw-wit versierde Lourdesgrot laat ik rechts liggen en stoom door tot De Warande. Ben 1:50 onderweg geweest.
Hoog tijd om de innerlijke mens te versterken en bij te babbelen met Jacky ‘de lange militair’. Terug op pad voor de resterende 6 km dan. Blijkt inderdaad dat de zaal netjes op de grens Heppen/Oostham ligt. Dieper richting tweede gemeente nu. Een afwisseling van bos en halfopen terrein, aanvankelijk ook nogal wat tarmac tot een heerlijke bosstrook met weelderige rosse varens. Vanaf de Pater Clement Lemmensstraat en de Grensstraat is het parkoers gelijklopend met de 10 km. Doe exact 1:15 over de 6km, goed gemeten dus. Hoog tijd voor een wandelaarsdrankje en gezellig keuvelen met Henkie, Jacky en Yvan ‘le terrible’. Vat de terugweg aan langs dezelfde N73 tot station Leopoldsburg. De laatste kilometer onder een zachtjes lekkende hemelpamper. De kilometerkes zitten weer in de kuiten. De drie komende dagen bestaan uit een eerste verkenning van onze novembertocht in Hoeilaart, een bezoekje aan Leo in Ravels en de allerlaatste dag van de Police de Jette, voor de gelegenheid vanuit Ganshoren. Voorwaar een druk wandelleven.
Ik ben al om 5:00 klaarwakker, tien na acht bij het nog duistere en kletsnatte station van Diest. Heb ruim vijf kilometer voor de boeg tot Engsbergen waar Blijf Jong Genebos verzamelen roept. Heb hier wel wat terreinkennis uit een vroeger leven. Korte klim langs de Lazarijstraat, even wat huisjes kijken en dan de open ruimte in. Het wordt langzaamaan dag, een grijze dag. Kies voor een bruggetje over een riviertje (de Zwarte Beek ?) en stap dan naar de bossen van Dassenaarde. Heerlijk wandelen is het er genietend van de veelkleurige herfsttooi en met knisperend blad onder de voetzolen. Kom haast geen mens tegen op de vele paden van Asdonk, tenzij dan vrouw met hond. Een stoere Brabantse knaap in de wei komt zijn knuffel halen. Iets na de klok van negenen ben ik bij VK Penarol, wat tegenwoordig ook Thes noemt. Het is er behoorlijk druk, er zijn al 250 wandelaars op pad.
We worden naar Okselaar gestuurd zo blijkt. Maakt niet uit welke richting we uit gaan, dit is een zeer bosrijk gebied. Op pad dus voor een eerste etappe van ruim 6 km. Meteen het bronsgroen eikenhout in met een ondergroei van weelderige rossige varens. Heerlijke paadjes sturen mij zachtjes een eerste helling op. Er volgt afwisseling met zanderige ondergrond, heide en gelige grassen, klokkebeesen ook. Na een uurtje zwerven bereik ik de brede lanen van de Streekbossenstraat. Ben zo in het wat aftandse maar knusse zaaltje van Fanfare De Eendracht. Doen we zeer regelmatig aan tijdens wandeltochten hier in de streek. Hoog tijd voor een boterham.
Ontsnap aan een vrij fikse regenbui en gelukkig maar want ben mijn regengerief in Hemiksem vergeten. Onder nog wat miezerig hemels ‘gezeik’ stap ik de bebouwing van Okselaar binnen. Vrijwel alle straten noemen hier Tessenderlobaan of Averbodeweg. Ik volg stroken van deze laatste tot ik de rand van de fameuze vijvers bereik. Krijg de plas niet te zien maar stap langs de rand van weilanden richting bossen de Merode. Is een kleine vijftien jaar geleden dat ik deze woonplaats inruilde voor Hemiksem. De omgeving is danig veranderd door toedoen van Natuurpunt. Waar vroeger maïs stond is het geheel nu herschapen in een open ruimte met opgroeiende heide en berken, prachtige plassen van regen- en grondwater ook. Kempense schapen zorgen voor de begrazing, het korthouden van de grassen dus. Een heerlijk wandelgebied en ik loop hier moederziel alleen. Steek de steenweg naar Veerle over en duik de bossen van Gerhagen binnen. Onder ranke, donkergroene sparren een veelheid aan kleur van geel tot rood dankzij het loofblad. Open terrein steevast begroeid met uit de kluiten gewassen heide. Als wandelen een feest is ! Even een tarmacje in het bos en dan zet ik koers naar de bewoning. De steenweg steek ik opnieuw over bij dancing Heideroosje. Ben zo weer bij de fanfare na breed uitgesponnen 9 km wandelgenot.
Tijd voor een wandelaarsdrankje en een babbel met Sigrid. Zij moet de lus nog beginnen, ik zet koers naar de eindmeet zo’n 4,5 km verder. Ga Hugo en zijn maatjes van Duûn achterna over heerlijke slingerpaadjes tussen sparren door. Sommige strookjes liggen er vettig bij. De ondergroei biedt steeds hetzelfde beeld, jonge berk, groen of rosse varens, klokkenbeesen. Een geoogst maïsveld kondigt de finish aan. Langs de villaatjes van Mispad en een oude ast stap ik tot Penarol. Stel er tot mijn ontzetting vast dat ik mijn wisselgeld van € 18 vergeten ben in de rustpost. Meld mij bij de organisatoren met het verhaal. Zij bellen gelijk naar Okselaar en ik krijg netjes mijn geld terug. KLASSE en een hartelijk bedankt mannen voor de goede zorgen.
Korte babbel met clubmaatje Peter en ik ga een laatste keer op pad langs de kerk van Engsbergen. Duik niet diep genoeg de bossen in en stap zodoende een heel eind langs de drukke baan van Molenstede tot Diest station. Deert niet, ik heb een prachtige herfstwandeling achter de rug.
