Vorig jaar wandelde ik een leuke tocht van de Dauwstappers in Lier. Zij verkassen nu naar Lint, een mij totaal onbekende omgeving. Proberen dus maar. Heb afgesproken met Martin (Roosendaal) rond 09:30 want de maximale afstand bedraagt slechts 25 km. Het parkoers blijkt te bestaan uit twee lussen van respectievelijk 5 en 20 km.
Eerst de korte opdracht dus. Dwars door het dorpscentrum en een best wel leuk Gemeentelijk Park. Nog meer stratenloop tot een natuurgebiedje met vlindertuin, Luitersheide. Terugkeer naar de startzaal door een nieuwbouwwijk en opnieuw het Park van daarnet. En toen was er koffie op een geïmproviseerd terras. De zon priemt zo stilaan door het grijze zwerk.
Terug op pad, langs de spoorbaan van Mechelen naar Lier (denk ik). Via een houten hek, stappen we door volkstuintjes en een nattig bos. Het pad vervolgt door weilanden waarbij Bella het gras groener vindt aan de wandelaarskant van de draad. Wij stappen dan maar letterlijk door de weides tot een paar grote boerderijen. Helaas daarna opnieuw tarmac en wijken tot voorbij het station van Kontich-Kazerne, wat tegenwoordig Kontich-Lint noemt. Pauze in een schooltje. Mijnheer de agent regelt het verkeer, een wielerwedstrijd voor dames in goede banen leidend. Hij blijkt zelf ook een wandelaar te zijn maar ‘today on duty’.
We doen opnieuw een terrasje en vervolgen onze weg langs de Willem Weg. De omgeving wordt landelijk, de bebouwing schaarser. Verhard en onverhard wisselen af dwars door de velden met patat en chrysanten. En dan is het plots feest ! We mogen zo’n 600 meter over de Oude Spoorwegberm wandelen. Pure bosstrook inclusief hindernissen bestaande uit balkjes en vlondertjes. Heerlijk ! De kerk van Waarloos komt in zicht en onder haar toren ligt het Brouwershuis. Blijkt onze rustpost te zijn en is een pracht van een staminee in grootmoeders stijl. Wij doen uiteraard een uitgebreid terras samen met heel wat wandelvrienden. Martin en Nicole (Stroboer) voeren een geanimeerd gesprek. Ik moet lachen, telkens weer ‘botsen’ zij over hetzelfde onderwerp.
Maar er moet nog gewandeld worden, we hebben nog 8 km voor de boeg. Stappen door het lokale speelbos en vervolgens over een graspad langs een paar grote hoeves. Helaas wordt het snel weer tarmac lopen in een open landschap grondgebied Duffel en Duffelshoek. Even wat afleiding bij de Boskapelletjes en een laatste strookje natuur, de finish wenkt. Een laatste wandelaarsdrankje, een laatste onderwerp van gesprek, onze zondagse wandeling zit er op. Ik ben een beetje teleurgesteld over het gebodene maar we hadden zo veel om over bij te praten. Merci Martin voor het luisterend oor en de gezellige dag.
23.09.2017 Marching Team 11de Bataljon Genie Burcht
Had ik voor vandaag een zelf uitgedachte 50 km voor ogen, mijn linkerbeen is daar niet klaar voor. Kies dan maar voor iets tussen wijs en eigenwijs in. Rond 09:00 brengt de veerboot van ’t Callebeek mij naar de overkant van de mistige Schelde. Ik vervolg mijn weg door de potpolder van Bazel tot het dorpscentrum, goed voor 3 km stappen. Geen pijltjes onderweg, dus Onze Jongens hebben een andere route uitgetekend. Neem bus 99 tot de Burchtse kazerne van de 11de Genie. Ons aller Herman zit er al van een soepje te genieten. Linda Minne was blijkbaar een vroege vogel, haar fiets staat tweede in de rij bij het inschrijflokaal. Maximaal 21 km zegt de militair bij de scanning, je zal zelf iets moeten breien indien je een langere afstand wenst. Ik raadpleeg de parkoerstekeningen en kies voor 5 km en het grootste stuk van de 21 km, die naar Kruibeke voert. Kan ik straks mijn weg verderzetten naar het veer in Bazel.
Maar eerst dus de lus van 5 km, een bewuste keuze. Ze voert vrijwel meteen naar het nabij liggende Fort en zijn wilde natuur. Heerlijk wandelen dus door haast ongerepte bossen en langs waterplassen. Behoorlijk pittig ook met zelfs een strookje trappen. Het zonnetje komt er stilaan door en dan is het puur genieten. Terug in de startzaal babbelke doen met de Hobohemmers, tegenwoordig altijd met z’n vieren. Ik waarschuw voor een ‘tricky thing’. De laatste kilometers van de langere afstanden zijn gemarkeerd als 5 – 7 km. Breng dit ook onder de aandacht van de organisatie, leidt tot verwarring bij menig wandelaar.
Op pad dan voor de 21 km. Over het tarmac in het groen van de Heirbaan, voorbij een kleiput in ontginning en parallel met de E17. Bij een aardbeienteelt in aquacultuur draaien we de polder in. Gewoon blijven tarmacjes lopen langs hoeves, hun weilanden en maïsvelden. Lange Jan loopt eventjes mee tot de volgende geo-caching hem van het parkoers haalt. Pauze centrum Kruibeke in een zaal van het gemeentehuis annex brandweer. Tijd voor een babbelke met clubmaatje Ghislaine die een rondje voorsprong heeft.
Op pad dan voor de langste etappe van ruim 8 km. Langs achterafjes en een strookje landdijk de bebouwing uit. De Polder in met de fabrieken van Umicore nadrukkelijk aanwezig op de tegenoverliggende oever. Aan onze wandelkant genieten van uitzichten op de vele Kruibeekse plassen. De dijk langs de Schelde is een redelijk drukke bedoening. Een lokale wielerclub blijkt er tussen Kruibeke en Bazel hun kampioenschap tijdrijden te houden. Veel hinder hebben we gelukkig niet van elkaar, dankzij wederzijds respect. Bij een stuw duiken we onderaf een strookje onverhard in afgezoomd met een massa gele bloempjes. Zodoende bereiken we de overzet van Kruibeke naar Hoboken. Wenden de steven en wandelen via een landdijk en prachtige uitzichten over de omgeving terug naar rustpost Kruibeke. Tijd voor een wandelaarsdrankje.
Ik wandel opnieuw een eindje van de lus maar stap bij de landdijk resoluut richting Bazel. Langs de Verkortingsdijk terug naar het veer. Lokale neringdoeners hebben er de ganse zomer en alleen tijdens het weekend een terrasje geïnstalleerd. Ik blijf er een klein uurtje zitten genieten bij een stralend zonnige namiddag. Met de veerboot van 17:00 terug naar Hemiksem, heb er een kleine 30 km opzitten, is momenteel voldoende.
Als ik in het mistige Herentals de bus neem zit Luc (Kessel-Lo) er al een uurtje op. De derde wandelaarster houdt netjes de haltes bij tot de kerk van Lichtaart, kunnen wij een babbeltje doen. Nog meer bekend volk in de startlocatie natuurlijk met onder meer Jacqueline en Sigrid. Ik zal ze geen van allen nog tegenkomen tijdens de tocht want loop weer eigengereid vandaag. Gezien mijn late start-uur en ik graag ’s avonds tijdig aan mijn Beneluxwandel-oefening begin kies ik voor 24 km zijnde 4 + 20. Loop bij de eerste bocht al fout en gewoon rechtdoor, nog niet echt bij de les. De oranje pijltjes zijn nochtans duidelijk. Er volgt meteen een eerste oefening door het nog natte sparrenbos. Eindigt met de Pastoor Dergentstraat tot de startzaal, bereikt na 50 minuutjes stappen. Zijn mijlen en geen kilometers gromt Xavier uitgebreid. De extra’s krijg je er gratis bij makker !
Ik stoom gelijk door langs Kattenhagen de volgende Kempense sparren tegemoet. Bij de lokale uit de kluiten watertoren kom ik Josée tegen (wij noemen haar de rosse van Lichtaart). Korte groet en ik loop door achteraf een camping. Ruil mulle, natte ondergrond even voor een fietspad. MTB’ers zijn hun parkoers aan het uitzetten. Krijg een afwisseling van ‘bumps’ en vlakke stroken onder de sloffen geschoven, spar en een ondergroei van jonge berk. Stilaan priemt een weldadig zonnetje door het grijze zwerk, het wordt een aangename wandeldag. Passeer het Hofke van Bayot, herinnering aan een donker lokaal gebeuren tijdens WO I. Ruil na 5 kwartier het bos in voor maïs en hoeves, de pauze wenkt bij een tomatenkweker. Blijk 2:15 onderweg geweest te zijn voor 11,5 km – Xavier blijft mompelen.
Heb een lokale lus voor de boeg van ruim 7 km. Begroet Wannes en Peter Van Der Meijs en ga op pad. Laantje langs de spoorbaan die naar Turnhout leidt en vervolgens langs de hoeves van Eindeke terug de bossen in. Halfopen terrein toont ook weilanden en plukken heide. Bij een prachtig stil ven blijven we met z’n allen even staan. Hovaardig schrijdt een grote witte reiger met uitgestrekte hals door het lage water. Hij is hier ‘the king’. Schitterende vogel. Gisteren had ik het geluk op het Noordelijke eiland van de Rupel in één oogopslag zowel een witte als vier blauwe reigers te mogen aanschouwen evenals twee jonge ooievaars. Genieten ! Ik wandel verder door heerlijke zonnige laantjes langs jonge berk en donkere spar tot bij onze tomatenboer.
Hoog tijd voor een wandelaarsdrankje en dan weer op pad voor de laatste loodjes. Tussen de gehuchten Hoebenschot en Achterlee door opnieuw de sparrenbossen in. Onverhard met grote plassen en asfalt fietspaden lossen elkaar af. Mag eindelijk weg van de rechte wegen en doe wat ik graag doe, slingerpaadjes door het groen. Als ze dan ook nog speels op en neer gaan langs trapjes en boomwortels ben ik helemaal in mijn sas. Aan alles komt een eind. Vanaf de kapel Onze-Lieve-Vrouw in ‘t Zand brengt een korte stratenloop mij bij de finish. Gauw een Duvelke ‘soldaat’ maken en hop naar de bus. De omgeving is mij uiteraard super bekend maar toch was het weer een fijne wandeldag. Bedankt Jules en zijn Pompoenen.
Uit het ruime aanbod selecteer ik vandaag toch een klassieker. Even onrust als de eerste tram aan ’t Schoonselhof met vertraging komt opdagen, maar de bestuurder weet van wanten. Heb zelfs nog de tijd voor een Panos koffie alvorens de trein naar Leuven te nemen. Lea & Jan zijn er ook weer paraat perron 6 voor bus 2. Starten doen we vandaag in de gigantische ruimtes van het H. Hartinstituut te Heverlee. De Vlaanders zijn goed vertegenwoordigd met busreizigers van Roal Benti, De Schooiers en de Boerenkrijgstappers. Inschrijven en wegwezen, plan wat meer stapkilometers vandaag. Traditiegetrouw vanaf de schoolgebouwen door een statige dreef tot de kerkhoven van paters en militairen. Dan wachten de uitlopers van het Zoniënwoud. Mentaal vlot het niet te best tot ik clubmaatje Ghislaine oppik. Is een lieve madam en dus kan ik mijn hart eens luchten, waarvoor mijn dank. We passeren het klooster van Blanden, voetwegels loodsen ons onder andere langs een molen die lijkt omgebouwd tot woonerf en na 5 km bereiken we de eerste pauze, een mij onbekende sporthal in Blanden.
Onze wegen scheiden, we lopen niet dezelfde afstand. Ik heb een lus van 9,6 km voor de boeg. De drukke baan naar Waver over en dan langs Voetweg 14, een achterafje. Na een splitsing zachtjes klimmen langs weilanden en een monumentaal beeld van een torenvalk tot de militaire basis van het Meerdaalbos. We zullen een ruime rechthoek lopen over brede paden afgezoomd met statige beuk. Ik kom slechts 4 wandelaars tegen, een groepje Boerenkrijgstappers die elkaar veel te vertellen hebben. Het is overigens lekker wandelen in het koele bos. Waar het zonlicht door de bomen schijnt dansen de muggen. Verder de absolute rust, windstil en hooguit al eens wat geritsel in het struikgewas. Vrij droge ondergrond ook en als er toch al eens wat modder is kan je er perfect rond open. Terug in de open ruimte straalt het zonnetje over de weilanden. We dalen zachtjes over een plankenvloer tot de Waverse steenweg. Kom ik Peter tegen die wat laat vertrokken is. In de rustpost ook Kareltje Ranstuil, herstellend van een ‘revisie moteur’ maar kwiek als altijd.
Blik op de klok, 12:00 voorbij. Ik sla de extra lus van 5 km over, heb voor straks andere plannen. Stap dus terug naar de Voetweg 14 en kies bij de splitsing voor rechts richting Vaalbeek. Zelfde bos, andere naam Heverleebos. Opnieuw lange beukendreven tot de Filosofendreef ons afzet bij de bewoning. Rustpost Woudlucht, jarenlang een oud schoolgebouw, nu een hypermoderne omgeving. Korte babbel met Bart die toch wel wat voorsprong heeft, Annemieke uit Bornem ook.
Verwacht echt veel van de laatste lus ruim 7 km lang. Langs de Huttelaan en vervolgens dwars door de prachtige bostuin van een klooster. Kasteel Arenberg komt in zicht. Daar gaat het uiteraard ook naartoe en we zwerven uitgebreid over de lanen van ‘’t Sportkot’. Er heeft een sportieve happening plaats ‘in ’t bruin’, geen Vlaming te bekennen. Nauwelijks wandelaars ook en ik stap in mijn eentje langs de helder beek voorbij Alma 3. Strook langs een bouwwerf dan om de beboste omgeving van Egenhoven te bereiken. Een grindpad gunt ons een prachtig overzicht van Universitaire gebouwen. We lopen dwars door zo’n site heen en dan langs een kasseitje terug naar Woudlucht.
Ik nuttig nog een wandelaarsdrankje en start de laatste loodjes. Van witte villa’s gaat het over in gegoede burgerhuizen naar sobere werkmanswoningen tot de Naamsesteenweg. Ik loop gelijk door richting Leuven centrum en het station. Kies daarbij bewust voor niet toeristische straten ‘Louvain insolite’. Ben ruim op tijd voor de trein naar de Koekenstad. Best wel een aangename tocht vandaag maar voor de kenner van de omgeving een beetje alledaags, passe-partout zeg maar. De startplaatswijziging zit daar misschien wel voor iets tussen.
Ik begin mijn dag als ram(p)toerist. Toch wel een speciaal gezicht de snoet van een trein boven op de stootblokken te zien staan in Antwerpen-Centraal. Was mijn oorspronkelijk plan naar Bergen-Op-Zoom wandelen te gaan, de weergoden beslisten er anders over. En gelukkig maar want de geplande A’dammer wordt aangekondigd met 22 minuten vertraging. Was mijn verbinding in Roosendaal dus kwijt geweest. Op mijn gemakje dus naar spoor 21 (in de kelder). Uit ervaring want alle signalisatieborden zijn door de machinist van gisterenavond ook aan flarden gereden. Amaai, een gans station dat op één ‘plomb’ draait ? Verder niks aan de hand, met de Charleroi rechtstreeks tot Braine-l’Alleud, bakermat van Les Marcheurs du Hain. Onder een stralend zonnetje een halfuurtje stappen van het station tot in Ophain-Bois-Seigneur-Isaac, hoe verzinnen ze het ! Kom er meteen Lange Jan van de Police de Bruxelles tegen. Het geurt inderdaad naar vers gebraden kip op het plein, wat mij uiteraard tot een geintje verleid.
Ik wandel vandaag wat onze Waalse broeders een ‘marche d’attente’ plegen te noemen. Stap slechts 20 kilometer waar de stoere meiden en knapen al lang weg zijn voor 40 of zelfs 60 km. Les Dames de Permanence (les petites dames de Kobbegem) een zoentje geven en ik ga op pad. Heuveltje af tot verscholen riviertje le Hain en dan klimmen in het groen over kasseitjes die overgaan in een rommelig stenen pad. De autobaan naar het zuiden vanaf Brussel is nooit ver weg. Ik mag al wel genieten van prachtige vergezichten, weidse golvende akkers met her-en-der ingeplante kasteelhoeves. GEVAAR ! Als bange haasjes moeten de wandelaars een op- en afrit van de autobaan trotseren, niet evident dit. Vervolgens rustig en verweerd tarmac dat stilaan de bewoning inruilt voor akkers van biet, patat en maïs. Haast ongemerkt en voorbij een bloeiend koolzaadveld staat ie daar, Le Lion op zijn Butte. Van ver lijkt ie feestelijk zijn derrière te tonen aan de wandelaars, maar dat blijkt gezichtsbedrog te zijn. We zijn maar met drie wandelaars, klimmen stilletjes over een kasseitje door het landschap omhoog. Le Sentier de la Neuve Cour loodst ons als achterafje door het eerstvolgende dorp. Zoals ik verwacht had is dit Plancenoit met zijn prachtige centraal gelegen witte hoeve en kerk op een ‘piedestal’. Rustpost in de ‘école des filles’. Netjes gescheiden van deze ‘des garçons’. Buitenrust zowaar, vroeger mochten we plaatsnemen in de turnzaal.
Ik heb al ruim 8 km ‘dans les guibolles’ en ben dus aan een stevige boterham toe. De volgende etappe is er weer eentje van 8,6. Klim langs villa’s het dorp uit, de weidse akkers tegemoet. Le Lion is aan mijn rechterkant nadrukkelijk aanwezig. Linea recta nu tot een brug over de autobaan het einde van het groene Waalse land aankondigt. Stap nu Braine l’Alleud binnen bij het Stade Gaston Reiff en loop de verkeerde heuvel op. Zal blijken dat ik niet alleen ben, iets wat ik bij de volgende rustpost zal melden. Keer ne kier were dus en een bepaald pittige helling op tot een groene strook langs een watertje. Hier pik ik een koppeltje Reynaertstappers op die net als ik fout liepen. Onder de spoorbaan door en dan huizen kijken en langs achterafjes wandelen. Plots een grote plas, le Site du Paradis. Blijkbaar een moerasgebied dat veredeld wordt tot recreatiezone. Best wel leuk om driekwart rond te lopen. Even verder de kleine rustpost. Heb er bij een Waterloo Dark een leuk gesprek met allemaal Vlamingen van verschillende clubs over het reilen en zeilen van de wandelwereld, heel leerrijk maar toch ook heel bekende verhalen.
De fut is er bij mij een beetje uit. Ik heb geen zin meer om de laatste drie kilometer tot Ophain nog te lopen plus de weg terug naar het station.. Zag onderweg een bordje met ‘gare SNCB’ en pik dit op. Stevig klimmen nog van de Rue au Gue naar de Parvis de l’Eglise en zo tot het station. Reis terug naar Brussel met Lea & Jan (Police de Bruxelles) en neem ‘in de Midi’ de Amsterdammer tot de Koekenstad. Niet echt boeiend deze 20 km maar zoals gezegd ‘marche d’attente’ in afwachting van de echte dapperen.
Patrick zag eens pijltjes hangen … maar dierf ze niet te volgen want de belettering was hem volledig onbekend. Ik volg dan maar de Urselseweg vanaf de gelijknamige kerk tot het gelijknamige vliegveld. Onze Jongens uit het Gentse nodigen zowel wandelaars, fietsers als mountainbikers uit voor een tochtje goede doel, al weet ik niet welk dit laatste is. Met z’n allen verbroederen we in een hangar wachtend tot het malse ochtendlijke buitje over waait. Op pad dus, langs een eerste bosstrookje met borden die de historische betekenis van het Urselse vliegveld tijdens WOII uitleggen. Dan de weidse akkers in waar maïs, patat en witte kool geoogst worden. Na regen komt zonneschijn, ook vandaag. Onverhard en tarmacjes wisselen af op de grens tussen Aalter en Knesselare ter hoogte van de Pietendriesmolen. De Aardenburgse Heerweg slingert zich tussen hoeves door. We moeten lachen als een troep koeien met epo-uiers een zotte dans uitvoeren in hun wei. Er staat inderdaad heel wat wind en dat lijkt op hun gemoed te werken. Wolkenmassa’s schuiven voorbij, van hoge witte stapels tot dreigend loodgrijs. Eerste pauze na zo’n 7 km binnen een kleine hoeve. De moderne ‘kicker’ staat er tussen moemoe’s oude wandmeubelen. Het is er te druk en ik besluit gewoon door te lopen langs de Rammelaredreef. Puur natuur nu langs de soms vettige paden van de Schapersbossen. Op een heen-en-weertje kom ik Willy & Marije tegen. Krijg tekst en uitleg om zeker niet verloren te lopen. Zij beginnen aan een tweede rondje van de lokale lus. Prachtige tweede rustpost overigens, de gerestaureerde Drongengoedhoeve. Even de innerlijke mens versterken en terug op pad. Hebben Onze Jongens het grootste deel van het parkoers vakkundig bepijld, voor deze lokale lus krijgen we een briefje met te volgen knooppunten mee. Ook Frans (van wijlen Jefke) waarschuwt voor punt 22. Merci mannekes.
Korte groet aan Gino en Mickey alvorens op de stappen terug te lopen door een heerlijk boslaantje. Maldegemveld lees ik op een bord, mij volslagen onbekend. Het feest kan beginnen, nattige ondergrond, plukken heide, jonge populieren, een waarlijk schitterende omgeving. Onder de voetjes stroken met balkjes, vlonders ook. Vervolgens zwerven door hoge varens tot meer open land, vooral weiland dan. Bij een stralend weertje genietend door lange dreven flaneren tot het fameuze punt 22. Inderdaad, niet het tarmac op maar door een poortje en nog meer genieten van heide in herstel. Wandelen over een landdijkje langs nogal wat jonge, glimmende berk. Lopen ons met z’n drieën vast op uitschietend hooiland, geen nummer 17 te vinden. Dan maar zelf een pad bedenken tot het tarmac. Wandelaars komen er uit tegengestelde richting. Vonden wel nummer 18 maar geen 17 ! Onder deskundige leiding van ‘local’ Gino dan maar met z’n allen door het sparrenbos tot de Drongengoedhoeve, zijn vast weer op het juiste pad.
Vinnige discussie nu met Marije. We brengen het goed gevulde terras aan het lachen want geven ons geen van beiden gewonnen, ambiance ! Tijd voor een wandelaarsdrankje en weer op pad voor de laatste loodjes. Heerlijk genieten van statige beukendreven richting open ruimte en landingsbaan van het vliegveld. Gino wordt mijn gezel. Hij vertelt honderduit over letterlijk te lange tenen, hoe Natuurpunt de sparrenbossen van de Drongense paters rooiden tot wat we vandaag mogen bewandelen en Amerikaanse militaire toestellen die hier ooit landden. Heerlijk vind ik dat, uitleg krijgen bij een wandelgebied dat je niet kent. We vorderen door de open ruimte van onverhard naar tarmacjes. De spitse kerktoren van Ursel vormt vanop een glooiing in het zonvoergoten terrein ons baken. We pikken Willy & Marije op. Zijn om 15:20 bij de Urselse kerk en de bus gaat om :22. Ik neem afscheid van mijn maatjes. Sta een uurtje en een hazenslaapje later in Gent-Sint-Pieters. Nog een uurtje later ben ik terug in Hemiksem. Weet één ding zeker, deze tocht staat nu al op mijn shortlist genaamd ‘favorieten voor 2018’.
