Vorig jaar wandelde ik een leuke tocht van de Dauwstappers in Lier. Zij verkassen nu naar Lint, een mij totaal onbekende omgeving. Proberen dus maar. Heb afgesproken met Martin (Roosendaal) rond 09:30 want de maximale afstand bedraagt slechts 25 km. Het parkoers blijkt te bestaan uit twee lussen van respectievelijk 5 en 20 km.
Eerst de korte opdracht dus. Dwars door het dorpscentrum en een best wel leuk Gemeentelijk Park. Nog meer stratenloop tot een natuurgebiedje met vlindertuin, Luitersheide. Terugkeer naar de startzaal door een nieuwbouwwijk en opnieuw het Park van daarnet. En toen was er koffie op een geïmproviseerd terras. De zon priemt zo stilaan door het grijze zwerk.
Terug op pad, langs de spoorbaan van Mechelen naar Lier (denk ik). Via een houten hek, stappen we door volkstuintjes en een nattig bos. Het pad vervolgt door weilanden waarbij Bella het gras groener vindt aan de wandelaarskant van de draad. Wij stappen dan maar letterlijk door de weides tot een paar grote boerderijen. Helaas daarna opnieuw tarmac en wijken tot voorbij het station van Kontich-Kazerne, wat tegenwoordig Kontich-Lint noemt. Pauze in een schooltje. Mijnheer de agent regelt het verkeer, een wielerwedstrijd voor dames in goede banen leidend. Hij blijkt zelf ook een wandelaar te zijn maar ‘today on duty’.
We doen opnieuw een terrasje en vervolgen onze weg langs de Willem Weg. De omgeving wordt landelijk, de bebouwing schaarser. Verhard en onverhard wisselen af dwars door de velden met patat en chrysanten. En dan is het plots feest ! We mogen zo’n 600 meter over de Oude Spoorwegberm wandelen. Pure bosstrook inclusief hindernissen bestaande uit balkjes en vlondertjes. Heerlijk ! De kerk van Waarloos komt in zicht en onder haar toren ligt het Brouwershuis. Blijkt onze rustpost te zijn en is een pracht van een staminee in grootmoeders stijl. Wij doen uiteraard een uitgebreid terras samen met heel wat wandelvrienden. Martin en Nicole (Stroboer) voeren een geanimeerd gesprek. Ik moet lachen, telkens weer ‘botsen’ zij over hetzelfde onderwerp.
Maar er moet nog gewandeld worden, we hebben nog 8 km voor de boeg. Stappen door het lokale speelbos en vervolgens over een graspad langs een paar grote hoeves. Helaas wordt het snel weer tarmac lopen in een open landschap grondgebied Duffel en Duffelshoek. Even wat afleiding bij de Boskapelletjes en een laatste strookje natuur, de finish wenkt. Een laatste wandelaarsdrankje, een laatste onderwerp van gesprek, onze zondagse wandeling zit er op. Ik ben een beetje teleurgesteld over het gebodene maar we hadden zo veel om over bij te praten. Merci Martin voor het luisterend oor en de gezellige dag.
23.09.2017 Marching Team 11de Bataljon Genie Burcht
Had ik voor vandaag een zelf uitgedachte 50 km voor ogen, mijn linkerbeen is daar niet klaar voor. Kies dan maar voor iets tussen wijs en eigenwijs in. Rond 09:00 brengt de veerboot van ’t Callebeek mij naar de overkant van de mistige Schelde. Ik vervolg mijn weg door de potpolder van Bazel tot het dorpscentrum, goed voor 3 km stappen. Geen pijltjes onderweg, dus Onze Jongens hebben een andere route uitgetekend. Neem bus 99 tot de Burchtse kazerne van de 11de Genie. Ons aller Herman zit er al van een soepje te genieten. Linda Minne was blijkbaar een vroege vogel, haar fiets staat tweede in de rij bij het inschrijflokaal. Maximaal 21 km zegt de militair bij de scanning, je zal zelf iets moeten breien indien je een langere afstand wenst. Ik raadpleeg de parkoerstekeningen en kies voor 5 km en het grootste stuk van de 21 km, die naar Kruibeke voert. Kan ik straks mijn weg verderzetten naar het veer in Bazel.
Maar eerst dus de lus van 5 km, een bewuste keuze. Ze voert vrijwel meteen naar het nabij liggende Fort en zijn wilde natuur. Heerlijk wandelen dus door haast ongerepte bossen en langs waterplassen. Behoorlijk pittig ook met zelfs een strookje trappen. Het zonnetje komt er stilaan door en dan is het puur genieten. Terug in de startzaal babbelke doen met de Hobohemmers, tegenwoordig altijd met z’n vieren. Ik waarschuw voor een ‘tricky thing’. De laatste kilometers van de langere afstanden zijn gemarkeerd als 5 – 7 km. Breng dit ook onder de aandacht van de organisatie, leidt tot verwarring bij menig wandelaar.
Op pad dan voor de 21 km. Over het tarmac in het groen van de Heirbaan, voorbij een kleiput in ontginning en parallel met de E17. Bij een aardbeienteelt in aquacultuur draaien we de polder in. Gewoon blijven tarmacjes lopen langs hoeves, hun weilanden en maïsvelden. Lange Jan loopt eventjes mee tot de volgende geo-caching hem van het parkoers haalt. Pauze centrum Kruibeke in een zaal van het gemeentehuis annex brandweer. Tijd voor een babbelke met clubmaatje Ghislaine die een rondje voorsprong heeft.
Op pad dan voor de langste etappe van ruim 8 km. Langs achterafjes en een strookje landdijk de bebouwing uit. De Polder in met de fabrieken van Umicore nadrukkelijk aanwezig op de tegenoverliggende oever. Aan onze wandelkant genieten van uitzichten op de vele Kruibeekse plassen. De dijk langs de Schelde is een redelijk drukke bedoening. Een lokale wielerclub blijkt er tussen Kruibeke en Bazel hun kampioenschap tijdrijden te houden. Veel hinder hebben we gelukkig niet van elkaar, dankzij wederzijds respect. Bij een stuw duiken we onderaf een strookje onverhard in afgezoomd met een massa gele bloempjes. Zodoende bereiken we de overzet van Kruibeke naar Hoboken. Wenden de steven en wandelen via een landdijk en prachtige uitzichten over de omgeving terug naar rustpost Kruibeke. Tijd voor een wandelaarsdrankje.
Ik wandel opnieuw een eindje van de lus maar stap bij de landdijk resoluut richting Bazel. Langs de Verkortingsdijk terug naar het veer. Lokale neringdoeners hebben er de ganse zomer en alleen tijdens het weekend een terrasje geïnstalleerd. Ik blijf er een klein uurtje zitten genieten bij een stralend zonnige namiddag. Met de veerboot van 17:00 terug naar Hemiksem, heb er een kleine 30 km opzitten, is momenteel voldoende.
Als ik in het mistige Herentals de bus neem zit Luc (Kessel-Lo) er al een uurtje op. De derde wandelaarster houdt netjes de haltes bij tot de kerk van Lichtaart, kunnen wij een babbeltje doen. Nog meer bekend volk in de startlocatie natuurlijk met onder meer Jacqueline en Sigrid. Ik zal ze geen van allen nog tegenkomen tijdens de tocht want loop weer eigengereid vandaag. Gezien mijn late start-uur en ik graag ’s avonds tijdig aan mijn Beneluxwandel-oefening begin kies ik voor 24 km zijnde 4 + 20. Loop bij de eerste bocht al fout en gewoon rechtdoor, nog niet echt bij de les. De oranje pijltjes zijn nochtans duidelijk. Er volgt meteen een eerste oefening door het nog natte sparrenbos. Eindigt met de Pastoor Dergentstraat tot de startzaal, bereikt na 50 minuutjes stappen. Zijn mijlen en geen kilometers gromt Xavier uitgebreid. De extra’s krijg je er gratis bij makker !
Ik stoom gelijk door langs Kattenhagen de volgende Kempense sparren tegemoet. Bij de lokale uit de kluiten watertoren kom ik Josée tegen (wij noemen haar de rosse van Lichtaart). Korte groet en ik loop door achteraf een camping. Ruil mulle, natte ondergrond even voor een fietspad. MTB’ers zijn hun parkoers aan het uitzetten. Krijg een afwisseling van ‘bumps’ en vlakke stroken onder de sloffen geschoven, spar en een ondergroei van jonge berk. Stilaan priemt een weldadig zonnetje door het grijze zwerk, het wordt een aangename wandeldag. Passeer het Hofke van Bayot, herinnering aan een donker lokaal gebeuren tijdens WO I. Ruil na 5 kwartier het bos in voor maïs en hoeves, de pauze wenkt bij een tomatenkweker. Blijk 2:15 onderweg geweest te zijn voor 11,5 km – Xavier blijft mompelen.
Heb een lokale lus voor de boeg van ruim 7 km. Begroet Wannes en Peter Van Der Meijs en ga op pad. Laantje langs de spoorbaan die naar Turnhout leidt en vervolgens langs de hoeves van Eindeke terug de bossen in. Halfopen terrein toont ook weilanden en plukken heide. Bij een prachtig stil ven blijven we met z’n allen even staan. Hovaardig schrijdt een grote witte reiger met uitgestrekte hals door het lage water. Hij is hier ‘the king’. Schitterende vogel. Gisteren had ik het geluk op het Noordelijke eiland van de Rupel in één oogopslag zowel een witte als vier blauwe reigers te mogen aanschouwen evenals twee jonge ooievaars. Genieten ! Ik wandel verder door heerlijke zonnige laantjes langs jonge berk en donkere spar tot bij onze tomatenboer.
Hoog tijd voor een wandelaarsdrankje en dan weer op pad voor de laatste loodjes. Tussen de gehuchten Hoebenschot en Achterlee door opnieuw de sparrenbossen in. Onverhard met grote plassen en asfalt fietspaden lossen elkaar af. Mag eindelijk weg van de rechte wegen en doe wat ik graag doe, slingerpaadjes door het groen. Als ze dan ook nog speels op en neer gaan langs trapjes en boomwortels ben ik helemaal in mijn sas. Aan alles komt een eind. Vanaf de kapel Onze-Lieve-Vrouw in ‘t Zand brengt een korte stratenloop mij bij de finish. Gauw een Duvelke ‘soldaat’ maken en hop naar de bus. De omgeving is mij uiteraard super bekend maar toch was het weer een fijne wandeldag. Bedankt Jules en zijn Pompoenen.
Uit het ruime aanbod selecteer ik vandaag toch een klassieker. Even onrust als de eerste tram aan ’t Schoonselhof met vertraging komt opdagen, maar de bestuurder weet van wanten. Heb zelfs nog de tijd voor een Panos koffie alvorens de trein naar Leuven te nemen. Lea & Jan zijn er ook weer paraat perron 6 voor bus 2. Starten doen we vandaag in de gigantische ruimtes van het H. Hartinstituut te Heverlee. De Vlaanders zijn goed vertegenwoordigd met busreizigers van Roal Benti, De Schooiers en de Boerenkrijgstappers. Inschrijven en wegwezen, plan wat meer stapkilometers vandaag. Traditiegetrouw vanaf de schoolgebouwen door een statige dreef tot de kerkhoven van paters en militairen. Dan wachten de uitlopers van het Zoniënwoud. Mentaal vlot het niet te best tot ik clubmaatje Ghislaine oppik. Is een lieve madam en dus kan ik mijn hart eens luchten, waarvoor mijn dank. We passeren het klooster van Blanden, voetwegels loodsen ons onder andere langs een molen die lijkt omgebouwd tot woonerf en na 5 km bereiken we de eerste pauze, een mij onbekende sporthal in Blanden.
Onze wegen scheiden, we lopen niet dezelfde afstand. Ik heb een lus van 9,6 km voor de boeg. De drukke baan naar Waver over en dan langs Voetweg 14, een achterafje. Na een splitsing zachtjes klimmen langs weilanden en een monumentaal beeld van een torenvalk tot de militaire basis van het Meerdaalbos. We zullen een ruime rechthoek lopen over brede paden afgezoomd met statige beuk. Ik kom slechts 4 wandelaars tegen, een groepje Boerenkrijgstappers die elkaar veel te vertellen hebben. Het is overigens lekker wandelen in het koele bos. Waar het zonlicht door de bomen schijnt dansen de muggen. Verder de absolute rust, windstil en hooguit al eens wat geritsel in het struikgewas. Vrij droge ondergrond ook en als er toch al eens wat modder is kan je er perfect rond open. Terug in de open ruimte straalt het zonnetje over de weilanden. We dalen zachtjes over een plankenvloer tot de Waverse steenweg. Kom ik Peter tegen die wat laat vertrokken is. In de rustpost ook Kareltje Ranstuil, herstellend van een ‘revisie moteur’ maar kwiek als altijd.
Blik op de klok, 12:00 voorbij. Ik sla de extra lus van 5 km over, heb voor straks andere plannen. Stap dus terug naar de Voetweg 14 en kies bij de splitsing voor rechts richting Vaalbeek. Zelfde bos, andere naam Heverleebos. Opnieuw lange beukendreven tot de Filosofendreef ons afzet bij de bewoning. Rustpost Woudlucht, jarenlang een oud schoolgebouw, nu een hypermoderne omgeving. Korte babbel met Bart die toch wel wat voorsprong heeft, Annemieke uit Bornem ook.
Verwacht echt veel van de laatste lus ruim 7 km lang. Langs de Huttelaan en vervolgens dwars door de prachtige bostuin van een klooster. Kasteel Arenberg komt in zicht. Daar gaat het uiteraard ook naartoe en we zwerven uitgebreid over de lanen van ‘’t Sportkot’. Er heeft een sportieve happening plaats ‘in ’t bruin’, geen Vlaming te bekennen. Nauwelijks wandelaars ook en ik stap in mijn eentje langs de helder beek voorbij Alma 3. Strook langs een bouwwerf dan om de beboste omgeving van Egenhoven te bereiken. Een grindpad gunt ons een prachtig overzicht van Universitaire gebouwen. We lopen dwars door zo’n site heen en dan langs een kasseitje terug naar Woudlucht.
Ik nuttig nog een wandelaarsdrankje en start de laatste loodjes. Van witte villa’s gaat het over in gegoede burgerhuizen naar sobere werkmanswoningen tot de Naamsesteenweg. Ik loop gelijk door richting Leuven centrum en het station. Kies daarbij bewust voor niet toeristische straten ‘Louvain insolite’. Ben ruim op tijd voor de trein naar de Koekenstad. Best wel een aangename tocht vandaag maar voor de kenner van de omgeving een beetje alledaags, passe-partout zeg maar. De startplaatswijziging zit daar misschien wel voor iets tussen.
Ik begin mijn dag als ram(p)toerist. Toch wel een speciaal gezicht de snoet van een trein boven op de stootblokken te zien staan in Antwerpen-Centraal. Was mijn oorspronkelijk plan naar Bergen-Op-Zoom wandelen te gaan, de weergoden beslisten er anders over. En gelukkig maar want de geplande A’dammer wordt aangekondigd met 22 minuten vertraging. Was mijn verbinding in Roosendaal dus kwijt geweest. Op mijn gemakje dus naar spoor 21 (in de kelder). Uit ervaring want alle signalisatieborden zijn door de machinist van gisterenavond ook aan flarden gereden. Amaai, een gans station dat op één ‘plomb’ draait ? Verder niks aan de hand, met de Charleroi rechtstreeks tot Braine-l’Alleud, bakermat van Les Marcheurs du Hain. Onder een stralend zonnetje een halfuurtje stappen van het station tot in Ophain-Bois-Seigneur-Isaac, hoe verzinnen ze het ! Kom er meteen Lange Jan van de Police de Bruxelles tegen. Het geurt inderdaad naar vers gebraden kip op het plein, wat mij uiteraard tot een geintje verleid.
Ik wandel vandaag wat onze Waalse broeders een ‘marche d’attente’ plegen te noemen. Stap slechts 20 kilometer waar de stoere meiden en knapen al lang weg zijn voor 40 of zelfs 60 km. Les Dames de Permanence (les petites dames de Kobbegem) een zoentje geven en ik ga op pad. Heuveltje af tot verscholen riviertje le Hain en dan klimmen in het groen over kasseitjes die overgaan in een rommelig stenen pad. De autobaan naar het zuiden vanaf Brussel is nooit ver weg. Ik mag al wel genieten van prachtige vergezichten, weidse golvende akkers met her-en-der ingeplante kasteelhoeves. GEVAAR ! Als bange haasjes moeten de wandelaars een op- en afrit van de autobaan trotseren, niet evident dit. Vervolgens rustig en verweerd tarmac dat stilaan de bewoning inruilt voor akkers van biet, patat en maïs. Haast ongemerkt en voorbij een bloeiend koolzaadveld staat ie daar, Le Lion op zijn Butte. Van ver lijkt ie feestelijk zijn derrière te tonen aan de wandelaars, maar dat blijkt gezichtsbedrog te zijn. We zijn maar met drie wandelaars, klimmen stilletjes over een kasseitje door het landschap omhoog. Le Sentier de la Neuve Cour loodst ons als achterafje door het eerstvolgende dorp. Zoals ik verwacht had is dit Plancenoit met zijn prachtige centraal gelegen witte hoeve en kerk op een ‘piedestal’. Rustpost in de ‘école des filles’. Netjes gescheiden van deze ‘des garçons’. Buitenrust zowaar, vroeger mochten we plaatsnemen in de turnzaal.
Ik heb al ruim 8 km ‘dans les guibolles’ en ben dus aan een stevige boterham toe. De volgende etappe is er weer eentje van 8,6. Klim langs villa’s het dorp uit, de weidse akkers tegemoet. Le Lion is aan mijn rechterkant nadrukkelijk aanwezig. Linea recta nu tot een brug over de autobaan het einde van het groene Waalse land aankondigt. Stap nu Braine l’Alleud binnen bij het Stade Gaston Reiff en loop de verkeerde heuvel op. Zal blijken dat ik niet alleen ben, iets wat ik bij de volgende rustpost zal melden. Keer ne kier were dus en een bepaald pittige helling op tot een groene strook langs een watertje. Hier pik ik een koppeltje Reynaertstappers op die net als ik fout liepen. Onder de spoorbaan door en dan huizen kijken en langs achterafjes wandelen. Plots een grote plas, le Site du Paradis. Blijkbaar een moerasgebied dat veredeld wordt tot recreatiezone. Best wel leuk om driekwart rond te lopen. Even verder de kleine rustpost. Heb er bij een Waterloo Dark een leuk gesprek met allemaal Vlamingen van verschillende clubs over het reilen en zeilen van de wandelwereld, heel leerrijk maar toch ook heel bekende verhalen.
De fut is er bij mij een beetje uit. Ik heb geen zin meer om de laatste drie kilometer tot Ophain nog te lopen plus de weg terug naar het station.. Zag onderweg een bordje met ‘gare SNCB’ en pik dit op. Stevig klimmen nog van de Rue au Gue naar de Parvis de l’Eglise en zo tot het station. Reis terug naar Brussel met Lea & Jan (Police de Bruxelles) en neem ‘in de Midi’ de Amsterdammer tot de Koekenstad. Niet echt boeiend deze 20 km maar zoals gezegd ‘marche d’attente’ in afwachting van de echte dapperen.
Patrick zag eens pijltjes hangen … maar dierf ze niet te volgen want de belettering was hem volledig onbekend. Ik volg dan maar de Urselseweg vanaf de gelijknamige kerk tot het gelijknamige vliegveld. Onze Jongens uit het Gentse nodigen zowel wandelaars, fietsers als mountainbikers uit voor een tochtje goede doel, al weet ik niet welk dit laatste is. Met z’n allen verbroederen we in een hangar wachtend tot het malse ochtendlijke buitje over waait. Op pad dus, langs een eerste bosstrookje met borden die de historische betekenis van het Urselse vliegveld tijdens WOII uitleggen. Dan de weidse akkers in waar maïs, patat en witte kool geoogst worden. Na regen komt zonneschijn, ook vandaag. Onverhard en tarmacjes wisselen af op de grens tussen Aalter en Knesselare ter hoogte van de Pietendriesmolen. De Aardenburgse Heerweg slingert zich tussen hoeves door. We moeten lachen als een troep koeien met epo-uiers een zotte dans uitvoeren in hun wei. Er staat inderdaad heel wat wind en dat lijkt op hun gemoed te werken. Wolkenmassa’s schuiven voorbij, van hoge witte stapels tot dreigend loodgrijs. Eerste pauze na zo’n 7 km binnen een kleine hoeve. De moderne ‘kicker’ staat er tussen moemoe’s oude wandmeubelen. Het is er te druk en ik besluit gewoon door te lopen langs de Rammelaredreef. Puur natuur nu langs de soms vettige paden van de Schapersbossen. Op een heen-en-weertje kom ik Willy & Marije tegen. Krijg tekst en uitleg om zeker niet verloren te lopen. Zij beginnen aan een tweede rondje van de lokale lus. Prachtige tweede rustpost overigens, de gerestaureerde Drongengoedhoeve. Even de innerlijke mens versterken en terug op pad. Hebben Onze Jongens het grootste deel van het parkoers vakkundig bepijld, voor deze lokale lus krijgen we een briefje met te volgen knooppunten mee. Ook Frans (van wijlen Jefke) waarschuwt voor punt 22. Merci mannekes.
Korte groet aan Gino en Mickey alvorens op de stappen terug te lopen door een heerlijk boslaantje. Maldegemveld lees ik op een bord, mij volslagen onbekend. Het feest kan beginnen, nattige ondergrond, plukken heide, jonge populieren, een waarlijk schitterende omgeving. Onder de voetjes stroken met balkjes, vlonders ook. Vervolgens zwerven door hoge varens tot meer open land, vooral weiland dan. Bij een stralend weertje genietend door lange dreven flaneren tot het fameuze punt 22. Inderdaad, niet het tarmac op maar door een poortje en nog meer genieten van heide in herstel. Wandelen over een landdijkje langs nogal wat jonge, glimmende berk. Lopen ons met z’n drieën vast op uitschietend hooiland, geen nummer 17 te vinden. Dan maar zelf een pad bedenken tot het tarmac. Wandelaars komen er uit tegengestelde richting. Vonden wel nummer 18 maar geen 17 ! Onder deskundige leiding van ‘local’ Gino dan maar met z’n allen door het sparrenbos tot de Drongengoedhoeve, zijn vast weer op het juiste pad.
Vinnige discussie nu met Marije. We brengen het goed gevulde terras aan het lachen want geven ons geen van beiden gewonnen, ambiance ! Tijd voor een wandelaarsdrankje en weer op pad voor de laatste loodjes. Heerlijk genieten van statige beukendreven richting open ruimte en landingsbaan van het vliegveld. Gino wordt mijn gezel. Hij vertelt honderduit over letterlijk te lange tenen, hoe Natuurpunt de sparrenbossen van de Drongense paters rooiden tot wat we vandaag mogen bewandelen en Amerikaanse militaire toestellen die hier ooit landden. Heerlijk vind ik dat, uitleg krijgen bij een wandelgebied dat je niet kent. We vorderen door de open ruimte van onverhard naar tarmacjes. De spitse kerktoren van Ursel vormt vanop een glooiing in het zonvoergoten terrein ons baken. We pikken Willy & Marije op. Zijn om 15:20 bij de Urselse kerk en de bus gaat om :22. Ik neem afscheid van mijn maatjes. Sta een uurtje en een hazenslaapje later in Gent-Sint-Pieters. Nog een uurtje later ben ik terug in Hemiksem. Weet één ding zeker, deze tocht staat nu al op mijn shortlist genaamd ‘favorieten voor 2018’.
Vrijdagochtend wagen drie dapperen zich aan de verkenning van de IJsetripperstocht vanuit Huldenberg. Wilfried, Roland K. en uw dienaar zullen twee van de drie uur wandelen copieus met hemelvocht worden begoten. In ’t Gouvernement spoelen we de ellende weg, waren van binnen opgedroogd en kiezen elk onze preferentiële bevochtiger. Verkleumd tot op het bot reis ik terug naar Hemiksem. De buienradar geeft zaterdagochtend dezelfde miserie aan tot zeker 15:00. Ik blijf lekker binnen. Vertrek dan toch voor een toertje tot Hoboken. Helaas, pindakaas, wordt opnieuw twee keer begoten. De kermisattracties op de Kioskplaats laten een desolate, trieste indruk. Morgen zondag zou het droog blijven en kan ik dus echt op pad.
Neem het openbaar vervoer, zo luid de slogan. Het toch toeristische Scherpenheuvel blijkt op zondag slechts bereikbaar met de bus tussen 11:00 en 18:00 ! Ik heb wel een rechtstreekse treinverbinding vanuit Antwerpen over de Brusselse luchthaven tot Zichem. Bison futé als ik ben ken ik er de binnenwegen. Langs de voetbal ‘bij Marie José’ kan ik het Zichemse Veld in. Nagenoeg vlak zegt Google Maps. Waarom noemt het aan de basiliek dan Scherpen-Heuvel ? Zachtjes klimmen dus door de maïsvelden en met de GR markeringen als leidraad. Toch al gauw 40 minuutjes wandelen tot de prachtige zaal Den Egger.
Beslis slechts 25 km te lopen op het parkoers, kwestie van de paar laatste bussen niet te missen. De eerste kilometer passeert uiteraard langs het Mariaoord en zijn bidweg, noblesse oblige. Dan gaan de 25 en 35 km hun eigen weg. Ja hoor, het Vismansveld in, netjes parallel met hetgeen ik een uurtje geleden wandelde. Ben moederziel alleen, zwierige zwaluwen zijn mijn gezellen. Vind het heerlijk wandelen door de stille akkers, genietend van prachtige groene vergezichten en het ijzerzandstenen kerkje in de steigers van Zichem als merkteken. Laat het nog even rechts liggen en zoek via achterafjes de Demer op. Langs het snel vliedende water tot ‘oep de mét’ en dan richting Maagdentoren, die in gereedheid wordt gebracht voor festiviteiten. Ik verlaat de waterkant en ga flirten met de Steenweg op Diest. Een holle weg voert mij terug hoog de velden in met uitzicht op de Basiliek. Tarmacje terug naar het dal en graspad terug omhoog. Mag genieten van een fraai uitzicht tot ver voorbij de paterkeswoning van Averbode. Vinkenberg noemt het volgende tarmacje. Leidt stilletjes bergop langs een beboste puist in het landschap. Koolzaad geurt heerlijk, in de verte de moderne windmolens langs de A2. Het stemmige kerkje van Kaggevinne komt piepen. Eerste pauze in De Ketel na 10 heel leuke kilometers.
Booke eten en terug op pad voor een kleine 7 km tot Assent. Weet zo ongeveer uit het hoofd wat komen gaat. Stukje steenweg richting Diest, holle weg een verdieping lager en meteen weer klimmen over een graspad. Vanop het duin een prachtig zicht over Diest en zijn Citadel. In de verte ook Toyota (Halen) – Patje en zijn Thomaske verschuilen zich daar ergens tussen de groene plooien van het Hageland. Dender een hobbelig kasseitje naar de volgende drukke baan. Passeer de Diesterse vestiging van Carrefour e.d. en moet dan een tijdje Webbekomse villaatjes kijken. Vervolgens een betonbaantje door de akkers, de bebouwing wordt schaarser. Zie weer geen enkele andere wandelaar, wat ik totaal niet snap. Moet zeggen dat ik het gevoel van de eenzame wandelaar wel weten te smaken de laatste tijd. Veldweg nu, linea recta langs de bushangar die Wandelend Paal als rustpost gebruikt tijdens de Mariëndaaltocht. Eindigen met een stratenloop tot zaaltje Trefpunt onder de kerktoren van Assent.
Diane & Rudy vertrekken net voor de laatste loodjes. Zijn zeer te spreken over de lokale lus van 10 km. Helaas mannekes, zal voor een andere keer zijn. Even wat suikers bunkeren en op pad voor de laatste 10km. Het dorp uit, onder de A2 door en door het halfopen landschap van de Begijnenbeek. Een hobbelig graspad zet mij af in de bebouwing van Bekkevoort. Even beton om terug over de A2 te geraken en dan de stoffige Vierbunderweg op. Lange rechte, vlakke en onverharde paden sturen mij door het open landbouwland. De Basiliek staat fier op zijn heuvel te pronken, protserig boven het groen uit en met goud belegen. Een groepje jonge deernes sleept er zich naartoe, een bedevaart van 18 km. Op hun t-shirten staat het woord ‘trut’ geborduurd ! Geen idee wat daar de bedoeling van is. Bij de Weverstraat pik ik de kortere afstanden op, zo zie ik nog eens wandelaars vandaag ! Tussen maïs, bieten en patatten nader ik langzaam een bekende figuur. Inderdaad, ons aller Hugo speelt hier een thuismatch en heeft er dus maar een marathon van gemaakt. Noblesse oblige, inderdaad ! Samen stappen we door Scherpenheuvelse straten, de redelijk vlakke Groenstraat en de pittige Eggersberg. Hugo neemt afscheid, is aan een ijsje toe.
In de redelijk stille zaal babbel ik even na met Diane & Rudy. Nog even tijd voor een Duvelke en dan … busje komt zo. Voert mij naar Aarschot waar ik zes minuten later een trein heb naar de Koekenstad. Tien minuutjes later gaat de bus naar Heimisse. Kijk terug op een tocht die heel sterk begon maar gaandeweg een beetje verwaterde. Organisatie en bepijling waren zeker top, met leuke zelfbedachte splitsingsborden als toemaatje. Ben weer een tevreden wandelaar.
10,8 km geeft Google Maps aan tot de startlocatie van de Klein-Brabantse wandeltocht van de dag. Vermits er ter plaatse slechts 18 km aangeboden wordt en de 50 km van Schelle goed verteerd lijkt waag ik het er op. Iets na negenen op pad, ja opnieuw langs de scheve kerktoren van Schelle en de Tolhuisstraat. Na een klein uurtje wandelen een eerste pauze op het veerbootje. De schipper doet er een sappig verhaal over een mislukt huwelijk met een Dominicaanse schone. Oep z’n Aantwaarps klinkt dat nog saignanter. Aan de overkant stap ik langs de zeesluis van Wintam waar druk versast wordt, van grote coaster tot minuscule zeilboot. Dan langs het zeekanaal richting Boom. Ik vind er niet minder dan drie vergeten pijlen van Kadee, ze gaan in de rugzak. Bij het pompstation van de Vliet, tussen Eikevliet en Ruisbroek de eerste stappers. Ik sluit aan en wordt bijna onmiddellijk ingelopen door clubmaatje Chantal. Blijkt er ook behoefte aan te hebben de beentjes te strekken na een wandelloos weekend. We lopen samen langs die prachtige diepliggende Vliet richting Ruisbroek dorp en de startlocatie. Blijkt zowat de helft van de 6 km lus te zijn.
Chantal is aan een hapje eten toe en we vertrekken daarna samen voor de volgende 8 km. Een vluchtige blik op de parkoerstekening doet mij een bloemkolenlus vrezen maar niks zal minder waar blijken te zijn. Geeft mijn maatje de kans mij er naar het einde ervan lekker ‘door te sleuren’, moet kunnen. Niks te groenten dus maar voorbij de spoorweg puur natuur door het natte domein Zielebeek, een pareltje. Even langs een in onbruik geraakt zijn strookje spoor en dan tegendraads kantoorslaafjes op de wandel tijdens hun middagpauze. Nauwelijks straten maar wel nog een stukje groen door het Hof van Coolhem. Heel leuke wandeltocht en dat beamen vele bekenden waaronder Peter, Jacqueline en Sigrid. Drankje nuttigen met Chantal, zij keert Druifwaarts en ik begin aan de 4 km. Opnieuw naar de spoorbaan en even pauze want ben met al dat babbelen vergeten eten. Volg een uitgelaten meute lagereschoolkinderen tot de Grot en bidweg van Zielebeek. Ben daarna moederziel alleen, stappend door stille straten en steegjes tot het station. Ondanks het donkere zwerk met af en toe wat muggenpis is het behoorlijk warm, zo’n 23°C. Laatste pauze in de kantine van de American Football. Patje Kloek zet het op een lopen, kan nog net de trein van 16:00 halen.
Ik doe het rustig aan door de wijk Kaardijk en zijn graspaadjes achteraf. Stap richting zeekanaal ter hoogte van Hellegat maar ook weer net niet. Wordt een private weg ingestuurd, een graspad door nat gebied en dus met weelderig bloeiende orchis. Kom zo terug bij het pompstation van de Vliet. Bootjes kijken vanop de dijk, een rustig bankje opzoekend heerlijk in het zonnetje. Ik doe er verdorie bijna twee uur over tot de veerpont. Ben moe, vorder aan een slakkengangetje. Tijdens de klim naar Heimisse vragen twee negers mij de weg naar de Antwerpse Steenweg. Ze staan verdorie in de juiste straat ! Duwen een smartphone in mijn pollen want zij praten geen Nederlands en de man aan de lijn geen Engels. Ik leg uit waar we exact staan, bij een postkantoor. In die straat is er geen postkantoor zegt de man verbaasd ! Blijkt dat hij dezelfde straatnaam bedoelt maar in … Sint-Niklaas !! Grappig einde van een best wel aangename wandeldag.
Zaterdag neem ik een snipperdagje. Wandel alleen maar naar de Antwerpse Vogelmarkt waar ik graag halfdroge Franse saucisson koop met allerlei smaakjes gaande van kazen over vijgen tot zelfs eend. Vanochtend dan om 05:00 het bed uit. Een kwartiertje later ben ik op pad door donkere, frisse en stille straten. Sterren pinken mij vriendelijke een fijne ochtend toe, het wordt vast een stralende dag. In het schooltje van Schelle zijn helpers al druk in de weer. De eerste koene wandelaars stromen binnen met onder hen zowaar ons aller Hennie & Theo. Van een verrassing gesproken !
Omdat ik geen idee heb hoe ver mijn conditie draagt vertrek ik klokslag zes uur en ben nog geklopt door Willy & Marij. Lijd ik aan nachtblindheid, feit is dat ik geen enkele pijltje kan vinden. Gelukkig is Linda (Strombeek) er om mij feilloos door de straten te leiden en vervolgens met haar sterk stralend zaklampje als leidraad over het wilde dijkje van de diepliggende Vliet te stappen. Jammer natuurlijk dat wij deze prachtige strook natuur in het donker dienen te lopen, maar we willen dan ook perse die 50 km hebben hé ! We bereiken zonder incidenten het tarmacje van de Zinkval en de dag komt in de lucht, het extra licht kan in de rugzak. De lucht kleurt eventjes rood, nevelslierten versieren de weilanden. De dappersten onder de wandelaars krijgen van Jean-Pierre een eerste fraai extra lusje cadeau. Lekker zwerven door de vochtige bossen van Cleydael. Diane (Schelle) zal later bekennen hier nog nooit geweest te zijn. Is dan ook nog niet zo gek veel jaren opengesteld. Terug bij de splitsing aangekomen zie ik Linda Minne verrassend voor de 28 km kiezen. Is dit niet fout vraag ik, krijg alleen maar een middle finger salut als antwoord. Ze zal later wel haar 50 km kaart laten afstempelen. Dit bedrog maakt mij boos, ik distantieer er mij openlijk volledig van. Na het Cleydaelbos stappen we via de Hulstlei en de werf van de Steenwinckelstraat richting landelijk Schelle. Langs akkers en weilanden, een bosje en een zandwinning gaat het naar de Hillekensweg. Balanceren voortdurend op de grens tussen Aartselaar en Schelle. Beetje ongelukkige bepijling bij de kapel OLV Middelares. Jef (witte sneus) brengt een bijkomend bord aan en we vinden met z’n allen de eerste pauze in de Koekoekshoeve.
Stempeltje inruilen tegen een broodje, korte pauze en weer op pad. Loop netjes binnen de geplande tijd. Bij het oversteken van de Pierstraat gaan we met z’n vieren feestelijk in de fout. Corrigeren en stappen bij het Reetse ziekenhuis de A12 over. Strookje door het park van Boom en dan fietspaden op, afgezoomd met wilgen. Zeer klassieke route langs de wijk met witte huisjes. Wordt vervolgd door een paar laantjes in het wilde bos en rustige (kassei) baantjes langs bomenkwekerijen en uiteraard maïs, het Reukenspad. Langs de voetgangersbrug terug de A12 over, de Koekoekshoeve is niet veraf meer. Tien uur intussen en 19 km ver, ik loop lekker. De pullover kan uit, de gekregen suikerwafel zorgt voor wat extra energie, daar gaan we weer. Een tweede keer door de wijk Kleine Paependaelen en dan een strookje fietspad in de volksmond De Banaan genoemd. Ik weet wat komen gaat, ben op mijn hoede. Duiken, gelukkig niet letterlijk, de woeste natuur in van Waterfront. Een hotsend, botsend pad slingerend tussen een veelheid aan berk en rond een oude kleiput. Loopt niet zo evident en ook Willy & Marij zijn heel voorzichtig. Is uiteraard genieten en we kruipen vrolijk uit het dal terug naar de spoorbaan. Groen achterafje, een fietspad op weg naar de volgende parel, de Walenhoek. Is met zijn veelheid aan plassen en bosstroken een paradijs voor watervogels en wandelaars. Het gild stopt als er tussen twee vijvers pijlen in twee richtingen hangen. Voor de zekerheid bel ik het noodnummer. We moeten dicht tegen en onderaf de spoorbaan blijven. Ik begrijp dat een snoodaard een pijl van richting heeft veranderd, vandaar ons probleem. Patje Kloek wordt mijn gezel. Strookje door het hoge gras langs de spoorbaan, kasseitje weg van het Nielse voetbalveld en terug naar de vijvers en bossen. Rustpost drie in de Paardenstal, een fraai gerestaureerd gebouwtje. De gekregen appels gaan in de rugzak.
De aard van het parkoers heeft mij een kwartiertje tijd doen verliezen. Op de middag heb ik nog zo’n 24 km voor de boeg. Het groepje van Rudy De Roovere en de dames die aan hun eerste vijftiger bezig zijn blijft in mijn buurt, een hele geruststelling. Kom wat moeilijk op gang nu. Langs de Nielse voetbal en vervolgens een paar leuke smalle straatjes in Noeveren, werkman huisjes van de vroegere steenbakkers. Dan dwars door het steenbakkersmuseum ’t Geleeg en de Rupeldijk op. Terug wat straatjes langs de gitzwarte kerk van ’t Hellegat en voorbij Kim’s Place tot de Walenhoek. Opnieuw heerlijk zwerven door wulpse bosstroken en enkele mooie vijvers. Strookje fietspad langs de Banaan, we gaan met z’n allen de spoorbaan volgen langs en voorbij de Nielse Aa Statie. Er is geen ontkomen aan, stukje stratenloop tot de geïmproviseerde tentenrust bij de kerk van de Heidestraat. Zonnig en lekker warm, genieten eigenlijk. Mijn gekregen banaan geef ik aan Hennie, die weet daar vast wel weg mee, zelf ben ik er niet tuk op.
13:30 en nog ruim 15 km te gaan, mag geen probleem zijn. Boterhammetje weggewerkt en richting dorp van Niel waar een rommelmarkt plaats heeft. Loop hierdoor bijna fout en wordt de weg gewezen door een ‘local yellow, denkelijk geen submarine’. Ken deze strook parkoers nochtans haast uit het hoofd. Langs de weilanden met grote kudde runderen voorbij het vijvertje met de twee steeds boze zwanen. Dan een ommetje door de bostuin van het rusthuis en vervolgens de Rupeldijk op. Loop tot mijn verbazing moederziel alleen. Uitzicht tot Wintam-dorp en de zeesluis en dan onderaf door het prachtige Nielse Broek. Ligt er dit jaar natuurlijk opvallend droog bij en is een plezier om door wandelen, pure wilde natuur. Landdijkje op dan langs nog meer weilanden van Broeklei, een vaste pleisterplaats voor Canadaganzen. Vrolijk gesnater achterop, het groepje De Roovere is op komst. Waar ik daarstraks fout dreigde te lopen doet een viertal dat nog eens over. Wij wijzen hen het rechte pad. Ik huppel achter het zestal aan door Schelse straten. Moet toegeven dat ik hen nauwelijks kan volgen. Plof dan ook op een stoel in de tent, hoog tijd voor extra energie.
Babbel met Marleentje (Borgerhout) en haar dochter, begin om 15:00 aan de laatste 7 km. De vijftigers worden nog eens weggestuurd helemaal door de Tolhuisstraat tot aan de Rupel en zijn veerpont. Uitzicht op Wintam-sluis & Rupelmonde, ik volg het drukke fietspad richting elektriciteitscentrale Interescaut. Langs een wat oudere wijk met statige huizen richting Laardijk en bij de Boerenkrijgkapel pikken we de andere afstanden terug op. Tot mijn ontgoocheling moeten de langere afstanden er het fietspad op. Gelukkig voor slechts een paar honderden meter. Mogen allen samen genieten van een laatste fraaie strook wilde natuur zijnde de Maaienhoek. Opvallend veel berk en een schitterende doorkijk op de Schelde tot voorbij Hoboken. Ommetje langs de monding van de Vliet en de statige Sint-Bernardusabdij. Bart (Ingelmunster) die al de ganse dag een kwartiertje achter mij loopt te harken heeft mij eindelijk te pakken. Samen ronden we de tocht af. Hij wuift zo’n 100 dorps- en streekgenoten uit, de Brigandtrotters op busuitstap.
We genieten na bij een lekker koel Duveltje. Iedereen is het er over eens, dit was een hele leuke tocht en prima organisatie. Alleen voor het afpijlen krijgen de Schellenaren geen schoonheidsprijs. Ik moet nog de heuvel op naar Hemiksem, zo’n 2600 meter verder. Lukt mijn vlotjes, de ouwe kan het toch nog. Proficiat ook aan Diane en haar maatje voor het makkelijk uitlopen van hun eerste 50 km.
Het is een klein kwartiertje lopen van het station tot de kerk van Begijnendijk. De Pinguins hebben de route netjes gepijld, Rudy & Sylveer volgen mij op hun gemakje. Het is verdorie warm al is het nog geen 09:00. In de drukke startzaal vele bekenden waaronder clubmaatjes Peter met een snipperdagje en Chantal als haar immer fleurige zelve. De opdracht van 28 km bestaat uit een lokale lus van 8 km en daarna het grotere werk met pauzes in Booischot. Grensoverschrijdend dus, deze tocht, van Vlaams-Brabant naar Antwerpen en weer terug.
Het opwarmertje (heel toepasselijk) begint met het ronden van een vijver. Ik sluit dra aan bij Sigrid (Kontich & Heeze) en samen zullen we de eerste lus gezellig babbelend vol maken. Over een vlonder boven een uitgedroogde gracht en vervolgens langs de splitsing met de 15 km bij geurend hooi. Een eerste bosstrookje is al welgekomen. Geetvellegoorstraetjen, hoe bedenken ze het daar in Betekom ! We stappen over nog meer vlonders door het koele Papendel. Tussendoor wat warme straatjes, dwars door een kampeerterrein ook en daar duikt het Recreabos Bieheide op. Terwijl grijze vogels hun duikvlucht naar Brussels Airport inzetten kunnen wij lekker koele laantjes lopen in het duistere bos. Net geen 11:00 en tijd voor een eerste pauze.
Sigrid stoomt door en ik volg even later alleen. Mag opnieuw genieten van een strook heerlijk Biebos en moet dan een drukke steenweg over. Open terrein nu, een eerste dreefje langs geurend koolzaad en dan door de landelijke bebouwing richting station van Booischot met gelukkig toch ook een zuchtje wind. Bij een atletiekpiste passeer ik zowaar Yvan Le Terrible, op zijn gemakje genietend van een zonnige 15 km wandeling. De warmte kruipt blijkbaar in mijn benen want ik moet knokken voorbij een atletiekpiste en een bomenkwekerij. Aandacht is geboden want ook de Chiro van Houtvenne heeft een parkoers uitgepijld dat nogal gelijklopend is met onze opdracht. Pauze omstreeks 12:00 onder de imposante kerktoren van Booischot, niks te vroeg wat mij betreft.
Geraak aan de babbel met Chantal, Peter & Jef (Balen). Wandelaars vragen mij ook naar nieuws van die andere Jef, de biersteker van Berchem. Toevallig wist zijn buurtvrouw Marleen mij vorige zaterdag te vertellen dat hij nog steeds wandelt maar enkel via stafkaarten en knooppunten. Ziezo, weten we dat ook alweer ! Het is 13:00 als ik mij terug op gang trek. Ben blijkbaar de enige die de lus van 8,5 km nog moet lopen. Stille straten en achterafjes loodsen mij naar halfopen terrein met nogal wat maïs. Een rij populieren staat al in het okeren blad. Een bosstrookje zet mij af bij de Grote Nete. Is altijd een plezier langs deze kronkelende, bruine waterloop te mogen wandelen. Een brug over het water zet mij af in de Hulshoutse Herebossen. Uitgebreid heerlijke lange lanen stappen in de koelte van het loofbos, mij hoor je niet klagen. Een fietspad loodst mij naar de Liniebrug. Aan zijn overkant opnieuw een stukje Nete en dan dwars door een weidse vermaarde bomenkwekerij tot Eindeken. Bloedhete straten loodsen mij naar een graspad langs maïs en zetten mij dan af bij een smeedijzeren poort. Oef, opnieuw beschutting in een kasteelbos met onder meer een prachtige dubbele bomenrij, de Hofdreef. De kerk komt door de bomen piepen, hoog tijd voor een laatste uitgebreide pauze. Kan verDuveld deugd doen.
Klokslag 15:00 trek ik mij een laatste keer op gang, van de koele zaal naar de hete buitenlucht. Peersdonkendreef blijkt langs een gracht te lopen afgezoomd met ruim één meter hoge netels. Een wilgenpaadje loodst mij richting Strooiselhutten en dito hoeve. Heerlijk wandelen door voor mij onbekend terrein. Af en toe komen er een paar straten aan te pas maar ook heerlijke gemengde bosstrookjes met een ondergroei van varens en bramen. We stappen door een domeintje met blijkbaar leegstaand herenhuis. Dan de spoorweg over naar de Mechelbaan. Een laatste bosstrook, ik bereik de weg tussen station en startlocatie. Kies voor het station want mikte op de trein van 16:18. Rudy & Sylveer zijn ook weer van de partij. De NMBS zorgt voor verkoeling nadat het zweet de ganse dag in beekjes van mijn verdoemenis gelopen is. Was weer eens een leuke tocht bij de Langdorpers, een parkoers dat ik nog niet eerder liep. Zondag wacht de 50 km van Schelle – doet ie het of doet ie het niet ?
Een uurtje reizen en ik sta op het perron in Lier. De Kleitrappers zijn zo vriendelijk vanaf het station pijltjes te hangen naar een alternatieve startplaats. Meteen die heerlijk lommerrijke vesten op dus richting ’t Spui. Waar het wandelparkoers splitst van de inschrijfroute ontstaat er zowaar paniek bij de wandelaars – waar moeten we naartoe ? Ik loop alleen de juiste route af, trek mij van hun gedoe niks aan. Bij inschrijving staan de klagers in de rij, ik geef ze lik op stuk. Hoe meer de computers verspreid geraken hoe hersenlozer de homo sapiens wordt. Je moet pijlen voor debielen zeg ik boos tegen de parkoersbouwer.
Krijg van de Kleitrappers een blad met duidelijke beschrijving hoe ik de route dien te lopen vanaf deze startplaats, prachtige en praktische service. Kan meteen op pad voor een lus van 11,88 km ! Kerkklokken luiden feestelijk de stralend zonnige dag in. Ik loop door stille volkse kasseistraatjes de stad uit langs de Veemarkt richting Netedijk. Deel het jaagpad met fietsers op zondagse trainingsrit tot de spoorbrug bij ’t Hof van Nazareth. De langste afstanden (25 en 27 km) moeten de brug over, de 21 km niet. Kijk dan ook verbaast dat een dametje van deze afstand meeloopt. Pijlen in twee richtingen net voor de Kromme Ham, denkelijk kom ik hier straks terug, ken gelukkig de route haast uit het hoofd. Even verder dan toch bingo. In gedachten verzonken volg ik gewoon de andere wandelaars en we missen met z’n allen een smal onverhard pad naar links. De dame van de 21 km is er ook bij en kijkt verrast als ik haar vraag welke afstand ze loopt. Is het de warmte, de vroege zondagochtend, ik weet het niet maar er wordt fout gelopen dat het een lieve lust is. Nochtans hebben de Kleitrappers perfect hun werk gedaan, niet te vatten. Schuddebollend loop ik door langs bos en hei, pleisterplaats van zandbijen zo blijkt. Bij het Emblemse Badhuis ligt ons keerpunt. Op de Netedijk vraat een dametje met ‘crew’ op haar T-shirt wat we doen. Blijkbaar is dit ook het fietsparkoers van een triatlon. Ze vraagt ons om extra voorzichtig te zijn, is niet op de hoogte van een tweede evenement op de dijk. Na een kwartiertje kunnen wij weer onderaf, geen fietser gezien. Retourtje langs de Kromme Ham dus en een strookje dijk tot de spoorbrug. Rond een gekanaliseerde uitloop van de Nete , bedwelmend geurende waterorchis en een smal paadje tot ’t Spui. Ben toch al gauw meer dan twee uur onderweg geweest.
Terug op pad richting officiële startplaats nu. Langs prachtig gerestaureerde gebouwen en fleurige bruggen van de Mosdijk de binnenstad in. Over de Grote Markt, wat winkeltjes kijken en voorbij de statige Sint-Gummaruskerk. Op een pleintje heeft een ‘gathering’ van Volkswagen plaats. Schitterend uitgebouwde of versierde kevertjes uit onze jongen tijd en wat van die oude busjes en sportkarretjes, prachtig. Wat volgt is ‘Lierre insolite’ zoals onze Waalse broeders zouden zeggen. Een volksbuurtje met kasseistraatjes, ik hou er wel van. Terug de intussen broeierig warme Netedijk op. Voorbij een druk beklante speeltuin en langs een kruispunt van wandelwegen, verraderlijk gemarkeerd. We duiken met z’n allen de Polder van Lier in. Even beschutting maar dan weer volle zon onderaf een dijk. Mijn beurt om fout te lopen op nauwelijks 50 meter van de aankomst. Even blokje om en dan doe ik mij een Duvels genoegen.
Heb nog zo’n 9 km voor de boeg netjes verdeelt in twee lusjes. Loop een heen en weertje en dan rechtsaf en onderdijks voor een lokale lus. Passeer een prachtig kasteel en deel het jaagpad van de Nete met fietsende families. Weg van de drukte dan, door een koel polderbosje en langs een weelderig begroeide donkere gracht. Vierkantje lopen over het graspad van een jong bos. Passeer een parel van een park met schitterende grote bomen van allerlei soorten, een groen museum. Halven dans en tijd om herinneringen op te halen met de weduwe van die beroemde wandelaar René Quanten. De laatste loodjes beginnen met een laatste heen en weertje en het uitwuiven van bekende wandelaars. Bovendijks terug richting stad. Even een intermezzo om af te koelen in een bosstrookje en dat tot de kruising van daarstraks. Die heerlijke vesten, ook bezongen door Jo en Marie-Louise met wie ik een babbeltje sla, voeren mij naar het stadspark. Ommetje langs de drukte van de Zimmertoren, tot rust komen op de bonkige kasseien van het Begijnhof, mijn laatste strookje, nu toch wel drukke, vesten wandelweg. Treintje komt zo, inclusief airco. Ik kijk terug op een heerlijke wandeldag, dankzij de Kleitrappers was Lierke een heus Wandelplezierke. Volgende zondag plan ik de laatste (snif, snif) 50 km van Schelle. Ben benieuwd of ik dit nog aankan – U komt toch ook ?
Kan vandaag lekker uitslapen en wat recupereren en toch een wandelingetje maken. Vertrek aan de kerk in Hemiksem langs mijn klassieke weg naar Hoboken. Alle kale plekjes worden stilaan volgebouwd, gelukkig niet hoger dan een drietal verdiepingen. Na de nieuwbouw loop ik in het groen van het Mastenbos (Moerelei) en de Klaverbladdreef. Kom er Willy uit Mortsel tegen en blijk tegen het parkoers in te lopen. Even wat bijbabbelen en zijn vrouwtje een snel curerend gebroken pootje wensend. Ik zet mijn weg verder langs de vijvers van Fort VIII waar de startlocatie gevestigd is. Binnen de muren van de vervallende gebouwen kunnen we inschrijven in een prachtig zaaltje annex geïmproviseerd terras. Charles & Marleen zijn allebei op weduwschap vandaag en dus stappen ze samen. Er lopen ook heel wat Franstaligen in blauwe T-shirts. Moet ik het fijne van weten … blijken les Randonneurs Européens de Trazegnies te zijn. Trasnies zeggen de echte Borains, ze moeten lachen dat ik zulks weet. Is trouwens een vereniging die niet is aangesloten bij de wandelbond maar toch hier op busuitstap is.
Ik ga C & M achterna, terug van waar ik gekomen ben langs de kroosrijke plas van Fort VIII. Voorbij de terreinen van baseball Pioneers en dan de Klaverbladdreef in langs het zigeunerkamp en het verdoken Klaverbladkasteel. Twee Trasniens vragen ons de te volgen route. Pijlen + smartphone blijken niet genoeg om op het rechte pad te blijven, de moderne tijd, net wat U zegt. Lachend stap ik richting Groenenhoek en retour door een lange straat van de Hemiksemse Witte Wijk tot café ’t Haltje, de vrije rustpost. Loop natuurlijk door de DenHaaglaan in. Het is verdorie warm. Ben dan ook maar wat blij de schaduwrijke omgeving van de plassen bij Fort VIII te bereiken. Weg van het water bij tennisvelden, eventjes langs de spoorbaan bij Umicore en een rondje langs een paar voetbalvelden. Toch ook wel bosrijk deze passage. De organisatoren gunnen ons een blik binnen de verlaten gebouwen van het Fort en dan is het tijd voor degustatie van de lokale biertjes Nelo & Patrache.
Het lusje van de 5 km blijkt een simpele verkorting te zijn van de eerder gelopen 10 km. Zijn wel de mooiste stroken langs het water en door de gewelven. Ik stap het samen met Linda en we drinken ook samen onze Duvelke. Zij rijdt met de fiets naar Hemiksem, ik loop de vier kilometerkes terug naar huis per 2 pk. Zit kort na 16:00 al voor mijn peeceetje, er dienen vijf verslagjes geschreven te worden ….
Het is alweer de laatste dag, jammer toch ! Samen met Rudy en Sylveer passeert de reistijd in een aangenaam gesprek met een belangstellend dametje. Ook Marina & Rene uit het verre Diepenbeek komen hun dagje ambiance snuiven. Onverwachte overstap in Kortrijk, we zijn toch tijdig in Ieper en reppen ons naar zijn Grote Markt. Om 10:00 steek ik van wal. Wandel meteen door die prachtige Menenpoort en vervolgens langs wat Ieperse wijkjes. Het lijkt mij minder druk dan de vorige paar dagen. De Oude Kortrijksestraat loodst ons de velden in parallel een drukke steenweg. Eerste drankje inpikken en dan zachtjes klimmen met de joelende jeugd van Bellewaerde op de achtergrond. Ik loop midden de ‘groentjes’ uit Limburg, de Heikabouters in clubuitrusting. Al voelen de beentjes wat vermoeid aan, het tempo van om en bij de 55 minuten hou ik aan. Bij een brug over de snelweg blijven alleen de twee langste afstanden over en wandel ik haast alleen. Het begrip wandelpad krijgt een heel eigen invulling tussen de maïsvelden maar dra daagt het vertrouwde tarmac terug op. Een vierkante kerktoren staat prominent te wezen, centrum Zillebeke. Saaie rechte banen loodsen er ons naartoe. Zoals ik mij herinner uit vervlogen jaren, bevoorrading bij de voetbalclub, vandaag een koekje en de scanning.
Bij de kerktoren komen de dapperen van de 32 km ons vervoegen. Zij hebben dan al Tyne Cot achter de rug. Veel bekenden nu met de onvermijdelijke Willy & Mary, patriarch Hugo Bonyns en Jan Jansen voor één keer sant in eigen land. We wandelen met z’n allen door het mooie gemeentelijke park en duiken dan een landbouwvallei in. Heuveltje op richting Polygoonbos. Prachtige passage langs the Polygon Wood Cemetery en het 5th Australian Division Memory, een mens wordt er stil van. Heerlijk genieten nu van lekker koele bosdreven en lachen met twee militairen die voor een levende bepijling zorgen (zie foto).
Pad hoog boven de snelweg tot het Schotse monument waar een man met doedelzak een schitterende versie van ‘long way tot Tiperary’ ten beste geeft. Zijn zo van die kippenvel momenten. Maar de reis gaat verder. Hoog in de heuvels langs afspanning Nonnebos en dan afzakkend naar Bellewaerde. Veilig de drukke steenweg over dankzij attente en galante MP’s. Kerkhof van Ieperboog Oost en letterlijk de weilanden in langs een paar poortjes. Het parkoers golft lekker op en neer. Het laatste appelsapje krijgen we op een boerenerf met zijn typische geuren van onder meer kistkalveren. Het is verdorie warm geworden, heb na vier uur stappen nog 4,9 km voor de boeg.
Duiken met z’n allen langs stille straten en achterafjes naar Zillebeke vijver. De beentjes zeggen dat het stilaan genoeg geweest is. Zo langs het water denk ik met een kropje in de keel terug aan twee jaar geleden toen ik hier met Linda & Patrick (Halen) liep te dollen. Wat zou ik het leuk vinden als we dit volgend jaar opnieuw samen kunnen doen, versie 2017 moeten zij node aan zich voorbij laten gaan. Rotonde van de magische kraan, achterlangs het jeugdcentrum en dan naar Sint-Jozef. De Menensesteenweg af tot de wel zeer vreemde finish in een plantsoentje tussen de huizenrijen. Sorry maar ik vind dit een stad als Ieper onwaardig ! Loop dan ook gelijk door naar de Grote Markt waar een gezellig terrasje met Marleen & Ivo wacht.
Zij blijven nog een paar dagjes logeren, ik keer terug naar Antwerpen in een overvolle trein. Doet toch een heerlijk dutje onderweg. De Vierdaagse anno 2017 : een magische eerste 24 km in Oostduinkerke daarna wat mij betreft nogal flauwtjes qua parkoersen. Ben toch weer blij te kunnen zeggen : IK WAS ER BIJ !
Als de trein mij langs hopranken voert en uitzicht biedt over de West-Vlaamse heuvels denk ik met weemoed terug aan de tijd dat ik aan het handje van Gilbert deze streek leerde kennen en waarderen. In Poperinge stap ik samen met Rudy en Sylveer recht naar de start aan het station. Kijk een beetje zenuwachtig uit naar wat komen gaat want de linker heup protesteert, denkelijk een gevolg van de val gisteren.
Ik ga meteen op pad, hoop toch voor de derde dag op rij mijn tempo te kunnen houden. Van de start gaat het naar de Grote Markt, waar ons aller Herman al op een bankje zit. Langs stille straten dan stilaan klimmen tot de alles overschouwende watertoren. Het valt mij op hoeveel Franstaligen deze vierdaagse meelopen. De Koekuit noemt het hier en we lopen met z’n allen door metershoge hopperanken. Op het plateau naar ’t Vogeltje dan en even verder De bossen van De Lovie waar we ons eerste drankje aangeboden krijgen. De pijn in de heup verdwijnt. Ik stap tientallen wandelaars voorbij langs Canada richting Sixtusbossen. Het terras van ’t Jagershof zit bomvol, ik loop mee treintje door de volgende bosstrook en dan gaat de 16 km weg. Oef, eindelijk vrije ruimte ! Zachtjes verder klimmen over tarmacjes en de 32 km verlaat ons ook. Pas gegoten asfalt verspreid nog zijn bitumengeur. Scanning, een veldweg, we slingeren ons een weggetje richting centrum van Krombeke. De worstenbakkers doen er gouden zaken.
Zoals de vorige dagen loop ik gewoon door à rato van ongeveer 55 minuten per 5 kilometer. Net voorbij de kerk van Krombeke ons dagelijks koekje en dan lijken we stilaan op onze stappen terug te keren. Westvleteren, het magische woord van de dag. Een kaarsrechte weg voert de stille groep stappers richting samenkomst met de 32 km. Wishfull thinking of realiteit ? Ik meen een geur van warme hop en gerst in de neus te herkennen. Het is nochtans nog een heel eind lopen tot bij de paters. Plaveitjes tussen de patatten, een strook bos, we zijn er. Opnieuw een overvol terras natuurlijk. Even bijpraten met Marie-Louise en Jo (Zoersel) en een maatje uit Kalfort. Ik loop door. Onze Jongens delen appelsap uit 100 meter voorbij het gerstenat, ‘detox’ zegt de militair grappend. Drukte van belang want de drie grootste afstanden lopen samen. Opvallend hoeveel kinderen er ook meestappen, de wandelzoektocht en het mooie weer zullen er vast niet vreemd aan zijn. In de verte lonkt de heuvelrij : Rode Berg – Zwarte Berg en Catsberg. Wij lopen met z’n allen een minder zware maar wel erg lange heuvel op. De 8 en de 24 km krijgen nog een extraatje. Langs hopranken tot de Kruisstraat en dan zachtjes zakken langs spruitjes tot een beek. Heerlijke laatste kilometers over een graspad langs het water en door het Frimoutpark.
Heb ruim de tijd voor een zonnig terras en Duvels genoegen. Doet dat in het charmante gezelschap van Heikabouters (As bij Genk). We moeten lachen met die grappige Kobe, bloot bovenlijf en kilt met daaronder wandelschoenen en uiteraard dansend op elk ritme van de orgelist. Tijd voor de trein, morgen is het alweer de laatste dag.
Overstappen in Gent deze keer op een spiegeltjestrein, vind ik heel leuk. Heel rustige reis ook al is ie bedoeld voor Plopsaland maar blijkbaar een beetje vroeg. Voor het station van Diksmuide staat zowaar een luxueuze pendelbus. De start is namelijk niet op de Grote Markt maar zo’n 1500 meter verder in het VTI. Met dank aan Onze Jongens voor de service. Steek om 09:30 van wal, zo’n uurtje vroeger dan gisteren. Heb opnieuw als doel 5 uurtjes non-stop te stappen aan een gelijkmatig tempo. Het is erg druk op het parkoers. Ik volg de meute door bedrijvenzone Heernisse naar het kanaal bij het Vlaamse symbool bij uitstek de AVV – VVK toren. We worden er verwend met een heerlijk stroperige echte Diksmuidse boterkoek. Het is verdorie al behoorlijk warm. We draaien met z’n allen weg van de vaart, smalle tarmacjes op de polder in. Lange rechte wegen zijn ons deel. We passeren Sint-Jacobs-Kapelle met zijn stemmig kerkje, Oudekapelle en Nieuwkapelle. Pas gemaaid hooiland verspreid een heerlijke geur, een lekker windje zorgt voor wat verkoeling. Bij de ‘blarentent’ gaat de 32 km even van ons weg voor een extra lusje. Bij de Knokkebrug over de IJzer en schitterend beeld. Een familie zwanen met zes jonkies peddelt op hun gemakje voorbij, zich niets aantrekkend van de drukte boven hen, zalig ! 10 km afgelegd ruim binnen de twee uur en na de splitsingen en het appelsapje eindelijk onverhard, een grint- en keien pad dwars door hooiland. Onze dagelijkse scan en dan een ruig pad van wat ooit een kasseiweg was.
Helaas opnieuw tarmac en dwars door de stille polder bij Oostbroek. We moeten regelmatig opzij voor aanrukkende monsters (tractoren) die ons telkens gul met zandkorrels bestuiven. Opvallend veel groenten in de velden, allerlei koolsoorten, worteltjes en groene selder, we zullen deze winter niks tekort komen. Een acht kilometer parkoers blijkt even met ons samen te lopen, we zien er niemand meer van. Bij een maïsveld staat de Poperingse brandweer met koele drankjes, ik ben er aan toe. Korte pauze en ik loop door naar een mooi groen stukje parkoers. Eerst een dichtgegroeid pad, net een brandgang dan tussen hoge bomen door. Blijf netjes beneden de drie uur voor 15 km. Blijf ook achter een steen hangen, red het niet als tweevoeter en speel dan maar gecontroleerd voor paus. Een achteropkomende wandelaar vraagt verschrikt of het gaat. Ja hoor … was een ‘dérapage contrôlé’. Een eerste nat strookje met twee rustig grazende ezels bij een bruggetje, fotogeniek en dat zullen ze geweten hebben. Vijfhuizenbroek lees ik op het bord. In de verte komt de VVK al piepen, we naderen stilaan de eindmeet voor vandaag.
Maar eerst nog de ‘moment suprême’ van de dag zijnde de Blankaart. Heerlijk wandelen over graspaden land waterpartijen met brede rietkragen. Nattere partijen overwinnen we dankzij krakende en piepende vlonders. Even een file want we moeten over een houten trapje de weide in. Langs een prachtige plas wandelen we naar het gelijknamige kasteel. Lopen letterlijk door het gebouw, trapjes op en trapjes af. Lokale troubadours zetten een liedje in ‘wat zullen we drinken zeven dag lang, wat een dorst’. Ik spreek mijn limo van de dag aan en stap verder het park uit en langs de drukke steenweg richting Woumen. Onze Jongens loodsen ons vakkundig rondom het dorp over stille wegen. De laatste paar kilometer zijn we er aan voor de moeite. Linea recta langs de rand van een drukke steenweg voorbij het kasteel van Esen tot de finish.
Ben erg vroeg binnen en besluit een wandelaarsdrankje te nuttigen. 4€ voor een Duvel en 2€ statiegeld voor een plastieken glas. Zo gaat de dorst snel over ! Ik loop te voet terug naar het station, over de Grote Markt, Xavier achterna. Vergis mij van uur wat de trein betreft en ie is juist voor mijn neus weg. Uurtje wachten dan maar en de tijd nemen om een boterhammetje te eten. Het is intussen dus al halven dans.
22.08.2017 Vierdaagse van de Ijzer te Oostduinkerke
Plots heb ik goesting de Vierdaagse van de IJzer nog eens mee te lopen. Het is wel elke dag zes uur reizen en dus kies ik voor het eerst slechts 24 km en niet de klassieke 32 km.
Je wordt ouder papa, geef het maar toe, je wil nog wel maar bent zo gauw moe …
Met de bus tot Antwerpen-Zuid dan de trein tot Oostende en de kusttram tot Oostduinkerke-Bad, ben er pas rond 10:00. Er staat een monsterfile aan inschrijvers, ik moet zo’n 30 minuten aanschuiven. Ontwaar een klein drobberke onder een grote blauwe pet. Blijkt inderdaad ons aller Hennie te zijn, verkleed want zonder de klassieke witte pet. Even dollen en ik ben aan de beurt. Duurt even want de EID lezers blijken het niet zo goed te doen. Krijg een badge en een lintje, een parkoerstekening ook en kan op pad. Hingen er onderweg wat grondnevels, aan ’t Zeitje is het prachtig weer. Mag meteen het strand op, aansluiten bij een lange file. Het is gelukkig aftrekkende zee en dus ligt het zand er nat en goed begaanbaar bij. Ter hoogte van Koksijde gaan we met z’n allen de dijk op en stappen verder tussen niet eens zo gek veel toeristen. Sommige wandelaars hebben al dorst en doen een terrasje, ik loop op kruissnelheid richting Sint-Idesbald. Bij het dagelijks koekje gaat na de 8 km ook de 16 km het hinterland in. Van de ene op de andere meter ben ik plots alleen en dien heel aandachtig te lopen. Net voorbij de klok in Sint-Idesbald draait ook de 24 km het binnenland in. Bij de drukke steenweg een spandoek ‘file mogelijk’. Ik snap het al, we duiken de Houtsaegerduinen in. Smalle zanderige wegeltjes voeren mij tot cultuurcentrum Taf Wallet, ik kom geen mens meer tegen. Medische Component, waterpost en de 32 km draait weg richting Veurne. Ik mag enkele straatjes villaatjes kijken tot het verlossende bord Noordduinen. Ken deze omgeving heel goed van de tochten gehouden door de ter ziele gegane Stormvogels en de Duintrappers. De eerste kleine duintjes dienen zich aan, ik kijk vertederd naar de knap opgewerkte laag gebouwde vissershuisjes in het zand. Na ontvangst van een flesje oranje bereik ik de 10 km markering. Doe er exact 2 uur over. Vat het plan op niet te stoppen en de volle afstand in één ruk uit te lopen aan dit tempo.
Het is heerlijk wandelweer, niet te warm en met een zacht briesje dat voor net voldoende verkoeling zorgt. Passeer het Coxyde Military Cemetery met zijn typische witte kruis en dito zerken. Terug onderaf de duinen dan aan de rand van de weidse polders. Brede tarmac nu, de rand van het vroegere militaire vliegveld. Net voor een prachtige kerk en een kerkhof krijgen we een voetscan. In de verte tekenen de torens van Veurne zich af. Heli’s vliegen af en aan en de boer … hij beerde voort terwijl wij linea recta langs de polderpatat lopen. Ik haal steeds meer mensen in, mijn tempo moet dan toch zo slecht niet zijn, bedenk ik. Waar de 32 km ons vervoegt krijgen we een kartonnetje appelsap, dat smaakt. Ben net drie uur onderweg voor 15 km, nog twee uurtjes te gaan dus.
We duiken met z’n allen Oostduinkerke-dorp binnen. Ook de 8 en de 16 km voegen zich bij ons. De binnenkoer van het visserijmuseum zit afgeladen vol, ik stoom door. Pik even verder Nestor op die zijn dagje IJzer meepikt. Terug de duinen in bij Ter Yde en nu wel een niet aangekondigde file. Het parkoers begint stevig te golven, de uitzichten zijn zalig, het zand los en diep. Ben blij als de 8 en 32 km van ons weggaan, even later gevolgd door de 16 km. Toch blijft het erg druk. Langs prachtige bloemenweides duiken we het Hannecartbos in. Een frisse knaap van amper 9 jaar bepaald het tempo voor zijn bompa. Ze lopen ergens tussen 5 en 5,5 km per uur, knap toch. Na de bossen een eerste potige duin. Ik herken het gele gebouw van toen ik nog piepjong was ‘Le Pays de Charleroi’. Weet wat komen gaat. Dwars door een zandvlakte en dan de tweede potige knaap, velen trappen er op hun adem. Ik stoom gelijkmatig door maar hijg toch stevig als ik langs tarmacjes zachtjes daal naar de Koninklijke Baan. Verdomme, ’t zal niet waar zijn hé ! Samen met de 16 km moeten we een derde zandberg overwinnen. Hoopten we stilletjes langs het strand binnen te lopen, niks is minder waar. Het blijft nog even pittig op en neer gaan dwars door de duinen die mij aan Schipgat doen denken. Hijgend, puffend en badend in het zweet bereikt de meute de zeedijk om uit te bollen.
Net voor de finish krijgen we ons garnalensoepje met groene kruiden … en of dat smaakt. Ik kom ‘cowboy’ Luc tegen die de 32 km maar niks vond. Kan hem vertellen van een schitterende 24 km strand- en duinenloop met het venijn in de staart. Zou een zekere G.D. uit Oostduinkerke hier voor iets tussen zitten, leek verdacht veel op zijn handtekening.
Dicht bij huis wandelen heeft zo zijn voordelen. Ik sta pas om 08:15 op en neem de overzet naar Bazel van 09:15, een kilometertje lopen. Minne is in geen velden of wegen te bespeuren, is denkelijk ‘midden in de nacht’ vertrokken. Heb een eerste oversteek van de potpolder voor de boeg, zo’n twee kilometer tot het kasteel van Wissekerke en de Bazelse rustpost ‘chez Lucien’. Kom onderweg Geertrui tegen die helaas nog steeds geen goed nieuws heeft over de gezondheidstoestand van Jantje Pijp. Ik word er stil van, mijn eigen ‘problemen’ verzinken in het niet bij hetgeen hen overkomt.
Mijn planning voor vandaag blijkt fout te zijn. Dacht van de rustpost 4,7 km te kunnen lopen tot de start/aankomst maar niks blijkt minder waar. Blijkt de aanlooproute naar Bazel te zijn. Weet niet goed wat te beginnen en besluit toch maar eerst de lus over Rupelmonde te wandelen, goed voor 10 km. Terug van waar ik gekomen ben dus over het kasseitje van de Verkortingsdijk. Een heel grote reiger zit zich te pluizen op een tak midden het moeras, een prachtig gezicht. Mag genieten van de vele vergezichten over de Scheldevlakte ook. Van Umicore in Hoboken over de watertoren van Heimisse tot de scheve kerktoren van Schelle. Bij een mini kapelletje aan een boom rechtsaf. De slingerende kasseiweg is mijn favoriet in deze omgeving. Voor de Sigmawerken was dit het Wase bos van Wallers, hotsende, botsende ruwe kinderkopjes. Nu is alles netjes aangelegd en zitten de kasseitjes tussen twee strookjes beton geprangd. Toch is het leuk wandelen langs waterloopjes en moerassen met een veelheid aan kleurrijke bloempjes. Doorkijkje tot de sluis van Wintam, ik bereik Rupelmonde. Keerpunt bij de getijdenmolen die ik voor het eerst in werking zie. Dan de kunstmatige landdijk van Sigma op wederom genietend van de zonnige vergezichten. Patje Kloek haalt mij in en we vervolledigen de lus samen. Wat verwilderde slingerpaadjes in het groen, de kasteeldreef langs het gitzwarte water en de bewondering voor het prachtige waterkasteel van Wissekerke. We zijn weer ‘chez Lucien’.
Patje zet het op een lopen, wil een bepaald uur de nieuwe waterbus naar Antwerpen halen. Ik babbel wat bij met Linda & Charles en hun nieuwbakken wandelmaatjes Marleen en Angelo. Trek mij toch alleen terug op gang, terug naar Wissekerke en weer een ander kasseitje van de potpolder. Zonder dat ik het besef komt de ‘moment suprème’ er aan. Stap door de Elzenbroekbosjes tot de Kruibeekse kreken. Draai Umicore de rug toe bij een inloop van de Schelde. Dit is overstromingsgebied. Heerlijk zwerven nu over een dijkje hoog boven achtergelaten slib en een pracht van een kreek. Puur natuur en genieten van het weelderige groen, schitterend biotoop. Dan opnieuw de landdijk op, die van Rupelmonde tot in Kruibeke voert. Gewoon linea recta maar het uitzicht over natuur en industrie dat tot Burcht en Antwerpen-Zuid rijkt is onbetaalbaar ! De eerste straat sinds lang voert mij naar rustpost ’t Schuurke. Lijkt zo uit de tijd van onze voorouders te zijn geplukt. Ik doe er en Duvels terrasje midden de gezellige drukte.
Nog een ruim uur wandelen voor de boeg tot de officiële aankomst. Er dreigt weer onweer als ik richting veer loop, maar het is loos alarm. Mag de Scheldedijk op en dra doet de 30 km haar eigen ding. Drukke steenweg over en langs de transportbanden van een kleiwinning. Dokkerend over kasseien dan richting polder. Tarmacjes voeren mij langs weilanden met ruisende populieren en wuivend maïs richting centrum van Kruibeke. Groen intermezzo in het Hof In Kerck Hoeck. De meet is in zicht. De organisatie neemt in dank mijn inschrijving aan ook al is het dan reeds 15:30. Doe nog een terrasje op de speelplaats van de school alvorens mijn terugweg naar Bazel aan te vatten.
Enkele straatjes zetten mij af bij weer een andere landdijk die stilaan overgaat in een tarmacje afgezoomd met manshoog maïs. Komt er een dametje aangewandeld uit omgekeerde richting. Waar de aankomst dan wel is ? Pijlen blijken al weggehaald te zijn zo rond 16:30, ik stuur haar terug de centrale dijk op met advies richting kerk te lopen. Zelf heb ik geen enkel probleem. Stap netjes de pijlen volgend tot de statige dreef bij de kapel van Kemphoek en dan langs het rusthuis aan de overkant van de steenweg. Dwars een plantsoentje met uitgedroogde vijver, passeer de mooie kerk en het dorpsplein van Bazel, loop door het park van kasteel Wissekerke, het officiële gedeelte van mijn tocht zit er op.
Heb nog twee kilometer kasseitjes door de potpolder te gaan. Op het pleintje voor de aanmeerplaats van het veer is warempel een toeristisch terrasje geïmproviseerd. Ik laat mij niet smeken, een laatste wandelaarsdrankje lust ik wel. Bootje komt zo, ik zit stilletjes te genieten. Vind deze tocht elk jaar leuk maar de versie anno 2017 … die was MAGISTRAAL !
Linda kiest vandaag voor Bissegem want de enige 30km in Vlaanderen en op 500 meter van een station. My forecast is low. Tot mijn verbazing stappen Jacqueline (Geel) en Patje (Antwerpen) er ook van de trein. We zullen nog meer afstandenwandelaars tegenkomen wegens ‘er is vandaag niks anders mijnheer’. Van Jacqueline krijgen we een eierkoek cadeau. Patje gaat aan de wandel met zijn broer en schoonzus en ook wij steken van wal.
Enkele straten sturen ons naar de Leie. Het is winderig en fris, ik heb het warempel al de hele ochtend koud ! Eerste splitsing en dan richting andere spoorbaan, denkelijk naar Moeskroen. Een leuke strook natuur ook, het Markebekepad. Daarna een kasseibaantje en wat verwildert groen. We worden dwars door Marke gestuurd naar weer een ander kasseitje en een andere spoorbaan. Het zwerk wordt dreigend, lijkt op onweer maar het blijft bij loos alarm. ’t Schrijverskenspad stuurt ons naar de andere oever van de Leie. Lekker onverhard lopen langs de waterkant voorbij lome runderen onder een Leiebrug. Aan zijn overkant zijn wij in de Driekerkenstraat en lopen opnieuw de start binnen. Kunnen zowaar een terrasje doen, de temperatuur wordt clementer.
Ik vrees wat komen gaat want vanaf nu stappen we noordwaarts. Volgens Google Maps niet meteen de meest groene omgeving. Terug tot aan de Leie en dan onder de Kortrijkse ring door. Sluipwegje langs maïsvelden, rond een poeltje ook. Volgen een heel eind de drukke Meensesteenweg nu, richting Kortrijks vliegveld. Hoog boven de Kortrijkse Ring wacht het groen van de Vlienderkouter delen II & I in die volgorde. Komen uit bij het station van Bissegem. Strook Gullegemsesteenweg en dan de achterafjes van het Zuster Pelagiepad tot de rustpost bij een moderne kerk. Vanaf hier hebben we twee lussen te gaan van elke ruim een uur wandelen. Langs de Koffiehoekstraat (!?) gaat het opnieuw richting drukke ringweg. Tarmacjes lopen langs wortelen en kolen richting Moorsele en Gullegem. We stappen dwars door deze laatste gemeente. De enige stukjes groen zijn een paar plantsoentjes omgetoverd tot, overigens verlaten, speeltuintjes. Wat onverhard langs maïs en boontjes, de Gullegemsesteenweg wordt opnieuw ons deel. Stratenloop tot de rustpost van daarstraks.
De tweede lus stuurt ons richting Heule. Aanvankelijk achterafjes lopen, verderop een fietspad langs een waterloopje. Wij sluiten aan bij een koppeltje uit Ruien en vergeten de stratenloop gezellig kletsend. Hoog tijd om tarmac en beton door te spoelen met een Omer. Onze maatjes nemen wat voorsprong terwijl we de bebouwing van de Kortrijkse voetweg volgen. Keren zowat op onze stappen terug langs de spoorbaan en worden naar de Leie geleid. Is al aangenamer verhard wandelen zo langs de waterkant. Er komt dan toch nog een mooie finale dwars door de wildernis van Neerbeek. Er liggen zowaar vettige stukjes. Zo kleeft er toch nog een paar gram modder aan onze sloffen. Onder oorverdovend klokkenluiden van Mijnheer de Paster laten we vriend Omer ons een tweede keer verwennen. Om 17:42 gaat de overvolle trein (Bellewaerde !) terug naar de Koekenstad. Pff, we hebben een frisse neus gehaald, dat is gezond.
Tot mijn verbazing ben ik al om 06:00 wakker, zei het dan ‘van den dikke pis’. Blijf dan maar ‘op’ en vertrek samen met Linda richting wandeltocht. Rijgt Minne de laatste tijd de streekmarathons aan elkaar, ik heb nauwelijks aan tochten deelgenomen. Doe wel elke dag mijn wandelingetje, soms van thuis naar de startlocatie en terug. Kwaaltjes allerhande, fysisch en mentaal, remmen mij af. Maar vandaag ben ik dus nog eens op post. We vertrekken richting Antwerpen-Centraal bij zonneschijn. Van op de trein naar Mechelen zien we het zwerk echter loodgrijs worden, er is onweer voorspeld. Stappen met een ongewild ommetje tot startzaal De Plekpot. Van Ochtendgloren valt niets meer te bespeuren, het regent er ‘ouwe wijven’. We wachten een kwartiertje maar er zit niets anders op, volgen clubmaatje Roger bij stromend water onderaf de spoorwegberm. Glijden ons vervolgens een weggetje langs courgettenvelden, paardenweiden e.a. tot een andere spoorbaan. Zijn in Ramsdonk en stappen langs de plaatselijke bidweg en Mariagrot tot de pauze in café Bocht Tien. Natter dan nat nippen we er aan ons koffietje. Patje Kloek stormt binnen in t-shirt en lopersshortje, het weer heeft geen vat op deze kerel.
Het zwerk klaart uit, het trio trekt zich terug op gang om als aalscholvers stilaan op te drogen. In de verte nog wat hemels gerommel, wij genieten van een deugddoend zonnetje. Terug de velden in langs maïs en koebeesten. Paar plukjes bos ook en reeds danig in het bruine blad staande populieren en kastanjes. Bereiken het centrum van Kapelle-op-den-Bos en zijn kerk met merkwaardige kroontoren. Enkele straatjes lopen, een strookje zeekanaal en De Plekpot wenkt. Kunnen er een terrasje doen met onder meer Arlette & Ronny, die wijselijk in het droge vertrokken.
Zijn zowat halverwege de opdracht en hebben nog twee lokale lussen voor de boeg. De eerste voert ons langs het kanaal richting Tisselt en dan de akkers in langs benaamde voetwegen. De vroege patat is al geoogst, maïs staat er bebaard bij. Grondgebied Leest met in de verte zowel de Mechelse Romboutstoren als de brug van Tisselt en de Boomse Jodentoren. Echt wel leuke vergezichten voor de kenner. Tot op de draad versleten kasseitje nu langs bloemkoolvelden, Puurs is niet gek ver weg. Aardig lusje toch weer en tijd voor wat nat en straf, een eerste babbel met Nestor ook.
Het beste komt oep ’t leste ! Onder de spoorbaan door de Vlierdoncklosgatweg in. Het wordt drukkend, de volgende onweerszone is aangekondigd voor 17:00. Oxdonk noemt het hier en op deze doorgang hoopten wij. Worden dus op onze wenken bediend grondgebied Hombeek en Zemst. Wat tarmacjes ja maar ook (natte) veldwegen langs akkers en het Bos-van-AA. Leuke dreef en dan een bepaald vettig stuk onderaf een heuvel. Keren op onze stappen terug langs een woonkern en de Bemdekenslosgatweg. Piepjonge snaakjes leren er voor motocrosser onder het toeziend oog van hun vaders. Prachtige afsluiter deze lus en heerlijk nagenieten op het terras met Nestor, onze treinmaatjes uit Lokeren en warempel Globetrotters Lut & Luc op doorreis ! Ik informeer even, deze tocht gaat ook volgend jaar nog door, denkelijk op een andere datum. Laat ons hopen bij het Ochtendgloren …
Wandelen anders bekeken, ik kruip dit weekend in de rol van gastheer, ook wel helper genoemd. Het gonst al van de activiteit als ik op zaterdag om 09:20 de markthal van Overijse binnenstap. Vele handen maken het werk lichter, zeker als je een volledige zaal dient op te stellen. Kort overleg met parkoersmeester Wilfried en ik ga op pad met een goed gevulde rugzak. Mijn eerste honderden meter lopen gelijk met het werk van Roland. Ik markeer een keertje speels mijn passage, ben meteen in de juiste stemming om pijltjes te hangen. Werk mij heel aandachtig de straten en vijvers van Overijse uit. Voorzie onderweg een bewoner van tekst en uitleg betreffende het gebeuren. Duik de bosrijke omgeving in parallel de drukke baan tussen Overijse en Huldenberg. Helaas gaan de hemelsluizen open. Voor één keer zal ik nat worden en niet Cecile & Roland. Gelukkig is de plensbui van korte duur en kan zo’n halfuurtje later de regenfrak terug in de rugzak. Werkt niet praktisch zo’n extra jas. Ik vorder makkelijk richting eerste heuvelrij, vind haast telkens wel een paal of tak om rood/wit te kleuren. In de Vanderkelenstraat komt een tractortje aangetuft, je houdt het niet voor mogelijk. Voertuig en berijdster lijken uit een vorig leven te komen. Duidelijke tekenen van sleet, pezig maar toch ook kranig. Ik ga eerbiedig uit de weg voor deze brok nostalgie. Kruip zelf ook de heuvel op langs maïsakkers tot in open veld. Het weer blijft miezerig, het zwerk gesloten en toch vind ik dit leuk. Moeilijke passage nu op de Horenberg net voorbij huis 37. Het pad naar rechts is eigenlijk niet zichtbaar, lijkt eerder op een pelouse. Hang dan maar vier (!!) pijlen onder elkaar op een electriciteitspaal. Zal zondag mogen horen dat ‘de pijlen bij de IJsetrippers blijkbaar gratis zijn’ ! Tja, zo ben ik hé, mijn wandelaars moeten niet nadenken maar stappen en genieten van de omgeving. Heuveltje af tot centrum Eizer en pauze bij De Serrist, is zowat mijn halven dans voor vandaag.
Gesterkt en gelaafd terug op pad. Een paar straten en dus makkelijk pijlen met veel metalen paaltjes om koning auto in goede banen te leiden, nu dus ook ten dienste van de wandelaar. Dan de velden en weilanden in. Lekker golvend terrein overigens zo rond de Koningsberg. Pittige holle weg erbij (Hellekouter), leuke vergezichten, ja zo hoort het in de Druivenstreek. Eventjes onrust. Heb genoteerd RA Berkelstraat maar herken de omgeving niet. Ook nauwelijks mogelijkheden tot markering. Ik maak er het beste van, met een pijl in weelderige klimop als toetje. Gebruik voor mijn nota’s trouwens hetgeen ik bij onder meer Olat geleerd heb (RA – LA – RD), is super praktisch. Daarnaast nog de nummers van knooppunten en eventueel huisnummers, werkt makkelijk. Stap terug langs de IJsevijvers richting centrum van Overijse. Wilfried zou Wilfried niet zijn als hij geen extraatjes zou voorzien hebben. Een eerste klimmetje rond een domein. Enkel met linten bepijlbaar, doe ik niet graag. Meteen volgt de Kalvarieberg, zo’n heuvel die naar je toekomt, kuitenbijter. Meteen scherp links dan langs een huis, nog zo’n haast onpijlbaar punt. Klim uit de Ijskelder en vrijwel onzichtbaar pad want achter een dikke Japanse kerselaar. Probeer vernuftig te zijn. Trappekes op, langs het gemeentehuis, de dagtaak zit er op.
De markthal is intussen pico-bello. Ik geniet samen met Wilfried van een Duvelke. Of ik morgen kan komen helpen want er is een tapper ziek ? Natuurlijk kan ik dat, is weer eens een nieuwe ervaring. Ben dus om 09:20 zondagochtend terug op post. Vorm team met ‘chef poste’ Dany en vrouwtje Viviane, immer minzame Roger en onze ‘maître plongeur’. Rustige aanloop bij de koude dranken en zodoende ben ik snel ingewerkt. Dany moet een paar keer op pad voor parkoerscorrecties. Het wordt stilaan drukker maar we zullen de ganse dag perfect kunnen volgen, de gasten wandelaars snel en efficiënt bedienen. Tijd voor een babbel met de andere werkmieren is er niet bij. Wel al eens met een bekende wandelaar die zich komt laven uiteraard. Rond 14:00 zijn de drie vaatjes bier ‘in de wandelaar’. Rond 15:00 blijken de voorraden Duvel, pils, bruiswater & cola light danig aangetast. Ik vraag Wilfried en Chantal om extra voorraad. Kan het niet laten om initiatief te nemen, ook al ben ik hier de leergast. We redden het tot 18:00 als ik afscheid neem want busje komt zo. Kijk met voldoening terug op de nieuwe ervaring. Heb mijn maatjes in een andere hoedanigheid leren kennen en vooral waarderen. Dit smaakt naar nog.
Maandagochtend ben ik er weer om 09:20, met lood in de schoenen en vermoeide benen. Niet te onderschatten zo’n dagje toogwerk. Neem eerst de drie kilometer onder handen. De splitsingsborden hangen er gelukkig nog want ik ken dat parkoers niet. Dan het grotere werk over en weer naar Eizer. Deze keer bij een stralend mooie dag en dat scheelt heus meerdere slokken op de borrel. Tijd voor evaluatie van het pijlwerk ook. Heb er op sommige plaatsen een ‘kerstversiering’ van gemaakt maar ontdek ook een paar minpuntjes. De meeste cafészijn op maandag gesloten en dus pauzeer ik een paar keer op een muurtje bij een tuin. Wat mij opvalt is dat er geen enkele pijl of lint verdwenen is. De IJsetrippers lijken een begrip te zijn in de streek en dat is leuk. Kom trouwens geen mens tegen van de ganse dag. Hooguit een paard komt al eens een knuffel halen. Om kwart na drie zit mijn taak erop, alles is weer netjes opgeruimd. Dany & Viviane zijn ook net klaar met het ophalen van wandelborden en splitsingen. We babbelen nog even bij, delen het werkmansleed en toch doen wij dit graag. Nu nog drie uur reizen tot Hemiksem, binnen een zestal weken in Huldenberg zijn we weer paraat.
