10,8 km geeft Google Maps aan tot de startlocatie van de Klein-Brabantse wandeltocht van de dag. Vermits er ter plaatse slechts 18 km aangeboden wordt en de 50 km van Schelle goed verteerd lijkt waag ik het er op. Iets na negenen op pad, ja opnieuw langs de scheve kerktoren van Schelle en de Tolhuisstraat. Na een klein uurtje wandelen een eerste pauze op het veerbootje. De schipper doet er een sappig verhaal over een mislukt huwelijk met een Dominicaanse schone. Oep z’n Aantwaarps klinkt dat nog saignanter. Aan de overkant stap ik langs de zeesluis van Wintam waar druk versast wordt, van grote coaster tot minuscule zeilboot. Dan langs het zeekanaal richting Boom. Ik vind er niet minder dan drie vergeten pijlen van Kadee, ze gaan in de rugzak. Bij het pompstation van de Vliet, tussen Eikevliet en Ruisbroek de eerste stappers. Ik sluit aan en wordt bijna onmiddellijk ingelopen door clubmaatje Chantal. Blijkt er ook behoefte aan te hebben de beentjes te strekken na een wandelloos weekend. We lopen samen langs die prachtige diepliggende Vliet richting Ruisbroek dorp en de startlocatie. Blijkt zowat de helft van de 6 km lus te zijn.
Chantal is aan een hapje eten toe en we vertrekken daarna samen voor de volgende 8 km. Een vluchtige blik op de parkoerstekening doet mij een bloemkolenlus vrezen maar niks zal minder waar blijken te zijn. Geeft mijn maatje de kans mij er naar het einde ervan lekker ‘door te sleuren’, moet kunnen. Niks te groenten dus maar voorbij de spoorweg puur natuur door het natte domein Zielebeek, een pareltje. Even langs een in onbruik geraakt zijn strookje spoor en dan tegendraads kantoorslaafjes op de wandel tijdens hun middagpauze. Nauwelijks straten maar wel nog een stukje groen door het Hof van Coolhem. Heel leuke wandeltocht en dat beamen vele bekenden waaronder Peter, Jacqueline en Sigrid. Drankje nuttigen met Chantal, zij keert Druifwaarts en ik begin aan de 4 km. Opnieuw naar de spoorbaan en even pauze want ben met al dat babbelen vergeten eten. Volg een uitgelaten meute lagereschoolkinderen tot de Grot en bidweg van Zielebeek. Ben daarna moederziel alleen, stappend door stille straten en steegjes tot het station. Ondanks het donkere zwerk met af en toe wat muggenpis is het behoorlijk warm, zo’n 23°C. Laatste pauze in de kantine van de American Football. Patje Kloek zet het op een lopen, kan nog net de trein van 16:00 halen.
Ik doe het rustig aan door de wijk Kaardijk en zijn graspaadjes achteraf. Stap richting zeekanaal ter hoogte van Hellegat maar ook weer net niet. Wordt een private weg ingestuurd, een graspad door nat gebied en dus met weelderig bloeiende orchis. Kom zo terug bij het pompstation van de Vliet. Bootjes kijken vanop de dijk, een rustig bankje opzoekend heerlijk in het zonnetje. Ik doe er verdorie bijna twee uur over tot de veerpont. Ben moe, vorder aan een slakkengangetje. Tijdens de klim naar Heimisse vragen twee negers mij de weg naar de Antwerpse Steenweg. Ze staan verdorie in de juiste straat ! Duwen een smartphone in mijn pollen want zij praten geen Nederlands en de man aan de lijn geen Engels. Ik leg uit waar we exact staan, bij een postkantoor. In die straat is er geen postkantoor zegt de man verbaasd ! Blijkt dat hij dezelfde straatnaam bedoelt maar in … Sint-Niklaas !! Grappig einde van een best wel aangename wandeldag.
Zaterdag neem ik een snipperdagje. Wandel alleen maar naar de Antwerpse Vogelmarkt waar ik graag halfdroge Franse saucisson koop met allerlei smaakjes gaande van kazen over vijgen tot zelfs eend. Vanochtend dan om 05:00 het bed uit. Een kwartiertje later ben ik op pad door donkere, frisse en stille straten. Sterren pinken mij vriendelijke een fijne ochtend toe, het wordt vast een stralende dag. In het schooltje van Schelle zijn helpers al druk in de weer. De eerste koene wandelaars stromen binnen met onder hen zowaar ons aller Hennie & Theo. Van een verrassing gesproken !
Omdat ik geen idee heb hoe ver mijn conditie draagt vertrek ik klokslag zes uur en ben nog geklopt door Willy & Marij. Lijd ik aan nachtblindheid, feit is dat ik geen enkele pijltje kan vinden. Gelukkig is Linda (Strombeek) er om mij feilloos door de straten te leiden en vervolgens met haar sterk stralend zaklampje als leidraad over het wilde dijkje van de diepliggende Vliet te stappen. Jammer natuurlijk dat wij deze prachtige strook natuur in het donker dienen te lopen, maar we willen dan ook perse die 50 km hebben hé ! We bereiken zonder incidenten het tarmacje van de Zinkval en de dag komt in de lucht, het extra licht kan in de rugzak. De lucht kleurt eventjes rood, nevelslierten versieren de weilanden. De dappersten onder de wandelaars krijgen van Jean-Pierre een eerste fraai extra lusje cadeau. Lekker zwerven door de vochtige bossen van Cleydael. Diane (Schelle) zal later bekennen hier nog nooit geweest te zijn. Is dan ook nog niet zo gek veel jaren opengesteld. Terug bij de splitsing aangekomen zie ik Linda Minne verrassend voor de 28 km kiezen. Is dit niet fout vraag ik, krijg alleen maar een middle finger salut als antwoord. Ze zal later wel haar 50 km kaart laten afstempelen. Dit bedrog maakt mij boos, ik distantieer er mij openlijk volledig van. Na het Cleydaelbos stappen we via de Hulstlei en de werf van de Steenwinckelstraat richting landelijk Schelle. Langs akkers en weilanden, een bosje en een zandwinning gaat het naar de Hillekensweg. Balanceren voortdurend op de grens tussen Aartselaar en Schelle. Beetje ongelukkige bepijling bij de kapel OLV Middelares. Jef (witte sneus) brengt een bijkomend bord aan en we vinden met z’n allen de eerste pauze in de Koekoekshoeve.
Stempeltje inruilen tegen een broodje, korte pauze en weer op pad. Loop netjes binnen de geplande tijd. Bij het oversteken van de Pierstraat gaan we met z’n vieren feestelijk in de fout. Corrigeren en stappen bij het Reetse ziekenhuis de A12 over. Strookje door het park van Boom en dan fietspaden op, afgezoomd met wilgen. Zeer klassieke route langs de wijk met witte huisjes. Wordt vervolgd door een paar laantjes in het wilde bos en rustige (kassei) baantjes langs bomenkwekerijen en uiteraard maïs, het Reukenspad. Langs de voetgangersbrug terug de A12 over, de Koekoekshoeve is niet veraf meer. Tien uur intussen en 19 km ver, ik loop lekker. De pullover kan uit, de gekregen suikerwafel zorgt voor wat extra energie, daar gaan we weer. Een tweede keer door de wijk Kleine Paependaelen en dan een strookje fietspad in de volksmond De Banaan genoemd. Ik weet wat komen gaat, ben op mijn hoede. Duiken, gelukkig niet letterlijk, de woeste natuur in van Waterfront. Een hotsend, botsend pad slingerend tussen een veelheid aan berk en rond een oude kleiput. Loopt niet zo evident en ook Willy & Marij zijn heel voorzichtig. Is uiteraard genieten en we kruipen vrolijk uit het dal terug naar de spoorbaan. Groen achterafje, een fietspad op weg naar de volgende parel, de Walenhoek. Is met zijn veelheid aan plassen en bosstroken een paradijs voor watervogels en wandelaars. Het gild stopt als er tussen twee vijvers pijlen in twee richtingen hangen. Voor de zekerheid bel ik het noodnummer. We moeten dicht tegen en onderaf de spoorbaan blijven. Ik begrijp dat een snoodaard een pijl van richting heeft veranderd, vandaar ons probleem. Patje Kloek wordt mijn gezel. Strookje door het hoge gras langs de spoorbaan, kasseitje weg van het Nielse voetbalveld en terug naar de vijvers en bossen. Rustpost drie in de Paardenstal, een fraai gerestaureerd gebouwtje. De gekregen appels gaan in de rugzak.
De aard van het parkoers heeft mij een kwartiertje tijd doen verliezen. Op de middag heb ik nog zo’n 24 km voor de boeg. Het groepje van Rudy De Roovere en de dames die aan hun eerste vijftiger bezig zijn blijft in mijn buurt, een hele geruststelling. Kom wat moeilijk op gang nu. Langs de Nielse voetbal en vervolgens een paar leuke smalle straatjes in Noeveren, werkman huisjes van de vroegere steenbakkers. Dan dwars door het steenbakkersmuseum ’t Geleeg en de Rupeldijk op. Terug wat straatjes langs de gitzwarte kerk van ’t Hellegat en voorbij Kim’s Place tot de Walenhoek. Opnieuw heerlijk zwerven door wulpse bosstroken en enkele mooie vijvers. Strookje fietspad langs de Banaan, we gaan met z’n allen de spoorbaan volgen langs en voorbij de Nielse Aa Statie. Er is geen ontkomen aan, stukje stratenloop tot de geïmproviseerde tentenrust bij de kerk van de Heidestraat. Zonnig en lekker warm, genieten eigenlijk. Mijn gekregen banaan geef ik aan Hennie, die weet daar vast wel weg mee, zelf ben ik er niet tuk op.
13:30 en nog ruim 15 km te gaan, mag geen probleem zijn. Boterhammetje weggewerkt en richting dorp van Niel waar een rommelmarkt plaats heeft. Loop hierdoor bijna fout en wordt de weg gewezen door een ‘local yellow, denkelijk geen submarine’. Ken deze strook parkoers nochtans haast uit het hoofd. Langs de weilanden met grote kudde runderen voorbij het vijvertje met de twee steeds boze zwanen. Dan een ommetje door de bostuin van het rusthuis en vervolgens de Rupeldijk op. Loop tot mijn verbazing moederziel alleen. Uitzicht tot Wintam-dorp en de zeesluis en dan onderaf door het prachtige Nielse Broek. Ligt er dit jaar natuurlijk opvallend droog bij en is een plezier om door wandelen, pure wilde natuur. Landdijkje op dan langs nog meer weilanden van Broeklei, een vaste pleisterplaats voor Canadaganzen. Vrolijk gesnater achterop, het groepje De Roovere is op komst. Waar ik daarstraks fout dreigde te lopen doet een viertal dat nog eens over. Wij wijzen hen het rechte pad. Ik huppel achter het zestal aan door Schelse straten. Moet toegeven dat ik hen nauwelijks kan volgen. Plof dan ook op een stoel in de tent, hoog tijd voor extra energie.
Babbel met Marleentje (Borgerhout) en haar dochter, begin om 15:00 aan de laatste 7 km. De vijftigers worden nog eens weggestuurd helemaal door de Tolhuisstraat tot aan de Rupel en zijn veerpont. Uitzicht op Wintam-sluis & Rupelmonde, ik volg het drukke fietspad richting elektriciteitscentrale Interescaut. Langs een wat oudere wijk met statige huizen richting Laardijk en bij de Boerenkrijgkapel pikken we de andere afstanden terug op. Tot mijn ontgoocheling moeten de langere afstanden er het fietspad op. Gelukkig voor slechts een paar honderden meter. Mogen allen samen genieten van een laatste fraaie strook wilde natuur zijnde de Maaienhoek. Opvallend veel berk en een schitterende doorkijk op de Schelde tot voorbij Hoboken. Ommetje langs de monding van de Vliet en de statige Sint-Bernardusabdij. Bart (Ingelmunster) die al de ganse dag een kwartiertje achter mij loopt te harken heeft mij eindelijk te pakken. Samen ronden we de tocht af. Hij wuift zo’n 100 dorps- en streekgenoten uit, de Brigandtrotters op busuitstap.
We genieten na bij een lekker koel Duveltje. Iedereen is het er over eens, dit was een hele leuke tocht en prima organisatie. Alleen voor het afpijlen krijgen de Schellenaren geen schoonheidsprijs. Ik moet nog de heuvel op naar Hemiksem, zo’n 2600 meter verder. Lukt mijn vlotjes, de ouwe kan het toch nog. Proficiat ook aan Diane en haar maatje voor het makkelijk uitlopen van hun eerste 50 km.
Het is een klein kwartiertje lopen van het station tot de kerk van Begijnendijk. De Pinguins hebben de route netjes gepijld, Rudy & Sylveer volgen mij op hun gemakje. Het is verdorie warm al is het nog geen 09:00. In de drukke startzaal vele bekenden waaronder clubmaatjes Peter met een snipperdagje en Chantal als haar immer fleurige zelve. De opdracht van 28 km bestaat uit een lokale lus van 8 km en daarna het grotere werk met pauzes in Booischot. Grensoverschrijdend dus, deze tocht, van Vlaams-Brabant naar Antwerpen en weer terug.
Het opwarmertje (heel toepasselijk) begint met het ronden van een vijver. Ik sluit dra aan bij Sigrid (Kontich & Heeze) en samen zullen we de eerste lus gezellig babbelend vol maken. Over een vlonder boven een uitgedroogde gracht en vervolgens langs de splitsing met de 15 km bij geurend hooi. Een eerste bosstrookje is al welgekomen. Geetvellegoorstraetjen, hoe bedenken ze het daar in Betekom ! We stappen over nog meer vlonders door het koele Papendel. Tussendoor wat warme straatjes, dwars door een kampeerterrein ook en daar duikt het Recreabos Bieheide op. Terwijl grijze vogels hun duikvlucht naar Brussels Airport inzetten kunnen wij lekker koele laantjes lopen in het duistere bos. Net geen 11:00 en tijd voor een eerste pauze.
Sigrid stoomt door en ik volg even later alleen. Mag opnieuw genieten van een strook heerlijk Biebos en moet dan een drukke steenweg over. Open terrein nu, een eerste dreefje langs geurend koolzaad en dan door de landelijke bebouwing richting station van Booischot met gelukkig toch ook een zuchtje wind. Bij een atletiekpiste passeer ik zowaar Yvan Le Terrible, op zijn gemakje genietend van een zonnige 15 km wandeling. De warmte kruipt blijkbaar in mijn benen want ik moet knokken voorbij een atletiekpiste en een bomenkwekerij. Aandacht is geboden want ook de Chiro van Houtvenne heeft een parkoers uitgepijld dat nogal gelijklopend is met onze opdracht. Pauze omstreeks 12:00 onder de imposante kerktoren van Booischot, niks te vroeg wat mij betreft.
Geraak aan de babbel met Chantal, Peter & Jef (Balen). Wandelaars vragen mij ook naar nieuws van die andere Jef, de biersteker van Berchem. Toevallig wist zijn buurtvrouw Marleen mij vorige zaterdag te vertellen dat hij nog steeds wandelt maar enkel via stafkaarten en knooppunten. Ziezo, weten we dat ook alweer ! Het is 13:00 als ik mij terug op gang trek. Ben blijkbaar de enige die de lus van 8,5 km nog moet lopen. Stille straten en achterafjes loodsen mij naar halfopen terrein met nogal wat maïs. Een rij populieren staat al in het okeren blad. Een bosstrookje zet mij af bij de Grote Nete. Is altijd een plezier langs deze kronkelende, bruine waterloop te mogen wandelen. Een brug over het water zet mij af in de Hulshoutse Herebossen. Uitgebreid heerlijke lange lanen stappen in de koelte van het loofbos, mij hoor je niet klagen. Een fietspad loodst mij naar de Liniebrug. Aan zijn overkant opnieuw een stukje Nete en dan dwars door een weidse vermaarde bomenkwekerij tot Eindeken. Bloedhete straten loodsen mij naar een graspad langs maïs en zetten mij dan af bij een smeedijzeren poort. Oef, opnieuw beschutting in een kasteelbos met onder meer een prachtige dubbele bomenrij, de Hofdreef. De kerk komt door de bomen piepen, hoog tijd voor een laatste uitgebreide pauze. Kan verDuveld deugd doen.
Klokslag 15:00 trek ik mij een laatste keer op gang, van de koele zaal naar de hete buitenlucht. Peersdonkendreef blijkt langs een gracht te lopen afgezoomd met ruim één meter hoge netels. Een wilgenpaadje loodst mij richting Strooiselhutten en dito hoeve. Heerlijk wandelen door voor mij onbekend terrein. Af en toe komen er een paar straten aan te pas maar ook heerlijke gemengde bosstrookjes met een ondergroei van varens en bramen. We stappen door een domeintje met blijkbaar leegstaand herenhuis. Dan de spoorweg over naar de Mechelbaan. Een laatste bosstrook, ik bereik de weg tussen station en startlocatie. Kies voor het station want mikte op de trein van 16:18. Rudy & Sylveer zijn ook weer van de partij. De NMBS zorgt voor verkoeling nadat het zweet de ganse dag in beekjes van mijn verdoemenis gelopen is. Was weer eens een leuke tocht bij de Langdorpers, een parkoers dat ik nog niet eerder liep. Zondag wacht de 50 km van Schelle – doet ie het of doet ie het niet ?
Een uurtje reizen en ik sta op het perron in Lier. De Kleitrappers zijn zo vriendelijk vanaf het station pijltjes te hangen naar een alternatieve startplaats. Meteen die heerlijk lommerrijke vesten op dus richting ’t Spui. Waar het wandelparkoers splitst van de inschrijfroute ontstaat er zowaar paniek bij de wandelaars – waar moeten we naartoe ? Ik loop alleen de juiste route af, trek mij van hun gedoe niks aan. Bij inschrijving staan de klagers in de rij, ik geef ze lik op stuk. Hoe meer de computers verspreid geraken hoe hersenlozer de homo sapiens wordt. Je moet pijlen voor debielen zeg ik boos tegen de parkoersbouwer.
Krijg van de Kleitrappers een blad met duidelijke beschrijving hoe ik de route dien te lopen vanaf deze startplaats, prachtige en praktische service. Kan meteen op pad voor een lus van 11,88 km ! Kerkklokken luiden feestelijk de stralend zonnige dag in. Ik loop door stille volkse kasseistraatjes de stad uit langs de Veemarkt richting Netedijk. Deel het jaagpad met fietsers op zondagse trainingsrit tot de spoorbrug bij ’t Hof van Nazareth. De langste afstanden (25 en 27 km) moeten de brug over, de 21 km niet. Kijk dan ook verbaast dat een dametje van deze afstand meeloopt. Pijlen in twee richtingen net voor de Kromme Ham, denkelijk kom ik hier straks terug, ken gelukkig de route haast uit het hoofd. Even verder dan toch bingo. In gedachten verzonken volg ik gewoon de andere wandelaars en we missen met z’n allen een smal onverhard pad naar links. De dame van de 21 km is er ook bij en kijkt verrast als ik haar vraag welke afstand ze loopt. Is het de warmte, de vroege zondagochtend, ik weet het niet maar er wordt fout gelopen dat het een lieve lust is. Nochtans hebben de Kleitrappers perfect hun werk gedaan, niet te vatten. Schuddebollend loop ik door langs bos en hei, pleisterplaats van zandbijen zo blijkt. Bij het Emblemse Badhuis ligt ons keerpunt. Op de Netedijk vraat een dametje met ‘crew’ op haar T-shirt wat we doen. Blijkbaar is dit ook het fietsparkoers van een triatlon. Ze vraagt ons om extra voorzichtig te zijn, is niet op de hoogte van een tweede evenement op de dijk. Na een kwartiertje kunnen wij weer onderaf, geen fietser gezien. Retourtje langs de Kromme Ham dus en een strookje dijk tot de spoorbrug. Rond een gekanaliseerde uitloop van de Nete , bedwelmend geurende waterorchis en een smal paadje tot ’t Spui. Ben toch al gauw meer dan twee uur onderweg geweest.
Terug op pad richting officiële startplaats nu. Langs prachtig gerestaureerde gebouwen en fleurige bruggen van de Mosdijk de binnenstad in. Over de Grote Markt, wat winkeltjes kijken en voorbij de statige Sint-Gummaruskerk. Op een pleintje heeft een ‘gathering’ van Volkswagen plaats. Schitterend uitgebouwde of versierde kevertjes uit onze jongen tijd en wat van die oude busjes en sportkarretjes, prachtig. Wat volgt is ‘Lierre insolite’ zoals onze Waalse broeders zouden zeggen. Een volksbuurtje met kasseistraatjes, ik hou er wel van. Terug de intussen broeierig warme Netedijk op. Voorbij een druk beklante speeltuin en langs een kruispunt van wandelwegen, verraderlijk gemarkeerd. We duiken met z’n allen de Polder van Lier in. Even beschutting maar dan weer volle zon onderaf een dijk. Mijn beurt om fout te lopen op nauwelijks 50 meter van de aankomst. Even blokje om en dan doe ik mij een Duvels genoegen.
Heb nog zo’n 9 km voor de boeg netjes verdeelt in twee lusjes. Loop een heen en weertje en dan rechtsaf en onderdijks voor een lokale lus. Passeer een prachtig kasteel en deel het jaagpad van de Nete met fietsende families. Weg van de drukte dan, door een koel polderbosje en langs een weelderig begroeide donkere gracht. Vierkantje lopen over het graspad van een jong bos. Passeer een parel van een park met schitterende grote bomen van allerlei soorten, een groen museum. Halven dans en tijd om herinneringen op te halen met de weduwe van die beroemde wandelaar René Quanten. De laatste loodjes beginnen met een laatste heen en weertje en het uitwuiven van bekende wandelaars. Bovendijks terug richting stad. Even een intermezzo om af te koelen in een bosstrookje en dat tot de kruising van daarstraks. Die heerlijke vesten, ook bezongen door Jo en Marie-Louise met wie ik een babbeltje sla, voeren mij naar het stadspark. Ommetje langs de drukte van de Zimmertoren, tot rust komen op de bonkige kasseien van het Begijnhof, mijn laatste strookje, nu toch wel drukke, vesten wandelweg. Treintje komt zo, inclusief airco. Ik kijk terug op een heerlijke wandeldag, dankzij de Kleitrappers was Lierke een heus Wandelplezierke. Volgende zondag plan ik de laatste (snif, snif) 50 km van Schelle. Ben benieuwd of ik dit nog aankan – U komt toch ook ?
Kan vandaag lekker uitslapen en wat recupereren en toch een wandelingetje maken. Vertrek aan de kerk in Hemiksem langs mijn klassieke weg naar Hoboken. Alle kale plekjes worden stilaan volgebouwd, gelukkig niet hoger dan een drietal verdiepingen. Na de nieuwbouw loop ik in het groen van het Mastenbos (Moerelei) en de Klaverbladdreef. Kom er Willy uit Mortsel tegen en blijk tegen het parkoers in te lopen. Even wat bijbabbelen en zijn vrouwtje een snel curerend gebroken pootje wensend. Ik zet mijn weg verder langs de vijvers van Fort VIII waar de startlocatie gevestigd is. Binnen de muren van de vervallende gebouwen kunnen we inschrijven in een prachtig zaaltje annex geïmproviseerd terras. Charles & Marleen zijn allebei op weduwschap vandaag en dus stappen ze samen. Er lopen ook heel wat Franstaligen in blauwe T-shirts. Moet ik het fijne van weten … blijken les Randonneurs Européens de Trazegnies te zijn. Trasnies zeggen de echte Borains, ze moeten lachen dat ik zulks weet. Is trouwens een vereniging die niet is aangesloten bij de wandelbond maar toch hier op busuitstap is.
Ik ga C & M achterna, terug van waar ik gekomen ben langs de kroosrijke plas van Fort VIII. Voorbij de terreinen van baseball Pioneers en dan de Klaverbladdreef in langs het zigeunerkamp en het verdoken Klaverbladkasteel. Twee Trasniens vragen ons de te volgen route. Pijlen + smartphone blijken niet genoeg om op het rechte pad te blijven, de moderne tijd, net wat U zegt. Lachend stap ik richting Groenenhoek en retour door een lange straat van de Hemiksemse Witte Wijk tot café ’t Haltje, de vrije rustpost. Loop natuurlijk door de DenHaaglaan in. Het is verdorie warm. Ben dan ook maar wat blij de schaduwrijke omgeving van de plassen bij Fort VIII te bereiken. Weg van het water bij tennisvelden, eventjes langs de spoorbaan bij Umicore en een rondje langs een paar voetbalvelden. Toch ook wel bosrijk deze passage. De organisatoren gunnen ons een blik binnen de verlaten gebouwen van het Fort en dan is het tijd voor degustatie van de lokale biertjes Nelo & Patrache.
Het lusje van de 5 km blijkt een simpele verkorting te zijn van de eerder gelopen 10 km. Zijn wel de mooiste stroken langs het water en door de gewelven. Ik stap het samen met Linda en we drinken ook samen onze Duvelke. Zij rijdt met de fiets naar Hemiksem, ik loop de vier kilometerkes terug naar huis per 2 pk. Zit kort na 16:00 al voor mijn peeceetje, er dienen vijf verslagjes geschreven te worden ….
Het is alweer de laatste dag, jammer toch ! Samen met Rudy en Sylveer passeert de reistijd in een aangenaam gesprek met een belangstellend dametje. Ook Marina & Rene uit het verre Diepenbeek komen hun dagje ambiance snuiven. Onverwachte overstap in Kortrijk, we zijn toch tijdig in Ieper en reppen ons naar zijn Grote Markt. Om 10:00 steek ik van wal. Wandel meteen door die prachtige Menenpoort en vervolgens langs wat Ieperse wijkjes. Het lijkt mij minder druk dan de vorige paar dagen. De Oude Kortrijksestraat loodst ons de velden in parallel een drukke steenweg. Eerste drankje inpikken en dan zachtjes klimmen met de joelende jeugd van Bellewaerde op de achtergrond. Ik loop midden de ‘groentjes’ uit Limburg, de Heikabouters in clubuitrusting. Al voelen de beentjes wat vermoeid aan, het tempo van om en bij de 55 minuten hou ik aan. Bij een brug over de snelweg blijven alleen de twee langste afstanden over en wandel ik haast alleen. Het begrip wandelpad krijgt een heel eigen invulling tussen de maïsvelden maar dra daagt het vertrouwde tarmac terug op. Een vierkante kerktoren staat prominent te wezen, centrum Zillebeke. Saaie rechte banen loodsen er ons naartoe. Zoals ik mij herinner uit vervlogen jaren, bevoorrading bij de voetbalclub, vandaag een koekje en de scanning.
Bij de kerktoren komen de dapperen van de 32 km ons vervoegen. Zij hebben dan al Tyne Cot achter de rug. Veel bekenden nu met de onvermijdelijke Willy & Mary, patriarch Hugo Bonyns en Jan Jansen voor één keer sant in eigen land. We wandelen met z’n allen door het mooie gemeentelijke park en duiken dan een landbouwvallei in. Heuveltje op richting Polygoonbos. Prachtige passage langs the Polygon Wood Cemetery en het 5th Australian Division Memory, een mens wordt er stil van. Heerlijk genieten nu van lekker koele bosdreven en lachen met twee militairen die voor een levende bepijling zorgen (zie foto).
Pad hoog boven de snelweg tot het Schotse monument waar een man met doedelzak een schitterende versie van ‘long way tot Tiperary’ ten beste geeft. Zijn zo van die kippenvel momenten. Maar de reis gaat verder. Hoog in de heuvels langs afspanning Nonnebos en dan afzakkend naar Bellewaerde. Veilig de drukke steenweg over dankzij attente en galante MP’s. Kerkhof van Ieperboog Oost en letterlijk de weilanden in langs een paar poortjes. Het parkoers golft lekker op en neer. Het laatste appelsapje krijgen we op een boerenerf met zijn typische geuren van onder meer kistkalveren. Het is verdorie warm geworden, heb na vier uur stappen nog 4,9 km voor de boeg.
Duiken met z’n allen langs stille straten en achterafjes naar Zillebeke vijver. De beentjes zeggen dat het stilaan genoeg geweest is. Zo langs het water denk ik met een kropje in de keel terug aan twee jaar geleden toen ik hier met Linda & Patrick (Halen) liep te dollen. Wat zou ik het leuk vinden als we dit volgend jaar opnieuw samen kunnen doen, versie 2017 moeten zij node aan zich voorbij laten gaan. Rotonde van de magische kraan, achterlangs het jeugdcentrum en dan naar Sint-Jozef. De Menensesteenweg af tot de wel zeer vreemde finish in een plantsoentje tussen de huizenrijen. Sorry maar ik vind dit een stad als Ieper onwaardig ! Loop dan ook gelijk door naar de Grote Markt waar een gezellig terrasje met Marleen & Ivo wacht.
Zij blijven nog een paar dagjes logeren, ik keer terug naar Antwerpen in een overvolle trein. Doet toch een heerlijk dutje onderweg. De Vierdaagse anno 2017 : een magische eerste 24 km in Oostduinkerke daarna wat mij betreft nogal flauwtjes qua parkoersen. Ben toch weer blij te kunnen zeggen : IK WAS ER BIJ !
Als de trein mij langs hopranken voert en uitzicht biedt over de West-Vlaamse heuvels denk ik met weemoed terug aan de tijd dat ik aan het handje van Gilbert deze streek leerde kennen en waarderen. In Poperinge stap ik samen met Rudy en Sylveer recht naar de start aan het station. Kijk een beetje zenuwachtig uit naar wat komen gaat want de linker heup protesteert, denkelijk een gevolg van de val gisteren.
Ik ga meteen op pad, hoop toch voor de derde dag op rij mijn tempo te kunnen houden. Van de start gaat het naar de Grote Markt, waar ons aller Herman al op een bankje zit. Langs stille straten dan stilaan klimmen tot de alles overschouwende watertoren. Het valt mij op hoeveel Franstaligen deze vierdaagse meelopen. De Koekuit noemt het hier en we lopen met z’n allen door metershoge hopperanken. Op het plateau naar ’t Vogeltje dan en even verder De bossen van De Lovie waar we ons eerste drankje aangeboden krijgen. De pijn in de heup verdwijnt. Ik stap tientallen wandelaars voorbij langs Canada richting Sixtusbossen. Het terras van ’t Jagershof zit bomvol, ik loop mee treintje door de volgende bosstrook en dan gaat de 16 km weg. Oef, eindelijk vrije ruimte ! Zachtjes verder klimmen over tarmacjes en de 32 km verlaat ons ook. Pas gegoten asfalt verspreid nog zijn bitumengeur. Scanning, een veldweg, we slingeren ons een weggetje richting centrum van Krombeke. De worstenbakkers doen er gouden zaken.
Zoals de vorige dagen loop ik gewoon door à rato van ongeveer 55 minuten per 5 kilometer. Net voorbij de kerk van Krombeke ons dagelijks koekje en dan lijken we stilaan op onze stappen terug te keren. Westvleteren, het magische woord van de dag. Een kaarsrechte weg voert de stille groep stappers richting samenkomst met de 32 km. Wishfull thinking of realiteit ? Ik meen een geur van warme hop en gerst in de neus te herkennen. Het is nochtans nog een heel eind lopen tot bij de paters. Plaveitjes tussen de patatten, een strook bos, we zijn er. Opnieuw een overvol terras natuurlijk. Even bijpraten met Marie-Louise en Jo (Zoersel) en een maatje uit Kalfort. Ik loop door. Onze Jongens delen appelsap uit 100 meter voorbij het gerstenat, ‘detox’ zegt de militair grappend. Drukte van belang want de drie grootste afstanden lopen samen. Opvallend hoeveel kinderen er ook meestappen, de wandelzoektocht en het mooie weer zullen er vast niet vreemd aan zijn. In de verte lonkt de heuvelrij : Rode Berg – Zwarte Berg en Catsberg. Wij lopen met z’n allen een minder zware maar wel erg lange heuvel op. De 8 en de 24 km krijgen nog een extraatje. Langs hopranken tot de Kruisstraat en dan zachtjes zakken langs spruitjes tot een beek. Heerlijke laatste kilometers over een graspad langs het water en door het Frimoutpark.
Heb ruim de tijd voor een zonnig terras en Duvels genoegen. Doet dat in het charmante gezelschap van Heikabouters (As bij Genk). We moeten lachen met die grappige Kobe, bloot bovenlijf en kilt met daaronder wandelschoenen en uiteraard dansend op elk ritme van de orgelist. Tijd voor de trein, morgen is het alweer de laatste dag.
Overstappen in Gent deze keer op een spiegeltjestrein, vind ik heel leuk. Heel rustige reis ook al is ie bedoeld voor Plopsaland maar blijkbaar een beetje vroeg. Voor het station van Diksmuide staat zowaar een luxueuze pendelbus. De start is namelijk niet op de Grote Markt maar zo’n 1500 meter verder in het VTI. Met dank aan Onze Jongens voor de service. Steek om 09:30 van wal, zo’n uurtje vroeger dan gisteren. Heb opnieuw als doel 5 uurtjes non-stop te stappen aan een gelijkmatig tempo. Het is erg druk op het parkoers. Ik volg de meute door bedrijvenzone Heernisse naar het kanaal bij het Vlaamse symbool bij uitstek de AVV – VVK toren. We worden er verwend met een heerlijk stroperige echte Diksmuidse boterkoek. Het is verdorie al behoorlijk warm. We draaien met z’n allen weg van de vaart, smalle tarmacjes op de polder in. Lange rechte wegen zijn ons deel. We passeren Sint-Jacobs-Kapelle met zijn stemmig kerkje, Oudekapelle en Nieuwkapelle. Pas gemaaid hooiland verspreid een heerlijke geur, een lekker windje zorgt voor wat verkoeling. Bij de ‘blarentent’ gaat de 32 km even van ons weg voor een extra lusje. Bij de Knokkebrug over de IJzer en schitterend beeld. Een familie zwanen met zes jonkies peddelt op hun gemakje voorbij, zich niets aantrekkend van de drukte boven hen, zalig ! 10 km afgelegd ruim binnen de twee uur en na de splitsingen en het appelsapje eindelijk onverhard, een grint- en keien pad dwars door hooiland. Onze dagelijkse scan en dan een ruig pad van wat ooit een kasseiweg was.
Helaas opnieuw tarmac en dwars door de stille polder bij Oostbroek. We moeten regelmatig opzij voor aanrukkende monsters (tractoren) die ons telkens gul met zandkorrels bestuiven. Opvallend veel groenten in de velden, allerlei koolsoorten, worteltjes en groene selder, we zullen deze winter niks tekort komen. Een acht kilometer parkoers blijkt even met ons samen te lopen, we zien er niemand meer van. Bij een maïsveld staat de Poperingse brandweer met koele drankjes, ik ben er aan toe. Korte pauze en ik loop door naar een mooi groen stukje parkoers. Eerst een dichtgegroeid pad, net een brandgang dan tussen hoge bomen door. Blijf netjes beneden de drie uur voor 15 km. Blijf ook achter een steen hangen, red het niet als tweevoeter en speel dan maar gecontroleerd voor paus. Een achteropkomende wandelaar vraagt verschrikt of het gaat. Ja hoor … was een ‘dérapage contrôlé’. Een eerste nat strookje met twee rustig grazende ezels bij een bruggetje, fotogeniek en dat zullen ze geweten hebben. Vijfhuizenbroek lees ik op het bord. In de verte komt de VVK al piepen, we naderen stilaan de eindmeet voor vandaag.
Maar eerst nog de ‘moment suprême’ van de dag zijnde de Blankaart. Heerlijk wandelen over graspaden land waterpartijen met brede rietkragen. Nattere partijen overwinnen we dankzij krakende en piepende vlonders. Even een file want we moeten over een houten trapje de weide in. Langs een prachtige plas wandelen we naar het gelijknamige kasteel. Lopen letterlijk door het gebouw, trapjes op en trapjes af. Lokale troubadours zetten een liedje in ‘wat zullen we drinken zeven dag lang, wat een dorst’. Ik spreek mijn limo van de dag aan en stap verder het park uit en langs de drukke steenweg richting Woumen. Onze Jongens loodsen ons vakkundig rondom het dorp over stille wegen. De laatste paar kilometer zijn we er aan voor de moeite. Linea recta langs de rand van een drukke steenweg voorbij het kasteel van Esen tot de finish.
Ben erg vroeg binnen en besluit een wandelaarsdrankje te nuttigen. 4€ voor een Duvel en 2€ statiegeld voor een plastieken glas. Zo gaat de dorst snel over ! Ik loop te voet terug naar het station, over de Grote Markt, Xavier achterna. Vergis mij van uur wat de trein betreft en ie is juist voor mijn neus weg. Uurtje wachten dan maar en de tijd nemen om een boterhammetje te eten. Het is intussen dus al halven dans.
22.08.2017 Vierdaagse van de Ijzer te Oostduinkerke
Plots heb ik goesting de Vierdaagse van de IJzer nog eens mee te lopen. Het is wel elke dag zes uur reizen en dus kies ik voor het eerst slechts 24 km en niet de klassieke 32 km.
Je wordt ouder papa, geef het maar toe, je wil nog wel maar bent zo gauw moe …
Met de bus tot Antwerpen-Zuid dan de trein tot Oostende en de kusttram tot Oostduinkerke-Bad, ben er pas rond 10:00. Er staat een monsterfile aan inschrijvers, ik moet zo’n 30 minuten aanschuiven. Ontwaar een klein drobberke onder een grote blauwe pet. Blijkt inderdaad ons aller Hennie te zijn, verkleed want zonder de klassieke witte pet. Even dollen en ik ben aan de beurt. Duurt even want de EID lezers blijken het niet zo goed te doen. Krijg een badge en een lintje, een parkoerstekening ook en kan op pad. Hingen er onderweg wat grondnevels, aan ’t Zeitje is het prachtig weer. Mag meteen het strand op, aansluiten bij een lange file. Het is gelukkig aftrekkende zee en dus ligt het zand er nat en goed begaanbaar bij. Ter hoogte van Koksijde gaan we met z’n allen de dijk op en stappen verder tussen niet eens zo gek veel toeristen. Sommige wandelaars hebben al dorst en doen een terrasje, ik loop op kruissnelheid richting Sint-Idesbald. Bij het dagelijks koekje gaat na de 8 km ook de 16 km het hinterland in. Van de ene op de andere meter ben ik plots alleen en dien heel aandachtig te lopen. Net voorbij de klok in Sint-Idesbald draait ook de 24 km het binnenland in. Bij de drukke steenweg een spandoek ‘file mogelijk’. Ik snap het al, we duiken de Houtsaegerduinen in. Smalle zanderige wegeltjes voeren mij tot cultuurcentrum Taf Wallet, ik kom geen mens meer tegen. Medische Component, waterpost en de 32 km draait weg richting Veurne. Ik mag enkele straatjes villaatjes kijken tot het verlossende bord Noordduinen. Ken deze omgeving heel goed van de tochten gehouden door de ter ziele gegane Stormvogels en de Duintrappers. De eerste kleine duintjes dienen zich aan, ik kijk vertederd naar de knap opgewerkte laag gebouwde vissershuisjes in het zand. Na ontvangst van een flesje oranje bereik ik de 10 km markering. Doe er exact 2 uur over. Vat het plan op niet te stoppen en de volle afstand in één ruk uit te lopen aan dit tempo.
Het is heerlijk wandelweer, niet te warm en met een zacht briesje dat voor net voldoende verkoeling zorgt. Passeer het Coxyde Military Cemetery met zijn typische witte kruis en dito zerken. Terug onderaf de duinen dan aan de rand van de weidse polders. Brede tarmac nu, de rand van het vroegere militaire vliegveld. Net voor een prachtige kerk en een kerkhof krijgen we een voetscan. In de verte tekenen de torens van Veurne zich af. Heli’s vliegen af en aan en de boer … hij beerde voort terwijl wij linea recta langs de polderpatat lopen. Ik haal steeds meer mensen in, mijn tempo moet dan toch zo slecht niet zijn, bedenk ik. Waar de 32 km ons vervoegt krijgen we een kartonnetje appelsap, dat smaakt. Ben net drie uur onderweg voor 15 km, nog twee uurtjes te gaan dus.
We duiken met z’n allen Oostduinkerke-dorp binnen. Ook de 8 en de 16 km voegen zich bij ons. De binnenkoer van het visserijmuseum zit afgeladen vol, ik stoom door. Pik even verder Nestor op die zijn dagje IJzer meepikt. Terug de duinen in bij Ter Yde en nu wel een niet aangekondigde file. Het parkoers begint stevig te golven, de uitzichten zijn zalig, het zand los en diep. Ben blij als de 8 en 32 km van ons weggaan, even later gevolgd door de 16 km. Toch blijft het erg druk. Langs prachtige bloemenweides duiken we het Hannecartbos in. Een frisse knaap van amper 9 jaar bepaald het tempo voor zijn bompa. Ze lopen ergens tussen 5 en 5,5 km per uur, knap toch. Na de bossen een eerste potige duin. Ik herken het gele gebouw van toen ik nog piepjong was ‘Le Pays de Charleroi’. Weet wat komen gaat. Dwars door een zandvlakte en dan de tweede potige knaap, velen trappen er op hun adem. Ik stoom gelijkmatig door maar hijg toch stevig als ik langs tarmacjes zachtjes daal naar de Koninklijke Baan. Verdomme, ’t zal niet waar zijn hé ! Samen met de 16 km moeten we een derde zandberg overwinnen. Hoopten we stilletjes langs het strand binnen te lopen, niks is minder waar. Het blijft nog even pittig op en neer gaan dwars door de duinen die mij aan Schipgat doen denken. Hijgend, puffend en badend in het zweet bereikt de meute de zeedijk om uit te bollen.
Net voor de finish krijgen we ons garnalensoepje met groene kruiden … en of dat smaakt. Ik kom ‘cowboy’ Luc tegen die de 32 km maar niks vond. Kan hem vertellen van een schitterende 24 km strand- en duinenloop met het venijn in de staart. Zou een zekere G.D. uit Oostduinkerke hier voor iets tussen zitten, leek verdacht veel op zijn handtekening.
Dicht bij huis wandelen heeft zo zijn voordelen. Ik sta pas om 08:15 op en neem de overzet naar Bazel van 09:15, een kilometertje lopen. Minne is in geen velden of wegen te bespeuren, is denkelijk ‘midden in de nacht’ vertrokken. Heb een eerste oversteek van de potpolder voor de boeg, zo’n twee kilometer tot het kasteel van Wissekerke en de Bazelse rustpost ‘chez Lucien’. Kom onderweg Geertrui tegen die helaas nog steeds geen goed nieuws heeft over de gezondheidstoestand van Jantje Pijp. Ik word er stil van, mijn eigen ‘problemen’ verzinken in het niet bij hetgeen hen overkomt.
Mijn planning voor vandaag blijkt fout te zijn. Dacht van de rustpost 4,7 km te kunnen lopen tot de start/aankomst maar niks blijkt minder waar. Blijkt de aanlooproute naar Bazel te zijn. Weet niet goed wat te beginnen en besluit toch maar eerst de lus over Rupelmonde te wandelen, goed voor 10 km. Terug van waar ik gekomen ben dus over het kasseitje van de Verkortingsdijk. Een heel grote reiger zit zich te pluizen op een tak midden het moeras, een prachtig gezicht. Mag genieten van de vele vergezichten over de Scheldevlakte ook. Van Umicore in Hoboken over de watertoren van Heimisse tot de scheve kerktoren van Schelle. Bij een mini kapelletje aan een boom rechtsaf. De slingerende kasseiweg is mijn favoriet in deze omgeving. Voor de Sigmawerken was dit het Wase bos van Wallers, hotsende, botsende ruwe kinderkopjes. Nu is alles netjes aangelegd en zitten de kasseitjes tussen twee strookjes beton geprangd. Toch is het leuk wandelen langs waterloopjes en moerassen met een veelheid aan kleurrijke bloempjes. Doorkijkje tot de sluis van Wintam, ik bereik Rupelmonde. Keerpunt bij de getijdenmolen die ik voor het eerst in werking zie. Dan de kunstmatige landdijk van Sigma op wederom genietend van de zonnige vergezichten. Patje Kloek haalt mij in en we vervolledigen de lus samen. Wat verwilderde slingerpaadjes in het groen, de kasteeldreef langs het gitzwarte water en de bewondering voor het prachtige waterkasteel van Wissekerke. We zijn weer ‘chez Lucien’.
Patje zet het op een lopen, wil een bepaald uur de nieuwe waterbus naar Antwerpen halen. Ik babbel wat bij met Linda & Charles en hun nieuwbakken wandelmaatjes Marleen en Angelo. Trek mij toch alleen terug op gang, terug naar Wissekerke en weer een ander kasseitje van de potpolder. Zonder dat ik het besef komt de ‘moment suprème’ er aan. Stap door de Elzenbroekbosjes tot de Kruibeekse kreken. Draai Umicore de rug toe bij een inloop van de Schelde. Dit is overstromingsgebied. Heerlijk zwerven nu over een dijkje hoog boven achtergelaten slib en een pracht van een kreek. Puur natuur en genieten van het weelderige groen, schitterend biotoop. Dan opnieuw de landdijk op, die van Rupelmonde tot in Kruibeke voert. Gewoon linea recta maar het uitzicht over natuur en industrie dat tot Burcht en Antwerpen-Zuid rijkt is onbetaalbaar ! De eerste straat sinds lang voert mij naar rustpost ’t Schuurke. Lijkt zo uit de tijd van onze voorouders te zijn geplukt. Ik doe er en Duvels terrasje midden de gezellige drukte.
Nog een ruim uur wandelen voor de boeg tot de officiële aankomst. Er dreigt weer onweer als ik richting veer loop, maar het is loos alarm. Mag de Scheldedijk op en dra doet de 30 km haar eigen ding. Drukke steenweg over en langs de transportbanden van een kleiwinning. Dokkerend over kasseien dan richting polder. Tarmacjes voeren mij langs weilanden met ruisende populieren en wuivend maïs richting centrum van Kruibeke. Groen intermezzo in het Hof In Kerck Hoeck. De meet is in zicht. De organisatie neemt in dank mijn inschrijving aan ook al is het dan reeds 15:30. Doe nog een terrasje op de speelplaats van de school alvorens mijn terugweg naar Bazel aan te vatten.
Enkele straatjes zetten mij af bij weer een andere landdijk die stilaan overgaat in een tarmacje afgezoomd met manshoog maïs. Komt er een dametje aangewandeld uit omgekeerde richting. Waar de aankomst dan wel is ? Pijlen blijken al weggehaald te zijn zo rond 16:30, ik stuur haar terug de centrale dijk op met advies richting kerk te lopen. Zelf heb ik geen enkel probleem. Stap netjes de pijlen volgend tot de statige dreef bij de kapel van Kemphoek en dan langs het rusthuis aan de overkant van de steenweg. Dwars een plantsoentje met uitgedroogde vijver, passeer de mooie kerk en het dorpsplein van Bazel, loop door het park van kasteel Wissekerke, het officiële gedeelte van mijn tocht zit er op.
Heb nog twee kilometer kasseitjes door de potpolder te gaan. Op het pleintje voor de aanmeerplaats van het veer is warempel een toeristisch terrasje geïmproviseerd. Ik laat mij niet smeken, een laatste wandelaarsdrankje lust ik wel. Bootje komt zo, ik zit stilletjes te genieten. Vind deze tocht elk jaar leuk maar de versie anno 2017 … die was MAGISTRAAL !
Linda kiest vandaag voor Bissegem want de enige 30km in Vlaanderen en op 500 meter van een station. My forecast is low. Tot mijn verbazing stappen Jacqueline (Geel) en Patje (Antwerpen) er ook van de trein. We zullen nog meer afstandenwandelaars tegenkomen wegens ‘er is vandaag niks anders mijnheer’. Van Jacqueline krijgen we een eierkoek cadeau. Patje gaat aan de wandel met zijn broer en schoonzus en ook wij steken van wal.
Enkele straten sturen ons naar de Leie. Het is winderig en fris, ik heb het warempel al de hele ochtend koud ! Eerste splitsing en dan richting andere spoorbaan, denkelijk naar Moeskroen. Een leuke strook natuur ook, het Markebekepad. Daarna een kasseibaantje en wat verwildert groen. We worden dwars door Marke gestuurd naar weer een ander kasseitje en een andere spoorbaan. Het zwerk wordt dreigend, lijkt op onweer maar het blijft bij loos alarm. ’t Schrijverskenspad stuurt ons naar de andere oever van de Leie. Lekker onverhard lopen langs de waterkant voorbij lome runderen onder een Leiebrug. Aan zijn overkant zijn wij in de Driekerkenstraat en lopen opnieuw de start binnen. Kunnen zowaar een terrasje doen, de temperatuur wordt clementer.
Ik vrees wat komen gaat want vanaf nu stappen we noordwaarts. Volgens Google Maps niet meteen de meest groene omgeving. Terug tot aan de Leie en dan onder de Kortrijkse ring door. Sluipwegje langs maïsvelden, rond een poeltje ook. Volgen een heel eind de drukke Meensesteenweg nu, richting Kortrijks vliegveld. Hoog boven de Kortrijkse Ring wacht het groen van de Vlienderkouter delen II & I in die volgorde. Komen uit bij het station van Bissegem. Strook Gullegemsesteenweg en dan de achterafjes van het Zuster Pelagiepad tot de rustpost bij een moderne kerk. Vanaf hier hebben we twee lussen te gaan van elke ruim een uur wandelen. Langs de Koffiehoekstraat (!?) gaat het opnieuw richting drukke ringweg. Tarmacjes lopen langs wortelen en kolen richting Moorsele en Gullegem. We stappen dwars door deze laatste gemeente. De enige stukjes groen zijn een paar plantsoentjes omgetoverd tot, overigens verlaten, speeltuintjes. Wat onverhard langs maïs en boontjes, de Gullegemsesteenweg wordt opnieuw ons deel. Stratenloop tot de rustpost van daarstraks.
De tweede lus stuurt ons richting Heule. Aanvankelijk achterafjes lopen, verderop een fietspad langs een waterloopje. Wij sluiten aan bij een koppeltje uit Ruien en vergeten de stratenloop gezellig kletsend. Hoog tijd om tarmac en beton door te spoelen met een Omer. Onze maatjes nemen wat voorsprong terwijl we de bebouwing van de Kortrijkse voetweg volgen. Keren zowat op onze stappen terug langs de spoorbaan en worden naar de Leie geleid. Is al aangenamer verhard wandelen zo langs de waterkant. Er komt dan toch nog een mooie finale dwars door de wildernis van Neerbeek. Er liggen zowaar vettige stukjes. Zo kleeft er toch nog een paar gram modder aan onze sloffen. Onder oorverdovend klokkenluiden van Mijnheer de Paster laten we vriend Omer ons een tweede keer verwennen. Om 17:42 gaat de overvolle trein (Bellewaerde !) terug naar de Koekenstad. Pff, we hebben een frisse neus gehaald, dat is gezond.
Tot mijn verbazing ben ik al om 06:00 wakker, zei het dan ‘van den dikke pis’. Blijf dan maar ‘op’ en vertrek samen met Linda richting wandeltocht. Rijgt Minne de laatste tijd de streekmarathons aan elkaar, ik heb nauwelijks aan tochten deelgenomen. Doe wel elke dag mijn wandelingetje, soms van thuis naar de startlocatie en terug. Kwaaltjes allerhande, fysisch en mentaal, remmen mij af. Maar vandaag ben ik dus nog eens op post. We vertrekken richting Antwerpen-Centraal bij zonneschijn. Van op de trein naar Mechelen zien we het zwerk echter loodgrijs worden, er is onweer voorspeld. Stappen met een ongewild ommetje tot startzaal De Plekpot. Van Ochtendgloren valt niets meer te bespeuren, het regent er ‘ouwe wijven’. We wachten een kwartiertje maar er zit niets anders op, volgen clubmaatje Roger bij stromend water onderaf de spoorwegberm. Glijden ons vervolgens een weggetje langs courgettenvelden, paardenweiden e.a. tot een andere spoorbaan. Zijn in Ramsdonk en stappen langs de plaatselijke bidweg en Mariagrot tot de pauze in café Bocht Tien. Natter dan nat nippen we er aan ons koffietje. Patje Kloek stormt binnen in t-shirt en lopersshortje, het weer heeft geen vat op deze kerel.
Het zwerk klaart uit, het trio trekt zich terug op gang om als aalscholvers stilaan op te drogen. In de verte nog wat hemels gerommel, wij genieten van een deugddoend zonnetje. Terug de velden in langs maïs en koebeesten. Paar plukjes bos ook en reeds danig in het bruine blad staande populieren en kastanjes. Bereiken het centrum van Kapelle-op-den-Bos en zijn kerk met merkwaardige kroontoren. Enkele straatjes lopen, een strookje zeekanaal en De Plekpot wenkt. Kunnen er een terrasje doen met onder meer Arlette & Ronny, die wijselijk in het droge vertrokken.
Zijn zowat halverwege de opdracht en hebben nog twee lokale lussen voor de boeg. De eerste voert ons langs het kanaal richting Tisselt en dan de akkers in langs benaamde voetwegen. De vroege patat is al geoogst, maïs staat er bebaard bij. Grondgebied Leest met in de verte zowel de Mechelse Romboutstoren als de brug van Tisselt en de Boomse Jodentoren. Echt wel leuke vergezichten voor de kenner. Tot op de draad versleten kasseitje nu langs bloemkoolvelden, Puurs is niet gek ver weg. Aardig lusje toch weer en tijd voor wat nat en straf, een eerste babbel met Nestor ook.
Het beste komt oep ’t leste ! Onder de spoorbaan door de Vlierdoncklosgatweg in. Het wordt drukkend, de volgende onweerszone is aangekondigd voor 17:00. Oxdonk noemt het hier en op deze doorgang hoopten wij. Worden dus op onze wenken bediend grondgebied Hombeek en Zemst. Wat tarmacjes ja maar ook (natte) veldwegen langs akkers en het Bos-van-AA. Leuke dreef en dan een bepaald vettig stuk onderaf een heuvel. Keren op onze stappen terug langs een woonkern en de Bemdekenslosgatweg. Piepjonge snaakjes leren er voor motocrosser onder het toeziend oog van hun vaders. Prachtige afsluiter deze lus en heerlijk nagenieten op het terras met Nestor, onze treinmaatjes uit Lokeren en warempel Globetrotters Lut & Luc op doorreis ! Ik informeer even, deze tocht gaat ook volgend jaar nog door, denkelijk op een andere datum. Laat ons hopen bij het Ochtendgloren …
Wandelen anders bekeken, ik kruip dit weekend in de rol van gastheer, ook wel helper genoemd. Het gonst al van de activiteit als ik op zaterdag om 09:20 de markthal van Overijse binnenstap. Vele handen maken het werk lichter, zeker als je een volledige zaal dient op te stellen. Kort overleg met parkoersmeester Wilfried en ik ga op pad met een goed gevulde rugzak. Mijn eerste honderden meter lopen gelijk met het werk van Roland. Ik markeer een keertje speels mijn passage, ben meteen in de juiste stemming om pijltjes te hangen. Werk mij heel aandachtig de straten en vijvers van Overijse uit. Voorzie onderweg een bewoner van tekst en uitleg betreffende het gebeuren. Duik de bosrijke omgeving in parallel de drukke baan tussen Overijse en Huldenberg. Helaas gaan de hemelsluizen open. Voor één keer zal ik nat worden en niet Cecile & Roland. Gelukkig is de plensbui van korte duur en kan zo’n halfuurtje later de regenfrak terug in de rugzak. Werkt niet praktisch zo’n extra jas. Ik vorder makkelijk richting eerste heuvelrij, vind haast telkens wel een paal of tak om rood/wit te kleuren. In de Vanderkelenstraat komt een tractortje aangetuft, je houdt het niet voor mogelijk. Voertuig en berijdster lijken uit een vorig leven te komen. Duidelijke tekenen van sleet, pezig maar toch ook kranig. Ik ga eerbiedig uit de weg voor deze brok nostalgie. Kruip zelf ook de heuvel op langs maïsakkers tot in open veld. Het weer blijft miezerig, het zwerk gesloten en toch vind ik dit leuk. Moeilijke passage nu op de Horenberg net voorbij huis 37. Het pad naar rechts is eigenlijk niet zichtbaar, lijkt eerder op een pelouse. Hang dan maar vier (!!) pijlen onder elkaar op een electriciteitspaal. Zal zondag mogen horen dat ‘de pijlen bij de IJsetrippers blijkbaar gratis zijn’ ! Tja, zo ben ik hé, mijn wandelaars moeten niet nadenken maar stappen en genieten van de omgeving. Heuveltje af tot centrum Eizer en pauze bij De Serrist, is zowat mijn halven dans voor vandaag.
Gesterkt en gelaafd terug op pad. Een paar straten en dus makkelijk pijlen met veel metalen paaltjes om koning auto in goede banen te leiden, nu dus ook ten dienste van de wandelaar. Dan de velden en weilanden in. Lekker golvend terrein overigens zo rond de Koningsberg. Pittige holle weg erbij (Hellekouter), leuke vergezichten, ja zo hoort het in de Druivenstreek. Eventjes onrust. Heb genoteerd RA Berkelstraat maar herken de omgeving niet. Ook nauwelijks mogelijkheden tot markering. Ik maak er het beste van, met een pijl in weelderige klimop als toetje. Gebruik voor mijn nota’s trouwens hetgeen ik bij onder meer Olat geleerd heb (RA – LA – RD), is super praktisch. Daarnaast nog de nummers van knooppunten en eventueel huisnummers, werkt makkelijk. Stap terug langs de IJsevijvers richting centrum van Overijse. Wilfried zou Wilfried niet zijn als hij geen extraatjes zou voorzien hebben. Een eerste klimmetje rond een domein. Enkel met linten bepijlbaar, doe ik niet graag. Meteen volgt de Kalvarieberg, zo’n heuvel die naar je toekomt, kuitenbijter. Meteen scherp links dan langs een huis, nog zo’n haast onpijlbaar punt. Klim uit de Ijskelder en vrijwel onzichtbaar pad want achter een dikke Japanse kerselaar. Probeer vernuftig te zijn. Trappekes op, langs het gemeentehuis, de dagtaak zit er op.
De markthal is intussen pico-bello. Ik geniet samen met Wilfried van een Duvelke. Of ik morgen kan komen helpen want er is een tapper ziek ? Natuurlijk kan ik dat, is weer eens een nieuwe ervaring. Ben dus om 09:20 zondagochtend terug op post. Vorm team met ‘chef poste’ Dany en vrouwtje Viviane, immer minzame Roger en onze ‘maître plongeur’. Rustige aanloop bij de koude dranken en zodoende ben ik snel ingewerkt. Dany moet een paar keer op pad voor parkoerscorrecties. Het wordt stilaan drukker maar we zullen de ganse dag perfect kunnen volgen, de gasten wandelaars snel en efficiënt bedienen. Tijd voor een babbel met de andere werkmieren is er niet bij. Wel al eens met een bekende wandelaar die zich komt laven uiteraard. Rond 14:00 zijn de drie vaatjes bier ‘in de wandelaar’. Rond 15:00 blijken de voorraden Duvel, pils, bruiswater & cola light danig aangetast. Ik vraag Wilfried en Chantal om extra voorraad. Kan het niet laten om initiatief te nemen, ook al ben ik hier de leergast. We redden het tot 18:00 als ik afscheid neem want busje komt zo. Kijk met voldoening terug op de nieuwe ervaring. Heb mijn maatjes in een andere hoedanigheid leren kennen en vooral waarderen. Dit smaakt naar nog.
Maandagochtend ben ik er weer om 09:20, met lood in de schoenen en vermoeide benen. Niet te onderschatten zo’n dagje toogwerk. Neem eerst de drie kilometer onder handen. De splitsingsborden hangen er gelukkig nog want ik ken dat parkoers niet. Dan het grotere werk over en weer naar Eizer. Deze keer bij een stralend mooie dag en dat scheelt heus meerdere slokken op de borrel. Tijd voor evaluatie van het pijlwerk ook. Heb er op sommige plaatsen een ‘kerstversiering’ van gemaakt maar ontdek ook een paar minpuntjes. De meeste cafészijn op maandag gesloten en dus pauzeer ik een paar keer op een muurtje bij een tuin. Wat mij opvalt is dat er geen enkele pijl of lint verdwenen is. De IJsetrippers lijken een begrip te zijn in de streek en dat is leuk. Kom trouwens geen mens tegen van de ganse dag. Hooguit een paard komt al eens een knuffel halen. Om kwart na drie zit mijn taak erop, alles is weer netjes opgeruimd. Dany & Viviane zijn ook net klaar met het ophalen van wandelborden en splitsingen. We babbelen nog even bij, delen het werkmansleed en toch doen wij dit graag. Nu nog drie uur reizen tot Hemiksem, binnen een zestal weken in Huldenberg zijn we weer paraat.
Ik zet voor Linda de fietsroute uit naar Fort 5 in Edegem. Deze is eigenlijk dezelfde als wat ik te voet loop op weg naar die prachtige wekelijkse markt in Mortsel. Ik beslis hetzelfde te doen, kwestie van ons beider wandeladministratie in orde te houden. Plan van de start richting Centraal Station te lopen en verder zien we wel wat de liezen toelaten. Groot is mijn verbazing als ik in Wilrijk bij Fort 7 pijltjes zie hangen en wandelaars zie lopen. Mmm, zou een optie kunnen zijn. Ik negeer het parkoers en stap de geplande 8 km over de Krijgsbaan en langs de oefenvelden van De Ratten, ook wel den Beirschot genoemd. Kom uiteraard bekend volk tegen waaronder het nieuw samengestelde Hobohem team, is altijd grappen.
Neem in de startlocatie de tijd voor een smoske, op bestelling gemaakt, en monster het parkoers. Ik kan inderdaad meteen terug richting Hoboken met een 5,6 km tot de eerste rustpost. Aanvankelijk wat villa’s kijken tot het tunneltje onder de E19. Dan langs volkstuintjes en langs de plas van Fort 6. Weg uit het groen voorbij studentenhome Drie Eiken en een erg stil park (bruin is met vakantie) naar het winkelhart van Wilrijk zijnde De Bist. Ik corrigeer onderweg een paar pijlen die door snoodaards verdraaid zijn. Beroepsmisvorming denk ik dan. Linea recta naar het viaduct over de A12 nu. Den Boomse steenweg over en door wat recente wijken, dun bepijld, tot rustpost De Meyvis, de visserskantine van Fort 7.
Het is er druk en dus pauzeer ik op een rustig bankje wat verderop en langs het water. Doe ik graag, langs de plassen van de Antwerpse Forten kuieren en er even blijven zitten. Waar het parkoers het water verlaat draai ik rechts weg. Ben bij de Wilrijkse kinderboerderij en zijn kudde Duroc varkens. Mijn klassieke weg naar huis langs Moerelei en stille Hemiksemse straten. Heb er zo’n kleine 20 km opzitten en mijn liezen zeggen dat het genoeg geweest is. Oh ja, ik ontsnap ook netjes aan twee stevige plensbuien … mannelijke intuïtie zeker … Ook geen foto’s van dit parkoers want was niet de oorspronkelijke planning en dus geen toestel in de rugzak.
L’histoire se répète zeggen de Fransozen en ik kan er nu van meespreken. Exact een jaar na datum steekt mijn lieskwetsuur terug de kop op. Aan beide benen deze keer en dat betekent Spidifen slikken en met de handrem op stappen. Pff, het is mij het jaartje wel. Doet mij denken aan ‘mijnen ouwen’ voor wie zijn zestigste ook het jaar te veel was. Hij nam toen een onomkeerbaar besluit. Wij waren niet de beste vriendjes maar nu moet ik zeggen : pa ik ben het volmondig met je eens, trop is te veel.
Maar bon, Linda is met de fiets naar Wintam voor haar zaterdagse dertiger en ik ga ook maar weer op pad. Neem in Schelle om 10:30 de veerboot met de passende naam Heen & Weer II. Het is behoorlijk warm, zonnig en winderig. Kan aan de overkant van de Rupel meteen inpikken op het parkoers. Kadee zorgt voor een alleraardige lus rondom het Noordelijk Eiland. Ten noorden van Boom inderdaad, tussen de Rupel enerzijds en het zeekanaal naar Willebroek en Brussel anderzijds. De ruime plassen zijn er een paradijs voor watervogels. Oevers zien paars van de zomers bloemen en wilde paarden kunnen in alle rust grazen. Beton lopen ja, behalve een doorsteekje tussen jonge berk, maar een heel leuke omgeving waar je anders nooit komt.
Pauze in het Onthaalcentrum Zeesluis Wintam en een gezellige babbel met ons aller Corrie. Ook Linda komt even langs in gezelschap van Zottemie. Zij lopen grotere afstanden dan ik en gaan er weer vandoor. Ik beslis de 6 km te volgen. Moet wat wachten bij de sluismuren omdat een minuscuul jachtje richting Antwerpen en de Schelde dient versast te worden. Wandel dan verder op de dijk van het zeekanaal en door wat Wintamse straatjes tot de eigenlijke startlocatie. Vervul mijn administratieve plichten, babbel wat bij met Rik (Bornem) en ga weer op pad.
Voorbij de Wintamse kerk en door stille straatjes tot Polderdam. Een ruime kilometer dokkeren over kasseitjes tot de toren van de zeesluis weer in zicht komt. Neem een groepje jeugd op sleeptouw die geen kaas blijken gegeten te hebben van wandelparkoersen en dito pijltjes. Tijd voor een Duvelke en dan terug naar het veer zo’n kilometer verder. Heb nog zo’n 5 kilometer voor de boeg langs de Scheldeboorden tot in Hemiksem. Ben net op tijd terug thuis om het nieuwste exploot van de Sky-mannen te aanschouwen. Landa & Kwiatkowski zijn toch wel straffe Kadees.
De robot sputtert dezer dagen, de toets ‘wandelen’ hapert. Bij nader inzien blijkt het moederbord beschadigd. Oud model, geen wisselstukken meer te vinden. De schroothandel ‘bij Maggie’ geeft er nog een frankse en een sjik voor. Vandaag lijkt de toets ingedrukt te blijven en waag ik dus nog eens een poging om op pad te gaan. Neem de bus van 08:35, Linda is dan al lang de deur uit. We zijn met een tiental wachtenden op de Rooseveltplaats en rond 10:00 in een duistere startzaal te Hoevenen, mij verder onbekend. Hobohem Linda en haar nieuwbakken maatje Marleen zijn er ook. Charles is zijn trip naar Denemarken nog letterlijk aan het uitzweten.
Weet niet echt hoe goed de mentale en fysieke conditie is maar mik toch maar op 25 km. Het is donker en guur, winderig weer als ik de polder induik randje A12 met zicht op havenkranen. Ik heb het warempel koud ! We blijken een lusje rond de startlocatie te lopen en duiken dan de Hoevense straten in. Ik kamp plots met een zeurende pijn in de lage rug. Geen idee waar dit zo plots vandaan komt. Gelukkig komt de eerste rustpost er al na 3200 meter. Spidifen zal doen wat ie beloofd. De rugklachten verdwijnen binnen het kwartier en de ‘speed’ komt terug in de benen. Zal nodig zijn want de tweede etappe is 9,5 km lang.
Aanvankelijk nogal wat straten richting Kapellen. Een eerste bosstrookje, het Rood en even verder stoere beuken aan de rand van het gemeentelijke park. Een strook drukke Kapelsesteenweg, gelukkig met gescheiden fietspad en dan de Kasteeldreef. Zoals zijn naam het laat vermoeden wandelen in het groen tussen gigantische landhuizen. Nauwelijks pijlen en ik loop op mijn eentje ‘immer gerade aus’, denk in de verte een drietal te zien lopen. Pijl linksaf, beukendreef langs een gracht achterlangs de bebouwing. Kom in het Mastenbos uit. Heel lange omzwerving zal het worden. Aanvankelijk vooral zandgrond en spar. Verderop beuk met een ondergroei van rododendrons en heel wat bunkers uit WOII. Bij een volgende steenweg herken ik de omgeving zijnde de route van de GR12 komende van Putte. Pauzeer op een schaars bankje, hoog tijd voor een boterham na twee uur stappen. Vervolg zoals verwacht over een smalle zandweg langs het antitank kanaal, een leuke omgeving puur natuur. Even een regenvlaag bij een pas geoogst en dus nog stevig geurend kolenveld. Lange Jan haalt mij in en samen stomen we door naar Putte-City en de kantine van een voetbalclub. Toevallig zit Linda er ook, zij heeft 10 km voorsprong ! Korte babbel met Theo van Olympic Deurne. Helaas gooien zij eind dit jaar de handdoek.
Wij moeten lachen met de uitleg van een jonge deerne die zich verslikt heeft in de notities 1x en 2x. Heeft zodoende 5 km extra gelopen. Goed voor de fysiek zeg ik lachend, ze kijkt wat zuurtjes. Loop een kilometer met Linda mee door het Elsenbos tot de splitsing. Vat dan op mijn eentje de lokale lus van 5 km aan. Opgelet voor een agressieve buizerd lees ik. Ik hoor het beest in de verte roepen maar krijg het niet te zien. Zal er zelf te gevaarlijk uitzien zeker ? Ruil het bos in voor softballende dametjes en de ‘frietketels’ van Doel als achtergrond. Een tarmacje voert mij langs de paardenweiden van Middelhoeck. Het zwerk is opnieuw dreigend, haast gitzwart maar zijn poorten blijven gesloten. Ik pik weer een leuke strook antitank op. Wandel langs groentenakkers, wortelen en boontjes. Strook fietspad dan en de eerste hemelse druppels. Water langs alle kanten nu, de gracht voorzien van bunkers en de sluizen boven mijn hoofd wagenwijd open. Een paar wandelaars schuilen, ik vertik het, zet door op slecht karakter al regent het ‘bloskes’.
Stoom de rustpost voorbij en duik opnieuw het Elzenbos in. Na regen komt zonneschijn, inderdaad, ik kan stilaan opdrogen. Een grindpad stuurt mij richting woonwijk met mooie witte kapel, een kleine kerk eigenlijk. Dan volgt een ellenlange kaarsrechte tarmac. Weilanden, preiaanplant, maïs en mini manèges, ik loop opnieuw Hoevenen binnen. Begin een beetje moe te worden maar daar is de eerste rustpost van deze ochtend. Linda en Herman vormen het ontvangstcomité. Rek mijn pauze een beetje en dan gaan we samen op pad door nog wat Hoevense straten en een kasseiweg die ons naar de polder loodst. Het onweert in de verte maar wij houden het droog. Martin, net terug van de Nijmeegse Vierdaagse, zit ons op te wachten. We praten wat bij want dit is lang geleden. Zitten allebei zowat in hetzelfde professionele schuitje. Ik voel mij al wat minder eenzaam, gesterkt ook, al is zijn relaas zeker geen waar je vrolijker van wordt. Ben al blij de 25 km van een best wel leuk parkoers goed verteerd te hebben. Wordt vervolgd …
Vorig weekend schreven de vakbonden van De Lijn mij vier dagen rust voor. Linda nam dan wel op zondag haar stalen paard naar Terhagen maar dat beest is mijn beste vriend niet. Dit weekend ben ik dus terug paraat. Gisteren hebben we pijltjes gehangen in het grote bos vanaf Juzekes-Eik. Wij twee vormen een goed geolied team, klaren de klus van ruim 15 kilometer binnen de vijf uur. Terwijl andere medewerkers de zaal klaarzetten genieten wij van een verDuveld gezellig terras in Den Bosuil.
Vandaag kiezen we dan voor makkelijk reizen. Het ritje van Antwerpen-Centraal naar het Brechtse station Noorderkempen duurt exact 15 minuten. We zijn met een tiental wandelaars op de eerste trein. Kunnen netjes de pijlen volgen tot de inschrijfzaal. Ons plaatselijk maatje (lees verslag Meerseldreef) komt mankend gedag zeggen, overdaad schaadt ook voor haar helaas. Er staan 31 km op ons menu al twijfel ik nog om in te korten tot 27 km, mijn mentale conditie is momenteel niet je dat.
Op pad dan maar voor een rondje om het stadspark heen en dan de Eyndhovensteenweg op. Het is al behoorlijk warm zo rond 10:00. Stroboer Herman zit na een paar kilometer wandelen bij mensen ‘op ’t geleeg’ een saffie te smoren. Doorsteekje en we wandelen langs het kanaal Dessel – Schoten tot Brug 11 ook bekend van café Trapke Op. De langere afstanden steken ’t water over en volgen de Westmallebaan. Half verharde weg tussen hoeves door. We passeren onder meer een ren met honderden kippen in vrije loop (scharreleieren). Heerlijk rustig wandelen is het in half open terrein met afwisselend dreven, opschietende maïs, weilanden en bosjes. We passeren het hoeveklooster van Sint-Lenaarts en keren weer langs de vaart van daarstraks. Pikken bij Brug 11 de kortere afstanden opnieuw op en zetten koers naar de kapel bij de Lochtsebaan en de rustpost net naast de koeienstal. Heel leuke eerste 10 km gewandeld.
Deel twee stuurt ons richting autobaan. Net ervoor draaien we domein De Groene Linden in. Een eerste sparrenstrook zet ons af op de Tilburgbaan waar de 30 km hun eigen ding gaan doen. Ik ga er dan toch maar voor. Het wordt heerlijk zwerven door het stille bos met het gezang, soms ook gekrijs, van menige vogelsoort. Een strookje kanaal om voor afwisseling te zorgen en dan een ‘bumpy’ strook bos. Kastanjebomen verliezen er al hun bruine blad wegens ziek. Bij open terrein pikken we kortere afstanden op. Lopen achterlangs de camping van daarstraks en mogen heerlijke lommerrijke dreefjes wandelen tussen weilanden door. Een laatste brede zandweg zet ons af bij de uit de kluiten gewassen kapel en de rustpost ‘bij de boer’. 20 km in de benen, een wat ruimere pauze is wenselijk.
Terug richting snelweg dan. Net voor de brug het verwildert bos in van Hoge Mereyt. Het landelijke van Brecht komt nu aan bod. Lopen een steenweg af tot Den Biekorf, want elke hoeve heeft hier een naam. Stappen verder over de Ploegsdijk, een tarmacje afgezoomd met eik. Vreemd, we zien haast geen enkele wandelaar meer. Het is nochtans amper 15:00 en alle afstanden lopen hier samen. We snappen er niks van. Kijken ook verbaasd naar een installatie die grondwater oppompt en honderden meter verder terreinen besproeid. Pauzeren doen we een laatste keer in de plaatselijke voetbalkantine. Kijken er even naar de Tour, net op tijd om het incident Aru/Froome mee te maken en vast te stellen hoe Porte dit oplost.
De laatste 3,5 km zijn een stadswandeling. Langs het Frans Oomspad tot het gemeentelijke park en dan zwerven langs museum en statig kasteel. Gewoon uitlopen dus tot het obligate Duvelke. Van de meer dan 1100 deelnemers hebben wij nauwelijks 10 % gezien. Zijn wel zeer tevreden over deze prachtig groene en perfect afgepijlde tocht. Ja, het bepijlen daar letten wij op hé, kwestie van bij te leren.
Linda vertrekt met de fiets naar de wandeling in Puurs. Ik trek te voet richting Hoboken, ben vandaag wieler-toerist. Het kan verkeren zei ene Bredero. Maar laat mij bij het begin beginnen. Vrijdagochtend stap ik na het kappersbezoek van tram 2 bij de Singel. Als een heuse professional ga ik het parkoers van het BK wielrennen verkennen, uiteraard te voet. Brede wegen sturen mij hoog boven koning auto door tot bij de Dikke Mee en het Middelheimpark. Rechtsaf de zeer brede Acacialaan in met uitzicht op de landhuizen van Wilrijk. Een paar middenbermen vormen de eerste hindernis. Er staan wel gigantische borden voor elke wegversmalling. Goed van A. In de meer volkse straten kom ik groepjes mannen in oranje pak tegen. Tijd voor een praatje. Wij moeten twie doage de stroate kuisse menhiere, zegt de werkman in zangerig zuiders maar toch Antwaarps dialect. Hij formuleert er een bedenking bij over zijn baas den Bart. Ik snap nu waarom alle straten volledig autovrij moeten zijn vanaf zaterdag. Vraag mij toch af waar honderden bewoners hun karretje dan wel gaan stallen. Tunneltje onder de A12 en meteen daarna bij ’t Verlaar een links/rechtse s-bocht met middenberm. Dit wordt spannend. Op de Fabrelaan richting Schoonselhof stilstaand verkeer. Ben ik hier niet gewend. Een stadsteam staat midden de baan geparkeerd om vlaggetjes aan straatlichten te bevestigen. Het is feest in A. Ik wandel verder tot de Kapelstraat. Bocht van 90° haast op de tramsporen van de Kioskplaats, ik kan mijn ogen niet geloven. Hoe gaan die 160 jongens en meisjes boordevol adrenaline hier mee omgaan? Daarna de ellenlange Steynstraat en een doorgang in het industrieterrein van Kielsbroek. Deze straat ligt er bij als een slordig gemaakt lappendeken. Puttekes vullen op zijn Belgisch. Zeggen dat er een paar honderden meter verder, bij Hoboken Polder een dot van een kasseitje ligt ! Kasseitjes krijgen de tweewielers ook, de Ledeganckkaai en meteen daarna de Waalse kaai om af te sluiten met de ruime bocht rond de Haaievinnen. Nog één kilometer tot de finish aan ’t Piva. Het zal mij benieuwen zondag.
Om acht uur ben ik dus paraat aan ’t Schoonselhof. Veel politie op de been maar weinig toeschouwers. Alleen wat campervolk die er vrijdag ook al stonden. Om 08:30 blauwe zwaailichten. De dames passeren een eerste keer, tien breed over de weg en aan een slakkengangetje. Ik stap het parkoers omgekeerd deze keer. De papieren blauwe vaantjes de vrijdag met zorg werden opgehangen liggen aan diggelen in het gras. Zijn een leuke speelbal voor de strakke windvlagen. Ik posteer mij bij de s-bocht. Het Rik Van Linden dorp is nog in volle opbouw. Een jonge Marokkaan vraagt uitleg aan zijn Belgische buur, hij vindt het allemaal grappig. De dames gieren door de bochten, in twee pelotonnetjes en al heel wat achterblijvers. De niveauverschillen zijn duidelijk te groot. Ik schuif op naar het A12-tunneltje. Eén man moet er een opgeblazen triomfboog in het oog houden. Hij blijft maar koorden bij aanspannen, is er duidelijk niet gerust in. Nummers 10 & 16 hebben een aardige voorsprong opgebouwd, een compact maar stevig uitgedund peloton maakt jacht. Op naar de Acacialaan nu. Ik help even omgevallen nadars terug rechtzetten. Handige reclamejongens hebben ze van spandoeken voorzien en dat vindt koning wind ook leuk. Vierde ronde, zelfde beeld. De dames gieren langs de rotondes. Achterblijvers stayeren zich een weg tussen de vele volgwagens. Ik posteer mij nu bij de Shimanoboog en de Dikke Mee. Een wat oudere dame komt uit haar riante woning. Ik vind dit leuk zegt ze, van mij mag alles. Het peloton raast voorbij, geen koplopers meer. Ik loop door naar de Singel waar een jonge Hollandse deerne even haar licht opsteekt. Bij enkele hemels spatten was zij haar zondagse jogging gaan doen in het Middelheimpark. Wij hebben een heel leuk gesprek over het verschil in mentaliteit tussen Vlamingen en Hollanders. Na de laatste doorgang van zo’n 50 rensters loopt zij naar huis, wenst mij een fijne dag. Ik slaag er in mij gratis te posteren op zo’n 150 meter van de finish. Het wordt een daverende spurt. Ik wacht op het plein voor de ‘ceremonie protocolaire’ en vraag aan twee van Onze Jongens of ik een foto mag maken. Neen dus en dat begrijp ik best. Zie Jolien en Lotte stralen op het podium. Lijken net als de burgerdame van dienst wel onwennig bij de prijsuitreiking, tja dametjes in koersbroek is iets totaal anders dan het Suikerfeest, nietwaar mevrouw de schepenen ?
Tweede deel van de dag en ik posteer bij het Justitiepaleis. Opvallend hoe weinig Aantwaarps ik hoor vandaag en des te meer West-Vlaams. Twee jonge snaken zijn het druk aan het uitleggen. Sluiten telefonisch een weddenschap af – 10 € op Jens Keukeleire. Het volgende blik Jupiler uit de sixpack wordt aangevat. De renners passeren een eerste keer voor een showkilometer, een sliert van volgwagens in hun spoor. Dan duiken vele supporters het lokale frietkot binnen. Koers op zijn Vlaams dat is : frieten, een boulet en een levensgrote Jupiler ! Ander opvallend detail, alle auto’s van Quick Step zijn voorzien van een mini mast, zender/ontvanger. Ik zie dit niet bij de andere merken, maar zij zijn super technologisch professioneel. Ik blijf nu een paar rondes hangen aan de Waalse kaai. Zie er de eerste demarrages voor wat later de vlucht van de dag zal blijken te zijn. Groepjes supporters zijn uitgedost met sjaals, banners en t-shirts ter ere van hun idool. Zij hebben nauwelijks aandacht voor de renners zelf, wel voor … (zie hoger). Terwijl Ista, Rickaert en Roelandts hun voorsprong uitbouwen tot 6 minuten wandel ik richting Ledegankkaai. AG heeft er een reeks spinning fietsen geposteerd en de lokale deejay zorgt voor de nodige decibels en het ritme. Verder opvallend weinig volk langs de baan. Wat wandelaars en fietsers op zondagse uitstap, her en der een klein camperdorp maar dat is het dan ook. Met het vorderen van de rondes komen in het peloton steeds meer Quickies de neus aan het venster steken. De voorsprong van het drietal daalt nu snel. Ik kom nogal wat Stroboeren tegen, fotograaf Patje Kloek en de Hobohem Family (met de fiets). Ik loop stilaan Hoboken binnen langs de Lage Weg en de Steynstraat. Besluit op de Kioskplaats te blijven zitten voor het levensgrote scherm. De bocht van de Kapelstraat ziet zwart van ’t volk. Elke ronde opnieuw stijgt een luid gejuich op. We volgen met z’n allen de spannende ontknoping op het scherm. Binnen het halfuur na de aankomst stroomt het plein al leeg. Ik wandel langs het park van Fort 8 terug naar huis. Vond de wedstrijden op zich eigenlijk niet veel soeps en het aantal bezoekers ook maar dunnetjes. Maar ja, het was eens wat anders en ik heb toch gewandeld !
Vanaf Antwerpen-Zuid hebben we ‘compagnie’. Fillie verandert haar plan van Zulte naar Schelderode en reist met ons mee. Bus 47 vertrekkend in Gent-Sint-Pieters is haast volzet met wandelaars, ook Rudy, Sylveer en Josée tekenen present. De chauffeur is zo lief de halte van Schelderode kerk aan te kondigen. Steeds meer beambten van De Lijn geven ons deze service, waarvoor onze gewaardeerde appreciatie. Even zoeken naar de startzaal … we lopen er onze maatjes uit Polderstad (Hoboken) tegen het lijf. Antwerpen boven dus vandaag in het Gentse.
De opdracht van 24 km is verdeeld in lussen van 8 en 16 km. Eerst de 8 km dus, langs Scheldewegel door de meersen tot de plas van Ouden End. Dan de Trekweg op richting Gent, de oever van de hier heel groene Scheldestroom. Wij van Hemiksem hebben een thuisgevoel. Ons Heer wringt zijn pamper uit als we weglopen van het water en zijn gele plomp. Even wat straatjes lopen. Onze gastheer houdt de passage kort en stuurt ons langs kerkwegels terug de ‘brousse’ in. Het Zaalhofpad, de Meulewegel, we zijn zo terug in de startlocatie na een heerlijke wandeling van anderhalf uur.
Babbel met Rik (Bornem) die een wat somber beeld ophangt van het resterende werk. We zien wel, Ides klinkt al positiever. Langeweide stuurt ons van de start een verdieping lager opnieuw de meersen in. We gaan nog eens de Trekweg volgen maar nu richting Oudenaarde. Verweerd tarmac jazeker maar ook heerlijk flaneren in het groen langs de Schelde. Weg van het water en langs een lieflijk kasseitje een verdieping hoger. De rust in Melsen wenkt.
Terrasje doen en weer op pad voor een lokale lus. Hemels vocht als we langs de stemmige dorpskerk en zijn plein passeren. Wat straten en landelijk tarmac zetten ons af in Vurste. Stappen er over half verhard door jong bos en vervolgens langs een verweerde muur. Straten bij Ten Stroom sturen ons terug naar de Schelde. Krijgen hem niet te zien maar blijven onderaf over ‘bumpy’ onverhard en weer eens een prachtige vijver. Bij de achtergrond van een bouwvallige molen duiken we het bos in. Aanvankelijk vlak, tenslotte een pittige helling tot de rustpost. Wow, wat een leuke tocht !
De finale dan. Huisjes kijken bij Boterhoek en vervolgens landelijk tarmac tussen rijpende granen, maïs en bloeiende patat. Helaas gaan de hemelsluizen ook steeds verder open. We krijgen natuurlijke beschutting in Makkegem en het Luisdonkbospad. Beschutting onder populieren ook bij nog meer patatten en opnieuw droog als we een mooie windmolen passeren. Zijn werkterrein, wuivend koren, ligt aan de overkant van de steenweg. We mogen er langs wandelen en stappen voor de tweede keer door de Ronkaardwegel tot de startlocatie.
We stralen van oor tot oor net als Rudy en Sylveer. Verdorie wat was dit een mooie tocht ! De terugreis verloopt vlotjes alhoewel de trein tussen Gent en Antwerpen tjokvol jeugd zit. Het aantal decibels blijft draaglijk. Derde keer op rij dat PWC ons aangenaam verrast … dit smaakt zeker naar nog.
Er wordt een bloedhete dag voorspeld en dus wijzig ik mijn wandelagenda. Durf de Kempentocht in Endert (Eindhout) niet aan en kies voor Neder-Belgische bossen. Net na 09:00 wuift de zwaar bebaarde chauffeur van bus 105 zijn wandelaar uit bij de kerk van Ossendrecht. Ik vang de tweede etappe van mijn GR12 avontuur aan. Het is inderdaad al behoorlijk warm maar er staat een aangenaam windje als ik de eerste paar kilometer loop rondom de rand van de stille woonkern. Heb uitzicht over de polder met culturen van ajuin, prei en patat. De ‘frietketels’ van Doel stomen aan de einder maar zijn zeker mijn doel niet. Ik keer ze later de rug toe. Klinkerwegjes en tarmacjes sturen mij naar Hageland en Armendijk, ik verlaat de bewoonde wereld. En de boer … hij bewerkt zijn stoffige akkers, de zandwolken waaien gelukkig van mij weg. Een eerste grenspaal en even verder cafeetje De Leeuw van Vlaanderen. Nog geen levende ziel te bespeuren zo rond 10:00 en ik pauzeer in de zachte kussens van terras fauteuils.
Een stevige slok frisdrank en ik dokker over een slingerend kasseitje richting de bossen van Stoppelbergen. Flirt nog een paar keer met de grens terwijl ik vorder in het groen over het fietspad van de Schiestraat. Duik dan onverbiddelijk de bossen in. Weet dat ik op mijn hoede moet zijn want moederziel alleen in het uitgestrekte groen. Hou de richting oost/zuidoost aan. Gelukkig zijn de markeringen, nieuw en ouder, perfect in orde. Zij loodsen mij door een gevarieerd bos langs meerdere beken. Snuif zomerse geuren van hars en bloemen op, zangvogels begeleiden mij. Ik loop heel vlotjes vandaag. Stilaan dagen meer open stukken op, hooiland en maïs. Vervolgens prachtige dreven van gewone en rode beuk. Bij een zomerpaviljoentje op een ‘butte’ staan twee bankjes. Hoog tijd voor de boterham, heb er zowat 10 kilometer opzitten.
Buikje vol en ik stap naar kasteel Ravenhof. Hier vertrok ik enkele weken geleden met Linda op dezelfde route. Een bosstrook, één straatje huisjes kijken, kom bij de anti-tankgracht uit. Sla wat extra koele drank in bij een plaatselijke neringdoener en vervolg. Heerlijk wandelen langs het water nu, een zandpad met verspreide aanplant van eik en struikgewas. Warmer dan diep in het bos uiteraard maar nog steeds draaglijk. Zodoende kom ik uit bij de bankjes van het Mastenbos. Er hangt een duidelijke kaart van wandelknooppunten Kempense Heide. Ik beslis de GR12 te verlaten met in het achterhoofd de 2,4 km langs ’t spoor die ik zou moeten lopen van Kapellenbos tot station Heide.
Noteer ijverig de te volgen nummertjes terwijl een kloeke jonge haan komt kijken of er niks van tafel valt. Niets dus en hij scharrelt verder tussen dichte struiken. De laatste 4 à 5 km worden de bluts met de buil. Geen zandpaden door het Mastenbos maar ook geen volle zon op het fietspad. In ruil allemaal stille, haast nieuwe tarmacjes in het lommer van het ene naar het andere landhuis. Ben net te laat bij station Heide voor de rechtstreekse trein naar Hemiksem. Breng het uurtje wachten met Duvels genoegen door in de statie die omgebouwd is tot café/restaurant. De trein is netjes op tijd, binnen het uur sta ik terug in Heimisse. Morgen ga ik te voet het parkoers van het BK wielrennen verkennen, 17 km lang en nauwelijks 3 km van ons echtelijk dak.
