Als ik om 08:00 uit bed kom is Linda al op zoek gegaan naar splitsingsbordjes.
We kunnen vanaf onze eigenste dorpel vertrekken, zegt ze triomfantelijk. Wij zijn trouwens niet een klein beetje fier vandaag dat voorzitter Wilfried de IJsetrippers uitgenodigd voor een Promotocht in ons dorp. We zullen er meerdere tegen komen zoals Ghislaine, de Jakke en zijn Jeannine, den Tast, Viviane & Danny ook.
Maar we vertrekken dus van thuis uit. Volgen de 7km 2 x langs de visput van Terlocht. Zijn er nog gans alleen en verstoren een paar reigers tijdens hun ontbijt. Stappen door een wild bosje bij Callebeek en vervolgens langs de Schelde, stroomopwaarts. De lucht is staalblauw, de zon zet de ganse omgeving die tot Bazel en Wintam reikt in stralend licht. Heerlijk wandelen is dit. Langs de Sint-Bernardus abdij stappen wij voor het eerst tot onze nieuwe feestzaal Depot De Luxe en hij heeft zijn naam niet gestolen. Natuurlijk botsen we er meteen op vele bekenden, Diane & Rudy, de thuislopers, maar ook Jefke en zowaar Freddy Persoone in goede doen ! Nog 12 keer slapen en die verkast weer naar zijn tweede vaderland.
We gaan op pad richting brandweer kazerne en zwemdok. Aan ’t Kerkeneinde kiezen de langere afstanden voor een strookje Vliet en vervolgens over het tarmacje van het Cleydaelbos. Voor het tweede jaar op rij mogen met het prachtige gelijknamige waterkasteel bezoeken alvorens richting Groenenhoek te stappen. Wat villaatjes verder staat de poort van de Witte Hoeve wagenwijd open. Een zeldzaamheid dat we het domein van de vele kastelen mogen betreden. We pikken de kortere afstanden terug op en zwerven met z’n allen over moszachte paden langs de rododendrons. Wat een prachtig stuk parkoers is dit ! Langs stille Hemiksemse straatjes lopen we naar de eerste rustpost in de Lindelei, we zijn haast terug thuis.
Doen we natuurlijk niet, we duiken de Putteman in en zetten koers naar het onverhard van de Moerelei en het Mastenbos. Bij het permanente zigeunerkamp stappen de langere afstanden de prachtige platanendreef in richting Macadammeke en Hoboken. Aan de overkant van de drukke steenweg wachten algauw de terreinen van honkbalclub Pioneers en de vijvers van fort VIII. We pauzeren er in de mooie gelagzaal van de vissersclub. Bij het verlaten ervan verwarring onder het wandelgild. Zij die 21 km lopen staan na 5 minuten terug bij de rustpost ! Wij geven wat advies maar snappen niet echt wat er gaande is. Hebben zelf een Hobokense lus te goed. Ze voert ons langs zwembad Zorgvliet naar het gelijknamige park. We gaan wat dolen langs rododendrons en statige beuken. Moeten goed opletten want de pijltjes hangen soms op onverwachte plaatsen. Slaan er ons netjes doorheen en stappen door het kleine parkje richting Kioskplaats en tram terminus. Moeten nu even wat stille straatjes lopen om bij de spoorweg en Umicore uit te komen. Aan onze kant ligt een leuke bosstrook en daar maken ‘die van Schelle’ al enkele jaren dankbaar gebruik van. Ook de vinken genieten van de stralende dag en verwennen ons met hun hoogste lied. Langs voetbalvelden stappen we naar Villa Marina en snappen waar het voor velen fout liep. Het parkoers kruist en je moet even met je hersenen wandelen om de juiste richting aan te houden. Terwijl we tussen de woonkazernes doorlopen fluiten we enkele wandelaars terug op het rechte pad. Nog even en we pauzeren weer bij de vissers, in het gezelschap van Yvette & Albert (Borgerhout).
Wandelen zelf nu ook voorbij het heikele punt van daarstraks. Moeten lachen als de dame voor ons manlief prompt terug roept, de verkeerde richting uit. Eigentijdse Adam en Eva zeg maar. Wij houden ons aan de overigens duidelijk gepijlde route en stappen de paden van Fort VIII binnen, met zijn grillige platanen. Zwerven tussen waterpartijen en spoorlijn door tot we de steenweg bereiken. Aan zijn overkant pikken we terug de dreef naar het zigeunerkamp op. Komt een man met zonnebril op zijn gemakje aangewandeld. Ons aller Kim natuurlijk, die komt uitlopen van een zware Euraudax in Jambes op zaterdag. Een korte, vrolijke babbel en we vervolgen onze weg. Mogen naar goede gewoonte nog eens door het kasteeldomein Klaverblad, bosrijk gebied. Achterafjes zoals de Koekoekweg zetten ons tenslotte terug af in de Lindelei. Het is er al heel wat rustiger, de helpers ogen een beetje moe, het is een drukke dag geweest.
Lopen een tweede keer door onze straat, ronden de visput en wandelen een meer uitgebreide versie door het wilde speelbos. Langs de Schelde-oever en achterlangs het vroegere Bekaert gaat het terug naar St-Bernard. Bea & Jerome achterna lopen we een prachtig extraatje, heen en weer langs de diep ingesneden Beneden Vliet. Bij de finish wachten onze Borgerhoutse maatjes en … den Duvel. Kim vervolledigt ons clubje, M & M komen even langs. Voor wij het goed beseffen is de zaal leeg gelopen en zijn wij de laatste tafel. We begeleiden Kim tot de bushalte en stappen het valse plat op tot de Karel Debackerstraat. 1.800 deelnemers kregen wsv Schelle vandaag over de vloer, denkelijk hun record en meer dan verdient. Hoorde ik daar de voorzitter niet spreken over volgend jaar een marathon tot in Polderstad ? Zal voor zij die de Nationale Wandeldag hier meemaakten als muziek in de oren klinken. Voor wie het toen niet meemaakte, het gemis kan worden opgevuld. Wij kijken er alvast al naar uit …
Ik excuseer mij bij voorzitter Wilfried voor de kampioenenviering in Overijse op vrijdagavond. Zie stilaan de bodem van mijn eigen energietank. Toch kom ik om zes uur uit bed, ondanks een bar en boos weer. Een klein groepje reist met de trein naar Olen. Een koppeltje vraagt of wij de weg kennen naar de startzaal. Het hoeft niet eens want Gedoviba zorgt voor een perfecte bepijling vanaf het station. In de ruime tent heel wat bekenden, zelfs vanuit Waregem en Deinze komen ze aangerukt. Ivo heeft er duidelijk geen zin in, Marleen is echter net als Linda niet te verwurmen. Hij rekent zich dan maar bij ‘de zotten’.
Plezierig is het inderdaad niet, door niet aflatende regen het parkoers opgaan. De langere afstanden worden het Doffenpad opgestuurd, de weilanden in. Is tevens de naam van deze wandeltocht. Verhard wordt onverhard aan de overkant van een steenweg. Slingerpaadjes sturen ons de modder en de plassen in. Toch blijft het geheel begaanbaar, zij het soms voetje voor voetje. We komen bij het Albertkanaal uit, waar rivierboten zachtjes een sluis binnenvaren. We stappen, luid taterende Marion achterna, langs een windmolen uit 1938 en verder richting autobaan en Olen-centrum. Na wat straten volgt domein Teunenberg en zijn sparrenbossen. De eerste rustpost wenkt na een klein uurtje nat, nat, nat. Het kleine zaaltje van I.P.A. is druk beklant, te meer daar de stoere stappers van de 42 km er al een extra lus hebben opzitten. Soepketel en koffiepot dampen, we worden verwend.
Danny, Frans, Patrick en Jefke lopen voor ons uit de sparrenbossen in. Linda wandelt behoedzaam richting autobaan. Zij is geen fan van gladde omlopen. Stilaan wordt het parkoers halfopen en beter begaanbaar. We duiken weer onder de autobaan door in Oevel en stappen langs Hoogbuul over het kanaal. Aan de overkant ligt het ruime en moderne Olense Shoppingcenter. We worden er door de organisatie gewaarschuwd voor een onverlaat die steeds weer de pijlen blijkt te verwijderen. Komen vlotjes door het sparrenbos heen en vervolgen onze weg verhard richting Verbrande Kant. Wandelen tenslotte door de nieuwe wijk van Langepad tot de kerk van Onze-Lieve-Vrouw-Olen en de tweede rustpost. In de prachtige zaal hangt een groot scherm. Kunnen we bij het genieten van een lekkere kom soep met brood volgen hoe onze jonge jongens het wk cyclocross naar hun hand zetten.
Even een babbel met Claude en we gaan weer op pad. Stappen voorbij het Olense station een straat in met vele gelijkaardige residenties. Het daagt ons als we voorbij Umicore Research lopen. De wijk van daarnet was denkelijk in vroegere tijden bedoeld voor het kaderpersoneel. Een betonnen afspanning van het fabrieksterrein is prachtig beschilderd met vele taferelen, het heeft iets. In een tweede mooie zaal, in Sint-Jozef, pauzeren we slechts kort. Ik neem net de tijd om even met Jefke te babbelen, het was te lang geleden dat wij hem nog ontmoet hadden. Steken een kanaal over en lopen voor een lange zwerftocht langs zijn oever. Verlaten het water voor de Geelse Mosselgoren. De parkoersbouwer verwent ons met een uitgesponnen lus over zompige graspaden, langs prachtige rietvelden, net niet gladde vlonders (dankzij de kiekendraad) door een moerassige strook. Dit is genieten en we doen dat samen met ondermeer Milleke Mol. Stappen over een meccanobrug naar de overkant van het kanaal. Volgen zijn oever maar korte tijd en gaan nog even door een bos van spar & berk dwalen. Dirk (Nijlen) loopt met ons langs een paar hoeves en door de Olense straten tot we opnieuw de rust van Sint-Jozef bereiken.
Hebben nog zo’n 8 km voor de boeg. Volgen nog eens het kanaal en zijn winderige open ruimte in de andere richting dan daarstraks. Lopen vervolgens door zand en langs grillige sparren richting Nete. Laten Bobbejaanland achter ons. Het Olens Broek dient zich aan, opvallend minder nattig dan verwacht. Toch met vele vlonders uiteraard. Maken dan een lange omzwerving door de weilanden van Langendonken tot het Albertkanaal. Laten water en spoorweg achter ons en duiken een laatste bosstrook in. Aan zijn overkant wacht halfopen Gerheze tot de finish. De tent zit nog vol wandelaars en niet-wandelaars die zich te goed doen aan pannenkoeken en een stevige pint. Linda blijft trouw aan haar Duvel, ik laat mij de Hopus van ’t vat smaken.
En dan wacht de trein. Bij een uitklarende hemel en invallende duisternis stappen we de 2 km terug naar Olen station. Zijn er al even als Peter voorbij holt, hij moet de andere richting uit. Met een tevreden gevoel reizen we terug naar Hemiksem. Het uurtje ochtendlijke regen zijn we alweer vergeten. Gedoviba zette nu al voor de zevende keer een prachtprestatie neer. Dat hebben wij vandaag geleerd.
Ik heb weer een emotioneel loodzware week achter de rug. Op het werk heeft de muis de kater er toe gedwongen haar schriftelijk vrij spel te geven over zijn poes. Het klinkt hilarisch maar de realiteit is het heel wat minder. Wanneer het privé leven van de directie verweven geraakt met het beroepsleven gebeuren er heel onprofessionele dingen. Zaterdag ging Linda alleen een toertje wandelen door het Rivierenland. Ik moest samen met de maatjes afscheid nemen van de oprichtster van ons dagelijks treinclubje. Ghislaine werd 56 jaar en dan geveld in een ongelijke strijd tegen de gevreesde ziekte van deze tijd. Intriest om zo afscheid te moeten nemen van een immer vrolijk dametje.
Maar zie, vandaag ben ik weer paraat, zei het dan snipverkouden (dat ook nog !). Een groepje van een tiental wandelaars wacht op de Antwerpse Rooseveltplaats tot bus 600 er klaar voor is. De meesten komen van ‘euver ’t woater’, Patje Kloek en wijzelf vertegenwoordigen de Antwerpse provincie. Vragen aan de buschauffeur een seintje te geven bij halte Sint-Job Kruispunt. Zo’n 1700 meter gaat het dan in groep linea recta tot het Goorhof en de kleine, knusse startzaal waar Olympic Deurne ons vandaag uitnodigt. Herman is ook al present, nam een bus vroeger en neemt ruim zijn tijd om te starten. Nog aan het verteren van het clubfeest gisteren ?
Het parkoers van de 30 km is verdeeld in twee lussen. We pikken eerst het kleintje mee van 7 km. Heel bekend terrein meteen met de bossen van De Poppelaer, achter de gebouwen van Kristus Koning. De paadjes liggen er erg nattig, modderig bij. Nochtans kunnen we vrijwel overal handig rond de plassen laveren. Halfopen terrein vervolgens met heel wat paardenweiden. Ook het zwerk trekt half open, het wordt vast een aangename wandeldag. Het parkoers loodst ons voorbij een blauw beschilderde kapel, over slingerpaadjes langs rododendrons ook. Een vennetje ligt er roerloos bij, er is geen zuchtje wind. Dwars door de vele gebouwen van scholengemeenschap Kristus Koning lopen we terug nar de start voor ons koffietje of tas soep.
De grote lus vatten we aan bij een fris windje. Gaan prachtige dreven lopen dwars door en rond het lokale golfterrein. Zelfs in de winter komt menigeen hier een balletje slaan. En vriendelijke goedemorgen kan er meestal ook af. Sportmensen onder elkaar dus. Na een volgend modderpaadje komen we bij het antitank kanaal uit. De 30 km loopt een extraatje rond het bruine stilstaande water en zijn bunkers. Van de overkant roept ‘Hollander’ Jerome een vriendelijke goedemorgen. Bij de beroemde kolonie haantjes komen alle afstanden terug samen. We flaneren door een prachtige dreef richting weelderige bebouwing van ’s Gravenwezel. Nog een ommetje door een bosje met BLOSO parkoers, de rustpost wenkt. Het is binnen veel te druk en te warm. Wij doen zowaar een terrasje.
Zijn halfweg onze 31 km en hebben nu een lus van 8,4 km voor de boeg. Een kasseitje zet ons af in het dorpscentrum. We moeten aanvankelijk wat huisjes en villa’s lopen maar daar komt dra verandering in. Een eerste dreefje met heel wat klimop loodst ons naar een steenweg. Aan zijn overkant wacht een winters bos. Prachtige beuken flankeren een moderne kasteel constructie. We dwalen verder door het immer groen van hoog opgeschoten rododendrons. Villa’s kijken dan, langs de Boterlaarbaan. Kwestie van wat variatie in het parkoers te brengen. Het Schildewandelpad ligt er prachtig bij. Rechts weilanden en woningen als achtergrond. Links een donkere gracht en opnieuw die rododendrons, zo massaal aanwezig ten noorden van Antwerpen. We worden afgezet bij een pracht van een kasteel in gele kleur en met heel wat franjes en diverse torens. Mooi toch hoe we hier vandaag weer een inktvlekje op onze wandelkaart opvullen. Stille straatjes en achterafjes voeren ons terug naar de nu wat rustiger controlepost. Zijn we dan een beetje moe, we genieten wel van het verrassende in deze wandeling.
De terugtocht brengt ons aanvankelijk langs bekend terrein. Het merkwaardige kerkhof van de nonnetjes en de hun kloostergebouwen. De Botermelkbaan over de Kleine Schijn in Schoten. Het tarmacje door het groen en de vele paardenweiden, hier liepen we vaker. Stilaan komt een regenzone opzetten terwijl wij dieper de bossen in mogen langs de Krommedreef. We sluiten het groen af met een vettig paadje tussen de rododendrons. Vanaf een voetbalterrein resten ons enkel nog wat straatjes tot de finish. Raken bij ons Duvelken aan de praat met … mensen van ‘euver ’t woater’ waaronder één van de parkoersbouwers. Het één verklaart het ander. We kunnen hen naar waarheid vertellen dat wij van deze tocht genoten hebben. Olympic Deurne is ons dan wat minder bekend, ze hebben ons binnen het halve jaar al twee keer verrast met mooi uitgebalanceerde parkoersen en een prima verzorging. Met Rudolph (rendier) en zijn maatje vatten we de terugreis aan. Linda valt zowaar in slaap op de bus. De reis naar Hemiksem verloopt vlotjes. We zijn weer blij erbij geweest te zijn. Volgende week wachten de klassiekers in Olen en Hemiksem.
We kregen vrijdagavond een e-mail. Of we de koosnaam Nederbelgen nog wel waard waren ? We nemen vanochtend de uitdaging aan, zetten over Breda en Tilburg koers naar het ons onbekende dorp Esch. Ligt net ten noorden van Boxtel en Adje blaast er verzamelen, kan dus niet fout gaan. Het is even zoeken, wegens gebrek aan naamborden, om het dorpscentrum te vinden, langs ondermeer een on-Ollandse brokkenweg door bos. Parkeerwachters wijzen ons de weg naar een weiland achter nieuwbouw. Het startzaaltje valt wat klein uit voor de toeloop. Ons aller Hennie pikt ons zo uit de meute. Ze ziet er wat pips, bleekjes uit, vergeet zelfs mij op de kast te jagen. Wandelen lukt nog niet maar ze is onder het volk en ook dat is belangrijk in haar genezingsproces. Martin laat nog even op zich wachten. Heeft vast zoete dromen denken wij dan.
Toch slagen we er in om als trio op pad te gaan, achter een vrij grote groep Waalwijkers aan. In de frisse morgen lopen we langs natte akkers richting Eikenhorst. Een fietspad zet ons af bij een winters ogend bos met een ondergroei van rododendrons. Ook de eerste waterpartijtjes komen er aan te pas. We stappen door een parklandschap, langs een kasteeltje. Hier is of was rijkdom. Olat bedenkt een leuk plaatsje voor de eerste wagenrust. Boterhammetjes eten in een mooie dreef.
Gesterkt gaan we weer op pad langs prachtig wisselende laantjes, dan weer breed met loofbomen, ook wel donkere spar. Ze zetten ons af bij de immer drukke spoorbaan en recreatieve plas De Lange Spier. We rondden het water verhard terwijl een waterzonnetje door het zwerk komt piepen. Camping Dennenoord wordt onze tweede rustpost. Niet te doen vanwege de immense drukte, we lopen gelijk door. Ad stuurt bij Tongeren de langere afstanden de AAbroeken in. Lekkere zompig grasland langs de Kleine AA. Aan de overkant van een steenweg lonkt iets heel anders … de Kampina ! Aanvankelijk wandelen we er over brede zandpaden dwars door de sparrenbossen. Stilaan wordt onze ondergrond ook groen van korte grassen en mossen. Martin verlaat ons, wil de 40 km lopen, wij gaan voor 30 km. Stappen recht naar de open ruimte en een zee van droog pijpenstrootje, met her en der een eenzame grillige naaldboom. De stilte is er oorverdovend, wij genieten van dit wonderlijke paradijs. Lopen door naar stilaan meer bebost bij het Belversven en riviertje de Rosep. Adje laat ons nog wat rond hossen door de Oisterwijckse bossen alvorens een derde rustpost aan te bieden. De Posthoorn heeft verse snert in de aanbieding en daar kunnen we niet aan weerstaan. Hij smaakt overheerlijk maar stelt onze spijsvertering toch wel op de proef. Dirk (Nijlen) komt trouwens tot dezelfde conclusie, vindt zijn ritme niet terug.
Innerlijk voldaan stappen we verder langs de Nemelaerweg, weer de pure natuur in, wit en groen tegemoet. Een prachtige, haast dichtgegroeide beek, vinden we geweldig. Merkwaardig ook hoe ons pad dwars over de spoorbaan loopt. Langs het gemaal stappen we een eerste keer over de Essche stroom, een vrij brede rivier die aan de Dommel doet denken. We maken een zeer gesmaakt ommetje rond kasteel Nemelaer om dan echt de Essche Stroom op te zoeken. Adje plaagt ons even met een tunneltje voor dwergjes, kop in kas dus, zelfs voor Linda. Schitterend toch, al die variatie in één tocht, zeg ik tegen Leo (Poppel). We verlaten het water, samen met de wandelaars van de 20 km. Moeten dwars door een ingezaaide akker en zoeken vervolgens brede zandwegen op. Weilanden en plantenkwekerijen (buxus) lossen elkaar af. Stilaan komt de menselijke aanwezigheid weer op ons af. Zandwegen naar vogels genoemd herbergen tientallen chalets, blijkbaar toch vaste bewoning. Ook hier vindt Olat een leuk hoekje voor de soeppost. Linda’s maag kan het nog niet aan, ik laat mij niet pramen.
De laatste etappe lopen we met Nicole (Wils). Een leuk dijkje langs een beekje dwars door de akkers. De onverharde Esschebaan en nog een strookje langs de stroom. We zijn voor ons doen erg vroeg binnen. Botsen op Peter Heesakkers en Noud wiens uitgaansvergunning blijkbaar erg kort is. Een korte babbel en ze gaan er vandoor. Komt François de l’Acier daar aan, een man van Staal ! Hij daagde ons uit en tekent netjes present. Het doet ons zo’n plezier de ouwe gabber terug te zien in ‘good shape’, daar moet op geklonken worden ! Binnen de tien minuten zwelt ons drietal aan tot een groep van meer dan 10 wandelaars. Hij kan het nog, het wandelvolkje aan hem binden. Linda & ik moeten en zullen een Duvel drinken, hij weet hoe zijn maatjes te verwennen. Met spijt nemen we afscheid van het groepje, hebben nog een uurtje rijden voor de boeg. Op de terugweg moet ik toch wel even slikken, wat was dit weer een mooie dag. Olat is steeds pure verwennerij naar parkoers en naar sfeer, naar kameraadschap onder de wandelaars. Daarom zijn wij nog steeds Nederbelgen Frans. Graag tot ergens te velde en tussen pot en pint.
Marketeers lijken neergestreken op de wandelwereld. VOS Schaffen presenteert de 1e Hugo Bonnyns tocht. Onze immer charmante super wandelaar ontvangt zijn gasten met open armen en gulle lach. En of de wandelwereld hem waardeert ! Met meer dan 2.000 zijn we om hem te feliciteren en ook wel te bedanken voor die vele leuke uren en jaren die we allemaal met hem samen doorbrachten. Eén man ontbreekt er in het rijtje, Jefke was er niet in Berchem Statie, zou ie ziek zijn ? Het is een tocht die hij voor geen geld ter wereld wou missen. Wordt vast en zeker vervolgd.
Krijgen Rik uit Bornem als treinmaatje en vanaf Aarschot een Scherpenheuvelganger uit Beernem wiens kleren nog nooit een wasmachine hebben gezien. Maar hij is vriendelijk en dat scheelt hem een hele slok op de borrel. Stappen bij wijze van opwarming langs ’t Schunaar van Diest station richting startzaal. Het is er inderdaad berendruk. Voor mij als vroeger bestuurslid natuurlijk nog erger. Ik ken er zowat iedereen en laat mij domineren door de toeloop. Martin zit op ons te wachten in een hoekje en bekijkt het gebeuren met een monkellachje. Finaal raken wij toch aan de koffie en zelfs op pad. De 30 km krijgt een lusje van zo’n anderhalf uur rondom de startzaal aangeboden. We trekken de weidse velden in met prachtige vergezichten. Koolzaad staat langzaam te vergaan, natuurlijke meststof. De zon is van de partij, vinken zetten alle zeilen bij en zingen hun mooiste liedje. Heerlijk wandelen is dit, het lijkt haast prille lente. We duiken een bos in met zijn diep ingesneden holle wegen en rotsen van ijzerzandsteen. René Smets wordt onze gezel. Moet wat calorietjes kwijt alvorens vanavond de voetjes onder tafel te steken in Diepenbeek. Voorbij het voetbalterrein van Kelberg wandelen we langs een groots bemeten zone zonnepanelen en vervolgens door een bomenkwekerij. Een aantal exemplaren worden vakkundig uitgegraven en verpakt in linnen, klaar voor transport naar hun finale bestemming.
Het is nog steeds berendruk in de startzaal, ik verdwaal haast tussen de bekende wandelaars. Maar toch geraken we weer op pad. Traditiegetrouw volgen we de Postbaan tot de bossen van Hezerheide. Spar vormt hier de hoofdmoot. We wandelen netjes de heuvel over tot aan de Zwarte Beek. Moeten vervolgens richting drukke spoorbaan en verderop naar het centrum van Zelem. Ook hier is het rustpunt te klein voor de toeloop aan stappers. We versieren een plaatsje op het podium. Moeten opnieuw een ruime lus maken. Passeren in de eerste honderden meter de Donkelhoeve, wereldberoemd in Vlaanderen dankzij Wij Heren van Zichem. Gaan dan tarmacjes lopen langs de Sint-Jansberg en duiken bij Linkhout onder een drukke baan door. Nog wat achterafjes en we mogen heerlijk slingeren door weer een ander sparrenbos. Terug onder de steenweg door, er langs en dan onverhard langs weilanden en bosjes richting spoor. Linda en ik hebben zoiets van, dit is anders dan anders.
Het is al wat rustiger bij de rustpost al ken ik er nog steeds heel wat wandelaars. Na de koffie stappen we langs kerk en kiosk de Pastorietuin in en terug naar de Zwarte Beek. Een breed zandpad loodst ons langs Hezerheide. Moeten wat straatjes lopen en zelfs een klimmetje verwerken om bij een boomkwekerij te geraken. Even wat ploeteren door de zware grond en vervolgens genieten van een heerlijk vergezicht met de Schaffense vliegplein en tot voorbij Tessenderlo. Opnieuw hebben we het gevoel van … dit is nieuw. Nog wat, ons onbekende, achterafjes , een leuke holle weg, we zijn weer bij de Postbaan. Even verder lonkt de eindmeet en den Duvel. Ik interpelleer onze gastheer over het parkoers. Kris en ik zeg ie zachtjes. Tja, goede wijn behoeft geen krans, we hadden onderweg al een vermoeden.
Martin brengt ons naar het station in Diest. Onderweg pikken we Herman op. Moeten hollen tot de trein naar Antwerpen. Onze vriend, met wapperende lokken, valt haast op de schoot van de dame naast hem. Wij kunnen onze lach nauwelijks onderdrukken … een mooier voorbeeld van ‘la belle et la bête’ maakten wij zelden mee ! We stellen de chique Madame gerust, Herman is best wel een lieve kerel.
Toch kiest ze het zekere voor het onzekere en verhuist naar een vrij bankje in Aarschot. Tja, een wandelaar maakt wat mee …
De chauffeur van De Lijn doet in Hemiksem een ‘NMBS-ke’ deze morgen. Komt een kwartiertje te laat en maakt geen haast tijdens zijn rit tot de Antwerpse Rooseveltplaats. Resultaat, we zijn onze verbinding met de snelbus naar Turnhout kwijt en wij niet alleen. Tja, was duidelijk Afrikaans uur deze morgen ! Een halfuur later komt de gewone lijnbus die ons mits ‘sight seeing tours’ ook tot Beerse brengt. Zijn zodoende een klein uurtje kwijt maar ons goed humeur niet. Tussen de vele bekenden in de startzaal ook Diane & Rudy die komen uitwaaien van hun clubfeest. Zoals gewoonlijk vertrekken wij toch alleen. Het opwarmertje bestaat uit park De Echelpoel bij het gemeentehuis van Beerse. Moeten vervolgens een straat en drukke steenweg (fietspad) volgen om een villawijk in te duiken. Stappen daarna langs enkele mooie sparrendreven om een eerste keer te pauzeren in het Gielsbos. Het zaaltje zit overvol, gelukkig vinden we buiten een plaatsje ‘onder zeil’ bij de hondenvrienden.
De lokale lus stuurt ons aanvankelijk de sparrenbossen in. De zon is volop van de partij. Warmt zo goed ze in deze wintertijd kan het bevroren land op. Een lange Boskant loodst ons door de bebouwing van Vosselaar. Aan de overkant van de snelweg zijn we door onze beproeving heen. Domeinbos Grotenhout is een zaligheid met zijn prachtige lanen en ruime plas. De zon strooit kwistig met lichtbundels tussen de ranke sparren door, heerlijk ! Daarna wordt landelijk tarmac langs ondermeer het kapelletje van Het Laar ons deel. Bruggen en tunnels loodsen ons terug voorbij de snelweg en naar een strook sparrenbos. De drukte in het zaaltje van Gielsbos lijkt wat afgenomen. De helpers happen er naar hun tweede adem, hebben het moordend gehad.
Wij hebben een lange etappe naar de tweede rustpost voor de boeg. Duiken de sparrenbossen van ondermeer het Lijsterpad in, mij bekend van het Sniederspad. Lopen in een weidse boog om de camping van de Lilse Bergen heen tot bij de snelweg. Bergen en dus krijgen wij ook een heuveltje en wat zanderige ‘bumps’ te verwerken. Vanaf het Lilse golfterrein gaan we brede zandpaden bewandelen. Zij voeren ons het bos uit naar het tarmacje van de Lilsedijk. We lijken kortere afstanden op te pikken bij de bossen van Edelaar Schrieken. Gaan heerlijk meelopen met riviertje De Laak aan de bosrand. Bij een nieuwbakken KMO zone weten we de rust nabij. De politie, onze vrienden, loodsen ons veilig de drukke baan over tot de rustpost. We komen er M & M tegen, die het hier blijkbaar ook naar hun zin hebben.
Pauzeren doen we buiten op een bankje. Zelfs uit de zon is het best aangenaam, midden januari nota bene ! Hebben een lusje van ruim 5 km voor de boeg. Rondden de KMO zone om weer in De Schrieken te belanden. Prachtige Kempense zandbossen toch weer. Tot onze verbazing mogen we ook ettelijke honderden meter ploeteren door stuk gereden zand/grint paden, dankzij de bosbouwers. We slaan de pauze bij de KMO zone over. Lopen gelijk door voor de laatste 2500 meter huisjes kijken. Hebben nog ruim de tijd voor onze Duvelke, een tweede is er niet meer beschikbaar. Meer dan 2200 wandelaars vandaag, toch wel een mooie beloning voor de organisatie. De Lijn brengt onze deze keer wel klokvast terug naar Hemiksem. De batterijtjes zijn weer geladen voor een als pittig aangekondigde week bij de baas …
Het kappersbezoek noopt ons tot het zoeken naar wandel alternatieven. Gauw gevonden deze keer. We nemen de trein tot Aarschot en gaan dan knooppunten wandelen tot de ‘officiële’ tocht in Herselt. Komen Jefke tegen in Berchem station en zo hoort het ook. Hij reist naar dezelfde wandeling maar dan over Herentals en dus met de bus vanaf dat station. Een optie die mij compleet ontgaan was. Tussen Aarschot en Herselt bedraagt de kortste afstand zowat 16 km, spek naar onze bek toch. Beginnen er aan met een prachtig uitzicht over de Demer en de ’s Hertogenmolens. De zon is al volop van de partij als we de Demer verder stroomopwaarts volgen tot het kerkje van Langdorp, ruim 4 km verder. Moeten dan een deels beboste heuvel over tot het … station van Langdorp ! Kiezen er letterlijk het Hazenpad richting sparrenbosjes en even verder de kerk van Gijmel. Door het kiezen van de kortste weg moeten we nogal wat beton verorberen zoals de slingerende Loopgatstraat. Het weze zo. Bij Langdonken volgen we onverhard langs beek en dwalen vervolgens door het witte pijpenstrootje in het moeras. Dan komen de slingertarmacjes terug aan bod tot de bebouwing van Herselt. We kruisen het wandelparkoers van de Lustige Stappers, althans de lus van de 11 km. Onze naamgenoten uit Halen zijn er al op pad. Het Orgelstraatje zet ons af in het dorpscentrum en even verder de druk beklante startzaal. Hoog tijd voor een pauze en het versterken van de innerlijke mens. Zijn intussen al zo’n drie uur onderweg.
Mama Jeanneke tekent present, wordt morgen 82. Gelukkige verjaardag en dat we je nog dikwijls ‘tegen ons gilée’ mogen trekken ! De langste afstand lopen we vandaag niet, interfereert te veel met de tocht van vorige week. Bij een zure hemel gaan we op pad langs Het Rot voor een lusje van 8 km. Vuldershoek stuurt ons naar meer bebost gebied. We doorkruisen verhard en onverhard langs spar en rododendron tot het Roofvogelhof. Brengen een bezoekje aan deze wel bijzondere plaats met zijn vele vogels. Een muisgrijze uil met grote natuurlijke ‘bril’ trekt mijn aandacht. Helaas, telkens ik zijn prachtige kop op een foto wil vastleggen draait hij zijn ogen van mij weg en laat een schril ‘i-hi-i-hi’ horen. Tot viermaal toe daagt hij mij uit om net voor het afdrukken zijn show op te voeren. Linda giert van het lachen … ik wordt hier voor ‘uil’ genomen ! We wandelen verder nagenietend van deze toch wel bijzondere ervaring. Langs veldwegen, sportterreinen en een witte wijk bereiken we opnieuw de zaal. Tijd voor een pauze en een babbel met Ilse & Kris. Tot volgende week bij de Hugo Bonnyns tocht !
We lopen als afsluiter het lusje van de 5 km. Aanvankelijk uiteraard huisjes kijken langs ondermeer de Sint-Servatius kapel (1823). Toch ook nog met een mooie strook natuur langs weilanden en wat bosjes tot we opnieuw de sportterreinen bereiken. Hebben nog tijd voor een paar Duvelkes en een babbel met Karmijn tot de bus. Geen probleem deze keer met de trein in Aarschot, hij rijdt volgens het boekje tot de Koekenstad. We zijn weer een ervaring rijker en morgen weer paraat.
Ik heb een leuk reisje bedacht voor vandaag. Een maatje treinbegeleider wenst ons goede reis vanaf Brussel-Centraal. We wandelen door het nog stille Brussel langs de Grasmarkt en de Beurs richting modeshops van de Dansaertstraat. Zeggen dat in mijn jeugd dit een verloederde buurt was, nu trendy en place to be. Maar busje komt zo, brengt ons linea recta naar de Ninoofse Steenweg, langs de Gare de l’Ouest de stad uit, Vlaams Brabant binnen. De vriendelijke chauffeur zet ons af aan de juiste halte. Met een Franstalige Brusselaarster als gezel zetten we koers naar de ruime startlocatie in de Roosdaalse tuinbouwschool.
Omstreeks 09:00 zijn er al ruim 600 wandelaars vertrokken. Bij een zonnig weertje trekken ook wij ons op gang. Ontdekken een bushalte van een andere lijn in de onmiddellijke omgeving. Parkoersmeester Jef zorgt meteen voor een opwarmertje langs het Pastoriebos tot de kerk van Ledeberg. Berg inderdaad. Het uitzicht is er magistraal met zuidelijk de Zeppos windmolen prominent aanwezig. De eerste veldwegjes liggen er vettig en kleverig bij, de toon is gezet. Het stoort ons helemaal niet als we even verder over een betonbaantje langs het Roosdaalse geboortebos lopen tot de kasseitjes van Strijtem. Inderdaad voor elke wat wils deze eerste 5 km.
Het is erg druk in het kleine zaaltje. We begroeten er vele bekenden. Linda laat zich meteen een uiensoepje met gemalen kaas smaken. Ik blijf bij mijn ochtendlijke verslaving, koffie.
De lokale lus, alleen voor de 32 km, stuurt ons weg langs de Molenweg, een achterafje tot een school. We gaan klimmen door natuurlijk vettig veld en volgen een verdieping hoger de Looyeweg, zeg maar enkele kerkwegels. Aan de rand van een natuurgebiedje bedenkt Jef zelf een wilgenpad. We ploeteren er ons doorheen en volgen daarna een diep ingesneden beek. Nattere delen zijn vakkundig bedekt met een dikke laag ‘schafeling’ zodat we er ongeschonden doorheen komen. Krijgen nog een prachtig uitzicht op de Strijtemse kerk cadeau en kunnen vervolgens weer gaan rusten. Even bijpraten toch ook met een echtpaar nieuwbakken leden van Heidetochten en clubmaatje Lydie met gezellen.
De eerste 11 km zijn vlot verteerd, we gaan weer op pad. Zoals de buur uit Giesbaarge dat doet, stuurt ook Jef ons voortdurend op en neer door het golvende Pajottenland. De langere afstanden krijgen nog wat veldpaden onder de sloffen geschoven. We wandelen zelfs letterlijk diagonaal door een geschoren maïsakker. Pinijzekets lees ik op het straatnaambord. Pinijze als vervlaamsing van het Franse ‘punaise’ of duimspijker. Kets lijkt dan weer te staan voor heuvel of golving in het landschap. Meidoornhagen, kerkwegels, prachtige vergezichten, we genieten er van. De Natteweg loodst ons door een nieuwe woonwijk met design woningen tot hoog in de heuvels. Een lint van wandelaars slingert zicht terug naar het dal en het Monniksbos. Even wat verwilderde begroeiing en we bereiken Liedekerke en de tweede rustpost. Gelukkig is ie ruim bemeten want hij loopt overvol met wandelaars, helpers hebben er handen te kort.
Ook nu leeft Jef zich uit in de kerkwegels. Niet iedereen blijkt even vlot in het lezen van de pijlen, wij slaan er ons moeiteloos doorheen. Waar de langere afstanden stilaan terugkeren naar Lie’kerk krijgen we een prachtig uitzicht tot Ledeberg cadeau. Een wilgenpaadje langs beekje loodst ons Pamel binnen. We lijken langs een makkelijk onverhard pad tussen weilanden terug naar de rust te lopen. Niks blijkt minder waar te zijn. Waar weiland bos wordt gaan we ploeteren door gitzwarte grond. Beekjes stromen over ons pad. Ik ben in mijn nopjes, Linda verdedigt zich kranig. Terug een bergje op, we pauzeren een laatste keer, opnieuw in Liederkerke. Alle vrienden wandelaars, Zottemie op kop, zijn vol lof over de prachtige en gevarieerde lus. Sabine & Freddy doen het rustig aan, het zere pootje ter wille. Ik feliciteer Jef met die mooie lus. De paden lager er van voor mijn tijd, is zijn minzaam maar ook fijn humoristisch antwoord. Weinigen die je zo de mond kunnen snoeren, zal Linda opmerken.
De laatste etappe begint sappig. Eerst terug het bergje af en dan de vallei van de Palitsebeek door, het betere schaatswerk. Even op adem komen denkt Jef en hij stuurt ons door de goed begaanbare voetwegen 49 & 50. Hoog tijd voor de grote finale. We zetten in met een ploeterpartij door de Pamelse Meersen. Pauzeren even bij het tarmacje langs het Molenhof en zijn visvijver. Zetten tenslotte een lange trage klim in door stille akkers en weilanden. Pfff, eenmaal boven nog een laatste keer genieten van vergezichten, noordelijk tot Ninove, zuidelijk nog eens de Zeppos molen. We ploffen op onze stoelen en laten ons het Duvelke smaken. Mooi werk van Jef en zijn maatjes, de meer dan 2200 wandelaars hebben ze dubbel en dik verdiend.
We reizen terug via de bushalte die we vanmorgen ontdekten. Moeten daarbij wel overstappen aan het busstation van Dilbeek. Een groepje van een 10-tal Antwerpse wandelaars zijn ongerust. De beoogde bushalte in Brussel blijkt niet bereikbaar vanwege de Kerstmarkt. Ik stel hen gerust, ken de weg tot Brussel-Centraal uit het hoofd, ‘ket’ als ik ben. Vanaf de Ninoofse Poort loodst ik hen naar Dansaertstraat en Beurs. We reizen allen samen in een overvolle trein tot de Koekenstad. Thuis wacht de choucroute een tweede keer en het werk voor Beneluxwandelen. Het eerste wandelweekend van 2014 bracht zijn verrassingen. Nog 51 te gaan dit jaar …
Blauberg is in het weekend onbereikbaar met het openbaar vervoer. De eerste bussen tot Herselt ( 4 km uit de buurt) rijden pas vanaf 10:00. Linda komt met een alternatiefje aandraven. Wandelknooppunten ‘De Merode’. Het treinclubje in Berchem station is weer paraat. Allen reizen ze tot Bilzen, behalve wij natuurlijk. In Aarschot verlaten we onze vrienden en wachten een kwartiertje op het boemeltje dat ons naar Zichem brengt. Gaan er de Westelse Baan op voorbij Huize Ernest Claes, zeg maar de woonplaats van De Witte. Lopen door Bredestraat en Zandstraat in de ochtendlijke stilte richting Abdij van Averbode. Komen even in de problemen wegens onduidelijke markering maar hebben terreinkennis. Lopen de sparrenbossen in onderaf de Weefberg. Haast linea recta gaat het nu, wel over meerdere kilometer, over zand- en bospaden. Langs meerdere vennen in wording ook. Worden finaal een bepaald modderig paarden pad opgestuurd. Ploegen ons een weggetje langs zijn rand, oplettend niet te struikelen over de vele bramen. Ruim 8 km geeft het optelsommetje aan, wij doen er iets minder dan twee uur over. Kilometers met een rek dus.
De tocht zelf vertrekt uit dezelfde zaal waar voor een paar weken de Grashoppers ons uitnodigden. Herentalse Wandelclub blijkt echter wel ettelijke eurocentjes duurder in zijn consumpties. Indexatie per 01/01/2014 ? Gezien hetgeen wij al in de beentjes hebben beperken we ons tot 15 km, netjes egaal verdeelt mits twee rustposten in Bergom. We wandelen tijdens het eerste derde langs Kleine Hees en andere asfaltwegjes richting bosdreven van Hertberg. Komen heel wat bekenden tegen waaronder Berreke van Vos Schaffen waarmee we ‘een klappeke’ doen.
De tweede lus is meteen ook de mooiste. Aan de overkant van de steenweg t.o.v. kasteel De Merode zoeken we de Grote Nete op. Slingeren heerlijk mee langs de meanders van de bruingekleurde, redelijk snel vliedende rivier. Duiken als terugweg de bepaald vettige paadjes in van de Kwarekken, nat gebied doorstroomt door vele beekjes. Bij het waterzuiveringstation weten we de rust post alweer nabij. Komen er zowaar Freddy & Sabine uit het verre Ingelmunster tegen. Sabine’s gretigheid blijkt te sterk voor het nog weke voetje. Er dient gas (lees kilometers) te worden terug genomen. Ze verliest er haar immer gulle lach niet bij en zo hoort het ook.
Het laatste stukje stuurt ons langs Bergomsveld terug de bossen in richting Mie Maan. Kwetsbare stukjes groen zijn vakkundig afgesloten voor oprukkend wild. Wij kunnen er via poortjes dwars doorheen. Ruilen het onverhard voor een fietspad in het groen dat ons tot de bebouwing van Blauberg voert. Hoog tijd voor een Duvelke. We hebben nog een uurtje te gaan tot station Testelt. Maar eerst nog een leuke verrassende babbel met een ex-collega die haar eerste stapjes zet in de wandelwereld. Welkom ! We volgen langs de knooppunten een hele tijd een lus van de 30 km door de sparrenbossen richting Wolfsdonk en verder. Botsen op een bordje met knooppunt 420, niet vermeldt op onze kaart. Volgen onze intuïtie langs Boterheide en komen inderdaad op punt 269 uit zoals gepland. Doen dit nog eens dunnetjes over bij punt 421. Intussen tikken de minuten weg, het licht van de overweg springt op rood net als wij er aankomen. Moeten hollen trap af en op net op tijd voor het boemeltje tot Diest. Daar stappen wij over op de trein naar Aarschot en Antwerpen. De NMBS heeft nog een verrassing voor ons in petto. Bij het wisselen van richting in Aarschot hoor ik het meteen, de loco krijgt stroom maar kan ze niet omzetten in tractie. De meeste passagiers, solden shoppers vanuit Hasselt, worden zenuwachtig. Linda niet, die ‘doet een tukje’. Tja, een klein uurtje later kunnen we met een andere trein toch tot in Antwerpen boemelen. Thuis wacht een lekkere choucroute …
Voor alles natuurlijk onze beste wandelwensen voor weer eens een spetterend stappersjaar 2014. Wij kijken al uit naar de vele mooie parkoersen, de verrassende wendingen, de gezellige uurtjes samen, onderweg en uiteraard ook tussen pot & pint.
Intussen hebben wij de aftrap al gegeven stilletjes onder ons tweetjes. Jefke & Hugo waren al vroeg present in Berchem station richting Torhout. Wij hadden andere plannen, stappen rond en door Leuven dankzij de GR 128-Oost. De jonge feestneuzen op het boemeltreintje waren stilletjes, uitgefuifd. Bij Leuven station geen enkele café open, alleen maar een Panos zaak. Moet zowat de enige ochtend van het jaar zijn dat de uitzuipers er niet terecht kunnen voor hun levensgrote Stella van ’t vat. Het is nog frisjes als wij richting Diestse Steenweg en Inbev-vestiging stappen, het is dan ook nog maar 09:00. Ik ken er het parkoers haast uit het hoofd. Onder de spoorbrug door en dan langs het fietspad tot de laan met de geknotte platanen. Geen hond komen we tegen. Wandelen rond de vijver van het Provinciaal Domein tot de wandelboom zowat onder de toren van Abdij Vlierbeek. Onze eerste etappe volgt de hoofdroute van GR 128 langs paden door de vlakte, Kloosterdijkpad, Negenbunderspad & Lovensvoetpad. De Kesselse bergen vormen onze achtergrond, we lopen er netjes omheen ! Kiezen voor de golvende paden van het Lindenbos. Een onzichtbare specht tokkelt er lustig op los. Een pittige afdaling zet ons af bij de kerk van Linden. We doorkruisen het dorp en kiezen aan de overkant voor het Rozenpad, even verder het Heidebloempad. Lekker klimmen over vettige paadjes, langs koolzaad en met een prachtig uitzicht op Leuven. Steeds hoger gaat ons pad tot de Trolieberg. We zakken een verdiepje en vinden plots geen markeringen meer. Tegen onze gewoonte in keren we niet op onze stappen terug maar zakken de vallei in langs het Lopad en zijn kasseitjes. Zijn duidelijk van het juiste traject afgeweken maar weten welke richting uit. Stappen door het parkje aan de Platte Lostraat tot steenweg en kerk. De Abdij van Park, ons einddoel, ligt recht vooruit. Door stille straten met werkman huisjes bereiken we de brug over het spoorknooppunt en de GR markeringen. Net voor de abdij kiezen we het pad rechts naar het Philips gebouw. Aan de overkant, op de Leuvense ringweg stappen we vanaf Leuven Centraal terug naar het station. Zijn ruim drie uur onderweg. Een paar uitzuiperskroegen zijn open en dus kunnen we er een koffietje gaan drinken. De gelagzaal is al goed beklant en de drieëndertigers gaan er vlotjes over de toog.
Voor ons tweede rondje trekken wij opnieuw naar de Diestse Steenweg. De zijarmen van de Dijle worden een steeds weerkerend gegeven tijdens ons lusje door de universiteitsstad. Moeten daarbij zelfs onder een appartementsblok door naar de Sluisstraat. Wandelen door het hofke van de St-Geertruikerk en komen even verder bij de Vismarkt uit, nu parkeerterrein. De Mechelsestraat stuurt ons door een winkelcentrum tot we even verder het stadhuis van Mr. Tobback mogen bewonderen. In het Muntstraatje is de Domus helaas gesloten. De Oude Markt wordt ontsierd door een joekel van een ijsbaan. Toch ruikt het er nadrukkelijk naar aangespoelde Stella. Voorbij de Sint-Antoniuskapel zoeken we opnieuw het water op en een heuse watermolen, de Dijlemolens hoe kan het anders. Vrijwel alleen kuieren we door het vernieuwde Groot Begijnhof. Een tunneltje loodst ons naar OHL en de campus Arenberg. We lopen er over een Finse piste en door het groen tot het imposante gelijknamige kasteel en zijn park. Pauzeren is er niet bij want vrijwel alle horecazaken zijn gesloten. Een lange dreef terug richting OHL, een achterafje en de spoorbaan, we staan zo weer bij de Abdij van Park. Kunnen het ons klimatologisch zowaar permitteren even tot rust te komen op een bankje uit de wind !
We wandelen opnieuw langs de Philips gebouwen en duiken aan de overkant van de ring de binnenstad in. Werkman huisjes, studenten logeer- en studeerruimtes komen nu aan bod. De Tiense Steenweg en de Bondgenotenlaan liggen er haast verlaten bij. We sluiten af in de uitzuiperszaak van daarstraks waar een negerin goedlachs voor de show zorgt. Net als Svenneke trouwens in zijn Baal, de breed scherm televisie brengt alles haarfijn in beeld. Hoog tijd voor de trein terug naar de Koekenstad. Aarschot en Heist passeren we in diepe slaap verzonken. Worden allebei in Lier wakker. De combinatie van de gezonde Leuvense lucht en het Duvelke hebben hun werk gedaan.
