Vorig jaar wandelde ik een leuke tocht van de Dauwstappers in Lier. Zij verkassen nu naar Lint, een mij totaal onbekende omgeving. Proberen dus maar. Heb afgesproken met Martin (Roosendaal) rond 09:30 want de maximale afstand bedraagt slechts 25 km. Het parkoers blijkt te bestaan uit twee lussen van respectievelijk 5 en 20 km.
Eerst de korte opdracht dus. Dwars door het dorpscentrum en een best wel leuk Gemeentelijk Park. Nog meer stratenloop tot een natuurgebiedje met vlindertuin, Luitersheide. Terugkeer naar de startzaal door een nieuwbouwwijk en opnieuw het Park van daarnet. En toen was er koffie op een geïmproviseerd terras. De zon priemt zo stilaan door het grijze zwerk.
Terug op pad, langs de spoorbaan van Mechelen naar Lier (denk ik). Via een houten hek, stappen we door volkstuintjes en een nattig bos. Het pad vervolgt door weilanden waarbij Bella het gras groener vindt aan de wandelaarskant van de draad. Wij stappen dan maar letterlijk door de weides tot een paar grote boerderijen. Helaas daarna opnieuw tarmac en wijken tot voorbij het station van Kontich-Kazerne, wat tegenwoordig Kontich-Lint noemt. Pauze in een schooltje. Mijnheer de agent regelt het verkeer, een wielerwedstrijd voor dames in goede banen leidend. Hij blijkt zelf ook een wandelaar te zijn maar ‘today on duty’.
We doen opnieuw een terrasje en vervolgen onze weg langs de Willem Weg. De omgeving wordt landelijk, de bebouwing schaarser. Verhard en onverhard wisselen af dwars door de velden met patat en chrysanten. En dan is het plots feest ! We mogen zo’n 600 meter over de Oude Spoorwegberm wandelen. Pure bosstrook inclusief hindernissen bestaande uit balkjes en vlondertjes. Heerlijk ! De kerk van Waarloos komt in zicht en onder haar toren ligt het Brouwershuis. Blijkt onze rustpost te zijn en is een pracht van een staminee in grootmoeders stijl. Wij doen uiteraard een uitgebreid terras samen met heel wat wandelvrienden. Martin en Nicole (Stroboer) voeren een geanimeerd gesprek. Ik moet lachen, telkens weer ‘botsen’ zij over hetzelfde onderwerp.
Maar er moet nog gewandeld worden, we hebben nog 8 km voor de boeg. Stappen door het lokale speelbos en vervolgens over een graspad langs een paar grote hoeves. Helaas wordt het snel weer tarmac lopen in een open landschap grondgebied Duffel en Duffelshoek. Even wat afleiding bij de Boskapelletjes en een laatste strookje natuur, de finish wenkt. Een laatste wandelaarsdrankje, een laatste onderwerp van gesprek, onze zondagse wandeling zit er op. Ik ben een beetje teleurgesteld over het gebodene maar we hadden zo veel om over bij te praten. Merci Martin voor het luisterend oor en de gezellige dag.
23.09.2017 Marching Team 11de Bataljon Genie Burcht
Had ik voor vandaag een zelf uitgedachte 50 km voor ogen, mijn linkerbeen is daar niet klaar voor. Kies dan maar voor iets tussen wijs en eigenwijs in. Rond 09:00 brengt de veerboot van ’t Callebeek mij naar de overkant van de mistige Schelde. Ik vervolg mijn weg door de potpolder van Bazel tot het dorpscentrum, goed voor 3 km stappen. Geen pijltjes onderweg, dus Onze Jongens hebben een andere route uitgetekend. Neem bus 99 tot de Burchtse kazerne van de 11de Genie. Ons aller Herman zit er al van een soepje te genieten. Linda Minne was blijkbaar een vroege vogel, haar fiets staat tweede in de rij bij het inschrijflokaal. Maximaal 21 km zegt de militair bij de scanning, je zal zelf iets moeten breien indien je een langere afstand wenst. Ik raadpleeg de parkoerstekeningen en kies voor 5 km en het grootste stuk van de 21 km, die naar Kruibeke voert. Kan ik straks mijn weg verderzetten naar het veer in Bazel.
Maar eerst dus de lus van 5 km, een bewuste keuze. Ze voert vrijwel meteen naar het nabij liggende Fort en zijn wilde natuur. Heerlijk wandelen dus door haast ongerepte bossen en langs waterplassen. Behoorlijk pittig ook met zelfs een strookje trappen. Het zonnetje komt er stilaan door en dan is het puur genieten. Terug in de startzaal babbelke doen met de Hobohemmers, tegenwoordig altijd met z’n vieren. Ik waarschuw voor een ‘tricky thing’. De laatste kilometers van de langere afstanden zijn gemarkeerd als 5 – 7 km. Breng dit ook onder de aandacht van de organisatie, leidt tot verwarring bij menig wandelaar.
Op pad dan voor de 21 km. Over het tarmac in het groen van de Heirbaan, voorbij een kleiput in ontginning en parallel met de E17. Bij een aardbeienteelt in aquacultuur draaien we de polder in. Gewoon blijven tarmacjes lopen langs hoeves, hun weilanden en maïsvelden. Lange Jan loopt eventjes mee tot de volgende geo-caching hem van het parkoers haalt. Pauze centrum Kruibeke in een zaal van het gemeentehuis annex brandweer. Tijd voor een babbelke met clubmaatje Ghislaine die een rondje voorsprong heeft.
Op pad dan voor de langste etappe van ruim 8 km. Langs achterafjes en een strookje landdijk de bebouwing uit. De Polder in met de fabrieken van Umicore nadrukkelijk aanwezig op de tegenoverliggende oever. Aan onze wandelkant genieten van uitzichten op de vele Kruibeekse plassen. De dijk langs de Schelde is een redelijk drukke bedoening. Een lokale wielerclub blijkt er tussen Kruibeke en Bazel hun kampioenschap tijdrijden te houden. Veel hinder hebben we gelukkig niet van elkaar, dankzij wederzijds respect. Bij een stuw duiken we onderaf een strookje onverhard in afgezoomd met een massa gele bloempjes. Zodoende bereiken we de overzet van Kruibeke naar Hoboken. Wenden de steven en wandelen via een landdijk en prachtige uitzichten over de omgeving terug naar rustpost Kruibeke. Tijd voor een wandelaarsdrankje.
Ik wandel opnieuw een eindje van de lus maar stap bij de landdijk resoluut richting Bazel. Langs de Verkortingsdijk terug naar het veer. Lokale neringdoeners hebben er de ganse zomer en alleen tijdens het weekend een terrasje geïnstalleerd. Ik blijf er een klein uurtje zitten genieten bij een stralend zonnige namiddag. Met de veerboot van 17:00 terug naar Hemiksem, heb er een kleine 30 km opzitten, is momenteel voldoende.
Als ik in het mistige Herentals de bus neem zit Luc (Kessel-Lo) er al een uurtje op. De derde wandelaarster houdt netjes de haltes bij tot de kerk van Lichtaart, kunnen wij een babbeltje doen. Nog meer bekend volk in de startlocatie natuurlijk met onder meer Jacqueline en Sigrid. Ik zal ze geen van allen nog tegenkomen tijdens de tocht want loop weer eigengereid vandaag. Gezien mijn late start-uur en ik graag ’s avonds tijdig aan mijn Beneluxwandel-oefening begin kies ik voor 24 km zijnde 4 + 20. Loop bij de eerste bocht al fout en gewoon rechtdoor, nog niet echt bij de les. De oranje pijltjes zijn nochtans duidelijk. Er volgt meteen een eerste oefening door het nog natte sparrenbos. Eindigt met de Pastoor Dergentstraat tot de startzaal, bereikt na 50 minuutjes stappen. Zijn mijlen en geen kilometers gromt Xavier uitgebreid. De extra’s krijg je er gratis bij makker !
Ik stoom gelijk door langs Kattenhagen de volgende Kempense sparren tegemoet. Bij de lokale uit de kluiten watertoren kom ik Josée tegen (wij noemen haar de rosse van Lichtaart). Korte groet en ik loop door achteraf een camping. Ruil mulle, natte ondergrond even voor een fietspad. MTB’ers zijn hun parkoers aan het uitzetten. Krijg een afwisseling van ‘bumps’ en vlakke stroken onder de sloffen geschoven, spar en een ondergroei van jonge berk. Stilaan priemt een weldadig zonnetje door het grijze zwerk, het wordt een aangename wandeldag. Passeer het Hofke van Bayot, herinnering aan een donker lokaal gebeuren tijdens WO I. Ruil na 5 kwartier het bos in voor maïs en hoeves, de pauze wenkt bij een tomatenkweker. Blijk 2:15 onderweg geweest te zijn voor 11,5 km – Xavier blijft mompelen.
Heb een lokale lus voor de boeg van ruim 7 km. Begroet Wannes en Peter Van Der Meijs en ga op pad. Laantje langs de spoorbaan die naar Turnhout leidt en vervolgens langs de hoeves van Eindeke terug de bossen in. Halfopen terrein toont ook weilanden en plukken heide. Bij een prachtig stil ven blijven we met z’n allen even staan. Hovaardig schrijdt een grote witte reiger met uitgestrekte hals door het lage water. Hij is hier ‘the king’. Schitterende vogel. Gisteren had ik het geluk op het Noordelijke eiland van de Rupel in één oogopslag zowel een witte als vier blauwe reigers te mogen aanschouwen evenals twee jonge ooievaars. Genieten ! Ik wandel verder door heerlijke zonnige laantjes langs jonge berk en donkere spar tot bij onze tomatenboer.
Hoog tijd voor een wandelaarsdrankje en dan weer op pad voor de laatste loodjes. Tussen de gehuchten Hoebenschot en Achterlee door opnieuw de sparrenbossen in. Onverhard met grote plassen en asfalt fietspaden lossen elkaar af. Mag eindelijk weg van de rechte wegen en doe wat ik graag doe, slingerpaadjes door het groen. Als ze dan ook nog speels op en neer gaan langs trapjes en boomwortels ben ik helemaal in mijn sas. Aan alles komt een eind. Vanaf de kapel Onze-Lieve-Vrouw in ‘t Zand brengt een korte stratenloop mij bij de finish. Gauw een Duvelke ‘soldaat’ maken en hop naar de bus. De omgeving is mij uiteraard super bekend maar toch was het weer een fijne wandeldag. Bedankt Jules en zijn Pompoenen.
Uit het ruime aanbod selecteer ik vandaag toch een klassieker. Even onrust als de eerste tram aan ’t Schoonselhof met vertraging komt opdagen, maar de bestuurder weet van wanten. Heb zelfs nog de tijd voor een Panos koffie alvorens de trein naar Leuven te nemen. Lea & Jan zijn er ook weer paraat perron 6 voor bus 2. Starten doen we vandaag in de gigantische ruimtes van het H. Hartinstituut te Heverlee. De Vlaanders zijn goed vertegenwoordigd met busreizigers van Roal Benti, De Schooiers en de Boerenkrijgstappers. Inschrijven en wegwezen, plan wat meer stapkilometers vandaag. Traditiegetrouw vanaf de schoolgebouwen door een statige dreef tot de kerkhoven van paters en militairen. Dan wachten de uitlopers van het Zoniënwoud. Mentaal vlot het niet te best tot ik clubmaatje Ghislaine oppik. Is een lieve madam en dus kan ik mijn hart eens luchten, waarvoor mijn dank. We passeren het klooster van Blanden, voetwegels loodsen ons onder andere langs een molen die lijkt omgebouwd tot woonerf en na 5 km bereiken we de eerste pauze, een mij onbekende sporthal in Blanden.
Onze wegen scheiden, we lopen niet dezelfde afstand. Ik heb een lus van 9,6 km voor de boeg. De drukke baan naar Waver over en dan langs Voetweg 14, een achterafje. Na een splitsing zachtjes klimmen langs weilanden en een monumentaal beeld van een torenvalk tot de militaire basis van het Meerdaalbos. We zullen een ruime rechthoek lopen over brede paden afgezoomd met statige beuk. Ik kom slechts 4 wandelaars tegen, een groepje Boerenkrijgstappers die elkaar veel te vertellen hebben. Het is overigens lekker wandelen in het koele bos. Waar het zonlicht door de bomen schijnt dansen de muggen. Verder de absolute rust, windstil en hooguit al eens wat geritsel in het struikgewas. Vrij droge ondergrond ook en als er toch al eens wat modder is kan je er perfect rond open. Terug in de open ruimte straalt het zonnetje over de weilanden. We dalen zachtjes over een plankenvloer tot de Waverse steenweg. Kom ik Peter tegen die wat laat vertrokken is. In de rustpost ook Kareltje Ranstuil, herstellend van een ‘revisie moteur’ maar kwiek als altijd.
Blik op de klok, 12:00 voorbij. Ik sla de extra lus van 5 km over, heb voor straks andere plannen. Stap dus terug naar de Voetweg 14 en kies bij de splitsing voor rechts richting Vaalbeek. Zelfde bos, andere naam Heverleebos. Opnieuw lange beukendreven tot de Filosofendreef ons afzet bij de bewoning. Rustpost Woudlucht, jarenlang een oud schoolgebouw, nu een hypermoderne omgeving. Korte babbel met Bart die toch wel wat voorsprong heeft, Annemieke uit Bornem ook.
Verwacht echt veel van de laatste lus ruim 7 km lang. Langs de Huttelaan en vervolgens dwars door de prachtige bostuin van een klooster. Kasteel Arenberg komt in zicht. Daar gaat het uiteraard ook naartoe en we zwerven uitgebreid over de lanen van ‘’t Sportkot’. Er heeft een sportieve happening plaats ‘in ’t bruin’, geen Vlaming te bekennen. Nauwelijks wandelaars ook en ik stap in mijn eentje langs de helder beek voorbij Alma 3. Strook langs een bouwwerf dan om de beboste omgeving van Egenhoven te bereiken. Een grindpad gunt ons een prachtig overzicht van Universitaire gebouwen. We lopen dwars door zo’n site heen en dan langs een kasseitje terug naar Woudlucht.
Ik nuttig nog een wandelaarsdrankje en start de laatste loodjes. Van witte villa’s gaat het over in gegoede burgerhuizen naar sobere werkmanswoningen tot de Naamsesteenweg. Ik loop gelijk door richting Leuven centrum en het station. Kies daarbij bewust voor niet toeristische straten ‘Louvain insolite’. Ben ruim op tijd voor de trein naar de Koekenstad. Best wel een aangename tocht vandaag maar voor de kenner van de omgeving een beetje alledaags, passe-partout zeg maar. De startplaatswijziging zit daar misschien wel voor iets tussen.
Ik begin mijn dag als ram(p)toerist. Toch wel een speciaal gezicht de snoet van een trein boven op de stootblokken te zien staan in Antwerpen-Centraal. Was mijn oorspronkelijk plan naar Bergen-Op-Zoom wandelen te gaan, de weergoden beslisten er anders over. En gelukkig maar want de geplande A’dammer wordt aangekondigd met 22 minuten vertraging. Was mijn verbinding in Roosendaal dus kwijt geweest. Op mijn gemakje dus naar spoor 21 (in de kelder). Uit ervaring want alle signalisatieborden zijn door de machinist van gisterenavond ook aan flarden gereden. Amaai, een gans station dat op één ‘plomb’ draait ? Verder niks aan de hand, met de Charleroi rechtstreeks tot Braine-l’Alleud, bakermat van Les Marcheurs du Hain. Onder een stralend zonnetje een halfuurtje stappen van het station tot in Ophain-Bois-Seigneur-Isaac, hoe verzinnen ze het ! Kom er meteen Lange Jan van de Police de Bruxelles tegen. Het geurt inderdaad naar vers gebraden kip op het plein, wat mij uiteraard tot een geintje verleid.
Ik wandel vandaag wat onze Waalse broeders een ‘marche d’attente’ plegen te noemen. Stap slechts 20 kilometer waar de stoere meiden en knapen al lang weg zijn voor 40 of zelfs 60 km. Les Dames de Permanence (les petites dames de Kobbegem) een zoentje geven en ik ga op pad. Heuveltje af tot verscholen riviertje le Hain en dan klimmen in het groen over kasseitjes die overgaan in een rommelig stenen pad. De autobaan naar het zuiden vanaf Brussel is nooit ver weg. Ik mag al wel genieten van prachtige vergezichten, weidse golvende akkers met her-en-der ingeplante kasteelhoeves. GEVAAR ! Als bange haasjes moeten de wandelaars een op- en afrit van de autobaan trotseren, niet evident dit. Vervolgens rustig en verweerd tarmac dat stilaan de bewoning inruilt voor akkers van biet, patat en maïs. Haast ongemerkt en voorbij een bloeiend koolzaadveld staat ie daar, Le Lion op zijn Butte. Van ver lijkt ie feestelijk zijn derrière te tonen aan de wandelaars, maar dat blijkt gezichtsbedrog te zijn. We zijn maar met drie wandelaars, klimmen stilletjes over een kasseitje door het landschap omhoog. Le Sentier de la Neuve Cour loodst ons als achterafje door het eerstvolgende dorp. Zoals ik verwacht had is dit Plancenoit met zijn prachtige centraal gelegen witte hoeve en kerk op een ‘piedestal’. Rustpost in de ‘école des filles’. Netjes gescheiden van deze ‘des garçons’. Buitenrust zowaar, vroeger mochten we plaatsnemen in de turnzaal.
Ik heb al ruim 8 km ‘dans les guibolles’ en ben dus aan een stevige boterham toe. De volgende etappe is er weer eentje van 8,6. Klim langs villa’s het dorp uit, de weidse akkers tegemoet. Le Lion is aan mijn rechterkant nadrukkelijk aanwezig. Linea recta nu tot een brug over de autobaan het einde van het groene Waalse land aankondigt. Stap nu Braine l’Alleud binnen bij het Stade Gaston Reiff en loop de verkeerde heuvel op. Zal blijken dat ik niet alleen ben, iets wat ik bij de volgende rustpost zal melden. Keer ne kier were dus en een bepaald pittige helling op tot een groene strook langs een watertje. Hier pik ik een koppeltje Reynaertstappers op die net als ik fout liepen. Onder de spoorbaan door en dan huizen kijken en langs achterafjes wandelen. Plots een grote plas, le Site du Paradis. Blijkbaar een moerasgebied dat veredeld wordt tot recreatiezone. Best wel leuk om driekwart rond te lopen. Even verder de kleine rustpost. Heb er bij een Waterloo Dark een leuk gesprek met allemaal Vlamingen van verschillende clubs over het reilen en zeilen van de wandelwereld, heel leerrijk maar toch ook heel bekende verhalen.
De fut is er bij mij een beetje uit. Ik heb geen zin meer om de laatste drie kilometer tot Ophain nog te lopen plus de weg terug naar het station.. Zag onderweg een bordje met ‘gare SNCB’ en pik dit op. Stevig klimmen nog van de Rue au Gue naar de Parvis de l’Eglise en zo tot het station. Reis terug naar Brussel met Lea & Jan (Police de Bruxelles) en neem ‘in de Midi’ de Amsterdammer tot de Koekenstad. Niet echt boeiend deze 20 km maar zoals gezegd ‘marche d’attente’ in afwachting van de echte dapperen.
Patrick zag eens pijltjes hangen … maar dierf ze niet te volgen want de belettering was hem volledig onbekend. Ik volg dan maar de Urselseweg vanaf de gelijknamige kerk tot het gelijknamige vliegveld. Onze Jongens uit het Gentse nodigen zowel wandelaars, fietsers als mountainbikers uit voor een tochtje goede doel, al weet ik niet welk dit laatste is. Met z’n allen verbroederen we in een hangar wachtend tot het malse ochtendlijke buitje over waait. Op pad dus, langs een eerste bosstrookje met borden die de historische betekenis van het Urselse vliegveld tijdens WOII uitleggen. Dan de weidse akkers in waar maïs, patat en witte kool geoogst worden. Na regen komt zonneschijn, ook vandaag. Onverhard en tarmacjes wisselen af op de grens tussen Aalter en Knesselare ter hoogte van de Pietendriesmolen. De Aardenburgse Heerweg slingert zich tussen hoeves door. We moeten lachen als een troep koeien met epo-uiers een zotte dans uitvoeren in hun wei. Er staat inderdaad heel wat wind en dat lijkt op hun gemoed te werken. Wolkenmassa’s schuiven voorbij, van hoge witte stapels tot dreigend loodgrijs. Eerste pauze na zo’n 7 km binnen een kleine hoeve. De moderne ‘kicker’ staat er tussen moemoe’s oude wandmeubelen. Het is er te druk en ik besluit gewoon door te lopen langs de Rammelaredreef. Puur natuur nu langs de soms vettige paden van de Schapersbossen. Op een heen-en-weertje kom ik Willy & Marije tegen. Krijg tekst en uitleg om zeker niet verloren te lopen. Zij beginnen aan een tweede rondje van de lokale lus. Prachtige tweede rustpost overigens, de gerestaureerde Drongengoedhoeve. Even de innerlijke mens versterken en terug op pad. Hebben Onze Jongens het grootste deel van het parkoers vakkundig bepijld, voor deze lokale lus krijgen we een briefje met te volgen knooppunten mee. Ook Frans (van wijlen Jefke) waarschuwt voor punt 22. Merci mannekes.
Korte groet aan Gino en Mickey alvorens op de stappen terug te lopen door een heerlijk boslaantje. Maldegemveld lees ik op een bord, mij volslagen onbekend. Het feest kan beginnen, nattige ondergrond, plukken heide, jonge populieren, een waarlijk schitterende omgeving. Onder de voetjes stroken met balkjes, vlonders ook. Vervolgens zwerven door hoge varens tot meer open land, vooral weiland dan. Bij een stralend weertje genietend door lange dreven flaneren tot het fameuze punt 22. Inderdaad, niet het tarmac op maar door een poortje en nog meer genieten van heide in herstel. Wandelen over een landdijkje langs nogal wat jonge, glimmende berk. Lopen ons met z’n drieën vast op uitschietend hooiland, geen nummer 17 te vinden. Dan maar zelf een pad bedenken tot het tarmac. Wandelaars komen er uit tegengestelde richting. Vonden wel nummer 18 maar geen 17 ! Onder deskundige leiding van ‘local’ Gino dan maar met z’n allen door het sparrenbos tot de Drongengoedhoeve, zijn vast weer op het juiste pad.
Vinnige discussie nu met Marije. We brengen het goed gevulde terras aan het lachen want geven ons geen van beiden gewonnen, ambiance ! Tijd voor een wandelaarsdrankje en weer op pad voor de laatste loodjes. Heerlijk genieten van statige beukendreven richting open ruimte en landingsbaan van het vliegveld. Gino wordt mijn gezel. Hij vertelt honderduit over letterlijk te lange tenen, hoe Natuurpunt de sparrenbossen van de Drongense paters rooiden tot wat we vandaag mogen bewandelen en Amerikaanse militaire toestellen die hier ooit landden. Heerlijk vind ik dat, uitleg krijgen bij een wandelgebied dat je niet kent. We vorderen door de open ruimte van onverhard naar tarmacjes. De spitse kerktoren van Ursel vormt vanop een glooiing in het zonvoergoten terrein ons baken. We pikken Willy & Marije op. Zijn om 15:20 bij de Urselse kerk en de bus gaat om :22. Ik neem afscheid van mijn maatjes. Sta een uurtje en een hazenslaapje later in Gent-Sint-Pieters. Nog een uurtje later ben ik terug in Hemiksem. Weet één ding zeker, deze tocht staat nu al op mijn shortlist genaamd ‘favorieten voor 2018’.
Vrijdagochtend wagen drie dapperen zich aan de verkenning van de IJsetripperstocht vanuit Huldenberg. Wilfried, Roland K. en uw dienaar zullen twee van de drie uur wandelen copieus met hemelvocht worden begoten. In ’t Gouvernement spoelen we de ellende weg, waren van binnen opgedroogd en kiezen elk onze preferentiële bevochtiger. Verkleumd tot op het bot reis ik terug naar Hemiksem. De buienradar geeft zaterdagochtend dezelfde miserie aan tot zeker 15:00. Ik blijf lekker binnen. Vertrek dan toch voor een toertje tot Hoboken. Helaas, pindakaas, wordt opnieuw twee keer begoten. De kermisattracties op de Kioskplaats laten een desolate, trieste indruk. Morgen zondag zou het droog blijven en kan ik dus echt op pad.
Neem het openbaar vervoer, zo luid de slogan. Het toch toeristische Scherpenheuvel blijkt op zondag slechts bereikbaar met de bus tussen 11:00 en 18:00 ! Ik heb wel een rechtstreekse treinverbinding vanuit Antwerpen over de Brusselse luchthaven tot Zichem. Bison futé als ik ben ken ik er de binnenwegen. Langs de voetbal ‘bij Marie José’ kan ik het Zichemse Veld in. Nagenoeg vlak zegt Google Maps. Waarom noemt het aan de basiliek dan Scherpen-Heuvel ? Zachtjes klimmen dus door de maïsvelden en met de GR markeringen als leidraad. Toch al gauw 40 minuutjes wandelen tot de prachtige zaal Den Egger.
Beslis slechts 25 km te lopen op het parkoers, kwestie van de paar laatste bussen niet te missen. De eerste kilometer passeert uiteraard langs het Mariaoord en zijn bidweg, noblesse oblige. Dan gaan de 25 en 35 km hun eigen weg. Ja hoor, het Vismansveld in, netjes parallel met hetgeen ik een uurtje geleden wandelde. Ben moederziel alleen, zwierige zwaluwen zijn mijn gezellen. Vind het heerlijk wandelen door de stille akkers, genietend van prachtige groene vergezichten en het ijzerzandstenen kerkje in de steigers van Zichem als merkteken. Laat het nog even rechts liggen en zoek via achterafjes de Demer op. Langs het snel vliedende water tot ‘oep de mét’ en dan richting Maagdentoren, die in gereedheid wordt gebracht voor festiviteiten. Ik verlaat de waterkant en ga flirten met de Steenweg op Diest. Een holle weg voert mij terug hoog de velden in met uitzicht op de Basiliek. Tarmacje terug naar het dal en graspad terug omhoog. Mag genieten van een fraai uitzicht tot ver voorbij de paterkeswoning van Averbode. Vinkenberg noemt het volgende tarmacje. Leidt stilletjes bergop langs een beboste puist in het landschap. Koolzaad geurt heerlijk, in de verte de moderne windmolens langs de A2. Het stemmige kerkje van Kaggevinne komt piepen. Eerste pauze in De Ketel na 10 heel leuke kilometers.
Booke eten en terug op pad voor een kleine 7 km tot Assent. Weet zo ongeveer uit het hoofd wat komen gaat. Stukje steenweg richting Diest, holle weg een verdieping lager en meteen weer klimmen over een graspad. Vanop het duin een prachtig zicht over Diest en zijn Citadel. In de verte ook Toyota (Halen) – Patje en zijn Thomaske verschuilen zich daar ergens tussen de groene plooien van het Hageland. Dender een hobbelig kasseitje naar de volgende drukke baan. Passeer de Diesterse vestiging van Carrefour e.d. en moet dan een tijdje Webbekomse villaatjes kijken. Vervolgens een betonbaantje door de akkers, de bebouwing wordt schaarser. Zie weer geen enkele andere wandelaar, wat ik totaal niet snap. Moet zeggen dat ik het gevoel van de eenzame wandelaar wel weten te smaken de laatste tijd. Veldweg nu, linea recta langs de bushangar die Wandelend Paal als rustpost gebruikt tijdens de Mariëndaaltocht. Eindigen met een stratenloop tot zaaltje Trefpunt onder de kerktoren van Assent.
Diane & Rudy vertrekken net voor de laatste loodjes. Zijn zeer te spreken over de lokale lus van 10 km. Helaas mannekes, zal voor een andere keer zijn. Even wat suikers bunkeren en op pad voor de laatste 10km. Het dorp uit, onder de A2 door en door het halfopen landschap van de Begijnenbeek. Een hobbelig graspad zet mij af in de bebouwing van Bekkevoort. Even beton om terug over de A2 te geraken en dan de stoffige Vierbunderweg op. Lange rechte, vlakke en onverharde paden sturen mij door het open landbouwland. De Basiliek staat fier op zijn heuvel te pronken, protserig boven het groen uit en met goud belegen. Een groepje jonge deernes sleept er zich naartoe, een bedevaart van 18 km. Op hun t-shirten staat het woord ‘trut’ geborduurd ! Geen idee wat daar de bedoeling van is. Bij de Weverstraat pik ik de kortere afstanden op, zo zie ik nog eens wandelaars vandaag ! Tussen maïs, bieten en patatten nader ik langzaam een bekende figuur. Inderdaad, ons aller Hugo speelt hier een thuismatch en heeft er dus maar een marathon van gemaakt. Noblesse oblige, inderdaad ! Samen stappen we door Scherpenheuvelse straten, de redelijk vlakke Groenstraat en de pittige Eggersberg. Hugo neemt afscheid, is aan een ijsje toe.
In de redelijk stille zaal babbel ik even na met Diane & Rudy. Nog even tijd voor een Duvelke en dan … busje komt zo. Voert mij naar Aarschot waar ik zes minuten later een trein heb naar de Koekenstad. Tien minuutjes later gaat de bus naar Heimisse. Kijk terug op een tocht die heel sterk begon maar gaandeweg een beetje verwaterde. Organisatie en bepijling waren zeker top, met leuke zelfbedachte splitsingsborden als toemaatje. Ben weer een tevreden wandelaar.
10,8 km geeft Google Maps aan tot de startlocatie van de Klein-Brabantse wandeltocht van de dag. Vermits er ter plaatse slechts 18 km aangeboden wordt en de 50 km van Schelle goed verteerd lijkt waag ik het er op. Iets na negenen op pad, ja opnieuw langs de scheve kerktoren van Schelle en de Tolhuisstraat. Na een klein uurtje wandelen een eerste pauze op het veerbootje. De schipper doet er een sappig verhaal over een mislukt huwelijk met een Dominicaanse schone. Oep z’n Aantwaarps klinkt dat nog saignanter. Aan de overkant stap ik langs de zeesluis van Wintam waar druk versast wordt, van grote coaster tot minuscule zeilboot. Dan langs het zeekanaal richting Boom. Ik vind er niet minder dan drie vergeten pijlen van Kadee, ze gaan in de rugzak. Bij het pompstation van de Vliet, tussen Eikevliet en Ruisbroek de eerste stappers. Ik sluit aan en wordt bijna onmiddellijk ingelopen door clubmaatje Chantal. Blijkt er ook behoefte aan te hebben de beentjes te strekken na een wandelloos weekend. We lopen samen langs die prachtige diepliggende Vliet richting Ruisbroek dorp en de startlocatie. Blijkt zowat de helft van de 6 km lus te zijn.
Chantal is aan een hapje eten toe en we vertrekken daarna samen voor de volgende 8 km. Een vluchtige blik op de parkoerstekening doet mij een bloemkolenlus vrezen maar niks zal minder waar blijken te zijn. Geeft mijn maatje de kans mij er naar het einde ervan lekker ‘door te sleuren’, moet kunnen. Niks te groenten dus maar voorbij de spoorweg puur natuur door het natte domein Zielebeek, een pareltje. Even langs een in onbruik geraakt zijn strookje spoor en dan tegendraads kantoorslaafjes op de wandel tijdens hun middagpauze. Nauwelijks straten maar wel nog een stukje groen door het Hof van Coolhem. Heel leuke wandeltocht en dat beamen vele bekenden waaronder Peter, Jacqueline en Sigrid. Drankje nuttigen met Chantal, zij keert Druifwaarts en ik begin aan de 4 km. Opnieuw naar de spoorbaan en even pauze want ben met al dat babbelen vergeten eten. Volg een uitgelaten meute lagereschoolkinderen tot de Grot en bidweg van Zielebeek. Ben daarna moederziel alleen, stappend door stille straten en steegjes tot het station. Ondanks het donkere zwerk met af en toe wat muggenpis is het behoorlijk warm, zo’n 23°C. Laatste pauze in de kantine van de American Football. Patje Kloek zet het op een lopen, kan nog net de trein van 16:00 halen.
Ik doe het rustig aan door de wijk Kaardijk en zijn graspaadjes achteraf. Stap richting zeekanaal ter hoogte van Hellegat maar ook weer net niet. Wordt een private weg ingestuurd, een graspad door nat gebied en dus met weelderig bloeiende orchis. Kom zo terug bij het pompstation van de Vliet. Bootjes kijken vanop de dijk, een rustig bankje opzoekend heerlijk in het zonnetje. Ik doe er verdorie bijna twee uur over tot de veerpont. Ben moe, vorder aan een slakkengangetje. Tijdens de klim naar Heimisse vragen twee negers mij de weg naar de Antwerpse Steenweg. Ze staan verdorie in de juiste straat ! Duwen een smartphone in mijn pollen want zij praten geen Nederlands en de man aan de lijn geen Engels. Ik leg uit waar we exact staan, bij een postkantoor. In die straat is er geen postkantoor zegt de man verbaasd ! Blijkt dat hij dezelfde straatnaam bedoelt maar in … Sint-Niklaas !! Grappig einde van een best wel aangename wandeldag.
Zaterdag neem ik een snipperdagje. Wandel alleen maar naar de Antwerpse Vogelmarkt waar ik graag halfdroge Franse saucisson koop met allerlei smaakjes gaande van kazen over vijgen tot zelfs eend. Vanochtend dan om 05:00 het bed uit. Een kwartiertje later ben ik op pad door donkere, frisse en stille straten. Sterren pinken mij vriendelijke een fijne ochtend toe, het wordt vast een stralende dag. In het schooltje van Schelle zijn helpers al druk in de weer. De eerste koene wandelaars stromen binnen met onder hen zowaar ons aller Hennie & Theo. Van een verrassing gesproken !
Omdat ik geen idee heb hoe ver mijn conditie draagt vertrek ik klokslag zes uur en ben nog geklopt door Willy & Marij. Lijd ik aan nachtblindheid, feit is dat ik geen enkele pijltje kan vinden. Gelukkig is Linda (Strombeek) er om mij feilloos door de straten te leiden en vervolgens met haar sterk stralend zaklampje als leidraad over het wilde dijkje van de diepliggende Vliet te stappen. Jammer natuurlijk dat wij deze prachtige strook natuur in het donker dienen te lopen, maar we willen dan ook perse die 50 km hebben hé ! We bereiken zonder incidenten het tarmacje van de Zinkval en de dag komt in de lucht, het extra licht kan in de rugzak. De lucht kleurt eventjes rood, nevelslierten versieren de weilanden. De dappersten onder de wandelaars krijgen van Jean-Pierre een eerste fraai extra lusje cadeau. Lekker zwerven door de vochtige bossen van Cleydael. Diane (Schelle) zal later bekennen hier nog nooit geweest te zijn. Is dan ook nog niet zo gek veel jaren opengesteld. Terug bij de splitsing aangekomen zie ik Linda Minne verrassend voor de 28 km kiezen. Is dit niet fout vraag ik, krijg alleen maar een middle finger salut als antwoord. Ze zal later wel haar 50 km kaart laten afstempelen. Dit bedrog maakt mij boos, ik distantieer er mij openlijk volledig van. Na het Cleydaelbos stappen we via de Hulstlei en de werf van de Steenwinckelstraat richting landelijk Schelle. Langs akkers en weilanden, een bosje en een zandwinning gaat het naar de Hillekensweg. Balanceren voortdurend op de grens tussen Aartselaar en Schelle. Beetje ongelukkige bepijling bij de kapel OLV Middelares. Jef (witte sneus) brengt een bijkomend bord aan en we vinden met z’n allen de eerste pauze in de Koekoekshoeve.
Stempeltje inruilen tegen een broodje, korte pauze en weer op pad. Loop netjes binnen de geplande tijd. Bij het oversteken van de Pierstraat gaan we met z’n vieren feestelijk in de fout. Corrigeren en stappen bij het Reetse ziekenhuis de A12 over. Strookje door het park van Boom en dan fietspaden op, afgezoomd met wilgen. Zeer klassieke route langs de wijk met witte huisjes. Wordt vervolgd door een paar laantjes in het wilde bos en rustige (kassei) baantjes langs bomenkwekerijen en uiteraard maïs, het Reukenspad. Langs de voetgangersbrug terug de A12 over, de Koekoekshoeve is niet veraf meer. Tien uur intussen en 19 km ver, ik loop lekker. De pullover kan uit, de gekregen suikerwafel zorgt voor wat extra energie, daar gaan we weer. Een tweede keer door de wijk Kleine Paependaelen en dan een strookje fietspad in de volksmond De Banaan genoemd. Ik weet wat komen gaat, ben op mijn hoede. Duiken, gelukkig niet letterlijk, de woeste natuur in van Waterfront. Een hotsend, botsend pad slingerend tussen een veelheid aan berk en rond een oude kleiput. Loopt niet zo evident en ook Willy & Marij zijn heel voorzichtig. Is uiteraard genieten en we kruipen vrolijk uit het dal terug naar de spoorbaan. Groen achterafje, een fietspad op weg naar de volgende parel, de Walenhoek. Is met zijn veelheid aan plassen en bosstroken een paradijs voor watervogels en wandelaars. Het gild stopt als er tussen twee vijvers pijlen in twee richtingen hangen. Voor de zekerheid bel ik het noodnummer. We moeten dicht tegen en onderaf de spoorbaan blijven. Ik begrijp dat een snoodaard een pijl van richting heeft veranderd, vandaar ons probleem. Patje Kloek wordt mijn gezel. Strookje door het hoge gras langs de spoorbaan, kasseitje weg van het Nielse voetbalveld en terug naar de vijvers en bossen. Rustpost drie in de Paardenstal, een fraai gerestaureerd gebouwtje. De gekregen appels gaan in de rugzak.
De aard van het parkoers heeft mij een kwartiertje tijd doen verliezen. Op de middag heb ik nog zo’n 24 km voor de boeg. Het groepje van Rudy De Roovere en de dames die aan hun eerste vijftiger bezig zijn blijft in mijn buurt, een hele geruststelling. Kom wat moeilijk op gang nu. Langs de Nielse voetbal en vervolgens een paar leuke smalle straatjes in Noeveren, werkman huisjes van de vroegere steenbakkers. Dan dwars door het steenbakkersmuseum ’t Geleeg en de Rupeldijk op. Terug wat straatjes langs de gitzwarte kerk van ’t Hellegat en voorbij Kim’s Place tot de Walenhoek. Opnieuw heerlijk zwerven door wulpse bosstroken en enkele mooie vijvers. Strookje fietspad langs de Banaan, we gaan met z’n allen de spoorbaan volgen langs en voorbij de Nielse Aa Statie. Er is geen ontkomen aan, stukje stratenloop tot de geïmproviseerde tentenrust bij de kerk van de Heidestraat. Zonnig en lekker warm, genieten eigenlijk. Mijn gekregen banaan geef ik aan Hennie, die weet daar vast wel weg mee, zelf ben ik er niet tuk op.
13:30 en nog ruim 15 km te gaan, mag geen probleem zijn. Boterhammetje weggewerkt en richting dorp van Niel waar een rommelmarkt plaats heeft. Loop hierdoor bijna fout en wordt de weg gewezen door een ‘local yellow, denkelijk geen submarine’. Ken deze strook parkoers nochtans haast uit het hoofd. Langs de weilanden met grote kudde runderen voorbij het vijvertje met de twee steeds boze zwanen. Dan een ommetje door de bostuin van het rusthuis en vervolgens de Rupeldijk op. Loop tot mijn verbazing moederziel alleen. Uitzicht tot Wintam-dorp en de zeesluis en dan onderaf door het prachtige Nielse Broek. Ligt er dit jaar natuurlijk opvallend droog bij en is een plezier om door wandelen, pure wilde natuur. Landdijkje op dan langs nog meer weilanden van Broeklei, een vaste pleisterplaats voor Canadaganzen. Vrolijk gesnater achterop, het groepje De Roovere is op komst. Waar ik daarstraks fout dreigde te lopen doet een viertal dat nog eens over. Wij wijzen hen het rechte pad. Ik huppel achter het zestal aan door Schelse straten. Moet toegeven dat ik hen nauwelijks kan volgen. Plof dan ook op een stoel in de tent, hoog tijd voor extra energie.
Babbel met Marleentje (Borgerhout) en haar dochter, begin om 15:00 aan de laatste 7 km. De vijftigers worden nog eens weggestuurd helemaal door de Tolhuisstraat tot aan de Rupel en zijn veerpont. Uitzicht op Wintam-sluis & Rupelmonde, ik volg het drukke fietspad richting elektriciteitscentrale Interescaut. Langs een wat oudere wijk met statige huizen richting Laardijk en bij de Boerenkrijgkapel pikken we de andere afstanden terug op. Tot mijn ontgoocheling moeten de langere afstanden er het fietspad op. Gelukkig voor slechts een paar honderden meter. Mogen allen samen genieten van een laatste fraaie strook wilde natuur zijnde de Maaienhoek. Opvallend veel berk en een schitterende doorkijk op de Schelde tot voorbij Hoboken. Ommetje langs de monding van de Vliet en de statige Sint-Bernardusabdij. Bart (Ingelmunster) die al de ganse dag een kwartiertje achter mij loopt te harken heeft mij eindelijk te pakken. Samen ronden we de tocht af. Hij wuift zo’n 100 dorps- en streekgenoten uit, de Brigandtrotters op busuitstap.
We genieten na bij een lekker koel Duveltje. Iedereen is het er over eens, dit was een hele leuke tocht en prima organisatie. Alleen voor het afpijlen krijgen de Schellenaren geen schoonheidsprijs. Ik moet nog de heuvel op naar Hemiksem, zo’n 2600 meter verder. Lukt mijn vlotjes, de ouwe kan het toch nog. Proficiat ook aan Diane en haar maatje voor het makkelijk uitlopen van hun eerste 50 km.
