We hoorden het donderdag veel wandelaars zeggen : dit weekend bosrijke parkoersen vanwege de aangekondigde hitte. Ook wij kiezen om diep in het groen te duiken. Op het perron in Leuven komen we JPD tegen die even komt uitbuiken van opeenvolgende communiefeesten. Summiere rugzakcontrole bij aankomst in de kazerne, Onze Jongens veinzen alertheid. In de zaal onze gastheren Nadine & François met het ganse team helpers al druk in de weer. Het parkoers bestaat uit twee delen, kortere ‘stadslus’ en het langere werk door het Meerdaalwoud, al vermoed ik enige wijzingen in het parkoers.
Wij merken meteen ook dat het parkoers bestaat uit 4 etappes waarbij je je afstand telkens zelf kan kiezen, ongeveer 7 of 9 km. Daar kunnen we nog ons voordeel mee doen ! We starten met 8,6 km. Vanaf de kazerne en langs een kerk een verdieping lager tussen de bewoning door tot de Abdij van Park. Prachtig gerestaureerde open bebouwing en uitzicht op de Phillips building. We draaien weg van de stad en zakken over een zandpad tot schitterende vijvers. Er is heerlijk veel jong grut te zien op het water met zelfs een kroost jonge zwanen. Voorbij het water gaan we linksom weg van de kortere afstanden. Het parkoers wordt golvend en landelijk langs akkers tussen Leuven en de A2 bij Haasrode. We stappen voorbij het Sint-Albertus College en zoeken finaal opnieuw het militair domein op. Nog een heerlijke strook onverharde paadjes in het groen en we tonen onze stempelkaart bij de vriendelijke bewakers. Een mooi begin van de reeds warme dag.
Voor de tweede etappe kiezen we 8,9 km (zijn nog dapper). Voorbij het militaire kerkhof van dezelfde signatuur als in de Westhoek duiken we het arboretum van het Heverleebos in. Heerlijk wandelen door dreven van onder meer rode beuk. Tunneltje onder de autobaan door en de Herendreef in, genieten tot we bij bebouwing uitkomen. Volgen de voetwegels 42 & 43 langs een lieflijk kerkje en duiken langs een kasseitje onderaf tot de spoorbaan Leuven – Waver. Is helemaal uit de richting van de rustpost die we de vorige jaren hadden. Lopen een heel eind langs den ijzeren weg, soms over technische paadjes met nogal wat boomwortels. Rustpost in wat ik mij herinner als een klooster recht tegenover de voetbalterreinen van wijlen Oud-Heverlee (opgegaan in OHL). Het begint mij te dagen.
Yvette & Aubert (Borgerhout) gaan ons voor op de lokale lus. Chrissie is er al van weergekeerd en beveelt ze ons aan. De inspanningen van gisteren en de warmte van vandaag beginnen pijn te doen. We kiezen voor 7,7 km i.p.v. 8,9. Breed gezwaai als wij net terug vertrekken. Komen Sabine & Freddy aangestapt. Even bijpraten en wij raden hen de stadslus aan. Zij plannen echter slechts 20 km gezien de warmte, maar daar is Sabine niet helemaal van overtuigd. We duiken de vallei van de Dijle in, aan de overkant van de spoorbaan. Rand van een kasseitje richting kerk van Korbeek-Dijle, maar net ervoor … de Dijle dus hé. Heerlijk wandelen stroomopwaarts langs de rivier. Soms badend in de zon, dan weer verscholen tussen het groen langs een donkere gracht. Waar de Ijse zich in de Dijle gooit de splitsing. Wij gaan niet mee naar het kasteel van Neerijse maar volgen de rivier. Weilanden zijn een gele zee van boterbloempjes, vlier staat in volle bloei en enkele jonge knapen spelen voor De Witte in het koele water. Schitterende wandelomgeving. Moeten opnieuw de spoorbaan over en klimmen langs voetweg 38 hoog het bos in. Een strookje rosse kassei, we staan plots bij het Spaans Dak en de Zoete Waters ! Had ik helemaal niet verwacht. Korte stratenloop nu en dan pintje drinken met onze Borgerrocco’s. Komen Sabine & Freddy binnen ! De leidster vond 20 km wat dunnetjes, wil echt van de hele Leuvense omgeving proeven. En de moderne man … hij volgt zijn vrouw.
Wij zijn als laatsten weg voor de vierde etappe en kiezen terug voor kort zijnde 6,4 km. Even bakken en braden tot de velden van OHL, we duiken het Meerdaalwoud in. Aanvankelijk sparren met een ondergroei van jong loof. Verderop heerlijke dreven van beuk. Aan de overkant van een drukke steenweg (naar Hamme-Mille) de Damendreef. We doen het rustig aan, zijn toch wel moe. Onze omzwerving door de heerlijke bossen bekronen we met een Duvels terrasje dankzij Yvette & Aubert. Freddy volgt nog steeds Sabine en maakt een cirkelbeweging met de hand. Wij zijn benieuwd hun bevindingen later ergens te horen. Intussen zijn wij meer dan tevreden. Onze Jongens zorgden vandaag voor een heuse toptocht. Catering en bepijling waren perfect in orde. De variatie in het parkoers en het idee om telkens twee afstanden per etappe aan te bieden knap bedacht. Wij vertellen het François en enkele andere helpers – CHAPEAU !
De spoorwegen plannen gelijktijdig twee werven op de lijn Antwerpen – Poperinge. De reistijd naar Ieper wordt dus met één tot twee uur verlengd ! Geen driedaagse dus voor ons dit jaar. Gezien de voorspelde hittegolf zoek ik een bosrijk parkoers uit. Kom zodoende bij de GR12 die we zullen volgen vanaf de Ollandse grens tot bij de Koekenstad. Vlotte busreizen met de 290 en 720, nu nog want vanaf volgende week is dat feestje ook voorbij. De Antwerpse Leien worden doorgeknipt ter hoogte van Opera en dit voor 18 maanden.
Uurtje langer geslapen en toch al om 9:15 op stap vanaf de Moretuslei in Putte. Eén dreef verder ligt het Ravenhof en pikken we de eerste rood/witte markeringen op. Een paar straten met gekortwiekte en dus nog kale platanen, we stappen naar de anti-tank gracht. Mogen al meteen een paar kilometer langs het water lopen. De omgeving ligt bezaaid met oude bunkers, rododendrons staan prachtig in bloei en zwermen muggetjes dansen boven het nat. We ruilen het water in voor het Kapelse Mastenbos. Als je de vaste route volgt heb je 8 km zegt een jongeman met hond behulpzaam. Wij leggen hem uit dat we op weg zijn naar Schoten zo’n 25 km verder. Zijn mond valt open van verbazing. Ik hou mij bij acht zegt ie lachend. Joggers kruisen aanvankelijk ons pad op de zanderige heide. De eerste frêle libellen zweven over het groen. Het is heerlijk stappen. Onze bosstrook eindigt waar de landhuizen beginnen. We zijn in Kapellen en hooguit een hond blaft ons tegen van achter zijn hek, verder geen mens te bespeuren. We dwarsen de spoorbaan Antwerpen – Essen en vervolgen langs de Franselei. Vergapen ons aan de vele ‘stulpjes’ en missen zodoende een afslag bij een onooglijk bospad. Nou ja pad, er valt nog weinig van te merken en de stukken bos staan te koop. Zal wel de laatste keer zijn dat we deze doorgang kunnen gebruiken. Nog even villa’s lopen in het groen, stilaan daagt puur natuur op. Een zeer korte rechts – linkse missen we allebei, grr niet goed bezig ! Zijn nu op het Brasschaatse Schietveld. Zand baggeren in de open ruimte en heel aandachtig wandelen wat de markeringen betreft. Gelukkig tamelijk snel weer onder groen en uit de hitte. We maken een ruime omzwerving door de bossen die we ook kennen van de Stroboerentochten. Intussen geen bankje te bespeuren, we lopen steeds maar door tot het deels ingestorte Fort van Brasschaat. Opnieuw anti tank en ik weet een skatersplein zijn. Kunnen we na een kleine drie uur stappen eindelijk een pauze nemen en de schoofzak aanspreken. Een prachtparkoers is het intussen wel.
Terug op pad voor onze tweede helft. Strook anti tank en dan een nog jong ogende dreef tot het militaire kamp van Brasschaat en zijn officierswoningen. 30°C geeft de thermometer aan hartje Maria-ter-Heide. Wij dokkeren over een kasseitje richting De Inslag. Heerlijk genieten van prachtige dreven rode en gewone beuk. Na een drie kwartier drankpauze. De warmte begint in de kleren te kruipen. Ruilen het bos in voor enkele straten. In een nieuwe wijk is de markering weg maar met de tekst bij de hand lopen we deze keer foutloos. Stappen door volkse Brasschaatse straten (ze bestaan !) en langs een uitgedroogde beek tot het kasteel. Wijken af van het parkoers want weten hier cafeetje De Remise zijn met een geïmproviseerd terras. 2€ voor nen Duvel, zelfs de meeste wandelclubs hanteren deze prijzen niet meer.
Het kost ons allebei moeite maar we willen de laatste 6 km ook nog rond maken. Duiken het Peerdsbos in en volgen de slingers van de Mikse Beek. Ontwaren heel wat zwarte vlinders die fluo-groen oplichten in het zonlicht. Een prachtig schouwspel. Verlaten het prachtige beukenbos voor de brug over spoorbaan en autoweg (naar Breda). Al is het dan 7 jaar geleden, ik herinner mij dat we net voor park Vordenstein linksaf moeten, een onooglijk baantje in. Vreemd, de markeringen sturen ons Vordenstein in. We gaan zwerven, aanvankelijk in het bosrijke deel met ondergroei van frêle varens. Vervolgens door het meer open arboretum. Ik snap er niks meer van. Verlaten het park bij de kapel en stappen verder langs flatgebouwen van Schoten. Wij begrijpen dat we zodoende nooit aan De Zeurt zullen geraken maar verderop naar een kanaal wandelen. De tijd tikt weg en dus stoppen we bij en bushalte. Bus is net weg, moeten een halfuur wachten in de blakende zon.
Op de Rooseveltplaats drinken we er altijd eentje in dezelfde zaak. Busje komt zo … busje komt niet ? Toch wel, met 20 minuten vertraging wegens ongeval op zijn route. In Hoboken belt de chauffeur met dispatching. Stuurinrichting en wielen werken niet meer samen zoals het hoort. Einde rit dus en een tiental minuutjes wachten op de volgende. Thuis gekomen met zo’n uur vertraging blijkt dat de GR12 route bij Antwerpen hertekend is sinds … 07/05/2017 ! Het mag allemaal niet te simpel zijn hé, dan is het ook niet leuk meer …
Op het busperron in Leuven nemen we een wandelaar op sleeptouw die afreisde naar … de rustpost van vorig jaar ! Een mailtje naar de Globetrotters volstond nochtans om de juiste bushalte 1,7 km van rustpost Motbroek te vinden. Startplaats Houwaart is op zon- en feestdagen niet bereikbaar met het openbaar vervoer. Vanaf Sint-Joris-Winge dus een eerste heuveltje verorberen en we zijn in de oude voetbalkantine waar het al behoorlijk druk is. Overleg met gastheer Jo die adviseert eerst de lokale lus van 8 km te wandelen. Inschrijven konden we overigens ook hier doen wat altijd handig is, onderweg durf je dat al eens vergeten.
Zo gezegd zo gedaan, dokkeren een eerste paadje af tot de splitsing en kiezen dan voor de ‘kapel van Stokskes’ zijnde OLV Roeselberg. Nog wat zakken en dan voorzichtig de drukke Tiense steenweg over. Meteen weer stevig klimmen naar het Troostembergbos, de toon is gezet. Mogen genieten van een heerlijke, vlakke en koele beukendreef. Een kasseitje zet ons af in Sint-Pieters-Rode, niet ver van het kasteel van Horst. Wij gaan de andere kant uit, betonbaantje richting Holsbeekse Dries. Een gepijlde fietsroute doet net het omgekeerde, voorzichtigheid is dus geboden. Weg van beton en samen met een GR route kiezen we voor half verhard tussen bosrand en fruitbomen. Passeren daarbij de Gempemolen waar een motards route halt houdt. Vlaanderen is massaal op pad vandaag. Een kasseitje stuurt ons een verdiep hoger de velden in langs fruitbomen en graangewassen. Opnieuw de drukke baan over bij een fruitboer die gouden zaken doet. We krijgen nu een parel van een holle weg cadeau met grote stroken uitgesleten ijzerzandsteen als muren. Moeten nog verder klimmen langs een golfterrein tot de rustpost Motbroek.
Dachten wij eerst dat de lokale lus van 6 km een gewone verkorting was van de 8 km, dit blijkt niet te kloppen. We gaan dus weer op pad langs Roeselberg en Tiense steenweg. Er heeft een stevig ongeval plaats gehad met minstens 4 wagens en bij twee is een airbag afgegaan. Op het eerste gezicht geen ernstig gewonden en de politie doet de nodige vaststellingen. Vanaf de Troostemberg volgen we een andere route. Het is heerlijk wandelen langs de bosrand en vervolgens het koele groen van de Bensberg. We ruilen het in voor golvend beton tot bij onze fruitboer van daarstraks en lopen dan weer gelijk. Hebben zodoende al 14 leuke kilometer op de teller staan als we een zonnig terrasje doen in Motbroek.
Moeten nu dus richting startzaal. Spitse afdaling langs Kerkvoetpad nummer 44, gras, keien ijzerzandsteen en boomwortels, technisch dus. We gaan uitgebreid flaneren door het natte Walenbos. Boomstronkjes op maat gezaagd zorgen voor een vlonderpad. Stappen onder meer langs een bruin/rosse beek. Toch hebben wij het hier nog nooit zo droog geweten. Dikwijls liepen we tot de enkels in de modder, nu hebben we zelfs geen vuile schoenen. Binnen het uur zijn we in Houwaart en kunnen een terrasje doen in de verwilderde tuin van wat een pastorie lijkt.
Het is heerlijk weer, geen wolkje aan de lucht en nauwelijks wind. Hebben nu een lusje van 4 km voor de boeg. Stukje steenweg lopen en dan achter de huizen de akkers in met uitzicht op de Hagelandse heuvels waar wijnranken de aandacht opeisen. De Globetrotters sturen ons een niet te steile holle weg in, wel weer bezaait met roestige stukken steen. Toch wel technisch voor een kleine afstand. Komen op het plateau van de Sint-Jansberg uit en mogen genieten van de fantastische vergezichten die tot ver voorbij Motbroek reiken. Langs een smal graspaadje terug de vallei in en we stappen door de gewassen van het Houwaertsgat tot de startzaal. De mooiste lus van allemaal, zegt Yvan uit Landen.
We zitten goed in de tijden en laten ons een eerste Duvelke smaken. Nog een kleine 6 km te stappen. Wandelen lange tijd door de vallei, meestal onverhard langs onder andere een weiland vol margrieten en stilaan verkleurende gerst. Duiken warempel opnieuw het Walenbos in, dit hadden wij niet verwacht ! De eerste stroken zijn nattig, moerassig maar nog steeds goed begaanbaar. Geleidelijk wordt het terrein droger. Lopen hier met z’n tweetjes te genieten van het weelderige, aangenaam zachte groen. Wordt anders bij een pittige klim, tussen de bewoning van Motbroek is het warm, zeg maar heet. Nog een laatste klimmetje tussen weilanden en we zijn bij de rustpost. De laatste wandelaars richting Houwaart vertrekken net. Marie-Louise en het team helpers, die al aan het opruimen zijn, leggen hun laatste gasten echt in de watten. Hebben een gezellige babbel goed voorzien van natje en droogje, waarvoor onze waardering en hartelijke dank. Opgewekt stappen wij terug naar de bus. Hebben een heerlijke wandeldag achter de rug met echt alles er op en er aan. Op een drukke trein worden we nog eens op de realiteit van elke dag gedrukt. Voor jongere generaties geldt blijkbaar alleen maar de regel ‘ikke en de rest kan stikke’. Zijn de mensen van onze leeftijd dan echt het einde van de beschaving ?
Kijk Uit, zo noemt de tocht die ik vandaag wandel. De naam verwijst naar een gehucht van Kalmthout maar blijkt in praktijk een tweede betekenis te hebben. Pijlen met gele ondergrond in het zomerse groen, je dient voortdurend alert te zijn om het juiste pad niet bijster te geraken. Kijk uit dus ! Overigens makkelijk bereikbaar voor mij, de stoptrein vanaf station Heymisse doet er zo’n drie kwartier over tot station Heide en dan rol je figuurlijk de startzaal binnen. 84 meter volgens Google Maps. En dat voor € 11,00 heen en terug.
Het parkoers bestaat uit 4 keer 6 kilometer waarvan één pauze in de start. De administratieve plichtplegingen, een knuffel aan Corrie en weg ben ik. De eerste kilometer verloopt inderdaad stroef (zie hoger), daarna treedt gewenning op. Ik ben verbaasd vast te stellen dat Heide een heus winkelcentrum en een winkelstraat herbergt. Krijg vervolgens groene dreven onder de sloffen geschoven langs wat oudere villa’s en uiteraard in bloei staande rododendrons. Een eerste frisgroene jonge bosstrook wordt ons ook niet onthouden. Opvallend hoe droog het zanderige land er bij ligt. Hertendreef dan, langs statige landhuizen. Zouden hier Belgen wonen of alleen maar noordelijke belastingvermijders ? Sommige bewoners zeggen vriendelijk goedemorgen, anderen laten duidelijk blijken dat de sjofele passanten niet echt welkom zijn. Dwars door het winkelcentrum tenslotte, vrijwel uitsluitend Hollandse zacht prijzende ketens, aan de overkant van ’t spoor ben ik weer bij de start.
De innerlijke mens versterken en ‘vort met de bok’. Langs de Vredelaan en verder door weer andere villawijken tot bij het Keienhof. Bij de Putsesteenweg de obligate wegenwerken en dan waarvoor ik gekomen ben … de Kalmthoutse Heide. Heerlijk dwalen door sparrenbossen met een ondergroei van frêle berk. Her en der een kikkerpoeltje en het roze van de rodo’s. Kom bij een groot ven uit, je voelt er de koelte van het water. Terug de bossen in, aanvankelijk moerassig met veel berk, verderop duistere spar. Zwerf verder tussen het wit van begot nog winters ogende grassen en zwarte sparren, nu met een ondergroei van varens. Bij Heihoeve de steenweg over en even verder in Kinderwelzijn de rustpost. Halven dans.
Neem een wat langere pauze en trek mij terug op gang voor de langste lus van 6,7 km. Willy & Marij hebben uiteraard een etappe voorsprong, Sylveer ook voor zijn thuismatch. Een halfverhard fietspad loodst mij naar de open ruimte. Het uitzicht doet mij denken aan de omgeving van Lierop (Olat). We lopen een tijdje rechtdoor over een zandweg langs de bosrand en kiezen dan resoluut voor de open vlakte. Zand baggeren dus en gelukkig staat er een verkoelende wind. Ik meen enkele krekels te horen, is jaren geleden dat ik dit geluid nog mocht waarnemen. Zand wordt gras en we lopen langs de tegenoverliggende oever dan daarstraks van het grote ven. Duiken vervolgens nog eens de zandbak in en stappen de halfverharde weg terug tot de rustpost.
Pauzeer deze keer kort want mik naar de trein van 15:48. De terugweg wordt aanvankelijk huisjes kijken in het groen langs … de Kijkuitstraat. Dan mogen we een laatste keer genieten van het zomers geurende bos. Slingerpaden en brede halfverharde banen lossen mekaar regelmatig af. Inderdaad, kijk uit om steeds pijlen en linten te vinden. Uitbollen langs enkele straten van de gegoede burgerij. Jack (Schelle) geniet van zijn Duvelke en ik heb ook nog de tijd voor het gouden drankje. Samen stappen we naar het perron. Net als vanochtend in het gezelschap van een bonte bende jonge kinderen, ik kwam ze vandaag wel vijf keer tegen. Bedenk dat de Vlamingen er duidelijk in de minderheid zijn. Red het Vlaamse ras Joke, we worden in het hoekje gedrumd door de bonte soorten.
De tocht die wij vandaag gaan lopen ken ik niet, de omgeving waar we zullen wandelen des te beter. We reizen in het gezelschap van Patje Kloek en Josée (Wilrijk). Hoeven ons dus geen zorgen te maken over waar afstappen, kunnen hooguit één halte te ver meerijden. Is vandaag wel niet aan te raden want die is afgeschaft wegens werken ! De bushalte ligt op 50 meter van de startzaal, als dat geen luxe is !
Elkeen kiest zijn eigen afstand en wij gaan met z’n tweetjes op pad voor 32 km. Meteen een eerste dreef van rode beuk, een eerste bosstrook, de eerste bloeiende rododendrons. De toon is gezet. Lopen een grindpad langs een gracht af en vervolgens een stukje van de antitank gracht. Vervolgens de ellenlange Koeistraat af, deels tussen het groen en langs de links van golfterrein Rinkven. Rust in het nieuwste gebouw van domein Kristus Koning. Gefundenes fressen, inderdaad maar altijd leuk om wandelen.
Achterlangs het domein stap je meteen de bossen in. Vooral spar met een ondergroei van frisgroene varens. Smalle kronkelend paadjes, met vele boomwortels, en brede dreven wisselen elkaar af. Maïs komt piepen op zanderige akkers. We lijken heel lang rechtdoor te lopen in het groen. Plots duiken chalets en verderop villa’s op. We zijn op de Kotseheide in Schilde. Pauzeren doen we in een leuk cafeetje ’t Hemeltje met zijn prachtig tuinterras. Patje en Rita (Strombeek) zijn er intussen ook al. Met onze immer grappende facteur stappen we verder. Het gemengde bos van De Welvaart in, was ooit eigendom van ’t Stad Antwerpen. Molenbos is dan weer grondgebied Zoersel dacht ik zo. We wandelen door statige dreven richting Rinkveldlaan en over een zandweg met putten en bulten langs de kapel van Vraagheide. Prachtige zomers fleurige, geurende laantjes zetten ons terug af bij de rustpost Kristus Koning.
Patje zet het op een lopen, we doen het rustig aan, genietend van het stralende weer, en nagenietend van de Hagelandse heuveltjes gisteren. De langere afstanden gaan hun eigen weg. Langs villa’s en een camping op grondgebied Sint-Job gaat het naar sas2 van een vaart. Aan zijn overkant opnieuw smalle bospaadjes met een zee van fluitenkruid en klokkebeezen, toch ook wel nattige strookjes. Bij sas3 duiken we de villawijken van Sint-Job in. Plots komen wandelaars op hun stappen terug, geen pijlen meer. Gelukkig heb je bij de Bosgeuzen altijd een routebeschrijving mee, zoals in Nederland. Stappen met z’n allen door een paar bosjes en nog wat huizen tot de kerk van Sint-Job. Pikken er de kortere afstanden op en wandelen allen samen langs paardenweiden tot sportterreinen. Zonderen ons af voor een laatste pauze. Terrasje doen bij een schuttersvereniging. Een jongeman is er een kruisboog aan het afstellen, bijzonder.
We krijgen het gezelschap van Denise & Patrick. Samen maken we het grootste deel van de laatste 4 kilometer vol, hebben heel wat te vertellen. Stappen terug naar de overkant van de antitank gracht en langs de Krommebaan terug naar ’s-Gravenwezel. Nemen afscheid van onze maatjes. Korte pauze voor een drankje en hupsakee terug naar Heimisse. Was een leuke zomerse wandeldag. Dinsdag ben ik weer van de partij voor Kijk Uit !
De voorbeschouwing van Eddy doet mij likkebaarden, de Hagelandse heuvels zijn in zijn tekst nadrukkelijk aanwezig. Ik broed meteen al op een alternatieve 30 km. Deze tocht heeft voor ons trouwens nog een bijkomende betekenis. Wij dragen ze op aan onze onfortuinlijke naamgenootjes uit het naburige Halen. Dit jaar kunnen zij er niet bij zijn maar tijdens de volgende editie drinken we vast samen een Gilden, of twee, of … (remember Zoutleeuw ettelijke jaren geleden). Maar terug tot de orde van de dag. Onder het goedkeurend oog van Eddy pluk ik 34 km uit het parkoers, een combinatie van de 6 en de 40 km. We laten Molenstede en Dassenaarde letterlijk links liggen en kiezen voluit voor de Hagelandse ruimte.
Gaan op pad … langs het stationsplein van waar we kwamen en mogen meteen genieten van het park rond de Demer en de Stadswallen van Diest. Eddy lijkt op scherp te staan – gekitteld door de Schaffense buren ? In elk geval de passage over de wallen is behoorlijk pittig. Na drie kilometer bereiken we het bezoekerscentrum van de Halve Maan. Jammer dat de meeste stappers onderweg geen aandacht schenken aan het in wording zijnde Boerenkrijgpleintje.
Pauzeren doen we nog niet, stomen gelijk door langs de Lindenmolen en door de recente wijk van de Beverpoort. Moeten de drukke baan naar Hasselt over voor nog enkele achterafjes. Het zwerk dreigt, zal dit meerder malen doen maar de regen bleef blijkbaar in Antwerpen hangen. We volgen een tijdje de GR die van Diest naar Geraardsbergen loopt en gaan dan een eerste keer echt klimmen, de Kloosterberg op. Worden beloond met prachtige vergezichten richting Webbekom en Halen. Ettelijke windmolens doen hun job. Eddy stuurt ons letterlijk door het ontluikende maïs en even verder hebben we met z’n allen beer-e-poten ! Moet kunnen. Langs prachtig in bloei staande gaspeldoorn dalen we stilaan naar de Carrefour en de vallei van de Begijnenbeek. Langs huizen en door akkers stappen we tot de pauze bij busbedrijf Demerstee. De eerste 10 km staan op de teller.
Na de boterham even de steenweg volgen en dan … Prinsenbos. Ik heb er zin in en test benen en longen op de stevige klim. Mmm, loopt lekker. Linda laat hare zot maar doen. We volgen nu de kim van het duin richting Scherpenheuvel en langs het monumentale beeld van het Heilig Hart. What goes up must come down. We duiken langs een holle weg bepakt met bruin blad terug naar de steenweg. Maar zoals gezegd, onze gastheer heeft er zin in. Een stevig kasseitje terug tot boven en dan weer parallel, hoog en droog met uitzicht op de basiliek van Scherpenheuvel. Bij een T geen pijlen meer. We moeten wel héél ver terug lopen, deels samen met een andere stapper en een fietser. Korte dubbel linkse bocht en opstapje helemaal niet gezien. Duiken de Prinsebofschenvoetweg naar beneden, tot terug bij de lokale chaussée d’amour. Aan de overkant even richting Assent en dan door het groen van de Begijnenbeekvallei. Ik vermoed wat komen gaan, maar wordt in de maling genomen. Net voor de A2 onverhard de heuvel op en meteen in een zee van fluitenkruid terug naar beneden. Onder de A2 door en … ja hoor de Hagelandse Hallembay op, de Pannenhoefstraat. Ik neem de uitdaging aan en pers er een tweede spurt uit tot helemaal boven op het onverharde. De ouwe kan het precies nog. Nu heerlijk zwerven op één van de hoogste plateau’s van de streek. Tussen de fruitbomen en de windmolens genieten van schitterende vergezichten met de terrils van het vroegere Limburgse steenkoolbekken en denkelijk de flatgebouwen van het Luikse. Dokkeren dan de Hermansheuvel naar beneden. Nog eens op en neer door holle wegen met uitgesleten ijzerzandsteen. Pauze bij Magda in de oude wijnhoeve Elsenbosch. Hebben intussen 19 prachtige kilometers op de teller staan.
Terug op pad, langs een hoeve met wel twintig zwaluwnesten en dan klimmen door een dot van een diep ingesneden holle weg. Rita (Strombeek) volgt ons voorbeeld. Dwars door een bosje en wat fruitbomen en terug het plateau op. 10 windmolens zorgen er voor de stroom van 14.000 gezinnen, lezen wij. Eddy informeert zijn gasten. Toertje door de akkers, brug over de autobaan, dit blijkt de Blakenberg te zijn. Ruilen de schitterende vergezichten in voor de zoveelste holle weg. Moeten nu wat straten lopen om vanuit Webbekom in Assent te geraken. Koetsebroek loodst ons terug de velden in en even verder de vallei van de Begijnenbeek. Bieten ontluiken, de boer besproeit ze tegen allerlei ziektes. Zijn goedje ruikt naar terpentijn en prikkels neus en ogen. Laatste pauze bij Demerstee en nog vijf kwartier voor de boeg.
Onze gastheer weet van geen ophouden, opnieuw aan het Prinsenbos omhoog. Dan zachtjes in dalende lijn langs een patattenveld, terug naar de steenweg. Vond Eddy het ook welletjes, feit is dat we rustig en vlak door stille straten kuieren maar … met een beboste puist recht voor ons. Een onooglijk paadje loodst ons de Citadel op. Echt steil is het niet. Ik pik een ‘trofee’ mee, een verdwaalde pijl van … VOS Schaffen. Heerlijk in het zonnetje wandelen langs de verweerde gebouwen en dan zachtjes dalen over een net niet glibberig, schuin liggend paadje. Ook de Allerheiligenberg (weet je nog, waar pastoor Munte van zijn oren kwam maken) doen we in dalende lijn tot de terrasjes van centrum Diest. De prachtige zandstenen kerk, dan door het parkje van Cerckel (de Gildenbrouwerij) en de terug opengegooide en in ere herstelde Demer-armen. Ook de omgeving van de Kaai steekt in een nieuw en prachtig kleedje. Was tien jaar geleden een eerder verloederde buurt.
Onze opdracht zit er op, we hebben ons Duvelke meer dan verdiend ! Sigrid zal later vragen hoeveel hellingen de 40 km nu precies geklommen had. Nog even napraten met onze gastheer en met een lach van oor tot oor terug naar het station. SUPER EDDY heeft ons weer eens heerlijk verwend !!
Ik heb de smaak van het GR wandelen terug te pakken. Vandaag loop ik een stukje van nummer 12 zoals ik al deed in oktober 2010 ! Stap bij het Rivierenhof van de bus en pik meteen de eerste rood-witte markering op. Bij een miezerig weertje wandel ik door het prachtige park, langs laantjes van statige beuk, slingerpaadjes tussen bloeiende rododendrons en waterpartijen. Jonge konijntjes dartelen over een grasperk bij riviertje ’t Schijn. Ik verlaat park en stad langs de korfbalterreinen van Catba. Betonpaadjes die er nog maar een paar jaar liggen loodsen mij langs volkstuintjes en moerassige watertjes. Moet nog een drukke baan over en wandel dan naar de rust van Fort 2. Een kwartslag rond deze waters en ik volg een landelijk pad richting Wommelgem. Een groene specht vlucht schichtig weg de beschutting van de bomen in. Is mijn tweede exemplaar al binnen de twee dagen tijd. Vanaf Ternesse loop ik de woonkern van Wommelgem binnen. Bij het kerkhof zijn de markeringen niet optimaal, eentje wijst zelfs in de verkeerde richting. Maar ik ken er de weg naar de imposante kerk. Om de bewoning terug te verlaten is de markering wel perfect, al is het dan door recente wijken. Wandel opnieuw door de groene Kempen, ontluikend maïs en weilanden, een klein bosje zelfs. Hoog in de bomen een dartel eekhoorntje dat vliegensvlug tegen een berk opklimt. Er wacht mij een prachtige, deels natte bosstrook, Zevenbergen. Fluitenkruid zoomt weelderig de paden af, in een weiland een zee van boterbloempjes. Ik passeer het gelijknamige kasteel en stap langs zijn dreef naar het centrum van Ranst. Hoog tijd voor een pauze en een boterham.
Kerkwegels loodsen mij de dorpskern weer uit, de Donkere Weg stuurt mij de landerijen in. Vroegere serres zijn omgebouwd tot staanplaats voor een paar honderd caravans. Een tarmacje stuurt mij langs een grote plantage fruitbomen. De autobaan is niet ver af maar toch is zijn geluid getemperd. Maas & Moor noemt het hier. Ik stap door een kort strookje beukenbos en mag dan warempel zo maar over de links & greens van een golfterrein lopen. Is blijkbaar een openbare weg. Ben ik overdonderd door het gebodene, inclusief kasteel? Feit is dat ik niet meer op de markeringen let en mijn eigengereide weg ga langs een prachtige dreef van gewone en rode beuk. Bij een kerkwegel zit ik terug op het juiste spoor, kan pauzeren bij de kerk van Broechem.
Het is opletten om de volgende juiste kerkwegel te vinden. Deze keer ben ik echter voorbereid en ken enkele regels van de tekst uit het hoofd. Buiten het dorp meteen graspaden en ik wandel letterlijk tussen de perelaars. Er lijken mij vrij weinig vruchtjes op de bomen te hangen. Amaai onze portemonnee in de herfst ! Kom aan bij de kerk van Emblem. Ben snel het dorp weer uit en wordt over het Netekanaal en de Kleine Nete geloodst. Mag flaneren langs de oever van de bruine rivier en neem er een fruitpauze. Nog een vijftal kilometer te gaan. Loop weg van het water over groene tarmacjes in Vogelzang en dit laatste is vandaag letterlijk te nemen. Mag dan heerlijk flaneren op de Kesselse Heide. Zanderige paden, berk en spar, prachtige open plekken met rustende heide, heerlijk. Aan de overkant van een drukke spoorbaan stap ik langs het fort van Kessel en dan gaat het linea recta naar het station. Weet er twee cafeetjes waar ze wandelaarsdrankjes serveren. Zit er gans alleen op een terras, treintje komt zo …
16.05.2017 StreekGR Kempen tussen Oostmalle en Turnhout
Beducht voor de warmte ben ik al vroeg op pad. Nog voor 09:00 duik ik het stenen poortje van domein de Renesse in. Ga een voorlopig laatste stukje Streek GR van de Kempen wandelen. Passeer het beeldje ter ere van de wandelaar en kies bij de eerste splitsing voor links, oostelijke richting Turnhout. Ben nauwelijks een kilometer onderweg en het spoor van de markeringen al bijster. Keer op mijn stappen terug bij de Herentalse steenweg. De markering is duidelijk naar rechts en de tekst van de routebeschrijving naar links. Tweede keer goede keer en ik wandel door pas aangelegde straten. Is dus opletten want sommige aanduidingen zijn verdwenen. Regelmatig achterom kijken loont ! Laat de bebouwing achter mij en duik het halfopen groene terrein in met ontluikend maïs, weilanden en bosjes. Nog steeds zijn de aanduidingen schaars, gelukkig de mogelijke zijpaden ook. In het eerste bos zijn de onverharde paden afgesloten wegens wildbeheer. Tarmacje lopen dan maar begeleid door het vrolijke gezang van vele vogelsoorten. Bij de boerderijen aan de Koeischotsloop kruist een wandelaar mij. Korte groet, niet meer dan een hoofdknik eigenlijk en elkeen gaat zijn eigen weg. Het is al verduiveld warm en ik vind verkoeling op een bankje onder hoge bomen bij een versierde Mariakapel. Tijd voor een boterham, heb er al 1:20 stappen opzitten.
Het parkoers loodst mij door een paar stille straten en vervolgens over brede zandpaden in een weidse boog om het centrum van Vlimmeren heen. Landelijk beton gaat weer snel over in grind tot de Turnhoutse baan. Klampovenweg lees ik aan de overkant. Lange rechte onverharde wegen door de stilte van het Kempense landschap. Bereik een woonkern van recente signatuur. Er staat een zuchtje wind in de stille straten en die is meer dan welkom. Ben in Beerse of meer bepaald wijk Den Hout. Stap tot een vaart en kies voor het parallelle zandpad. Vind niet meteen een bankje en een schuin afgezaagde boomstronk neemt zijn taak over. Een paar honderd meter verder wel een bankje en toch nog een korte drankpauze. Wandel vervolgens voorbij de Busselenhoeve tot brug 5 over de vaart van daarstraks. Mag nu wel het jaagpad op met aan de overkant een steenbakkerij. Voorbij brug 4 wordt het terrein bekend. Bekijk aandachtig de huisjes langs de vaartdijk. Vind een brievenbus met ingegrifte naam M A X. Hier moet het dus geweest zijn dat onze onfortuinlijke wandelvriend woonde. Het huisje lijkt nu verlaten, de herinneringen maken mij ingetogen.
Verlaat de vaart en duik de bossen in bij Looy en zijn rustpunt voor wandelaar en fietser. Heb nog zo’n 5 kilometer voor de boeg waarbij het Sniederspad dient gevolgd te worden. Duik het jonge bos in met een veelheid aan frisgroene varens. Het smalle pad zet mij af bij de landgoeden die Vorselaar rijk is. Dan volgen een paar prachtige dreven rond een in het groen verborgen kasteel. Ik duik het tunneltje onder de Turnhoutse ringweg in en ben nu echt in de bewoonde wereld. Nog een achterafje voorbij een OLV kapel, enkele stille straten en ik bereik het station. Het is nog maar 14:30 en ik heb dus ruim de tijd voor een wandelaarsdrankje. Neem de snelbus naar Antwerpen en ben rond 17:30 terug thuis. Er staan 24 kilometer Kempens moois bij op de teller.
