Georganiseerde sabotage in het Antwerpse wandelmilieu ? Wie zal het zeggen. Feit is dat na Wilrijk ook Zoersel ’s morgens vroeg te maken krijgt met verdwenen en verplaatste wandelpijlen, verdwenen splitsingsborden ook. Een merkwaardig toeval net als het feit dat zulks een paar keer herhaald wordt in de ochtend. Extra aandacht van de organisaties lijkt geboden de komende weken. Ondanks wat gegrom in de marge laten de wandelaars het niet aan hun hart komen. Hennietje krijgt het gezelschap van Zottemie, die alleen de zere knie rust gunt. Alle anderen gaan op pad. Aan de overkant van de drukke steenweg duiken we het domein Bethanië in. Over zijn Finse piste gaat het richting kaarsrechte Jagersweg met villaatjes in het groen naar de abdij van Westmalle. Heerlijke dreven zetten ons af in het Molenbos. We pikken enkele maatjes op en stappen gezellig keuvelend tot de eerste rustpost. Booke eten en de reis wordt verdergezet.
Even villaatjes kijken weer en dan duiken we domein De Welvaart in. De ondergrond is ondanks de vele regen van eerder deze week nog opvallend goed begaanbaar. We waden door frisgroene ‘klokkebeesen’ richting ven en sparrenbos. De parkoersmeester houdt van eenvoud. We lopen gewoon rechtdoor naar de Oude Liersebaan en de Brechtse Heide. Eén bocht in een paar kilometer tijd en we zijn bij de klassieke rustpost Luyckx. De meeste dapperen van de 40 km hebben dan al hun ochtendlijk avontuur achter de rug. De enige die exact de juiste afstand blijkt gelopen te hebben is de onverstoorbare Theo. Hennie was er daarstraks al gerust in.
Huuloet wandelt ! is ook weer volledig. Kort na het viertal gaan ook wij weer op pad, de heide op. Zandpaden loodsen ons langs bosrand en weidse weilanden met uitzicht op het klooster van Sint-Lenaarts. Waar we het bos in moeten weten we de paden vettig. Kunnen telkens netjes langs de blubber lopen vandaag. Bij een kronkelpaadje en een klaterend glashelder beekje weten we de pauze van Kristus Koning nabij. Kennen de omgeving na zoveel jaren wandelen haast uit het hoofd. Kunnen rustig een toertje doen van alle aanwezigen in de zaal, kennen er bijna iedereen ! Schoon wandelvolk in Zoersel vandaag.
Wij hebben een lokaal lusje voor de boeg. Langs de Koeistraat recht naar de golfterreinen van Schilde. Lopen dwars door de greens heen, weliswaar over een betonnen fietspad. Zoals het hoort tot bij de in het wild lopende haantjes van Sint-Job. Volgen de geelbruine antitankgracht een eindje tot de Nieuwgoeddreef, klimop en rododendrons. Keren op onze stappen terug langs een slingerend bospaadje tussen sportvelden door. Laatste pauze en het is al stil in het K.K..
Meteen terug de bossen in, langs de Caterskapeldreef tot deze kapel, blauw geschilderd en aan het zicht onttrokken door gigantische rododendrons. We weten, nu volgt het steeds nat liggende pad rond een groot weilanden met paarden. Er hoeft net niet geploeterd te worden maar wel constant alert gewandeld vanwege de vele boomwortels. Bij Bart lijkt de ‘trippel’ turbo te zijn aangeslagen. Hij loopt zo weg van Willem die eerder ‘trippel-pasjes’ lijkt te nemen. Ook wij houden er een rustig tempo op na. Wie Schilde zegt, denkt villa’s, maar in eerste instantie stappen wij langs chalets al komen de te verwachten ’kasten’ natuurlijk ook ruimschoots aan bod. Ieder vogel zijn eigen nest denken een koppeltje eksters en zij beginnen er alvast aan hoog in een populier. Daar is de lente … al valt er verder nog niet veel van te merken. Het is grijs en winderig als we onze laatste paar kilometer afhaspelen tussen de Zoerselse bebouwing.
Gelukkig vertrekken een viertal bussen net als wij de finish bereiken. De zaal zit nochtans nog steeds eivol. Wij verwerken ook onze eerste trippel van de dag, hier helaas geen Duvel. Nog een knuffel aan ons Hennietje en we reizen vlotjes terug naar Hemiksem. Voor volgend weekend hebben we Borsbeke (ons onbekend) en het klassieke Aarschot op het programma staan.
25.02.2017 Terug Op Stap Post te Sint-Lambrechts-Herk
Het wandelaanbod in Belgenland in schraal vandaag. Wij kiezen voor het makkelijkst bereikbare zijnde omgeving Hasselt. José (Wilrijk) en Rudy (Hove) denken er ook zo over en gezellig taterend reist het viertal naar de Glimburgers. Het is reppen tot busperron 14, we hebben maar 4 minuutjes. Locals staan er ook te wachten net als Jacqueline trouwens. Zij weet te vertellen dat we drie lussen zullen wandelen vanuit de startzaal vandaag. Maakt ons niets uit.
Aangename zaal overigens onder de sobere kerktoren van Sint-Lambrechts-Herk. We trekken ons op gang voor een eerste 10 km samen met … Willy & Marij uit het verre Waasland. Even volgen we de Truider steenweg richting Alken en duiken dan de winderige akkers in. Luc (Kessel-Lo) kruist ons pad. Komt van station Alken en weet dat zijn maatje in de startzaal trouw op hem wacht. We gaan de Oude Baan op, zacht hellend beton lopend tussen appelen, peren en gespreide bebouwing. Zakken aan de overkant van de steenweg over typisch Limburgse verkavelingswegen terug wat lager tot VC Terkoest. Tot onze verbazing pikken we bij een watermolen riviertje De Herk op. Zullen we even volgen om dan weer een zachte heuvel door open land te beklimmen. Nog een ruime kilometer ‘immer gerade aus’. Leek ons kort deze 10 km, bevestigt door Polle ‘de pakkeman van Scherpenheuvel’ en even later Marcel uit het extra verre Koekelare.
Schafttijd en dan op pad voor de 8 km. Stukje Trudo richting Hasselt en dan wat villaatjes kijken. Leuk achterafje volgt, graspad langs een diep ingesneden beekje. Een park-omgeving, een paar straten, een aardbeienveld. Het parkoers wisselt voortdurend tussen verhard en onverhard. Krijgen zelfs een strookje bos met nogal wat klimop gevolgd door zompig gras. In the middle of nowhere staat een wat verweerd kerkje, een grote kapel eigenlijk, naamloos te wezen. Langs de fruitgaarden van de Wideuxdreef vorderen we naar het gelijknamige kasteel. Stappen tot de Bloonwinning een pracht van een oudere vierkant hoeve, nu B&B. Genieten van het vergezicht over de Herkvallei en stappen de laatste kilometer van daarstraks een tweede keer.
Nog 5 kilometer te gaan. Verwachten een gewone stratenlus maar krijgen toch nog een strook onverhard cadeau en een fraai heuvelend uitzicht als we langs de expresweg groen lopen. Komen tevreden de intussen stille zaal binnen. Niet onverdienstelijk deze tocht in een omgeving waar duidelijk niet echt veel te bieden valt. Nog even een babbel met thuisloper Yvan ‘le terrible’ en … busje komt zo. Onberispelijke reis volgens het boekje tot Hemiksem. Dat kan niet elke dag gezegd worden !
Geen beslommeringen met openbaar vervoer vandaag, wij vertrekken van thuis. Het is nog behoorlijk fris als we omstreeks 08:00 richting Mastenbos en Wilrijkse wielerpiste stappen. Ruim en uur lopen toch algauw tot de Heistraat waar de Sinjorenstappers elk jaar verzamelen blazen.
Koffie aangeboden door de Stroboeren en we gaan op pad voor 28 km. Langs recent aangelegde sportterreinen onder het motto ‘sport is goed veur A’ gaat het richting Dikke Mee (restaurant ooit van Willy Steveniers) en het Nachtegalenpark. We delen het met vele joggers. Ommetje langs ziekenhuis Middelheim en dan voorbij een reeks flatgebouwen bij het Rucaplein. Mogen de mooie landdijk op richting Mortsel, een oase van groen in de stad. Ons aller Herman lijkt in het nieuw gestoken te zijn. Kadootje weet ie zelf te vertellen. Nog wat straten lopen en we bereiken de eerste pauze in de lokalen van Fort 5. Lekkere soep hebben ze hier ! Ook Ivo & Marleen doen er zich tegoed aan.
Tweede ronde. Langs de korfbalterreinen van Voorwaarts waar ‘dikke hanen en hennen’ (veteranen zoals wij dus) aan een gezapig tempo hun zondags matchke afhaspelen. Dan genieten in het groen langs de plas van het Fort. Strookje Prins Boudewijnlaan, we duiken het Gemeentelijk Park Centrum van Edegem in. Keren weer over het kasseitje en de mooie dreven van Hof Ter Linden. Een nagelnieuw fietspad loodst ons terug naar Fort 5 en speelbos Dikke Bertha. De groene investeringen van ’t stad leveren een leuk vernieuwd parkoers op.
Samen met Brugsche Globetrotters op busreis duiken we opnieuw de laantjes van Fort 5 in. Moeten daarbij even letterlijk door de in verval zijnde bouwsels. Net voor het verlaten van het fortdomein hangt een pijl naar rechts (rolstoelen en 11 km). Bij de andere afstanden geen aanduiding. Wij willen naar links maar worden door de Bruggelingen teruggefloten. De ganse meute, zo’n 20 man sterk, wandelt naar rechts. Stratenloop nu, langs ziekenhuis Sint-Augustinus en over de lang gerekte parkeerplaats van de immense Beukenlaan. Bij kasteel Den Brandt verstomming alom. Alleen maar markeringen voor de afstanden 4, 8 en 11 km. Uit arren moede kiezen wij voor de 11 km en stellen vast recht richting finish te stappen. Kan niet want wij hebben nog twee pauzes te goed ! Eigenzinnig verlaten wij het park langs een andere dreef en stappen de Della Faille af linksweg. Even vragen aan Mijnheer de Polies. Ja hoor, wij moeten naar de Bist en even verder ligt de beoogde rustpost. Zijn anderhalf uur onderweg geweest voor 5,5 km !
Het is te stil in het zaaltje, Ivo & Marleen, Jerome, allemaal zijn ze fout gelopen. Koppig vatten wij hier toch nog de lokale lus aan. Over een landdijkje in het park en dan huisjes kijken tot de Krijgsbaan. Heerlijk flaneren door het nieuwe natte park van Groen Neerland dan en door de stille Universitaire campus dwalen. Fort 6 komt nu ruim aan bod. Bij het Donnyplein weten we de laatste pauze vlakbij, hoog tijd voor een Duvelke. Onze teller staat al geruime tijd boven de 30 km.
De laatste etappe voert langs een oud kerkhof met graven uit de jaren 1940 tot 1960. Toertje over de Bist, het winkelcentrum van Wilrijk en dan riante villa’s kijken langs de Diepe Roet en de Olmenlaan. Afsluiten doen we met het park Den Brandt tot een haast verlaten zaal. Voorzitter Frans komt met het hele verhaal. De ganse dag werden er in de parken pijlen en splitsingen weggehaald, ze hebben er zelfs de politie bijgehaald. En Fort 5 … dat was een foutje van de organisatie waardoor de meeste wandelaars van de langere afstanden fout liepen. Een totale offday dus voor de Sinjorenstappers, hebben wij in al die jaren hier nog nooit meegemaakt. We nemen het sportief op, tram en bus zetten ons terug af in Hemiksem. Toch wel een relatief bewogen weekend.
Vlot reisje vanmorgen. De eerste bus in Diest richting Linkhout gaat pas om 10:00. Een kwartiertje later stappen een tiental wandelaars af … om vast te stellen dat de startlocatie gewijzigd is. Slechts een paar waren op de hoogte. Gelukkig is het nauwelijks 500 meter wandelen tot de nieuwe en ruime zaal, goed beklant overigens. We zijn wat blij ook Yvan, le terrible te mogen begroeten, herstellend van zijn ‘terrible’ avontuur.
Steken pas omstreeks 10:45 van wal voor een eigengereide 24 km. Kuieren tussen Demer en Schulens meer, deels gehuld in optrekkende nevels. Vanaf Kambergen volgen we de 30+ onder de expresweg door. Stratenloop helaas langs Gorenbroek, de Schanskapel en de Sint-Jansberg. Wie herinnert zich de Donkelhoeve nog ? Ligt dus niet in Zichem maar wel in Zelem. Via de Van Zurpeledijk en dancing Astrid gaat het naar de spoorbaan Diest – Hasselt. Eindelijk terug onverhard en een beetje modder tot rustpost Groenhof, ons verder onbekend.
Babbeltje slaan met koppeltje uit Okselaar dat wij al twintig jaar kennen en toch niet bij naam. Zijn wel de levende voorbeelden dat alternatieve, natuurlijke medicatie werkt en dus een schat aan informatie voor ons. Maar terug op pad, gans alleen op het parkoers. Langs de Barenbergseweg de licht golvende bossen tegemoet. Gemengd bos overigens met toch een boventoon van spar en een ondergroei van bramen. Langs de Oude Schansstraat stappen we naar de Zwartebeek. Ze blijkt een kleurshampoo te hebben ondergaan want ziet rossig bruin. We mogen kilometerslang door haar vallei lopen. Hoofdzakelijk onverhard tot moerassig door de Meldertse Schurfert. Wij kunnen ons niet herinneren ooit over de volle lengte deze mooie omgeving gelopen te hebben. Pauzeren doen we in Sint-Anna-Mellaer waar we genieten van een heus lenteterrasje. Het is er trouwens nog behoorlijk druk. De Hoeilaartse musketiers zijn maar met z’n drieën vandaag. Shining Bright verblijft aan zee … op appél bij de baas ?
We hebben nog zo’n 5 kwartier voor de boeg. Wandelen door halfopen terrein naar de volgende pluk sparrenbos. Her en der hindernissen van de Lummense paarden cross country. Even opnieuw parallel met de expresweg en dan vervolgen over rustige tarmacjes in het groen met grachten aan weerskanten de weg. Zowat alles noemt hier Goerenstraat. We bereiken opnieuw de spoorbaan. Lopen er een heen en weertje om aan de kilometers te geraken. Bij de voetbalterreinen weten we de finish nabij. Het is berendruk in de zaal. Dirk komt met het verhaal dat er in Leuven een trein ontspoord is. Karientje heeft dienst onder meer omwille van het afgekondigde rampenplan.
Busje komt zo en brengt ons naar station Diest. Het wordt even spannend als de aankondigingen mekaar tegenspreken. Onze maatjes uit Lokeren (Marcel) pikken nog snel een levensgrote puntzak friet mee. Bomvolle trein naar Antwerpen komt er toch door met zo’n 20 minuten vertraging. Blijkt dat alle Limburgse passagiers voor Brussel mee over Antwerpen moeten. Ook daar is het een hectische bedoening. Met een halfuurtje vertraging slechts geraken wij thuis, voor ons loopt dit avontuur dus goed af.
We zijn net op tijd voor bus 600 aan de Rooseveldplaats. Hebben een rit van ruim anderhalf uur voor de boeg. Stappen af ‘in the middle of nowhere’ met verspreide hoeves. Wandelen langs de steenweg tot Meerle dorp om te beseffen dat we fout zijn. Gelukkig hangt er in deze bushalte een stratenplan en kan ik corrigeren. Een auto stopt, dame zoekt de weg naar de start. Ik vraag of wij mogen meerijden want kan haar de route aanwijzen. Ze gaat weifelend akkoord. Binnen de vijf minuten zijn we bij het schooltje in Meerseldreef en bedanken elkaar voor de goede samenwerking.
De Pinguins van Langdorp vallen binnen en Nooit Moe Boezinge, wij gaan op pad voor de drukte. Lopen het ganse dorp, zijnde één dreef langs het Kapucijnenklooster af. Eén tarmacje verder wacht een zompig graspad. Heerlijk wandelen langs weilanden en vennen. Op grondgebied van het Nederlandse Galder een strook sparrenbos. We volgen langs zijn rand en met uitzicht over weidse akkers de GR-route tot hoeve Galderzicht. Overvolle, donkere rustpost, we zullen hier drie maal komen !
Hebben na ons eerste uurtje een lus van 10 km voor de boeg. Ik heb mijn twijfels met herinneringen aan het Nederlandse Wiego. We moeten de autobaan Antwerpen – Breda over en volgen landelijk tarmac dat dra overgaat in brede zandwegen. Huizen liggen rechts verscholen achter hoge beplanting, links de nu toch nog desolate polder. Een gure wind doet ons verstijven. Nog meer stroken tarmac en dan een hagelnieuw fietspad langs het water, denkelijk een arm van de Mark. Weg van het water stappen we door het muisstille Buurtschap Kaarschot richting bossen, de Krabbenbossen. Opvallend veel hulst als ondergroei. Opnieuw de autobaan over, oef de zwaarste beproeving is voorbij. Twee stoelen zoeken en ‘bunkeren’.
Hebben een tweede lus van een kleine acht kilometer voor de boeg. De Rijsbergsebaan stuurt ons linea recta voorbij de Galders meren naar het Mastbos (Baronie van Breda). Heerlijk genieten wordt het, een zwerftocht langs bos, ven en heide. Zelfde baan terug dan en nu echt langs het Galderse Meer. Genieten langs de waterkant samen met tientallen honden en hun baasjes. Vrij guur weer dus wagen de viervoeters zich al evenmin aan pootjes baden. Laatste pauze in het donkere maar toch knusse hol, nog een kleine 8 kilometer voor de boeg.
Een laatste keer het Galderse Meer en vervolgens stappen we dwars door de Galderse dorpskern. Een kasseitje zet ons af bij het Vonderpad, met zure wind op kop naar de Mark. Eenvoud siert nu, we volgen de rivier en zijn moerassen stroomopwaarts over ettelijke kilometer tot we opnieuw in Meerseldreef zijn. Lekker lopen dit. Ter aankomst staat ons dametje van deze ochtend er weer. Ze stelt voor ons een eindje op weg te helpen. We drinken samen iets met Rita van de Sint-Michielstappers, want zo noemt ze. De schat zet ons af bij de kerk van Hoogstraten waarvoor onze oprechte dank. We komen er Annie tegen, sinds een paar jaar gestopt met wandelen en uit ons zicht verdwenen. Hebben nog de tijd voor een extra Duvelke in Café Poulet, U raadt al waaruit de eetkaart bestaat … Vlotte terugreis naar Hemiksem en toch tevreden over onze uitstap ondanks die polderlus van 10 km.
Diest ligt er wit bepoederd bij als wij er op bus 299 wachten die ons naar Tessenderlo zal brengen. Een kort ongewild ommetje vanaf de markt aldaar en we staan in de ruime startkantine van Campus Russelberg. Veel bekend volk met onder meer de vier musketiers uit Hoeilaart, Sigrid en Kareltje. Het parkoers blijkt tien-tien-tien te zijn, drie stevige etappes dus.
We beginnen eraan onder lichte sneeuwval door exquise villawijken. Dra dagen de eerste bospaadjes op, Schooterheide. Vervolg door halfopen terrein, weiland en het tarmacje van de Jagersweg dat ons naar Gerhagen loodst. We sluiten aan bij ‘pinguins’ Irène en Roger. De heren keuvelen gezellig en moeten een tandje bijsteken want de dames hebben er zin in. We passeren de alom bekende visvijver en het Jagershuis. Dieper in het bos wachten bepaald nattige paden. Een kleine twee uur stappen tot rustpost Schoolhuis, drukbeklant. Heel wat medestanders hebben er al een tweede etappe opzitten.
Onze naamgenoten uit Halen kondigen een leuke lus aan die zij voor de tweede keer gaan lopen, de maniakken! Weg zijn wij langs sparren met een ondergroei van bramen. Een leuk stroken lage dennen ook. Aan de overkant van de baan die Diest met Veerle & Westerlo verbindt wacht een prachtig ven en frisgroene gaspeldoorn. We trekken de open ruimte in over zandpaden en langs heide. Scherp naar rechts dan over het fietspad daar naar de ‘lekdreef’ leidt. Gelukkig moet Linda uit Halen vandaag niet zo ver! We gaan heerlijk slingeren over bospaadjes allerhande met even een mistig uitzicht over de abdijtoren van Averbode. Keren eigenlijk op onze stappen weer tot het grote ven van daarstraks. Passeren de in verval zijnde Bierhoeve richting bewoonde wereld. Een paar leuke dreven en dan wat huisjes kijken tot de rustpost van daarstraks, nu al minder drukbeklant.
Nog een tientje voor de boeg en de eerste vermoeidheid laat zich gevoelen. Uiteraard passeren we de Mariagrot aan de rand van Gerhagen. Tarmacjes voeren ons langs vennen en weilanden naar de Peerdenposterij. Opnieuw de bossen in en in een brede boog om weer andere weilanden heen. Passeren ‘le chique’ van Ter Scoete en de uitkijktoren. Halve bebouwing in de bossen dan met de voor de Kempen typische chaletbouw. Hier lijken ze vast bewoond te zijn. Van Zavelberg dalen we stilletjes terug af naar Tessenderlo Centrum. Korte klim en we bereiken de finish om Sabine & Fred te mogen begroeten. Nog wat dollen met de Hoeilaarders en het is tijd om huiswaarts te keren. Heerlijke, prima georganiseerde bostocht van Pascal For Ever. Een naam om te onthouden.
Thuismatch vandaag, de wandelpijltjes hangen in onze straat. Toch volgen wij ze aanvankelijk niet, gaan linea recta naar Depot De Luxe, de luxueuze startzaal die wij ons kunnen permitteren in onze eigen gemeente. Het is er niet echt super druk zo rond 09:00 alleen Trip-Trap is omnipresent want op busuitstap.
We gaan op pad voor 27 ruime kilometer. Stappen langs ons imposante gemeentehuis, de Sint-Bernardus abdij en dan naar riviermonding de Vliet. Weg van de Schelde over de Vlietdijk tot centrum Schelle. Even een wijkje en dan opnieuw genieten van die heerlijk meanderende Vliet tot midden het open land. Even blubberen over de zompige paden van Plukboerderij Zinckval en over het gelijknamig macadammeke tot ’t Cleydael. Tarmacje volgen tot het oude kasteel Cleydael en dan opnieuw tarmac, de Groenenhoek. JP loodst ons het domein in met zijn vele kastelen. Heerlijk wandelen over mosrijke paden door het bospark. Zet ons af in het oude centrum van Hemiksem en even verder de rust in het oude schooltje van de Lindelei. Zijn zo’n 100 meter van het echtelijk dak verwijderd !
Maar we gaan nog niet naar huis, bijlange nie bijlange nie … We kiezen na begroeting van een tiental IJsetrippers voor de Heiligstraat en de bosrand van de Moerelei. De dreef naar ’t Macadammeke die loop ik tegenwoordig meerdere keren per week. Bij baseball vereniging Pioneer duiken we Fort VIII in. Heerlijke omzwerving langs zijn waterpartij en de ‘spooky’ platanen. Zoeken de Umicore voetbalvelden op en lopen vervolgens door het jonge bos langs de spoorbaan. Nog even een strookje fietspad en pauzeren in de prachtige bar van de visclub van Fort VIII. Blijken met ruim 50 wandelaars gekozen te hebben voor de langste afstand.
Chris (Ingelmunster) sluit aan. Is zeer te spreken over het gebodene. Wij gaan als trio verder door het park Sorgvliedt. Morgen ben ik hier weer want dan ga ik ‘markten’ in Hoboken. Na de rododendrons volgt even de Groenstraat en een ommetje achterom het Schoonselhof. Pikken de heerlijke dreven op die naar kasteel Klaverblad voeren. Heerlijk wandelen door het bospark en dan wat straatjes lopen tot de Lindelei, onze laatste pauze.
Ruime stop met Annieken & Chris, M & M ook. De laatste loodjes dan. Beetje verrassende eerste kilometer door de nieuwste bebouwing van onze gemeente. Dan de prachtige, diepliggende vijver van Terlocht rondden. Genieten van de wilde berkenbosjes van Callebeek en het nieuwste Heimisse wandelpad Den Akker. Tussen wijlen Bekaert en de Schelde door, de laatste meters van een prachtige wandeltocht. Nagenieten met de vele wandelvrienden en tevreden terug naar huis. wsv Schelle jullie zijn in alles een 5-sterrenclub, parkoers, afpijling, crew … wij zijn fier op jullie !!
Op de trein was het nog relatief rustig maar in de startzaal is het hek van de dam. Je kan nauwelijks een naam uit het ‘afstandengild’ noemen of ze staan voor onze neus. The Big Family is walking in Olen today ! Wij kiezen voor een 30+ parkoers. Lopen Guy en Martin achterna langs de muurschilderingen en fabriek van Umicore. De voetbalvelden van KAC Olen en dan het groen in langs de spoorlijn, onze aanvoerroute van daarstraks. Heerlijk wandelen is dit bij clemente temperaturen en een grijze hemel. Weg van ‘den ijzeren weg’ en door het halfopen Kempens terrein van de Draaivennen. Naar Achter Olen gaat de reis en verder tot het Boerke van Olen en de eerste pauze in het Boekenheem. Bekend en bemind.
Na de koffie terug op pad, het Ukkenpaadje opzoekend en het Bulepad, na even huisjes kijken. Heerlijke bosstrook dan, parallel met het Albertkanaal. Vervolgens opnieuw de Kempense bocages in langs het Sluizenpad en de Geelseweg. Bij de Minnekeshoeve weten we de tweede pauze nabij. Hebben er ongeveer 13 km opzitten in de kantine van gastheren Gedoviba. Nog steeds de zoete inval en we pikken aan bij de Jakke en de Hobohemmers. Dwars door het groene Gerheze nu richting Albertkanaal. We vormen twee koppeltjes, ruilen van Linda. Stilaan trekt het zwerk toe en begint het te druppelen. We vechten ons voorbij de spoorbaan, door een eerste prachtige strook van het Olens Broek. Gezellig keuvelen tot een tentpauze bij mensen ‘in den hof’.
De Hobohemmers haken af, beetje ziekjes en wij gaan voor de lokale lus. Op en neer langs de Herentalse kapelletjes en dan tot onze verassing terug hoog boven spoorbaan. De parkoersmeester verrast. We krijgen een heerlijke zwerftocht langs dennetjes en heide cadeau. Steenweg over en langs tennis Ter Heyde. Het Kempens sparrenbos in dat ons naar zandpaden door weiland voert. Theo blijkt slim te zijn, loopt geen twee keer hetzelfde strookje. Wij gaan wel pauzeren bij ‘de mensen thuis’. Komen de Hobohemmers daar toch wel aan zeker! Elk om beurt besloten zij toch de extra lus te lopen. Dat vieren wij sober maar gedecideerd met de gratis drankbonnetjes van onze gastheren.
Als viertal zullen wij de tocht vol maken. Terug naar de spoorbaan, uiteraard lang na Theo. We pikken de bruine Nete op en vervolgens vennen & vlonders door het Olens Broek. We mogen uitgebreid genieten van een magistrale etappe door puur natuur, natte natuur met de nodige vlonders. Schitterend biotoop is dit en de parkoersbouwer laat ons dan ook uitgebreid genieten tot hij echt niet anders meer kan. We moeten een brug over het kanaal nemen en binnenrollen in de zaal.
Nagenieten bij een Duvelke en de Hobohemmers zetten ons gemotoriseerd af op de brug van Antwerpen-Zuid. Hebben een heerlijke wandeldag achter de rug – l’amitié par la marche op het hoogste niveau.
Mijn voorlopig laatste dag ziekenverlof vul ik op met een wandeling, uiteraard. Ben verbaasd de enige treinganger te zijn die in Wezemaal afstapt komende van Antwerpen. In de startzaal is het IJsetrippers boven, wij bezetten haast het volledige folders tafeltje. Ik voel mij nog een beetje moe van het Baargse stappen zondag en kies voor 21 km.
Een rustige aanloop langs het Rodesvoetpad, de dorpskom uit en lopend langs de A2. Bergzicht noemt de tweede straat heel terecht want met uitzicht op de Wijngaardberg. Aan de overkant van de drukke autobaan een kasseitje en dan een niet te zware klim met venijnig einde, de Beniksberg. We lopen een heel eind over het vlakke duin, puur natuur met fraaie uitzichten over de weidse omgeving. Strookje blubber en dan tarmacje duiken naar ’t Holsbeekse Hellegat. Op en neer gaat het nu tot het zandstenen kerktorentje van Gelrode zich moeizaam profileert tegen het grijze zwerk. Eerste pauze na een uurtje lopen. De onfortuinlijke Claude komt ter sprake, menig wandelaar kijkt verbouwereerd.
Op weg voor een lus van acht kilometer. Langs de Dievenvoetweg naar de Eikelberg. Opnieuw genieten van relatief vlak en hoog boven berk en zand. Zakken langs een hol tarmacje en vervolgens klimmen door een berkenbos, het Kloesebos. Ben eenzaam op pad voor een lange omzwerving langs bospaadjes en open stroken van heide en pijpenstrootje. Naar het einde toe halen Annie & Willie, Leo ook mij in. Gezellig keuvelend duiken we de open ruimte boven Gelrode in. Moet hen laten gaan, geniet nog na van Kurtaanse fratsen en heb pijnlijke voeten.
Hoog tijd voor een wat langere pauze in de parochiezaal in gezelschap van Marij & Willy. De laatste loodjes dan. Achter mijn maatjes aan langs het stemmige kerkje en naar de Moedermeule, waar het kasseibaantje helaas is verdwenen. Dan de heuvel op tussen appelen en peren, althans later op het jaar. Waterloospad zet ons terug af in de vallei en het presentje van onze gastheren, een jeneverke. Spoel hem gelijk door met een eerste beklimming van de Wijngaardberg. Wat ze in Giesbaarge kunnen dat doen die van Werchter ook. Op en neer tussen de wijnranken en vervolgens de fruitbomen. Even pauze hoog tegen de bosrand en dan technisch zakken vanaf een monumentaal Heilig Hart tot de plaats waar ooit de Wesemeulen stond. Hinkel mij een weggetje naar de finish en een deug doend Duvelke. Ben verdomd hondsmoe. Rustige reis en vroeg naar bed, morgen moet ik terug naar Vilvoorde …
Het kan twee à drie jaar geleden zijn dat wij nog in Giesbaarge wandelden, eigenlijk een schande. Maar vandaag zijn we er zoals belooft aan Annieken & Chris. Vlot reisje trouwens over Brussel-Zuid met treintje om het uur. Een hele omwenteling tegen vroegere tijden. Druk in de ruime startzaal aan de Zakkaai uiteraard en we gaan maar snel op pad. Wandelen langs de Dender tot een eerste fantasierijk klimmetje tot een brug. Welkom bij de Padstappers ! Wandelen rustig tarmac tot de Baronie van Boelare en dan dwars door de golvende akkers en langs de spoorbaan naar het dorp waar onze Ket met West-Vlaamse roots zijnen ’t onzent heeft, Schendelbeke. Dwars door het stille dorp en bij de volgende Denderbrug pikken we clubmaatje Ghislaine en haar compagnie op. Stappen samen langs de Gaverplas richting Onkerzele. Net als de term ‘te veel béton’ valt stuurt Kurt ons een kerkwegel in. De commentaren verstommen, lekker vettige klim tussen tuintjes en weilanden. We komen met bemodderde schoenen in rustpost Speeldoos aan.
Weten perfect wat komen gaat. Opnieuw een vettige klim tot de kerk van Onkerzele. Even bijpraten met Roland & Claire en dan de open ruimte in, golvend met vooruitzicht op donker bos. Maar eerst stevig en lang glijdend klimmen tussen weilanden, een eerste keer happen naar adem. Even pauze in het Raspaillebos met zijn vele bramen en dan parallel aan het kasseitje de laatste loodjes van de Bosberg tot ons nemen. Linea recta duiken we terug naar beneden, stappen als het kan, schaatsen als het moet. In de open ruimte prachtige vergezichten. Nog wat Onkerzielse straatjes, oud- en nieuwbouw. De pauze in de Speeldoos komt er niks te vroeg ! We wensen Chantal en Jack veel plezier als zij aan deze lus beginnen.
Een tweede keer de potige klim naar de dorpskerk en even verder gaan de langere afstanden hun eigen weg. Wordt een verdomd stevige omzwerving, een mix van tarmac en modder, geen meter vlak. In Atembeke verslikken we ons even in het parkoers. De pijl hing dan ook bij wandelknooppunt 13 ! Krijgen we de beruchte Muur niet echt te zien, in feite beklimmen we hem vele keren en langs alle kanten. Bij Sint-Adriaan zit deze beproeving er eindelijk op. Dwars door het park in rotvaart naar beneden, naar het Koetshuis en neerploffend op schaarse twee vrije stoelen. Dit was zware kost mannekes!
Worden verblijd bij de immer goedlachse begroeting van Sabine & Freddy. Helaas brengen zij deze keer ook slecht nieuws. De peetvader van alle wandelfotografen, ons aller Claude Tixhon blijkt met spoed in het ziekenhuis te zijn opgenomen. Hetgeen zij vertellen wijst op een ernstige aandoening. Wij worden er stil van. Moeten in feite nog 13 km stappen en het is intussen 15:00. De moed ontbreekt ons even en we beslissen de 5,3 km naar de finish te lopen.
Uitbollen denk je dan, maar dan ken je Kurt niet ! Van het Abtenhuis door steentjessteegje Boker tot de markt, dat is rustig. De Korendries is andere koek. In schuifjes beklimmen we nog maar eens een Muur. Ik foeter op mijn gastheer, deze twee ‘pannenkoeken’ zijn het zware werk niet meer gewoon. De langere afstanden gaan van ons weg. Wij rondden een grasveld … met een laatste modderige klim. Vanaf Overboelare donderen we terug naar de Dender. Genieten samen met Ghislaine van een eerste Duvelke. Hans & Chris hebben Martin mee op sleeptouw genomen. De aangrenzende tafel is bezet met IJsetrippers. Het wordt zo algauw na 18:00 als we de zaal verlaten. Ik kijk Martin vragend aan. Ja hij neemt ons mee tot Antwerpen-Zuid waardoor wij wel twee uur vroeger thuis zijn dan verwacht. Nogmaals hartelijk dank makker. Kurt en kornuiten, het was een leuk weerzien en … net als Annieken & Chris, die ons een makkelijk parkoers voorspelden, zijn jullie de vossenstreken nog niet verleerd. Tot groot jolijt van het wandelgild natuurlijk. Intussen blijven onze gedachten uitgaan naar die onfortuinlijke Claude – l’amitié par la marche cher ami, plus que jamais !
Alle Antwerpse treinmaatjes reizen naar Wevelgem, wij zijn de buitenbeentjes die voor Oostkamp kiezen. Vanaf Gent krijgen we gezelschap van onder meer Fillie uit Hoboken, een krasse tachtiger met de gps in aanslag. In het erg drukke startzaaltje duiken Katrien & Bart op, we zullen de ganse dag min of meer in elkaars buurt blijven.
De eerste 1500 meter lopen we wel samen, door een parkje tot de gratis koffie en wafel. Bart heeft een ochtendlijk opkikkertje nodig, wij hebben onze Starbucks al binnen en lopen door. Opvallend goed uitgepijlde tocht met de normale markeringen maar ook fluo grondpijlen, erg handig. De tocht verwatert in eerste instantie tot een stratenloop richting E40. Vanaf Nieuwburg wordt het leuk. Aanvankelijk door weilanden over kasseitjes die bedekt zijn met modder en ijs(water). We vorderen behoedzaam langs hoeve Roodhof en het wat verwaarloosde park van het Nieuwburgh kasteel. Een prachtige dreef loodst ons richting bewoning van Hertsberge en achterafjes door stille wijken zetten ons af bij rustpost Nieuwvliet. Veel te kleine, overvolle ruimte en wij denken een zonnig terrasje te doen bij een gesloten frituur. Worden er echter verjaagd door een feeks die denkelijk te veel naar Donald Trump geluisterd heeft. Van haar erf zullen we afblijven, de muur die volgt nog wel …
We trekken verder door een verwilderd bos en dwars door een geoogst maïsveld. Wat landelijk tarmac en dan heerlijk onverhard langs jonge bosrand, het Kampveld. Uitlopen tot de rust onder de kerktoren van Waardamme doen we langs een drukke steenweg. Toch wel leuk, deze tweede etappe. Het is erg stil in de rustpost, alleen voor de dapperen van de 30 km. We zijn met een man of zes, zeven waarvan dan nog een koppel dat fout gelopen is ! Keer ne kier were naar Hertsberge. We beginnen er aan over een graspad langs een kronkelend waterke. Gaan dan landelijk tarmac op langs verspreide, meestal wit geschilderde en gerestaureerde hoeves. Duiken opnieuw het Kampveld in langs prachtige dreven, soms met een ondergroei van bramen. Her en der aanplant van jonge eik, bos in wording. Heerlijk flaneren we door voor ons compleet onbekend gebied. Halfopen terrein langs weilanden en met begeleiding van wat hemels nat. Komen opnieuw in het wilde bos van daarstraks en stappen met volle teugen genietend terug de rustpost van Hertsberge binnen. Schoon volk hier als Chris, Chris en Annie aan ons gezelschap worden toegevoegd. Hans komt er ook nog bij, even vrijgesteld van huishoudelijke taken door Kathy. We wensen je een spoedig herstel meisje.
Luc (Brugge) heeft zijn dimmer verloren in menige bierpul en we lopen dan maar door. Prachtige bosstrook opnieuw met een ruime ondergroei van rododendrons. De 30 km krijgt een landelijk extraatje na een brug over de E40. We komen weer allen samen voor een laatste klus door jong, nat bos met heel wat snoeihout op ons pad. Een nog ruime groep wandelaars bereikt samen de finish bij valavond. We hebben ruim de tijd voor ons Omerke en het is al donker als we terug op het treinperron staan. Reizen samen met mensen uit Lokeren en missen gewoontegetrouw net de bus oep de Rooselveldplaats. Wekelijks bezoekje aan het Pool Café dan maar en pas om 22:00 uur thuis. De tocht van Vredeseilanden was de verplaatsing meer dan waard.
In de bijtende ochtendlijke koude staan een tiental wandelaars klaar bij Berchem station, wachtend op bus 420. Wij hebben er dan al 3500 meter wandelplezier opzitten. De vroege verbindingen op zondag durven al eens tegenvallen. Een uurtje reizen is zo voorbij, gezellig keuvelend met Marleen & Ivo, Patje Kloek ook. Stroboeren onder elkaar. Afspraak om 09:00 met Martin en we zijn allen keurig op tijd. Veel bekend volk in de drukke startzaal overigens : Annie & Willie, de fine fleur van Ingelmunster, Luc & Jacqueline, om er maar enkelen te noemen.
Het drietal gaat op pad. Enkele ijskoude (- 7°C) straten voeren ons naar het Molenbos. Wordt een ruime omzwerving tussen de sparren door. Paden zijn stuk gereden door zware machines en dan afgevroren. Geen spek naar de bek van Linda die behoedzaam haar weggetje zoekt. Na een ruim uur komen we in het open Kempense landschap en gaan pauzeren in een gezellige maar wat aftandse cafetaria van een manege. Mooie eerste etappe, daar is iedereen het over eens.
Na de koffie opnieuw sparren en de onvermijdelijke Kempense houten chalets. Ook de rododendrons, met afhangende bevroren blaren, zijn van de partij. We stappen naar Lovenhoek en zijn halfopen terrein. Ik word er verrast door een smal paadje langs een diepe gracht en een prachtige bosstrook met ondergroei van bramen en weelderige maar nu bruine varens. Brede half verharde zandwegen dan waaronder een heuse Heirbaan. Rustpost in de kleine kantine van FC Zegbroek. Onmogelijk om er een zitplaats te bemachtigen, we stomen dus node door.
Recht naar de bidplaats van de 14 Kapellekens en dan het landelijke in voorbij de Heykenshoeve. Net als gisteren opnieuw stralend winterweer en dus aangenaam wandelen. We pikken een éénmanspaadje op langs een diepliggend riviertje. Het pad gaat rond een omheind gebied en zet ons af bij een dreef en even verder een steenweg. Hoog tijd voor een pauze en we landen zachtjes in de stoelen van restaurant & brasserie De Wingerd. Tussen zondags afgedofte disgangers nemen wandelaars plaats. Elk zijn eigen drankje, Martin gaat voor het lokale 2290-biertje, ik voor Vedett. Ruim geserveerd bord kaas erbij. Mmm, de wandelboog hoeft niet altijd gespannen te staan.
Net om de hoek ligt de echte rustpost, Ruim bemeten tent bij Vispluk. Opnieuw vele bekenden, Marie-Louise & Jo, Bea & Jerome, Annieken & Chris. Ik heb met elkeen wel wat te bepraten. Linda & Martin wachten gelaten … Maar we trekken verder, langs het prachtige Vorselaarse kasteel en zijn majestueuze dreven. De 27 km krijgt een extraatje aangeboden dat ik een beetje vrees. Ik onderschat de parkoersmeester. We lopen in een brede boog om de dorpskern heen. Krijgen een paar fraai gerestaureerde hoeves cadeau. Geboortebomen ook en een passage bij riviertje de AA. Hooguit een paar straten en we pikken de andere afstanden op bij kasteeldreef en kerk. We kunnen aan de après-marche beginnen. Ingelmunster en Giesbaarge voeren ons team aan … wij sluiten de zaak. Martin is zo galant ons gemotoriseerd af te zetten bij de Antwerpse Stenen Brug, waarvoor onze dank. Zodoende wordt onze reistijd met een uurtje verkort. We wandelen door het mediterrane Antwerpen (de Turnhoutsebaan) en staan op wacht bij bus 1. Kijken meer dan tevreden terug op deze tocht, denkelijk de mooiste die wij ooit in Vorselaar liepen.
De midweek tochten van Strijpen en Halen dien ik node aan mij te laten voorbijgaan. De twee ‘hobbyisten’ Wilfried en Patrick hadden besloten dat de talrijke medewerkers aan Beneluxwandelen eindelijk moesten krijgen waar ze recht op hadden zijnde hun eigen naam bij elke reportage. Het wordt een heroïsch gevecht met de informatica demonen dat we na een weekje zwoegen lijken gewonnen te hebben.
Terug naar het wandelen dus. Schaffen laten we even rusten, kiezen voor Hamont. De NMBS jaagt er ons weg. Werken aan het spoor verlengt onze enkele reistijd tot 4 uur. Op vrijdagavond komt Linda met Roosendaal aandraven. Slechts twee uur reizen en we zijn er ‘kinderen aan huis’. Patje Kloek denkt er ook zo over en het trio staat om 07:30 paraat voor de Amsterdammer. Treintje heeft 7 minuutjes vertraging en dus laten we het boemeltje over Essen met gerust gemoed vertrekken. 7 wordt 13, wordt 26 en tenslotte 40 minuten. Onze ‘Ollander’ komt aan een slakkengangetje spoor 23 binnen. Alle reizigers nemen opgelucht plaats. Even bijkomende vertraging voor enkele technische testen, och ja. Komt een lieftallige begeleidster vertellen dat de rit is afgeschaft maar de volgende trein AL over 20 minuten gaat. Juist ja, een uur na de beoogde en wij bijna vier uur onderweg net als voor Hamont !
Maar we verliezen er ons goed humeur niet bij. Stappen in de ochtendlijke kou door de vele ‘donken’ die Roosendaal rijk is tot het Thorhonk. Voorzitter Wil heel verbaast en vervolgens geamuseerd met ons verhaal. Ja wij mogen om 10:15 nog van wal steken voor 25 km wandelplezier. Door prachtige bosdreven langs Visdonk tot de Zundertseweg en zijn fietspad. Een specht timmert zich dapper een weg naar zijn ontbijt. De Roosendaalsebaan is onverhard tot de Rucphense bossen. We blijven aan zijn rand lopen door de Zeepestraat met uitzicht over weidse velden en de communicatie mastodont van Roosendaal. Wisselen verhard en half verhard af langs De Schietbaan en de Kromme Elleboog. De Postbaan en zijn verspreide hoeves loodst ons naar rustpost camping De Posthoorn. Hoog tijd voor een kom stevige snert.
Patje, met overspannen gewrichtsband, beperkt zich tot 17 km. Onder het goedkeurend oog van ‘baas’ Wil gaan wij voor de 25 km. Door het bos langs een kerkhofje en de ‘te’ luide decibels van een hondenschool richting Meerven. We zoeken de absolute rust van de heide op. Een eenmanspaadje stuurt ons door benenstrelende heideplanten en soms stekelig geel pijpenstrootje. De zon schittert aan een staalblauwe hemel, dit is het heus wandelparadijs. De parkoersmeester is een kenner en laat ons uitgebreid genieten van de winterse pracht. Er ligt her en der zowaar nog wat sneeuw. Terug de sparrenbossen in dan om een laatste keer te pauzeren bij De Posthoorn. Zoals verwacht zijn we bij de laatsten al sluiten we nauw aan bij een groepje voor ons.
De laatste loodjes dan. Over brede lanen een halve slag rond de camping en dan van die heerlijke slingerpaadjes tussen de sparren door. Opnieuw brede lanen in de omgeving van het Ossekopke. Fietspaden en onverhard netjes van elkaar gescheiden door wit gekalkte paaltjes. Eén keer twijfels bij een besneeuwd landschap, gewoon rechtdoor blijkt juist. Spar & den voeren de boventoon. Open plekken worden behoedzaam genomen wegens sneeuw en ijs. Het strookje heide mag uiteraard opnieuw niet ontbreken. Achtmaalsebaan en Nederheide is even wat tarmac tussen de hoeves door maar dra komen die mooie rechte lanen van Visdonk weer aan bod. Om onbekende reden gaat bij mij het licht uit. Ik slof mij door de laatste paar kilometer tot de atletiekpiste en het honk. We zijn netjes binnen de tijd ter aankomst.
Kunnen gezellig aansluiten bij de organisatie en mee genieten van een paar lekkere Leffe Trippel. Om 17:00 nemen we afscheid van onze gastheren (en dames). Hebben net als met Nieuwjaarsdag weer eens kunnen genieten van een prachtig parkoers, prima afpijling en de gezellige haast familiale sfeer. Wij hebben inderdaad niks gemerkt van de parkoerswijziging t.o.v. het tekstblad Wil, wij volgden ‘op zijn Belgisch’ de perfecte bepijling met papieren rechthoekjes en linten als herhaling. Oh ja, s ’avonds reden de treinen wel volgens het boekje.
