We zijn net op tijd voor bus 600 aan de Rooseveldplaats. Hebben een rit van ruim anderhalf uur voor de boeg. Stappen af ‘in the middle of nowhere’ met verspreide hoeves. Wandelen langs de steenweg tot Meerle dorp om te beseffen dat we fout zijn. Gelukkig hangt er in deze bushalte een stratenplan en kan ik corrigeren. Een auto stopt, dame zoekt de weg naar de start. Ik vraag of wij mogen meerijden want kan haar de route aanwijzen. Ze gaat weifelend akkoord. Binnen de vijf minuten zijn we bij het schooltje in Meerseldreef en bedanken elkaar voor de goede samenwerking.
De Pinguins van Langdorp vallen binnen en Nooit Moe Boezinge, wij gaan op pad voor de drukte. Lopen het ganse dorp, zijnde één dreef langs het Kapucijnenklooster af. Eén tarmacje verder wacht een zompig graspad. Heerlijk wandelen langs weilanden en vennen. Op grondgebied van het Nederlandse Galder een strook sparrenbos. We volgen langs zijn rand en met uitzicht over weidse akkers de GR-route tot hoeve Galderzicht. Overvolle, donkere rustpost, we zullen hier drie maal komen !
Hebben na ons eerste uurtje een lus van 10 km voor de boeg. Ik heb mijn twijfels met herinneringen aan het Nederlandse Wiego. We moeten de autobaan Antwerpen – Breda over en volgen landelijk tarmac dat dra overgaat in brede zandwegen. Huizen liggen rechts verscholen achter hoge beplanting, links de nu toch nog desolate polder. Een gure wind doet ons verstijven. Nog meer stroken tarmac en dan een hagelnieuw fietspad langs het water, denkelijk een arm van de Mark. Weg van het water stappen we door het muisstille Buurtschap Kaarschot richting bossen, de Krabbenbossen. Opvallend veel hulst als ondergroei. Opnieuw de autobaan over, oef de zwaarste beproeving is voorbij. Twee stoelen zoeken en ‘bunkeren’.
Hebben een tweede lus van een kleine acht kilometer voor de boeg. De Rijsbergsebaan stuurt ons linea recta voorbij de Galders meren naar het Mastbos (Baronie van Breda). Heerlijk genieten wordt het, een zwerftocht langs bos, ven en heide. Zelfde baan terug dan en nu echt langs het Galderse Meer. Genieten langs de waterkant samen met tientallen honden en hun baasjes. Vrij guur weer dus wagen de viervoeters zich al evenmin aan pootjes baden. Laatste pauze in het donkere maar toch knusse hol, nog een kleine 8 kilometer voor de boeg.
Een laatste keer het Galderse Meer en vervolgens stappen we dwars door de Galderse dorpskern. Een kasseitje zet ons af bij het Vonderpad, met zure wind op kop naar de Mark. Eenvoud siert nu, we volgen de rivier en zijn moerassen stroomopwaarts over ettelijke kilometer tot we opnieuw in Meerseldreef zijn. Lekker lopen dit. Ter aankomst staat ons dametje van deze ochtend er weer. Ze stelt voor ons een eindje op weg te helpen. We drinken samen iets met Rita van de Sint-Michielstappers, want zo noemt ze. De schat zet ons af bij de kerk van Hoogstraten waarvoor onze oprechte dank. We komen er Annie tegen, sinds een paar jaar gestopt met wandelen en uit ons zicht verdwenen. Hebben nog de tijd voor een extra Duvelke in Café Poulet, U raadt al waaruit de eetkaart bestaat … Vlotte terugreis naar Hemiksem en toch tevreden over onze uitstap ondanks die polderlus van 10 km.
Diest ligt er wit bepoederd bij als wij er op bus 299 wachten die ons naar Tessenderlo zal brengen. Een kort ongewild ommetje vanaf de markt aldaar en we staan in de ruime startkantine van Campus Russelberg. Veel bekend volk met onder meer de vier musketiers uit Hoeilaart, Sigrid en Kareltje. Het parkoers blijkt tien-tien-tien te zijn, drie stevige etappes dus.
We beginnen eraan onder lichte sneeuwval door exquise villawijken. Dra dagen de eerste bospaadjes op, Schooterheide. Vervolg door halfopen terrein, weiland en het tarmacje van de Jagersweg dat ons naar Gerhagen loodst. We sluiten aan bij ‘pinguins’ Irène en Roger. De heren keuvelen gezellig en moeten een tandje bijsteken want de dames hebben er zin in. We passeren de alom bekende visvijver en het Jagershuis. Dieper in het bos wachten bepaald nattige paden. Een kleine twee uur stappen tot rustpost Schoolhuis, drukbeklant. Heel wat medestanders hebben er al een tweede etappe opzitten.
Onze naamgenoten uit Halen kondigen een leuke lus aan die zij voor de tweede keer gaan lopen, de maniakken! Weg zijn wij langs sparren met een ondergroei van bramen. Een leuk stroken lage dennen ook. Aan de overkant van de baan die Diest met Veerle & Westerlo verbindt wacht een prachtig ven en frisgroene gaspeldoorn. We trekken de open ruimte in over zandpaden en langs heide. Scherp naar rechts dan over het fietspad daar naar de ‘lekdreef’ leidt. Gelukkig moet Linda uit Halen vandaag niet zo ver! We gaan heerlijk slingeren over bospaadjes allerhande met even een mistig uitzicht over de abdijtoren van Averbode. Keren eigenlijk op onze stappen weer tot het grote ven van daarstraks. Passeren de in verval zijnde Bierhoeve richting bewoonde wereld. Een paar leuke dreven en dan wat huisjes kijken tot de rustpost van daarstraks, nu al minder drukbeklant.
Nog een tientje voor de boeg en de eerste vermoeidheid laat zich gevoelen. Uiteraard passeren we de Mariagrot aan de rand van Gerhagen. Tarmacjes voeren ons langs vennen en weilanden naar de Peerdenposterij. Opnieuw de bossen in en in een brede boog om weer andere weilanden heen. Passeren ‘le chique’ van Ter Scoete en de uitkijktoren. Halve bebouwing in de bossen dan met de voor de Kempen typische chaletbouw. Hier lijken ze vast bewoond te zijn. Van Zavelberg dalen we stilletjes terug af naar Tessenderlo Centrum. Korte klim en we bereiken de finish om Sabine & Fred te mogen begroeten. Nog wat dollen met de Hoeilaarders en het is tijd om huiswaarts te keren. Heerlijke, prima georganiseerde bostocht van Pascal For Ever. Een naam om te onthouden.
Thuismatch vandaag, de wandelpijltjes hangen in onze straat. Toch volgen wij ze aanvankelijk niet, gaan linea recta naar Depot De Luxe, de luxueuze startzaal die wij ons kunnen permitteren in onze eigen gemeente. Het is er niet echt super druk zo rond 09:00 alleen Trip-Trap is omnipresent want op busuitstap.
We gaan op pad voor 27 ruime kilometer. Stappen langs ons imposante gemeentehuis, de Sint-Bernardus abdij en dan naar riviermonding de Vliet. Weg van de Schelde over de Vlietdijk tot centrum Schelle. Even een wijkje en dan opnieuw genieten van die heerlijk meanderende Vliet tot midden het open land. Even blubberen over de zompige paden van Plukboerderij Zinckval en over het gelijknamig macadammeke tot ’t Cleydael. Tarmacje volgen tot het oude kasteel Cleydael en dan opnieuw tarmac, de Groenenhoek. JP loodst ons het domein in met zijn vele kastelen. Heerlijk wandelen over mosrijke paden door het bospark. Zet ons af in het oude centrum van Hemiksem en even verder de rust in het oude schooltje van de Lindelei. Zijn zo’n 100 meter van het echtelijk dak verwijderd !
Maar we gaan nog niet naar huis, bijlange nie bijlange nie … We kiezen na begroeting van een tiental IJsetrippers voor de Heiligstraat en de bosrand van de Moerelei. De dreef naar ’t Macadammeke die loop ik tegenwoordig meerdere keren per week. Bij baseball vereniging Pioneer duiken we Fort VIII in. Heerlijke omzwerving langs zijn waterpartij en de ‘spooky’ platanen. Zoeken de Umicore voetbalvelden op en lopen vervolgens door het jonge bos langs de spoorbaan. Nog even een strookje fietspad en pauzeren in de prachtige bar van de visclub van Fort VIII. Blijken met ruim 50 wandelaars gekozen te hebben voor de langste afstand.
Chris (Ingelmunster) sluit aan. Is zeer te spreken over het gebodene. Wij gaan als trio verder door het park Sorgvliedt. Morgen ben ik hier weer want dan ga ik ‘markten’ in Hoboken. Na de rododendrons volgt even de Groenstraat en een ommetje achterom het Schoonselhof. Pikken de heerlijke dreven op die naar kasteel Klaverblad voeren. Heerlijk wandelen door het bospark en dan wat straatjes lopen tot de Lindelei, onze laatste pauze.
Ruime stop met Annieken & Chris, M & M ook. De laatste loodjes dan. Beetje verrassende eerste kilometer door de nieuwste bebouwing van onze gemeente. Dan de prachtige, diepliggende vijver van Terlocht rondden. Genieten van de wilde berkenbosjes van Callebeek en het nieuwste Heimisse wandelpad Den Akker. Tussen wijlen Bekaert en de Schelde door, de laatste meters van een prachtige wandeltocht. Nagenieten met de vele wandelvrienden en tevreden terug naar huis. wsv Schelle jullie zijn in alles een 5-sterrenclub, parkoers, afpijling, crew … wij zijn fier op jullie !!
Op de trein was het nog relatief rustig maar in de startzaal is het hek van de dam. Je kan nauwelijks een naam uit het ‘afstandengild’ noemen of ze staan voor onze neus. The Big Family is walking in Olen today ! Wij kiezen voor een 30+ parkoers. Lopen Guy en Martin achterna langs de muurschilderingen en fabriek van Umicore. De voetbalvelden van KAC Olen en dan het groen in langs de spoorlijn, onze aanvoerroute van daarstraks. Heerlijk wandelen is dit bij clemente temperaturen en een grijze hemel. Weg van ‘den ijzeren weg’ en door het halfopen Kempens terrein van de Draaivennen. Naar Achter Olen gaat de reis en verder tot het Boerke van Olen en de eerste pauze in het Boekenheem. Bekend en bemind.
Na de koffie terug op pad, het Ukkenpaadje opzoekend en het Bulepad, na even huisjes kijken. Heerlijke bosstrook dan, parallel met het Albertkanaal. Vervolgens opnieuw de Kempense bocages in langs het Sluizenpad en de Geelseweg. Bij de Minnekeshoeve weten we de tweede pauze nabij. Hebben er ongeveer 13 km opzitten in de kantine van gastheren Gedoviba. Nog steeds de zoete inval en we pikken aan bij de Jakke en de Hobohemmers. Dwars door het groene Gerheze nu richting Albertkanaal. We vormen twee koppeltjes, ruilen van Linda. Stilaan trekt het zwerk toe en begint het te druppelen. We vechten ons voorbij de spoorbaan, door een eerste prachtige strook van het Olens Broek. Gezellig keuvelen tot een tentpauze bij mensen ‘in den hof’.
De Hobohemmers haken af, beetje ziekjes en wij gaan voor de lokale lus. Op en neer langs de Herentalse kapelletjes en dan tot onze verassing terug hoog boven spoorbaan. De parkoersmeester verrast. We krijgen een heerlijke zwerftocht langs dennetjes en heide cadeau. Steenweg over en langs tennis Ter Heyde. Het Kempens sparrenbos in dat ons naar zandpaden door weiland voert. Theo blijkt slim te zijn, loopt geen twee keer hetzelfde strookje. Wij gaan wel pauzeren bij ‘de mensen thuis’. Komen de Hobohemmers daar toch wel aan zeker! Elk om beurt besloten zij toch de extra lus te lopen. Dat vieren wij sober maar gedecideerd met de gratis drankbonnetjes van onze gastheren.
Als viertal zullen wij de tocht vol maken. Terug naar de spoorbaan, uiteraard lang na Theo. We pikken de bruine Nete op en vervolgens vennen & vlonders door het Olens Broek. We mogen uitgebreid genieten van een magistrale etappe door puur natuur, natte natuur met de nodige vlonders. Schitterend biotoop is dit en de parkoersbouwer laat ons dan ook uitgebreid genieten tot hij echt niet anders meer kan. We moeten een brug over het kanaal nemen en binnenrollen in de zaal.
Nagenieten bij een Duvelke en de Hobohemmers zetten ons gemotoriseerd af op de brug van Antwerpen-Zuid. Hebben een heerlijke wandeldag achter de rug – l’amitié par la marche op het hoogste niveau.
Mijn voorlopig laatste dag ziekenverlof vul ik op met een wandeling, uiteraard. Ben verbaasd de enige treinganger te zijn die in Wezemaal afstapt komende van Antwerpen. In de startzaal is het IJsetrippers boven, wij bezetten haast het volledige folders tafeltje. Ik voel mij nog een beetje moe van het Baargse stappen zondag en kies voor 21 km.
Een rustige aanloop langs het Rodesvoetpad, de dorpskom uit en lopend langs de A2. Bergzicht noemt de tweede straat heel terecht want met uitzicht op de Wijngaardberg. Aan de overkant van de drukke autobaan een kasseitje en dan een niet te zware klim met venijnig einde, de Beniksberg. We lopen een heel eind over het vlakke duin, puur natuur met fraaie uitzichten over de weidse omgeving. Strookje blubber en dan tarmacje duiken naar ’t Holsbeekse Hellegat. Op en neer gaat het nu tot het zandstenen kerktorentje van Gelrode zich moeizaam profileert tegen het grijze zwerk. Eerste pauze na een uurtje lopen. De onfortuinlijke Claude komt ter sprake, menig wandelaar kijkt verbouwereerd.
Op weg voor een lus van acht kilometer. Langs de Dievenvoetweg naar de Eikelberg. Opnieuw genieten van relatief vlak en hoog boven berk en zand. Zakken langs een hol tarmacje en vervolgens klimmen door een berkenbos, het Kloesebos. Ben eenzaam op pad voor een lange omzwerving langs bospaadjes en open stroken van heide en pijpenstrootje. Naar het einde toe halen Annie & Willie, Leo ook mij in. Gezellig keuvelend duiken we de open ruimte boven Gelrode in. Moet hen laten gaan, geniet nog na van Kurtaanse fratsen en heb pijnlijke voeten.
Hoog tijd voor een wat langere pauze in de parochiezaal in gezelschap van Marij & Willy. De laatste loodjes dan. Achter mijn maatjes aan langs het stemmige kerkje en naar de Moedermeule, waar het kasseibaantje helaas is verdwenen. Dan de heuvel op tussen appelen en peren, althans later op het jaar. Waterloospad zet ons terug af in de vallei en het presentje van onze gastheren, een jeneverke. Spoel hem gelijk door met een eerste beklimming van de Wijngaardberg. Wat ze in Giesbaarge kunnen dat doen die van Werchter ook. Op en neer tussen de wijnranken en vervolgens de fruitbomen. Even pauze hoog tegen de bosrand en dan technisch zakken vanaf een monumentaal Heilig Hart tot de plaats waar ooit de Wesemeulen stond. Hinkel mij een weggetje naar de finish en een deug doend Duvelke. Ben verdomd hondsmoe. Rustige reis en vroeg naar bed, morgen moet ik terug naar Vilvoorde …
Het kan twee à drie jaar geleden zijn dat wij nog in Giesbaarge wandelden, eigenlijk een schande. Maar vandaag zijn we er zoals belooft aan Annieken & Chris. Vlot reisje trouwens over Brussel-Zuid met treintje om het uur. Een hele omwenteling tegen vroegere tijden. Druk in de ruime startzaal aan de Zakkaai uiteraard en we gaan maar snel op pad. Wandelen langs de Dender tot een eerste fantasierijk klimmetje tot een brug. Welkom bij de Padstappers ! Wandelen rustig tarmac tot de Baronie van Boelare en dan dwars door de golvende akkers en langs de spoorbaan naar het dorp waar onze Ket met West-Vlaamse roots zijnen ’t onzent heeft, Schendelbeke. Dwars door het stille dorp en bij de volgende Denderbrug pikken we clubmaatje Ghislaine en haar compagnie op. Stappen samen langs de Gaverplas richting Onkerzele. Net als de term ‘te veel béton’ valt stuurt Kurt ons een kerkwegel in. De commentaren verstommen, lekker vettige klim tussen tuintjes en weilanden. We komen met bemodderde schoenen in rustpost Speeldoos aan.
Weten perfect wat komen gaat. Opnieuw een vettige klim tot de kerk van Onkerzele. Even bijpraten met Roland & Claire en dan de open ruimte in, golvend met vooruitzicht op donker bos. Maar eerst stevig en lang glijdend klimmen tussen weilanden, een eerste keer happen naar adem. Even pauze in het Raspaillebos met zijn vele bramen en dan parallel aan het kasseitje de laatste loodjes van de Bosberg tot ons nemen. Linea recta duiken we terug naar beneden, stappen als het kan, schaatsen als het moet. In de open ruimte prachtige vergezichten. Nog wat Onkerzielse straatjes, oud- en nieuwbouw. De pauze in de Speeldoos komt er niks te vroeg ! We wensen Chantal en Jack veel plezier als zij aan deze lus beginnen.
Een tweede keer de potige klim naar de dorpskerk en even verder gaan de langere afstanden hun eigen weg. Wordt een verdomd stevige omzwerving, een mix van tarmac en modder, geen meter vlak. In Atembeke verslikken we ons even in het parkoers. De pijl hing dan ook bij wandelknooppunt 13 ! Krijgen we de beruchte Muur niet echt te zien, in feite beklimmen we hem vele keren en langs alle kanten. Bij Sint-Adriaan zit deze beproeving er eindelijk op. Dwars door het park in rotvaart naar beneden, naar het Koetshuis en neerploffend op schaarse twee vrije stoelen. Dit was zware kost mannekes!
Worden verblijd bij de immer goedlachse begroeting van Sabine & Freddy. Helaas brengen zij deze keer ook slecht nieuws. De peetvader van alle wandelfotografen, ons aller Claude Tixhon blijkt met spoed in het ziekenhuis te zijn opgenomen. Hetgeen zij vertellen wijst op een ernstige aandoening. Wij worden er stil van. Moeten in feite nog 13 km stappen en het is intussen 15:00. De moed ontbreekt ons even en we beslissen de 5,3 km naar de finish te lopen.
Uitbollen denk je dan, maar dan ken je Kurt niet ! Van het Abtenhuis door steentjessteegje Boker tot de markt, dat is rustig. De Korendries is andere koek. In schuifjes beklimmen we nog maar eens een Muur. Ik foeter op mijn gastheer, deze twee ‘pannenkoeken’ zijn het zware werk niet meer gewoon. De langere afstanden gaan van ons weg. Wij rondden een grasveld … met een laatste modderige klim. Vanaf Overboelare donderen we terug naar de Dender. Genieten samen met Ghislaine van een eerste Duvelke. Hans & Chris hebben Martin mee op sleeptouw genomen. De aangrenzende tafel is bezet met IJsetrippers. Het wordt zo algauw na 18:00 als we de zaal verlaten. Ik kijk Martin vragend aan. Ja hij neemt ons mee tot Antwerpen-Zuid waardoor wij wel twee uur vroeger thuis zijn dan verwacht. Nogmaals hartelijk dank makker. Kurt en kornuiten, het was een leuk weerzien en … net als Annieken & Chris, die ons een makkelijk parkoers voorspelden, zijn jullie de vossenstreken nog niet verleerd. Tot groot jolijt van het wandelgild natuurlijk. Intussen blijven onze gedachten uitgaan naar die onfortuinlijke Claude – l’amitié par la marche cher ami, plus que jamais !
Alle Antwerpse treinmaatjes reizen naar Wevelgem, wij zijn de buitenbeentjes die voor Oostkamp kiezen. Vanaf Gent krijgen we gezelschap van onder meer Fillie uit Hoboken, een krasse tachtiger met de gps in aanslag. In het erg drukke startzaaltje duiken Katrien & Bart op, we zullen de ganse dag min of meer in elkaars buurt blijven.
De eerste 1500 meter lopen we wel samen, door een parkje tot de gratis koffie en wafel. Bart heeft een ochtendlijk opkikkertje nodig, wij hebben onze Starbucks al binnen en lopen door. Opvallend goed uitgepijlde tocht met de normale markeringen maar ook fluo grondpijlen, erg handig. De tocht verwatert in eerste instantie tot een stratenloop richting E40. Vanaf Nieuwburg wordt het leuk. Aanvankelijk door weilanden over kasseitjes die bedekt zijn met modder en ijs(water). We vorderen behoedzaam langs hoeve Roodhof en het wat verwaarloosde park van het Nieuwburgh kasteel. Een prachtige dreef loodst ons richting bewoning van Hertsberge en achterafjes door stille wijken zetten ons af bij rustpost Nieuwvliet. Veel te kleine, overvolle ruimte en wij denken een zonnig terrasje te doen bij een gesloten frituur. Worden er echter verjaagd door een feeks die denkelijk te veel naar Donald Trump geluisterd heeft. Van haar erf zullen we afblijven, de muur die volgt nog wel …
We trekken verder door een verwilderd bos en dwars door een geoogst maïsveld. Wat landelijk tarmac en dan heerlijk onverhard langs jonge bosrand, het Kampveld. Uitlopen tot de rust onder de kerktoren van Waardamme doen we langs een drukke steenweg. Toch wel leuk, deze tweede etappe. Het is erg stil in de rustpost, alleen voor de dapperen van de 30 km. We zijn met een man of zes, zeven waarvan dan nog een koppel dat fout gelopen is ! Keer ne kier were naar Hertsberge. We beginnen er aan over een graspad langs een kronkelend waterke. Gaan dan landelijk tarmac op langs verspreide, meestal wit geschilderde en gerestaureerde hoeves. Duiken opnieuw het Kampveld in langs prachtige dreven, soms met een ondergroei van bramen. Her en der aanplant van jonge eik, bos in wording. Heerlijk flaneren we door voor ons compleet onbekend gebied. Halfopen terrein langs weilanden en met begeleiding van wat hemels nat. Komen opnieuw in het wilde bos van daarstraks en stappen met volle teugen genietend terug de rustpost van Hertsberge binnen. Schoon volk hier als Chris, Chris en Annie aan ons gezelschap worden toegevoegd. Hans komt er ook nog bij, even vrijgesteld van huishoudelijke taken door Kathy. We wensen je een spoedig herstel meisje.
Luc (Brugge) heeft zijn dimmer verloren in menige bierpul en we lopen dan maar door. Prachtige bosstrook opnieuw met een ruime ondergroei van rododendrons. De 30 km krijgt een landelijk extraatje na een brug over de E40. We komen weer allen samen voor een laatste klus door jong, nat bos met heel wat snoeihout op ons pad. Een nog ruime groep wandelaars bereikt samen de finish bij valavond. We hebben ruim de tijd voor ons Omerke en het is al donker als we terug op het treinperron staan. Reizen samen met mensen uit Lokeren en missen gewoontegetrouw net de bus oep de Rooselveldplaats. Wekelijks bezoekje aan het Pool Café dan maar en pas om 22:00 uur thuis. De tocht van Vredeseilanden was de verplaatsing meer dan waard.
In de bijtende ochtendlijke koude staan een tiental wandelaars klaar bij Berchem station, wachtend op bus 420. Wij hebben er dan al 3500 meter wandelplezier opzitten. De vroege verbindingen op zondag durven al eens tegenvallen. Een uurtje reizen is zo voorbij, gezellig keuvelend met Marleen & Ivo, Patje Kloek ook. Stroboeren onder elkaar. Afspraak om 09:00 met Martin en we zijn allen keurig op tijd. Veel bekend volk in de drukke startzaal overigens : Annie & Willie, de fine fleur van Ingelmunster, Luc & Jacqueline, om er maar enkelen te noemen.
Het drietal gaat op pad. Enkele ijskoude (- 7°C) straten voeren ons naar het Molenbos. Wordt een ruime omzwerving tussen de sparren door. Paden zijn stuk gereden door zware machines en dan afgevroren. Geen spek naar de bek van Linda die behoedzaam haar weggetje zoekt. Na een ruim uur komen we in het open Kempense landschap en gaan pauzeren in een gezellige maar wat aftandse cafetaria van een manege. Mooie eerste etappe, daar is iedereen het over eens.
Na de koffie opnieuw sparren en de onvermijdelijke Kempense houten chalets. Ook de rododendrons, met afhangende bevroren blaren, zijn van de partij. We stappen naar Lovenhoek en zijn halfopen terrein. Ik word er verrast door een smal paadje langs een diepe gracht en een prachtige bosstrook met ondergroei van bramen en weelderige maar nu bruine varens. Brede half verharde zandwegen dan waaronder een heuse Heirbaan. Rustpost in de kleine kantine van FC Zegbroek. Onmogelijk om er een zitplaats te bemachtigen, we stomen dus node door.
Recht naar de bidplaats van de 14 Kapellekens en dan het landelijke in voorbij de Heykenshoeve. Net als gisteren opnieuw stralend winterweer en dus aangenaam wandelen. We pikken een éénmanspaadje op langs een diepliggend riviertje. Het pad gaat rond een omheind gebied en zet ons af bij een dreef en even verder een steenweg. Hoog tijd voor een pauze en we landen zachtjes in de stoelen van restaurant & brasserie De Wingerd. Tussen zondags afgedofte disgangers nemen wandelaars plaats. Elk zijn eigen drankje, Martin gaat voor het lokale 2290-biertje, ik voor Vedett. Ruim geserveerd bord kaas erbij. Mmm, de wandelboog hoeft niet altijd gespannen te staan.
Net om de hoek ligt de echte rustpost, Ruim bemeten tent bij Vispluk. Opnieuw vele bekenden, Marie-Louise & Jo, Bea & Jerome, Annieken & Chris. Ik heb met elkeen wel wat te bepraten. Linda & Martin wachten gelaten … Maar we trekken verder, langs het prachtige Vorselaarse kasteel en zijn majestueuze dreven. De 27 km krijgt een extraatje aangeboden dat ik een beetje vrees. Ik onderschat de parkoersmeester. We lopen in een brede boog om de dorpskern heen. Krijgen een paar fraai gerestaureerde hoeves cadeau. Geboortebomen ook en een passage bij riviertje de AA. Hooguit een paar straten en we pikken de andere afstanden op bij kasteeldreef en kerk. We kunnen aan de après-marche beginnen. Ingelmunster en Giesbaarge voeren ons team aan … wij sluiten de zaak. Martin is zo galant ons gemotoriseerd af te zetten bij de Antwerpse Stenen Brug, waarvoor onze dank. Zodoende wordt onze reistijd met een uurtje verkort. We wandelen door het mediterrane Antwerpen (de Turnhoutsebaan) en staan op wacht bij bus 1. Kijken meer dan tevreden terug op deze tocht, denkelijk de mooiste die wij ooit in Vorselaar liepen.
De midweek tochten van Strijpen en Halen dien ik node aan mij te laten voorbijgaan. De twee ‘hobbyisten’ Wilfried en Patrick hadden besloten dat de talrijke medewerkers aan Beneluxwandelen eindelijk moesten krijgen waar ze recht op hadden zijnde hun eigen naam bij elke reportage. Het wordt een heroïsch gevecht met de informatica demonen dat we na een weekje zwoegen lijken gewonnen te hebben.
Terug naar het wandelen dus. Schaffen laten we even rusten, kiezen voor Hamont. De NMBS jaagt er ons weg. Werken aan het spoor verlengt onze enkele reistijd tot 4 uur. Op vrijdagavond komt Linda met Roosendaal aandraven. Slechts twee uur reizen en we zijn er ‘kinderen aan huis’. Patje Kloek denkt er ook zo over en het trio staat om 07:30 paraat voor de Amsterdammer. Treintje heeft 7 minuutjes vertraging en dus laten we het boemeltje over Essen met gerust gemoed vertrekken. 7 wordt 13, wordt 26 en tenslotte 40 minuten. Onze ‘Ollander’ komt aan een slakkengangetje spoor 23 binnen. Alle reizigers nemen opgelucht plaats. Even bijkomende vertraging voor enkele technische testen, och ja. Komt een lieftallige begeleidster vertellen dat de rit is afgeschaft maar de volgende trein AL over 20 minuten gaat. Juist ja, een uur na de beoogde en wij bijna vier uur onderweg net als voor Hamont !
Maar we verliezen er ons goed humeur niet bij. Stappen in de ochtendlijke kou door de vele ‘donken’ die Roosendaal rijk is tot het Thorhonk. Voorzitter Wil heel verbaast en vervolgens geamuseerd met ons verhaal. Ja wij mogen om 10:15 nog van wal steken voor 25 km wandelplezier. Door prachtige bosdreven langs Visdonk tot de Zundertseweg en zijn fietspad. Een specht timmert zich dapper een weg naar zijn ontbijt. De Roosendaalsebaan is onverhard tot de Rucphense bossen. We blijven aan zijn rand lopen door de Zeepestraat met uitzicht over weidse velden en de communicatie mastodont van Roosendaal. Wisselen verhard en half verhard af langs De Schietbaan en de Kromme Elleboog. De Postbaan en zijn verspreide hoeves loodst ons naar rustpost camping De Posthoorn. Hoog tijd voor een kom stevige snert.
Patje, met overspannen gewrichtsband, beperkt zich tot 17 km. Onder het goedkeurend oog van ‘baas’ Wil gaan wij voor de 25 km. Door het bos langs een kerkhofje en de ‘te’ luide decibels van een hondenschool richting Meerven. We zoeken de absolute rust van de heide op. Een eenmanspaadje stuurt ons door benenstrelende heideplanten en soms stekelig geel pijpenstrootje. De zon schittert aan een staalblauwe hemel, dit is het heus wandelparadijs. De parkoersmeester is een kenner en laat ons uitgebreid genieten van de winterse pracht. Er ligt her en der zowaar nog wat sneeuw. Terug de sparrenbossen in dan om een laatste keer te pauzeren bij De Posthoorn. Zoals verwacht zijn we bij de laatsten al sluiten we nauw aan bij een groepje voor ons.
De laatste loodjes dan. Over brede lanen een halve slag rond de camping en dan van die heerlijke slingerpaadjes tussen de sparren door. Opnieuw brede lanen in de omgeving van het Ossekopke. Fietspaden en onverhard netjes van elkaar gescheiden door wit gekalkte paaltjes. Eén keer twijfels bij een besneeuwd landschap, gewoon rechtdoor blijkt juist. Spar & den voeren de boventoon. Open plekken worden behoedzaam genomen wegens sneeuw en ijs. Het strookje heide mag uiteraard opnieuw niet ontbreken. Achtmaalsebaan en Nederheide is even wat tarmac tussen de hoeves door maar dra komen die mooie rechte lanen van Visdonk weer aan bod. Om onbekende reden gaat bij mij het licht uit. Ik slof mij door de laatste paar kilometer tot de atletiekpiste en het honk. We zijn netjes binnen de tijd ter aankomst.
Kunnen gezellig aansluiten bij de organisatie en mee genieten van een paar lekkere Leffe Trippel. Om 17:00 nemen we afscheid van onze gastheren (en dames). Hebben net als met Nieuwjaarsdag weer eens kunnen genieten van een prachtig parkoers, prima afpijling en de gezellige haast familiale sfeer. Wij hebben inderdaad niks gemerkt van de parkoerswijziging t.o.v. het tekstblad Wil, wij volgden ‘op zijn Belgisch’ de perfecte bepijling met papieren rechthoekjes en linten als herhaling. Oh ja, s ’avonds reden de treinen wel volgens het boekje.
De geplande uitstap naar Eeklo op zaterdag gaat niet door wegens ‘werken aan het spoor’. Hierdoor wordt onze reistijd echt te lang om een fatsoenlijke afstand te kunnen wandelen. We grijpen terug naar ‘plan B’ en stappen zo’n 25 km door de Antwerpse parken met pauzes in ‘den Tir’ en het Centraal Station. Afsluiten doen we in stijl met een Triple d’Anvers in pittoresk cafeetje ’t Zand. Op één bui natte sneeuw na konden we het overigens droog houden.
Vandaag breien we dan een vervolg aan onze verkenning van de Koekenstad. Nauwelijks een uurtje bus en tram tot het Deurnese Ruggeveld waar Corrie onze gastvrouw is. Misverstand tussen Club 76 en de bakker – er zijn geen broodjes. Gelukkig hebben wij altijd zelf ook een ‘booke’ mee. JPD valt binnen, nog steeds herstellend van een Nieuwjaarsgriepje. Ons aller Herman is natuurlijk ook van de partij net als Rikske uit Bornem. Rustposten bij korfbalclub Catba en in Ternesse. Niet meteen onze favoriete bestemming zijnde Wommelgem.
Het is overigens stil in de ruime kantine van Antwerp Athletics. Krakende sneeuw en wat ijs onder de voetjes als we voorzichtig aanzetten, Ivo en Marleentje achterna. Mogen meteen heerlijk zwerven door het Rivierenhof, langs riviertje de Schijn en vijvers, over bruggen en vlondertjes. Een eerste pauze na een klein uurtje in het Districtshuis. Vervolgen nog steeds door het Rivierenhof, voorbij het zilvermuseum en over brede lanen onderaf de Antwerpse ring en de lawaaierige koning auto. Verlaten het park bij de Schranshoeve om even verder een korte pauze in te lassen bij Catba. Tot daar het onderdeel ‘park’.
Gaan nu een fietspad op parallel aan de snelweg en wandelen vervolgens een aantal binnendoortjes richting Fort van Wommelgem. Stappen over een fietspad voorlangs het domein en kiezen dan voor onverhard met de kerktoren van Wommelgem als baken. Stratenloop tot de derde pauze in de voetbalkantine van Ternesse. Meteen ook ‘halven dans’ voor vandaag.
Hebben een lus van 7 km voor de boeg. Passeren een oude hoeve, nog steeds in bedrijf en kiezen voor een prachtige dreef naar domein Hulgenrode, ons onbekend. Een paar straten verder worden we afgezet op een zompig graspad tussen weilanden. Terug het tarmac op dan tussen serres van tomaten en paprika’s. Het Pietingpad is een verrassing. Heel leuk graspad dat een snel vliedend riviertje volgt, stappend rondom de glazen kassen. Uitlopen door bij het centrum aanpalende woonwijken tot Ternesse. We hebben nog een kleine 9 kilometer voor de boeg.
Zwerven door het centrum van Wommelgem, langs de statige kerk en een parkje, achterafjes ook. Even een stratenloop voorbij Forrest Hills en dan onverhard langs een gracht en volkstuintjes in wording. Moeten opnieuw onder de snelweg door bij een golfterrein en vervolgen langs de drukke Autolei richting shopping centrum Wijnegem. Zo ver gaat de reis niet. De parkoersmeester stuurt ons over een zompig tot nat mospad achter sportterreinen door. Wandelen langs de verwilderde moerassen van de Schijn is onze waardige afsluiter voor vandaag. Leuke laatste kilometer om toch nog modder aan de voetjes te hebben als bewijs van onze wandeling.
De dag sluiten we af met Rudy & Diane, gevolgd door Obbert & Yvette. Maken van de terugweg een ‘site seeing tour’ tram 5 met zijn ommetjes door Deurne en bus 1 door de straatjes van Hoboken. Het weekend zit er weer eens op. Volgende week plan ik uitstapjes naar Strijpen & Halen met tussendoor mijn eigengereide en met marktbezoek gespekte wandelingetjes naar ’t Stad.
Eddy bevestigt wat Jefke me vertelde. Het is zo’n drie kilometer wandelen van station Beringen tot AC Tervant. Een wandelaarster op de fiets loodst mij ongewild het juiste paadje in vanaf het Albertkanaal. Allemaal bedankt mannekes (en vrouwtje), ik heb weer wat bijgeleerd.
Bomvolle startzaal zo rond 10:00, er wordt regen voorspeld vanaf 15:00. Opvallend ook hoe weinig mensen ik hier nog ken. Ben dan ook zo’n 13 jaar geleden verkast naar de Rupelstreek. Indertijd kende ik er haast iedereen (mits lichte overdrijving). Op pad dan maar, op mijn eentje van de Sparrenstraat naar het eerste sparrenbosje. Helaas raakt Vlaanderen steeds meer volgebouwd en wegen die Vlaamse bakstenen steeds zwaarder op de wandelaar zijn maag. Het rondje langs de E313 loop ik samen met Leo van Mieke Pap. Hij geeft mee dat, als hij zijn goesting mag doen, de afstandenwandelaars op 28/10/2017 vanuit Ravels een leuk initiatief te wachten staat. Hou de info kanalen in het oog mannekes !
Eerste pauze na een kleine zes kilometer bij Sint-Sebastiaan Meelberg. Leo heeft honger, ik stoom gelijk door. Zachtjes door de deels gekapte bossen rond de Watertoren van de Klitsberg. Even scherp dalen bij het weerklinken van een verwoed hakkende specht en dan de vallei in bij Sint-Joris. We breien een lange betonlus aan ons parkoers. Veelal fietspaden door het halfopen weideland. Leo haalt me weer bij als we een tweede keer een klimmetje verorberen aan de andere kant van de Klitsberg. Nu stoomt hij door bij de rustpost en ga ik voor een pauze.
Babbeltje her en der, blijf alras 40 minuutjes zitten. Moet er vandoor mannekes, mik naar de trein van 16:30. Het zwerk oogt trouwens stilaan donkerder, als dat maar goed komt ! We steken door naar domein de Paalse Plas en zijn stevig golvende … golf terreinen. Enkele dapperen wagen er zich toch aan het balletje slaan. Terug de E313 over dan en gelukkig even verder een onverhard eenmanspaadje en opnieuw halfopen achterliggend terrein. Wat voetbalpleintjes, een fietspad in het groen. Helaas uitlopen door een woonwijk tot de voetbalkantine.
Neem even de tijd om te Duvelen met Karmijn. Hij weet te vertellen dat de andere Yvan ‘le terrible’ onfortuinlijk in het ziekenhuis is terecht gekomen. Langs deze weg wensen we hem een spoedig herstel. Ik red het net voor de eerste druppels tot station Beringen. In Hemiksem aangekomen regent het al stevig door. Morgen rustdag, heb voor deze maand al 244 km op de teller staan. In het weekend plannen we Eeklo en Deurne (Antwerpen) als de weergoden het toestaan.
Een bedenking van René Depuydt doet ons twijfelen, kiezen we voor De Pinte of Steenokkerzeel ? Reis- en vooral wachttijden beslissen in het voordeel van het ons verder onbekende wandeldoel De Pinte. We zijn niet alleen uit het Antwerpse, ook José en een man waarvan we de naam niet kennen reizen mee. De startschool ligt op zo’n 500 meter van het station, tevens de laatste horde van de tocht zo blijkt. Teleurstelling bij inschrijving, er is geen 30 km, zoals in de wandelkalender staat, maar slechts maximaal 24,2 km. Niet erg correct naar de wandelaar toe bedenken wij nors.
Dan maar op pad voor een eerste lokale lus van ruim 5 km. In de hardnekkige mist naar het Ratelpad bij het OCMW-park en vervolgen langs de Snijafdreef, voor ons de extra kilometer van de langste afstand. Miere Goed is dan weer een tarmacje langs de woningen van de gegoede burger. Bij 5°C zwerven we door de straten van Zevergem en langs Overmeers terug naar de startlocatie. Mmm, leuk stukje in het begin en dan niks meer.
Terug op pad tot bij het OCMW en dan de mistige akkers in langs de Wittelijfrokdreef. Nazarethstraatje is leuk half verhard tussen twee grachten. Stukje steenweg nu grondgebied Gent en dan een Oude Spoorweg op, netjes aangelegd en leuk stappend. We duiken warempel een vettig graspad in langs poeltjes, lopend tot een kasteelhoeve en verderop oude hoeves. Hemelrijk noemen zowat alle volgende straten langs akkers en natuurdomeinen in aanleg, een witte wijk ook. Mmm, toch weer een leuk stuk parkoers tijdens deze etappe.
We zijn drie uur onderweg geweest voor 13 km, Postiljon ziet niet op een kilometertje min of meer blijkbaar. Zodoende geraken we misschien nog in de buurt van de beoogde 30 km. Derde etappe dus en meteen middels een brug over de spoorbaan. Onmiddellijk naar rechts, heerlijk half verhard tussen bosjes van elzen en berk. Een pracht van een statige dreef volgt. Vervolgens gaat het door Sint-Denijs-Westrem van de oudere villa’s van het Soenenspark naar de simpele woningen in de oude dorpskern. Rustpost Gildenhuis is een wat donkere maar toch knusse zaal. We lachen met de sappige Gentse tongval van onze meeste medestanders. En de tocht, die wordt elke etappe leuker en mooier, wat heeft Postiljon als orgelpunt voorzien ?
Begint niet onaardig. Lopen via het Wallekenspad en een statige dreef de bebouwing uit. Zijn opnieuw in het nog open en in aanleg zijnde natuurgebied van daarstraks, Portaal Grand Noble genaamd. Na de dreef begint het feest echter pas echt. Krijgen een knuppelpad onder de voeten geschoven. Parkbos ofte de vallei van de Rosdambeek. Ruim een halfuur lang kunnen we genieten van deze moerassige en wilde omgeving met de voetjes netjes op het droge. Schitterend biotoop en wij heel tevreden over het gebodene. Eindigen doen we met achterafjes tussen recentere woningbouw en langs het station. Bij het degusteren van ons Duvelke zijn we de zure oprisping van deze ochtend al lang vergeten. Hier komen we terug, zeker weten !
Ik heb zo mijn twijfels na het kappersbezoek deze ochtend. Vlaanderen ligt er wit gepoederd bij en er wordt regen annex ijzel voorspeld. Linda is echter niet te verwurmen. De eerste trein die we kunnen halen brengt ons naar Bilzen. Jefke blijkt bij uitstappen in een andere coupé gezeten te hebben. Hij kent de weg naar de ons onbekende startzaal en gaat op pad voor 12 km. Wij volgen even later en mikken naar 20 km. Een kleine honderd dapperen blijken ons al te zijn voorgegaan zo rond 10:30. Het zwerk is loodgrijs, miezerig. We vorderen redelijk vlot door steenharde akkers richting een watertoren en Rooi. Het parkoers gaat over in een stratenloop met onder meer de vroegere wallen rondom Bilzen, nu gewoon asfalt. Troosteloze bedoening bij temperaturen onder het vriespunt tot de rustpost aan de Demer. Vanaf nu wordt het beter zegt Jefke, nippend aan zijn theetje.
Tweevoetjes (zo noemt de straat) brengt ons vanaf een Demerparkje een verdieping hoger en tot bij bedrijvenzone De Spelver. Dan trekken we golvende veldwegen in met uitzicht op heel wat maretak. Bij het centrum van Waltwilder gaat het opnieuw in dalende lijn. Eigenlijk heerlijk wandelen tussen twee hagen van meidoorn, oneffen paden langs fruitplantages en weilanden. De volgende tarmacjes liggen er bepaalt ijzig bij. We ruilen Munsterbilzen voor Bilzen. Er valt voortdurend nat uit de lucht. Vocht dat meteen aanvriest op onze regenjassen. Dit is iets voor Die Hards, het is knokken tegen de elementen. We gaan verkleumt het fietspad over de Demer op. Zijn maar wat blij even beschutting van een bosje te hebben langs dezelfde rivier en na ruim 8 ruige kilometer op een stoel te kunnen neerploffen. Zijn voor even de enige wandelaars in de zaal !
Nog een klein uurtje te lopen. Passeren de stemmige kerk en wandelen door het haast verlaten winkelcentrum. Geen succes voor de solden dit jaar. Op een binnenpleintje rijden we gelijktijdig een scheve schaats. We blijven tweevoeters mits wat breed armgezwaai. Duiken een leuk Demerpark in met perfect onderhouden watermolen. Opvallend ook hoeveel gesneuvelde kanjers van bomen hier liggen. Maken een ommetje over een Finse piste, hard bevroren en keren stilaan terug tussen de huizen. Bij het station zoeken we een cafeetje op om te bekomen bij een Duvelke.
Treintje komt zo … maar laat 44 minuten op zich wachten wegens herhaaldelijke seinstoringen zo blijkt. Linda is meer dan verkleumt, ik hou verrassend stand. Bus 1 in Antwerpen dan. De wissel van chauffeurs verloopt niet vlotjes want de dame stond aan de verkeerde halte ! Er zijn zo van die dagen …
Rudy de facteur sluit stipt om 08:15 aan voor het lekker warme dieseltreintje over Mol tot Zolder. Daar komt binnen de 10 minuutjes een al even warme bus 51 aanzetten. Onderweg sluit Jacqueline aan en om 10:00 stappen we de bomvolle Witte Zaal van Bolderberg binnen. Elk jaar houden de Rakkers hier hun wel gesmaakte Driekoningentocht.
We beginnen aan de opdracht met een ruime lus van 9,8 km. Een zacht klimmend zandpaadje loodst ons van spar naar heide. Linksaf gaat de reis langs een grote plas met imposant kasteel. We stappen binnen bij het nu muisstille racecircuit van Zolder. Wandelen behoedzaam over een smal paadje met ontelbaar aantal wortels richting Viversel. Asfalt ligt er glad bij. Gelukkig lopen we meestal over gras of stevig bevroren onverhard langs een diepe beek. Slingerpaadje dan, langs onnoemelijk veel sparren en wat dennen. We passeren de pitlane van de racerij en vervolgen langs wat stille huizen. Hooguit een blaffende hond komen we tegen. Heel wat wandelaars lopen in verspreide slagorde met ons mee. Het riviertje is lange tijd onze gezel langs sparren en loofbomen. Naar het einde toe plots een stevige klim, hé een mens zou er moe van worden !
Hoog tijd dus voor een boterham en kop koffie. Terug op pad voor 6,6 km. Bij de plas van daarstraks rechts op nu. Korte babbel met ‘olat’ Leo en hij gaat er vandoor. Wij volgen in gezapiger tempo een lange zachte klim op tot het privébos van Mijnheer de Baron. Worden beloond met een schitterend vergezicht over de grote plas en het kasteel. Pauzeren even om te genieten en vervolgen langs een stemmig kerkje zo maar te midden het bronsgroen eikenhout. Zwerven nog een tijdje verder door de bossen tot een rechtlijnig tarmacje ons terug bij de Witte Zaal afzet.
Nog steeds even druk en wij pauzeren bij een lekker blondje. Hebben nog 3,4 km voor de boeg. Dwars door het Bolderbergse centrum naar wat op een gerestaureerde hoeve lijkt. Wandelen langs het kabouterbos van de Wijers en even later over een lange houten esplanade boven de bevroren plassen. Uitbollen doen we langs wat villa’s. Genieten na bij ons tweede blondje van deze toch wel heerlijke, zonnige maar ook wel frisse tocht.
Ook onze terugreis verloopt vlekkeloos. Ik neem één bus en drie treinen met een totale wachttijd van nog geen dertig minuten. Afspraak met Rudy, als het enigszins kan volgende week donderdag vanuit Tervant.
START TO WALK dus vandaag, al is het na Roosendaal en een eigen rondje Rupelstreek al mijn derde wandeling in 2017.
START THE NMBS is niet anders dan in 2016. Met twaalf minuten vertraging in Gent-St-Pieters aangekomen en geen splitsing van stellen in Oudenaarde. Gelukkig voor de wandelaars is de rit naar Kortrijk vervangen door bussen en rijdt het dieseltje meteen door naar Ronse. Vanaf dan prima groen bepijld door de Chatons tot startlocatie in de tribune van KSK Ronse.
START WITH BUBBLES, met een gratis glaasje verzachten de Chatons de uitgave van de wandelaar, in 2017 verhoogt naar € 2,00 per inschrijving met sticker.
START TO WALK dus met drie lusjes tussen de 7 en de 8 kilometer. Aanvankelijk nattig weer maar gaandeweg droger en soms zelfs even een blauwe planeet.
LUS 1 – KLIJPE (en niet Dergneau zoals aangegeven op de affiches van de organisatie). Even dwalen door een ambachtelijke zone en aan de overkant van een drukke baan de Oude Doorniksesteenweg op. Even verweerd asfalt en daarna lekker vettige ondergrond met talloze plassen. Toch vrij goed begaanbaar en vlak. Prachtig uitzicht trouwens over Klijpe en een beboste heuvel, het Muziekbos als ik het goed heb. De kerk van Klijpe daar gaan we naartoe over een golvend tarmacje. Terug de steenweg over en langs achterafjes van houten (paal)woningen richting winkelcentrum en terug naar onze tribune.
LUS 2 – DERGNEAU loopt eveneens langs de ambachtelijke zone en gaat dan zijn eigen weg over Malaise. Zo noemt het kronkelend asfalt door open, beetje guur aanvoelend terrein tot de grens met Arc-Wattripont en la province du Hainaut. Krijgen opnieuw ons strookje ‘vettig’ aangeboden langs een diep gracht. Recht vooruit een dorp op een heuvel met een stemmig kerkje op het rechter hoekje. Blijkt inderdaad Dergneau te zijn. Wij blijven op de rand van het dorp met een merkwaardige mengeling van haast vervallen, oude woningen en nieuwbouw. Typisch Wallonië eigenlijk. Via een anders slingertarmacje naar Saint-Sauveur en zo terug naar onze tribune.
Ik heb nog geen pauze genomen en ontwaar Rudy, de facteur van Hove, aan een tafeltje. Samen degusteren wij een Ronssischen Tripel, 8° en fruitiger dan Duvel. We trekken de rest van de dag samen op.
LUS 3 - DURENNE gaat een heel andere richting uit, naar de overkant van de Leuzesteenweg. Zal vrijwel uitsluitend uit tarmac bestaan dwars door Saint-Sauveur en langs de mini-étang de Durenne. Krijgen wel de ganse tijd prachtige, stevig heuvelende vergezichten aangeboden daar waar wij haast voortdurend op vlakke wegen lopen. Start to Walk weet je wel. We laten de tribune voor wat ze is en stappen naar het station waar we tijd hebben voor een heerlijk tweede lokale trippel. De terugreis verloopt verrassend vlot en zonder … verrassingen. Morgen trekken we in principe samen op in Bolderberg, nogmaals genietend van de € 10,00 shopping biljetten van de NMBS.
Patje staat ons al op te wachten spoor 22 van Antwerpen-Centraal. Samen reizen we naar Roosendaal met de Amsterdammer van 07:45. Het is donker en koud als we het stationsplein verlaten. Hadden hulp nodig van NS-personeel om van het perron het station te betreden. De techniek liet het even afweten. We lopen één keer fout bij de Antwerpseweg zowaar, maar daarna feilloos door de vele ‘donken’ tot het Thor honk. Het is er lekker warm zowel qua temperatuur als menselijk met gastheer Will en de Thor dames.
Marie-Louise en Jo zijn hier ook vaste gasten. Nieuwjaarswensen uitwisselen en we beginnen aan de eerste opdracht van 10 km. Langs de rugbyterreinen richting vele achterafjes van weer andere ‘donken’ naar het Godwaldtpark. Onderweg opvallend minder afval van nachtelijk geschut dan andere jaren. Onverhard dan langs een bruine gracht en verderop langs nog meer waterpartijen bij een wijk van recente signatuur. Nu het geheel is aangelegd oogt het parkoers ook fraaier, aangenamer. Een fietspad loodst ons naar de Krampenloop, waar parkoersen haast in elkaar vloeien. Wij houden het hoofd koel en lopen richting Rucphense Katteven. Een lusje langs de rand van kale akkers en we bereiken de nagelnieuwe, prachtige atletiekpiste en opnieuw het honk.
De Nieuwjaarsloop van Thor is met de jaren uitgegroeid tot pure verwennerij. Heerlijke fruitvlaai, gloeiendhete bitterballen, je krijgt het als wandelaar of jogger allemaal gratis aangeboden. Beetje bijpraten met Tonia en daar gaan we voor de tweede ronde van 8,5 km. Langs de atletiekpiste richting Visdonk door open en koud terrein. Genieten van prachtige dreven door de weilanden. Vervolgens over vlondertjes lopen bij het schitterende Rozenven en zijn begroeiing van gele winterse grassen. Bospaadjes loodsen naar een hoeve waar een keffer pseudo dapper en met veel lawaai de wacht betrekt. Lange rechte tarmac dan tot een eerste strook Gedenkbos, herinneringen aan dierbaren. Na de volgende boslaantjes volgt het tweede deel en vervolgens de volkstuintjes. De eindmeet is in zicht.
Ook het finale drankje wordt gracieus aangeboden door Thor. We zetten de terugweg in met ruim 4 km tot het station, feilloos deze keer. Twee minuutjes tot de boemeltrein naar de Koekenstad. Afscheid nemen van Patje en ‘oep ’t zuid’ 10 minuutjes wachten op bus 290. Om 17:00 thuis van een meer dan geslaagde opener van 2017 met dank aan het vrijgevige en gastvrije Thor en ons Patje.
– 3 °C lees ik op de thermometer in de schimmige, mistige Tongerse binnenstad zo rond 09:30. De winkelstraten liggen er nog verlaten bij. Alleen de bakkers stallen warm hun suikerzoete Nieuwjaarsharten ten toon. Stil ook in de startzaal van de Tongerse Wandelvrienden. Het is jaren geleden dat wij hier nog wandelden en toch lijkt de tijd er stil te hebben gestaan als ik de parkoerstekeningen aanschouw. Wij gaan voor een 20+.
Opvallend veel Franstalige wandelaars, het Luikse is net om de hoek en zonder activiteit dezer dagen. Een paar soms gladde straten en we gaan een grindpad op hoog boven de vallei, zichtbaarheid haast nul. Trappekes op en verder over een landdijk. Beton dan, typisch voor de streek en zijn fruitboeren verkavelingen van ettelijke jaren geleden. Zachtjes de helling af tussen inderdaad berijmde fruitbomen en meidoorn hagen. Raken aan het dorp Piringen en mogen een golvend extraatje lopen door de velden en langs de lokale voetbal. Een uurtje wandelen voor 4,6 km, in Tongeren ziet men op geen metertje min of meer. Veel bekende fotografen in de kleine rustpost Zevensprong, Ides, Cosimo en Claude.
We bunkeren energie voor wat komen gaat, een lus van 8,5 km. Voorbij de prachtige dorpskerk en vervolgens het golvend beton op. Rustende fruitplantages alom, appelen, peren en bessen. De zon komt ons stilaan verblijden, wurmt zich met veel moeite door de dikke mistlaag en zorg voor feeërieke natuurlijke stillevens. We stappen naar de vallei van de Mombeek. Beton ja maar in een prachtige omgeving. Klimmen dan tot het naambord Vliermaal en genieten van vergezichten en hoogstam boomgaarden. Even een delicate afdaling en dan door een perenplantage naar Overrepen en zijn kasteel. Nogal wat tarmac en beton tijdens deze etappe maar de omgeving maakt alles goed. Een holle weg stuurt ons terug naar het Piringse voetbal en een paar golvingen verder de rustpost. Het is er al redelijk stil.
Komt Patje Kloek toch wel binnen zeker ! We hebben meteen een gezel voor de rest van de dag. Verlaten het dorp middels een stevige klim en krijgen een extra veldlusje voorgeschoteld. Mogen dan een heerlijke onverharde spoorwegzate op tot de fraai gerestaureerde kapel van Sint-Gillis Mulken. Even een ommetje langs een park met vijver en boosaardige zwanen. Met z’n allen zetten we koers voorbij het majestueuze Kasteel van Betho, eerder een kasteelhoeve. Stukje Hasseldersteenweg en dan ’t stad in tot bij Ambiorix. Hier waren we vanochtend al en dus doen we een verwarmd terrasje. Komen onze naamgenoten uit Halen daar aanzetten. Linda’s pootje zit in het gips want ook zij buitelde over een boordsteen – die Linda’s toch ! Helaas melden zij ook het heengaan van Pierke De Weerman – het is voor ons schokkend nieuws want hij leek ons voor een paar weken nog zo kloek.
Brr, 2016 ligt achter ons en maar goed ook. Het was niet bepaald ons beste jaar. Alles kan beter echter in 2017 te beginnen bij morgen met Patje in Roosendaal.
30.12.2016 Natuurvrienden Zoersel te Halle (Kempen)
Volgens autochtoon Theo was het -7 °C als hij vanmorgen zijn kiekens eten ging geven. Het is echt berenkoud in de Kempen waar ik met onder meer Rik (Bornem) naartoe bus. Verrassend zijn we zeker al met zes IJsetrippers, ook Giesbaarge komt aanzetten, Annieken & Chris. Ik ga toch alleen op pad voor net geen 25 km. Zoals gisteren met witte pijlen maar iets beter zichtbaar. Wandel aanvankelijk door villawijk Vogelzang. Merkwaardig hoe zelfs de toppen van sparren eerder wit zijn dan groen. Uiteraard komt de Knodbaan een paar keer aan bod, we zijn in Groot-Zoersel nietwaar ! We stappen over een landdijkje door bevroren moeras en vervolgen met een lus rond spierwitte weiden. Het terrein word ‘bumpy’ als we een deel van de anti-tankgracht volgen. Het toch wel weldoend zonnetje zorgt er voor dat we vanuit de bomen bekogeld worden met rijmbolletjes. Na ruim zes kilometer een eerste pauze in het veel te kleine chalet van de Gescheurde Heide. Ik kruip in een hoekje voor een bammetje.
Annie & Chris, vooral deze laatste dan, wordt mijn gezel. De spring-in-‘t-veld huppelt zoals altijd van ons weg. We stappen langs het speelbos van Schilde en vervolgens door statige beukendreven en stukjes van het Sniederspad. Worden nog steeds bekogeld door witte bolletjes. Bosje overwoekert door klimop, de zon die haar weldoende stralen tussen de sparren doorstuurt, lekker wandelen is dit tot het Hallerhof. In het Koetshuis staat Annieken als een echte gastvrouw klaar met een lekkere bruine, waarvoor mijn dank.
Mijn maatjes gaan er snel vandoor, het kleinkind dient opgehaald te worden. Ik neem een knievriendelijk tempo aan door een villawijk. Het is uitkijken want het tarmac is soms verraderlijk glad. Bij de Kleine Medelaar gaan de grotere afstanden hun eigen gang. Beton door weilanden langs een diepe gracht. Schaepebemden lees ik op een bord. Merkwaardig genoeg voor mij onbekend terrein. Vrij snel duiken we opnieuw de bossen in, sparren, moerassig of een ondergroei van dorre varens en toch nog groene bramen. Bij het Boshuis komt een laagvliegende luchtballon over, knalgeel, een tweede zon. Moeten even langs de snelweg en duiken dan weg richting afspanning In De Wandeling. Sigrid en chaperon lopen er warempel de omgekeerde lus ! Moet kunnen. Landelijk beton voert mij nu gladjes terug naar de voetbalkantine. File bij de oliebollen en ik heb geen geduld. Geef mijn bonnetjes aan een verbouwereerd kijkende wachtende dame. In de overvolle zaal geniet ik van mijn Duvelke. Copain Krist & Gina gaan er vandoor, ik volg even later, busje komt zo.
Was Halle tot op heden niet mijn favoriete startplaats, vandaag moet ik mijn mening herzien. Dit was een schitterende wintertocht !
Ik hoor vertellen dat het voltallige bestuur van wsv De Arend vervangen werd. Het zal mij dus benieuwen vandaag. Kom om 10:00 een haast verlaten startlocatie binnen en wordt bediend door twee vrij norse dames. Alvast geen goed begin. Krijg een A4-tje toegestopt aan weerskanten bedrukt. Loop de winkelstraat af zonder ook maar één pijl te ontwaren. Twijfels dan ook bij het eerste kruispunt, ik drentel wat op en neer. Besluit een vijftal te volgen wat de juiste beslissing was. Uiteindelijk toch een pijl, dunne zwarte lijntjes op een witte achtergrond en rood-witte linten. Vorder door de mistige ochtend over beton onderaf de snelweg richting Mattenburgh. Voorbij Hoeve de Langesteen het bos in waar een fietspad geruild wordt voor onverhard. Brede half verharde grintpaden loodsen mij verder naar Zuidgeest en een eerste rustpost bij een kampeerterrein. Te vroeg voor een pauze na amper vijf kilometer en ik stoom gelijk door.
Ben nochtans gewaarschuwd dat de tweede en laatste pauze voor de 25 km zo’n 10 km verderop is. Heb blijkbaar ‘goede benen’ en wandel door halfopen terrein met gebrul van Fokker motoren op de achtergrond. Bereik gehucht Heimolen en moet langs een haast verborgen paadje naast een statie oprit richting Groot Molenbeek. Aan de overkant van een straat raak ik de pedalen kwijt. Blijk plots tegen de pijlen in te lopen. Mijn vermoeden is, bij het op de stappen terugkeren, vandalisme want uitgescheurde markering.
Het Boslustpad loodst mij door een open vlakte richting volgende jonge bos. Ik loop intussen alweer een hele tijd moederziel alleen. Tussen de vele sparren staat het gelig pijpenstrootje winters te wezen. Ik volg blijkbaar al een tijdje de GR12 die Amsterdam met Parijs wandelend verbind. Zurenhoek en Buitengebint loodsen mij naar een drukke weg. Kilometerslang loop ik parallel maar steeds verscholen in het groen. Blijk zowat 3:20 onderweg geweest te zijn voor 15,5 km tot de tweede en dus tevens laatste caférust. Pijlophalers blijken nauwelijks 10 minuten achter mij aan te komen.
Vertrek voor de laatste loodjes tot mijn verassing bij volle zon. Volg een fietspad en dan tarmacjes door open veld. Duik opnieuw de bossen in bij Huijbergen. Onvermijdelijk in deze omgeving duikt ook het metershoge hekwerk van militaire basis Woensdrecht op. Langs poelen in aanleg loop ik terug richting open terrein en fietspad. Stap recht bedrijvenzone De Kooi in en ben blijkbaar een derde keer van het parkoers afgeraakt. Ik ken hier gelukkig de omgeving en corrigeer richting ‘juiste pad’. Nog wat straten van Hoogerheide en na 5:20 onderweg te zijn geweest kan ik genieten van een Duvelke en de doodsmak van Van De Poel tijdens de Azencross aanschouwen.
Hoog tijd voor de drie busritten terug naar Hemiksem. Ben toch wel teleurgesteld over deze nieuwe groep. Het parkoers was prima, de bepijling kon beter maar van de zo geroemde gezellige clubwerking met snert achteraf (om maar iets te noemen) blijft niets meer over. Weet dus niet of ik hier nog terugkeer.
Een nevelige, donkere ochtend is het als ik over Antwerpen & Mol naar Lommel reis, voor de derde keer binnen ongeveer een maand tijd. De laatste Grenzeloze Wandeltocht van Milieu 2000 & Olat, daar wil ik bij zijn. Het is berendruk in het kleine zaaltje ’t Zand zo rond de klok van tienen. De eerste Ollanders, gestart in Luyksgestel druppelen ook al binnen. Ik plan 24 km en ga er vliegensvlug vandoor.
Vrijwel meteen de bossen in. Zandgrond, spar, hulst, den en berk zoals het hoort in Noord-Limburg. Zwerven dus door het bronsgroen eikenhout. Plots open terrein, de Sahara en een grote plas. Even wanen we ons op het strand, een ingebeelde vloedlijn volgend. Vervolgens opnieuw door verwilderd en golvend sparrenbos tot een overvolle rustpost Scoutsheem net naast De Souverein.
Ik pauzeer buiten op een rechtopstaande autoband ! Hoog tijd voor een boterhammetje. Besef plots dat als ik 24 km wil lopen er een heen en weertje Luyksgestel staat aan te komen gevolgd door een busrit terug naar Lommel. Heb daar helemaal geen zin in, reis al genoeg met bus en trein vandaag. Besluit dan maar niet te Nederen en midden de Ollanders terug naar Lommel te keren. Het is al te laat voor de volle 32 km en Olat durft nogal vroegtijdig pijlen opruimen.
Passeer dus een tweede keer waterloopje Klagloop en zet koers naar de uitkijktoren van de Sahara. Wandel tussen de vijvers door met een veelheid aan wit glimmende berk. Vervolg over een breed zandpad langs de immer groene bosrand. Duiken met z’n allen het bos in over een redelijk vettig en heerlijk slingerpaadje dat we even dienen te delen met twee wel erg voorzichtige motards. Heerlijk wandelen ondanks de geur die zij achterlaten. Open terrein is begroeid met rossig pijpenstrootje, vervolgens terug zand tussen de kerstbomen van varierende grootte. Nog meer slingers door het groen en voorbij een recent gebouwd hek bumpy terrein. Witgeschilderde huizen wenken, mijn 16 km zitten er bijna op.
Dacht ik eerst nog aan een extraatje van 8 km, de praatjes met vele vrienden doen mij reppen tot de bus. Daar kom ik JPD tegen die mijn gezel wordt tot de trein in Herentals. Mijn eerste dag van een geplande vijfdaagse zit er op. Morgen wacht Hoogerheide.
