Olat in Boxtel daar kan ik niet aan weerstaan, is een wandeling aan 200 %, zeker weten ! Sta om 05:00 op voor de eerste trein naar Antwerpen. Helaas , door de nachtelijke sneeuw krijgt de NMBS zijn tuig moeilijk aan de praat en ik mis de ‘Amsterdammer’ van 1 minuut. Koffietje drinken en broodje eten, heb een uur respijt. Vlot naar Breda … waar de trein naar Eindhoven geannuleerd wordt ! Heb gelukkig een alternatief en kom een uur later dan verwacht in Boxtel aan. Mijn oorspronkelijk schema gaf 20 minuten aan per overstap, ik kwam uit op -1 & 20 & 4. Proficiat spoorwegen der Lage Landen. Raak dan ook nog eens niet door de portiekjes in Boxtel wegens een slechte print van mijn ticket. Gelukkig is de treinbegeleider behulpzaam. Wordt spannend vanavond.
Een medewandelaar loodst mij naar startlocatie De Rots, al heb ik hier terreinkennis dankzij de Keistampers. Hennie loodst mij door de nieuwe startprocedure van Olat, is altijd al een schatje geweest. Ik ben bloednerveus wil persé de 30 km lopen en om 16:00 terug zijn. Steek dus meteen van wal. Tussen flatgebouwen door weer naar het station. Leuk onderdoortje van ‘den ijzeren weg’ met blauw/witte foto’s van runderen. Langs de industriezone dan naar Lennisheuvel, ik zou het hier niet anders weten. Het Staartse Pad op dan (fietspad) en over de Beerze naar de Roond en zijn kapel. Even verder de eerste pauze en Olat ‘bammetjes’ bij het Verzetslaantje. Zo bekent bij mij van de Keistampers, maar nu zonder muggen.
Het Verzetlaantje, het Mari Klijnpad, ik weet dat het feest nu begint. Passeer enkele gigantische keien en duik dan het gebied van de Zandbergse Vennen in. Waterpartijen uiteraard, winters stil maar ook veel kleur met rossige pijpenstrootje, donkere heide en groene spar. De mist en sneeuw geeft het geheel een apart cachet. Na de heerlijke omzwerving door de open natuur duik ik weer het bos in. Passeer een eerste keer riviertje Rosep en wandel door een camping tot de caférust, ben net twee uur onderweg. Na de pauze komen de Oisterwijkse bossen en vennen aan bod en dit moet je letterlijk nemen. Een paar uur lang wordt het genieten van bospaden met vooral spar en het contourneren van schitterende vennen. Deze hebben meestal een naam en eilandjes inclusief volwassen bomen. Ondanks de nevelige omstandigheden is dit een parel van een tocht. Na ruim 19 km pauzeer ik in een blokhut, tot mijn verrassing bij Denise & Patrick.
Weer op pad. De omgeving wijzigt niet, bossen en vennen. Heerlijk tussendoortje dan over een eenmanspaadje langs de Rosep, schitterend biotoop. Bos- en zandpaden wisselen nu af tot Het Loo, een gehuchtje. Eindje om een veld van groenbemesting en dan de moerassige Kleine AA volgen tot de soeppost, nog maar eens een schitterend stuk natuur. Bammetjes van Olat en bouillonnetje en weer op pad. Zalig zwerven over een brede grasbaan langs de Kleine AA. Verder op wacht een fietspad langs het Smalwater en de Kerstmarkt van Boxtel. Bots bij aankomst meteen op Peter Heesakkers en een blij weerzien. Wij lopen samen terug naar het station. Pik door een overstapje van 2 minuten een uur winst in Breda, ben ik wel fier op. Al zijn de spoorwegen soms kommer en kwel, Vanderstukken fixt het wel.
Ben het met Krist eens die deze tocht bedelft onder de superlatieven, denk dat ik zeker terug kom bij de Keistampers in het voorjaar, liefst met mijn maatjes die dit toch moeten gezien hebben.
Was gisteren uitgenodigd voor de Christmas party van Straumann Benelux in Ulvenhout bij Breda. Toffe wandeling gemaakt door bossen en langs een ven met toch wel moeilijke quizvragen onderweg, als team event. Binnen mijn team namen de twee Belgen de Ollanders op sleeptouw. Afsluiten met een winterse BBQ, echt wel tof. Meerdere interessante gesprekken gevoerd ook, er bloeit iets moois richting 2019.
Vandaag komen mijn maatjes dan naar Leuven, stadstocht die ik nog nooit liep. Annieken roept mij in den beginne een paar keer tot de orde, ben te hevig. Ze heeft gelijk, moet meer genieten van de stadse omgeving. We lopen door een kruidtuin, gaan puur natuur een dijkje op, neen Leuven is niet vlak ! Vergapen ons aan werkman huisjes, netjes op een rij. Duiken naar den ouwe Stella en een jachthaventje. De parkoersmeester stuurt ons vervolgens langs oude stadswallen. Lopen door het centrum en zijn Sint-Pieters ziekenhuis. Komen steeds weer zij-armen van de Dijle tegen tot de startlocatie. Hebben er 7 km opzitten.
Begroet de vele clubmaatjes, wandelaarsdrankje en weer op pad. Dwars door het groot Begijnhof en zijn Spaans kwartier nu. Vervolgens langs het Dijlemolencomplex, een watermolen uiteraard. We stappen naar de Oude Markt maken een ommetje door het Sint-Maartensdal en wandelen naar het station voor een ‘eigen rust’. De Kerstmarkt van het Ladeuzeplein komt nu aan bod. De drukte is geen spek naar de bek van ons Annieken, wij genieten vooral van het architecturaal aanbod van kerken en gevels. Komen zo weer bij de startlocatie en genieten samen van een laatste wandelaarsdrankje. Morgen gaan onze wegen uit elkaar maar daarna trekken we zeker drie weekends samen op.
De zaterdag werd gespendeerd aan het opwerken van Beneluxwandelen naar 2019 toe. Wilfried en ik hebben er onze handen en hoofden mee vol. Vandaag plan ik 40 km ter voorbereiding van activiteiten in 2019. Het weerbericht zit tegen maar waar een wil is, is een wandelweg. Kort treinritje tot Aarschot dus in de donkere en grijze ochtend en vanaf dan per ‘deux chevaux’. Langs het begijnhof en de prachtige kerktoren richting Demer zoals Jefke het mij ooit geleerd heeft. Voorlopig hou ik het droog en aangenaam. Winderig is het wel maar die enkele hemelse druppels zijn niet storend. Toch behoorlijk druk in de startzaal, goed zo. Loop eerst het lokaal lusje ‘achter Schoonhoven’, tja met de regenjas aan. Een paar achterafjes, een strookje Demer en dan de landerijen in. Zit lekker in het tempo ondanks het gure weer. Passeer naar gewoonte een hoogstaand water en duik dan het natte bos in. Opgelet Jacht ! Ik hoor de knallen pas als ik al een eind verder ben. Nog een strookje Demer en opnieuw in de startzaal, zit al boven de 10 km.
Op weg naar Gijmel nu. Eindje door de akkers en langs de Testeltse steenweg lopen, voorbij het clublokaal van de Pinguins ook. De Bosberg dan, clement klimmetje tot het sparrenbos en op en neer tot de spoorbaan die Aarschot met Diest verbindt. Laveren rond plassen naast ‘den ijzeren weg’ en vervolgens de prachtige Heimolen opzoeken. Schitterend extraatje letterlijk door de heide. Helaas volgen de buien zich in snel tempo op. Geen nota’s meer verderop, je kan niet schrijven op ‘papier maché’. Ga zwerven door vlakke bossen tot de rustpost en een eerste wandelaarsdrankje. Nu echt wel een pauze want heb er 19 op de teller staan.
Loop echt vlot vandaag. Frans waarschuwt dat de lokale lus er vettig bijligt. Ik heb terreinkennis. Is hier toch al zanderige Kempense grond dus dat zal wel meevallen. Het duurt een poosje voor ik de bebouwing achter mij kan laten. Langdonken is een prachtig natuurgebied op grondgebied Herselt en dus provincie Antwerpen. Regenpoeltjes, bosstroken en door Natuurpunt geschoren open stroken wisselen elkaar af. Nat en droog ook, boven en onder. Heerlijk wandelen is het hier toch. Moet een betonbaantje op tussen hoeves met melkvee door en net dan gaan de hemelsluizen volledig open. Dit is stevig ! Een stukje drukke steenweg, een laatste doorsteekje in het groen. Deze etappe zit er ook weer op. Nog 13 km te gaan. Even pauze.
Ik ben zo bekend met deze tocht dat ik weet wat komen gaat. Even straten lopen en dan een bosstrook in met hoge rosse varens. Kom in Gijmelshoek en Gijmelsberg uit. Lekker op en neer door een bosrijk gebied met prachtig uitzicht over Aarschot cadeau. Hupsakee zakken dan naar station Langdorp en braafjes voor het rode licht blijven staan tot de machine voorbij is. Opnieuw zwerven door een bos met opvallend veel klimop rond de bomen, stilletjes klimmen ook. Een laatste keuze, natuur of verhard. Natuur natuurlijk ! Stapje op langs een akker, paardje gedag zeggen en pittig terug naar het dal en de finish. Hé, heb tijdens het laatste uur mijn regenjas niet meer aan gehad. De zon schijnt zelfs tussen de ranke sparrenbomen !
Heb ruim de tijd tot de trein en doe mij een Duvels genoegen. Bij een stralende blauwe hemel en een griet van een zon op pad langs de Demer richting Aarschot. Magistrale regenboog boven het stemmige zandstenen dorpskerkje. Vijf minuten later … stromend hemelwater ! Kom zeiknat in Aarschot aan, het was mijn dagje wel. Ben een beetje moe maar tevreden … den ouwe heeft 38 km op de teller staan en kan het dus nog. Chris ?
Twee Leuvenaars op de bus vanuit Diest richting Geel. Eentje kent de weg naar Veerle-Heide, ik neem de WSP-er op sleeptouw tot we bij Huyten wandelpijltjes tegenkomen. Worden netjes bij de start afgezet. Kan er meteen Peter en ons aller Hennie begroeten. Neen vandaag jaagt ze mij niet op de kast. Twee opdrachten van zo’n 10 kilometer, ik heb er zin in. Zal met lus B beginnen omdat A mij tot de bushalte voert. Richting Veerle en Testelt gaat de reis. Sparrenbos meteen en nevelslierten over de weilanden. De zon is nadrukkelijk present, strooit met licht tussen de ranke boomstammen. Strook heide dan doorspekt met frêle jonge sparretjes, nauwelijks een paar twijgen hoog. Splitsing met kortere afstanden, ik ga een slingerpad op midden de bossen met een ondergroei van nog groene bramen. Verderop het geel van pijenstrootje en een pad dat afgezoomd lijkt met Kerstbomen. Heerlijk veel variatie dus. Even een paar verspreidde huizen en vervolgens op en neer tot een ven. Het parkoers wordt even pittig. Na de afdaling een lange rechte lijn die mij warempel in Everbeur afzet. Passeer de abdij en de Lekdreef. Verder langs het paterskerkhof met zuinige witte kruisjes. Een lange rechte dreef stuurt mij langs hoge rosse varens. Kruis tenslotte de wandelaars van parkoers A en zet langs akkers koers naar de zaal. Hoog tijd voor een ruime pauze bij Hennie, we hebben elkaar veel te vertellen want niet meer gezien sinds de driedaagse van Heerlen. Ik waardeer haar objectiviteit.
Tweede etappe dus. Staalblauwe hemel en volle zon, dit lijkt in niets op de maand december, het is heerlijk genieten en zelfs met zweetdruppeltjes op mijn ‘verdoemenis’. Het heen-en-weertje van daarstraks dus en een paar keer stoppen om bij te praten met wandelmaatjes. Tja ik ken er nogal wat natuurlijk. Weg van de drukte dan en lange rechte paden lopen richting Okselaar. Passeer een paar landduinen en een half opgedroogd ven. Kleuren variëren van geel tot fris groen, de natuur lijkt een beetje van slag en eet van twee walletjes tegelijk, de winter en de zachte temperaturen. Steek de Turnhoutse baan over en ben dus in de bossen van Gerhagen (Tessenderlo). Stap dus eigenlijk een drie provinciën tocht vandaag, Antwerpen, Vlaams-Brabant en Limburg. Stille zwerftocht nu door de Limburgse bossen. Intermezzo langs hoog geel gras en een weidse beweging rondom een weide. Dan weer brede rechte paden, dan weer slingers tussen sparren door. Hou eenvoudig kan rust zijn ! Doet mij denken aan 2003 toen ik hier een paar maanden dagelijks heb rondgelopen revaliderend van een open hart operatie mij houdend aan de adviezen van mijn wandelmama Jeanneke. Ik zal deze periode uit mijn leven nooit vergeten! Uiteindelijk kom ik uiteraard weer in de bewoonde wereld terecht. Paar straten en achterafjes en hupsakee naar de bus. We zijn een groepje van een zestal Brabanders die naar regio Leuven moeten. Busje laat op zich wachten …omleiding wegens wegenwerken. Het moet niet altijd de NMBS zijn !
Mijn volgende tocht wordt denkelijk Langdorp op zondag vanaf station Aarschot. Plan een kleine marathon want heb plannen voor 2019 … en daar heeft Eddy Broos nog een schepje bovenop gedaan …
De NMBS is zo vriendelijk ons vandaag te laten door het land reizen voor 5 €, een kans die ik niet laat liggen. Plan een overstap tijd van 20 minuten in Gent en hou er net 6 van over. Werken aan het spoor zegt de begeleider, het is elke dag wel wat. Geen paniek, ben netjes op tijd volgens NMBS normen bij station Landegem. Loop meteen en op mijn eentje de juiste richting uit naar Merendree, een mij compleet onbekend dorp. Wil eens wat anders en wat kilometers. Didier Reynaert is er ook en Lut & Luc, deze laatste met bedenkingen over het parkoers die ik deel. Maar het kan verkeren zei ene Bredero.
Op pad dus, midden een plensbui en na een paar straten stuurt de Lowegel mij de velden in. Jagers knallen er in de verte op los. Vallei van de Oude Kale lees ik op een bord. Ga zowat 8 km lang heerlijk zwerven door akkers en weiland. Tussendoor passeer ik een gehuchtje van Lovendegem. Boeren pachthoven en statige landhuizen, gemengd. Wilgen ook in hun grilligste vormen en waar Roger de mosterd vandaan haalde. Ik geniet, had dit hier niet verwacht. Stap het riviertje over en volg de Rode Poortwegel tot den Ijzeren Weg. Paar straatjes lopen tot een lekker knusse rustpost in een zaaltje naast een boerderijtje met stemming gekleurde luikjes, de Meirebeekhoeve. He, he, het eerste derde van deze toch was echt wel leuk.
Wat hebben ze hier nog meer in petto ? Aanvankelijk huisjes kijken tot een mooie Poelendrieskapel en kasteel verscholen achter bomen. Na Landegemdorp begint het feest. Heerlijk slingeren met een diep ingebedde waterloop, glashelder met boorden kroos en zwevend wier. Bij een samenvloeiing wordt het water donker, ondoordringbaar. Ik stap naar een kanaal en onder een spoorbrug door. Duik over smalle paden een wild bos in, heerlijk. Kom terug bij het kanaal uit en stap langs straten en vooral achterafjes richting akkers, hun rand prachtig oker van beukenblad. Pauze bij een schutterij. Ben opgetogen en vertel dit ook aan de helpers. Prachtige tocht, originele leuke T-shirts voor de helpers en perfecte organisatie. Didier en zijn maatje zijn het met mij eens.
Extra lusje voor de 26 km. We zoeken het Schipdonkkanaal op en stomen door naar de Leie (denk ik toch). Na de waterkant volgt landelijk tarmac dat dra wordt omgezet in graspaden. De zon laat zich zien en zorgt voor prachtige herfstkleuren, genieten nog maar eens. Meeuwen doen zicht koloniaal tegoed aan pas geploegde velden, hun vieruurtje zeg maar. Moeten een tweede keer over dezelfde brug en krijgen dan een pareltje langs een plas. Leuk lusje van 5 km en ik kruis de Bruggelingen, allemaal met de duim omhoog. Nog een uurtje voor de boeg, wat kan onze gastheer nog ?
Breeweerswegel, we zijn nauwelijks op pad en het is al onverhard. Fietspad volgen langs de gele mosterd en even wat beton tot een kanaal. Schitterende doorsteek dan over een vettig pad langs de volgende rietrijke plas. Opnieuw Zuid-Tragel en zijn kanaal dan met rossig blad boven de hoofden in de dreef. Landelijk beton, het einde denk je dan. Mis poes, onze gastheer heeft nog een laatste graspaadje in petto tussen het winterse groen. Einde van een schitterende 26 km meteen en ik feliciteer de medewerkers en parkoersmeester Danny alvorens mijn trein op te zoeken. Wou gewoon ergens naartoe gaan waar ik nog nooit geweest was. Een heerlijke ervaring met dank aan de Reigerstappers en parkoersMeester Danny.
Na 200 meter weet ik het al, loop in een foute richting vanaf station Genk. Even ‘locals’ bevragen die het hondje uitlaten. Ja hoor, kan op mijn stappen terugkeren en dan gaat het vlotjes tot de prachtige mijntorens van Winterslag. Onderweg een mooie plas met rietboorden en de Stiemerbeek. Wordt in de fraaie mijnzaal hartelijk begroet door Limburgse topper René, gevolgd door Mia & Willy uit het ‘verre’ Mortsel. Schoon wandelvolk hier vandaag. Ik twijfel tussen 18 & 22 km, er wordt regen voorspeld deze namiddag. Op pad dus met uitzicht op een immense terril en stappend over fietspaden tussen moderne bedrijven door. Achterafjes en brede steenwegen dan, zicht op herenhuizen uit de tijd van de mijnbouw. Na een prachtige kerk duik ik het bos in. De 18 km blijft in het wit & groen van berk en spar hoog boven een spoorbaan lopen tot de Noordlaan. Linea recta dan tot de eerste rustpost na 4,7 km. Even Eddy Broos gedag zeggen en dra weer op pad voor een etappe van 8,1 km. Was niet je dat, dit eerste uurtje.
Heb eigenlijk goede benen en hou mijn tempo door een paar straten tot … de heide. Het parkoers wordt pittig, golft op en neer en zand baggeren hoort er ook bij. Wel wat hinderlijk de vele MTB-ers die in dezelfde zone hun ding doen. Ben al blij als ze uit de tegenovergestelde richting komen. Telkens weer door de dreven van een fraai bos komen we elkaar tegen. Fietspad dan, een heen en weer met omgewoeld groen aan de zijkanten, met dank aan de Genkse zwijntjes zeker. Teut en Ten Haagdoren noemt het gebied hier, met nadruk op het tweede. Opnieuw het bos in samen met de cyclisten en kom er clubmakker Peter tegen. Halfopen terrein dan met nogal wat frêle berk en afgeplagd terrein wachtend op heide. Door het volgende bos nader ik de A2 en aan zijn overkant Houthalen, de tweede rustpost wenkt. Heerlijk gezellige locatie waar Peter bij mij aansluit.
We hebben nog een uurtje wandelen voor de boeg. Prachtige dreven loodsen ons naar de rand van een KMO-zone en een goederenstation. Smalle pittige paadjes sturen ons terug naar puur natuur. We maken een lange groene omzwerving rond de terril van Winterslag. Hebben samen de tijd voor een wandelaarsdrankje en babbel met Alain & Colette. Het druppelt als ik terug naar het station stap. Even inkopen doen en met een toch wel tevreden gevoel terug naar Leuven. Morgen wordt een heel andere dag met wandelen vanuit het Oost-Vlaamse Merendree.
Ben toch al gauw drie uur onderweg tot startzaal De Moffel. Clubmaat Jakke verklaart mij gek. Drie lussen worden ons aangeboden, ik kies voor A en B van respectievelijk 9,7 en 8,7 km. De 4,2 km verhard, daar pas ik voor. Op pad dus in een druilerige ochtend. Paar straten om mij aan A op te warmen en dan het bos in bij Waaltjes. Een erg jong bos overigens, dunne stammetjes van witte berk en ander loofhout. Strookje spar ook en vervolgens een fietspad, nog steeds in de Limburgse bossen. Het stopt met miezeren, de regenjas kan de rugzak in. Het parkoers verlaat Waaltjes en duikt aan de overkant van de steenweg halfopen terrein in met verkleurende hoge grassen en het mooie geel van berkenblad. Opnieuw een fietspad gevolgd door graspaden met een uitzicht op vrolijk wentelende moderne molenwieken. Voor de tweede keer een onbewaakte overweg langs enkel spoor, een laatste bosstrook en vervolgens een ommetje langs een Mariagrot en een bidweg met vele betonnen fantasietjes. Mijnheer Pastoor zijn speeltuin dus. Meteen halven dans.
Babbel met de Jakke, Rudy & Sylveer en op pad voor lus B. Meteen een eerste graspad en vervolgens langs spar en heide. Ommetje langs sportvelden en dan puur natuur. Erg verschillend van de eerste vlakke lus. Er zit meer pit in deze etappe die slingert langs metershoge, grillige spar en het gele blad van berk. Lijken wel Kerstlampionnetjes. Af en toe druppelt het eens wat, maar er komt geen regenjas meer aan te pas. De paden variëren van grijs hard liggend zand tot baggeren door zijn gele soortgenoot. Een laatste keer langs een grote strook heide, een breed zandpad en eindigen doen we over gras midden de bossen. Ik negeer de Paster en stap recht naar de startzaal. De bus van 14:00 is net weg en dus laat ik het mij verDuveld smaken. De plaatsen van clubmaatjes Jakke en Peter worden ingenomen door Rudy en Sylveer. Samen reizen we met bus 84 naar Mol. Ik rep mij naar de boemeltrein, zij gaan er nog eentje opdoen. Ben binnen de twee uur in Leuven met onderweg wachttijden van 3 en 1 minuut. Het was vanochtend effe anders. Had goede benen vandaag en liep vrijwel 6 km/uur vlak. Leuke en oerdegelijke bostocht overigens. Ik plan voor dit weekend Winterslag en Merendree. Ben alleen op pad want Annie & Chris zitten zaterdag bij Kester aan de dis.
Leuk groepje op de overvolle bus in Turnhout, klassiekers als Jacqueline & Rudy op kop. Klassieker stilaan ook deze tocht vanuit Wortel centrum, iedereen weet exact waar de bushalte is. Het parkoers bestaat uit twee lussen, eentje van 10 km en eentje van 20 km. Ik kom hier graag en vat het nu ook nog eens op als training voor snode plannen 2019. Eerste etappe dus, wegdraaien rond het stemmige dorpskerkje en de Oude Weg op richting Hoogstraten. Niet zo ver echter dit jaar maar dokkeren over een kasseitje langs een beek en dan de weidse akkers in. Een waterzonnetje is van de partij en kauwtjes of kraaien krassen winters. Ik heb het niet echt koud want er staat nauwelijks wind maar zomers is anders. Bij cafeetje ‘In Holland’ gaat de 32 zijn eigen weg, letterlijk naar Baarle-Nassau. Passeer een monument ter ere van de eerste luchtpost met luchtballon gedateerd 1870 en duik verder de akkers in. De kerktorens van Hoogstraten en Minderhout worden mijn bakens, al keer ik ze dra de rug toe. De Dodendraad is ook hier aanwezig, herinnering aan WO1. De ondergrond varieert van gras over zand tot tarmac als ik naar de kapel van OLV Ter Doncken stap. Vergeet domweg een foto te nemen. Merk dat ik in de vallei van het Merkske wandel, zal dit bord later nog eens tegenkomen. Passeer weer bij de luchtballon en blijf balanceren op de grens der Lage Landen. Even genieten van een bosrand en langs meer open terrein terug naar de startlocatie. Etappe 1 zit er op.
Het grotere werk nu, ik heb er zin in, de benen voelen goed aan. Plastieken serres voor de aardbeiteelt, typisch voor de streek staan er leeg bij. Plantgoed ligt ‘op het land’ te overwinteren. Een bosdreefje en vervolgens heerlijk slingeren langs berk en droge beek. Linea recta dan door een beukenbos en dan een brede dreef tussen spar en geel pijpenstrootje tot het Landsloperskerkhof van Wortel Kolonie. Op de meeste grafstenen een nummer want deze mensen hadden geen naam meer. Beklijvend ! Stilletjes en op mijn eentje dreven lopen in een halfopen landschap. Bosbouwers doen hun ding, wij maken een ommetje. Was het vanochtend grijs, het zonnetje komt er steeds feller door, genieten dus maar. De omgeving wisselt af van beuk naar eik naar spar, de ondergrond ook van onverhard naar tarmac. Finaal bereik ik de witte huizen en de omheinde gevangenis van Wortel Kolonie. Loop nog een paar extra laantjes tot de rustpost en doe er zowaar een terrasje. Heb intussen 18 km non-stop op de teller staan.
Met Willy & Marije een eindje samen dreven stappen tot een vijver, zij hebben uiteraard een rondje voorsprong. Opnieuw door de vallei van het Merkske met opvallend nog droogstaande vennen. Strookje sparrenbos en dan landelijk beton. Stap door een merkwaardig groen gebied bewoont door recente bakstenen huizen gemixt met aftandse chalets. Opnieuw het bos in dan, aanvankelijk over tarmac later en meer open onverhard. Heerlijk flaneren langs een drietal dreven achteraf de Kolonie tot de laatste pauze. Peter (Mol) zal mij voorgaan op de laatste etappe. Opnieuw tot aan de splitsing bij de vijver met kwakende ganzen. Immer gerade aus nu langs vennen hun naam niet meer waardig. Grindpaden dan langs heide en pijpenstrootje. Het gemengde bos vervolgens, slingerend langs berk en spar tot de volgende open ruimte. Links waterarme vennen, rechts grasland. Een kolonie ganzen foerageert er zich door de winter heen. Schitterend groen landschap overigens bij een stilaan ondergaande griet van een zon, het toppunt van deze tocht. Domeinbos Schootse Hoek komt nu aan bod. Opnieuw veel berk, bramen ook en rossig vergaande varens. Ik geniet. Een laatste brede dreef, ben weer in Poeleinde en kan uitlopen tot de finish van een prachtige tocht.
Mijn terugreis is er eentje met hindernissen. Slagboom afgereden bij station Lier … meteen anderhalf uur vertraging. That’s life ! Volgend weekend staat volledig in het teken van onze tocht in Hoeilaart … U komt toch ook genieten van het Zoniënwoud ?
Lekker uitslapen vandaag, de startlocatie van Adeps Bois-de-Lessines is nauwelijks 13 km ver. Drukke bedoening in het kleine startzaaltje, goed voorzien van wandelaars uit … Heidetochten – Kester ! Het parkoers bestaat uit een lus van 15 km en eentje van 5 km. Eerst het grotere werk maar zegt Chris. Netjes omgekeerde route van Deux-Acren enkele weken geleden. We trekken dra het bos in, zijnde wandelend over tarmac tot een waterkasteel. Fotootjes nemen, Handige Harry zijnde Chris heeft voor mij een oplossing bedacht. Leuk onverhard dan, malgré les cailloux door een zalige bosstrook. Het is hier minder koud want een zure wind teisterde ons vanochtend. Helaas verwordt het parkoers tot een stratenloop als we rondom de lokale porfiergroeve wandelen. Voor Anny gaat het voor geen meter, ze hult zich in stilzwijgen en stap aan wat voor haar een slakkengangetje is over het tarmac. Wij hebben begrip voor onze atlete met een totale off-day. Slingeren ons tarmacsgewijs omhoog naar weidse akkers. Opnieuw bekend van Deux-Acren, langs gele mosterd neer en op door het landschap tot we opnieuw een bos bereiken. Bos en bosrand nu, pittig en met prachtige vergezichten richting o.a. Bever. Bijna eindeloze stratenloop om de finish te bereiken. Gezellig verbroederen met Willy en zijn dame uit Herne, hun zoon ook. Hoe dikwijls liep ik met hen geen stroken van vijftigers in de Walen tijdens een vorig leven ! Ik geniet van het weerzien.
Anny geeft niet op, ze wil die laatste vijf kilometer ook nog vol maken. Ze laat een betere indruk terwijl wij langs een duaal gebouw lopen met de opschriften ‘école des filles’ en ‘école des garçons’, waar is de tijd gebleven ! Prachtig uitzicht opnieuw, kasseitje dat ons naar een groene verdieping lager leidt en dan zowaar door de modder weer omhoog. Prachtig zicht op de dorpskerk en dan is het uit met de pret. Beton ‘fretten’ zegt Chris, linea recta ook. Een pittige klim in de velden voert ons terug ter hoogte van de finish. Het zaaltje zit overvol, wij gaan in Geraardsbergen aperitieven en genieten van ‘sous-chef kok’.
Mijn terugreis naar Leuven is ‘bizon futé’. Mis mijn verbinding in Brussel-Zuid. Spoor zo snel mogelijk naar ‘de Nord’ want van daar vertrekt een boemeltje naar Leuven. Heb vier minuten overstap tijd, ake, ake, tuut, tuut, weg zijn wij !
Was weer een leuk weekendje bij mijn maatjes inclusief Blanche en Minouche. Volgend weekend speel ik mee voor gastheer vanuit Hoeilaart, jullie zijn er uiteraard allemaal van harte welkom.
Zit al voor zeven uur op de trein deze ochtend. Trouwens eentje met ruime vertraging zodat ik in Bruxelles-Midi tijd heb voor mijn ontbijt. Ben op weg voor een Giesbaargs weekendje. Om 08:30 kan ik genieten van een lekker warme mok koffie en de aandacht van de katten des huizes. Eerst informeren naar de rugklachten van Anny natuurlijk. Lijkt zicht te herlijden naar problemen ter hoogte van de ribben. We zijn nog niet aan de nieuw patatjes ! Vandaag wordt voor mij een ontdekking. Heb al zoveel goeds gelezen over De Ijsbrekers dat ik aan de lokroep van Chris niet kan weerstaan. Zoals ook ik wel meer doe dezer dagen starten we met … de laatste etappe. De rustpost in Heldergem ligt nu eenmaal dichter bij Geraardsbergen dan startlocatie Kerksken. We worden er trouwens netjes gescand en gaan op pad. Vanaf het standbeeld van De Fransman, ter ere van vroegere vele seizoenarbeiders en na een groet aan Ides & Anneken. Achterafjes loodsen ons richting velden. Tegelpaden naar een geboortebos. Het is opletten op het golvend parkoers want gevallen blad verbergt de oneffenheden. Graspaden, tegelpaden, door kalende akkers, ik ben verbaasd over de mogelijkheden die deze streek biedt. Preminiemen leren voor Hazard en dan passeren we een kerk in twee bouwstijlen en -jaren, het gevolg van een instorting weet Chris. Ik leg wat reclame voor de Ijsetrippers in Hoeilaart … bovenop deze van Danny & Viviane denkelijk, meer Oost-Vlamingen dan Vlaams-Brabanders.
Het is erg druk in de startzaal, mijn maatjes kennen hier zowat de helft van de aanwezigen. Terug op pad voor de lokale lus na een aangename babbel met parkoersbouwer Kevin. Langs kerk en standbeeld van het Jenevermanneke naar puur natuur, Den Biest. Prachtige dreven langs metershoge taxus, een paar vijvers en minimaal resterend geel blad. Dit is mooi ! Graspaden vervolgens langs wei & veld. Dan weer langs de Molenbeek, soms lekker golvend. Tarmac wordt tot het absolute minimum beperkt. Halverwege de tocht ben ik al ‘verkocht’ en Kevin belooft dat het mooiste nog moet komen Stoelen bijeen zoeken om even te pauzeren want het is er berendruk en we pikken Chris Duhamel op;
Viertal op pad dus terug naar Heldergem en vol verwachting, het Deeskensveld in. Het valt mij al een hele tijd op, weilanden afgezoomd met oude betonnen palen met gaten en draad, hoe oud zouden die wel niet zijn ? Soms zijn de paden erg smal en schuurt mijn rugzak tegen de omheining. Lekker op en neer langs Keiberg met heerlijke vergezichten en vervolgens geen menselijke aanwezigheid meer te zien. Wandelen door weilanden en langs de Molenbeek, schitterend ! Klimmen vervolgens met de kerk van Heldergem en denkelijk ook die van Aaigem in het vizier, verdorie wat een heerlijke wandeling bij lekker en zonnig herfstweer ! Onze laatste pauze dus waar we vertrokken, hebben nog een lokale lus te goed, maar eerst even bijtanken.
Nog steeds als viertal op pad, Rudy Niels en zijn dame uitwuivend. Steegjes lopen en tegelpaden, verwondert kijken naar een albino damhert. Vervolgens even een stratenloop langs het Steenbeekpad. Bij een lage zon een brede veldweg op richting windmolen al gaan we zo ver niet. En de boer … hij ploegde voort tot groot genoegen van vele kokmeeuwen die hun avondmaal oppikken. Wat goes down must come up. Onze gastheer heeft nog een leukert in petto alvorens we opnieuw de rust bereiken. Annieken piept eventjes. We nemen afscheid van C.D. en ook van Corry en haar ventje. Onze tocht zit er op. Bj deze vereniging kom ik terug want dit was verdomd leuk landelijk wandelen !
P.S. voor foto’s van deze tocht verwijs ik U door naar Oma Kodak (Anny) want de batterijen van mijn toestel gaven de geest.
Vijf minuutjes overstaptijd in station Bruxelles-Luxembourg, het lukt mij wonderwel. Twee uur sporen vandaag tot de Maasvallei, wil mezelf eens evalueren tijdens een tocht met pit. Parcours Commun vanaf het aftandse stationnetje van Godinne, net als gisteren dus maar nu over slechts 400 meter wordt de ‘retour’ mijn ‘aller’. Passeer een kasteeltje en pik mijn kaartje op, geen plannetje vandaag. Op pad dan recht naar de statige Maas met uitzicht op een stevige heuvel en communicatietoren. Opwarmertje langs het water, voorbij kerk en kasteel op weg naar het steviger werk. Klimmetje om uit het dorp te geraken gevolgd door vals plat, makkelijk denk ik dan. Mis poes, zodra we van het tarmac verlost zijn nemen de percentjes toe. Het tempo in de groep stokt, het zweet loopt midden november van mijn verdoemenis. Maar ik zit lekker in het tempo, strookje vlak en dan weer hemelwaarts. Plots onrust, waarom zie ik alleen pijlen voor de 5 km ? Snap al snel dat er iets niet klopt, mede-wandelaars sturen mij terug. Het wordt echt potig nu, afwisselend redelijk technische klimmetjes en strookjes vlak er lijkt geen eind aan te komen. Bij de Chêne à Limage, een parel van een eikenboom gaat de 10 km weg. We zijn helemaal boven op de berg en dus mag ik zakken. Breed pad bezaaid met keien, joggers dartelen mij voorbij, zowel dametjes als heren, chapeau voor de prestatie. De 20 km draait weg in een dorp, Mont-Godinne, helemaal het dal in. Kom uit bij het ziekenhuis dat ik ken uit een prille werkervaring. Opnieuw klimmen dan maar, door akkers en velden met een padrand van weelderige bramen. Stond er niet 540 hoogtemeters bij de inschrijftafel, ik merk het wel ! Letterlijk uitwaaien op een plateau nu, lekker vlak hoog in de paysage met prachtige vergezichten. Loop opnieuw Mont-Godinne binnen en doe een paar straatjes. Bij het dorpskerkhof is het opnieuw raak, what goes up will come down. Rotspad en dus rot stappen over een hele afstand. De 20 km komt uit bij de Ferme de Venatte en gaat dan tarmacsgewijs stevig dalen naar het volgende dorp zijnde Bauche. Helaas moet de regenjas aan en dit tot de finish. Passeer een paar riviertjes zijnde de Rau de Crupet en zowaar de Bocq. Klimmen maar weer langs bos en bosrand, terrain accidenté par des rochers. Plaine du Moulin on top laat mij een prachtige foto maken, ben verdomme in Evrehailles, beroemd en berucht bij de wandelaars. Stratenloop nu door Jauviat om tot het hoogste punt van de streek te geraken. Het bos in dan zachtjes tot stevig dalend met het gele en bruine blad onder de noppen van de wandelschoenen. Kom in centrum Yvoir uit en wandel verder tussen spoor en rots. De Rocher de Fidevoye wordt beklommen door dappere Ollanders. Ook ik mag nog een laatste keer klimmen, erg technisch en steil, met een klein hartje dus maar ik breng het er goed van af. Eerst van boom tot boom, hoger via trapleuning en zowaar een stevig touw. Weet niet hoe ‘korte pootjes’ hier over de rotsen klauteren ! Eindelijk toch uitbollen. Paar straten en dan een dreefje van zich blootgevende platanen. Pittig tussen de huizen door zakken tot de Maas en het station van Godinne. Ben in tegenstelling tot gisteren exact één minuut voor de trein op het perron. Mijmer na over een toch wel echt leuke tocht, ik deed er lang over maar heb genoten. Volgend weekend denkelijk stappen vanuit Giesbaarge, het plannetje van Chris bevat al zeker één club waar ik absoluut eens langs wil.
De weersvoorspelling is bar en boos, zou Martin zeggen. Toch blijf ik niet tussen mijn vier muren, heb een treinreisje van een uurtje voor de boeg. Bij het perron van Bokrijk meteen wandelpijlen ‘terug’ van de Heikneuters. Wordt voor mij dus de ‘heen‘ van hun wandeltocht. Heerlijk flaneren door het kleurrijke bos, linea recta en wordt afgezet bij de immense schoolgebouwen waar de startzaal is gevestigd. Eerste babbel met Marina & Rene, wij zullen vandaag uiteenlopende prioriteiten hebben. Op pad voor een kleine 22 km. Roger wijst er mij op dat ik steeds over herfstig koolzaad spreek waar het in feite de gele mosterdplant is, waarvan acte. Stappen dus maar, aanvankelijk door een villawijk verscholen in het geel/groen van het seizoen. Het is drukkend warm, gevolg van de regen van deze ochtend alhoewel het nu droog is. Mijn zuurstofopname is niet ideaal, moet mijn tempo aanpassen als ik richting … station van Bokrijk stap en even verder het gelijknamige domein in mag. Dokkerend over kasseitjes vergaap ik mij aan oude gebouwen uit Haspengouw en De Vlaanders, inclusief een stemmig kerkje met oude grafstenen. Passeer een paar leeggelopen vennen en stap dan letterlijk ‘onder water’ richting bossen. Langs een gracht nu over een eenman pad en dan door de droogstaande bedding. De eerste hemelse druppels trotserend loop ik richting Wiekstraat, lang recht pad afgezoomd door glimmende berk naar de rustpost. Vele bekenden hier, Rudy & Sylveer, Jacqueline en Josée. Deze laatste goedlachse Limburgse heb ik zeker al vijf jaar niet meer ontmoet, leuk weerzien dus.
Terug op pad, Roger en zijn madame achterna. Bosrand en dan op de grens van Zonhoven & Genk een eerste zanderig klimmetje langs spar. Onze gastheer trekt de heide in. Onder de voetzolen zand & keien, uitzicht op rustende heide, berk in het gele blad en ‘maple leaf’ rood kleurend. Een heus natuurlijk spektakel. Puur genieten kilometers aan een stuk, zeker als hij ons naar het hoogste punt van de omgeving loodst en een magistraal uitzicht gunt. Het lekker golvend parcours is echt wel mijn ding, de zalige stilte ook. Er komt uiteraard een einde aan, en een stevige regenbui begeleid mij door een woonwijk tot Ter Heide, mijn tweede en identieke rustpost. Blijf er redelijk lang hangen babbelend met vooral Rene en Rudy. Oeps wordt nipt voor de trein !
Steek een tandje bij, de regen is intussen opgehouden. Strookje bos, strookje steenweg, strookje fietspad in Het Wik. Haast zelfde parkoers als De Rakkers enkele weken geleden. Mooie passage met rosse varens en beukenblad langs een diepliggende beek. Het volgende fietspad dan en terug naar puur natuur. Gele varens nu, wat later in hun winterse verkleuring. Kom één minuut te laat voor de trein. Babbel dan maar met Jef (Balen) en een laatste keer met Marina & Rene. Moet een uur wachten op de volgende trein … die afgelast wordt ! Gelukkig ben ik in gastvrij Limburg, er komt een vervangtrein tussen Hasselt & Genk. Wordt netjes naast de Blankenberge afgezet in de Limburgse hoofdstad, einde goed al goed. Heb genoten van een schitterende tocht vandaag en enkele leuke babbels. Morgen plan ik Adeps in Godinne.
Een uurtje reizen door-too-door en ik ben ter bestemming. Is jaren geleden dat ik nog eens bij Trip-Trap stapte, nu dus vanuit het centrum van Tienen, geboortestreek van mijn ouders. 26 km is de opdracht zowat 1200 meter van het station ook. Rustpost in Vissenaken, met mijn terreinkennis weet ik wat dat betekend. Moeten half Tienen door om de bebouwing te verlaten. Er hangt een merkwaardige geur, denkelijk van opgewarmde suikerbiet. Over een woonerf en langs de Aarschotse steenweg naar het eerste kasseitje. Heerlijk vals plat dan over kassei en beton, genietend van vergezichten over koolzaad en verkleurende perelaars. Rustpost De Kronkel in Vissenaken blijkt een prachtige herenhoeve te zijn.
Ik stoom door langs het Sint-Pieterspad tussen nog meer fruitgaarden door. Knikje na de splitsing en dan de weide akkers in. Even wat bebouwing met blaffende honden en dan puur natuur. Kasseitje de weilanden in, koetjes als stillevens, versteven door de ochtendlijke koude. Paddepoel noemt het hier. Graspaadje langs wit bevroren hoge gras, idyllisch. Mis een mini pijl van de organisatie en loop ettelijke meters heen en weer. Passeer op het juiste pad riviertje de Velp, kasteel en kerk ook, te ver weg voor een foto. Stukje steenweg tot in Wever en opnieuw de akkers in. De eerste bietenoogst ligt op afvoer te wachten. Fietsweg langs een drukke baan dan, erg lang. Ik pauzeer even in een bushokje, drankpauze. Tarmac lopen overigens tot de volgende rust in Vissenaken.
Vrouwelijke Ijsetrippers nadrukkelijk aanwezig. Mia’s Marching Team, Ghislaine en bestuurster Jacqueline. Ik stoom door over de plaveien richting Breisem. Gaat over in kassei en van bewoning naar akkers. Krijg zo’n beetje alles onder de schoenen geschoven de komende kilometer, ‘cailloux’, verweerd asfalt en half onverhard. Mag lekker klimmen langs een bosrand en een tweede keer foutlopen. Wordt terug geroepen door mede-wandelaars. Zet nu koers naar de kerk van Vissenaken en de rustpost, posteer mij op een bankje in de zon. Moet kunnen begin november.
Nog zeven kilometer te gaan. De eerste kilometer is dezelfde als tijdens de 26 1x en we duiken dan de Rozendaalbeek vallei in. Heerlijk genieten van puur natuur dwars door een moerassige vallei tot bij een vijver met druk kwakende wilde eenden. Pittig klimmetje tot bij weer een ander kerkje van Vissenaken en dan met z’n allen richting bosrand en roepende fazanten. Het parkoers golft op en neer, we lopen als een treintje over een eenman pad tot de merkwaardige en rechthoekige watertoren van Vissenaken, keek ik al de ganse dag naar uit. Laatste loodjes nu, de Oude Diestse baan voert ons over de laatste heuvel en dan komen de twee torens van Tienen in zicht. Beetje dribbelen langs wegenwerken en de tocht zit er op. Ik verslik mij in de terugweg naar het station, maar kom er wel op tijd aan. Ben om 15:00 al terug in Leuven als een tevreden wandelaar.
Stap op een trein naar ’t Zeitje die 40 minuten vertraging heeft. Heb zodoende een ruim halfuur overstaptijd in Gent-Sint-Pieters. In Knokke stappen zeker 30 wandelaars van de trein, het belooft een prachtige, zonnige dag te worden. We starten vanuit een reuzegrote en verwarmde tent voor net geen 20 kilometer. Even wat winkels kijken en vervolgens waar Knokke gekend voor is, wit geschilderde landhuizen. Stappen langs het Zegemeer, een langgerekte plas en vervolgens over een tegelpad door wilde natuur rondom een watertoren. Best wel aardige start. Lopen vervolgens langs de spoorlijn richting Duinbergen en Heist, linea recta. Het parkoers verwordt tot een straten loop een passage langs volkstuintjes niet te na gesproken. Plots opnieuw een strookje natuur, Sashul en de Vuurtorenweiden. Wandelen over een landdijkje tot een prachtige voetgangersbrug. Keer ne kier were tot een in de steigers staande vuurtoren en vervolgens door Heistse straten naar de eerste rustpost. Ik maak er een terrasje van. Korte babbel met Lut en Luk (Brugge) en weer op pad samen met een groep Gondeliers, wandelclub uit Nederland die zeer regelmatig in België vertoeven. Stappen letterlijk door een museum met als thema Vissers Koppen Vertellen. Leuk intermezzo. Eventjes arbeidershuisjes kijken en dan de dijk op. Achter ons reuzeschepen aangemeerd in de haven van Zeebrugge. Verlaten de zeekant weer voor een ommetje langs de Visserskapel, die midden een straat gebouwd is en duiken dan het Willemspark in. Is in feite één grote speeltuin in het groen, het is er behoorlijk druk. Op weg door Duinbergen dan en dat moet je letterlijk nemen, duin & bergen, een pittige passage. Opnieuw flaneren over de zeedijk dan tot de Canadasquare, is inderdaad het Canadees wandelweekend, verwijzend naar de Grote Oorlog. Kijk bij het opnieuw bereiken van de dijk verbaast naar een rij wachtende mensen, sommige restaurants zitten inderdaad overvol. Ik wandel door tot tweede rustpost De Branding. Het is er ook druk en ik besluit gewoon door te lopen, heb nog 5 km voor de boeg. Stap wat golvende achterafjes die mij een laatste maal naar de zeedijk loodsen. Met Zeebrugge in de rug in de verte vooruit ook heel wat zeeboten, denkelijk op weg naar de Scheldehavens. Verlaat de flatgebouwen en krijg enkele duintjes te zien. Verlaat de waterkant dan bij Het Zoute en ga lanen lopen langs witte landhuizen. Ben verrast bij een minigolf die zoals bij de grote broer echt op gras gespeeld wordt, een kennismaking met dus, een eerste ervaring. Afsluiten doet deze tocht met lange rechte lanen van landhuizen, jonge wilgenaanplant ook. Ben een beetje moe, doe exact één uur over de laatste etappe. In de winkelstraat speelt en vrolijk bandje Dixie, leuk bij dit zonnige weer. Ik posteer mij op het perron wachtend op de trein, het is er best aangenaam. Overvolle treinen tot in Leuven, er wordt blijkbaar nog met volle teugen genoten van het mooie vakantieweertje.
Adeps wandeling in de Waalse achtertuin van mijn maatjes, ze pikken gretig op mijn voorstel in. Is wat hindernissen rijden naar de ter elfder uren gewijzigde startplaats, hadden het net zo goed te voet kunnen doen. Zijn met z’n vieren vandaag, Heidetochter Myriam gaat voor het eerst mee op Adeps avontuur. Snel het dorp uit en even langs de Dender. Ophaalbrugje over dra een graspad, ben in blijde verwachting. Wandelen door de velden over verweerd asfalt dan, echt tarmac door een gehucht en zelfs een kasseibaantje. Leidt recht naar Viane weet Chris, de Giesbergse heuvels tooien de horizon. Tarmac nu nadrukkelijk aan bod en wandelen van landelijk naar stille gehuchtjes, golvend parkoers trouwens. Passeren een roedel van ‘sheep dog’ en zetten koers naar een bosrand en nog steeds tarmac in het bos. Mijn maatjes zijn toe aan een boterham, ik niet en dat snappen ze niet, tja ben zo. Finaal toch het fraaie geel/groene beukenbos in met lange rechte lanen ‘avec des cailloux’. Komen zo uit bij het kasteel van Bois-de-Lessines. De 20 km gaat er zijn eigen gang. Bij het uitkomen van de natuur prachtige vergezichten over de ‘Pays des Collines’ maar helaas weer tarmac door Bois-de-Lessines en Ollignies. Afdaling langs een veldweg en weer klimmen langs asfalt, de steengroeve van Lessen is nu prominent aanwezig. Heerlijk wandelweertje overigens, windstil en zonnig, zalig temperatuurtje. Myriam houdt zich kranig, van tekst en uitleg voorzien door ons Konijntje. Plots een steegje en veldweg, loodsen ons echt naar de porfier. Chris vindt een reuze rotsblok waarop we met z’n allen kunnen rusten. Annie heeft dit natuurlijk niet nodig en loopt door als Oma Kodak. Wij volgen en maken nogal wat foto’s van de indrukwekkende steengroeve ‘en étages’. Zijn dra terug in Deux Acren en stappen door het stille centrum en de merkwaardige kerktoren met twee hanen. Er is Chimay Blue ter aankomst zegt Krist … is ook belangrijk !
Een wandeltocht uitkiezen, soms is het geen sinecure. Plan A voor vandaag was Esneux maar werken aan het spoor te Liège steken daar een stokje voor. Dan maar Adeps in Blanmont maar die blijkt ‘annulé’. Plan C wordt dan Neerwinden met gelukkig alleen maar ‘werken aan het spoor’ ’s nachts. Meevaller, een treinreisje van 24 minuten vanaf Leuven. Het is er bitter koud vanochtend en er staat een strakke, gure wind. De Leeuwerik pijlt netjes vanaf het station tot een hypermoderne leuke startzaal. Ik heb er zin in al zijn mijn verwachtingen getemperd. Krijg drie etappes aangeboden voor een totaal van iets meer dan 20 km.
Op pad dus dwars door het stille dorp. Een wagen stopt, blijkt clubmaat Nestor te zijn op zoek naar een parkeerplaats, dat probleem heb ik niet ! Voorbij een kasteel duik ik de akkers in. Golvend beton want in deze streek werd alles midden vorige eeuw volledig ruil verkaveld tussen de boeren met betonwegen als cadeautje. Krijg een leuke holle weg aangeboden die mij een verdieping lager afzet bij de kerk van Wange. Ben zo het dorp weer uit en stijg zachtjes in het landschap langs geurend koolzaad en verder een slingerende holle weg tot het hoogste punt in de omgeving. Vergezichten zijn nevelig. Tijdje op een plateau lopen en dan duiken naar het volgende dorp zijnde Eliksem en de drukke rustpost. Ben een klein uurtje onderweg. Pauzeer niet, loop gewoon door op de 20 km 1x. Opnieuw snel het dorp uit en voorbij de watermolen op riviertje de Gete. Loop een tijdje parallel het water bij een boord van nog groen wilg en geelblad canada’s. Terug het dorp in dan en vervolgens opnieuw zachtjes klimmen in de akkers. In de schaarse bosjes rondom luide knallen, jagers beoefenen er hun ‘sport’, ik ben er niet helemaal gerust in. Ga het plateau van Baalberg op, linea recta met mooie vergezichten en wandelen tussen bieten, patat en groene winterbemesting. Blijk in Overhespen te zijn. De laatste kilometer van deze etappe is dezelfde als daarstraks. Heb twaalf kilometer op de teller staan en pauzeer bij een wandelaarsdrankje. Even bijpraten met clubmaatjes ook die dezelfde Oost-Brabantse tongval als ik machtig zijn.
Laatste loodjes dan van ruim 8 km. Ben aan het rekenen, probeer de trein van 13:43 te halen. Niks moet alles mag. Wegwijzer naar Hélécine aan de kant van de weg, wandel op de taalgrens. Het zonnetje is prominent van de partij nu en laat mij genieten van bolle akkers met her en der een bosje. Loop gewoon rechtdoor tot over ’t spoor. Ben randje Goetsenhoven maar draai links op langs een chicorei veld. Nog steeds golvend beton inderdaad en toch stoort het mij vandaag niet. Hou er een pittig tempo op na, de bloedblaar aan mijn rechtervoet stoort allerminst. Plots zowaar een onverharde holle weg, ettelijke honderden meter puur natuur zetten mij ook al letterlijk af op de taalgrens. Bij de oversteek van het riviertje lees ik La Petite Gette. De straat uit met twee landstalen en opnieuw de velden in langs de zoveelste slingerende holle weg. Op het plateau een paar kilometer parallel met de spoorbaan. Er dan naartoe en onderdoor. Kan een paar keer genieten van heerlijk geurend koolzaad in de volle gele bloei. Bij Laar ben ik weer in de bewoonde wereld. Wat straatjes in en uit tot de prachtige kerk van Neerwinden. Heb een kwartiertje over tot de trein. Wir haben es geschaft ! Had goede benen vandaag.
Op de trein een babbeltje met twee Antwerpse wandelaarsters die mij vertellen dat Tonia deze week overleden is aan een hersenbloeding. Zij werd 73 jaar. Weer eens een figuur die wij allen gaan missen, ik ben toch wel aangeslagen. Ben dus om 14:30 terug thuis en kan nog wat bijwerken aan Beneluxwandelen, heb nog heel wat te doen. Donderdag plan ik Adeps in Deux-Acren met mijn Giesbaargse maatjes, tot dan.
Het wordt een reis met hindernissen vandaag. Geen trein maar een bus van Leuven naar Aarschot, ik had het niet gemerkt. Ben alleen met de chauffeur in de luxe car, hij is trouwens de zoon des huizes. Leuke babbel dus en net op tijd in ‘Oschot’. Treintje tot Lier ook al met gezellige babbel met de begeleidster die ik al jaren ken. Vlotjes naar Turnhout dan samen met praatvaar Bruhhe Die Scone. Moeten er 45 minuten wachten in de kouwelijke ochtend tot de bus naar Weelde-Statie. Voor Leo doen we moeite.
Tien uur en ik ga van start voor 25 km. Honderd meter Bels Lijntje en dan het bos in. Ondergrond ligt er nattig bij maar nu schijnt ‘ons Laura’ in volle glorie. Het terrein wordt halfopen, de ondergrond varieert tussen halfvast grint en tarmac. Leuk graspad vervolgens langs akkers en deels droog liggende vennen. Het begrip pad wordt relatief en voor interpretatie vatbaar als ik door de heide loop. Schitterend biotoop genaamd Het Zwart Water. Lange rechte pad tot een steenweg dan waarbij ik twijfel of ik wel juist loop. Doe een heen-en-weertje om zeker te zijn, de pijlen hangen hier erg ver uit elkaar. Bruin vervolgens, laantje langs verkleurend blad tot het Bels Lijntje (deel 2). Linea recta hoog boven een beek en met doorkijkjes op landhuizen. Kom clubmaatje Mieke tegen die ‘en chasse’ is op haar maatjes. Landgoed Klein Engeland is een parel van een rustpost. Neem er ruim de tijd om bij te babbelen met vooral Nederlandse wandelmaatjes. Heb ruim 9 km op de teller staan.
De hier lokale lus werd mij aangeprezen door gastheer Leo en dan weet ik het wel. Na het genieten van een Gageleer steek ik van wal door een mooie dreef richting Koeivenheide. Pijpenstrootje kleurt al stillaan rossig-geel. Het wandelpad vraagt enige improvisatie. Brede half verharde paden komen dan aan bod, lange rechte lijnen ook onder meer langs het Peerdsven. Loop hier moederziel alleen door puur natuur, nauwelijks een boerderij te bekennen. Plots een smal pad met weelderige rododendrons, de Nieuwe Bossen. Ze leiden mij naar hooiland en de rust bij Klein Engeland. Heb er mijn babbel met iemand uit Hoboken.
De laatste loodjes dan. Een kilometertje heen-en-weer van etappe 1 en dan heerlijk slingeren door de bossen en de bosrand van Klein Kuylen. Over vele houten bruggetjes een droge bedding passerend. Het Bels Spoorwegje komt weer tevoorschijn. Verlaat het bij een uitkijktoren met zicht op de Turnhoutse vennen. Genieten van een kleurrijk herfstig baldakijn en stap dan over zandpaden door stille akkers. Terug naar B.L. voor 1,5 km beton, jakkes zegt de gastheer maar hij kan niet anders. Een laatste groene strook, mijn tocht zit er op. Xavier waarschuwt, bus is niet op :16 maar wel :08. Snel wandelaarsdrankje naar binnen zwelgen dus. De bus komt om …. :16 !!
Chapeau toch maar weer voor Leo en RLAT, Krist bevestigt mij gevoelen, tocht vandaag tijdens dewelke er geen moment verveling optrad !
Om 5 uur loopt de wekker af, ontiegelijk vroeg. Ons konijntje is nog stillekes maar wil toch zo graag die 5 x 50 uitlopen. Een sloot heerlijk geurende koffie en weg zijn wij. Om 6:30 is er al veel beweging in en rond de startzaal. Onder andere Liliane & Jean zijn al op pad. Nog een bakkie en Anny sluipt stillekes weg. Wij volgen een kwartiertje later en na heel wat bijpraten met vele bekenden. Plannen zelf 33 km. Verdomme ben mijn ‘pillamp’ vergeten ! We sluiten aan bij de vele dansende lichtjes de akkers in. Leuk zicht overigens die lichtplekjes in het donker en de knipogen van de reuze mast van Sint-Pieters-Leeuw. Stilaan komt de dag in de lucht, het is rustig en vrij zonnig weer. Langs het kanaal lopen we een tijdje samen met Bart. Duiken dan een paadje langs de Zenne in, is duidelijk verbreed tegenover vroegere doortochten en de krakkemikkige houten brug is bijgewerkt. Brug over de spoorwegen tussen Halle en Buizingen met zicht op de kerk zonder torenspits. De eerste 8 kilometer zitten er op en waren leuk.
Nog een laatste koffie en weer op pad. Pittig klimmen door het statige beukenbos en vervolgens middels een hoge brug de autobaan over. We weten dat het parkoers nu stevig kan worden en dat is ook zo. Krijgen de eerstvolgende kilometers geen meter vlak meer. Door bos en wei gaat het steeds weer op en neer. Chris gekneusde ribben en spieren morren, bij de laatste erg lange en stevige klim passen we even ons tempo aan. Alles mag, niets moet. Na een echt heerlijke omzwerving in de omgeving van Dworp bereiken we de tweede rust in Essenbeek. Iedere wandelaar duim omhoog, dit was een prachtige etappe. Korte babbel met Martin, beetje moeizaam tot stand gekomen maar ik ben er wel blij mee. Hoor er zo stilaan weer bij, bij de wandelaars.
Onze gastheren weten van geen ophouden. Op en neer gaat het weer door het wilde bos. Op de top van de helling open velden, geurend koolzaad en een prachtig, zei het nevelig uitzicht over Halle en omgeving, genieten ! Zachtjes zakken in het landschap dan richting vijver en weer een andere bosstrook. Er zit veel nieuw voor mij in het parkoers. Passeren een stenen toren in ‘het niet’. Ooit de start van een teloor gegaan project geweest, weet Chris. We bereiken het kanaal weer en lopen even langs zijn oever. De brug over bij een vergane sas en dan mits wat houten trappetjes opnieuw het groen in. De vele splitsingen op het parkoers en de vele groene doorsteekjes dragen een duidelijk signatuur. We lachen er allebei om, weten perfect wie dit voor ons heeft uitgezet vandaag. Op het kasteelplein van Lembeek is een paardenkeuring aan de gang. De stoere Brabander staat er naast fijne renpaarden en een bonte bende pony’s. Tijd voor onze voorlaatste pauze. Hebben slechts 8 km meer voor de boeg en dus mag het nat al wat straffer zijn.
We lopen langs den ijzeren weg richting Halle. Strookje kanaal tot in de omgeving van het station. Door het stadspark langs de Zenne en vervolgen langs nieuwbouw tot de brug in Buizingen. Wordt meteen onze laatste stop. De dames en heren van de 50 km mogen nog eens terug naar Essenbeek & Lembeek, wij lopen Halle in met de kleinere afstanden. Strookje bos tot sluis 7 en dan langs de basiliek en den Ast. Achterafjes waar het kan en de helling op tot de finish. Dit was een knappe tocht en dat vertel ik Jef ook. Maar …. zegt hij met een lach op het gezicht. Tja, ik heb één klein opmerkingetje over de bepijling, een detail eigenlijk. Verder niks dan superlatieven. Konijntje is zo’n halfuurtje na ons ook binnen, ze straalt, heeft haar trofee te pakken en duidelijk genoten van de dag. Ook Katrien (alias zottemie) is er met katje in een mand op de rug. Is ook opnieuw aan het opbouwen. Het is een gezellige boel en ik geraak dan ook moeilijk weg. Op de trein mijmer ik na, er rijpt een ondeugend plannetje. Even per sms afstemmen met de maatjes … zouden we volgend jaar niet ? Chris hapt schoorvoetend toe … er zal nog wel heel wat water door de Zenne vloeien tot dan, maar waar een wil is, is een weg. Ik voel mij toch zo thuis bij die afstanden wandelaars !
Werken aan het spoor tussen Halle en Edingen, ik reis over Denderleeuw. Zit er zo’n driekwart uur in het desolate donkere station te wachten op mijn trein naar Giesbaarge. In de Gaffelstraat staat een warme mok koffie klaar, een gezellig weekend kan beginnen. We reizen vandaag naar de Chatons voor een klein tochtje, morgen wacht het grotere werk. Het is even zoeken naar een parkeerplaats in het centrum van het stadje. Chris fikst dat wel. Het kleine startzaaltje zit overvol. Kom er tot mijn verrassing Viviane & Danny tegen. We volgen hen op pad door straten en straatjes op weg naar een knots van een helling waar geen einde lijkt aan te komen. Anny doet het rustig aan, de rug is nog niet 100% herstelt. Op de top de Moulin du Cat Sauvage, de Kattemolen, we zijn in Ellezelles. Prachtige vergezichten uiteraard maar tot onze verbazing blijven we beton lopen, we herkennen de Chatons niet. Krijgen dan finaal toch wat ‘cailloux’ onder de voetzolen geschoven bij een dalend pad dat we delen met MTB-ers. De Waaienberg zal ons afzetten aan de rand van een bedrijvenzone en even verder de rustpost in een schooltje. Toch wel een ferme tegenvaller deze eerste 7 kilometer. Tiny & Danny delen onze mening.
We houden het vandaag bij een kalme 14 kilometer. Opnieuw enkele straten en vervolgens een eenmanspaadje tussen de weilanden met uitzicht op het Muziekbos. Pittige klim en vervolgens onder een groen/geel baldakijn over een oude tramlijn die Ronse met de Borinage heeft verbonden. Leuk extraatje door de weilanden en langs koolzaad en opnieuw de tramlijn op tot centrum Ronse. Rustig een pintje drinken en een babbeltje slaan met Liban en andere bekende wandelaars. De retour maakte veel goed van de tegenvallende heen route. We passeren een rustige avond bij een lekkere visschotel, ons Annieken weet hoe ze haar mannen moet soigneren. Op tijd naar bed want morgen is het vroeg dag.
Mijn dinsdagwandeling is er bij ingeschoten. Er was te veel werk aan de wandelkalender van Beneluxwandelen, ‘wat mot mot’. Maar vandaag paar ik het nuttige aan het aangename, reis naar Willebroek en mijn Turkse kapper die voor 10 € voor een fris hoofdje (Chris !!) zorgt. Loop dan gelijk door over de Brug der Zeven Zuchten en het terrein Denayer naar Blaasveld waar de Vaartlandstappers verzamelen blazen. Het is er behoorlijk druk zo rond de klok van tienen en ik heb drie lusjes door de startlocatie voor de boeg. Steek meteen van wal, tegen het advies van Willy in voor lus van zes kilometer. Zoals verwacht richting bedrijvenzone maar er niet doorheen deze keer. Wat straatjes lopen met bomen in rode herfsttenue en dan langs het zeekanaal tot de fameuze metalen brug. Moeten even wachten om de ‘Mathilde’ te laten doorvaren en ga dan straten lopen en winkels kijken. Opnieuw over de brug en even verder toch door een parkje met Finse piste. Opwarmertje tot de startlocatie zullen we maar zeggen.
Korte pauze en tweede opdracht die door het groen achterom leidt langs Willy’s Moustache. Zoek de spoorbaan op richting Mechelen. De groenteakkers liggen er kaal en in winterbedden bij. Sla tarmac gewijs verder af richting Heffen. Krijg een prachtig uitzicht cadeau op bruin verkleurde bomen. Passeer de kapel van Heihoek, loop een dreefje en dan langs de Schotelveldstraat richting Broek, klassiek. Heerlijk genieten nu, aanvankelijk tussen plassen door en vervolgens over grintpaden langs riet en glimmende berk. Het zwerk kleurt loodgrijs, het zal toch niet waar zijn zeker ? Een veldweg stuurt mij terug naar de bebouwing en de spoorbaan. Paar straten lopen en ik kan zowaar een terrasje doen met enkele wandelvrienden. Mijn pauze loopt uit.
Laatste opdracht dan. Enkele straten lopen om het Broekventje te begroeten, mascotte van deze gemeente. Stilaan naar de wilgen en de weilanden dan, een oude spoorwegbrug ook, gefundenes fressen ! Via de lokale voetbal terug naar het Broek. Vijvers liggen er stoffig en met weinig water bij. Er is dringend nood aan hemelvocht ! Na de kapel ter ere van O.L.V. 14 Bunder kruisen we de tweede lus en vervolgen langs de vele waterpartijen tot vergane glorie ’t Fonteyntje. In de verte twee witte reigers, stilstaand op visvangst, een prachtig gezicht ! Weg van het Broek langs zanderige akkers en een herfstige dreef. Door een recente boomaanplant tot de spoorbaan en dan … terug naar station Willebroek.
Ik ken deze tocht een beetje te goed maar vind ze toch wel de moeite waard. Oh ja, het krapuul van Hemiksem was er ook, met een sadistische lach vol van zichzelf, hoe geestelijk ziek kan je zijn !
