Midden de week verander ik mijn planning, ga voor het onbekende op zaterdag. Moet vanuit Leuven naar Gent-Sint-Pieters om in de Dampuurte te geraken. Nadia (Bxl) is mij voor maar ik raak haar spoor bijster. Loop een zonnige N70 af tot de startlocatie van het Heilig-Kruis in Sint-Amandsberg, leuke zaal naast moderne kerk. Nog meer bekenden hier met o.m. Steven (Malinois), Kristel en Jeroen (was het nu D’ermonde of Aalst ?), Polleke natuurlijk en Ronny (Torhoet), om er maar enkelen te noemen. Met 82 wandelaars starten we aan deze eersteling, een heus succes. Gaan voor drie maal acht kilometer en een beetje.
Al ben ik dan een snelle starter, ik trap meteen op mijn adem en ben niet de enige. Lijkt eerder op 6,5 dan 6 die eerste straten. Weet niet goed wat ik van mijn conditioneel peil moet denken en beslis Ronny als leidraad te gebruiken. Zolang ik bij hem kan blijven in het midden van de groep zit het snor. Midden de stratenloop even langs een parkje met vijver, Westveld. Ik vind mijn ritme en loop vrolijk mee door de zonnige dag. We hebben een voorloper die zowat 50 meter vooruit loopt en aandachtige baankapiteins in de stille straten. Beton lopen ja, maar ik merk dat we van kasteel tot kasteel wandelen, ben bij de les. Stilaan ook onverhard langs wilgenlaantjes en een bidplaats, het wordt leuker. Passeren een eerder sobere kerk en een statig stadhuis met park en duiken de ‘meersen’ lees akkers in. Komen bij een grote plas uit, het Damvalleimeer en de eerste rustpost in een sportcentrum. Mmm, ben benieuwd naar het vervolg terwijl ik een zonnig terrasje doe, op 16 februari nota bene !
Na een pauze van 40 minuten rondden we nog een strook van het meer en duiken opnieuw de meersen in. Een strook tot letterlijk op de draad versleten vlonders trekt het wandelgild op een lint. Vooraan wordt er niet gewacht, ik vecht mij terug in de eerste groep, leuk dat ik dit kan. Even pauze in de Meerestraat grondgebied Laarne en dan voorbij een paardenmelkerij de blubber in. Weer op een lint en weer vecht ik mij terug bij de hoofdmacht door puur natuur, een nat gebied dat ik ken van Postiljon. Ik hou nu eenmaal van blubber ! Over een hakselpad dan en aan de babbel met Nadia. De hoofdmacht houdt halt, de kloven tussen de stappers worden te groot. Wel een parel van een etappe deze tweede. Paar straten en tweede pauze ‘chez pol’, drankje en koekje, even de spiertjes laten rusten. Ben echt goed bezig tot nog toe, wat biedt de derde ronde ?
Ga aan de babbel met Lucia & Steven en zak wat weg in de groep. Wandel intussen langs een mooie oude Schelde-arm met brede rietkraag en nauwelijks water. Onverhard bij de Vrouwewegel en zijn geknotte wilgen, ik ruk nog eens op in de groep, bewust als test. Raak aan de babbel met iemand uit het Heuvelland, toch wel mijn lievelingsstreek dankzij een zekere G.W. Begin moe te worden maar doe nog een ruk voorwaarts in een villawijk. Ronny is nog steeds mijn mikpunt. We eindigen de tocht door het mooie parkbos van de Rozebroeken. Ik slenter vervolgens naar het station. Ben tevreden, dit was een leuke tocht, geen topper maar gewoon goed. Is voor herhaling vatbaar.
Mijn planning voor dit weekend lag vast. Zaterdag kort tochtje in Evergem en zondag sinds lang nog eens een 50km in Elingen, maandag rustdag. Helaas de weer- en werkgoden tonen zich van hun slechtste kant en boycotten mij. Den ouwe is en blijft flexibel en wijzigt de planning naar zaterdag Ssenderlo, zondag rustdag en maandag werken i.p.v. woensdag. Beetje vervelende reis vanochtend want in Diest is de bus net weg als de trein uit Leuven er aankomt. Uurtje wachten dus net als dorpsgenoot Luc. De snoodaard probeert mij bij de kerk van Tessenderlo de verkeerde kant op te sturen maar ik heb terreinkennis en zijn plannetje mislukt dus.
We gaan elk apart op pad voor een tien-tien-tien tocht zoals het hier altijd is. In de eerste kilometers en bij een wind als een zotte fluit, villaatjes kijken. Dan duiken we het bronsgroen eikenhout in. Spar wordt al eens afgelost door frêle jonge berk. Het is zonnig en dus geven de vinkjes van katoen. Wandelen door een strookje van chalets naar de volgende sparrenzone. Komen zodoende in de verspreide bebouwing van Schoot uit. Net dan schut Ons Heer een eerste keer zijn pamper uit, het duurt gelukkig maar een paar minuutjes. De tarmac van Zavelberg loodst de wandelaars naar de uitkijktoren bij Ter Scoete. Zijn nu echt wel in domein Gerhagen, waar ik onder de deskundige begeleiding van Mamma Jeanneke mijn revalidatie liep na mijn open hart operatie in 2003. We gaan met z’n allen zwerven door de bossen. Passeren een ondergroei van rosse varens, stappen rond een weiland en krijgen nog een strookje berk cadeau. Bij de Peerdenposterij verlaten we het groen en gaan enkele tarmac laantjes lopen. Aan één kant van de weg is de puiten opvang reeds aan de gang. Bij een OLV Grot opnieuw het bos in, ik weet de rustpost ’t Schoolhuis nu echt wel dichtbij. Kan er een eerste keer bijpraten met Linda & Charles.
Tweede etappe dan, langs de huizen van Schoterheide terug naar het sparrenbos. Aan de overkant van een drukke steenweg ruil ik Limburg in voor Vlaams-Brabant en zelfs even Antwerpen. Wandel op grondgebied Everbeur en dus even Veerle. Aanvankelijk lange rechte paden, vervolgens de eerste vennen en stroken geel pijpenstrootje en donkere heide. Krijg een prachtig uitzicht op de abdij van Averbode en keer dan weer door de bossen de Merode. Her en der wordt er geplagd om heide terug tot zijn recht te laten komen. Stap langs de Bierhoeve en maak dan een ruime, zanderige omzwerving rond het grootse ven van dit biotoop. Wordt daarbij getrakteerd op een pittig buitje. Deert niet, dit is echt wel heerlijk wandelen. De steenweg over en terug in de bossen van Gerhagen, Limburg dus. Een nog ruime omzwerving tussen sparren door en een tweede en laatste pauze in ’t Schoolhuis. Opnieuw met Linda & Charles overigens.
De laatste etappe loop ik met Luc. Aanvankelijk dwars door de sparrenbossen met redelijk wat ‘kap’ richting Jagershuis en visvijver. De parkoersmeester doet ons een prachtig stuk heide en een dicht begroeit ven cadeau. Steenweg over in Schoot en dan de ‘bocages’ in. Meestal onverhard wandelen langs vele weilanden en een strookje jong bos. Luc heeft een stevig tempo en ik moet aanpassen, wat mij lekker lukt. Uitlopen door enkele straten dan en met een fikse regenbui als uitsmijter. Vanbuiten zijn we dus nat, nu nog vanbinnen. We reizen samen terug tot Diest. Luc neemt de bus naar Leuven ik de trein, al wonen we nauwelijks een kilometer van elkaar. Ieder zijn ding.
Was eens te meer een leuke tocht vandaag bij fatsoenlijk weer. Plan voor volgende week twee dertigers in Linkhout en Berg, als de wandelgoden mij gunstig gezind zijn.
Het contrast met gisteren kan niet groter, ik kan uitslapen, hoef maar een uurtje te reizen en het is een stralende ochtend. Startlocatie Saint-Julien is nauwelijks 200 meter verwijderd van metrostation Delta. Ik zie het meteen, ander parkoers dan vorig jaar. Geen park van Woluwe maar meer richting Bosvoorde, mon village de jeunesse. Het kriebelt ! Broodje ‘thon’ eten en op pad. Stap onder een griet van een zon de Boulevard des Invalides af tot de woonhokjes van wijlen Etrimmo. Heb die nog weten bouwen toen ik kind was. Verslik mij even in de bepijling door de lage zon en het mijmeren in jeugdsentiment. Naar Place Pinoy gaat de reis. Hier werd vroeger balle pelote (kaatsen) gespeeld, nu huist er een belangrijke klant van mijn twee laatste werkgevers. Kom bij de Vorstlaan uit na twee kilometer huisjes kijken. De 5 km gaat de parken van het Woluwedal in, de anderen klimmen stilletjes door straten naar de lokale witte wijk. Hier verwijderde ik ooit pijlen voor de Ijsetrippers tot mijn vingers stokstijf stonden van vrieskou en nattigheid, was mijn eerste ervaring als pijlenmannetje ! Na 3,9 km bereik ik de toenmalige rustpost van mijn club en kan langs de kasseitjes van de Blankendelleweg het Zoniënwoud in. Ben aangenaam verrast, er ligt nog veel sneeuw. Had onderweg ook al wat gladde partijtjes overwonnen.
Schitterend gezicht meteen, de witte ondergrond overgoten door stralende zonneschijn. Draai van het kasseitje weg een helling op en mag verder door half bevroren, half modder, een pad improvisatie van onze gastheer, net als vorig jaar. Het bruine blad van frêle jonge berk oogt rossig in het prachtige zonlicht. Ik laat mijn tempo een beetje zakken, wil puur genieten en ontstressen van de druk van het zijn. Zowaar een betonbaantje in dalende lijn en dan het prachtige Varensvoetpad, één van de mooiste slingerende holle wegen van het woud. Een specht timmert zijn noenmaal bij elkaar, vinken zingen hun hoogste lied, zalig ! Bij een ster van wegen kiest onze gastheer voor de Tamboerdreef, heb 7,9 kilometer in de kuiten. Dra volgt het Bunzingenvoetpad, weer zo’n beauty slingerend langs een beekje goed gevuld met smeltwater. Even pauze langs de vlakke Mezendreef. De 15 kilometer gaat naar rechts richting Bosvoorde, de 20 kilometer naar links richting kapel van Welriekende. Uiteraard volgt de Kapeldreef en de Berenweg, heerlijk golvend op en neer door het schitterend winters landschap. Hier ben ik meer dan ooit thuis ! Ik stap richting Groenendaal maar reik zo ver niet, kier ne kier were langs het tarmacje van de Graaf van Vlaanderen. Daal dan het Heidebloemvoetpad af en weet dat ik bij de Bezemhoek uitkom. Coin du Balais 12,8 kilomètre lees ik op het bord. Heuveltje op, heuveltje af, nog steeds in bos tot de heerlijke straatjes van le Vieux Boitsfort. Kom bij het Bosvoordse boswachtershuis uit en zet koers naar Le Repos du Chasseur, mij bekend als Charles Albert.
Einde van het bosparkoers meteen en vanaf het watervalletje flaneren door het Park Tenreuken en zijn grote vijver, ben op enkele honderden meters van het ouderlijk huis. Steek de Vorstlaan over en klim naar de naoorlogse sociale woonwijken van Floréal (gele luiken) en Archiducs (groene luiken). Passeer daarbij de school waar ik in het frans en onder de leiding van een Westvlaamse non mijn kleuterklassen doorliep. In de kerk had de uitvaartdienst van mijn grootvader plaats. Allemaal emoties. Het grote leegstaande gebouw van de Place des Archiducs wordt gerenoveerd … in het rood ! Kan in mijn ogen niet, moet historisch groen zijn ! Trapkes af nu, terug naar Etrimmo en Les Pêcheries, de vijver van het Reigersbos. Trappekes op tot metrostation Beaulieu, mijn opdracht zit er op. Schitterende en sentimentele tocht die ik zeker en vast volgend jaar opnieuw loop. En toen … was er Elingen, wie weet ?
Het regent als ik opsta, twijfels, heb eigenlijk geen zin in wandelen maar ook niet in thuis blijven, weet niet wat ik wil. Vertrek dus toch maar richting station. Mijn bankkaart weigert dienst, heb gelukkig voldoende cash op zak om mijn treinticket naar Gent te betalen. Uiltje vangen op de warme NMBS en snel naar bus 55 want heb slechts 6 minuten van de geplande 9. Veertig minuten later sta ik in Ertvelde, moet naar Assenede zo’n 1,7 km verder. Google Maps maakt er een zootje van maar ik ben goed voorbereid. In de druilerige ochtend stap ik vlot naar De Zeppelin, onze moderne startzaal vandaag.
Inschrijven en op pad voor 18,5 km in een voor mij volslagen onbekende omgeving. Strookje drukke steenweg onder het goedkeurend oog van ‘mijnheer de polies’ en dan de akkers in. Graspaden langs een beek, blijkt hier Ter Looveren te noemen. Uitzicht heb ik op een grasgroene terril en de eerste bedrijven van Zelzate. Even genieten van een jong beukenbos en vervolgens onder de A11 door en er parallel mee lopen. Door KMO-zone Heideveld dan en terug de desolate akkers in. Betonpad om Zelzate binnen te lopen bij de Kattemolen. Stratenloop tenslotte tot de rustpost, Anneken en Ides zijn al op de terugweg.
De regenjas gaat meer aan dan uit, het is een trieste dag. Stap nu richting zeekanaal en mag er een coaster van DFDS boordevol containers bewonderen. De slagregen verprutst mijn tweede etappe. Wandel op de grens der Lage Landen over een fietspad en vervolgens een prachtige dreef door weer andere akkers. Afwisseling van betonpaden en onverhard tot dezelfde rustpost van daarstraks tenslotte. Tiny & Danny zijn er ook, al lang niet meer gezien. Terug naar af nu. Drukke steenweg vervolgt door stille straat met nogal wat kasseitjes. Opnieuw de A11-tunnel en dan over een fietspad ellenlang parallel deze snelweg met zicht op de Meetjeslandse akkers. Kom randje Ertvelde uit en stap naar het Marktplein. Moet er 50 minuten wachten op een overvolle bus. Het is op geen enkel moment gestopt met ‘zabberen’. Tja, er zijn zo van die dagen …
De weersvoorspellingen zijn bar en boos Martin, maar toch wil ik die Kurtiaanse 32 km lopen. De vraagtekens staan in Chris zijn ogen vooral nadat hij mij om 08:00 moet wakker bellen. Het is miezerig als we naar de startlocatie lopen, 450 meter ver, er zijn haast meer helpers dan wandelaars in de zaal. Annieken is al op pad, moet kunnen ‘driebbelen’, haar eigen ding doen. We vertrekken rustig langs de Karmelieten en de Dender. De eerste klim loodst ons langs het ’buitenverblijf’ van mijn maatjes, de volkstuintjes van Giesbaarge. Blubberen zullen we vandaag en de eerste glijpartijen worden ons deel richting Onkerzele en dwars door de akkers. Zakken dan naar de plassen van De Gavers, een mix van ploeteren en meer verhard. Afsluiten dan door een wijk van recente signatuur en een eerste keer stoppen in het wandelbefaamde schooltje van Onkerzele. Helpers zijn het met ons eens, het is erg stil vandaag.
Klimmen naar de dorpskerk nu, schuifelend natuurlijk, dan het weidse golvende achterland van Giesbaarge in met een afwisseling van verhard en onverhard, eens te meer. Voorbij natuurcentrum Helix even beton klimmen om puur natuur op te zoeken. Vettig, haast onbegaanbaar strookje langs een wilgenrij en dan de klim van de Bosberg aanvatten …in het bos inderdaad. We hebben het allebei lastig, nemen af en toe een pauze en bereiken de staminee bij de top voor een eerste wandelaarsdrankje. Chris nog steeds met vraagtekens maar de lokale lus lopen we wel. Langs de rode mast en verderop zakken in het landschap met prachtig zei het nevelig vergezicht. Tijdje beton lopen aan de Galmaardse kant en dan stevig klimmen door een modderig bos, slieren van boom tot boom. Even betonpauze en dan ‘le moment suprème’, we waren door ons konijntje verwittigd. Een pad kan je de volgende helling niet noemen. Gewoon door God zijnen akker naar de top, blub,blubber,blubberst. Verdomme dit vergt krachten. We laten Marij & Willy achter ons. Zijn blij de camping te bereiken en ons te kunnen laten uitbollen tot de tweede pauze op de Bosberg.
Voorzichtig zakken dan dwars door het Raspaillebos. Helaas neemt de regen gestaag toe. De linea recta door het open veld onderaf Onkerzele en de klim van de Stuivenberg zijn een marteling. Den Ouden Berg rond en naar het Koetshuis, voor Chris is het welletjes geweest. Annieken blijkt intussen het volledige parkoers af te triepelen, ik wil niet onderdoen. Met Chris beklim ik een eindje van de fietsmuur, zak dan naar het Heilig Hart en verlaat hem bij de volgende splitsing. Heb even spijt bij een paar potige stukjes maar vind mijn adem weer op een vlak en modderig stuk langs een watertje. Nog even wat trappen overwinnen en we zakken terug in het landschap. Blijkbaar vond Kurt het ook voldoende want hij loodst ons door vlak weiland. Een paar enkelhoge modderstroken worden ons niet onthouden. Ludo Kloek vat het ‘oep zen Aantwaarps’ als volgt samen : we konden kiezen tussen modder, slijk en drek – wij kozen vandaag voor allen drie’ ! Nog wat op en neertjes langs achterafjes en dan dwars door de bebouwing en het OCMW tot een oude vleugel van het ziekenhuis. Bij het aanschouwen van een prachtig oud Giesbaargs orgel kunnen we genieten een jenevertje.
Hupsakee de Dender over, klimmen langs de kasseitjes van de Visstraat, Manneken Pis gedag zeggen, en opnieuw de heuvel af tot de Zakkaai. Ik ben echt wel moe maar tevreden. Dit was nog eens een echte tocht van de ‘Modderstappers’. Moeder Annie geeft bij thuiskomst haar instructies. Het wasmachien doet overuren. Mijn twee chef-koks zorgen voor een heerlijk avondmaal. Ik wordt te Giesbaarge in de watten gelegd …
Het treinperron in Oostkamp is een bouwwerf, het is zoeken voor de reizigers om een uitgang te vinden. Dwars door een laagje blubber komen we er uit. De route naar de startlocatie van Vredeseilanden ken ik uit het hoofd. De opstelling in de zaal is een beetje anders dan vorige jaren. Ik pik snel op en ga op pad. Traditiegetrouw door het centrum. Ik sla de gratis koffie met suikerwafel over en loop langs een woonerf de gemeente uit. Even oppassen voor een beetje glad pad en dan gaat de 32 zijn eigen gang. Ik weet, voorbij een hoeve met rode luiken wachten prachtige dreven. Beetje nattig en vettig maar heerlijk wandelgebied. Stratenloop vervolgens, randje E40 en terug naar het centrum. Eindje steenweg volgen en opnieuw het onverharde in mits een miezerig zwerk. Opnieuw leuk wandelen langs dreven en een kasteelpark, ’t Roodhoofd. Inderdaad zelfs de gevels van de hoeves hebben een speciale kleur die mij aan menie doen denken. Beton linea recta achterom het kasteel en dan over betonpaadjes door recente wijken tot de kleine rustpost, ik heb er een kleine 10 kilometer opzitten, zit lekker in het tempo.
Mijn maatjes komen achterop, ik heb geen idee van wat en hoe. Loop opnieuw de bebouwing uit langs 1x en ga genieten van dreven en halfopen landschap. De zon laat zich zowaar even zien. Beetje verhard maar dra een heerlijk biotoop met zelfs wat vennetjes erbij. Er ligt warempel nog sneeuw. Sluit deze etappe af met een strookje langs de N50 en massaal veel bekenden in de rustpost. Kan onder andere eindelijk aan de babbel geraken met Rita De Stercke en haar team. Beneluxwandelen en onze verwerking van reportages boeken er winst bij, waarvoor mijn dank. Ik blijf zo lang hangen dat mijn Giesbaargse maatjes mij inhalen, samen met clubmaatjes Cecile & Luc.
We blijven zo min of meer samen nu, ik kort mijn ambities in. Konijntje dartelt als gewoonlijk van ons weg als we vervolgen langs een beek. De dreven van Kampveld komen uitgebreid aan bod, deze tocht ligt mij ! Grotendeels natuur dus, soms met een weelderiger ondergroei van bramen, soms ook halfopen terrein. Laatste pauze in de kleine kantine. Slechts 2,6 kilometer meer tot de finish, het vernoemen niet waard. Genieten van een drankje en hupsakee naar Giesbaarge, morgen wacht andere koek.
Wegens succes hernieuwt, om 08:00 neem ik de trein naar Ottignies. Moet er 55 minuten wachten in een heel stil station en desolate buurt op bus 19. Merkwaardig, ik betaal meer voor 20 minuten TEC dan voor 40 minuten NMBS. Ways Pavillon daar moet ik zijn, ben de enige wandelaar op de bus. Les saucisses braden al lekker en het is berendruk in het lokaal schooltje. Deze tocht is geliefd en dat is terecht, weet ik van vorig jaar nog. Vertrek langs dezelfde steenweg als vorig jaar. 15 & 20 kilometer meteen alleen op pad, laverend tussen wild geparkeerde auto’s door. Zelfde parkoers als vorig jaar ? Zou jammer zijn maar eigenlijk deert het mij niet, was toen een topper. Gadou tot boven de enkels ook maar nu is het vrieskoud droog, een staalblauwe hemel en een ‘griet’ van een zon. Afslag langs een kerkhof met oude smeedijzeren gedenkingen en dan over een kasseitje de akkers in. Ik speel regelmatig haasje-over met een vlot stappend dametje. Zij is sneller in de vlakke delen, ik klim beter. Ze gunt me geen blik of woord waardig en na zo’n anderhalf uur en mijn ingelaste drankpauze verliezen we elkaar uit het oog. Terug naar de tocht zelf dan. Een heen-en-weertje door de akkers rondom een expresweg en dan hupsakee onverhard de bolle akkers in. Vervolg over een dalend tarmacje tot Le Golf De l’Empereur, in heraanleg, en wegdraaien door een fraai laantje langs riviertje La Cala. Gek, ik ken het parkoers uit het hoofd al liep ik het nog maar één keer. Klimmen langs een holle weg in een beukenbos en komen uit bij een eenzaam huis met prachtig uitzicht op een diepliggende vallei. Bos wordt weiland en meidoorn haag, hier hou ik mijn drankpauze. Er volgt een afdaling door een holle weg die dit jaar een makkie is net als de richel boven de moerassige Cala met dank aan de Vriezeman. Brugje over het waterloopje en tarmac klimmen langs enkele huizen. Wordt onverhard tot hoog in de akkers. Weer zakken dan over een brede holle weg tot Bousval en la Dyle Romane. Hé, anders dan vorig jaar ! Ook mijn dametje die ik weer inhaalde kijkt verbaast. In het dorp pikken we de 10 km op en de 15 km gaat de Ravel op, weg dametje. Ik weet het, wordt weer klimmen door het dorp en dan het bos in. Drukte natuurlijk want met de 10 km en daar is nogal wat piepjong volk bij. Adeps slaat aan bij jonge gezinnen, wat je minder ziet bij de Fédés. Hoog in het landschap heerlijk genieten van de bosrand en dan langs de Sentier de Warichet stilaan dalen naar het volgende beekje. In de vallei lekker mee slingeren met het snel vliedende water en dan weer bergje op tot een landbouwplateau. Ik weet, nog één kleine helling te gaan. Maar eerst het plateau dus met dun laagje modder dankzij het weldadig zonnetje. Stukje steenweg met platanen in hun blootje en vettig kasseitje, bol liggend en brokkelig terug naar La Dyle Romane. Stoeterij en stemmig dorpskerkje liggen er zij aan zij. Even op de klok kijken, haal de bus van 14:00. Heb in Ottignies exact twee minuten van bus tot trein … ik red het, had mijn looproute vanmorgen goed voorbereid. Op één kilometer na zelfde parkoers als vorig jaar en toch sta ik hier volgend jaar weer, is puur genieten !
Wordt in station Leuven vanochtend aangesproken door een dametje van WSP, of ik de weg ken in Namen. Ja dus en ze reist met mij mee over Ottignies. Blijkt een praatvaar te zijn en ik hoef dus een uur lang niets te zeggen. De Spitants zijn zo vriendelijk pijltjes te hangen vanaf het Naamse station tot ‘salle de départ l’Arsenal’, klasse toch ! Prachtige ruime startzaal overigens met zijn vele houten balken. Le scanage werkt niet naar behoren en is schrijf dus manueel in. Ben in Denée verwittigd door een medewerkster van de club dat de tocht pittig is en dit is nu echt de reden waarom ik hier ben. Helaas, heb een slechte dag, ademhaling en benen voelen loom aan, wordt op slecht karakter. Vertrek na Jacqueline & Luc voor een eerste korte en vlakke etappe langs Samber & Maas met tussendoor wat kasseitjes van de nog slapende Naamse binnenstad. Naar La Plante gaat de reis, wereldberoemd bij de wandelaars.
Het echte werk kan beginnen. Pittig klimmen, aanvankelijk over tarmac maar dan de Tienne Maquet op, ‘gadou et cailloux’ er lijkt geen einde aan te komen. Hijgend en puffend, met het zweet dat van mijn verdoemenis loopt raak ik uiteindelijk boven. Gelukkig pauze nu, heerlijk vlak lopen door het beukenbos. Op en neer vervolgens, vals plat van tarmac en bosstrookjes, lekker. Duiken naar Malonne dan waar ik Jacqueline & Luc oppik voor een stevige tarmac klim naar de rustpost, mij onbekend. Het is er drukkend, ik pauzeer buiten, mijn versmalde zuurstofpijpen verteren de ijle lucht niet. Luc haakt af, beetje ziekjes, Martin komt aan. Ik vertrek op de lus van de 30 km die als ‘glissant’ wordt aangegeven.
Zak af dwars door de scholengemeenschap van Malonne naar de vallei van de Samber. De parkoersmeester ontbind dan zijn duivels. Meerdere keren op en neer midden schaarse bebouwing. Finaal het beukenbos in, trapsgewijs naar het hoogste punt van de omgeving. Net zoals daarstraks pauzeren over een ruime vlakke bosafstand. Een watertoren lijkt op een uit de kluiten gewassen champignon. Jacqueline blijkt plots achter mij te lopen, foutje gemaakt van meerdere kilometer. We zoeken onze weg door de schaarse pijlen. Ik moet mijn maatje laten gaan, heb kuitkrampen en dus dringend nood aan magnesium. Moeilijke dag dus. Daal behoedzaam af door een ‘cailloux’ pad tussen spar met een ondergroei van bruinbladige jonge berk. Zicht op de betonfabriek aan de Samber en dan steeds weer op en neer tussen de bewoning, zware tocht hoor. Plots sta ik voor een muur. Vettig pad, enkele centimeter ‘gadou’ en alleen maar bramen aan weerskanten. Hoe red ik dit ? Met kloppend hart meter voor meter vorderen door het ruige struikgewas … ik haal het ! Dit is toch wel op het randje voor een wandeltocht ! Kom uit bij de afdaling naar Malonne van daarstraks. Martin haalt mij in en we klimmen samen de 22 % naar de rustpost.
Beslissen de laatste 9 km samen te lopen. Het wordt een rustig maar vettig parkoers door bos en veld tot de Naamse Citadelle. Even kusjes uitwisselen met treinvrienden uit het Waasland en dan in een intussen miezerige avond stilaan afzakken naar de Samber en de finish. Martin moet een aantal keren op mij wachten, ik heb een slechte dag met krampen in kuiten en knieën. Samen een borreltje drinken, Maatjes IJsetrippers en Dirk begroeten. Hop naar het station en een vlotte reis terug naar Leuven. Deze tocht was echt mooi en even pittig als Denée in december. Ik had het zwaar maar ben echt wel tevreden.
Het is al erg druk als wij rond 08:00 in Pamel aankomen, de Heidetochten lijken er een succesnummer van te maken vandaag. Na weer een massa Nieuwjaarswensen gaan we op pad voor 34 kilometer, het mag al eens iets meer zijn ! Stappen in een omvangrijke groep over een landbouwplateau richting Ninove en Meerbeke. Voorbij een kasteeltje de eerste pauze in een bomvolle De Linde. Zijn een uurtje onderweg. Het duurt even voor we op de lokale lus de bebouwing uit zijn maar toch volgen dra golvende akkers met stilaan vergaande gele mosterd. Krijgen een mooi uitzicht over Ninove en verder cadeau al is de dag grijs en grauw, gelukkig droog. Tweede pauze in Meerbeke na ruim 11 km.
Gaan er nu vandoor langs kerkhof en Hemelrijk terug de akkers tegemoet. Onverhard en beton wisselen elkaar af als we langs de Varenberg richting Neigem wandelen. Een kasteel in twee verschillende stijlen ligt verscholen achter bomen en struiken aan de overkant van een beekje. De rustpost net voorbij de kerk is ons welbekend, trappekes op. Ook hier hebben we een lokale lus voor de boeg. Ze voert ons door een groene vallei en aan de overkant van een drukke steenweg opnieuw de golvende akkers in. Het stemmige kerk van Lieferinge, dat we bereiken lang een kasseitje, vormt ons keerpunt. Terug naar Neigem dus, haast linea recta over een smal tarmacje. Het begint stillekes te worden in de rustpost.
Het roze konijntje dartelt zoals altijd voor ons uit. Veldwegeltjes loodsen ons voorbij de kapel van Bevingen en dan begint het serieuze werk. Langs breed uitgemeten trappen stevig klimmen in het Neigembos. Ik loop naast het houtwerk want de lengte van de treden vloekt met mijn pas. Nog wat verder klimmen door het beukenbos en dan pittig dalen tot de eerste huizen van Meerbeke. Een kerkwegel brengt ons terug op de gewenste hoogte en een laatste maal De Linde. Hebben nog 7 kilometer voor de boeg.
Een paar kerkwegels en dan opnieuw de akkers in. Helaas ook een lange strook huisjes kijken tot de Postkoetsweg. Le moment suprême van deze tocht. Pittig stijgende holle weg met her en der wat vlonders. Op de top even naar adem happen en dan langs weilanden stilaan zakken langs de Ninofweg tot inderdaad … de Ninoofse Steenweg. Gewoon naar de finish nu, met toch nog een prachtig zicht op de molen van Zeppos. Heerlijk verbroederen in de drukke zaal met onder meer de Brugsche Globetrotters en zowaar Martin uit het verre De Pin. Tja zo kom je aan bijna 2200 deelnemers, een heus succes op de hoed van de Heidetochten. Eén persoon heb ik gemist vandaag en dat weet ie zelf wel. Volgende keer dan maar …
Mijn matekes dagen op in Leuven om kwart voor tien. De Madame van Garmin stuurde hen een compleet verkeerde richting uit. Is niet de eerste keer dat ik het verhaal hoor voor mijn thuisadres, er zit een fout van zeker 30 km in het programma ! Maar niet getreurd, we reizen af naar Herselt (Blauberg) voor onze eerste tocht van het weekend. Heb in een goed gevulde startzaal mijn werk met het uitwisselen van Nieuwjaarswensen. Na dat voor mij verschrikkelijke jaar 2018 zit ik terug goed in mijn wandelfamilie. Dat doet deugd.
We houden het vandaag rustig met 19,1 kilometer. De mannen volgen triepelend Rooskapje van op afstand richting bossen van Hertberg. Krijgen afwisselend bosgrond en tarmac onder de voeten geschoven. Lopen vervolgens een meer open strook met weilanden tot de bebouwing van Bergom. Pauze na ruim 7 kilometer onder de kerktoren naar goede gewoonte. Ook hier berendruk en aardig wat vrouwtjes ‘tegen mijn gilée trekken’. Drankje en weer op pad richting de Grote Neet en kasteel de Merode. Aan de overkant van de drukke steenweg duiken wij bij de brandweerkazerne de Kwarekken in. Heerlijke bospaden met opvallend veel rosse varens. Wandelen vervolgens door de Beeltjes-dreef richting immense kasteel dat volgens mij dienst doet als gemeentehuis voor Westerlo. Tunneltje onderdoor en koers zetten naar de Grote Markt. Steken de Nete over bij sluis Het Trammeke en koersen puur natuur langs onder meer de Hoge Dreef terug naar Bergom. Het is er al iets rustiger. Ik merk dat de IJsetrippers goed vertegenwoordigd zijn tot de Voorzitter en zijn Monster toe.
De laatste loodjes dan voor vandaag. Opnieuw de bossen in natuurlijk, nu wat verder van Mie Maan. Even een vettig strookje en vervolgens langs chalets oud en nieuw, typisch voor de streek. Wandelen langs Klein Hees opnieuw de akkers en weilanden tegemoet. De kerk van Blauberg verschijnt aan de einder, deze aangename opdracht zit er op. De terugkeer naar Geraardsbergen verloopt moeizaam. Het is één uur aanschuiven op de Brusselse ring nabij Jette wegens een kettingbotsing. We verliezen er ons humeur niet bij, morgen is weer wandeldag.
Tradities zijn er om in ere gehouden te worden. Neem dan ook al om 06:36 de trein van Leuven naar de Koekenstad. Halfuurtje wachten en dan hupsakee richting Roosendaal. Naar goede gewoonte is Patje Kloek mijn gezel tot in Essen. Handig, hoef ik geen woord te zeggen (hi,hi). Hij rent vanaf Belgische bodem naar Nispen, ik stap vanaf het Ollandse station een ruime 4 km tot het Thor Honk. Maar daarbij dezelfde fout als vorig jaar, ezel die ik ben. Will begroet mij als gewoonlijk en waarschuwt dat er wat meer beton in het parkoers zit als andere jaren. It be so !
Het eerste lusje is net geen 10 km. Begint aangenaam met een lange dreef door bosdomein Visdonk. Langs de rand van Roosendaal dan. Aan de linkerhand statige villa’s, rechts weilanden van melkvee bedrijven. Krampenloop noemt de gracht die we volgen. Draaien de akkers in langs schapen, paarden en een kippenboerderij. Fietspad of zandpad, de keuze is vrij. Maak mij zorgen, zie zeker één kilometer ver geen enkele aanwijzing meer. Iedereen loopt door en dus doe ik dat ook maar. Blijkt de juiste keuze te zijn. Kom in Rucphen uit bij camping Vreugdehof. De pijlen zijn schaars en ik ben plots alleen. Bij een vijfhoek weet ik het niet meer. Wacht op andere wandelaars en we kiezen voor verwijspunt 48 van RWB wat een correcte gok blijkt te zijn. Lange rechte wegen zijn ons deel, tarmac onder een miezerige tot natte hemel. Brr, voel mij niet in mijn sas. Eindigen doen we met een strookje bos. Opvallend hoeveel stormschade hier te bekijken valt. Een laatste betonpaadje, opnieuw die te schaarse bepijling. Ik haal verhaal bij Will, ben dit van Thor niet gewend.
Danyell uitwuiven en weer op pad voor 8,5 km. De andere kant uit langs de Nispense- en Visdonkseweg. Aanvankelijk weer veel tarmac en haast geen markeringen. Een bosstrookje en heerlijke zanderige dreven, zeer bekend terrein. Bij punt 09 markeringen in twee richtingen. Ik volg wat ik gewend ben, dreven tot een boerderij en dat is correct. Heerlijke bosstrook tot een ven dat nog steeds slechts voor 2/3 met water gevuld is. De nu toch wel ruime oever is ingepalmd door rode mossen. Gelig pijpenstrootje in de volgende bosstrook en dan laveren lang paardenweiden. Linea recta tarmac zal mij afzetten bij een natuur kerkhof, opschriften onder jonge boompjes. Bij de Hertendreef raak ik het spoor bijster, U weet intussen waarom. Heb terreinkennis en stap langs de volkstuintjes naar de finish.
Heb ruim de tijd voor een wandelaarsdrankje en wandel terug naar het station, de juiste weg volgend deze keer. De korte lus was mooier dan de lange. Zelf al jaren bepijler zijnde heb ik echter grote vraagtekens bij de route markeringen, ondanks de geschreven routebeschrijving. Zo ken ik Thor niet. Morgen begint een nieuwe episode in mijn leven. Krijg een vast contract bij Straumann NV na ongeveer één jaar interim. Ga 4/5 aan de slag, never on Monday. Eindelijk terug wat mentale en financiële stabiliteit na het debacle van de laatste jaren. Ben nog twee-en-een-half jaar van mijn pensioen.
Kunnen pas om 10:00 door omstandigheden in Ollomont vertrekken, maken er dan ook een ‘grasse matinée van’. Komen rond de middag in Holsbeek aan. Het is er berendruk, we plannen een rustige 12 km die er bijna 14 blijken te zijn. Op pad dus naar Kortrijk-Dutsel. Wat straten lopen en dan een eerste prachtige holle weg beklimmen met een opvolging van jonge beuk in grasland, mijn maatjes kreunen. Ook ik voel mijn dijen branden, nagenieten van Denée gisteren. Door het Chartreuzenbos nu, golvend maar rustig en duikend naar de vallei van Dutsel. Wat straten lopen en we duiken verder Het Koningsbroek in, samen met Rosa & Bruno. Lekker zwerven door nat maar goed begaanbaar gebied. De eerste etappe was echt wel de moeite waard. Uiteraard vele bekenden hier, vooral voor mij eigenlijk, van Kortenberg over Hoboken Polder tot Puurs, om geen namen te noemen.
Het retourtje begint vlak en gunt ons dan weer holle weg tot op een landbouwplateau met zijn gele mosterd. Een holle weg voert nog hoger tot de befaamde Speelberg en zijn nu erg mistige vergezichten. Even vlak en dan de bossen in waar bruin en geel beukenblad toch wel voor kleur zorgen. Lekker wandelen dit ! Finaal duiken we dus terug naar Holsbeek vanuit het Charteuzenbos naar een nog steeds overvolle zaal, goed gevuld met IJsetrippers tot mijn genoegen. Mijn maatjes brengen mij naar de Stoese van Leive waarvoor mijn dank. Morgen Beneluxwandelen weer op niveau brengen.
Paniek vrijdagavond op de trein naar Marloie. Was gewaarschuwd door de treinbegeleider in Brussel dat er pickpockets op de trein zaten en vind in Ottignies mijn portefeuille niet meer terug in een openstaande rugzak. Wordt door reuze sympathieke NMBS mensen geholpen om mijn bankkaarten te blokkeren. Een halfuur later, nog steeds op dezelfde trein vind ik mijn intacte portefeuille terug. De dieven hebben naast hun buit gegraaid en hem dieper weggeduwd tussen kledij. Maandag toch nog naar de bank om alles te corrigeren maar eind goed al goed. Mijn maatjes zijn ook opgelucht en we reizen per auto door naar onze slaapplaats in Ollomont, halverwege La Roche en Houffalize, we zijn er alle drie graag bij.
Zaterdag vroeg uit de veren bij een erg mistige ochtend. Hebben een lange rit te gaan naar de Abbaye de Maredsous. Madame Garmin stuurt ons via de eco-route langs site seeing wegen. Mooi is het we, vallonée et boisé. Het is berendruk in de site Saint-Joseph, deze tocht is dan ook reuze populair, ben blij er weer eens bij te zijn. We starten achterom de abdij en gaan trappekes af tot riviertje La Molignée, de toon is gezet. What goes down must come up en dat doen we ook. Onverhard eindeloos klimmen, van links naar rechts laverend het zachtjes stromend ijswater vermijdend. Ons konijntje dartelt vrolijk voor ons uit, dit is haar terrein. Helemaal boven wacht ons een heerlijk vlak parkoers door de bossen tot Sarlet. Knappe eerste etappe van deze tocht.
Even pauze en we pakken de lokale lus aan. Straatje met mooie vierkanthoeve en dan langs een akker met wintergroen zakken tot de Molignée. Vlak een tot pretpark omgebouwde spoorweg volgen dan. Le Chemin des Carriers zal ons terug op de juiste hoogte brengen, in schuifjes. Kunnen er IJsetrippers begroeten, Chantal en Jack en hunnen respectievelijke trouwboek. Drankje op en we stomen door. Open winderige akkers nu, zachtjes golvend, is eens wat anders. Dalen doen we dan met onder meer Claude over rotsige paden naar het prachtige dorpje Sosoye. De rustposten zijn veel te klein maar we maken er het beste van. Opvallend hoeveel Vlamingen hier mee wandelen.
Trappekes op en trappekes af, we steken een in onbruik zijnde spoorbaan over. Gaan dan tergend traag klimmen lang de Rau de Biert, over tarmac langs een snel vliedend watertje. Ik heb goede benen, voor Chris gaat het wat moeizamer, maatjes blijven samen ! Bereiken Maredret en pauzeren een laatste keer in de bomvolle dorpszaal. Dwars door een bos en dan genieten van een fantastisch uitzicht op de abdij Maredsous. Een paar reuze ‘bere’ varkens zijn zich aan het ingraven, zelfs boerenzoon Chris heeft nog nooit zo’n reuzen gezien. In het dorp volgen we Anny die even fout loopt en zetten dan koers naar de eindmeet. Genieten van een stenen kruikje Maredsous en reizen vlotjes terug naar Nathalie in La Roche vervolgens en onze logies.
We reizen af naar Flawinne, zowat halverwege de vakantiebestemming van mijn maatjes. Zij reizen door naar la Roche, ik naar Leuven. Moet de komende week drie dagen werken.
Al is de regen pas voor de namiddag voorspeld toch druppelt het al op de autoruiten terwijl wij nog onderweg zijn. Het kleine zaaltje zit stampvol, we gaan op pad voor 21 kilometer. Meteen stevig klimmen, eerst tarmac daarna modder. Prachtig vlak laantje platanen ‘in hun nakie’ en bij Belgrade opnieuw naar beneden. Pittig eerste lusje tot weer een piepklein zaaltje nauwelijks een paar honderd meter van de startlocatie.
Slokje drinken, effe Claude groeten en weer op pad. Steil naar beneden richting station en Samber. Er staan gigantische plassen op de brug. Het is wachten tot er even geen auto langskomt en dan als haasjes voorbij het nat. We stappen naar de Bois de Bauce, zeg maar Momalle. Aanvankelijk vlak maar dan een potige klim, hoe hoger hoe steiler. Annieken piept als een muisje, de gevolgen van de combinatie bronchitis en astma. Ze heeft het erg moeilijk, recupereert toch wat op het vlakke tarmac als we boven komen. Steile afdaling terug naar de Samber en dan achter de kerk van Flawinne door omhoog tot dezelfde rustpost.
Annieken zit er compleet door, voelt zich echt niet lekker en moe. We zijn trouwens allemaal kletsnat en besluiten in te korten tot 12 km. De gezondheid gaat voor ! De laatste twee kilometer zijn trouwens opnieuw behoorlijk potig. Pittig klimmen over tarmacjes om vervolgens weer modderig te dalen. Hé, hé dit was eigenlijk wel een leuke tocht maar verprutst door de niet aflatende regen. Anny doet haar ronde door de startzaal, ze kent ook zo veel wandelaars, zeker in Wallonië.
Mijn maatjes brengen mij naar Namur en dat heeft wat voeten in de aarde. Verslikken ons aanvankelijk in de omschrijving Place de la Gare en Place de la Station. Komen zodoende in …. Vedrin uit ! Bereiken toch het station en moeten er een omleiding volgen wegens … wegenwerken. Chris zou er haast zijn goed humeur bij verliezen. Maar eind goed, al goed, ik spoor vlotjes terug naar Leuven en mijn maatjes komen ook ter bestemming. Weekje werken en volgend weekend reis ik ook af naar La Roche.
Het regent pijpenstelen als ik om zeven uur in Leuven station sta. Anderhalf uur later is het in Brugge gelukkig droog. Een hele horde wandelaars stroomt er uit de trein. We kruisen nog vroegere vogels die al op pad zijn, waaronder clubmaatje Marie-Louise. De ruime startzaal zit dan ook al behoorlijk vol en een lange rij schuift aan richting inschrijftafel. Mijn maatjes komen ook meteen toe alsook Chris Duhamel. Tijd voor een koffietje en vele bekenden groeten, we gaan op pad. Langs mooi witgekalkte oude gevels naar ’t Zand en zijn ruime zaterdagse markt vandaag ook in het teken van Kerstbloemstukjes. We gaan zwerven langs de vele waterpartijen die de Brugse binnenstad rijk is tot de eerste rustpost in Sint-Leo. Het is er zoeken naar een zitplaatsje. Claire en JP behoren vandaag tot de werkmensen, leiden mee het gebeuren in goede banen.
Chris D. sluit bij ons aan als we onze tocht verderzetten over heel wat kasseibaantjes. Passeren een haven met prachtige woonboten en zetten dan koers naar de drie windmolens. Trappekes op en prachtig uitzicht over wat Chris kent als het Groot Seminarie. In het kleine cafeetje Kavarieberg zijn we zowat halfweg. Ik laat mijn eerste Brugse Zot smaken. Zwerven verder langs kasseibaantjes, ons vergapend aan de vele kerk- en kloostergebouwen, prachtige puntgevels van vele oude huizen ook. Even wat groen als we door een plantsoentje lopen en zetten dan koers naar de Duinabdij. Het valt ons op hoe anders dit parkoers is t.o.v. de vorige jaren. Dit vinden we uiteraard leuk.
Een pauze bij Sint-Leo zit er niet in, zaal zit afgeladen vol, doorstomen dan maar. De toeristische binnenstad met zijn paardenkoetsen komt nu aan bod. De etappe naar de laatste rustpost wordt een mix van toeristen en koopjesjagers en stille straten. Met nog 3,5 kilometer voor de boeg vinden we in de laatste rustpost net vier zitjes.
Uitbollen doen we langs de immer drukke kerstmarkt en enkele winkelstraten. Rust vinden we bij een zwanenkolonie aan de ingang van het Begijnhof. Langs de oude Sint-Jansite en het Minnewater naar de Begijnenvest gaat het dan. Annieken is steeds drukker in de weer met haar fototoestel, er is dan ook veel te zien. Dwars door het station lopen we naar de finish. Nog even een wandelaarsdrankje en we vertrekken naar Geraardsbergen. Chris D. plant nog een extra toertje. Het was een leuk weerzien met deze tocht dankzij het toch wel verbeterde parkoers gelopen onder een stralend blauwe hemel.
Olat in Boxtel daar kan ik niet aan weerstaan, is een wandeling aan 200 %, zeker weten ! Sta om 05:00 op voor de eerste trein naar Antwerpen. Helaas , door de nachtelijke sneeuw krijgt de NMBS zijn tuig moeilijk aan de praat en ik mis de ‘Amsterdammer’ van 1 minuut. Koffietje drinken en broodje eten, heb een uur respijt. Vlot naar Breda … waar de trein naar Eindhoven geannuleerd wordt ! Heb gelukkig een alternatief en kom een uur later dan verwacht in Boxtel aan. Mijn oorspronkelijk schema gaf 20 minuten aan per overstap, ik kwam uit op -1 & 20 & 4. Proficiat spoorwegen der Lage Landen. Raak dan ook nog eens niet door de portiekjes in Boxtel wegens een slechte print van mijn ticket. Gelukkig is de treinbegeleider behulpzaam. Wordt spannend vanavond.
Een medewandelaar loodst mij naar startlocatie De Rots, al heb ik hier terreinkennis dankzij de Keistampers. Hennie loodst mij door de nieuwe startprocedure van Olat, is altijd al een schatje geweest. Ik ben bloednerveus wil persé de 30 km lopen en om 16:00 terug zijn. Steek dus meteen van wal. Tussen flatgebouwen door weer naar het station. Leuk onderdoortje van ‘den ijzeren weg’ met blauw/witte foto’s van runderen. Langs de industriezone dan naar Lennisheuvel, ik zou het hier niet anders weten. Het Staartse Pad op dan (fietspad) en over de Beerze naar de Roond en zijn kapel. Even verder de eerste pauze en Olat ‘bammetjes’ bij het Verzetslaantje. Zo bekent bij mij van de Keistampers, maar nu zonder muggen.
Het Verzetlaantje, het Mari Klijnpad, ik weet dat het feest nu begint. Passeer enkele gigantische keien en duik dan het gebied van de Zandbergse Vennen in. Waterpartijen uiteraard, winters stil maar ook veel kleur met rossige pijpenstrootje, donkere heide en groene spar. De mist en sneeuw geeft het geheel een apart cachet. Na de heerlijke omzwerving door de open natuur duik ik weer het bos in. Passeer een eerste keer riviertje Rosep en wandel door een camping tot de caférust, ben net twee uur onderweg. Na de pauze komen de Oisterwijkse bossen en vennen aan bod en dit moet je letterlijk nemen. Een paar uur lang wordt het genieten van bospaden met vooral spar en het contourneren van schitterende vennen. Deze hebben meestal een naam en eilandjes inclusief volwassen bomen. Ondanks de nevelige omstandigheden is dit een parel van een tocht. Na ruim 19 km pauzeer ik in een blokhut, tot mijn verrassing bij Denise & Patrick.
Weer op pad. De omgeving wijzigt niet, bossen en vennen. Heerlijk tussendoortje dan over een eenmanspaadje langs de Rosep, schitterend biotoop. Bos- en zandpaden wisselen nu af tot Het Loo, een gehuchtje. Eindje om een veld van groenbemesting en dan de moerassige Kleine AA volgen tot de soeppost, nog maar eens een schitterend stuk natuur. Bammetjes van Olat en bouillonnetje en weer op pad. Zalig zwerven over een brede grasbaan langs de Kleine AA. Verder op wacht een fietspad langs het Smalwater en de Kerstmarkt van Boxtel. Bots bij aankomst meteen op Peter Heesakkers en een blij weerzien. Wij lopen samen terug naar het station. Pik door een overstapje van 2 minuten een uur winst in Breda, ben ik wel fier op. Al zijn de spoorwegen soms kommer en kwel, Vanderstukken fixt het wel.
Ben het met Krist eens die deze tocht bedelft onder de superlatieven, denk dat ik zeker terug kom bij de Keistampers in het voorjaar, liefst met mijn maatjes die dit toch moeten gezien hebben.
Was gisteren uitgenodigd voor de Christmas party van Straumann Benelux in Ulvenhout bij Breda. Toffe wandeling gemaakt door bossen en langs een ven met toch wel moeilijke quizvragen onderweg, als team event. Binnen mijn team namen de twee Belgen de Ollanders op sleeptouw. Afsluiten met een winterse BBQ, echt wel tof. Meerdere interessante gesprekken gevoerd ook, er bloeit iets moois richting 2019.
Vandaag komen mijn maatjes dan naar Leuven, stadstocht die ik nog nooit liep. Annieken roept mij in den beginne een paar keer tot de orde, ben te hevig. Ze heeft gelijk, moet meer genieten van de stadse omgeving. We lopen door een kruidtuin, gaan puur natuur een dijkje op, neen Leuven is niet vlak ! Vergapen ons aan werkman huisjes, netjes op een rij. Duiken naar den ouwe Stella en een jachthaventje. De parkoersmeester stuurt ons vervolgens langs oude stadswallen. Lopen door het centrum en zijn Sint-Pieters ziekenhuis. Komen steeds weer zij-armen van de Dijle tegen tot de startlocatie. Hebben er 7 km opzitten.
Begroet de vele clubmaatjes, wandelaarsdrankje en weer op pad. Dwars door het groot Begijnhof en zijn Spaans kwartier nu. Vervolgens langs het Dijlemolencomplex, een watermolen uiteraard. We stappen naar de Oude Markt maken een ommetje door het Sint-Maartensdal en wandelen naar het station voor een ‘eigen rust’. De Kerstmarkt van het Ladeuzeplein komt nu aan bod. De drukte is geen spek naar de bek van ons Annieken, wij genieten vooral van het architecturaal aanbod van kerken en gevels. Komen zo weer bij de startlocatie en genieten samen van een laatste wandelaarsdrankje. Morgen gaan onze wegen uit elkaar maar daarna trekken we zeker drie weekends samen op.
De zaterdag werd gespendeerd aan het opwerken van Beneluxwandelen naar 2019 toe. Wilfried en ik hebben er onze handen en hoofden mee vol. Vandaag plan ik 40 km ter voorbereiding van activiteiten in 2019. Het weerbericht zit tegen maar waar een wil is, is een wandelweg. Kort treinritje tot Aarschot dus in de donkere en grijze ochtend en vanaf dan per ‘deux chevaux’. Langs het begijnhof en de prachtige kerktoren richting Demer zoals Jefke het mij ooit geleerd heeft. Voorlopig hou ik het droog en aangenaam. Winderig is het wel maar die enkele hemelse druppels zijn niet storend. Toch behoorlijk druk in de startzaal, goed zo. Loop eerst het lokaal lusje ‘achter Schoonhoven’, tja met de regenjas aan. Een paar achterafjes, een strookje Demer en dan de landerijen in. Zit lekker in het tempo ondanks het gure weer. Passeer naar gewoonte een hoogstaand water en duik dan het natte bos in. Opgelet Jacht ! Ik hoor de knallen pas als ik al een eind verder ben. Nog een strookje Demer en opnieuw in de startzaal, zit al boven de 10 km.
Op weg naar Gijmel nu. Eindje door de akkers en langs de Testeltse steenweg lopen, voorbij het clublokaal van de Pinguins ook. De Bosberg dan, clement klimmetje tot het sparrenbos en op en neer tot de spoorbaan die Aarschot met Diest verbindt. Laveren rond plassen naast ‘den ijzeren weg’ en vervolgens de prachtige Heimolen opzoeken. Schitterend extraatje letterlijk door de heide. Helaas volgen de buien zich in snel tempo op. Geen nota’s meer verderop, je kan niet schrijven op ‘papier maché’. Ga zwerven door vlakke bossen tot de rustpost en een eerste wandelaarsdrankje. Nu echt wel een pauze want heb er 19 op de teller staan.
Loop echt vlot vandaag. Frans waarschuwt dat de lokale lus er vettig bijligt. Ik heb terreinkennis. Is hier toch al zanderige Kempense grond dus dat zal wel meevallen. Het duurt een poosje voor ik de bebouwing achter mij kan laten. Langdonken is een prachtig natuurgebied op grondgebied Herselt en dus provincie Antwerpen. Regenpoeltjes, bosstroken en door Natuurpunt geschoren open stroken wisselen elkaar af. Nat en droog ook, boven en onder. Heerlijk wandelen is het hier toch. Moet een betonbaantje op tussen hoeves met melkvee door en net dan gaan de hemelsluizen volledig open. Dit is stevig ! Een stukje drukke steenweg, een laatste doorsteekje in het groen. Deze etappe zit er ook weer op. Nog 13 km te gaan. Even pauze.
Ik ben zo bekend met deze tocht dat ik weet wat komen gaat. Even straten lopen en dan een bosstrook in met hoge rosse varens. Kom in Gijmelshoek en Gijmelsberg uit. Lekker op en neer door een bosrijk gebied met prachtig uitzicht over Aarschot cadeau. Hupsakee zakken dan naar station Langdorp en braafjes voor het rode licht blijven staan tot de machine voorbij is. Opnieuw zwerven door een bos met opvallend veel klimop rond de bomen, stilletjes klimmen ook. Een laatste keuze, natuur of verhard. Natuur natuurlijk ! Stapje op langs een akker, paardje gedag zeggen en pittig terug naar het dal en de finish. Hé, heb tijdens het laatste uur mijn regenjas niet meer aan gehad. De zon schijnt zelfs tussen de ranke sparrenbomen !
Heb ruim de tijd tot de trein en doe mij een Duvels genoegen. Bij een stralende blauwe hemel en een griet van een zon op pad langs de Demer richting Aarschot. Magistrale regenboog boven het stemmige zandstenen dorpskerkje. Vijf minuten later … stromend hemelwater ! Kom zeiknat in Aarschot aan, het was mijn dagje wel. Ben een beetje moe maar tevreden … den ouwe heeft 38 km op de teller staan en kan het dus nog. Chris ?
Twee Leuvenaars op de bus vanuit Diest richting Geel. Eentje kent de weg naar Veerle-Heide, ik neem de WSP-er op sleeptouw tot we bij Huyten wandelpijltjes tegenkomen. Worden netjes bij de start afgezet. Kan er meteen Peter en ons aller Hennie begroeten. Neen vandaag jaagt ze mij niet op de kast. Twee opdrachten van zo’n 10 kilometer, ik heb er zin in. Zal met lus B beginnen omdat A mij tot de bushalte voert. Richting Veerle en Testelt gaat de reis. Sparrenbos meteen en nevelslierten over de weilanden. De zon is nadrukkelijk present, strooit met licht tussen de ranke boomstammen. Strook heide dan doorspekt met frêle jonge sparretjes, nauwelijks een paar twijgen hoog. Splitsing met kortere afstanden, ik ga een slingerpad op midden de bossen met een ondergroei van nog groene bramen. Verderop het geel van pijenstrootje en een pad dat afgezoomd lijkt met Kerstbomen. Heerlijk veel variatie dus. Even een paar verspreidde huizen en vervolgens op en neer tot een ven. Het parkoers wordt even pittig. Na de afdaling een lange rechte lijn die mij warempel in Everbeur afzet. Passeer de abdij en de Lekdreef. Verder langs het paterskerkhof met zuinige witte kruisjes. Een lange rechte dreef stuurt mij langs hoge rosse varens. Kruis tenslotte de wandelaars van parkoers A en zet langs akkers koers naar de zaal. Hoog tijd voor een ruime pauze bij Hennie, we hebben elkaar veel te vertellen want niet meer gezien sinds de driedaagse van Heerlen. Ik waardeer haar objectiviteit.
Tweede etappe dus. Staalblauwe hemel en volle zon, dit lijkt in niets op de maand december, het is heerlijk genieten en zelfs met zweetdruppeltjes op mijn ‘verdoemenis’. Het heen-en-weertje van daarstraks dus en een paar keer stoppen om bij te praten met wandelmaatjes. Tja ik ken er nogal wat natuurlijk. Weg van de drukte dan en lange rechte paden lopen richting Okselaar. Passeer een paar landduinen en een half opgedroogd ven. Kleuren variëren van geel tot fris groen, de natuur lijkt een beetje van slag en eet van twee walletjes tegelijk, de winter en de zachte temperaturen. Steek de Turnhoutse baan over en ben dus in de bossen van Gerhagen (Tessenderlo). Stap dus eigenlijk een drie provinciën tocht vandaag, Antwerpen, Vlaams-Brabant en Limburg. Stille zwerftocht nu door de Limburgse bossen. Intermezzo langs hoog geel gras en een weidse beweging rondom een weide. Dan weer brede rechte paden, dan weer slingers tussen sparren door. Hou eenvoudig kan rust zijn ! Doet mij denken aan 2003 toen ik hier een paar maanden dagelijks heb rondgelopen revaliderend van een open hart operatie mij houdend aan de adviezen van mijn wandelmama Jeanneke. Ik zal deze periode uit mijn leven nooit vergeten! Uiteindelijk kom ik uiteraard weer in de bewoonde wereld terecht. Paar straten en achterafjes en hupsakee naar de bus. We zijn een groepje van een zestal Brabanders die naar regio Leuven moeten. Busje laat op zich wachten …omleiding wegens wegenwerken. Het moet niet altijd de NMBS zijn !
Mijn volgende tocht wordt denkelijk Langdorp op zondag vanaf station Aarschot. Plan een kleine marathon want heb plannen voor 2019 … en daar heeft Eddy Broos nog een schepje bovenop gedaan …
De NMBS is zo vriendelijk ons vandaag te laten door het land reizen voor 5 €, een kans die ik niet laat liggen. Plan een overstap tijd van 20 minuten in Gent en hou er net 6 van over. Werken aan het spoor zegt de begeleider, het is elke dag wel wat. Geen paniek, ben netjes op tijd volgens NMBS normen bij station Landegem. Loop meteen en op mijn eentje de juiste richting uit naar Merendree, een mij compleet onbekend dorp. Wil eens wat anders en wat kilometers. Didier Reynaert is er ook en Lut & Luc, deze laatste met bedenkingen over het parkoers die ik deel. Maar het kan verkeren zei ene Bredero.
Op pad dus, midden een plensbui en na een paar straten stuurt de Lowegel mij de velden in. Jagers knallen er in de verte op los. Vallei van de Oude Kale lees ik op een bord. Ga zowat 8 km lang heerlijk zwerven door akkers en weiland. Tussendoor passeer ik een gehuchtje van Lovendegem. Boeren pachthoven en statige landhuizen, gemengd. Wilgen ook in hun grilligste vormen en waar Roger de mosterd vandaan haalde. Ik geniet, had dit hier niet verwacht. Stap het riviertje over en volg de Rode Poortwegel tot den Ijzeren Weg. Paar straatjes lopen tot een lekker knusse rustpost in een zaaltje naast een boerderijtje met stemming gekleurde luikjes, de Meirebeekhoeve. He, he, het eerste derde van deze toch was echt wel leuk.
Wat hebben ze hier nog meer in petto ? Aanvankelijk huisjes kijken tot een mooie Poelendrieskapel en kasteel verscholen achter bomen. Na Landegemdorp begint het feest. Heerlijk slingeren met een diep ingebedde waterloop, glashelder met boorden kroos en zwevend wier. Bij een samenvloeiing wordt het water donker, ondoordringbaar. Ik stap naar een kanaal en onder een spoorbrug door. Duik over smalle paden een wild bos in, heerlijk. Kom terug bij het kanaal uit en stap langs straten en vooral achterafjes richting akkers, hun rand prachtig oker van beukenblad. Pauze bij een schutterij. Ben opgetogen en vertel dit ook aan de helpers. Prachtige tocht, originele leuke T-shirts voor de helpers en perfecte organisatie. Didier en zijn maatje zijn het met mij eens.
Extra lusje voor de 26 km. We zoeken het Schipdonkkanaal op en stomen door naar de Leie (denk ik toch). Na de waterkant volgt landelijk tarmac dat dra wordt omgezet in graspaden. De zon laat zich zien en zorgt voor prachtige herfstkleuren, genieten nog maar eens. Meeuwen doen zicht koloniaal tegoed aan pas geploegde velden, hun vieruurtje zeg maar. Moeten een tweede keer over dezelfde brug en krijgen dan een pareltje langs een plas. Leuk lusje van 5 km en ik kruis de Bruggelingen, allemaal met de duim omhoog. Nog een uurtje voor de boeg, wat kan onze gastheer nog ?
Breeweerswegel, we zijn nauwelijks op pad en het is al onverhard. Fietspad volgen langs de gele mosterd en even wat beton tot een kanaal. Schitterende doorsteek dan over een vettig pad langs de volgende rietrijke plas. Opnieuw Zuid-Tragel en zijn kanaal dan met rossig blad boven de hoofden in de dreef. Landelijk beton, het einde denk je dan. Mis poes, onze gastheer heeft nog een laatste graspaadje in petto tussen het winterse groen. Einde van een schitterende 26 km meteen en ik feliciteer de medewerkers en parkoersmeester Danny alvorens mijn trein op te zoeken. Wou gewoon ergens naartoe gaan waar ik nog nooit geweest was. Een heerlijke ervaring met dank aan de Reigerstappers en parkoersMeester Danny.
