Om 9:00 bij de kapper, drie huizen ver en om 09:44 op de trein, mijn favoriet vervoermiddel ondanks de kuren van de NMBS. Vlotte overstap in Hasselt en dan stapvoets door Zonhoven wegens storingen aan de overwegen, we kennen het liedje. WPG zorgt netjes voor een bepijling vanaf het station van Beverlo tot de goed beklante startzaal zo’n 700 meter verder op. Scannen en wegwezen voor twee lussen van een kleine 10 kilometer.
Straten lopen langs onder meer een kerk met ronde beuk (buik). Het duurt mij wat lang alvorens ik de winderige straten kan verlaten. Eindelijk bosrand en vervolgens echt wild bos, genieten ! Waterpartijtjes en tussen duinen door stappen, mooi zo. Bij den halven dans even een strookje stille steenweg en dan onverhard vervolgen door half open terrein met nogal wat berk. Duik opnieuw de bossen in met heerlijke slingerpaadjes voorzien van massaal aanwezige en metershoge hulst. Loop langs een lange rechte straat de eerste lus uit samen met Chris van VOS. Zeer aanvaardbaar dit parkoers.
Sanitaire stop en op pad voor 10B. Weer een strook stratenloop waarbij 10A gekruist wordt. Prachtig intermezzo langs de Grotebeek die net nog onder het bruggetje door kan, hoog water ! Slingerend tarmacje dan naar de volgende bosstrook. Fietspad en nog wat huizen. Vrouw zoekt hond, Chris heeft hem gezien en een boodschap gelaten maar het diertje is nog niet terecht. Ik stoom door het volgende bos in. Loop over van die heerlijke smalle paadjes door een gevarieerd isotoop van loof en spar. Felgroen mos zorgt hier voor de vrolijke noot. Anders dan vanochtend heel wat bomen die vorig weekend de zondagsrust letterlijk namen en … blijven liggen zijn ! De wandeling wordt een lange ‘steeple chase’. Stilaan kom ik terug in de menselijke aanwezigheid. Even op de klok kijken, ik heb 9 minuten voor 700 meter tot de trein, gas geven dus. Treintje komt zo, treintje komt laat …wegens werken aan het spoor is de dienstregeling gewijzigd, heb halfuurtje pauze op het desolate perron van Beverlo maar haal vlot mijn verbinding naar Leuven. Avontuurlijk …
Net als gisteren geld plan B vandaag. De trein naar Aalst heeft 30 minuten vertraging wegens ‘voertuig op het spoor te Ezemaal’ en ik red het dus niet tot de Euraudax in Aalst. Gelukkig is er internet en kan ik gelijktijdig naar Pellenberg met De Lijn. Ben trouwens niet alleen, een klein groepje wandelaars loopt in het dorp naar de nog stille startlocatie. Inschrijven en wegwezen, aanvankelijk voor een lokale lus. Hoog in het landschap de Lastberg af en een eerste bosstrookje in met vlonders. Maretakken alom bij de bomen rondom het ziekenhuis en een eerste bui over onze ‘verdoemenis’. Er lopen nogal wat mensen fout bij het park ook rondom het kasteel en ik doe daar mijn voordeel bij. Had de lage pijl ook niet gezien. Het Koebos nu, vettige paden door een parkachtige omgeving, schaatsen. Ik kan niet goed mee met de groep, kuiten zitten nog van Tubize gisteren in de spieren. Ik ploeter mij door het groen en zet vervolgens mistroostig door het open land, copieus begoten met hemelvocht. Maar zie, na regen komt zonneschijn en ik kan vrolijk de gladde Sollenberg beklimmen, al is ie dan behoorlijk vettig door de modder. Uitbollen wat de eerste etappe betreft nu over tarmacjes langs het Herendaelhof tot de startlocatie. Ik beslis gewoon door te lopen, gewoonte van Adeps. Stukje steenweg en dan bij een metershoge haag het veld in bij geel gespoten gras. Volgende schaatsbaan tot een bosrand. Het waait intussen stevig. Zakken middels een kasseitje en vervolgens een stratenloop naar Linden. De Bovenstraat doet mij stevig op mijn adem trappen. Vanaf de watertoren terug door het geploeter naar de basis en de rust in Linden, zowat halven dans en met vele Ijsetrippers, Ghislaine op kop.
Neem een langere pauze dan gewoonlijk en trek mij opnieuw op gang voor de lokale lus. Langs wijnranken stilletjes de bosrijke heuvel op. Keer merkwaardig op mijn stappen terug en een steenweg over. Ander deel van het Lindenbos dan wat ik ken. Stilletjes klimmen en langs vlonders lopen, toch wel hoog in het landschap. Het parkoers wordt pittig. Op en neer door holle wegen, diep ingesneden. Stormschade ook waar een klimop omvallende boom er bij ligt en een stroomkabel heeft mee naar beneden getrokken. Zonder verdere schade lijkt het mij en ik kan gerust doorlopen. Kom in een open vlakte uit met prachtige vroege bloempjes van kerselaars en struikgewas. Loop langs akkers, beek en fietspad tot de abdij van Vlierbeek, heel leuke en verassende omzwerving. Fietspaden dan door het open en gelukkig Leuvens droge land tot een bosstrook bereikt wordt. De bossen van kasteelhoeve de Beauffort en weet de rust nabij, gewoon de steenweg aflopen tot de merkwaardige kerk.
Wordt er ontvangen door Patrick & Linda uit Halen. Krop in de keel , tranen in de ogen, Patje is aan het genezen van de vreselijke ziekte, ze zijn allebei FORMIDABLE. Ben zo blij hen te ontmoeten en ze lopen warempel de 30 km ! Zij vertrekken op de lokale lus en dan ontstaat er onrust in de zaal. De brandweer is stroken van het parkoers aan het afsluiten wegens stormweer. Ik beslis het parkoers te verlaten en naar Kessel-Lo en Leuven te lopen langs de steenweg. Kom zodoende P & L opnieuw tegen want wandel langs de abdij van Vlierbeek. Kan hen nog een stevige knuffel geven, hebben ze wel verdiend. Richting station nu waar vrijwel alle treinen zijn afgeschaft wegens het noodweer. Bedenk bij mezelf, alle nadeel heb zijn voordeel , ben heel vroeg thuis.
Gisteren de verkenning van onze eerste tocht 2019 gelopen vanuit Ottenburg. Wilfried heeft er werk van gemaakt en leuke nieuwe stroken toegevoegd waar zeker de 8 & 25 km hun profijt gaan mee doen. Ik heb alvast genoten. Plan A voor vandaag was een Euraudax in Lommel maar werken aan het spoor vanwege Infrabel hebben daar een stokje voor gestoken. De marathon van Tubize dan maar, op uithouding trainen in plaats van snelheid. We stappen met drie Vlamingen van de trein, waarvan twee een plannetje Google Maps mee hebben. De derde blijkt een ex-Ijsetripper te zijn maar ik vergeet zijn naam te vragen. Onze wegen gaan uiteen, we lopen verschillende afstanden.
Langs le stade Leburton volg ik een leuk riviertje. Het zwerk is grijs maar de treurwilgen vertonen al het eerste groen en vinkjes geven van katoen. Lijk geen goede benen te hebben vandaag, wordt ‘op slecht karakter’. Passeer de vijvers van Coeurcq en stap onder het spoor door voor een tarmac retourtje. Bij de lokale ‘balle pelote’ meteen een potige helling, ik kreun. Zakken door een akker dan tot een sociale woonwijk waarbij een dametje mij terug roept, ben te ver op een steenweg. Klimmen dan opnieuw langs ‘naakte’ platanen tot de eerste pauze, cafeetje na een uurtje toch wel tempo maken. Langs dezelfde woondozen van daarnet en dan een strookje steenweg. Dalen vervolgens in het weidse landschap langs akkers en woningen tot een strookje ‘wild’, het geurt er heerlijk naar daslook. Een brug loodst mij over een kanaal bij Oisquercq en dan volgt weer een potige tarmac klim. What goes up must come down, en ik zak naar Clabecq langs de steenweg die het Dutroux-paleis herbergt. Pijlen vind ik nog nauwelijks loop maar gewoon door tot het dorpscentrum en kan daar de volgende café rust vinden. Zwak deze tweede etappe.
Er komt nog heel wat steenweg aan te pas in de vallei van de Hain al probeert de parkoersbouwer groene extraatjes toe te voegen. Na de zoveelste pittige klim eindelijk bos en weiland. Ik loop samen met drie Luikenaars op een deel van het Adeps parkoers van morgen. Maretak is weelderig aanwezig. Wandel naar Braine-le-Chateau, inderdaad met zicht op kerk en kasteel tot de volgende rustpost, waar ik clubmaatje Ghislaine ontmoet. De tijd tikt weg, ik pauzeer er niet. Maak mijn tweede fout van de dag en dus ‘kier ne kier weere’. Volg de steenweg naar het dorpscentrum en de -kerk. Wat achterafjes en dan stevig klimmen tot een kerkhof. Draai om de muren heen met een prachtig uitzicht over de streek en daal dan een verdieping lager over een kasseitje. Straten en ‘sentiers’ wisselen nu voortdurend af, op en neer en nog een keer. Verdomd pittig ! Bij een hoek van 270° maak ik mijn derde fout van de dag, ben niet bij de les. Hoog in het landschap loop ik nu langs bosrand en akkers. Het zonnetje komt stilaan het grijze zwerk verblijden. Mag zakken naar Wauthier-Braine waar het even zoeken is naar de rustpost op het kerkplein. Vreemd, de Luikenaars die voor mij liepen komen een kwartier na mij aan. Het is wat met die bepijling vandaag, veel te ver uit elkaar en daardoor voor verwarring zorgend.
Ben nu over de helft en vertrek bij een stormwind langs een diepe ‘zoenk’ in een bosje, ik mag klimmen. Ga een lange lus lopen rondom een afvalberg waaruit gas wordt gewonnen. Wat paardenweiden en een brug over een autostrade, ga weer de combinatie van paden en straten op. Zit hoog in het landschap en zak dus door een villawijk naar de vallei van de Hain. Linea recta door de akkers nu voorbij de Seigneurie Deschamps en zijn hoeve met donjon. Prachtig ! Loop midden een mini carnavalstoet de voorlaatste rust binnen, mijn Luikenaars zijn nog maar eens fout en ik begrijp ze. Die bepijling hé ! Er komt een man binnen die een rondje gelopen heeft, discussie op zijn Waals. Ik knoop de commentaren in mijn oren, ben een slimme ezel.
Op pad dus, de volgende tarmac helling op en dan genieten van de Sentier des Fiefs in het groen. Kom op het beruchte punt uit en … loop perfect in de juiste richting ! Klimmen maar weer langs grasland en een kasseitje. Hoge bomen vangen veel wind en ik dus ook. Mag een eindje vlak lopen en daar ben ik niet boos om. De veldweg wordt holle weg, wordt golvende weg. De Luikenaars zitten mij weer op de hielen. Passeren een paar keer anti-tank restanten van 1939, die Koningshooikt met Wavre verbonden. Klimmen in een bosje, hoog in het landschap tot een oude hoeve en rusten bij Sint-Veroon. Nog een uurtje stappen voor de boeg.
Duik het Lembeekbos in met paasbloemen in de bloei, één van de mooiste stroken van het parkoers. Loop vervolgens langs weilanden en een diep ingesneden beek richting Clabecq. Nog wat achterafjes en hupsakee het kanaal over. Passeer de ter ziele gegane Forges en riviertje la Sennette. Ken hier de weg, loop niet terug naar koning voetbal maar naar zijn maatje ‘den ijzeren weg’. Dit was niet echt de leukste tocht van het jaar. Veel te dun gepijld, veel beton en toch behoorlijk potig. Ander en beter dus.
Het begint te regenen als wij op weg zijn naar Aarschot. Het is triestig weer als wij uit de auto stappen. Mijn maatjes beslissen er een summier tochtje van te maken. Het weerbericht sprak vanochtend over opklaringen na de noen en dus volhard ik in de planning, ga voor de marathon. Annie en Chris zijn voor mij weg, ik babbel nog wat na met kennissen uit Herentals. Vertrek in een miezerig weertje langs de Demer en duik dan prachtige Demerbroeken in. Mmm, denk niet dat ik dit strookje al ooit stapte. Drukke steenweg oversteken en dan stilaan klimmen in het glooiende landschap. Tarmacjes en onverhard lossen elkaar af. Opnieuw de steenweg over en door open veld richting Rillaar, gemarkeerd door zijn imposante kerk. Ben ruim een uur onderweg. Stop even bij A & C en loop door. Weer een waterpartijtje over en dan klimmen de Konijnenberg op. Hijgend genieten boven op het duin en dan richting Achter Schoonhoven tot het stemmige kerkje van Langdorp. Ben 11 kilometer ver en het loopt lekker. Beslis dan ook door te gaan zonder pauze. De Adeps training werpt zijn vruchten af. Stap de Demervallei in zonder de rivier te zien, strookje glad in het begin. Blijf in Achter Schoonhoven en de Binneweg kilometers lang gewoon rechtdoor lopen over onverhard langs wei- en hooilanden. Zodra de 20 km mij verlaat ben ik moederziel alleen. Het hemelse nat verdwijnt stilaan en ik loop te genieten met als enige compagnons enkele paarden in hun wei. Richting Testelt gaat de reis al ken ik deze strook eigenlijk niet. Finaal moet ik de spoorweg Aaarschot – Diest over en stap de bossen van Wolfsdonk in. Spar en rosse varens voeren er de boventoon. Klassiek nogal wat straten om onder de kerktoren van Wolfsdonk te pauzeren ‘chez Roger’. Kom er clubmaatje Chantal tegen, ook op de 42 km.
Al was het al een tijdje droog, als ik aan mijn retour begin wordt ik terug enkele minuutjes begoten. Het duurt een tijdje voor ik uit de behuizing ben, inclusief heen-en-weertje t.o.v. daarstraks. Sparrenbos dan met een kleurrijke ondergroei van mossen. Berk en heide zijn het zanderige vervolg rond de lokale windmolen. Ik stoom door naar den IJzeren Weg en loop er een tijdje parallel me. Het valt mij intussen op hoe lief de Pinguïns voor hun gasten zijn vandaag, er zitten nauwelijks hellingen in het parkoers. Nu komt er een pittige vanaf de Witte Weg. Ik sleur mij slingerend naar boven en blaas uit op een lange strook spar plateau. Finaal terug zakken naar de rustpost van Langdorp, heb nog ruim 14 km voor de boeg en loop noch steeds lekker.
Beetje verwarrend deze terugweg met vele splitsingen. Nochtans, als je netjes de parkoersbouwer volgt is er geen probleem. Maar een wandelaar kan zo verdomd betweterig en ijdel zijn, ik ken hier de weg ! Samen met een tweede wandelaar bereiken we veilig de Demer. Hé, weer een strook die ik zelden bewandelde. Onder een winderige natuur slinger ik heerlijk stroomopwaarts de rivier, genietend ! Bij de Hompelstraat de akkers in en even klimmen langs de Helleweg, duik naar de volgende vallei met de kerk van Rillaar als baken. De Kerkvoetweg stuurt ons de beemden in tot de rustpost. Ik stuur een mailtje naar Chris, tof tochie !
Groeten aan Erwin en Frans en op pad voor het laatste uurtje, ik verwacht vuurwerk. Langs de mooie lokale kerk en dan de Molenstraat op, zachtjes klimmen. Tot mijn verrassing vervolgens onverhard en vlak, wat zijn de Pinguïns braaf vandaag. Zachtjes klimmen dan langs weilanden tot een sparrenbos. Zit plots hoog in het landschap bij Leiberg. Stevig dalen door het statige bos met nog één geniepige knik om in Aarschot stad uit te komen. Ik volg nog even in dalende lijn maar loop niet terug naar Bekaf. Zet koers naar het Begijnhof en station, scheelt ‘em gauw een halfuur tot een uur eerder in Leuven. BNLW wacht op mij ! Ben heel tevreden over deze alternatieve tocht wegens het wegvallen van de rustpost in Everbeur. De nieuwe combinatie Aarschot – Rillaar – Langdorp – Wolfsdonk bood nieuwe stroken parkoers die zelden bewandeld worden. De afwezigen hadden ongelijk vandaag.
We spreken af om op de noen in Giesbaarge. Chris moet in de namiddag werken en Annieken en ik gaan een toertje wandelen in Borsbeke. Niet evident om daar te geraken want De Koers heeft voorrang. Om 13:00 steken we van wal voor zo’n 23 km. Gaan eerst de grote lus lopen en houden de lokale 6 km als reserve afhankelijk van hoe Chris het er van af brengt met zijn opdracht. We stappen samen de spoorweg over bij station Herzele en gaan de heuvel op naar Ressegem. Duiken dan de akkers in met kieviten in dolle scheervluchten, de eersten die ik zie dit jaar. Konijntje dribbelt stilaan van mij weg, logisch toch. Ik hou ze een tijdje in het vizier tot wat straten en ben ze dan plots kwijt. Loop opnieuw akkers in en daal vervolgens huisjes kijken, geen Anny meer te zien ! Ik passeer een bosje, zie wandelaars van links aansluiten, hier klopt iets niet. Na een uur stappen belt mijn maatje mij op, waar ik blijf ? Ik begin te begrijpen dat ik niet op weg ben naar rustpost Aaigem maar naar de startzaal ! We spreken af dat elk zijn eigen ding doet. Ik baal als een stekker ! Later zal blijken dat ik een heen-en-terug fout gelezen heb.
Drankje in de startzaal en ik vertrek voor de lokale lus van ruim 6 km. Klimmetje langs de lokale voetbalhelden en dan de akkers in met mooie vergezichten. Drentel over en weer langs velden en bosjes. Vind een doorsteek die mij toelaat een drietal kilometer twee keer te lopen, inclusief een klimmende holle weg in het Rot van Sint-Lievens-Houtem. Bij het beeld van De Romein koers ik dan naar de straten van Borsbeke met merkwaardige verkeersremmers : een boompje, een haag en … en zitbankje ! Gekker kan je het niet bedenken !
Ik wacht op mijn maatjes in de startzaal en pik er clubmaatjes Christine & Noël op, is altijd dollen. Was eigenlijk een stevige baaldag, maar met toch ook een paar positieve nootjes. Chris is als een handige Harry door Ninove geflitst en is netjes rond 17:00 in de startzaal. Ik passer mijn avond in Giesbaarge en dezer dagen mag de Geuteling er niet ontbreken, stevige kost geserveerd als dessert door onze cheffin.
Ik heb deze week getwijfeld, Raymond en Jeroen meteen achter elkaar, kan ik dat wel aan. Ben zo makkelijk door de opdracht van Raymond geraakt dat ik zaterdagavond overtuigd ben, ik ga naar Jeroen. De treinuren zijn wat ongelukkig, samen met Nadia en een man uit Mons zijn we een uur te vroeg in startlocatie De Dam, een prachtige fitness & cafetaria van recente signatuur. Polleken en Jeroen verwelkomen ons hartelijk. Ik lees op mijn gemakje de gazet. Zie tot mijn verbazing Diane & Rudy, Chantal en wandelmaatje uit Bornem binnen drippelen. Verder veel volk dat er gisteren ook bij was natuurlijk. Gaan met 60 wandelaars op pad. Het tempo is netjes en gelijkmatig. Wat huisjes kijken tot een drukke steenweg en dan … de meersen in. Hagemeersen lees ik op een bord. Tarmacje tussen hoge rietkragen door, moerassig gebied. Nestel mij in het midden van de groep, lekker in de cadans al zit er geen extra versnelling in de benen. We zwerven richting E17 en grondgebied Zele. Strookje akkers en weilanden en dan weer de meersen in nu Durme genoemd, rivier waaraan deze tocht opgedragen wordt zo blijkt. Is een verdomd mooi en zonnig landschap over nu grotendeels onverhard. Ik doe hier en daar een ‘klappeke’, loop meestal toch op mijn eentje te genieten. Uiteindelijk gaan we weg van het water en dwarsen hooiland. Passeren een mooie Sint-Jozefkapel met houten beeld en stappen naar gehucht Sint-Anna Waasmunster en zijn prachtige witgekalkte kapel. De rustpost na 11 km bestaat uit twee kleine volkscafeetjes. Ik posteer mij in mijn eentje op een heerlijk zonnig terrasje.
Na de pauze gaat het feest gewoon door. Strookje steenweg om weer bij de Durme te geraken en hupsakee de grasdijken op. Laag water overigens, de Schelde-getijden komen tot hier. Brede rietkragen dus en vettig aangeslibde oevers , pareltjes in het stralende zonlicht. We stappen vervolgens langs enkele plassen waarvan een medewandelaar weet dat ze ontstaan zijn door zandwinningen voor de aanleg van de E17. Bij de grootste hebben we onze tweede pauze, een wagenrust met koekje. De laatste etappe voert ons tussen de waters door en vervolgens langs nog winterse populieren mee met de Durme naar Lokeren centrum. We delen de paden met vele fietsers en wandelaars maar dat verloopt hoffelijk. Euraudaxers zijn attent bij zulke situaties. Merken in de meersen de eerste ooievaar van het jaar op, foeragerend op natte grond. Stappen vervolgens langs het statige marktplein van Lokeren met meerdere mooie gebouwen en stoppen nog eens één kilometer voor de finish. Tijd voor een borrelke en de uitreiking van meerdere schelpen. In de sporthal heb ik nog de tijd voor een Omer en reis met Nadia terug naar Brussel, al val ik onderweg in slaap. Bedankt André, Jeroen en het hele team voor deze prachtige wandeltocht, een raszuivere promotie voor het Euraudax stappen.
Nadia wordt mijn reisgezel vanaf de metro in Brussel-Centraal. Ze weet te vertellen dat we een stads-Euraudax gaan wandelen vandaag. Ik ben nieuwsgierig, stap sowieso in mijn ‘pays natal’. Cafeetje l’ Arrosoir is te klein, ik doe een terrasje tot de start. We starten voorbij de eerste GB ooit in België meer dan 50 jaar geleden en vervolgens door de vallei van de Woluwebeek. Parken Senty & Ten Reuken tot de koperen, nu leegstaande, building van de Royale Belge. Avenue de la Fauconnerie en dan naar de groene luiken van l’Archiduc, kom een paar keer tot op 200 meter van het ouderlijk huis ! We duiken naar het Reigersbos, stappen langs trappen tot de stelplaats van de STIB bij DELTA. Lopen aanvankelijk langs de univ. tot nieuwbouw Chirec, ziekenhuis en winkelcentrum tegelijk. Vervolgens de Waverse Steenweg op, voorbij de oude kazernes van leger en gendarmerie tot ‘la Chasse’, een winkelcentrum uit vervlogen tijden en onze eerste rustpost in een verweerd café. Wat is dit voor mij allemaal nostalgie ! Puur genieten dus.
Na de pauze een beetje minder bekend terrein, door Etterbeekse bewoning naar de prachtige kerk Saint-Antoine en de Pont du Germoir. Duiken dan langs de typische bewoning van deze omgeving naar de vijvers van Elsene en Place Flagey, het vroegere NIR ofte de BRT. Op zaterdag is er een exotisch voedingsmarktje en we lopen er even door. Gaan dan straten lopen richting Saint-Boniface, het gemeentehuis van Elsene en de rand van Matongé Een korte passage door een winkelcentrum dompelt ons helemaal onder in de Congolese cultuur. We passeren de Porte de Namur en zetten koers naar de Koninklijke Protestante kapel van Leopold I. Toch wel leuk dat Raymond regelmatig historische uitleg geeft bij de plaatsen waar we voorbij komen, zelfs als echte Brusselaar leer ik vandaag veel bij. Lucia vraagt een extra pauze aan bij de klok van de Kunstberg, wil het manneke van 13:00 zien tevoorschijn komen. We stappen daarna verder boven Brussel-Centraal naar het Warandepark, tussen parlement en koning. Even pauze, drankje van Antoine en zijn team.
We vervolgen richting station Luxemburg waar Armeniërs een stille optocht houden en doorkruisen de gebouwen van de EEG. Passeren ook het metrostation Maalbeek en stappen bij het Ambiorixplein langs een prachtige woning geïnspireerd door architect Horta. Wandelen naar het Jubelpark dat we bereiken bij een moskee. Lopen onder de bogen door en koersen door een winkelcentrum en vervolgens stille straten, de veertig wandelaars lopen stilaan in groepjes, worden moe. Ik positioneer in groep twee, waar ik best tevreden mee ben. We stappen door de Fransciskanesserenhof naar de Tervuursesteenweg en het park van Woluwe. Lekker flaneren langs waterpartijen maar ook wel golvende paden. De oude spoorbaan op dan, lekker vlak tot de Waverse steenweg en de finish. Met Nadia reis ik terug naar Brussel – Stad, denkelijk zijn wij morgen bij Jeroen in Lokeren weer gezellen. Pure nostalgie vandaag en dat doet deugd.
Makkelijk reisje vandaag al is het een kombinatie van trein en bus. Steek al om 08:42 van wal in de Torfbroeklaan te Berg. Het Torfbroek dus, een eerste wild bosje met een dun speklaagje op de paden. Het heeft nog gevroren vannacht maar de dooi treedt meteen in onder een weldadig zonnetje. Bos wordt weiland, boven onze hoofden de statige grijze vogels die zich zachtjes laten uitglijden tot Brussels Airport. Door het Listerveld zetten wij koers naar Nederokkkerzeel. Vettige bosstrookjes wisselen steeds weer af met akkers en soms een streepje beton. Vier kilometer op de teller, te vroeg om een pauze te nemen en ik loop door. Een betonnen fietspad loodst ons het dorp uit en het Silsombos tegemoet. Natte omgeving en soms is het wel ploeteren. Komen bij de Zwarte Madam, merkwaardige naam voor een nattige zone. Heerlijk wandelen overigens toch wel echt naast de vlonders en door halfopen natuurlijk landschap. Het bos wordt vervangen door een graspad langs een diepliggende, snel vliedende en glasheldere beek. Prachtige etappe zo ver. Nu komt er beton aan te pas, gewoon landelijk en ‘rechten doore’, met een gracht aan weerskanten de weg. Bij een kasseitje gaan de grootste afstanden hun eigen gang. Nog enkele grasgroene veldwegels en ik kom aan bij het Park van Relst en mijn eerste pauze na zowat 11km wandelplezier.
Ben hier compleet onbekend en ga er ook nog eens een lus maken. Ga dus een blanco veldje op mijn wandelkaart opvullen vandaag. Passeer een bizarre kerk met toren op een zijkant en stap dan over een betonnen fietspad tot een drukke steenweg. Vogelzang noemt de overkant en dat verdient zijn naam vandaag. Onze gevederde vriendjes geven van katoen terwijl ik langs de villa’s loop ‘linea recta’. Spechten doen hun best, tok, tok, is hier iemand thuis ? Laat de bebouwing achter mij en loop het Weisetterbos in. Heerlijk flaneren tussen beuk met her en der een beetje spar. Zoals altijd in deze regio mag het waterloopje niet ontbreken. Ga dan de dijk op van de Leuvense vaart. Futen dobberen nonchalant op het water. Ik deel het pad met vele fietsers. Passeer een jachthaventje en het sas. Een eindje verder duik ik opnieuw de landelijke wegels in die mij zullen afzetten bij het terrasje in Relst.
Wordt bij mijn retour naar Nederokkerzeel verrast door een fris briesje dat dwars over de open akkers jaagt. Is nog steeds lekker lenteweer voor midden februari uiteraard. Loop langs een bosrand rechtuit met aan de rechterhand een leuk meanderend helder beekje. Bij de lokale golfterreinen gaat het linksom een tijdje tarmac lopen en huisjes kijken. Even een lekkere spekpauze en dan weer beton langs een kasteel met de kerk waar we naartoe moeten als vergezicht. Krijgen nog een lekker ommetje cadeau. Aanvankelijk graspad en vervolgens de blubber en vlonders waar je deze keer best niet naast loopt. Pik een aantal Ijsetrippers op en blijf dus langer dan gepland ‘hangen’ bij de laatste rust.
Tempo maken dus maar over de laatste 6,8 km. Een strookje akker, palletten als hulpmiddel in het natte bos. Passeer een waterkasteel grondgebied Erps-Kwerps en duik dan de weidse vlakke akkers in. Gewoon een halfuurtje met z’n allen stappen met uitzicht op kerktorens en de controle van de luchthaven. De Witloofstappers verwennen ons nog met een jeneverke en deze mooie tocht zit er op. Ik ben op tijd voor de geplande bus … die zijn kat stuurt. Weg trein dus in Haacht en 55 minuten zonnebaden op een verlaten perron. Bof maakt mij niks uit, twee leuke en zonnige tochten gelopen dit weekend. De knietjes doen wat moeilijk door de snelheid van uitvoering. Komt wel goed met denkelijk twee keer Euraudax volgend weekend bij Raymond ‘cravatte’ en Jeroen.
Midden de week verander ik mijn planning, ga voor het onbekende op zaterdag. Moet vanuit Leuven naar Gent-Sint-Pieters om in de Dampuurte te geraken. Nadia (Bxl) is mij voor maar ik raak haar spoor bijster. Loop een zonnige N70 af tot de startlocatie van het Heilig-Kruis in Sint-Amandsberg, leuke zaal naast moderne kerk. Nog meer bekenden hier met o.m. Steven (Malinois), Kristel en Jeroen (was het nu D’ermonde of Aalst ?), Polleke natuurlijk en Ronny (Torhoet), om er maar enkelen te noemen. Met 82 wandelaars starten we aan deze eersteling, een heus succes. Gaan voor drie maal acht kilometer en een beetje.
Al ben ik dan een snelle starter, ik trap meteen op mijn adem en ben niet de enige. Lijkt eerder op 6,5 dan 6 die eerste straten. Weet niet goed wat ik van mijn conditioneel peil moet denken en beslis Ronny als leidraad te gebruiken. Zolang ik bij hem kan blijven in het midden van de groep zit het snor. Midden de stratenloop even langs een parkje met vijver, Westveld. Ik vind mijn ritme en loop vrolijk mee door de zonnige dag. We hebben een voorloper die zowat 50 meter vooruit loopt en aandachtige baankapiteins in de stille straten. Beton lopen ja, maar ik merk dat we van kasteel tot kasteel wandelen, ben bij de les. Stilaan ook onverhard langs wilgenlaantjes en een bidplaats, het wordt leuker. Passeren een eerder sobere kerk en een statig stadhuis met park en duiken de ‘meersen’ lees akkers in. Komen bij een grote plas uit, het Damvalleimeer en de eerste rustpost in een sportcentrum. Mmm, ben benieuwd naar het vervolg terwijl ik een zonnig terrasje doe, op 16 februari nota bene !
Na een pauze van 40 minuten rondden we nog een strook van het meer en duiken opnieuw de meersen in. Een strook tot letterlijk op de draad versleten vlonders trekt het wandelgild op een lint. Vooraan wordt er niet gewacht, ik vecht mij terug in de eerste groep, leuk dat ik dit kan. Even pauze in de Meerestraat grondgebied Laarne en dan voorbij een paardenmelkerij de blubber in. Weer op een lint en weer vecht ik mij terug bij de hoofdmacht door puur natuur, een nat gebied dat ik ken van Postiljon. Ik hou nu eenmaal van blubber ! Over een hakselpad dan en aan de babbel met Nadia. De hoofdmacht houdt halt, de kloven tussen de stappers worden te groot. Wel een parel van een etappe deze tweede. Paar straten en tweede pauze ‘chez pol’, drankje en koekje, even de spiertjes laten rusten. Ben echt goed bezig tot nog toe, wat biedt de derde ronde ?
Ga aan de babbel met Lucia & Steven en zak wat weg in de groep. Wandel intussen langs een mooie oude Schelde-arm met brede rietkraag en nauwelijks water. Onverhard bij de Vrouwewegel en zijn geknotte wilgen, ik ruk nog eens op in de groep, bewust als test. Raak aan de babbel met iemand uit het Heuvelland, toch wel mijn lievelingsstreek dankzij een zekere G.W. Begin moe te worden maar doe nog een ruk voorwaarts in een villawijk. Ronny is nog steeds mijn mikpunt. We eindigen de tocht door het mooie parkbos van de Rozebroeken. Ik slenter vervolgens naar het station. Ben tevreden, dit was een leuke tocht, geen topper maar gewoon goed. Is voor herhaling vatbaar.
Mijn planning voor dit weekend lag vast. Zaterdag kort tochtje in Evergem en zondag sinds lang nog eens een 50km in Elingen, maandag rustdag. Helaas de weer- en werkgoden tonen zich van hun slechtste kant en boycotten mij. Den ouwe is en blijft flexibel en wijzigt de planning naar zaterdag Ssenderlo, zondag rustdag en maandag werken i.p.v. woensdag. Beetje vervelende reis vanochtend want in Diest is de bus net weg als de trein uit Leuven er aankomt. Uurtje wachten dus net als dorpsgenoot Luc. De snoodaard probeert mij bij de kerk van Tessenderlo de verkeerde kant op te sturen maar ik heb terreinkennis en zijn plannetje mislukt dus.
We gaan elk apart op pad voor een tien-tien-tien tocht zoals het hier altijd is. In de eerste kilometers en bij een wind als een zotte fluit, villaatjes kijken. Dan duiken we het bronsgroen eikenhout in. Spar wordt al eens afgelost door frêle jonge berk. Het is zonnig en dus geven de vinkjes van katoen. Wandelen door een strookje van chalets naar de volgende sparrenzone. Komen zodoende in de verspreide bebouwing van Schoot uit. Net dan schut Ons Heer een eerste keer zijn pamper uit, het duurt gelukkig maar een paar minuutjes. De tarmac van Zavelberg loodst de wandelaars naar de uitkijktoren bij Ter Scoete. Zijn nu echt wel in domein Gerhagen, waar ik onder de deskundige begeleiding van Mamma Jeanneke mijn revalidatie liep na mijn open hart operatie in 2003. We gaan met z’n allen zwerven door de bossen. Passeren een ondergroei van rosse varens, stappen rond een weiland en krijgen nog een strookje berk cadeau. Bij de Peerdenposterij verlaten we het groen en gaan enkele tarmac laantjes lopen. Aan één kant van de weg is de puiten opvang reeds aan de gang. Bij een OLV Grot opnieuw het bos in, ik weet de rustpost ’t Schoolhuis nu echt wel dichtbij. Kan er een eerste keer bijpraten met Linda & Charles.
Tweede etappe dan, langs de huizen van Schoterheide terug naar het sparrenbos. Aan de overkant van een drukke steenweg ruil ik Limburg in voor Vlaams-Brabant en zelfs even Antwerpen. Wandel op grondgebied Everbeur en dus even Veerle. Aanvankelijk lange rechte paden, vervolgens de eerste vennen en stroken geel pijpenstrootje en donkere heide. Krijg een prachtig uitzicht op de abdij van Averbode en keer dan weer door de bossen de Merode. Her en der wordt er geplagd om heide terug tot zijn recht te laten komen. Stap langs de Bierhoeve en maak dan een ruime, zanderige omzwerving rond het grootse ven van dit biotoop. Wordt daarbij getrakteerd op een pittig buitje. Deert niet, dit is echt wel heerlijk wandelen. De steenweg over en terug in de bossen van Gerhagen, Limburg dus. Een nog ruime omzwerving tussen sparren door en een tweede en laatste pauze in ’t Schoolhuis. Opnieuw met Linda & Charles overigens.
De laatste etappe loop ik met Luc. Aanvankelijk dwars door de sparrenbossen met redelijk wat ‘kap’ richting Jagershuis en visvijver. De parkoersmeester doet ons een prachtig stuk heide en een dicht begroeit ven cadeau. Steenweg over in Schoot en dan de ‘bocages’ in. Meestal onverhard wandelen langs vele weilanden en een strookje jong bos. Luc heeft een stevig tempo en ik moet aanpassen, wat mij lekker lukt. Uitlopen door enkele straten dan en met een fikse regenbui als uitsmijter. Vanbuiten zijn we dus nat, nu nog vanbinnen. We reizen samen terug tot Diest. Luc neemt de bus naar Leuven ik de trein, al wonen we nauwelijks een kilometer van elkaar. Ieder zijn ding.
Was eens te meer een leuke tocht vandaag bij fatsoenlijk weer. Plan voor volgende week twee dertigers in Linkhout en Berg, als de wandelgoden mij gunstig gezind zijn.
Het contrast met gisteren kan niet groter, ik kan uitslapen, hoef maar een uurtje te reizen en het is een stralende ochtend. Startlocatie Saint-Julien is nauwelijks 200 meter verwijderd van metrostation Delta. Ik zie het meteen, ander parkoers dan vorig jaar. Geen park van Woluwe maar meer richting Bosvoorde, mon village de jeunesse. Het kriebelt ! Broodje ‘thon’ eten en op pad. Stap onder een griet van een zon de Boulevard des Invalides af tot de woonhokjes van wijlen Etrimmo. Heb die nog weten bouwen toen ik kind was. Verslik mij even in de bepijling door de lage zon en het mijmeren in jeugdsentiment. Naar Place Pinoy gaat de reis. Hier werd vroeger balle pelote (kaatsen) gespeeld, nu huist er een belangrijke klant van mijn twee laatste werkgevers. Kom bij de Vorstlaan uit na twee kilometer huisjes kijken. De 5 km gaat de parken van het Woluwedal in, de anderen klimmen stilletjes door straten naar de lokale witte wijk. Hier verwijderde ik ooit pijlen voor de Ijsetrippers tot mijn vingers stokstijf stonden van vrieskou en nattigheid, was mijn eerste ervaring als pijlenmannetje ! Na 3,9 km bereik ik de toenmalige rustpost van mijn club en kan langs de kasseitjes van de Blankendelleweg het Zoniënwoud in. Ben aangenaam verrast, er ligt nog veel sneeuw. Had onderweg ook al wat gladde partijtjes overwonnen.
Schitterend gezicht meteen, de witte ondergrond overgoten door stralende zonneschijn. Draai van het kasseitje weg een helling op en mag verder door half bevroren, half modder, een pad improvisatie van onze gastheer, net als vorig jaar. Het bruine blad van frêle jonge berk oogt rossig in het prachtige zonlicht. Ik laat mijn tempo een beetje zakken, wil puur genieten en ontstressen van de druk van het zijn. Zowaar een betonbaantje in dalende lijn en dan het prachtige Varensvoetpad, één van de mooiste slingerende holle wegen van het woud. Een specht timmert zijn noenmaal bij elkaar, vinken zingen hun hoogste lied, zalig ! Bij een ster van wegen kiest onze gastheer voor de Tamboerdreef, heb 7,9 kilometer in de kuiten. Dra volgt het Bunzingenvoetpad, weer zo’n beauty slingerend langs een beekje goed gevuld met smeltwater. Even pauze langs de vlakke Mezendreef. De 15 kilometer gaat naar rechts richting Bosvoorde, de 20 kilometer naar links richting kapel van Welriekende. Uiteraard volgt de Kapeldreef en de Berenweg, heerlijk golvend op en neer door het schitterend winters landschap. Hier ben ik meer dan ooit thuis ! Ik stap richting Groenendaal maar reik zo ver niet, kier ne kier were langs het tarmacje van de Graaf van Vlaanderen. Daal dan het Heidebloemvoetpad af en weet dat ik bij de Bezemhoek uitkom. Coin du Balais 12,8 kilomètre lees ik op het bord. Heuveltje op, heuveltje af, nog steeds in bos tot de heerlijke straatjes van le Vieux Boitsfort. Kom bij het Bosvoordse boswachtershuis uit en zet koers naar Le Repos du Chasseur, mij bekend als Charles Albert.
Einde van het bosparkoers meteen en vanaf het watervalletje flaneren door het Park Tenreuken en zijn grote vijver, ben op enkele honderden meters van het ouderlijk huis. Steek de Vorstlaan over en klim naar de naoorlogse sociale woonwijken van Floréal (gele luiken) en Archiducs (groene luiken). Passeer daarbij de school waar ik in het frans en onder de leiding van een Westvlaamse non mijn kleuterklassen doorliep. In de kerk had de uitvaartdienst van mijn grootvader plaats. Allemaal emoties. Het grote leegstaande gebouw van de Place des Archiducs wordt gerenoveerd … in het rood ! Kan in mijn ogen niet, moet historisch groen zijn ! Trapkes af nu, terug naar Etrimmo en Les Pêcheries, de vijver van het Reigersbos. Trappekes op tot metrostation Beaulieu, mijn opdracht zit er op. Schitterende en sentimentele tocht die ik zeker en vast volgend jaar opnieuw loop. En toen … was er Elingen, wie weet ?
Het regent als ik opsta, twijfels, heb eigenlijk geen zin in wandelen maar ook niet in thuis blijven, weet niet wat ik wil. Vertrek dus toch maar richting station. Mijn bankkaart weigert dienst, heb gelukkig voldoende cash op zak om mijn treinticket naar Gent te betalen. Uiltje vangen op de warme NMBS en snel naar bus 55 want heb slechts 6 minuten van de geplande 9. Veertig minuten later sta ik in Ertvelde, moet naar Assenede zo’n 1,7 km verder. Google Maps maakt er een zootje van maar ik ben goed voorbereid. In de druilerige ochtend stap ik vlot naar De Zeppelin, onze moderne startzaal vandaag.
Inschrijven en op pad voor 18,5 km in een voor mij volslagen onbekende omgeving. Strookje drukke steenweg onder het goedkeurend oog van ‘mijnheer de polies’ en dan de akkers in. Graspaden langs een beek, blijkt hier Ter Looveren te noemen. Uitzicht heb ik op een grasgroene terril en de eerste bedrijven van Zelzate. Even genieten van een jong beukenbos en vervolgens onder de A11 door en er parallel mee lopen. Door KMO-zone Heideveld dan en terug de desolate akkers in. Betonpad om Zelzate binnen te lopen bij de Kattemolen. Stratenloop tenslotte tot de rustpost, Anneken en Ides zijn al op de terugweg.
De regenjas gaat meer aan dan uit, het is een trieste dag. Stap nu richting zeekanaal en mag er een coaster van DFDS boordevol containers bewonderen. De slagregen verprutst mijn tweede etappe. Wandel op de grens der Lage Landen over een fietspad en vervolgens een prachtige dreef door weer andere akkers. Afwisseling van betonpaden en onverhard tot dezelfde rustpost van daarstraks tenslotte. Tiny & Danny zijn er ook, al lang niet meer gezien. Terug naar af nu. Drukke steenweg vervolgt door stille straat met nogal wat kasseitjes. Opnieuw de A11-tunnel en dan over een fietspad ellenlang parallel deze snelweg met zicht op de Meetjeslandse akkers. Kom randje Ertvelde uit en stap naar het Marktplein. Moet er 50 minuten wachten op een overvolle bus. Het is op geen enkel moment gestopt met ‘zabberen’. Tja, er zijn zo van die dagen …
De weersvoorspellingen zijn bar en boos Martin, maar toch wil ik die Kurtiaanse 32 km lopen. De vraagtekens staan in Chris zijn ogen vooral nadat hij mij om 08:00 moet wakker bellen. Het is miezerig als we naar de startlocatie lopen, 450 meter ver, er zijn haast meer helpers dan wandelaars in de zaal. Annieken is al op pad, moet kunnen ‘driebbelen’, haar eigen ding doen. We vertrekken rustig langs de Karmelieten en de Dender. De eerste klim loodst ons langs het ’buitenverblijf’ van mijn maatjes, de volkstuintjes van Giesbaarge. Blubberen zullen we vandaag en de eerste glijpartijen worden ons deel richting Onkerzele en dwars door de akkers. Zakken dan naar de plassen van De Gavers, een mix van ploeteren en meer verhard. Afsluiten dan door een wijk van recente signatuur en een eerste keer stoppen in het wandelbefaamde schooltje van Onkerzele. Helpers zijn het met ons eens, het is erg stil vandaag.
Klimmen naar de dorpskerk nu, schuifelend natuurlijk, dan het weidse golvende achterland van Giesbaarge in met een afwisseling van verhard en onverhard, eens te meer. Voorbij natuurcentrum Helix even beton klimmen om puur natuur op te zoeken. Vettig, haast onbegaanbaar strookje langs een wilgenrij en dan de klim van de Bosberg aanvatten …in het bos inderdaad. We hebben het allebei lastig, nemen af en toe een pauze en bereiken de staminee bij de top voor een eerste wandelaarsdrankje. Chris nog steeds met vraagtekens maar de lokale lus lopen we wel. Langs de rode mast en verderop zakken in het landschap met prachtig zei het nevelig vergezicht. Tijdje beton lopen aan de Galmaardse kant en dan stevig klimmen door een modderig bos, slieren van boom tot boom. Even betonpauze en dan ‘le moment suprème’, we waren door ons konijntje verwittigd. Een pad kan je de volgende helling niet noemen. Gewoon door God zijnen akker naar de top, blub,blubber,blubberst. Verdomme dit vergt krachten. We laten Marij & Willy achter ons. Zijn blij de camping te bereiken en ons te kunnen laten uitbollen tot de tweede pauze op de Bosberg.
Voorzichtig zakken dan dwars door het Raspaillebos. Helaas neemt de regen gestaag toe. De linea recta door het open veld onderaf Onkerzele en de klim van de Stuivenberg zijn een marteling. Den Ouden Berg rond en naar het Koetshuis, voor Chris is het welletjes geweest. Annieken blijkt intussen het volledige parkoers af te triepelen, ik wil niet onderdoen. Met Chris beklim ik een eindje van de fietsmuur, zak dan naar het Heilig Hart en verlaat hem bij de volgende splitsing. Heb even spijt bij een paar potige stukjes maar vind mijn adem weer op een vlak en modderig stuk langs een watertje. Nog even wat trappen overwinnen en we zakken terug in het landschap. Blijkbaar vond Kurt het ook voldoende want hij loodst ons door vlak weiland. Een paar enkelhoge modderstroken worden ons niet onthouden. Ludo Kloek vat het ‘oep zen Aantwaarps’ als volgt samen : we konden kiezen tussen modder, slijk en drek – wij kozen vandaag voor allen drie’ ! Nog wat op en neertjes langs achterafjes en dan dwars door de bebouwing en het OCMW tot een oude vleugel van het ziekenhuis. Bij het aanschouwen van een prachtig oud Giesbaargs orgel kunnen we genieten een jenevertje.
Hupsakee de Dender over, klimmen langs de kasseitjes van de Visstraat, Manneken Pis gedag zeggen, en opnieuw de heuvel af tot de Zakkaai. Ik ben echt wel moe maar tevreden. Dit was nog eens een echte tocht van de ‘Modderstappers’. Moeder Annie geeft bij thuiskomst haar instructies. Het wasmachien doet overuren. Mijn twee chef-koks zorgen voor een heerlijk avondmaal. Ik wordt te Giesbaarge in de watten gelegd …
Het treinperron in Oostkamp is een bouwwerf, het is zoeken voor de reizigers om een uitgang te vinden. Dwars door een laagje blubber komen we er uit. De route naar de startlocatie van Vredeseilanden ken ik uit het hoofd. De opstelling in de zaal is een beetje anders dan vorige jaren. Ik pik snel op en ga op pad. Traditiegetrouw door het centrum. Ik sla de gratis koffie met suikerwafel over en loop langs een woonerf de gemeente uit. Even oppassen voor een beetje glad pad en dan gaat de 32 zijn eigen gang. Ik weet, voorbij een hoeve met rode luiken wachten prachtige dreven. Beetje nattig en vettig maar heerlijk wandelgebied. Stratenloop vervolgens, randje E40 en terug naar het centrum. Eindje steenweg volgen en opnieuw het onverharde in mits een miezerig zwerk. Opnieuw leuk wandelen langs dreven en een kasteelpark, ’t Roodhoofd. Inderdaad zelfs de gevels van de hoeves hebben een speciale kleur die mij aan menie doen denken. Beton linea recta achterom het kasteel en dan over betonpaadjes door recente wijken tot de kleine rustpost, ik heb er een kleine 10 kilometer opzitten, zit lekker in het tempo.
Mijn maatjes komen achterop, ik heb geen idee van wat en hoe. Loop opnieuw de bebouwing uit langs 1x en ga genieten van dreven en halfopen landschap. De zon laat zich zowaar even zien. Beetje verhard maar dra een heerlijk biotoop met zelfs wat vennetjes erbij. Er ligt warempel nog sneeuw. Sluit deze etappe af met een strookje langs de N50 en massaal veel bekenden in de rustpost. Kan onder andere eindelijk aan de babbel geraken met Rita De Stercke en haar team. Beneluxwandelen en onze verwerking van reportages boeken er winst bij, waarvoor mijn dank. Ik blijf zo lang hangen dat mijn Giesbaargse maatjes mij inhalen, samen met clubmaatjes Cecile & Luc.
We blijven zo min of meer samen nu, ik kort mijn ambities in. Konijntje dartelt als gewoonlijk van ons weg als we vervolgen langs een beek. De dreven van Kampveld komen uitgebreid aan bod, deze tocht ligt mij ! Grotendeels natuur dus, soms met een weelderiger ondergroei van bramen, soms ook halfopen terrein. Laatste pauze in de kleine kantine. Slechts 2,6 kilometer meer tot de finish, het vernoemen niet waard. Genieten van een drankje en hupsakee naar Giesbaarge, morgen wacht andere koek.
Wegens succes hernieuwt, om 08:00 neem ik de trein naar Ottignies. Moet er 55 minuten wachten in een heel stil station en desolate buurt op bus 19. Merkwaardig, ik betaal meer voor 20 minuten TEC dan voor 40 minuten NMBS. Ways Pavillon daar moet ik zijn, ben de enige wandelaar op de bus. Les saucisses braden al lekker en het is berendruk in het lokaal schooltje. Deze tocht is geliefd en dat is terecht, weet ik van vorig jaar nog. Vertrek langs dezelfde steenweg als vorig jaar. 15 & 20 kilometer meteen alleen op pad, laverend tussen wild geparkeerde auto’s door. Zelfde parkoers als vorig jaar ? Zou jammer zijn maar eigenlijk deert het mij niet, was toen een topper. Gadou tot boven de enkels ook maar nu is het vrieskoud droog, een staalblauwe hemel en een ‘griet’ van een zon. Afslag langs een kerkhof met oude smeedijzeren gedenkingen en dan over een kasseitje de akkers in. Ik speel regelmatig haasje-over met een vlot stappend dametje. Zij is sneller in de vlakke delen, ik klim beter. Ze gunt me geen blik of woord waardig en na zo’n anderhalf uur en mijn ingelaste drankpauze verliezen we elkaar uit het oog. Terug naar de tocht zelf dan. Een heen-en-weertje door de akkers rondom een expresweg en dan hupsakee onverhard de bolle akkers in. Vervolg over een dalend tarmacje tot Le Golf De l’Empereur, in heraanleg, en wegdraaien door een fraai laantje langs riviertje La Cala. Gek, ik ken het parkoers uit het hoofd al liep ik het nog maar één keer. Klimmen langs een holle weg in een beukenbos en komen uit bij een eenzaam huis met prachtig uitzicht op een diepliggende vallei. Bos wordt weiland en meidoorn haag, hier hou ik mijn drankpauze. Er volgt een afdaling door een holle weg die dit jaar een makkie is net als de richel boven de moerassige Cala met dank aan de Vriezeman. Brugje over het waterloopje en tarmac klimmen langs enkele huizen. Wordt onverhard tot hoog in de akkers. Weer zakken dan over een brede holle weg tot Bousval en la Dyle Romane. Hé, anders dan vorig jaar ! Ook mijn dametje die ik weer inhaalde kijkt verbaast. In het dorp pikken we de 10 km op en de 15 km gaat de Ravel op, weg dametje. Ik weet het, wordt weer klimmen door het dorp en dan het bos in. Drukte natuurlijk want met de 10 km en daar is nogal wat piepjong volk bij. Adeps slaat aan bij jonge gezinnen, wat je minder ziet bij de Fédés. Hoog in het landschap heerlijk genieten van de bosrand en dan langs de Sentier de Warichet stilaan dalen naar het volgende beekje. In de vallei lekker mee slingeren met het snel vliedende water en dan weer bergje op tot een landbouwplateau. Ik weet, nog één kleine helling te gaan. Maar eerst het plateau dus met dun laagje modder dankzij het weldadig zonnetje. Stukje steenweg met platanen in hun blootje en vettig kasseitje, bol liggend en brokkelig terug naar La Dyle Romane. Stoeterij en stemmig dorpskerkje liggen er zij aan zij. Even op de klok kijken, haal de bus van 14:00. Heb in Ottignies exact twee minuten van bus tot trein … ik red het, had mijn looproute vanmorgen goed voorbereid. Op één kilometer na zelfde parkoers als vorig jaar en toch sta ik hier volgend jaar weer, is puur genieten !
Wordt in station Leuven vanochtend aangesproken door een dametje van WSP, of ik de weg ken in Namen. Ja dus en ze reist met mij mee over Ottignies. Blijkt een praatvaar te zijn en ik hoef dus een uur lang niets te zeggen. De Spitants zijn zo vriendelijk pijltjes te hangen vanaf het Naamse station tot ‘salle de départ l’Arsenal’, klasse toch ! Prachtige ruime startzaal overigens met zijn vele houten balken. Le scanage werkt niet naar behoren en is schrijf dus manueel in. Ben in Denée verwittigd door een medewerkster van de club dat de tocht pittig is en dit is nu echt de reden waarom ik hier ben. Helaas, heb een slechte dag, ademhaling en benen voelen loom aan, wordt op slecht karakter. Vertrek na Jacqueline & Luc voor een eerste korte en vlakke etappe langs Samber & Maas met tussendoor wat kasseitjes van de nog slapende Naamse binnenstad. Naar La Plante gaat de reis, wereldberoemd bij de wandelaars.
Het echte werk kan beginnen. Pittig klimmen, aanvankelijk over tarmac maar dan de Tienne Maquet op, ‘gadou et cailloux’ er lijkt geen einde aan te komen. Hijgend en puffend, met het zweet dat van mijn verdoemenis loopt raak ik uiteindelijk boven. Gelukkig pauze nu, heerlijk vlak lopen door het beukenbos. Op en neer vervolgens, vals plat van tarmac en bosstrookjes, lekker. Duiken naar Malonne dan waar ik Jacqueline & Luc oppik voor een stevige tarmac klim naar de rustpost, mij onbekend. Het is er drukkend, ik pauzeer buiten, mijn versmalde zuurstofpijpen verteren de ijle lucht niet. Luc haakt af, beetje ziekjes, Martin komt aan. Ik vertrek op de lus van de 30 km die als ‘glissant’ wordt aangegeven.
Zak af dwars door de scholengemeenschap van Malonne naar de vallei van de Samber. De parkoersmeester ontbind dan zijn duivels. Meerdere keren op en neer midden schaarse bebouwing. Finaal het beukenbos in, trapsgewijs naar het hoogste punt van de omgeving. Net zoals daarstraks pauzeren over een ruime vlakke bosafstand. Een watertoren lijkt op een uit de kluiten gewassen champignon. Jacqueline blijkt plots achter mij te lopen, foutje gemaakt van meerdere kilometer. We zoeken onze weg door de schaarse pijlen. Ik moet mijn maatje laten gaan, heb kuitkrampen en dus dringend nood aan magnesium. Moeilijke dag dus. Daal behoedzaam af door een ‘cailloux’ pad tussen spar met een ondergroei van bruinbladige jonge berk. Zicht op de betonfabriek aan de Samber en dan steeds weer op en neer tussen de bewoning, zware tocht hoor. Plots sta ik voor een muur. Vettig pad, enkele centimeter ‘gadou’ en alleen maar bramen aan weerskanten. Hoe red ik dit ? Met kloppend hart meter voor meter vorderen door het ruige struikgewas … ik haal het ! Dit is toch wel op het randje voor een wandeltocht ! Kom uit bij de afdaling naar Malonne van daarstraks. Martin haalt mij in en we klimmen samen de 22 % naar de rustpost.
Beslissen de laatste 9 km samen te lopen. Het wordt een rustig maar vettig parkoers door bos en veld tot de Naamse Citadelle. Even kusjes uitwisselen met treinvrienden uit het Waasland en dan in een intussen miezerige avond stilaan afzakken naar de Samber en de finish. Martin moet een aantal keren op mij wachten, ik heb een slechte dag met krampen in kuiten en knieën. Samen een borreltje drinken, Maatjes IJsetrippers en Dirk begroeten. Hop naar het station en een vlotte reis terug naar Leuven. Deze tocht was echt mooi en even pittig als Denée in december. Ik had het zwaar maar ben echt wel tevreden.
Het is al erg druk als wij rond 08:00 in Pamel aankomen, de Heidetochten lijken er een succesnummer van te maken vandaag. Na weer een massa Nieuwjaarswensen gaan we op pad voor 34 kilometer, het mag al eens iets meer zijn ! Stappen in een omvangrijke groep over een landbouwplateau richting Ninove en Meerbeke. Voorbij een kasteeltje de eerste pauze in een bomvolle De Linde. Zijn een uurtje onderweg. Het duurt even voor we op de lokale lus de bebouwing uit zijn maar toch volgen dra golvende akkers met stilaan vergaande gele mosterd. Krijgen een mooi uitzicht over Ninove en verder cadeau al is de dag grijs en grauw, gelukkig droog. Tweede pauze in Meerbeke na ruim 11 km.
Gaan er nu vandoor langs kerkhof en Hemelrijk terug de akkers tegemoet. Onverhard en beton wisselen elkaar af als we langs de Varenberg richting Neigem wandelen. Een kasteel in twee verschillende stijlen ligt verscholen achter bomen en struiken aan de overkant van een beekje. De rustpost net voorbij de kerk is ons welbekend, trappekes op. Ook hier hebben we een lokale lus voor de boeg. Ze voert ons door een groene vallei en aan de overkant van een drukke steenweg opnieuw de golvende akkers in. Het stemmige kerk van Lieferinge, dat we bereiken lang een kasseitje, vormt ons keerpunt. Terug naar Neigem dus, haast linea recta over een smal tarmacje. Het begint stillekes te worden in de rustpost.
Het roze konijntje dartelt zoals altijd voor ons uit. Veldwegeltjes loodsen ons voorbij de kapel van Bevingen en dan begint het serieuze werk. Langs breed uitgemeten trappen stevig klimmen in het Neigembos. Ik loop naast het houtwerk want de lengte van de treden vloekt met mijn pas. Nog wat verder klimmen door het beukenbos en dan pittig dalen tot de eerste huizen van Meerbeke. Een kerkwegel brengt ons terug op de gewenste hoogte en een laatste maal De Linde. Hebben nog 7 kilometer voor de boeg.
Een paar kerkwegels en dan opnieuw de akkers in. Helaas ook een lange strook huisjes kijken tot de Postkoetsweg. Le moment suprême van deze tocht. Pittig stijgende holle weg met her en der wat vlonders. Op de top even naar adem happen en dan langs weilanden stilaan zakken langs de Ninofweg tot inderdaad … de Ninoofse Steenweg. Gewoon naar de finish nu, met toch nog een prachtig zicht op de molen van Zeppos. Heerlijk verbroederen in de drukke zaal met onder meer de Brugsche Globetrotters en zowaar Martin uit het verre De Pin. Tja zo kom je aan bijna 2200 deelnemers, een heus succes op de hoed van de Heidetochten. Eén persoon heb ik gemist vandaag en dat weet ie zelf wel. Volgende keer dan maar …
Mijn matekes dagen op in Leuven om kwart voor tien. De Madame van Garmin stuurde hen een compleet verkeerde richting uit. Is niet de eerste keer dat ik het verhaal hoor voor mijn thuisadres, er zit een fout van zeker 30 km in het programma ! Maar niet getreurd, we reizen af naar Herselt (Blauberg) voor onze eerste tocht van het weekend. Heb in een goed gevulde startzaal mijn werk met het uitwisselen van Nieuwjaarswensen. Na dat voor mij verschrikkelijke jaar 2018 zit ik terug goed in mijn wandelfamilie. Dat doet deugd.
We houden het vandaag rustig met 19,1 kilometer. De mannen volgen triepelend Rooskapje van op afstand richting bossen van Hertberg. Krijgen afwisselend bosgrond en tarmac onder de voeten geschoven. Lopen vervolgens een meer open strook met weilanden tot de bebouwing van Bergom. Pauze na ruim 7 kilometer onder de kerktoren naar goede gewoonte. Ook hier berendruk en aardig wat vrouwtjes ‘tegen mijn gilée trekken’. Drankje en weer op pad richting de Grote Neet en kasteel de Merode. Aan de overkant van de drukke steenweg duiken wij bij de brandweerkazerne de Kwarekken in. Heerlijke bospaden met opvallend veel rosse varens. Wandelen vervolgens door de Beeltjes-dreef richting immense kasteel dat volgens mij dienst doet als gemeentehuis voor Westerlo. Tunneltje onderdoor en koers zetten naar de Grote Markt. Steken de Nete over bij sluis Het Trammeke en koersen puur natuur langs onder meer de Hoge Dreef terug naar Bergom. Het is er al iets rustiger. Ik merk dat de IJsetrippers goed vertegenwoordigd zijn tot de Voorzitter en zijn Monster toe.
De laatste loodjes dan voor vandaag. Opnieuw de bossen in natuurlijk, nu wat verder van Mie Maan. Even een vettig strookje en vervolgens langs chalets oud en nieuw, typisch voor de streek. Wandelen langs Klein Hees opnieuw de akkers en weilanden tegemoet. De kerk van Blauberg verschijnt aan de einder, deze aangename opdracht zit er op. De terugkeer naar Geraardsbergen verloopt moeizaam. Het is één uur aanschuiven op de Brusselse ring nabij Jette wegens een kettingbotsing. We verliezen er ons humeur niet bij, morgen is weer wandeldag.
Tradities zijn er om in ere gehouden te worden. Neem dan ook al om 06:36 de trein van Leuven naar de Koekenstad. Halfuurtje wachten en dan hupsakee richting Roosendaal. Naar goede gewoonte is Patje Kloek mijn gezel tot in Essen. Handig, hoef ik geen woord te zeggen (hi,hi). Hij rent vanaf Belgische bodem naar Nispen, ik stap vanaf het Ollandse station een ruime 4 km tot het Thor Honk. Maar daarbij dezelfde fout als vorig jaar, ezel die ik ben. Will begroet mij als gewoonlijk en waarschuwt dat er wat meer beton in het parkoers zit als andere jaren. It be so !
Het eerste lusje is net geen 10 km. Begint aangenaam met een lange dreef door bosdomein Visdonk. Langs de rand van Roosendaal dan. Aan de linkerhand statige villa’s, rechts weilanden van melkvee bedrijven. Krampenloop noemt de gracht die we volgen. Draaien de akkers in langs schapen, paarden en een kippenboerderij. Fietspad of zandpad, de keuze is vrij. Maak mij zorgen, zie zeker één kilometer ver geen enkele aanwijzing meer. Iedereen loopt door en dus doe ik dat ook maar. Blijkt de juiste keuze te zijn. Kom in Rucphen uit bij camping Vreugdehof. De pijlen zijn schaars en ik ben plots alleen. Bij een vijfhoek weet ik het niet meer. Wacht op andere wandelaars en we kiezen voor verwijspunt 48 van RWB wat een correcte gok blijkt te zijn. Lange rechte wegen zijn ons deel, tarmac onder een miezerige tot natte hemel. Brr, voel mij niet in mijn sas. Eindigen doen we met een strookje bos. Opvallend hoeveel stormschade hier te bekijken valt. Een laatste betonpaadje, opnieuw die te schaarse bepijling. Ik haal verhaal bij Will, ben dit van Thor niet gewend.
Danyell uitwuiven en weer op pad voor 8,5 km. De andere kant uit langs de Nispense- en Visdonkseweg. Aanvankelijk weer veel tarmac en haast geen markeringen. Een bosstrookje en heerlijke zanderige dreven, zeer bekend terrein. Bij punt 09 markeringen in twee richtingen. Ik volg wat ik gewend ben, dreven tot een boerderij en dat is correct. Heerlijke bosstrook tot een ven dat nog steeds slechts voor 2/3 met water gevuld is. De nu toch wel ruime oever is ingepalmd door rode mossen. Gelig pijpenstrootje in de volgende bosstrook en dan laveren lang paardenweiden. Linea recta tarmac zal mij afzetten bij een natuur kerkhof, opschriften onder jonge boompjes. Bij de Hertendreef raak ik het spoor bijster, U weet intussen waarom. Heb terreinkennis en stap langs de volkstuintjes naar de finish.
Heb ruim de tijd voor een wandelaarsdrankje en wandel terug naar het station, de juiste weg volgend deze keer. De korte lus was mooier dan de lange. Zelf al jaren bepijler zijnde heb ik echter grote vraagtekens bij de route markeringen, ondanks de geschreven routebeschrijving. Zo ken ik Thor niet. Morgen begint een nieuwe episode in mijn leven. Krijg een vast contract bij Straumann NV na ongeveer één jaar interim. Ga 4/5 aan de slag, never on Monday. Eindelijk terug wat mentale en financiële stabiliteit na het debacle van de laatste jaren. Ben nog twee-en-een-half jaar van mijn pensioen.
Kunnen pas om 10:00 door omstandigheden in Ollomont vertrekken, maken er dan ook een ‘grasse matinée van’. Komen rond de middag in Holsbeek aan. Het is er berendruk, we plannen een rustige 12 km die er bijna 14 blijken te zijn. Op pad dus naar Kortrijk-Dutsel. Wat straten lopen en dan een eerste prachtige holle weg beklimmen met een opvolging van jonge beuk in grasland, mijn maatjes kreunen. Ook ik voel mijn dijen branden, nagenieten van Denée gisteren. Door het Chartreuzenbos nu, golvend maar rustig en duikend naar de vallei van Dutsel. Wat straten lopen en we duiken verder Het Koningsbroek in, samen met Rosa & Bruno. Lekker zwerven door nat maar goed begaanbaar gebied. De eerste etappe was echt wel de moeite waard. Uiteraard vele bekenden hier, vooral voor mij eigenlijk, van Kortenberg over Hoboken Polder tot Puurs, om geen namen te noemen.
Het retourtje begint vlak en gunt ons dan weer holle weg tot op een landbouwplateau met zijn gele mosterd. Een holle weg voert nog hoger tot de befaamde Speelberg en zijn nu erg mistige vergezichten. Even vlak en dan de bossen in waar bruin en geel beukenblad toch wel voor kleur zorgen. Lekker wandelen dit ! Finaal duiken we dus terug naar Holsbeek vanuit het Charteuzenbos naar een nog steeds overvolle zaal, goed gevuld met IJsetrippers tot mijn genoegen. Mijn maatjes brengen mij naar de Stoese van Leive waarvoor mijn dank. Morgen Beneluxwandelen weer op niveau brengen.
