Maandag ontploft een bom op het werk. Een wijziging in SAP stuurt onze order verwerking volledig de mist in. Maar ik heb Linda voor dinsdag ‘quality time’ beloofd, laat mij deze keer niet verwurmen, neem een snipperdagje. De start is ronduit desastreus. Trein 10 minuten te laat in Hemiksem, weg verbinding naar Herentals in Berchem. Halfuur later nog een trein, helaas ook al afgeschaft wegens defecte locomotief. Bruggeling Xavier zit mee op de Turnhouter. Hij laat zich afhalen in Tielen, onze meerkost bedraagt € 4,40, dank U NMBS. Voorzitter Jules is de Kempense goedheid zelve, brengt ons naar de startzaal in Lichtaart. Kunnen lekker een dertiger lopen verdeelt over 10 en 20 km.
De Pastoor Dergentlaan voert ons meteen het dorp uit en de bossen in. Koningsbos, Duivelskuil, Viertjens, wij lopen te genieten van zand en bronsgroen eikenhout. Bij Boshof en zijn geurend koolzaad in bloei verlaten we grappig genoeg het bos en kiezen voor de weidse open ruimte. De kaarsrechte, zanderige Papendijk ligt er goed begaanbaar bij. Ik heb zin in tempo, ‘brace’ Linda volgt gezwind. Bij Stompenberg wat geurende kippenstallen, we rondden vervolgens de Weyenberg langs een wijk in aanbouw. Bij de Sint-Rochusstraat weten we de pauze vlakbij. Waren 1:50 onderweg voor 10 goed bemeten kilometer wandelgenot.
Na het soepje een korte babbel met Jo & Marie-Louise en we kunnen weer op pad langs Kattenhagen. Lekker in de bossen hossen opnieuw. Aanvankelijk zand & spar, later over een kronkelend fietspad waar wij vandaag als wandelaar de Goden zijn. Even een pittiger, onverhard strookje en we lopen het bos uit bij de gehuchten Hoebenschot en Achterlee. Verderop kunnen we pauzeren in De Serre, bij een groenteboer. Goed bezette post maar toch niet echt druk.
Gaan weer op pad langs Eindeke, in Achterlee. Jef van Balen wordt onze gezel op weg naar de Zwarte Vijver. Gezellig keuvelend over de actualiteit stappen we langs de Diestweg en randen van maïs naar de spoorbaan richting Turnhout. Ten Horst, Cawinkel, ze glijden aan ons voorbij tot de tweede pauze in De Serre. Jef laat ons voorgaan, ‘Mieke Pap’ achterna. We duiken opnieuw de stille sparrenbossen in, voorbij het Hofke van Bayot en zijn verhaal. De Pompoenen houden het venijn voor de staart en sturen ons naar de Witte Bergen, pittig in de omgeving van de Floréal. Dan voert een fietspad ons naar de watertoren. Villaatjes kijken tot de finish en de onvermijdelijke Duvel. Linda uit Nijlen is zowaar present, ter voorbereiding van manslief pensioen ? Ook Jerome daagt nog eens op, alweer heel lang geleden. Wij nemen afscheid van gastheer Jules en de kompanen voor een bus … die 10 minuten te laat is ! Redden het deze keer wel tot de geplande treinritten. Hebben genoten van onze ‘quality day’.
Vandaag staan we vroeg op, Lindake wil perse een 35 km lopen in Heverlee. Auto, trein en bus zetten ons haast naadloos af bij het Heilig Hart nog voor 08:30. Indrukwekkend, de brede gangen van het oude klooster, een doolhof gelijk. Na de simpele koffie en de simpele pistolet gaan we op pad door een prachtige dreef tot een oud kerkhof van de vroegere bewoners van de site. Jan en gezellen sturen ons door het park van missiehuis De Jacht naar de Naamsesteenweg. We ruilen hem vrijwel onmiddellijk in voor het Meerdaalwoud. Heerlijk genieten is het van die prachtige beukendreven. De langere afstanden worden ‘verwend’ met een keienpad naar Vaalbeek. In open terrein mogen we daarna zachtjes klimmen naar de Chardonnay van Meerdael en even verder een paar prachtige holle wegen tot de jeugd van OHL. Rustpost Don Bosco is nu niet ver meer. De broederkes bakken er een heerlijke BBQ, helaas niet voor de wandelaars. Wij kunnen wel verpozen in een ruime, rustige zaal, trappekes op.
Er wacht een stevige lus van ruim 9 km. Een holle weg zet ons een verdieping lager af bij de spoorbaan die Leuven met Waver verbindt. Even wat straten tot de Zoete Waters en het Spaanse Dak. Heuveltje over in het bos en dan wat kassei door een muggenbosje. We stappen richting Sint-Joris-Weert. Anders dan we verwacht hadden terug naar de spoorbaan en aan zijn overkant die onvolprezen Doode Bemde in. Over de Dijle en dan langs het knuppelpad, zo hoort het. Koers zetten naar het verbouwde Kasteel van Neerijse, en de hoeve waar paarden ‘ouden van dagen’ hun laatste jaren slijten. Rechtsaf zoeken we de Ijse op wiens prachtige biotoop we mogen volgen tot net voor zijn monding in de Dijle. Dan gaan we verder nog steeds over onverhard langs een gracht in het jonge groen. We delen het pad met heel wat mountainbikers met manieren. Verloopt allemaal vlotjes. Langs een zonnebloemenveld en dwars door een weiland bereiken we de Dijle, die we volgen tot aan de rand van Korbeek (Dijle uiteraard). Het kasseitje op dan richting spoorbaan en klimmen tot de rustpost. Hebben genoten van een prachtige, makkelijke lus.
Komt Annieken binnen vallen. De schat heeft een stevige brace mee voor Linda’s gekneusde pols. Hij zal de volgende dagen zijn degelijkheid bewijzen. Dank U, Sweetie ! De hinde huppelt voor ons uit uiteraard ! We moeten even wijkjes lopen tot het prachtige stemmige dorpskerkje van Sint-Anna. Voetweg 41 voert ons dan naar die prachtige beukendreven die deze uitloper van Zoniën zo waardevol maakt. Tunneltje onder de snelweg door, we stappen verder in dezelfde schoonheid met zijn prachtige zwammen. Woudlucht wordt onze laatste, zeer klassieke pauze. We nemen er de tijd voor een babbel met Kareltje, Kempenzoon. Hebben nog 9 km voor de boeg, ik ben er een beetje bang voor. Ben toch wel een beetje moe de laatste tijd.
Staan snel bij kasteel Arenberg, fotogeniek in het zonlicht, en zo denken Willy & Marij, Tiny & Dany en vele anderen er ook over. We lopen merkwaardig genoeg niet door zijn park maar naar links richting campussen van de KUL. Serrebouw en stallen, voor de langere afstanden zone 200 ook. Even een strookje landdijk bij het Egenhovenbos en dan terug door de industrie. Bij Alma 3 wandelen we terug door het groen langs een gracht en vele sportterreinen. De omzwerving loodst ons door het Arenberg landgoed van Sportkot tot een steenweg. Trappekes op naar het station van Heverlee, dan achterafjes tot de finish. We nemen de tijd voor een paar Duvelkes. Reizen op een drafje terug naar Heimisse. Het was een mooie tocht Jan, met veel variatie zoals wij het graag hebben. Alleen de stadslus, daar hadden we meer van verwacht – zat de wielerwedstrijd in de weg ?
Linda blijft tegenwoordig graag dicht bij huis. Daarom ook zetten wij ons karretje na het kappersbezoek af op de Rupelbrug in Boom. Het is erg hoog water als we richting Klein-Willebroekse dijk lopen. Zijn beducht voor de wielerterroristen. Linda kreunt nog steeds onder de aanrijding van intussen alweer drie weken geleden. Voorbij de sluis en de tank pikken we de eerste wandelpijlen op. Ze loodsen ons langs de Rupel in oostelijke richting en dan benedendijks naar de Biezenweiden. Verwachten we niet veel bekenden tijdens deze veeleer lokale tocht, we hebben het deerlijk mis. Nauwelijks een paar honderden meter in de natuur krijgen we al meteen het gezelschap van Denise & Patrick. Gezellig taterend banen we ons een weg door de balsemien richting Hazenwinkel. Mogen na een strookje steenweg gaan inschrijven in een prachtig chalet aan het water.
Na de koffie willen we eerst het kleine lusje van 6,5 km volledig lopen, kwestie van dicht in de buurt van de beoogde 30 km te komen. Stappen naar het 750 m punt van de roeibaan en dan door paadjes met knisperend en geurend populierenblad. Een strook stille steenweg en dan wacht het Broek De Naeyer. Over graspaden banen we ons een weg door het weelderige groen tot de rietvelden onderdijks de Rupel. Keren op onze stappen terug naar de startlocatie zoals eerder deze ochtend. We komen er Herman tegen, die al een hele omzwerving gemaakt blijkt te hebben door wegenwerken tussen Mechelen & Heindonk. Hij is er zowaar moe van !
We vertrekken voor de grotere lus richting aankomst van de roeibaan, langs de kant van de fitness piste. Komen een stukje op onze stappen terug langs het water om dan het prachtige Blaasveldse Broek in te duiken. Flaneren langs zijn vele plassen over grint- en onverharde paadjes tot een blokhut die ik niet kende en Linda wel. Kunnen er zowaar terrassen op vaste banken in het gras. Hebben een ruime lus van 7,3 km voor de boeg. Nog meer van dat fraais richting ’t Fonteyntje. We stappen het domein uit, ruilen het in voor lommerrijke dreven tussen maïs en weilanden in de omgeving van Kleine Heide. De zon is inmiddels van de partij en het is dus aangenaam wandelen. Na wat bebouwing komen de dreven terug aan bod ,alsmede verderop het meer beboste. Kunnen een laatste keer bij de blokhut pauzeren. Komen Annie & Chris, in deze volgorde aangelopen. Dat vieren we met een Duvelke !
Nemen afscheid van onze maatjes die de lus nog voor de boeg hebben. Zijn hen achteraf dankbaar voor de mooie foto die ze van ons beiden maakten. We wandelen langs grote plassen richting moerassig gebied. Schorrestap Jos en zijn eega worden onze gezellen. Zwerven vanaf de aankomstzone van de roeibaan door het domein tot de finish. Kunnen er nog heerlijk terrassen in de zon, het lijkt wel bij een Alpenmeer. Deze keer nemen we de ‘hondenpiste’ richting haven van Klein-Willebroek en even verder de Rupelbrug waar onze trouwe kameraad wacht. Rijden goedgemutst terug naar Heimisse, wat blijft Klein-Brabant toch een heerlijk wandelgebied !
Wegens succes herhaalt. Ons tweede bezoek aan de Witloofstappers dit jaar. Vanaf Mechelen reist Rik (Bornem) met ons mee. We zijn net op tijd voor de bus aan Haacht station en de vriendelijke chauffeur wijst ons de juiste afstaphalte aan. Ruime sporthal, prima voorzieningen in natjes en droogjes, duidelijke parkoerstekeningen met uitleg. Hier draagt men de gasten een warm hart toe ! De 36 km behelst ondermeer twee opeenvolgende 9km. Ik merk een verkorting op, Linda’s kwetsuur ter wille, beslissen doen we onderweg wel.
Een paar straatjes om op te warmen en dan volgt al een eerste graspad door het maïs. Anders dan gisteren wurmt de zon zich reeds door de hoge nevels, het wordt een prachtige dag. Opvallend veel spinnen- en stofraggen in hagen en groen, de herfst doet duidelijk haar intrede, zei het dan als ‘été Indien’. Opvallend hoe alle wegels hier een naam hebben. Klarenbemt loodst ons langs een gracht richting Claermansweideweg, letterlijk te nemen tussen bosrand en paardenweiden. Een eerste bosje zet ons af in Kampelaar en zijn centrale rustpost na 5,4km. Veel IJsetrippers hier waaronder een huppelend konijntje. Blijkt Nathalie te zijn, niet mee op buitenlandse uitstap wegens werkverplichtingen. Ze straalt, heeft haar zinnen gezet op nog eens een langere afstand, nu ‘de oude’ er niet bij is. Grappend met Den Tast stappen we even samen, ze heeft een ruime lus voorsprong. We lopen het halfopen, intussen zonnig terrein op van de Lauterwegel. Dra mogen we het Steentjesbos in. Is dezer dagen een gevaarlijk avontuur want eikels ploffen er voortdurend rakelings langs je ‘verdoemenis’, het lijkt wel machinevuur. We komen er ongeschonden doorheen. Aan afstand inkorten denkt Linda al lang niet meer. We lopen achter Tast zijn IML-clubje aan langs patattenvelden naar een strookje steenweg. Aan de overkant Kobesbos en een strook maïs. Bij het naambord Berg wat kasseitjes, we zijn in Vlaams-Brabant. Heidevoetweg, Kattemansbos en Frijselveldweg, allemaal leuke paadjes die ons terug naar Het Laerehof in Kampelaar voeren. De teller staat al op 15 km.
We komen er Chris (Heidetochten) tegen, even later ook zijn Annieken, nat bezweet en in fuchsia voor de verandering. Zij wandelen of lopen terug richting aankomst, wij hebben onze tweede etappe van negen kilometer voor de boeg. Eerst wat keren en draaien rond de kasseitjes van Hoogheide. Dan in lange rechte lijn onverhard langs de bosrand en een diepliggende heldere beek. Een slingerend tarmacje loodst ons vervolgens voorbij het centrum van Kampenhout. Ik herken de omgeving van eerder dit jaar. De parkoersmeester doet ons een heerlijke omzwerving door het Hellebos cadeau, te beginnen met dat lekkere natte Hellestraatje. Langs de bosrand keren we terug richting dorp. Grote grijze vogels strekken de poten, hunkerend naar begane grond. Een laatste zanderige veldweg, de Rusthuiswegel, we kunnen pauzeren in een moderne zaal met uitzicht op kerk en prachtige oude villa met glazen patio.
Bij het uitlopen van de gemeente maakt een oudere man een foto van ons. Komt op zijn Facebook pagina onder de titel ‘wandelaars in mijn straat’. Grappig ! Langs de ‘hokjes’ in opbouw van de eerstvolgende veldweg zetten we koers naar de voetbalvelden van SK Kampelaar. Er net achter begint het Rotbos, nattig en mooi. Voorbij de ezels van Kampenhoeve halfopen langs de Hasseltbemde en dan terug het Rotbos in. Nog wat maïs en we zijn voor de derde en laatste keer te gast in het nog steeds goed beklante Laerehof. Hebben nog ruim 7 km te goed.
Aanvankelijk nogal wat straten, eerst in aanleg dan echt wel tarmac. Voetweg 94 in Boortmeerbeek is een hele brede onverharde boulevard tussen twee muren van maïs. Na een prachtige oude hoeve met gracht volgt het Liesbethbos. Meteen een mooie finale waar we Brusselaar Stefan, krijger van vele oorlogen, tegenkomen. Op een sukkeldrafje vandaag want het was gisteren ‘fête de la bière à Bruxelles’ ! De Haakweg loodst ons langs een laatste beek terug naar de menselijke aanwezigheid. Onze Duvelkes smaken we samen met Hobohem en werkmaatje Ronald. Met een meer dan tevreden gevoel keren we terug naar Heimisse. De Witloofstappers zijn echt wel onze ontdekking van het jaar, met dank aan Ronald. Jonge vereniging sluit meteen aan bij de top … beter kan ik het niet verwoorden.
Ik heb eigenlijk niet zo veel zin in wandelen. De werkplek lijkt steeds meer op een oorlogsgebied. Voornamelijk de leidinggevenden voeren een heuse guerrilla met elkaar. Het begint zo zijn weerslag te hebben op het voetvolk, ook al zijn deze het meest volwassen. Ik hou er ook rekening mee dat Linda’s arm nog absoluut niet genezen is. We kiezen finaal toch voor Oostham, slechts één trein- en busrit te gaan. Een nieuw traject voor ons.
De aangekondigde 24 km blijken er slechts 20 te zijn vanuit het Kristoffelheem. We passen er zoals altijd een mouw aan, gaan voor onze eigen invulling. Bij grijs, mistig weer steken we de drukke steenweg over en stappen door ‘Slagveld’ richting eerste sparrenbos. Open plekken zijn begroeit met metershoge maïs. Komen ons aller Herman tegen die na een paar kilometer al aan zijn eerste pauze toe is. Bij de eerste splitsing volgen we de 15 km, wat ons een extraatje van 3 km oplevert tot de rustpost. Stappen daarvoor over stille tarmacjes door het halfopen terrein, veel weiland, tot Olmen en De Zwaluwen VV. Via Hamsehoeven gaat het naar Hoef Sport, een typische voetbalkantine ‘in the middle of nowhere’.
De 8 km lange lus van de 20 km loodst ons het gehucht uit over de tarmacjes van Heidehuizen. Bosjes, weilanden, maïs en berken langs de kant van de weg. Ze voeren ons naar een bosstrook met zanderige paden, weg van een motorcross circuit. Verderop terug halfopen terrein, wat chalets ook. Blijken in Gerhees te zijn waar we prachtige laantjes lopen terug naar het brommend lawaai van Hondapark. Maximum toegelaten 96 db lees ik op het bord. We keren het de rug toe, een laatste rechte tarmac volgend tot de rustpost.
Linda is attent, heeft net als ik het raakpunt van heen- en terugweg gemerkt. Net 5 km lang, die kortere lus, weet ze te vertellen met een tik op de klok. Ze heeft een mindere dag en ik vind het ook best, die extra 5 km i.p.v. 8. Na afloop nog een laatste pauze gezellig keuvelend met Kareltje, we hebben nog een klein uurtje te gaan. Door een zee van maïs gaat het richting bossen van ‘Vuvuzela’. Het sparrengebied ligt er woest bij, het is steeds opletten niet te struikelen over luchtwortels en andere uitsteeksels. Wel heel mooi, deze wat wilde omgeving. Komen terug bij de steenweg uit en de finishlijn. Hebben net de tijd voor onze twee Duvelkes. Bij de bushalte zit Herman, die vanmorgen over Leopoldsburg reisde. Ik ga mee over Geel, zegt ie zonder verpinken. Hij geeft onderweg zijn ogen goed de kost, heeft weer wat bijgeleerd vandaag. Vanaf Lier moet de trein een ommetje maken wegens een defecte locomotief in Boechout. We hebben ruim 20 minuten vertraging in Berchem. Wij kunnen er ons niet druk om maken, niks hoeft alles mag …
Er wordt prachtig weer voorspeld, ik permitteer mij warempel een dagje vakantie.
Xavier zit mee op de boemeltrein richting Aarschot. Een vijftal wandelaars stappen af in Begijnendijk en volgen in gespreide slagorde de blauwe inschrijf markeringen. In de vrij goed beklante startzaal ondermeer onze clubmaatjes Roger en Rentenier.
Net als vorig jaar kunnen we een korte en een langere lus wandelen. Beginnen met de 8 km, die zowat de omgekeerde opdracht is van vorig jaar. Langs de Veldstraat dus richting spoorbaan en waar mogelijk meteen langs bos en wei, een vriendelijk paard zijn knuffel gevend. Aan de overkant van de drukke spoorweg door het park van een kasteeltje en zelfs over het erf van een woning, langs de moestuin. Kunnen vervolgens genieten van het heerlijke stille groen tot station Booischot waar Robert (Zichem) en gezellen een eerste drankpauze inlassen. Zwerven door de uitlopers van de Schavotstraat tot een drukke steenweg. Aan de overkant ligt Recreabos Bieheide. Heerlijk flaneren langs een gracht met de kleur van koffie verkeerd. Bij joelende kleuters zijn we terug in het dorp. Onze eerste aangename verkenning zit er op. Tijd voor een soepje en een boterham met kop.
Korte babbel met Jefke en we gaan weer op pad. Ook al de omgekeerde route van vorig jaar. Passeren een paar prachtige plassen en gaan dan variëren langs tarmac, betonwegels maar ook het mooie Papendel met zijn fluo-groene mossen. Balenbergstraat, aha, wereldberoemd bij wielerminnend Vlaanderen. Zacht klimmen we naar de befaamde zanderige piste. Even verder nog wat pittiger door het bos langs een watertoren. Leo ‘Mieke Pap’ stieft voorbij. We zakken terug een verdieping lager om in Baal dorp van onze tweede pauze te genieten.
Lezen dat het parkoers van de extra lus voor de 28 km is aangepast wegens de weersomstandigheden van de afgelopen dagen. Hebben wij alle begrip voor, al zullen we er eigenlijk nauwelijks iets van merken. Door wijk Rozendal gaat het naar Schaluin en vrij snel sparrenbossen met een ondergroei van varens en bramen. Beetje ruw terrein, hindernissenpiste, die vooral Linda met de nodige omzichtigheid doorworsteld. Stappen langs gemeentelijke visvijvers naar de Rechte straat en wat verder terug Schaluin. Vanaf de steenweg krijgen we nog een mooi extraatje cadeau langs de vijver van de Heidevissers en vervolgens snelle paadjes door een sparrenbos. Varens hebben er al een opvallend bruine kleur. Wat villa’s, we stappen dwars door Baal centrum tot de rustpost, waar het al opvallend stil is.
Na de lafenis stuurt de Vijfvijversweg (voetweg 65) ons kronkelend door het landschap. Uiteraard veel groen, droog en nat, ook wel wat tarmac. De Remerstraat herbergt kasten van villa’s, Keerbergen is niet zo gek ver weg. Een keienpad langs weilanden en bosjes zet ons af bij camping De Meren, die zijn naam niet gestolen heeft. Afsluiten doen we met een laatste zwerftocht door de Bieheide. De donkere kerktoren komt in zicht … den Duvel wordt gedegusteerd. Vrolijk wandelen wij terug naar de trein en staan een ruim uur later voor de kookpotten. Mooi werk toch weer van de Langdorpers, we hadden niet anders verwacht !
Zaterdag bouwt Linda nog een rustdagje in voor de gekneusde arm. Ik trek onder leiding van parkoersmeester Wilfried op verkenning voor onze septembertocht vanuit Huldenberg. Met Roland verdeel ik de opdracht van het pijltjes aanbrengen netjes in twee. Stel met genoegen vast dat Wilfried tussen Huldenberg, Loonbeek en Neerijse terug voldoende jeugdige ondeugd in de opdracht brengt. En nu maar hopen op een lekker weertje ‘l’été Indien’ waardig op 27 september aanstaande.
De laatste zondag van augustus staat natuurlijk buurgemeente Schelle op ons programma. 50 km vindt Linda wat veel, maar voor 35 km is ze te vinden, de arm vakkundig in een draagverband verpakt. De eerste rustpost van de langere afstanden is in de Hemiksemse Oude Boekerij, enkele honderden meter van ons echtelijk dak. Wordt uiteraard onze startplaats zo rond 08:00. Kunnen er meteen heel wat wandelvrienden verwelkomen tot zelfs Cathy en Hans uit het verre Deinze toe. En of wij dit leuk vinden ! Misten we de eerste 8 km langs Zinkval en Cleydaelbos, we gaan mee op stap met de grote jongens en meisjes voor een etappe van ruim 9 km richting Hoboken. Hoort bij onze favorieten in de omgeving. De parkoersmeester loodst ons voorbeeldig, langs een doorgang die wij afgesloten waanden, tot het park en kasteel Klaverblad. Dan volgt een deel van de prachtige dreef richting zigeunerkamp. Even een ommetje langs de Groenstraat, moeilijke omgeving hier. Maar vanaf sporthal Zorgvliet kunnen we opnieuw het groen in. Vangen een glimp op van de Hobokense woontorens ‘Jacques Brel’, even verder wacht de oase van Fort VIII. Spooky hoe de platanen hier hun takken uitspreiden. We ruilen de waterplassen in voor een tweede doorgang langs de dreef van ’t Macadammeke, de Wilskes achterna. Patje Kloek wordt onze gezel langs de nieuwbouw van Heimisse tot de rustpost. Daar zet hij het letterlijk op een lopen.
We krijgen aflossing van de wacht. Martin komt van de start af en wordt onze gezel. De lucht vergrijsd als we terug op pad gaan. Passeren de golfterreinen van de Witte Hoeve en zetten dan koers naar Buerstede – Aartselaar. Bij de hoeve Vluchtenbrug schuilen we in het hokje van een melkautomaat om een eerste plensbui aan ons voorbij te laten gaan. Vergeefse moeite helaas ! Terwijl we door de Zinkval stappen richting Schelle volgen de hevige regenvlagen elkaar ongenadig op. Een stukje steenweg, het tarmac pad de heuvel op langs hoeve Lemmens en de kleiput. We lopen haast zwijgend verder, elkeen worstelt met het te veel aan hemelvocht. En het blijft maar duren tot bij de rustpost Koekoekshoeve. Schuilen maar en een gezellige babbel met ‘kersenrood’. De lokale lus wordt ons afgeraden wegens gladde afdaling bij Waterfront. Ik geef de boodschap van ‘wees voorzichtig’ door aan Colette & Alain, die we hier mogen begroeten.
De buienzone is voorbij getrokken, we gaan weer op pad. Martin loopt galant een eindje terug want Linda is haar plu vergeten. Een modderpaadje stuurt ons richting Pierstraat. Aan de overkant een eerste schoorsteen van oude steenbakkerijen. Netjes door het groen langs de spoorbaan gaat het richting Walenhoek, zeg maar de kleiputten van Niel. Gaan heerlijk en uitgebreid zwerven langs de vele waterplassen over vrij goed begaanbare paden. Wat genieten wij weer eens van deze tocht ! Voorbij d’Aa Statie lopen we een paar straten tot de rustpost van het schooltje in de Heidestraat. Ook hier maakt de 50 km een extra lus en die lopen wij om aan onze 35 km te geraken. Linea recta terug naar Niel. Langs de weilanden van een grote boerderij en dan het onvolprezen Niels Broek in. Weer is het heerlijk zwerven door het nog net begaanbare groen. Natuurpunt levert hier prachtig werk waar wij als wandelaar mogen van genieten. Een kort strookje Rupeldijk en we wandelen door de weilanden randje Niel terug naar de Heidestraat voor onze laatste pauze.
Verwachten niet zo gek veel meer maar dat is zonder de Schelse waard gerekend ! Natuurlijk stappen we over de oude spoorweg en zijn bonkige keien, tot de Laarkapel deze keer. Dan gaan we een graspad op tot een poort … die voor de eerste keer in onze wandelcarrière open staat ! We duiken de vettige, zwarte brij in van de oude industrieterreinen van Interescaut. Krijgen een magistraal uitzicht over de zonovergoten Schelde cadeau. Linkeroever het groen van Bazel en Kruibeke. Rechts de menselijke ingrepen van Hemiksem en Hoboken. Wat een schitterende toevoeging aan deze tocht ! Terug een beetje lager langs de monding van de Vliet en vervolgens door het Schelse stadspark tot de Scheve kerktoren. Smalle straatjes tot de finish. Parkoersmeester bekijkt mij met vraagtekens in de ogen. Magistraal ! zeg ik, wat hebben wij weer genoten van onze eigenste omgeving vandaag. Worden bij het Duvelke omringd door vele wandelvrienden die tekst en uitleg vragen aan Linda omtrent haar omzwachtelde arm. Martin gaat er stilletjes vandoor, heeft nog een rit naar Roosendaal voor de boeg, richting drukke werkweek ook. Wij volgen even later, zo’n twee kilometer de heuvel op tot home, sweet home. Chapeau wsv Schelle, jullie zijn als goede wijn … elk jaar weer dat tikkeltje beter.
Na de aanrijding van gisteren wou ik Linda laten uitslapen. Tot mijn verrassing ben ik de ‘lui wannes’ en roept ze mij uit bed. Haar linker voorarm ziet er niet uit maar toch wil ze gaan wandelen in Lier. Met de trein zijn we er zo en de eerste pijlen hangen al aan het station. Minder verzorgd dan toen Jean-Marie dat deed, maar langs de Antwerpsestraat bereiken we algauw de rustpost in het VTI. De Kleitrappers, ik heb het niet met hun woekerprijzen, maar het was vandaag de beste oplossing om de neus even buiten te steken.
Ons parkoers begint met een etappe van 11,7 km. We kuieren over de Lierse Rommelmarkt. Blijven babbelen met ‘windhonden’ François en zijn dame, met Rudy (Hove) ook. Gaan dan de Lierse wallen op richting vijver van Netevissers en de gelijknamige rivier. Moeten samen met de spoorbanen naar de overkant en duiken dan onderaf weg naar de Kromme Ham. Opnieuw maken terroristen onze wandelwegen onveilig, we zijn extra op onze hoede. Weg van het tarmac vervolgen we ons parkoers door het nog jonge bos in Kesselse richting, langs stroken Grote Route markeringen. Duiken de Steenbeemden in met prachtige plassen in wording. Beetje vettig terrein toch, door Linda behoedzaam bewandeld. Leuk ook dat Viking er terug op pad is met zijn maatje van jaren geleden. Na het keerpunt gaan we nog eens de kronkelende Netedijk op, rustig tarmacje deze keer. Trappeke af en langs een gracht terug naar de Kromme Ham waar we clubmaat Jakke en zijn Madame tegen komen. Even verder ‘pakt Rudy er vijf’ op een bankje. Terug de Nete spoorbrug over en dan voorlangs bij Oud Lier en Abdij Hof van Nazareth. Een dreef met rode beuk loodst ons naar werkmanshuisjes en dan koersen we verder langs de Nete het stadscentrum en onze rustpost bij het Kluizeplein tegemoet.
Grootspui en Mosdijk loodsen ons na de pauze terug naar de rommelmarkt. Het prachtige Lierse stadscentrum komt nu aan bod met de Grote Markt, de Zimmertoren en het Begijnhof prominent aanwezig. Langs het stadspark lopen we terug naar de Nete. Over zijn dijken en voorbij de ijscoman gaat het naar de Polder van Lier. Benedendijks zoeken we onze laatste rustpost op, tevens de startplaats van deze tocht. Hebben een gezellige babbel met Marie-Louise & Jo die net terug zijn van de IJzervierdaagse. Enkele spetters hemelvocht kunnen de pret niet bederven. De terugweg naar het VTI zal vast wel rustig zijn. Linda weert zich intussen dapper, de gekneusde voorarm in het andere vuistje gesteund. Ik heb toch wel bewondering voor hetgeen ze weer eens neerzet. We duiken bij lichte regen opnieuw de polder in. Na wat weilanden en een prachtige bomen collectie volgt een vierkant door een jong bos. Onzorgvuldig bepijld dit, zou Jean-Marie vast beter doen. We slaan er ons door, bewandelen vervolgens graspaden langs een diep gracht en tussen vijvers door. Dan de Netedijk op richting stadscentrum en kruiselings met de ‘retour’ wandelaars. Een strookje Finse piste en we mogen genieten van de duistere wallen en hun brede wandelweg.
Hebben in het haast verlaten VTI ruim de tijd voor een Duvelke en doen dat nog eens over in een bruine kroeg bij het station. Zijn vroeg thuis, Linda kan snel gaan rusten. De inspanning van de dag is meer dan genoeg geweest voor het gekneusde pootje. Gelukkig blijft de zwelling beperkt en zal een rustige week denkelijk soelaas brengen. We houden U verder op de hoogte …
Was ik vast van plan in Ieper en omstreken te wandelen vandaag, Linda denkt er anders over en kiest resoluut voor Rumst. Ik twijfel lang, geef dan toch doe aan de (te) vermoeiende werkweek. Die paar extra uur slaap kan ik best gebruiken. We nemen dus de bus tot Boom Markt. Een vernieuwd voetgangersdoorsteekje zet ons af op de oever van de Rupel. We weten dat er vanaf het veerpont naar Klein-Willebroek pijlen moeten te vinden zijn. Klopt ook en we wandelen richting Hoek langs het water en zijn weelderige, geurige balsemien. Altijd maar rechtdoor in oostelijke richting voorbij Terhagen en vast dure appartementen van De Waterkant tot het centrum van Rumst. Pikken er de Movelokes op en Jan (‘Police de Bruxelles) met zijn harem.
Voor Volksfeesten zijn de prijzen eerder aristocratisch, € 1,70 voor een consumptie. Een parkoersmeester blijken deze stappers ook al niet meer te hebben. De afstanden zijn uitgetekend dankzij de knooppunten van Rivierenland. Ons niet gelaten, we weten dat het zeker en vast mooie routes zullen zijn. Puren er een 33 km uit. Duiken vanaf de dorpskerk meteen het groen in. Dan een kort strookje Rupel en genieten van een strook Oude Nete Arm, onderaf, goed begaanbaar en roze van de balsemien. Onder de autobaan E19 door en langs een statige dreef tot De Zwaluw. Te vroeg voor een pauze, staan slechts 3,5 km op de teller. Voor ons eigenlijk al een kleine 10 km. Recht naar de Mechelse Steenweg nu, helaas niet langs de Lazaruskapel maar meteen naar Walembrug. Daar kiezen we voor het extraatje van de 19 km. Een grintpad stuurt ons langs de vijver van de Slijkvissers naar de waterpartijen van Abdij Roosendael. Net als in Hemiksem staan er nieuwe, bijkomende knooppunten bordjes. Staan meteen op ons netvlies gebrand. Aan de overkant van een steenweg gaan we een landdijk op. Hij zal ons afzetten in Elzestraat waar we pauzeren bij de lokale voetbalclub. Verwarring alom want de tussenafstanden kloppen van geen kanten. De brave man die de stempels uitdeelt kan ons ook niet helpen, hij weet van niets.
Niet geklaagd, we ontsnappen er aan een stevige plensbui. Gaan bij zonneschijn terug op pad richting Fort van Walem en zijn vijvers. Door het jonge bos stappen we naar de watertoren en zijn kasseibaantje. Een tarmacje loodst ons vervolgens tussen de E19 en de plas van Spildoorn door, de Netedijk wenkt. We ruilen hem in voor een lager gelegen pad in het groen, bijwijlen lekker vettig. Onze computerfreak heeft voor een leuk parkoers gezorgd ! Bij de fameuze Blauwe Bruggen gaat de 25 km zijn eigen weg. De anderen stappen over de Nete naar Rumst, wij lopen over de Dijle richting Kleine Bergen en een cafeetje onder de kerktoren van Heindonk. Hebben tot Klein-Willebroek & Boom nog ruim 11 km voor de boeg.
Na de pauze een stille straat tot verlaten pand van Halveweg, we duiken het Bloso domein van Hazewinkel in. Stappen naar de gebouwen waar de Vaartlandstappers verzamelen blazen en duiken dan het Broek van Blaasveld in. Heerlijk zwerven is het hier langs de vele plassen en stille paden. Dit worden wij nooit beu ! Net voorbij het kapelletje van OLV 13 Bunder zweeft een ijsvogel razendsnel over een plas. Schitterende, zeldzame vogel, die ons vrolijk maakt. We ronden de roeibaan bij zijn startpunt en zoeken dan aan de overkant van de steenweg Biezenweiden op. Nog meer jong bos, wat weilanden en een netjes gemaaid breed graspad. De natuur gaat over in Broek De Nayer en dan zoeken we de jachthaven van Klein-Willebroek op. Weten er een terrasje waar de Duvel altijd lekker smaakt.
Het wordt er frisjes en we besluiten maar weer op te stappen. Moeten 20 minuten wachten op het veer en stappen dus verder over het jaagpad richting Rupelbrug. Netjes links en achter elkaar zoals het hoort. Een wielerterrorist komt aangestormd. Negeert ons kompleet en duikt de 30 cm links van Linda in. Helaas gaat hij vol in haar arm en sta ik binnen de paar seconden tussen twee kermend op het tarmac liggende mensen. Linda kreunt over haar linker pols, de terrorist ligt op zijn rug. Vraag bezorgd aan allebei of ze hulp behoeven. De terrorist komt recht, gelukkig maar. Gevraagd waarom hij niet afremde antwoord hij arrogant dat zulks niet hoefde want dat voetgangers opzij moeten gaan. Boos negeer ik hem verder straal en bekommer mij om Linda. Haar arm zwelt gelukkig niet en ze ondersteund hem tot de bushalte in Boom. Daar valt ze haast in zwijm van shock en pijn. Gelukkig is mijn vrouwtje een taaie en recupereert ze snel. We sukkelen naar huis waar ze zo snel mogelijk de rust van de sofa opzoekt. Morgen zien we wel weer verder …
Om 8:15 vaart de Jan Van Eyck ons naar de overkant van de Schelde. Een lieflijk kasseitje midden de weilanden en waterpartijen voert ons naar de Verkortingsdijk en kasteel Wissekerke. Er staat een auto met Ollandse nummerplaat maar zijn eigenaar is gevlogen. We stappen tot de controlepost ‘bij Lucien’ en bellen Martin op, die een paar minuutjes later komt aanlopen. Onze jaarlijkse tocht ‘euver ’t woater’ kan beginnen.
Ik stel voor meteen het laatste deel van de tocht tot de startlocatie in Kruibeke te stappen. Zo lijkt het of wij laten vertrekkers zijn voor de 30 km. Een paar stille straten voeren ons terug naar het overstromingsgebied van de Schelde. Er staat veel wind op de landdijk vandaag. Ook opvallend veel kroos op de stille waters in het natte gebied. We volgen de kasseitjes van de Lange Gaanweg en worden terug naar de drukke steenweg gevoerd. Aan zijn overkant wacht de klassieke Boerenstraat. De parkoersmeester zet zijn beste beentje voor en stuurt ons langs het maïs en over graspaden tot bijna centrum Kruibeke. Mooi eerste uurtje wandelen tot onze eerste pauze. De startzaal zit overvol, het is er broeierig warm, wij doen een terrasje bij ons broodje worst.
Lopen opnieuw naar de landdijk bij zuur weer voor de lokale lus. Stappen voorbij het veer naar Hoboken en dan langs een strookje natte polder en prachtig her aangelegde vijvers onderaf het kasteeltje van de Broeders van Liefde. Wandelen klassiek door het Hofje van de Kerck Hoeck terug richting start. Weer een leuk opgebouwd lusje met dank aan onze parkoersmeester.
Gegeseld door een strakke zuidwester stappen we nog maar eens over de landdijk pal op de wind. We knokken ons een weg tot Kemphoek en duiken dan de achterlanden aan de overkant van de steenweg in. Dwars door een Bazelse wijk van recente signatuur gaat het naar het dorpscentrum, het kasteel Wissekerke en zijn Duiventoren. Martin is de laatste tijd tuk op terrasjes en zijn aanbod kunnen wij natuurlijk niet afslaan. Zien het breed met een Rodenbach Grand Cru (Linda), Barbar (Martin) en Hopus (ikke). Drie kwartier genieten onder de parasol zijn zo voorbij.
Langs de Verkortingsdijk gaat het terug richting landdijk in de polder. Knokken tegen de elementen dus, stormachtig. We duiken naar die prachtige Blauwe Gaanweg die zich naar een langgerekte vijver kronkelt, mijn favoriet pad in deze omgeving. Voorbij het flatgebouw stappen we langs de Galgentoren en de getijdenmolen van Rupelmonde tot de rustpost. Nemen de tijd voor een natje en een droogje alvorens ook hier een lus aan te vatten. Vreesden we de kwaliteit hier even, er is geen enkele reden voor onze onrust. Voorbij monumentale kerk en recente wijk wacht een leuk eenmanspad tussen diepliggende waterpartij en hoger gelegen akkers (voetweg 10). Het voert ons naar Steendorp en zijn wielerwedstrjd. Trappekes af, wat bebouwing en we stappen de Scheldedijk op. Rondden een paar scheepswerven. Stappen voorbij de Westhinder en de wulps gebeeldhouwde deerne. Pauzeren een laatste keer als denkelijk allerlaatste bij de Ju Jitsu in Rupelmonde. De helpers zijn een vrolijke bende, het is goed toeven bij hen.
We nemen afscheid en koersen door stille straten voorbij ondermeer De Visitatie, wat een oud klooster moet geweest zijn. De kasseitjes van de Kleine Gaanweg komen nu aan bod. Knap toch hoe dit mooie gebied na infrastructuurwerken opnieuw wandelaar en fietser vriendelijk is aangelegd ! We worden zoals het hoort langs de gracht naar het kasteel Wissekerke geloodst en dan kunnen we een tweede bezoek aan De Duiventoren niet negeren. Een laatste Duvel of Hopus, het is tijd om huiswaarts te keren. Spreken met Martin of voor Schelle binnen twee weken. Eens temeer was Kruibeke een meer dan waardige afsluiter van het Halfoogst weekend, ondanks de druilerige tegenwerking van de weergoden.
Thuis gekomen blijkt de computer het niet meer te doen. We vrezen een ‘overleden’ harde schijf. Desgevraagd maakt de winkelbediende Linda op maandag duidelijk dat ons geheugen met twee ‘fiches’ dient verbonden te worden met ons gestel. Onze ‘beste vriend’ is meteen weer paraat voor 0,00 €. We zijn weer wat wijzer geworden …
Linda kiest vandaag voor een moeilijk bereikbare tocht. Twee treinritten en vervolgens 6 kilometer met onze eigenste 2 pk. Groot is onze verbazing als een meereizende Antwerpenaar in station Hasselt beweert dat er een bus naar Termolen rijdt. Zouden we in praktijk een klein uur moeten op wachten en dat doen we dus niet. Dieselen over het spoor langs de Pukkelse Weide tot Zonhoven station. Er hangen warempel wandelpijlen in de richting ons ook aangegeven door Google Maps. Lukt perfect tot een winkelcentrum en dan niks meer. Onze eigenwijze Antwerpenaar, die volgde tot het station zijn we dan al lang kwijt. Wij volgens netjes Koning Google tot de startplaats. Geen bushalte in het weekend bediend te bekennen ! Wel een ruim Cultureel Centrum met fraaie zaal en enkele bekenden uit Schaffen. Ook Yvan ‘le terrible’ tekent present. Anita voert even later haar Sloebers aan die er vandaag een busuitstap van maken.
We gaan op pad voor 24 km. Lopen na een paar straten de Molenheide op, golvende zandpaden van wat ooit een munitiedepot moet geweest zijn. Langs een bedrijvenzone de sparren en de grens met Genk tegemoet. Wandelen verderop als onder een groen baldakijn door natte bossen, heerlijk ! Krijgen even een doorkijk op een mijnterril, Winterslag begrijp ik van een Schaffenaar. Varens kleuren al verrassend vroeg bruin langs de kant van de wandelpaden. Moerassige stroken en prachtige purperen heide lossen elkaar af in Teut & Ten Haagdoorn. Wij pauzeren bij een houten chalet van de Holsteenhoeve, gezellig op het terras.
De beide lokale lussen voeren eerst een heuveltje over. De langere afstand volgt ‘ down under’ een eenmanspad door de brousse, slingerend langs een beek. Schitterend decor dit ! Dan trekken we de heidevelden in voor een lange omzwerving aan de rand van de A2. Hectaren aan een stuk kunnen we genieten van die prachtige zanderige heideheuvels in de zon. Uniek toch dit landschap dat Linda blijkbaar niet kende maar dankzij de vrouwelijke intuïtie voor vandaag uitkoos. En of ik er haar dankbaar voor ben! Finaal passeren we een groot ven met een veelheid aan ontluikende witte lelie. Lopen dan rustig uit langs de Holsteenhoeve en zijn camping tot de rustpost.
We zijn net op tijd ‘onder dak’ om de eerste plensbui van de dag voorbij te laten gaan. Met de plu in aanslag vertrekken we voor de kleinere lus. Moeten over een fietspad, wat best is bij nog miezerige regenval. Stappen vervolgens door een natte vallei met meerdere vennen tot wat behuizing. De Pukkels zorgen voor constant achtergrond gebrom. Terug de hei op dan, opnieuw schitterend in de zon. We kunnen er maar niet genoeg van krijgen ! Vanaf de witte lelies lopen we hetzelfde parkoers als de eerste lus. Opnieuw zijn we net voor de plensbui ‘onder dak’, samen met Mia & Jack deze keer.
Een laatste keer lopen we de zomerse hei op, letterlijk mits een klimmetje in het zand, en nog maar eens een prachtig uitzicht als beloning. Langs een oude spoorbaan dan of wat er van rest door het groen, onder de après-pluie. Dan open landschap in geel (zand) en rosé (heide), die een kunstschilder voor zijn ezel gezeten inspireren. Een paar straten maar zijn wij verwijderd van de finish en zijn Duvels genoegen. We kunnen er tot onze verrassing van genieten in het gezelschap van Annieken & Chris. Kersenrood worden wij naar het station gebracht, met onze oprechte dank. Kunnen heerlijk nagenieten tijdens de treinreis over Hasselt tot Antwerpen. Dit was vast en zeker één van de mooiste wandeltochten van het jaar !
Ons oorspronkelijk wandelplan voor vandaag, de 30 km van Landelies gaat niet door. Blijkt een lijntocht te zijn waarvoor wij op een ontiegelijk uur aan het lokale spoorstation dienen te staan. Kiezen voor Beernem als alternatief. De weersvoorspelling is er aanvaardbaar, de organisatie kondigt een heuse West-Vlaamse bostocht aan en de IJsetrippers zijn er op busuitstap. Doen we voorzitter Wilfried dus ook nog een pleziertje. De eerste regendruppels tikken tegen de treinruiten … bij station Beernem ! Met een mix van regen en zonneschijn stappen we tot Sint-Amandus, de twee kilometer verder liggende ruime startzaal, een sporthal. Verraste IJsetrippers uiteraard want wij zaten niet op de bus.
Krijg bevestiging van hetgeen ik op het internet kon lezen, kunnen een 29 kilometer lopen mits een extraatje onderweg. Beginnen, onder de volgende plensbui, aan onze opdracht met een ruime lus rond het psychiatrisch centrum. Bosjes van hoofdzakelijk jonge berk, een boerderij, een erg sober kerkhofje ook. Dan de steenweg over en het volgende jonge bos in parallel met de E40 en zijn razende monsters. Lopen weg van het lawaai door de prachtige groene dreven van het Lindeveld. De kleinere afstanden hebben ons al verlaten. Het terrein wordt vervolgens landelijk met hoeves en veel weiland. We lopen door Bakensgoed – Aalter tot de eerste rustpost De Zande Sint-Pietersveld. Prachtig zaaltje overigens waar het even goed toeven is, al brengen de vele wandelaars het buitenvocht mee naar binnen.
Een kasseitje voorbij prachtige rode beuk loodst ons terug naar de West-Vlaamse bossen. Spar wordt stilaan loof terwijl wij het groepje van clubmaat Danny voorbij lopen. Langs zompige weilanden en over grintpaden naar een pluk heide nu. De zon komt stilaan door het wolkendek piepen. We zwerven nog eens dieper de natte bossen in, in een hopeloze achtervolging op Roger, wiens Mia het wat gezapiger aan doet. De tweede pauze kunnen we genieten bij plantenkwekerij Neirynck. Terrassen er zowaar met ondermeer Flora- en Padstappers. De Ijsetrippers in onze omgeving worden schaars.
Dwars door de plantentuin gaan we opnieuw boswaarts. Prachtige dreven krijgen we cadeau in Bulskampveld en Lippensgoed. Onze parkoersbouwer houdt van complex. De splitsingen volgen elkaar snel op, kwestie van alert te blijven. Omdat we het extraatje van de 42 km lopen zijn we veelal alleen. Runderen, vadsig liggend op een open stukje graasland gunnen ons nauwelijks een blik waardig. Na al dat mooie groen met zelfs plekken voor heideherstel, bereiken we statige villa’s in hetzelfde groen. Denise & Patrick (Waasland) sluiten aan, zij komen van een andere lus van de 42 km af. Even verder volgen zowaar Liliane & Jean (Anderlecht). We snellen samen naar de rustpost in Hertsberge.
Het weer is intussen stralend, de volgende boslus dient zich alweer snel aan. Grintpaden voeren naar de Borrebeek. In feite maken we een grote boog om het lokale, moderne kasteel, inclusief terras, speeltuin en heuse weide met runderen bevolkt. Voor elk wat wils dus. Hoeve Colpaert wordt aangekondigd als de laatste vrije rust. Ik kan het niet laten, moet het hoeve-ijs proeven. Dan heeft Linda meer karakter. De laatste, soms vettige, bosstroken voeren ons terug naar Sint-Amandus. We hebben er ruim de tijd voor een stevige Omer, onder de ‘te’ luide klanken van de orgelman. Hoog tijd om terug koers te zetten naar het station. Zijn er veel te vroeg en doen een ‘Omer’ terrasje bij café De Zevende Hemel. Moeten hollen voor de trein die twee minuten vroeger blijkt te zijn dan op de affiches staat. De begeleidster is een ijzerfreetster met een hart, we redden het ondanks haar gegrom. In Gent-Sint-Pieters spreidt Ons Heer zijn mooiste regenboog. Dit was een leuke start van onze Halfoogst wandeldriedaagse.
Van achter mijn peeceetje zie ik het vrijwel de ganse vrijdag pijpenstelen regenen.
Heb medelijden met Cecile en Roland die denkelijk vandaag de helft van onze Omloop van pijltjes voorzien. Dan zijn wij op zaterdag beter af. Dankzij een stralende zomerdag genieten wij van onze opdracht tussen Overijse en Tombeek. Jammer dat het dorpscafé halverwege gesloten is. Wij vervangen het door een bankje in de zon en een gezellige babbel met een wielertoerist uit het Gentse. Den Duvel krijgen we gracieus aangeboden door de Voorzitter bij aankomst in de Markthal.
Het weerbericht voor zondag voorziet in bakken water vanaf 11:00 à 12:00 uur. Wij staan dus extra vroeg op en zijn al rond 08:30 in Overijse. Hebben daarvoor niet minder dan vijf vervoermiddelen van doen. Met de auto tot Berchem, dan de trein tot Brussel-Centraal. Vervolgens de metro tot Hermann-Debroux en de bus tot de kerk van Overijse. De laatste honderden meter overbruggen we met onze eigen twee pk.
Het is al gezellig druk in de Markthal, velen denken zoals wij, hebben de weersvoorspelling gelezen.
Wij gaan, met de goedkeuring van de Voorzitter, eigenwijs het parkoers op. Zullen eerst ons werkstuk van gisteren nakijken op fouten en of schade. Puffen meteen de Loensdelle op tot het kasseitje dat naar koning voetbal loopt. Vanaf de Heurkstraat wil Wilfried graag een parkoerswijziging op aangeven van Jack. Dankzij Google Maps kon ik ze perfect uitzetten. Een paar stille straten tot de Terhulpsesteenweg en dan dwars door het maïs langs Langendelle tot Reutenbeek. Een pittige klim verder woont ons aller Nestor, die niet thuis geeft want zelf al op pad. Krijgen een prachtige holle weg bij Biesbempt cadeau en klimmen dan naar het plateau bij Haute-Wavre, akkerland met hoofdzakelijk overrijpe granen. Kamvoetweg is de volgende holle pracht die ons afzet randje Tombeek. Wilfried breidt een extra lusje rond het dorp en door het groen. Bij elke steenweg moesten we opletten voor hele horden voorbij zoevende wielertoeristen, vandaag is alles peis en vree. Stevig klimmen langs de Terdecktvijverweg en we kunnen een eerste keer pauzeren in het kleine parochiezaaltje van Tombeek. Jaren geleden dat ik hier nog kwam. Annieken en Chris zitten er al te genieten, ook lang geleden dat we ze nog ontmoetten.
Even dollen met kassierster Christine en we nemen onze maatjes van Heidetochten op sleeptouw. Zakken af tot voorbij de kerkmuur en stappen dan de Vorststraat in. Lijkt aanvankelijk wat saai maar wordt prachtig met uitzicht op graanakkers en een Zwitsers lijkende grasland/heuvel. Annie voelt de adrenaline kriebelen en wil het op een lopen zetten. Ik heb binnenpretjes want we draaien de pittige, zeg maar potige boshelling van Eechelenpoel op. Het haasje van Giesbaarge heeft het snel begrepen en doet het rustig aan. We duiken vervolgens terug richting Tombeek langs die prachtige Wouwerbloksken, een fantastische, diep ingesneden holle weg. Weer bouwt Wilfried een vrij pittig ommetje rond de dorpskern alvorens ons bij de rustpost af te zetten. Lekker toch, wat we hier voorgeschoteld krijgen !
De terugweg naar Overijse is ook kwalitatief hoogstand. De kasseitjes van de Waaienberg loodsen ons naar open veld. Kunnen genieten van prachtige vergezichten en een laatste klimmetje langs een schitterende bolle weide met poeltje van lisdodde. Dan beslissen de weergoden hun duit in het zakje te doen. Tijdens onze doortocht van de akkers langs de Grotstraat worden we copieus begoten met hemelvocht. Bij boerderij Bisdom is hun gram gehaald, het wordt weer droog. We duiken het holle tarmacje naar beneden tot de heuse Mariagrot en reppen ons langs een paar vijvers en de gebetonneerde IJse naar de Markthal. Anny en Chris houden het na zo’n 22 km voor bekeken. Wij vinden de atmosfeer aanvaardbaar en beginnen aan de lus richting Maleizen. Lopen pittig door straten rondom de Brusselse Steenweg, met een leuke doorsteek langs de gemeentelijke serres, druiven en tomaten. Duiken terug naar de Ijse onderaf het Hagaardbos. Uiteraard wacht er een pittige klim, duister tarmac, tot rustpost Hagaard. We zijn net op tijd ‘onder zeil’ om de volgende regenbui te laten overwaaien. Kunnen intussen een babbel doen met Nestor, die van thuis vertrok en ‘pater familias’ Jan.
We wagen het er op om de lokale lus van een kleine 8 km toch nog tot ons te nemen. Richting voetbalterreinen gaat de rit en dan het kasseitje van de Bredestraat af tot onder de autobaan. Regen en zonnestralen wisselen elkaar af terwijl we tarmac lopen langs ondermeer de Bergiersstraat en de tweetalige Avenue de la Reine (links en La Hulpe), Koninginnelaan (rechts en Overijse). Duiken vervolgens groene achterafjes in, met tijdens het smalste gedeelte pittige netels die je vooruit branden. Dwars door paardenweiden en maïs gaat het terug naar onderaf de autobaan. Een laatste trage klim door bos en veld, het is al 16:00 als we opnieuw aan de Hagaard aankomen. Hoog tijd voor een Duvelke vindt Linda.
We hebben nog nauwelijks 2600 meter voor de boeg. Lekker veel kassei langs ondermeer de Speelberg en dan langs Loensdelle letterlijk uitbollen tot de marktzaal.
Hebben ruim onze tijd genomen om de 31 km te overbruggen zo blijkt. Een paar wandelaars maken de bedenking dat onze parkoersmeester ‘op leeftijd’ komt. Vonden vandaag, naar hun zeggen, te weinig terug van zijn ‘beruchte’ jeugdige schelmenstreken. Hebben wij nauwelijks gemerkt … tja, we zijn van dezelfde generatie als hij …
Thuis gekomen wacht een verrassing. De terreinen rondom onze garage missen alleen nog eendjes om een volwaardige vijver te vormen. Wordt parkeren langs de straatkant. Maandag doe ik het lusje Tombeek nog eens over om de pijltjes op te halen. Kan weer genieten van stralend weer. Het laatste halfuur komt er vanuit het zuiden een gitzwarte lucht aanzetten. Spanning troef maar ik red het zowaar, de regen raakt niet over de heuvel tussen Tombeek en Overijse. Ja Roland, some guys have all the luck!
Speciale wandeldag vandaag. Hier in Puurs stapten Linda & ik voor het eerst samen op zondag in 2003. Deze dag kwamen wij ook Joost voor het laatst tegen op een wandeling. Hij liep ons voorbij bij het Fort van Liezele. Toen hoopten we dat het voor hem nog allemaal zou goed komen, het mocht niet zijn.
Ik ben niet echt gemotiveerd vandaag, wil het bij een rustige 30 kilometer houden.
Lut & Luk gaan voor de marathon en zijn voor ons op pad. De parkoersmeester trekt meteen alle registers open. We stappen naar de watertoren en Domein Tekbroek. Zeg maar het mooie groen rondom de diep ingesneden Vliet. Dan volgen prachtige dreven door de weilanden en akkers : Borgerhoutdreef, Turkenhofdreef en Klein Hoevedreef. Al is het dan nog maar 09:00 toch is het lommer en een zuchtje wind al welkom. In open veld bloemkolen en prei, het zou anders Puurs niet zijn ! Vanaf de Calsterhoeve gaat het naar centrum Oppuurs en onze eerste pauze na 5 km. Monique & Roger zijn er ook weer, net als ultraloper Patje overigens.
We verlaten het dorp langs een gracht en stappen de straten van Nijvendries in. Achterafjes door de velden zijn gebetonneerd, de fietsende mens ter wille. Aan de overkant van de oude spoorweg krijgen we onverhard aangeboden door het maïs. Bij De Waggel (Sint-Amands) lopen we terug het weidse landschap in over de asfaltwegjes van ’t Hoogste. Fietsers van de Bornemse 100 komen ons tegemoet. Wat straatjes van Mariekerke zetten ons af bij Heimolen, een vroegere maalderij voor veevoeders. Dan stappen we het groen in van bosjes en weilanden, vrijwel tot de rustpost bij KVS Branst. Xavier heeft er dan al de lus van de 42 kilometer opzitten en is zeer te spreken over het parkoers. Met stip te noteren dit !
Linda heeft zo haar plannetje. Dat ik de lus van 8 kilometer hier niet wandel, daar kan ze mee leven. Maar de extraatjes van de marathon verderop naar de finish, die wil ze er maar wat graag bij nemen. Wie ben ik dan om haar tegen te spreken ! We volgen tarmacjes in het groen richting ’t Hoogste en de ‘woefkes’ van ’t Hoogstehof, een hondenhotel. Duiken dan de akkers en het manhoge maïs in richting Oppuurs. Het extraatje loodst ons in eerste instantie over een slingertarmac met hele horden fietsers als passanten. Het is voortdurend aandachtig wandelen om hen niet voor de wielen te lopen. Het kapitaal aan materiaal dat ons voorbij rijdt is trouwens niet te schatten. Weg van de ‘bikes’ gaan we de oude spoorlijn op. Linea recta nu terug naar Oppuurs, omgekeerd aan de Doto tot de rustpost bij het lokale voetbalveld. Hobohem tekent er ook present alsmede ex-collega’s van mij. Ik werkte dan ook 19 jaar in Kalfort. Het is steeds weer een hartverwarmend en blij weerzien. Toch een hele brok uit mijn leven geweest.
We lopen nog eens de akkers in van bloemkolen en prei, geoogste venkel ook. Er valt niks meer te rapen dit jaar. Stappen door de straten van Achterheide voorbij de kapel. De langere afstanden mogen kiezelige paden op langs nog meer groenten. Draaien door de nieuwe wijk en rondom het Hof ter Bollen, dan volgt de Steentjesstraat, onverhard tot tehuis ’t Onzent. Tot onze verrassing is daar de rustpost gevestigd en niet in het fort van Liezele. De toetsenman speelt voor een lege tent, de wandelaars zitten achter het hoekje op het terras in de zon. Wij pikken Sloeber Anita op en maken het laatste wandeluur als trio vol. Wandelen langs de chalets van Walsingen en voorbij een manege met springconcours richting Kalfort en zijn Fabiolapark. Er hangt onweer in de lucht. We reppen ons langs een waterloopje tot het Fort van Liezele. Lopen achterom langs de plas om weer het maïs in te duiken. De laatste kilometer vanaf het Puurse Sociale huis en we kunnen Duvelen !
Moeten even vluchten voor een buitje maar sluiten op het terras bij de Kollebloem af met ondermeer Herman Stroboer. Ook deze klassieker zit er weer op voor dit jaar. Volgend weekend staat volledig in het teken van onze eigen organisatie in Overijse. Tot dan.
Een stevige plensbui vergezelt ons tot afrit Rumst van de E19. Als we de parkeerweide opdraaien is ze alweer voorbij en dat zal zo voor de rest van de dag blijven. Een koppeltje Langdorpers tekent present, hun aanwezigheid duidt op een kwaliteitsparkoers en dat verwachten wij ook. Ik opteer voor een tocht zonder de 10 kilometer naar Waarloos en terug. Pik liever alle lussen vanaf de Walemse visput mee.
We volgen dus meteen 42 2x langs stille straatjes van de Lage Vosberg. Ze zetten ons af in het natuurgebied van de Oude Spoorwegberm en zijn kikkerpoeltjes. Moeten vervolgens wat straten lopen richting Lazaruskapel en de brug over de Nete bij Walem. Een strookje dijk en we stappen tot de rustpost waar we Monique & Roger ontmoeten. Tja, er zat een verbindingsstukje in deze etappe maar het kan echt niet anders.
De langste lus van 8,7 kilometer wordt meteen een pareltje. We duiken het domein van Abdij Roosendael in na het begroeten van een stille Jean-Marie. Lopen langs een gracht tot het , nu nog verlaten terrasje. Krijgen dan een mooi extraatje door een weide en langs zijn de horizontale boom, een merkwaardig fenomeen. Terug de Netedijk op dan tot de waterwinning. Mogen langs de lommerrijke kant van de plas lopen, uitkijkend over een pleiade aan waterwild, zonder Canadaganzen. Duiken dan de bossen van de Mosterdpot in met zijn rijke flora aan varens. Snoodaards hebben een lint dwars over de te volgen route gespannen, wij spelen voor parkoers herstellers. Het groene lusje voert ons aanvankelijk naar tehuis Ter Elst. Aan de overkant van een drukke steenweg wacht een verrassing … het Fort van Duffel. Ons totaal onbekend en naar verluid nog maar enkele maanden wandelbaar. We maken een ruime lus in het groen rond de plas met weelderige plantengroei. De terugweg gaat traditiegetrouw langs villaatjes in het groen tot het bos van Roosendael. Hoog tijd om de innerlijke mens te versterken.
Het weer lijkt te keren als we dwars door Walem richting Battenbroek stappen. Mogen een prachtig vochtig pad bewandelen langs een gracht weelderig begroeid met balsemien en zijn speciale geur. Verse netels zorgen voor extra adrenaline en tempo in de beentjes. Dokkeren vervolgens over het Emmaüs kasseitje tot de watertoren en dan wacht het jonge groen rond het Fort van Walem. Groentevelden zetten ons af bij de bewoning van Elzestraat. Een paar stille straten maar en we mogen alweer een landdijk op. Deze voert ons terug naar Roosendael en onze centrale rustpost bij de visclub. Clubmaat Jakke en zijn dame tekenen present net als Sanne & Steven. Jo & Marie-Louise ook, de zoete inval dus zowat voor ons.
Wij moeten terug naar Battenbroek en wandelen er nu onderaf de E19 in puur natuur. Lopen zowat een balsemien brousse in en genieten van de heerlijke, beetje wilde natuur. Bereiken de Netedijk bij de befaamde Blauwe Bruggen van Rumst. Aan zijn overkant sluiten Sanne & Steven bij ons aan. We wandelen door het parkje en langs de visvijver naar de volgende groene strook. Mogen nu genieten van de Oude Netearm vrijwel tot rustpost De Zwaluwen, tennisclub bij een prachtige dreef net naast de E19. Hebben nog ruim 3 km voor de boeg. De parkoersmeester geeft zich nog niet gewonnen. Hij heeft nog een blubberpad in de aanbieding onderaf de E19. Dan is het wat serres kijken en een paar paadjes langs schapenweiden tot de finish. Een gezellige babbel bij het gerstenat, opgedofte dames en heren nemen stilaan de plaats van de wandelaars in. Vlaamse zangers komen hen vanavond vermaken. Wij rijden meer dan tevreden naar huis terug, nagenietend van één van de mooiste tochten in de verre omgeving.
Voor het eerst 35 km vanuit Edegem, daar hebben we wel oren naar. Roger & Monique kondigen hun komst aan en die zijn bij ons toch bekend als wandelende fijnproevers. Negen km met de auto en we parkeren op het plein bij Hangar 27 & Fort 5. Even wat bijpraten met dorpsgenoten en we gaan op pad. Tegendraads t.o.v. het voorstel gemaakt door de parkoersmeester want zo zijn we. Beginnen met de kleine lus van 5,4 km die als afsluiter bedoeld was. Een prachtige laan met majestueuze kastanjebomen en dan villaatjes kijken op grondgebied Wilrijk. Voorbij Sint-Augustinus een eerste parkje met grintpad. Dan moeten we naar de overkant van een drukke steenweg en voorbij het fabriek van Rizla, sigarettenblaadjes. Hier wacht een pracht van een groen pad dat parallel loopt met de E19. Je zou het niet verwachten zo’n mooie natuur net naast een snelweg. Een tunneltje loodst ons onder het geraas door. Nog één straatje villa’s en we zijn opgewarmd, zowel letterlijk als figuurlijk.
Meer bekend volk in de startzaal deze keer met Patje Stroboer, Hobohem Linda & Charles, Borgerhouters Albert & Yvonne. Elkeen gaat zijn eigen weg, loopt zijn eigen afstand. We wandelen opnieuw onder de kastanjebomen richting Mortsel. Weten wat komen gaat, de prachtige groene dijk die dwars door de gemeente loopt. Heerlijk wandelen over meerdere kilometer tot Klein-Zwitserland en nog meer groen. Schitterend is dit en over de volle lengte gebruikt door onze gastheer. Een strookje langs de spoorbaan nu, de uitvalsijzers van Antwerpen. Snel terug het woeste groen in. Paden zijn getrokken met de bosmaaier tot de volgende spoorbaan. Langs Sint-Amedeus gaat het dan richting station Mortsel. Nog een strookje spoorbaan, een wat oudere residentiële wijk en we bereiken rustpost ’t Centrum. Er staan al 13 km op de wandelteller.
Er wacht nu een opdracht van net geen 11 km. We vrezen de warmte. Voorbij de kruising met de vorige lus lopen we opnieuw Klein-Zwitserland in. Bij de volgende straat komen we twee dames tegen die fout gelopen zijn. Ze waarschuwen ons dat er verderop geen pijlen meer te vinden zijn en keren op onze aanwijzing op hun stappen terug. Bij een supermarkt komen we inderdaad in de problemen. Een telefoontje naar het noodnummer brengt soelaas. Moeten een kiezelwegje in dat naar een pad tussen spoor en tuinen leidt. Brengen de parkoersmeester op de hoogte van de verdwenen markering. Bewoners die in hun tuin dineren bekijken ons met donkere blik. We denken de pijlendieven te kennen. Stappen lachend en grappend het paadje af tot station Mortsel Liersesteenweg. Duiken dan woonwijken in waar de pijlen erg hoog zijn opgehangen. Zal zeker zijn reden hebben. Onze gastheer rijdt voorbij met de fiets. Gaat verderop in Boechout het parkoers controleren. Vreest schade want er is een muziekfestival aan de gang. Klasse hoor, de service van deze man. We wandelen door een parkje en vervolgens middels een tunneltje onder een spoorbaan door. Passeren het kampeerterrein van de muziekliefhebbers. Het is er rustig en gemoedelijk. Moeten nu de open ruimte in, door akkers en weilanden. De Koperen Ploert kent met ons geen genade, pfff dit is zwaar. Het is zo een moment waarop je jezelf afvraagt waar je in godsnaam mee bezig bent. We stappen in een brede, zonovergoten boog rond het Fort van Borsbeek. Dokkeren over een kasseitje en grintpaden verder. Komen bij een boerderij uit waar Charles ooit stopte voor een ijsje. Ondanks stil protest van Linda ben ik niet te verwurmen. Drie heerlijke bollen vanille ijs zorgen voor mijn koeling. De vliegen die uit de hete stallen komen neem ik er voor lief bij.
Nog een kilometertje rechtdoor over beton door het maïs tot rustpost Cantincrode, die wij uiteraard overslaan. Een drukke baan loodst ons over nog meer sporen. We duiken het lommer in bij kasteel Cantecroy en even verder wacht Fort 4. Onze gastheer toont zijn klasse. Laat ons genieten van verweerde gebouwen en de paadjes rond de vijvers. We lopen vervolgens letterlijk over het station Oude God, hoog en veilig en volgen nog meer dreven langs ‘den ijzeren weg’ die hier naar Mechelen & Brussel loopt. Wandelen door de nieuwe wijk Windhoek en het parkje met dezelfde naam. Mussenberglei is een lommerrijk kasseitje dat ons geleidelijk naar de basiliek van Edegem voert. Een paar hete straten en we kunnen een laatste keer pauzeren. Hebben nog een uurtje stappen voor de boeg.
Krijgen het gezelschap van Hugo (Kleitrapper uit Mortsel). Bespreken de toch wel als neerwaarts ervaren evolutie van deze vereniging terwijl we genieten van het prachtige park van Hof ter Linden, recent open gesteld voor het brede publiek. Doorkruisen vervolgens de moderne gebouwen van een rustoord alvorens Fort 5 op te zoeken. Een laatste keer zorgt onze parkoersmeester voor een heerlijke omzwerving door de verweerde gebouwen en de heerlijke wandelpaden langs het water. We vergeten er onze vermoeidheid bij. Onze gastheer bereikt met ons de finishlijn. We feliciteren hem heel terecht met de prachtige prestatie die hij hier vandaag heeft neergezet. Er kan nog net een terrasje af met onze lievelingsdrank. Met Albert, Yvonne en Hugo sluiten we de zaak. Zijn net voor een plensbui veilig in ons karretje. Zijn het eens, deze tocht is een heuse aanrader die ongeacht de gewandelde afstand heel veel te bieden heeft. Men zegge het voort …
Met de goedkeuring van ‘baankapitein’ Eddy herdopen wij de eerste Beringen – Diest – Beringen tot een Diest – Paal – Diest. Makkelijker met het openbaar vervoer. Het verzoek van Eddy om zeker de vlondertjes lus te lopen willigen we maar wat graag in. Op weg van het station tot ‘Bij Magda’ (het bezoekerscentrum van de Halve Maan) vinden we een afgetrokken pijl van Wandelend Paal. Kunnen hem meteen bij Eddy inleveren. Het parkoers bekijken, korte krijgsraad, een koffietje en we zijn op pad. Beginnen inderdaad met een lusje van 4,5 km door de Oranjestad. Een hoekje van de Warande, kort door het Begijnhof, we stappen over de in opbouw zijnde ruimte van wat ooit het fabriek van Shoe Post was. Ezeldijk noemt het hier en we wandelen inderdaad verder over pas aangelegde vlonders langs een waterloopje richting AZ. Mooi strookje dit, een meerwaarde aan de stadsomgeving. Het park van Cerckel is dat uiteraard ook. Over de markt en door wat kleine straatjes gaat het terug naar de Warande en de rustpost. Voorwaar een prachtige lus, we zijn meteen in opperbeste stemming.
Terwijl wij nog een koffietje nuttigen komen de vroege vogels van de 50 km langs, Erwin & vrouwtje, Leo ‘Mieke Pap’, Leuvenaar Mark en Schellenaar Rudy, en nog vele anderen. Zo zien wij die gabbers ook eens ! Terwijl zij aan het lusje beginnen stappen wij de Diesterse Wallen op. Kruisen nog meer wandelaars als we even de Demer volgen en dan de spoorbaan richting ’t Schoonaar. Verbaasde blikken uit Oudenaarde voorzien we van tekst en uitleg. Dwarsen de drukke steenweg en klimmen zachtjes bij Dewittehoeve over een fietspad richting vliegveld en commando kamp. Moeten nogal wat straten volgen tot voorbij Schaffen, Pater Daemsstraat, Waterstraat en Berkstraat voeren ons tenslotte toch naar zanderige wegen. Lopen door bomen kwekerijen en letterlijk door het maïs in oostelijke richting. Wat is het hier rustig stil ! Warm is het ook maar met voldoende zuurstof in de lucht om toch een lekker tempo te wandelen. Een ruime 7 km na Diest komen we bij schuttersgilde St-Lambertus in Meldert aan. Kunnen er wat bijpraten met Peter uit Eindhoven die van Beringen komt en hier zijn keerpunt van de 30 km heeft.
We duiken meteen weer het stille land in, langs jonge eik en nog eens dwars door het maïs, leuk om doen eigenlijk. De sparrenbossen van de Kriekelswarande komen aan bod. Ze zetten ons af aan de rand van de menselijke wereld. Er volgen eerst nog wat achterafjes en weilanden, dan bebouwing. Klitsbergwijk, doe ie het of doet ie het niet ? We blijven eigenlijk wel onderaf de puist lopen richting centrum van Paal. In het zaaltje van Sint-Paulus ligt ons keerpunt. Het is er uitzonderlijk stil tot onze verbazing. Zal wel met de warmte te maken hebben, de kortere afstanden lijken ons mager bezet. Linda (Nijlen) ploft op een stoel neer. Het feestje bij Jo (50) wordt letterlijk uitgezweet.
Wij terug op pad. Door een witte wijk en vervolgens over nogal wat tarmac langs weilanden en bosjes. Komen op het plateau van Langerheide ,langs rossige akkers en opnieuw een bomen kwekerij. Prachtige vergezichten heb je hier, met nauwelijks tekenen van menselijke aanwezigheid. Eddy gaat wat stoeien met de omgeving, de Venusberg. Op en neer, en nog een keer. Uitzichten vanaf de toppen, herstelpoging voor heide op de heuvelflanken. Een kaarsrecht tarmacje loodst ons dan richting centrum van Meldert, we zijn zo weer bij onze laatste pauze. Naamgenoten uit Halen en Raymond ‘la cravatte’ hebben er nog zo’n 13 km tot Beringen voor de boeg, wij een kleine 10 tot Diest.
Door onze eigenzinnige parkoersinvulling lopen wij intussen helemaal alleen. Niet dat het ons deert, zo genieten we met volle teugen van de omgeving. Steken bij de Zwarte Ring & Friesland Campina de steenweg over. Lopen snel weer in het groen, een verdieping hoger dankzij een mooie holle weg. Spar schakelt over naar jong loof, ook stroken maïs langs ons pad. In de bossen verderop is het heerlijk kuieren over smalle paadjes. In de omgeving van FC Polyte even wat tarmac in het groen. Vrij snel weer heerlijk slingeren door de bossen. Vanaf Groenhof doorkruisen we de achterafjes van Schaffense woonwijken. Bij de Wijerstraat weten we de spoorweg van daarstraks nabij. We lopen niet terug van de Demer naar de Halve Maan maar richting Schaffense Poort. Bij de Antwerpse steenweg kunnen we een zonnig terrasje niet weigeren. Hebben ruim de tijd om te genieten van twee Omer, het moet niet altijd Duvel zijn. Onze verwachtingen werden perfect ingelost Eddy, wij keerden tevreden naar huis terug.
De weergoden gunnen ons een thuismatch. We pikken etappe 3 van de Klein-Brabantse ‘5’ op. Wandel Mee Ruisbroek-Sauvegarde zijn onze gastheren vandaag in een piepklein zaaltje. Gelukkig kunnen wij een terrasje doen voor de start en gezellig keuvelen met vele bekenden. Kleine en grote lus, ook vandaag weer. Wij beginnen met het kleintje van net geen 6 km. Bij een grijs en zwoel zwerk gaan we op pad. Huisjes kijken tot het gemaal op de Vliet. Dan genieten over het grintpad langs de diep ingesneden waterloop tot café Den Dam. De volgende landdijk liepen we recent meerdere keer maar hij blijft mooi. Over het rode fietspad langs de hoofdweg terug naar het dorp. Een achterafje en we staan in de Kerkstraat en stappen terug naar start/finish onder de kerktoren.
Babbel met Jefke die onderweg van Willebroek het parkoers oppikte en daar gaan we weer. Snel het groen in deze keer, langs een gracht en weelderig orchis. Tot het gemaal van daarstraks en dan de kanaaldijk op. Aan de overkant ligt Hellegat, wij lopen tot de kleine Boomse jachthaven. Slaan dan de groene industrieweg in tot het kasseitje richting Boom. De parkoersmeester weet van wanten, hij stuurt ons gemaaid wild terrein in, lekker wandelen. Bij Prayon gaan we onder de spoorbaan door. Even verder ligt de rustpost, verscholen in het groen bij kleiduifschieters. Ik heb een dipje, moet stevig bij eten.
Langs vijvers lopen we terug naar Prayon en dan door het groen parallel de spoorbaan over een fietspad. Honderden meter verder mogen de langste afstanden echt het groen in. Het lijkt wel een brousse waar we door lopen. Er loopt een eenmanspaadje ja, maar rondom netels en andere steke dinges. Echt ons ding dit ! We ruilen het echte wandelwerk voor tarmac langs een denkelijk verlaten spoorbaan. Steken hem over en lopen terug naar het dorp. Krijgen het gezelschap van de Hopbelletjes Brothers die van de 25 lus af komen. Café rust nu, letterlijk, clubhuis ook.
Nemen weer ruim onze tijd vanwege de vele bekenden en gaan op pad voor de extra lus. Achterafjes loodsen ons naar onverhard en maïs. In de volgende wijk zijn we ongewild even getuige van echtelijke twisten, we reppen ons voort, snel wezg van het getier. Mogen uitgebreid genieten van peis en vree wandelend over een breed pad langs een kroosrijke, groene gracht. Zalig ! Een strookje spoorbaan de ‘Hopbelletjes’ ter wille en betonbaantjes loodsen ons door de akkers terug naar het dorp. Loopt ‘facteur’ Rudy’ daar niet voor ons door de slingers in het groen ! Hij vertrekt voor ons van de laatste rust, wij zijn al aan ‘den Duvel’.
Wandel Mee haalt dit jaar echt alles uit de kast. Hof ter Zielbeek, zijn grot en kruisweg, dat hadden we verwacht. Het strookje puur natuur erna is echt de zoveelste meepakker vandaag ! In de laatste straatjes passeren we ook nog de prachtige Sint-Catharina kapel. Door het zware weer houden we het bij 25 km vandaag, keuvelen nog gezellig na met Rudy en laten den Duvel smaken. Wandel Mee heeft ons verrast vandaag, dit was de mooiste tocht die wij er ooit liepen. Ondanks het somber grijze zwerk rijden we blij gezind terug naar Hemiksem, bedankt Klein-Brabanders !
Een lieve medewerkster wacht ons op bij het aftandse station van Tienen. Er is nauwelijks iets verandert sinds ik hier voor het eerst kwam … zo’n 50 jaar geleden !
Ja, de roots van mijn ouders liggen hier, ik haal dan ook wat jeugdsentiment op tijdens het ritje tot de parochiezaal van Neerlinter. Het is er stil, te stil eigenlijk, maar wat wil je bij deze drukkende atmosfeer en wandelaar onvriendelijke weersvoorspellingen. Maar wij zijn paraat, gaan er weer voor ruim bemeten 30 km tegenaan. Paar jaar geleden trouwens dat we in de streek nog present tekenden, toen in Glabbeek aan de overkant van de steenweg Tienen – Diest.
De startplaats van vandaag heeft trouwens de twijfelachtige eer dat ik er ooit mijn eerste wandelpijl miste en de foute richting uit liep ! Niet vandaag dus want ik ben attent. Kerkwegels sturen ons … richting kerk en dan de weidse akkers in, langs peren, maïs en bieten. Heerlijke vergezichten overigens over het vruchtbare land. Er komen toch wel een paar straten aan te pas, een bosrand ook tot de volgende wegels en onze eerste keer pauze in Stok, geboorteplaats van mijn moeder. Kortenaken staat er op het naamsbord maar ik dacht dat dit vroeger een gehucht van Hoeleden was.
We hebben vanaf dit ‘terras’ twee lussen te goed. Spreken de parkoersbouwer tegen en gaan eerst voor 2x vanwege de langste afstand. Duiken de fruitgaarden in, appelen en peren, goed beladen bomen trouwens. Komen schuin op de splitsing in de Bredestraat uit die ons richting Ransberg voert. Even een graspad langs nog meer peren en dan over verwildert terrein, randje Heibos. Terug tarmac nu, bij een bewolkte hemel en in de absolute stilte, één hond niet te na gesproken. Prachtig pad langs een graanakker afgezoomd met frêle klaprozen, rozerood. Het Heibos wordt een feest op de terugweg. Heerlijk wandelen is het door zijn wat koelere laantjes. Linda legt er duchtig de pees op, is in haar element, ik klamp aan. Open terrein noemt Helstraat. Ze golft mee met het landschap tot de rustpost in Stok. Intussen kwamen we al Xavier en Luk tegen, tijdens de pauze ook Jacqueline. Weinig bekend volk vandaag maar wel de kwaliteit van zij die wij lachend ‘de heilige drievuldigheid’ dopen, voor de gelegenheid !
Het tweede lokale lusje van zo’n 5 km heeft weinig om het lijf. De heuvel af met een prachtig vergezicht tot wijk Herrebeek. Langdurig huisjes kijken dan tot de volgende veldweg. Vanaf de Paardenbeek met twijfels terug de helling op en weer binnen in Stok. Een bard met gitaar en zachte stem vermaakt er de medemens. Nog twee uur te gaan. De lucht wordt loodgrijs, we vrezen onweer. Stappen opnieuw door de fruitgaard van lus 1 (eigenlijk 2) en draaien dan weg richting Drieslinter. Hoog in de heuvel kunnen we genieten van prachtige vergezichten op het zuiden gericht. Gaan lekker kasseitjes dokkeren door de akkers. Keizerrijk noemt het hier, dankzij de oogsten van de boer zeker ! Bij een café gaat het een steenweg af voorbij een kapel, beetje saai. Dan terug een graspad op dwars door de akkers, op en neer. Stevig stukje dit, begeleid door wat hemels gedruppel. Linda draait de gashendel volledig open. Ik geef toe, zij is de sterkste vandaag. We pikken kortere afstanden op bij de Heirweg en denderen allen samen Drieslinter binnen en de laatste rustpost. Ook hier vinden wij het veel te stil.
Achter de huizen beginnen we aan onze laatste etappe. Iets voorbij Veldweg mogen we richting groen. Er wacht een prachtige strook door de natuur van de Grote Gete en langs de waterloop, stroomopwaarts. Mooie finale voor deze tocht alhoewel …
We wandelen toch naar Neerlinter … stevig bergop vanaf het water tot de zaal. Zal wel Tiense humor zijn … Tot slot een leuke babbel met onze chauffeuse, van harte bedankt Toekertjes, hebben een leuke uitstap gemaakt naar een toch niet zo evidente startlocatie.
Tijdens de verkenning van ‘onze Omloop’ konden we het zaterdag vrij droog houden. Zelfs een terrasje bij het zwembad van Overijse zat er in. Nathalie had blijkbaar grote dorst en dus lieten de mannen zich niet smeken om mee van een extra rondje te genieten. Voor de zondagse wandeling haak ik aanvankelijk af. Vanuit de zachte bedstee hoor ik de regen op het asfalt van onze straat kletteren. Als ik ten langen leste om 10:00 opsta is Linda niet naar de fitness. De hevigste buien zijn voor vandaag voorbij, zegt ze fijntjes. Het vrouwtje ter wille kies ik de dichtstbijzijnde tocht uit. De Vaartlandstappers weten ons vast wel nog eens te bekoren. Twintig minuutjes autorijden en bij de pinken zijnde parkeerwachters loodsen ons naar een net vrij gekomen plaatsje op een bedrijventerrein. Het is behoorlijk druk in ’t chalet van de lokale voetbalclub, zelfs Wilfried en Nathalie zijn er. Wij gaan nog voor de 30 km, iets wat zij niet zien zitten.
Alleen op pad dus, eerst voor een korte lus van 9,5 km, het parkoers achterstevoren, zo maar. Achterafjes loodsen ons door het stille, zondagse Tisselt tot nieuwe wijk Ziederijhof. Even verder kunnen we een fietspad op langs het Zeekanaal, richting Kapelle-op-den-Bos. Vissers doen hun ding, haast roerloos naar hun dobber turen als waren zij reigers. We duiken de akkers in, langs paden die ook bij knooppunten Rivierenland bekend zijn. Zwerven tussen maïs en bieten, rondom plassen ook richting cafeetje De Plekpot in Kapelle-Oost. We lopen gewoon door, over het rode fietspad langs een steenweg richting Leest. Bij Aland duiken we opnieuw de akkers in, bieten, graan en maïs. Het laatste al twee Linda’s hoog of daaromtrent. Onverhard word terug tarmac. Een fantasierijk pad tussen huizen en akkers zet ons tenslotte af bij de startlocatie. Cowboy Luk houdt er al mee op. Heeft de ochtendlijke buien niet te best verteerd, zo blijkt.
Wij versterken de innerlijke mens en gaan dan op pad voor het grotere werk. Door de bedrijvenzone en langs het kanaal richting Willebroek nu, van de Grote Brug tot de oude Vredesbrug, over de Oostdijk. In de verte priemt de woontoren van Boom. Vanaf de ruïnes van bedrijf Denayer is het slechts een paar stille straatjes ver tot een leuk parkje en de rustpost van Blaasveld. Ex-collega Marleen staat er in de bediening. De tijd tikt verrassend snel weg. We besluiten onze 30 km in te korten tot 26km. Pikken zodoende de lokale lus van de 15 km op. Moeten uiteraard voorbij Het Broekventje bij de kerk van Blaasveld. Lopen het intussen klassieke parkoers langs de Kebbinglei naar het groen onder de spoorbaan door. Het lusje langs FC Blaasveld liepen we niet eerder. Het heerlijke stuk Blaasvelds Broek langs de kapel kennen we uiteraard wel. De hoge bomen van de opeenvolgende dreven houden de stevige bui ‘van de grond’. In meer open gebied moet de plu wel worden boven gehaald. In het nat tippelen we heen en weer langs de spoorlijn en de Bezelaervelden. Extra lange etappe lijkt dit ons.
Na de laatste pauze verlaten we Blaasveld langs de Kattestraat en Vijvershof. Het is ‘kermis in d’ helle’ als we door nieuwe wijk Geerhoek wandelen. Regen en zonneschijn houden elkaar in evenwicht. Nat van hemelwater en zweet tegelijk zijn we. Door een villa straat lopen we richting Heffen. Onverhard wordt vettig. Aanvankelijk nog met gras onder de voetjes tot een hertenfarm. Wat een prachtige, met dons bezette geweien hebben die heren toch ! Zodra de paden echt door het maïs lopen wordt het schaatsen. Linda zoekt beschutting tussen twee rijen groen, je ziet ze niet meer lopen. Buien en zonneschijn zullen elkaar afwisselen tot de finish. In Klein-Brabant hoort daar uiteraard Duvel bij. Tja, samen met clubmaatjes Christine & Noel sluiten we de keet. Zoals verwacht weer goed werk van De Vaartlanders in een omgeving die toch niet zo evident wandelgebied is.
