Een uurtje reizen door-too-door en ik ben ter bestemming. Is jaren geleden dat ik nog eens bij Trip-Trap stapte, nu dus vanuit het centrum van Tienen, geboortestreek van mijn ouders. 26 km is de opdracht zowat 1200 meter van het station ook. Rustpost in Vissenaken, met mijn terreinkennis weet ik wat dat betekend. Moeten half Tienen door om de bebouwing te verlaten. Er hangt een merkwaardige geur, denkelijk van opgewarmde suikerbiet. Over een woonerf en langs de Aarschotse steenweg naar het eerste kasseitje. Heerlijk vals plat dan over kassei en beton, genietend van vergezichten over koolzaad en verkleurende perelaars. Rustpost De Kronkel in Vissenaken blijkt een prachtige herenhoeve te zijn.
Ik stoom door langs het Sint-Pieterspad tussen nog meer fruitgaarden door. Knikje na de splitsing en dan de weide akkers in. Even wat bebouwing met blaffende honden en dan puur natuur. Kasseitje de weilanden in, koetjes als stillevens, versteven door de ochtendlijke koude. Paddepoel noemt het hier. Graspaadje langs wit bevroren hoge gras, idyllisch. Mis een mini pijl van de organisatie en loop ettelijke meters heen en weer. Passeer op het juiste pad riviertje de Velp, kasteel en kerk ook, te ver weg voor een foto. Stukje steenweg tot in Wever en opnieuw de akkers in. De eerste bietenoogst ligt op afvoer te wachten. Fietsweg langs een drukke baan dan, erg lang. Ik pauzeer even in een bushokje, drankpauze. Tarmac lopen overigens tot de volgende rust in Vissenaken.
Vrouwelijke Ijsetrippers nadrukkelijk aanwezig. Mia’s Marching Team, Ghislaine en bestuurster Jacqueline. Ik stoom door over de plaveien richting Breisem. Gaat over in kassei en van bewoning naar akkers. Krijg zo’n beetje alles onder de schoenen geschoven de komende kilometer, ‘cailloux’, verweerd asfalt en half onverhard. Mag lekker klimmen langs een bosrand en een tweede keer foutlopen. Wordt terug geroepen door mede-wandelaars. Zet nu koers naar de kerk van Vissenaken en de rustpost, posteer mij op een bankje in de zon. Moet kunnen begin november.
Nog zeven kilometer te gaan. De eerste kilometer is dezelfde als tijdens de 26 1x en we duiken dan de Rozendaalbeek vallei in. Heerlijk genieten van puur natuur dwars door een moerassige vallei tot bij een vijver met druk kwakende wilde eenden. Pittig klimmetje tot bij weer een ander kerkje van Vissenaken en dan met z’n allen richting bosrand en roepende fazanten. Het parkoers golft op en neer, we lopen als een treintje over een eenman pad tot de merkwaardige en rechthoekige watertoren van Vissenaken, keek ik al de ganse dag naar uit. Laatste loodjes nu, de Oude Diestse baan voert ons over de laatste heuvel en dan komen de twee torens van Tienen in zicht. Beetje dribbelen langs wegenwerken en de tocht zit er op. Ik verslik mij in de terugweg naar het station, maar kom er wel op tijd aan. Ben om 15:00 al terug in Leuven als een tevreden wandelaar.
Stap op een trein naar ’t Zeitje die 40 minuten vertraging heeft. Heb zodoende een ruim halfuur overstaptijd in Gent-Sint-Pieters. In Knokke stappen zeker 30 wandelaars van de trein, het belooft een prachtige, zonnige dag te worden. We starten vanuit een reuzegrote en verwarmde tent voor net geen 20 kilometer. Even wat winkels kijken en vervolgens waar Knokke gekend voor is, wit geschilderde landhuizen. Stappen langs het Zegemeer, een langgerekte plas en vervolgens over een tegelpad door wilde natuur rondom een watertoren. Best wel aardige start. Lopen vervolgens langs de spoorlijn richting Duinbergen en Heist, linea recta. Het parkoers verwordt tot een straten loop een passage langs volkstuintjes niet te na gesproken. Plots opnieuw een strookje natuur, Sashul en de Vuurtorenweiden. Wandelen over een landdijkje tot een prachtige voetgangersbrug. Keer ne kier were tot een in de steigers staande vuurtoren en vervolgens door Heistse straten naar de eerste rustpost. Ik maak er een terrasje van. Korte babbel met Lut en Luk (Brugge) en weer op pad samen met een groep Gondeliers, wandelclub uit Nederland die zeer regelmatig in België vertoeven. Stappen letterlijk door een museum met als thema Vissers Koppen Vertellen. Leuk intermezzo. Eventjes arbeidershuisjes kijken en dan de dijk op. Achter ons reuzeschepen aangemeerd in de haven van Zeebrugge. Verlaten de zeekant weer voor een ommetje langs de Visserskapel, die midden een straat gebouwd is en duiken dan het Willemspark in. Is in feite één grote speeltuin in het groen, het is er behoorlijk druk. Op weg door Duinbergen dan en dat moet je letterlijk nemen, duin & bergen, een pittige passage. Opnieuw flaneren over de zeedijk dan tot de Canadasquare, is inderdaad het Canadees wandelweekend, verwijzend naar de Grote Oorlog. Kijk bij het opnieuw bereiken van de dijk verbaast naar een rij wachtende mensen, sommige restaurants zitten inderdaad overvol. Ik wandel door tot tweede rustpost De Branding. Het is er ook druk en ik besluit gewoon door te lopen, heb nog 5 km voor de boeg. Stap wat golvende achterafjes die mij een laatste maal naar de zeedijk loodsen. Met Zeebrugge in de rug in de verte vooruit ook heel wat zeeboten, denkelijk op weg naar de Scheldehavens. Verlaat de flatgebouwen en krijg enkele duintjes te zien. Verlaat de waterkant dan bij Het Zoute en ga lanen lopen langs witte landhuizen. Ben verrast bij een minigolf die zoals bij de grote broer echt op gras gespeeld wordt, een kennismaking met dus, een eerste ervaring. Afsluiten doet deze tocht met lange rechte lanen van landhuizen, jonge wilgenaanplant ook. Ben een beetje moe, doe exact één uur over de laatste etappe. In de winkelstraat speelt en vrolijk bandje Dixie, leuk bij dit zonnige weer. Ik posteer mij op het perron wachtend op de trein, het is er best aangenaam. Overvolle treinen tot in Leuven, er wordt blijkbaar nog met volle teugen genoten van het mooie vakantieweertje.
Adeps wandeling in de Waalse achtertuin van mijn maatjes, ze pikken gretig op mijn voorstel in. Is wat hindernissen rijden naar de ter elfder uren gewijzigde startplaats, hadden het net zo goed te voet kunnen doen. Zijn met z’n vieren vandaag, Heidetochter Myriam gaat voor het eerst mee op Adeps avontuur. Snel het dorp uit en even langs de Dender. Ophaalbrugje over dra een graspad, ben in blijde verwachting. Wandelen door de velden over verweerd asfalt dan, echt tarmac door een gehucht en zelfs een kasseibaantje. Leidt recht naar Viane weet Chris, de Giesbergse heuvels tooien de horizon. Tarmac nu nadrukkelijk aan bod en wandelen van landelijk naar stille gehuchtjes, golvend parkoers trouwens. Passeren een roedel van ‘sheep dog’ en zetten koers naar een bosrand en nog steeds tarmac in het bos. Mijn maatjes zijn toe aan een boterham, ik niet en dat snappen ze niet, tja ben zo. Finaal toch het fraaie geel/groene beukenbos in met lange rechte lanen ‘avec des cailloux’. Komen zo uit bij het kasteel van Bois-de-Lessines. De 20 km gaat er zijn eigen gang. Bij het uitkomen van de natuur prachtige vergezichten over de ‘Pays des Collines’ maar helaas weer tarmac door Bois-de-Lessines en Ollignies. Afdaling langs een veldweg en weer klimmen langs asfalt, de steengroeve van Lessen is nu prominent aanwezig. Heerlijk wandelweertje overigens, windstil en zonnig, zalig temperatuurtje. Myriam houdt zich kranig, van tekst en uitleg voorzien door ons Konijntje. Plots een steegje en veldweg, loodsen ons echt naar de porfier. Chris vindt een reuze rotsblok waarop we met z’n allen kunnen rusten. Annie heeft dit natuurlijk niet nodig en loopt door als Oma Kodak. Wij volgen en maken nogal wat foto’s van de indrukwekkende steengroeve ‘en étages’. Zijn dra terug in Deux Acren en stappen door het stille centrum en de merkwaardige kerktoren met twee hanen. Er is Chimay Blue ter aankomst zegt Krist … is ook belangrijk !
Een wandeltocht uitkiezen, soms is het geen sinecure. Plan A voor vandaag was Esneux maar werken aan het spoor te Liège steken daar een stokje voor. Dan maar Adeps in Blanmont maar die blijkt ‘annulé’. Plan C wordt dan Neerwinden met gelukkig alleen maar ‘werken aan het spoor’ ’s nachts. Meevaller, een treinreisje van 24 minuten vanaf Leuven. Het is er bitter koud vanochtend en er staat een strakke, gure wind. De Leeuwerik pijlt netjes vanaf het station tot een hypermoderne leuke startzaal. Ik heb er zin in al zijn mijn verwachtingen getemperd. Krijg drie etappes aangeboden voor een totaal van iets meer dan 20 km.
Op pad dus dwars door het stille dorp. Een wagen stopt, blijkt clubmaat Nestor te zijn op zoek naar een parkeerplaats, dat probleem heb ik niet ! Voorbij een kasteel duik ik de akkers in. Golvend beton want in deze streek werd alles midden vorige eeuw volledig ruil verkaveld tussen de boeren met betonwegen als cadeautje. Krijg een leuke holle weg aangeboden die mij een verdieping lager afzet bij de kerk van Wange. Ben zo het dorp weer uit en stijg zachtjes in het landschap langs geurend koolzaad en verder een slingerende holle weg tot het hoogste punt in de omgeving. Vergezichten zijn nevelig. Tijdje op een plateau lopen en dan duiken naar het volgende dorp zijnde Eliksem en de drukke rustpost. Ben een klein uurtje onderweg. Pauzeer niet, loop gewoon door op de 20 km 1x. Opnieuw snel het dorp uit en voorbij de watermolen op riviertje de Gete. Loop een tijdje parallel het water bij een boord van nog groen wilg en geelblad canada’s. Terug het dorp in dan en vervolgens opnieuw zachtjes klimmen in de akkers. In de schaarse bosjes rondom luide knallen, jagers beoefenen er hun ‘sport’, ik ben er niet helemaal gerust in. Ga het plateau van Baalberg op, linea recta met mooie vergezichten en wandelen tussen bieten, patat en groene winterbemesting. Blijk in Overhespen te zijn. De laatste kilometer van deze etappe is dezelfde als daarstraks. Heb twaalf kilometer op de teller staan en pauzeer bij een wandelaarsdrankje. Even bijpraten met clubmaatjes ook die dezelfde Oost-Brabantse tongval als ik machtig zijn.
Laatste loodjes dan van ruim 8 km. Ben aan het rekenen, probeer de trein van 13:43 te halen. Niks moet alles mag. Wegwijzer naar Hélécine aan de kant van de weg, wandel op de taalgrens. Het zonnetje is prominent van de partij nu en laat mij genieten van bolle akkers met her en der een bosje. Loop gewoon rechtdoor tot over ’t spoor. Ben randje Goetsenhoven maar draai links op langs een chicorei veld. Nog steeds golvend beton inderdaad en toch stoort het mij vandaag niet. Hou er een pittig tempo op na, de bloedblaar aan mijn rechtervoet stoort allerminst. Plots zowaar een onverharde holle weg, ettelijke honderden meter puur natuur zetten mij ook al letterlijk af op de taalgrens. Bij de oversteek van het riviertje lees ik La Petite Gette. De straat uit met twee landstalen en opnieuw de velden in langs de zoveelste slingerende holle weg. Op het plateau een paar kilometer parallel met de spoorbaan. Er dan naartoe en onderdoor. Kan een paar keer genieten van heerlijk geurend koolzaad in de volle gele bloei. Bij Laar ben ik weer in de bewoonde wereld. Wat straatjes in en uit tot de prachtige kerk van Neerwinden. Heb een kwartiertje over tot de trein. Wir haben es geschaft ! Had goede benen vandaag.
Op de trein een babbeltje met twee Antwerpse wandelaarsters die mij vertellen dat Tonia deze week overleden is aan een hersenbloeding. Zij werd 73 jaar. Weer eens een figuur die wij allen gaan missen, ik ben toch wel aangeslagen. Ben dus om 14:30 terug thuis en kan nog wat bijwerken aan Beneluxwandelen, heb nog heel wat te doen. Donderdag plan ik Adeps in Deux-Acren met mijn Giesbaargse maatjes, tot dan.
Het wordt een reis met hindernissen vandaag. Geen trein maar een bus van Leuven naar Aarschot, ik had het niet gemerkt. Ben alleen met de chauffeur in de luxe car, hij is trouwens de zoon des huizes. Leuke babbel dus en net op tijd in ‘Oschot’. Treintje tot Lier ook al met gezellige babbel met de begeleidster die ik al jaren ken. Vlotjes naar Turnhout dan samen met praatvaar Bruhhe Die Scone. Moeten er 45 minuten wachten in de kouwelijke ochtend tot de bus naar Weelde-Statie. Voor Leo doen we moeite.
Tien uur en ik ga van start voor 25 km. Honderd meter Bels Lijntje en dan het bos in. Ondergrond ligt er nattig bij maar nu schijnt ‘ons Laura’ in volle glorie. Het terrein wordt halfopen, de ondergrond varieert tussen halfvast grint en tarmac. Leuk graspad vervolgens langs akkers en deels droog liggende vennen. Het begrip pad wordt relatief en voor interpretatie vatbaar als ik door de heide loop. Schitterend biotoop genaamd Het Zwart Water. Lange rechte pad tot een steenweg dan waarbij ik twijfel of ik wel juist loop. Doe een heen-en-weertje om zeker te zijn, de pijlen hangen hier erg ver uit elkaar. Bruin vervolgens, laantje langs verkleurend blad tot het Bels Lijntje (deel 2). Linea recta hoog boven een beek en met doorkijkjes op landhuizen. Kom clubmaatje Mieke tegen die ‘en chasse’ is op haar maatjes. Landgoed Klein Engeland is een parel van een rustpost. Neem er ruim de tijd om bij te babbelen met vooral Nederlandse wandelmaatjes. Heb ruim 9 km op de teller staan.
De hier lokale lus werd mij aangeprezen door gastheer Leo en dan weet ik het wel. Na het genieten van een Gageleer steek ik van wal door een mooie dreef richting Koeivenheide. Pijpenstrootje kleurt al stillaan rossig-geel. Het wandelpad vraagt enige improvisatie. Brede half verharde paden komen dan aan bod, lange rechte lijnen ook onder meer langs het Peerdsven. Loop hier moederziel alleen door puur natuur, nauwelijks een boerderij te bekennen. Plots een smal pad met weelderige rododendrons, de Nieuwe Bossen. Ze leiden mij naar hooiland en de rust bij Klein Engeland. Heb er mijn babbel met iemand uit Hoboken.
De laatste loodjes dan. Een kilometertje heen-en-weer van etappe 1 en dan heerlijk slingeren door de bossen en de bosrand van Klein Kuylen. Over vele houten bruggetjes een droge bedding passerend. Het Bels Spoorwegje komt weer tevoorschijn. Verlaat het bij een uitkijktoren met zicht op de Turnhoutse vennen. Genieten van een kleurrijk herfstig baldakijn en stap dan over zandpaden door stille akkers. Terug naar B.L. voor 1,5 km beton, jakkes zegt de gastheer maar hij kan niet anders. Een laatste groene strook, mijn tocht zit er op. Xavier waarschuwt, bus is niet op :16 maar wel :08. Snel wandelaarsdrankje naar binnen zwelgen dus. De bus komt om …. :16 !!
Chapeau toch maar weer voor Leo en RLAT, Krist bevestigt mij gevoelen, tocht vandaag tijdens dewelke er geen moment verveling optrad !
Om 5 uur loopt de wekker af, ontiegelijk vroeg. Ons konijntje is nog stillekes maar wil toch zo graag die 5 x 50 uitlopen. Een sloot heerlijk geurende koffie en weg zijn wij. Om 6:30 is er al veel beweging in en rond de startzaal. Onder andere Liliane & Jean zijn al op pad. Nog een bakkie en Anny sluipt stillekes weg. Wij volgen een kwartiertje later en na heel wat bijpraten met vele bekenden. Plannen zelf 33 km. Verdomme ben mijn ‘pillamp’ vergeten ! We sluiten aan bij de vele dansende lichtjes de akkers in. Leuk zicht overigens die lichtplekjes in het donker en de knipogen van de reuze mast van Sint-Pieters-Leeuw. Stilaan komt de dag in de lucht, het is rustig en vrij zonnig weer. Langs het kanaal lopen we een tijdje samen met Bart. Duiken dan een paadje langs de Zenne in, is duidelijk verbreed tegenover vroegere doortochten en de krakkemikkige houten brug is bijgewerkt. Brug over de spoorwegen tussen Halle en Buizingen met zicht op de kerk zonder torenspits. De eerste 8 kilometer zitten er op en waren leuk.
Nog een laatste koffie en weer op pad. Pittig klimmen door het statige beukenbos en vervolgens middels een hoge brug de autobaan over. We weten dat het parkoers nu stevig kan worden en dat is ook zo. Krijgen de eerstvolgende kilometers geen meter vlak meer. Door bos en wei gaat het steeds weer op en neer. Chris gekneusde ribben en spieren morren, bij de laatste erg lange en stevige klim passen we even ons tempo aan. Alles mag, niets moet. Na een echt heerlijke omzwerving in de omgeving van Dworp bereiken we de tweede rust in Essenbeek. Iedere wandelaar duim omhoog, dit was een prachtige etappe. Korte babbel met Martin, beetje moeizaam tot stand gekomen maar ik ben er wel blij mee. Hoor er zo stilaan weer bij, bij de wandelaars.
Onze gastheren weten van geen ophouden. Op en neer gaat het weer door het wilde bos. Op de top van de helling open velden, geurend koolzaad en een prachtig, zei het nevelig uitzicht over Halle en omgeving, genieten ! Zachtjes zakken in het landschap dan richting vijver en weer een andere bosstrook. Er zit veel nieuw voor mij in het parkoers. Passeren een stenen toren in ‘het niet’. Ooit de start van een teloor gegaan project geweest, weet Chris. We bereiken het kanaal weer en lopen even langs zijn oever. De brug over bij een vergane sas en dan mits wat houten trappetjes opnieuw het groen in. De vele splitsingen op het parkoers en de vele groene doorsteekjes dragen een duidelijk signatuur. We lachen er allebei om, weten perfect wie dit voor ons heeft uitgezet vandaag. Op het kasteelplein van Lembeek is een paardenkeuring aan de gang. De stoere Brabander staat er naast fijne renpaarden en een bonte bende pony’s. Tijd voor onze voorlaatste pauze. Hebben slechts 8 km meer voor de boeg en dus mag het nat al wat straffer zijn.
We lopen langs den ijzeren weg richting Halle. Strookje kanaal tot in de omgeving van het station. Door het stadspark langs de Zenne en vervolgen langs nieuwbouw tot de brug in Buizingen. Wordt meteen onze laatste stop. De dames en heren van de 50 km mogen nog eens terug naar Essenbeek & Lembeek, wij lopen Halle in met de kleinere afstanden. Strookje bos tot sluis 7 en dan langs de basiliek en den Ast. Achterafjes waar het kan en de helling op tot de finish. Dit was een knappe tocht en dat vertel ik Jef ook. Maar …. zegt hij met een lach op het gezicht. Tja, ik heb één klein opmerkingetje over de bepijling, een detail eigenlijk. Verder niks dan superlatieven. Konijntje is zo’n halfuurtje na ons ook binnen, ze straalt, heeft haar trofee te pakken en duidelijk genoten van de dag. Ook Katrien (alias zottemie) is er met katje in een mand op de rug. Is ook opnieuw aan het opbouwen. Het is een gezellige boel en ik geraak dan ook moeilijk weg. Op de trein mijmer ik na, er rijpt een ondeugend plannetje. Even per sms afstemmen met de maatjes … zouden we volgend jaar niet ? Chris hapt schoorvoetend toe … er zal nog wel heel wat water door de Zenne vloeien tot dan, maar waar een wil is, is een weg. Ik voel mij toch zo thuis bij die afstanden wandelaars !
Werken aan het spoor tussen Halle en Edingen, ik reis over Denderleeuw. Zit er zo’n driekwart uur in het desolate donkere station te wachten op mijn trein naar Giesbaarge. In de Gaffelstraat staat een warme mok koffie klaar, een gezellig weekend kan beginnen. We reizen vandaag naar de Chatons voor een klein tochtje, morgen wacht het grotere werk. Het is even zoeken naar een parkeerplaats in het centrum van het stadje. Chris fikst dat wel. Het kleine startzaaltje zit overvol. Kom er tot mijn verrassing Viviane & Danny tegen. We volgen hen op pad door straten en straatjes op weg naar een knots van een helling waar geen einde lijkt aan te komen. Anny doet het rustig aan, de rug is nog niet 100% herstelt. Op de top de Moulin du Cat Sauvage, de Kattemolen, we zijn in Ellezelles. Prachtige vergezichten uiteraard maar tot onze verbazing blijven we beton lopen, we herkennen de Chatons niet. Krijgen dan finaal toch wat ‘cailloux’ onder de voetzolen geschoven bij een dalend pad dat we delen met MTB-ers. De Waaienberg zal ons afzetten aan de rand van een bedrijvenzone en even verder de rustpost in een schooltje. Toch wel een ferme tegenvaller deze eerste 7 kilometer. Tiny & Danny delen onze mening.
We houden het vandaag bij een kalme 14 kilometer. Opnieuw enkele straten en vervolgens een eenmanspaadje tussen de weilanden met uitzicht op het Muziekbos. Pittige klim en vervolgens onder een groen/geel baldakijn over een oude tramlijn die Ronse met de Borinage heeft verbonden. Leuk extraatje door de weilanden en langs koolzaad en opnieuw de tramlijn op tot centrum Ronse. Rustig een pintje drinken en een babbeltje slaan met Liban en andere bekende wandelaars. De retour maakte veel goed van de tegenvallende heen route. We passeren een rustige avond bij een lekkere visschotel, ons Annieken weet hoe ze haar mannen moet soigneren. Op tijd naar bed want morgen is het vroeg dag.
Mijn dinsdagwandeling is er bij ingeschoten. Er was te veel werk aan de wandelkalender van Beneluxwandelen, ‘wat mot mot’. Maar vandaag paar ik het nuttige aan het aangename, reis naar Willebroek en mijn Turkse kapper die voor 10 € voor een fris hoofdje (Chris !!) zorgt. Loop dan gelijk door over de Brug der Zeven Zuchten en het terrein Denayer naar Blaasveld waar de Vaartlandstappers verzamelen blazen. Het is er behoorlijk druk zo rond de klok van tienen en ik heb drie lusjes door de startlocatie voor de boeg. Steek meteen van wal, tegen het advies van Willy in voor lus van zes kilometer. Zoals verwacht richting bedrijvenzone maar er niet doorheen deze keer. Wat straatjes lopen met bomen in rode herfsttenue en dan langs het zeekanaal tot de fameuze metalen brug. Moeten even wachten om de ‘Mathilde’ te laten doorvaren en ga dan straten lopen en winkels kijken. Opnieuw over de brug en even verder toch door een parkje met Finse piste. Opwarmertje tot de startlocatie zullen we maar zeggen.
Korte pauze en tweede opdracht die door het groen achterom leidt langs Willy’s Moustache. Zoek de spoorbaan op richting Mechelen. De groenteakkers liggen er kaal en in winterbedden bij. Sla tarmac gewijs verder af richting Heffen. Krijg een prachtig uitzicht cadeau op bruin verkleurde bomen. Passeer de kapel van Heihoek, loop een dreefje en dan langs de Schotelveldstraat richting Broek, klassiek. Heerlijk genieten nu, aanvankelijk tussen plassen door en vervolgens over grintpaden langs riet en glimmende berk. Het zwerk kleurt loodgrijs, het zal toch niet waar zijn zeker ? Een veldweg stuurt mij terug naar de bebouwing en de spoorbaan. Paar straten lopen en ik kan zowaar een terrasje doen met enkele wandelvrienden. Mijn pauze loopt uit.
Laatste opdracht dan. Enkele straten lopen om het Broekventje te begroeten, mascotte van deze gemeente. Stilaan naar de wilgen en de weilanden dan, een oude spoorwegbrug ook, gefundenes fressen ! Via de lokale voetbal terug naar het Broek. Vijvers liggen er stoffig en met weinig water bij. Er is dringend nood aan hemelvocht ! Na de kapel ter ere van O.L.V. 14 Bunder kruisen we de tweede lus en vervolgen langs de vele waterpartijen tot vergane glorie ’t Fonteyntje. In de verte twee witte reigers, stilstaand op visvangst, een prachtig gezicht ! Weg van het Broek langs zanderige akkers en een herfstige dreef. Door een recente boomaanplant tot de spoorbaan en dan … terug naar station Willebroek.
Ik ken deze tocht een beetje te goed maar vind ze toch wel de moeite waard. Oh ja, het krapuul van Hemiksem was er ook, met een sadistische lach vol van zichzelf, hoe geestelijk ziek kan je zijn !
Ben binnen de 10 minuten klaar met mijn vaderlandse plicht en rep mij naar het station. Ruim de tijd voor een Panos koffie tot de bus die mij naar Sterrebeek zal brengen. Haast lege bus trouwens over het volledige traject en met een sympathieke chauffeur. Drie etappes van 8 km en eentje van 4,5 zetten de Parkvrienden op het menu vandaag, voor mij een nieuwe ervaring zowaar. Clubmaatje Lydie en haar team verwelkomen en op pad. Tien uur in de ochtend midden oktober en het is al 18°C in het dorpscentrum. Verkiezingskoorts ? Er heerst in elk geval in elk dorp een drukte van belang, a-typisch voor een zondagochtend. Laat snel de bebouwing achter mij voor een paadje dat ooit een tramspoor naar Brussel was. Winderige open vlakte dan, een aangenaam gevoel tot de eerste bosstrook. Begin met de bosrand gedeeld met enkele tweewielers en dan echt het bos in. Loop parallel met de E40 verscholen in het groen. Huntsman zoals het hier noemt golft op en neer. Ik geniet nog na van Welkenraedt gisteren. Even een open strook waar de boer zijn maïs laat oogsten en dan een parel van een beukengalerij. Heerlijk wandelen is dit. Strookje met wintergroen en opnieuw ‘den bos in’. Het laag invallende zonlicht doet mij soms naar de ook gele pijlen zoeken, maar ik ben aandachtig, maak geen fouten. Verlaat finaal het bos bij een watertoren en stap langs bieten en raapjes de human sapiens tegemoet. Tussen sparren door naar de villa’s van Moorsel. Huisjes kijken tot een achterafje naar de kerk en meteen eerste pauze. De Trippers zijn er ruim vertegenwoordigd.
De tweede etappe begint met nogal wat straten. Moorsel-centrum is groter dan ik dacht. Bij de splitsing een betegeld fietspad op met uitzicht over een weids akkerland. Koolzaad geurt er dominant. Moorselboslaan dan in dalende lijn langs in het groen verscholen landhuizen. Clubmaatje Marie-Louise stapt met een Franstalige gezel. We laten ons gaan in een vinnig vertaalgesprek – margrietjes in het Frans ? Ik hou het in een opwelling bij ‘paquerettes’. What goes down must come up. Deze keer een leuke holle veldweg tot de volgende behuizing, voorbij ontluikend wintergraan ook. Helaas daarna een immens lange rechtlijnige straat van Leefdaal over Everberg tot de watertoren waar ik daarstraks ook al langs kwam. Laatste kilometer identiek dus. Krijg in de pauze een Brugse Zot cadeau van Conny. Wederzijds respect leidt tot vriendschap ook in de wandelwereld, ik ben er blij mee. Sluit aan bij Antwerpse Yvette en Norbert voor een babbel, ook al een eeuwigheid geleden maar wel vaste klant bij deze tocht.
Moet er vandoor, wil persé om 16:00 ‘binnen’ zijn, kwestie van niet te lang op de bus te moeten wachten. Eerste kilometer dus opnieuw de Moorselse stratenloop en dan een betonbaantje op in de velden. De 30 km gaat dra zijn eigen gang parallel met lus 2 langs het koolzaad maar wel over een keien veldweg. Rechtsom een holle weg en dan eindeloos de Museumlaan af tot … inderdaad het Afrikamuseum in Tervuren, althans de ingang ervan, oersaaie strook. Een kasseitje loodst mij even het bos in maar dan is het weer tarmac lopen in een stille buurt. Kruis na een golfterrein de wandelaar van kortere afstanden en ga pauzeren in De Mascotte. Een leuk cafeetje van een manege met gelukkig een ruim terras. Hoog tijd voor een Duvelke, geschonken in van dat lekker Brussels Vlaams.
Heb nog een uurtje tot de bus en 4,5 km voor de boeg. Den ouwe is dan wel moe maar dat moet lukken. Terwijl de grijze vogels opstijgen vanuit Zaventem zet ik koers tussen de bebouwing en een droog liggende diepe gracht richting finish. Krijg nog een fraai smal dreefje cadeau alvorens de obligate witte wijk in te stappen. Wordt vervolgt met een breed uitgesponnen park met Finse piste en speeltuigen in hout opgetrokken. Een laatste strookje bos, wandelen langs een verweerde muur, ben bij de mooie kerktoren van Sterrebeek. Een uurtje later sta ik opnieuw bij Leuven station. Heb hetzelfde gevoel als gisteren, leuke en saaie stroken wisselden elkaar af. Denk dat het hier moelijker was om een parcours te bouwen dan gisteren. Bekijk mijn programma voor de volgende week, wordt Heusden – Blaasveld – Ronse en Halle. Probeer een niveautje hoger te geraken als wandelaar en ja, het kost moeite …
Een hele horde wandelaars stapt van de trein in station Welkenraedt. De Pomona Trotters pijlen dan ook netjes tot de erg ruime startzaal. Veel bekenden uiteraard met busreizigers Hanske De Krijger op kop. Ik ga voor de 30 km vandaag, zijn er net geen 28. Het is al behoorlijk warm als ik mij om 10:00 op gang trek. Andrimont en Limbourg staan op het programma, verwacht een tocht met pit. Loop langs de kerk en een brug over de spoorbaan de bewoonde wereld uit. Bosquet, lees ik op een bord, wandelen onder een groen baldakijn. Toch vervolgens opnieuw huisjes kijken tot een pittig graspad afgezoomd met meidoorn dat naar de E40 leidt. Op en neer telkens weer, nogal wat tarmac langs de spoorbaan. Eerste pauze na een kilometer of 4 à 5 in het gezelschap van Natuurvrienden Zoersel. Stempeltje pakken en wegwezen, het is er veel te druk in Meuschemen. Lange tijd de spoorbaan volgen nu richting Verviers en dan toch het bos in, grindpad en tarmac tussen het groen dat stilaan herfstig geel wordt. Hanske is weer prominent aanwezig. 12 en 21 km draaien weg, ik ben plots moederziel alleen. Tarmacje in de open ruimte, vervolgens heel kleurrijk bos en dan weer langs de spoorbaan, kilometers lang in linea recta. Dwars door een houtbedrijf en over een graspad den Ijzeren Weg vervolgend. Krijg stilaan prachtige groene vergezichten cadeau. Kom uit in Elsaute en duik aan de rand van een steenweg naar Henri-Chapelle. Rustpost na 9,5 km in de garage van medewerkers. Ik loop gelijk door.
Duik mits wentelpoortjes de weilanden in, aanvankelijk bergaf en met een schitterend groen en zomers uitzicht. Tarmac neemt vervolgens terug de bovenhand, klimmend vooral tot een holle weg even voor verstrooiing komt zorgen. What goes down must come up en ik klim verweerd tarmac tot Wooz, dat deel uitmaakt van Dison. Even verder in Andrimont de volgende pauze, ook bij mensen in de garage. Is zowat halven dans. Tijd voor een Juppeke en dan richting watertoren waar ik nu al uren tegenaan kijk. Opnieuw zakken in het groene landschap dan van tarmac naar verweerd tarmac en opnieuw voorbij de spoorweg tot een rivier, de Vesder. Wat straten lopen en een korte pittige klim na een rondpunt. Genieten dan van een vlak en lommerrijk pad parallel de spoorbaan. Puur natuur vervolgens klimmen naar Limbourg. Beetje spielerei rondom het lokale kasteel en pauze op een verweerd dorsplein met bonkige kassei. Kom er Xavier tegen en Sabine & Freddy. Tijd om een beetje bij te babbelen.
Terug op pad. Door een beboste omgeving na de kerk in haarspeldbochten de heuvel af. Ben daar de laatste tijd niet zo goed in, die eenmanspaadjes. Steek de Vesder over en klim door de bewoning van Dolhain. Wat veel huisjes kijken naar mijn smaak. Plots een echt wel potige klim, tarmac, hoger onverhard en met een zachter percentage. Moet toch een paar keer stoppen om op adem te komen. Loop nu door de vele weilanden van Houthem, verhard en onverhard, in volle zon of verscholen tussen opgeschoten struikgewas. Krijg finaal de spoorweg terug in de gaten en weet dan de laatste rustpost, tevens de eerste deze ochtend, nabij. Nog 3 km te gaan. Valt mij zwaar tegen want 90% straten. Ben net om 16:00 ter aankomst en kan de trein van 16:26 halen. Drank aanvullen in de lokale Delhaize en weg ben ik. Echt voldaan ben ik niet. Er waren prachtige groene vergezichten maar ook veel tarmac. In Leuven kom ik Jacqueline tegen, onze meningen lopen niet gelijk, moet kunnen.
Morgenochtend eerst voldoen aan de staatsdictatuur en dan afreizen naar Sterrebeek, durf de Adeps tochten niet aan qua openbaar vervoer.
Vandaag wandel ik in het buitenland. Een overvolle trein voert mij naar Bruxelles-Midi en dan wandel ik 2,4 km door buurten waar ik de enige Belg ben. Opvallend dat op de affiches voor de verkiezingen nauwelijks Janssens of Peeters staat maar wel namen uit Italië, Oost-Europa en de Magreb. Ook het kleuterschooltje dat langs komt is een bond allegaartje en aan de koffietafel van Femma worden we bediend door sjallekes. Het einde van onze beschaving denk ik zuur. Maar keer terug tot de orde van de dag, een wandeltocht aan de zuidwest rand van Brussel. We krijgen drie lussen aangeboden van respectievelijk 11,5 – 5,8 en 4,5 km. Ik begin natuurlijk met de grootste.
Het weertje is druilerig en drukkend wat niet voorspeld werd maar zal gauw overgaan naar zonnig en warm. Loop door stille straten met de gekende bel-étages langs de stations van Vorst-Oost, Ukkel-Stalle en Ukkel-Kalevoet. Trams rijden er in een grasbedding en langs vervellende platanen, een beetje natuur in de stad. Het parkoers is golvend, nogal dunnetjes van pijlen voorzien, die niet altijd oordeelkundig zijn opgehangen. Al doende leert men. Na ruim 5 km eindelijk een kasseitje met een groene rand. Ik verslik er mij meteen omdat camionettes van Engie een pijl verborgen houden. Helling op en bij het eerste kruispunt ‘kier ne kier were’. Domein Kinsendael in, puur natuur met vlonders en beekje, mij tot vandaag totaal onbekend. Wordt aan de overkant van een kasseitje vervolgt door de even groene Kriekenput en zijn grote dalstenen. Potig kasseitje tussen huizen tot een spoorbaan en vervolgens door het Sauvagepark. Heb er weer moeite met de bepijlling maar blijf op het rechte pad. Passeer het kerkhof van Ukkel en duik de volgende groene strook in, de Kauwberg. Beetje technische afdaling en ben in Sint-Job en zijn neringdoeners. Nog meer kassei tot het kerkhof van Dieweg en vervolgens het prachtige park van Wolvendael. Bedenk dat ik al had moeten ‘binnen’ zijn maar geniet van de vele oude bomen. Een blauw manneke in de verte, mijn eerste medewandelaar op deze route. Blijkt Patje Kloek te zijn, genietend van zijn jaarlijks groot verlof. We stappen de rest van de tocht samen. Na ruim 2:15 zitten mijn eerste 11,5 km er op, goed gemeten maar ook wel best leuk.
Doe mij te goed aan een Zinnebir, uiteraard een favoriet streekbiertje van dit Zinneke. We krijgen het gezelschap van Steven en zijn maatjes, Ides ook, deze laatste met een rondje voorsprong en interessant advies. Op pad voor een stadslus van net geen 6 km. Potige klim naar Altitude 100, het hoogste punt van Brussel en dan zakken naar Vorst Nationaal. Station Vorst-Oost komt terug aan bod en het is even zoeken naar de pijltjes richting zijn perron. Lopen langs de Abbaye Saint-Denis en zijn park en de gelijknamige Place. Zijn enorm op onze hoede en slaan ons er met zijn beidjes doorheen langs de fabrieken van Audi tot Brasserie Wielemans-Ceuppens. Alleraardigste rustpost in retro stijl. Conform het advies van Ides met de lift naar het dak en een magisch uitzicht over het noordwesten van Brussel met de basiliek van Koekelberg, de ‘bollen’, het Justitiepaleis en de gare du Midi. Puur genieten. Pintje drinken, voor Patje natuurlijk cola en terug naar de startlocatie.
Het laatste lusje loopt door het Dudenpark. Eerst langs Anderlecht killer l’Union Saint-Gilloise en dan stevig golvend door puur natuur. Met Patje heb je natuurlijk ongemerkt je babbel, genieten ook van prachtige uitzichten over de stad. Worden net voor de finish aangesproken door de organisatie. Er lopen blijkbaar nogal wat mensen fout denken zij. Wij geven advies naar best vermogen. Tijd voor een laatste Zinneke en terug naar het station. Afscheid van den Aantwaarpse facteur en met een tevreden gevoel terug naar Leuven. Dit is best wel een leuke tocht, eens wat anders en moeten jullie volgend jaar toch maar eens lopen.
Treinreisje van vijf kwartier en de gekende vertragingen van de NMBS, doe er twee uur over tot de startlocatie van Natuurvrienden Deinze. Het is erg druk in de Brieljant, ik schrijf in en steek meteen maar van wal. Lokale lus van 7,7 km, parkje, brug over de Leie, heen-en-weer strook langs het jaagpad en dan puur natuur richting Grammene. Heerlijk genieten langs een oude Leie-arm, strookje water, strookje akker, strookje wei en een merkwaardige geur. Mix van verwerkte granen en prei, I don’t know ! Kier ne kier were langs inderdaad … een preiveld en den ijzeren weg. Bij het jaagpad aan de Leie pik ik Dirk, Willy en hun dames op. Babbelen natuurlijk, reuze gezellig. Was niet onaardig deze eerste lus.
Deel twee dan, meteen naar de Tolpoortbrug en zijn prachtige omgeving. Nog eens genieten van de Leie en dan wat straten lopen onder de spoorbaan door. De omgeving wordt sport en buurt achtig. Lijkt op een groot park langs diepliggende watertjes. Finse piste en verhard lossen elkaar af tot we opnieuw de spoorbaan bereiken. Passeren daarbij een merkwaardige moderne kerk, beton en baksteen. Pikken opnieuw de Leie op voor de laatste pauze, die ik oversla. Mario gaat er voor mij vandoor … zonder ijsje!
Brielmeersen, lees ik op het bord maar is nog niet voor mij. Wandel een heel eind langs die mooie Leie en duik bij een speelplein het domein in. Heb intussen genoten van de vele watervogels, aalscholvers, canadaganzen en … ooievaars. Kom ze nog eens tegen in het prachtige domein. Heerlijk genieten van een finish langs het kroosrijke water. Stap terug naar het station met een blij gevoel. Dit was een leuke tocht.
07.10.2018 Les Marcheurs du Souvenir de Leuze à Ellignies-Sainte-Anne
Geen idee wat ik vandaag kan verwachten behalve dat mijn maatjes allebei in een korset gaan lopen en mij bezweren de benen stilletjes te houden. Af en toe zal ik een rappel nodig hebben, drie tot vier tochtjes per week sturen mijn conditie crescendo. De ochtend valt tegen, grauw en grijs, winderig ook, een eerste herfstdag in het verschiet. Wel een prachtige en ruime startzaal midden het dorpje. Wij vertrekken net voor Conny en echtgenoot en hondje uiteraard. Passeren een imposante kerk, zeker voor zo’n klein dorp en trekken de weidse akkers in. Over een spoorwegbrug en we merken meteen dat er een tweede tocht plaatsheeft van een plaatselijke vereniging. Stappen naar Auberchies en een watertje dat Le Secours de La Dendre noemt. Pauzeren na een kleine vijf kilometer in een archeosite. Kunnen er uitgebreid kennis nemen hoe onze voorouders leefden in het bronzen tijdperk, ontluisterend voor de luxebeesten van vandaag. Nemen even een kijkje bij een nagebouwde Romeinse begraafplaats en beginnen aan een etappe van 10 km.
Ik had op de parkoerstekening gemerkt dat er een ‘last minute’ wijziging waas aangebracht. Beton tussen twee stroken bos wordt ons deel. Links is de jacht aan de gang, vast wel de reden van de wijziging. Lopen naar het dorpje Blicquy waar het dorpsplein bij de kerk tevens dienst doet als terrein voor de ‘balle pelote’. Eindelijk wat onverhard langs een bosrand, een netelpad tussen netjes afgesloten waterpartijen ‘chasse gardée’. Opnieuw uitgebreid beton dan, nu zonovergoten, langs grote lappen landbouwgrond en een knap heropgebouwde herenhoeve ook. Komen finaal aan op grondgebied Chapelle-à-Oie waar een mountainbike activiteit lijkt plaats te hebben. Voorbij een rotonde eindelijk een graspad dat ons naar Tourpes leidt en de Brasserie Dupont. Hoog tijd om de plaatselijke Moinette te proeven, hebben nog ruim 6 km voor de boeg.
Opnieuw beton, over golvend terrein door de akkers met de ‘éoliennes’ aan de einder. Na 3,7 km een tentje als rustpost, wij lopen door. Gaan nu zoetjesaan dalen naar de eindmeet met de Pays des Collines op de achtergrond. Een laatste wandelaarsdrankje en we keren, een beetje teleurgesteld door de tocht terug naar Giesbaarge. Bij het verlaten van de zaal leest Chris een bericht ‘modification du parcours à cause d’un fermier qui a labouré un sentier’. Tja en dan loop je veel beton natuurlijk. Doen ons thuis te goed aan stoofvlees met frietjes ‘ façon opa’. Omstreeks 18:00 verlaat ik mijn maatjes en keer terug naar Leuven. Heb een gezellig weekend achter de rug, waarvoor mijn absolute dank. Dinsdag staat Deinze op mijn programma gevolgd door Welkenraedt en Sterrebeek (gegijzeld door de staatsdictatuur). De week erna terug een Giesbaargse tweedaagse met wandelen in Ronse en Halle. U leest het vast wel …
Dit weekend verblijf ik bij mijn twee maatjes in Geraardsbergen. Zij hebben twee tochten ingepland bij clubs die ik niet ken. We houden het rustig want ze sukkelen beiden met de rug. Annieken blaast om 08:30 appel voor het ontbijt, ik moet dus om zes uur mijn Leuvens nest uit wat ik met plezier doe. Koffietje en broodje we gaan op pad. Halfuurtje rijden, met of zonder de raad van de Garmin dame, tot station Ede waar in het weekend geen treinen stoppen. Startlocatie is het Ankerhof, tevens de naam van deze nog prille wandelorganisatie. We trekken vandaag voornamelijk richting Erpe-Mere, zeer nieuwsgierig naar het gebodene. Ook clubmaatjes Viviane & Dany zijn van de partij, ik kom ze wel meer tegen in Oost-Vlaanderen.
Beetje moeizame start. De Groeneweg is een fietspad dat ons door de eerste velden loodst. Stappen een strookje bewoning van Nieuwerkerken om vervolgens over een tarmacje als een verweerd lappendeken puur natuur op te zoeken. Brug over een spoorbaan en nog meer groen langs een eenmanspaadje randje weilanden. Brug over de E40 nu en opnieuw de velden in met prachtige stroken paars witte bloempjes. Bereiken alzo de kern van Erpe. Onze gastheer zoekt fluks het volgende paadje tussen weilanden op en voert ons dan naar Meredorp voor de eerste pauze na 8 km. Super was het niet maar hier is duidelijk moeite gedaan om zo veel mogelijk groen te bieden, alle lof dus.
Langs het standbeeld van ons aller Lucien ‘Alpe Duez’ richting splitsing en een kiezelpad langs een diep ingesneden beek. Weilanden en maïs in een zonovergoten kouter tot Bambrugge en zijn Everdal. What goes down must come up en we klimmen onze een weggetje naar een drukke steenweg waar we het parkoers van daarnet dwarsen. Grintpaadje naar niveau lager en heerlijk pad langs de beek, ook al van daarstraks. We verslikken ons in het parkoers centrum Mere maar komen goed terecht voor ons wandelaarsdrankje. Hebben nog 8,7 km voor de boeg.
Beetje straten lopen om uit het dorp te geraken. We passeren daarbij de lokale brouwerij De Glazen Toren. Een steegje langs weilanden, wat straten ook, de diepliggende beek van daarstraks komt weer aan bod, zei het een andere van wilgen voorziene strook. Passeren een watermolen in verval en steken een spoorbaan over. Klimmende straten en vervolgens letterlijk door een geurend koolzaadveld en langs een eenzame kapel tot de Kruiskoutermolen. Schitterend stuk parkoers dit ! Opnieuw wat straten down & up, het Stevensveld in. Dra half beton, half kassei, pittig toch wel en het duurt een tijdje. Bereiken bij Topmolen het hoogste punt van de tocht en een magistraal vergezicht. Zijn allen een beetje moe en blij stilletjes te mogen dalen tussen weilanden van Mere naar Ede. Bij perron 1 weten we de finish nabij. Doen een gezellig terrasje onder een luifel en feliciteren de parkoersmeester. Dit was een leuke tocht waarbij de pittige en laatste 8,7 de kers op de taart was. Volgend jaar zijn wij opnieuw van de partij.
Het is een halfuurtje stappen van het station Mol tot de startzaal van de Harmoniestappers in deelgemeente Zelm. Ben er zo rond 09:45, het is er stil. Was hier vorig jaar ook en weet dat er twee lussen van elk tien kilometer op het menu staan. Wannes heeft er al een toertje opzitten, ik ga op pad. Na 50 meter vertoef ik al in de ‘mixed zone’ ranke sparren met een ondergroei van eik(els). Splitsing bij het verlaten van de eerste bosstrook en ik duik het halfopen terrein in. Aanplant van dennetjes en vervolgens over een Finse piste dwars door het golfterrein van Nuclea. Stap verder over een breed half verhard pad tot een kanaal. Duik dan de bossen van SCK in. Wordt er lafhartig en in de rug aangevallen door een hoornaar. Het ongedierte steekt mij in het achterhoofd en de rechter bovenarm alvorens ik ze kan afslaan (letterlijk). Het zal mij de godganse dag verdomd pijn doen. Zandpaden nu richting hooiland en vervolgens een betonnen fietspad, zowat halven dans. Oude Bleken lees ik op het volgende naambord, de naam van deze tocht overigens. Loop grindpaden, meestal kaarsrecht, langs de bosrand. Pik kortere afstanden op en met z’n allen duiken we dieper het bos in waar houthakkers hun ding doen. Opnieuw langs de pépinière en zachtjes golvend terrein loodst mij naar de startlocatie. Hoog tijd voor een pauze na 1:50 wandelplezier.
Tweede ronde dan, gemeenschappelijk tot de bosrand en vervolgens door de straten van … Achterbos. Het parkoers leidt mij naar de 15 Kapellekes, netjes witgekalkt en gedateerd 1815. Villaatjes in het groen kijken dan tot het echte bos weer aan bod komt. Smalle paadjes tussen sparren door met een ondergroei van loofboompjes. Kom zodoende uit in Millegem. Beetje huisjes kijken en vervolgens terug door veld & wei. Ik merk dat we al een hele tijd een vaste route volgen, blauwe ondergrond met witte pijl. Je kan niet blijvend parkoersen verzinnen. De Oude Beken komen terug aan bod, vanuit een heel andere hoek dan daarstraks. Strookje half verhard en dan opnieuw veld & wei, zand aan de voeten. Een rijtje woningen met netjes geschoren hagen en opnieuw ‘den bos in’. Krijg een heerlijk wulps pad onder de sloffen geschoven. Het parkoers wordt golvend zanderig en dan weet ik de finish nabij. Deed net 2 uur over 10,6 km, je wordt trager papa geef het maar toe.
Bij een Duvelke genieten van een babbel met Ides en Jef (Balen), moet er vandoor jongens treintje komt zo. Volgend weekend verblijf ik bij mijn maatjes in Giesbaarge, ik laat mij verrassen …
Het voorbije weekend stond volledig in het teken van de Ijsetripperstocht te Huldenberg. Donderdag (want vrijdag werken) pijltjes hangen met nieuwkomer Wim. Einde rit ben ik door het dolle heen, heb eindelijk een gelijkgestemde ziel gevonden, een echte teammaat met inzicht en initiatief. Mijn weekend kan niet meer stuk. Zaterdag ‘aan de bonnetjes’ in rustpost Neerijse. Vele bekenden komen over de vloer en gedag zeggen, sommigen met een echt hart onder de riem, zoals Louis, het doet mij deugd. Na de inspanning de ontspanning met een gezellige paella clubavond. Ik red het tot de laatste bus om 22:57 en met een ruime extra portie ‘voor in de week’. Zondag dan alleen op pad om de pijltjes weer te verwijderen en ons werk te evalueren. Geef Wim en mezelf 95%, perfect is het nooit maar hij wordt weer mijn maatje in Hoeilaart, zeker weten.
Vandaag dan, met tussenstop in het druilerige Aarschot naar René in Diepenbeek. Moet ruim 3 km stappen vanaf het station, netjes de pijlen volgend voor de automobilist. Delicaat standje toch over een pseudo fietspad langs een drukke baan. Babbel met René dus in startzaal Terlogt en op pad voor 22 km. Zonnig maar ook winderig. Terug naar de snelweg en middels een tunneltje er onderdoor. Parallel aan de drukke weg dan verscholen achter een verwilderde haag en stappend over een fietspad. Nu over de snelweg en genieten van een prachtig uitzicht over de Genkse terrils. Het blijft wel beton lopen voorbij een Sint-Rochuskapel gedateerd in 1738. Het parkoers verwordt tot een straten loop langs een aspergesveld, appelen en peren ook. Een minderheid aan wandelaars bedeelt zich, gebrek aan ‘savoir vivre’ denk ik dan. Nog eens de autobaan over en dan naar de pauze in Steenberg. Heb er een uurtje wandelen opzitten en praat wat bij met Ides Codde. Over zijn gewaardeerde reportages en Beneluxwandelen natuurlijk, wij zijn ‘soulmates’.
Uiteraard heeft Ides één lus voorsprong op mij. Loop langs een paar grote hoeves, deels in vakwerk, de velden in over een grindpad, het eerste vandaag. Opvallend veel boomkapellen in deze omgeving, netjes van uitleg voorzien. Bij de Nietelbroeken komen de splitsingen. Ik ga er op mijn eentje vandoor over een lang recht pad dat eindigt in een groene tunnel. Linksaf het bos in dan met een veelheid aan vlonders en … eikels ! Het terrein wordt halfopen met weilanden voorzien van populieren, nat gebied. Langs een diepe beek en vervolgens een rijtje wilgen. Heerlijk slingeren door een heus wulpse natuur. De koetjes blijven ver uit de buurt en ik kom opnieuw op tarmac uit. Linea recta naar een regenzwangere, loodgrijze lucht en de N20 ter hoogte van Kortessem & Wimmertingen. Volg deze laatste richting en duik ettelijke honderden meters verder opnieuw het groen in, vergezelt door een korte plensbui. Tarmacjes lopen in het groen dan, aanvankelijk langs vijvers vervolgens door weilanden. Zachte klim om Steenberg terug te bereiken, het is er erg stil.
Leuke babbel met duo, zij uit Overmere, hij uit Bree. Op pad voor de laatste 7,5 km. Er staat een frisse wind en het zwerk is weer loodgrijs. Opnieuw naar de Nietelbroeken en een kasseitje tot de Luimertingenmolen. Maaipad op en genieten langs de diep ingesneden Oudebeek, er hoeft geen einde aan te komen. Schitterend zwerven met dank aan Natuurpunt. Tarmac in het groen om te eindigen, randje Vliermaalroot en met heel wat jonge kastanjelaars aan de rand van de weg. Afsluiten doe ik natuurlijk met Duvel en een babbel met René.
Heb 45 minuten tot de trein en loop het eerste deel van het parkoers opnieuw tot de Rochuskapel, daarna is het gokken. Hou 4 minuten over, am I good ! Ben zeer tevreden over deze tocht vandaag, heb weer van twee nieuwe natuurgebieden mogen genieten.
De voorspelde pijpenstelen van zondag waren inderdaad correct. Zag vanuit het raam van mijn Leuvens appartementje de vele deelnemers aan de Nature Trail als verzopen kiekens over de Tiense Vest lopen. Ik had al dagen geleden beslist er een backoffice Beneluxwandelen van te maken en ben daar best gelukkig mee. Plan dan maar een tocht op maandag want dinsdag krijg ik bezoek van de nieuwe huisbaas. Ben vroeg wakker en dus een uur eerder dan gepland in het station. Op de trein merk ik dat mijn derde oog niet aanwezig is, voel mij een beetje een paria vandaag. Onzeker over de te volgen route in Sint-Truiden ook maar gelukkig is daar routinier Xavier en ik moet maar volgen tot De Kajaan. 20 + 5 lees ik op het bord, het is nog maar 08:30 en heb ruim de tijd, vort met de bok.
Het duurt erg lang voor ik de bebouwing uit ben. Eerst lange rechte weg langs bedrijven, vervolgens de spoorweg over en door een sociale wijk. Tenslotte hoog en droog parallel een drukke baan. Ik mis bijna een splitsing onder meer door de lage najaarszon recht in mijn ogen. Oef, eindelijk een graspad, langs perelaars van hun vruchten ontdaan. Grintbaan, betonbaan, van de peren naar de weidse akkers. Het parkoers golft op en neer, al eens een holle weg dan blozend rode appeltjes, trouwens rijke oogst dit jaar. Het taaltje van de plukkers daar versta je als Vlaming geen letter van. Hoog in het landschap nu, verkavelingsbeton lopen, typisch voor deze streek. Kom bij de rustpost in Halmaal aan samen met Ides, hij natuurlijk met een rondje voorsprong.
Stoom gelijk door en mag dijkjes lopen door het natte gras langs weilanden en populieren. Het volgende poortje loodst mij langs een veelheid van bomen, blijkbaar rond een poeltje aangeplant. Vervolg met akkers en weiland, een stille straat ook. Zachtjes klimmen dan, holle wegen in cultuurland. Drietand, wandelaars komen uit drie richtingen samen om te pauzeren in Halmaal. Heb er ruim 12 km opzitten en het is hoog tijd voor een drankje. Opvallend dat het plots veel minder warm is, alhoewel nog steeds aangenaam, maar dorst heb ik haast niet meer.
Het natte gras van daarstraks is intussen zongedroogd. Ik volg het eventjes en loop dan langs een stille straat een spoorbaan onderdoor. Langs nog meer uitbundige rode appeltjes richting Wilderen. Ga er fietspaden lopen en passeer een treinwagon, klasse 2, groene knaap met houten banken (verdomme had ik nu maar een fototoestel !). Loop een over en weer, lange rechte stroken tussen de fruitgaarden, druiven incluis. Beetje saai dit. Maak even een verkeerde beoordeling van de pijlen en kom op een erf uit, kier ne kier were dus. Richting Staaien gaat de reis en plots puur natuur. Leuke omzwerving langs de Molenbeek en haar zijtakjes, passeer daarbij een leuk rietvennetje. Het zwerk dreigt, ik zie de bui al hangen … en ze valt inderdaad als ik op zo’n 300 meter van de finish ben. Jasje aan, jasje uit, korte groet aan Yvan Le Terrible en even bekomen bij een wandelaarsdrankje.
Het is nog vroeg en ik neem er de stadslus nog bij. Ze begint prachtig met het stadspark. Eeuwenoude bomen, waterpartijen en zowaar twee zwarte zwanen, heerlijk. Voorbij de nieuwbouw van Park Leopold komt dan Afspanning ’t Speelhof aan bod. Blijkbaar een oude hoeve omringd door bos en wei. Mooie omgeving maar moet vooral schuddebollen bij de jeugd van vandaag. Blijkbaar moeten ze hier schoolse rondjes lopen maar dat doet de helft al slenterend met het mobieltje in de hand. Onwaarschijnlijk ! De tweede helft van deze lus is gauw verteld, stratenloop en dus een tegenvaller.
Mis de trein van 13:44 en zit op mijn gemakkie zo’n 45 minuten in het station. Warm is anders, het wordt wennen aan de niet zomerse temperaturen. Volgend weekend staat volledig in het teken van onze tocht in Huldenberg. Samen met nieuwkomer Wim pijltjes hangen donderdag en op zaterdag onze gasten verwelkomen gevolgd door een gezellige paella-avond. Zondag pijltjes weer verwijderen. Zo hoort het …
Moederziel alleen maak ik het ritje met de chauffeuse inclusief piercing op de lippen van station Hasselt tot halte Kids. Lijkt wel een taxi die rit van bus H41. Inschrijven en wegwezen, heb 29,9 kilometer voor de boeg. Zoek meteen de bosrand op, oplettend voor de vele boomwortels. Over de spoorbaan naar Genk en duik het Stedelijk Domein Kiewit in. Passeer een kapel en wandel verder over vlonders, nutteloos door de extreem droge zomer. Even wat tarmac, een fietspad en dan weer halfopen terrein, grasland en nog meer vlonders. Plots bordje ‘Houffalize’ ! Blijkt te verwijzen naar een neergestort Amerikaans vliegtuig tijdens WOII. Opnieuw halfopen terrein dan met begrazing door zwarte runderen die geen enkele aandacht hebben voor de passerende tweevoeters. Grasvliegveld Kiewit vervolgens met zwevers en gemotoriseerden, stap stilaan naar de eerste pauze, heb er 7,5 km opzitten.
Komt ‘ons’ Diane daar aanzetten met een rondje voorsprong uiteraard. De Rudy is al ver vooruit. Beperk de babbel want heb nog letterlijk veel te gaan. Paar straten en dan een fietspad dat mij rond Domein Bokrijk zal leiden. Eik en merkwaardig veel metershoog bamboe langs de kant van de weg. Pik plots enorm veel stappers op. We blijven heel lang samen en ik vrees fout gelopen te zijn. Bij Hangar58 komt de verlossing, de langere afstanden doen er weer hun eigen ding. Fietspaden zijn er voor fietsers en het is er dus behoorlijk druk, ben op mijn hoede. Merkwaardig hoe ons pad onder de waterlijn van plassen duikt, zeker meer dan een meter en we dus letterlijk oog in oog komen te staan met waterkiekens. Ze reageren nauwelijks, zijn de aandacht al gewend. Fietspaden opnieuw, passeer een uitgedroogd ven en moet dan een strook steenweg lopen. Grindpaden laten mij oppikken bij de eerste etappe en voeren mij terug naar de eerste rustpost. Ik vind het er nog altijd zeer stillekes.
Verrassing bij de start van de derde etappe, krijg een buitje van zo’n 5 minuutjes te verwerken. Was niet voorspeld weerman ! Loop langs een droge beek op grondgebied Zonhoven en passeer de vele runderen van Farm Beef Boutique. Duik dan een jong bos in en slinger mij paadjes langs boompjes en akkers. Moet even een steenweg volgen waarvan de boorden voorzien zijn van honderden gele bloempjes, een schattig gezicht. Grintdreef in dan geborduurd door glimmend witte berk, de Wiekstraat. Gewoon linea recta ettelijke minuten lang tot de laatste pauze. Leuk !
Het druppelt weer hemels als ik aan het laatste kwart begin. Strookje bos , stukje steenweg en dan Natuurreservaat Het Wik. Aanvankelijk een fietspad, dra onverhard langs beuk & spar. Verderop weer een fietspad afgezoomd met vervellende platanen. Mag nog eens de natuur induiken en genieten van een duidelijke ondergroei van varens. Kom uit bij het treinperron van Bokrijk. Parallel ’t spoor nu tot het weer tijd is voor slingers door het bos. Mos aan de voeten, een droogstaande beek volgend. Over ’t spoor en water-zonder-water volgend. De bewoonde wereld komt in zicht. Passeer een door het hemels nat verlaten speeltuin en heb 3 minuten tot de bus. Vlot reisje naar Leuven en zeer tevreden met deze groene tocht ondanks toch nogal wat verhard. Kareltje is ne goeie !
Anderhalf uur op een schokkende bus zitten, er zijn leukere ochtenden, maar het kan niet anders vandaag. Probeer elke dinsdag een extra wandeldag te plannen en vandaag ga ik naar Jules en zijn Pompoenen in Lichtaart. Rechtstreeks te bereiken vanuit Leuven zowaar. Het is erg stil in de startzaal zo rond den tienen. Wij zijn met vier busreizigers, een stel krasse tachtigers uit Maleizen en twee Brusselaars. De noodzakelijke plichtplegingen en ik ga op pad. Weet al jaren dat deze tocht bestaat uit een lus van 10 km en eentje van 20 km. Eerst dus de 10 km, voorbij de kermis en één straat ver een onooglijk sparrenpad in. De toon is gezet, Het Corneliuspad en de Hoge Weg loodsen mij door de Lichtertse bossen. Moet continu en aan hoog tempo luchtaanvallen verwerken, de eikels ! Ben god moederziel alleen en passeer enkele chalets in de bossen, zijn duidelijk passé bouwsels. Bij een open plek is een houten speeltuin annex rustplaats gebouwd, leuk. Verderop wordt het bos gerooid, dient plaats te maken voor de terugkeer van heide. Een beukendreefje zet mij af bij de volgende open ruimte. Ik wandel hier bovenop een tunnel voor koning auto. Duik opnieuw de Kempense bossen in en slinger mij over brede, zanderige en smallere paadjes een weg terug naar de start. Kan daar een babbeltje doen met Berreke Vos en zijn maatjes, JPD ook.
Op naar de langere lus. Het is intussen behoorlijk warm geworden en zelfs de strakke wind voelt warm aan. Enkele straten villaatjes kijken en dan … zijn de eikels er weer. Passeer een imposante watertoren en de domeinen van Floréal, een duintje ook. Ben weer eens moederziel alleen. Het bos is meer open dan daarstraks, zanderiger ook. Er passeren zowaar twee zeer traag rijdende auto’s. Kom uit bij het Hofke van Bayot, Waalse strijder die hier geveld werd door ‘den Duits’ in 1914. Dreefje in, dreefje uit, een echte bostocht is dit. Kan gaan pauzeren in een groente serre en heb er 17 km opzitten. Sporton boven met Frans C en zijn maatjes, Leentje en haar echtgenoot ook. Allen hebben ze een ruime ronde voorsprong op mij.
Heb in eerste instantie een lus van 8 km te gaan. Onder een strakke wind over het beton langs de spoorbaan die naar Turnhout leidt. Opvallend veel stormschade aan jonge boompjes. Paar straten bij Eindeke en dan de akkers in, het stof waait er over de kale vlakte. Nog eens langs ‘den ijzeren weg’ en dan het sparrenbos in met een gevarieerde ondergroei. Merkwaardig beeld bij een boshut gebouwd als een iglo maar dan bedekt met aarde en mos. Rommelige toestanden bij vervallen chalets verderop. Kom bij het Zwart Water uit, een pracht van een groot ven dat stilaan lijkt dicht te slibben. Het is er muisstil, heb hier ooit grote kolonies landmeeuwen weten ‘bal populaire’ houden. Lange rechte dreven nu die mij stilaan terug naar de serre voeren. Nauwelijks nog wandelaars maar wel een hele meute fietsers die er komen verpozen. Kassa, kassa voor de Pompoenen.
Clubmaatje uit Sint-Lenaarts sluit aan en we zullen de laatste 5 km samen vol maken. Passeren gehucht Hoebenschot en duiken een laatste keer de bossen in. Wordt de pittigste strook van het parkoers, gezellig keuvelend afgelegd. Nog een wandelaarsdrankje en het is tijd voor de bus. Mijn maatje zwaait mij hierbij uit. Bus rijdt helaas slechts tot Aarschot maar ‘bison futé’ stapt er meteen naar de eerste trein richting Leuven mits een extra prijskaartje van € 3,30. Weer 30 km bij op de teller, nu paar dagjes werken en in het weekend wandelen gaan in Hasselt en Woluwe-St-Pierre (Adeps). Tot dan.
Ben verbaast alleen uit de trein te stappen in Pepinster-Cité, startlocatie Espace Nô ligt nauwelijks 250 meter verwijdert. Parkoerstekening en gratis inschrijfbon oppikken, ik kan op pad voor wat ik een pittige tocht verwacht. Meteen langs piepende poorten rivier de Vesder over en de bossen in. Golvend pad en aan een slakkengang want de koploper van onze groep is aan de trage kant. What goes up must come down en we wandelen opnieuw de rivier over voor wat stedelijk tarmac. Langs ’t spoor dan voorbij de tunnel uit 1841 en daarna pittig klimmen de gemeente uit en het groen tegemoet. Aanvankelijk een vlak grindpad, mind the recuperation ! Stilaan echter gaan we klimmen en genieten van prachtige vergezichten met vele torens van kerken en profane bouwsels op elke heuveltop. Het blijft maar ‘soft’ omhoog gaan en vele van mijn medewandelaars lassen een pauze in. Ik heb blijkbaar goede benen en blijf aan een rustig tempo stappen, minuut na minuut na minuut. Bereik gehucht Tancrimont na zowat 4,4 km en krijg een magistraal groen uitzicht cadeau. Koetjes in de diepte zijn niet meer dan bruine stippen. Wat is dit mooi ! Ik duik de vallei in langs een pittig paadje van keien afgezoomd door meidoorn. Na 800 meter en wat tarmac bereik ik Rondehaie en gaat de 20 km zijn eigen weg. Ben dus meteen alleen. Loop kilometers lang golvende tarmacjes aan de rand van de groene zone. Buizerd zweeft rondjes hoog in de lucht. Leuk kruisbeeld met bankje, dame wil niet op de foto staan, alle begrip. Plots afdaling, ik stap naar Theux of toch de rand van de stad. Bij de fraaie kerk van Juslenville mag ik weer klimmen tot het kerkhof, is bijna halven dans voor vandaag. Pittig dalen naar grasland en dan heel technisch klimmen. Losse keien en gelukkig ook paal en draad waar ik mij kan aan optrekken. On top een kudde luie longhorns, ik sluip voorbij. Merk dat mijn medewandelaars allen de beschikbare bankjes inpalmen, pittig parkoers inderdaad en l’ été Indien. Ik ben goed en blijf maar stappen. Lange helling tussen twee rijen meidoorn naar het volgende dorp. Wegdraaien dan bij een kerkhof en het wat donkere bos in. Zalig wandelen tussen loofbomen links en sparren rechts. Immer gerade aus en het pad wordt ‘une piste de cailloux’, stenenweg dus. Ik verslik mij even in de bepijling en sta voor een beekje, eigen schuld dikke bult en kier nekier were. Even verder moet ik echt wel door een beekje waden, op het rechte pad, één natte voet als resultaat. Blijk zachtjes te klimmen en dat blijft maar duren, is wel prachtig. Net voor de top open terrein en even verder een schitterend vergezicht met veel menselijke aanwezigheid en zowaar een terril, denkelijk van het Luikse steenkoolbekken.
Ik ben intussen al meer dan drie uur non-stop onderweg en loop moederziel alleen te genieten van zon en natuur (had startnummer 35 vanmorgen). Zachtjes dalen nu tussen de weilanden en kleine bosstrookjes tot de bewoning van Ensival, deelgemeente van Verviers. Op halve hoogte gaat de tocht verder parallel de spoorbaan en de Vesder. Krijg een fantastisch uitzicht cadeau op een kerk die op een pedestal lijkt te staan. Nog een keienpad en dan een volgende bosstrook. Vlak is hier niet vlak maar golvend met een pittige helling om uit het bos te geraken. Ventje begint moe te geraken. Loop nu door de obligate witte wijk, dus ook in Wallonië en dan een bepaald technische afdaling naar het station waar de trein naar Verviers van 14:08 net weg is. No big deal, ik had sowieso 15:08 gepland.
Wandelaarsdrankje en nagenieten van een prachtige tocht. Perfecte mix van verhard en onverhard, pittig en vlak, open landschap en bossen. Haast perfecte bepijling ook, echt mijn ding en ik vertel dat bij aankomst aan de organisatie. Een heuse verrijking dus vandaag van de nadagen van mijn bestaan. In Leuven aangekomen blijkt er een wielerwedstijd aan de gang te zijn voor beroepsrenners. Ik blijf hangen in de bocht aan het station naar de Bondgenotenlaan. De heren komen aan een rotvaart naar beneden maar gaan gedisciplineert door de 90°. Iemand herkennen is er niet bij maar de kleurrijke bende en dito karavaan is wel een leuk schouwspel. Denkelijk ga ik komende dinsdag op bezoek bij Jules, ken het parkoers van buiten maar een mens moet wat met zijn vrije tijd.
