Wandelen in eigen streek, het gaat nooit vervelen. De tocht van de Vosbergstappers die slaan we nooit over. Streekgenoot Mark denkt er net zo over en dus tekenen M & M ook present. Voor Zottemie en Bart is het dan weer een eerste kennismaking. We hebben vandaag de keuze uit meer dan 10 verschillende afstanden. Maar Patrick zou Patrick niet zijn of hij bedenkt een 11de alternatief ! Wij zijn niet zo happig op lussen naar Waarloos en Duffelshoek. Rivierenland daarentegen vinden wij heerlijk. Kiezen dus voor het parkoers van de 42 km minus de eerste 10 km.
Een lommerrijk achterafje voert ons zachtjes klimmend langs een schapenweide. Kunnen we genieten van een vergezicht dat reikt tot de Mechelse Sint-Romboutstoren. Zakken terug af naar de vallei en dokkeren over een kasseitje Alfred (Bornem) achterna tot de E19. Onderaf de snelweg ligt een ruig pad, meestal erg nattig nu echter kurkdroog. De majestueuze Kapellenlei zet ons af bij TC De Zwaluw. Hebben nog maar 3 km in de kuiten en langer dan een plaspauze blijven we er niet. Rechtsomkeer opnieuw wandelend door de fraaie dreef tot voorbij de E19. De langere afstanden mogen heerlijk zwerven langs de Oude Nete arm, over vlondertjes en langs metershoge balsemien. De Blauwe brug van Rumst is afgebroken voor onderhoud en dus kan de parkoersmeester niet anders dan ons over de Netedijk naar Walembrug te sturen. Erop en erover en langs de overkant terug richting Boom. Zo ver gaat de reis vandaag niet, we duiken puur natuur in wandelend over graspaden tot Battenbroek. Vanaf een oud kapelletje is het één straat lopen tot centrum Walem. Rusten doen we zoals elk jaar op het terras van de Slijkvissers.
Komen er een dame uit Heeze tegen die nu in Kontich woont. Hebben we al maanden niet meer gezien hoewel zij een vaste waarde is. Blijkt een lichte beroerte gehad te hebben maar wandelt vandaag al terug 42 km. Van een blij weerzien gesproken ! Katrien wordt onze gezel, Bart blijft nog even verDuvelt genieten. Stappen gezellig keuvelend richting Roosendael en het jonge bos. Beslissen de twee lussen in omgekeerde volgorde te lopen, de langste het eerst. Deze voert langs de villa’s van de Beukendreef recht naar het Fort van Duffel. Heerlijk wandelen rond de grote plas en dan wacht de Mosterdpot, een jong natuurgebied met eik en een ondergroei van varens. Katrien wipt fluks mee met een koppeltje dat sneller is dan wij. Wandelen onder ons tweetjes langs de AWW plas met zijn veelheid aan watervogels en vervolgens over de Netedijk terug naar de Slijkvissers.
Hebbe nog 13 kilometer voor de boeg. Keren terug naar domein Roosendael en stappen vervolgens over een prachtige landdijk richting Elzestraat. Moeten wat straatjes lopen om vervolgens voorbij de velden van een groenteboer het Fort van Walem te bereiken. Opnieuw heerlijk koel en lommerrijk langs het water. De Emmaüsdreef dokkert ons dan langs de watertoren van Mechelen Noord richting Battenbroek. Vosberg kent hier een paadje langs een bruine gracht afgezoomd met metershoog riet en balsemien. Passeren een tweede keer het oude kapelletje en gaan dus ook een laatste keer rusten bij de vissers.
Wandelen nu rond de vijver en terug de Netedijk op tot Walembrug. Aan de overkant wacht de Lazarusstraat genoemd naar de gelijknamige witgeschilderde kapel. Het straten lopen wordt beloond met een prachtige afsluiter : de Oude Spoorwegberm. Een strook van nauwelijks een paar tientallen meter breed maar mits een heerlijk slingerpad te doorkruisen langs poeltjes en door het kreupelhout. Een geïmproviseerd bruggetje, door de boer zijnen akker, een groet aan de ruime veestapel, de Duvel wacht. Maken het gezellig aan de rand van de tent met Zottemie & Bart, M & M. Hoe dichter bij huis hoe later we thuis komen. Het is al ruim 20:30 als we aan de dis gaan. Er volgt een ver Duvelt zalige nachtrust …
Zaterdag geven we forfait, bakken hemelwater dat is niet meer aan ons besteedt. Linda leest een boek van wel 300 bladzijden uit, ik pruts wat aan websites en pik het rechtstreekse verslag van de laatste bergrit in de Tour de France mee. Leuke wedstrijd maar ook de waanzin van (dronken) ‘supporters op Alpe d’ Huez. ’s Avonds meldt Martin zich en dus plannen we voor zondag een triootje. De Dauwstappers gunnen ons niet meer dan 25 km. Gezien de starthangar slechts 8 km van huis uit is plan ik dapper een 40 km. Bij lekker fris en zonnig weer wandelen we langs het Mastenbos, de Antwerpse openlucht wielerbaan en Fort VI tot de verzamelplaats. Stroboeren zijn ruim vertegenwoordigd, Martin heeft zijn koffie al op. Sabine & Freddy tekenen tot onze verrassing ook weer present.
We gooien de voorgeschreven opdracht om, beginnen met een kleine lokale lus van zo’n 5 km. Villaatjes kijken tot het tunneltje onder de E19. Wij lopen dus even terug van waar we kwamen. Dan langs de rand van de autoweg door het groen van Landschapspark Zuidrand tot de fabrieken van Rizla, grondgebied Wilrijk. Een allegaartje vervolgens van straten en plantsoentjes langs onder meer ziekenhuis Sint-Augustinus. Een opwarmertje dus.
Na de koffie in de startzaal het echte werk. Heerlijk zwerven door Fort V met zelfs schildpadden op het water. Langs de Edegemse serviceflats dan tot Hof Ter Linden. Het kasteeldomein is sinds kort opengesteld voor het grote publiek en dus een leuk extraatje. Langs de majestueuze kasteeldreef vervolgens richting kerk en dorpscentrum, tijd voor een bammetje en een terrasje. Dwars door het centrum en zijn winkels nu tot de basiliek die Edegem rijk is. Hier werd onder meer Leo Tindemans begraven, weet Linda. De parkoersbouwer weet van wanten, pikt elk groen strookje op dat hij te pakken kan krijgen. Buurtparkje Windhoek, een prachtige dreef langs de spoorbaan tot station Oude God en dan wenkt Fort IV achter het gemeentehuis van Mortsel. Onze gastheer beperkt zich niet tot de paden langs het water maar laat ons ook van de veelheid aan gebouwen genieten. Verklarende teksten vallen bij Martin zeer in de smaak. Een leerrijke en mooie etappe die eindigt op het terras van een cafeetje midden een woonwijk.
Even een pittig gesprekje tussen Nicole Stroboer en onze Nederlandse gast, ze zijn beiden rad van tong. We gaan weer op pad voorbij Villa Mathilde uit 1916 en stappen rond het zeer uitgestrekte psychiatrische centrum Sint-Amadeus. De spoorbanen die Antwerpen met Lier & Brussel verbinden zijn nooit ver weg. Kuieren even door de wulpse natuur van Klein Zwitserland en passeren geklasseerde hoeve Bieseghem. Snijden vervolgens dwars door Mortsel langs zijn groene long zijnde een oude spoordijk, nu een oase van rust. De eerste regendruppels vallen uit het intussen grijze zwerk. Besprenkeld door ‘muggepis’ doorkruisen we de laatste straten tot Den Duvel.
Martin biedt ons een lift aan tot de A12 die we dankbaar aanvaarden. Krijgsbaan en Krijgslaan lopen parallel denken wij en zodoende moeten we maar 4 km meer per 2pk tot thuis. Foute inschatting want de twee straten blijken lichtjes van elkaar weg te lopen. Een uurtje stappen dus bij druilerig weer en met het aanhoudende gebonk van Tomorrowland op de achtergrond. Omstreeks 18:00 zitten onze 40 km er helemaal op. Ik had een heel sterke dag vandaag, wat zo’n rustdag al niet vermag. We kijken tevreden terug op toch weer een leuke tocht aan de Antwerpse rand. Verdient best wel meer dan 900 wandelaars. Volgende week plannen we een andere beauty op zaterdag zijnde Vosberg – Rumst. Zondag kiezen we voor onbekend en dichtbij een station in Wespelaar – Tildonk. Tot dan …
Vandaag wandelen we nog eens ‘euver ’t woater’. Neen niet in Oost-Vlaanderen of aan de overkant van de Schelde maar ten zuiden van de Rupel en het kanaal Willebroek – Brussel. We verlaten bus 290 en de Rupelstreek bij Boom – Markt. Twee bruggen verder begint Klein-Brabant en dokkert het kasseitje langs Prayon-Rupel naar het centrum van Ruisbroek-Sauvegarde. We zijn nauwelijks een uurtje onderweg tot de goed beklante, kleine startzaal.
Zoals wel meer voorkomt de laatste tijd bestaat de opdracht uit een kleine en een grote lus. De Swa van Aartselaar heeft een rondje voorsprong op ons en is zeer te spreken over de eerste 8,5 km. Straten lopen tot het gemaal op de Vliet. Opletten voor het raakpunt van de beide lussen en dan landinwaarts over de mooie dijk van het riviertje. Bij cafeetje Den Dam stappen we een landdijk op, weg van het water. Het extraatje voor de 25 km voert over een ‘ruig’ pad langs maïs en andere akkers. Diane & Rudy stomen voorbij en lopen ons voor terug richting Vliet ter hoogte van ’t Hof van Seghers, een geklasseerde boerderij in lokale stijl. De route voert tot de expresweg ter hoogte van de brandweerkazerne ( Kalfort/Puurs). Dan gaat het terug landinwaarts langs groenten akkers met opvallend veel selder. De dorpskom nadert. We lopen nog één kerkwegel en dan gewoon rechttoe, rechtaan dwars door het centrum tot het vroegere gemeentehuis, de kerk en de parochiezaal. Inderdaad een leuke lus.
Kunnen een terrasje doen en een eerste keer bijpraten met Jefke die van station Willebroek komt, vijf kilometer verder gelegen. Een breed graspad langs een beek voert terug naar het gemaal op de Vliet. Deze keer zoeken we de kanaaldijk op met uitzicht op de donkere kerk van ’t Hellegat en de bedrijven aan de overkant. We delen het tarmac met wielertoeristen en winden ons op over de onvoorzichtigheid van meerdere wandelaars. Links lopen jongens en als het enigszins kan niet over de ganse breedte van het pad ! Voorbij een jachthaventje voert een kasseitje in het groen ons richting Prayon en even verder de rustpost in de aftandse gebouwtjes van kleiduifschutters. Jefke is er ook weer paraat.
Tussen twee prachtige vijvers keren we terug naar het kasseitje bij Prayon. Meteen linksaf nu, in het groen over het fietspad richting Puurs. Zo snel mogelijk weg van de tweewielers voor een heerlijke zwerftocht door het bos Zielbeek tot bij de befaamde grot en massief betonnen kruisweg. Verlaten even het groen nu en stappen door een recent gebouwd woonerf. Dan volgt een ruime rechthoek over groen landdijken met uitzicht op rietkragen en haast uitgebloeide gele plomp. Lekker wandelen is dit. Bevinden ons op een knooppunt van spoorwegen en moeten er dus ook een paar keer langs. De verroeste die van Prayon komt en de lijn Mechelen – Sint-Niklaas met op de achtergrond even het geraas van de A12. Duiken een laatste keer het groen in tussen maïs en bos, langs een groen moeras ook, wat een gracht moet voorstellen met watertekort. De spoorbaan Puurs – Boom voert ons terug naar de dorpskom, onze tocht zit er op.
Nemen ruim de tijd voor een drankje … of twee, drie en een reuze gezellig onderonsje met Sabine & Fred, helemaal uit het verre Ingelmunster afgezakt. Vrolijk leggen we de drie kilometer terug naar Boom Markt af … zonder ‘drache national’ dit jaar !
Wij hebben de rijke mogelijkheden van De Lijn vanuit Mechelen ontdekt en maken er dankbaar gebruik van. Is slechts een uurtje reizen voor ons over Boom. De wandelaars vullen de bus richting Keerbergen deze ochtend onder leiding van Rik (Bornem), de schaarse andere reizigers kijken verbaasd. Veel volk in de startzaal ook met een opvallende delegatie IJsetrippers. Keerbergen, je associeert het met villawijken in het groen, het zal ons benieuwen wat we vandaag voorgeschoteld krijgen.
Bij een druilerig weertje gaan we klokslag 10:00 op pad. Langs wijkje ’t Voorbroek pikken we de groene voetwegen 65 & 67 op tot tennisvelden. Dan komen ze aan de beurt … de kasten van villa’s tussen spar en ander groen. Voetweg 51 stuurt ons de weilanden in. Bij nog wat hemels gedruppel pikken we de ‘geschoren’ Dijledijk op. De kerktoren van Haacht vormt de prominente achtergrond. Bij de schattige Oude Hansbrug gaan de langere afstanden hun eigen weg. We stappen een stukje antitankgracht (WO II) en vervolgens door akkers en bosjes tot centrum Haacht. Moeten er lachen bij een deerne die wat te nadrukkelijk haar rondingen aan de kerkgangers toont. Mijnheer pastoor heeft hier een leuke job ! Langs Kleine Appel moeten we wat straatjes lopen richting Dijlevallei en maïsvelden. Bij Koekelberg terug landelijk beton tot de rustpost. Sieke & Willy zijn van dienst. Hebben pech, zegt zij. De gisteren vers gemaakte soep is op één nacht zuur geworden. Zijn de Hondsdagen volgens Linda. Ik voel mij wat slapjes en geniet van een grote smos, echt wel waar voor zijn geld.
Gesterkt gaan we weer op pad. De 30 km krijgt een leuk extraatje aangeboden over de dijken die met de Dijle mee door het open landschap slingeren, een heerlijk vergezicht. We duiken even met de andere afstanden mee de akkers in en lopen langs een langgerekte poel terug naar de rivier. Nog een kort strook Dijle en dan langs een graanakker (spelt ?) richting bos en langgerekte kroosrijke plas. Verdorie, wat is dit een mooi parkoers ! We lopen Rijmenam binnen en de rustpost op de speelplaats van een school. Het is hier al Schelle wat de klok slaat. Superwandelaar Rudy met zijn nieuwste Thudinie t-shirt en een hele horde van WSV. Gezelligheid troef dus. Tot onze verbazing vallen ook Kathy & Hans binnen, zeer te spreken over het parkoers.
Naar goede gewoonte hebben wij een lus achterstand op de meesten. Begeleid door wat hemels gedruppel gaan we opnieuw de Dijledijk op in Mechelse richting. Verlaten de fraaie waterkant en stappen langs een visvijver en verder een kasseitje naar centrum Hever. De 30 km maakt een extraatje aan de overkant van de spoorweg. Linda zag er krieken hangen, rood met blozende wangen en dus proeven we er enkele van. Terug aan de overkant van den ijzeren weg wacht voetweg 36. Was ik benieuwd naar hetgeen de parkoersmeester hier uit zijn mouw ging schudden, ik ben stomverbaasd. We wandelen een heerlijke aaneenschakeling van bos, bosrand, weiland en een kroosrijke beek tot aan de rand van de Rijmenamse bebouwing. Wat was dit een schitterende etappe van bijna 9 km, een heuse ontdekking !
Hebben nog een uurtje wandelen voor de boeg. Lopen langs de Kiekshamlei de wat rommelige villawijk van Rijmenam in. Heeft niets van het kraaknette en dure van Keerbergen dat we deze ochtend mochten bewonderen, deze Zeeptwijk. Dan komt de kronkelende Dijle weer aan bod, de overkant t.o.v. eerder vandaag gelopen. De zon strooit prachtig met licht over goudgele akkers, dorre dijken en immer groene sparren. Fantastisch is dit vergezicht nog bijgetekend door zachtjes zakkende stalen vogels in de verte. We verlaten het water, duiken een sparrenbos in. Krijgen nu afwisselend bosjes en open ruimtes met hoog geel gras onder de sloffen geschoven. Natuurpunt op zijn best. Dat gaat zo door tot een paar honderd meter van de finishlijn. Op het terras zitten Geertrui & Jan (pijp). Even later voegen ook clubmaatjes Christine & Noël zich bij ons. Allen zijn ze het met ons eens, dit was een prachtig parkoers, een heerlijke wandeldag. Wij moeten er vandoor maatjes, busje komt zo. Een vlotte reis naar Hemiksem, een goede ‘kouwe plat’ en dan is het tijd om gelukzalig te dromen. Maandag bouw ik een rustdag in en dinsdag trekken we naar Ruisbroek-Sauvegarde. Tot dan.
De professionele verslaggeving van de Wandelgazette gaat twee weekjes met vakantie, zo lees ik. Wij, de amateurkes van Beneluxwandelen blijven aanwezig. Zoals steeds nemen wij elke avond, na de dagtaak voor de baas, een paar uurtjes vakantie om onze wandelverslaggeving up to date te houden, gratis en voor niks. Een wereld van verschil toch. Reizen met De Lijn is ook al zo’n wereld van verschil. Vanochtend dienen wij vier bussen te nemen om in Slozen bij Wolvertem te kunnen wandelen. In Mechelen merken wij dat een deel van het NMBS personeel nog steeds werkschuw tuig is zonder respect voor de klant. Er zijn 4 treinen afgeschaft waaronder deze voor de luchthaven en naar Blankenberge. De bussen, die rijden stipt volgens de dienstplanning. De chauffeur in Londerzeel is dan ook nog zo vriendelijke enkele minuten op passagiers te wachten die aan een verkeerde halte stonden en wijst ons de afstaphalte aan. Klasse hoor !
Leuke startlocatie trouwens van de Cracks bij een boer-doet-al. Het pachthof is een allegaartje van stallingen, een feestzaal, een opslagruimte voor bouwvakkers ook. We begroeten de broertjes De Keyser die vandaag een thuismatch spelen en gaan op pad. Meteen het landelijke in langs een beekje en een grote veestapel, inclusief kistkalveren. Passeren Hof Ter Imde en zijn dichtbij de A12. In een bosje … inderdaad een uit de kluiten gewassen, fraai gerestaureerde Boskapel. Vervolgens een pracht van een dubbele dreef richting kasteel. Doorkijkje op de adellijke gebouwen en dan recht naar het dorp. Prachtig wit kerkje siert de parochie Impde, we lopen zo weer door de akkers. Rechttoe, rechtaan richting steenweg nauwelijks enkele honderden meter van de statlocatie, over onverhard en asfalt. Pauzeren wordt een gezellig terras bij een andere landbouwer. Blijven wat langer zitten dan gewoonlijk bij Waaslander Lucien en Hobohemmers Linda & Charles.
Met deze twee laatsten, die een rondje voorsprong hebben op ons, gaan we weer op pad. Langs een prachtig erf met rode luiken terug het landelijke tegemoet. Zijn zo in onze verhalen verzonken dat we bij de splitsing allemaal de verkeerde kant uitgaan. Gelukkig is Charles bij de pinken en ruilen we van richting ! Komen bij een steenweg uit en volgen het rode fietspad tot brouwerij Palm in Steenhuffel. Dwarsen even verder de vroegere Leireken spoorlijn en stappen vervolgens kasteeldomein Diepensteyn in. Dan komen voetwegen aan de beurt, nummers 45 & 28 loodsen ons de stilte van het land in, weilanden met lome runderen en bosjes wisselen netjes af. Heerlijk wandelen is dit. Komen bij een volgende kasteel uit, een tarmacje loodst ons rond het afgesloten domein. Opnieuw onverharde voetwegen 33 & 25 sturen ons terug naar de bewoonde wereld en de rustpost. Het is er al wat rustiger en vooral warmer.
Een korte pauze, watervoorraad inslaan voor onderweg en we beginnen aan de laatste etappe. Een lusje langs Pluimennest en de ijsjeshoeve en we keren terug naar de steenweg. We worden naar het centrum van Londerzeel gestuurd met zijn fraaie witstenen kerk. Helaas verwordt het parkoers tot een stratenloop met af en toe een achterafje. Lopen zelfs even langs de A12 en vervolgens langs Sarens, welbekend van de grote kranen bij bouw- en wegenwerken. Het parkoers wordt terug groen na het gemeentelijke kerkhof en dankzij voetweg 68. Langs wiegend goudgeel koren stappen we richting boerderij met gracht, de finish komt in zicht. Wij doen ons te goed aan Duvel en Kossaat, zingen menig deuntje mee met de orgelman. Heeft iets zo een oud draaiorgeltje.
Tijd om afscheid te nemen van de broertjes De Keyser, busje komt zo. De chauffeur kijkt verbaasd, is een halte waar hij vrijwel nooit moet stoppen. Wordt meteen een leuke babbel over wandelen maar ook bijnamen zoal Pjeire- en Honnefretters. De man vindt het jammer dat wij al in Londerzeel uitstappen maar het kan niet anders. Moeten deze keer niet over Mechelen maar kunnen rechtstreeks naar Boom en zo naar Hemiksem. Kort onze reis meteen met een uurtje in. Fijne dag gehad in Wolvertem waar 2/3 van het parkoers ons wist te bekoren. Morgen zijn we weer paraat.
Zaterdag ben ik weer van dienst. Sta om zes uur ’s ochtends bij tramhalte Schoonselhof. De Lijn laat mij in de steek en ik moet tot 06:32 wachten alvorens gemotoriseerd op pad te gaan. Kom je dan om 05:00 uit je bed ! Mis in Brussel-Centraal mijn metro aansluiting van drie minuten en bij Hermann-Debroux de bus van 4 minuten. Gelukkig is Roland terug paraat en kan hij mij even later dan voorzien in Jezus-Eik oppikken. We zijn net op tijd in centrum Overijse. Zes dapperen vatten 30 km verkenning aan. Nathalie & Wilfried, Jack, Bruno (blij weerzien), Roland en uw dienaar. Het wordt een zware dag bij hoge zomerse temperaturen. Het nieuwe terras bij De Serrist in Eizer, daar kunnen we niet aan voorbij gaan. Elk om beurt krijgen we in de loop van de dag een tik van het zonnekind en blijven even achter, zelfs stoere Bruno oogt niet altijd even fris. Gelukkig kunnen we dat van de Duvel bij aankomst wel zeggen ! En dus mis ik een bus naar Leuven. Zal wat later thuis zijn Linda.
Heb trouwens wat met het openbaar vervoer dit weekend. Zondagochtend, op weg naar Maarksem neem ik een foute beslissing in de Antwaarpse metro, wat ons ook al een extraatje van een halfuurtje reizen oplevert. Het regent stevig als we rond 09:00 afstappen aan de terminus van tram (twie & draa). Het zal ons enige buitje van de dagen zijn. Fluks gaan we op pad, voorbij de Carrefour van Scho-ete en villawijken. Lopen over het rode fietspad langs droog staande grachten, een steeds weerkerend beeld vandaag, dit laatste. Grote varens sieren de wegkant richting Peerdsbos. Geen Vordensteinpark voor ons dit jaar, we hebben andere plannen. Door prachtig groen, al wordt het gras toch wel rossig, zetten we koers naar de eerste rustpost in De Zeurt. Bea komt eventjes bij ons zitten, Jerome ligt nog te recupereren van een hete Tholense tocht gisteren. Een volgend bosstrookje na de pauze. Middels een brug over de E19 richting Breda en de TGV, het Peerdsbos wenkt. De Laarse Beek ligt er ook droog bij, nooit gezien zo vroeg in de zomer. Na de statige beuken volgt een strookje Bredabaan. Dan traditiegetrouw langs volkstuintjes en rond de plassen van ’t Fortje. We kunnen ons een terrasje permitteren in rustpost Olsea en een gezellige babbel met bekenden uit Puurs en Patje Kloek.
Nu volgt er een moeilijk stukje. Huisjes kijken op grondgebied Ekeren, van statige villa’s tot rijwoningen met platte daken. Een kasteelpark met rode beuk en rododendrons brengt verademing. Dan volgt een charmante, toch wat afgeleefde oude residentiële wijk. Over de spoorbaan, dwars door een wijk van recente signatuur en we kunnen pauzeren in De Geesten. Het is er niet echt druk. Het grootste deel van het parkoers kennen we na al die jaren haast uit het hoofd. Fietspad onderaf de spoorbaan en dan langs achterafjes richting brug over de A12. Muisbroek, lees ik op het bord, zeg maar de Ekerse plassen. Hier volgen we het extraatje van de 50 km, kwestie van eens iets anders te lopen. In een weidse boog loopt het brede grindpad rond het water, tussen weidse hooilanden en de spoorbanen van de Antwerpse haven door. Een kasseitje langs weer andere volkstuintjes zet ons af bij de grote plas. Langs het water gaat het naar de Antwerpse duikersclub en dan stappen we de Bospolder van het Ekerse Moeras in. Heerlijk wandelen door halfopen terrein, puur natuur met af en toe een glimp van de Antwerpse haven en torenhoog gestapelde zeecontainers. Mogen genieten van een smal pad langs een langgerekte kreek. Een paar straten verder de steeds rustige pauze bij Roozemaai met uitzicht op de woonkazernes van de Noorderlaan.
Aan de overkant van de drukke steenweg wachten de Lage Landen. Opvallend hoe laag de vegetatie en weinig ontwikkelt de vele bloemen zijn dit jaar. Water tekort denken wij dan. Zangvogels houden van warmte en heffen hun hoogste lied aan. Wij genieten van hun mooi gezang. Verlaten het domein langs de trappen van station Noorderdokken. De zwerftocht door opnieuw rijwoningen met platte daken wordt netjes onderbroken door een maaipad langs een rietrand en bij Laagland zowaar een weide met runderen. Palfijnziekenhuis, Zwaantje, we bereiken opnieuw volkstuintjes langs de plas van ’t Fortje. Den Duvel is op, de Stroboeren begroetten heel wat meer wandelaars dan de vorige jaren. Donkere Leffe, dat smaakt ook.
Kunnen kiezen tussen trams 2 & 3 die beiden klaar staan. Wij kiezen voor 2 en dus vertrekt de 3 eerst. Zijn bij het Hobokense Zwaantjes net te laat voor bus 295 en op de Kioskplaats idem dito voor bus 1. Halfuurtje wachten dan maar en we krijgen het warempel koud. In Hemiksem loopt het vol ‘marsmannekes’ – de Colour Run was blijkbaar een succes. Hebben we een klassiek wandelweekend achter de rug, volgende week denken we twee ons minder bekende tochten te wandelen zijnde Wolvertem & Keerbergen. Hopelijk komt busje dan zo …
Wederom nemen we de eerste bus van 06:36. Oep ’t Zuid moeten we een twintigtal minuutjes wachten op de trein richting Oostende. Het is er nog rustig, binnen het halfuur bereiken we Lokeren. Wandelen langs zijn impostante zondagse rommelmarkt op het stationsplein en een prachtige groene laan richting startlokatie in de Karrestraat, randje Daknam. We voelen allebei nog de gevolgen van de gekke kapriolen die we gisteren uithaalden. Gaan toch op pad voor 30 km, de parkoerstekening is helemaal spek naar onze wandelbek. Kuieren over stoffige paden langs villa’s in het groen en ruilen deze in voor opschietend maïs. Op grondgebied Daknam volgen we een steenweg tot een oude spoorbaan. Linea recta in het groen, over de Moervaart en in het gezelschap van Lucien. Leuk nog eens een eindje met onze kwetterende Waaslander op te trekken. Na een uurtje wandelen pauzeren we een eerste keer in het schooltje Den Dam, welbekend dankzij Daniel (alias de zwakke schakel). Na de verfrissing en meteen na een plantsoentje met restaurants richting Zuidlede. Aanvankelijk een breed stoffig pad tussen waterloop en uitzicht over weidse akkers. Vervolgens over een kuitenbreker dicht tegen het water, versiert met weelderige gele plomp. Terug bredere, beter begaanbare stroken dan. Ondanks wij de waterkant nauwelijks verlaten lijkt het hoge riet de zuurstof weg te zuigen. Nauwelijks vier kilometer verder kunnen we pauzeren bij de fruitboer en toch heeft dit stukje pijn gedaan. Gaan gezellig terrassen met vele bekenden. Lut & Luk (Brugge), Kathy en Hans (Deinze) en de locals Denise & Patrick, om er maar enkele te noemen. De koen ridders en jonkvrouwen van de 50 km vatten hun tweede extra lus aan, wij keren op onze stappen terug richting Den Dam.
Even langs appelen & peren, een keienpad loodst ons kronkelend door de weilanden. Kaarsrecht vervolgens door open terrein tot een steenweg. Deze volgen we even en duiken dan het kasseitje van Vossendam in. Wordt asfalt en dan terug onverhard bij de Olentgracht. Deze ‘droge haring’ gaan we kilometerslang volgen door het stille Vlaamse land. Puur genot is dit voor ons. Bij Elbos en zijn hoeve krijgen we gezelschap van zij die de 23 km lopen. Ook de eerste dapperen van de 50 km vliegen ons voorbij. Terug bij de rustpost hebben we er toch al 18 kilometer opzitten. Chantal is intussen ook al van de partij, altijd een vroege vogel geweest. We blijven op bekend Eksaards terrein dankzij Daniel. Langs het voetbalterrein en rond een kroosrijke vijver. De Liniewegel stuurt ons door bosjes en langs akkers. Bij een kippenboer geurt het kwalijk en stoffig. De bosrand loodst ons naar de Kruiskapel waar nog andere activiteiten gepland zijn, waaronder een lokale fietstocht. Voor de verandering gaan we kasseitjes dokkeren, al is de rand van beton. Omwille van mijn nog immer zere teentjes kies ik voor dat laatste, in ganzenpas achter Linda aan. We bewonderen prachtig onderhouden kapelletjes van een bidweg en gaan een laatste keer rusten ‘bij de boer’.
Voorraad drank voor onderweg inslaan en weg zijn wij voor de laatste 7 km. Worden begeleid door een stormachtige wind die menig stapper het ergste doet vrezen. Een zandpaadje loodst ons naar de Moervaart. Dit wordt weer genieten ’pur sang’. De prachtige waterloop ligt ingebed in een weelde van frisgroen en slingert zich door een landschap van weilanden en akkers. Kajakkers peddelen zich een ongeluk, tegen de ruwe wind op. Gemotoriseerde watergasten genieten languit op hun vaartuigen van het intussen zachte weer. Tot Daknambrug mogen we genieten van dit fraais en dan volgt een kasseitje tot de dorpskern, die we jammer genoeg niet aandoen. Straatje lopen dan maar tot we opnieuw het Spoorwegpad bereiken. Delen het tarmac door de Daknamse Meersen met heel wat fietsers. Een tweede en laatste keer door de villawijk, de finish is in zicht.
Geen Duvel vandaag maar zijn even lekkere soortgenoot Omer. Katrien ‘beetje minder zotte mie’ wordt onze gezel net als Jacqueline & Luk. Bart komt aangestormd. De gehavende knie heeft merkwaardig genoeg stand gehouden. Katriens kopje staat op onweer maar zalvend zorgt ze meteen voor een ijskoeling van de gehavende ledemaat bij haar ventje. Liefde is … Vrolijk stappen wij terug naar het station. Wat hebben wij van deze tocht genoten ! Echt ons parkoers in de streek, gezelligheid bij de vele wandelmaatjes en in feite lekker warm wandelweer. Morgen nog een dag pijltjes uit het bos verwijderen en we hebben onze kilometertjes weer in de kuiten.
Mijn wandelweekend begint al op donderdag. Heb het in mijn hoofd gehaald 22 km Zoniënwoud van pijltjes te voorzien bij temperaturen tot boven de 30 °C. Neem eerst de langste etappe van 9 km onder handen. Korte klimmetjes en kasseiwegen volgen elkaar op. De boswachter vraagt naar mijn doen en laten. Knikt tevreden als ik hem vertel dat ik maandag terugkom om alles op te ruimen. De Brusselse grote ringweg kent stapvoets verkeer. Ik lijk langs een muur van camions te lopen, die de hitte nog eens extra accentueren. Ben blij een eerste keer in de cafetaria van De Bosuil op een stoel te kunnen neerploffen, nat koel en straf, ik ben er aan toe.
Heb nog twee korte etappes van 5 en 7 km voor de boeg. Zelfs diep in het bos, onder de mastodonten van beuken, guts het zweet van mijn kalende knikker. Ben al gauw meer dan zeven uur onderweg en maar wat blij het bushok terug naar huis te bereiken. Reis over Delta met de trein tot Mechelen en dan mijn ouwe vertrouwde snelbus 508. Opdracht volbracht. Vraag wel aan Wilfried een parkoerscontrole te houden op vrijdag. Zal ook nodig blijken te zijn en Bruno kleurt enkele heikele punten bij, waarvoor mijn dank en deze van onze nietsvermoedende gasten op zaterdag.
Had ik de bedoeling forfait te geven vanwege de tropische hitte, Linda is niet te vermurwen, we nemen de eerste bus. Het is al 26 °C en nog geen 07:00 in de ochtend. Andere reisweg vandaag, over Brussel-Centraal en de duur geworden metro tot Hermann-Debroux. Ben zo gek een extraatje in te bouwen. We volgen de GR door het parkje van Bergoje en langs het Rood Klooster richting Vijversweg. Bij de kasseitjes van de Verbrande Dreef pikken we de lus van 9 km op. Zijn ruim een halfuur onderweg. Het is stiller en dus minder warm langs de ringweg. We dokkeren over de kasseitjes van de Sint-Jansdreef richting heuveltjes van de Haagbeukendreef. Eerste pauze na ruim 7 km wandelen. Voorspelde ik niet meer dan 200 gasten, we hebben er al ruim 260 zo rond de klok van 10:00.
Praatjes met clubmakkers die van dienst zijn en daar gaan we weer. Door de Jachtdreef diep Zoniën in. Een afwisseling van kasseitjes en onverhard loodst ons terug naar Jezus-Eik. Moeten er wat straatjes lopen langs statige villa’s om de rustpost bij de lokale wijnboer te bereiken. Het is er uiteraard erg stil. Hebben een lus van 7 km voor de boeg. Heikele doorgang bij een nieuwbouw, handig opgevangen door Bruno en dan naar de overkant van de snelweg. Stukje Willeriekende dreef en terug het bos in. Brede zandpaden loodsen ons onder de ringweg door bij de Tambourdreef en dan volgen we de Mezendreef tot een kroosrijk vijvertje. Onder het Leonardkruispunt door, aan de overkant t.o.v. de vorige lus en dan wacht een lang, trage klim in de hitte van het open terrein. Geen wandelaar komen we tegen. Nog maar eens onder de snelweg door en de Haagbeukendreef zet ons een laatste keer af in de erg stille zaal van De Bosuil.
Klappeke met Jefke die te voet terug naar Bosvoorde trekt en genieten van een paar koele Duvels. Wij hebben nog 9 km voor de boeg. Onaangename verrassing als we opnieuw door de Jachtdreef stappen. Het kortstondige buitje van even voordien heeft voor een erg zwoele atmosfeer gezorgd. We vorderen zwijgend over het toch wel geaccidenteerde parkoers. Nemen een paar keer pauze op een bankje, vooral drankpauze dan en om de beentjes even tot rust te laten komen. Bij het Rood Klooster weten we de beproeving bijna voorbij. De metrorit brengt niet echt verkoeling, de goede ouwe trouwe ‘Amsterdammer’ is een zaligheid dankzij een perfect afgestelde airco en relatief weinig passagiers. Busje komt zo op de Italiëlei. De twee gekken van Hemiksem hebben er zowaar 28 tropische kilometer opzitten.
Een vijftiental mensen stappen bij Berchem Station op de eerste bus richting Herentals. Bij de kerk van Vorselaar loopt de bus leeg. Het Antwerpse wandelgild beantwoord de oproep van Olympic en trekt naar de Kempen. We merkten in Grobbendonk geen activiteit en inderdaad, we krijgen een nieuw parkoers aangeboden met rustposten in Poederlee en Lille. Geen fantasietjes voor ons vandaag, gewoon de voorgeschreven 32 km. Hebben tussen Hemiksem en Berchem al een opwarmertje van 3,5 km gestapt.
Prachtige eerste kilometer meteen met de dubbelde dreven richting kasteel. Daarna een fietspad bij Vispluk, zowat de halve gemeente draagt die naam. Duiken zand- en graspaden in getrokken tussen maïsvelden tot een meer bosrijke omgeving. Een smal paadje langs hoge omheining loodst ons rond het domein. Het is er wel opletten voor de vele boomwortels, er wordt nogal wat gestruikeld maar zonder kwalijke gevolgen. Op grondgebied Poederlee gaan we vervolgens wat kasten van villa’s bekijken afgewisseld met sparrenbossen. Halfopen terrein zet ons af bij De Kouter en de centrale rustpost in Poederlee. Het is er behoorlijk druk maar we kunnen gelukkig een terrasje doen.
Hebben twee lokale lussen voor de boeg en beginnen met de langste van 9,2 km, de parkoersbouwer tegensprekend. Zullen deze wandelen met Sieke & Willy (Ivas) gezellig keuvelend over … de tijd van Wandelmee. Gek toch hoe die tijd steeds weer te berde komt. Leuk afwisselend parkoers intussen. Strookje bos voorbij de voetbalterreinen en Heggekapel. Vervolgens (kolen)velden voorbij de hondenkennel en over riviertje de AA. Dan golvend door de sparrenbossen richting Toeristentoren, al gaan we niet zo ver. Nog meer akkers en door het hoge gras terug naar De Kouter. Als je loopt te babbelen verdwijnen de kilometers als sneeuw voor de zomerzon. Heb dus weinig last van zere knie of voeten.
Onze maatjes keren terug richting Vorselaar, wij hebben nog een tweede lus voor de boeg. Zal vrijwel het omgekeerde blijken te zijn van hetgeen wij een paar weken geleden met de KWB Poederlee liepen. Eerst richting Lille via Biezenhoek. Vervolgens beton- en zandpaden vanaf Dingdongen richting de bossen van Poeyelheide. Terugkeren doen we via de Zielestraat en dwars door centrum Poederlee. In De Kouter vele bekenden nu waaronder Theo (witte pet), Geertrui en Jan, Willy en Marij.
We hebben nog een ruim uur wandelen voor de boeg. Duiken de bossen in bij Zittaart. Zandpaden met nog laag maïs in de open stukken. Moeten vervolgens echt de warme open ruimte in en zoeken riviertje de AA op. Prachtig stuk natuur en cultuur hier, gewoon hat pad volgen, zonder enige zijweg tot de merkwaardige kerktoren van Vorselaar in het vizier komt. De kloeke stappers van 42 en 50 km krijgen in het dorp nog een extraatje voorgeschoteld. We koersen door een recente sociale wijk recht naar klooster en finish. Hennie vormt ons ontvangstcomité. Zij heeft 13 kilometer gelopen en ziet er veel fitter uit dan vorige keer in Bierbeek. Zijn wij heel blij mee. Ook Carine en Dirk vallen binnen. Zij met knie ‘naar de genou’, een cadeautje van de MESA. Sorry maatjes wij kunnen niet langer blijven, busje komt zo. Tussen Berchem en de Rooseveldplaats testen wij een andere route uit. Een stokoude, gammele tram 10 dendert door smalle straatjes, langs hoge gevels. Het Dageraadplein krioelt dankzij een rommelmarkt en pleintjesbasket spelende jeugd. Zelfs Linda kent deze omgeving niet. Nog een ritje met bus 1 en we zijn opnieuw in Hemiksem. Kijken terug op een leuk nieuw parkoers dat meer perspectieven biedt dan de oude route over Grobbendonk. Met 70 deelnemers aan de grootste afstanden en meer dan 1200 in het totaal moet de organisatie niet mopperen. Op naar de 100 dapperen volgend jaar …
We moeten een klein uurtje op de trein wachten in Antwerpen-Centraal. Best gezellig bij dit heerlijke weertje in één van de mooiste stations ter wereld. Een oudere dame vraagt mij de kortste rit naar Hasselt. Het antwoord bevalt haar niet en ze klampt zowat iedereen aan die ze te pakken krijgt om toch maar te horen wat ze zo graag wil. Foert, denk ik, zoek het dan zelf maar uit ! Ritje van een halfuur en we zijn in Olen. Kennen de weg naar Gedoviba & Intratuinen uit het hoofd al is ie dan netjes van pijltjes voorzien. Een witte tent doet dienst als terras. We kunnen even bijpraten met Jefke die zo zijn eigen parkoersinvulling heeft. Hij komt al van station Herentals te voet.
Linda voelt zich hier meteen thuis want we starten langs de Minnekeshoeve en gaan dan het halfbeton van het Doffenpad op. Wordt Sluizenpad door bosjes en akkers tot het Albertkanaal. Volgen even het water en dan improviseert de parkoersmeester paden om ons langs graanakkers te loodsen. Voorbij een voetbalkantine, ons welbekend als rustplaats van andere tochten en dan onder de wilgen van het Bulepad door. Even wat straatjes en achterafjes tot het Ukkenpaadje in de buurt van een blauwe watertoren. Rusten doen we een eerste keer in de voetbalkantine van Achter-Olen. Het parkoers is zowat het omgekeerde van de wintertocht maar dan uiteraard in een zomers kleedje. Vinden we best leuk. Hebben een lokale lus te goed. Willy & Annie (Kessel) hebben deze al in de kuiten. Passeren het Boerke van Beilen en de huizen van recente signatuur langs Langepad. Vervolgens nemen we het smalle paadje van de Verbrande Kant op ons wandelbord en een leuke omzwerving door een koel sparrenbos. Komen opnieuw uit bij de blauwe watertoren en het Ukkenpaadje. Hoog tijd voor een tweede pauze en een boterham. Geertrui en Jan (pijp) zijn er ook ondanks een beetje bezorgdheid want zij is ziekjes geweest. Thuisblijven staat echter niet in de woordenboek.
We keren nu min of meer op onze stappen terug richting Intratuinen en omgeving. Passeren het witte kapelletje uit 1956 en stappen via de tarmacjes van Draaivennen naar de spoorweg. Lopen erlangs in het groen tot de voetbalvelden van Olen en vervolgens langs de residentiële wijk van Umicore. De fraai beschilderde betonmuur mag niet ontbreken en dan pauzeren in zaal De Vrede. Wandelen van Onze-Lieve-Vrouw naar Sint-Jozef Olen dus. Ook hier krijgen we een extra lusje voorgeschoteld. Een eindje over een kiezelpad langs de vaart en dan duiken we sparrenbossen in. Ze gaan over in berk neergepoot in zanderige grond. Passeren een groezelige boerderij met stinkende kalverenstal. Langs een moderne wijk terug naar de beschilderde muur. We doen een bankje in het lommer bij de dorpskerk.
Stappen met geleste dorst over de kanaalbrug en vrij snel puur natuur in. Het knooppuntenpad blijkt netjes gemaaid en/of uitgegraven te zijn. Heerlijk wandelen is het hier onder sparren en loofbomen. Stortplaats De Rendelaer van Umicore ontsiert daarbij wel de omgeving. Olens Broek – Langendonk lees ik op een naambord. We zoeken de Nete op en vervolgen onze weg over zijn dicht begroeide dijk. Geertrui en Jan doen een bankje in de zon. Hij met pijp en haar pijp is uit … Wij stappen verder door het prachtige halfopen terrein in het groen tot het Albertkanaal. Brug over het water en vervolgens onder de spoorbaan. Zijn in Gerheze voor stroken sparrenbos met een weelderige ondergroei van varens, tarmacjes en even letterlijk door het maïs. Via het Hezepad bereiken we de finish. Geen wandeltocht zonder Duvel bedenkt Linda, ik kies deze keer voor Hopus, even nat en straf. Dan is het tijd voor de trein, ruim twee kilometer verderop. Zoals gezegd liepen we de wintertocht nu eens in een zomers kleedje, het smaakte naar nog …
23.06.2015 StreekGR der Kempen tussen Rijkevorsel en Oostmalle
Wandelen lijkt vandaag voor mij niet zo’n goed idee. De aanhoudende kniepijnen van de laatste maanden bereiken een hoogtepunt, beide kleine teentjes knellen van de wratten en daarbij is het zwerk eerder bewolkt dan zonnig. En toch neem ik de bus richting Rijkevorsel, het noodlot een beetje tartend.
Om 10:00 begin ik aan de geplande 20 km Streek Gr Kempen. De temperatuur is aangenaam, de zon overheerst, dit komt vast wel goed. Kan door stille straatjes en voorbij de speelplaats van de dorpsschool de weerbarstige knie warmlopen. Loopt door dezer dagen obligate wegenwerken langs oudere hoeves bij Merret de bebouwing uit. Betonbaantjes loodsen mij door het vlakke Kempenlandschap, langs weilanden en maïs. In de verte pronkt prominent de kerktoren van Sint-Lenaarts. Na een uurtje stappen zoek ik mijn eerste bankje op. Open winderig terrein met uitzicht op een reeks moderne windmolens en dichter bij wat ik vermoed varkensstallen te zijn. Na de pauze nog meer beton en tarmac langs weilanden met opvallend veel nog kleine klaveren. Vanaf een rotonde loop ik achterafjes tot het plantsoen achter de kerk van Sint-Lenaarts. Heb er acht kilometer opzitten en pauzeer al voor de tweede keer. Heb mijn dagje niet.
Opnieuw loop ik langs de dorpsschool de bebouwing uit, richting brug 9 en de Turnhoutse vaart. Rivierboten worden gelost, aanvoer van kiezel en zand voor betoncentrales. Even verder wandel ik in het groen langs het water. Bij Klein Veerle verlaat ik het nat, kuier door de straten van het gehucht richting volgend groen. Een zanderig bospad loodst mij langs de plassen van Hoofsweer, oude kleiputten en nu een fraai biotoop. Dan ga ik een graspad op dat kaarsrecht het open landschap in tweeën snijdt. Bij gebrek aan een bankje pauzeer ik in het wulpse groen, de zon op mijn lijf en leden doet deugd.
Met een verse portie moed stap ik het tarmacje op bij de Brechtse Heihoeve. Elke boerderij heeft hier zin eigen naam van banaal tot soms wel grappig. Terug naar zandpaden en de rust van het land en zijn akkers tot het volgende bankje. Moet zowat bij de 14de kilometer aanbeland zijn. Het zwerk wordt donker, ik schuil onder mijn plu voor een pittig buitje. Als ik opnieuw vertrek blijkt 500 meter verder geen druppel regen gevallen te zijn ! Ik loop over een tarmacje parallel een reeks schoorstenen tot de kerk van Westmalle in het vizier komt. Eén veldweg scheidt mij van het dorp, ik kan er meteen een extra voorraad drank bunkeren.
Dacht ik even hier te stoppen, er is geen bushalte en dus vat ik de laatste 4 km naar Oostmalle aan. Prachtige dreven met kassei loodsen mij rond een kasteel verborgen achter mastodonten van bomen. Dan stap ik een laatste keer de weidse akkers in. Krijg een prachtige eikendreef onder de sloffen geschoven, hoog gras nauwelijks bewandeld. Bemerk twee guitige oogjes, kleine spitse oortjes en een donkerbruine vacht op mijn weg. We bekijken mekaar vanop zo’n 20 à 30 meter en het diertje spurt weg. Wat overblijft is een vogel zonder kop, de bosduif groter dan diegene die er zijn diner van ging maken. Een merkwaardige ontmoeting. Krijg nog een smal paadje met netels die gemeentjes prikken aan de beentjes cadeau bij de Wolfskapel. Bereik het busstation van Oostmalle, mijn eindpunt voor vandaag. Vlotte terugreis over Antwerpen, ben al om 17:00 terug thuis. Eigenlijk te moe voor de weinig gelopen kilometers, kan alleen maar beter worden.
Zaterdag wandelen de IJsetrippers hun tocht vanuit de Bosuil te Jezus-Eik in. Ik moet vaststellen dat ook zij niet ontsnappen aan de regels van de moderne samenleving. Ik blijk de enige aanwezige te zijn van het bepijlersteam ! Benevolaat en de bijhorende verantwoordelijkheidszin zijn dezer dagen oubollige en haast verwaarloosbare begrippen geworden. Tot meerdere eer en glorie van het verenigingsleven, bedenk ik bitter. Maar de zes moedigen beleven een leuke dag. Wilfried bewijst vooral met een pittige, echt Brabantse lus van negen kilometer nog steeds leuke parkoersen uit zijn pen te kunnen toveren. ’s Avonds volgt dan een berichtje van Martin, we gaan op zondag weer samen op pad, iets waar Linda en ik steeds naar uitkijken, gezelligheid troef. Onze maat heeft zijn ontbijt al op als wij startzaal De Borre betreden. Hennie zit er pips te wezen maar slaagt er toch in mij op de kast te krijgen, al kost het haar wat moeite. Volhouden kindje, je komt er vast wel weer door !
Den Engel biedt ons 25 of 35 km aan, wij maken er 30 km van. Beginnen met een lokaal lusje van 5 km. Denderen een eerste keer het kasseitje van de holle weg bij het voetbalterrein af en gaan dan een dicht begroeid eenman pad op, puur natuur tot de Oude-Geldenaakse baan. Genieten van een prachtig vergezicht en stappen dan het Meerdaalwoud in. Leuke bosstrook en dan de weidse akkers. Zacht dalend pad versiert met prachtig rode klaprozen. Terug het kasseitje op tot de startzaal en een kopje koffie. Het is vrij drukkend weer, ik heb daar algauw hinder van.
Het grote werk nu, drie etappes tussen de 8 en de 9 km. De Oude-Geldenaakse baan komt weer aan bod. Op en neer dansen door prachtige holle wegen. Halfbeton baan in de open ruimte, een volgend kasseitje op richting prachtige dreven van het Mollendaalbos. Ik neem de tijd voor een babbel met Nestor en zet dan de achtervolging in op mijn twee kompanen. Nader voor geen meter, kan geen tandje bijsteken. Mijn maatjes snappen het en zijn zo vriendelijke mij op te wachten. We ruilen het bos in voor zeer weidse akkers, een pracht van een uitzicht over patatten, bieten, maïs en vlas in bloei. Geen huis te bekennen, alleen maar één enkel kerktorentje in de verte. Het parkoers golft op en neer. We passeren een stenen kapel bij een paar huizen en zijn dan weer één met de landerijen. Leeuwerikjes heffen hun hoogste lied aan, je hoort ze wel maar ziet ze niet. Een krakkemikkig kasseitje brengt ons een verdieping lager een dorp binnen. Is Tourinnes-la-Grosse. We lopen door de stille straatjes, langs prachtig gerestaureerde boerderijtjes ook. Er volg nog een korte klim, kassei uiteraard tot La Grosse, de schitterende ook al opgeknapte dorpskerk. Magistrale omgeving ! Trappeke af tot Auberge Saint-Martin en trappeke op tot de pauze. Ik voel mij slap, val aan op een lekkere grote smos.
We kunnen kiezen uit twee lussen van respectievelijk 6 en 8,8 km. Ik ga voor de langste zeg ik gedecideerd tegen Martin. Een praatje met Dirk en weg zijn wij. Langs het vroegere station van Nodebais de oude spoorbaan op richting Hamme-Mille. Dan een graanheuvel op en door de velden genieten van de vergezichten. Stilaan is de zon ook van de partij en zorgt een aangenaam windje voor de aanvoer van zuurstof. Wij raden welke dorpjes de kerktorens doen vermoeden. In de verte ligt Bossut, wij stappen tot de rand van Gottechain. Een onwaarschijnlijk slechte kasseiweg loodst ons terug de akkers in. Lopen moederziel alleen over het landbouwer plateau. Ruilen onverhard en kiezels in voor rossige kassei. Net voorbij een eenzaam wit kapelletje met keramieken interieurversiering stopt een autootje. Zuster Maria blijkt hier tot rust te komen en verteld honderduit over de kapel en haar omgeving, een leuk intermezzo. Wij lopen door tot de bebouwing van Nodebais en duiken opnieuw de akkers in. Krijgen een uniek uitzicht op Tourinnes cadeau en duiken via een prachtige, donkere holle weg terug naar Auberge Saint-Martin. Pff, was een lange etappe die toch wel in de kleren ging hangen.
Nog 8,5 km voor de boeg. Meteen volgt en lange klim, kassei uiteraard en deels een holle weg. Boven wacht een uniek panorama van vrijwel 360°. Wij genieten van het spel van wind, zon en wolken over koren en vlas. Zwerven een tijdje door de akkers en bereiken een ‘route dégradée’, la Rue de Mollendael grondgebied Beauvechain. Zullen een paar kilometer over de kinderkopjes dokkeren, gewoon rechtdoor tot de straat van naam verandert in Bevekomse Weg, we zijn opnieuw in Vlaanderen. Een eerste gehuchtje, deel van Bierbeek en dan gaan we de Nieuwe Geldenaakse baan op. Smalle paden loodsen ons door het golvende landschap. Mogen genieten van het zicht op een prachtige oude vierkant hoeve met rode luiken. De parkoersbouwer blijkt een snoodaard te zijn ! In het zicht van de finish stuurt hij ons weer weg over een haast onzichtbaar pad, de brousse in. Kan hij ons een laatste keer laten kasseitjes klimmen tot de eindmeet ! Korte babbel met Christine en Noël, sorry mannekes ik heb dorst ! In de zaal vrijwel uitsluitend IJsetrippers en we keuvelen gezellig bij. Omstreeks 18:00 nemen we afscheid van Martin, stappen op bus 7. De chauffeur is een vrolijke kerel en we grappen wat als hij achter een jonge deerne op de fiets blijft rijden. Een man blijft een man hé ! Treintje komt zo in Leuven, busje komt zo in Antwerpen. Het is algauw 21:00 voor we thuis zijn. Kijken terug op een voor ons prachtige tocht al leek niet iedereen die mening toegedaan te zijn. Smaken verschillen. Volgende week plaatsen wij Olen en Vorselaar op ons programma, tot dan.
Rik (Bornem) had ons gisteren nog zo gewaarschuwd – de bus draait weg net voor het centrum van Itegem. Wij vertrouwen op een andere wandelaar, die blijkbaar naar ons kijkt – en we missen de halte ! Levert een extraatje op van zo’n 500 meter. Het is behoorlijk druk in de startzaal. Met de zegeltjes van de organisatie krijgen we zowaar twee dozen spaghetti cadeau, van Soubry natuurlijk zoals in den ouden tijd. Grapjassen die van Ivas en dat zullen we later op de dag nog merken.
We gaan op pad, Achter de Hoven en de naam van de straat vanaf de monumentale dorpskerk is letterlijk te nemen. Dra gaat het verhard over in hobbelige graspaden, vervolgens bij Echelpoel in een eerste bosstrookje. De 10 en de 30 km stappen richting Hallaar waar de parkoersbouwers niet platgetreden paden bewandelen. Door het hoge gras puur natuur naar de Netedijk. Onze gastheren zijn zo vriendelijk het klimmetje van een houten trapleuning te voorzien. Heerlijk mee kronkelen dan met de Grote Nete, terug richting Itegem. De 10 km verlaat ons, we pikken de andere afstanden op richting volgende zand- en graspaden langs weilanden en maïsakkers. Vossekoten noemt het hier, halfopen terrein waarbij de plukjes koel bos meer dan welkom zijn. De zon geeft van jetje en de wind is op rantsoen. Tenslotte lopen we letterlijk door wintervaste kruidenvelden die stilaan groen worden tot bij hun eigenaar voor een gezellige rustplaats. Onze Borgerhouters Yvette en Robert zijn er ook al, we praten bij.
Volgen hen voor een lokale lus van 7 km. Bernum noemt het hier. We wandelen over tarmacjes langs maïs en opvallend veel aanplant van rode kool. Moeder kievit raast rakelings langs onze hoofden, het piepkleine jong rept zich ongemakkelijk waggelend de grasberm in, schattig ! Lopen kasseitjes van Wiekevorst tot de Kapellekensdreef. Deze voert ons naar het parkje met twee kruiswegen van Klein-Scherpenheuvel. Netjes onderhouden omgeving, de Kempenaren zijn nog devoot. Na dit toch wel leuke plekje duiken we opnieuw de weidse akkers in. Her en der is een hoeve neergepoot. De stilte van het land, daar genieten wij toch wel van. Een kasseitje dokkert lommerrijk langs wat een kasteeldomein lijkt te zijn. Meer dan een paar doorkijkjes zien we er niet van. De weidse, warme akkers komen terug aan bod en een keienpad. Dan volgt een aanduiding ‘trage weg’, heerlijk wandelen langs een dicht begroeide rossige gracht, aan de rand van pas gemaaid hooiland en letterlijk door een maïsveld. Leuk stukje parkoers dat ons terug bij de kruidenboer afzet. Ik vertel een parkoersbewaker dat wij toch wel verbaasd zijn door de vele ‘trage wegen’ vandaag. Ik krijg een minzame en toch guitige glimlach terug. Dring aan op tekst en uitleg. Blijkt dat onze gastheren bij gebrek aan echte zelf maar trage wegen bedacht hebben en voorzien van hun naambordjes ! Geweldige vondst die de kwaliteit van het parkoers danig verhoogd.
Korte babbel met Carine & Dirk, zij zijn duidelijk sneller dan wij. We volgen dus over bospaadjes langs klimop en weelderige varens tot een volgend achterafje, graspad van een naam voorzien. Saffraanberg en Hannekenshoek voeren ons terug richting Nete. Mooi uitzicht hier over de dorpskern van Itegem. Langs het rusthuis even wat bebouwing en dan terug genieten langs het rossige water van de rivier. Heerlijk wandelen is dit. De parkoersbouwer duikt weer eens onderaf en stuurt ons door verwildert bos. Bij het uitkomen wacht de laatste rustpost bij de LRV. Meteen ook ons laatste terrasje voor vandaag.
Wandelen randje Itegem wat tarmacjes en door een nieuwe wijk tot domein La Garenne. Netjes opgeschilderd kasteeltje met een pracht van een parkbos er rond. Donker dankzij de weelderige ondergroei van rododendrons. We slingeren er ons doorheen. Moeten aan de overkant even wat villa’s bewonderen tot de grote finale genaamd De Averegten. Prachtig natuurdomein, bossen, vijvers met jong grut, ook wel wat weiland. Bij het uitkomen een zicht op Heist (inderdaad met kerk op de Berg) en dan zetten we terug koers naar Itegem. Een laatste eigen invulling van trage weg en we kunnen Duvelen met Yvette en Robert. De bus komt om 18:15, blijkt de laatste te zijn die tot Mechelen rijdt. Daar tien minuutjes wachten op de 500 en in Boom dezelfde tijd tot de 295. Exact twee uur reizen van Itegem tot Hemiksem. Met een lachende snoeten gaan we de avond in. Wat hebben we weer een leuk wandelweekend gehad met verrassende wendingen dankzij Kadee, Rik & Ivas. Volgend weekend trekken we op verkenning vanaf Jezus-Eik (zaterdag) en zondag naar Bierbeek. Tot dan.
In Puurs stapt een klein frêle dametje op de bus, plastiek kapje op het hoofd. De chauffeur blijkt haar te kennen en start een gesprek. Binnen de paar minuten zitten alle passagiers te grinniken. Het dametje blijkt 91 jaar jong te zijn en dagelijks naar Dendermonde te reizen. Ze noemt de buschauffeur, zelf 51 jaar, smalend ‘snotneus’. Een heuse waterval aan woorden wordt over ons uitgestort, Bijbelse en wereldse verhalen worden door elkaar gehaald. Geweldig vinden wij het. Vanaf station Bornem loopt de bus stilaan vol, bij de kerk van Branst helemaal leeg. Een vijftiental wandelaars reppen zich naar de startzaal waar Kadee zijn ontvangstcomité heeft klaar zitten. Knalgroene t-shirt en knalgroene appeltjes voor de dorst.
Willy (Mortsel) en zijn vrouwtje gaan ons voor langs tarmacjes en zandpaadjes. Hooiland geurt heerlijk bij een zomers aandoende zon en een heerlijk verkoelend briesje. We stappen een eerste keer het domein van Marnix van Sint-Aldegonde binnen, zwervend door het natte gebied. Een fietspad, een kasseitje, na drie kilometer al de eerste rustpost bij Den Appeldijk en zijn fraaie vijver. Te vroeg om te pauzeren, we dokkeren opnieuw het kasseitje af en stappen het achterland in. Negeren de hangmatten aan de rand van het natuurgebied. Dametjes achter ons testen ze wel even uit. Komen bij de Slijkneuzen uit ook bekend als De Weert. Nu wel pauze op de gezellige binnenkoer van het gemeenschapshuis, terrasje doen.
Er wacht een ruime etappe van 8,6 km. Autochtoon Rik wordt onze gezel. Lopen meteen de Scheldedijk op, in de verte roept de koekoek. Bij het gemaal duiken we opnieuw de natuur in over een door tractors stuk gereden pad langs een gracht. Gaan dan een slingertarmacje op door het groen tot voorbij het kasteel van Marnix. Lopen een stoffig zand- en keienpad op langs de Oude Schelde. Zes kilometer lang is deze afgesloten arm, weet Rik te vertellen. Grote oppervlaktes lelies in wit en roze liggen er te schitteren. We draaien van het water weg en vervolgen langs het tarmac van Binnendijk, voorbij de kapel van de Heilige Theresia tot ’t Sas, de sluis tussen Oude en Actuele Schelde in Temse. Duiken onder de Temsebrug door en vervolgen onze weg door het groen. Kadee stuurt ons over smalle paadjes door bos en hoge gras. Compleet onbekend terrein waar we achter gids Rik aan lopen. Een laatste wilgendreefje en tot onze verbazing staan we voor cafeetje Sinte-Vadde. Heerlijke oude afspanning met terras na een prachtige nieuwe strook parkoers, we zijn in onze nopjes.
Rik neemt ons na de koffie terug op sleeptouw langs de statige landgoeden van Reek. Hooiland aan de overkant van de weg geurt weer heerlijk. Zo bereiken we Buitenland en zijn Reuzenhuis. Rik weet te vertellen dat dit gebouw een overblijfsel is van de Antwerpse wereldexpo ruim 100 jaar geleden. Leuk als je zo gegidst wordt, we steken heel wat van hem op over mandenvlechters en andere vervlogen activiteiten uit de streek. Stappen even langs de spoorbaan tot Temsebrug en nemen er afscheid van ons maatje, hij volgt en binnenweg naar huis. Wij gaan de Scheldedijk op tot het gemaal waar we daarstraks al passeerden. Opnieuw over de kuitenbreker en dan langs de Oude Schelde terug naar De Weert en onze laatste pauze.
Wij hebben nog vijf kilometer voor de boeg. Tot mijn ergernis zijn deze in één woord samen te vatten : de Scheldedijk. We stappen het tarmac op in Weert om er in Branst terug af te komen ! Mooi zijn de slingers wel met doorkijkjes over de statige stroom, prachtige vijvertjes en een paar kuddes schapen. Maar ik had liever benedendijks door het zand gelopen ! Heb dan ook nog hinder van de linkerknie en beide kleine tenen. Wordt er zowaar humeurig van wat Linda aan het lachen brengt. Ze is niet gewend dat ik loop te grommen. Na een klein uurtje wordt ik uit mijn lijden verlost en kan een koele Duvel wonderen doen. Twee busreisjes verder staan we weer in Hemiksem. Toch wel een mooie tocht die Kadee ons vandaag aanbood.
Afspraak met Martin om 09:00 in Niel, we zijn alle drie klokvast. Ons maatje komt zijn weerbarstige knie testen, wij hebben er dan al een uurtje stappen opzitten. Na de koffie steken we meteen van wal via een groen doorsteekje tot de Rupeldijk. Kim zit op zijn terras te ontbijten en wandelaars te kijken. Door de nieuwe Nielse wijk en dan die onvolprezen Walenhoek opzoeken. Zo hebben we het graag. Zwerven over bospaadjes en langs visvijvers tot bij ‘de banaan’ in aanleg, ontsluiting van dit deel van de Rupelstreek richting E19. Stappen dwars door centrum Niel tot de eerste pauze in Den Tighel. Terrasje doen in de ‘slimste gemeente 2014’.
De tweede etappe stuurt ons meteen opnieuw de Rupeldijk op met uitzicht over Wintam en Rupelmonde aan de overkant. Wederom zoals wij het graag hebben duiken we de natte bosjes van het Niels Broek in. Met de jaren worden de paadjes droger en dus beter begaanbaar. Heel mooi stukje natuur dit. Terug de dijk op tot het Tolhuis en dan de steenwegen af richting Laarhof. Ik neem de tijd voor een gezellige babbel met clubmaatjes Mia & Roger. Lopen het betonnen fietspad rond Interescaut tot de monding van de Vliet. De boer keert er zijn hooi dat heerlijk geurt. Wandelen langs het diepliggende water tot de scheve kerktoren van Schelle en pauzeren in het Schuttershof. We delen de ruimte met wielertoeristen die hun fietsen warempel in de gelagzaal zetten !
De 28 km krijgt een lokale lus aangeboden. Onder de spoorbaan door en dan richting Vliet. Heerlijk graspad langs de meanders van het riviertje, een bosstrookje en een immer nat pad tot Zinkval. Onvoorstelbaar hoe landelijk het hier is, geprangd tussen de A12 en de Schelde. Komen zodoende in Hemiksem uit, meer bepaald het Kerkeneind. Kennen het parkoers haast uit het hoofd. Achterlangs bij de voetbalterreinen en de oude watertoren terug naar de spoorweg. Nog een paar straten en het Schuttershof wordt weer bereikt. Martins knie doet het meer dan behoorlijk, hij zal de dag vlot vol maken.
Fiets- en graspaden loodsen ons onderaf Interescaut tot de kapel van de Boerenkrijg. Hier gaan we een oude spoorbaan op huppelend van het ene balkje naar het andere om de rollende stenen te vermijden. Een paar straatjes bij de scheiding Schelle/Niel loodst ons naar een rondje door open land, bij de grootste melkvee kudde uit de streek. Wandelen door het park van het rusthuis, vervolgens door een prachtige platanendreef tot het Nielse gemeentehuis, we bereiken de laatste rustpost. Ik plof neer op een stoel, heb om een onverklaarbare reden plots lood in de benen. Hoop dat een boterham wonderen doet.
Nog 4,5 km voor de boeg. We zoeken nog eens de ‘bricallion’ van de spoorbaan op bij een tweede oude watertoren. Stappen vervolgens langs het station van Niel recht naar de Walenhoek. Onderaf de spoorbaan is het heerlijk wandelen langs de oude kleiputten, nu prachtige vijvers waarin de zon zich weerspiegeld. Ter aankomst stelt Martin een terrasje in de schaduw voor. Zijn wederoptreden blijkt succesvol afgerond. Hij rijdt richting werkplek in Leuven, wij moeten een kwartiertje bussen tot thuis. We maken de bedenking dat deze tocht wel erg leek op hetgeen …. André hier vroeger voor wsv Schelle uittekende. Toeval zei U ?
Rik (Bornem) wordt tussen Berchem station en Herentals onze gezel. Daar wacht hij op bus 210, ik heb een knooppunten route uitgetekend tot Poederlee, ruim 7,5 km lang. We passeren voorbij het huis van Jeanneke, de kruisweg en de Toeristentoren. Duiken aldus de Kempense sparrenbossen in, de zandgrond nog nat van het onweer gisteren. Het grijze zwerk trekt langzaam open naar blauw en zonneschijn las we de groene akkers instappen, weilanden en ontluikend maïs. Brugje over de AA en dan terug de bossen in. Kruisen hierbij een paar keer het parkoers en begroeten hen die reeds op pad zijn. Het is erg rustig in het Mollenhof, weinig deelnemers blijkbaar. Het parkoers blijkt uit drie lussen te bestaan waarvan we vermoeden dat ze elk zo’n 8 km lang zijn.
De eerste etappe voert langs de voetbalterreinen van VC Poederlee en dan de bossen in die wij op onze heenweg al bewandelden. Aan de overkant van de steenweg, in Zittaart blijven we bospaadjes lopen, open plekken zijn bewerkt met maïs en patatten. Finaal lopen we langs de nieuwe wijk Rooyaerde terug de dorpskom in. Zijn anderhalf uur onderweg geweest.
Lus twee stuurt ons langs Biezenhoek richting Lille. Is redelijk lang huisjes kijken tot de Boskapel. Ze doet haar naam eer aan, we lopen vanaf dan terug door sparrenbossen. Graspaden en wat beton laten ons landelijk wandelen langs enkele hoeves. Bij Zittaart lopen we even parallel met de eerste lus alvorens nog eens een bos in te duiken met prachtige frisgroene varens. Sluiten af met een lange rechte baan : Heikant tot de kerk van Poederlee. Nog één etappe te gaan.
Met de geur van hooi in de neusgaten stappen we richting Zielehoeve. Kaarsrechte landelijke betonbanen worden ons deel. Eén huisgevel is versierd met wel 15 zwaluwnesten, jaren geleden dat ik dit nog mocht aanschouwen. Mogen een breed zandpad op ‘in the middle of nowhere’. We hebben geen idee waar we zijn tot plots het naambord Poeyelheide verschijnt. Is warempel de controlepost van de tocht die uit Gierle vertrekt ! Zo zien we ook deze plek eens vanuit een andere hoek. Langs camping De Brem keren we terug richting Lille en Poederlee. Steken daarbij de van frisgroen voorziene AA over. Hebben ter aankomst ruim de tijd om ons Duvelke te savoureren. Nemen bus 429, sneldienst naar de Koekenstad en zo terug naar Hemiksem. Lekker wandelweertje vandaag, we hebben er van genoten.
Opstootje op de trein deze ochtend. Twee ‘gekleurde’ passagiers die in Berchem opstappen blijken geen vervoerbewijs te hebben. De jonge begeleidster is kordaat. Uw reis eindigt in Morstel zegt ze. De ‘heren’ pruttelen tegen en krijgen te horen dat de ordediensten zullen opgeroepen worden. Die taal verstaan ze en stappen uit. Prachtig sober werk van de jonge dame, zo zien we het graag. Verder verloopt onze reis met het boemeltje tot Wezemaal volgens het boekje. We moeten een ruime 2 km stappen tot het Montfortcollege in Rotselaar, tocht die ik nog nooit wandelde. Halverwege, parallel aan de spoorbaan pikken wij het parkoers op … althans de laatste kilometer ervan. Een prachtige dreef loodst ons naar de startplaats, een monumentaal gebouw omringd door vijvers. Het is er behoorlijk druk.
De opdracht oogt stevig met drie etappes van 9 km. Maar eerst een aanloopje van een half uurtje wandelen. Dwars door een bedrijvenzone en dan in het groen langs de A2 snelweg. We lopen Wezemaal binnen langs tennisvelden en poeltjes met kwakende kikkers. De vierkante toren van Sint-Martinus doemt op, we bereiken de controlepost die we vandaag drie maal zullen aandoen.
Linda opteert om lus twee genaamd Wijngaardberg eerst te lopen. We stappen de bebouwing uit tot een fraaie kapel en mogen even verder, bij knooppunt 62, stevig klimmen, trappekes op van de Wijngaardberg. Op de top van het duin immer gerade aus langs appelen en peren. De kortere afstanden hebben ons al verlaten als we bij Stenenmuur een verdieping lager duiken de vallei in en parallel met de A2 lopend ter hoogte van het tankstation. What goes down must come up, denkt de parkoersmeester en hij stuurt ons door het bos terug de heuvel op. Stappen over van die heerlijke slingerpaadjes tot we weer in de open vlakte zijn. Delen het parkoers met mtb-ers maar dat valt best wel mee. De uitzichten zijn net als gisteren magistraal. Krijgen begeleiding van wat hemels gedruppel, maar veel meer dan plaagstoten stelt het niet voor. De holle afdaling van het Waterloospad lopen we opnieuw met de kortere afstanden. Onze gastheer gaat nu spelen met de bospaden onderaf de Wijngaardberg, stuurt ons meerdere keren op en neer langs fraaie beuk. Duiken tenslotte Wezemaal binnen bij de miniatuur Wesemeulen. Leek ons een lange 9 km zeggen wij tegen Roger. Het wordt ons tegengesproken door andere wandelaars. Tja, we zijn de heuveltjes niet meer gewend !
Lus 1, Beniksberg wordt dus onze tweede opdracht. Een wat langere aanloop aan de overkant van de A2 en dan voorbij de laatste huizen een kasseitje op. Tony en vooral Chris hebben het zwaar met de nijdige klim naar de top van het duin. Lopen dan weer een hele poos vlak over graspaden in het groen. Doorkijkjes laten steevast een prachtig landschap bewonderen. Een kort klimmend tarmacje en we zetten een lang, trage afdaling in langs de rand van de heuvel over zandpaden bestrooid met ijzerzandsteen in brokken. Witte bloemen vanuit de bomen zorgen bijwijlen voor een sneeuwtapijt. Linda heeft er zin in, schakelt een versnelling hoger, ik moet op de tanden bijten om te volgen. We duiken opnieuw de bebouwing in aan de overkant van de A2. Lopen een pad dat aantoont hoe zinloos geluidsmuren zijn en kunnen dan een laatste keer pauzeren. Nog 9 kilometer hebben we voor de boeg langs onder meer over de Middelberg.
Het Marktwegje loodst ons het centrum uit. Zodra we de bebouwing verlaten krijgen we regen en wind te verduren. Lopen gelukkig met de smurrie in de rug onderaf de Wijngaardberg. Wippen de steenweg over en gaan dan stevig klimmen langs tarmac richting villawijk. Het is er muisstil. We duiken tenslotte terug naar beneden, naar achterafjes en de huizen van de gewone burger. Zijn nog steeds in Wezemaal en pikken de kortere afstanden op. Het regent bij tussenpozen. Stappen door speelbos ‘t Waterdraakje, een alleraardigst biotoopje. Een paar straten verder bereiken we de spoorbaan en de laatste kilometer die we vanmorgen al liepen. Drinken ons Duvelke bij de organisatoren en keren langs dezelfde weg terug naar Wezemaal. Het is erg stil op de trein, we kunnen rustig een tukkie doen. ’s Avonds blijkt de computer nukkig te zijn, hij wil niet opstarten. Ga dan maar vroeg naar bed, ‘technieker’ Linda heeft morgen weer een kluif …
Vandaag reizen we nog eens met de trein. Vanaf Antwerpen-Centraal is Patje Kloek onze gezel. Is nauwelijks meer dan een halfuurtje tot Aarschot …als er niks fout loopt. Tussen Booischot en Begijnendijk rijden we echter stapvoets omdat een onverlaat een bareel in winkelhaak gereden heeft. Neen, de vertragingen zijn niet altijd de schuld van de NMBS. Een aantal wandelaars laten zich afhalen door de organisatie, wij hebben met dank aan Google Maps een extraatje van drie kilometer voorzien. Jefke muist er alleen vanonder, heeft nog een ander lusje op zijn stafkaarten ontdekt. De Papenakkerstraat blijkt een pracht van een donkere, diepliggende holle weg te zijn en onze eerste klim van de dag. We staan inderdaad binnen het halfuur in de zeer bekende startzaal te Gelrode. Het is er redelijk stil.
Patje vat zijn looptraining aan, wij wandelen aan een rustig tempo de heuvel op richting A2. Onder de snelweg door en dan verder door granenakkers afgezoomd met prachtige klaprozen. Het parkoers golft zachtjes, vanaf elke heuveltop mogen we genieten van fraaie vergezichten over het Hageland. Lopen langs Kraaikant onder meer door een donker paadje dat we niet kennen en zakken dan naar Nieuwrode en rustpost De Losting. Kunnen er ons een geïmproviseerd terras veroorloven, het is heerlijk lenteweer.
Vertrekken in een andere richting dan we gewend zijn, de Bennenberg op en de drukke steenweg over. Onverharde paden loodsen ons door het groen. Bij Grootveld gaan we een prachtig kasseitje op, holle weg met weelderige knalgroene varens aan beide kanten, heerlijk ! Donkere holle wegen en zelfs vlondertjes gaan we lopen rondom de Sint-Jansberg tot het Houwaarts Gat. Door de open velden nu tot de kerkwegels van Sint-Denijs Houwaart, stemmig kerkje met een rommelmarkt in zijn tuin. Het kleuterschooltje er net naast dopen wij om tot ‘bij Irène en Roger’ onze tweede rustpost van de dag. Opvallend hoeveel nieuwe stroken wij al liepen vandaag !
De lokale lus zetten we in bij wat hemelse dreiging. Lopen dan ook nog eens fout bij een doorsteekje tussen huizen. Correctie dus en dan het veld in richting Walenbos. Ik weet dat het hier erg nattig kan liggen maar dit jaar blijken alle paden er goed begaanbaar. Bij Motbroek verlaten we het bos, ruilen het in voor wat tarmac en graspaden langs graanakkers. Weer is het genieten van prachtige vergezichten. Bij de kapel OLV Roeselberg wordt de afdaling ingezet. Er wacht nog een strook Walenbos, leuke paden langs rossige waterloopjes. Veel ijzer in het grondwater waarschijnlijk. Nattige paden zijn beter begaanbaar gemaakt door het aanbrengen van stukjes boomstronken die echter op hun beurt wel eens glad kunnen zijn. We zijn algauw vijf kwartier onderweg voor nauwelijks 5,7 km. Ik jen er Roger wat mee maar je hoort ons niet klagen want dit is een prachtig parkoers.
Terug naar Nieuwrode nu. Langs weilanden en een bosrand over tarmac tot een drukke steenweg. Aan de overkant wachten vers gemaaide graspaden langs de waterkant. Ze zetten ons af bij het kasteel van Horst (de Rode Ridder). De parkoersmeester laat ons de burcht van alle kanten bewonderen en trekt dan weg langs waterloopje De Losting. Weer heerlijk flaneren door bos en wei. We denken alleen te wandelen maar worden plots ingehaald door Carine & Dirk. Lang geleden dat we die nog gezien hebben en keuvelend lopen we samen tot Nieuwrode, hebben heel wat te vertellen.
We posteren ons weer op ons terrasje van deze ochtend en slaan een praatje met een koppeltje met duidelijk Brusselse roots. We trekken alleen verder voor onze laatste etappe. Stilaan weer de heuvel op, stevig klimmend door een prachtige, donkere holle weg. Hebben nog een omzwerving door de akkers te goed tot de A2. ’t Hellegat laat ons nog eens genieten van een prachtige holle weg en dan wandelen we langs appelen en peren in wording. De laatste paar kilometer zijn nog behoorlijk pittig, bergop langs Klarenbos en stevig dalend langs de Groenenweg. C & D zijn ons dan al lang weer voorbij gestoven.
In de zaal zitten Hennie & Theo ons op te wachten, onze meisjes lijken wel twee zussen zo hartelijk gaan ze met elkaar om. De broertjes De Keyser worden ook onze tafelgenoten. We zijn het er allen over eens … dit was weer eens een schitterend parkoers vandaag. Van waar blijven zij toch al die nieuwe paden halen ? Een goede verstandhouding met Natuurpunt blijkt te helpen. Tja, we zijn weer eens bij de laatsten om de zaal te verlaten. Zullen pas om 21:00 thuis zijn. Het was genieten met een grote G.
Lekker tot 08 :00 geslapen, de boog moet niet altijd maximaal gespannen staan. Bus 290 laat op zich wachten en dus missen we de verbinding met bus 500 in Boom. Geen probleem even later kunnen we op pad met de 287. Side-seeing over Willebroek, Heindonk en Battel tot in Mechelen. Aldus treden wij dezer dagen in de voetsporen van wijlen Fikske uit Vosselaar, een bevlogen busreiziger. Mechelen station wordt ons vertrekpunt. Langs het Arsenaal, enkele winkelstraten en de Brusselpoort stappen we GR tot het Vrijbroekpark. Daar pikken we de knooppunten van Rivierenland op voor een tocht van zo’n 24 km tot Boom markt !
Maken een ruime lus door het prachtige Vrijbroekpark en zijn waterpartijen tot bij de fabrieken van Procter & Gamble. Duiken onder de E19 door richting Zenne en de Emelgemvijver . Is voor Linda onbekend terrein, ik leerde het kennen dankzij de grote Routepaden. Minneke vind het schitterend terwijl we de Zennedijk in alle rust volgen tot de achterkant van de grote plas. Vissers doen er stilletjes hun ding, hebben grote groene tenten opgeslagen van waaruit zij naar hun dobbers turen. We verlaten de GR-markeringen en ronden het water helemaal, goed voor zo’n 3 km wandelgenot. Lopen dan dwars door Hombeek, bij de spoorbaan en pikken wat achterafjes en vergezichten mee. Ik heb de route uitgezet met een minimum aan verharde wegen. Tussen punt 280 en 290 raken we even het spoor van de route bijster. Een koppel dat de omgekeerde weg blijkt te volgen heeft net als wij een markering gemist. Zo kom je nog eens iemand tegen ! We wijzen mekaar de te volgen weg en elkeen volgt zijn pad. Lopen dwars dor weidse akkers en weilanden al is de spoorbaan nooit ver weg. Rustig en stil dat het hier is, zonnig ook, heerlijk wandelweer. Op grondgebied Leest improviseren we een bankje bij een serre, zijn toch al twee-en-een-half uur onderweg.
Er volgen wat achterafjes waarbij we soms over het erf van bewoners lijken te lopen. Bij een waterloopje is de begroeiing echt wel uitbundig, Linda verdwijnt haast in het groen en de wilde bloemen. Groenten velden komen nu aan bod, wortelen, spinazie en uiteraard kolen. We raken een tweede keer het spoor bijster. Een markering lijkt verdwenen bij een nieuwbouw. Gelukkig hebben we de kaart bij en kunnen corrigeren richting grens Heffen/Leest. Zijn intussen steeds meer verbaasd over de veelheid aan onverharde wegels die in deze omgeving te bewandelen zijn. Een tweede bankje in de zon en we lopen opnieuw langs de spoorbaan. Dit is de eerste kilometer echt letterlijk te nemen tot we Blaasveld bereiken. Zijn nu op bekend terrein. Stappen de dreef van domeinbos ’t Broek in en lopen vervolgens langs die vele mooie plassen van datzelfde Broek. Ook hier roept de koekoek uitbundig het tijdsein.
Een laatste korte pauze, we stappen het Broek uit en passeren bij de kerk van Blaasveld het befaamde Broekventje. Het volgende strookje weilanden zet ons af bij Hazewinkel. We houden het eenvoudig en wandelen langs het fietspad tot de jachthaven van Klein-Willebroek en zijn tientallen prachtige boten. Hebben nog de Rupeldijk en het uitzicht over de skyline van Boom-City te goed. Een gezellige taverne en ons Duvelke dat hebben we nu wel verdient. Hebben een heerlijke driedaagse achter de rug , twee klassiekers en een toch wel verrassend mooie derde dag. Volgende tocht wordt denkelijk Gelrode maar dan wel met de trein.
Kwart na zes zijn we al op pad. De bushalte bij de Boomse steenweg is zowat 3500 meter van huis weg. Willen de 500 van zeven uur halen. Een kwartiertje wachten bij het Raghenoplein in Mechelen en we zijn onderweg naar Leuven. Is meteen ook een rit van exact één uur. Nog 10 minuutjes met stadsbus 4 en we zijn bij de Hemptinne kazerne in Heverlee, onze startlocatie voor vandaag. Het is er behoorlijk druk.
Rond de klok van tienen gaan we op pad. Hebben eerst een lokaal lusje van 7 km voor de boeg. Een leuke eerste kilometer door de natuur van het militair kamp en dan stuurt de Milsebaan ons richting vijvers van Abdij van Park. De parkoersmeester stuurt ons over de binnenkoer van de prachtig gerestaureerde gebouwen en dan het heuveltje op met uitzicht over de Philipsgebouwen. We keren ze de rug toe en volgen een paadje in het groen. Kikkers kwaken er de maat. Open veld nu, een klimmetje langs een bietenakker. Voorbij het Sint-Albetuscollege worden we beloond met een uitzicht over de flatgebouwen en kerken van Leuven. Bij een sporthal waar Nederlanders een muziekfeest bouwen duiken we opnieuw het militair domein in. Raken in de war bij een pijl die recht de afgrond in wijst. Linda is bij de pinken, merkt aan de andere kant een paar linten op. Daar moet het ook naartoe, gewoon vlakke baan tot de startlocatie. Ik waarschuw meteen de organisatie voor de verdraaide markering zodat zij kunnen ingrijpen, hier moeten nog heel wat wandelaars langs !
We vatten het grotere werk aan. Stappen, zoals ook WSP dat doet richting militaire kerkhof. Een prachtige dreef van rode beuk voert ons naar Heverleebos. Kunnen genieten van magistrale beukendreven tot we in Vaalbeek aankomen. Het kasseitje van de Grezstraat voert ons een verdieping hoger, weiland en de rand van de volgende bosstrook. Zijn op grondgebied Haasrode en gaan pauzeren in het piepkleine en dus overvolle zaaltje van Dovo. Hebben de keuze uit twee lussen en kiezen voor de langste van 8,4 km. Volgen een heel eind de steenweg die naar Hamme-Mille voert. Brugje over en dan genieten van eindeloos flaneren door deze uitloper van Zoniën. Licht golvend parkoers, een schitterende beukendreef met donkere spar op de achtergrond. We zwerven langs lange rechte paden door het groen, bij een echt clemente temperatuur. Heerlijk wandelen is dit.
Terug in het kleine zaaltje is het al wat rustiger, kunnen op het gemakje een boterham ‘soldaat’ maken. Weten wat er komen gaat. Een prachtige lange dreef richting grens van Blanden en Vaalbeek, langs een moderne abdij ook. Licht golvend is deze brede Prosperdreef tot we smalle paden onder de voeten geschoven krijgen. Meteen de laatste kilometers en bospaden voor vandaag. Vanaf het kerkhofje zijn we zo aan de finish. Samen met een bonte bende van Hanske De Krijger op bus uitstap doen we een terrasje op het grasperk, zonovergoten. Met bussen 4 en 285 reizen we over Leuven terug naar Mechelen. Het is zo heerlijk weer dat we er nog een terrasje meepikken tot de komst van bus 500. De laatste etappe voor vandaag wordt bus 295 die aan de late kant is. Het gaat al naar 21.00 als we terug thuis komen. Was een lange dag maar zeer zeker de moeite waard. Morgen stappen we een eigen creatie van knooppunten.
