Vandaag ga ik op jaarlijks familiebezoek. Achter de toog bij de Trekplosters staat Nelly Vanderstukken, familie uit het 7de knoopsgat weliswaar maar toch leuk. De startzaal wordt voor meer dan de helft bevolkt door IJsetrippers, we zijn met z’n allen paraat. Trekken ons op gang in de mistige morgen langs het klassieke achterafje richting brug over de snelweg naar de kust bij Groot-Bijgaarden. Dokkeren meteen door naar het gelijknamige kasteel en de gemeenteplaats met de mooie gebouwen. Passeren na nog geen halfuurtje wandelen rustpost Collegium, die niet voor ons voorzien is en lopen dus gewoon door. Rustige straten loodsen ons richting winkelcentrum Dansaert Park, mij volledig onbekend. Stilaan breekt de zon door het grijs en het parkoers open naar meer groen. Toch zullen we een ruim uur straten lopen in de omgeving van de snelweg, langs Kattebroek en Hof van Elegem. De bedoelingen van de parkoersbouwer ontgaan ons helemaal. Eindelijk komen we hoog boven de Dilbeekse Wolfsputten uit en mogen genieten van het natte biotoop en al heel wat ontluikend groen. We denderen Ketelheide naar beneden. Genieten nog van een wilgenpaadje en een schafelingpad langs een diepliggende beek. Dwars door een witte wijk gaat het naar Savio en de eerste pauze na 12 km !
Langs een verweerde muur zetten we onze tocht verder. De Kattenstraat voert nu hoog in het landschap, voorbij de Bruine Lieveheer. We laten de bebouwing achter ons, verlaten de 42 & 50 km voor een trage afzink door open veld, genietend van Pajotse vergezichten. Kwartslag om de majestueuze kerk van Sint-Martens-Bodegem en vervolgens een heerlijk pad langs een vrolijk klaterend beekje. Aan de overkant van de spoorbaan wacht rustpost 2, Castelhof. We nodigen Claire & Roland uit voor een extraatje maar ze gaan niet op ons aanbod in. Vort met de geit dan maar ! Zoeken het tarmacje op parallel met vallei en spoorbaan en verorberen als bonus de klimmende veldwegen van de Cauwenberg. Voorbij voetbalvelden wacht oranje geschilderd kasteel La Motte en de kerk als op een pedestal van Sint-Ulriks-Kapelle. Lijken op het hoogste punt van de omgeving te wandelen met uitzicht zowel in noordelijke als zuidelijke richting. Duiken tussen bebouwing opnieuw de vallei in en stappen met z’n allen langs de bosrand van Tenbroek terug naar Savio.
De laatste loodjes beginnen pittig met de klim voorbij Don Bosco en andere scholen. Slingeren ons vervolgens een weg langs achterafjes terug richting snelweg waar het al de ganse dag gezellig in de file blijkt te zijn. Aan de overkant van de brug wacht het Fabiolapark en prachtig houtsnijwerk aangebracht in dode bomen. Wie haben es wieder geschaft ! Nelly en echtgenoot zorgen voor een paar frisse Duvelkes en dan is het tijd voor de overvolle bus, zwart van ’t volk richting Brussel Noord. Vlot reisje naar Hemiksem, morgen zijn we weer paraat.
De treinbegeleider wenst de wandelaars een fijne dag, klasse van die man. We zijn met zeker 30 stappers op weg naar de parochiezaal net achter de kerk van Kessel-station. Er heerst een drukte van belang en we komen vele bekenden tegen tot een koppel uit het Oudenaardse toe. Daar gaan we dan, voor onze klassieke dertiger, autochtonen Annie & Willy achterna. Een paar straten langs het spoor en dan feestelijk en waarvoor we gekomen zijn : de Kesselse Heide. Heerlijk wandelen langs knoestige spar en sierlijke berk, prachtige open plekken met rustige heide. Een schitterende opener ! Aan de overkant van het spoor een extra strook bos tot het Kesselse Fort. Rondgang langs het water en zijn luid misbaar makende Canadese ganzen, de eerste pauze in een bekend schooltje wenkt.
Gezelschap van Jef ‘sneus’ en even later Jean-Pierre (wsv Schelle). We gaan er vandoor maatjes, hebben nog maar 8 km op de teller staan. Voetweg noemt de straat die ons naar bos en wei voert. Krijgen een eerste buitje te verwerken, een vettig strookje grasland ook. Het landelijk beton tussen kale maïsakkers laat ons kennis maken met de eerste kieviten – de lente is in’t land ! Legebaan, die volgen wij op grondgebied Nijlen. Nog een paar jonge bosstroken maar vooral landelijk tarmac richting Bevel. Stevige haast 10 km tot de leuke volkse kroeg van Rozenland. De dames des huize serveren er heerlijke verse groentesoep en wij laten ons niet smeken. Annie & Willy hebben het gezelschap gekregen van Sir Gerard, die lefgozer van de Duintrappers. Ook hij is in zijn nopjes in de Stille Kempen.
We laten een stevige plensbui aan ons voorbij gaan en vervolgen onze route langs achterafjes door slaapdorp Bevel. Voorbij chirolokalen en landelijk tarmac wacht de Grote Nete. Zijn allebei fan van het zwerven langs de sierlijk kronkelende bruine rivier. Mogen hier dan ook nog genieten van uitzichten over fraaie kastelen en hun hoeves. Van een pittig hagelbuitje ook …Stukje steenweg, jong bos met veel klimop en een stevige plensbui bij RVT Sint-Jozef. Kletsnat bereiken we het centrum van Kessel en de laatste pauze. Kunnen we bijkletsen met clubmaatjes Christine & Noël.
Nog een uurtje te gaan. De Kapelweg loodst ons naar een wild bos en lekker wat zwarte smurrie. Extraatje voor de 30 km langs een prachtige dreef en een bijkomend bosstrookje. Blijkt Soldatenbos te noemen. Een paar drukke wegen, even ploeteren door de smurrie en dan wacht nog meer bos, de bekende Kromme Ham. De parkoersbouwer houdt het overwegend bij tarmac, denkelijk wegens onbegaanbaar. We kunnen nog net Kris Haesenbosch en zijn gezinnetje uitwuiven alvorens van ons Duvelke te genieten.
Moeten al snel naar de trein en de terugweg naar Heimisse. Hebben een heel leuk wandelweekend achter de rug met plaatsen waar we zelden komen. Meer moet dat niet zijn.
Toch handig zo’n rechtstreekse treinverbinding. 70 minuten relax reizen van Antwerpen-Centraal tot Tubize. Kilometertje wandelen door de grauwe Waals-Brabantse gemeente en we staan in de ‘buvette’ van de lokale voetbalclub, een topper ‘en D2’. Het is er kaal en stil, gelukkig brengen de roodgele clubkleuren wat leven. Net als ‘permanent’ van dienst Daniele, die mij als een echte Waal een kus geeft. Uit Herne zijn nog steeds kranige Willy en zijn vrouwtje paraat. Hij beseft niet hoe dikwijls ik thuis bovenaan de trap van de slaapkamer aan hem denk. Maar we gaan wandelen, een tochtje van ruim 28 km. Jaren geleden dat we hier nog waren. Starten meteen pittig langs de muren van een tot lofts in ombouw zijnde industriële site. What goes up must come down, vandaag tot de kale vlakte van wat ooit de Forges de Clabecq was. Nu niet meer dan een stationnetje vol graffiti en een platen frietkot. Brug over het kanaal naar Charleroi en dan langs de steenweg omhoog voorbij de dorpskerk. Onmiskenbaar Waals allemaal met typische werkman huisjes. Weg van de bebouwing, smal pad langs bolle akkers, ooit tarmac geweest. We volgen een klaterend beekje tot de ingang van een kasteel, nu privé universiteit domein. Wegdraaien het statige bos in, pittig klimmen tussen beuk met een ondergroei van bloeiende paasbloemen in het wild. Rustpost na 5,4 km in een cafeetje te Sint-Veroon (Halle/Lembeek). Le patron y parle uniquement la langue de Molière.
Bakje flauwe koffie (dirt water zou mijn Braziliaanse collega zeggen) en weer op pad. Hoog boven en parallel de vallei over een tarmacje dat duidelijk dienst doet als sluipweg. Voorbij een hoeve die er denkelijk vijftig jaar geleden eender uit zag. Kleine hokjes weerszijden de weg herbergen het vee, de mesthoop prikkelt onze reukorganen. Duiken de vallei in langs onverhard, zeg maar vettig, om meteen weer te klimmen. Een brede holle weg met overdaad aan klimop loodst ons naar het akkers plateau. Prachtige vergezichten meteen. De parkoersbouwer gaat wat spelen met de heuvel en onze kuiten, steeds weer op en neer golft ons pad. Een laatste duik, we pauzeren in een klein schooltje te Braine-le-Château onder meer met Jean & Liliane (Anderlecht).
Na de pauze stappen we door het dorp om vervolgens aan een stevige klim te beginnen. Mogen op adem komen in de Sentier du Hasard, rustig bospad, en dan terug een niveau lager tussen de woningen. Lekker vettige klim langs weilanden vervolgens, vlak komt in dit parkoers niet voor ! Om de lokale voetballende jeugd te bereiken moeten we weer een verdieping lager. Bois des Pochets, lees ik op het volgende bord voorbij een roze hoeve. Upstairs maar weer tot de rustpost in Sint-Veroon. Hé, hé, stevig werk tot nog toe maar wij vinden het prima. De nivellering neemt af. We stappen naar een mini watertoren en fraaie gedateerde woningen. Stilaan bergaf tot het kanaal en de brug van daarstraks. In de vallei werkman huisjes. Het begint ons te dagen. Hoog in de heuvel de woningen van het kader, in de vallei die van de werkman, allen Forges de Clabecq. We wandelen rond de kaalgeslagen industriële site en duiken langs een landelijk kasseitje, samen met een straatbeekje, terug naar beneden. Meteen terug upstairs natuurlijk langs woningen en akkers met laagstaand wintergraan. Laatste rustpost in cafeetje l’Egypte. Net op tijd om te zien hoe Spartacus de troepen van Lefevere te grazen neemt.
De laatste loodjes nu, enkele vlokjes sneeuw die smelten voor de zon. We wandelen een heen-en-weertje langs de spoorlijn richting Hennuyères. Nog één klimmetje en vervolgens door gehucht Stéhoux. Langs het kasseitje van le Pont du Diable terug tot een riviertje en dan … recht naar den Duvel. De opeenvolging van heuvels heeft zijn tol geëist, we nemen een ruime pauze. Ik heb een fout uur voor de trein in gedachten en we missen hem dus net. Halfuurtje wachten, geen ramp. Helaas zijn er ook werken rondom de Rooseveltplaats en missen we onze drie verbindingen naar Hemiksem ! Resultaat : pas om 21:30 thuis, het kan verkeren zei ene Bredero !
L’Amitié par la Marche maar dan op zijn Nederlands, daar genieten wij vandaag van. Martin gaf de aanzet met Borkel & Schaft als hint aan te dragen eerder deze week. Als een echte wandelmaat biedt hij aan ons op te pikken bij Neerpelt-station. Wij glunderen, een tochtje bij Ad en zeker in deze omgeving slaan wij nooit af. Peter Heesakkers verlaat net de startzaal als wij aankomen. Maakt gelijk rechtsomkeer voor kop koffie met de Belgen. Hennie sluit haar ‘zusje’ Linda in de armen. Altijd feestelijk thuiskomen zo’n Olat tocht.
Het duurt dan ook even voor we op gang geraken. Sorry Martin, 40 km is gezien het tijdszijn voor ons te hoog gegrepen. Vanaf camping Dommelvallei duurt het maar een paar natte veldwegen tot de schattige rivier. Ad zorgt voor afwisseling met enkele bosstroken, ook hier spar uiteraard. Bij een hondenclub heerst luidruchtige drukte, de zondagse training sessies. Terug de Dommel dan in open terrein met de eerste rustpost aan het water, een schitterende locatie. Koffie en Olat-bammetjes, heerlijk !
We nemen afscheid van Peter die de 20 km loopt en vervolgen onze weg langs …de Dommel uiteraard. Elke ‘pinnekesdraad’ dient overwonnen te worden middels een houten trapje, met galante Martin steeds weer paraat voor de ‘korte pootjes’. Schitterend biotoop dit inclusief rietkragen en al dan niet verzopen weilanden. We verlaten de waterkant en gaan een winderige landdijk op richting hoevegebouwen. Snel terug puur natuur met het Plateaux Hageven. Haast kaal terrein met wat vennen. Ik herken het van eerdere tochten van de Grenslopers. Een knuppelpaadje, dennen en sparren groot en klein, we maken een ruime boog rond grote stille plassen. Eigenlijk stappen we van de ene immense open plek naar de andere, nu met mosduinen en nog meer vennen, wuivende gele grassen ook. Schitterend doorsteekje over een rivier met brede rietkragen en middels een wiebelende hangbrug. Verstandige Europese investering. We gaan nu laantjes trekken, beschut door frêle boompjes tussen de akkers door en dit tot de sobere rustpost. Hebben er 15 km opzitten en genieten van koffie en ‘bookes’ op een bankje achter een ‘camionette’ die ons netjes uit de wind houdt. Goed gedaan mannen helpers !
Gesterkt doorlopen we nog meer laantjes, bereiken stilaan de eerste grenspalen. Tussen twee grachten lopend wordt ons pad wat Olatter (lees vettiger). Even wat tarmac als we langs enkele hoeves passeren maar snel terug een sparrenbos. Weg van de 40 km naar de Warmbeek en zijn prachtige, hoge gele kraag. De rustpost Achelse Kluis wenkt. Genieten van een patersdrankje van ’t vat en dan wil Martin daar graag een stukje kaas bij. Uiteraard zijn wij het met hem eens. We worden overvallen door een groepje veertigers, de Wilskes, Karin & Dirk, Zottemie & Bart, Denise & Patrick.Tja, we zijn echt wel in Bels hé !
Verlaten de abdij langs de grenskant en de Doodendraad. Zelfde Duitse fenomeen uit WOI dat we ook kennen bij Leo in Poppel. Hier wel heel expliciet aanwezig met wachthok en ‘pinnekesdraad’. De grens der Lage Landen is duidelijk op het asfalt aangebracht. Het bordje Leenderbos stelt onze kennis van aardrijkskunde bij. Wij lopen naar Groote Heide, drassig grasland omgewoeld door wilde zwijntjes die wij niet te zien krijgen. Adje op zijn best en ploeteren zullen we, door de zwarte smurrie van het natte woeste bos. Dan een eenvoudig graspad dat heerlijk mee slingert met de ruime meanders van de Tongelreep. In de verte wenkt de soeppost. Adje scherpt onze honger, laat ons in een weidse boog aankomen bij Willem en de dames bij de dampende ‘erweten’ soep. Komt Henri Floor zowaar de groep vervoegen, hé dat is een leuk weerzien !
Dirk geeft het laatste startsignaal. Blijkt dat Martin de enige Neder is tussen niet minder dan 12 Belgen. Alhoewel hij is ook een echte Nederbelg als het op wandelen aankomt. Nog even wat nattig bos, door Zottemie doorkruist als een Golden Retriever, pets … pets, ik heb toch geen natte voeten ! Het groepje is sneller dan wij of heeft grote dorst, ze lopen van ons weg over een landdijk die tot de achterkant van de camping voert. En … dan is er zowaar Duvel ! We genieten na van een magistrale tocht, echt weer Ad en Olat zoals wij ze kennen, de absolute top als het om wandelen in de Lage Landen gaat !
Martin zet ons netjes af in Neerpelt. Wij reizen met een gelukzalig gevoel terug naar Heimisse, half slapend, half lachend met de (liefdes)verhalen van de bakvissen die in Antwerpen proberen volwassen te worden. Bedankt lieve vrienden allemaal, wat zijn wij blij nog eens samen met jullie te hebben mogen genieten.
We passen onze tocht vandaag aan volgens het weerbericht. Regen in de late namiddag dan is Lommel-Werkplaatsen gunstiger dan Kleine-Spouwen wegens dichtstbijzijnde bushalte. Rustig reisje meteen tot Lommel-station gelegen in the middle of nowhere. We gaan meteen het rode fietspad op midden het bronsgroen eikenhout. Ruilen het verderop in voor een industriële zone van recente signatuur. Vijf kilometer tot Werkplaatsen en tot ons aller verbazing clubmaat Jakke present. Jan Limburg gedoopt door Linda, wandelaars weten waarom …
Een paar honderden meter en we lopen over rulle zandpaden tussen berk & spar. Licht golvend terrein met de prachtige gloed van weelderige rustende heide op de open plekken. Steenweg over bij tuinbedrijf Pelckmans en dan opnieuw zanderige slingers trekken tussen honderden sparren. Een kleine zeven kilometer tot rustpost ’t Zand in Heeserbergen, net voorbij een hypermodern kerkgebouw.
En het feest gaat gewoon door. We ruilen de erg warme zaal voor de grijze koelte. Pas aangelegde steenweg over en terug de bossen in. Metershoge hulst, sparren natuurlijk ook met een ondergroei van weelderige mossen. Halfopen terrein dan met plukken berken. Er hangt een merkwaardige geur van ‘koken eten’ die we niet kunnen thuisbrengen noch naar smaak noch naar oorsprong. Her en der wat kaalslag, denkelijk om heide een nieuwe kans te geven, aanplant van eik ook. Mogen genieten van een heerlijk uitzicht over de Saharaplas en ploeteren ons dan verder een weg door het zand. In de verte razen de motoren op een permanent circuit. Wij naderen ze niet, duiken opnieuw tussen de sparren tot de witte huizen van Heeserbergen en onze tweede pauze.
Krijgen er het gezelschap van Milleke Mol. Trekken samen op voor de laatste etappe. Aanvankelijk opnieuw slingerend tussen de sparren door. Vervolgens over een immens open terrein bij wat een plas voor zandwinning lijkt. De wind heeft er vrij spel en, zoals Miel voorspelde, vallen ook de eerste regendruppels. Alle weersvoorspellers hadden het dus bij het rechte eind. Wij genieten van onze Duvelkes samen met Miel en Jef (Balen). Ondanks de regen besluiten we toch terug te voet naar Lommel-Station te trekken, zei het deels in het avondlijke donker. Willen toch zo graag onze 30 km in de kuiten hebben …
Eindelijk wordt er stralend weer voorspeld. Ik waag het er op een dagje vakantie te nemen, de Euraudax van Gwy en zijn maatjes was vorig jaar toch zo mooi ! Mijn treinreis vanaf ’t Antwerpse Zuid tot Gent-Dampoort is zo voorbij. Heb dan ook het gezelschap van Linda & Kim, de Hobohemmers. Om 10:00 gaan wij aan de koffie, de stations cafetaria loopt druppelsgewijs vol. Met meer dan 70 zullen we de 25 km vol maken. Tot mijn verbazing zijn ook Diane & Rudy van de partij.
We starten in uptempo over het plein van de Vooruit naar het Groot Begijnhof van Sint-Amandsberg. Er volgt een pracht van een oud kerkhof en vervolgens volkstuintjes onderaf een spoorbaan. Meteen een sterke start dus. De reeds wat gerekte bende stapt stevig door de Gentstraat tot de basiliek en bedevaartsoord van Oostakker. Kort lusje rondom de bidweg en een eerste pauze, we zijn een uurtje onderweg. Langs straten met beloftevolle namen zoals Zingemkouter en Lijnmolen stappen we in een half uurtje tot waterrecreatie Rozebroeken. Hoog tijd om de schoofzak aan te spreken, klokslag 12:30.
We zetten onze weg verder door het gelijknamige park richting Gentbrugge. Pikken er een oude Schelde-arm op ruim begroeit met wuivend gelig riet. Terug richting stad nu langs een spoorbaan en gele flatgebouwen. Ik begrijp dat we in Gent-Zuid zijn. Onze kopman houdt van tempo, ik moet een tandje bijsteken om bij de voorwacht te blijven. Neem geen tijd voor nota’s, wel voor foto’s en goed rondkijken. Zeker in de Pieter Vanderdonck doorgang waar de ‘miekes’ lonkend hun koopwaar ten toon spreiden. De langgerekte bende stapt stevig door de winkelstraten tot Sint-Michiels en de Korenlei. Wat een prachtig uitzicht over de zonovergoten historische stad heb je hier ! Dit is genieten. Nog wat keren en draaien door smalle straten met tingelende trams. Gwy biedt ons zowaar een terrasje aan onder de toren van Sint-Baafs. We rekken het even langer dan gepland want het is hier zalig in het zonnetje.
De laatste etappe loodst ons voorbij het Justitiepaleis en langs de waterpartij en platanen van Coupure Rechts. Krijg onderweg regelmatig tekst en uitleg van Linda, de meest Aantwaarpse van alle Gentenoaren. We duiken een begijnhofje in met prachtig wit gekalkte muren.
Toen merkte ik dat Prinsenhof de naam was van de straat.
De straat waarin je woonde, de straat met jouw gelaat.
Ooh, ooh Rosanne (het zal mij de komende dagen niet meer loslaten)
Binnenwegjes langs Bachtenwalle en de omgeving van het Gravensteen. Afsluiten doen we langs de oevers van de vele waterpartijen die Gent rijk is. Vond ik de eerste helft minder geslaagd dan vorig jaar, de omzwerving door de binnenstad daar kan ik eindeloos van genieten ! Bedankt Gwy en zijn maatjes en tot volgend jaar, hetzij bij de Ghemalco Arena of misschien wel voor een heuse Wallydax …
Vandaag kunnen wij wat langer slapen want ik heb het plan opgevat wat extra kilometers te wandelen ! Klink contradictorisch maar wij vertrekken van thuis uit richting wandeltocht in Wilrijk. Iets na 08:00 gaan we op pad. Dwars door Hemiksem naar de Moerelei en het Mastenbos. Vervolgens tussen Schoonselhof en wielerpiste richting A12. Deze volgen we een eindje in Antwerpse richting tot de kerk aan de Heistraat. Het eerste wandeluurtje zit er op. Een goed bezette startzaal met nogal wat buren uit Schelle.
Uiteraard gaan we op pad voor de volle afstand zijnde 28 km. Beginnen met villaatjes kijken langs de Acacialaan. Dan komen de laantjes van park Den Brandt aan bod. Er staan nogal wat bunkers herinnerend aan duistere tijden vorige eeuw. Opnieuw villa’s met onder meer het scherp bewaakte Nachtegalenhof. Frans laat ons een ommetje maken over winkelcentrum De Bist en kiest dan voor krakkemikkige voetpaden naar een oud verweert kerkhofje in het groen. De eerste pauze bij de KWB dient zich aan, wij laten de beentjes even rusten. Zandstappers vormen de hoofdmoot van de aanwezigen deze keer.
Hebben een lokaal lusje voor de boeg dat ons even door het aanpalende park loodst. Langs een studentenhome bereiken we Fort VI en gaan vervolgens zwerven door de stille, groene campus Drie Eiken van de Antwerpse universiteit. Een recent aangelegd park met nogal wat waterpartijen wordt uitgebreid aangeboden en dan is het straatjes lopen tot het Wilrijkse park rechtover rustpost KWB. Hebben zo’n 10 km van het parkoers in de kuiten, beetje anders dan anders opgebouwd.
Na de rust verlaten we Wilrijk. Stappen langs de Rizla fabriek naar het groene pad onderaf de E19, Sieke & Willy achterna. Opnieuw wat straten aan de overkant van de E19, bewoning voor de gegoede burgerij. De Prins Boudewijnlaan over en dan mogen we heerlijk gaan zwerven over de paden van Fort V. Maken een uitgebreide lus met doorgang door de fortgebouwen. Altijd bij onze favorieten deze forten en hun vijvers. De pauze ligt trouwens in een fort-lokaal, weer eens een bomvolle zaal.
Hebben ook hier een lus te gaan die zeer weifelend begint door straten met gekortwiekte platanen. Even grondgebied Mortsel en voorbij Mussenburg naar de basiliek van Edegem en zijn bidweg. Prachtig laantje verderop van de Edegemse gewone kerk naar kasteel Ter Linden. Langs de bijhorende hoeve gaat het vervolgens naar de seniorie, een klassiek parkoers. Zijn zo snel weer bij Fort V en onze laatste pauze.
Vertrekken bij een onaangename, natte atmosfeer al is dit gelukkig maar voor even. Mogen die prachtige landdijk op die Mortsel rijk is. Klein stukje maar en dan richting ziekenhuizen Sint-Augustinus en Middelheim. Heerlijk zwerven vervolgens door het gelijknamige park tot de uitgang bij de Dikke Mee, goed beklant op een grijze zondagnamiddag. Stappen de Eglantierlaan af tot de oudere woonkern van Wilrijk, de eindmeet is in zicht.
We nemen ruim de tijd voor ons zondags Duvelke en vatten de terugweg naar huis aan. Is al behoorlijk donker als we het Mastenbos bereiken. Moe maar voldaan komen we thuis aan. Hebben net een veertiger in de kuiten … daar zullen we morgen zeker nog deugd van hebben.
Busje komt zo, busje komt zo …. Busje komt niet ! Staan wij daar dan op een grijze zaterdagochtend vanaf 06:30. Om 07:00 keren we even terug naar huis voor een tas koffie en opgewarmde voeten. Om 07:30 kunnen we dan eindelijk op pad, plan B in het achterhoofd. De trein naar Diest en verder maakt een ommetje over Mechelen Nekkerspoel wegens ‘geplande werken’. Toch zijn we netjes op tijd voor de eerste bus richting Heusden, klokslag 10:00. Een bonte bende wandelaars uit het Antwerpse en de Kempen, de twee Jefkes op kop. Met deze van Borgerhout hou ik meteen krijgsraad. Zullen ‘ergens’ het parkoers verlaten om te voet terug naar station Diest te wandelen.
Door wegenwerken trekken we ons op gang, langs stille straten richting spoorbaan. Van ‘den ijzeren weg’ gaat het richting eerste strook sparrenbossen. Ze voeren naar de straten van Zelem. Een strook door overstroomde weilanden en we bereiken de eerste rust, een bomvolle zaal na 6,7 km. Na de boterhammetjes vort met de bok & geit. Bij de Van Zurpeledijk vliegt een pracht vaan witte reiger traag en sierlijk door het donkere zwerk. Dancing Astrid en vervolgens de Oude Schansstraat richting volgende bosstrook. In een weilandje worden we vertederd door de eerste, nog frêle lammetjes van dit jaar. Dit splitsing met zij die terug naar Zelem keren blijft erg lang weg. Komt er toch en moederziel alleen stappen wij door sparrenbossen naar de voetbalkantine van FC Polyte. Alleen Jefke zit er nog van een klappeke met de helpers en Duvelke in de hand te genieten.
Wij komen tot de conclusie dat de dag al te ver gevorderd is om de plaatselijke lus nog te stappen en volgen dus braafjes het parkoers van de 30km. Er komen nogal wat straten aan te pas alvorens we de kerselaars in delicate bloei van de Wijerstraat bereiken. Oep ’t Schunaar volgen we de spoorbaan die alleen nog gebruikt wordt door Tessenderlo Chemie, richting Diest. Duiken zodra het kan het Webbekoms Broek in en wandelen langs de vele armen van de Demer. Volgen een kaarsrechte, onverharde dijk puur natuur tot bij een kasseibaantje in de buurt van Webbekom-dorp. Stilaan druppelt de eerste regen over het land. Volgen nu een fietspad, nog steeds in het Broek tot waar we de drukke baan Diest – Hasselt oversteken. Stappen langs een oude spoorbaan, nu fietspad en dan stille, natte straten van Zelk tot de rust in het Duivenlokaal. Vrijwel alle dapperen van 42 & 50 km zijn er al vandoor.
Het is heel onaangenaam winderig en nat als we aan onze laatste etappe beginnen. Voorbij het stemmige kerkje van Zelk en dan onder de A2 door. We verlaten het parkoers en duiken opnieuw het Webbekoms Broek in. Zullen zodoende het langgerekte gebied doorkruisen in de vorm van een ‘8’. Krijgen het vettigste pad van de dag onder de sloffen geschoven. Op een paar plaatsen zelfs net overstroomt. Reeën bekijken ons argwanend. Eerst twee bokken, verderop een vijftal vrouwtjes met die leuke witte kontjes. Een verfrommelde fazantenhaan vliegt met luid misbaar op. Alleen wandelend krijg je altijd meer te zien. Al behoorlijk nat gaan we bij Webbekom opnieuw het kasseitje op en kiezen dan voor tarmac richting Diesterse Halve Maan. Lopen nog een mooi stukje hoog boven de plassen en zijn zo bij het station. Jefke is er dan al lang vandoor, wij hebben nog de tijd voor een Duvelke en reizen op ons gemakje terug naar Hemiksem. Jammer van het slechte weer, was best een aangename wandeling.
Ja beste lezer, dit weekend wandelen we nog eens twee dagen ! Plan A was Zondereigen maar het Waasland lijkt ons droger te zullen uitvallen en dus kiezen we voor Sint-Pauwels. Voor Linda na 20 jaar wandelen zowaar onbekend terrein. Ik twijfel aan vroege bussen en Google dus een alternatief bij elkaar. Station Antwerpen-Zuid is bevolkt met het jonge volkje dat wiet rokend naar lawaai luistert dat uit de smartphones komt. Op de trein vinden we een stilte coupé tot Sint-Niklaas. Hier start onze tocht vandaag. Wat stille straten en dan een oude spoorzate : Mechelen – Terneuzen. Is nu een fietspad parallel aan een diepliggende gracht en door (verkaveld) akkerland. Eén straat en we bereiken het parkoers en de Sterrenwegel, een aangenaam en ook al groen pad tot haast bij de startzaal. Leuk opwarmertje van zo’n 5,4 km.
Voorbij de fraaie dorpskerk moeten we even de steenweg op richting het Zeeuwse Hulst. Dan draaien we de natte velden in en onverharde paden. Terug naar de dorpskern via een leuke Kruisputwegel en zijn wilgen. De rustpost na 3 km in schooltje Pieternel slaan we over. Stappen voorbij de Roomanmolen (1847) en volgen even de 20 km om niet opnieuw de Sterrenwegel te moeten stappen. Via de Ettingestraat verlaten we Sint-Pauwels. Passeren Kasteel Van Voorde, blijkbaar reeds bekend in 1263 en trekken over betonbaantjes de weidse landerijen in richting Belsele. Moeten helaas de lange Marktstraat volledig aflopen tot voorbij de kerk van Puivelde en de tweede, kleine rustpost. Raymond (cravatte) gaat ons hoofdschuddend voor.
Ik ben er gerust in, weet dat de komende paar uur veel goed zullen maken. Het duurt even voor we het kasseitje van de Waterstraat bereiken, lopend langs een diepliggende gracht. Bij het 5-gemeentenpunt gaat de 30 km er alleen vandoor. Heerlijk wandelen wordt het nu op de dijken van de Molenbeek, Kangaal en de Fondatiebeek. Het zonnetje komt regelmatig piepen en het is rustig in het zwerk. We genieten van de waterkant met zijn dunne rietpartijen en de vergezichten over weilanden, wilgen en kerktorentjes. Boudelo noemt het gebied hier, één van de leukere wandelplaatsen in het Waasland. We lopen weg van het water, stappen over vettige paden tussen weilanden, verderop akkers van wintergraan en maïsstoppels. Kort door Sinaaise straten en vervolgens langs een kerkwegel voorbij een waterzuiveringsstation. Pauze in een ‘voetbal café’ op Den Dries, zeg maar het grote marktplein van Sinaai.
De terugweg naar Puivelde is kort en krachtig. Voorbij voetbalterrein en Chiro heem naar de Belselewegel en zijn gracht. Vanaf de Boskapel wisselen bosjes, rododendrons en open gebied elkaar voortdurend af. De Weduwe Vos wegel is voor Linda intussen ook al een begrip geworden. Laatste pauze in Puivelde, we hebben nog een uurtje wandelen voor de boeg. Terug tot het 5-gemeentenpunt en dan tarmac lopen rechttoe rechtaan meteen overstappend van Stekene over Kemzeke naar Sint-Pauwels. Oudere, nog in uitbating zijnde en dus geurende hoeves wisselen af met moderne huiskamers. Het Bagoniestraatje wordt onze laatste brede veldweg. We bollen uit over stille tarmacjes genietend van een prachtige zonnekroon, een uniek exemplaar van lichtstralen. Hebben ruim de tijd om te Sloeberen ter aankomst en nemen dan de bus die van Hulst komt. Even bijtanken in station Sint-Niklaas en dan huiswaarts. Wij vinden dit een leuke tocht al moet gezegd dat je er wel de 30 km moet lopen om te kunnen genieten.
Ziet er naar uit dat ook volgend weekend wandelend zal doorgebracht worden, tenzij de (weer)goden er anders over beslissen. Linkhout en Wilrijk komen vast aan bod en op dinsdag de Euraudax van Gwy vanuit Gent-Dampoort want dat was vorig jaar een parel van een tocht.
Het uurtje wachttijd in Antwerpen-Centraal brengen we door met het slurpen aan een grote kuip Starbucks koffie. In Geel bedraagt de pauze nauwelijks tien minuutjes. Een ontdekking toch dit knooppunt van streekvervoer. Op de bus krijgen we het gezelschap van Irene, Dora en Jacqueline. Het vijftal twijfelt welke richting uit te gaan op Vorst (Laakdal) Markt. Ik neem schoorvoetend het voortouw langs kerk en gemeentelijke administratie. Ben maar wat blij als Luc (Kessel-Lo) de leiding overneemt, knooppunten kaart in de hand. Het ongevraagde koude voetbad nemen we er maar voor lief bij, het is tenslotte bijna Pasen. Puur natuur tot haast bij de start in Schoot zo’n drie kilometer verder, een leuke opener.
Deze locatie is ons volslagen onbekend, het parkoers is dat niet want in 2003 mijn trainingsgebied na de openhartoperatie. Dankzij de deskundige begeleiding van Jeanneke was ik indertijd binnen de drie maanden opnieuw topfit, ik denk er nog dikwijls aan terug. Maar nu de orde van de dag. Enkele straten richting FC Belta en Gerhees. Wat asfalt lopen door kale, natte akkers. Dan trekken we de bossen van Gerhagen in. Zandgrond en dus ten allen tijden goed begaanbaar. Hoofdzakelijk spar maar toch ook een prachtig ven op de heide. Langs een visvijver die Deurne Sport nogal eens als rustpost gebruikte en het nog steeds aftands lijkende Jagershuis. Stilaan lopen we naar de bewoning van Okselaar, onder meer Kareltje voorgaand. Het lijkt of ik hier nog nooit weg geweest ben al woon ik intussen toch al 12 jaar in Hemiksem.
Verrassing in het overvolle want te kleine zaaltje van de fanfare. Nijmeegse Iris is er zowaar paraat. Daar hoort een uitgebreide babbel bij, al hebben de dames ook contact via Facebook. De wandelopdracht bestaat hier uit twee lussen. Wegens tijdsgebrek zullen wij alleen het langere werk van 10 km tot ons nemen. Meteen weer de bossen in. Prachtige planten hulst, stroken rosse varens, glimmend witte berk want het is bijwijlen zonnig, reeds groene twijgjes van ‘klokkebeezen’. Heerlijk wandelen is dit ! De parkoersbouwer is er trouwens eentje van het betere soort. Hij laat ons ter afwisseling genieten van een schitterende strook rustende heide. Een bankje voert ons over een omheining en dan stappen we richting Engsbergen, meer bepaalt het lekker golvende terrein van de Houterenberg. Slingerende paden sturen ons door het gevarieerde bos tot bij een witte hoeve. Bosrand nu, langs kale akkers om bij Heuvelken terug op Okselaars grondgebied aan te komen. We doen net twee uur over de lus, babbel met onze naamgenoten uit Halen inbegrepen. Zij gaan op pad voor een extra 10 km, wij pauzeren voor de laatste keer bij de fanfare.
Terug Gerhagen in dan langs Streekbossen. De alom gekende tavernes worden vakkundig vermeden. In ruil daarvoor een mij vrij onbekende strook met heide en hoog opgeschoten witte, winterse grassen, verkleurend in het zonlicht. Samen met Waaslander Lucien gaan we vettige paadjes op die ons rond drassig weiland voeren. Nog een leuk slingerpaadje en einde oefening wat de bossen betreft. Uitlopen dus, langs de stille straten van Gerhees. Napraten bij een Duvelke met Lucien, later Geertrui & Jan. Bij valavond vatten we de terugweg aan. Hij zit nog vers in het geheugen en de plas, net voorbij prachtige vijvers is nog steeds even diep. Luc trekt richting Diest, wij bussen naar Geel. Vlotte reis huiswaarts met een extra stop in Cafe Royal van het Antwerpse Centraal station. Hebben genoten van een heerlijke tocht die zeker de volgende jaren nog op ons programma zal staan.
Gisteren was het weer te bar en boos, zoals Martin zou zeggen, we lieten Olen aan ons voorbijgaan. Vandaag is wsv Schelle zo vriendelijk een pijltje te hangen op nauwelijks 50 meter van de echtelijke voordeur. Daar kunnen we uiteraard niet aan weerstaan, we lopen er gelijk voorbij ! Traditiegetrouw is het schooltje om de hoek in de Lindelei rustpost. We houden er al meteen krijgsraad met voorzitter Jean-Pierre. Beslissen de 4,1 km (tweede deel van de 7 km) als opener te stappen tot startzaal Depot De Luxe, waar Hemiksem fier op is. Enkele stille straten en dan duiken we het ‘domein van Mr. Mayette’ in zoals autochtoon Linda het eerbiedig noemt. Verslikken ons in het eerste mospad linksaf en zijn meteen wakker. Heerlijk wandelen is het hier tussen de prachtige kastelen, langs grachten en het golfterrein. Pech bij de uitgang, de poort is nog gesloten. We sluipen over het grasperk van de buren. Vinden er een open deurtje en kunnen onze weg vervolgen langs de Parklaan, de oude watertoren, het station tot bij de elektronische inschrijfpost. Even JP allerteren voor de gesloten poort. Komen Gina & Krist binnen vallen. Hebben een tegenvallende tocht in Rhoon op zaterdag achter de rug. Door de aanhoudende regen weinig tot geen grienden en ook langs de Oude Maas betondijken. Jammer ook voor het immer goed gestructureerde RWV.
Even bij babbelen, het doet ons veel plezier hen in onze ‘heimat’ te mogen begroeten en we zijn er gerust in, vandaag vinden ze het vast wel leuk wandelen. Ze gaan ons voor en we zullen ze niet meer te zien krijgen. Zullen zelf vrij lang onderweg zijn omdat we hier natuurlijk ‘God en Klein Pierke’ kennen. JP zorgt meteen voor vuurwerk. Langs Sint-Bernard en meteen een heen en weertje over de Vlietdijken tot de scheve kerktoren van Schelle. Dan komt de statige Schelde aan bod bij de in afbraak zijnde oude Bekaert gebouwen. Patje Kloek wordt intussen onze gezel. De eerste regendruppels komen de pret verstoren als we een wild bosje met nogal wat berk induiken gevolgd door de diepliggende visvijver van Terlocht. Door onze eigenste straat stappen we naar de rustpost. Meteen gezellig met de vele bekende helpers, Kim Geudens ook en de broertjes De Keyser.
Het blijft miezerig als we de tweede etappe aanvatten. Straatjes tot de merkwaardige koe, gemaakt uit afval en vervolgens langs de Moerelei (Mastenbos) tot het zigeunerkamp. Platanendreef tot het Macadammeke en bij baseballclub Pioneers bereiken we Fort VIII. Al jaren onze favoriet, deze paden onder de dracula’s (platanen) rondom de fortplassen. Verlaten het domein bij Villa Marina en vervolgen onze weg langs drassige voetbalvelden en idem dito bosjes langs de spoorbaan, de torens van Umicore dreigend en dampend aanwezig. Hup over een paar beekjes en op onze stappen terugkeren langs Hobokense woontorens tot de vissersclub van Fort VIII. M & M zijn ons gevolgd, hebben we weer onze babbel.
De 28 km krijgt een extraatje door Park Sorgvliedt, ook wel het park van Hoboken genaamd. Op en neer door de laantjes, met of zonder rododendrons tot bij het gelijknamige sportcomplex. Even pauze nu, de lange Wilrijkse Groenstraat aflopen. Extraatje achterom het Schoonselhof en dan terug naar de dreef langs het Mastenbos. Kasteel Klaverblad en het mooie groen eromheen komen nu aan bod. Langs ‘de Putteman’ en één van de vele nieuwbouwwijken die Hemiksem rijk is terug naar het schooltje van de Lindelei. We hebben nog ruim 7 km voor de boeg.
Net als vanochtend terug door het prachtige kastelendomein, M & M achterna. Zij lopen een kortere afstand. Het zwerk is druilerig als we opnieuw de Vliet opzoeken en over de tarmacjes van Zinkval onze weg verderzetten richting Schelle. De Capucienendreef stuurt ons terug de natuur in. Een boer vult er ‘puttekes’ met een lading oude dakpannen. Met de tractor platwalsen man, geef ik hem mee. Blijkbaar heeft de man onze aandacht van het parkoers weggetrokken. Door een strookje privédomein komen we terug op het rechte pad. Net niet vettig dijkje met heel wat gekapte wilgen tot aan de diep liggende Vliet bij de blauwe daken van fabriek Lamitref. We slingeren heerlijk mee met de diepliggende meanders van de rivier tot centrum Schelle. Rechttoe, rechtaan nu naar de finish en … den Duvel. Tja, samen met Kim sluiten we zo ongeveer de zaal. Ondanks de druilerige, donkere dag hebben we weer genoten van deze thuismatch. Bedankt JP en kompanen, het was weer eens een prachtig parkoers en reuze gezellig bij de vele helpende handen, de Jef (sneus) op kop.
Linda haakt deze vroege ochtend af met maagklachten en dus ijl ik om 05:30 stilletjes alleen door Hemiksem richting Schoonselhof. Beetje zenuwachtig toch wel want zal de Amsterdammer tijdig voorbij de grondverzakking in Kontich geraken ? Zeven minuutjes vertraging heeft ie slechts en mijn wachttijd in het donkere, haast doodse station van Dordrecht wordt gereduceerd tot een kwartiertje. Ben ik nog blij om ook ! Het licht komt in de lucht als de Venlo opnieuw over de Merwede raast. Het water heeft 50 tinten grijs bij de verschijnende dageraad, een prachtig gezicht. Net als Aarschot gisteren is ook Tilburg bepoederd. Maar verderop naar Eindhoven het groene land. Op een vijver ontwaar ik een pracht van een witte reiger … ben blijkbaar klaarwakker. Mijn gastheer en gids van de dag staat te wachten onderaan de station trap. Naar goede oude gewoonte is de begroeting hartelijk. We stappen vrolijk taterend door de universiteitscampus en al meteen langs de Dommel. Aan de stadsrand ligt een prachtig atletiekstadionnetje en daar verwelkomt Olat ons vandaag. Er heerst een drukte van belang ook al zijn de stoere krijgers van de 40 km al lang vertrokken.
Na de koffie trekken ook wij ons op gang voor een kleine 30 km, de verwachtingen hoog gespannen. We starten meteen in het groen, strookje Dommel en dan rond de Karpendonkse Plas en een veelheid aan watervogels. Tunneltje met prachtige graffiti onderdoor, voorbij een drukke spoorbaan ook. We zijn in Tongerlé, waar Peter zijn korte broekjes versleet. Even wat straten langs het spoor en vervolgens een konijntjespad langs een immense elektriciteitscentrale. Nog geen 5 km in de kuiten en we kunnen alweer aan de koffie en de heerlijke Olat ‘bammetjes’. Nemen ruim de tijd om met Hennie bij te kletsen, is ook alweer zo lang geleden dat wij haar nog zagen.
Vanaf de Collse watermolen weten wij een prachtig pad langs de Dommel lopen. Pikken het ook op onder het motto ‘hoe vettiger, hoe prettiger’. Maar helaas, het mag vandaag niet zijn. Verderop staat het pad onder water en moeten we even door een weide ploeteren en omlopen langs het tarmacje van de Zeggenweg. Als Olat een parkoers omlegt moet het echt wel onbegaanbaar zijn ! Bij de Hulsterbrug bereike we op grondgebied Geldrop. Pure nostalgie voor zij die hier vroeger de Olat driedaagse gelopen hebben en daar hoor ik bij. Het doet me wat opnieuw langs een diepe gracht te mogen dijken, over het graspad naar de Kleine Dommel. Langs de sportterreinen die ook dienst deden als camping tot bij Café Schonmoeder, de sporthal en startplaats van die legendarische driedaagsen.
Zijn 9 km ver en Peter is akkoord meteen door te lopen. We maken een ommetje door een verwilderd bosje met veel klimop en stappen door de tuinen van het Geldropse kasteel. Fraai zicht op de statige kerk met twee torens, langs een marktplein met mooie gebouwen en dan komt de Dommel weer uitgebreid aan bod. Gek hoe ik hier een thuiswedstrijd lijk te lopen. Peter overlaad mij met weetjes en terreinkennis. We doorspekken de gesprekken met herinneringen, zelfs Erik Fels komt aan bod ! Weg van het water enkele straten en een prachtige, statige dreef die ons richting autobaan loodst. De 40 km moet erover, wij blijven er even langs lopen en duiken dan de sparrenbossen in. Heerlijk zwerven in het groen nu met plots de Coeveringse Heide, een prachtige open strook waar de twee afstanden terug samen komen. We blijven slingeren door de bossen tot de tweede wagenrust. Koffie en boterham in het gezelschap van onder meer Lutgarde & Erwin, geflankeerd door Jan Kampman en zijn dametje. Dankzij Peter ken ik er weer een toffe Benelux reporter bij.
We lopen dieper de bossen in, richting communicatietoren van Mierlo (juist Peter ?). Aan de overkant van een drukke weg camping Roompot en een lange kaarsrechte zandweg door de Luchense Heide. Bij een waterzuivering verlaten we eventjes het bos om het kanaal van daarstraks terug over te steken. Duiken meteen weer het groen in voor een strookje bultig parkoers en dan een pad uitgetekend in een privé terrein. Slingeren langs de rand van een immense groene heuvel, een vroegere vuilnisbelt. Even later een zandweg aan de overkant van een spoorlijn en langs een bosrand. Voor de zoveelste keer vandaag heb ik een ‘flashback’ en toets af met Peter of en hoe we hier ooit liepen. Echt leuk is dit ! Laatste bevoorrading en dat is steevast de soeppost van Olat. We laten ons niet smeken, tasten meteen toe daar op de Repelingse Heide. Hebben nog een ruim uur wandelen voor de boeg.
Al heb ik een goede dag, begin de inspanningen en het vroege opstaan uur toch te voelen. Laat niks merken aan mijn kompaan en stap fluks door … weg van de eerste pijl ! Correctie en we zijn weer op het rechte pad. Wandelen langs een mooie plas (Enode, zegt Peter) en blijken in Nuenen te zijn, jet Van Gogh dorp. Stilaan open terrein en langs de bebouwing van Wetteneind. Drukke weg oversteken en we passeren een unieke dubbele watermolen die geprangd zit tussen twee gebouwen, allen prima onderhouden en zwart van kleur. Duiken even verderop een breed zandpad in dat ons naar een moerassig bos leidt. Opnieuw worden de natste partijen ons onthouden. Gaan wij met propere schoenen een Olat wandeling beëindigen? Neen dus, zou echt zonde zijn. Voorbij een gigantische waterzuiveringscentrale wacht de Dommel alweer. Onze gastheren hebben nog een leuk paadje gevonden … door een beekje en gitzwarte blubber. Mijn rechtervoet pardoes in de smurrie ik schater haast van het lachen. Nauwelijks de natuur uit staan we alweer bij de sporthal … en kan het feest beginnen. Mr. Acier zit als een koning prominent centraal en trakteert meteen op La Trappe van ’t vat. Even de aanwezige Belgen (Zottemie e.a.) begroeten en ik nestel mij tussen de Ollanders. Is bij Olat nooit anders geweest.
Maar het wordt weer donker en hoog tijd om huiswaarts te keren. Theo (met het hoedje) en Peter begeleiden mij naar het station. Mijn terugreis verloopt vlekkeloos zei het half slaperig in overvolle treinen. Hennie en Frans hebben Linda al op de hoogte gebracht dat ik het goed maak, foto’s en facebook weet je wel. Ik heb bij thuiskomst heel wat te vertellen over het parkoers en de vele ook nieuwe mensen die ik ontmoet heb. Val dan als een blok in slaap, heb morgen gelukkig een dagje vrij. Dank je Peter en alle Noord-Brabantse vrienden voor weer eens een geweldige Olat-dag.
Het is stil op de trein en in de startzaal. Het ruige winterweer van gisteren heeft er denkelijk alles mee te maken. Nochtans ligt op onze reisweg alleen Aarschot er wit gepoederd bij. Het overstromingsgebied van de Demer bij Testelt ligt uiteraard ‘blank’ maar dat hoort zo elke winter te zijn. Natuurlijk heel wat bekenden in mijn vroegere thuisbasis, oude trouwe Jos Poel op kop. Traditiegetrouw bestaat het parkoers uit een korte en een lange lus. Wel geen rustpost in Zelem dit jaar maar in Meulstee (Molenstede), toevallig de plaats waar ik jaren geleden Hugo Bonnyns, ons feestvarken van vandaag, leerde kennen en waarderen.
Maar eerst de kleine lus dus van toch om en bij de 9 km. Windstil en zonnig wat kan een wandelaar zich meer wensen ! Voorbij de dorpsmolen gaan we hoog de velden in genietend van de vergezichten. Een holle weg zet ons een verdieping lager af bij boomkwekerijen. Het parkoers ligt er niet eens vettig bij, ook voor ons toch wel een verrassing. Bij het veld van zonnepanelen draaien we linksweg richting bosje van Kenisberg en het voetbalterreintje van Kelberg Sport. Terug de heuvel op naar ’t Steenkot, een oude ijzerzandsteen winning. Een heuveltje verder nog eens genieten van deels beboste vergezichten. De toren van de Averbodense abdij komt aan de horizon piepen. Een graspad voert ons terug richting Schaffen en zijn boomkwekerijen. De kerktoren is prominent aanwezig. Tijd voor een pauze en de versterking van de innerlijke mens.
Het grotere werk vatten we aan langs de bebouwing van de lange Kerkstraat. Aan de overkant van de steenweg naar Tessenderlo en onderaf het vliegveld van de para’s volgt een aangenaam bospad langs een modern kasteel met slotgracht. Tussen weilanden wacht een bepaald vettig paadje. Kraaien krassen als lijken ze met ons te lachen. Linda houdt aan een slippertje een stroomstoot over. Parallel een vallei nu, over tarmac tot het Bolhuyspad. We stappen gebied Dassenaarde in en moeten even ploeteren bij een bruggetje over ’t Zwart Water. Langs de bosrand vervolgen we ons weg. Temmen het vals plat van de Eikelenberg en steken de steenweg Diest – Veerle over. Halfopen terrein loodst ons naar een prachtige zandweg langs het water met het stemmige kerkje van Meulstee als achtergrond. Heuveltje op tot ’t Molenhuis, we hebben zo’n 17 km in de kuiten zitten.
In het zaaltje is het de zoete inval. De twee Jefkes (Balen & Borgerhout), de Wilskes, tot zelfs Annieken & Chris uit het verre Giesbaarge. En dan vergeet ik ‘joker’ Willy nog. De meesten hebben een lusje voorsprong op ons, naar goede gewoonte. We laten een sneeuwbui aan ons voorbij gaan en vatten de lokale lus aan. Klimmen zachtjes naar de villa’s van ’t Grasbos. Stille straten worden afgewisseld met achterafjes. Een dot van een holle weg voert ons naar de spoorbaan & Demervallei. Deze volgen we over half verhard tot we opnieuw in de bewoonde wereld zijn. Een ommetje om aan de kilometers te geraken en de laatste pauze bij Mariette en haar team.
Een hagelbuitje begeleid ons bij aanvang van het laatste wandeluurtje. Door een werf lopen we richting Liebrechtsveld. Was de parkoersbouwer moe ? Hij stuurt ons gewoon rechttoe, rechtaan langs enkele straten naar het vliegveld. Een tarmac dreefje voert er naar de steenweg en Schaffense straten tot de finish. Eind goed al goed, in een haast verlaten zaal laten we ons de Ommeganck smaken. Lijken de laatsten te zijn die huiswaarts keren als is het nauwelijks later dan 17:00. Helaas een dunne bezetting dus vandaag en zonder reden want wij genoten van een prachtige dag.
Het regent zachtjes als ik in Gent-St-Pieters het boemeltje pak richting Mechelen. Is niet anders drie haltes verder bij de assepiste, alias perron, van Kwatrecht. Rep mij langs een bedrijvenzone naar de starthokjes. De zaaltjes zijn inderdaad best te vergelijken met afgeleefde achterkeukens.
Dan maar snel op pad na een korte groet aan de immer gehaaste Fillie (Hoboken). Zoeken snel de open vlakte op, winderig en nat. Stukje steenweg (richting Aalst) en dan het landelijk tarmac op. Hoog boven de spoorbaan even onverhard en dus modderig. Dan door een bedrijvenzone en langs Mariagaard, onder meer een sportschool. Langs een fietspad de brug over de E40 bij afrit Wetteren en opnieuw landelijk tarmac. Stappen langs kerkwegels het centrum van Gijzenzele binnen en de veel te kleine rustpost.
Ik pik er Rudy (Hove) op voor een lus van 7 km. Het stopt gelukkig met regenen als we door modderige kouters lopen richting Aelmoeseneiebos. Vrij jong bos met heel wat beekjes, de nodige modderstroken en vlondertjes. Deze laatste zijn soms niet meer dan één plank of stukjes ronde boomstammen. Toch heel leuk deze vettige zwerftocht. Bij Landskouter wordt het parkoers zowaar golvend. We ‘beklimmen’ Stuivenberg en keren letterlijk door akkers en langs een knuppelpaadje terug naar Gijzenzele. Diane & Rudy tekenen present. We wonen nauwelijks een paar kilometer uit elkaar maar ontmoeten doen we alleen maar tijdens wandeltochten.
Ik neem afscheid van Rudy (Hove) want wil persé de trein van 14:25 naar Gent halen en hij reist over Mechelen. Vanaf de Gijzenzeelse kerk en zijn wegels krijgen we een mooi uitzicht over het glooiende landschap, verstoort door de immer drukke E40. Vinkenslag noemt ons Mellense pad dat naar en over een spoorbaan leidt. De hemelsluizen gaan even open, niet meer als een restantje van deze ochtend. Lopen door een gehuchtje en mogen dan blubberen onderaf een spoorbaan. Kwatrechtwegel is dan weer een leuk pad door een bosje langs een brede gracht. Loodst ons langs een waterkasteel. Nog een pas aangelegde dreef, tevens graspad en ik bereik de achterkant van het station. Heb nog 10 minuten de tijd tot de trein … die zelf 6 minuten vertraging heeft. Tochtje van 21 km met twee gezichten. Net genoeg om een frisse neus te halen. Morgen trek ik oostwaarts naar Tervant (Paal) hopende dat de aangekondigde storm pas ’s avonds over het land raast.
Ik verkies de trein boven de bus naar Turnhout. We krijgen er het gezelschap van Luk (Kessel-Lo) die samen met ‘zijn’ Jacqueline knooppunten aan het lopen is net over de grens bij Goirle. Kwartiertje bus en we zijn in de overvolle startzaal van Gierle. Zo vroeg in het jaar komen de klassiekers bij elkeen aan bod ook al wegens een klein aanbod aan leuke tochten. Na de vele Nieuwjaarswensen trekken we ons op gang voor een lokale lus van 8,6 km. Achterafjes en vervolgens tarmacjes langs weide en hooiland dat mooi groen staat. De hoofdschotel betreft hier bos Grotenhout met zijn prachtige ven. Geen witte reiger te bespeuren dit jaar la lopen we vrijwel rond de volledige plas. Een paar prachtige dreven en we mogen weer door de landelijke Kempen wandelen gevolgd door de woonkern van Gierle. Kwamen we clubmaatje Peter tegen vanmorgen, nu zijn (Ko)Jack & Chantal aan de beurt met hun respectievelijke echtelieden. We hebben wat om over na te kaarten zoals ingewijden weten. Het reilen en zeilen van een wandelclub durft al eens over hobbelige paden te lopen.
Even pauze en daar gaan we weer langs windmolen In Stormen Sterk uit 1837 en nu netjes gerestaureerd. Ouder dan mijn grootmoeder mijmert Linda. Straatjes sturen ons naar de wijk Hemeldonk en zijn kerststal met levend vee. Veel valt er niet te tellen, twee schaapjes, kalveren en een ezel. Zandpaden komen nu aan bod. Flaneren door dreven in een halfopen landschap langs vervellende platanen. Poeyleheide, dan weten we de rustpost vlakbij. Veel te druk en te warm in het aftandse zaaltje en dus doen we een terrasje uit de wind. Perfect mogelijk deze winter die er nog geen is. Traditiegetrouw hebben we een lusje van ruim 5 km voor de boeg. Wat chalets en vervallen woonwagens in de bossen gesierd met rododendrons in de knop. Halfopen terrein langs een zeugenhouderij en dan terug de bossen in. Slingeren ons een weg over knoestige paden en rustige tarmacjes terug naar de nu al wat kalmere rustpost. Toch houden we het bij een tweede terrasje en wat bijpraten met onder meer Kathy en Hans.
Een kleine negen kilometer nog tot de finish. We beginnen er aan heerlijk slingerend door de sparrenbossen. Geen watermolen op de AA voor ons dit jaar maar rechttoe rechtaan naar de steenweg die vanaf Tielen en Lichtaart komt. Aan de overkant voert een tarmacje ons tegendraads voorbij diegenen die een kortere afstand lopen. Bij Kwakkels gaan we er weer vandoor, landelijk en op ons eentje zo lijkt het wel. Het fietspad slingert zich in ruime bochten door de Witte Beemden en Gewad. Heel in de verte de vier IJsetrippers, Fabian en zijn maatje uit Peruwelz, Kathy & Hans. Ook achter ons komen nog enkele dapperen aanzetten in ver gespreide slagorde. Strookjes donkere AA en dan zetten we koers naar de finish. Zitten Jack & Chantal plots op de hielen, zij hadden zin in een extraatje. Sluiten het weekend af met een Duvelke en reizen vlotjes terug naar de Koekenstad. Solden en koopweekend zorgen er voor een afgeladen volle bus, een bonte bende van alle kleuren en leeftijden. Ik heb nog een paar dagjes vakantie te goed om Beneluxwandelen wat bij te werken in functie van 2016. Zie dat best wel zitten … twee dagen uitslapen.
We zijn al vroeg uit de veren. IJlen om 05:45 al door de donkere nog slapende straten van Heimisse richting Schoonselhof. Tram 24 gaat om 06:32, de trein richting Hamont om 07:09. We stappen af in Geel, een nieuwe ervaring. Ontdekken er meteen de rijke mogelijkheden aangeboden door De Lijn. Wij nemen de eerste bus naar Mechelen. Zijn met vier reizigers, drie wandelaars en een eenzaat. Bij de Merodedreef in Westel stappen we af. Is een ruim kwartier lopen tot de kerk van Bergom en rustpost Onder Den Toren. Er vliegt wat hemels nat maar dat zal van heel tijdelijke duur blijken te zijn. Hugo & Filip Bonnyns zijn de eersten om Linda Nieuwjaar te kussen, samen met Mark uit het Leuvense.
We nemen de tijd voor een kop koffie en gaan op pad voor een lus van 9,6 km. Meteen de Hoge Dreef in langs het merkwaardige kerkhof met graven in cirkelvorm en tot de Mariagrot. Wat betonbaantjes richting Kanbeek en dan over breed en onverhard richting Kuipje en de Nete. We lopen stroomafwaarts mee met de bruine, snel vliedende rivier tot kasteel De Merode. De 30 km begint er aan zijn extraatje. Dwars door de Westelse dorpskom tot het statige Gemeentehuis en vervolgens De Beeltjes in, en prachtige dubbele dreef alom bekend in de streek. Ruilen hem in voor sparrenbossen en vennen in aanleg, de Kwarekken. Terugkeren doen we opnieuw langs de meanders van de Grote Nete, stroomopwaarts deze keer tot aan het kasteel. Zijn zo weer bij de rustpost. Het is er deze keer de zoete inval, letterlijk tientallen bekenden, zowel locals als de dames en heren van de lange afstanden. Er was geen concurrentie vandaag.
We raken toch weer aan de wandel en verlaten de bebouwing langs het Bergomsveld. Vals plat loodst ons door deels uitgekapte bossen. Het zonnetje komt voorzichtig piepen. Halfopen terrein dan op grondgebied Veerle (Heide). We stappen de bebossing van Helschot in samen met Cois (Aartselaar). Zijn nieuwe schoenen worden meteen gedoopt. Over een afstand van zeker 500 meter geldt het motto ‘hoe vettiger, hoe prettiger’ er is geen ontkomen aan. Ik ben in mijn nopjes, lust dit werk wel, Linda al heel wat minder. We mogen even tot rust komen op landelijk beton richting volgend groen strookje. Opvallend hoe de klokkebeezen er al groen bijstaan in twijg en zelfs in blad. Waar de kleinere afstanden ons terug vervoegen volgt een fietspad dat naar het dorpscentrum van Blauberg leidt. Steven horen we naderen voor we hem zien. Kris legde er duchtig de pees op, Malinois moet op de tanden bijten. Ook de startzaal zit stampvol, het is zoeken naar een plaatsje om de boterham te kunnen verorberen.
Omdat wij ook vandaag weer eens tegendraads zijn hebben we nog een kleine 10 km voor de boeg. Verlaten Blauberg langs de Goordijk en duiken vrij snel de bossen van Mie Moan in. Net waar de 30 km zijn eigen weg gaat een pracht van een regenpoel in aanleg. Hertberg-West lees ik op een naambord. We verlaten de bossen en gaan tarmacjes lopen rondom domein de Dry Eycken en de Rijselberg. Lijkt een beetje gerokken om aan de kilometers te geraken. Vanaf een voetbalterreintje duiken we terug de sparrenbossen in. De geur van pas gekapt hout laat onze reukorganen genieten. Een laatste dreef samen met de kortere afstanden, we zijn terug in Bergom, ons eindpunt. Net op tijd om Karine en Dirk uit te wuiven die hun nieuwe schoenen aan het inlopen zijn. Genieten van een paar Duvelkes in een stille zaal, we vatten de terugweg aan. Vlotte reis, vlotte tocht, uitgetekend langs vaste knooppunten, nog een dagje te gaan voor dit weekend.
De goede trouwe Amsterdammer rijdt weer als vanouds en ons Ollands wandelmaatje is zo vriendelijk voor chauffeur te spelen vanaf station Roosendaal. We pikken dus een oude gewoonte op, het wandeljaar openen bij Will en de zijnen vanuit het Thorhonk. Onze gastheer kijkt blij verrast, dat is echt wel lang geleden. Ook Danyell vindt het leuk nog eens van ons een knuffel te krijgen en nodigt meteen uit voor de Rhoonse Griendentocht, een idee waar ik echt wel oren naar heb.
De Cois van Aartselaar blijkt al lang op pad, Marie-Louise, Jo, Tonia en Patje zijn de andere vaste Belgische gasten in de goed beklante zaak. We voelen ons meteen weer thuis. De tocht bestaat traditiegetrouw uit drie lussen voor 24 km af te leggen in net 5 uur. We zijn iets vroeger weg voor de eerste 10 km, de Staoltjeswandeling. Lopen al meteen fout bij de nieuwe atletiekpiste, een goed begin is alles waard ! Dan toch juist weg tussen sportvelden door richting slapende wijken van Roosendaal. Opvallend minder zwerfvuil ten gevolge het jaarlijkse vuurwerk. Behoudens de wandelaars alleen maar honden uitlaters die met ons de tegelpaden delen. Zoals het hoort een deeltje van het stadspark met vijver en dan onverhard langs ‘de staoltjes’ wat een gracht moet voorstellen. Een heuse ‘vaart’ loodst ons naar de nieuwste woonwijken en stilaan komt de Krampenloop in zicht. Voorbij de Zundertseweg volgt het eerste bosstrookje en een nieuw betonpad in het groen dat ons terug afzet in het Honk. Er heerst een drukte van belang omdat ook de joggers zich opmaken voor het uitbuiken.
De tweede etappe, de Rozenvenwandeling bedraagt 8,5 km. We lijken er moederziel alleen op rond te lopen. Puur natuur nu langs bos en bosrand in Visdonk. Er blijkt een vlonderpad aangelegd te zijn langs het prachtige Rozenven en zijn nu witrieten kraag. De zon zet het geheel in kleur, een werkelijk schitterend gezicht. We mogen heerlijk genieten van bospaadjes die ons onder meer langs 2 Gedenkbossen zullen loodsen. Hetzelfde principe als de geboortebossen maar dan ter herinnering aan dierbaren die afscheid namen. Heel bijzonder van opzet. Hebben genoten van deze lus puur natuur.
Blijven wat langer praten dan anders maar gaan toch nog op pad voor de laatste 5,5 km, de Beekwandeling. Eigen invulling van het begrip wandelpad meteen door de Thorianen en vervolgens weer richting riante bewoning. Na een eerste waterstrookje gaan we opnieuw feestelijk de mist in. Herstellen gelukkig snel dankzij Martin’s terreinkennis en volgen een bochtig kanaaltje tussen de huizen door. Mooi stukje parkoers dit dat ons niet echt bekend voorkomt. Raken vervolgens tot bij de Volkstuintjes en lopen om de sportterreinen heen … om te moeten vaststellen dat de poort reeds gesloten is ! Keren op onze stappen terug tot het parkeerterrein, Martin nodigt thuis uit voor de eerste Duvel. Hij woont leuk en rustig daar in De Pin al is er nog wat opknapwerk voor de boeg. Gelaafd en voldaan zet hij ons terug af bij de trein. Het was een leuke zonnige dag.
Het gonsde gisteren in Branst – starten we in Weelde of in Poppel? Op de overvolle Tilburger bij station Turnhout dezelfde prangende vraag, zeker wegens de nieuwe startlocatie in Weelde, bij niemand bekend. Vrijwel iedereen kiest voor Weelde behalve Leon, Luc (Kessel-Lo) en wij, we reizen eventjes door tot bij Mieke Pap en met reden.
Het is behoorlijk druk in de zaal want heel wat vroege vogels uit Weelde strijken er al neer. Zelfs Diane is er al, Hennie ook. We raken dus ook pas na een halfuur bijpraten op stap. Meteen Irène en Roger achterna, kunnen we nog een klappeke doen. Tussen boerderijen door bereiken we snel riviertje de AA. Waar onze maatjes, die 24 km lopen, ons verlaten mogen wij nog steeds Leo’s krinkelende, winkelende dingetje volgen. Even een rechtlijnige pauze over brede (gras)paden langs akkers en een prachtige strook stuifduin. Een sparrenbos verder bereiken we de kapel van Rovert en mogen we gaan Nederen als echte Belgen. Spar en rododendron voeren de boventoon langs kaarsrechte paden. Dan begint het feest van vooraf aan, de Rovertse Leij, Nederlandse naam voor de AA. Is dit nu een parkoers van Ad of van Leo, ze zijn beiden uit hetzelfde pure wandelhout gesneden. Heerlijk genieten doen we in de rust van de winterse natuur en bij clemente temperaturen, beschut tegen de wind als we zijn. Een eindje voorbij de Nieuwe Hoef verlaten we het bos en kiezen voor brede, meestal zandwegen richting dun bewoonde wereld en rustpost Breehees. Fraai knus gebouwtje na ruim 11 km wandelplezier. Onze Oudenaardse maatjes zijn dan alweer op pad, hij als gids en kenner, zij op ontdekkingsreis.
Ook wij keren op onze stappen terug richting bos en zijn hoge witte grassen. Verderop beukt de zuidwester door het halfopen terrein. Prachtige dreven loodsen ons door bosjes met dennen jong en oud, grasland en akkers ook. Nieuwkerk noemt het domein aan de overkant van een drukke steenweg. Blijkt eigendom te zijn van de Belgische familie Jamblinne de Meux. Brede lanen voeren naar het eerstvolgende gehucht Aarle. Pauzeren eens niet bij Radio Paloma maar knus op een geïmproviseerd terras bij Aarle Ijs. Worden er overvallen door horden jongens en meisjes die de lange afstanden lopen. De broertjes De Keijzer hebben het verhaal van de dag want staande gehouden door een overijverige Nederlandse boswachter. We moeten er allemaal om lachen. Gaan toch weer alleen op pad dwars door kale akkers naar een enclave van villa’s. Een fietspad op dan tot het volgende hoogtepunt zijn De Schrieken. Stappen zowat 4500 meter door een immens kasteeldomein met prachtige waterpartijen, mastodonten van rododendrons en het onvolprezen Patrouille- of Duits laantje, geprangd tussen twee grachten. Elk jaar weer ‘kick’ ik op deze strook parkoers die zijn eigen schittering heeft. Met Annie & Willie, Kathy en Hans zetten we koers naar de laatste pauze bij het Hegs Stalleke. Blijven er hangen bij Hobohem.
De meesten zetten koers naar Weelde, wij stappen in het avondlijke duister terug naar Poppel. Wuiven er Jacqueline en Luc uit en sluiten de zaal … of toch niet? Drinken een laatste tot de bus in de gelagzaal bij Mieke Pap waar Martin & Guy ook nog binnen vallen zo rond de klok van 18:00. Jonkmannen hé, altijd tijd genoeg!
Onze laatste tocht van 2015 zit er op, denkelijk ook één van de mooiste van het jaar. Rest ons jullie allemaal een goed uiteinde en vooral heerlijk wandeljaar 2016 te wensen. Laat de verrassende parkoerswendingen maar komen !
18km vinden wij wat dunnetjes en we gaan dus op zoek naar alternatieven. Kiezen voor Boom Markt als startplaats. Het wordt stilaan een klassieker, over de Rupelbruggen naar Prayon-Rupel en dan het fietspad tot Puurs. Bouwen een extraatje in langs het Hof van Coolhem en de Eikse Amer tot houtzagerij Peleman. Buitenom Puurs en dan weer de spoorbaan op tot Oppuurs. Pauzeren onderweg op een bankje voor een versterkende boterham. Picknicken in de zon op tweede Kerstdag, wie biedt meer! Hebben nog anderhalf uur wandelen voor de boeg door het landelijke Klein-Brabant. Tarmacjes lopen langs onder meer ’t Hoogste tot de Branstse heide. 17 km staan er op de teller als ons officiële deel voor vandaag kan starten. Eerst even bijpraten met Steven en een hartelijke groet uit de verte aan zijn Sanne. Deel twee kan beginnen.
We zoeken meteen de zanderige paden op tussen de weilanden en paardenpistes van de Schelderuiters. Aan de overkant van de steenweg naar B’eurm wacht het domein van Marnix. Deze route kennen we echt wel uit het hoofd maar ze is daarom niet minder aangenaam. Tussen de visvijvers door en dan langs prachtige dreven met canada’s en hoge witte grassen. Linksweg verscholen ligt het kasteel zelf, wij stappen naar rechts naar Luipegem en Het Klooster (Kloosterheide). Pauze in een ruime nieuwe zaal in het gezelschap van Diane & Rudy.
Zij hebben een lusje voorsprong, moeten lachen met onze eigen invulling van het begrip wandeltocht. De lus begint langs de kloostermuur en dan achterafjes om de dorpskom uit te geraken. Zwerven vervolgens over de terreinen van de kinderboerderij (Barelhoeve) en mogen genieten van het leuke wilgenlaantje als aanzet tot Breeven. Stappen dwars door de sportterreinen terug naar ’t centrum. Worden vertederd door pas geboren kuikens, Kerstkippetjes ! Terug in Kloosterheide dus voor een babbel met Kareltje Ranstuil geplaagd door wiebeltenen, nog nooit van gehoord.
Deze keer loodst de Barelveldweg ons B’eurm uit. Mogen genieten van bosjes en weilanden op de Branstse Hei. Passeren uiteraard het OLV bedevaartsoort en zoeken tot onze verrassing taverne Scheldehooft op voor een strookje dijk langs de statige stroom. Bereiken op een elegant uur de finish en hebben de tijd voor onze Klein-Brabantse trots den Duvel. Twee busreisjes ver zijn we van huis. Was een geslaagde wandeldag vandaag bij zonnig pril lenteweer.
We hebben ruim de tijd voor een grote mok Starbucks koffie in Gent Sint-Pieters. Jules (Turnhout) en een dame uit Wetteren boemelen met ons mee tot Beernem. We kennen de weg naar sporthal Droogenbrood ondertussen wel uit het hoofd. Het zwerk is grauw, nattig, onaangenaam. Er heerst dan ook niet echt gezelligheid in de moderne startruimte. Weinig bekenden overigens, zelfs Martin is niet van de partij dit jaar. Linda heeft haar klassieke aanvaring met de ‘iron lady’ die geacht wordt stempels in de wandelboekjes te zetten. Beiden blijven op hun strepen staan en daarmee is de kous weer eens af.
Het parkoers lijkt anders, geen twee keer dezelfde rustpost maar ruim 20 km, straight away. We zoeken na een eerste dreefje snel het kanaal Gent – Brugge op en volgen het in de Gentse richting tot Sint-Joris, zo simpel kan een parkoers zijn. Het eerste strookje is vettig. Vanaf het jachthaventje en het cyclocross parkoers wordt het tarmac en beton. De Miseriebocht daar lopen we langs ons vergapend aan meerdere gitzwarte, spitse aalscholvers rustend op een afsluiting. Eerste pauze in een schooltje na ruim 6 km, het is er ook al rustig en stil.
We stappen na de koffie voorbij het standbeeld van de Lattenkliever richting Galgeveld en kasteel Reigerlo. Langs rustige landelijke wegen over spoorbaan en E40 richting de hoeves van Hulstlo. Mooie dreven sturen ons door halfopen gebied langs onder meer fruitplantages op rust tot Goed Van Den Bogaerde en zijn landelijke stokerij. Vervolgens randje drukke steenweg terug naar het centrum van Beernem en de tweede pauze in school De regenboog. Hebben nog een wandeluurtje voor de boeg.
Kathy & Hans zullen ons volgen door een villawijk richting spoorbaan. Koolzaad staat nog steeds in volle bloei. We volgen gewoon een heel eind de drukke spoorweg naar de kust. Bruggetje onder de IJzeren Weg, een streepje kanaal en landelijk terug naar de finish over ’t Hooie. Ik heb erg weinig gestapt de laatste maanden en dwing mezelf nog een lusje van 6 km extra te maken, op slecht karakter zeg maar. Zodoende komen we op de valreep Nathalie & Wilfried nog tegen. Even bijpraten, een Omer achterover kieperen en terug naar de trein. Vlotte terugreis naar Hemiksem, ons ‘verplichte’ Kerstnummer zit er weer eens op.
