Eén bus ’s morgens en twee ’s avonds, meer gunt De Lijn ons niet deze zondag. Toch zijn we met zo’n 15 dapperen aan de Antwerpse Rooseveltplaats. Rudy, de facteur van Hove, Nicole Stroboer, enkele Ranstuilen en uiteraard onze mascotte Den Herman. Berendruk in de startzaal met zingende Denen uit Viborg als trekpleisters. Komen traditiegetrouw de Doto uitlopen alvorens huiswaarts te keren met een luxe bus. Ook Horizon Donk is op busuitstap.
Wij twijfelen tussen 27 & 33 km, zal van de tijden onderweg afhangen. Stappen een ommetje tot de dorpskerk en vervolgens langs een slotgracht. Mogen vrij snel de Kempense en dus zanderige sparrenbossen in bij Bevennendijk. De langere afstanden lopen een leuk ommetje met onder meer hoge varens en bramen als ondergroei. Ook Rudy koos voor de 27 km want tijd zat tot de eerste bus … om 17:24 ! Waar alle afstanden terug samenkomen brede zandpaden en een korte babbel met Kareltje. Paar straten villa’s, het Blasvenpad en we gaan rusten in de kantine van voetbalclub De Vrede. Kunnen er ons een zonnig terras permitteren.
Bijpraten met Tiny & Danny over de terugkeer naar de middeleeuwen van de informatica ook wel Google Foto’s genaamd. Terug op pad, onze Waaslanders achterna langs een speciaal huis Kempenland (zie foto’s) richting smalle paadjes langs weilanden en metershoog draadwerk. Een haast dichtgegroeid ven kondigt vettiger werk aan. We doorkruisen de moerassen van een bruine beek, zijn in de Visbeekvallei. Krijgen een buitje te verwerken, het enige van de dag. Lopen verder over een moerassige landdijk richting E314. Erop en erover denk de parkoersmeester en hij zet ons af in het Lilse Kauwenberg, tweede pauze na zo’n 13 km.
Diane & Rudy en nog veel meer bekenden knabbelen aan hun boterham onder het school prieeltje. Hobohem Linda wordt onze gezel. Zij loopt de marathon en heeft een lusje voorsprong op ons. De twee dames lopen vrolijk taterend voor mij uit door landelijk gebied. Het Kindernouw is dan weer een pracht van een nat natuurgebied. Aanvankelijk bos met gitzwarte vettige ondergrond. Vervolgens een brede zandweg tussen het riet van prachtige vennen. Terug de snelweg over, nog wat weilanden en pauze in een heus tentenkamp. Het is er lekker warm en er gonst een gezellige drukte.
Opnieuw veel bekenden met Waaslanders Geertrui & Jan, Denise & Patrick. Uit Borgerhout Norbert & Yvette die voor het eerst met hun nieuwe auto buiten komen. Mijn lies geeft tekenen van vermoeidheid en dus laat ik de dames onder hun beidjes het extra lusje aflopen. Zelf zet ik koers naar de finishlijn. Volg een klad Kadodders door brede zanddreven met een zoom van rododendrons. Kluysheide lees ik verderop als we echt het bos intrekken aan de rand van een militair domein. Ook het vliegveldje van Malle lijkt niet veraf. Hoeve Pluym is meteen ook het einde van het groen. Nog enkele straten en de finish is bereikt. Ik schuif aan bij Yvette & Norbert die altijd wel te vinden zijn voor een natje en een babbel. De Linda’s volgen even later ook. Onze Borgerhouters moeten er vandoor, hebben nog een feestje voor de boeg. De nieuwe auto wordt voorgereden. Ettelijke wandelaars hebben meteen het mobieltje in aanslag voor een foto … een fonkelnieuwe Maserati zie je niet elke dag bij een wandeltocht !
Hobohem Linda is zo lief ons meer naar huis te nemen. Zo zijn we slechts een kort busritje van Hemiksem verwijdert. Voortaan heb ik elke maandag vrij, kan ik Beneluxwandelen en de fratsen van Google beter bijwerken. Tot volgende week …
Ben wat moeizaam door mijn eerste halve werkweek gesukkeld maar wil toch gaan wandelen. Het zware hoofd wat ontspanning gunnen. Linda had het uitgestippeld, via Antwerpen-Zuid, Lokeren en Zele is het een makkie tot Kalken. Liepen deze tocht enkele jaren geleden en vonden ze toen best wel aangenaam.
De 30 km bestaat uit 2 keer 8 km en 2 keer zeven kilometer met pauzes in Wetteren en Laarne. Daar gaan we dan ! Paar straten en dan over betonbaantjes de beemden in. De maïsoogst zal geen overweldigend succes zijn dit jaar. De langere afstanden krijgen een prachtig graspad onder de sloffen geschoven langs een gracht met brede rietkraag. We vervolgen met weilanden en populieren. Onderaf een waterloop, de Schelde denk ik, gaat over een weg van steenslag lastig lopend richting imposante kerk van Wetteren. We laten ze links liggen om de eerste rustpost op te zoeken.
Als we terug vertrekken botsen we op Rik (Bornem) maar ook Cecile & Luk, alias Cowboy. Deze twee zullen zowat de ganse dag met ons stuivertje wisselen op het parkoers. De tweede etappe stuurt ons even het jaagpad op en dan duiken we onderaf voor de groene Ham. Parallel met het water langs populier en weilanden tot een kasteelmuur die we volgen weg van het nat. In de velden veel kleur want bloementeelt, denkelijk voor de bollen. Bij het Wolvestraatje maken 19 en 30 km een ommetje. Ik twijfel want mijn lieskwetsuur komt terug opzetten. Ik waag het er op door een bosje met overvloedig veel varens. Dan wordt het parkoers landelijk tot het Prullenbos. Patattenveld langs de Kouterwegel en pauze op de binnenkoer van een school.
Ik haak af en laat Linda alleen het lusje in Laarne langs onder meer het plaatselijke kasteel afhaspelen. Was een leuke ervaring wist ze na afloop te vertellen. Mijn pijnstiller lijkt zijn werk naar behoren te doen en we stappen samen de tocht uit. Wat achterafjes, een heel toepasselijke Bochtenwegel en dan beton tot een pracht van een sobere Mariakapel. Lut, Luk en Martin (Brugsche Globetrotters) worden onze gezellen. We hebben veel te vertellen en de kilometers zijn zo voorbij.
Hebben ruim de tijd voor ons Duvelke en het nagenieten van een mooie tocht. De buschauffeur blijkt van het verstrooide type. Ik moet haast voor het voertuig springen om hem te doen stoppen. Traag vordert hij met een haast lege bus tot station Zele. We missen de trein van 5 minuten. Laten het niet aan ons hart komen maar doen een terrasje onder de Zeelse kerktoren. Verder verloopt de reis voorspoedig. Morgen is het weer wandeldag.
Eens wat anders deze week. Als IJsetripper ben ik mede-gastheer voor het wandelgild. Gelukkig net op tijd hersteld van mijn liesblessure om een paar taken op mij te nemen. Zaterdagochtend rond 09:00 gonst het al van de activiteit in de Markthal van Overijse. Een ruime delegatie IJsetrippers maakt de zaal wandelaar vaardig. Ik overleg nog even met voorzitter Wilfried en ga op pad voor 19 kilometer pijltjes hangen. Doe dat graag. Start weifelend, de verkenning is ook al weer een maand geleden. Vanaf de visrijke IJse loopt het goed. Langs de Mariagrot, de klim naar de hoeve van het Bisdom en door de velden naar het Schaatbroekbos. Ben heel aandachtig en geconcentreerd onderweg. Geniet toch van het zonovergoten landschap. In het bos terug klimmen en dan langs de Moskes naar beneden tot centrum Terlanen. Hoog tijd om de innerlijke mens te versterken.
Heb een kort lokaal lusje voor de boeg langs Varrendel. Oei, een deel van het pad is haast dicht gegroeid met netels. Hier zal morgen gevloekt worden, iets wat ik nu ook doe. Verderop rustig door de akkers en terug naar de Moskes. Hoog tijd voor een Klein Verzet. Ik heb nog ruim 8 km te gaan. De klim van de Zandstraat voert naar één van de mooiste stillevens van Vlaanderen, de witte kerk van Huldenberg als op een piedestal midden het druivendorp. Opnieuw rustige veldwegen en een kasseitje voeren mij terug naar de IJse. Wilfried zou Wilfried niet zijn als het Kardaantje niet werd aangedaan. Een Hollands koppel met twee dochters vraagt er wat ik aan het doen ben. Ik voorzie hen van tekst en uitleg en nodig hen meteen uit voor zondagochtend, wie weet. Het is 17:30 als mijn dagtaak er op zit. Nog gauw een Omerke consumeren en dan over Leuven en Antwerpen-Centraal terug naar Hemiksem.
Zondag is het vroeg dag. Om 05:00 stap ik naar de Boomsesteenweg, 3,5 km als opwarmertje. Dan bus 500 en de trein van Antwerpen-Central naar zijn naamgenoot in Brussel. Moet er twee kilometer wandelen, te beginnen met die verraderlijke Arenberg, tot Brussel-Luxemburg. Werken aan het spoor weet je wel. Polle Pansch komt mij afhalen in Groenendaal. We nemen een koppel wandelaars van Wallonia Namur mee. L’amitié par la marche, n’est pas. Ik sluit aan bij Chantal aan de inschrijftafel. Het eerste uur wat onwennig want het is voor ons beiden de eerste keer. Bij mijn eerste gasten het Hollandse gezin van gisteren. Hé dat doet deugd ! Ik werk op koffie en naar het einde toe een Duvelke aangeboden door voorzitter Jean-Pierre van wsv Schelle. Kascontrole, het verschil is minimaal. Knap toch hoe Wilfried dat doet en ik ben tevreden met mijn werk.
Nog gauw een drankje en weer op pad. Pijltjes verwijderen van de eerste etappe die ik gisteren liep. Glunder bij de herinnering aan de vele wandelaars die ons kwamen feliciteren voor het parkoers. Klein Verzet in Terlanen, gezellige babbel en weer op pad. Ik laat Huldenberg links liggen en stap door de vallei langs Wolfshagen naar Neerijse. Heb nood aan het strekken van de beentjes. Verlies hierbij en vanwege de zalige, zonnige zomeravond de klok uit het oog. Busje komt zo … neen, busje is al weg ! Drie seconden paniek want ik geraak niet meer thuis ! Stap de lokale pittabar binnen waar vier jonge Turken zitten te kaarten. Neen mijnheer, een taxi is veel te duur, onze chauffeur brengt U voor een prijsje naar Leuven. Ik besef dat hun voorstel inderdaad eerlijk en correct is. De chauffeur blijkt trouwens een charmante 23-jarige Leuvenaar van Turkse origine te zijn. Hij studeert financiële wetenschappen. Wij voeren een boeiend gesprek over de wereld van vandaag en gaan geen enkel taboe uit de weg. Ik heb haast spijt dat ik hem dien te verlaten. Reis vlotjes naar Hemiksem waar het meteen bedtijd is.
Dag drie begint een uurtje later dan voorzien, ben toch wel moe. Met trein en bus tot Terlanen lijkt mij de beste optie. Breek eerst het lusje langs de netels af. Merk dat wandelaars tot twee keer toe de ‘pinnekesdraad’ naar beneden gehaald hebben om door de weide het gekriebel te vermijden. Hopelijk maalt de boer er niet om. Een paar keer een korte babbel met gepensioneerden die hun patatten aan het uitdoen zijn. Er was veel volk aan de wandel gisteren bevestigen zij.
Het is al vroege namiddag als ik Overijse bereik en aan de tweede lus over Haggaard begin. Ik ken deze strook parkoers niet zo goed, was niet echt bij de les tijdens de verkenning. Merk ook dat het niet evident is de logica van een andere pijler te doorgronden. Wij zijn wel erg verschillend in onze benadering. Ik vorder dan ook traag, weifelend en raak even de rechte draad kwijt. Jeep voor het bospad en dus fout gelopen. Ben moe en neem een ruime pauze in een bushok. De laatste loodjes wegen zwaar en het is al na achten als ik terug in Overijse ben. Ben finaal pas rond middernacht thuis. Duik meteen mijn bed in. De wekker van dinsdagochtend krijgt een ferme tik. Ik neem een extra dag verlof, voel mij helemaal niet lekker. De burn-out verschijnselen steken opnieuw de kop op maar toch ben ik tevreden. Heb mijn goede daad voor het wandelgild volbracht, zou het niet anders willen.
Het is denkelijk meer dan tien jaar geleden dat ik er nog wandelde maar vandaag trek ik naar Meubelen Verhaegen in Betekom. Tegen beter weten in en vestimentair beter uitgerust dan gisteren, er worden pittige buien voorspeld. Ben zo’n 80 minuten te vroeg in Mechelen voor de bus richting Aarschot en beslis de eerste trein te nemen, een ingeving van het moment. Om 9:53 klok ik af in het station en vertrek op goed gevoel want geen plan gemaakt van hieraf. Ben maar een kilometertje op pad, voorbij het begijnhof als ik wandelaars ontwaar bij de Demer. Kortste weg er naartoe en inderdaad pijlen van de Bollekens. Water van onder tot boven, een heuse zondvloed teistert een tiental dapperen met en zonder plu. Zijn wat blij de bossen in te kunnen al blijft het hemelwater ook tussen het dichte bladerdak doorstromen. We zijn dan ook verzopen eenden als we de startzaal binnen spoelen. Overvolle tent trouwens gevuld met hoofdzakelijk pannenkoeken smullers. Ik kan nauwelijks een stoel bemachtigen. Besluit de bookes aan te vallen en toch wat op te drogen, al lukt dat nauwelijks.
Velen waaronder Wannes gooien de figuurlijke (natte) handdoek, ik beslis door te zetten. Het ergste leed lijkt geleden als ik aan de lus A van 10 km begin. Droog zal het nooit worden maar ik ben al tevreden met alleen maar miezel. Fietspad op tot de steenweg en de rotonde ter ere van het konijn, je weet wel dat van Duracell. Strookje schaatsen door bleekbruine pap en dan opnieuw de Demerdijk richting Werchter. Lijk weer de enige Janus te zijn die zo gek is. Nochtans is het prachtig wandelen langs het snel vliedende water tot een kasteel dat Ter Rivieren blijkt te noemen. Weg van het bodemwater en het modderige bos opzoeken. Verderop een strookje steenweg tot Betekom dorp. De weiden en velden in nu. Neem zelfs de tijd om even te dollen met twee paarden die denkelijk ook zodoende hun natte miserie even vergeten. Een strook langs een bomenplantage, een paar straten. Dit tientje zit er ook weer op.
De startzaal ligt er haast verlaten bij, zelfs geen hond meer te bekennen, die weten wel beter. Heb nog een uurtje of zo voor de boeg. Langs meerdere stroken van de bomenkwekerij richting … Duracell fabriek. Ik stap rondom het bedrijfsterrein stilaan richting spoorbanen. Nog een extraatje langs de lokale voetbalvelden waarbij eentje warempel nog kunstmatig bij beregend wordt ! Linea recta dan tot het station waar de domme natte gans tot inkeer kan komen. Ik lijk wel een landloper met mijn kletsnatte, bemodderde kledij maar ben toch tevreden. Vooral lus A was prachtig en moet ik zeker nog eens opnieuw lopen maar dan bij zonneschijn !
Ondanks twijfels in de weer berichtgeving waag ik het er op. Blijkbaar kan ik op een eenvoudige manier in Velle geraken. Ja, ja, Velle, een deelgemeente van Temse tegen Sint-Niklaas aan geprangd. De vriendelijke buschauffeur wijst de weg vanaf halte De Krekel. Miezel vergezelt mij naar een startlokaaltje onder de kerktoren. Het lijkt op een werf. Ik mik op de volle afstand van ruim 20 km.
Stap langs een tarmacje richting grondgebied Sint-Niklaas, van bebouwing naar bosrand en zowaar de rotonde bij de bushalte waar ik net vandaan kom ! Duik vervolgens een prachtig sparrenbos in met een weelderige ondergroei van varens. Slinger mij behoedzaam een weggetje tot een heuse wagenrust naar beproefd Nederlands model. De dames zitten er verdoken onder een luifel en ik loop gewoon door, slingerend langs prachtige mostapijten tot de Jagersdreef. Breeduit grindpad tot een aanplant van ‘kerstbomen’. Dwars door een stille wijk van landhuizen dan en vervolgens door nattige velden met boven het hoofs het sissende geluid van hoogspanningskabels, Doel is niet veraf. Over de privé parking van de lokale slager stap ik Haasdonk binnen en pauzeer bij Nachtvlinders. Er staan zowat 8 km op de teller.
Ik twijfel, neem ik de bus weg van het nat of loop ik toch nog door. Op slecht karakter en tegen beter weten in gaat het langs een kerkwegel en een strookje steenweg richting voetweg 34. Langs orchis, maïs in de bloem en verdom pikante netels terug de weidse landerijen tegemoet. Een strookje oude (militaire) spoorbaan loopt dood in het bos. Verderop wacht een KMO zone en de dreven rond het Hof van Saksen. Loop al de ganse dag moederziel alleen, geen tweede gek te bekennen. Haast eindeloos landelijk tarmac voert mij terug naar de rustpost in Haasdonk. Hoe is het, vraagt de kassierster. Nat, natter, natst is mijn antwoord. Tja we kunnen er nog om grijnzen ook !
De laatste loodjes beginnen bij het dorpsplein en de imposante dorpskerk. De Bunderwegel en een kasseitje voeren naar het lokale Fort. De parkoersbouwer schudt er een wegel uit zijn mouw van nauwelijks 20 cm breed in het hoge gras. Leuk al lijkt het bijwijlen een roetsjbaan. Vanaf kapel Sint-Amelberga even verpozen op het tarmac langs een hectare of zo zonnepanelen met een rustdag. Een laatste strook maïs, een laatste bosje, doorregent zoek ik het bushokje bij De Krekel op. Zit er wat humeurig mijn laatste booke op te peuzelen tot de bus terug naar de Koekenstad. Het heeft maar één keer geregend vandaag …. de godganse dag !
Er worden buien voorspeld voor het binnenland maar thuisblijven, neen dat staat niet in onze woordenboek. Een vlot reisje van drie bussen over de Rooseveldplaats en Hoogstraten zet ons af bij de kerk van Wortel. Linda heeft natuurlijk haar zinnen gezet op de 32 km. Ik mik naar 24 km. Het parkoers is verdeeld in twee lussen van respectievelijk 18 en ruim 24 km. Minneke dus de ene kant op en ik de andere. We spreken af de laatste 8 km samen te lopen.
Onderweg kregen we in Schoe-ete (oep de bus) bloskesregen te verwerken, mor we weite, regen veur acht uure blaaft nie dure. En het is inderdaad donker maar droog als we op pad gaan. Vanaf het Vagebondplein gaat het richting eerste eikendreef, de Peedijk. Deze gaat over in de Pampa en bos wordt even boerenlandschap, akkers en ruime erven. Nog een paar bosdreven met gras onder de voetjes en we zijn bij de Kolonie. De witte gebouwen van wat ooit een landlopersverblijf was zijn nu metershoog van elektrische bedrading voorzien want een gevangenis geworden. Er net voorbij rustpost Beiaard met een heus terras.
Ik pauzeer en versterk de innerlijke mens, er wacht een lus van 9,4 km. Ga een klinkerweg op en even verder een zanderige dreef in. Passeer enkele prachtige vennen. Ook een merkwaardig gezicht. Sheepdogs drijven een kudde schapen terwijl de herder rustig op zijn mobieltje staat te keuvelen. Bizar toch deze 21ste eeuw ! Het parkoers vervolgt met een plukje heide en dan heerlijke slingers door de bossen. De bodem is bedekt met prachtige donkergroene varens en nogal wat bramen. Open terrein dan en landelijke geuren over de akkers. We passeren de Achtenrijthoeve grondgebied Zondereigen. Duiken dan opnieuw een sparenbos in over en pad van kniehoog gras. Vervolgen over tarmacjes langs de bosrand. Wat moet het hier rustig wonen zijn ! Waar we opnieuw fraaie dubbele dreven lopen weet ik de rust niet meer veraf. Het zal tijd worden ook want er komen gitzwarte wolken opzetten.
Ik kan gelukkig schuilen in Den Beiaard voor een stevige plensbui. Maar na regen komt zonneschijn en ik neem spoedig terug plaats op het geïmproviseerde terras. Zal zo’n uurtje op Linda moeten wachten. Wordt door Denise & Patrick gewaarschuwd dat de eerste 18 km een ‘stratenparkoers’ waren. Ja hoor, Linda komt aanlopen als een donderwolk. ‘kl….parkoers’ fulmineert ze. Ik kan haar geruststellen, het tweede deel is heus wel de moeite waard.
We gaan dus samen op pad voor de laatste 8 km. Meteen een pracht van een dubbel dreef door en dan over een zandpad langs de bosrand met uitzicht over vennen en weidse akkers. We spotten zelfs en schitterend mooie witte reiger ! Krijgen een extra lusje aangeboden door Bosdomein Schootse Hoek. Denkelijk op Nederlands grondgebied bij Castelré. Zandpad dan met uitzicht op de imposante kerktoren van Hoogstraten. Dra met alle afstanden samen opnieuw het bos in met metershoge, reeds rossig wordende, varens. Hobbelig, wild bospad dan langs een diepliggende, moerassige beek. Niks voor Geertrui dit, maar wij lusten het uiteraard wel. Uitbollen doen we landelijk en langs een witte Wortelse wijk. Linda heeft zich opnieuw verzoent met het parkoers en zijn bouwer. En ik, ik heb de kilometers goed verteerd. Nog een weekje relatieve rust en dan ‘stresstest’ tijdens onze tocht in Overijse.
De eerste vaart van Heen En Weer III is pas om 09:00. Ze brengt mij van Schelle naar Wintam. Ik heb er dan al een opwarmertje van 5 km opzitten. Lindake is al veel langer onderweg met de fiets over Boom tot bij de Bornemse Kadeekes. De rustpost van deze tocht is nauwelijks 500 meter van de aanlegsteiger verwijdert in het ZWOC (Zeesluis Wintam Ontmoeting Centrum) gelegen bij de samenvloeiing van Schelde en Rupel.
Ik plan vandaag een eerste keer 20 km. Korte babbel met Rik (Bornem) en ik volg de 10 km 2x over de Zeesluis en een eindje langs het zeekanaal (richting Willebroek & Brussel). Onderaf dan over een oneffen maaipad langs een rietkraag. Twee straatjes verder ligt het startlokaal. De inschrijvingsformaliteiten vervullen. Kadee is efficiënt met scanner en papiertjes. Booke eten en weer op pad. Volg dus nog steeds de 10 km. Bij de kerk komt Kareltje (Ranstuil) aangefietst. Hij kent ook de weg langs het Schelse veer. Paar stille Wintamse straatjes en ik mag tot mijn jolijt het kasseitje van Polderdam op. Moet na een poosje toch de stoffige rand opzoeken. Mijn geplaagde lies verdraagt het gebonkt nog niet zo goed. Onderaf de Scheldedijk, opnieuw langs de zeesluis, ik sla het ZWOC over.
Meteen de lus van 5 km op rond het Noordelijke Eiland. Hier ligt een parel van een natuurdomein, begraasd door Konikspaarden en met een waterfauna- en flora, een streling voor het oog. Meeuwen krijsen, parelhoenen bekvechten en de karekiet zingt in het riet zijn mooiste lied. Wilde bloemen zorgen voor een zee van geel en paars. Doorkijkje over de Rupel richting Noeveren en dan even door een zanderig bosje van berk. Terugkeren doen we langs het zeekanaal tot het ZWOC. Ik heb ruim de tijd voor een babbel met Geertrui en Jan, voor het wandelDuvelke ook.
Om 13:00 terug het veer op en dan langs Laardijk en de Schelse kerk huiswaarts. Ik heb de 20 km goed verteerd. Pauze in de sofa en Bauke naar zijn verdiende gram zien rijden in de Classico San Sebastian. Met dank aan de na-ijver van de heren Rodriguez en Valverde. Morgen probeer ik het opnieuw, die 20+.
Geen marktkraampjes vandaag maar een heuse wandeltocht. Drie busreisjes voeren mij over Boom en Londerzeel tot Humbeek, waar Eddy fotograaf niet thuis geeft. De buschauffeur was trouwens niet van het behulpzaamste soort en dus zoek ik het zelf maar uit tot halte Langstraatje. Feilloos en Morgenstond is zo vriendelijk een lus te laten lopen langs het tegenover liggende Brasserspad. Groen achterafje met beekje en al. Ik lijk van de start weg te lopen en ja hoor, volgens twee Kesternaren ( neen , niet Annieken en Chris !) ben ik halfweg lus B. Volg dan maar langs een visvijver en jeugdaccomodatie Mozaïk. Een halfuurtje tot de kleine en druk beklante startzaal. Kom er zowaar drie Schaffense Vossen tegen ! Verdwaalt denk ik dan maar Berreke legt uit dat ook zij dankbaar gebruik maken van de € 51,00 die De Lijn hen jaarlijks aanrekent om andere oorden op te zoeken.
Booke eten en ik ga op pad voor Lus A. In het eerstvolgende patattenveld pikt Polleke Euraudax mij op. Gezellig keuvelend overbruggen wij de resterende 5 km. Achter stoeterij Gravenhof duiken we een nattig bos in, handig rondom de plassen laverend. Passeren een Boskapel en gaan dan de Molenstraat in, zacht hellend tarmac. De onverharde Driesveldweg en zijn omgeving vormen het volgende schuifje dat ons stilaan richting aankomst loodst.
Voor Polleke zit de wandeldag er op. Ik ga verder met de eerste helft van Lus B. Achter de dorpskerk snel de weidse akkers in met uitzicht op de ‘frietpotten’ van Verbrande Brug. De Gasthuisbossenbaan doet zijn naam eer aan en stuurt ons langs de bosrand tot het Zeekanaal (Brussel – Willebroek). Immer gerade aus nu langs het water afgezoomd met populieren tot de ophaalburg van Humbeek en even verder een Mariagrot met parkje. Een imposante dubbel beukendreef loodst mij naar … het Langstraatje. Mijn 13 km zitten er op en busje komt zo. Reis op mijn gemakje terug naar Hemiksem met in het achterhoofd morgen en de komende dagen toch te proberen wat meer kilometertjes per etappe te stappen.
Was de afspraak met Martin oorspronkelijk de 35 km in Mollem. Mijn kwetsuur besliste er anders over. Linda spreekt met ons maatje af om 10:00 in Edegem, ik zal een paar uur later ter plaatse zijn voor een kortere afstand. Leer zodoende het traject van bus 32 kennen, Linda is natuurlijk onderweg met de fiets.
Opnieuw twijfel ik tussen 10 of 12 km, kies voor de langste afstand met één rustpost. Leuke start langs een mij onbekend bosje, vrij technisch. Toch speelt de ega van de Jakke het klaar er met de fiets doorheen te ploeteren, grote witte koptelefoon om de oren. We stappen richting Hof Ter Linden in Edegem en door dorpspark Centrum. Helaas komen er dan wat straten aan te pas. We weten : de Romeinse Put is een leuk park met waterpartijen maar ligt afgelegen. Hetgeen volgt is voor mij nieuw. Ommetje rond en over de 4 vak spoorbaan bij Bahnhof Hove. Pauzeren doen we in het Groene Schooltje net voorbij de stemmige Hovense kerk. Pff, 6,7 km en het is heet, ik ben blij dat ik zit.
Geen Linda of Martin te bekennen, die hier nochtans drie keer komen en ik loop om mijn gemakje door. Langs het fietspad hoog boven de spoorbaan, dan wat achterafjes. Bij verkeerslichten verslik ik mij in het parkoers. De twee dames achterop lijken verliefd op mijn rode loopsloefen en volgen gedwee. Dat zullen ze 5,5 km lang doen wat ook mijn snelheid weze ! Ik keer ‘ne kier weere’ en volg nu netjes de pijlen over het kasseitje van Mussenburg. Nog even huisjes kijken en we stappen Fort V binnen. Heerlijke omzwerving langs het water en zelfs letterlijk door de gebouwen met witgekalkte gewelven. Mijn tempo stokt enigszins, het getergde been wordt moe. Maar daar is de finish van een geslaagde tocht en … den Duvel. Wij degusteren er een paar met Martin, Bea & Jerome, allen Nederlandse maatjes. De vrouw van de lokale voorzitter blikt een oude buur van Linda geweest te zijn en dus … sluiten wij de tent ! 1500 meter uitlopen tot Sint-Augustinus en bus 33. Doe nog wat terreinkennis op en dan is het hoog tijd voor een pilletje en een ruime pauze …
Elk jaar is er wel een reden waarom wij deze tocht niet lopen. Willen het ene jaar persé de nieuwste creatie van Eddy Broos verkennen, het volgende jaar is het te nat en nu dus een kwetsuur. Foert denken we en Linda vertrekt met de eerste bus. Ik volg schoorvoetend een drietal uur later over Antwerpen en Leuven. Ben wel bevreesd voor de vele Brabantse heuvels maar kan het héél langzaamaan doen. In Leuven valt de kleur van de Dijle mij op, lijkt wel een grote koffie verkeerd. Duidt op hevige regenval stroomopwaarts. Vanaf Egenhoven zandzakjes langs de weg en in Loonbeek zowaar spuitgasten en gemeentepersoneel druk in de weer met het opruimen van modderstroken. In zaal De Kronkel bevestigen IJsetrippers : zwaar onweer geweest een groot deel van de nacht. Het parkoers is echter begaanbaar.
Tot mijn voldoening is de 12 km opgebouwd rond niet minder dan drie rustposten. Net wat ik nodig heb. Meteen een leuke start, de trappen naar de prachtige witte dorpskerk op en door een bosje klimmen tot het nieuwe kerkhof. Ik heb het wat lastig met de pijlen, gele kleur en ver uit elkaar. En vermits ik meer dan gewoonlijk naar de grond kijk uit vrees voor mistrappen … Veldwegen nu, door het hoge gras tot bij een boerderij met imposante reeënkudde. Dan wat achterafjes en vrijwel linea recta naar de rustpost in Loonbeek. Pijlde ik vorig jaar voor de IJsetrippers in omgekeerde richting. Neem ruim mijn tijd voor een natje en een droogje + gezellige babbel met Patje Kloeck, Yvan (Landen) en natuurlijk nog meer IJsetrippers.
Meteen klimmen bij het verlaten van Loonbeek. Hé, heb ik denkelijk nog nooit gedaan ! Lekker golvende, natte veldwegen door een parel van een panorama de Ardennen waardig. Ik heb de neiging het tempo van andere wandelaars te volgen maar wordt door mijn lies telkens teruggefloten. Op het gemakje dus maar tot de tweede pauze centrum Neerijse. Ben zowat halfweg en neem weer ruim mijn babbelpauze, Kareltje (Ranstuil), zowaar Peter als gezelschap voor autochtonen Chantal & Jack, Jacqueline & Luc met … Linda. Zij hebben allemaal de collectieve terreur van muggenzwermen in de Doode Bemde overleefd.
Ik hoef zo ver niet en keer samen met Linda op mijn stappen terug. Ruim 5 km lang zullen we de vallei van de IJse volgen. De rivier is nu rustig maar aan het platgewalste gras te zien zeker 5 meter buiten zijn oevers getreden vannacht. Op een paar plassen na is het prachtige biotoop nu wel perfect begaanbaar. Bereik de finish moe maar voldaan. Nemen opnieuw ruim de tijd voor een babbel met onder meer Sabine & Freddy en reizen vrolijk terug naar Hemiksem.
De huisarts stelt een duidelijke diagnose in twee schuifjes, symptomen van oververmoeidheid (burn-out in modern Nederlands) en een ontsteking aan de adductoren. Remedie : Spidifen slikken en veel rusten. De heelperiode wordt geschat op één maand. Na een viertal dagen totale rust probeer ik toch opnieuw te wandelen. De Rupelstreek en het Antwerpse wemelt van de voedingsmarktjes en zo heb ik elke dag wel een doel. Een vers gebraden stukje kip of vis, dat gaat altijd wel vlot de man in. Merk snel dat 10 à 12 km aan 5km/uur zowat de grens is en hou mij daar dan ook aan.
De dag van de Drache National kan ik met de bus tot Boom Markt. Drentel er even heen en weer en stap vervolgens de Rupelbruggen over richting Prayon en het centrum van Ruisbroek (reken 3 km). Linda was al vroeg met de fiets op pad en wandelt er de 25 km. Korte babbel met Diane en Rudy, ik kan op stap voor 5,7 km parkoers tot de rustpost. Aanvankelijk nogal wat straten en vervolgens mij onbekende achterafjes. Dra komt het Mariapark van Zillebeek in het vizier en de parkoersbouwer breidt er een leuk extraatje aan door het moerassige groen tot de spoorbaan Antwerpen – Puurs. Ik stap heel rustig langs den Ijzeren Weg tot Prayon en even verder de rustpost bij de kleiduifschutters.
Heb ruim de tijd om een Duvelke te degusteren en wandel in de zomerse warmte terug naar de Rupelbruggen en de bushalte in de Boomse Antwerpse straat. Ben net op tijd terug thuis voor de Tour de France en mijn portie drugs. Mmm, valt allemaal nog redelijk mee.
Gisteren verkenden vijf dapperen de Omloop van de Druivenstreek. Het was warm, heet en het koste moeite. De ‘oudjes’ Claire & Roland leken het friste ter aankomst. Nathalie had een geldig excuus, herstellend van blessureleed en aan haar eerste dertiger toe sinds lange tijd. Wilfried en ikzelf, we vochten er ons doorheen Duvels en ter ere van Omer. Wordt een leuke tocht in augustus.
Vandaag dan traditiegetrouw bij Ludo aan de bak. De terminus van tram draa is voor ons maar en uurtje reizen, zei het wel met tram twie vanuit Haubauke. Vertelde ik Wilfried gisteren dat ik het parkoers haast uit het hoofd ken, niks blijkt vandaag minder waar te zijn. Nieuwe tekening, omgekeerde route en meer Schoten & Brasschaat. Tegen beter weten in kies ik voor de 42 km en Lindake spreekt mij daar niet in tegen.
Ommetje door ’t Fortje, altijd meegenomen en dan langs de sportterreinen van Kwik. Eerste strook onverhard ook door het maïs en gigantische woondozen op de achtergrond. Langs het Palfijn ziekenhuis en vervolgens een stille stratenloop. Park Roosendael is een aangename verademing met zijn oude kerkhof en waterpartijen. Beetje moeilijk van pijlen voorzien en hun gele kleur is niet ideaal. We slaan er ons mits de nodige aandacht doorheen. Opnieuw een stratenloop helaas en wat achterafjes tot de eerste pauze bij Olsea. We zijn een ruim uur onderweg.
De stoerdere stappers scheiden zich af. Heel aardig tussendoortje door het hoge gras, nauwelijks een wandelpad eigenlijk. Vervolgens de brug over de spoorbaan bij Noorderdokken en dan kan het feest beginnen. Schitterend toch die Oude Landen. De meer open ruimte met een veelheid aan bloemen in paars en geel, korte grassen en mossen. Nattere gebieden meer bebost, verwilderde boompjes en rietpartijen. De nodige modderplekjes ook al blijft het goed begaanbaar. We passeren het kasteel van Ekeren. Pikken stilaan kortere afstanden op. Paden worden droog gehouden door het gemaaide gras als stro te gebruiken, pure ecologie. De drukke steenweg over en een ommetje langs onder meer zwaar aangetaste kastanjebomen om weer andere woontorens te vermijden. Herman posteert zich nadrukkelijk op de stoep, de wereld is zijn zetel. Pauze bij buurthuis Rozemaai, een welkome drankpost want het is verdorie warm.
Even bijpraten met buren uit Hemiksem en met Eddy (fotograaf) & Liliane. Terug op pad voor de volgende ‘pure’ strook. Eén havenlaan ver wacht de Bospolder. Een glimp van metershoog gestapelde containers en een zeeschip, we duiken weg langs het riet van een langgerekte plas. Komen bij de Antwerpse duikersclub uit en weten dat we rond de Ekerse plassen zullen lopen. Verslikken ons even in de bepijling en dan is een mobieltje een nuttig ding. Paadje op in het groen langs het water, gaat even verderop over in kassei. Maken kennis met clubmaat Roger (uit Brecht) en stomen als drietal verder zoals we regelmatig ook met Martin doen. Hele mooie lus rond de plassen en … die andere Roger uit Kortenberg achterna, de bruggen van spoorbaan en A12 over. Achterafjes loodsen ons Ekeren binnen. Onderaf de spoorbaan is het broeierig heet maar we weten De Geesten en de pauze nabij. We zijn er met niet minder dan 9 IJsetrippers !
Einde meteen van het bekende terrein voor ons. We stappen nu richting Sint-Mariaburg en zijn Sparrenlaan. Stratenloop ja, maar Roger (Brecht) merkt fijntjes op dat onze gastheer zijn uiterste best doet om de groenste lanen er uit te kiezen. Heel onverwachts dan een geurend bos, gemengd van bomen en paden. Waardevol tussendoortje. Dan terug villawijken met de kassei van de Charleslei, Brasschaat ten top. We sluiten af met het alleraardigst terrasje van Vieux Depot. Er zit een allegaartje van zondags opgedofte autochtonen en beetje verwilderde wandelaars. Wij laten ons de Triple d’Anvers smaken, heerlijk amberbiertje van toch zo’n 8°.
Met de extra vitamientjes dus terug op stap, Jerome achterna. Voluit genieten van de prachtige dreven en minder gekende paden van het koele Peerdsbos. Zo veel mogelijk wegblijvend van de toeristische paden, onze eigen weg zoekend aan het handje van de parkoersmeester. Opnieuw de spoorbaan en autoweg over en dan linea recta naar Domein Vordenstein. Ik krijg het stilaan moeilijk mijn maatjes te volgen maar hou mij dapper. Vordenstein, dat zijn schitterende oude bomen en prachtige tuinpartijen. Roger blijkt er niet bekend te zijn en samen lopen wij te genieten. Hadden wij De Zeurt verwacht niks blijkt minder waar. Schotense straten voeren ons naar cafeetje Salamander, onze laatste pauze.
Komt Sir Gerard daar toch wel voorbij zeker ! Loopt zowaar de marathon. Drankje op en hij stoomt door, we zullen hem niet meer te zien krijgen. Zo’n kerels die maken ze niet meer. Wij vertellen onze bewondering aan de andere wandelaars in onze omgeving. Nog een uurtje hebben we voor de boeg. Weer beetje lastige strook langs een steenweg en dan duiken we plots het groen in achter een wijk. Niet tot de Schotense vaart zoals we dachten maar een vervolg door achterafjes en nieuwe woonzones. Verslikken ons een tweede keer bij een parkje en worden door achterop komende stappers tot de orde geroepen. Merkwaardig strookje groen met meerdere stenen pyramides. Ik doop het geheel om tot farao’s park. We naderen stilaan de Carrefour, maar niet voor nog een laatste strookje groen bewandeld te hebben. Het is bijna 18:00 als we de finish bereiken. Kunnen nog net ons Duvelke meepikken en samen met Bea & Jerome tram twee opzoeken.
Elke tocht heeft zijn verhaal. We maakten kennis met Roger (Brecht) en liepen weer eens onbekende stroken. Beseffen ook dat de parkoersmeester zich uitslooft om toch maar het maximum uit de omgeving te puren. Oude Landen, Ekerse Plassen, Peerdsbos & Vordenstein. Verder is de spoeling er inderdaad dun. En ik, ik ga morgen op doktersbezoek want er klopt ergens iets niet …
Makkelijke reis weer vandaag, twee busritten ver. Bij Brecht denken wij er meteen Sint-Lenaarts bij maar dat blijkt vandaag niet correct te zijn. In een overvolle startzaal ontdekken we een parkoers richting Wuustwezel, het zal ons benieuwen.
We beginnen wat flauwkes aan onze 32 km over asfalt richting station en dan de landelijke Hoekstraat. Net als we denken te moeten morren wacht het onverhard van de Schoordijk. Heerlijk wandelen langs de rand van het militair domein over niet te natte zandgrond en een strookje kassei. Immer gerade aus gaat de reis over wat ik een plassenpad noem. Een strook met hoge varens en de eerste rust bij Solitair wenkt. We kijken er onze ogen uit ! De rustpost blijkt een immense serre te zijn met volwassen bomen en struiken, dikwijls in kuipen gepland. Tafeltjes en stoelen zijn verspreid over de ruimte, een jazzke zorgt voor de vrolijke noot. Ik bedenk dat dit wel de Tuin van Eden moet zijn ! Wij genieten er van ons eerste ‘booke’ van de dag, heerlijk menselijk biotoop.
Terug op stap dan door de plantentuin met prachtig bijgeknipte bomen in alle maten en soorten, schitterend. Een strookje fietspad en dan richting Stapelheide (Loenhout). Rijen berk langs het asfalt en vervolgens een slingerpad langs nog meer kunstig bewerkte bomen. Domein Marum staat er op een naambord, nog nooit van gehoord. Blijkt een moerassig bos te zijn dan wij mogen doorkruisen over paden met kniehoog frisgroen gras. Niet zomaar eventjes maar ettelijke honderden meter lang. Verdorie wat is het hier stil en mooi ! Door een open plek en dan een bosstrook in met prachtig varens als ondergroei. Aan de overkant van een steenweg wacht de grote vijver van het al even Grote Schietveld. Geertrui zal het brede vlakke grindpad volgen. De Die Hards laten zich verleiden tot het golvende slingerpad langs het water. Weg van het nat door een sparrenbos met varens en dan de van de Stroboeren gekende Kleine Gasthuisdreef tot de rustpost in Wuustwezel. Dit was een magistrale etappe !
Kathy & Hans zijn ook zeer te spreken over het gebodene. Langs een prachtige dreef bij Ginshoven gaat het richting verweerde muur en donkere (slot)gracht, een groen ommetje rond centrum Wuustwezel. Even blubberen en we stappen langs weilanden en akkers tot het bruggetje van de bruine Kleine Beek. Door een witte wijk en dan een fietspad op, halfopen terrein. We passeren de Kleine AA en duiken verderop de bossen in, kleinere afstanden oppikkend. Een maaipad duidt op menselijk activiteit, metershoge buxus in zwarte kuipen ook. We zijn opnieuw bij Solitair.
Duim omhoog naar Bruno, dit is een knappe tocht. Jerome die een kortere afstand loopt denkt daar anders over. Hij heeft domein Marum gemist. We genieten nog wat Solitair waar een ouder koppel zowaar een dansdemonstratie geeft. De laatste loodjes komen er aan. Nog wat netjes gekapte boompjes kijken en dan langs de spoorbaan (tgv). Paul (van Ria) wordt onze gezel en we keuvelen er vrolijk op los. Gewoon tarmacjes lopen al is de Nollekensweg nog wel even leuk. Van een paar Duvelkes genieten in de startzaal en een korte babbel met Geertrui en Jan (pijp) ook al tevreden over het leuke parkoers. Vrolijk terug met bus 600 richting Rooseveltplaats. Knap werk van Bruno en zijn team. Schitterende parkoersstroken, denkelijk de mooiste rustplaats ooit en een tip-top verzorging. Ja, het is kei leuk wandelen daar in Brecht.
Dankzij de meest recente fratsen van het NMBS personeel ben ik eens niet van pijltjesdienst in Jezus-Eik en kiezen wij voor een extra uitstap in wandelland. We opteren voor het dorp dat berucht werd door de Spaanse Furie, zijnde Opgrimbie. Een rustige reis met de trein tot Hasselt en dan de bus richting Maaseik. Opwarmertje van 2 km tot de startzaal waar we niemand bekend denken aan te treffen. Mis poes, clubmaatje Peter komt binnen gehuppeld en even later René & Marina.
Met Peter gaan we op pad door de ellenlange Daalbroekstraat tot het eerste sparrenbos. Slingeren ons bij een eerste spat regen door het bronsgroen eikenhout tot de A2 en een kampeerterrein. Scherp motorengeluid, de autocross van de Duivelsbergen zal nooit veraf zijn vandaag. Kiezelige paadjes door het groen met nogal wat berk voeren tot de voetbalkantine van kampioen Grimbie 69. Te warm binnen en dus improviseren wij een terras.
Stappen een eerste keer door de weidse vlakte naast het crosscircuit en door het hoge gras. De beboste heuvel op en de tweede regenbui tegemoet. Wandelend over een fietspad langs een langgerekte plas wordt het denkelijk prachtige vergezicht ons aldus ontnomen. Een houten bruggetje, een bosstrookje en kiezelpad, we zijn terug bij Grimbie. Net op tijd om Jef (Balen) uit te wuiven. We doen weer een terrasje en beslissen de lokale lus een tweede keer te lopen. In de vlakte passeren we Jac (van Mia), duidelijk vermagert want herstellend van een heelkundige ingreep. Toch zijn we blij hem weer eens te mogen begroeten, minzaam zoals hij altijd is. Peter stoomt door naar de finish, wij een tweede keer de heuvel op. Deze keer wel met magistraal vergezicht richting Eisden bij de langgerekte plas.
Laatste pauze bij Grimbie en Jacky ‘de lange militair’ wordt onze gezel. Genkenaar Johan is er dan al vandoor. Een laatste keer de vlakte en de razende zand boliden. We hebben gewacht tot een stevig onweer voorbij is. De bossen in langs het Spaanse, onwettelijke landgoed. Magistrale wolken taferelen, hoge gras en een fenomenaal uitzicht zuidwaarts met denkelijk de Sint-Pietersberg en het Luikse steenkoolbekken. Dan genieten in het heerlijke sparrenbos, handig rond immense plassen laverend. Een paar straten in het dorp en we zijn binnen. De zaal ligt er haast verlaten bij. Krijgen onze Duvel in een plastieken glas en gaan er snel vandoor.
Er hangt één wolkenstrook en dat zullen we geweten hebben. Binnen de wandelkilometer zijn we kletsnat want het regent ‘bloskes’. Net als we het bushokje bereiken stopt het ook met regenen. De weergoden zijn plaaggeesten. De bus voert over Genk terug naar Hasselt. Tijd voor een tweede Duvelke en treintje komt zo. Leuke tocht van de Heikrekels en eens iets anders voor ons.
Ook vandaag zullen we kritisch zijn. Hoboken is voor ons zeer bekend terrein en heeft vele mogelijkheden. Benieuwd dus wat Olympic ons aanbiedt voor hun eersteling. Alvast een nieuwe startzaal en wij kunnen er van thuis uit te voet naartoe, vier à vijf kilometer ver. Komen in Fort VIII al heel wat wandelaars tegen waaronder Tiny & Danny. Krijgen ook de eerste enthousiaste commentaren te horen. Gezellige drukte in een knus startzaaltje, opnieuw een korte en een lange lus, hier perfect doenbaar.
Deze keer volgen wij wel het opzet van de parkoersmeester en vatten een lus van 10 km aan. Van Gildenhuis Moretusburg richting Maccabi (bewaakt door Onze Jongens) en dan het kasseitje van Nele en Patrach. We zijn meteen ‘in the mood’. Olympic vult ons verwachtingspatroon in. Strookje kassei, strookje vettig bos, stukje Scheldedijk met zicht ‘oep ’t Stad’ en weer terug. Genieten zeg maar. Dan duiken we de Hobokense Polder in. Heerlijk en bij zonnig weer wandelen door het hoge gras van het halfopen natuurgebied. Zoeken de oude spoorbaan op waarlangs Natuurpunt hard gewerkt heeft om het pad droog en begaanbaar te maken. Verderop lager land langs een gracht en dus lekker vettige zwarte bosgrond. Het midden houden tussen stappen en schaatsen, maar echt wel ‘onze meug’. En dan verrast onze gastheer. We duiken tussen de bewoning en onderdijks het kasseitje een achterafje in langs het hoge riet. Krijgen er een eerste buitje ‘oep onze verdoemenis’. En dan een enorme voldoening. Een donkere landdijk van ettelijke honderden meters, smal pad door een bosstrook waar we nog nooit geweest zijn. Onze Meester legt later uit dat zijn snoeischaar er aan te pas gekomen is. Terug in de startzaal en net voor een onweer glunderen wij. Wat een parel van een etappe !
We verwittigen onze gastheer niet te vroeg af te breken want sommige wandelaars houden dit voor het laatst deze namiddag. Hij blijkt er oren naar te hebben aan de foto’s van Tiny & Danny te zien. Kort intermezzo nu. Door de Kapelstraat en bij de spoorbaan het groen in. Langs de voetbalterreinen en in de schaduw van Umicore de vettige buitenste rand van Fort VIII bewandelen. Bij baseball club Pioneer rechtsomkeer en langs de vijvers helemaal rond het bolwerk tot villa Marina. Meteen park Sorgvliedt in langs krooswater en rododendrons. Een straat verder ligt de rustpost in het atheneum. Opnieuw zijn we een onweerachtige plensbui net te snel af. Opvallend ook, we zijn halverwege onze 30 kilometer en hebben nauwelijks een straat gezien. In Hoboken hé !
Langs de terminus van tram 24 recht naar begraafplaats Schoonselhof. Voorbij gigantische beeldhouwwerken ter ere van Peter Benoit, Hendrik Conscience en anderen. Maar dit is tevens een bos/park en we genieten van rode beuk, platanendreven enz. In de vele sloten kwaken de kikkers er vrolijk op los. Bij het crematorium verlaten we de begraafplaats en ruilen ze een paar honderden meter verder in voor Fort VII en zijn vissers. Het dichte bladerdak beschermt ons tegen felle regen. We lopen zowat tot halverwege met de vijvers mee en maken dan rechtsomkeer. Waar anderen voor enkel straten zouden kiezen heeft deze Meester een beter idee. Hoog boven het water stuurt hij ons door ‘de rimboe’ zoals een medewandelaarster het noemt. Een beetje glibberig pad tussen verwilderde bomen en struiken door. Verrassing nummer twee voor ons vandaag. Bij Werkmortel kan het niet anders meer, even wat straten tot de begraafplaats. Nu passeren we de strooiweiden, het columbarium en het kasteel Schoonselhof. Bij tram 24 weten we de laatste rustpost nabij. Duimen omhoog, knap parkoers, genieten.
Vragen ons af wat we nog niet gezien hebben vandaag. Onze gastheer gaat echt wel diep om ons te verwennen. Kasteelparkje Meerlenhof, onverwacht maar toch bekend dankzij een GR route. Dan opnieuw ruim zwerven door park Sorgvliedt en het kleinere parkje bij de Kioskplaats. De Kapelstraat in voorbij het beeldje van Nele & Patrach. Linda weet nog een parkje zijn … ja hoor onze gastheer ook, het Gravenhof, netjes gerestaureerd. De eindmeet komt in zicht, we savoureren er ons Duvelke. Wat een tegenstelling met gisteren … Antwerpen en Vlaanderen hebben er met de verhuis van Olympic naar Hoboken een heuse toptocht bij gekregen. Schitterend parkoers en organisatie mannekes, wij zijn volgend jaar zeer zeker weer op de afspraak !
Dit weekend wandelen we twee tochten in een nieuw kleedje want georganiseerd door andere verenigingen dan in het verleden. Op zaterdag de verre reis naar de Witte Burg en de alom geroemde Paardenvisserstocht van wijlen de Stormvogels. Op weg naar de start komen we de stoet tegen van de stoere bonken die met hun Brabanders dagelijks op zoek gaan naar ‘geirnaut’. In de startzaal is het behoorlijk druk want niet minder dan 15 clubs zakten af per bus. Wij noteren onder meer onze buren van Vaartland en de Schorrestappers, maar ook heel wat Waalse broeders.
Het parkoers dan, een korte lus van 7 km en dan het grotere werk van 21 km. Wij pikken eerst de korte afstand op. De zon is van de partij en tevens een lekker windje om de temperatuur te temperen. We stappen langs het visserijmuseum en beginnen dan aan een stratenloop. Onderweg een korte groet aan naamgenote van de Trekplosters en we stomen door. Heel eventjes maar komen we op de zeedijk en dan duiken we opnieuw de straten in. Even wordt het parkoers golvend tot voorbij de Rose des Sables, maar het blijft tarmac lopen. Teleurgesteld pauzeren we in de startzaal, was dit een slecht voorteken ?
Terug op pad voor nog meer straten maar dan toch wat zanderig bos in de Doornpanne, een korte verademing. Maar dan gaan we weer het tarmac op in het groen. De 30 km krijgt een extraatje aangeboden over stille wegen dwars door de polder met de torens van Veurne op de achtergrond. We lopen achter het oude militaire vliegveld door. Vlas zorgt er voor nog wat blauwpaarse kleur, klaprozen staan blozend rood. Pauze in een prachtig zaaltje onder de kerktoren, het Oud Schooltje in een modern kleedje.
Extra lus ook hier en gelukkig vrij snel de Noordduinen in. Smalle paadjes tussen de brandnetels door in de buurt van kamp Lombardsijde. Een tijdje aangenaam wandelen en dan terug naar de villa’s. Merkwaardig intermezzo door een klein parkje met vrouwenbeelden en dan naar de zeedijk bij Sint-Idesbald. Een kilometertje of zo genieten van het zonovergoten Zeitje en zo hoort het ook. Terug het hinterland in, voorbij de Zuid Abdijmolen. Een afwisseling van tarmac en strookjes Noordduinen met een kort bezoek aan het Coxyde Military Cemetery. Dwars door Koksijde dorp dan tot het Oude Schooltje.
De Hoge Blekker komt op het menu. We blijven onderaf maar wel in het zand. Vervolgens dwars en over het brede pad door Doornpanne en zijn ezels populatie. Schipgat komt tenslotte aan de beurt. Alweer teleurstellend want over het asfalt en niet dwars door de pittige duinen. De laatste paar kilometer liepen we ook vanmorgen al, golvend asfalt langs Rose des Sables. Zwaar teleurgesteld nippen we aan ons Duvelke. Naar ons gevoel is die prachtige tocht van de Stormvogels vakkundig de nek omgedraaid. Dit leek meer op een fietsparkoers, de bakermat van deze wandelclub. Gerard, als jij nog eens de touwtjes in handen neemt komen we vast nog terug naar Oostduinkerke, zo niet …
Zaterdag werd geen wandeldag want Lindake diende een klusjesman in huis te halen. Ik zakte dan maar weer eens af naar Vilvoorde om bij te werken. Maar vandaag zijn we paraat. Missen onze aansluiting oep de Roesevelt Plotsj en gaan dan maar een Starbuckske doen. Een twintigtal stille wandelaars reizen met bus 600 over treinstation Noorderkempen. Daar komt er verandering in. Hij hoeft niks te zeggen om bij elkeen een gulle lach tevoorschijn te toveren … de facteur van ’t Stad Patje Kloeck. Ambiance in de keet. Niemand weet exact welke halte afstappen. Ik herinner mij iets van een GR wandeling en sleep de groep één halte te vroeg mee. Opwarming van een kleine kilometer tot een drukke voetbalkantine. Westvlaamse Colliemolen onder meer, een volle bus sappig accent.
Wij op pad voor een kleine 30 km. Vrij snel over de E19 richting serres en struiken plantages. Een eerste ommetje voor de langere afstanden en Patje wordt onze gezel. Serres van aardbeien op hydro-cultuur, groenten- en maïsakkers. Dra een eerste bosje en hoog opschietende bloeiende grassen. De Beemden lees ik op het naambord. Ons eerste natuurdomein, blijkbaar op Hollands grondgebied. Licht golvend terrein van spar en berk, vingerhoedskruid in volle bloei en een ruime open plek met heide. Leuk wandelgebied. Dan gaan we het fietspad op van de Kettingdreef. Terug Bels binnen voor een eerste pauze bij bedrijf Sprangers.
Patje zet het op een lopen, wij volgen aan een gezapiger drafje. Kuieren met alle afstanden samen door halfopen terrein met veel ontluikend maïs en luie windmolens want geen zuchtje wind. Terug de autobaan over bij de grens der Lage Landen en na slechts 3500 meter pauze bij radio Valencia. Te vroeg voor ons en we lopen door.
Een straat verder pikken we de Marathon Facteur opnieuw op want hij staat het uit te leggen. Lopen nog wat straatjes samen tot De Mosten. Tussen recreatieplas en visvijvers door over de zanderige ondergrond van een military parkoers. Afscheid van Pat die slechts 24 loopt vandaag. Wij gaan voor een ruime omzwerving door het hoge gras en het sparrenbos, heerlijk. Passeren vervolgens een aantal landhuizen. Ik herken de omgeving van eerdere GR ervaring. Randje Meersel-Dreef genieten we van een bankje in de zon bij riviertje de Mark. Hier wordt je honderd jaar als je blijft ademen.
We delen de route langs de Grote Markmeander met talrijke fietsers. Het is heerlijk genieten langs de bruine rivier en zijn rietoevers. Meerdere kilometers lopen we stroomopwaarts, een strook die we nooit eerder wandelden. Pikken de 24 km op en zetten langs Gaarshof terug koers naar radio Valencia voor een terrasje. Het is er nu al minder druk.
Hebben nog 8 km voor de boeg. Aanvankelijk langs de E19 en vervolgens het hinterland in onder meer langs een vrij ruime kalverkwekerij. Even straten lopen en dan onverhard richting watertoren van Meer. Helaas ook dwars door het dorp en aansluitend een afwisseling van verhard en onverhard. Aardbeien op alle mogelijk wijzen geteeld, hydro op witte plastiek of omringd door stro (tegen het rotten), we komen zowat alles tegen. De laatste loodjes lijken lang. We kunnen nog even een terrasje beDuvelen en dan is het tijd voor de bus. Terug naar huis met de wetenschap weer een nieuwe strook van het Vlaamse land bewandeld te hebben bij aangenaam weer. Ons hoor je niet mopperen.
Makkelijk reizen vandaag, over Antwerpen-Centraal en Heist-op-den-Berg naar Itegem. Onze bus wordt op een smalle weg opgehouden door twee leden van Berchlaer die bewust midden de rijbaan gaan lopen en daarbij niet mis te verstane gebaren maken. De chauffeuse blijft rustig en vriendelijk maar is duidelijk in haar commentaar over wandelaars. Ze heeft gelijk, de houding van deze twee hooligans was echt onaanvaardbaar!
Wij nemen en paar dames uit Wilrijk en zowaar Gent op sleeptouw tot de startzaal. Het is er behoorlijk druk. Inschrijven en weg wezen langs binnendoortjes om het dorp uit te geraken. Een krakkemikkig pad tussen twee rijen pinnekesdraad, een donker bosje, Willy serveert een eerste keer puur natuur richting Hallaar. Hij stuurt de langere afstanden weg dor een bepaald vettige bosstrook, we krijgen waar voor ons geld. Een smal kronkelpad loodst ons naar ’t water. Flaneren over de groene dijk van de bruine Grote Nete, wij zijn absoluut fan ! Weg van het water bij een toekomstige veerpont en door bloeiend gras en pas gemaaide paden gaat het richting rust in Ter Kerselaere. Uitstekende eerste 8 km daar zijn alle maatjes het over eens.
Na de koffie meteen terug puur natuur met De Averegten. Heerlijk wandelen door het groen en langs vele varens. Splitsingen ook want onze gastheer houdt graag de aandacht gaande. Bij een heen-en-weertje waarschuwt P.B., er komt wat leuks ! We lopen door halfopen terrein naar de Spekstraat. Wat hemels gedruppel en dan in de file over een smal paadje rond een plas. Letterlijk door het maïs en ‘te griest d’uit veld’ zoals een Tiense dame opmerkt. Willy op zijn best meteen. Houten balken doen dienst als pad en voeren ons door een metershoog rietveld. Wie doet het hem na ! Uitbollen tot een voetbalkantine en terrasje doen met de uitlaten maatjes. Sfeer mannekes !
We verlaten Jacqueline & Jefke voor een lokale lus. Wat straatjes lopen rondom de spoorbaan en de Kapellelei. Gewoon landelijk parkoers verhard & onverhard. Terug de spoorweg over dan bij de ‘ting-ting-ting’. Het feest begint weer bij Isschot. Krakkemikkige paden, loopplanken, hoog gras en ons rietveld van daarstraks. Willy alweer op zijn best !
Laatste pauze bij de voetbal en dan letterlijk door de wei tot bij de heen-en-weer van P.B. daarstraks. Rustige zanderige paden door de akkers tot de splitsing van de 30 km. ‘te griest’ op zijn best dan. Hotsend botsend tussen twee rijen pinnekesdraad en door het hoge gras tot een maïsveld. Trage weg, zegt Willy en we ronden door de boer zijnen akker bij Ezenhoek. Rustig uitlopen dan richting bebouwing en een terrasje met het gezinnetje van Chriske Haezenbosch.
Er zijn zo van die tochten en van die parkoersmeesters. Gilbert in het Heuvelland, Leo en Adje bij de Nedergrens, Willy rondom Heist, zelfs Eddy Broos gaf mee van … dit moet je meegemaakt hebben. Grootste onderscheiding Willy minder geven we niet aan hetgeen jij hier vandaag weer presteerde!!
Was plan A de Rode Stappers Olen, de reisweg er naartoe was mij te omslachtig. Ik ben te moe de laatste tijd en kies voor een makkie met bussen 290 & 252 tot de kerk van Branst. Kadee ligt ons ook wel de laatste tijd.
We kiezen snel voor natuur, tarmacjes lopen op dijken kunnen we straks nog. Het is heerlijk wandelen door het hoge gras onderaf de Schelde, langs poeltjes en schapenkudden, vakkundig meterhoge distels ontwijkend. Dan toch het tarmacje uiteraard dat we delen met wielerterroristen. Na vijf kilometer pauzeren we in de Zilverreiger, leuk terras in de Bornemse Weert.
Langs ’t veerhuis vervolgen we onze weg. Lopen langs de Oude Schelde-arm, nu een vissersparadijs en met welig tierende waterlelies. Volgen dan een maaipad langs een tarmacje tot het kasteel van Marnix en pikken opnieuw de Oude Schelde op. Bij de Sasstraat zit ons aller Herman op de stoep te pauzeren. De Mesa is zijn favoriete onderwerp. Wij stomen door richting Temsebrug en de rijksweg. Voorbij het oude sas gaan we de klinkerweg op omgekeerd van de Doto tot Vitsdam. Onder en over de spoorbanen en dan naar de tuin van Sinte-Vadde, onze tweede pauze.
We zijn er halverwege de tocht. Een paar wandelaars passeren er voor de tweede keer. Hebben pijlen fout gelezen bij Temsebrug. Wandelen is soms ook nadenken ! Wij weer op pad bij hemels gedruppel langs een gracht met ontluikende gele plomp. Duiken een ruw pad in langs weilanden en maïs tot Reek en zijn landhuizen. Stappen naar Buitenland. Even verder lijkt de weg ondergesneeuwd van pluis, elk seizoen zijn plezier. Onder Temsebrug door en dan langs het heikele punt zoals zojuist beschreven. Wij hebben parkoerskennis en lopen onderdijks langs graanakkers tot Groenendijk. Een laatste pauze onder de parasols bij Zilverreiger volgt.
Voorbij het kerkje van Weert lopen we een graspad en dan het onverhard langs weilanden van de Appeldijkstraat. Stappen door halfopen terrein en het Reeënpad in nattig bos tot het kasseitje van domein Appeldijk. Pauzeren doen we niet meer, stappen gelijk door over een fietspad naar de laatste groene zone. Heerlijk wandelen door de bosrijke omgeving van Branst tot de Lourdeskapel. Een laatste strookje zand en den Duvel wordt aangesproken. Simpele, leuke tocht toch weer van Kadee.
Vandaag wandelen we een thuismatch. De eerste bus richting Boom gaat om 07:45 en een kwartiertje later staan we al in de startkantine van Nielse SV. Jos en zijn Schorrestappers kleuren blits oranje, leuke nieuwe t-shirts. 28 km wordt de opdracht netjes verdeelt in vijf haast gelijke etappes. We beginnen uiteraard met die onvolprezen Walenhoek. De Nielse kleiputten zeg maar, nu omgetoverd tot een paradijs voor vissers en watervogels. Ook voor ons wandelaars is het genieten in het mistige landschap. We vervolgen onze weg langs de spoorbaan en het Niels station, weg van de rommelmarkt. Zoeken dan de keien op van een in onbruik geraakte oude spoorbaan tot de watertoren aan de rand met Schelle. Stukje stratenloop langs nieuwbouw en het oudere, meer volkse dorpscentrum tot rustpost Den Tighel.
Te vroeg om halt te houden, we stomen door. Meteen de Rupeldijk op begeleid door een koekoek die overuren klopt. De zeesluis van Wintam ligt er in de mist schimmig bij. Wij duiken onderaf het Niels Broek in. Natuurpunt heeft hier goed werk geleverd bij het afwateren van het terrein. De gitzwarte smurrie door het dicht begroeide biotoop blijft redelijk goed begaanbaar. Terug de dijk op nu tot voorbij het Tolhuis en dan het achterland in rondom Interescaut. Ik krijg een telefoontje. Blijkt wandelmama Jeanneke te zijn die triomfantelijk verteld dat de nieuwe medicijnen aanslaan en ze zich SUPER voelt. Ik hoor het ook aan haar stem en vertelstijl, ons mama is in de fleur van haar leven. Blij gemutst zetten we onze weg verder over tarmacjes tot de Vliet. Volgen het riviertje tot de kerk van Schelle en de rustpost Schuttershof. Hoog tijd om een terrasje te doen, ik voel mij moe.
De zon breekt door het nevelgordijn als we onze weg verderzetten langs de Bosstraat en de sportvelden van Hemiksem. Naar oude gewoonte een beetje saai, dit strookje. Pikken opnieuw de Vliet op en wandelen door de weidse weilanden van de Zinkval tot het eerstvolgende bosje. Het paadje door het jonge groen zet ons af bij de breed meanderende Vliet. Een heerlijke wandelstrook is dit, puur natuur tot Lamitref en de sociale woonwijk van Schelle. Ik word onderweg aangesproken door een jonge dame in paniek. Haar hond heeft een jong konijntje gevangen en het diertje lijkt zijn achterste poten verlamd te hebben. Ik adviseer haar de dierenbescherming te bellen en ze is mij in haar radeloosheid zeer dankbaar, haast zich naar huis met het kleine beestje in haar handpalm. Ik plof op een stoel neer in het Schuttershof, ben stik kapot van nauwelijks 6 km, niet normaal.
Maar we vervolgen onze weg langs het park van Schelle en een bosje. Over een graspad aan de rand van het dorp naar de fietspaden onderaf de elektriciteitscentrale. We stoppen even bij de prachtige kapel verwijzend naar de Boerenkrijg en gaan dan een ander stuk van de oude spoorlijn op. Hotsend, botsend komen we bij een villawijk uit. Even wat huisjes kijken en dan langs de runderen van de Broeklei. Denkelijk een van de laatste grote boerderijen in de Rupelstreek. Een ommetje door het graasland, door het parkje van het rustoord ook. Een prachtige platanendreef zet ons af bij de laatste pauze. Ik denk aan stoppen, het gaat voor geen meter, op slecht karakter bijt ik echter door.
Hebben slechts 5,5 km meer voor de boeg. Aanvankelijk wat straten lopen in Niel tot we opnieuw doorstoten naar de Walenhoek. Meer bos dan vijvers tijdens deze verkenning en daar ben ik blij om want zuurstofrijk. Pluis dwarrelt als sneeuw van de bomen, kriebelt in de neusgaten. Bij Kim’s Place gaan we de Rupeldijk op, het is er drukkend warm. Voorbij het zomerhuisje kunnen we opnieuw het groen in voor een heerlijke laatste strook puur natuur tot de finish.
Oef, ik heb het gehaald, heeft abnormaal veel moeite gekost. Wij blijken net op tijd de finish bereikt te hebben. Wandelaars na ons worden letterlijk overdonderd door een stevig onweer en bakken water. Hierdoor blijven wij wat langer zitten. Vatten de terugreis aan met Duintrapper Gerard, grappend als een Jeune Premier. Het werd een vreemde wandeldag met afwisselend heel goed nieuws van onze 80-plussers en slechter van een paar jongere wandelmaatjes. Het leven zoals het is zeker …
