Ook vandaag zullen we kritisch zijn. Hoboken is voor ons zeer bekend terrein en heeft vele mogelijkheden. Benieuwd dus wat Olympic ons aanbiedt voor hun eersteling. Alvast een nieuwe startzaal en wij kunnen er van thuis uit te voet naartoe, vier à vijf kilometer ver. Komen in Fort VIII al heel wat wandelaars tegen waaronder Tiny & Danny. Krijgen ook de eerste enthousiaste commentaren te horen. Gezellige drukte in een knus startzaaltje, opnieuw een korte en een lange lus, hier perfect doenbaar.
Deze keer volgen wij wel het opzet van de parkoersmeester en vatten een lus van 10 km aan. Van Gildenhuis Moretusburg richting Maccabi (bewaakt door Onze Jongens) en dan het kasseitje van Nele en Patrach. We zijn meteen ‘in the mood’. Olympic vult ons verwachtingspatroon in. Strookje kassei, strookje vettig bos, stukje Scheldedijk met zicht ‘oep ’t Stad’ en weer terug. Genieten zeg maar. Dan duiken we de Hobokense Polder in. Heerlijk en bij zonnig weer wandelen door het hoge gras van het halfopen natuurgebied. Zoeken de oude spoorbaan op waarlangs Natuurpunt hard gewerkt heeft om het pad droog en begaanbaar te maken. Verderop lager land langs een gracht en dus lekker vettige zwarte bosgrond. Het midden houden tussen stappen en schaatsen, maar echt wel ‘onze meug’. En dan verrast onze gastheer. We duiken tussen de bewoning en onderdijks het kasseitje een achterafje in langs het hoge riet. Krijgen er een eerste buitje ‘oep onze verdoemenis’. En dan een enorme voldoening. Een donkere landdijk van ettelijke honderden meters, smal pad door een bosstrook waar we nog nooit geweest zijn. Onze Meester legt later uit dat zijn snoeischaar er aan te pas gekomen is. Terug in de startzaal en net voor een onweer glunderen wij. Wat een parel van een etappe !
We verwittigen onze gastheer niet te vroeg af te breken want sommige wandelaars houden dit voor het laatst deze namiddag. Hij blijkt er oren naar te hebben aan de foto’s van Tiny & Danny te zien. Kort intermezzo nu. Door de Kapelstraat en bij de spoorbaan het groen in. Langs de voetbalterreinen en in de schaduw van Umicore de vettige buitenste rand van Fort VIII bewandelen. Bij baseball club Pioneer rechtsomkeer en langs de vijvers helemaal rond het bolwerk tot villa Marina. Meteen park Sorgvliedt in langs krooswater en rododendrons. Een straat verder ligt de rustpost in het atheneum. Opnieuw zijn we een onweerachtige plensbui net te snel af. Opvallend ook, we zijn halverwege onze 30 kilometer en hebben nauwelijks een straat gezien. In Hoboken hé !
Langs de terminus van tram 24 recht naar begraafplaats Schoonselhof. Voorbij gigantische beeldhouwwerken ter ere van Peter Benoit, Hendrik Conscience en anderen. Maar dit is tevens een bos/park en we genieten van rode beuk, platanendreven enz. In de vele sloten kwaken de kikkers er vrolijk op los. Bij het crematorium verlaten we de begraafplaats en ruilen ze een paar honderden meter verder in voor Fort VII en zijn vissers. Het dichte bladerdak beschermt ons tegen felle regen. We lopen zowat tot halverwege met de vijvers mee en maken dan rechtsomkeer. Waar anderen voor enkel straten zouden kiezen heeft deze Meester een beter idee. Hoog boven het water stuurt hij ons door ‘de rimboe’ zoals een medewandelaarster het noemt. Een beetje glibberig pad tussen verwilderde bomen en struiken door. Verrassing nummer twee voor ons vandaag. Bij Werkmortel kan het niet anders meer, even wat straten tot de begraafplaats. Nu passeren we de strooiweiden, het columbarium en het kasteel Schoonselhof. Bij tram 24 weten we de laatste rustpost nabij. Duimen omhoog, knap parkoers, genieten.
Vragen ons af wat we nog niet gezien hebben vandaag. Onze gastheer gaat echt wel diep om ons te verwennen. Kasteelparkje Meerlenhof, onverwacht maar toch bekend dankzij een GR route. Dan opnieuw ruim zwerven door park Sorgvliedt en het kleinere parkje bij de Kioskplaats. De Kapelstraat in voorbij het beeldje van Nele & Patrach. Linda weet nog een parkje zijn … ja hoor onze gastheer ook, het Gravenhof, netjes gerestaureerd. De eindmeet komt in zicht, we savoureren er ons Duvelke. Wat een tegenstelling met gisteren … Antwerpen en Vlaanderen hebben er met de verhuis van Olympic naar Hoboken een heuse toptocht bij gekregen. Schitterend parkoers en organisatie mannekes, wij zijn volgend jaar zeer zeker weer op de afspraak !
Dit weekend wandelen we twee tochten in een nieuw kleedje want georganiseerd door andere verenigingen dan in het verleden. Op zaterdag de verre reis naar de Witte Burg en de alom geroemde Paardenvisserstocht van wijlen de Stormvogels. Op weg naar de start komen we de stoet tegen van de stoere bonken die met hun Brabanders dagelijks op zoek gaan naar ‘geirnaut’. In de startzaal is het behoorlijk druk want niet minder dan 15 clubs zakten af per bus. Wij noteren onder meer onze buren van Vaartland en de Schorrestappers, maar ook heel wat Waalse broeders.
Het parkoers dan, een korte lus van 7 km en dan het grotere werk van 21 km. Wij pikken eerst de korte afstand op. De zon is van de partij en tevens een lekker windje om de temperatuur te temperen. We stappen langs het visserijmuseum en beginnen dan aan een stratenloop. Onderweg een korte groet aan naamgenote van de Trekplosters en we stomen door. Heel eventjes maar komen we op de zeedijk en dan duiken we opnieuw de straten in. Even wordt het parkoers golvend tot voorbij de Rose des Sables, maar het blijft tarmac lopen. Teleurgesteld pauzeren we in de startzaal, was dit een slecht voorteken ?
Terug op pad voor nog meer straten maar dan toch wat zanderig bos in de Doornpanne, een korte verademing. Maar dan gaan we weer het tarmac op in het groen. De 30 km krijgt een extraatje aangeboden over stille wegen dwars door de polder met de torens van Veurne op de achtergrond. We lopen achter het oude militaire vliegveld door. Vlas zorgt er voor nog wat blauwpaarse kleur, klaprozen staan blozend rood. Pauze in een prachtig zaaltje onder de kerktoren, het Oud Schooltje in een modern kleedje.
Extra lus ook hier en gelukkig vrij snel de Noordduinen in. Smalle paadjes tussen de brandnetels door in de buurt van kamp Lombardsijde. Een tijdje aangenaam wandelen en dan terug naar de villa’s. Merkwaardig intermezzo door een klein parkje met vrouwenbeelden en dan naar de zeedijk bij Sint-Idesbald. Een kilometertje of zo genieten van het zonovergoten Zeitje en zo hoort het ook. Terug het hinterland in, voorbij de Zuid Abdijmolen. Een afwisseling van tarmac en strookjes Noordduinen met een kort bezoek aan het Coxyde Military Cemetery. Dwars door Koksijde dorp dan tot het Oude Schooltje.
De Hoge Blekker komt op het menu. We blijven onderaf maar wel in het zand. Vervolgens dwars en over het brede pad door Doornpanne en zijn ezels populatie. Schipgat komt tenslotte aan de beurt. Alweer teleurstellend want over het asfalt en niet dwars door de pittige duinen. De laatste paar kilometer liepen we ook vanmorgen al, golvend asfalt langs Rose des Sables. Zwaar teleurgesteld nippen we aan ons Duvelke. Naar ons gevoel is die prachtige tocht van de Stormvogels vakkundig de nek omgedraaid. Dit leek meer op een fietsparkoers, de bakermat van deze wandelclub. Gerard, als jij nog eens de touwtjes in handen neemt komen we vast nog terug naar Oostduinkerke, zo niet …
Zaterdag werd geen wandeldag want Lindake diende een klusjesman in huis te halen. Ik zakte dan maar weer eens af naar Vilvoorde om bij te werken. Maar vandaag zijn we paraat. Missen onze aansluiting oep de Roesevelt Plotsj en gaan dan maar een Starbuckske doen. Een twintigtal stille wandelaars reizen met bus 600 over treinstation Noorderkempen. Daar komt er verandering in. Hij hoeft niks te zeggen om bij elkeen een gulle lach tevoorschijn te toveren … de facteur van ’t Stad Patje Kloeck. Ambiance in de keet. Niemand weet exact welke halte afstappen. Ik herinner mij iets van een GR wandeling en sleep de groep één halte te vroeg mee. Opwarming van een kleine kilometer tot een drukke voetbalkantine. Westvlaamse Colliemolen onder meer, een volle bus sappig accent.
Wij op pad voor een kleine 30 km. Vrij snel over de E19 richting serres en struiken plantages. Een eerste ommetje voor de langere afstanden en Patje wordt onze gezel. Serres van aardbeien op hydro-cultuur, groenten- en maïsakkers. Dra een eerste bosje en hoog opschietende bloeiende grassen. De Beemden lees ik op het naambord. Ons eerste natuurdomein, blijkbaar op Hollands grondgebied. Licht golvend terrein van spar en berk, vingerhoedskruid in volle bloei en een ruime open plek met heide. Leuk wandelgebied. Dan gaan we het fietspad op van de Kettingdreef. Terug Bels binnen voor een eerste pauze bij bedrijf Sprangers.
Patje zet het op een lopen, wij volgen aan een gezapiger drafje. Kuieren met alle afstanden samen door halfopen terrein met veel ontluikend maïs en luie windmolens want geen zuchtje wind. Terug de autobaan over bij de grens der Lage Landen en na slechts 3500 meter pauze bij radio Valencia. Te vroeg voor ons en we lopen door.
Een straat verder pikken we de Marathon Facteur opnieuw op want hij staat het uit te leggen. Lopen nog wat straatjes samen tot De Mosten. Tussen recreatieplas en visvijvers door over de zanderige ondergrond van een military parkoers. Afscheid van Pat die slechts 24 loopt vandaag. Wij gaan voor een ruime omzwerving door het hoge gras en het sparrenbos, heerlijk. Passeren vervolgens een aantal landhuizen. Ik herken de omgeving van eerdere GR ervaring. Randje Meersel-Dreef genieten we van een bankje in de zon bij riviertje de Mark. Hier wordt je honderd jaar als je blijft ademen.
We delen de route langs de Grote Markmeander met talrijke fietsers. Het is heerlijk genieten langs de bruine rivier en zijn rietoevers. Meerdere kilometers lopen we stroomopwaarts, een strook die we nooit eerder wandelden. Pikken de 24 km op en zetten langs Gaarshof terug koers naar radio Valencia voor een terrasje. Het is er nu al minder druk.
Hebben nog 8 km voor de boeg. Aanvankelijk langs de E19 en vervolgens het hinterland in onder meer langs een vrij ruime kalverkwekerij. Even straten lopen en dan onverhard richting watertoren van Meer. Helaas ook dwars door het dorp en aansluitend een afwisseling van verhard en onverhard. Aardbeien op alle mogelijk wijzen geteeld, hydro op witte plastiek of omringd door stro (tegen het rotten), we komen zowat alles tegen. De laatste loodjes lijken lang. We kunnen nog even een terrasje beDuvelen en dan is het tijd voor de bus. Terug naar huis met de wetenschap weer een nieuwe strook van het Vlaamse land bewandeld te hebben bij aangenaam weer. Ons hoor je niet mopperen.
Makkelijk reizen vandaag, over Antwerpen-Centraal en Heist-op-den-Berg naar Itegem. Onze bus wordt op een smalle weg opgehouden door twee leden van Berchlaer die bewust midden de rijbaan gaan lopen en daarbij niet mis te verstane gebaren maken. De chauffeuse blijft rustig en vriendelijk maar is duidelijk in haar commentaar over wandelaars. Ze heeft gelijk, de houding van deze twee hooligans was echt onaanvaardbaar!
Wij nemen en paar dames uit Wilrijk en zowaar Gent op sleeptouw tot de startzaal. Het is er behoorlijk druk. Inschrijven en weg wezen langs binnendoortjes om het dorp uit te geraken. Een krakkemikkig pad tussen twee rijen pinnekesdraad, een donker bosje, Willy serveert een eerste keer puur natuur richting Hallaar. Hij stuurt de langere afstanden weg dor een bepaald vettige bosstrook, we krijgen waar voor ons geld. Een smal kronkelpad loodst ons naar ’t water. Flaneren over de groene dijk van de bruine Grote Nete, wij zijn absoluut fan ! Weg van het water bij een toekomstige veerpont en door bloeiend gras en pas gemaaide paden gaat het richting rust in Ter Kerselaere. Uitstekende eerste 8 km daar zijn alle maatjes het over eens.
Na de koffie meteen terug puur natuur met De Averegten. Heerlijk wandelen door het groen en langs vele varens. Splitsingen ook want onze gastheer houdt graag de aandacht gaande. Bij een heen-en-weertje waarschuwt P.B., er komt wat leuks ! We lopen door halfopen terrein naar de Spekstraat. Wat hemels gedruppel en dan in de file over een smal paadje rond een plas. Letterlijk door het maïs en ‘te griest d’uit veld’ zoals een Tiense dame opmerkt. Willy op zijn best meteen. Houten balken doen dienst als pad en voeren ons door een metershoog rietveld. Wie doet het hem na ! Uitbollen tot een voetbalkantine en terrasje doen met de uitlaten maatjes. Sfeer mannekes !
We verlaten Jacqueline & Jefke voor een lokale lus. Wat straatjes lopen rondom de spoorbaan en de Kapellelei. Gewoon landelijk parkoers verhard & onverhard. Terug de spoorweg over dan bij de ‘ting-ting-ting’. Het feest begint weer bij Isschot. Krakkemikkige paden, loopplanken, hoog gras en ons rietveld van daarstraks. Willy alweer op zijn best !
Laatste pauze bij de voetbal en dan letterlijk door de wei tot bij de heen-en-weer van P.B. daarstraks. Rustige zanderige paden door de akkers tot de splitsing van de 30 km. ‘te griest’ op zijn best dan. Hotsend botsend tussen twee rijen pinnekesdraad en door het hoge gras tot een maïsveld. Trage weg, zegt Willy en we ronden door de boer zijnen akker bij Ezenhoek. Rustig uitlopen dan richting bebouwing en een terrasje met het gezinnetje van Chriske Haezenbosch.
Er zijn zo van die tochten en van die parkoersmeesters. Gilbert in het Heuvelland, Leo en Adje bij de Nedergrens, Willy rondom Heist, zelfs Eddy Broos gaf mee van … dit moet je meegemaakt hebben. Grootste onderscheiding Willy minder geven we niet aan hetgeen jij hier vandaag weer presteerde!!
Was plan A de Rode Stappers Olen, de reisweg er naartoe was mij te omslachtig. Ik ben te moe de laatste tijd en kies voor een makkie met bussen 290 & 252 tot de kerk van Branst. Kadee ligt ons ook wel de laatste tijd.
We kiezen snel voor natuur, tarmacjes lopen op dijken kunnen we straks nog. Het is heerlijk wandelen door het hoge gras onderaf de Schelde, langs poeltjes en schapenkudden, vakkundig meterhoge distels ontwijkend. Dan toch het tarmacje uiteraard dat we delen met wielerterroristen. Na vijf kilometer pauzeren we in de Zilverreiger, leuk terras in de Bornemse Weert.
Langs ’t veerhuis vervolgen we onze weg. Lopen langs de Oude Schelde-arm, nu een vissersparadijs en met welig tierende waterlelies. Volgen dan een maaipad langs een tarmacje tot het kasteel van Marnix en pikken opnieuw de Oude Schelde op. Bij de Sasstraat zit ons aller Herman op de stoep te pauzeren. De Mesa is zijn favoriete onderwerp. Wij stomen door richting Temsebrug en de rijksweg. Voorbij het oude sas gaan we de klinkerweg op omgekeerd van de Doto tot Vitsdam. Onder en over de spoorbanen en dan naar de tuin van Sinte-Vadde, onze tweede pauze.
We zijn er halverwege de tocht. Een paar wandelaars passeren er voor de tweede keer. Hebben pijlen fout gelezen bij Temsebrug. Wandelen is soms ook nadenken ! Wij weer op pad bij hemels gedruppel langs een gracht met ontluikende gele plomp. Duiken een ruw pad in langs weilanden en maïs tot Reek en zijn landhuizen. Stappen naar Buitenland. Even verder lijkt de weg ondergesneeuwd van pluis, elk seizoen zijn plezier. Onder Temsebrug door en dan langs het heikele punt zoals zojuist beschreven. Wij hebben parkoerskennis en lopen onderdijks langs graanakkers tot Groenendijk. Een laatste pauze onder de parasols bij Zilverreiger volgt.
Voorbij het kerkje van Weert lopen we een graspad en dan het onverhard langs weilanden van de Appeldijkstraat. Stappen door halfopen terrein en het Reeënpad in nattig bos tot het kasseitje van domein Appeldijk. Pauzeren doen we niet meer, stappen gelijk door over een fietspad naar de laatste groene zone. Heerlijk wandelen door de bosrijke omgeving van Branst tot de Lourdeskapel. Een laatste strookje zand en den Duvel wordt aangesproken. Simpele, leuke tocht toch weer van Kadee.
Vandaag wandelen we een thuismatch. De eerste bus richting Boom gaat om 07:45 en een kwartiertje later staan we al in de startkantine van Nielse SV. Jos en zijn Schorrestappers kleuren blits oranje, leuke nieuwe t-shirts. 28 km wordt de opdracht netjes verdeelt in vijf haast gelijke etappes. We beginnen uiteraard met die onvolprezen Walenhoek. De Nielse kleiputten zeg maar, nu omgetoverd tot een paradijs voor vissers en watervogels. Ook voor ons wandelaars is het genieten in het mistige landschap. We vervolgen onze weg langs de spoorbaan en het Niels station, weg van de rommelmarkt. Zoeken dan de keien op van een in onbruik geraakte oude spoorbaan tot de watertoren aan de rand met Schelle. Stukje stratenloop langs nieuwbouw en het oudere, meer volkse dorpscentrum tot rustpost Den Tighel.
Te vroeg om halt te houden, we stomen door. Meteen de Rupeldijk op begeleid door een koekoek die overuren klopt. De zeesluis van Wintam ligt er in de mist schimmig bij. Wij duiken onderaf het Niels Broek in. Natuurpunt heeft hier goed werk geleverd bij het afwateren van het terrein. De gitzwarte smurrie door het dicht begroeide biotoop blijft redelijk goed begaanbaar. Terug de dijk op nu tot voorbij het Tolhuis en dan het achterland in rondom Interescaut. Ik krijg een telefoontje. Blijkt wandelmama Jeanneke te zijn die triomfantelijk verteld dat de nieuwe medicijnen aanslaan en ze zich SUPER voelt. Ik hoor het ook aan haar stem en vertelstijl, ons mama is in de fleur van haar leven. Blij gemutst zetten we onze weg verder over tarmacjes tot de Vliet. Volgen het riviertje tot de kerk van Schelle en de rustpost Schuttershof. Hoog tijd om een terrasje te doen, ik voel mij moe.
De zon breekt door het nevelgordijn als we onze weg verderzetten langs de Bosstraat en de sportvelden van Hemiksem. Naar oude gewoonte een beetje saai, dit strookje. Pikken opnieuw de Vliet op en wandelen door de weidse weilanden van de Zinkval tot het eerstvolgende bosje. Het paadje door het jonge groen zet ons af bij de breed meanderende Vliet. Een heerlijke wandelstrook is dit, puur natuur tot Lamitref en de sociale woonwijk van Schelle. Ik word onderweg aangesproken door een jonge dame in paniek. Haar hond heeft een jong konijntje gevangen en het diertje lijkt zijn achterste poten verlamd te hebben. Ik adviseer haar de dierenbescherming te bellen en ze is mij in haar radeloosheid zeer dankbaar, haast zich naar huis met het kleine beestje in haar handpalm. Ik plof op een stoel neer in het Schuttershof, ben stik kapot van nauwelijks 6 km, niet normaal.
Maar we vervolgen onze weg langs het park van Schelle en een bosje. Over een graspad aan de rand van het dorp naar de fietspaden onderaf de elektriciteitscentrale. We stoppen even bij de prachtige kapel verwijzend naar de Boerenkrijg en gaan dan een ander stuk van de oude spoorlijn op. Hotsend, botsend komen we bij een villawijk uit. Even wat huisjes kijken en dan langs de runderen van de Broeklei. Denkelijk een van de laatste grote boerderijen in de Rupelstreek. Een ommetje door het graasland, door het parkje van het rustoord ook. Een prachtige platanendreef zet ons af bij de laatste pauze. Ik denk aan stoppen, het gaat voor geen meter, op slecht karakter bijt ik echter door.
Hebben slechts 5,5 km meer voor de boeg. Aanvankelijk wat straten lopen in Niel tot we opnieuw doorstoten naar de Walenhoek. Meer bos dan vijvers tijdens deze verkenning en daar ben ik blij om want zuurstofrijk. Pluis dwarrelt als sneeuw van de bomen, kriebelt in de neusgaten. Bij Kim’s Place gaan we de Rupeldijk op, het is er drukkend warm. Voorbij het zomerhuisje kunnen we opnieuw het groen in voor een heerlijke laatste strook puur natuur tot de finish.
Oef, ik heb het gehaald, heeft abnormaal veel moeite gekost. Wij blijken net op tijd de finish bereikt te hebben. Wandelaars na ons worden letterlijk overdonderd door een stevig onweer en bakken water. Hierdoor blijven wij wat langer zitten. Vatten de terugreis aan met Duintrapper Gerard, grappend als een Jeune Premier. Het werd een vreemde wandeldag met afwisselend heel goed nieuws van onze 80-plussers en slechter van een paar jongere wandelmaatjes. Het leven zoals het is zeker …
De NMBS voorspelt slechts langzaam genormaliseerd spoorverkeer voor dit weekend. Ik waag het dus niet de trein naar Brussel te nemen. Sorry IJsetrippers geen verkenning voor mij vandaag, overmacht. Binnen het Vlaamse land kunnen we wel volgens het boekje reizen en we kiezen dus opnieuw voor het Hageland. De Grashoppers voorzien een rustpost in Zichem en daar kunnen we tegenwoordig vanuit Antwerpen rechtstreeks naartoe sporen, zij het om de twee uur. Oep de Met blijkt wel net open te zijn maar het helpersteam is nog niet aanwezig. Gelukkig hebben de parkoersbewakers al grote dorst en verschaffen zij ons tekst en uitleg bij het parkoers.
Een koffietje en we gaan op pad. De snel vliedende, bruine Demer staat haast gelijk met de omgeving. Het overstromingsgebied tussen Zichem en Testelt doet verder stroomafwaarts zijn werk. Wij verlaten de waterkant en gaan klimmen door het Zichens Veld, niet eens een Scherpe Heuvel tot bij de KWB. Twee bepijlingen en twee wandeltochten vertrekkend nauwelijks een paar honderden meter van elkaar, gekker hoeft het niet meer ! Wij volgen de Processieweg rondom de basiliek en stappen startzaal Den Egger binnen na een uurtje wandelplezier. Het is er behoorlijk druk en wij begroeten vele bekenden. Ook Corrie stapt terug 5 kilometertjes en dat vinden wij leuk. Niet versagen meisje !
Met clubmaat Jakke trekken we verder. Langs de basiliek en de kraampjes met religieuze en aardse koopwaar, van kaarsen tot noppen. Langs rusthuis OLV ter Zee duiken we het natte veld in richting Vossekotweg. Een sparrenbosje, een stukje steenweg, wat tarmacjes achteraf. We stappen de Lobosstraat in richting Schunnebroek. Nooit mijn favoriete kant geweest want steevast veel beton over de Slangenberg (11%) tot het Familieheem. De meeste afstanden komen hier twee keer en het zaaltje is dan ook veel te klein. Ik broed op een alternatief en dat is gauw gevonden. We zullen de 42 km wandelen maar dan zonder de extra lussen, zodoende ook aan onze favoriete afstand van 30 km komende.
Een ander voordeel is dat wij de ganse verdere rit haast alleen zullen afleggen. Beetje asociaal zijn is soms wel leuk. We stappen het kerkvoetpad in en gaan met z’n allen stevig aan het schaatsen. Weg van de kleinere afstanden duiken we weidse akkers in en stappen voorbij een industrieel kippenhok met loopweide. Langs en over de A2 vervolgens en door halfopen landschap een Grote Route parkoers volgend tot de kerk van Bekkevoort. Weg van het dorp zoeken we een pracht van een holle weg op met uitgespoelde bodem en bedekt met honderden witte bloesemblaadjes. Op het plateau een prachtig doch mistig vergezicht. We zetten onze weg verder tussen graanakkers en fruitplantages. Het krakkemikkige en met gras begroeide kasseitje van Leemkuil zet ons terug een verdieping lager af. We zijn een uurtje of zo onderweg en pauzeren bij een kapel. Hoog tijd voor een bammetje.
Elzenhout noemt het hier en er doemt een beboste puist voor ons op. Staf is clement en laat ons langs de rand zachtjes klimmen en plassen omzeilen. Parallel met de heuvel gaat het richting Begijnenbeekvallei en dan bereiken we ras de A2 en Assent-Centrum. We stoppen niet in café Den Congo, lopen gelijk door. Hebben denkelijk nog zo’n 12 km voor de boeg. In gestrekte draf naar de grote steenweg en dan meteen pittig klimmen langs de Prinsebofschen voetweg. Smal en vettig paadje tussen de sparren, even technisch. Pikken de pijlen van KWB op en stappen samen het open land in. Bij een kasteelhoeve is ons pad herschapen in een modderige beek. We kunnen geen kant uit, wordt een anti-reuma bad voor onze voetjes. Rustige, brede zandwegen nu, immer gerade aus en de steenwegen tussen Diest & Scherpenheuvel kruisend. Nog één natte holle weg randje Scherpenheuvel en dan denderen we opnieuw het Zichemse veld in. Volgen een beek die denkelijk de vorige dagen de akkers overspoeld heeft. Het stemmige dorpskerkje is ons baken tot Staf nog een extraatje plant. Langs Marie-Jeanne Zichem (voetbal) en de Breedestraet voetweg maken we een ommetje langs de Maagdentoren. Pikken er een paar ‘lijken’ op die op een sukkeldrafje van de Diesterse lus afkomen. Zo zijn we snel terug Oep de Met en kunnen er een terrasje doen in het gezelschap van Omer.
Jacqueline en Luk, PB, Viking en enkele Waaslanders, zij hebben allen nog 5 km voor de boeg tot Den Egger. Wij 500 meter tot het station. De begeleider is zo vriendelijk ons te adviseren in Aarschot over te stappen op een snellere verbinding. Ook Rudy kent het truukje en samen sporen we volgens het boekje naar de Koekenstad. Hebben een leuke tocht gelopen vandaag met stroken die ons minder of onbekend waren en van de mist naar vrolijke zonneschijn. Morgen zijn we weer paraat.
Opnieuw loodst de V.S.M. ons feilloos richting Leuvense. De weergoden beslisten voor ons waar het best wandelen zou zijn en dat wordt Rotselaar, vorig jaar een prachtige tocht. Roal Benti is ruim vertegenwoordigd in het Monfortcollege. Wij hebben er dan al ruim twee kilometer opzitten vertrekkend op het perron van Wezemaal. Jacqueline en Luc zijn onze gezellen tijdens het eerste derde van deze tien-tien-tien tocht. Strook steenweg en vervolgens een graspad langs ’t spoor. We pikken de, voor deze keer bruine, Dijle op en volgen zijn meanders een tijdje langs graanakkers. Komen zodoende in Wijgmaal uit, wat straatjes lopen als Zombies. Wijgmaalbroek, dat is al beter alhoewel nog steeds een fietspad in het groen met een vlijtige koekoek op de achtergrond. Langs de watermolen van Rotselaar en dan uitbollen tot de rustpost. Zoals gevreesd wat dunnetjes deze eerste etappe.
Onze maatjes lopen gelijk door, wij komen even op adem. Annieken vertrekt zo ongeveer gelijk met ons opnieuw maar zal dra uit ons gezichtsveld verdwijnen. Pad door de Rekken langs weelderig bloeiende klaprozen. Een monument 14-18 gedenkend en vervolgens langs De Vesten, een maaipad door de akkers. Net als gisteren een veelheid van grijze vogels die Zaventem opzoeken. Traditiegetrouw dokkeren over een mix van kassei en tarmac richting Wakkerzeel en Werchter, wandelend langs de Dijle opnieuw. Bij de samenvloeiing met de Demer staat een bankje en we nemen er vijf. Mogen deze laatste rivier stroomopwaarts volgens, iets wat we denkelijk nog nooit deden. Heerlijk wandelen is dit ondanks wat hemels gedruppel. Bij een geniebrug draaien we weg van het water, over een fietspad het bos in met heel wat gevelde reuzen. Sportoase en Toren ter Heide luiden een stratenloop in tot de rustpost. We hebben er 20 km opzitten en vonden de tweede etappe best leuk.
De laatste 10 km zullen we afleggen onder zacht hemels nat, dat echter nauwelijks deert. Een heerlijk smal paadje stuurt ons door weilanden richting Hellicht. Steenweg tot Heikant en de Winge, we zijn weer bij Sportoase. Passeren recreatiedomeintje Ter Heide en stappen door een bosje langs een diepliggende gracht tot de bewoning van Heikant en zijn moderne kerk. Langs een verweerde muur duiken we een vettig bos in, Jacqueline en Luc achterna. Op handen en voeten een grasdijkje op tot een waterloop. Dijle of Demer, geen idee maar wel weer mooi. Weg van het water volgt een keienpad in het groen om te vervolgen tussen villa’s onderaf een beboste heuvel. Hierbij passeren we de achterkant van de kerk van Heikant. Zowaar een stevige lus makend. Stilaan uitbollen nu door stille natte straten tot de spoorbaan en onze eerste kilometer van vanmorgen onder meer over een prachtige landdijk.
We hebben ruim de tijd voor een paar wandelaarsdrankjes en zetten dan weer koers naar Wezemaal station, een derde maal de laatste paar kilometer van de tocht lopend. Eind goed, al goed, weer nieuwe stroken ontdekt vandaag en vast van plan deze tocht opnieuw te lopen want al twee keer op rij zeer de moeite waard.
De Vlaamse Spoorweg Maatschappij rijdt feilloos volgens het boekje. Vandaag beginnen we in Aarschot aan ons wandelweekend. Waar is de tijd dat de Pinguins mij voor het eerst naar Gelrode loodsten, nieuwsgierig als ik toen was naar een onbekende omgeving. Nu is het al bijna routine de steenweg richting Leuven op en dan door de prachtige holle weg Papenakker genaamd. We pikken er de eerste pijlen op die ons over frisgroen begroeid duin sturen. De Dievenvoetweg stuurt ons … inderdaad op een diefje tot het ingetogen kerkje van Gelrode en de statlocatie. 30 km zetten we op het menu vandaag, samen met Annieken en Chris.
Onze ‘groene kikker’ dartelt in het rond, loopt af en aan fototoestel in aanslag, Oma Kodak in actie. Linda en Chris stappen samen en ik volg wat verder, ook al om nota’s te nemen. Klassiek meteen langs de Moedermeule en daar het mooie Hageland voorbij nieuwsgierige kalveren en nog groene fruitgaarden. Onder de A2 door en een krakkemikkig paadje in stijgende lijn, mij onbekend. We bereiken het plateau grondgebied Holsbeek en lopen geruime tijd parallel met de valleien genietend van zonnige, zwoele vergezichten. Op en neer nu door donkere holle wegen dan de befaamde Sint-Jobsweg op en stilaan dalen naar de kerk van Nieuwrode en de klassieke rustpost De Losting.
Chris moet er vandoor, sportief wandelend, wij nemen ruim de tijd voor een babbel met Sabine & Freddy. We gaan hen achterna over de kasseitjes van Grootveld. Een holle weg ook met een veelheid aan frisgroene varens, de Sint-Jansberg op. Pinot Noir, één van de vele wijnakkers hier in de omgeving. Zakken naar een graanvlakte, het Houwaartsgat. Kapel ter ere van Sint-Jozef-onder-de-Linden en Krissie (Lint) wordt onze gezel. We trekken de natte bossen in rondom het kasteel van Horst. Heerlijk wandelen is het. Heuveltje op tot de kerk van Sint-Pieters-Rode en de rustpost ‘bij Roger’. Veel bekend volk hier, de dapperen van de 50 km. Ook een mokkende Chris want ergens fout gelopen en uit zijn ritme.
Krissie achterna voor een lokale lus. Volgen een pas gemaaid graspad, geleidelijk klimmend waar de 30 km er alleen vandoor gaat. Tot helemaal bovenaan de Galgenberg en genietend van een weliswaar mistig vergezicht. Willy & Marij lopen voor ons uit. We gaan wat kasseitjes dokkeren om terug een verdiepingetje lager te geraken bij de twee pauze ‘chez Roger’. Voorzien ons voorbeeldig van zedig vocht en trekken verder richting Geestmolen. Wandelen door halfopen terrein, verhard en onverhard in het gezelschap van Hobohem Linda, ook al sportief wandelend. Een heel pittige klim, kort en krachtig en we stappen richting Panoramastraat, die zijn naam niet gestolen heeft. Vervolgen door het hoge gras en een strookje fietspad, de Bennenberg af. Langs een aanplant van coniferen tot De Losting.
Sportieve Linda kan zich slechts 7 minuten pauze veroorloven, wij nemen het breed. Kraaikant is een stevige klim tot de Sint-Jobsweg. Al heb ik wat hinder in het hoofd vanwege het drukkend klimaat, ik steek op elke helling een tandje bij, gewoon goesting. Stappen door akkerland, wat we een strookje echt letterlijk dienen te nemen. Dan weer zachtjes klimmen langs de A2 – Linda laat hare zot zijn kuren uitwerken. Onder de snelweg door, een laatste strookje steenweg, een laatste strookje veldweg … en toen was er Duvel.
De commentaren aan de finish zijn unaniem lovend. Linda, de schat, biedt ons een lift aan tot het Schoonselhof. Kunnen wij uitbollen per 2 pk tot in Hemiksem en zijn een uurtje vroeger thuis dan voorzien. Bedankt meid, daar drinken we nog wel eens ene op !
Met die twee van Hemiksem weet je het nooit. Dit weekend reizen we van het uiterste Oosten van ons landje op zaterdag naar het verre Westen op zondag. Moeten van station Adinkerke voorbij Plopsaland tot start De Boare wandelen en bereiken de bomvolle zaal rond 10:30. Een reisje van 4 uur ! Kiezen dan ook voor slechts 25 km wandelplezier.
Door straatjes voert de eerste lus naar het standbeeld van Koning Albert en de zeedijk van De Panne. Het is er niet echt druk. Duiken terug de binnenstad in van de villa’s naar het meer volkse centrum. Na 3 km al een rustpost in Trapegeer. Even Josée (Torhout) gedag zeggen en weg zijn wij in het gezelschap van heel wat Stroboeren op busuitstap. Moeten naar onze smaak te lang door stille straten lopen om finaal toch te kunnen genieten van die prachtige Houtsaegerduinen. Smalle zanderige paadjes en uitbundige witte bloesems laten ons genieten. Vervolgens zoeken we een bosje op en de groene rand van de Oosthoekduinen tot Trapegeer. Hebben 9 km in de kuiten en zoeken een paar stoelen om toch even te pauzeren.
Dwars door het rulle zand van de Oosthoekduinen nu en vervolgens door domeintje De Nachtegaal. We geven het parkoers een eigen invulling en vervolgen met een lange rechte strook Calmeynbos. Nog wat villa’s en we staan terug in De Boare, halverwege onze opdracht. Was het tot nog toe erg druk op onze wandelweg, daar zal dra verandering in komen. De tweede lus is alleen voorzien voor zij die 24 of 31 km stappen en dan wordt de spoeling dun. Ongelijk hebben de afhakers ! Een klinkerpad loodst ons door de bebouwing tot een strookje duinen en even verder het strand. Bij hoog water lopen we aanvankelijk op een betonnen rand maar zoeken dan toch het zand op tot de camping van Bray-Dunes. Het is lekker pittig op en neer tussen de vele caravans tot het klassieke Franse cafeetje. Picon-vin-blanc, tegen onze gewoonte in gaan we er deze keer voor. Een babbel met Lut & Luc, de tijd tikt ontzettend snel weg.
Het hoogtepunt van deze tocht begint meteen hilarisch. Een jonge deerne die uit het zand komt is duidelijk uit haar humeur, wenst ons cynisch ‘veel couragie’ ! Wij moeten erom lachen. Westhoekduinen of te Sahara daar gaan we nu van genieten. Brede zandpaden waar je lekker diep in wegzakt voeren ons op en neer terwijl we genieten van een magistraal uitzicht. Het spel van zonlicht en (soms dreigende) wolken vervolledigt het schouwspel. Dit is genieten ! Helaas verlaat onze gastheer puur natuur een beetje te snel om over te stappen op villaatjes kijken. Wij keren niet terug naar De Boare maar lopen door tot Moeder Lambik op zoek naar onze zondagse Duvel.
Hadden we de ganse dag bewolkt maar droog weer, de laatste kilometer tot de trein worden we toch nog verrast door hemels nat. De trein heeft meer weg van een kippenhok met kakelende studentinnen tot Gent. Daar lopen we 20 minuten vertraging op wegens een verstoorde overweg. Het is 23:00 als we in Hemiksem aanbelanden …
We stappen samen met de busreizigers van Nooit Moe Boezinge bij Mieke Pap binnen. De stoere knapen en meiden van de 60 km zijn dan natuurlijk al lang weg, wij kiezen voor de 36 km. Net voorbij de statige Poppelse kerk zijn we meteen alleen, wandelend over brede grind- en zandwegen door het halfopen terrein. Er staat heel wat wind waardoor de temperatuur in het zonnige Kempenland aangenaam blijft. Kasteeldomein De Schrieken dan en zijn laantjes met rododendrons in de bloei, een must als je hier komt wandelen. Het is het seizoen van de frisgroene varens ook, een heerlijk kleurenpallet dus. Terug in open land volgen we het klassieke fietspad naar de villa’s van Aarle. Een strookje bos, wat huisjes kijken en dan terug het open land met hooi, ontluikend maïs en patat. De mast van Radio Paloma komt in zicht, de eerste pauze bij Aarle ijs ook.
Tot onze verbazing de eerste stappers van de 60 km ook, Chris (Ingelmunster), de broertjes uit Waregem en Guy, het wandelmaatje van Martin. Deze laatste ontbreekt wegens te drukke beroepsbezigheden. Na de eerste pauze gaat het haast linea recta naar kerk en klooster van Nieuwkerk. Naar het schijnt hier neergepoot door een Waalse familie. Brede paden, soms stuk gereden door bosbouwers voeren ons dieper het halfopen land in. Aan de overkant van een drukke steenweg het bordje Gorp & Roovert. We lopen intussen al geruime tijd te Nederen. Landdijkje langs een droge gracht, een laantje met afwisselend gewone en rode beuk, intussen voor ons bekend terrein geworden. Tweede pauze bij de Nieuwe Hoef, gezellig met z’n allen op het terras.
De 60-ers moeten bij elke rust een extraatje lopen, wij voorlopig niet. Over de Paradijsbrug (Rovertse Leij) vervolgen we onze weg. We genieten van heerlijke bossen met grote stroken frisse varens, spar uiteraard maar ook jonge eik. Een landdijkje loodst ons door het unieke biotoop van Papschot, tussen twee vennen door en vervolgens de hei op. Rechthoekige, pas bewerkte akkers liggen ingesloten tussen de bossen. Tulderheide en zijn camping bij de (zwem)plas wordt onze derde rustpost. Zij die ons voorlopen zoals (facteur) Rudy prijzen ons de extra lus van 8,8 km aan. Waren we sowieso van plan. Minder bekend terrein meteen voorbij een pompcentrale van aardgas. Spar met een frisgroene ondergroei van loof stuurt ons over zandwegen richting Landgoed De Utrecht. We rondden er een aardig ven, wandelen te hooi en te gras achter Rendier aan. De wind heeft vrij spel waar we door een dreef tussen akkers stappen. Komen bij een ander ven in wording aan. Gastheer Leo maakt ons attent op een wild Gagelveld, daar brouwt natuurpunt een lekker biertje van ! We duiken opnieuw de Kempense bossen in voor een heerlijke omzwerving tot Tulderheide. Alweer een knappe lus in de kuiten !
De laatste loodjes, achter Paul Baestaens aan, loodsen ons langs meerdere akkers. Niet te geloven maar bij Overbroek moeten we zowaar beton lopen in het groen. Het is uitbollen nu door het landelijke Poppel met zijn vele hoeves en melkveestapel tot het terras bij Mieke Pap. Het is er de zoete inval met allen die de fraaie t-shirt verdiend hebben. Gastheer Leo komt even gedag zeggen en wordt overdonderd met een daverend applaus. Onze minzame Kempenzoon vlucht weg met de haast profetische woorden : ‘er volgt nog meer’ ! Op weg naar huis zijn Linda en ik het erover eens, zou wel eens met een R. of R.-E. kunnen beginnen ! Maar wie zijn wij …
Ook de zondag brengen we door in Brabant, ja zelfs in het Hageland maar dan wel in Vlaanderen bij Eddy en zijn team. Ook vandaag beslis ik het aangeboden parkoers lichtjes aan te passen. Een opwarmertje van 1,8 km vinden wij wat kort en dus kiezen we voor 3,4 km. We stappen vanaf de Orangerie (KTA) door een witte wijk richting werf bij de Diesterse Kaai. Langs de monumentale zandstenen kerk dan en de Grote Markt richting brouwerijhuis Cerckel (Gildenbier) en het gelijknamige parkje. Voorbij het AZ door een recent aangelegd ‘lattekes pad’ en zo naar de Saspoort en de Demer. Gewoontedieren als we zijn verslikken we ons in de bewegwijzering maar komen toch bij het bezoekerscentrum van het Webbekoms Broek uit.
Korte pauze, even bijbabbelen met Patsy en haar ventje en daar gaan we weer, voor een tien-tien-tien tocht. Tussen recreatiedomein de Halve Maan en de vijvers door. Even woest stukje wal en dan door ‘t stad. Langs werkman huisjes richting scholengemeenschap. De ring over en door de bewoning rond moderne kerk Sint-Jan. We zoeken het wilgenpaadje langs de Begijnenbeek op. Opnieuw wat straten lopen achter de Carrefour door. Eddy gaat op zoek naar de Hagelandse heuvels. De eerste die zich aandient is de Kloosterberg. Langs nog kale, bruin bewerkte akkers meteen een fraai uitzicht over de Oranjestad, gehuld in nevelige regen. De bui bereikt ons tijdens de afdaling, is kort en krachtig in de holle weg. Langs de rand van een recente wijk zetten we onze weg verder, even wat villa’s en aan de overkant van de steenweg wacht het Webbekoms Broek. Dokkeren over een kasseitje naar puur natuur. Gele boterbloemetjes versieren overdadig de grasvlaktes. Bomen staan prachtig wit in de bloesems en zelfs de zon komt vanachter witte wolken piepen. Een heerlijk schouwspel en wij genieten ! Eddy stuurt ons een pas gemaaid pad langs de Demer op. Hey, komt ons niet bekend voor evenmin als het doorsteekje tot de rustpost, rusttent bij het bezoekerscentrum. Het is er beredruk.
Daar gaan we weer, door een gele wijk en nog wat straatjes tot de kerk van Webbekom. De steenweg over en terug de heuvels opzoekend. Door graanakkers klimmen we naar het hek van Toyota en vervolgen onze weg over brede grintpaden met meerdere vrolijk wentelende windmolens recht vooruit. We wandelen op het plateau bij de A2 genietend van prachtige vergezichten. De basiliek van Scherpenheuvel komt even piepen aan de einder. Rijnrodeberg (81,25 m) lees ik. Afdaling door een holle weg richting leuke rustpost in vierkantshoeve Elzenbosch, waar wijn wordt geproduceerd. Babbel met Kriske Haezenbosch, nog steeds de gedrevenheid zelver, vrolijke snuiter.
Het laatste tientje begint met een pittige klim langs wijngaard en zurige appelgeur. De Struikstraat wordt een op en neertje tot we onder de A2 passeren. Dan gaat het in gestrekte draf naar Assent centrum. Even verder een strookje Papenbroek en de drukke steenweg over. Het beton van Prinsenbos is nog steeds potig maar we hebben goede benen vandaag, elke hindernis wordt vlotjes overwonnen. In de verte de contouren van mijnterrils, Beringen en zelfs het Genker bekken. Ik wijs er een paar dametjes graag op, zij vinden het geweldig. Blijven een tijdje over een zandweg op het plateau lopen, kwestie van de omgeving diep in ons op te nemen. Dan komt de Galgenberg aan de beurt. Zakken tot een valleitje en klimmen tot Kaggevinne. Parallel aan de steenweg zoekt Eddy een rustig straatje op. Tovert een laatste venijn uit zijn mouw, pittige helling midden de villa’s. Genoeg denkt ie dan en stuurt ons randje bossen van de Citadel naar … den Duvel.
Ik feliciteer hem met zijn parkoers, het was weer eens een heerlijke Hagelandse wandeltocht, gelopen bij een lekker net koel genoeg weertje. Ziezo, deze twee klassiekers zitten er weer op … en of het leuk wandelen was !!
Dit weekend plaatsen we in het teken van klassiekers. Op zaterdag wordt het een vlotte reis naar OLV ter Duinen in Ossendrecht. Drie busreisjes met tussenin telkens een kwartiertje wachttijd, ideaal dus. De 30 km blijkt een ietsje korter te zijn al weet je met Krabbende kilometers nooit. Toch breien we een extraatje aan het voorgestelde parkoers.
Starten doen we uiteraard door de zanderige bossen en stilaan ontluikende rododendrons. Pinksteren valt vroeg dit jaar. Een paadje met hoog opschietend fluitenkruid stuurt ons richting Hoogerheide. We bewandelen de rand van de Ossendrechtse Noordpolder over een paadje dat we zelden aandoen. Mooi begin van ons extraatje. Vanaf de statige kerk lopen we dan wel eventjes door de bebouwing maar het stoort ons allerminst. Fietspad op langs de steenweg naar Putte en even verderop de Postbaan in met zijn akkers van al haast volgroeide venkel. Terug de bossen in dan over smalle paadjes richting eerste rustpost, een loods van Natuurmonumenten aan de Groote Meer.
Het lusje dat we hier mogen maken is vast en zeker interessant. Een paar poeltjes regenwater in wording en dan opnieuw de bossen in over een maaipad. We vervolgen met landdijkjes door het groen. Er hangt een merkwaardige preigeur die we niet kunnen duiden. Een open plek dicht begroeid met heide en dan passeren we een camping. Op het fietspad voor ons loopt een bekend duo. Het duurt eventjes voor we ze inhalen, Geertrui en Jan (pijp). Zij zingen de lof over de Vierdaagse van Chantonnay. Moeten we toch ook eens doen. We trekken verder, tussen de nieuwe poeltjes door over weer een ander maaipad. Duiken opnieuw de bossen in en rondden een paar prachtige vennen. Huppelen op en neer langs spar en berk begeleid door wat zacht hemels gedruppel. De steenweg over, stukje Brabantse Wal voorzien van linten als was het een cross parkoers. De klassieke pauze bij Hoeks en daar hoort een reuze Bergense koffiekoek bij.
Staan voor de langste en ook een beetje gevreesde etappe van 8 km rondom Ossendrecht. Aanvankelijk inderdaad wat huisjes kijken maar dan toch weer een visvijver en bos. We wandelen richting polder met zijn groenteakkers en uitzicht over de Antwerpse haven en de stoomtorens van Doel. De lus voert richting Hageland met uitzicht op de bossen van Zandvliet, valt ons heus wel mee. Lopen Moleneind af tot bij autocarbedrijf Scheldestroom. Het is er al erg stil. Het is maar 3 km wandelen tot we terug bij Hoeks aankomen. Eerst wat achterafjes, verhard en onverhard. Nog een strookje bos en dan het fietspad langs de steenweg, voorbij de afspanning Puts Meuleke. We lopen gelijk door, de Brabantse Wal op. Passeren een prachtige vijver rood van ontluikende waterplanten en gaan dan heerlijk slingeren tot het domein van OLV ter Duinen. De Duvel wacht …
Moeten slechts 800 meter wandelen tot de bushalte maar krijgen toch nog een regenbui te verwerken. Deert nauwelijks, we hebben een heerlijke wandeldag achter de rug.
Beducht voor de warmte verkies ik La Bruegelienne boven de Sinjorenstappers, het Brusselse Zoniën boven de Wilrijkse parken. Zoals we het van Jefke geleerd hebben nemen we de trein tot het station van Watermaal. Langs lanen weelderig versiert met kastanjekaarsen en een vijver gaat het tot metrostation Demey. Jeugdcentiment langs de Rue de la Petite Vignette tot het kruispunt Waversesteenweg en Boulevard du Souverain. We kuieren over de zondagse rommelmarkt tot startzaal Lutgardiscollege. Daniele, le permanent, begroet ons zoals altijd hartelijk. Ook Eddy, de fotograaf en vrouwtje Liliane zijn van de partij voor een kort tochtje. Je wordt ouder papa, geef het maar toe …
Gewoontedieren als we zijn lopen we bij de start al meteen fout. Moeten niet naar de Ravel spoorbaan maar over het kasseitje achter Hertoginnedal door ! De parkoersbouwer verrast met de lange klim langs Putdael gesierd met kasten van villa’s. Nogal wat straten om aan de overkant van de Tervurense Steenweg het parkje Parmentier aan te doen. Bepaald pittige start overigens. Vlak nu over de oude spoorbaan richting Stokkel. We delen de laatste meters tot Stade Fallon met joggende jeugd, aan een 15 km event bezig. Pauze in het schooltje van Malou zoals altijd. Wij blijven buiten zitten op een bankje. Er blijken erg weinig wandelaars present te tekenen vandaag.
De langere afstanden worden weggestuurd door een witte wijk recht naar het centrum van Stokkel. We stappen door de ellenlange Bosstraat richting Joli Bois. Uiteindelijk, bij tennisclub Orée duiken we het bos in, was niks te vroeg ! Maar nu kan de tocht niet meer stuk. Steken opnieuw de Avenue de Tervueren over en dan komen ze aan bod, de Verbrandedreef, de Vijfbeukendreef en vele andere. We duiken een eerste keer onder de Brusselse Ring door. Vervolgen onze tocht langs Olmenweg en Haagbeukendreef. De Prinsenweg stuurt ons, randje Jezus-Eik opnieuw de Ring onderdoor. We dokkeren over een bleek kasseitje en een fietspad tot de blokhut in Jezus-Eik. Hebben onderweg en over 12 km geen wandelaar gezien. Nicole en haar mannen zijn onze enige gezellen in de rustpost. 16 wandelaars op de 30 km zegt de helper minzaam.
Smeer je benen maar ik zegt Luk, ook de lus van 9 km is ‘goed gemeten’. Achter de kapel van Welriekende gaat het richting Groenendaal. De Terhulpsesteenweg over, onder de spoorbaan naar Namen door en dan door de ellenlange Bundersdreef. Het valt ons op dat de parkoersbouwer niet veel moeite doet, gewoon lange kaarsrechte paden door het bos kiest. Stoort niet maar er zit zodoende geen verrassing in het parkoers. Infantedreef, Sint-Hubertusdreef en Vankermdreef zetten ons af bij de American School. We stappen door de Bezemhoek waar de straten roos kleuren van de Japanse kerselaars in bloei. En dan terug het bos in voor de lange trage klim richting Jezus-Eik. Ook nu worden leuke kronkelende gemeden en voor lange rechte wegen gekozen. Het is al ruim 16:00 als we onze laatste pauze nemen in de Blokhut.
Ik weet wat komen gaat en besluit onze tocht in te korten. Krijgen nu wel de leukste bosstrook aangeboden met het Eikendal- en Caudaalvoetpad. Een keienpaadje ook tot de kasseitjes die naar Hermann-Debroux leiden. Het Rood Klooster laten we voor wat het is, redden toch de 17:00 van maître Daniele niet. We volgen gewoon het viaduct in Brusselse richting. Weten een leuk terrasje bij een vijver onderaf de woondozen Etrimo van de Berensheide. Gelaafd leggen we het laatste kilometertje tot station Watermaal af. In Antwerpen zullen we twee bussen missen daar zij niet stoppen aan de voorziene haltes. De grootse werken op de leien sturen alles in de war. Plan B dan maar met tram 24 en bus 295. Het is 21:30 als we de visschnitzels op het gasvuur zetten …
Beetje langer geslapen vandaag. Het was gisterenavond laat en de boog hoeft niet altijd maximaal gespannen te staan. Toch weer een opwarmertje van 3,5 km deze keer tot de Boomse steenweg in Aartselaar. Bus 500 brengt ons naar een gewijzigde startlocatie op de Mechelsesteenweg in Rumst. We nemen enkele wandelaars op sleeptouw naar een rommelig hokje met geïmproviseerd terras. De Kleitrappers maakten van de nood een deugd. Het parkoers oogt als vanouds, Rumst – Duffel – Rumst.
We beginnen eraan langs de Kapellenlei en een heerlijke omzwerving door de bosrijke Oude Nete-arm. Strookje rivierdijk ook tot het park van Rumst en vervolgens de oversteek van de blauwe brug. In de verte staat de Mechelse Romboutstoren fier te wezen. De parkoersbouwer stuurt ons onderaf het water het weelderige groen in. Kikkers en zangvogels zorgen voor een zomerse symfonie. Langs bruinig water van rottend blad en met de haren vol pluis zetten we koers naar Walem en de rustpost in een schooltje aldaar. Tijdig drinken is ook vandaag de boodschap.
Koersen dan door langs abdij Roosendael en de villa’s van de Beukendreef. Heerlijk lusje rond de plas van Fort Duffel en we duiken de Mosterdpot binnen voor een terrasje bij Natuurpunt. Jefke loopt gewoontegetrouw zijn eigen parkoers zijnde Waarloos – Rumst - Duffel. Hij neemt zijn tijd voor een Duvelke, wij stomen gelaafd door. Opnieuw door de Mosterdpot met weelderig uitschietende meiklokjes, nog zonder bloem. Aan de overkant van de drukke spoorbaan Antwerpen – Brussel een aardig lusje door beukenbos tot de waterwinningsplas. Even twijfels bij de markering, we moeten wel degelijk de spoorbrug over. Luid gebarende ‘kanariepiet’ aan de overkant. Lucien blijkt in gezelschap van Patje Kloek zo zijn eigen interpretatie aan de markeringen gegeven te hebben. Heeft er een extraatje langs de Nete opzitten maar blijft goedlachs als immer. Schaterend om zijn verhaal in geuren en kleuren vervolgen wij onze weg richting centrum Duffel. Duiken dan bij de ruïne het park in voor een hele omzwerving door de heerlijke omgeving. Zijn getuige hoe een arrogante zwaan jacht maakt op alle kleinere vogels die het aandurven in de buurt te komen. Op een eilandje heeft moeder de vrouw haar nest, vandaar. Een strookje Netedijk, terug over de spoorbrug en dan onderaf de Ijzeren Weg richting Mosterdpot. Ik ben aan een korte pauze toe, lijk te verzuren in de beentjes. Passeren tussen gebouw Natuurpunt en de Nete. Het pad langs de grachten wordt dijk. We duiken terug onderaf, vervolgen onze weg langs de plassen van Roosendael met zonnende schildpadden op uitstekende takken. Oef, de zware etappe van 10 km hebben we tot een goed einde gebracht.
Rustig uitbollen nu. Aan de overkant van de Walembrug wacht de Lazarusstraat. De dapperen van de langste afstand worden beloond met een prachtig strookje Oude Spoorberm. De Doornlaarlei leidt ons langs weilanden en serres naar de finish. Hebben ruim de tijd voor vriend Duvel, om het halfuur stopt er een bus voor de deur. De laatste 3,5 km van Aartselaar tot Hemiksem wegen in de kuiten. We hebben een heerlijke, warme zomerse dag achter de rug, nog eentje te gaan.
Het is alweer een paar jaar geleden en ik heb er echt zin in, Ieper en een uitstap door de zeer geliefde Westhoek. Eerste bus tot Antwerpen-Zuid, treinoverstapje in Sint-Niklaas en over Kortrijk tot Ieper, vlekkeloos. Ter plaatse beslis ik langs de Grote Markt naar de startlokatie te lopen, doet deze organisatie toch nooit de eerste dag. Tot vandaag dus … we kruisen vanaf de Lakenhalle tot voorbij de Menenpoort zij die voor ons op pad gingen!
Het is stil in zaal Fenix, wij maken ons klaar voor een ruime dertiger. Keer ne keer were dus, door een parkje en langs de Menenpoort tot de Lakenhalle. Een lusje door het stadscentrum en zijn vele huizen opgetrokken uit gele baksteen. Terug door die prachtige Menenpoort en dan wat huisjes kijken door de Ieperse buitenwijken om de magische kraan te bereiken. Rechtdoor langs de linkerzijde van Zillebeke vijver (vanaf het restaurant bekeken) tot het gelijknamige dorpscentrum, zijn leuke kerk en klassieke rustpost. Een eerste terrasje meteen, het lommer opzoekend want het is al behoorlijk warm.
Tijdje straten lopen nu, steenweg aan de overkant van de spoorbaan en verder over golvend beton met de Vlaamse heuvelrij als achtergrond. Speurend naar de mast van de Catsberg die hoog in het zwerk een oogje staat te pinken. De eerste koekoek van het jaar doet al dapper overuren. Wij pikken een drankje mee bij het bezoekerscentrum van de Palingbeek en vervolgen onze weg langs het graspad afgezoomd met meidoorn. Komen hoog door een wild bos en zakken dan naar het kasseitje langs de beek met weelderige plantengroei. Klimmetje tot het golfterrein waar we dwars door lopen met een statige kerk op de achtergrond. Loker denk ik dan, al ben ik er niet helemaal zeker van. We blijven hoog op het zonovergoten plateau lopen met een fenomenaal uitzicht over het Franse platteland voorbij Wervik en Mesen. En de boer … hij beerde voort … In een grote boog lopen we om Hollebeke heen om uiteindelijk toch in het plaatselijke schooltje een drankpauze te nemen.
Onder de bekenden Monique en Roger uit Boortmeerbeek, ook vaste gasten hier. We lopen door het stille dorp richting Geluveld. Voor even maar want het fietspad langs de Komense vaart wenkt. Tussen spoor en in verval zijnde waterweg worden we begeleid door karekiet en andere rietzangers, hooiland is afgereden en gras ligt te drogen. Linea recta dus tot in Houthem, een voor Linda onbekende parkoersstrook. Pauzeren doen we op zijn Waals. De café lijkt meer op een bierwinkel met schragen en van elk merk enkele flesjes in de aanbieding. Wij houden het bij koel water gezeten op een bankje in de zon.
Lopen het dorp uit en krijgen een magistraal uitzicht op de zuidflanken van de Vlaamse heuvels cadeau. Links de kerken van Wijtschate & Mesen, recht vooruit die van Hollebeke en kilometers tussenin akkers en weilanden, patat en ploegende boeren. Het golvende tarmacje lijkt vervelend maar het uitzicht is zo schitterend dat wij lopen te genieten. Toch moet er regelmatig gedronken worden want het is warm, héél warm. Pauze in Hollebeke dus en vervolgens vrij snel de bossen in langs de spoorbaan. Zachtjes klimmend langs bommenkraters omgevormd tot vennetjes, ideaal biotoop voor kwakende kikkers. Hill 60 laten we rechts liggen, gaan op zoek naar de Komense weg. De afdaling naar Zillebeke is ingezet. Bij de spoorbaan het Larem Wood Cemetery en dan ons laatste terrasje. Willy ‘alias drinking team’ doet er de groeten aan Frans Staal, waar is die tijd gebleven ?
We hebben nog 4 km voor de boeg. Keren weer naar Zillebeke vijver die we ronden langs de andere prachtig groene oeverdreef. 23 °C lees ik onderweg. De parkoersbouwer schenkt ons een ‘grande finale’ over het brede graspad rond die prachtige Verdronken Weiden. Hebben wij in de loop der jaren zien veranderen van woestenij tot schitterend natuurgebied met vijvers en weelderige plantengroei. Bij de Rijselpoort weten wij de finish nabij. Nemen ruim onze tijd voor vriend Omer, was een heel leuk weerzien met toch wel onze favoriete wandelstreek waar het helaas toch zo moeilijk geraken is met het openbaar vervoer.
De langverwachte organisatiewijziging van de werkvloer is eindelijk aangekondigd. Ze lost de voorspellingen in maar creëert een lange hete zomer. Wat te denken van 16 werkgroepen bij een bezetting van nauwelijks 40 personeelsleden en een kick-off begin oktober 2016 ! Ik besluit dan ook even ‘foert’ te zeggen en vier dagen met Lindake op stap te gaan, zuurstof tanken. Er is schitterend zomerweer voorspelt.
De eerste opdracht is een reisweg uitstippelen tussen Hemiksem en Berg (Kampenhout). Ik kom aandraven met 3,5 km te voet, een tram, een trein en twee bussen. Het lukt ons wonderwel. De opdracht ter plaatse bedraagt 31 km en zal ons naar Perk en Kampenhout centrum voeren. Maar eerst stappen we een lokale lus van 5 km. Aanvankelijk wat tarmacjes lopen om van de bewoning verlost te geraken en dan de velden in met bloeiend koolzaad en nu toch wel snel opschietende graansoorten. Van op Zaventem stijgen grote grijze vogels op voor denkelijk verre bestemmingen. Leeuwerikjes heffen hun hoogste lied aan, tja het werd eindelijk zomer. De onverharde Molenwegel zorgt voor een eerste verrassing. Hij blijkt letterlijk tussen de aanplant van patatten door te lopen. We sluiten het lusje af met een bosje waar netels welig tieren en zin terug bij sporthal Torfbroek. Een meute honden, voornamelijk Bassett’s staan er vertrekkensklaar. We zullen ze pas ter aankomst weerzien.
Een booke een drankje en daar gaan we weer. Aan de overkant van een drukke steenweg wacht de Kaasdaversweg die ons door de velden loodst. De IJsetrippers zijn vandaag sterk vertegenwoordigt, Wilfried zal tevreden zijn. We maken een heerlijke omzwerving door het natte bos met zijn zachte geur van ontluikend daslook. De Ribeaucourtdreef loodst ons het groen uit. We blijven langs de rand van de bosstrook wandelen richting kerk van Perk. De mis van communicantjes in groot ornaat is er net uit, de klokken galmen vrolijk over het drukke dorpscentrum. Wij pauzeren in een goed beklante zaal bij een cafeetje, tijd voor een babbel met clubmaatjes. Wilfried zorg goed voor ons Nathalie dat ze snel weer letterlijk te poot kan zijn !
Wij hebben een lokale lus van bijna 9 km voor de boeg. Zwoegen ons na Mieke & Roland door de stoffige veldwegen, brokkenpaden, tot een gehuchtje randje E19. Kennen deze omgeving niet en verwachten niet veel. En toch … na het sjieke Chateau de Huyenoven duiken we plots een prachtig bos in, doorstroomt door meerdere beekjes. Passeren kapel OLV Vrede en een vijver om opnieuw het groen in te duiken. Waar we opnieuw Perk bereiken herken ik mijn dagelijkse avondlijke reisroute met bus 280 (tussen Vilvoorde en Mechelen). Zijn het tijdens de pauze in de nu stille zaal met elkaar eens, dit was leuk !
Terug het brokkenpad weg van voetballende jeugd op, deze keer tot de bosrand. Dokkeren verder over kasseitjes en de Snijsselbosweg richting beetje bewoning en even verder de ezels familie van de Kampenhoeve. Doorkruisen het Rotbos tot SK Kampelaar en zetten dan door een wijk in opbouw koers naar onze laatste rustpost. Hebben nog een uurtje stappen voor de boeg. Allen samen wandelen we door de laagbouw van het lokale rusthuis en zoeken opnieuw het stoffige Kaasdavers op. De langere afstanden krijgen nog een heerlijk groen extraatje aangeboden. Eerst de bosrand langs een diepliggende gracht. Vervolgens dwars door het Hellebos en het voor één keer vrij droog liggende Hellestraatje. We bollen uit richting steenweg en finish. Zoeken een plaatsje op het terras om met de meute Bassett’s als gezellen van ons Duvelke te genieten. Eén van de mooiste tochten die wij hier liepen zeg ik tegen de kassierster van dienst. Blijkbaar waren wij niet de enigen die deze opmerking maakten en de dame is duidelijk tevreden.
Voor de terugreis wordt één bus vervangen door een trein en de tram door weer een andere bus. Is 3,5 km minder stappen. We hebben nog drie dagen te gaan …
Vandaag gaan we een wit vlekje op mijn wandellandkaart opvullen, voor Linda is het bekender terrein uit een vorig wandelleven. Het is wat puzzelen welk nu de beste reisweg is, wij kiezen voor een Jefkes oplossing. Met bus en trein tot station Katelijne en dan 3 kilometer met onze eigenste 2pk dwars door een KMO-zone tot de startplaats in de groenteveiling aldaar. Zeer ruime startzaal opgesmukt in het kader van de Week van de Groenten.
32 km staan er op het menu vandaag verdeelt over twee lussen van zowat 10 en 20 km elk. Braafjes volgen we de parkoersbouwer en beginnen met het kleinere werk, 100-women Chantal achterna. Meteen een mooi ommetje langs een Fort plas en vervolgens door een stille villawijk. Moeten opnieuw de KMO-zone van daarstraks doorkruisen en passeren dan een leuk biotoopje tussen (vis)vijvers door. In het spoor van een meute Vaartlandstappers bekijken we de nog van activiteit gespeende Midzeelhoeve en zetten dan over stille tarmacjes koers naar de spoorbaan Antwerpen – Brussel. Strookje groen van het Heisbroek en vervolgen onze weg over een rood fietspad tot een bomenkwekerij. Meer bepaald potbomen, ofte bomen in immense potten, prachtexemplaren meteen. Even verder de rustpost bij een tuinder die sla kweekt in een gigantische serre. Het is er vochtig warm, we lopen gelijk door. Volgen tarmacjes in het groen langs weilanden met zowel boter- als paardenbloemen in bloei. Worden een pas gemaaid graspad opgestuurd, lekker wandelen langs een weiland met drie dartele veulens, elk dicht aangeleund tegen moeder. Nog een villawijkje en we zijn opnieuw bij het startpunt na zo’n 11,5 km. Ambachtslieden vertonen er hun kunde van naaister tot mandenmaker en groenteboer.
Lus 2 stuurt ons een heel eind over de Mechelse steenweg tot het dorpscentrum van Katelijne. Duiken vervolgens een nat biotoopje binnen, blijken de Hondsbossen te zijn. Helaas volgt hierna heel wat beton, naar ons verteld wegens wateroverlast. Landelijk beton dus over onder meer de Lierse Donderheide. De Berlaarsebaan stuurt ons naar de tweede rustpost bij een tomatenkwekerij. De bezoekers kunnen er zich te goed doen aan een barbecue met veel verse groenten. Wij houden het bij onze bammetjes maar kijken wel onze ogen uit op de schitterende stillevens gemaakt van veelkleurige groenten, kunstwerkjes.
Het lokale lusje wordt meteen het hoogtepunt van de tocht. We mogen een halfuurtje genieten van het frisgroene Brede Zeyp. Bosrijk en nat biotoopje bewandeld bij een stralend weertje. Korte pauze bij de geur van gebakken vlees en we beginnen aan de laatste loodjes. Doorkruisen hooiland dat wacht op de maaier en her en der een eenzame plant koolzaad in geel ornaat. Langs de Erfstraat lopen we OLV-Waver binnen met zijn immense klooster/school en prachtige kerk. Kerkwegels sturen ons de bebouwing uit. We lopen dwars door een oud boerenerf en laten de skyline van OLV met niet minder dan 9 torens achter ons. Landelijk beton wordt dra ingeruild voor zompig weiland, een leuk intermezzo. Zo bereiken we scholengemeenschap Hagelstein en even verder de laatste paar kilometer die we vanmorgen ook al liepen. Zwaluwen scheren over de velden, de lente is in ’t land ! In de zaal genieten we van ons klassieke Duvelke bij een wervelend optreden van een lokale dansgroep. Moderne dans opgevoerd door hupse jonge deernen tussen pakweg 10 en 20 jaar. Het leven kan aangenaam zijn …
Ik ben weer overgeschakeld naar de zesdaagse werkweek. Mijn enige professionele collega is op vervroegd pensioen gepest. Stuurde naar mijn baas de gepresteerde werkuren door met de melding ‘de zevende dag rustte hij’. Is niks van waar natuurlijk want ben ook op zondag voor 06:00 uit de veren. We rennen van de eerste bus naar de trein tot Mol … om vast te stellen dat er zo vroeg op zondagochtend nog geen bus is naar Sluis. Opwarmertje van ruim 3 km meteen langs onder meer een wel erg moderne kerk.
Het is rustig in de startzaal, ik heb ruim de tijd om de parkoersmogelijkheden te bestuderen en een eigengereide versie aan Linda te serveren. Ze is hare zot gewend, vind het voorstel best wel leuk. Op pad dus, meteen door het frisgroen tot de kerk van Sint-Antonius Donk. Dan langs een meer met elektriciteitscentrale. Vervolgens halfopen Kempens landschap bewandeld over grintpaden tot rustpost voetbalkantine Flurky’s. De zoete inval meteen want vele maatjes keren al were van de lokale lus van de marathon. Ook wij beslissen deze lus van 9300 meter te lopen, net als een maatje wonende in Kontich maar afkomstig van het Nederlandse Heeze.
We duiken meteen het bos in, waarom zou deze tocht anders Boswandeltocht noemen ! Lange brede graslanen die we delen met zij die de hond uitlaten. Even halfopen terrein, een veld koolzaad staat prachtig geel te wezen. Over een fietspad en dan terug de sparren tegemoet. Het is hier de rust zelver, lekker na de drukte van kantoor. Afwisseling nu met een nat en begraasd biotoopje en vervolgens de dijk van het Kempisch kanaal. Dwars door een haast verlaten golfterrein tenslotte en stilaan terug naar het stille Flurky.
Tijd voor een bammetje en weer op pad de sparren tegemoet. Een enkel straatje met dreigend zwerk en dan door weilanden met dominerende paardenbloem. En de boer … hij beerde voort ! We duiken nog eens de sparren in voor heerlijk slingerende paadjes tot de straten van Achterbos en de volgende rustpost. Deze lokale lus slaan we over, kiezen voor de laatste loodjes, alhoewel met nog een laatste rustpost onderweg. Passeren vrij snel een pracht van een bidweg met zijn witgekalkte kapellen. Dan wordt het weer rollercoaster met kleine mastentoppen onder de voeten. Even door een stille wijk en opnieuw het frisgroen in vergezeld door een even frisse aprilse gril. Spar met een ondergroei van loof geurt nu heerlijk tot de laatste pauze bij Milleke Mol.
Martin laat ons weten dat hij een halfuurtje voorsprong heeft en ons opwacht ter aankomst. Wij stappen in het groen over zandpaden tot damesvoetbal Moldavo. Een tijdje huisjes kijken aan de overkant van de steenweg en dan weer door sparrenland tot een vaart. Meteen weer weg van het water en slingerend door het bronsgroen terug naar de steenweg. De laatste kilometer loodst ons langs een beek. April kent er zijn gril. Binnen de 60 seconden tovert hij ons pad winters wit van de hagelbolletjes, uniek vinden wij dit. Een wandelaar is sowieso een beetje gek ! Lachend gaan we met Martin aan het Duvelen. Hebben ruim de tijd tot busje 1 die uit een voor mij onverwachte straat komt. Gelukkig is Linda bij de pinken …
Het kappersbezoek in Schoe-ete brengt ons tot bij de Bredabaan en dan is het middels bus 640 niet zo gek ver meer tot de Bethanielei en startlokatie Lage Kaart. Jerome en enkele anderen denken er net als wij over. Het is stilletjes in de moderne zaal, tja zaterdag met een niet zo bijster goede weersvoorspelling.
Vandaag lopen wij de voorgeschreven 30 km netjes aan het handje van de parkoersmeester. Na een eerste straatje meteen langs een gracht, de oever geel van in bloei staande brem. De drukke Bredabaan over en verder rechts van de gracht tot bos De Inslag. Rode beuk komt er al stilaan tot zijn recht. Wandelen een lusje rond de vijver van het park van Brasschaat en stappen dan naar de kinderboerderij. Nemen de tijd om het jonge grut in de stallen te bekijken, geitjes en knorrende Saartje met wel dertien paar roze billetjes. Prachtig ! Stappen langs de Kerkedreef terug de bewoonde wereld in. Ommetje door een bosje achter het kerkhof en de klassieke pauze in café Belle-Vue. Tijd voor een klappeke met Rik (Bornem).
Heb nieuwe schoenen in de juiste maat aan vandaag maar ook zij zijn nog geen succes. Ik schuifel achter Linda aan langs de watertoren en randje kazerne van Brasschaat. Even een strookje steenweg (richting Essen) en dan het groen in over smalle paadjes met opvallend veel jonge berk. Leuk landdijkje langs een gracht en vervolgens terug naar de drukke steenweg en weg van het lokale vliegveldje. Zijn er net op tijd om getuige te zijn van een stevige, ongelukkige aanrijding, waarbij een BMW letterlijk uiteen spat. Gelukkig zonder gewonden al lijkt het kostenplaatje ons wel imposant. Kasseitjes nu van Vogelzang en de Rodedreef. Ik wandel dit stukje parkoers graag maar ben vandaag echt uit mijn humeur. Linda en Patje Kloek lopen steeds verder van mij weg terwijl ik elke meter vervloek. Ben dan ook ruim na hen pas in Duivenbond Gooreind. Heb dan al beslist in te korten, trop is te veel.
Patje zet het letterlijk op een lopen en ik hink achter Linda aan over brede grintdreven. Zoeken ons samen met een koppel uit Merêt een weg naar de overkant van een gracht. Even ploeteren tussen de rododendrons en vervolgens langs landhuizen van Kapellen tot de steenweg van daarstraks. Het rode fietspad zet ons af bij een graspad en we duiken het natte bos in. Maken een brede omzwerving rondom ¾ van het vliegveldje. Geen activiteit vandaag in het zwerk en wij genieten van de prachtige natuur met nog winterse graspollen en enkele vennetjes. Perron Noord wordt onze laatste rustpost. Althans voor mij. Linda vertrekt fluks voor de lus van de 30 km en ik pikkel traagjes terug richting aankomst. Stap voorbij het militair domein en zijn bunkers. Vervolgens langs de bruine plassen van een oude verdedigingslinie tot de bewoonde wereld. Nog wat straten bij Dullingen en de Kaartse Beek, oef kan Duvel tanken en de marteltuigen aan kant zetten. Linda komt een uurtje later aanzetten met de boodschap van een knappe, nieuw getekende puur natuur lus. Samen met Jerome op de bus tot de Rooseveldplaats en verder naar Hemiksem. Morgen zijn we weer paraat.
Zondagochtend trek ik mijn stokoude, tot op de draad versleten wandelschoenen aan. Kaas met gaatjes. We zijn nog voor 9:00 in Lage Kaart. Ludo schudt het hoofd als we hem duidelijk maken onze eigen alternatieve 30 km te lopen vandaag. Voor zes uur binnen zegt hij met geveinsde ernst. We volgen aanvankelijk de 42 km richting moderne kerk van Lage Kaart en de Kaartse Beek. Parkoersmeester met problemen, sommige wandelaars interpreteren zijn markeringen ‘vrij’ en staan na een paar kilometer terug in de startzaal. We gaan wat villaatjes lopen in het groen richting De Uitlegger. Ook wij laten ons verrassen door de alternatieve parkoersmarkering. Een wandelaar maakt ons vermanend attent de uitleg bij binnenkomst van het domein te lezen. Volg de rode bollen ! Inderdaad, foutlopen kan dan haast niet. We maken een prachtige omzwerving door het pure groen van vele boomsoorten en bijhorende grachten. Verlaten de pracht waar we eraan begonnen en gaan dan opnieuw landhuizen kijken. Een jonge eekhoorn spurt van ons weg. De kasseitjes bij Dullingen sturen ons stilaan richting antitank grachten en de eerste pauze in een hondenclub. We hebben er zo’n 9 km opzitten.
Laten een buitje passeren en pikken dan het parkoers van gisteren weer op. Extraatje in De Inslag met frisgroene naaldbomen en nog eens rode beuk. Nestelende reigers zorgen hoog in de bomen voor een traag ballet.. Extraatje t.o.v. gisteren langs een ander stukje antitank gracht tot de autobaan. We worden even begeleid door hagelkorreltjes. Vettig strookje langs bloeiende brem terug naar De Inslag. Nog meer reigernesten in het park en dan langs de kinderboerderij terug naar de Belle-Vue. Hebben 18 km op de teller staan. De café zit tjokvol wandelaars en wielertoeristen, wij vinden twee droge stoelen op het terras.
Volgen nog steeds hetzelfde parkoers van gisteren langs de watertoren, kasteel Withof en het domein tot de vliegplein. Paden liggen er veel vettiger bij dan gisteren en enkele Vlaanderse dametjes zijn dit duidelijk niet gewend. Gaan op zoek naar begraasde alternatieven die toch niet zo goed blijken mee te vallen. Hoe vettiger, hoe prettiger dametjes ! Wij ruilen de 42 km route even in voor de 10 km en wijken ook hiervan af voor rustpost Perron Noord. De brave man aan de stempels snapt er geen jota van !
De voetjes zijn redelijk braaf en dus wil ik ook wel eens genieten van die mooie nieuwe natuur lus. Voor Linda geen bezwaar. Zeven à acht km wordt het genieten. Eerst een strookje oude spoorbaan. Vervolgens over zachte paden door het natte bos. Een open ruimte ziet wit van winters gras en … een hagelbuitje. We lopen hier moederziel alleen. Strookje heide en dan zand baggeren tot een ‘palendorp’ van het ABL. Tot dicht tegen een villawijk maar steeds verscholen in het groen langs een gitzwarte gracht. Hulst nadrukkelijk aanwezig met struiken tot meer dan twee meter hoog. We schakelen over naar heerlijk golvend terrein, witgeel hoog gras doorspekt met gitzwarte vennetjes. Uitlopen doen we over een betonbaantje tot Perron Noord. De finish is in zicht en dus mag het drankje wat straffer. De gevoelstemperatuur danst op en neer telkens de zon zich vertoond dan wel wegschuift achter witte wolken.
We schakelen opnieuw over op de 10 km en lopen nog een tijdje door een ons onbekend bosstrookje (nieuw zal de parkoersbouwer ons later vertellen). Een laatste strookje antitank, een laatste straatje … Duveltjeskermis. Chris (Ingelmunster), Jan en Geertrui worden onze maatjes. Ludo doet een laatste oproep … wie wil de zes laatste hotdogs ? Twijfel in het aanwezige gild en algemeen applaus als ik als eerste op zijn aanbod inga. Antwerpse humor op zijn best daar zijn we dol op.
Keren vrolijk terug naar huis met een paar vlotte busritjes. Maria-ter-Heide, het blijft een fenomenale wandeltocht, echt wel het allerbeste van de Stroboeren en de Antwerpse omgeving.
