Enkele keren per jaar bekruipt mij die ‘goesting’, wil in Zeeland gaan wandelen. Weet dat de parkoersen en het landschap er niet altijd ‘super’ zijn maar toch waai ik er graag uit. Startplaats Domburg weet ook Linda te bekoren en we halen de auto dus nog eens van stal. Volgen een vlotte tarmac van Middelburg-Oost tot de kustgemeente en moeten daar even advies vragen aan wandelaars die reeds op stap zijn. Parkeerruimtes blijken gratis vanaf 01 November, hebben wij even mazzel. Startlocatie Tramzicht kennen we als rustplaats van Vlissingse tochten, leuk cafeetje overigens.
Het parkoers van de 30 km bestaat uit een korte en een lange etappe. We lopen netjes aan de hand van de parkoersbouwer eerst de lus van 7 km. Het weer is zuur, winderig maar wel zonnig. We komen de frisse ochtend vast wel door. Schelpenpaadjes achteraf loodsen ons voorbij een bosje naar zee. We mogen een golvend tegelpad op met fraai uitzicht over de Noordzee, heerlijk ! Zakken af naar het achterland bij een golfterrein. Lopen door een ruim bungalowpark met nogal wat Belgische gasten. Langs grachten stappen we naar de Schansstraat en de polder. Het volgende schelpenpad en de volgende gracht dienen zich aan. We koersen terug naar de Zeeuwse bebouwing en de startlocatie voor het volgende koffietje. Leuk lusje dit.
Beginnen de lange etappe al snel met foutlopen, verkeerd geïnterpreteerde pijl. Hervatten langs de juiste kant van een kerkhof en wat straatjes tot het gemeentehuis. Gaan dan een ellenlang fietspad op, recht de polder in. Merken niets van de plaats waar de 10 km ons zou verlaten, lopen gewoon door tot de volgende markering bij Aagtekerke. Een klinkerpad loodst ons voorbij een monument 1943 herdenkend. Koolzaad zorgt voor wat kleur in het verder doodse landschap. Via Kalfhoek gaat het naar Oostkapelle waar een strookje natuur ons afzet bij de lokale voetballerij en hun kantine. Kunnen we effe bijtanken.
Hebben een lus van 10 km voor de boeg die meteen fout begint. Wederom interpreteren we de markeringen niet letterlijk genoeg. Twee heren die van de lus afkomen wensen ons veel geluk, zijn duidelijk fout gelopen en dit meer dan één keer. Een gewaarschuwde Belg is er twee waard, we gaan er voor ! Lopen door het dorp en vervolgen onze weg over een slingerend fietspad. Dan een tijd niks meer, zelfs niet op kruisingen van fietspaden. We lopen koppig rechtdoor tot het volgende naambord. Bij de Zwanenburgseweg wijst de pijl naar links en de tekst naar rechts. Vrouwtje met honden brengt soelaas. De gezochte Oostkapelseweg ligt links. Met knikkende knietjes lopen we een kilometer of zo pijlloos verder tot … de volgende markering. Wat zijn we toch goed vandaag ! We gaan eenzaam en eindeloos polderen langs Lepelweg e.a. tot een hoeve. Moeten over zijn erf en dan dwars door een weiland. We kiezen voor het foute weiland en lopen op het gevoel naar waar ‘Green & White’ zou moeten liggen. Tja, feilloos weer hé ! Langs de Noordweg gaat het nu vlot en op het gevoel tot de voetbalkantine. We deden twee uur over de afstand, zijn niet eens verbaasd.
De voetballers tanken na de wedstrijd calorieën bij dankzij Heineken. Wij houden het bij een colaatje en vatten de laatste etappe aan. Eerst wat villa’s maar dra door de duinenbossen. Heerlijk flaneren is het in het groen al delen we ons pad met nogal wat fietsers. Markeringen zoeken we niet echt meer. Toch vinden we er nog eentje die ons de duinen en zijn brede zandpaden op stuurt. Beetje pit voor de kuiten, prachtige vergezichten over het water bij ondergaande zon, dit is toch weer genieten. In Domburg doorkruisen we de wandel- en winkelstraat met terrasjes goed bezet. Dan wenkt de finish, we zijn er haast alleen. Kunnen rustig genieten van ons Duvelke of Triple d’Anvers tot het donker wordt. Tijd om terug naar huis te rijden, we hebben ons Zeeuws tripje met zijn beperkingen weer eens gehad.
We zijn al enkele dagen pc-wezen en dus kies ik voor makkelijk, de auto. En gelukkig maar. Was er van overtuigd dat de Korhoenen vanuit Oud-Turnhout vertrokken vandaag terwijl de markeringen ons naar Oosthoven loodsen, daar toch wel enkele kilometer vandaan. Onbekende startplaats voor ons al zullen we er ons meteen thuis voelen. Hennie zit er zowaar knutselend aan tafel en Martin komt ook, niet heel onverwacht, binnen vallen.
De Witte Pet moeten we in de zaal achterlaten, Martin trekt met ons op zodat we nog eens kunnen bijpraten. Betonbaantjes loodsen ons de bebouwing uit. Onverhard door halfopen gebied worden we langs een bruine gracht geloodst. Stiltegebied lees ik op een bord. We gaan lekker ploeteren door gitzwarte modder. Waar het te drassig wordt nemen vlonders de taak over. Pijpenstrootje wordt al stilaan geel. Tenslotte voeren brede grintpaden ons naar de eerste rustpost Ansarat na 5 km. Een fantastische opener was dit ! We doen zowaar een eerste terrasje, frisjes toch nog wel bij lekker hete koffie.
We vervolgen onze wandelroute door bosjes en akkers, een gebied dat De Laks blijkt te noemen. Nauwelijks een huis te zien. Stappen een eindje langs een kanaal, nog steeds afgezoomd met bomen in herfsttooi. Langs betonfabriek Stradus vervolgens, een brug over en nog een strook kanaal. Dan draaien we de Stille Kempen in met lange rechte paden door weilanden en bosjes, de absolute rust en lekker 7 km lopen tot een blokhut ‘in the middel of nowhere’. Tijd om weer eens een terrasje te doen.
Alfred zoeft voorbij, krijgt van de Kwikskes met busreis net de tijd om 30 km af te dweilen. Wij doen het rustig aan langs ven en bos tot de open ruimte, akkers met een stevige wind op kop. De 50 km gaat in het zand van ons weg, wij houden het bij 40km. Lopen keilang rechtdoor over de Baalse Heide, akkerland en kampeerterrein. Dombergheide wordt dan weer een prachtige bosstrook. Aan zijn overkant, bij een kanaal pikken we de 50 km terug op. Annie & Willy, thuis marcheerder Leo ook. Niet langs de dijk deze keer maar over de ‘bumps’ van een grillig bospad langs het water. Heerlijk vinden wij dat ! Moeten even door wat behuizing van Oosthoven en komen voorbij een watertoren weer bij Ansarat aan. Vol huis en plaats zoeken na een stevige 10 km. Het is nog steeds terrasjesweer en daar genieten jong en oud, twee- en viervoeter uitgebreid van.
Martin besluit af te haken en met 2 km terug naar de finish te lopen. We maken ons toch wel zorgen over onze gabber, ‘trop’ is ook voor hem te veel zo blijkt. Wij hebben er nog zin in, vatten een tweede etappe van 10 kilometer aan. Een brede grintdreef loodst ons weg van de hoeves terug de natuur in. We mogen weer langs de vaart lopen, ingekapseld in schitterende herfstkleuren. Wij genieten ! Weg van het water wacht open terrein, grasland en zandpaden. Wat chalets en een hoeve, we gaan de Arendonkse Heide op. Althans een project om opnieuw variatie aan te brengen in overigens bosrijkgebied. Het zwerk trekt dicht, het zal toch niet waar zijn hé ! Gelukkig blijft het bij een dreiging. We stappen terug de open ruimte in, worden bijgehaald door Katrien ‘alias Zottemie’. Samen stappen we de laatste, lange en zanderige kilometer tot de rustpost van Natuurpunt. De meesten leken dicht tegen de 2 uur gestapt te hebben over de 10 km. Mijn linkerknie protesteert, Hans (van Kathy) heeft het meteen gezien. Gelukkig is het zonder erg, gewoon de ‘oude dag’.
We hebben nog 8 km voor de boeg. We kijken vertedert naar een paar nesten jonge ‘chippekes’ bij een boerderij. Zijn toch wel laatkomers. Stappen door de Brembergh Dreef de open ruimte richting Oud-Turnhout in. Tellen niet minder dan drie kerktorens aan de einder. Voorbij de dorpskerk wordt het parkoers terug landelijk. Net voor de finish treitert de parkoersbouwer ons nog en stuurt ons weg richting Turnhoutse ring. We snellen Marion achterna tot waar we een laatste keer voor bos & gras kiezen. Linda maakt een ongelukkige tuimelperte maar kan gelukkig de broze pols sparen. Ter aankomst nog vele bekenden. Onze Borgerhouters zijn er weer, Christine & Noël ook. Er wordt duchtig over de politieke actualiteit gedebatteerd. Gebeurt ons wel meer, wandelaars zijn van deze wereld.
Het is al donker als we ons karretje terug opzoeken. Zijn vandaag aangenaam verrast geweest door een schitterend parkoers en de prima organisatie van de Korhoenen. Hier komen wij zeker weer … maar dan graag zonder de aanslag op onze portemonnee van flitsende blauwhelmen op de Turnhoutse ring …
Allerheiligen is de dag dat wij in Wuustwezel gaan wandelen en ons lidgeld bij De Stroboeren vernieuwen. Traditie moet er zijn. De busverbindingen zijn slecht en dus wordt Koning Auto van stal gehaald. We zijn al vroeg paraat en komen vele bekenden tegen. Het Kempense wandelgild laat Wallonië links liggen zo blijkt en kiest voor een ‘thuis’ weekend. Wij vertrekken met Marij & William, zoon van de vader die in de lappenmand ligt. Spoedige beterschap gewenst Willy ! Linda maakt van de gelegenheid gebruik om onze pc problemen aan te kaarten. Ik hou mij afzijdig, een keuken verdraagt maar één chef-kok ! De prachtige Gasthuisdreef wordt ingeruild voor een strookje tarmac. Dan passeren we de militaire vijvers en zwerven door een paar sparrenbossen. Verderop wachten de landerijen van de Lange Laarweg tot de eerste pauze in de Bellekeshoeve. Zijn toch algauw een uurtje onderweg. Kunnen ons een terrasje permitteren, het weer is zonnig en aangenaam.
Hebben een lokale lus voor de boeg die ons meteen laat genieten van een natuurlijk kleurenpallet, loofbomen in hun mooiste herfstkleed. Zwerven vervolgens door bosjes, al dan niet bezoedeld met oude menselijke bouwsels, ook wel chalets genaamd. Ik ga er even ongewild bij zitten, mijn twee hielen schuiven gelijktijdig onder het lijf vandaan. Gelukkig zonder verder letsel. Bij Bleken zoeken we betonwegen, hoeves en zonovergoten akkers op . Stappen voorbij de 18e eeuwse Sint-Willibrorduskapel terug naar de rustpost. Jefke komt er zijn babbelke doen, altijd gezellig.
Lopen Dirk (Nijlen) achterna langs een ezelweide richting Zavelbergen. Passeren een crossterrein en dan komt het zwaardere werk. We hadden ‘cowboy’ Luc verwittigd, deze tocht bevat nogal wat beton. Lange rechte stroken door het polderlandschap volgen nu, langs de Wolkenveldweg, Moleneind en Tolberg. Bij het Stokerstraatje wordt we uit ons lijden verlost. Langs achterafjes bij voetbalterreinen gaat het naar sporthal Kanaal 10 en een verdiende rust na 9 vermoeiende kilometer.
Na de pauze lopen we naar het lokale Gemeentehuis en zijn parkje. Duiken vervolgens weg in het groen langs een verweerde muur, laten daarbij het fietspad voor wat het is. De langere afstanden draaien weg over de Donkweg bij een aardbeien plantage. Ons aller Herman stapt er op zijn gemakje de 18 km af. Moeten door een KMO zone en vervolgens langs de villa’s van de Hofdreef om Loenhout binnen te lopen. Gemor bij het gild in cafeetje Onder den Toren. Ik kan ze gerust stellen, wat komen gaat doet alle betonleed vergeten.
Voorbij het kerkplein en een wijkje wachten een reeks hoeves, nog steeds betonpaden, inderdaad. Maar Stapelheide begint net voorbij een boomkwekerij. Kunnen we heerlijk zwerven over een pad getrokken door weilanden, langs een gracht en over de Kleine AA. Prachtig stukje natuur dit ! Stilaan komt de kerk van Wuustwezel in het vizier. Door een bosje, langs een witte wijk en de Kleine Beek stappen we richting finish. Kunnen we rustig een Duvelke consumeren alvorens huiswaarts te keren. Tja, is niet de mooiste tocht van De Stroboeren, maar bij hen ligt de lat inderdaad erg hoog. Toch vonden wij het weer een leuke, gezellige dag en meer moet dat echt niet zijn.
Gisteren verkenden we onze laatste tocht van het jaar, Zoniën vanuit Hoeilaart, bij een druilerig weertje. Zoals altijd is lachebek Nathalie het zonnetje van het team. Ze laat haar gelden tussen de kerels ! Vandaag dient Martin noodgedwongen forfait te geven wegens te drukke beroepsbezigheden. Wij zijn al vroeg op pad richting Brusselse rand. Worden vrijgesteld van de grote politiecontrole bij het AZ-VUB. Linda en Dirk ontsnappen ook aan de aandacht van ‘blauw’. We hebben er zin in, mikken voorzichtig naar de volle 40 km wandelgenot.
We stappen voorbij het ziekenhuis en dan dwars door de ruime wijk met straten genaamd naar vroegere filmhelden. Kromsnavels houden al luid misbaar. Ik heb mij laten vertellen dat de eerste nesten van de groene allochtonen hier werden uitgebroed. Voorbij het standbeeld van Robbedoes duiken we het Dielegembos in. Dirk wordt voor even onze gezel als we door het in her aanleg zijnde Koning Boudewijnpark wandelen. Door de witte wijk aan de overkant van ‘den Expo’ bereiken we de eerste rustpost Ter Rivieren. Nog maar 4,5 km op de teller en dus te vroeg om halt te houden. We duiken het Broek van Ganshoren in, de omgeving van een drukke spoorbaan en woonkazernes. Voorbij het voetbalterrein wacht de onderkant van het Laarbeekbos. Alle afstanden duiken samen onder de Brusselse ring door en mogen genieten van een prachtig uitzicht over ‘le tout Bruxelles’, Basiliek en flatgebouwen van de Mettewielaan prominent aanwezig. Voorbij de hoeve van Neerzellik wacht en klim tot Relegem en dan op en neer naar het dorpscentrum met zijn mooie kerk. Pauzeren doen we zoals steeds in de Groenvink, het volkscafé. We komen er Eddy en Liliane tegen, onze fotograaf prima herstellend van een knie operatie (lees prothese).
Langs de Poverstraat verlaten we het eerste Pajotse dorp, trekken de weidse akkers in voor een trage klim tot een netjes opgekalkte hoeve. In de uitgestrekte velden waar koolzaad voor kleur zorgt, ontwaren we Gerard, de kustbewoner die van alle markten thuis is. We zetten koers naar ‘les petites dames de Kobbegem’. Traditie dat zij er samen de dienst uitmaken. We houden de pauze kort, hebben nog maar een kleine 13 km op de teller staan. Langs kerk en brouwerij (geuze & kriek) stappen we opnieuw de akkers in, tussen bieten en bitterpeeën. En de boer, die ploegde voort, heeft geen oog voor de zondagse toeristen. Langs de bosrand horen we knallen, jagers doen hun ding, duidelijk niet het onze. Een paar donkere reetjes rennen door de open velden. Hadden we hier niet verwacht. Een korte klim langs een wilgenpaadje wordt beloond met een fraai uitzicht over het Atomnium en Brussel-stad. Langs de Bollebeek en een GR-paal van recente signatuur koersen we over betonwegjes richting volgende pauze. Het klassieke cafeetje van Ossel-Star bij het stemmige kerkje van dit gehuchtje. Nadia houdt er de wacht, monstert haar troepen.
Twee lussen van elk ruim 6 km kunnen we hier in de kuiten stoppen. De eerste voert ons de Osselveldstraat op richting Brussegem. Fraaie uitzichten meteen weer over het glooiende land. Net voor het dorpscentrum loodst een stille straat ons richting Wolvendael. Passeren een vijver, dokkeren over een kasseitje, er volgt een vrij technische passage. Een eenmanspaadje met diepe geulen en ‘pinnekesdraad’ aan weerskanten. We nemen er rustig de tijd voor, Linda’s frêle pootje in gedachten houdend. Klimmen naar een paar communicatie- & watertorens om langs een bosje terug te zakken tot Ossel-Star. Nadia zorgt voor sfeer, samen met Chantal (gekneusd maar wel), Gunther en Chris, Linda & Dirk ook. Het is nog vroeg, we besluiten de tweede lus ook te lopen. Duiken weg achter het stemmige dorpskerkje en stappen over asfalt en een dreef bekend van de 60 van Merchtem richting Amelgem (Meise). Bij Oppem gaan we zachtjes klimmen door holle wegen tot de kasseitjes van de Heirbaan. De terugweg wordt ingezet, dokkerend langs weidse spruitenvelden. Kunnen daarbij wederom genieten van de schitterende vergezichten over Brussel. Bij de torens van daarstraks duiken we een laatste keer naar Ossel. Komen er Jean & Liliane tegen die zich verslikt hebben in de markeringen. Ze zijn er nochtans wel maar met erg korte lintjes en dan kan het al eens fout lopen natuurlijk.
De terugweg wordt aangevat. Een tarmacje zet ons af bij St-Gudula Hamme, een fraaie kapel en dan duiken we opnieuw de akkers in. De drijfjacht wordt er even gestaakt, zijn geen koppensnellers deze goed georganiseerde jagers. We zwerven door de weidse akkers richting bebouwing van Relegem en onze tweede passage in de Groenvink. Hebben nog 5 km voor de boeg, geen rustpost in Wemmel dit jaar. Wel golvend langs de Onderrichtstraat en meer beton tot de Brusselse Ring en het Laarbeekbos in zicht komen. Lopen langs de Wemmelse rand richting vijver en de hoeve van Ronkel. Een laatste klim en we kunnen uitbollen langs het AZ.
Van ons Duvelke genieten we met de vrienden uit Borgerhout. Kijken terug op een fantastische dag. Denkelijk één van de mooiste parkoersen ooit voor deze tocht en gelopen bij een schitterend weertje. 9,5 op 10 geven wij de Politie, vanwege de korte lintjes …
De bazen gunnen mij maar wat graag nog een dagje zaterdag arbeid. Wandelen kan ik alleen maar op zondag dus. Linda loopt er een beetje ‘depri’ bij. De niet aflatende nachtelijke pijnen in de voorarm beginnen aan haar moreel te vreten. Gelukkig fleurt ze tijdens de tocht toch weer op. Daarom ook zijn we met twee niet – in goede en minder goede tijden.
We hebben onze zinnen gezet op de Maneblussertocht met hun belofte richting Muizen te wandelen. Het is even twijfelen waar parkeren – ’s zondags blijkt zowat alles in de buurt van de stations gratis te zijn, ons karretje staat netjes voor de deur van de startschool. Het is erg stil in de zaal zo rond 07:30. De rustposten blijken in Battel en Heffen te liggen, de parkoersmeester is dus van gedacht veranderd. We kennen er ook wel heel wat leuke plekjes maar ja, ons hoofd stond op iets anders.
Niet getreurd echter. Het is nog duister als we een eerste keer door het parkje van ’t Arsenaal wandelen. Genieten van het heerlijke stukje ‘over de lattekes’ als liepen we op de Dijle. Smalle Mechelse straatjes zijn steevast met kleine kaseitjes geplaveid. Ze voeren ons naar de Brusselpoort en even verder naar de overkant van ’t Leuvens kanaal. De langere afstanden maken een extraatje door een groene villawijk alvorens park Vrijbroek te betreden. Meer bepaald langs de haast uitgebloeide rozentuin. Aan de overkant en voorbij de waterpartijen lopen we het groen uit. Ik weet dat we nu de Stuivenberglaan moeten volgen om onder de E19 door te geraken, niks aan te doen. Dan duiken we snel het groen in bij het Sylvester stadionnetje. Stappen onderaf dezelfde E19 door een modderig pad tot bij hetzelfde kanaal van daarstraks. Volgen het water naar Battelbrug en de rustpost in dezelfde deelgemeente, haast onder de kerktoren. Hebben er en uurtje wandelgenot opzitten.
Er wacht een lange etappe van 10 goed gemeten kilometer. Stille straten loodsen ons naar de Dijledijk, het is er laag water. Bj het Sigmaproject gaan we een groene landdijk op. Verwarring alom in het gild als een pijl ons de polder induwt, een doodlopend pad op. Ik bel de parkoersmeester op die niet echt schijnt te snappen wat het probleem is. We lossen het dan zelf op, zoeken en vinden een pijl bij het kanaal. Lopen met z’n allen door tot bij het Zennegat. Moeten twee bruggen over (kanaal & Zenne) om onze weg te vervolgen langs de Rupel. Natuurlijk komen de blauwe bruggen bij Rumst weer in zicht. We negeren ze deze keer en lopen onderaf langs visvijvers tot Kleine Bergen, waar we de waterkant verlaten. Net voor de woonkern van Heindonk duiken we de polder in. Een dolle koe lijkt met ons mee te willen stappen. Verderop zowaar erg jonge lammetjes. Wij wisten niet dat dit in oktober ook nog kon. Langs Hooiendonk lopen we Heffen binnen. In het dorpse duivenlokaal houden de Opsinjoren rust. We komen er Jacqueline & Luc tegen, Steven en zijn dametje ook.
Wat bij babbelen over de gekneusde arm en we vatten de lokale lus aan, Xavier achterna. Of we nu links- of rechtsaf gaan, alle tarmacjes blijken hier Heirstraat te noemen. We lopen langs weilanden, maïs maar ook heel wat groentevelden met krulsla en spruiten. Dwarsen bij een rotonde een drukke baan en komen even verder op onverhard uit, de Kasteeldreef. Mooie biotoop die ons later door weilanden zal loodsen. Komen op bekend terrein van de Vaartlandstappers. Lopen wel weg van het Willebroekse langs de Heffenveldweg. Een paar kerkwegels en we zijn terug bij de duivenmelkers. Een uurtje lopen voor een lusje van 8 km. Compensatie voor de toch wel lange eerdere etappe.
Voorbij het verlaten dorpsplein steken we de fraai bebloemde Zennebrug over. Volgen de rivier even stroomopwaarts tot de samensmelting met de 20 km. Duiken dan gezamenlijk het groen in van Den Babbelaar. Moerassig gebied en dus ruim voorzien van vlonders, die wij de eerste keer lopen. Komen zodoende, en na een portie netels terug op de vaart uit en even verder Battelbrug. Pauzeren deze keer samen met Nestor. Er wacht een lange etappe van 8500 meter.
Vrij snel lopen we weer langs het water. Lopen onder de Dijlebruggen van de E19 door. Kan er een leuke foto nemen van een reiger die rustig maar attent blijft zitten. De langere afstanden lopen van de rest weg over fietspaden, lijkt wel een oprit van een autobaan. We trekken het achterland in, voorbij wat een hondenasiel lijkt en volgen een diepliggende rossige gracht. Komen uit bij kasteel en park Tivoli met zijn ruim bemeten kinderboerderij. Laten knorretje en konsoorten achter en vervolgen onze weg langs weer een ander waterloopje. Dit voor ons onbekende terrein blijkt uit te monden bij de drukke spoorlijn Antwerpen – Brussel ter hoogte van het Mechels kerkhof. We kunnen genieten van de nieuw aangelegde fietspaden tot bij Nekkerspoel. Lopen er de Caputsteenstraat in voorbij de zetel van Telenet. Pikken bij de Liersesteenweg terug de Dijle op die we volgen tot voorbij de Dossin kazerne, de Katelijnepoort. Smalle kasseistraatjes loodsen ons finaal naar de laatste rustpost in Den Anker, brouwerij van de Gouden Carlous. Het proevertje streekbier slaan we niet af.
Nog meer smalle straatjes zetten ons af bij de Sint-Romboutstoren. Het is er erg druk wegens het referendum over de klokkenwijzers. We wurmen ons door de volkstoeloop en vervolgen onze weg langs stille volkstraten tot het park van ’t Arsenaal, de finish en den Duvel wenken. Het busvolk uit Etten-Leur vertrekt net, het is erg stil in de zaal. Rond 17:30 zoeken ook wij ons karretje op en rijden terug naar Hemiksem. Ondanks het grijze en soms druppelende zwerk hebben we weer een fijne wandeldag achter de rug. Morgen wacht een erg delicate werkdag wegens ernstige tekortkomingen binnen de groep. Het vreet toch wel aan mij.
Mijn wandel weekend begint al op donderdag. Helaas is Lindake er niet bij. Zij krijgt van de orthopedisch chirurg te horen dat de aanrijding door de terrorist als resultaat ‘een complexe polsbreuk met opstuiking’ tot gevolg heeft. Bedoeling is nu het geheel volledig te laten (ver)groeien en daarna te beslissen over opnieuw breken of niet. Niet meteen opbeurend nieuws. Gelukkig blijven de helse pijnen steeds meer achterwege en de brace gekregen van Annieken blijkt een wondermiddel te zijn.
Ben de donderdag dus alleen op pad om pijltjes aan te brengen voor de IJsetrippers tussen Loonbeek, Neerijse en de Doode Bemde. Onthoud vooral een paar zeer ‘bilastende’ stroken maar ook het prachtige vergezicht tot Duisburg en de massale aanval van rosse muggen in de overigens weelderige natuur van de Doode Bemde. Een prachtig parkoers uit de mouw van Wilfried deze keer, zeker weten.
Vrijdag volgt de ontnuchtering. Door het hoge absenteïsme van ‘de poezen’ op het werk vragen de bazen met zachte stem om ‘ de zaken onder controle te houden’. Mijn oude geweten zegt mij dat zaterdag een werkdag zal worden. Linda is er al evenmin blij mee maar beseft dat het niet echt anders kan, mijn gemoedsrust ter wille. Hoor ’s avonds van Wilfried dat meer dan 600 tevreden wandelaars genoten van ons aanbod. Het stemt mij tevreden.
Zondag staan we voor dag en dauw op. Reizen samen met een dametje uit het Antwerpse met bus en trein tot Berg – Oud Station. Ik heb een leuk binnendoortje bedacht met de hulp van Google Maps. Is ons maatje aanvankelijk argwanend, ze neemt al gauw het commando in handen. De Depotwegel loodst ons door een prachtig bos richting startlocatie, net 2500 meter verderop. We keren na de koffie ruim een kilometer terug over hetzelfde bospad. Volgen dan de Lange Bunder tussen bosrand en gracht, volgroeid maïs ook. In open veld loodst de Kaasdaversweg ons naar de kerk en het prachtige bourgeois huis van Kampenhout. Via de Postwegel lopen we zo het dorp weer uit, langs eetgelegenheid en manege de 2Charels. Claermansweidepad, liepen we al eerder stroken van met de Witloofstappers. Nog Kerkebos en muren van maïs tot onze eerste pauze in het Laerehof te Kampelaar. We kunnen er heerlijk terrassen in de zon, eind september nota bene.
Drie keer zullen we dezelfde rustpost aandoen, we weten intussen dat zulks hier parkoersmatig kan. Haspelen wel, gewoontegetrouw, de planning van onze gastheren door elkaar. Stappen eerst de langste lus van net geen 9 km. Onder luid gebulder van starre grijze vogels lopen we even terug de Kampelaarweg in. Maïs en jong bos wisselen af. Een eerste structuur waaronder witloof wordt geteeld, volgt. Door een metalen poortje pikken we de Plankenbrugweg op, verderop heerlijk biotoopje langs een helder beekje, aanvankelijk onder de populieren met knisperend blad. Wat huizen bij de Heideweg, villa’s bij de Speurkenbemtweg en dan het bos van Liesbeth in. Heerlijk flaneren in koele, vochtige dreven van struise loofbomen. Na de omwalde hoeve volgt de kaarsrechte Voetweg 94 op grondgebied Boortmeerbeek. Het lijkt wel of de clubs hier afspreken qua parkoers, we lopen vrijwel de ganse tijd het omgekeerde van de Witloofstappers zowat een maand geleden. Een extraatje langs nog meer muren van maïs en langs bloeiend koolzaad, bij de Kleinveldekensweg weten we de rustpost nabij. We pikken onderweg Raymond ‘la cravatte’ & ‘Krol’ op die van een andere lus afkomen. Pauzeren doen we met ondermeer Nathalie & Wilfried.
Na de rust laat de Frijselveldweg ons slingeren door het open landbouwland. Patatten worden geoogst. We stappen strookjes van het Steentjesbos alvorens de Lauterwegel ons zanderig terug naar de pleisterplek loodst. Het is er ’t Zeitje boven met busvolk uit Oostende (Stormvogels) & Westende (Duintrappers). Samen met Moortsele, Waregem en Florastappers maken zij de toeristische dienst uit vandaag. Het taalgebruik lijkt alzo een beetje internationaal. We hebben nog 9 km voor de boeg tot de eindmeet. De Hof Ter Munckwegel voert ons terug naar het landelijke van Hoogheide. Even dokkeren over een kasseitje en we mogen de Timpelweg op, achterafje dat leidt naar puur natuur met kalende populieren. De 30 km maakt een extraatje richting Elewijt. Een paar straten maar en we wandelen alweer onverhard langs een diepliggende beek. Dan volgt een parel van een dreef, de Hoogbosweg dwars door het bos van Steenokkerzeel. We komen terug in open terrein bij de ezeltjes van de Kampenhoeve. Linda trekt het tempo op, ruikt het schuim al denk ik. Ter aankomst is werkmaatje Ronald in geen verte te bespeuren. We drinken ons Duvelke dan maar alleen. Bij het tweede rondje komt hij alsnog opdagen. Nonkel Spons zal ons afzetten bij het station van Vilvoorde, het werd een spannende rit. Toch raken we heelhuids thuis.
Op maandag ga ik dan nog eens pijltjes ophalen. Zelfs bij donker zwerk geniet ik nog van de etappe. Slakken hebben zich weer ‘high’ gevreten aan onze papieren markeringen. Er zijn ook heel wat pijlen verdwenen, vooral in de Doode Bemde, maar blijkbaar was dat op zaterdag niet zo. Gelukkig maar. Dinsdag start de werkweek weer, geen idee waar ze zal eindigen … het leven is vol verrassingen.
Zaterdag was werkdag, voor de baas de fouten van medestanders oplossen. Vandaag reizen we met bus en tram naar de Deurnese Ruggeveldlaan. Vergissen ons van halte en zorgen zodoende ongewild voor een opwarmertje van een ruime kilometer. Halte Ruggeveldlaan is niet dezelfde als halte Ruggeveld, Antwerpse humor. Voorzitter Ludo interpelleert galant naar Linda’s gekneusde voorarm. Ze kan straks advies vragen aan zijn dochter (Fangio …) die huisarts blijkt te zijn.
Maar eerst is er koffie en een lekkere, vers bereide smos en dan de eerste lus van onze geplande 35 km. Zoals wel meer tegenwoordig valt dit parkoers ook uiteen in twee lussen vanaf de startzaal. De eerste bedraagt ruim 11 km, inclusief pauze halfweg. Door Deurnese burgerwijken, huizen met platte daken, stappen we richting dreef De Zwarte Arend. Verderop wacht een kasseitje op grondgebied Wijnegem en het kasteel Ertbrugge. In zijn bos kunnen we genieten van schitterende zwammen, in de fleur van hun leven. Hooigeur komt ons tegemoet. Pas geschoren weilanden van de Bremweide, de grasvlakten achter den Bosuil. Ze liggen er nattig bij want vanmorgen regende het pijpenstelen boven het Antwerpse. De omwalling rondom het stadion van The Great Old blijken prachtig beschilderd te zijn met een basis van vurig rood. Prachtige tekeningen van uilen en de haast arrogante koppen van vroegere sterren zoals Ratko Svilar en Patje Goots. Schitterend is dit. Onder wat hemels gedruppel stappen we terug de meer bewoonde wereld in, langs schooltje de Groene Egel. Even verder wenkt de mooie cafetaria van Silok waar Linda geniet van de heerlijke huisgemaakte soep. Mag dan al eens een eurootje meer kosten, waar voor ons geld. Maatjes uit Bazel (euver ’t woater) zijn het met ons eens, dit was een eerste prachtige etappe.
We volgen Jerome op de terugweg naar de startlocatie. Stappen door het Bischoppenhof en zijn park. Verslikken ons vervolgens in een paadje langs de vele serviceflats, eigen schuld dikke bult. Dwars door een hondenweide en een Robinson speeltuin gaat het terug richting Bremweide. Prachtig toch, die langgerekte grasvlakte langs beide zijden afgezoomd met oude bomen. Lijkt wel een golf course.
Even stappen langs platte daken tot de Kaasboerin, we duiken opnieuw het groen in voor een avontuurlijk paadje. Linda is met haar ‘brace’ voorarm extra voorzichtig. Passeren het kasteel Zwarte Arend en zetten dan koers naar de startzaal. Clubmaat Jakke heeft er zijn tochtje al opzitten, geplaagd dor familiale verplichtingen in de namiddag. M & M lopen ons voor.
De clubarts heeft Linda er intussen van overtuigd zich medisch te laten begeleiden. Sterk staaltje van overredingskracht van deze dame ! Wij gaan terug op pad over een kasseitje dat ons afzet in het Rivierenhof. Passeren er de hoeve en de rozentuin, het kasteel ook en de vele korfbalvelden, de nationale sport van de Koekenstad. Dan gaan we zwerven door meer bosrijk gebied en lopen zowaar een tweede keer fout. Het is ons dagje vandaag ! Stappen haast ongemerkt voorbij het Zilvermuseum en verlaten een eindje verder het Rivierenhof langs een servitude weg. Doorkruisen heerlijke steegjes van Oud-Deurne tot de volgende rustpost. Overal wordt soep geserveerd en telkens een andere smaak, grappig.
Het historische Sint-Fredegandus kerkhof is steeds weer een hoogtepunt in deze tocht. Samen met M & M vergapen wij ons aan de verweerde grijze grafmonumenten. Daarna volgen de Deurnese volkstuintjes en rivier De Schijn. Het fietspad parallel aan de lawaaierige Antwerpse ring loodst ons terug naar het Rivierenhof en zijn vijvers. We volgen de Herentalse Vaart tot de Schranshoeve en verlaten dan het groen bij het andere uiteinde van de Ruggeveldlaan. Net voorbij korfbalclub Catba wacht de moderne gelagruimte van Scouting Imsaa.
Een Nederlandse wandelaar maakt er misbaar over de ‘slechte bepijling’. Wij kunnen de man alleen maar tegenspreken, iets wat hij allerminst waardeert en hij trekt eigenzinnig boos verder. Wij zijn nu toch wel op onze hoede al zal daar verderop geen enkele reden voor blijken te zijn. Groot Schijn is dan weer een splinternieuw betonpad tussen weer eens andere volkstuintjes. Het zet ons af bij de ondertunneling van het Wommelgemse knooppunt. Daarna volgen helaas meer straten en bedrijven dan ons lief zijn, ik had er een beetje voor gevreesd. De parkoersbouwer loodst ons wel in een weidse boog in het groen om de plassen van het Wommelgemse Fort maar daarna volgt een tweede, kortere stratenloop. We zijn blij de tuintjes en de rustpost te bereiken. Een domper op deze tocht toch wel, deze lus van 9 km.
Maar we worden beloond voor ons doorzettingsvermogen. Vanaf de Ruggeveldlaan worden we een Speelbos ingestuurd. Heerlijk zwerven door het wilde groen langs De Schijn, met het knisperende populierenblad onder de wandelsloffen. Dit is echt wel super. We volgen de waterloop ook nog even door het Rivierenhof en laten ons dan langs een brede laan naar de finish drijven. Hoog tijd voor een Duvel … of twee Ludo! We houden ons aan de afspraak en verlaten als laatste de zaal om 18:30. Onze schatten van medewandelaars brengen ons met de auto naar huis. Merci beaucoup, M & M, daar drinken we de volgende keer nog ene op !
Maandag ontploft een bom op het werk. Een wijziging in SAP stuurt onze order verwerking volledig de mist in. Maar ik heb Linda voor dinsdag ‘quality time’ beloofd, laat mij deze keer niet verwurmen, neem een snipperdagje. De start is ronduit desastreus. Trein 10 minuten te laat in Hemiksem, weg verbinding naar Herentals in Berchem. Halfuur later nog een trein, helaas ook al afgeschaft wegens defecte locomotief. Bruggeling Xavier zit mee op de Turnhouter. Hij laat zich afhalen in Tielen, onze meerkost bedraagt € 4,40, dank U NMBS. Voorzitter Jules is de Kempense goedheid zelve, brengt ons naar de startzaal in Lichtaart. Kunnen lekker een dertiger lopen verdeelt over 10 en 20 km.
De Pastoor Dergentlaan voert ons meteen het dorp uit en de bossen in. Koningsbos, Duivelskuil, Viertjens, wij lopen te genieten van zand en bronsgroen eikenhout. Bij Boshof en zijn geurend koolzaad in bloei verlaten we grappig genoeg het bos en kiezen voor de weidse open ruimte. De kaarsrechte, zanderige Papendijk ligt er goed begaanbaar bij. Ik heb zin in tempo, ‘brace’ Linda volgt gezwind. Bij Stompenberg wat geurende kippenstallen, we rondden vervolgens de Weyenberg langs een wijk in aanbouw. Bij de Sint-Rochusstraat weten we de pauze vlakbij. Waren 1:50 onderweg voor 10 goed bemeten kilometer wandelgenot.
Na het soepje een korte babbel met Jo & Marie-Louise en we kunnen weer op pad langs Kattenhagen. Lekker in de bossen hossen opnieuw. Aanvankelijk zand & spar, later over een kronkelend fietspad waar wij vandaag als wandelaar de Goden zijn. Even een pittiger, onverhard strookje en we lopen het bos uit bij de gehuchten Hoebenschot en Achterlee. Verderop kunnen we pauzeren in De Serre, bij een groenteboer. Goed bezette post maar toch niet echt druk.
Gaan weer op pad langs Eindeke, in Achterlee. Jef van Balen wordt onze gezel op weg naar de Zwarte Vijver. Gezellig keuvelend over de actualiteit stappen we langs de Diestweg en randen van maïs naar de spoorbaan richting Turnhout. Ten Horst, Cawinkel, ze glijden aan ons voorbij tot de tweede pauze in De Serre. Jef laat ons voorgaan, ‘Mieke Pap’ achterna. We duiken opnieuw de stille sparrenbossen in, voorbij het Hofke van Bayot en zijn verhaal. De Pompoenen houden het venijn voor de staart en sturen ons naar de Witte Bergen, pittig in de omgeving van de Floréal. Dan voert een fietspad ons naar de watertoren. Villaatjes kijken tot de finish en de onvermijdelijke Duvel. Linda uit Nijlen is zowaar present, ter voorbereiding van manslief pensioen ? Ook Jerome daagt nog eens op, alweer heel lang geleden. Wij nemen afscheid van gastheer Jules en de kompanen voor een bus … die 10 minuten te laat is ! Redden het deze keer wel tot de geplande treinritten. Hebben genoten van onze ‘quality day’.
Vandaag staan we vroeg op, Lindake wil perse een 35 km lopen in Heverlee. Auto, trein en bus zetten ons haast naadloos af bij het Heilig Hart nog voor 08:30. Indrukwekkend, de brede gangen van het oude klooster, een doolhof gelijk. Na de simpele koffie en de simpele pistolet gaan we op pad door een prachtige dreef tot een oud kerkhof van de vroegere bewoners van de site. Jan en gezellen sturen ons door het park van missiehuis De Jacht naar de Naamsesteenweg. We ruilen hem vrijwel onmiddellijk in voor het Meerdaalwoud. Heerlijk genieten is het van die prachtige beukendreven. De langere afstanden worden ‘verwend’ met een keienpad naar Vaalbeek. In open terrein mogen we daarna zachtjes klimmen naar de Chardonnay van Meerdael en even verder een paar prachtige holle wegen tot de jeugd van OHL. Rustpost Don Bosco is nu niet ver meer. De broederkes bakken er een heerlijke BBQ, helaas niet voor de wandelaars. Wij kunnen wel verpozen in een ruime, rustige zaal, trappekes op.
Er wacht een stevige lus van ruim 9 km. Een holle weg zet ons een verdieping lager af bij de spoorbaan die Leuven met Waver verbindt. Even wat straten tot de Zoete Waters en het Spaanse Dak. Heuveltje over in het bos en dan wat kassei door een muggenbosje. We stappen richting Sint-Joris-Weert. Anders dan we verwacht hadden terug naar de spoorbaan en aan zijn overkant die onvolprezen Doode Bemde in. Over de Dijle en dan langs het knuppelpad, zo hoort het. Koers zetten naar het verbouwde Kasteel van Neerijse, en de hoeve waar paarden ‘ouden van dagen’ hun laatste jaren slijten. Rechtsaf zoeken we de Ijse op wiens prachtige biotoop we mogen volgen tot net voor zijn monding in de Dijle. Dan gaan we verder nog steeds over onverhard langs een gracht in het jonge groen. We delen het pad met heel wat mountainbikers met manieren. Verloopt allemaal vlotjes. Langs een zonnebloemenveld en dwars door een weiland bereiken we de Dijle, die we volgen tot aan de rand van Korbeek (Dijle uiteraard). Het kasseitje op dan richting spoorbaan en klimmen tot de rustpost. Hebben genoten van een prachtige, makkelijke lus.
Komt Annieken binnen vallen. De schat heeft een stevige brace mee voor Linda’s gekneusde pols. Hij zal de volgende dagen zijn degelijkheid bewijzen. Dank U, Sweetie ! De hinde huppelt voor ons uit uiteraard ! We moeten even wijkjes lopen tot het prachtige stemmige dorpskerkje van Sint-Anna. Voetweg 41 voert ons dan naar die prachtige beukendreven die deze uitloper van Zoniën zo waardevol maakt. Tunneltje onder de snelweg door, we stappen verder in dezelfde schoonheid met zijn prachtige zwammen. Woudlucht wordt onze laatste, zeer klassieke pauze. We nemen er de tijd voor een babbel met Kareltje, Kempenzoon. Hebben nog 9 km voor de boeg, ik ben er een beetje bang voor. Ben toch wel een beetje moe de laatste tijd.
Staan snel bij kasteel Arenberg, fotogeniek in het zonlicht, en zo denken Willy & Marij, Tiny & Dany en vele anderen er ook over. We lopen merkwaardig genoeg niet door zijn park maar naar links richting campussen van de KUL. Serrebouw en stallen, voor de langere afstanden zone 200 ook. Even een strookje landdijk bij het Egenhovenbos en dan terug door de industrie. Bij Alma 3 wandelen we terug door het groen langs een gracht en vele sportterreinen. De omzwerving loodst ons door het Arenberg landgoed van Sportkot tot een steenweg. Trappekes op naar het station van Heverlee, dan achterafjes tot de finish. We nemen de tijd voor een paar Duvelkes. Reizen op een drafje terug naar Heimisse. Het was een mooie tocht Jan, met veel variatie zoals wij het graag hebben. Alleen de stadslus, daar hadden we meer van verwacht – zat de wielerwedstrijd in de weg ?
Linda blijft tegenwoordig graag dicht bij huis. Daarom ook zetten wij ons karretje na het kappersbezoek af op de Rupelbrug in Boom. Het is erg hoog water als we richting Klein-Willebroekse dijk lopen. Zijn beducht voor de wielerterroristen. Linda kreunt nog steeds onder de aanrijding van intussen alweer drie weken geleden. Voorbij de sluis en de tank pikken we de eerste wandelpijlen op. Ze loodsen ons langs de Rupel in oostelijke richting en dan benedendijks naar de Biezenweiden. Verwachten we niet veel bekenden tijdens deze veeleer lokale tocht, we hebben het deerlijk mis. Nauwelijks een paar honderden meter in de natuur krijgen we al meteen het gezelschap van Denise & Patrick. Gezellig taterend banen we ons een weg door de balsemien richting Hazenwinkel. Mogen na een strookje steenweg gaan inschrijven in een prachtig chalet aan het water.
Na de koffie willen we eerst het kleine lusje van 6,5 km volledig lopen, kwestie van dicht in de buurt van de beoogde 30 km te komen. Stappen naar het 750 m punt van de roeibaan en dan door paadjes met knisperend en geurend populierenblad. Een strook stille steenweg en dan wacht het Broek De Naeyer. Over graspaden banen we ons een weg door het weelderige groen tot de rietvelden onderdijks de Rupel. Keren op onze stappen terug naar de startlocatie zoals eerder deze ochtend. We komen er Herman tegen, die al een hele omzwerving gemaakt blijkt te hebben door wegenwerken tussen Mechelen & Heindonk. Hij is er zowaar moe van !
We vertrekken voor de grotere lus richting aankomst van de roeibaan, langs de kant van de fitness piste. Komen een stukje op onze stappen terug langs het water om dan het prachtige Blaasveldse Broek in te duiken. Flaneren langs zijn vele plassen over grint- en onverharde paadjes tot een blokhut die ik niet kende en Linda wel. Kunnen er zowaar terrassen op vaste banken in het gras. Hebben een ruime lus van 7,3 km voor de boeg. Nog meer van dat fraais richting ’t Fonteyntje. We stappen het domein uit, ruilen het in voor lommerrijke dreven tussen maïs en weilanden in de omgeving van Kleine Heide. De zon is inmiddels van de partij en het is dus aangenaam wandelen. Na wat bebouwing komen de dreven terug aan bod ,alsmede verderop het meer beboste. Kunnen een laatste keer bij de blokhut pauzeren. Komen Annie & Chris, in deze volgorde aangelopen. Dat vieren we met een Duvelke !
Nemen afscheid van onze maatjes die de lus nog voor de boeg hebben. Zijn hen achteraf dankbaar voor de mooie foto die ze van ons beiden maakten. We wandelen langs grote plassen richting moerassig gebied. Schorrestap Jos en zijn eega worden onze gezellen. Zwerven vanaf de aankomstzone van de roeibaan door het domein tot de finish. Kunnen er nog heerlijk terrassen in de zon, het lijkt wel bij een Alpenmeer. Deze keer nemen we de ‘hondenpiste’ richting haven van Klein-Willebroek en even verder de Rupelbrug waar onze trouwe kameraad wacht. Rijden goedgemutst terug naar Heimisse, wat blijft Klein-Brabant toch een heerlijk wandelgebied !
Wegens succes herhaalt. Ons tweede bezoek aan de Witloofstappers dit jaar. Vanaf Mechelen reist Rik (Bornem) met ons mee. We zijn net op tijd voor de bus aan Haacht station en de vriendelijke chauffeur wijst ons de juiste afstaphalte aan. Ruime sporthal, prima voorzieningen in natjes en droogjes, duidelijke parkoerstekeningen met uitleg. Hier draagt men de gasten een warm hart toe ! De 36 km behelst ondermeer twee opeenvolgende 9km. Ik merk een verkorting op, Linda’s kwetsuur ter wille, beslissen doen we onderweg wel.
Een paar straatjes om op te warmen en dan volgt al een eerste graspad door het maïs. Anders dan gisteren wurmt de zon zich reeds door de hoge nevels, het wordt een prachtige dag. Opvallend veel spinnen- en stofraggen in hagen en groen, de herfst doet duidelijk haar intrede, zei het dan als ‘été Indien’. Opvallend hoe alle wegels hier een naam hebben. Klarenbemt loodst ons langs een gracht richting Claermansweideweg, letterlijk te nemen tussen bosrand en paardenweiden. Een eerste bosje zet ons af in Kampelaar en zijn centrale rustpost na 5,4km. Veel IJsetrippers hier waaronder een huppelend konijntje. Blijkt Nathalie te zijn, niet mee op buitenlandse uitstap wegens werkverplichtingen. Ze straalt, heeft haar zinnen gezet op nog eens een langere afstand, nu ‘de oude’ er niet bij is. Grappend met Den Tast stappen we even samen, ze heeft een ruime lus voorsprong. We lopen het halfopen, intussen zonnig terrein op van de Lauterwegel. Dra mogen we het Steentjesbos in. Is dezer dagen een gevaarlijk avontuur want eikels ploffen er voortdurend rakelings langs je ‘verdoemenis’, het lijkt wel machinevuur. We komen er ongeschonden doorheen. Aan afstand inkorten denkt Linda al lang niet meer. We lopen achter Tast zijn IML-clubje aan langs patattenvelden naar een strookje steenweg. Aan de overkant Kobesbos en een strook maïs. Bij het naambord Berg wat kasseitjes, we zijn in Vlaams-Brabant. Heidevoetweg, Kattemansbos en Frijselveldweg, allemaal leuke paadjes die ons terug naar Het Laerehof in Kampelaar voeren. De teller staat al op 15 km.
We komen er Chris (Heidetochten) tegen, even later ook zijn Annieken, nat bezweet en in fuchsia voor de verandering. Zij wandelen of lopen terug richting aankomst, wij hebben onze tweede etappe van negen kilometer voor de boeg. Eerst wat keren en draaien rond de kasseitjes van Hoogheide. Dan in lange rechte lijn onverhard langs de bosrand en een diepliggende heldere beek. Een slingerend tarmacje loodst ons vervolgens voorbij het centrum van Kampenhout. Ik herken de omgeving van eerder dit jaar. De parkoersmeester doet ons een heerlijke omzwerving door het Hellebos cadeau, te beginnen met dat lekkere natte Hellestraatje. Langs de bosrand keren we terug richting dorp. Grote grijze vogels strekken de poten, hunkerend naar begane grond. Een laatste zanderige veldweg, de Rusthuiswegel, we kunnen pauzeren in een moderne zaal met uitzicht op kerk en prachtige oude villa met glazen patio.
Bij het uitlopen van de gemeente maakt een oudere man een foto van ons. Komt op zijn Facebook pagina onder de titel ‘wandelaars in mijn straat’. Grappig ! Langs de ‘hokjes’ in opbouw van de eerstvolgende veldweg zetten we koers naar de voetbalvelden van SK Kampelaar. Er net achter begint het Rotbos, nattig en mooi. Voorbij de ezels van Kampenhoeve halfopen langs de Hasseltbemde en dan terug het Rotbos in. Nog wat maïs en we zijn voor de derde en laatste keer te gast in het nog steeds goed beklante Laerehof. Hebben nog ruim 7 km te goed.
Aanvankelijk nogal wat straten, eerst in aanleg dan echt wel tarmac. Voetweg 94 in Boortmeerbeek is een hele brede onverharde boulevard tussen twee muren van maïs. Na een prachtige oude hoeve met gracht volgt het Liesbethbos. Meteen een mooie finale waar we Brusselaar Stefan, krijger van vele oorlogen, tegenkomen. Op een sukkeldrafje vandaag want het was gisteren ‘fête de la bière à Bruxelles’ ! De Haakweg loodst ons langs een laatste beek terug naar de menselijke aanwezigheid. Onze Duvelkes smaken we samen met Hobohem en werkmaatje Ronald. Met een meer dan tevreden gevoel keren we terug naar Heimisse. De Witloofstappers zijn echt wel onze ontdekking van het jaar, met dank aan Ronald. Jonge vereniging sluit meteen aan bij de top … beter kan ik het niet verwoorden.
Ik heb eigenlijk niet zo veel zin in wandelen. De werkplek lijkt steeds meer op een oorlogsgebied. Voornamelijk de leidinggevenden voeren een heuse guerrilla met elkaar. Het begint zo zijn weerslag te hebben op het voetvolk, ook al zijn deze het meest volwassen. Ik hou er ook rekening mee dat Linda’s arm nog absoluut niet genezen is. We kiezen finaal toch voor Oostham, slechts één trein- en busrit te gaan. Een nieuw traject voor ons.
De aangekondigde 24 km blijken er slechts 20 te zijn vanuit het Kristoffelheem. We passen er zoals altijd een mouw aan, gaan voor onze eigen invulling. Bij grijs, mistig weer steken we de drukke steenweg over en stappen door ‘Slagveld’ richting eerste sparrenbos. Open plekken zijn begroeit met metershoge maïs. Komen ons aller Herman tegen die na een paar kilometer al aan zijn eerste pauze toe is. Bij de eerste splitsing volgen we de 15 km, wat ons een extraatje van 3 km oplevert tot de rustpost. Stappen daarvoor over stille tarmacjes door het halfopen terrein, veel weiland, tot Olmen en De Zwaluwen VV. Via Hamsehoeven gaat het naar Hoef Sport, een typische voetbalkantine ‘in the middle of nowhere’.
De 8 km lange lus van de 20 km loodst ons het gehucht uit over de tarmacjes van Heidehuizen. Bosjes, weilanden, maïs en berken langs de kant van de weg. Ze voeren ons naar een bosstrook met zanderige paden, weg van een motorcross circuit. Verderop terug halfopen terrein, wat chalets ook. Blijken in Gerhees te zijn waar we prachtige laantjes lopen terug naar het brommend lawaai van Hondapark. Maximum toegelaten 96 db lees ik op het bord. We keren het de rug toe, een laatste rechte tarmac volgend tot de rustpost.
Linda is attent, heeft net als ik het raakpunt van heen- en terugweg gemerkt. Net 5 km lang, die kortere lus, weet ze te vertellen met een tik op de klok. Ze heeft een mindere dag en ik vind het ook best, die extra 5 km i.p.v. 8. Na afloop nog een laatste pauze gezellig keuvelend met Kareltje, we hebben nog een klein uurtje te gaan. Door een zee van maïs gaat het richting bossen van ‘Vuvuzela’. Het sparrengebied ligt er woest bij, het is steeds opletten niet te struikelen over luchtwortels en andere uitsteeksels. Wel heel mooi, deze wat wilde omgeving. Komen terug bij de steenweg uit en de finishlijn. Hebben net de tijd voor onze twee Duvelkes. Bij de bushalte zit Herman, die vanmorgen over Leopoldsburg reisde. Ik ga mee over Geel, zegt ie zonder verpinken. Hij geeft onderweg zijn ogen goed de kost, heeft weer wat bijgeleerd vandaag. Vanaf Lier moet de trein een ommetje maken wegens een defecte locomotief in Boechout. We hebben ruim 20 minuten vertraging in Berchem. Wij kunnen er ons niet druk om maken, niks hoeft alles mag …
Er wordt prachtig weer voorspeld, ik permitteer mij warempel een dagje vakantie.
Xavier zit mee op de boemeltrein richting Aarschot. Een vijftal wandelaars stappen af in Begijnendijk en volgen in gespreide slagorde de blauwe inschrijf markeringen. In de vrij goed beklante startzaal ondermeer onze clubmaatjes Roger en Rentenier.
Net als vorig jaar kunnen we een korte en een langere lus wandelen. Beginnen met de 8 km, die zowat de omgekeerde opdracht is van vorig jaar. Langs de Veldstraat dus richting spoorbaan en waar mogelijk meteen langs bos en wei, een vriendelijk paard zijn knuffel gevend. Aan de overkant van de drukke spoorweg door het park van een kasteeltje en zelfs over het erf van een woning, langs de moestuin. Kunnen vervolgens genieten van het heerlijke stille groen tot station Booischot waar Robert (Zichem) en gezellen een eerste drankpauze inlassen. Zwerven door de uitlopers van de Schavotstraat tot een drukke steenweg. Aan de overkant ligt Recreabos Bieheide. Heerlijk flaneren langs een gracht met de kleur van koffie verkeerd. Bij joelende kleuters zijn we terug in het dorp. Onze eerste aangename verkenning zit er op. Tijd voor een soepje en een boterham met kop.
Korte babbel met Jefke en we gaan weer op pad. Ook al de omgekeerde route van vorig jaar. Passeren een paar prachtige plassen en gaan dan variëren langs tarmac, betonwegels maar ook het mooie Papendel met zijn fluo-groene mossen. Balenbergstraat, aha, wereldberoemd bij wielerminnend Vlaanderen. Zacht klimmen we naar de befaamde zanderige piste. Even verder nog wat pittiger door het bos langs een watertoren. Leo ‘Mieke Pap’ stieft voorbij. We zakken terug een verdieping lager om in Baal dorp van onze tweede pauze te genieten.
Lezen dat het parkoers van de extra lus voor de 28 km is aangepast wegens de weersomstandigheden van de afgelopen dagen. Hebben wij alle begrip voor, al zullen we er eigenlijk nauwelijks iets van merken. Door wijk Rozendal gaat het naar Schaluin en vrij snel sparrenbossen met een ondergroei van varens en bramen. Beetje ruw terrein, hindernissenpiste, die vooral Linda met de nodige omzichtigheid doorworsteld. Stappen langs gemeentelijke visvijvers naar de Rechte straat en wat verder terug Schaluin. Vanaf de steenweg krijgen we nog een mooi extraatje cadeau langs de vijver van de Heidevissers en vervolgens snelle paadjes door een sparrenbos. Varens hebben er al een opvallend bruine kleur. Wat villa’s, we stappen dwars door Baal centrum tot de rustpost, waar het al opvallend stil is.
Na de lafenis stuurt de Vijfvijversweg (voetweg 65) ons kronkelend door het landschap. Uiteraard veel groen, droog en nat, ook wel wat tarmac. De Remerstraat herbergt kasten van villa’s, Keerbergen is niet zo gek ver weg. Een keienpad langs weilanden en bosjes zet ons af bij camping De Meren, die zijn naam niet gestolen heeft. Afsluiten doen we met een laatste zwerftocht door de Bieheide. De donkere kerktoren komt in zicht … den Duvel wordt gedegusteerd. Vrolijk wandelen wij terug naar de trein en staan een ruim uur later voor de kookpotten. Mooi werk toch weer van de Langdorpers, we hadden niet anders verwacht !
Zaterdag bouwt Linda nog een rustdagje in voor de gekneusde arm. Ik trek onder leiding van parkoersmeester Wilfried op verkenning voor onze septembertocht vanuit Huldenberg. Met Roland verdeel ik de opdracht van het pijltjes aanbrengen netjes in twee. Stel met genoegen vast dat Wilfried tussen Huldenberg, Loonbeek en Neerijse terug voldoende jeugdige ondeugd in de opdracht brengt. En nu maar hopen op een lekker weertje ‘l’été Indien’ waardig op 27 september aanstaande.
De laatste zondag van augustus staat natuurlijk buurgemeente Schelle op ons programma. 50 km vindt Linda wat veel, maar voor 35 km is ze te vinden, de arm vakkundig in een draagverband verpakt. De eerste rustpost van de langere afstanden is in de Hemiksemse Oude Boekerij, enkele honderden meter van ons echtelijk dak. Wordt uiteraard onze startplaats zo rond 08:00. Kunnen er meteen heel wat wandelvrienden verwelkomen tot zelfs Cathy en Hans uit het verre Deinze toe. En of wij dit leuk vinden ! Misten we de eerste 8 km langs Zinkval en Cleydaelbos, we gaan mee op stap met de grote jongens en meisjes voor een etappe van ruim 9 km richting Hoboken. Hoort bij onze favorieten in de omgeving. De parkoersmeester loodst ons voorbeeldig, langs een doorgang die wij afgesloten waanden, tot het park en kasteel Klaverblad. Dan volgt een deel van de prachtige dreef richting zigeunerkamp. Even een ommetje langs de Groenstraat, moeilijke omgeving hier. Maar vanaf sporthal Zorgvliet kunnen we opnieuw het groen in. Vangen een glimp op van de Hobokense woontorens ‘Jacques Brel’, even verder wacht de oase van Fort VIII. Spooky hoe de platanen hier hun takken uitspreiden. We ruilen de waterplassen in voor een tweede doorgang langs de dreef van ’t Macadammeke, de Wilskes achterna. Patje Kloek wordt onze gezel langs de nieuwbouw van Heimisse tot de rustpost. Daar zet hij het letterlijk op een lopen.
We krijgen aflossing van de wacht. Martin komt van de start af en wordt onze gezel. De lucht vergrijsd als we terug op pad gaan. Passeren de golfterreinen van de Witte Hoeve en zetten dan koers naar Buerstede – Aartselaar. Bij de hoeve Vluchtenbrug schuilen we in het hokje van een melkautomaat om een eerste plensbui aan ons voorbij te laten gaan. Vergeefse moeite helaas ! Terwijl we door de Zinkval stappen richting Schelle volgen de hevige regenvlagen elkaar ongenadig op. Een stukje steenweg, het tarmac pad de heuvel op langs hoeve Lemmens en de kleiput. We lopen haast zwijgend verder, elkeen worstelt met het te veel aan hemelvocht. En het blijft maar duren tot bij de rustpost Koekoekshoeve. Schuilen maar en een gezellige babbel met ‘kersenrood’. De lokale lus wordt ons afgeraden wegens gladde afdaling bij Waterfront. Ik geef de boodschap van ‘wees voorzichtig’ door aan Colette & Alain, die we hier mogen begroeten.
De buienzone is voorbij getrokken, we gaan weer op pad. Martin loopt galant een eindje terug want Linda is haar plu vergeten. Een modderpaadje stuurt ons richting Pierstraat. Aan de overkant een eerste schoorsteen van oude steenbakkerijen. Netjes door het groen langs de spoorbaan gaat het richting Walenhoek, zeg maar de kleiputten van Niel. Gaan heerlijk en uitgebreid zwerven langs de vele waterplassen over vrij goed begaanbare paden. Wat genieten wij weer eens van deze tocht ! Voorbij d’Aa Statie lopen we een paar straten tot de rustpost van het schooltje in de Heidestraat. Ook hier maakt de 50 km een extra lus en die lopen wij om aan onze 35 km te geraken. Linea recta terug naar Niel. Langs de weilanden van een grote boerderij en dan het onvolprezen Niels Broek in. Weer is het heerlijk zwerven door het nog net begaanbare groen. Natuurpunt levert hier prachtig werk waar wij als wandelaar mogen van genieten. Een kort strookje Rupeldijk en we wandelen door de weilanden randje Niel terug naar de Heidestraat voor onze laatste pauze.
Verwachten niet zo gek veel meer maar dat is zonder de Schelse waard gerekend ! Natuurlijk stappen we over de oude spoorweg en zijn bonkige keien, tot de Laarkapel deze keer. Dan gaan we een graspad op tot een poort … die voor de eerste keer in onze wandelcarrière open staat ! We duiken de vettige, zwarte brij in van de oude industrieterreinen van Interescaut. Krijgen een magistraal uitzicht over de zonovergoten Schelde cadeau. Linkeroever het groen van Bazel en Kruibeke. Rechts de menselijke ingrepen van Hemiksem en Hoboken. Wat een schitterende toevoeging aan deze tocht ! Terug een beetje lager langs de monding van de Vliet en vervolgens door het Schelse stadspark tot de Scheve kerktoren. Smalle straatjes tot de finish. Parkoersmeester bekijkt mij met vraagtekens in de ogen. Magistraal ! zeg ik, wat hebben wij weer genoten van onze eigenste omgeving vandaag. Worden bij het Duvelke omringd door vele wandelvrienden die tekst en uitleg vragen aan Linda omtrent haar omzwachtelde arm. Martin gaat er stilletjes vandoor, heeft nog een rit naar Roosendaal voor de boeg, richting drukke werkweek ook. Wij volgen even later, zo’n twee kilometer de heuvel op tot home, sweet home. Chapeau wsv Schelle, jullie zijn als goede wijn … elk jaar weer dat tikkeltje beter.
Na de aanrijding van gisteren wou ik Linda laten uitslapen. Tot mijn verrassing ben ik de ‘lui wannes’ en roept ze mij uit bed. Haar linker voorarm ziet er niet uit maar toch wil ze gaan wandelen in Lier. Met de trein zijn we er zo en de eerste pijlen hangen al aan het station. Minder verzorgd dan toen Jean-Marie dat deed, maar langs de Antwerpsestraat bereiken we algauw de rustpost in het VTI. De Kleitrappers, ik heb het niet met hun woekerprijzen, maar het was vandaag de beste oplossing om de neus even buiten te steken.
Ons parkoers begint met een etappe van 11,7 km. We kuieren over de Lierse Rommelmarkt. Blijven babbelen met ‘windhonden’ François en zijn dame, met Rudy (Hove) ook. Gaan dan de Lierse wallen op richting vijver van Netevissers en de gelijknamige rivier. Moeten samen met de spoorbanen naar de overkant en duiken dan onderaf weg naar de Kromme Ham. Opnieuw maken terroristen onze wandelwegen onveilig, we zijn extra op onze hoede. Weg van het tarmac vervolgen we ons parkoers door het nog jonge bos in Kesselse richting, langs stroken Grote Route markeringen. Duiken de Steenbeemden in met prachtige plassen in wording. Beetje vettig terrein toch, door Linda behoedzaam bewandeld. Leuk ook dat Viking er terug op pad is met zijn maatje van jaren geleden. Na het keerpunt gaan we nog eens de kronkelende Netedijk op, rustig tarmacje deze keer. Trappeke af en langs een gracht terug naar de Kromme Ham waar we clubmaat Jakke en zijn Madame tegen komen. Even verder ‘pakt Rudy er vijf’ op een bankje. Terug de Nete spoorbrug over en dan voorlangs bij Oud Lier en Abdij Hof van Nazareth. Een dreef met rode beuk loodst ons naar werkmanshuisjes en dan koersen we verder langs de Nete het stadscentrum en onze rustpost bij het Kluizeplein tegemoet.
Grootspui en Mosdijk loodsen ons na de pauze terug naar de rommelmarkt. Het prachtige Lierse stadscentrum komt nu aan bod met de Grote Markt, de Zimmertoren en het Begijnhof prominent aanwezig. Langs het stadspark lopen we terug naar de Nete. Over zijn dijken en voorbij de ijscoman gaat het naar de Polder van Lier. Benedendijks zoeken we onze laatste rustpost op, tevens de startplaats van deze tocht. Hebben een gezellige babbel met Marie-Louise & Jo die net terug zijn van de IJzervierdaagse. Enkele spetters hemelvocht kunnen de pret niet bederven. De terugweg naar het VTI zal vast wel rustig zijn. Linda weert zich intussen dapper, de gekneusde voorarm in het andere vuistje gesteund. Ik heb toch wel bewondering voor hetgeen ze weer eens neerzet. We duiken bij lichte regen opnieuw de polder in. Na wat weilanden en een prachtige bomen collectie volgt een vierkant door een jong bos. Onzorgvuldig bepijld dit, zou Jean-Marie vast beter doen. We slaan er ons door, bewandelen vervolgens graspaden langs een diep gracht en tussen vijvers door. Dan de Netedijk op richting stadscentrum en kruiselings met de ‘retour’ wandelaars. Een strookje Finse piste en we mogen genieten van de duistere wallen en hun brede wandelweg.
Hebben in het haast verlaten VTI ruim de tijd voor een Duvelke en doen dat nog eens over in een bruine kroeg bij het station. Zijn vroeg thuis, Linda kan snel gaan rusten. De inspanning van de dag is meer dan genoeg geweest voor het gekneusde pootje. Gelukkig blijft de zwelling beperkt en zal een rustige week denkelijk soelaas brengen. We houden U verder op de hoogte …
Was ik vast van plan in Ieper en omstreken te wandelen vandaag, Linda denkt er anders over en kiest resoluut voor Rumst. Ik twijfel lang, geef dan toch doe aan de (te) vermoeiende werkweek. Die paar extra uur slaap kan ik best gebruiken. We nemen dus de bus tot Boom Markt. Een vernieuwd voetgangersdoorsteekje zet ons af op de oever van de Rupel. We weten dat er vanaf het veerpont naar Klein-Willebroek pijlen moeten te vinden zijn. Klopt ook en we wandelen richting Hoek langs het water en zijn weelderige, geurige balsemien. Altijd maar rechtdoor in oostelijke richting voorbij Terhagen en vast dure appartementen van De Waterkant tot het centrum van Rumst. Pikken er de Movelokes op en Jan (‘Police de Bruxelles) met zijn harem.
Voor Volksfeesten zijn de prijzen eerder aristocratisch, € 1,70 voor een consumptie. Een parkoersmeester blijken deze stappers ook al niet meer te hebben. De afstanden zijn uitgetekend dankzij de knooppunten van Rivierenland. Ons niet gelaten, we weten dat het zeker en vast mooie routes zullen zijn. Puren er een 33 km uit. Duiken vanaf de dorpskerk meteen het groen in. Dan een kort strookje Rupel en genieten van een strook Oude Nete Arm, onderaf, goed begaanbaar en roze van de balsemien. Onder de autobaan E19 door en langs een statige dreef tot De Zwaluw. Te vroeg voor een pauze, staan slechts 3,5 km op de teller. Voor ons eigenlijk al een kleine 10 km. Recht naar de Mechelse Steenweg nu, helaas niet langs de Lazaruskapel maar meteen naar Walembrug. Daar kiezen we voor het extraatje van de 19 km. Een grintpad stuurt ons langs de vijver van de Slijkvissers naar de waterpartijen van Abdij Roosendael. Net als in Hemiksem staan er nieuwe, bijkomende knooppunten bordjes. Staan meteen op ons netvlies gebrand. Aan de overkant van een steenweg gaan we een landdijk op. Hij zal ons afzetten in Elzestraat waar we pauzeren bij de lokale voetbalclub. Verwarring alom want de tussenafstanden kloppen van geen kanten. De brave man die de stempels uitdeelt kan ons ook niet helpen, hij weet van niets.
Niet geklaagd, we ontsnappen er aan een stevige plensbui. Gaan bij zonneschijn terug op pad richting Fort van Walem en zijn vijvers. Door het jonge bos stappen we naar de watertoren en zijn kasseibaantje. Een tarmacje loodst ons vervolgens tussen de E19 en de plas van Spildoorn door, de Netedijk wenkt. We ruilen hem in voor een lager gelegen pad in het groen, bijwijlen lekker vettig. Onze computerfreak heeft voor een leuk parkoers gezorgd ! Bij de fameuze Blauwe Bruggen gaat de 25 km zijn eigen weg. De anderen stappen over de Nete naar Rumst, wij lopen over de Dijle richting Kleine Bergen en een cafeetje onder de kerktoren van Heindonk. Hebben tot Klein-Willebroek & Boom nog ruim 11 km voor de boeg.
Na de pauze een stille straat tot verlaten pand van Halveweg, we duiken het Bloso domein van Hazewinkel in. Stappen naar de gebouwen waar de Vaartlandstappers verzamelen blazen en duiken dan het Broek van Blaasveld in. Heerlijk zwerven is het hier langs de vele plassen en stille paden. Dit worden wij nooit beu ! Net voorbij het kapelletje van OLV 13 Bunder zweeft een ijsvogel razendsnel over een plas. Schitterende, zeldzame vogel, die ons vrolijk maakt. We ronden de roeibaan bij zijn startpunt en zoeken dan aan de overkant van de steenweg Biezenweiden op. Nog meer jong bos, wat weilanden en een netjes gemaaid breed graspad. De natuur gaat over in Broek De Nayer en dan zoeken we de jachthaven van Klein-Willebroek op. Weten er een terrasje waar de Duvel altijd lekker smaakt.
Het wordt er frisjes en we besluiten maar weer op te stappen. Moeten 20 minuten wachten op het veer en stappen dus verder over het jaagpad richting Rupelbrug. Netjes links en achter elkaar zoals het hoort. Een wielerterrorist komt aangestormd. Negeert ons kompleet en duikt de 30 cm links van Linda in. Helaas gaat hij vol in haar arm en sta ik binnen de paar seconden tussen twee kermend op het tarmac liggende mensen. Linda kreunt over haar linker pols, de terrorist ligt op zijn rug. Vraag bezorgd aan allebei of ze hulp behoeven. De terrorist komt recht, gelukkig maar. Gevraagd waarom hij niet afremde antwoord hij arrogant dat zulks niet hoefde want dat voetgangers opzij moeten gaan. Boos negeer ik hem verder straal en bekommer mij om Linda. Haar arm zwelt gelukkig niet en ze ondersteund hem tot de bushalte in Boom. Daar valt ze haast in zwijm van shock en pijn. Gelukkig is mijn vrouwtje een taaie en recupereert ze snel. We sukkelen naar huis waar ze zo snel mogelijk de rust van de sofa opzoekt. Morgen zien we wel weer verder …
Om 8:15 vaart de Jan Van Eyck ons naar de overkant van de Schelde. Een lieflijk kasseitje midden de weilanden en waterpartijen voert ons naar de Verkortingsdijk en kasteel Wissekerke. Er staat een auto met Ollandse nummerplaat maar zijn eigenaar is gevlogen. We stappen tot de controlepost ‘bij Lucien’ en bellen Martin op, die een paar minuutjes later komt aanlopen. Onze jaarlijkse tocht ‘euver ’t woater’ kan beginnen.
Ik stel voor meteen het laatste deel van de tocht tot de startlocatie in Kruibeke te stappen. Zo lijkt het of wij laten vertrekkers zijn voor de 30 km. Een paar stille straten voeren ons terug naar het overstromingsgebied van de Schelde. Er staat veel wind op de landdijk vandaag. Ook opvallend veel kroos op de stille waters in het natte gebied. We volgen de kasseitjes van de Lange Gaanweg en worden terug naar de drukke steenweg gevoerd. Aan zijn overkant wacht de klassieke Boerenstraat. De parkoersmeester zet zijn beste beentje voor en stuurt ons langs het maïs en over graspaden tot bijna centrum Kruibeke. Mooi eerste uurtje wandelen tot onze eerste pauze. De startzaal zit overvol, het is er broeierig warm, wij doen een terrasje bij ons broodje worst.
Lopen opnieuw naar de landdijk bij zuur weer voor de lokale lus. Stappen voorbij het veer naar Hoboken en dan langs een strookje natte polder en prachtig her aangelegde vijvers onderaf het kasteeltje van de Broeders van Liefde. Wandelen klassiek door het Hofje van de Kerck Hoeck terug richting start. Weer een leuk opgebouwd lusje met dank aan onze parkoersmeester.
Gegeseld door een strakke zuidwester stappen we nog maar eens over de landdijk pal op de wind. We knokken ons een weg tot Kemphoek en duiken dan de achterlanden aan de overkant van de steenweg in. Dwars door een Bazelse wijk van recente signatuur gaat het naar het dorpscentrum, het kasteel Wissekerke en zijn Duiventoren. Martin is de laatste tijd tuk op terrasjes en zijn aanbod kunnen wij natuurlijk niet afslaan. Zien het breed met een Rodenbach Grand Cru (Linda), Barbar (Martin) en Hopus (ikke). Drie kwartier genieten onder de parasol zijn zo voorbij.
Langs de Verkortingsdijk gaat het terug richting landdijk in de polder. Knokken tegen de elementen dus, stormachtig. We duiken naar die prachtige Blauwe Gaanweg die zich naar een langgerekte vijver kronkelt, mijn favoriet pad in deze omgeving. Voorbij het flatgebouw stappen we langs de Galgentoren en de getijdenmolen van Rupelmonde tot de rustpost. Nemen de tijd voor een natje en een droogje alvorens ook hier een lus aan te vatten. Vreesden we de kwaliteit hier even, er is geen enkele reden voor onze onrust. Voorbij monumentale kerk en recente wijk wacht een leuk eenmanspad tussen diepliggende waterpartij en hoger gelegen akkers (voetweg 10). Het voert ons naar Steendorp en zijn wielerwedstrjd. Trappekes af, wat bebouwing en we stappen de Scheldedijk op. Rondden een paar scheepswerven. Stappen voorbij de Westhinder en de wulps gebeeldhouwde deerne. Pauzeren een laatste keer als denkelijk allerlaatste bij de Ju Jitsu in Rupelmonde. De helpers zijn een vrolijke bende, het is goed toeven bij hen.
We nemen afscheid en koersen door stille straten voorbij ondermeer De Visitatie, wat een oud klooster moet geweest zijn. De kasseitjes van de Kleine Gaanweg komen nu aan bod. Knap toch hoe dit mooie gebied na infrastructuurwerken opnieuw wandelaar en fietser vriendelijk is aangelegd ! We worden zoals het hoort langs de gracht naar het kasteel Wissekerke geloodst en dan kunnen we een tweede bezoek aan De Duiventoren niet negeren. Een laatste Duvel of Hopus, het is tijd om huiswaarts te keren. Spreken met Martin of voor Schelle binnen twee weken. Eens temeer was Kruibeke een meer dan waardige afsluiter van het Halfoogst weekend, ondanks de druilerige tegenwerking van de weergoden.
Thuis gekomen blijkt de computer het niet meer te doen. We vrezen een ‘overleden’ harde schijf. Desgevraagd maakt de winkelbediende Linda op maandag duidelijk dat ons geheugen met twee ‘fiches’ dient verbonden te worden met ons gestel. Onze ‘beste vriend’ is meteen weer paraat voor 0,00 €. We zijn weer wat wijzer geworden …
Linda kiest vandaag voor een moeilijk bereikbare tocht. Twee treinritten en vervolgens 6 kilometer met onze eigenste 2 pk. Groot is onze verbazing als een meereizende Antwerpenaar in station Hasselt beweert dat er een bus naar Termolen rijdt. Zouden we in praktijk een klein uur moeten op wachten en dat doen we dus niet. Dieselen over het spoor langs de Pukkelse Weide tot Zonhoven station. Er hangen warempel wandelpijlen in de richting ons ook aangegeven door Google Maps. Lukt perfect tot een winkelcentrum en dan niks meer. Onze eigenwijze Antwerpenaar, die volgde tot het station zijn we dan al lang kwijt. Wij volgens netjes Koning Google tot de startplaats. Geen bushalte in het weekend bediend te bekennen ! Wel een ruim Cultureel Centrum met fraaie zaal en enkele bekenden uit Schaffen. Ook Yvan ‘le terrible’ tekent present. Anita voert even later haar Sloebers aan die er vandaag een busuitstap van maken.
We gaan op pad voor 24 km. Lopen na een paar straten de Molenheide op, golvende zandpaden van wat ooit een munitiedepot moet geweest zijn. Langs een bedrijvenzone de sparren en de grens met Genk tegemoet. Wandelen verderop als onder een groen baldakijn door natte bossen, heerlijk ! Krijgen even een doorkijk op een mijnterril, Winterslag begrijp ik van een Schaffenaar. Varens kleuren al verrassend vroeg bruin langs de kant van de wandelpaden. Moerassige stroken en prachtige purperen heide lossen elkaar af in Teut & Ten Haagdoorn. Wij pauzeren bij een houten chalet van de Holsteenhoeve, gezellig op het terras.
De beide lokale lussen voeren eerst een heuveltje over. De langere afstand volgt ‘ down under’ een eenmanspad door de brousse, slingerend langs een beek. Schitterend decor dit ! Dan trekken we de heidevelden in voor een lange omzwerving aan de rand van de A2. Hectaren aan een stuk kunnen we genieten van die prachtige zanderige heideheuvels in de zon. Uniek toch dit landschap dat Linda blijkbaar niet kende maar dankzij de vrouwelijke intuïtie voor vandaag uitkoos. En of ik er haar dankbaar voor ben! Finaal passeren we een groot ven met een veelheid aan ontluikende witte lelie. Lopen dan rustig uit langs de Holsteenhoeve en zijn camping tot de rustpost.
We zijn net op tijd ‘onder dak’ om de eerste plensbui van de dag voorbij te laten gaan. Met de plu in aanslag vertrekken we voor de kleinere lus. Moeten over een fietspad, wat best is bij nog miezerige regenval. Stappen vervolgens door een natte vallei met meerdere vennen tot wat behuizing. De Pukkels zorgen voor constant achtergrond gebrom. Terug de hei op dan, opnieuw schitterend in de zon. We kunnen er maar niet genoeg van krijgen ! Vanaf de witte lelies lopen we hetzelfde parkoers als de eerste lus. Opnieuw zijn we net voor de plensbui ‘onder dak’, samen met Mia & Jack deze keer.
Een laatste keer lopen we de zomerse hei op, letterlijk mits een klimmetje in het zand, en nog maar eens een prachtig uitzicht als beloning. Langs een oude spoorbaan dan of wat er van rest door het groen, onder de après-pluie. Dan open landschap in geel (zand) en rosé (heide), die een kunstschilder voor zijn ezel gezeten inspireren. Een paar straten maar zijn wij verwijderd van de finish en zijn Duvels genoegen. We kunnen er tot onze verrassing van genieten in het gezelschap van Annieken & Chris. Kersenrood worden wij naar het station gebracht, met onze oprechte dank. Kunnen heerlijk nagenieten tijdens de treinreis over Hasselt tot Antwerpen. Dit was vast en zeker één van de mooiste wandeltochten van het jaar !
Ons oorspronkelijk wandelplan voor vandaag, de 30 km van Landelies gaat niet door. Blijkt een lijntocht te zijn waarvoor wij op een ontiegelijk uur aan het lokale spoorstation dienen te staan. Kiezen voor Beernem als alternatief. De weersvoorspelling is er aanvaardbaar, de organisatie kondigt een heuse West-Vlaamse bostocht aan en de IJsetrippers zijn er op busuitstap. Doen we voorzitter Wilfried dus ook nog een pleziertje. De eerste regendruppels tikken tegen de treinruiten … bij station Beernem ! Met een mix van regen en zonneschijn stappen we tot Sint-Amandus, de twee kilometer verder liggende ruime startzaal, een sporthal. Verraste IJsetrippers uiteraard want wij zaten niet op de bus.
Krijg bevestiging van hetgeen ik op het internet kon lezen, kunnen een 29 kilometer lopen mits een extraatje onderweg. Beginnen, onder de volgende plensbui, aan onze opdracht met een ruime lus rond het psychiatrisch centrum. Bosjes van hoofdzakelijk jonge berk, een boerderij, een erg sober kerkhofje ook. Dan de steenweg over en het volgende jonge bos in parallel met de E40 en zijn razende monsters. Lopen weg van het lawaai door de prachtige groene dreven van het Lindeveld. De kleinere afstanden hebben ons al verlaten. Het terrein wordt vervolgens landelijk met hoeves en veel weiland. We lopen door Bakensgoed – Aalter tot de eerste rustpost De Zande Sint-Pietersveld. Prachtig zaaltje overigens waar het even goed toeven is, al brengen de vele wandelaars het buitenvocht mee naar binnen.
Een kasseitje voorbij prachtige rode beuk loodst ons terug naar de West-Vlaamse bossen. Spar wordt stilaan loof terwijl wij het groepje van clubmaat Danny voorbij lopen. Langs zompige weilanden en over grintpaden naar een pluk heide nu. De zon komt stilaan door het wolkendek piepen. We zwerven nog eens dieper de natte bossen in, in een hopeloze achtervolging op Roger, wiens Mia het wat gezapiger aan doet. De tweede pauze kunnen we genieten bij plantenkwekerij Neirynck. Terrassen er zowaar met ondermeer Flora- en Padstappers. De Ijsetrippers in onze omgeving worden schaars.
Dwars door de plantentuin gaan we opnieuw boswaarts. Prachtige dreven krijgen we cadeau in Bulskampveld en Lippensgoed. Onze parkoersbouwer houdt van complex. De splitsingen volgen elkaar snel op, kwestie van alert te blijven. Omdat we het extraatje van de 42 km lopen zijn we veelal alleen. Runderen, vadsig liggend op een open stukje graasland gunnen ons nauwelijks een blik waardig. Na al dat mooie groen met zelfs plekken voor heideherstel, bereiken we statige villa’s in hetzelfde groen. Denise & Patrick (Waasland) sluiten aan, zij komen van een andere lus van de 42 km af. Even verder volgen zowaar Liliane & Jean (Anderlecht). We snellen samen naar de rustpost in Hertsberge.
Het weer is intussen stralend, de volgende boslus dient zich alweer snel aan. Grintpaden voeren naar de Borrebeek. In feite maken we een grote boog om het lokale, moderne kasteel, inclusief terras, speeltuin en heuse weide met runderen bevolkt. Voor elk wat wils dus. Hoeve Colpaert wordt aangekondigd als de laatste vrije rust. Ik kan het niet laten, moet het hoeve-ijs proeven. Dan heeft Linda meer karakter. De laatste, soms vettige, bosstroken voeren ons terug naar Sint-Amandus. We hebben er ruim de tijd voor een stevige Omer, onder de ‘te’ luide klanken van de orgelman. Hoog tijd om terug koers te zetten naar het station. Zijn er veel te vroeg en doen een ‘Omer’ terrasje bij café De Zevende Hemel. Moeten hollen voor de trein die twee minuten vroeger blijkt te zijn dan op de affiches staat. De begeleidster is een ijzerfreetster met een hart, we redden het ondanks haar gegrom. In Gent-Sint-Pieters spreidt Ons Heer zijn mooiste regenboog. Dit was een leuke start van onze Halfoogst wandeldriedaagse.
Van achter mijn peeceetje zie ik het vrijwel de ganse vrijdag pijpenstelen regenen.
Heb medelijden met Cecile en Roland die denkelijk vandaag de helft van onze Omloop van pijltjes voorzien. Dan zijn wij op zaterdag beter af. Dankzij een stralende zomerdag genieten wij van onze opdracht tussen Overijse en Tombeek. Jammer dat het dorpscafé halverwege gesloten is. Wij vervangen het door een bankje in de zon en een gezellige babbel met een wielertoerist uit het Gentse. Den Duvel krijgen we gracieus aangeboden door de Voorzitter bij aankomst in de Markthal.
Het weerbericht voor zondag voorziet in bakken water vanaf 11:00 à 12:00 uur. Wij staan dus extra vroeg op en zijn al rond 08:30 in Overijse. Hebben daarvoor niet minder dan vijf vervoermiddelen van doen. Met de auto tot Berchem, dan de trein tot Brussel-Centraal. Vervolgens de metro tot Hermann-Debroux en de bus tot de kerk van Overijse. De laatste honderden meter overbruggen we met onze eigen twee pk.
Het is al gezellig druk in de Markthal, velen denken zoals wij, hebben de weersvoorspelling gelezen.
Wij gaan, met de goedkeuring van de Voorzitter, eigenwijs het parkoers op. Zullen eerst ons werkstuk van gisteren nakijken op fouten en of schade. Puffen meteen de Loensdelle op tot het kasseitje dat naar koning voetbal loopt. Vanaf de Heurkstraat wil Wilfried graag een parkoerswijziging op aangeven van Jack. Dankzij Google Maps kon ik ze perfect uitzetten. Een paar stille straten tot de Terhulpsesteenweg en dan dwars door het maïs langs Langendelle tot Reutenbeek. Een pittige klim verder woont ons aller Nestor, die niet thuis geeft want zelf al op pad. Krijgen een prachtige holle weg bij Biesbempt cadeau en klimmen dan naar het plateau bij Haute-Wavre, akkerland met hoofdzakelijk overrijpe granen. Kamvoetweg is de volgende holle pracht die ons afzet randje Tombeek. Wilfried breidt een extra lusje rond het dorp en door het groen. Bij elke steenweg moesten we opletten voor hele horden voorbij zoevende wielertoeristen, vandaag is alles peis en vree. Stevig klimmen langs de Terdecktvijverweg en we kunnen een eerste keer pauzeren in het kleine parochiezaaltje van Tombeek. Jaren geleden dat ik hier nog kwam. Annieken en Chris zitten er al te genieten, ook lang geleden dat we ze nog ontmoetten.
Even dollen met kassierster Christine en we nemen onze maatjes van Heidetochten op sleeptouw. Zakken af tot voorbij de kerkmuur en stappen dan de Vorststraat in. Lijkt aanvankelijk wat saai maar wordt prachtig met uitzicht op graanakkers en een Zwitsers lijkende grasland/heuvel. Annie voelt de adrenaline kriebelen en wil het op een lopen zetten. Ik heb binnenpretjes want we draaien de pittige, zeg maar potige boshelling van Eechelenpoel op. Het haasje van Giesbaarge heeft het snel begrepen en doet het rustig aan. We duiken vervolgens terug richting Tombeek langs die prachtige Wouwerbloksken, een fantastische, diep ingesneden holle weg. Weer bouwt Wilfried een vrij pittig ommetje rond de dorpskern alvorens ons bij de rustpost af te zetten. Lekker toch, wat we hier voorgeschoteld krijgen !
De terugweg naar Overijse is ook kwalitatief hoogstand. De kasseitjes van de Waaienberg loodsen ons naar open veld. Kunnen genieten van prachtige vergezichten en een laatste klimmetje langs een schitterende bolle weide met poeltje van lisdodde. Dan beslissen de weergoden hun duit in het zakje te doen. Tijdens onze doortocht van de akkers langs de Grotstraat worden we copieus begoten met hemelvocht. Bij boerderij Bisdom is hun gram gehaald, het wordt weer droog. We duiken het holle tarmacje naar beneden tot de heuse Mariagrot en reppen ons langs een paar vijvers en de gebetonneerde IJse naar de Markthal. Anny en Chris houden het na zo’n 22 km voor bekeken. Wij vinden de atmosfeer aanvaardbaar en beginnen aan de lus richting Maleizen. Lopen pittig door straten rondom de Brusselse Steenweg, met een leuke doorsteek langs de gemeentelijke serres, druiven en tomaten. Duiken terug naar de Ijse onderaf het Hagaardbos. Uiteraard wacht er een pittige klim, duister tarmac, tot rustpost Hagaard. We zijn net op tijd ‘onder zeil’ om de volgende regenbui te laten overwaaien. Kunnen intussen een babbel doen met Nestor, die van thuis vertrok en ‘pater familias’ Jan.
We wagen het er op om de lokale lus van een kleine 8 km toch nog tot ons te nemen. Richting voetbalterreinen gaat de rit en dan het kasseitje van de Bredestraat af tot onder de autobaan. Regen en zonnestralen wisselen elkaar af terwijl we tarmac lopen langs ondermeer de Bergiersstraat en de tweetalige Avenue de la Reine (links en La Hulpe), Koninginnelaan (rechts en Overijse). Duiken vervolgens groene achterafjes in, met tijdens het smalste gedeelte pittige netels die je vooruit branden. Dwars door paardenweiden en maïs gaat het terug naar onderaf de autobaan. Een laatste trage klim door bos en veld, het is al 16:00 als we opnieuw aan de Hagaard aankomen. Hoog tijd voor een Duvelke vindt Linda.
We hebben nog nauwelijks 2600 meter voor de boeg. Lekker veel kassei langs ondermeer de Speelberg en dan langs Loensdelle letterlijk uitbollen tot de marktzaal.
Hebben ruim onze tijd genomen om de 31 km te overbruggen zo blijkt. Een paar wandelaars maken de bedenking dat onze parkoersmeester ‘op leeftijd’ komt. Vonden vandaag, naar hun zeggen, te weinig terug van zijn ‘beruchte’ jeugdige schelmenstreken. Hebben wij nauwelijks gemerkt … tja, we zijn van dezelfde generatie als hij …
Thuis gekomen wacht een verrassing. De terreinen rondom onze garage missen alleen nog eendjes om een volwaardige vijver te vormen. Wordt parkeren langs de straatkant. Maandag doe ik het lusje Tombeek nog eens over om de pijltjes op te halen. Kan weer genieten van stralend weer. Het laatste halfuur komt er vanuit het zuiden een gitzwarte lucht aanzetten. Spanning troef maar ik red het zowaar, de regen raakt niet over de heuvel tussen Tombeek en Overijse. Ja Roland, some guys have all the luck!
