De Nationale Wandeldag is eigenlijk niet ons ding maar als onze Stroboeren organiseren tekenen wij natuurlijk present. Bus 290 en tram 3 (lees draa) brengen ons binnen het uur aan het Merksemse Fortje. Het is er nog vrij rustig in de ons welbekende startzaal. Tot mijn jolijt blijkt de parkoersmeester een volledig nieuwe route te hebben uitgetekend. Richting Brasschaat gaat de reis deze keer, het zal ons benieuwen.
De 35 km mag beginnen met een leuk lusje door het binnen fort en de omliggende gracht. Dan pikken we opnieuw de andere afstanden op en zwerven langs voetbalvelden richting tram terminus. Begroeten Zeeuwse Peter en zijn vriendinnetje en stappen over een fietspad dwars door een winkelcentrum. Bea stoomt voorbij, Jerome is vrijwilliger van dienst vandaag. Vroeger kwamen we ze altijd tegen bij Olat maar nu zijn zij rasechte Antwerpenaars geworden ! We lopen nogal wat straten, rondom een domein ook, zijn grachten volgend. Even een bosstrookje, voorzichtig vorderend waar bramen over de paden slingeren. Van kasteel Withof gaat het dan naar het Gemeentepark van Schoten. De langere afstanden maken er een lange zwerftocht van. Finaal zullen wij 1:40 lopen over de vooropgestelde 8 km. Rustpost Sint-Philippus biedt gelukkig nog voldoende ruimte om ons rustig de innerlijke mens te laten versterken.
Door een villawijk trekken we naar park Vordenstein. Een klassieker waar we elk jaar weer van genieten. Prachtige oude bomen, een leuke tuin verdeelt in meerdere plantsoenen en dan duiken we het bos in. Beuk en rododendron zijn hier de koningen. Sommige paden liggen er wat drassig bij en zo hoort het ook. Buiten het domein filevorming op een smal pad met loopbrugje. Over het brede, beetje zompige gras pad dan recht naar De Zeurt en de tweede pauze. Ruime sporthal deze keer en dus plaats genoeg om met Jefke, een wat humeurige Yvo en Marleen te keuvelen. We weten, de langere afstanden lopen nu gauw weg van de anderen.
En die gauw komt er al na een paar honderden meter, we ademen meteen de rust ondanks de nabijheid van de E19. De Gagelbaan vorm de grens tussen landhuizen en het bos. We kunnen genieten ! Dwarrelen door een bosje aan de rand van de E19 en pikken dan de Elshoutbaan op die ons naar de grens met Brasschaat voert. Na nog wat huizen kijken duiken we plots het groen in bij De Verschootenhof, een orchideeënkwekerij. Stappen parallel met tgv-baan en snelweg, verscholen achter een talud en door weilanden tot een golfterrein. Leuk stukje parkoers dit wat Het Leeg blijkt te noemen. Voorbij een vijver met speeltuin duiken we een strook Brasschaat in die dwars staat op de naam en faam van de gemeente. Zwerven door een wijk met meerdere bouwstijlen van sociale woningen. Verslikken ons daarbij één keer in de pijlen. Het andere Brasschaat dus, door de ogen van onze gastheer. Nog even de ‘grand chique’ een strookje beuk en park en pauze in De Remise, een alleraardigste taverne. Patrick & Denise maken er warempel ook hun opwachting, natuurlijk met een rondje voorsprong op ons.
De lokale lus loodst ons langs kasteel en accommodaties van Sportoase naar prachtige beukendreven. Een villawijk op grondgebied Schoten komt nog eens aan bod. Ook onverhard met grachten en rododendrons. Ik besef plots dat we door het Peerdsbos lopen. Sommige laantjes zijn echt wel druk beklant met zondagse wandelaars die komen genieten van de prachtige dag. Voorbij een obelisk komen we terug in een parkomgeving uit met waterpartijen en rustende tuinen. Tijd voor een laatste pauze in De Remise.
Voorbij hockey terreinen duiken we opnieuw het Peerdsbos in. De langere afstanden worden naar de Bredabaan geloodst en de Leien die aan zijn overkant liggen. Landhuizen & villa’s voor de beter gespekte beurzen langs onder meer Voshollei en Baillet-Latourlei. Terug naar de Bredabaan dan en onder de spoorweg door. Hier zijn we bekend. Bij de volkstuintjes gaat het linksom langs de waterpartijen van het Fort en dit tot de finish. Nippen er aan ons Duvelke. De Stroboeren kregen meer dan 5.000 bezoekers over de vloer wat toch echt wel een succes mag genoemd worden. In zijn ijver om de verschillende afstanden zo veel mogelijk uit elkaar te houden heeft de parkoersmeester denkelijk niet de mooiste omlopen getekend. Nieuwe mogelijkheden heeft hij wel aangeboord en dat is een hele verdienste.
Rustig lokaal tochtje denken we als we na het kappersbezoek richting Baasrode rijden. Niks zal minder waar blijken te zijn. Bij het uit de auto stappen ontmoeten we Dirk & Linda (Nijlen) al. Ons koffietje nippen we met Bart & Katrien, ondertussen vele bekenden begroetend. Nochtans stappen we alleen zoals altijd eigenlijk, elkeen doet zijn eigen ding. Beginnen eraan met een lus van 8,6 km die ons terug naar de startzaal zal brengen. Lopen richting oude spoorlijn die toen de NMBS nog klantvriendelijk was Antwerpen met Dendermonde verbond. Nu rijdt er alleen nog een toeristisch stoomtreintje over. Een strookje drukke steenweg en we duiken de weidse akkers in. Gelukkig is het zonnetje van de partij terwijl wij langs kolenvelden en nogal wat kale winterakkers wandelen. Randje Buggenhout (Mossen) keren we terug naar de drukke baan richting Willebroek en A12. Duiken een straatje in dat ons afzet bij de Schelde. Bedrijven aan onze oever, het groen van Moerzeke & Kastel aan de overkant. We passeren de thuishonk van het stoomtreintje en wandelen dan door gladde achterafjes langs ‘koterij’ richting kaatsterrein. De eerste opdracht zit er op.
Een lange stratenloop volgt. Bookmolenstraat, inderdaad voorbij een molen en zijn oud molenaarshuisje en de Broekkouter voeren ons naar Vlassenbroek. Ook dit natuurlijk domein wordt omgewoeld door een Sigmaplan. Luchten worden dreigend en toch verlicht de zon de kale populieren, een haast apocalyptisch uitzicht. Zijn weer eens een uurtje verder gevorderd als we pauzeren in het piepkleine maar stemmige zaaltje van het kunstenaarsgehucht. Ook hier hebben we een ruime lus voor de boeg. Gaan weer de Schelde volgen richting Dendermonde. Bij de eerstvolgende brug steken we het water over en duiken de natuur in. Een stevige hagelbui, maart wenkt. Luc & Jacqueline halen ons in en we lopen samen verder, gezellig keuvelend, langs Pilleput en andere natuurdomeintjes in dit waterland. Terug de brug over en via een ommetje met het betere ploeterwerk terug naar de Scheldedijk. Het is al veel rustiger in het kleine Vlassenbroekse zaaltje. Net minder dan 7 IJsetrippers troepen er samen en daar horen wederzijdse plaagstoten bij.
Net na een stevige plensbui waar Linda (Hobohem) en Katrien mochten van ‘genieten’ gaan wij weer op pad. Dijkentocht, zal Bart later zeggen en inderdaad, we kronkelen bij laag water met de Scheldestroom mee. Krijgen toch ook een leuk stuk van het lager gelegen groene landschap onder de sloffen geschoven. Terug de dijk op dan om Baasrode binnen te lopen, over het dorpsplein richting finish. Tijd om Duvels te genieten met onze Brabantse en West-Vlaamse maatjes. Bij koning auto gekomen blijkt deze onder de hagelkorrels te zijn bedolven. We zijn weer eens ontsnapt aan de grillenkoning en bij een rustig weertje keren we naar Hemiksem terug. Het was tof zo onvermoed tussen al die bekenden te mogen genieten.
Ondanks ons vernuft waren we gisterenavond toch pas rond 21:00 thuis. Dus doen we het vanmorgen rustig aan en kiezen voor het naburige Wilrijk. De startzaal ligt op zo’n 6 km van het echtelijk dak, dus dat extraatje kan er nog wel bij. We zullen warempel onze eerste veertiger van het jaar wandelen ! Het is zonnig en fris als we om 08:00 van start gaan. Langs het Mastenbos en de Moerelei tot de A12 en dan linea recta tot de Heidestraat en de startlocatie. Het is er behoorlijk druk met heel wat Stroboeren en een busreis van de Police de Jette onder leiding van Jan.
De eerste etappe loodst ons langs baseball Antwerp Eagles en statige villa’s recht naar de Dikke Mee en het onvolprezen Nachtegalenpark. Passeren vervolgens de ziekenhuizen Middelheim en Sint-Augustinus. Gaan de groene dijken bij Mortsel opzoeken om zo koers te zetten naar de eerste rustpost bij Fort 5. Genieten bij Minigem van een heerlijke, grote kom verse soep, samen met ons aller Herman en Rik (Bornem). De langste afstand (27 km) krijgt een extra lus aangeboden. Ze voert van Fort 5 weg door rustige straten richting OCMW rusthuizen van Edegem. Even genieten van een statige kasteeldreef en dan zetten we koers naar de Edegemse basiliek en zijn bidweg verscholen in het groen. De terugkeer naar Minigem bestaat helaas uitsluitend uit Mortselse straten, een beetje dunnetjes toch vindt ook Guido.
Maar we leven op hoop en trouwens ook terecht. Kiezen nu voor de binnenkant van de vijvers rond Fort 5 voor een heerlijke omzwerving langs het water bij een stralend pril lenteweertje. Hier kikkert een mens van op ! Vanaf Eesdonk gaan we echter weer villa’s lopen langs de expresweg en finaal onder de E19 door. Gelukkig ligt hier een mooi groen pad parallel de snelweg, voorbij hoeve Janssens tot de fabriek van het wereldberoemde Rizla. De rustpost onder de kerktoren en in het KWB lokaal is nu niet ver weg meer.
Ook hier een extraatje voor de langere afstanden. Lopen Marion achterna door een strookje Steytelinckpark en gaan dan achterafjes wandelen richting Heldenplein. Langs volkstuintjes duiken we een pas aangelegd park en speelterrein in, net achter het winkelcentrum van de Zweedse interieurgigant. Dan volgt een omzwerving door Campus Drie Eiken (UIA) meteen gevolgd door een strook langs Fort VI. Afsluiten doen we met het druk beklante want zonnige Steytelinckpark. Je waant je er in het Middellandse zeegebied, multicultureel ten top. Hebben bij KWB nog zo’n drie kwartier voor de boeg tot de finish van de tocht.
De parkoersbouwer heeft nog heel wat fantasie over. We beginnen met de doorgang van een oud kerkhof, verlaten sinds 1967. Dan gaat het rechtstreeks naar De Bist, het winkelcentrum van Wilrijk en zijn ruim plein. Diepe Roet blijkt te verwijzen naar een vroegere spoorbaan. Jerome fietst vrolijk voorbij terug op weg naar zijn Bea die een beetje ziekjes is. Kasten van villa’s mogen we bewonderen in de Olmenlaan, landhuizen eigenlijk. Park De Brandt wordt onze afsluiter van de dag tot een paar Duvelkes om voldoende vitamientjes te tanken.
Wij hebben nog ruim 6 km voor de boeg bij valavond. Langs de A12, sportpark Ter Beke en de Moerelei, genietend van de ondergaande zon van een stralende dag. En we lopen allebei erg vlot tot de laatste meter. Zijn wel 11 uur van huis weg geweest, de ideale manier om van een eerste lentedag te genieten !
Vandaag pikken we nog eens een klassieker mee, de jaarlijkse opener van de Hartenvijftig te Linkhout. Kunnen we de rechtstreekse treinrit van Antwerpen tot Schulen uittesten en wij vinden het een succes. Ongeveer anderhalf uur comfortabel sporen over Mechelen en Leuven en we zijn er. De startlocatie ligt een kleine vijf kilometer terug richting Diest, bij de kerk van Linkhout. Wij geven een heel eigen invulling aan het te volgen pad. Genieten vanaf het Pakhuis van de rust langs uitlopers van het Schulens meer. Spotten zelfs een witte reiger. In de startzaal kunnen we meteen Hennie een stevige knuffel geven. Uiteraard komen we er veel bekenden tegen en duurt het wel even voor we op pad zijn. Zullen dan ook de parkoersafstand beperken tot zo’n 25km.
Voorbij de Sint-Trudokerk zoeken we aan de overkant van de steenweg meteen het Schulensmeer op. Een eiland midden de plas gonst van de activiteit, ganzen maken er luid misbaar. Lopen weg van het water richting Kerkevenne. Nogal wat beton in een weidse boog rondom de startlocatie en dan zoeken we de spoorbaan op. Zachte regen begeleid ons naar de Goerenstraat, door het groen tot een drukke baan. Onderdoor en dan eindelijk wat onverhard langs onder meer een military parkoers. Snappen plots waarom Diane zich in het parkoers verslikte en na anderhalf uur terug aan de start stond. Op een T wijst de eerst zichtbare pijl rechtdoor. Eigenlijk moeten we naar rechts de rust van Merlaer opzoekend. Ik heb terreinkennis en laat mij niet verrassen. Wijs de organisatie wel op het probleem. Later zal blijken dat zij dit vakkundig hebben gecorrigeerd.
Nemen de tijd voor een babbel met onder meer Jefke en Leuvense Jeanine en gaan weer op pad. Stappen de steenweg of tot voorbij de Sint-Annakapel en duiken dan een graspad in de vallei van de Zwarte Beek volgend. Gewoon ‘immer gerade aus’ tussen de weilanden door, genietend van een intussen zonnig vergezicht, met heuvels aan weerskanten. De Bergstraat is niet veel meer dan een glooiing in het landschap. Ze brengt ons bij de tweede rustpost, deze van de Broeders in Lummen. De dames en heren van de 50 km vallen er één voor één binnen. Midden deze groep stappen ook wij dwars door de scholengemeenschap en zijn hoeve met runderen & schapen. Een korte klim zet ons af hoog boven de A2. Even lopen we parallel, genietend van een fenomenaal uitzicht en dan duiken we opnieuw de vallei in. Laren wordt terug Mellaer, de parkoersbouwer maakt optimaal gebruik van de glooiende akkers. Haast ongemerkt bereiken we het domein van de duizend jarige eik en zijn zoon die op 400 jaar wordt geschat. Het oudje was ons even ontgaan. Omdat hij naar het rusthuis verkast is zegt Bart grappend. Mogen heerlijk door sparrenbossen gaan hossen, wat later afgewisseld met berk en den. Het parkoers wordt steeds leuker. We pauzeren een laatste keer in Mellaer, waar Hennie opnieuw haar opwachting maakt.
Hebben nog een klein uurtje wandelen voor de boeg. Een tarmacje loodst ons over de Goerebeek en dan komen de zanderige bossen terug aan bod tot de spoorbaan. Even volgen, de ijzeren weg, en dan onderdoor richting nieuw aangelegd voetbalcomplex. Wat hemels gedruppel begeleid ons tussen de statige burgerhuizen richting finish. Pintje drinken met Zottemie & Bart, gezellig kletsen met de vele andere wandelmaatjes ook. Het is tijd voor de bus richting Diest. Xavier laat zich prinselijk vervoeren tot station Schulen. In Diest zijn de eerstvolgende treinen in beide richtingen afgeschaft wegens een verkeersongeval. Men belooft ons binnen het halfuur een oplossing. Hebben de tijd voor een Duvelke in een gezellige bruine kroeg. Terug naar het station voor nog meer ontij. De volgende trein komt pas binnen onbepaalde tijd. Wij gaan op zoek naar een bus. Binnen de 10 minuten reizen we gratis richting Aarschot. Overmacht zegt de vriendelijke jonge chauffeuse. Blijkbaar kwam geen andere reiziger op het idee, wij zijn alleen met z’n tweetjes. Het zit ons echt wel mee. In Aarschot hebben we binnen de 6 minuten een boemeltrein naar Antwerpen. Een uurtje later stapt ook Xavier van deze trein in Berchem. Hij kreeg een lift van Schulen naar Heist-op-den-Berg. Dat hebben wij weer eens goed gefikst, vinden we van onszelf !
Probeer dit jaar elke maand twee midweekse wandelingen mee te pikken. Deze maand moest het vroeg gebeuren daar mijn collega onder het heelkundig mes moet. Na Langdorp vorige week komt de uitnodiging van Gwy en kompanen mij dus heel goed gelegen. Beetje vervelende treinverbindingen en dus zijn de Rupelstappers Linda, Kim & ikzelf al omstreeks 10:00 bij de gastheer op appel. De vaste groep valt druppelsgewijs het kleine stationsbuffet van Dampoort binnen. Tot mijn verrassing zijn ook Alfred (Bornem) en Johny Walker van de partij. Met 62 gaan we op pad en Polleke zag dat het goed was …
Gwy neemt ons op sleeptouw door zijn nieuwe heimat, straatje in straatje uit, langs menige waterpartij, het is allemaal te veel om op te noemen. Ik onthou Sint-Jacobs & de Vrijdagsmarkt. Een straat waarvan de naam veranderd is in ‘Lieve Kleine Piranha’ ook. Een tram dokkert voorbij, blijkt als eindbestemming Moscou te hebben. Wist niet dat we zo dicht bij onze vriend ‘Poetin’ waren (hi,hi). Bij de Korenlei wijst Gwy ons het kleinste huisje van Gent aan. Dan volgen in snel tempo de Oude Vismijn en het Gravensteen, we stappen naar ’t Rabot en een voormalig kloostergebouw. Hof Ten Walle ligt langs een gracht met gelige wilgen. We verlaten stilaan de stad richting oude industriële zone. Ik jen Gwy wat, had hij niet geschreven dat we 12 km van dattum gingen krijgen ? Nu ben je er dus wel zegt ie, verhaal halend. Keuvelend met Clement loop ik midden in de groep over een fietspad langs een lange muur tot de vaart Gent – Brugge. We kunnen pauzeren in De Boei na net geen twee uur echt wandelplezier.
Het druppelt even als we opnieuw vertrekken maar het hemelse nat is van korte duur. Mogen nu het groene Gent verkennen langs Bourgoyen & Ossemeersen. Vlonders loodsen ons door overstroomt gebied richting beter begaanbaar. Schitterend is dit natuurgebied met zijn immense plassen en waterhuishouding van planten en dieren. Een leuke afwisseling in ons parkoers van de dag overigens ook. Even als een troep konijnen een drukke verkeersader dwarsen, we bereiken de watersportbaan. Onvermijdelijk worden dan herinneringen aan Joost opgehaald, veel te vroeg van ons heen gegaan maar zeker niet vergeten. Voorbij AZ Jan Palfijn wacht de tweede rust, gebouw bij de Cercle Nautique de Gand !
Hebben nog een klein uurtje wandelen voor de boeg, wat gaat de dag snel als ie boeiend is ! Enkele straten loodsen ons naar de Coupure Links, we vervolgen er onze weg langs de waterkant. Bewoners en passanten kijken toch wel verbaast op naar deze groep jachtige stappers. Bij de Ketelpoort gaan we echt langs het water lopen, over een houten staketsel achteraf geurende restaurants maar ook vervallen bedrijven. Een paar shopping straatjes met hun onvermijdelijke ‘madammen’ nog en een sociale woonzone, de spoorbaan komt in zicht. Een drankje bemachtigen bij aankomst lukt mijn niet, de dame achter de toog is de toeloop niet gewend. De trein op naar Antwerpen dan maar samen met Linda (Hoboken). Een dikke proficiat aan Gwy en zijn kompanen voor deze heerlijke tocht, hier kom ik graag volgend jaar weer !
Linda is nog steeds beducht voor modder en dus gooien we ook vandaag de planning om. De starlocatie ligt op grondgebied Sint-Niklaas maar Google Maps vertelt ons dat station Nieuwerkerken-Waas dichter bij het doel ligt. Zo aangeboden, zo gedaan en warempel, wandelpijlen wijzen er … in omgekeerde richting. Wij stappen uiteraard eerst naar de start om ons in te schrijven, zoals de wandelbonzen van ons verwachten. Het is behoorlijk druk in de startschool met een dubbeldek bus uit Mons als toemaatje.
De pijlen die wij opmerkten vormen onze eerste lus van een kleine 5 km, het rolstoel parkoers eigenlijk. Terug naar het station dus en dan langs de spoorbaan richting rangeerstation Sint-Niklaas. Tarmacjes lopen tot de startlocatie, onze opwarmer voor vandaag. Lopen gelijk door voor het grotere werk. Volgen een steenweg met aftandse villa’s tot kruispunt De Ster. Duiken dan vrij snel achteraf naar voetbalterreinen Gerda en een strook sparrenbossen. Even wat ploeteren langs toekomstige kerstbomen, we zijn op grondgebied Haasdonk. Gaan zwerven tussen kasten van villa’s, het groot kapitaal. Bereiken een militair terrein en stappen langs een stoppelveld tot een verlaten spoorbaan. Zelfs voor Linda’s korte pootjes liggen de ‘biels’ net op de juiste afstand van elkaar. Afstanden splitsen, wij lopen landelijk verder langs akkers, weilanden en diepliggende grachten. Bij binnenkomst van Haasdonk een kerkwegel. Hoog tijd voor onze eerste pauze na meer dan 12 km stappen.
Ruim 4 km tot de volgende pauze. Wordt een taai stuk parkoers. Langs de monumentale dorpskerk stappen we de Heirbaan op. Een mooie onverharde dreef stuurt ons langs een kasteelhoeve en dan de polder in met wind op kop. Gaan slingeren over tarmac langs hoeves door het polderlandschap, op karakter zeg maar tot Hof Ter Saksen. Een prachtig domein met gerestaureerd kasteel en bijgebouwen. De rustpost is een fraai zaaltje met veel houtwerk en stemmige luikjes. Lucien is er kassier van dienst, ambiance verzekert dus ! Hebben een lus richting Beveren voor de boeg. Ze loodst ons door een overstromingsgebied met veel riet langs de spoorbaan. Het vervolg is het Hof ter Welle en zijn waterpartij. Enkele straten nu om aan de overkant van de spoorbaan te geraken bij station Beveren. De terugweg wordt aangevat over een fietspad langs de spoorbaan en dan kiest de parkoersmeester voor een ‘trage weg’ tot de Piet Stautstraat. Zijn blij terug het domein Ter Saksen in te duiken met zijn kasseibaantje en hoogstambogaard. Tweede en laatste pauze ‘chez Lucien’ meteen.
Mogen een heerlijke omzwerving maken door het domein Ter Saksen, echt mooi bos/park. Dan duiken we de polder in met de kerk van Haasdonk prominent op de zonnige achtergrond. Lekker lopen is dit ! Na de laatste pauze stappen we terug naar de kerk en dan de Bunderwegel in. Aan de overkant van een steenweg wacht kassei richting het Fort van Haasdonk. Er hangt een bordje ‘extra lus van 800 meter natuur’. Wij laten ons niet smeken, tasten meteen toe. En of we gelijk hadden ! Het nattige graspad rond de plas is prachtig. Een kolonie brandganzen dobbert op het water. Grotere dikbuiken van bij ons vluchten met groot misbaar en laten zich haast vallen in de diepliggende plas. Puur natuur ! Door de weilanden gaat het dan naar De Veehandel (Temse) en verder richting Sterbos. Velen missen een markering vanwege de lage zon maar aan ‘eagles eye’ Linda ontgaat niets. We lopen de voorgeschreven achterafjes door de bossen tot een kasseiweg bij kapel Heikant. Beetje gek ommetje langs de bidweg en we vervolgen onze weg helemaal rond het recreatiedomein. Zijn net op tijd aan de finish om L & L uit te zwaaien. Genieten van ons zondags Duvelke en dan wordt er vaart gezet naar de trein. De Klompjes hadden het weer goed voor elkaar vandaag, we reizen tevreden terug ‘euver ’t woater’.
We gooien ons weekend wandelprogramma helemaal overhoop. Kregen recent van een Wiego tocht een weinig bemoedigende recensie en gaan dus op zoek naar een alternatief voor zaterdag. Terriltocht, het woord alleen al zint ons wel. Gezellige babbel met de dames aan het loket in Antwerpen-Berchem en tickets voor Heusden op zak. Tot ik besef dat we eigenlijk één station verder moeten zijn, in Zolder namelijk. Ik vertel mijn verhaal aan de treinbegeleidster. De charmante jongedame begrijpt mijn probleem. Ze rekent ons geen € 7,00 per persoon aan voor de € 0,80 cent verschil tussen de twee stations. Volgt dus het boekje niet maar haar hart en gezond verstand, we krijgen een kosteloos exceptie ticket. Van klasse gesproken, ik bedankt haar dan ook uitgebreid.
Perron Zolder dus, we moeten twee kilometer tot de start. Passeren de gerenoveerde mijngebouwen van Zolder, lopen tegengesteld aan de tocht naar het startcollege. Komen er Yvan, Le Terrible, Marina & René tegen, heerlijk gezellig. Van Campus Berkenbos gaat het richting de bossen van Galgenberg. Even klimmen tot een watertoren en dan genieten van zand, spar, berk en gaspeldoorn. Van op deze hoogte ook een fraaie uitzicht over het mijnpark van Zolder, waar we eerder vanmorgen langs kwamen. Zwerven heerlijk door de Limburgse bossen, vergezelt door vele vogels, zangvogels, spechten e.a.. Bereiken een cité zoals je er rond de oude mijnen veel vindt, moskee incluis. Er staat een extraatje op ons programma, zijnde de terril van Zolder-mijn, ons tot nu onbekend. Klimmen gestaag naar het hoogste punt over vlot begaanbare paden. Worden beloond met een 360° panorama bij een lekker winterzonnetje. Ik herken de skipiste van Peer, terrils van denkelijk Eisden of verder, mijngebouwen van het Genkse bekken, Beringen en Tessenderlo. Kunnen we meteen doorvertellen aan een dame uit Heeze, nu woonachtig in het Antwerpse en ook stevig stapper, die ons volgt. Vervolgens gaat het door wijk De Lobbert recht naar de rustpost bij de Sint-Martinusgilde. Hoog tijd om de innerlijke mens te versterken.
Even bikkelen over het begrip ‘Limburgse vlaai’ met René en we gaan terug op pad. Als autochtoon zal hij het streekproduct wel beter kennen dan ‘den Brusseleir’. Het duurt even voor we een strookje onverhard van de Helderbeekvallei mogen bewandelen. De Steenhovenstraat is ook naar de lange kant maar voert ons naar het groen onderaf de terril van Zolder. Moeten uiteraard terug naar de bewoonde wereld en weer een ander cité tot dezelfde rust van daarstraks. Het is er al heel wat stiller, later op de middag ook. Huppelen door achterafjes richting prachtige herenhuizen en dan naar het stadion van Helzold. Kunnen nog eens genieten van een leuk stukje jonge natuur, al is het dan deels over een kiezelbaan stappend. Wat we niet begrijpen is waarom de parkoersmeester niet afsluit met de gerenoveerde mijnsite maar ons door een bedrijvenzone loodst. Het ommetje van een paar honderden meter was zeker de moeite waard geweest !
We pikken ons Duveltje mee en keren naar het station van Zolder terug. Hebben weer een witte vlek op onze wandelkaart opgevuld, ons hoor je niet klagen …
Ik neem de trein tot Aarschot zoals Jefke mij geleerd heeft. Stap richting begijnhof en monumentale kerk. Rechtsom langs de Demer dan, stroomopwaarts. Meteen een heerlijke opwarmer van net geen 4 km en ik ben niet de enige wandelaar met dat idee. Heerlijk wandelen over het graspad langs weilanden en bosjes tot het lieflijke kerkje van Langdorp met zijn zandstenen toren tevoorschijn komt.
Druk in het startzaaltje natuurlijk met vele bekenden die ik vandaag omdoop tot Bart & Co., hij was nu eenmaal de eerste die ik zag. Zoals wel meer het geval is tegenwoordig valt de lange afstand uiteen in een korte en een lange lus. Klim meteen aan de Grote Muer omhoog en kruis daarbij Peter Snipper en Hobohem Linda. Vanop de Bosberg een eerste magistraal uitzicht over de hier brede Demervallei. De rivier krijgen we voorlopig niet te zien en nochtans dalen we terug af naar zijn niveau. De wandelpaden zijn goed begaanbaar zelfs waar weilanden herschapen zijn in gigantische vijvers. Immer gerade aus tot dansclub Lado en de Wildenbergweg. Het parkoers wordt een beetje pittiger. Wat huisjes kijken ook en achterafjes met wit bepoederde planten. We bereiken de spoorbaan en mogen dan stevig klimmen, de Bosberg op. We dansen een paar keer op en neer soms over blubberpaden. Toch niet evident voor mensen die slechts 8 km lopen. Bij het uitkomen van de heuvel verslik ik mij bijna in een ‘heen’ pijl zonder extra markering. Mede-wandelaars houden mij op het rechte pad. Tijd voor pistolet en koffie.
Een groet aan JPD en ik maak een ommetje door akkers om tot aan de Demer te geraken. Mogen met z’n allen schaatsen tot achter het kerkje en dan de brug over. Achter Schoonhoven noemen de rustige landelijke paden. De parkoersmeester laat ons watertanden, loopt aanvankelijk onderaf de Wijnberg. Ik laat er Linda & Dirk achter en mag dan toch pittig klimmen. Sta plots hoog boven de bewoning van Rillaar. Konijntjesberg noemt deze flank, meteen ook de naam van de tocht. Duik voorzichtig naar beneden en vervolg mijn weg langs Roth richting rustpost.
Een babbel met de Jakke en weg ben ik weer. Toch een beetje bevreesd voor de lange etappe van 9,5 km, de linkerknie durft te protesteren tijdens zulke lange stukken. Langs de kerk en vervolgens dwars door het dorp de weilanden … en de volgende helling tegemoet ! Driebunder blijkt het gebied hier te noemen. We lopen een licht golvend ommetje door het achterland genietend van bosrijke vergezichten. Linda & Dirk samen op één foto, een uniek gegeven. Bij Kapelhof dwarsen we opnieuw de Rillaarse bewoning. De Kerkvoetweg gunt ons terug groen langs een gracht. De volgende heuvel dient zich aan, woonzone Rommelaar. De Hompelstraet is een vettig pad richting Demer. Ik ben nu weer alleen en geniet van de oorverdovende stilte. Heerlijk wandelen is dit, ben nochtans steeds beducht voor een uitschuiver. Klimmen maar weer, terug naar Rommelaar en over een modderig pad tot boven op de heuvel. Schitterende vergezichten aan beide zijden, ik blijk weer op de Konijntjesberg te staan. Afdalen naar de laatste rustpost en de klok aandachtig bekijken. Heb net de tijd voor een Duvelke en de 7 km tot de trein.
Achterom de dorpskern voert de Molenstraat ons terug hoog in de heuvels. Het volgende voetwegje is herschapen in een klein beekje, de vele wandelaars van de dag maken het de laatkomers niet makkelijker. Aan de overkant van de drukke steenweg herken ik de voetwegen. Ze voeren ons naar Meyerveld en zijn tarmacje langs een overvolle beek. Een laatste keer het bos in, de Mottebemde, met zijn net begaanbare paden. Afsluiten doen we met de Demeroever tot de kerk. De klok kleppert net 16:00, ik heb een klein halfuurtje voor een ruime kilometer. Mag weer de Grote Muer op en zak aan de overkant van de heuvel tot het station. Bewondering alom bij wandelaars uit Ingelmunster en Oudenaarde. Deze wandeldag was weer een voltreffer. Drie treinen neem ik over Leuven en Puurs tot Hemiksem. Ik haspel het traject af zonder vertragingen. Soms haalt de NMBS dus toch niveau !
Lekker lang slapen vandaag want de wandelpijlen hangen in onze straat. Parkoersbewakers met de fiets komen net voorbij als wij vertrekken, we slaan even een babbeltje. Besluiten als opwarmer de tweede helft van de 7 km te lopen. Gewoon onze straat uit en dan de duik naar de visvijver van Terlocht. De ondergrond ligt er uiteraard drassig bij maar nog goed begaanbaar. Terug een verdiepje hoger stappen we richting veer van Callebeek en dan langs de Schelde stroomopwaarts voorbij nieuwbouw Hemixveer en de ruïnes van Bekaert. Het zwerk is nat, guur, onaangenaam. Zijn blij de warme startzaal Depot Deluxe binnen te duikelen voor broodje en koffie. Jakke en Den Tast zijn onze eerste clubmaatjes van de dag.
Na een verhelderende babbel met onze parkoersmeester gaan we op pad. Langs de prachtige Sint-Bernardusabdij tot de monding van de Vliet. Het lijkt er zeer laag tij maar wij schaatsen bedachtzaam richting steenweg. Even een ommetje door een Schels wijkje en we zoeken opnieuw de Vliet op, stroomopwaarts. Intussen is het gaan sneeuwen maar dat kan voor ons de pret niet bederven. De diepliggende rivier maakt hier heel brede kronkels door een wild groen gebied en dit is als wandelaar dus genieten ! Makkelijk begaanbaar zei de parkoersmeester en gelijk had hij. Zelf waar een pad met de sikkel werd uitgehakt tussen frêle berkjes. Dan volgt andere koek. Wandelaars aan wie ik vertelde dat er in Hemiksem geen modder zou zijn zullen mij later op de dag vervloeken. Met Patje Kloek zoeken we ons een weg door meterslange plassen en diepe stroken papperig goedje. Vergeleken hiermee liepen we in Olen een boulevard ! Ons talent als tweevoeters wordt enkele tientallen meter duchtig op de proef gesteld maar we slagen met glans. Patje kan terug snelwandelen over het tarmacje van de Zinkval, wij bekomen op een drafje van de geleverde inspanningen. In het Cleydaelbos is de gastheer clement, gewoon over het asfalt tot de prachtige gelijknamige waterburcht. Meer van het domein krijgen we dit jaar niet te zien en dus lopen we tarmacjes vanaf de Groenenhoek en zijn statige villa’s voorbij de Witte Hoeve en zo terug naar Hemiksem. Pauzeren doen we in een leuk retro zaaltje van de school net ‘achter onzen hoek’.
Even de innerlijke mens versterken, de bekenden bij de club groeten en weg zijn wij. Sneeuw is intussen vervangen door regen, het weer wordt alsmaar slechter. Door kletsnatte straten reppen we ons richting Mastenbos. Bij de ingang van domein Klaverblad een extra controle, de ambtenaar van dienst kan gelukkig in zijn autootje blijven zitten. We wandelen de prachtige dreven rondom het kasteel richting Moerelei en Wilrijk. Maken een ommetje om een glimp op te vangen van het Schoonselhof en stappen dan met Micky richting park van Hoboken. Gezellig keuvelend lopen we voorbij de mooie rode gebouwen van Zorgvliet, door het park richting rustpost bij de vissers van Fort VIII. Het is er opvallend rustig met slechts 6 wandelaars. Linda & Dirk (Nijlen), M & M en wijzelf, die als laatsten zullen vertrekken.
Stappen tussen de woontorens van de Jacques Brel laan door gevolgd door gewone burger rijhuizen. Duiken dan de bosjes in bij de spoorbaan en rechtover de Umicore fabrieken (Hoboken dus vandaag, gisteren Olen). Moeten daarbij enkele keren over beekjes springen, onze gastheer houdt van avontuurlijk. Bij Villa Marina stappen we domein Fort VIII binnen. Liepen al zo dikwijls rond deze plassen maar blijven bewonderend genieten van de platanen met takken als grillige dracula’s, de roerloze reigers en … deze keer de modderige paden. We wandelen er moederziel alleen, geen hond kom je tegen. Nochtans is de lucht uitgeklaard, blijft de regen achterwege. Het lage zonlicht speelt met gevallen, winters ros beukenblad. Het lijkt de omgeving in brand te willen zetten. Een paar straatjes en we bereiken het Macadammeke en de statige dreef voorbij het permanente zigeunerkamp. Rechtsaf langs het Mastenbos pikken we M&M op en wandelen samen door de nieuwe wijken van Heimisse tot de rustpost. Linda, Charles & Kim verbroederen er bij een frisse pint.
Kim loopt nog een extraatje, de zes anderen maken de reis samen vol. Een andere reeks Hemiksemse straten en achterliggende garages zetten ons af bij de vijver van Terlocht. De omloop blijft er beter begaanbaar dan wij verwacht hadden. Aan zijn overkant duiken we een jong, verwilderd bosje in. Heerlijke omzwerving meteen over smalle kronkelende baantjes langs vooral jonge berk. Eindigen doen we met de Scheldekaai tot Depot Deluxe. Moet het gezegd dat wij de zaal sluiten, net op tijd voor dat Kim, die ons vervoegd aan zijn nachtrust begint. Het was weer leuk beste geburen maar … krijgen we volgend jaar nog eens het fiat van de kasteelheren voor het volledige domein ?
Het ochtendlijke Olen ligt erbij als een suikertaart, wit bepoederd en toch schijnt de zon als wij vanaf het station richting grote witblauwe tent stappen. Zijn later dan de vorige jaren, ik raak niet zo makkelijk mijn bed meer uit de laatste tijd. Clubmaatjes Jakke en Roger zijn ook al paraat. Ijsetrippers kan je overal ten lande tegenkomen dezer dagen.
De langere afstanden gaan al meteen hun eigen richting uit, een landschap van weiden en akkers tegemoet. De ondergrond varieert van sneeuw en ijs tot donkere modder en plassen. We stappen langs de Sluizenweg richting Albertkanaal, zijn vrijwel alleen op dit deel van de omloop. Meeuwen zitten op rijtjes te verkleumen op draden boven het water. Wij pikken de vroege vogels onder de marathonstappers op, of beter nog zij ons. Duiken via het Sluizenpad opnieuw bosjes en weilanden in. De parkoersmeester bedenkt een eigen weggetje door een bos vol bramen. Behoedzaam slaan we er ons doorheen. Op de volgende veldweg stormt snelstapper Rudy ons voorbij. Op al respectabele afstand volgen we hem terug naar het kanaal. Er hangt een merkwaardige geur van kokende rijst of deegwaren, alhoewel er alleen maar fabrieken in de buurt zijn. Terug in bosrijke omgeving lopen we een besneeuwd en soms glad bmx strookje. Zeker Linda’s favoriete ondergrond niet. Terug in de sparrenbossen kan er opnieuw normaal gewandeld worden. We herkennen het Bulepad van eerdere omzwervingen in deze omgeving. Lopen tussen woonkernen door richting Ukkenpaadje en zo verder naar Beilen. De rustpost van OLV-Olen is dan vlakbij. We genieten er van heerlijke vers gemaakte soep geserveerd met een dubbel boterham. Bij Gedoviba is de verzorging altijd optimaal en aan heel democratische prijzen. Kunnen vele verenigingen een lesje van leren.
Na een kwartiertje naar het wereldkampioenschap veldrijden gekeken te hebben gaan we weer op pad. Lopen niet zo gek ver van de startlocatie en pikken bij een witte kapel uit 1956 de kortere afstanden op die nog maar net op pad zijn. Volgen een tijdje den ijzeren weg over een strook natuur die er soms bepaald ‘vettig’ bijligt. Na de voetbalterreinen van AC Olen volgen statige huizen van wat vroeger denkelijk de cité voor het hogere kader van Umicore was (Hoboken – Olen in die tijd). Moeten even echt ploeteren door een strookje gras dat onder water staat. Voor Dirk en ikzelf geen probleem, Linda en een andere wandelaar maken er zich behoorlijk druk om. Passeren de mooie muurschilderingen bij Umicore en gaan dan proberen rusten in zaal De Vrede. Aan consumpties geraken blijkt er een onmogelijke opgave en dus spreken we de eigen voorraad aan.
De lokale lus begint met wat huisjes kijken. Dra volgen berk en spar, een zanderige ondergrond ook, zeer goed begaanbaar. Tarmacjes voeren ons dan langs Zonnedauw richting Vaart, de natuur wenkt weer. Ben beducht voor de doorgang van die onvolprezen Mosselgoren maar dat valt best mee. Nattig ja natuurlijk maar het echte ploeterwerk blijft beperkt tot één strook. Paul Baestaens toont ons hoe het moet. Het echte moeras overwinnen we middels vlonders voorzien van ‘kiekendraad’ en dus helemaal niet slipperig. Wel moeten de grote jongens tijdig ‘kop in kas’ om geen ‘tek op hun dek’ te krijgen. Na een ruime omzwerving ruilen we de natuur in voor een jaagpad langs de vaart. Moeten de brug over terug naar De Vrede. We doen tientallen minuten over dat kleine stukje gewoon van de ene naar de andere bekende schuifelend. Gezelligheid troef ! Aan tafel zitten we met Geertrui en Jan Met De Pijp. Deze laatste heeft de glimlach van een schooljongen op het gelaat. Hij geeft mij een prachtig cadeau waar ik toch wel stil van wordt (zie mijn wandelblog).
We vatten de laatste etappe aan met een strook langs het plots erg winderige kanaal. Zijn blij zand en grillige sparren te kunnen opzoeken. Een leuke parkoersverbetering zet ons puur natuur, behalve een stortplaats, af bij Langendonk. Zottemie stoomt voorbij, wil wat snelheid trainen. Bart zal een eind verder volgen. Zwerven door de minst natte gebieden van het Olens Broek en zetten koers naar de bruggen over het kanaal en onder de spoorbaan door. Zijn in Gerheze en dan is de finish in zicht. Een landelijk tarmacje, wat bosjes en immer groene weilanden, wir haben es wieder geschaft ! Gedoviba trakteert op een gratis Duvel of Hopus naar keuze. Onder leiding van Ria bouwen een groep afstandenwandelaars uit alle windstreken een feestje. Wij reppen ons naar de trein, just in time ! Reizen met een gelukzalig gevoel terug naar Hemiksem, Het was weer eens heerlijk wandelen bij deze nog jonge maar zo talentvolle vereniging.
Perron 5 in Antwerpen-Berchem deel ik onder meer met Rudy, Xavier en een wandelmaatje van Club 76. Heb me voorgenomen dit jaar twee midweekse wandeltochten per maand te stappen. Linda geeft forfait, vreest de modder van de Wijngaardberg, maar dan ben ik net in mijn sas, hoe vettiger hoe prettiger. Het perron in Wezemaal ligt er gevaarlijk glad bij, we zijn gewaarschuwd. In de startzaal, onder de prachtige en sobere Wezemaalse kerktoren waarschuwt ook Hugo voor gladheid op het parkoers.
Zoals de meesten spreek ik de parkoersbouwer tegen en loop de kleine lus van de 27 km eerst. Ze voert mij langs de markt en het Marktsteegje naar de Langestraat, die ik al liep komend van het station. Grijze vogels zetten de westelijke landing op Brussels Airport in, de wandelaars moeten oostwaarts langs de Olivierstraat. We stappen door een vallei tussen de Rotselaarse Middelberg en de Wijngaardberg in, tot aan de grens met Gelrode. Verrassing bij het Waterloospad en zijn fruitgaarden. De organisatoren bieden ons een jeneverke aan. Diegenen die de 27 km vol maken kunnen er zelfs twee keer van genieten, klasse toch ! Ik wordt bijgehaald door Annie & Willie (Kessel). Hier loopt trouwens schoon volk rond vandaag. We ploeteren samen door de modder onderaf de Wijngaardberg in onze retour naar de startlocatie. Mijn maatjes lopen door, ik ga voor een broodje met koffie, snel Yvan Le Terrible groetend.
Het is zowaar zonnig als ik mij terug op gang trek, geen Bibbertocht dus vandaag. Achterafjes en een tarmacje loodsen mij naar de A2. We lopen parallel de snelweg en de Wijngaardberg tot de brug over de verkeersader. Even kasseitjes van het Poellekenspad en dan klimmen, de Beniksberg op. Wordt kilometers lang genieten van heide, berken, bosjes, grasvlaktes en magistrale vergezichten. Ook Viking heeft er zin in, stoomt mij vrolijk voorbij. Paar ‘vettige’ strookjes richting Hellegat, clubmaatje Jakke wordt mijn gezel. Langs de Donkerstraat, deels een holle weg gaat het verhard richting klassieke rustpost in Gelrode. Er komt nog meer bekend volk op ons af, heerlijk gezellig.
De Jakke is in Gelrode gestart en loopt samen met mij de lokale lus van 8 km, ik zal uit mijn pijp moeten komen ! We beklimmen de Liedeberg en gaan dan heerlijk zwerven door de bossen van ’s Hertogenheide. Zijn open plekken zijn dicht begroeid met hoge heide. Het parkoers is vrij technisch na Schaapsvijver, inclusief een paar natte oversteekjes. Golft bijwijlen ook lekker op en neer. Mijn maatje moet geduld hebben, ik wandel een versnelling trager dan hij. We genieten allebei van de rustende natuurlijke pracht en keuvelen er verder gezellig op los. Ruilen de bosrijke omgeving in voor veldwegen in de buurt van de A2. In het dal zien we de kerk met zandsteentoren van Gelrode al liggen. Een pittig technische holle weg voert er ons naartoe. Samen nog een borrel, de Jakke gaat naar huis.
Ik heb nog een kleine 7 km te gaan. Bij een frisse wind stap ik van de kerk richting kasseitjes en Moedermeule. Passeer Nestor hoog in de akkers, fruitgaarden eigenlijk. Het terrein ligt er nattig, slijkerig bij. Duik het Waterloospad naar beneden … recht naar de jeneverstand ! Mmm dat smaakt. Mag de brandstof meteen aanspreken voor een eerste klim van de Wijngaardberg. Tussen appelen en peren of althans zij die ze voortbrengen gaat het stevig omhoog. Over het duin is het genieten van prachtige vergezichten met in de onmiddellijke nabijheid wijngaarden. Het bosstrookje wordt terug een klim tot een beukenbos. Even zakken en dan blijven we een eind op het kruin lopen. Technische afdaling en een weidse boog om het magistrale kruisbeeld. De finish komt in zicht een paar straatjes verder.
Even tijd voor een drankje en dan wacht de trein samen met de maatjes van deze morgen. Tjonge, die gepensioneerden beseffen niet wat een mooi leven ze hebben … Bedankt lieve mensen van wk Werchter, het was een heuse top wandel dag vandaag.
NIEUWE TOCHT : Op zondag 28/06/2015 biedt Olympic Deurne voor het eerst de 50 km van de AA- en Netevallei aan vanuit Vorselaar !!
Maar terug tot de orde van de dag. Zaterdag brengen wij wandel loos door, althans ik toch. Om 05:00 uur gaan boven Hemiksem de hemelsluizen wagenwijd open. Een paar uur later ligt de Rupelstreek er maagdelijk wit bij. Wij slapen lekker uit. Linda gaat nog te voet tot het fitness centrum … om snel terug te keren want insijpelend sneeuwwater zorgt er voor steeds weerkerende stroompannes !
Zondag zijn we weer paraat. De beoogde vroege bus missen we van zo’n 30 seconden, de auto moet dus van stal. Binnen het halfuur staan we in Sint-Job-In-‘t-Goor bij Guido en kompanen van Olympic Deurne. Zitten aan tafel onder Stroboeren met onder meer Patje Kloeck en ons aller Herman. Elkeen kiest zijn eigen afstand, wij gaan zoals altijd voor de 30 km.
Beginnen er aan met een lokale lus van 7,5 km. Langs de dorpskerk en een paar druk beklante bakkerszaken tot bij restaurant Dikke Mee en scholengemeenschap Kristus Koning. We duiken de sparrenbossen in. Het pad langs een gracht is een mix van ijs, sneeuw en zanderige modder. Het is kwestie er het koppetje bij te houden. Ook hier opvallend veel gesneuvelde sparrenkruinen. Ruilen de zanderige ondergrond voor brede lanen van aangestampte aarde. Een specht tokkelt er vrolijk op los, op zoek naar zijn ontbijt. Bij het uitkomen van het immer groen stappen we langs villa’s en een stille camping. Er hangt wat nevel en toch zingen de vinken er duchtig op los. Een roodborstje laat zich van zijn mooiste kant bewonderen, inderdaad rondborstig. Zoeken een kanaal op met een paar woonboten. De oever is ijzig en glad, we blijven zo ver mogelijk weg van het water. Het ongeval van Max zit nog te vers in het geheugen. Na sluis 3 lopen we opnieuw villaatjes. Achterafjes met weelderige klimop brengen ons terug in het dorpscentrum en bij soep en koffie.
We gaan er weer vandoor, langs voetbal en hockey terreinen. Moeten een eindje het fietspad langs de Sint-Jobsesteenweg volgen tot aan het antitankkanaal en zijn verzameling haantjes. Zijn intussen op grondgebied ’s-Gravenwezel. Weg van het bruine water volgen we de Krommedreef door sparrenbossen. Open plekken liggen er wit en ijzig bij. Stappen een breed pad rondom een goed verborgen kasteel, onze voetweg afgeboord met rododendrons in de dikke knop. Het onverharde Kwikaardstraatje stuurt ons door paardenweiden, asfalt zet ons af bij de Botermelkbaan. Dwars door het dorpscentrum stappen we naar scholengemeenschappen. Het kerkhofje van de nonnen met zerken in cirkels rond een kruisbeeld, ligt verscholen achter bruine beukenhagen. Hoog tijd voor een tweede pauze, gezeten in een overvolle en nochtans ruime zaal.
We praten bij met Liliane & Eddy (de fotograaf) en vatten de langste etappe aan van zo’n 9 km. Lopen prachtige dreven rondom een waterkasteel met hoeve. Dan wachten statige landhuizen in het groen. Het is er opvallend stil. Aan het huisjes kijken komt een einde bij uitspanning Hertebos. Een mooie dreef voert ons stilaan naar riviertje de Kleine Schijn. Prachtig meandert het watertje langs de rand van het bos, wij ploeteren ons een weg door de gitzwarte modder. Terug villa’s dan in de Schotense Della Faillelaan. Een ommetje bij de Botermelklaan en we bereiken opnieuw onze rustpost. Hebben nog een uurtje wandelen voor de boeg.
Een strookje bos, wat witte villa’s, we stappen terug het groen in langs een ons onbekende gracht. Bereiken het antitakkanaal opnieuw en volgen het eventjes. Herman zijn we intussen alweer voorbij gelopen. Volgen nu een lange, vrij nat liggende dreef dwars door een golfterrein. Ondanks de ‘greens’ vandaag ‘whites’ zijn wordt er toch tegen de balletjes geklopt. Een laatste zanderig pad langs weilanden, onze kilometertjes staan weer op de teller.
Zagen we niet echt veel bekenden vandaag daar komt tijdens de après-wandeling snel verandering in. Keuvelen gezellig bij met Guido als Chris (Ingelmunster) plots komt aanzetten. Even later volgen clubmaatjes Christine & Noël. Tja, we hebben net niet de zaal gesloten …
Het kostte Hennie en mezelf heel wat talent maar Linda stemt finaal toe om nog eens een bezoekje te brengen aan Adje en Olat. De routeplanner doet ons gekke capriolen maken langs bedrijvenzone De Run, maar met de hulp van onze intuïtie vinden we startzaal Het Klooster al met al vrij makkelijk. Zijn net op tijd om Martin voor 40 km te zien starten, wij spreken af tot later ergens op het parkoers. Prachtige startzaal trouwens, haast luxueus en natuurlijk met Hennie prominent aanwezig. Zo rond de klok van negenen is het er overigens behoorlijk druk.
We maken een ommetje door het mooie dorpscentrum met kiosk en zetten dan koers naar sparrenbossen. De stormschade is hier toch wel groot. Heel wat boomtoppen van een arm en meer dik zijn genadeloos naar beneden gehaald. Elke open plek in het bos is meteen ook de ruimte voor heide en, soms dicht begroeide, vennen. De adrenaline stroomt door onze aderen, dit is echt Olat en daar zijn we echt wel dol op. Het begint dan ook nog stilletjes te sneeuwen, een echte wintertocht dus. Lopen een paar straten villa’s, kasten zeg maar, landhuizen eigenlijk. Maar snel terug de bossen in zoals we het graag hebben. Delen de paden met MTB-ers waarvan meerdere vrolijk goedemorgen roepen. Schitterend toch ! Met de modder valt het voorlopig nog mee, zandgrond. Passeren meerdere fantastische vennen, al dan niet met rietkraag. Ontwaren zelfs een witte reiger in de verte, roerloos vissend. Langs weilanden volgt een pittig stukje, zompig graspad ,enkeldiep. Erik (WS’78) & vrouwtje zeilen ons voorbij richting koffiepost. Op de bankjes zitten is er niet bij, kletsnat zijn ze. Een drietal jonge dames kijken vertwijfeld naar de uitgestalde boterhammen. De helpers nodigen hen uit ‘ten aanval te gaan’. Aarzelend stemmen ze in. Ons hoeft men zulks niet meer te vertellen, koffie en ‘bammetjes’ met salami gaan er gretig in.
We steken de Leenderweg over bij De Wetering, lopen een dreef langs een kaarsrechte gracht. Het riviertje in de buurt blijkt de Tongelreep te zijn. Laten het water achter ons en duiken het Leenderbos in. Her en der zijn gras en vegetatie omgeploegd, denkelijk door wilde zwijntjes. Bij een ven is ons pad haast overstroomt, we vorderen behoedzaam. Zijn verdorie blij een eindje verhard fietspad te kunnen lopen. Dat ploeteren daar wordt je toch wel moe van. Schitterend toch, die heerlijke vergezichten over rustende heide en geelkleurig pijpenstrootje. Een sparrenbos heeft een ondergroei van frêle felgroene dennetjes. Stilaan wordt het parkoers hobbelig, beetje op en neer tot we bewoning bereiken. Blijken in Strijp te zijn. Lopen door een klinkerstraatje langs prachtige langgevel hoeves en vakantieverblijven. In deze streek vind ik nu echt eens alles mooi, zeg ik tegen Linda. Ze moeten lachen met de opmerkingen van haar oude dwaas. Fietscafé Hospes daar hebben we rust halfweg onze opdracht. Men serveert er bonensoep met spek, echt wel naar onze bek. De Wilskes kiezen voor eten-en-drinken, La Trappe van ’t vat. ‘ritser’ Dirk is er dan al lang vandoor. Stapt op weduwschap vandaag en wil vroeg thuis zijn. Tja, zijn Linda weet blijkbaar hoe het moet …
Wij stappen het dorp uit net na Ger. Lopen over een brede zandweg langs kapel en molen weer de bossen tegemoet. Boswachterij Leende is weer eens een zaligheid om door te lopen. Achterop komen onder meer Chris en Zottemie, neofieten hier vandaag en vast in hun nopjes. Stappen voorbij een stuifduin richting drukke wegen … die we bij Spinsterberg vrij snel achter ons laten. Adje heeft prachtige doorgangen gevonden. Hoog opgeschoten heide langs brandgangen tussen sparrenbossen door. Wat een schitterend biotoop ! Dan de open ruimte in met zijn steeds weerkerende vennen. Stilaan lopen we terug naar Valkenhorst en de meer bosrijke omgeving. Toch wacht nog een verrassing …wij noemen het ‘de waadplaats’. Het pad is onbegaanbaar overstroomt, door gele graspollen langs beide kanten is er doorkomen aan. Ad op zijn best dus. Een paar keer ploeteren we ons door puur natuur om drogere slingerpaden door de bossen op te zoeken. Lopen parallel de drukke autobaan maar steeds in het groen verscholen. Een brede zandweg door akkerland, enkele hoeves … de soeppost is vast in de buurt ! Mmm, heerlijke tomatensoep met basilicum en natuurlijk de ‘bammetjes’. Theo kondigt Martin aan en die wachten wij dus op. Intussen passeert ook Chris de twee duimen in de lucht. Die zullen we hier vast en zeker meer zien.
Martin en Hein genieten ook van hun soepje alvorens we verder trekken. Vormen al snel twee duo’s die gezellig keuvelend de laatste graspaden tot Waalre tot zich nemen. Nog wat villa’s, een bosje met veel klimop, de finish daagt al snel op. Kunnen we Frans Staal nog eens begroeten en Peter Heesakkers. Samen met Martin en deze gabber sluiten we de zaal. Onderweg naar huis krijgen we bakken water over de auto heen. Hebben we effe geluk gehad vandaag met nauwelijks een uurtje sneeuw en verder een vrij zonnige dag. Olat, het blijft een mythische wandelvereniging…
Het feestvarken ontwaren we niet meteen in de Gildenzaal. Wel het spitse snoetje van Hennie dat meteen zonnig wordt bij het zien van Linda. Ze verstaan elkaar opperbest deze twee. Het is ook traditie dat ik hier op weg naar de inschrijftafel de zaal afdweil, vele bekenden groetend. De befaamde Schaffense smos laat ik mij nadien smaken, kan aldus gesterkt op pad.
Het asfalt is gladjes als we aan de lokale lus van net geen 9 km beginnen. Stappen voorbij de Schaffense molen het plateau op met zijn weidse, nu zonovergoten akkers. Verderop wachten de boomplantages van Kelbergen vanaf Berre3. Voorbij het gelijknamige voetbalterrein duiken we sparrenbosjes in op een heuvel aangelegd. Redelijk vettig daar bij Steenkot ! We genieten bij het uitkomen van het immense groen van een prachtig uitzicht dat tot de witte rookpluimen van Tessenderlo reikt. Pikken een volgend bosstrookje mee alvorens weer het landbouw plateau op te gaan. Een holle weg stuurt ons een verdieping lager en samen met de andere afstanden stappen we langs een gracht terug richting Schaffense kerk en een lekkere kom soep in de Gildenzaal.
Onze naamgenoten uit Halen staan er in de startblokken. Zullen wij niet de laatsten zijn vandaag ! De lange lus van ruim 20 km begint met de Vroentestraat en over de heuvel met kasteel langs de holle weg die Molenstraat noemt, klassiek. Bosrijk wordt deze etappe langs onder meer de Oude Schansstraat. Veel spar uiteraard want zandgrond, toch ook wel mooie delen wit glimmende berk. Lang achterafjes, tussen bebouwing en natuur worden we naar de Kalendries in Zelem geloodst, meer bepaald in de overvolle kleine zaal van het complex. Hebben er de tijd voor een babbelke met Jefke en Marleen, Anwerpse wandelvrienden.
Ook hier een lokale lus van ruim 8 km. We lopen ze samen met clubmaatjes Mieke & Roland. Beetje tarmac en dan een prachtige holle weg waar het ploeteren is door het nat. We vorderen behoedzaam. Lopen vervolgens rustige betonbaantjes in het groen, langs hoeves en schaarse bebouwing. De Venusberg lonkt. De parkoersmeester is clement. Loodst ons twee keer op en neer voorbij ruiterzaak Equitom en de minst steile kant van de heuvel. Afdalen doen we door een pracht van een heidelandschap met een stralend vergezicht als extraatje. Langs Langeheide bereiken we haast ongemerkt opnieuw de Kalendries, waar onze maatjes meteen doorlopen en wij even pauzeren.
Het wordt al frisser als we terug op pad gaan voor ons laatste uurtje wandelplezier. Wat stille straten om terug aan bospartijen te geraken. Het lijkt er wel een hindernissenloop van plassen en gesneuvelde boomstammen. We bereiken de Postbaan en gaan die een heel eind volgen tot net voorbij de woonst van Dre Symons, bij VOS ooit een bevlogen parkoersenbouwer. Dwars door de bomenkwekerij nu naar de drukke steenweg Diest – Paal. De laatste kilometer is dezelfde van daarstraks. Bij ons Duvelke nog even een babbel met feestende Hugo en dan is het tijd om weer het station van Diest op te zoeken, ruim 2500 meter verder. De Vossen zijn al naar huis als wij nog een pintje drinken in lekker een warm cafeetje en tenslotte kunnen we een tukkie doen in een rustige treincoupé. Mooie tocht Hugo, zo hoort het ook bij jou.
Het voelt koud aan vanmorgen, bijna 10 graden minder dan gisteren ochtend. Binnen het uur brengen twee busritjes ons naar het Deurnese Ruggeveld. We worden er verwelkomd met een heuse hagelbui ! Corrie is paraat aan de controletafel, ook zij meldt sneeuw en ijs komende vanuit het noorden. Het wandelparkoers diende trouwens te worden aangepast wegens de overvloedige regen van de laatste dagen. Daar hebben we alle begrip voor.
De langere afstanden trekken door het sportcomplex en langs de begraafplaats Ruggeveld richting winkelcentrum en Makro. De parkoersmeester kiest voor een alternatieve route door domein Ertbrugge. Over graspaden gaat de reis, een tarmacje ook en een strook bos. Zo bereiken we de weidse graslanden achter The Great Old, de Bosuil. Kunnen er leuke dijkjes lopen, slingerend tussen dunne boompjes met grillige vormen. Het grasland zelf ligt er erg zompig bij. Enkele straatjes en we kunnen pauzeren in het Silok. We weten, hier hebben ze lekkere verse soep. M & M volgen ons voorbeeld, Rudy houdt het bij een koffietje.
Kom de Jakke binnen vallen, hij zal de rest van de dag onze gezel blijven. De parkoersbouwer neemt een voor ons vreemde beslissing door de volledig Schneiderlaan af te lopen tot aan het Rivierenhof. Bij de hoeve stappen we de Antwerpse groene long bij uitstek binnen. Zwerven over de paden langs vijvers en de Schijnbeek, de stormschade opmetend. Lopen een extraatje langs de drukke, lawaaierige Antwerpse ring en de Deurnese volkstuintjes. Jammer dat we het geklasseerde kerkhof bij de mooie Sint-Fredeganduskerk niet aandoen. Steegjes sturen ons terug naar het Rivierenhof en langs het zilvermuseum. Nog een kilometertje of zo zwerven door het park en het is tijd voor onze tweede en tevens laatste pauze. Ook Roland & Claire komen hun kennis van het Vlaamse land verruimen.
We hebben nog 8 km voor de boeg. Aanvankelijk langs een moerassige strook, over vlonders en bruggetjes ook. Ik bots haast tot mijn stomme verbazing op Krist & Gina. Ook zij komen een zwarte vlek op hun wandelkaart inkleuren. Krist is zeer te spreken over de omgeving van De Bosuil. Ik nodig hem dan maar meteen uit voor de tocht van de Stroboeren later op het jaar. Wij lopen verder langs de centraal gelegen taverne om bij de Schranshoeve het domein te verlaten. Gaan een fietspad op voorbij korfbalclub Catba en middels een tunnel onder de autobaan door. Het parkoers verwordt tot een stratenloop langs onder meer een golfterrein. Een rood fietspad loodst ons door de sportterreinen en langs de skipiste. Weinigen zien de pijl hangen die ons rond de tartan looppiste loodst. We zijn erg vroeg terug binnen naar onze normen. Net op tijd om Wandelend Paal te zien vertrekken voor hun tweede daguitstap, zij komen al van Heist-aan-Zee.
Nog een gezellige babbel met de Jakke en dan is het tijd om tram en bus terug op te zoeken. Hadden wat meer van deze tocht verwacht, al begrijpen we dat de weergoden de parkoersmeester in zijn kunnen danig zal afgeremd hebben.
We twijfelen erg lang na het kappersbezoek of we zullen wandelen gaan. Modder en wind schrikken ons niet meteen af, een grote dosis vers gebrouwen hemelvocht wel. De laatste weersvoorspelling lijkt op een droge dag aan te sturen en dus rijden we naar Herselt. Enkele maatjes die met het openbaar vervoer gekomen zijn vallen de zaal binnen. Samen met Rik (Bornem) gaan we op pad. Hebben drie lussen vanuit de startzaal voor de boeg. De eerste is opgemeten als exact 12 km met een rustpost een ietsje voorbij halfweg. Langs een witte wijk gaat het richting sporthal en meteen de eerste modderstrook. Onze oudere gabber toont hoe het moet en loopt met korte trippelpasjes van ons weg ! Op het asfalt komen we terug samen. Lopen parallel aan de baan naar Olen maar wel achteraf. Voorbij een discotheek volgt een strook sparrenbos, eerder een hindernissenpiste waarbij talloze horden dienen genomen te worden. Bij ’t Kempisch Pallet pikken we de Grote Nete op. Het bruine water stroomt snel, de rivierbedding is net niet tot aan de nok gevuld. Moeten weg van het water en naar de overkant van een andere steenweg, deze naar Westerlo. Elke landweg is herschapen in een papperige bedoening, zeker waar we langs grachten lopen. Tarmacjes dan maar weer, de Suikerberg op tot Toons Boerderij, een rustpost die wij nog nooit eerder aandeden. Kunnen er zowaar genieten gezeten op een overdekt terras.
Rik gaat er vandoor, een paar babbeltjes verder volgen wij ook. Mogen vrij snel de bossen van Hertberg in. Boswerkers zijn er druk in de weer met het aanleggen van vennen en open plekken, denkelijk om de heide terug een kans te geven. Richting Kleine Hees is het bijwijlen ploeteren. Linda vordert behoedzaam, nog steeds het pootje indachtig. Modder is trouwens nooit haar favoriete terrein geweest. Zoals het tijdens deze tocht de gewoonte is bezoeken we het roofvogelcentrum. Een vale gier uit Spanje blijkt de laatste prominent aanwezige gast te zijn. Wij hebben vooral oog voor een collectie uilen met een sneeuwuil en bril uil als absolute toppers. Prachtig om deze diertjes van dichtbij te kunnen bewonderen. Nog een strookje bos met weelderige klimop en we bereiken opnieuw het centrum van Herselt. Hoog tijd voor een lekkere kom soep. Een babbel met Kareltje ook die altijd wel wat nieuwtjes te vertellen heeft.
We krijgen meerdere waarschuwingen voor een moeilijk begaanbare strook tijdens het parkoers van de 8 km. Langs de kapel van Sint-Servaas gaat het richting weilanden van Asbroek en Goor. Voorbij rosse varens bereiken we de fameuze strook. Naar schatting 20 à 30 meter lang en inderdaad een waadplaats waar we toch makkelijk doorheen komen. Hebben al erger meegemaakt. Naar de overkant van de steenweg op Aarschot nu en wat straten lopen tot een leuke, niet zo hoge, holle weg. Het parkoers wordt landelijk met weilanden en verspreide bebouwing. Beningstraat en Mottaart loodsen ons naar de bossen van de Kapittelberg. Nog maar eens een steenweg oversteken, deze naar Averbode nu. Lopen een ommetje over tarmac en half verhard bij Vuldershoek. De eerste regendruppels begeleiden ons tot de zaal.
Clubmaatjes Ghislaine, Roger, Jakke & zijn madame ook, houden het voor bekeken. Wij wagen het er op, de hoeveelheid regen valt best wel mee en dus snijden we de laatste 5 km aan. Langs de kerk nu en dan door het Orgelstraatje. Mogen lekker zwerven door de bossen van de Molenberg. Aanvankelijk bij de watertoren, na Schom snijden we een tweede stukje aan. Leuk parkoers voor een 5 km. Van hoog op de berg krijgen we een prachtig uitzicht over Herselt cadeau en dan wacht de laatste kilometer die we voor de derde keer lopen. Het is toch wel druilerig als we onze opwachting maken voor het eerste Duvelke. Even regent het pijpenstelen, we waren net op tijd droog en binnen. Rijden op het gemakje terug naar huis, tevreden dat we het er toch op gewaagd hebben de weergoden te trotseren.
Geen andere wandelaars op de eerste trein naar Turnhout deze ochtend. Daar komt snel verandering in als wij de bus richting Herentals opwachten. Autochtoon Jules is er natuurlijk maar ook ‘Rendier’ uit het verre Eindhoven en nog een klad anderen die wij niet kennen. Ook in de startzaal te Gierle lopen wij vele bekenden tegen het lijf voor de eerste Nieuwjaarswensen. Zelfs Sabine & Freddy komen uit het West-Vlaamse Ingelmunster afgezakt, beducht voor de Pamelse modderbaden.
Het parkoers bestaat traditiegetrouw uit een korte en een lange lus. Wij hollen onze West-Vlaamse gasten achterna door weidse zonovergoten landerijen. Trekken vervolgens domeinbos Grotenhout binnen. Bij een plas speuren we naar de witte reiger die Denise & Patrick voor ons zagen. Ja hoor, de knappe blanke knaap staat er weg in een hoekje te vissen. We lopen zowat ¾ rond het water en mogen dan genieten van prachtige dreven afgezoomd met spar en beuk. Her en der liggen nog plukken sneeuw. Na de boszone gaan we betonbaantjes lopen bij Lozijde. Aanvankelijk langs hoeves, dichter bij het dorpscentrum door stille straatjes van een villawijk. De eerste 8,6 km zitten er op, tijd voor een heerlijke dampende kom soep. Kwaliteit, hetgeen we hier aangeboden krijgen !
Er valt wat ijswater uit het grijze zwerk als we terug op pad gaan en … net als onze voorganger uit Bladel een pijl missen en onverrichterzake rechtsomkeer moeten maken. Ik had nochtans beter moeten weten, was duidelijk niet bij de les. Onder een boog van beukenhaag stappen we een villawijk binnen om deze even later in te ruilen voor de Kempense polder. De 30 km krijgt een ruim extraatje van fietspaden langs riviertje de AA, duidelijk aangezwollen na de regen van de laatste dagen. De Mazelhoeve is de start van meer bebouwing, langs Kwakkels gaat het richting OLV kapel en de fabriek van IJsboerke. De overkant van de steenweg noemt ook hier Loozijde, maar met dubbele ‘o’ deze keer. De betonbaantjes zetten ons af bij de Tielense watermolen op de AA. Een paar grote hoeves en we duiken de sparrenbossen in met hun chalets en caravans. De meesten hebben duidelijk betere tijden gekend. Heel wat stormschade kunnen we ook opmeten, afgebroken kruinen van sparren, stronken soms meer dan een arm dik. Pauzeren doen we een tweede keer, letterlijk onder zeil op de Poeyelheide. Yvonne & Albert (Borgerhout) zijn er onze gezellen.
We stappen elk aan onze eigen snelheid, maken het korte lusje door de bossen aan de rand van Poederlee en Tielen vol. Mossen zorgen er voor een helgroene kleur. Verkenshoek lees ik op een bord in de open ruimte. Blijkt te kloppen wan de boerderij is een zeugenbedrijf. We pauzeren een laatste keer in Poeyel. Hebben nog een kleine 8 km voor de boeg. Eerst langs de voetbalterreinen van Gierle en dan door de sparrenbossen. In de bewoonde wereld zondert de 30 km zich weer even af voor een ommetje langs kmo-zone Brulens en landelijk beton. De ganse groep komt weer samen en wandelt gezellig over lange rechte zandpaden door de halfopen ruimte tot de kerststal van Hemeldonk, met echte ossen en ezel. De schaapjes hebben hun eigen stal. Lopen het dorp binnen en maken een ommetje langs de prachtig gerestaureerde windmolen In Stormen Sterk. Ons wandeldagje zit er op, we genieten van Duvel en andere geneugten met onze vrienden uit Borgerhout. Om 17:45 gaat de bus, twee uur later staan we alweer in de Hemiksemse huiskamer. De eerste werkweek van 2015 wenkt …
Het speelt al jaren in mijn hoofd, de eerste Euraudax van het jaar bij Antoine eens mee te wandelen. Het lukte mij nog nooit maar dit jaar heb ik vakantie en dus kan ik op pad. Weet dat intussen Raymond ‘la cravatte’ de voorloper is en weet wat zulks betekent, het vuur uit de sloffen lopen. Vermoed ook dat Christian het parkoers zal getekend hebben en die gaat geen hindernis uit de weg.
Er is regen voorspelt tot 10:00, startuur van de tocht dus dat komt goed. Ben met bus en trein toch algauw twee uur onderweg al ligt het stationnetje bij het kasteel van Beersel op nauwelijks 800 meter van café Camping. De treinbegeleidster van het boemeltje vanuit Mechelen is een vrolijk ding. Ze komt de weinige reizigers persoonlijk een Gelukkig Jaar wensen want de geluidsinstallatie van de trein doet het niet. De buschauffeur in Hemiksem deed dit trouwens ook. Leuk hoor het openbaar vervoer ! Zet je kap van je jas maar op, zegt ze bezorgd als ik het donkere perron op stap met de boodschap van 25 km wandelen. Lief blondje dus.
Ik mag meteen stevig klimmen tot de Beerselse kerk en even verder de startzaal. Hij ligt er nog verlaten bij. Hugo Bonyns en een Franstalige Brusselse dame zijn mij voor. Wij worden ook meteen de eerste gasten in het staminee. Er hangt een groot bord van De Vrienden der Verre Drachten. Het moet zowat 45 jaar geleden zijn dat ik hier wekelijks met vader kwam om de duiven ‘in te zetten’. Ik herken meteen de geur van duivenmanden, pure nostalgie. De realiteit van de dag zijn zo’n 50 wandelaars waaronder heel wat bekenden. Zelfs Jeroen en bleke Steven, ondanks kwalen en medicatie beiden op post.
Gastheer Raymond loodst ons de helling af richting Zennevallei. Een korte toespraak om alles in goede banen te leiden en weg zijn wij. Een eerste vettig strookje, een aperitief kasseitjes en we kronkelen mee met de Brusselse waterloop. Even moeten we door een plas waden. Voor een Aalsterse meteen ook het einde van de tocht wegens voet omgeslagen, jammer toch ! Verstandig ook van meteen te stoppen om verder leed te voorkomen. Tussen de deelnemers zowaar ook een drietal uit de ‘banlieu Parisien’. Hebben 350 km autorijden achter de rug voor 25 km wandelen en dan vanavond weer terug. Een passie zei U ?
Voorbij het hotel op de E19 lopen we parallel met deze snelweg door de velden en de behuizing van Lot. Onder de spoorweg door naar sluis 8 en dan verder langs het kanaal Brussel – Charleroi. Een eerste wagenrust na ruim 6km. Suikerwafeltje en bekertje frisdrank, voor velen een eerste plaspauze ook. We duiken meteen weer de velden in, na de voetbalvelden van Brukom en met de communicatietoren van Sint-Pieters-Leeuw in het vizier. Hij zal vrijwel de ganse dag ons baken blijven. Tarmacjes worden onverhard, beetje vettig maar nog goed begaanbaar. Lekker golvend terrein overigens, open landschap met een paar boerderijen, leuke vergezichten op de hoogtes. De groep rekt niet te ver uiteen. Polleke en zijn wat tragere maatjes zijn nooit ver uit de buurt. Maakt het mij makkelijk om wat foto’s te nemen en toch voeling te houden met de hoofdmacht. We lopen Halle binnen in de buurt waar ook Heidetochten hun startlocatie hadden. Duiken de zelfde kerkwegel naar beneden richting sluis 7. Lopen de winkelstraten in langs de prachtige basiliek en dito gemeentehuis. De solden zijn nog niet begonnen en dus is het er nog rustig. We dollen wat met een traag rijdende politieauto. De inzittenden kunnen erom lachen. Café Park net voor het station wordt onze grote rust. Tijd voor een stevig broodje ham/kaas en een pint vers van de tap. Met een tiental blijven wij zowaar buiten zitten terrassen. Uit de wind valt het best mee. Ik trakteer Kim op een Brugse Zot van ’t vat – en of dat smaakt !
Na 40 minuten fluit Raymond verzamelen. Door het parkje langs de Zenne stappen we naar het kanaal en weg van stad en station. Aan de overkant van de spoorbaan lopen we over vlondertjes door het groen. Hier speelde Buizingen ooit kaats op hoog niveau, weet Christian. Gedaan nu met het rustige werk, voegt hij er geheimzinnig aan toe. We zwoegen ons omhoog langs de klim bij de bosrand die ook Jef kent. Hoor de naam Henri Floor vallen. Een dame kreeg contact via websites en vroeg zich af wie dat dan wel was. Kon ik even fijntjes uitleggen, je bent Nederbelg of je bent het niet ! Bij de gebouwen genaamd Lucie Lambert stappen we wat vlakke tarmacjes om terug aan de overkant van de E19 te geraken. Kan ik even bij babbelen met Patrick Padstapper. Dat is het leuke aan een Euraudaxtocht, je kan vlotjes van gesprekspartner wisselen en nieuwtjes doorgeven. Zoeken opnieuw het onverharde op voor een lange afdaling, naar de vettige kant, van de Bronweg. Krijgen een prachtig zonnig uitzicht cadeau over een ingesloten valleitje van weilanden en knotwilgen. Dworp centrum, onze tweede wagenrust. Het feest kan beginnen volgens Raymond. Hebben nog een uurtje wandelen voor de boeg.
Meteen stevig klimmen langs een bosrand, Hanenbos. Hoog boven de kerk van Dworp herken ik een tarmacje, de Bruineput ! Stevig klimmen dus over een aarden pad bezaaid met bouwafval. Onze Française puft met Kim en mij mee, de groep rekt. Schitterend uitzicht op de top dat zich uitstrekt tot het Brusselse. Voorbij een hoeve wacht een traag dalend pad. Horror voor de echte Euraudaxers onder ons ! Kassei met daarop een dikke bruine laag modder. Schoorvoetend zakken we tot Ast om met nog meer bonkige kassei verder te dalen. Raymond en de kop van het peloton zijn inmiddels uit ons zicht verdwenen. De wandelaars lopen nu haast individueel om de 10 à 20 meter als was het een zware bergetappe in de Tour. Ik heb het moeilijk wegens liespijn maar geniet toch intens als we langs het Kesterbeekje lopen en dan weer eens stevig mogen klimmen. Pfff, niks te vroeg deze laatste wagenrust. Duim omhoog naar Raymond die met een monkellachje zijn schapen één voor één ziet binnen puffen.
Korte woorden van dank van Antoine en Raymond, dan de laatste loodjes. Vlakke kerkwegels liggen er verraderlijk bij door de modder. Een korte klim door een bosje loodst ons naar een kasseitje vlak onder de Beerselse kerktoren. Raymond blaast een laatste keer verzamelen om parkoersbouwer Chris te lauweren. Moe maar voldaan knikt het gild van ja, dit was een prachtige tocht. De cafébaas tapt met plezier, heeft zijn dagje wel aan deze groep. Beetje trekkebenend stap ik terug naar het station. Mis mijn trein naar Mechelen en ga op avontuur. Eerst naar Brussel-Luxemburg boemelen. Overstap tot Brussel-Noord en dan naar Antwerpen-Berchem. Mis er mijn aansluiting naar Hemiksem omdat één trein in Beersel niet kwam opdagen. Maakt niks uit, ik heb een heel leuke wandeldag gehad met een mooi parkoers en toffe wandelmaatjes. Voor morgen zaterdag worden er bakken water voorspeld, nemen denkelijk een snipperdag.
Nieuwejaarke is echt wel niet zo zoete, het is bij een erg frisse ochtend dat wij door nog slapende straten naar Berchem-station rijden. Hebben de treinwagon voor ons alleen gedurende de ganse lange rit tot Oostende. Hebben intussen geleerd dat de NMBS op een originele manier de vertragingen van de vorige jaren heeft opgevangen. De treinen blijven nu in elk station zo’n 3 minuten staan. Extra reistijd Antwerpen – Oostende bedraagt aldus ruim 20 minuten ! Tja, voor een ceo van bijna 70 jaar mag het allemaal wat langzamer gaan zeker ?
Ook aan ’t Zeitje is het windering, fris en stil. Langs de Mercator, rustige straten en verlaten parkjes stappen we door de kuststad richting Koninklijke galerijen. Daar pikken we de rood-witte merktekens van GR5A op. Nauwelijks wandelaars komen we tegen, de stranden liggen er ook nog verlaten bij. Op uitzondering van pleviertjes dan die met korte snelle trippelpasjes door de vloedlijn lopen, her en der wat weg pikkend, een leuk gezicht. Stappen onder meer langs de oorlogsherinneringen van Raversijde en kiezen dan voor het nog vochtige, en dus goed begaanbare zand. De wind gaat liggen en bij een kalme zee is dit toch wel genieten. Hebben een stevige wandeling van ruim anderhalf uur in de benen als we Middelkerke bereiken. Ook hier is het nog erg stil. We zoeken een taverne op, lekker warm en voor een hartverwarmende koffie.
We wandelen verder de dijk of tot ‘Krokodil’. Langs de watertoren gaat het nu door wat straatjes en dan de weidse polder in. Linda kruipt stilaan achter mij, beducht voor een toch wel gure zuidwester. Lopen zo’n 4 km over tarmacjes door wat niemandsland lijkt met alleen zo nu en dan een hoeve. Dit is op slecht karakter wandelen ! Bij de Rattevallebrug komt een einde aan ons lijden. We wandelen nu over onverhard langs het kanaal Passendale – Nieuwpoort. Altijd leuk zo’n eindje langs het water. Komen uit bij het Nieuwpoortse monument ter ere van Albert I en stappen over de brug van sluizencomplex Ganzenpoot. Goed gekozen naam want ik tel niet minder dan 6 sluizen in een halve cirkel gelegen. Tussen de goed beklante visrestaurantjes vinden we een volkscafeetje. Tooghangers drinken er hun pintjes de sigaret in de hand. De bazin knijpt een oogje dicht en schuift een asbak bij, dit is nog de tijd van toen.
We laten ons een Duvelke smaken en besluiten nog een extra lusje te lopen. Langs de Vismijn en het Oude Veurnesas gaat het van de visserssloepen naar de jachthaven. Over de plankenvloer gaat het dan langs de prachtige nieuwe bebouwing aan de Ijzeroever tot de pier en zijn monding. Aan de overkant de duinen en de oude legerkazerne van Lombardsijde. Vogeltjes kijken ook bij laag water. Een aalscholver zit hoog op een paal als een dracula met weids opensperde vleugels te drogen na zijn middagmaal. Een wulp wringt zich met zijn extra lange snavel naar tussen de mosselrotsen. Hier is het wel druk, vele toeristen maken een ‘uitbuik’ wandelingetje. Wij zoeken een tweede etablissement op en laten ons de Omer smaken, midden de drukte.
Hoog tijd voor de kusttram die ons netjes afzet bij station Oostende. Net op tijd voor de trein richting Koekestad. Tijdens de rustige rit kunnen wij een uiltje vangen. De kop is er weer eens af, de eerste 25 km van het jaar staan op de wandelteller. Dat er nog veel mogen volgen …
Antwerpenaar Patje Kloeck wordt onze treingezel vanaf … Gent-Sint-Pieters. Hij blijkt herstellend te zijn van meerdere kwaaltjes en zet het toch terug op een lopen. De nieuwe Beernemse startzaal blijkt een kwartiertje wandelen van het station te zijn, langs het parkoers van de 4 & 6 km. In sporthal Droogenbrood offreert Martin gelijk de koffie. Ook vandaag gaan wij weer samen op pad.
Stappen over landelijke tarmacjes in de omgeving van de drukke spoorlijn Gent – kust. Gevaarlijke overwegen zijn vervangen door bruggen en tunnels. We naderen de E40 snelweg en lopen een paar leuke dreven alvorens wat doelloos door Beernemse straten te dwalen in de buurt van de moderne kerk. Na een uurtje pauzeren we in schooltje Regenboog. Het is er stil en eigenlijk ongezellig, helemaal geen Kerstsfeer.
We trekken verder voorlangs het station en bij Tiengemeten de weidse, kale akkers in. Zijn met een redelijk groepje wandelaars. Stappen voorbij de Miseriehoeve en zijn melkvee tot de brug over de spoorbaan. Wandelen verder over de tarmacjes van Galgeveld en zijn herenhuis richting de Lattenklievers van Sint-Joris. Traditiegetrouw zit het kleine zaaltje er bomvol. Treffen er toch geen bekenden.
Na de koffie gaat het linea recta naar het kanaal Gent – Brugge bij Knesselare. Pal op de grens van West- en Oost-Vlaanderen merk een medewandelaar op. Martin veinst verbazing dat er geen douanepost staat ! We wandelen langs de rechteroever tot Knesselarebrug. Schaapjes en geiten begrazen de berm, gaspeldoorn staat warempel in bloei ! De brug over en langs de andere oever terug richting Sint-Joris. Toch wel leuker dan de rechthoekige polderlus die we hier ooit gelopen hebben. Weg van het water gaat het langs een éénzijdige dreef tot een hoeve. Dan rechtsaf langs een dubbel afgezoomde dreef die een kasteel laat vermoeden. Het ligt verscholen achter hoge bomen en struiken net als een ruim ommuurde hoeve. Mooi stukje parkoers dat ons terug naar de rustpost van Sint-Joris leidt. Botsen er tot onze verbazing op Annie & Willy (Kessel) en de Hobohem Family.
Hebben geen van de drie zin in een extra toertje en stappen dus richting finish. Vaart-Zuid en de Miseriebocht volgen we, zoals elk jaar langs het cyclocross parkoers ook. Een reeks mobilhomes staan langs de rand van de weg, het fietsende volkje zit blijkbaar ruim in de slappe was. Op het water zijn de aalscholvers talrijk aanwezig. Bij de imposante brug over het kanaal lopen wij weg van het water de sporthal ligt nauwelijks een boogscheut verder. Het is er behoorlijk druk, wij laten de Omer aanrukken. Bekenden stromen toe, Wim en zijn gezinnetje, Kathy & Hans, zowaar Nathalie & Wilfried ook. Het is al stikdonker als we naar het perron terug lopen. Doen een lekker tukkie in de trein met dank aan … Omer. De weersvoorspellingen voor het weekend zijn bedroevend, afwachten maar.
