Perron 5 in Antwerpen-Berchem deel ik onder meer met Rudy, Xavier en een wandelmaatje van Club 76. Heb me voorgenomen dit jaar twee midweekse wandeltochten per maand te stappen. Linda geeft forfait, vreest de modder van de Wijngaardberg, maar dan ben ik net in mijn sas, hoe vettiger hoe prettiger. Het perron in Wezemaal ligt er gevaarlijk glad bij, we zijn gewaarschuwd. In de startzaal, onder de prachtige en sobere Wezemaalse kerktoren waarschuwt ook Hugo voor gladheid op het parkoers.
Zoals de meesten spreek ik de parkoersbouwer tegen en loop de kleine lus van de 27 km eerst. Ze voert mij langs de markt en het Marktsteegje naar de Langestraat, die ik al liep komend van het station. Grijze vogels zetten de westelijke landing op Brussels Airport in, de wandelaars moeten oostwaarts langs de Olivierstraat. We stappen door een vallei tussen de Rotselaarse Middelberg en de Wijngaardberg in, tot aan de grens met Gelrode. Verrassing bij het Waterloospad en zijn fruitgaarden. De organisatoren bieden ons een jeneverke aan. Diegenen die de 27 km vol maken kunnen er zelfs twee keer van genieten, klasse toch ! Ik wordt bijgehaald door Annie & Willie (Kessel). Hier loopt trouwens schoon volk rond vandaag. We ploeteren samen door de modder onderaf de Wijngaardberg in onze retour naar de startlocatie. Mijn maatjes lopen door, ik ga voor een broodje met koffie, snel Yvan Le Terrible groetend.
Het is zowaar zonnig als ik mij terug op gang trek, geen Bibbertocht dus vandaag. Achterafjes en een tarmacje loodsen mij naar de A2. We lopen parallel de snelweg en de Wijngaardberg tot de brug over de verkeersader. Even kasseitjes van het Poellekenspad en dan klimmen, de Beniksberg op. Wordt kilometers lang genieten van heide, berken, bosjes, grasvlaktes en magistrale vergezichten. Ook Viking heeft er zin in, stoomt mij vrolijk voorbij. Paar ‘vettige’ strookjes richting Hellegat, clubmaatje Jakke wordt mijn gezel. Langs de Donkerstraat, deels een holle weg gaat het verhard richting klassieke rustpost in Gelrode. Er komt nog meer bekend volk op ons af, heerlijk gezellig.
De Jakke is in Gelrode gestart en loopt samen met mij de lokale lus van 8 km, ik zal uit mijn pijp moeten komen ! We beklimmen de Liedeberg en gaan dan heerlijk zwerven door de bossen van ’s Hertogenheide. Zijn open plekken zijn dicht begroeid met hoge heide. Het parkoers is vrij technisch na Schaapsvijver, inclusief een paar natte oversteekjes. Golft bijwijlen ook lekker op en neer. Mijn maatje moet geduld hebben, ik wandel een versnelling trager dan hij. We genieten allebei van de rustende natuurlijke pracht en keuvelen er verder gezellig op los. Ruilen de bosrijke omgeving in voor veldwegen in de buurt van de A2. In het dal zien we de kerk met zandsteentoren van Gelrode al liggen. Een pittig technische holle weg voert er ons naartoe. Samen nog een borrel, de Jakke gaat naar huis.
Ik heb nog een kleine 7 km te gaan. Bij een frisse wind stap ik van de kerk richting kasseitjes en Moedermeule. Passeer Nestor hoog in de akkers, fruitgaarden eigenlijk. Het terrein ligt er nattig, slijkerig bij. Duik het Waterloospad naar beneden … recht naar de jeneverstand ! Mmm dat smaakt. Mag de brandstof meteen aanspreken voor een eerste klim van de Wijngaardberg. Tussen appelen en peren of althans zij die ze voortbrengen gaat het stevig omhoog. Over het duin is het genieten van prachtige vergezichten met in de onmiddellijke nabijheid wijngaarden. Het bosstrookje wordt terug een klim tot een beukenbos. Even zakken en dan blijven we een eind op het kruin lopen. Technische afdaling en een weidse boog om het magistrale kruisbeeld. De finish komt in zicht een paar straatjes verder.
Even tijd voor een drankje en dan wacht de trein samen met de maatjes van deze morgen. Tjonge, die gepensioneerden beseffen niet wat een mooi leven ze hebben … Bedankt lieve mensen van wk Werchter, het was een heuse top wandel dag vandaag.
NIEUWE TOCHT : Op zondag 28/06/2015 biedt Olympic Deurne voor het eerst de 50 km van de AA- en Netevallei aan vanuit Vorselaar !!
Maar terug tot de orde van de dag. Zaterdag brengen wij wandel loos door, althans ik toch. Om 05:00 uur gaan boven Hemiksem de hemelsluizen wagenwijd open. Een paar uur later ligt de Rupelstreek er maagdelijk wit bij. Wij slapen lekker uit. Linda gaat nog te voet tot het fitness centrum … om snel terug te keren want insijpelend sneeuwwater zorgt er voor steeds weerkerende stroompannes !
Zondag zijn we weer paraat. De beoogde vroege bus missen we van zo’n 30 seconden, de auto moet dus van stal. Binnen het halfuur staan we in Sint-Job-In-‘t-Goor bij Guido en kompanen van Olympic Deurne. Zitten aan tafel onder Stroboeren met onder meer Patje Kloeck en ons aller Herman. Elkeen kiest zijn eigen afstand, wij gaan zoals altijd voor de 30 km.
Beginnen er aan met een lokale lus van 7,5 km. Langs de dorpskerk en een paar druk beklante bakkerszaken tot bij restaurant Dikke Mee en scholengemeenschap Kristus Koning. We duiken de sparrenbossen in. Het pad langs een gracht is een mix van ijs, sneeuw en zanderige modder. Het is kwestie er het koppetje bij te houden. Ook hier opvallend veel gesneuvelde sparrenkruinen. Ruilen de zanderige ondergrond voor brede lanen van aangestampte aarde. Een specht tokkelt er vrolijk op los, op zoek naar zijn ontbijt. Bij het uitkomen van het immer groen stappen we langs villa’s en een stille camping. Er hangt wat nevel en toch zingen de vinken er duchtig op los. Een roodborstje laat zich van zijn mooiste kant bewonderen, inderdaad rondborstig. Zoeken een kanaal op met een paar woonboten. De oever is ijzig en glad, we blijven zo ver mogelijk weg van het water. Het ongeval van Max zit nog te vers in het geheugen. Na sluis 3 lopen we opnieuw villaatjes. Achterafjes met weelderige klimop brengen ons terug in het dorpscentrum en bij soep en koffie.
We gaan er weer vandoor, langs voetbal en hockey terreinen. Moeten een eindje het fietspad langs de Sint-Jobsesteenweg volgen tot aan het antitankkanaal en zijn verzameling haantjes. Zijn intussen op grondgebied ’s-Gravenwezel. Weg van het bruine water volgen we de Krommedreef door sparrenbossen. Open plekken liggen er wit en ijzig bij. Stappen een breed pad rondom een goed verborgen kasteel, onze voetweg afgeboord met rododendrons in de dikke knop. Het onverharde Kwikaardstraatje stuurt ons door paardenweiden, asfalt zet ons af bij de Botermelkbaan. Dwars door het dorpscentrum stappen we naar scholengemeenschappen. Het kerkhofje van de nonnen met zerken in cirkels rond een kruisbeeld, ligt verscholen achter bruine beukenhagen. Hoog tijd voor een tweede pauze, gezeten in een overvolle en nochtans ruime zaal.
We praten bij met Liliane & Eddy (de fotograaf) en vatten de langste etappe aan van zo’n 9 km. Lopen prachtige dreven rondom een waterkasteel met hoeve. Dan wachten statige landhuizen in het groen. Het is er opvallend stil. Aan het huisjes kijken komt een einde bij uitspanning Hertebos. Een mooie dreef voert ons stilaan naar riviertje de Kleine Schijn. Prachtig meandert het watertje langs de rand van het bos, wij ploeteren ons een weg door de gitzwarte modder. Terug villa’s dan in de Schotense Della Faillelaan. Een ommetje bij de Botermelklaan en we bereiken opnieuw onze rustpost. Hebben nog een uurtje wandelen voor de boeg.
Een strookje bos, wat witte villa’s, we stappen terug het groen in langs een ons onbekende gracht. Bereiken het antitakkanaal opnieuw en volgen het eventjes. Herman zijn we intussen alweer voorbij gelopen. Volgen nu een lange, vrij nat liggende dreef dwars door een golfterrein. Ondanks de ‘greens’ vandaag ‘whites’ zijn wordt er toch tegen de balletjes geklopt. Een laatste zanderig pad langs weilanden, onze kilometertjes staan weer op de teller.
Zagen we niet echt veel bekenden vandaag daar komt tijdens de après-wandeling snel verandering in. Keuvelen gezellig bij met Guido als Chris (Ingelmunster) plots komt aanzetten. Even later volgen clubmaatjes Christine & Noël. Tja, we hebben net niet de zaal gesloten …
Het kostte Hennie en mezelf heel wat talent maar Linda stemt finaal toe om nog eens een bezoekje te brengen aan Adje en Olat. De routeplanner doet ons gekke capriolen maken langs bedrijvenzone De Run, maar met de hulp van onze intuïtie vinden we startzaal Het Klooster al met al vrij makkelijk. Zijn net op tijd om Martin voor 40 km te zien starten, wij spreken af tot later ergens op het parkoers. Prachtige startzaal trouwens, haast luxueus en natuurlijk met Hennie prominent aanwezig. Zo rond de klok van negenen is het er overigens behoorlijk druk.
We maken een ommetje door het mooie dorpscentrum met kiosk en zetten dan koers naar sparrenbossen. De stormschade is hier toch wel groot. Heel wat boomtoppen van een arm en meer dik zijn genadeloos naar beneden gehaald. Elke open plek in het bos is meteen ook de ruimte voor heide en, soms dicht begroeide, vennen. De adrenaline stroomt door onze aderen, dit is echt Olat en daar zijn we echt wel dol op. Het begint dan ook nog stilletjes te sneeuwen, een echte wintertocht dus. Lopen een paar straten villa’s, kasten zeg maar, landhuizen eigenlijk. Maar snel terug de bossen in zoals we het graag hebben. Delen de paden met MTB-ers waarvan meerdere vrolijk goedemorgen roepen. Schitterend toch ! Met de modder valt het voorlopig nog mee, zandgrond. Passeren meerdere fantastische vennen, al dan niet met rietkraag. Ontwaren zelfs een witte reiger in de verte, roerloos vissend. Langs weilanden volgt een pittig stukje, zompig graspad ,enkeldiep. Erik (WS’78) & vrouwtje zeilen ons voorbij richting koffiepost. Op de bankjes zitten is er niet bij, kletsnat zijn ze. Een drietal jonge dames kijken vertwijfeld naar de uitgestalde boterhammen. De helpers nodigen hen uit ‘ten aanval te gaan’. Aarzelend stemmen ze in. Ons hoeft men zulks niet meer te vertellen, koffie en ‘bammetjes’ met salami gaan er gretig in.
We steken de Leenderweg over bij De Wetering, lopen een dreef langs een kaarsrechte gracht. Het riviertje in de buurt blijkt de Tongelreep te zijn. Laten het water achter ons en duiken het Leenderbos in. Her en der zijn gras en vegetatie omgeploegd, denkelijk door wilde zwijntjes. Bij een ven is ons pad haast overstroomt, we vorderen behoedzaam. Zijn verdorie blij een eindje verhard fietspad te kunnen lopen. Dat ploeteren daar wordt je toch wel moe van. Schitterend toch, die heerlijke vergezichten over rustende heide en geelkleurig pijpenstrootje. Een sparrenbos heeft een ondergroei van frêle felgroene dennetjes. Stilaan wordt het parkoers hobbelig, beetje op en neer tot we bewoning bereiken. Blijken in Strijp te zijn. Lopen door een klinkerstraatje langs prachtige langgevel hoeves en vakantieverblijven. In deze streek vind ik nu echt eens alles mooi, zeg ik tegen Linda. Ze moeten lachen met de opmerkingen van haar oude dwaas. Fietscafé Hospes daar hebben we rust halfweg onze opdracht. Men serveert er bonensoep met spek, echt wel naar onze bek. De Wilskes kiezen voor eten-en-drinken, La Trappe van ’t vat. ‘ritser’ Dirk is er dan al lang vandoor. Stapt op weduwschap vandaag en wil vroeg thuis zijn. Tja, zijn Linda weet blijkbaar hoe het moet …
Wij stappen het dorp uit net na Ger. Lopen over een brede zandweg langs kapel en molen weer de bossen tegemoet. Boswachterij Leende is weer eens een zaligheid om door te lopen. Achterop komen onder meer Chris en Zottemie, neofieten hier vandaag en vast in hun nopjes. Stappen voorbij een stuifduin richting drukke wegen … die we bij Spinsterberg vrij snel achter ons laten. Adje heeft prachtige doorgangen gevonden. Hoog opgeschoten heide langs brandgangen tussen sparrenbossen door. Wat een schitterend biotoop ! Dan de open ruimte in met zijn steeds weerkerende vennen. Stilaan lopen we terug naar Valkenhorst en de meer bosrijke omgeving. Toch wacht nog een verrassing …wij noemen het ‘de waadplaats’. Het pad is onbegaanbaar overstroomt, door gele graspollen langs beide kanten is er doorkomen aan. Ad op zijn best dus. Een paar keer ploeteren we ons door puur natuur om drogere slingerpaden door de bossen op te zoeken. Lopen parallel de drukke autobaan maar steeds in het groen verscholen. Een brede zandweg door akkerland, enkele hoeves … de soeppost is vast in de buurt ! Mmm, heerlijke tomatensoep met basilicum en natuurlijk de ‘bammetjes’. Theo kondigt Martin aan en die wachten wij dus op. Intussen passeert ook Chris de twee duimen in de lucht. Die zullen we hier vast en zeker meer zien.
Martin en Hein genieten ook van hun soepje alvorens we verder trekken. Vormen al snel twee duo’s die gezellig keuvelend de laatste graspaden tot Waalre tot zich nemen. Nog wat villa’s, een bosje met veel klimop, de finish daagt al snel op. Kunnen we Frans Staal nog eens begroeten en Peter Heesakkers. Samen met Martin en deze gabber sluiten we de zaal. Onderweg naar huis krijgen we bakken water over de auto heen. Hebben we effe geluk gehad vandaag met nauwelijks een uurtje sneeuw en verder een vrij zonnige dag. Olat, het blijft een mythische wandelvereniging…
Het feestvarken ontwaren we niet meteen in de Gildenzaal. Wel het spitse snoetje van Hennie dat meteen zonnig wordt bij het zien van Linda. Ze verstaan elkaar opperbest deze twee. Het is ook traditie dat ik hier op weg naar de inschrijftafel de zaal afdweil, vele bekenden groetend. De befaamde Schaffense smos laat ik mij nadien smaken, kan aldus gesterkt op pad.
Het asfalt is gladjes als we aan de lokale lus van net geen 9 km beginnen. Stappen voorbij de Schaffense molen het plateau op met zijn weidse, nu zonovergoten akkers. Verderop wachten de boomplantages van Kelbergen vanaf Berre3. Voorbij het gelijknamige voetbalterrein duiken we sparrenbosjes in op een heuvel aangelegd. Redelijk vettig daar bij Steenkot ! We genieten bij het uitkomen van het immense groen van een prachtig uitzicht dat tot de witte rookpluimen van Tessenderlo reikt. Pikken een volgend bosstrookje mee alvorens weer het landbouw plateau op te gaan. Een holle weg stuurt ons een verdieping lager en samen met de andere afstanden stappen we langs een gracht terug richting Schaffense kerk en een lekkere kom soep in de Gildenzaal.
Onze naamgenoten uit Halen staan er in de startblokken. Zullen wij niet de laatsten zijn vandaag ! De lange lus van ruim 20 km begint met de Vroentestraat en over de heuvel met kasteel langs de holle weg die Molenstraat noemt, klassiek. Bosrijk wordt deze etappe langs onder meer de Oude Schansstraat. Veel spar uiteraard want zandgrond, toch ook wel mooie delen wit glimmende berk. Lang achterafjes, tussen bebouwing en natuur worden we naar de Kalendries in Zelem geloodst, meer bepaald in de overvolle kleine zaal van het complex. Hebben er de tijd voor een babbelke met Jefke en Marleen, Anwerpse wandelvrienden.
Ook hier een lokale lus van ruim 8 km. We lopen ze samen met clubmaatjes Mieke & Roland. Beetje tarmac en dan een prachtige holle weg waar het ploeteren is door het nat. We vorderen behoedzaam. Lopen vervolgens rustige betonbaantjes in het groen, langs hoeves en schaarse bebouwing. De Venusberg lonkt. De parkoersmeester is clement. Loodst ons twee keer op en neer voorbij ruiterzaak Equitom en de minst steile kant van de heuvel. Afdalen doen we door een pracht van een heidelandschap met een stralend vergezicht als extraatje. Langs Langeheide bereiken we haast ongemerkt opnieuw de Kalendries, waar onze maatjes meteen doorlopen en wij even pauzeren.
Het wordt al frisser als we terug op pad gaan voor ons laatste uurtje wandelplezier. Wat stille straten om terug aan bospartijen te geraken. Het lijkt er wel een hindernissenloop van plassen en gesneuvelde boomstammen. We bereiken de Postbaan en gaan die een heel eind volgen tot net voorbij de woonst van Dre Symons, bij VOS ooit een bevlogen parkoersenbouwer. Dwars door de bomenkwekerij nu naar de drukke steenweg Diest – Paal. De laatste kilometer is dezelfde van daarstraks. Bij ons Duvelke nog even een babbel met feestende Hugo en dan is het tijd om weer het station van Diest op te zoeken, ruim 2500 meter verder. De Vossen zijn al naar huis als wij nog een pintje drinken in lekker een warm cafeetje en tenslotte kunnen we een tukkie doen in een rustige treincoupé. Mooie tocht Hugo, zo hoort het ook bij jou.
Het voelt koud aan vanmorgen, bijna 10 graden minder dan gisteren ochtend. Binnen het uur brengen twee busritjes ons naar het Deurnese Ruggeveld. We worden er verwelkomd met een heuse hagelbui ! Corrie is paraat aan de controletafel, ook zij meldt sneeuw en ijs komende vanuit het noorden. Het wandelparkoers diende trouwens te worden aangepast wegens de overvloedige regen van de laatste dagen. Daar hebben we alle begrip voor.
De langere afstanden trekken door het sportcomplex en langs de begraafplaats Ruggeveld richting winkelcentrum en Makro. De parkoersmeester kiest voor een alternatieve route door domein Ertbrugge. Over graspaden gaat de reis, een tarmacje ook en een strook bos. Zo bereiken we de weidse graslanden achter The Great Old, de Bosuil. Kunnen er leuke dijkjes lopen, slingerend tussen dunne boompjes met grillige vormen. Het grasland zelf ligt er erg zompig bij. Enkele straatjes en we kunnen pauzeren in het Silok. We weten, hier hebben ze lekkere verse soep. M & M volgen ons voorbeeld, Rudy houdt het bij een koffietje.
Kom de Jakke binnen vallen, hij zal de rest van de dag onze gezel blijven. De parkoersbouwer neemt een voor ons vreemde beslissing door de volledig Schneiderlaan af te lopen tot aan het Rivierenhof. Bij de hoeve stappen we de Antwerpse groene long bij uitstek binnen. Zwerven over de paden langs vijvers en de Schijnbeek, de stormschade opmetend. Lopen een extraatje langs de drukke, lawaaierige Antwerpse ring en de Deurnese volkstuintjes. Jammer dat we het geklasseerde kerkhof bij de mooie Sint-Fredeganduskerk niet aandoen. Steegjes sturen ons terug naar het Rivierenhof en langs het zilvermuseum. Nog een kilometertje of zo zwerven door het park en het is tijd voor onze tweede en tevens laatste pauze. Ook Roland & Claire komen hun kennis van het Vlaamse land verruimen.
We hebben nog 8 km voor de boeg. Aanvankelijk langs een moerassige strook, over vlonders en bruggetjes ook. Ik bots haast tot mijn stomme verbazing op Krist & Gina. Ook zij komen een zwarte vlek op hun wandelkaart inkleuren. Krist is zeer te spreken over de omgeving van De Bosuil. Ik nodig hem dan maar meteen uit voor de tocht van de Stroboeren later op het jaar. Wij lopen verder langs de centraal gelegen taverne om bij de Schranshoeve het domein te verlaten. Gaan een fietspad op voorbij korfbalclub Catba en middels een tunnel onder de autobaan door. Het parkoers verwordt tot een stratenloop langs onder meer een golfterrein. Een rood fietspad loodst ons door de sportterreinen en langs de skipiste. Weinigen zien de pijl hangen die ons rond de tartan looppiste loodst. We zijn erg vroeg terug binnen naar onze normen. Net op tijd om Wandelend Paal te zien vertrekken voor hun tweede daguitstap, zij komen al van Heist-aan-Zee.
Nog een gezellige babbel met de Jakke en dan is het tijd om tram en bus terug op te zoeken. Hadden wat meer van deze tocht verwacht, al begrijpen we dat de weergoden de parkoersmeester in zijn kunnen danig zal afgeremd hebben.
We twijfelen erg lang na het kappersbezoek of we zullen wandelen gaan. Modder en wind schrikken ons niet meteen af, een grote dosis vers gebrouwen hemelvocht wel. De laatste weersvoorspelling lijkt op een droge dag aan te sturen en dus rijden we naar Herselt. Enkele maatjes die met het openbaar vervoer gekomen zijn vallen de zaal binnen. Samen met Rik (Bornem) gaan we op pad. Hebben drie lussen vanuit de startzaal voor de boeg. De eerste is opgemeten als exact 12 km met een rustpost een ietsje voorbij halfweg. Langs een witte wijk gaat het richting sporthal en meteen de eerste modderstrook. Onze oudere gabber toont hoe het moet en loopt met korte trippelpasjes van ons weg ! Op het asfalt komen we terug samen. Lopen parallel aan de baan naar Olen maar wel achteraf. Voorbij een discotheek volgt een strook sparrenbos, eerder een hindernissenpiste waarbij talloze horden dienen genomen te worden. Bij ’t Kempisch Pallet pikken we de Grote Nete op. Het bruine water stroomt snel, de rivierbedding is net niet tot aan de nok gevuld. Moeten weg van het water en naar de overkant van een andere steenweg, deze naar Westerlo. Elke landweg is herschapen in een papperige bedoening, zeker waar we langs grachten lopen. Tarmacjes dan maar weer, de Suikerberg op tot Toons Boerderij, een rustpost die wij nog nooit eerder aandeden. Kunnen er zowaar genieten gezeten op een overdekt terras.
Rik gaat er vandoor, een paar babbeltjes verder volgen wij ook. Mogen vrij snel de bossen van Hertberg in. Boswerkers zijn er druk in de weer met het aanleggen van vennen en open plekken, denkelijk om de heide terug een kans te geven. Richting Kleine Hees is het bijwijlen ploeteren. Linda vordert behoedzaam, nog steeds het pootje indachtig. Modder is trouwens nooit haar favoriete terrein geweest. Zoals het tijdens deze tocht de gewoonte is bezoeken we het roofvogelcentrum. Een vale gier uit Spanje blijkt de laatste prominent aanwezige gast te zijn. Wij hebben vooral oog voor een collectie uilen met een sneeuwuil en bril uil als absolute toppers. Prachtig om deze diertjes van dichtbij te kunnen bewonderen. Nog een strookje bos met weelderige klimop en we bereiken opnieuw het centrum van Herselt. Hoog tijd voor een lekkere kom soep. Een babbel met Kareltje ook die altijd wel wat nieuwtjes te vertellen heeft.
We krijgen meerdere waarschuwingen voor een moeilijk begaanbare strook tijdens het parkoers van de 8 km. Langs de kapel van Sint-Servaas gaat het richting weilanden van Asbroek en Goor. Voorbij rosse varens bereiken we de fameuze strook. Naar schatting 20 à 30 meter lang en inderdaad een waadplaats waar we toch makkelijk doorheen komen. Hebben al erger meegemaakt. Naar de overkant van de steenweg op Aarschot nu en wat straten lopen tot een leuke, niet zo hoge, holle weg. Het parkoers wordt landelijk met weilanden en verspreide bebouwing. Beningstraat en Mottaart loodsen ons naar de bossen van de Kapittelberg. Nog maar eens een steenweg oversteken, deze naar Averbode nu. Lopen een ommetje over tarmac en half verhard bij Vuldershoek. De eerste regendruppels begeleiden ons tot de zaal.
Clubmaatjes Ghislaine, Roger, Jakke & zijn madame ook, houden het voor bekeken. Wij wagen het er op, de hoeveelheid regen valt best wel mee en dus snijden we de laatste 5 km aan. Langs de kerk nu en dan door het Orgelstraatje. Mogen lekker zwerven door de bossen van de Molenberg. Aanvankelijk bij de watertoren, na Schom snijden we een tweede stukje aan. Leuk parkoers voor een 5 km. Van hoog op de berg krijgen we een prachtig uitzicht over Herselt cadeau en dan wacht de laatste kilometer die we voor de derde keer lopen. Het is toch wel druilerig als we onze opwachting maken voor het eerste Duvelke. Even regent het pijpenstelen, we waren net op tijd droog en binnen. Rijden op het gemakje terug naar huis, tevreden dat we het er toch op gewaagd hebben de weergoden te trotseren.
Geen andere wandelaars op de eerste trein naar Turnhout deze ochtend. Daar komt snel verandering in als wij de bus richting Herentals opwachten. Autochtoon Jules is er natuurlijk maar ook ‘Rendier’ uit het verre Eindhoven en nog een klad anderen die wij niet kennen. Ook in de startzaal te Gierle lopen wij vele bekenden tegen het lijf voor de eerste Nieuwjaarswensen. Zelfs Sabine & Freddy komen uit het West-Vlaamse Ingelmunster afgezakt, beducht voor de Pamelse modderbaden.
Het parkoers bestaat traditiegetrouw uit een korte en een lange lus. Wij hollen onze West-Vlaamse gasten achterna door weidse zonovergoten landerijen. Trekken vervolgens domeinbos Grotenhout binnen. Bij een plas speuren we naar de witte reiger die Denise & Patrick voor ons zagen. Ja hoor, de knappe blanke knaap staat er weg in een hoekje te vissen. We lopen zowat ¾ rond het water en mogen dan genieten van prachtige dreven afgezoomd met spar en beuk. Her en der liggen nog plukken sneeuw. Na de boszone gaan we betonbaantjes lopen bij Lozijde. Aanvankelijk langs hoeves, dichter bij het dorpscentrum door stille straatjes van een villawijk. De eerste 8,6 km zitten er op, tijd voor een heerlijke dampende kom soep. Kwaliteit, hetgeen we hier aangeboden krijgen !
Er valt wat ijswater uit het grijze zwerk als we terug op pad gaan en … net als onze voorganger uit Bladel een pijl missen en onverrichterzake rechtsomkeer moeten maken. Ik had nochtans beter moeten weten, was duidelijk niet bij de les. Onder een boog van beukenhaag stappen we een villawijk binnen om deze even later in te ruilen voor de Kempense polder. De 30 km krijgt een ruim extraatje van fietspaden langs riviertje de AA, duidelijk aangezwollen na de regen van de laatste dagen. De Mazelhoeve is de start van meer bebouwing, langs Kwakkels gaat het richting OLV kapel en de fabriek van IJsboerke. De overkant van de steenweg noemt ook hier Loozijde, maar met dubbele ‘o’ deze keer. De betonbaantjes zetten ons af bij de Tielense watermolen op de AA. Een paar grote hoeves en we duiken de sparrenbossen in met hun chalets en caravans. De meesten hebben duidelijk betere tijden gekend. Heel wat stormschade kunnen we ook opmeten, afgebroken kruinen van sparren, stronken soms meer dan een arm dik. Pauzeren doen we een tweede keer, letterlijk onder zeil op de Poeyelheide. Yvonne & Albert (Borgerhout) zijn er onze gezellen.
We stappen elk aan onze eigen snelheid, maken het korte lusje door de bossen aan de rand van Poederlee en Tielen vol. Mossen zorgen er voor een helgroene kleur. Verkenshoek lees ik op een bord in de open ruimte. Blijkt te kloppen wan de boerderij is een zeugenbedrijf. We pauzeren een laatste keer in Poeyel. Hebben nog een kleine 8 km voor de boeg. Eerst langs de voetbalterreinen van Gierle en dan door de sparrenbossen. In de bewoonde wereld zondert de 30 km zich weer even af voor een ommetje langs kmo-zone Brulens en landelijk beton. De ganse groep komt weer samen en wandelt gezellig over lange rechte zandpaden door de halfopen ruimte tot de kerststal van Hemeldonk, met echte ossen en ezel. De schaapjes hebben hun eigen stal. Lopen het dorp binnen en maken een ommetje langs de prachtig gerestaureerde windmolen In Stormen Sterk. Ons wandeldagje zit er op, we genieten van Duvel en andere geneugten met onze vrienden uit Borgerhout. Om 17:45 gaat de bus, twee uur later staan we alweer in de Hemiksemse huiskamer. De eerste werkweek van 2015 wenkt …
Het speelt al jaren in mijn hoofd, de eerste Euraudax van het jaar bij Antoine eens mee te wandelen. Het lukte mij nog nooit maar dit jaar heb ik vakantie en dus kan ik op pad. Weet dat intussen Raymond ‘la cravatte’ de voorloper is en weet wat zulks betekent, het vuur uit de sloffen lopen. Vermoed ook dat Christian het parkoers zal getekend hebben en die gaat geen hindernis uit de weg.
Er is regen voorspelt tot 10:00, startuur van de tocht dus dat komt goed. Ben met bus en trein toch algauw twee uur onderweg al ligt het stationnetje bij het kasteel van Beersel op nauwelijks 800 meter van café Camping. De treinbegeleidster van het boemeltje vanuit Mechelen is een vrolijk ding. Ze komt de weinige reizigers persoonlijk een Gelukkig Jaar wensen want de geluidsinstallatie van de trein doet het niet. De buschauffeur in Hemiksem deed dit trouwens ook. Leuk hoor het openbaar vervoer ! Zet je kap van je jas maar op, zegt ze bezorgd als ik het donkere perron op stap met de boodschap van 25 km wandelen. Lief blondje dus.
Ik mag meteen stevig klimmen tot de Beerselse kerk en even verder de startzaal. Hij ligt er nog verlaten bij. Hugo Bonyns en een Franstalige Brusselse dame zijn mij voor. Wij worden ook meteen de eerste gasten in het staminee. Er hangt een groot bord van De Vrienden der Verre Drachten. Het moet zowat 45 jaar geleden zijn dat ik hier wekelijks met vader kwam om de duiven ‘in te zetten’. Ik herken meteen de geur van duivenmanden, pure nostalgie. De realiteit van de dag zijn zo’n 50 wandelaars waaronder heel wat bekenden. Zelfs Jeroen en bleke Steven, ondanks kwalen en medicatie beiden op post.
Gastheer Raymond loodst ons de helling af richting Zennevallei. Een korte toespraak om alles in goede banen te leiden en weg zijn wij. Een eerste vettig strookje, een aperitief kasseitjes en we kronkelen mee met de Brusselse waterloop. Even moeten we door een plas waden. Voor een Aalsterse meteen ook het einde van de tocht wegens voet omgeslagen, jammer toch ! Verstandig ook van meteen te stoppen om verder leed te voorkomen. Tussen de deelnemers zowaar ook een drietal uit de ‘banlieu Parisien’. Hebben 350 km autorijden achter de rug voor 25 km wandelen en dan vanavond weer terug. Een passie zei U ?
Voorbij het hotel op de E19 lopen we parallel met deze snelweg door de velden en de behuizing van Lot. Onder de spoorweg door naar sluis 8 en dan verder langs het kanaal Brussel – Charleroi. Een eerste wagenrust na ruim 6km. Suikerwafeltje en bekertje frisdrank, voor velen een eerste plaspauze ook. We duiken meteen weer de velden in, na de voetbalvelden van Brukom en met de communicatietoren van Sint-Pieters-Leeuw in het vizier. Hij zal vrijwel de ganse dag ons baken blijven. Tarmacjes worden onverhard, beetje vettig maar nog goed begaanbaar. Lekker golvend terrein overigens, open landschap met een paar boerderijen, leuke vergezichten op de hoogtes. De groep rekt niet te ver uiteen. Polleke en zijn wat tragere maatjes zijn nooit ver uit de buurt. Maakt het mij makkelijk om wat foto’s te nemen en toch voeling te houden met de hoofdmacht. We lopen Halle binnen in de buurt waar ook Heidetochten hun startlocatie hadden. Duiken de zelfde kerkwegel naar beneden richting sluis 7. Lopen de winkelstraten in langs de prachtige basiliek en dito gemeentehuis. De solden zijn nog niet begonnen en dus is het er nog rustig. We dollen wat met een traag rijdende politieauto. De inzittenden kunnen erom lachen. Café Park net voor het station wordt onze grote rust. Tijd voor een stevig broodje ham/kaas en een pint vers van de tap. Met een tiental blijven wij zowaar buiten zitten terrassen. Uit de wind valt het best mee. Ik trakteer Kim op een Brugse Zot van ’t vat – en of dat smaakt !
Na 40 minuten fluit Raymond verzamelen. Door het parkje langs de Zenne stappen we naar het kanaal en weg van stad en station. Aan de overkant van de spoorbaan lopen we over vlondertjes door het groen. Hier speelde Buizingen ooit kaats op hoog niveau, weet Christian. Gedaan nu met het rustige werk, voegt hij er geheimzinnig aan toe. We zwoegen ons omhoog langs de klim bij de bosrand die ook Jef kent. Hoor de naam Henri Floor vallen. Een dame kreeg contact via websites en vroeg zich af wie dat dan wel was. Kon ik even fijntjes uitleggen, je bent Nederbelg of je bent het niet ! Bij de gebouwen genaamd Lucie Lambert stappen we wat vlakke tarmacjes om terug aan de overkant van de E19 te geraken. Kan ik even bij babbelen met Patrick Padstapper. Dat is het leuke aan een Euraudaxtocht, je kan vlotjes van gesprekspartner wisselen en nieuwtjes doorgeven. Zoeken opnieuw het onverharde op voor een lange afdaling, naar de vettige kant, van de Bronweg. Krijgen een prachtig zonnig uitzicht cadeau over een ingesloten valleitje van weilanden en knotwilgen. Dworp centrum, onze tweede wagenrust. Het feest kan beginnen volgens Raymond. Hebben nog een uurtje wandelen voor de boeg.
Meteen stevig klimmen langs een bosrand, Hanenbos. Hoog boven de kerk van Dworp herken ik een tarmacje, de Bruineput ! Stevig klimmen dus over een aarden pad bezaaid met bouwafval. Onze Française puft met Kim en mij mee, de groep rekt. Schitterend uitzicht op de top dat zich uitstrekt tot het Brusselse. Voorbij een hoeve wacht een traag dalend pad. Horror voor de echte Euraudaxers onder ons ! Kassei met daarop een dikke bruine laag modder. Schoorvoetend zakken we tot Ast om met nog meer bonkige kassei verder te dalen. Raymond en de kop van het peloton zijn inmiddels uit ons zicht verdwenen. De wandelaars lopen nu haast individueel om de 10 à 20 meter als was het een zware bergetappe in de Tour. Ik heb het moeilijk wegens liespijn maar geniet toch intens als we langs het Kesterbeekje lopen en dan weer eens stevig mogen klimmen. Pfff, niks te vroeg deze laatste wagenrust. Duim omhoog naar Raymond die met een monkellachje zijn schapen één voor één ziet binnen puffen.
Korte woorden van dank van Antoine en Raymond, dan de laatste loodjes. Vlakke kerkwegels liggen er verraderlijk bij door de modder. Een korte klim door een bosje loodst ons naar een kasseitje vlak onder de Beerselse kerktoren. Raymond blaast een laatste keer verzamelen om parkoersbouwer Chris te lauweren. Moe maar voldaan knikt het gild van ja, dit was een prachtige tocht. De cafébaas tapt met plezier, heeft zijn dagje wel aan deze groep. Beetje trekkebenend stap ik terug naar het station. Mis mijn trein naar Mechelen en ga op avontuur. Eerst naar Brussel-Luxemburg boemelen. Overstap tot Brussel-Noord en dan naar Antwerpen-Berchem. Mis er mijn aansluiting naar Hemiksem omdat één trein in Beersel niet kwam opdagen. Maakt niks uit, ik heb een heel leuke wandeldag gehad met een mooi parkoers en toffe wandelmaatjes. Voor morgen zaterdag worden er bakken water voorspeld, nemen denkelijk een snipperdag.
Nieuwejaarke is echt wel niet zo zoete, het is bij een erg frisse ochtend dat wij door nog slapende straten naar Berchem-station rijden. Hebben de treinwagon voor ons alleen gedurende de ganse lange rit tot Oostende. Hebben intussen geleerd dat de NMBS op een originele manier de vertragingen van de vorige jaren heeft opgevangen. De treinen blijven nu in elk station zo’n 3 minuten staan. Extra reistijd Antwerpen – Oostende bedraagt aldus ruim 20 minuten ! Tja, voor een ceo van bijna 70 jaar mag het allemaal wat langzamer gaan zeker ?
Ook aan ’t Zeitje is het windering, fris en stil. Langs de Mercator, rustige straten en verlaten parkjes stappen we door de kuststad richting Koninklijke galerijen. Daar pikken we de rood-witte merktekens van GR5A op. Nauwelijks wandelaars komen we tegen, de stranden liggen er ook nog verlaten bij. Op uitzondering van pleviertjes dan die met korte snelle trippelpasjes door de vloedlijn lopen, her en der wat weg pikkend, een leuk gezicht. Stappen onder meer langs de oorlogsherinneringen van Raversijde en kiezen dan voor het nog vochtige, en dus goed begaanbare zand. De wind gaat liggen en bij een kalme zee is dit toch wel genieten. Hebben een stevige wandeling van ruim anderhalf uur in de benen als we Middelkerke bereiken. Ook hier is het nog erg stil. We zoeken een taverne op, lekker warm en voor een hartverwarmende koffie.
We wandelen verder de dijk of tot ‘Krokodil’. Langs de watertoren gaat het nu door wat straatjes en dan de weidse polder in. Linda kruipt stilaan achter mij, beducht voor een toch wel gure zuidwester. Lopen zo’n 4 km over tarmacjes door wat niemandsland lijkt met alleen zo nu en dan een hoeve. Dit is op slecht karakter wandelen ! Bij de Rattevallebrug komt een einde aan ons lijden. We wandelen nu over onverhard langs het kanaal Passendale – Nieuwpoort. Altijd leuk zo’n eindje langs het water. Komen uit bij het Nieuwpoortse monument ter ere van Albert I en stappen over de brug van sluizencomplex Ganzenpoot. Goed gekozen naam want ik tel niet minder dan 6 sluizen in een halve cirkel gelegen. Tussen de goed beklante visrestaurantjes vinden we een volkscafeetje. Tooghangers drinken er hun pintjes de sigaret in de hand. De bazin knijpt een oogje dicht en schuift een asbak bij, dit is nog de tijd van toen.
We laten ons een Duvelke smaken en besluiten nog een extra lusje te lopen. Langs de Vismijn en het Oude Veurnesas gaat het van de visserssloepen naar de jachthaven. Over de plankenvloer gaat het dan langs de prachtige nieuwe bebouwing aan de Ijzeroever tot de pier en zijn monding. Aan de overkant de duinen en de oude legerkazerne van Lombardsijde. Vogeltjes kijken ook bij laag water. Een aalscholver zit hoog op een paal als een dracula met weids opensperde vleugels te drogen na zijn middagmaal. Een wulp wringt zich met zijn extra lange snavel naar tussen de mosselrotsen. Hier is het wel druk, vele toeristen maken een ‘uitbuik’ wandelingetje. Wij zoeken een tweede etablissement op en laten ons de Omer smaken, midden de drukte.
Hoog tijd voor de kusttram die ons netjes afzet bij station Oostende. Net op tijd voor de trein richting Koekestad. Tijdens de rustige rit kunnen wij een uiltje vangen. De kop is er weer eens af, de eerste 25 km van het jaar staan op de wandelteller. Dat er nog veel mogen volgen …
Antwerpenaar Patje Kloeck wordt onze treingezel vanaf … Gent-Sint-Pieters. Hij blijkt herstellend te zijn van meerdere kwaaltjes en zet het toch terug op een lopen. De nieuwe Beernemse startzaal blijkt een kwartiertje wandelen van het station te zijn, langs het parkoers van de 4 & 6 km. In sporthal Droogenbrood offreert Martin gelijk de koffie. Ook vandaag gaan wij weer samen op pad.
Stappen over landelijke tarmacjes in de omgeving van de drukke spoorlijn Gent – kust. Gevaarlijke overwegen zijn vervangen door bruggen en tunnels. We naderen de E40 snelweg en lopen een paar leuke dreven alvorens wat doelloos door Beernemse straten te dwalen in de buurt van de moderne kerk. Na een uurtje pauzeren we in schooltje Regenboog. Het is er stil en eigenlijk ongezellig, helemaal geen Kerstsfeer.
We trekken verder voorlangs het station en bij Tiengemeten de weidse, kale akkers in. Zijn met een redelijk groepje wandelaars. Stappen voorbij de Miseriehoeve en zijn melkvee tot de brug over de spoorbaan. Wandelen verder over de tarmacjes van Galgeveld en zijn herenhuis richting de Lattenklievers van Sint-Joris. Traditiegetrouw zit het kleine zaaltje er bomvol. Treffen er toch geen bekenden.
Na de koffie gaat het linea recta naar het kanaal Gent – Brugge bij Knesselare. Pal op de grens van West- en Oost-Vlaanderen merk een medewandelaar op. Martin veinst verbazing dat er geen douanepost staat ! We wandelen langs de rechteroever tot Knesselarebrug. Schaapjes en geiten begrazen de berm, gaspeldoorn staat warempel in bloei ! De brug over en langs de andere oever terug richting Sint-Joris. Toch wel leuker dan de rechthoekige polderlus die we hier ooit gelopen hebben. Weg van het water gaat het langs een éénzijdige dreef tot een hoeve. Dan rechtsaf langs een dubbel afgezoomde dreef die een kasteel laat vermoeden. Het ligt verscholen achter hoge bomen en struiken net als een ruim ommuurde hoeve. Mooi stukje parkoers dat ons terug naar de rustpost van Sint-Joris leidt. Botsen er tot onze verbazing op Annie & Willy (Kessel) en de Hobohem Family.
Hebben geen van de drie zin in een extra toertje en stappen dus richting finish. Vaart-Zuid en de Miseriebocht volgen we, zoals elk jaar langs het cyclocross parkoers ook. Een reeks mobilhomes staan langs de rand van de weg, het fietsende volkje zit blijkbaar ruim in de slappe was. Op het water zijn de aalscholvers talrijk aanwezig. Bij de imposante brug over het kanaal lopen wij weg van het water de sporthal ligt nauwelijks een boogscheut verder. Het is er behoorlijk druk, wij laten de Omer aanrukken. Bekenden stromen toe, Wim en zijn gezinnetje, Kathy & Hans, zowaar Nathalie & Wilfried ook. Het is al stikdonker als we naar het perron terug lopen. Doen een lekker tukkie in de trein met dank aan … Omer. De weersvoorspellingen voor het weekend zijn bedroevend, afwachten maar.
Groot is onze verbazing als Martin feestzaal De Korenbloem binnenstapt op dit ochtendlijke uur. Hij komt warempel al van Maastricht ! Wij hebben ook al twee treinreizen achter de rug met ruime ‘Starbucks’ pauze in Gent-St-Pieters tussenin. De overstap tijden van de NMBS zijn niet meer wat ze geweest zijn.
Na de koffie gaan we dus als trio op pad. Meteen het weidse land in langs de lokale windmolen om terug te keren richting centrum en … het station ! Langs De Rotse zwerven we terug de bewoning uit. In de verte doen jagers hun ding. Wij lopen polderbeton door deelgemeenten Mullem en Huise richting Asper en zijn (te) warme rustpost. Na de koffie even ommuurde kerkwegels en dan richting voetbal, gekend van de Sloebertocht. Huizen kijken nu, recente woonwijken van Zingem. De verlossing noemt Grooten Bulck, vroegere kleiputten en vervolgens het jaagpad langs de Schelde. We delen het met, al dan niet gejaagde, fietsers en zijn op onze hoede. Gelukkig duikt onze gastheer de Heurnemeersen in. Vettig langs het water in halvemaan vorm, maar zeer zeker ook prettig. Even klimmen voorbij de enkelvoudige spoorbaan, de kleine drukke rustpost van Heurne wenkt.
Zijn benieuwd welke lus onze gastheer hier uit zijn mouw gaat schudden. Op de een beetje hoger gelegen vlakte heerst koning wind. Aan de overkant van de drukke N60 wacht de dorpskom van Mullem. Schilderachtig met zijn gele huizen rondom de dorpskerk. Een aardig wilgenpaadje loodst ons langs de lager gelegen natte beemden. Bij een miezerig zwerk gaan we zachtjes klimmen door kale akkers. Tegelpaadjes en wat asfalt voeren ons terug naar de N60 en het plateau aan de overkant. Recht naar onze laatste pauze meteen.
Het laatste uurtje stappen we met zijn allen door het landelijke Vlaamse land, langs de spoorbaan ook met prachtig uitzicht tot de magistrale Zingemse kerk. Even hobbelen over een krakkemikkig graspad, we bereiken het centrum. Hebben ruim de tijd tot de trein die maar om de twee uur gaat. Laten ons de Sloebers smaken. Spreken af met Martin, Kerstmis in Beernem wordt ook zo stilaan een klassieker.
Op de terugweg tussen Gent en Antwerpen vieren een tiental dames hun jaarlijkse uitstap met heel wat bubbels en een zelf bedachte strijdkreet … makkers, maten, mosselen … de ganse coupé giert van het lachen, moet kunnen …
Het weer is zacht en dus kiezen we voor de terugkeer naar een klassieker, de kerstsfeer in Bruhhe Die Scone. Een vroege, haast lege trein tot 500 meter van de startlocatie. Velen denken er zoals wij over en overrompelen Luk en kompanen om 08:30 al aan de inschrijftafel. Sorry maatje, zijn in onze wandeldrang even de starttijden uit het oog verloren. Niet dat we meteen vertrekken, neen, dat zal zo’n 40 minuten na aankomst zijn. De wandelaars, dat is onze familie. Vandaag lijkt het een beetje op een samenkomst van oorlogsveteranen, JP (van Claire), Sabine en Linda vertellen hun wedervaren steeds weer in geuren en kleuren. Gedeelde smart is halve smart.
Finaal gaan we toch op pad, onderdoor bij een druk kruispunt langs een groots opgezette voetgangers- en fietsersrotonde, richting … station. Er net langs en dan een strookje Minnewater om in de sfeer te komen. Langs de wekelijkse markt van ’t Zand ook en nog meer diepliggend water bij de Speelmansrei. K & K wordt deze tocht, dat begrijpen we snel, langs de vele kerken van de binnenstad en kasseibaantjes. Ik noteer Sint-Jacobs en Sint-Gilliskerk nog voor de eerste rustpost in de Sint-Leo school. Overvol met helpers die handen tekort komen.
De 20 km krijgt hier een extra lus voor de voeten geschoven. Ze voert ons langs het Sint-Annaplein richting poort waar de Hallebardiers hun ding doen. Langs de kasseitjes dokkeren we voorbij prachtige gerestaureerde Schippershuisjes. Tussen de ommuring van Hemelrijk, in de buurt van de Brugse molens, liep ik ooit over spekgladde kinderkopjes. Niks daarvan vandaag. Langs het Sasplein gaat het richting wijk Wulpen, ook de naam Spermalie komen we voortdurend tegen. Hebben er 10 km of daaromtrent opzitten bij ons tweede bezoek aan Leo. Kunnen wat bijpraten met Jacqueline & Luc, over de nieuwe regeling van de spoorwegen uiteraard.
Krist en zijn dame stomen voorbij, blijkbaar op weg naar een restaurantje verderop, want daar zaten ze druk de menukaart van commentaar te voorzien. Maar verder met het wandelen. Langs de Sint-Annakerk zoeken we de waterkant op waaronder Coupure, ligplaats voor stoere aken en fiere jachten. De vismarkt voorziet zowel in zeevruchten als alternatieve kerstcadeautjes, een wat vreemde combinatie. Stilaan ruilen we de volkse straatjes in voor puur toerisme. Van Burg gaat het richting Markt met zijn ijspiste en (erg dure) eetkraampjes. We wurmen er ons doorheen. Bij het Simon Stevinplein doen we het marktgebeuren nog eens dunnetjes over. Het wordt rustiger als we Oud Sint-Jan passeren en naar de laatste rustpost afzakken, in een kelder, zo lijkt het wel.
Korte babbel met Jan (Police de Bruxelles) en we verlaten het Guido Gezelleplein. Passeren de zwanenvijver (zonder allochtoon) en genieten van de rust die het Begijnhof uitstraalt. Het nette woonwijkje bij de Clarissen Colettijnen vinden we ook wel mooi. Een strookje Minnewater rondom de rode voetgangersbrug, we zijn zo weer bij het station, de aankomst en … de Brugsche Zot die we genieten met Fokke uit Vlissingen.
Het is nog vroeg, we besluiten ook de 6 km te lopen. Deze is uiteraard meer toeristisch maar ook daarom wel best leuk. Zijn net op tijd bij de Markt om de stoet van De Armen van Brugge mee te maken, met schaapskudde, boerenpaarden en mini beiaard. Altijd leuk om meenemen. We stoppen deze keer bij het station en nippen er aan ons wekelijks Duvelke. Reizen dankzij ons Christmas ticket vlotjes met de trein terug naar de Koekenstad. Anders dan anders dit parkoers maar we vonden het best weer eens leuk om doen.
Slechts een halfuurtje autorijden tot de parkeerweide in Brecht. Net als in Hemiksem is het er mistig en koud, onaangenaam. Nochtans zit de krappe startzaal afgeladen vol, zeker als hij rood kleurt van de busreizigers uit Aalter even later vergezelt van de blauwbloezen uit Oostham. De dertiger die wij hier plannen af te lopen passeert langs de ons zeer bekende rustposten van het Loeyakkershof en de Familie Luyckx.
Na een paar straten loodst de parkoersmeester het voltallige gild dwars door een weiland. Gaan vervolgens landelijke tarmacjes lopen langs de vele hoeves met naambord in witte letters op hun gevels. Dit is een streek van melkvee met her en der een varkens- of haantjesstal. We pikken tot twee keer toe een strookje kanaaldijk mee, oppassend voor de fietsende sporters en bereiken na een uurtje of zo de eerste pauzeplaats. Herinneren ons het hof als een ‘koterij’ maar niks daarvan. Kunnen pauzeren in een prachtige nieuwe loods met alles erop en eraan. Een heuse meevaller.
Toch zijn we blij de drukte achter ons te kunnen laten. Stappen naar Brug 11 en wandelen aan de overkant van het water terug het landelijke van de Brechtse Heide tegemoet. Jammer van het grauwe weer want de weidse akkers rondom de Abdij OLV van Nazareth zijn anders wel aangenaam wandel gebied. Het fietspad langs een belangrijke verkeersader loodst ons naar pauze 2 & 3 bij het machinebedrijf Luyckx. Hoog tijd voor een lekkere kop verse groentensoep om de innerlijke mens te verwarmen en te versterken. Tiny & Dany lopen intussen al de ganse dag een kwartiertje voor ons uit, verlaten telkens de rust als wij ze bereiken, als lijken zij op de vlucht, grappig.
Hebben een lusje van 6 km te goed over de Vraagheide. Stilaan komt een waterzonnetje door de mist piepen, we leven op hoop. Interpreteren in het bos een pijl foutief en lijken aan de voetafdrukken te zien niet de enigen. Een leuk extraatje meteen dat ons wel terug op het rechte pad brengt. Bij Noenheuvel gaan we langs de bosrand en weidse weilanden verder. Berk voert de boventoon. Verderop doen jagers hun ding, gelukkig ver genoeg van ons verwijdert. De zon wint het pleit van de wolken en de te wandelen rechthoek wordt er meteen mooier mee. Ook ons humeur klimt met vele graden naar zonnig. We lopen parallel aan vanmorgen met de abdij als achtergrond tot hoeve De Hoge Schouw. Lekker lusje zeggen we bij Luyckx tegen iedereen die het horen wil, waaronder M&M, aan de wandel op Mark’s uur en dus achteraan het gild.
De langere afstanden lopen nu opnieuw over het fietspad, in het verlengde van de vorige etappes tot een manège. Een Nederlander vraag de weg naar Zoersel, we moeten hem het antwoord schuldig blijven. Een breed zandpad loodst ons langs de schaduwrijke bosrand tot de Oude Liersebaan. Volle zon nu door de polder, over goed begaanbare veldwegen en met een laatste keer de abdij op de achtergrond. Veel minder beton dan bij een vroegere kennismaking, geef ik Linda mee. Langs Brug 11 terug naar de overkant van de vaart en een laatste pauze ‘bij de boer’. Het is er nog steeds behoorlijk druk.
Hebben nog de langste etappe van 7,4 km voor de boeg. Volgen de Tilburgbaan tot de Sint-Theobalduskapel. Dan gaat het onverhard langs bossen en letterlijk dwars door een akker. Verderop zelfs letterlijk door de stoppels van een geschoren maïsveld. Heerlijk vinden wij de fantasietjes van deze parkoersmeester. Langs het betonbaantje van Ploegsdijk lopen we bij ondergaande ‘griet van een zon’ terug naar de dorpskom. Passeren door het gemeentepark en zijn merkwaardige grotconstructie en zijn zo in het volgepakte zaaltje. Jong en oud doet er zich te goed aan smoutebollen, het lijkt wel feest in Brecht. Ik feliciteer Bruno met zijn parkoers. Hangt af van de goodwill van de boeren, geeft hij mee. Verzorgen die kerels mannen want dan is wandelen in Brecht echt wel een feest ! Oh ja, Chris (Ingelmunster) was er ook weer, met het ganse gezin. Begint zowat een vaste waarde te worden waar wij opduiken. Doet hij de komende weken vast wel weer over …
Vandaag zijn we paraat voor één van de winterse toptochten. Blauberg is voor velen ‘the place to be’. Wij halen koning auto nog eens van stal want ik heb mijn zinnen gezet op een marathon ondanks de hinder van een verkoudheid. Hennie heeft een strategische plaats ingenomen in de startzaal. We zouden haar spitse snoetje en radde tong liever ergens op het parkoers ontmoeten maar het kan helaas even niet anders. Heel voorzichtig opnieuw opbouwen in 2015 wordt de boodschap.
Moet helaas ook vaststellen dat de batterijtjes van mijn fototoestel er de brui aan geven. Niet getreurd er zijn vast genoeg fotografen aanwezig in het gild vandaag. Toch voel ik mij een beetje als een paria zonder dat derde oog. We trekken ons op gang door de nog slapende straten van de kleine gemeenschap. Kiezen vrij snel resoluut voor de boskant met zijn overwegend bruine kleur van gevallen blad en het nat van de afgelopen 24 uur. Was me een stormachtige vrijdag. Vanaf het Vellekenshof gaat het over slingerende betonbaantjes tussen veestallen en hun weilanden. Dan komen de prachtige bossen van Averbode aan bod. Er zijn open plekken gekapt om opnieuw vennen en heide tot ontwikkeling te laten komen. Wordt vast steeds leuker met het vorderen der jaren. We zwerven even door het Mariapark langs die prachtige Norbertijner abdij van Averbode. Laten de ‘lekdreef’ links liggen en gaan pauzeren in St-Jan.
Het is er beredruk, de stoere meiden en knapen van de 50 km hebben al een ruime lus voorsprong op ons. Linda’s pootje staat nog steeds in het middelpunt van de belangstelling. We kunnen iedereen geruststellen, alles verloopt naar wens. Zijn onze vele wandelvrienden dankbaar voor de vele attenties. Ook voor de waarschuwing van een foutje in de wegwijzers. Wij verkiezen de extra lus in Averbode boven deze in Wolfsdonk en moeten er hier dus vol tegenaan. Meteen de Weefberg op en door sparrenbossen met ondergroei van geel pijpenstrootje richting Testelt, heerlijk wandelen op ons dooie eentje. De Sportstraat en aanpalende sturen ons richting weilanden en wilgenbaantje. Lopen langs mooie serviceflats bij Voortberg en dan naar de kapel van St-Joseph. Stevig klimmen, de Testeltse berg op en genieten van het prachtige uitzicht over de Demervallei tot Scherpenheuvel en Aarschot. Gaan parallel lopen met Demer en spoorbaan, er hoog boven blijvend en koers zettend in oostelijke richting. Duiken finaal de heuvel af richting visvijvers en komen Averbode terug binnen bij wat ik steevast ‘de mijnlamp’ noem. Hebben een prachtige lus gelopen door gebied waar we zelden komen. Een ander publiek in de zaal nu, mensen die kortere afstanden lopen en ook Jefke, vrolijk babbelend als altijd.
Hebben een lus van 13 km met rustpost in Okselaar voor de boeg. Duiken bij het drieprovinciënpunt de lange rechte dreef in die langs de vijvers van het recreatiedomein van Everbeur loopt. Links liggen de bossen van De Merode die sinds enkele jaren opengesteld zijn voor het publiek. Natuurlijk maakt onze gastheer er dankbaar gebruik van en biedt ons een heerlijke zwerftocht aan door de okeren natuur. Gevallen bladeren en naalden, zelfs verdorde varens zorgen voor de intense kleur. Wij genieten van al dat moois en vorderen behoedzaam want de ondergrond ligt er vettig bij. Een strookje heide, een streep sparrenbos, we komen in de Kompagniestraat uit en stappen door stille straten naar de rustpost ‘bij de fanfare’ in Okselaar. Zijn er intussen de enige, late wandelaars. Na de koffie wacht een etappe van 8 km. We worden meteen afgezet in de bossen van Achterheide. Opvallend veel berk, een strookje groen met hoge brem en klokkebeesen die nog in blad staan. Hoog in de lucht de schrille schreeuw van roofvogels. Wat is dit toch een prachtig parkoers. Een paar keer moeten we door de blubber waden en bij Heuvelken zijn we terug in de straten van Okselaar. Zoals ik verwachtte worden we naar kasteel Arandschot en de dorpskerk geloodst. Toen ik hier woonde werd mij verteld dat kasteelvrouw Boulangé, een Française, zeer tegen de zin van de Zichemse pastoor Munte een kerk aan de bewoners van Okselaar schonk. Het pleintje heeft dan ook haar naam gekregen. Onze parkoersmeester leeft zich uit. Elke bosstrook richting sporthal van Everbeur krijgen we onder de sloffen geschoven. Voorbij taverne Vossenhol stappen we een laatste keer naar St-Jan. De zaal is zo goed als verlaten, Karmijntje maakt er nog zijn opwachting, de Duvel bij de hand.
We mogen terug onderaf de Weefberg door de bossen gaan dwalen. Karmijn wordt onze gezel als we de open stukken van de Nieuwe Mechelsebaan oplopen. Klassieke parkoersstrook dit, langs een bomenkwekerij en bij binnenkomst van Wolfsdonk de kapel. Gezellig keuvelend maken we het wandeluurtje vol. Het wordt al laat en vroeg donker. We besluiten de laatste etappe kort te houden en zullen op 36 km uitkomen. Lijken de laatsten te zijn die de zaal verlaten. Rechtover de dorpskerk gaat het richting natte bossen, Yvan verdwijnt uit ons gezichtsveld. Een wilgenpaadje langs een gracht zet ons af bij voetweg 142, de Weselsendweg. De omgeving blijft bosrijk al stappen we dan wel wat beton langs het Zillekespad. Het is vrijwel donker als we de nog goed beklante zaal binnen vallen. Kip met friet vindt gretig aftrek, het pittige gerstenat eveneens. Er heerst de sfeer van de grote dagen en dit is ook terecht na genoten te hebben van zo’n prachtig parkoers. Even paniek bij Zottemie, maatje Willem heeft de verkeerde pijlen (mtb) gevolgd. Dankzij haar relaties wordt de verloren zoon snel gemotoriseerd opgehaald. Eind goed, al goed. Wij rijden vrolijk naar huis terug over de drukke snelweg. De Grashoppers waren weer ‘top’ en we kijken allen uit naar de laatste grote tocht van het jaar … bij Leo die wel weet waar Mieke de Pap vandaan haalde …
Geen Waalwijk, Langdorp of Vollezele vandaag maar de mij niet bekende tocht in Ravels, al kennen wij de omgeving natuurlijk wel. Vlotte reis overigens met de trein tot Turnhout en dan met de Tilburger bus tot een paar honderden meter van de prachtige startzaal. Irène (Herentals) denkt er net als wij over. De kleine 30 km bestaat uit twee haast gelijkwaardige lussen. Halverwege rusten in de startzaal dus, komt niet zo gauw voor.
Diane & Rudy wuiven ons uit. Het zwerk voelt onaangenaam aan, het heeft stevig gevroren terwijl wij kleumig tussen villa’s doorlopen richting Blauwe Kei en de verlossing van de Kempense bossen. Lange rechte paden langs loofbomen en spar, net achter de bewoning en voorbij een ruim en bevroren ven. We herkennen één van de rustposten van de Korhoenen enkele weken geleden, hutje zomaar in de weide. Over zanderige paden stappen we door akkers terug naar Ravels en schooltje De Zonnewijzer voor een eerste pauze na 4,7 km. Er wacht een etappe van 8,5 km vandaar.
Worden door een wijk van recente signatuur naar een kanaal geloodst. We huiveren er niet alleen van de kou, De Max zit in ons beider hoofden. Naar schatting drie kilometer lang volgen we de waterkant. Komen er weinig wandelaars of fietsers tegen. De bomen kleuren minder mooi oker dan voor enkele weken maar toch blijft het leuk lopen. Bij een boomhut verlaten we het kanaal en volgen een gracht dwars door de akkers. De volgende bospaadjes dienen zich snel aan. Beetje woeste omgeving en dus wordt het tempo aangepast, het plaasteren pootje in gedachten. We passeren mooie be-ijsde vennen. De andere kant van ons breed zandpad kleurt hevig oker van het gevallen beukenblad. Heerlijk wandelen is dit. Finaal verlaten we het Gewestbos Ravels en slingeren ons een tarmacje tot het dorp en de lekker warme startzaal. Hoog tijd om de innerlijke mens te versterken en ook even bij te babbelen met Mon (Voskes).
Zijn helemaal klaar voor de volgende lange rit, samen met Gentse en Kesselse medestanders. Het zwerk blijft onaangenaam aanvoelen terwijl wij voorbij de plaatselijke molen en riante woningen stappen. Gewestbos Ravels, daar is het ons om te doen. We lopen ellenlange dreven tot bij picknick tafels en verderop parallel met grasvelden waaronder pijpleidingen verstopt zitten. Spar voert de boventoon, ook als we over nattige graspaden vorderen tussen twee grachten. Finaal ruilen we het bos voor het landelijke rond Ravels-Eel. Fijne regendruppels komen de pret bederven, we zijn blij als we de warmte van de rustpost bereiken. Even wat bekomen.
Hebben geluk en laten een pittiger regenbui aan ons voorbijgaan. Worden ook nog wel nat, maar het zal maar voor even zijn. Een fietspad loodst ons het dorp uit, terug de grauwte van het weidse landschap in. Een geoogste akker kleurt oranjerood van de vele peeën die te klein zijn voor de moderne consumptie. Er is nog geen einde gekomen aan de wegwerpmaatschappij bedenken wij dan. We zoeken de bosrand op die ons naar de Hoge Mierdeweg voert. Stilaan komt Ravels weer in zicht, we lijken nog haast alleen op weg. De laatste kilometer is dezelfde als daarstraks maar in omgekeerde richting. WNZB vertrekt net met de bus als wij binnen vallen, de ruime zaal oogt meteen leeg. Kunnen wij rustig genieten van ons Duvelke en een klappeke doen met Chris (Ingelmunster), gabber die van alle markten thuis is. Vlotjes reizen we terug naar Hemiksem. Best mooi parkoers vandaag, al vond ik het iets te sober voor de mogelijkheden van de streek.
Thuis gekomen en na de lekkere zuurkool schotel wacht een teleurstelling. Geen werking van Beneluxwandelen, want geen internet verbinding. Onze vijfde computer panne in drie weken tijd. Wat waren wij zonder informatica vroeger gelukkige mensen. Hopelijk lukt het morgen wel want dan heb ik een dagje vakantie … door toedoen van de vakbonden …
Het wandelprogramma is extra schraal op Nicolaasdag. Ik vind toch een treinreisje naar wat kilometertjes voor de stappenteller. De NMBS is weer tijdrovend. Door werkzaamheden in Gent-Dampoort duurt onze enkele reis naar Scheldewindeke al gauw een halfuurtje langer. Hebben ruim de tijd om een vertraging te verwerken tussen de twee ritten in. Vierhonderd meter van het perron, wat tegenwoordig ook al station noemt, komen we bij rustpunt en tevens startzaal De Rots, het Land van Rhode nodigt uit. Het is er beredruk, reeds over de 900 wandelaars nog voor 10:00.
Het parkoers bestaat uit een heen en weertje tussen Oosterzele en Scheldewindeke met telkens een groter lokale lus als waren het de ezelsoren van de Brave Man zijn vervoermiddel. Wij besluiten na de koffie aan te vatten met de 7,2 km vanuit Windeke. Langs Hofkouter en zijn Japanse kerselaars lopen we het dorp uit. Met kouters worden hier vast de akkers bedoeld die we zullen doorkruisen. De regen van vannacht heeft sommige paden herschapen tot een schuifbaantje tussen bomenkwekerijen door. We passeren Marcel (Dendermonde) bij het dwarsen van het diesel spoorbaantje en wandelen vervolgens wat smalle betonbaantjes door het weidse, open landschap. Het is koel maar aangenaam wandelweer. Een graspaadje loodst ons naar de steenweg. Aan zijn overkant lopen we langs de rand van een stoppelveld (maïs). Linda vordert behoedzaam over de zachte ondergrond. Vliegjes hinderen ons voortdurend, een beetje dieper stroomt een overwoekerde gracht. Het parkoers is licht golvend, het hogere land kleurt bij koolzaad in bloei. Martin (Sloeber) stoomt voorbij. Terug het tarmac op nu tussen wat woningen en verspreidde hoeves. Aan de overkant van beek en spoorbaan zijn we in Turkenhoek. Een paar kerkwegels en we zijn weer bij de van wandelaars uitpuilende Rots. Willy en Mary zijn ook op post.
Wij besluiten niet te pauzeren, een korte groet aan Nestor en we zijn weer onderweg. Hebben nauwelijks 3 km voor de boeg tot Oosterzele waar we op een ruimere locatie hopen. Lopen Dreef af tot voorbij rioleringswerken. Spiegel wordt een zachte klim tot Hogeveld. En dan gaat het linea recta naar voetbalterreinen en de dorpskom. Allemaal tarmac want dit is ook het parkoers van de kleinste afstand. Tot onze verbazing is de startzaal niet meer dan een aftandse ruimte inclusief gang in wat denkelijk ooit een klooster is geweest. Eigenlijk beneden het te verwachten niveau en dat geldt niet in het minst voor het sanitair. Ook hier is het beredruk maar we vinden twee oude keukenstoelen en nemen de tijd voor een hapje.
Dwars door de scholengemeenschap stappen we een veld in. Doetjes Daniel en Gino hebben deze lus al in de kuiten zitten. We praten even bij, uiten onder meer onze bezorgdheid over de toch broos lijkende gezondheid van Wijze Doet. We stappen verder, onder meer door de bedrijvenzone van Korte Ambacht. Vergezelt van een heus winterzonnetje mag de 21 km de akkers in, een lang rechtlijnig graspad tot een beekje. We volgen even het kronkelende ding en stappen dan richting drukke steenweg die Gent met Zottegem verbindt. Tussen de file rijdende auto’s door huppelen we als haasjes naar de overkant. Krijgen een prachtig uitzicht over de Vlaamse Ardennen cadeau. Langs een villawijk, enkele kerkwegels en een bomenkwekerij bereiken we terug onze startgang. Het is er wat kalmer en we kunnen even bijkletsen met Jan (Police de Bruxelles).
Niet dat we het parkoers zo geweldig vinden maar 21 km is ons wat te kort. We lopen de verkorte lus, gereduceerd van 7,5 naar 4,9 km, extra. Vatten dan de terugweg naar Windeke aan langs de kerk, Hedwige en enkele anderen volgend. Zijn we onoplettend of lag het aan de lage zon ? Feit is dat we met z’n allen te lang langs een drukke baan wandelen en ons dus vragen beginnen stellen. We besluiten een lager gelegen parallel fietspad te volgen tot schoolgebouwen. Geen pijlen meer te vinden. Gezien de korte afstand tot de finish lopen we dan maar verder langs de steenweg, de Windekekouter over. In de zaal Annieken & Chris en ons koppeltje uit Nieuwerkerken-Waas, gezellig verbroederend. Wij hebben ook ruim de tijd tot de trein. Moeten ons finaal nog reppen. In Gent-St-Pieters wordt de pauze opgevuld met een lekker koele Duvel, die hadden we nog niet gehad vandaag. Het programma van morgen zal sterk afhangen van het weerbericht. Tot dan.
Ik neem de foute afrit na de Kennedytunnel. Gelukkig hebben we wat terreinkennis op Linkeroever en zijn we toch twee straten verder terug op de expresweg richting Waasland. Hoe verder we westelijk vorderen hoe dichter de mist wordt, jammer. Krijgen een parkeerplaatsje aangeboden … bij de controlepost, die nauwelijks een paar honderden meter van het startzaaltje verwijderd is. Samen met Sint en Zwarte Pieten (lijken mij Pietinnen) nog vele bekenden. Rudy (Hove), Brugse Lut & Luk, Annie & Chris ook. Met deze laatsten zullen wij een kwartet vormen vandaag, tenminste als haasje Annie haar pauzes inlast !
8.7 km lang is de eerste lus, om 300 meter te vorderen dus ! Langs kerk en stadhuis gaat het richting vroeger station, nu de dorpsbibliotheek. Verslikken ons even in de markeringen, worden op het rechte pad gezet door iemand die richting start lijkt te wandelen. Dokkeren over de kiezels van de oude spoorbaan Willy (Mortsel) achterna. Keizershoek en het fraaie Heidebos dienen zich aan. Een afwisseling van sparren en loofbomen, nogal wat bramen ook. Heerlijk wandelen meteen. De open ruimte drukt ons weer op de realiteit van de dag, kil en mistig. Langs grachten en populieren stappen we richting hoeves met ruime melkvee stapel. Collemansbrug is de straat die ons terug afzet bij het station. Nog een boogscheut en we zijn bij de overvolle rustpost. Kunnen nog net een tafeltje voor vier bemachtigen. De lokale lus lijkt mij het omgekeerde van wat wij hier vroeger liepen. Een eind over een fietspad, gewoon rechtdoor en dan een paar straten. Voorbij dierenkliniek Bosdreef weer die kille open ruimte. Een wilgenlaantje zet ons af bij een bosstrook ontsiert door chalets. Gekortwiekte maïsakkers tot de voetbalterreinen, de tweede pauze dient zich aan. Geen doorkomen aan in de zaal en dus doen we een kouwelijk terrasje.
Zijn na de koffie snel het dorp weer uit. Over het leuke brugje van de Moervaart kiezen we voor een lang recht pad langs een gracht. Een fietsdreef verder staan wij bij het voetbal van Eksaarde. Een paar straten verder kunnen we pauzeren bij kassier Lucien. Simpel parkoers kan best wel mooi zijn. We horen zachte kritiek op de lokale lus van net geen vijf kilometer. Lijkt aanvankelijk waar te zijn want we volgen een drukke baan samen met een koppeltje uit Aalst. Draaien echter mooi weg de weilanden in. Rustige wegeltjes langs grachten afgezoomd met wilgen. We keuvelen er gezellig op los, de politieke actualiteit komt daarbij ruim aan bod. Er bestaat vrij veel eensgezindheid, iedereen begrijpt dat de tijd van potverteren voorbij is. Best wel aangenaam trouwens, dit lusje al neemt het grijze zwerk natuurlijk een deel van zijn charme weg.
Al is het dan al rustig in de zaal toch zullen we als tienkoppig peloton de laatste etappe van 9 km afhaspelen. Alhoewel, het konijntje van Giesbaarge draaft al snel van ons weg. Ik neem het voortouw tijdens het vettige strookje langs die prachtige Zuidlede. Zelfs in de avondschemer is dit een schitterende strook natuur. Grappig intussen hoe vijf koppels uit verschillende windstreken zich vinden en er gezellig op los kletsen, dokkerend over de kasseitjes bij Entbos. De Moervaart komt in zicht, ik weet dan de finish nabij. Op het jaagpad maakt een tweetal zich geluidloos van ons los. Voor Chris en Linda mag het tempo gerust wat hoger liggen. Ondanks het plaasteren pootje is Minne dus niet te houden, ze brandt vooruit. Het is al donker als we de finish bereiken in een nog goed gevulde zaal. Merkwaardig dan hoe binnen het kwartier iedereen plots huiswaarts keert. Onze tweede Duvel moet nog soldaat. Gelukkig is de schoolpoort los en kunnen we als laatste de speelplaats verlaten. Jammer van die grauwe dag want dit parkoers verdient vast en zeker de meer dan 2.000 wandelaars.
Verrassend verwelkomingscomité in Schaffen vanmorgen. Zowaar ons aller Hennie geflankeerd door Peter (Mol). Dol weerzien met Linda meteen. Ik zorg voor koffie en thee, ga dan op pad. Dweil zowat de ganse Gildenzaal af want hier liggen mijn wandelroots. Het duurt dan ook ruim drie kwartier voor we op pad kunnen. VOS doet mee met de nieuwste wandeltrends en verdeelt de 30 km route in een korte en een lange lus. Ruim 9 km is de eerste opdracht. Langs onder meer de Waterstraat laten we vrij snel de bebouwing achter ons. Door een eerste vallei en dan een zacht klimmetje langs een bomenkwekerij. Door de akkers moet je hier erg letterlijk nemen, het jonge gewas ondervind er nauwelijks hinder van. Smalle poortjes of wat er voor moet doorgaan loodsen ons de weilanden in. We genieten van prachtige landelijke vergezichten ten oosten van Schaffen. Wat bebouwing rond het voetbalterrein van Kelberg Sport en dan komen de bomen plantages terug aan bod. Zijn van Berre zo blijkt. Zou het die goedlachse kerel van de Vleugt zijn ? We volgen slingerende tarmacjes voorbij de Witte Hoeve en een veld zonnepanelen. Even ploeteren tussen jonge bomen en dan over een rustig grindpad tot we weer de bewoning van Schaffen bereiken. Langs De Reydt, een strookje spoorbaan (van Tessenderlo chemie) en de Vroentestraat gaat het terug naar de Gildenzaal. Aangenaam lusje meteen.
Komen uiteraard nog meer bekend volk tegen maar helaas ook een domper op onze uitstap. Marleen weet te melden dat De Max overleden is. Blijkt gevonden te zijn op enkele honderden meter van zijn deur in de vaart. De enkele regels in Het Nieuwsblad laten een ongeluk uitschijnen. Wij zijn toch de kluts kwijt, de altijd vrolijke rakker zal een tijdje ons enige onderwerp van gesprek zijn. Ook Jean-Pierre Declerck kijkt somber. De kaak is genezen maar nu wacht een ziekenhuis opname. We wensen hem sterkte en een voorspoedig herstel.
Gaan op pad voor het grotere werk. Langs de dorpskerk en de Postbaan richting Hezestraat en dan de bossen in met overwegend spar. Hoe dikwijls liepen we hier niet met tochten van alle naburige clubs ! Voorbij FC Polyte gaan de paden slingeren en een beetje golven, hier zijn we allebei thuis. Een klimmetje tussen weilanden wordt bij lekker zonlicht overwonnen. Een afdaling later staan we bij de Zwarte Beek. Net als tijdens de eerste etappe is het parkoers net iets anders dan anders. Stappen voorbij modderige koeien en een grote hoeve naar de spoor overweg (Diest – Hasselt) en dan door de Pastorietuin richting kerk van Zelem, zijn dorpsplein met kiosk en de rustpost ‘bij Mariette’. Het is er behoorlijk druk. We nemen de tijd voor een babbel met ‘cowboy’ Luk en Jefke, Marina & René ook.
Hebben een lokale lus voor de boeg van ruim 8 km. Ze voert ons naar de Donkelhoeve van boer Coene en de Sint-Jansberg. Er komen nogal wat straten van Linkhout aan te pas rondom een drukke autobaan. Plots toch weer een groene en bosrijke strook. Passeren enkele prachtige boerenpaarden in muisgrijs en zwart, schitterende dieren. Gaan dan golvende slingerpaadjes lopen, iets wat wij maar al te graag doen. Onder de autobaan door dan maar weer terug de bossen in van Kambergen. Uitbollen doen we langs straten en de spoorweg van daarnet. Er worden duchtig bladeren geveegd, de meeste bomen zijn stilaan kaal. Het is nu stil in het parochiecentrum en dus keuvelen we wat met ons Mariette. Hebben nog een uurtje wandelplezier voor de boeg.
Het gaat linea recta naar Dancing Astrid en even verder over de spoorbaan. Ben verrast door redelijk wat tarmac tot de Oude Schansstraat ons hiervan verlost. Heerlijk zwerven door de Brabantse bossen nu tot bij een scoutsgebouw. Halfopen terrein en de bewoning bij Hezerheide. Lopen tussendoortjes zoals Groenhof tot een parel van een holle weg bij een kasteel. Heerlijk op en neer over deze trage weg tot de steenweg die Diest met Paal verbindt. Een strookje Vroentestraat en onze tocht zit er op. Tijd voor een paar Duvelkes en ons hier klassieke babbeltje met Jos. Tja, we zijn weer eens de laatsten die van de parkeerweide af komen. Was een leuke dag als die domper van De Max daar niet was geweest …
Mijn zondagse trip begint al op donderdag. Heb de opdracht op mij genomen drie afstanden van pijltjes te voorzien, 18 km, 7 km en 4 km. Zal in totaal denkelijk zo’n 25 km wandelen zijn, gespreid over 2 dagen. Tja, ik doe het graag hé ! Reis dus op donderdag met de trein van Hemiksem over Brussel-Noord tot Hoeilaart, met nauwelijks wat vertraging. Het zwerk is wel niet echt aangenaam, beetje mistig maar al stappend krijg ik het algauw warm. Verwarming en water zijn in orde voor zondag, wuift de klusjesman van de startschool mij uit. Ik ga vrolijk op pad door park en straatjes richting Zoniën (Groenendaal) bij de groen kroosvijvers. Vanaf de splitsing 18/7 km ben ik aangewezen op mijn Google Maps verkenning. Lukt mij wonderwel, zelfs dwars door het Hoeilaartse centrum. De tweede etappe loodst mij vanaf de voornoemde splitsing richting Jezus-Eik. Bij een ‘drietand’ in bos slaat de twijfel toe. Herinner mij alleen nog dat ik een modderstrook moet vinden. Na twee pogingen heb ik het juiste pad te pakken en loop de etappe netjes uit. Bus, metro en trein brengen mij na het Duvelke in De Bosuil terug naar huis. Vrijdag hervat ik in Jezus-Eik. Ken de omloop daar veel beter en stap dus de lokale lus en de terugweg naar Hoeilaart ook in kortere tijd af. Laat ons hopen dat mijn werkstuk van vandalen gespaard blijft.
Zondag spreken we af met Martin omstreeks 08:30. Ons maatje zit al aan het ontbijt als we Den Bosuil binnen komen. Scouting jeugd ruimt er nog steeds op van de vorige fuifavond, Roland bekijkt het gebeuren met argusogen. Met pijl en lint in de vestzak gaan we op pad. Hebben met voorzitter Wilfried afgesproken de laatste 12 km eerst te lopen als parkoerscontrole. Zoniën ziet er fantastisch uit. Oker spant de kroon waar niet verdrongen door immer groene spar. Gezellig keuvelend lopen we met z’n drietjes te genieten. Na de tweede koffie vatten we de terugweg naar Hoeilaart aan. Een verharde etappe ja, maar ook met kasseitjes en prachtige vergezichten bij Koedaal. Een Limousin stier stelt zich strategisch op, laat zijn ijdelheid door de vele wandelaars bewonderen. Rond de middag zijn we in de startzaal. Nemen er ruim de tijd voor babbels met de vele werkende clubmaatjes. Wensen langs deze weg Jack en Lisette een spoedig herstel en veel doorzettingsvermogen.
Terug op pad dan, langs het Gemeentepark en Zoniën in richting Groenendaal, dan rechtsweg de heuvel op naar Welriekende en zijn blokhut. Pauzeren bij den John en Christine, terrasje doen eigenlijk. Ondanks het redelijk late uur willen we toch de volle afstand lopen en pikken de lus van 24/30 km mee. Diep het Zoniënwoud in dus tussen de driehoek van gemeenten Hoeilaart, Bosvoorde & Oudergem. Golvende, slingerende fietspaden, verweerde rechtlijnige tarmacjes waar nu nog nauwelijks een auto komt, prachtige diepliggende voetpaden ook. Op de hoogtes voert oker en haast horizontaal zonlicht de boventoon, zelden het woud zo mooi gezien als vandaag. Christine wacht ons op voor een laatste pauze, de schat.
We hebben nog ruim een uur te gaan tot Juzekes-Eik. Dwalen daarbij nogmaals door het woud richting Leonard kruispunt en dan met een ommetje tot de Willeriekende dreef, de juiste naam voor deze omgeving. De Ijsetrippers zitten haast door hun voorraad Duvel heen, zo verdient de cafébaas ook nog iets aan ons.
Maandag is stakingsdag in Belgenland en dus halen we koning auto al om 06:00 uur van stal. De drukte op de E19 valt mee en we bereiken Jezus-Eik omstreeks 07:00 in het donker. Moeten een halfuurtje wachten tot de klaarte in de lucht komt om pijltjes te verwijderen. Linda heeft er zin in. Met breekmes en plasticzak in aanslag is ze mij ruim de baas. Lopen de volledige afstand van zo’n 25 km binnen de 7 uur, twee café pauzes in Hoeilaart inbegrepen. Een schitterend einde van ons weekend wandelen meteen, met een gezonde vermoeidheid ook. Dinsdag gaat Linda’s pootje ‘in de plaaster’. Moet dat nog wel, vragen wij ons af, het lukt nu ook al wonderwel.
Vorige maandag werd Lindake chirurgisch onder handen genomen. De gebroken en fout vergroeide pols moest worden gecorrigeerd. De volledige behandeling verliep vlekkeloos en het personeel van AZ Bornem verdient een dikke pluim voor de fantastische opvang van de patiënte. Een heuse aanrader, deze verpleeginstelling. Intussen recupereert Linda voorbeeldig. Ze heeft nauwelijks pijn ondanks een implantaat van zo’n 15 cm in de linker voorarm. Wandelen en zelfs fietsen kan al. Het is ook een taaie tante hé ! Wij dus met de bus op reis zaterdagochtend. Tussen twee ritjes in laten we ons ‘oep de Rooseveldploats’ verleiden tot een heuse verwenkoffie. Vanaf het Moretusplantsoen stappen we door het Belgische Putte richting Nederlandse buur. Wandelen zodoende de laatste kilometer van de Krabbentocht als eerste, de Grensstraat tot de startschool. Laatste tocht van de Wandelende Krabben onder de vlag van Aktivia trouwens. We krijgen dan ook een prachtige, kleurrijke folder aangeboden met omschrijving van de tochten van 2015. Zullen trouwens ook nog steeds te vinden zijn in de kalender van Beneluxwandelen.eu.
Veel bekende Vlamingen aan de start, Tiny & Dany, de Hobohemmers Linda & Charles, Willy en vrouwtje uit Mortsel en ga zo maar door. Een kennerspubliek dus. Het parkoers lijkt klassiek en begint ook zo met de lange rechte lijnen van de zanderige Oude Postbaan tot de Ossendrechtse Heide. Het weer is stralend, zonnig. De vennetjes en het geel wordende pijpenstrootje liggen er prachtig bij. Schitterend deze open natuur. Na wat zand baggeren ruilen we het in voor sparrenbossen. Lekker wandelend en genietend gaat het naar de camping van Heusche Bollaert en zijn onvermijdelijke snert. Traditie in het winterse Nederland die wij nooit afslaan.
De langere afstanden duiken meteen weer de bossen in van Groote Meer. Een fraaie dreef loodst ons terug naar Putte en het Joodse kerkhof Machsike Hadass. Aan de overkant van de steenweg naar Hoogerheide wacht nog meer bos en onvermijdelijk de hoge draad van de militaire afspanning. We doorkruisen kort een open terrein met heideduinen, duiken dan de Stoppelbergen in. Ik vermoed grondgebied Stabroek & Zandvliet, opvallend meer bos tijdens deze etappe dan de vorige jaren. Loofbomen kleuren prachtig oker, nog versterkt door het invallende zonlicht. Opnieuw de open ruimte nu met paardenweiden en preivelden, uitzicht op de Antwerpse haven ook. Krulkolen worden manueel geoogst. We pikken onze Waaslanders uit Nieuwerkerken op en stappen dwars door een erf en langs een paar straten tot de klassieke rustpost Hoeks, bij het Puts Meuleke.
De Sint met vele Zwarte Pieten zijn er op bezoek, hier wordt de traditie gerespecteerd. Jammer dat één van de medewerksters het nodig vind ons aan te porren door te lopen al is het dan nog maar 14:30 en hebben we nog slechts 12 km voor de boeg. Doet mij onwillekeurig denken aan het ‘tang-tang’ verhaal in Vlissingen van jaren geleden. Wij laten het niet aan ons hart komen, lopen vrolijk verder langs enkele velden terug richting bos. Passeren eerst een ondergroei van rododendrons in de knop en stappen vervolgens door wit & groen, pijpenstrootje en spar. Een eindje langs de bosrand, afgeplagde heide ook en dan volgt de zandbak. Hoog op het duin genieten we van een magistraal vergezicht alvorens de zware piste aan te pakken. Ze voert ons naar het sparrenbos van daarstraks en de laatste pauze bij de camping. Het is er al erg stil, Nederlanders zijn vroege starters.
Lopen nu een paar steenwegjes geborduurd met eik en vervolgens achter een voetbalveld door. Aan de overkant van de steenweg wacht dra het Moretusbos, een landdijkje, een maison de plaisance en het Ravenhof. Net als tijdens de tweede etappe een opvallend geslaagde vernieuwing aan het ons bekende parkoers. Waait er een verfrissende wind door de Krabben geledingen ? Pal op de grens zit onze tocht er op. Aan de Belgische kant van de gemeente genieten wij heerlijk van ons wekelijks Duvelke en zoeken dan terug bus 720 op. Prachtige tocht, schitterende zonnige dag en Linda zonder ook maar enige hinder in de arm. Natuurlijk zien wij er beiden stralend uit !
