Nieuwejaarke is echt wel niet zo zoete, het is bij een erg frisse ochtend dat wij door nog slapende straten naar Berchem-station rijden. Hebben de treinwagon voor ons alleen gedurende de ganse lange rit tot Oostende. Hebben intussen geleerd dat de NMBS op een originele manier de vertragingen van de vorige jaren heeft opgevangen. De treinen blijven nu in elk station zo’n 3 minuten staan. Extra reistijd Antwerpen – Oostende bedraagt aldus ruim 20 minuten ! Tja, voor een ceo van bijna 70 jaar mag het allemaal wat langzamer gaan zeker ?
Ook aan ’t Zeitje is het windering, fris en stil. Langs de Mercator, rustige straten en verlaten parkjes stappen we door de kuststad richting Koninklijke galerijen. Daar pikken we de rood-witte merktekens van GR5A op. Nauwelijks wandelaars komen we tegen, de stranden liggen er ook nog verlaten bij. Op uitzondering van pleviertjes dan die met korte snelle trippelpasjes door de vloedlijn lopen, her en der wat weg pikkend, een leuk gezicht. Stappen onder meer langs de oorlogsherinneringen van Raversijde en kiezen dan voor het nog vochtige, en dus goed begaanbare zand. De wind gaat liggen en bij een kalme zee is dit toch wel genieten. Hebben een stevige wandeling van ruim anderhalf uur in de benen als we Middelkerke bereiken. Ook hier is het nog erg stil. We zoeken een taverne op, lekker warm en voor een hartverwarmende koffie.
We wandelen verder de dijk of tot ‘Krokodil’. Langs de watertoren gaat het nu door wat straatjes en dan de weidse polder in. Linda kruipt stilaan achter mij, beducht voor een toch wel gure zuidwester. Lopen zo’n 4 km over tarmacjes door wat niemandsland lijkt met alleen zo nu en dan een hoeve. Dit is op slecht karakter wandelen ! Bij de Rattevallebrug komt een einde aan ons lijden. We wandelen nu over onverhard langs het kanaal Passendale – Nieuwpoort. Altijd leuk zo’n eindje langs het water. Komen uit bij het Nieuwpoortse monument ter ere van Albert I en stappen over de brug van sluizencomplex Ganzenpoot. Goed gekozen naam want ik tel niet minder dan 6 sluizen in een halve cirkel gelegen. Tussen de goed beklante visrestaurantjes vinden we een volkscafeetje. Tooghangers drinken er hun pintjes de sigaret in de hand. De bazin knijpt een oogje dicht en schuift een asbak bij, dit is nog de tijd van toen.
We laten ons een Duvelke smaken en besluiten nog een extra lusje te lopen. Langs de Vismijn en het Oude Veurnesas gaat het van de visserssloepen naar de jachthaven. Over de plankenvloer gaat het dan langs de prachtige nieuwe bebouwing aan de Ijzeroever tot de pier en zijn monding. Aan de overkant de duinen en de oude legerkazerne van Lombardsijde. Vogeltjes kijken ook bij laag water. Een aalscholver zit hoog op een paal als een dracula met weids opensperde vleugels te drogen na zijn middagmaal. Een wulp wringt zich met zijn extra lange snavel naar tussen de mosselrotsen. Hier is het wel druk, vele toeristen maken een ‘uitbuik’ wandelingetje. Wij zoeken een tweede etablissement op en laten ons de Omer smaken, midden de drukte.
Hoog tijd voor de kusttram die ons netjes afzet bij station Oostende. Net op tijd voor de trein richting Koekestad. Tijdens de rustige rit kunnen wij een uiltje vangen. De kop is er weer eens af, de eerste 25 km van het jaar staan op de wandelteller. Dat er nog veel mogen volgen …
Antwerpenaar Patje Kloeck wordt onze treingezel vanaf … Gent-Sint-Pieters. Hij blijkt herstellend te zijn van meerdere kwaaltjes en zet het toch terug op een lopen. De nieuwe Beernemse startzaal blijkt een kwartiertje wandelen van het station te zijn, langs het parkoers van de 4 & 6 km. In sporthal Droogenbrood offreert Martin gelijk de koffie. Ook vandaag gaan wij weer samen op pad.
Stappen over landelijke tarmacjes in de omgeving van de drukke spoorlijn Gent – kust. Gevaarlijke overwegen zijn vervangen door bruggen en tunnels. We naderen de E40 snelweg en lopen een paar leuke dreven alvorens wat doelloos door Beernemse straten te dwalen in de buurt van de moderne kerk. Na een uurtje pauzeren we in schooltje Regenboog. Het is er stil en eigenlijk ongezellig, helemaal geen Kerstsfeer.
We trekken verder voorlangs het station en bij Tiengemeten de weidse, kale akkers in. Zijn met een redelijk groepje wandelaars. Stappen voorbij de Miseriehoeve en zijn melkvee tot de brug over de spoorbaan. Wandelen verder over de tarmacjes van Galgeveld en zijn herenhuis richting de Lattenklievers van Sint-Joris. Traditiegetrouw zit het kleine zaaltje er bomvol. Treffen er toch geen bekenden.
Na de koffie gaat het linea recta naar het kanaal Gent – Brugge bij Knesselare. Pal op de grens van West- en Oost-Vlaanderen merk een medewandelaar op. Martin veinst verbazing dat er geen douanepost staat ! We wandelen langs de rechteroever tot Knesselarebrug. Schaapjes en geiten begrazen de berm, gaspeldoorn staat warempel in bloei ! De brug over en langs de andere oever terug richting Sint-Joris. Toch wel leuker dan de rechthoekige polderlus die we hier ooit gelopen hebben. Weg van het water gaat het langs een éénzijdige dreef tot een hoeve. Dan rechtsaf langs een dubbel afgezoomde dreef die een kasteel laat vermoeden. Het ligt verscholen achter hoge bomen en struiken net als een ruim ommuurde hoeve. Mooi stukje parkoers dat ons terug naar de rustpost van Sint-Joris leidt. Botsen er tot onze verbazing op Annie & Willy (Kessel) en de Hobohem Family.
Hebben geen van de drie zin in een extra toertje en stappen dus richting finish. Vaart-Zuid en de Miseriebocht volgen we, zoals elk jaar langs het cyclocross parkoers ook. Een reeks mobilhomes staan langs de rand van de weg, het fietsende volkje zit blijkbaar ruim in de slappe was. Op het water zijn de aalscholvers talrijk aanwezig. Bij de imposante brug over het kanaal lopen wij weg van het water de sporthal ligt nauwelijks een boogscheut verder. Het is er behoorlijk druk, wij laten de Omer aanrukken. Bekenden stromen toe, Wim en zijn gezinnetje, Kathy & Hans, zowaar Nathalie & Wilfried ook. Het is al stikdonker als we naar het perron terug lopen. Doen een lekker tukkie in de trein met dank aan … Omer. De weersvoorspellingen voor het weekend zijn bedroevend, afwachten maar.
Groot is onze verbazing als Martin feestzaal De Korenbloem binnenstapt op dit ochtendlijke uur. Hij komt warempel al van Maastricht ! Wij hebben ook al twee treinreizen achter de rug met ruime ‘Starbucks’ pauze in Gent-St-Pieters tussenin. De overstap tijden van de NMBS zijn niet meer wat ze geweest zijn.
Na de koffie gaan we dus als trio op pad. Meteen het weidse land in langs de lokale windmolen om terug te keren richting centrum en … het station ! Langs De Rotse zwerven we terug de bewoning uit. In de verte doen jagers hun ding. Wij lopen polderbeton door deelgemeenten Mullem en Huise richting Asper en zijn (te) warme rustpost. Na de koffie even ommuurde kerkwegels en dan richting voetbal, gekend van de Sloebertocht. Huizen kijken nu, recente woonwijken van Zingem. De verlossing noemt Grooten Bulck, vroegere kleiputten en vervolgens het jaagpad langs de Schelde. We delen het met, al dan niet gejaagde, fietsers en zijn op onze hoede. Gelukkig duikt onze gastheer de Heurnemeersen in. Vettig langs het water in halvemaan vorm, maar zeer zeker ook prettig. Even klimmen voorbij de enkelvoudige spoorbaan, de kleine drukke rustpost van Heurne wenkt.
Zijn benieuwd welke lus onze gastheer hier uit zijn mouw gaat schudden. Op de een beetje hoger gelegen vlakte heerst koning wind. Aan de overkant van de drukke N60 wacht de dorpskom van Mullem. Schilderachtig met zijn gele huizen rondom de dorpskerk. Een aardig wilgenpaadje loodst ons langs de lager gelegen natte beemden. Bij een miezerig zwerk gaan we zachtjes klimmen door kale akkers. Tegelpaadjes en wat asfalt voeren ons terug naar de N60 en het plateau aan de overkant. Recht naar onze laatste pauze meteen.
Het laatste uurtje stappen we met zijn allen door het landelijke Vlaamse land, langs de spoorbaan ook met prachtig uitzicht tot de magistrale Zingemse kerk. Even hobbelen over een krakkemikkig graspad, we bereiken het centrum. Hebben ruim de tijd tot de trein die maar om de twee uur gaat. Laten ons de Sloebers smaken. Spreken af met Martin, Kerstmis in Beernem wordt ook zo stilaan een klassieker.
Op de terugweg tussen Gent en Antwerpen vieren een tiental dames hun jaarlijkse uitstap met heel wat bubbels en een zelf bedachte strijdkreet … makkers, maten, mosselen … de ganse coupé giert van het lachen, moet kunnen …
Het weer is zacht en dus kiezen we voor de terugkeer naar een klassieker, de kerstsfeer in Bruhhe Die Scone. Een vroege, haast lege trein tot 500 meter van de startlocatie. Velen denken er zoals wij over en overrompelen Luk en kompanen om 08:30 al aan de inschrijftafel. Sorry maatje, zijn in onze wandeldrang even de starttijden uit het oog verloren. Niet dat we meteen vertrekken, neen, dat zal zo’n 40 minuten na aankomst zijn. De wandelaars, dat is onze familie. Vandaag lijkt het een beetje op een samenkomst van oorlogsveteranen, JP (van Claire), Sabine en Linda vertellen hun wedervaren steeds weer in geuren en kleuren. Gedeelde smart is halve smart.
Finaal gaan we toch op pad, onderdoor bij een druk kruispunt langs een groots opgezette voetgangers- en fietsersrotonde, richting … station. Er net langs en dan een strookje Minnewater om in de sfeer te komen. Langs de wekelijkse markt van ’t Zand ook en nog meer diepliggend water bij de Speelmansrei. K & K wordt deze tocht, dat begrijpen we snel, langs de vele kerken van de binnenstad en kasseibaantjes. Ik noteer Sint-Jacobs en Sint-Gilliskerk nog voor de eerste rustpost in de Sint-Leo school. Overvol met helpers die handen tekort komen.
De 20 km krijgt hier een extra lus voor de voeten geschoven. Ze voert ons langs het Sint-Annaplein richting poort waar de Hallebardiers hun ding doen. Langs de kasseitjes dokkeren we voorbij prachtige gerestaureerde Schippershuisjes. Tussen de ommuring van Hemelrijk, in de buurt van de Brugse molens, liep ik ooit over spekgladde kinderkopjes. Niks daarvan vandaag. Langs het Sasplein gaat het richting wijk Wulpen, ook de naam Spermalie komen we voortdurend tegen. Hebben er 10 km of daaromtrent opzitten bij ons tweede bezoek aan Leo. Kunnen wat bijpraten met Jacqueline & Luc, over de nieuwe regeling van de spoorwegen uiteraard.
Krist en zijn dame stomen voorbij, blijkbaar op weg naar een restaurantje verderop, want daar zaten ze druk de menukaart van commentaar te voorzien. Maar verder met het wandelen. Langs de Sint-Annakerk zoeken we de waterkant op waaronder Coupure, ligplaats voor stoere aken en fiere jachten. De vismarkt voorziet zowel in zeevruchten als alternatieve kerstcadeautjes, een wat vreemde combinatie. Stilaan ruilen we de volkse straatjes in voor puur toerisme. Van Burg gaat het richting Markt met zijn ijspiste en (erg dure) eetkraampjes. We wurmen er ons doorheen. Bij het Simon Stevinplein doen we het marktgebeuren nog eens dunnetjes over. Het wordt rustiger als we Oud Sint-Jan passeren en naar de laatste rustpost afzakken, in een kelder, zo lijkt het wel.
Korte babbel met Jan (Police de Bruxelles) en we verlaten het Guido Gezelleplein. Passeren de zwanenvijver (zonder allochtoon) en genieten van de rust die het Begijnhof uitstraalt. Het nette woonwijkje bij de Clarissen Colettijnen vinden we ook wel mooi. Een strookje Minnewater rondom de rode voetgangersbrug, we zijn zo weer bij het station, de aankomst en … de Brugsche Zot die we genieten met Fokke uit Vlissingen.
Het is nog vroeg, we besluiten ook de 6 km te lopen. Deze is uiteraard meer toeristisch maar ook daarom wel best leuk. Zijn net op tijd bij de Markt om de stoet van De Armen van Brugge mee te maken, met schaapskudde, boerenpaarden en mini beiaard. Altijd leuk om meenemen. We stoppen deze keer bij het station en nippen er aan ons wekelijks Duvelke. Reizen dankzij ons Christmas ticket vlotjes met de trein terug naar de Koekenstad. Anders dan anders dit parkoers maar we vonden het best weer eens leuk om doen.
Slechts een halfuurtje autorijden tot de parkeerweide in Brecht. Net als in Hemiksem is het er mistig en koud, onaangenaam. Nochtans zit de krappe startzaal afgeladen vol, zeker als hij rood kleurt van de busreizigers uit Aalter even later vergezelt van de blauwbloezen uit Oostham. De dertiger die wij hier plannen af te lopen passeert langs de ons zeer bekende rustposten van het Loeyakkershof en de Familie Luyckx.
Na een paar straten loodst de parkoersmeester het voltallige gild dwars door een weiland. Gaan vervolgens landelijke tarmacjes lopen langs de vele hoeves met naambord in witte letters op hun gevels. Dit is een streek van melkvee met her en der een varkens- of haantjesstal. We pikken tot twee keer toe een strookje kanaaldijk mee, oppassend voor de fietsende sporters en bereiken na een uurtje of zo de eerste pauzeplaats. Herinneren ons het hof als een ‘koterij’ maar niks daarvan. Kunnen pauzeren in een prachtige nieuwe loods met alles erop en eraan. Een heuse meevaller.
Toch zijn we blij de drukte achter ons te kunnen laten. Stappen naar Brug 11 en wandelen aan de overkant van het water terug het landelijke van de Brechtse Heide tegemoet. Jammer van het grauwe weer want de weidse akkers rondom de Abdij OLV van Nazareth zijn anders wel aangenaam wandel gebied. Het fietspad langs een belangrijke verkeersader loodst ons naar pauze 2 & 3 bij het machinebedrijf Luyckx. Hoog tijd voor een lekkere kop verse groentensoep om de innerlijke mens te verwarmen en te versterken. Tiny & Dany lopen intussen al de ganse dag een kwartiertje voor ons uit, verlaten telkens de rust als wij ze bereiken, als lijken zij op de vlucht, grappig.
Hebben een lusje van 6 km te goed over de Vraagheide. Stilaan komt een waterzonnetje door de mist piepen, we leven op hoop. Interpreteren in het bos een pijl foutief en lijken aan de voetafdrukken te zien niet de enigen. Een leuk extraatje meteen dat ons wel terug op het rechte pad brengt. Bij Noenheuvel gaan we langs de bosrand en weidse weilanden verder. Berk voert de boventoon. Verderop doen jagers hun ding, gelukkig ver genoeg van ons verwijdert. De zon wint het pleit van de wolken en de te wandelen rechthoek wordt er meteen mooier mee. Ook ons humeur klimt met vele graden naar zonnig. We lopen parallel aan vanmorgen met de abdij als achtergrond tot hoeve De Hoge Schouw. Lekker lusje zeggen we bij Luyckx tegen iedereen die het horen wil, waaronder M&M, aan de wandel op Mark’s uur en dus achteraan het gild.
De langere afstanden lopen nu opnieuw over het fietspad, in het verlengde van de vorige etappes tot een manège. Een Nederlander vraag de weg naar Zoersel, we moeten hem het antwoord schuldig blijven. Een breed zandpad loodst ons langs de schaduwrijke bosrand tot de Oude Liersebaan. Volle zon nu door de polder, over goed begaanbare veldwegen en met een laatste keer de abdij op de achtergrond. Veel minder beton dan bij een vroegere kennismaking, geef ik Linda mee. Langs Brug 11 terug naar de overkant van de vaart en een laatste pauze ‘bij de boer’. Het is er nog steeds behoorlijk druk.
Hebben nog de langste etappe van 7,4 km voor de boeg. Volgen de Tilburgbaan tot de Sint-Theobalduskapel. Dan gaat het onverhard langs bossen en letterlijk dwars door een akker. Verderop zelfs letterlijk door de stoppels van een geschoren maïsveld. Heerlijk vinden wij de fantasietjes van deze parkoersmeester. Langs het betonbaantje van Ploegsdijk lopen we bij ondergaande ‘griet van een zon’ terug naar de dorpskom. Passeren door het gemeentepark en zijn merkwaardige grotconstructie en zijn zo in het volgepakte zaaltje. Jong en oud doet er zich te goed aan smoutebollen, het lijkt wel feest in Brecht. Ik feliciteer Bruno met zijn parkoers. Hangt af van de goodwill van de boeren, geeft hij mee. Verzorgen die kerels mannen want dan is wandelen in Brecht echt wel een feest ! Oh ja, Chris (Ingelmunster) was er ook weer, met het ganse gezin. Begint zowat een vaste waarde te worden waar wij opduiken. Doet hij de komende weken vast wel weer over …
Vandaag zijn we paraat voor één van de winterse toptochten. Blauberg is voor velen ‘the place to be’. Wij halen koning auto nog eens van stal want ik heb mijn zinnen gezet op een marathon ondanks de hinder van een verkoudheid. Hennie heeft een strategische plaats ingenomen in de startzaal. We zouden haar spitse snoetje en radde tong liever ergens op het parkoers ontmoeten maar het kan helaas even niet anders. Heel voorzichtig opnieuw opbouwen in 2015 wordt de boodschap.
Moet helaas ook vaststellen dat de batterijtjes van mijn fototoestel er de brui aan geven. Niet getreurd er zijn vast genoeg fotografen aanwezig in het gild vandaag. Toch voel ik mij een beetje als een paria zonder dat derde oog. We trekken ons op gang door de nog slapende straten van de kleine gemeenschap. Kiezen vrij snel resoluut voor de boskant met zijn overwegend bruine kleur van gevallen blad en het nat van de afgelopen 24 uur. Was me een stormachtige vrijdag. Vanaf het Vellekenshof gaat het over slingerende betonbaantjes tussen veestallen en hun weilanden. Dan komen de prachtige bossen van Averbode aan bod. Er zijn open plekken gekapt om opnieuw vennen en heide tot ontwikkeling te laten komen. Wordt vast steeds leuker met het vorderen der jaren. We zwerven even door het Mariapark langs die prachtige Norbertijner abdij van Averbode. Laten de ‘lekdreef’ links liggen en gaan pauzeren in St-Jan.
Het is er beredruk, de stoere meiden en knapen van de 50 km hebben al een ruime lus voorsprong op ons. Linda’s pootje staat nog steeds in het middelpunt van de belangstelling. We kunnen iedereen geruststellen, alles verloopt naar wens. Zijn onze vele wandelvrienden dankbaar voor de vele attenties. Ook voor de waarschuwing van een foutje in de wegwijzers. Wij verkiezen de extra lus in Averbode boven deze in Wolfsdonk en moeten er hier dus vol tegenaan. Meteen de Weefberg op en door sparrenbossen met ondergroei van geel pijpenstrootje richting Testelt, heerlijk wandelen op ons dooie eentje. De Sportstraat en aanpalende sturen ons richting weilanden en wilgenbaantje. Lopen langs mooie serviceflats bij Voortberg en dan naar de kapel van St-Joseph. Stevig klimmen, de Testeltse berg op en genieten van het prachtige uitzicht over de Demervallei tot Scherpenheuvel en Aarschot. Gaan parallel lopen met Demer en spoorbaan, er hoog boven blijvend en koers zettend in oostelijke richting. Duiken finaal de heuvel af richting visvijvers en komen Averbode terug binnen bij wat ik steevast ‘de mijnlamp’ noem. Hebben een prachtige lus gelopen door gebied waar we zelden komen. Een ander publiek in de zaal nu, mensen die kortere afstanden lopen en ook Jefke, vrolijk babbelend als altijd.
Hebben een lus van 13 km met rustpost in Okselaar voor de boeg. Duiken bij het drieprovinciënpunt de lange rechte dreef in die langs de vijvers van het recreatiedomein van Everbeur loopt. Links liggen de bossen van De Merode die sinds enkele jaren opengesteld zijn voor het publiek. Natuurlijk maakt onze gastheer er dankbaar gebruik van en biedt ons een heerlijke zwerftocht aan door de okeren natuur. Gevallen bladeren en naalden, zelfs verdorde varens zorgen voor de intense kleur. Wij genieten van al dat moois en vorderen behoedzaam want de ondergrond ligt er vettig bij. Een strookje heide, een streep sparrenbos, we komen in de Kompagniestraat uit en stappen door stille straten naar de rustpost ‘bij de fanfare’ in Okselaar. Zijn er intussen de enige, late wandelaars. Na de koffie wacht een etappe van 8 km. We worden meteen afgezet in de bossen van Achterheide. Opvallend veel berk, een strookje groen met hoge brem en klokkebeesen die nog in blad staan. Hoog in de lucht de schrille schreeuw van roofvogels. Wat is dit toch een prachtig parkoers. Een paar keer moeten we door de blubber waden en bij Heuvelken zijn we terug in de straten van Okselaar. Zoals ik verwachtte worden we naar kasteel Arandschot en de dorpskerk geloodst. Toen ik hier woonde werd mij verteld dat kasteelvrouw Boulangé, een Française, zeer tegen de zin van de Zichemse pastoor Munte een kerk aan de bewoners van Okselaar schonk. Het pleintje heeft dan ook haar naam gekregen. Onze parkoersmeester leeft zich uit. Elke bosstrook richting sporthal van Everbeur krijgen we onder de sloffen geschoven. Voorbij taverne Vossenhol stappen we een laatste keer naar St-Jan. De zaal is zo goed als verlaten, Karmijntje maakt er nog zijn opwachting, de Duvel bij de hand.
We mogen terug onderaf de Weefberg door de bossen gaan dwalen. Karmijn wordt onze gezel als we de open stukken van de Nieuwe Mechelsebaan oplopen. Klassieke parkoersstrook dit, langs een bomenkwekerij en bij binnenkomst van Wolfsdonk de kapel. Gezellig keuvelend maken we het wandeluurtje vol. Het wordt al laat en vroeg donker. We besluiten de laatste etappe kort te houden en zullen op 36 km uitkomen. Lijken de laatsten te zijn die de zaal verlaten. Rechtover de dorpskerk gaat het richting natte bossen, Yvan verdwijnt uit ons gezichtsveld. Een wilgenpaadje langs een gracht zet ons af bij voetweg 142, de Weselsendweg. De omgeving blijft bosrijk al stappen we dan wel wat beton langs het Zillekespad. Het is vrijwel donker als we de nog goed beklante zaal binnen vallen. Kip met friet vindt gretig aftrek, het pittige gerstenat eveneens. Er heerst de sfeer van de grote dagen en dit is ook terecht na genoten te hebben van zo’n prachtig parkoers. Even paniek bij Zottemie, maatje Willem heeft de verkeerde pijlen (mtb) gevolgd. Dankzij haar relaties wordt de verloren zoon snel gemotoriseerd opgehaald. Eind goed, al goed. Wij rijden vrolijk naar huis terug over de drukke snelweg. De Grashoppers waren weer ‘top’ en we kijken allen uit naar de laatste grote tocht van het jaar … bij Leo die wel weet waar Mieke de Pap vandaan haalde …
Geen Waalwijk, Langdorp of Vollezele vandaag maar de mij niet bekende tocht in Ravels, al kennen wij de omgeving natuurlijk wel. Vlotte reis overigens met de trein tot Turnhout en dan met de Tilburger bus tot een paar honderden meter van de prachtige startzaal. Irène (Herentals) denkt er net als wij over. De kleine 30 km bestaat uit twee haast gelijkwaardige lussen. Halverwege rusten in de startzaal dus, komt niet zo gauw voor.
Diane & Rudy wuiven ons uit. Het zwerk voelt onaangenaam aan, het heeft stevig gevroren terwijl wij kleumig tussen villa’s doorlopen richting Blauwe Kei en de verlossing van de Kempense bossen. Lange rechte paden langs loofbomen en spar, net achter de bewoning en voorbij een ruim en bevroren ven. We herkennen één van de rustposten van de Korhoenen enkele weken geleden, hutje zomaar in de weide. Over zanderige paden stappen we door akkers terug naar Ravels en schooltje De Zonnewijzer voor een eerste pauze na 4,7 km. Er wacht een etappe van 8,5 km vandaar.
Worden door een wijk van recente signatuur naar een kanaal geloodst. We huiveren er niet alleen van de kou, De Max zit in ons beider hoofden. Naar schatting drie kilometer lang volgen we de waterkant. Komen er weinig wandelaars of fietsers tegen. De bomen kleuren minder mooi oker dan voor enkele weken maar toch blijft het leuk lopen. Bij een boomhut verlaten we het kanaal en volgen een gracht dwars door de akkers. De volgende bospaadjes dienen zich snel aan. Beetje woeste omgeving en dus wordt het tempo aangepast, het plaasteren pootje in gedachten. We passeren mooie be-ijsde vennen. De andere kant van ons breed zandpad kleurt hevig oker van het gevallen beukenblad. Heerlijk wandelen is dit. Finaal verlaten we het Gewestbos Ravels en slingeren ons een tarmacje tot het dorp en de lekker warme startzaal. Hoog tijd om de innerlijke mens te versterken en ook even bij te babbelen met Mon (Voskes).
Zijn helemaal klaar voor de volgende lange rit, samen met Gentse en Kesselse medestanders. Het zwerk blijft onaangenaam aanvoelen terwijl wij voorbij de plaatselijke molen en riante woningen stappen. Gewestbos Ravels, daar is het ons om te doen. We lopen ellenlange dreven tot bij picknick tafels en verderop parallel met grasvelden waaronder pijpleidingen verstopt zitten. Spar voert de boventoon, ook als we over nattige graspaden vorderen tussen twee grachten. Finaal ruilen we het bos voor het landelijke rond Ravels-Eel. Fijne regendruppels komen de pret bederven, we zijn blij als we de warmte van de rustpost bereiken. Even wat bekomen.
Hebben geluk en laten een pittiger regenbui aan ons voorbijgaan. Worden ook nog wel nat, maar het zal maar voor even zijn. Een fietspad loodst ons het dorp uit, terug de grauwte van het weidse landschap in. Een geoogste akker kleurt oranjerood van de vele peeën die te klein zijn voor de moderne consumptie. Er is nog geen einde gekomen aan de wegwerpmaatschappij bedenken wij dan. We zoeken de bosrand op die ons naar de Hoge Mierdeweg voert. Stilaan komt Ravels weer in zicht, we lijken nog haast alleen op weg. De laatste kilometer is dezelfde als daarstraks maar in omgekeerde richting. WNZB vertrekt net met de bus als wij binnen vallen, de ruime zaal oogt meteen leeg. Kunnen wij rustig genieten van ons Duvelke en een klappeke doen met Chris (Ingelmunster), gabber die van alle markten thuis is. Vlotjes reizen we terug naar Hemiksem. Best mooi parkoers vandaag, al vond ik het iets te sober voor de mogelijkheden van de streek.
Thuis gekomen en na de lekkere zuurkool schotel wacht een teleurstelling. Geen werking van Beneluxwandelen, want geen internet verbinding. Onze vijfde computer panne in drie weken tijd. Wat waren wij zonder informatica vroeger gelukkige mensen. Hopelijk lukt het morgen wel want dan heb ik een dagje vakantie … door toedoen van de vakbonden …
Het wandelprogramma is extra schraal op Nicolaasdag. Ik vind toch een treinreisje naar wat kilometertjes voor de stappenteller. De NMBS is weer tijdrovend. Door werkzaamheden in Gent-Dampoort duurt onze enkele reis naar Scheldewindeke al gauw een halfuurtje langer. Hebben ruim de tijd om een vertraging te verwerken tussen de twee ritten in. Vierhonderd meter van het perron, wat tegenwoordig ook al station noemt, komen we bij rustpunt en tevens startzaal De Rots, het Land van Rhode nodigt uit. Het is er beredruk, reeds over de 900 wandelaars nog voor 10:00.
Het parkoers bestaat uit een heen en weertje tussen Oosterzele en Scheldewindeke met telkens een groter lokale lus als waren het de ezelsoren van de Brave Man zijn vervoermiddel. Wij besluiten na de koffie aan te vatten met de 7,2 km vanuit Windeke. Langs Hofkouter en zijn Japanse kerselaars lopen we het dorp uit. Met kouters worden hier vast de akkers bedoeld die we zullen doorkruisen. De regen van vannacht heeft sommige paden herschapen tot een schuifbaantje tussen bomenkwekerijen door. We passeren Marcel (Dendermonde) bij het dwarsen van het diesel spoorbaantje en wandelen vervolgens wat smalle betonbaantjes door het weidse, open landschap. Het is koel maar aangenaam wandelweer. Een graspaadje loodst ons naar de steenweg. Aan zijn overkant lopen we langs de rand van een stoppelveld (maïs). Linda vordert behoedzaam over de zachte ondergrond. Vliegjes hinderen ons voortdurend, een beetje dieper stroomt een overwoekerde gracht. Het parkoers is licht golvend, het hogere land kleurt bij koolzaad in bloei. Martin (Sloeber) stoomt voorbij. Terug het tarmac op nu tussen wat woningen en verspreidde hoeves. Aan de overkant van beek en spoorbaan zijn we in Turkenhoek. Een paar kerkwegels en we zijn weer bij de van wandelaars uitpuilende Rots. Willy en Mary zijn ook op post.
Wij besluiten niet te pauzeren, een korte groet aan Nestor en we zijn weer onderweg. Hebben nauwelijks 3 km voor de boeg tot Oosterzele waar we op een ruimere locatie hopen. Lopen Dreef af tot voorbij rioleringswerken. Spiegel wordt een zachte klim tot Hogeveld. En dan gaat het linea recta naar voetbalterreinen en de dorpskom. Allemaal tarmac want dit is ook het parkoers van de kleinste afstand. Tot onze verbazing is de startzaal niet meer dan een aftandse ruimte inclusief gang in wat denkelijk ooit een klooster is geweest. Eigenlijk beneden het te verwachten niveau en dat geldt niet in het minst voor het sanitair. Ook hier is het beredruk maar we vinden twee oude keukenstoelen en nemen de tijd voor een hapje.
Dwars door de scholengemeenschap stappen we een veld in. Doetjes Daniel en Gino hebben deze lus al in de kuiten zitten. We praten even bij, uiten onder meer onze bezorgdheid over de toch broos lijkende gezondheid van Wijze Doet. We stappen verder, onder meer door de bedrijvenzone van Korte Ambacht. Vergezelt van een heus winterzonnetje mag de 21 km de akkers in, een lang rechtlijnig graspad tot een beekje. We volgen even het kronkelende ding en stappen dan richting drukke steenweg die Gent met Zottegem verbindt. Tussen de file rijdende auto’s door huppelen we als haasjes naar de overkant. Krijgen een prachtig uitzicht over de Vlaamse Ardennen cadeau. Langs een villawijk, enkele kerkwegels en een bomenkwekerij bereiken we terug onze startgang. Het is er wat kalmer en we kunnen even bijkletsen met Jan (Police de Bruxelles).
Niet dat we het parkoers zo geweldig vinden maar 21 km is ons wat te kort. We lopen de verkorte lus, gereduceerd van 7,5 naar 4,9 km, extra. Vatten dan de terugweg naar Windeke aan langs de kerk, Hedwige en enkele anderen volgend. Zijn we onoplettend of lag het aan de lage zon ? Feit is dat we met z’n allen te lang langs een drukke baan wandelen en ons dus vragen beginnen stellen. We besluiten een lager gelegen parallel fietspad te volgen tot schoolgebouwen. Geen pijlen meer te vinden. Gezien de korte afstand tot de finish lopen we dan maar verder langs de steenweg, de Windekekouter over. In de zaal Annieken & Chris en ons koppeltje uit Nieuwerkerken-Waas, gezellig verbroederend. Wij hebben ook ruim de tijd tot de trein. Moeten ons finaal nog reppen. In Gent-St-Pieters wordt de pauze opgevuld met een lekker koele Duvel, die hadden we nog niet gehad vandaag. Het programma van morgen zal sterk afhangen van het weerbericht. Tot dan.
Ik neem de foute afrit na de Kennedytunnel. Gelukkig hebben we wat terreinkennis op Linkeroever en zijn we toch twee straten verder terug op de expresweg richting Waasland. Hoe verder we westelijk vorderen hoe dichter de mist wordt, jammer. Krijgen een parkeerplaatsje aangeboden … bij de controlepost, die nauwelijks een paar honderden meter van het startzaaltje verwijderd is. Samen met Sint en Zwarte Pieten (lijken mij Pietinnen) nog vele bekenden. Rudy (Hove), Brugse Lut & Luk, Annie & Chris ook. Met deze laatsten zullen wij een kwartet vormen vandaag, tenminste als haasje Annie haar pauzes inlast !
8.7 km lang is de eerste lus, om 300 meter te vorderen dus ! Langs kerk en stadhuis gaat het richting vroeger station, nu de dorpsbibliotheek. Verslikken ons even in de markeringen, worden op het rechte pad gezet door iemand die richting start lijkt te wandelen. Dokkeren over de kiezels van de oude spoorbaan Willy (Mortsel) achterna. Keizershoek en het fraaie Heidebos dienen zich aan. Een afwisseling van sparren en loofbomen, nogal wat bramen ook. Heerlijk wandelen meteen. De open ruimte drukt ons weer op de realiteit van de dag, kil en mistig. Langs grachten en populieren stappen we richting hoeves met ruime melkvee stapel. Collemansbrug is de straat die ons terug afzet bij het station. Nog een boogscheut en we zijn bij de overvolle rustpost. Kunnen nog net een tafeltje voor vier bemachtigen. De lokale lus lijkt mij het omgekeerde van wat wij hier vroeger liepen. Een eind over een fietspad, gewoon rechtdoor en dan een paar straten. Voorbij dierenkliniek Bosdreef weer die kille open ruimte. Een wilgenlaantje zet ons af bij een bosstrook ontsiert door chalets. Gekortwiekte maïsakkers tot de voetbalterreinen, de tweede pauze dient zich aan. Geen doorkomen aan in de zaal en dus doen we een kouwelijk terrasje.
Zijn na de koffie snel het dorp weer uit. Over het leuke brugje van de Moervaart kiezen we voor een lang recht pad langs een gracht. Een fietsdreef verder staan wij bij het voetbal van Eksaarde. Een paar straten verder kunnen we pauzeren bij kassier Lucien. Simpel parkoers kan best wel mooi zijn. We horen zachte kritiek op de lokale lus van net geen vijf kilometer. Lijkt aanvankelijk waar te zijn want we volgen een drukke baan samen met een koppeltje uit Aalst. Draaien echter mooi weg de weilanden in. Rustige wegeltjes langs grachten afgezoomd met wilgen. We keuvelen er gezellig op los, de politieke actualiteit komt daarbij ruim aan bod. Er bestaat vrij veel eensgezindheid, iedereen begrijpt dat de tijd van potverteren voorbij is. Best wel aangenaam trouwens, dit lusje al neemt het grijze zwerk natuurlijk een deel van zijn charme weg.
Al is het dan al rustig in de zaal toch zullen we als tienkoppig peloton de laatste etappe van 9 km afhaspelen. Alhoewel, het konijntje van Giesbaarge draaft al snel van ons weg. Ik neem het voortouw tijdens het vettige strookje langs die prachtige Zuidlede. Zelfs in de avondschemer is dit een schitterende strook natuur. Grappig intussen hoe vijf koppels uit verschillende windstreken zich vinden en er gezellig op los kletsen, dokkerend over de kasseitjes bij Entbos. De Moervaart komt in zicht, ik weet dan de finish nabij. Op het jaagpad maakt een tweetal zich geluidloos van ons los. Voor Chris en Linda mag het tempo gerust wat hoger liggen. Ondanks het plaasteren pootje is Minne dus niet te houden, ze brandt vooruit. Het is al donker als we de finish bereiken in een nog goed gevulde zaal. Merkwaardig dan hoe binnen het kwartier iedereen plots huiswaarts keert. Onze tweede Duvel moet nog soldaat. Gelukkig is de schoolpoort los en kunnen we als laatste de speelplaats verlaten. Jammer van die grauwe dag want dit parkoers verdient vast en zeker de meer dan 2.000 wandelaars.
Verrassend verwelkomingscomité in Schaffen vanmorgen. Zowaar ons aller Hennie geflankeerd door Peter (Mol). Dol weerzien met Linda meteen. Ik zorg voor koffie en thee, ga dan op pad. Dweil zowat de ganse Gildenzaal af want hier liggen mijn wandelroots. Het duurt dan ook ruim drie kwartier voor we op pad kunnen. VOS doet mee met de nieuwste wandeltrends en verdeelt de 30 km route in een korte en een lange lus. Ruim 9 km is de eerste opdracht. Langs onder meer de Waterstraat laten we vrij snel de bebouwing achter ons. Door een eerste vallei en dan een zacht klimmetje langs een bomenkwekerij. Door de akkers moet je hier erg letterlijk nemen, het jonge gewas ondervind er nauwelijks hinder van. Smalle poortjes of wat er voor moet doorgaan loodsen ons de weilanden in. We genieten van prachtige landelijke vergezichten ten oosten van Schaffen. Wat bebouwing rond het voetbalterrein van Kelberg Sport en dan komen de bomen plantages terug aan bod. Zijn van Berre zo blijkt. Zou het die goedlachse kerel van de Vleugt zijn ? We volgen slingerende tarmacjes voorbij de Witte Hoeve en een veld zonnepanelen. Even ploeteren tussen jonge bomen en dan over een rustig grindpad tot we weer de bewoning van Schaffen bereiken. Langs De Reydt, een strookje spoorbaan (van Tessenderlo chemie) en de Vroentestraat gaat het terug naar de Gildenzaal. Aangenaam lusje meteen.
Komen uiteraard nog meer bekend volk tegen maar helaas ook een domper op onze uitstap. Marleen weet te melden dat De Max overleden is. Blijkt gevonden te zijn op enkele honderden meter van zijn deur in de vaart. De enkele regels in Het Nieuwsblad laten een ongeluk uitschijnen. Wij zijn toch de kluts kwijt, de altijd vrolijke rakker zal een tijdje ons enige onderwerp van gesprek zijn. Ook Jean-Pierre Declerck kijkt somber. De kaak is genezen maar nu wacht een ziekenhuis opname. We wensen hem sterkte en een voorspoedig herstel.
Gaan op pad voor het grotere werk. Langs de dorpskerk en de Postbaan richting Hezestraat en dan de bossen in met overwegend spar. Hoe dikwijls liepen we hier niet met tochten van alle naburige clubs ! Voorbij FC Polyte gaan de paden slingeren en een beetje golven, hier zijn we allebei thuis. Een klimmetje tussen weilanden wordt bij lekker zonlicht overwonnen. Een afdaling later staan we bij de Zwarte Beek. Net als tijdens de eerste etappe is het parkoers net iets anders dan anders. Stappen voorbij modderige koeien en een grote hoeve naar de spoor overweg (Diest – Hasselt) en dan door de Pastorietuin richting kerk van Zelem, zijn dorpsplein met kiosk en de rustpost ‘bij Mariette’. Het is er behoorlijk druk. We nemen de tijd voor een babbel met ‘cowboy’ Luk en Jefke, Marina & René ook.
Hebben een lokale lus voor de boeg van ruim 8 km. Ze voert ons naar de Donkelhoeve van boer Coene en de Sint-Jansberg. Er komen nogal wat straten van Linkhout aan te pas rondom een drukke autobaan. Plots toch weer een groene en bosrijke strook. Passeren enkele prachtige boerenpaarden in muisgrijs en zwart, schitterende dieren. Gaan dan golvende slingerpaadjes lopen, iets wat wij maar al te graag doen. Onder de autobaan door dan maar weer terug de bossen in van Kambergen. Uitbollen doen we langs straten en de spoorweg van daarnet. Er worden duchtig bladeren geveegd, de meeste bomen zijn stilaan kaal. Het is nu stil in het parochiecentrum en dus keuvelen we wat met ons Mariette. Hebben nog een uurtje wandelplezier voor de boeg.
Het gaat linea recta naar Dancing Astrid en even verder over de spoorbaan. Ben verrast door redelijk wat tarmac tot de Oude Schansstraat ons hiervan verlost. Heerlijk zwerven door de Brabantse bossen nu tot bij een scoutsgebouw. Halfopen terrein en de bewoning bij Hezerheide. Lopen tussendoortjes zoals Groenhof tot een parel van een holle weg bij een kasteel. Heerlijk op en neer over deze trage weg tot de steenweg die Diest met Paal verbindt. Een strookje Vroentestraat en onze tocht zit er op. Tijd voor een paar Duvelkes en ons hier klassieke babbeltje met Jos. Tja, we zijn weer eens de laatsten die van de parkeerweide af komen. Was een leuke dag als die domper van De Max daar niet was geweest …
Mijn zondagse trip begint al op donderdag. Heb de opdracht op mij genomen drie afstanden van pijltjes te voorzien, 18 km, 7 km en 4 km. Zal in totaal denkelijk zo’n 25 km wandelen zijn, gespreid over 2 dagen. Tja, ik doe het graag hé ! Reis dus op donderdag met de trein van Hemiksem over Brussel-Noord tot Hoeilaart, met nauwelijks wat vertraging. Het zwerk is wel niet echt aangenaam, beetje mistig maar al stappend krijg ik het algauw warm. Verwarming en water zijn in orde voor zondag, wuift de klusjesman van de startschool mij uit. Ik ga vrolijk op pad door park en straatjes richting Zoniën (Groenendaal) bij de groen kroosvijvers. Vanaf de splitsing 18/7 km ben ik aangewezen op mijn Google Maps verkenning. Lukt mij wonderwel, zelfs dwars door het Hoeilaartse centrum. De tweede etappe loodst mij vanaf de voornoemde splitsing richting Jezus-Eik. Bij een ‘drietand’ in bos slaat de twijfel toe. Herinner mij alleen nog dat ik een modderstrook moet vinden. Na twee pogingen heb ik het juiste pad te pakken en loop de etappe netjes uit. Bus, metro en trein brengen mij na het Duvelke in De Bosuil terug naar huis. Vrijdag hervat ik in Jezus-Eik. Ken de omloop daar veel beter en stap dus de lokale lus en de terugweg naar Hoeilaart ook in kortere tijd af. Laat ons hopen dat mijn werkstuk van vandalen gespaard blijft.
Zondag spreken we af met Martin omstreeks 08:30. Ons maatje zit al aan het ontbijt als we Den Bosuil binnen komen. Scouting jeugd ruimt er nog steeds op van de vorige fuifavond, Roland bekijkt het gebeuren met argusogen. Met pijl en lint in de vestzak gaan we op pad. Hebben met voorzitter Wilfried afgesproken de laatste 12 km eerst te lopen als parkoerscontrole. Zoniën ziet er fantastisch uit. Oker spant de kroon waar niet verdrongen door immer groene spar. Gezellig keuvelend lopen we met z’n drietjes te genieten. Na de tweede koffie vatten we de terugweg naar Hoeilaart aan. Een verharde etappe ja, maar ook met kasseitjes en prachtige vergezichten bij Koedaal. Een Limousin stier stelt zich strategisch op, laat zijn ijdelheid door de vele wandelaars bewonderen. Rond de middag zijn we in de startzaal. Nemen er ruim de tijd voor babbels met de vele werkende clubmaatjes. Wensen langs deze weg Jack en Lisette een spoedig herstel en veel doorzettingsvermogen.
Terug op pad dan, langs het Gemeentepark en Zoniën in richting Groenendaal, dan rechtsweg de heuvel op naar Welriekende en zijn blokhut. Pauzeren bij den John en Christine, terrasje doen eigenlijk. Ondanks het redelijk late uur willen we toch de volle afstand lopen en pikken de lus van 24/30 km mee. Diep het Zoniënwoud in dus tussen de driehoek van gemeenten Hoeilaart, Bosvoorde & Oudergem. Golvende, slingerende fietspaden, verweerde rechtlijnige tarmacjes waar nu nog nauwelijks een auto komt, prachtige diepliggende voetpaden ook. Op de hoogtes voert oker en haast horizontaal zonlicht de boventoon, zelden het woud zo mooi gezien als vandaag. Christine wacht ons op voor een laatste pauze, de schat.
We hebben nog ruim een uur te gaan tot Juzekes-Eik. Dwalen daarbij nogmaals door het woud richting Leonard kruispunt en dan met een ommetje tot de Willeriekende dreef, de juiste naam voor deze omgeving. De Ijsetrippers zitten haast door hun voorraad Duvel heen, zo verdient de cafébaas ook nog iets aan ons.
Maandag is stakingsdag in Belgenland en dus halen we koning auto al om 06:00 uur van stal. De drukte op de E19 valt mee en we bereiken Jezus-Eik omstreeks 07:00 in het donker. Moeten een halfuurtje wachten tot de klaarte in de lucht komt om pijltjes te verwijderen. Linda heeft er zin in. Met breekmes en plasticzak in aanslag is ze mij ruim de baas. Lopen de volledige afstand van zo’n 25 km binnen de 7 uur, twee café pauzes in Hoeilaart inbegrepen. Een schitterend einde van ons weekend wandelen meteen, met een gezonde vermoeidheid ook. Dinsdag gaat Linda’s pootje ‘in de plaaster’. Moet dat nog wel, vragen wij ons af, het lukt nu ook al wonderwel.
Vorige maandag werd Lindake chirurgisch onder handen genomen. De gebroken en fout vergroeide pols moest worden gecorrigeerd. De volledige behandeling verliep vlekkeloos en het personeel van AZ Bornem verdient een dikke pluim voor de fantastische opvang van de patiënte. Een heuse aanrader, deze verpleeginstelling. Intussen recupereert Linda voorbeeldig. Ze heeft nauwelijks pijn ondanks een implantaat van zo’n 15 cm in de linker voorarm. Wandelen en zelfs fietsen kan al. Het is ook een taaie tante hé ! Wij dus met de bus op reis zaterdagochtend. Tussen twee ritjes in laten we ons ‘oep de Rooseveldploats’ verleiden tot een heuse verwenkoffie. Vanaf het Moretusplantsoen stappen we door het Belgische Putte richting Nederlandse buur. Wandelen zodoende de laatste kilometer van de Krabbentocht als eerste, de Grensstraat tot de startschool. Laatste tocht van de Wandelende Krabben onder de vlag van Aktivia trouwens. We krijgen dan ook een prachtige, kleurrijke folder aangeboden met omschrijving van de tochten van 2015. Zullen trouwens ook nog steeds te vinden zijn in de kalender van Beneluxwandelen.eu.
Veel bekende Vlamingen aan de start, Tiny & Dany, de Hobohemmers Linda & Charles, Willy en vrouwtje uit Mortsel en ga zo maar door. Een kennerspubliek dus. Het parkoers lijkt klassiek en begint ook zo met de lange rechte lijnen van de zanderige Oude Postbaan tot de Ossendrechtse Heide. Het weer is stralend, zonnig. De vennetjes en het geel wordende pijpenstrootje liggen er prachtig bij. Schitterend deze open natuur. Na wat zand baggeren ruilen we het in voor sparrenbossen. Lekker wandelend en genietend gaat het naar de camping van Heusche Bollaert en zijn onvermijdelijke snert. Traditie in het winterse Nederland die wij nooit afslaan.
De langere afstanden duiken meteen weer de bossen in van Groote Meer. Een fraaie dreef loodst ons terug naar Putte en het Joodse kerkhof Machsike Hadass. Aan de overkant van de steenweg naar Hoogerheide wacht nog meer bos en onvermijdelijk de hoge draad van de militaire afspanning. We doorkruisen kort een open terrein met heideduinen, duiken dan de Stoppelbergen in. Ik vermoed grondgebied Stabroek & Zandvliet, opvallend meer bos tijdens deze etappe dan de vorige jaren. Loofbomen kleuren prachtig oker, nog versterkt door het invallende zonlicht. Opnieuw de open ruimte nu met paardenweiden en preivelden, uitzicht op de Antwerpse haven ook. Krulkolen worden manueel geoogst. We pikken onze Waaslanders uit Nieuwerkerken op en stappen dwars door een erf en langs een paar straten tot de klassieke rustpost Hoeks, bij het Puts Meuleke.
De Sint met vele Zwarte Pieten zijn er op bezoek, hier wordt de traditie gerespecteerd. Jammer dat één van de medewerksters het nodig vind ons aan te porren door te lopen al is het dan nog maar 14:30 en hebben we nog slechts 12 km voor de boeg. Doet mij onwillekeurig denken aan het ‘tang-tang’ verhaal in Vlissingen van jaren geleden. Wij laten het niet aan ons hart komen, lopen vrolijk verder langs enkele velden terug richting bos. Passeren eerst een ondergroei van rododendrons in de knop en stappen vervolgens door wit & groen, pijpenstrootje en spar. Een eindje langs de bosrand, afgeplagde heide ook en dan volgt de zandbak. Hoog op het duin genieten we van een magistraal vergezicht alvorens de zware piste aan te pakken. Ze voert ons naar het sparrenbos van daarstraks en de laatste pauze bij de camping. Het is er al erg stil, Nederlanders zijn vroege starters.
Lopen nu een paar steenwegjes geborduurd met eik en vervolgens achter een voetbalveld door. Aan de overkant van de steenweg wacht dra het Moretusbos, een landdijkje, een maison de plaisance en het Ravenhof. Net als tijdens de tweede etappe een opvallend geslaagde vernieuwing aan het ons bekende parkoers. Waait er een verfrissende wind door de Krabben geledingen ? Pal op de grens zit onze tocht er op. Aan de Belgische kant van de gemeente genieten wij heerlijk van ons wekelijks Duvelke en zoeken dan terug bus 720 op. Prachtige tocht, schitterende zonnige dag en Linda zonder ook maar enige hinder in de arm. Natuurlijk zien wij er beiden stralend uit !
Vandaag kiezen wij opnieuw voor een streekderby. Weten dat de parkoersbouwer van de Schorrestapper een bevlogen iemand is en gaan er dus graag wandelen. We zijn duidelijk niet alleen deze mening toegedaan want de bekenden stromen toe onder leiding van Diane & Rudy die bij zowat de ganse zaal een klappeke gaan doen.
Auwe Klaretocht en dus mag het jeneverke bij de koffie niet ontbreken, we laten het ons smaken. Vrolijk gaan we van start, recht naar de hockey terreinen van Braxgata en dus meteen De Schorre uit langs een tunneltje onder de steenweg door. Meteen de Rupeldijk op, de langere afstanden richting Terhagen, de kortere richting Rupelbrug. Onze gastheer verrast een eerste keer. Loopt niet lang over het asfalt maar duikt het groen in, langs smalle paadjes tussen jonge bomen en een open ruimte die wij kennen van de buren uit Terhagen. Heerlijk zwerven is het hier. We verlaten het groen bij het Hof van Requi en de moderne bewoning van de Waterkant. Bij de dijk en de steenbakkerij Wienerberger wordt Gunther onze gezel. Vrolijk keuvelend stappen we door het park van Rumst en vervolgens over de onvermijdelijke blauwe bruggen van de Nete en de Dijle. Pauzeren doen we gewoontegetrouw bij de Cartelvissers. Gunther stoomt door, wij genieten van soep en koffie.
De lokale lus van zo’n 8 km voert aanvankelijk langs het tarmacje van Kleine Bergen richting Heindonk. Links van de bebouwing slaan we de weilanden in, inclusief strookje ‘vettig’. Komen aldus bij de hoofdingang van Hazewinkel en mogen genieten van de pracht van vijvers en loofbomen in herfsttooi in het Broek van Blaasveld. Heerlijk toch, deze parkoersopbouw. Nu volgen er wat straatjes aan de rand van Heffen. Nochtans een strook onbekend terrein voor ons langs de mooi opgewerkte kapel van OLV Ten Doorn. Dan gaan we polderen over een slingerweg door de weilanden richting Zennehoeve. De dijk van de Zenne op richting Zennegat en dan verder langs de Dijle tot de blauwe bruggen en de Cartelvissers. Best aardige variant op een thema dat we goed kennen, deze etappe.
Na de pauze gaan we snel een slingerende landdijk op. Ex-collega Benny fietst ons voorbij. Wandel nooit dicht bij huis zegt hij lachend. Heeft een toertje van 30 km richting bakker achter de rug ! Op grondgebied Willebroek duiken we de Hamerdijk in, verder richting het hinterland. Is eens een ander ommetje om opnieuw Hazewinkel te bereiken, aan de kant van de fit-o-meter. Genieten van onze wandeling langs de roeibaan en duiken vervolgens Biezenweiden in. Altijd een feest deze drassige, beboste omgeving die we ruim mogen verkennen tot de visvijver van Klein-Willebroek. De rustpost ligt één huizenblok achter de jachthaven. Het is nog vroeg, onze vrienden uit Borgerhout lopen hier een lusje van 5,7 km en zodoende wij ook. Is een extraatje om boven de 30 km uit te komen. We passeren het donkere dorpskerkje en stappen de hele lengte van de jachthaven af tot de container opslagplaatsen. Vanaf een fietspad kunnen we het Broek Denayer in met zijn vele jonge berk. Halverwege het lusje zijn we weer in Biezenweiden en kunnen een tweede keer genieten van deze schitterende biotoop. Zijn voor 16:00 terug in Klein-Willebroek met nog een uurtje wandelgenot voor de boeg.
Onze gastheer heeft nog een vettig strookje in petto tot de veerboot. Varen hoeft voor ons niet, wij lopen wel het kilometertje extra over de Rupelbrug en terug. Ik posteer mij daarbij angstvallig voor Linda, één armbreuk is meer dan te veel, hoef het noodlot geen tweede keer. We zijn net gelijk met de bootmensen bij taverne De Kaai. Moeten even zwerven door Hoek om terug bij De Schorre te geraken, ter hoogte van het circus. Lopen eigenlijk de startzaal voorbij, er hoog boven door zeg maar. Zijn verrast zo laat in de tocht toch nog door Putteveld en de andere recente Boomse wijken in het groen te stappen. De parkoersmeester wil ons nog en laatste keer verwennen met een zwerftocht door Domeinbos N, nu reeds bij valavond. Geslaagd dit initiatief ! De Kerkhofstraat loodst ons dan richting visput en De Schorre. Voor het eerst lopen we over de nieuwe loopbrug en een merkwaardig monument, ter ere van Tomorrowland denken wij. Goed bestede inkomsten dit, waar de ganse omgeving wandelend kan van genieten. Lopen vrolijk ‘het apekot’ in, beiden de duim omhoog naar Jos. Een tocht vanuit De Schorre tekenen waarbij het domein nauwelijks aan bod komt en toch een heerlijke omzwerving, je moet het maar durven en kunnen ! Tja, samen met de Borgerhouters sluiten we de tent. Binnen de week stapten we bij wsv Schelle en De Schorrestapers, dankzij hen is de Rupelstreek een paradijs voor de gefedereerde wandelaar …
We hebben nog eens zin in een reisje, nemen de trein naar Ieper. Wegens werken aan het spoor hebben we een extra overstap in Gent-St-Pieters van doen. Als we maar ter bestemming geraken zonder vertragingen, dan is het voor ons al lang goed. En dat lukt deze ochtend wonderwel. Was er voor het westen van het land droog weer beloofd dan zal dit vandaag tegenvallen. Het is druilerig als wij naar startlokatie WZC Zonnelied stappen. Fraaie nieuwbouw voor zorgbehoevenden, de prijzen zijn niet bepaald wandelaar vriendelijk maar ja, dit is een sponsortocht voor het goede doel en dus kankeren we niet. Wel vinden we het jammer dat de aangekondigde 30 km er maximaal 25 blijken te zijn. Zou niet mogen, de afstandenstapper blij maken met een dode mus. Krijgen wel een routebeschrijving toegestopt zoals we dat in Nederland kennen.
Moeten meteen na de start al bij de les zijn want worden steegjes ingestuurd die je er als leek nauwelijks verwacht. Komen zowaar bij het Minneplein uit en stappen even verder voorbij het eerste oorlogskerkhof met zijn opvallend witte graven en kruisteken, Het Yper Reservoir Cemetery. De langere afstanden gaan dan vrij snel hun eigen weg voor een extraatje langs het nooit gebruikte kanaal Komen – Ieper. Een strook ervan die wij nog nooit bewandelenden. Er volgen wat straatjes en een strook van de drukke N369 die naar Diksmuide leidt. Wij bereiken het Essex Farm Cemetery en het paadje ter ere van John Mc Crae, de dichter van ‘In Flanders Fields’. Keren were richting Ieper langs het kanaal Ieper – Ijzer tot de groenige Hoge Wieltjesgracht. Onze eerste etappe zit er op. Kunnen na zes toch wel best leuke kilometer genieten van een koffietje in Residentie Ten Vesten, een tweede kraaknet verzorgingstehuis.
Hebben nu een etappe van 9 km voor de boeg. Stille straten loodsen ons richting Sint-Jan. Krijgen een mooi stukje langs de Bellewaerdebeek cadeau alvorens een eind de Brugseweg, een hoofdader te moeten volgen. Even ploeteren door wegenwerken en we zoeken het landelijke en de wat troosteloze, grijze vergezichten op. Het uitzicht over de Ieperse torens is er even mooi. Oxford Road Cemetery, Aeroplane Cemetery en tenslotte de Franse Militaire Begraafplaats ‘Charles de Potyze’. Deze tocht is duidelijk opgedragen aan de herdenking van oorlog 14-18. De Begijnbossen laten we links liggen, is net te ver weg vandaag. Licht golvend gaat het langs akkers terug naar de Ieperse bebouwing. De parkoersbouwer loodst ons netjes langs achterafjes door een stille woonwijk. We hebben onze pauze in WZC Sint-Jozef meer dan verdiend.
Zijn trouwens merkwaardig genoeg geen van beiden in al te beste doen vandaag, de kilometertjes kosten moeite, geen idee waarom. Gesterkt gaan we weer op stap. Vrij snel duiken we het groene Rondeelpad in dat ons afzet bij de Jeugd- en sportterreinen die we kennen van de Driedaagse. Mogen heerlijk over de vesten gaan flaneren. In eerste instantie onderaf aan de waterkant voorbij de Rijselpoort richting station. Een rij treurwilgen staan er nog mooier bij dan in de zomer. Hun bladertooi lijkt wel ‘peper en zout’, nu groen en geel. Waar de kortere afstanden de finish opzoeken keren wij nog ‘ne keer were’ langs een kerkhofje en over de Rijselpoort lopend. Blijven nu hoog boven het water de vesten volgen tot bij die onvolprezen, prachtige Menenpoort. Even verder komen we opnieuw aan bij onze eerste rustpost. Het zwerk is opgedroogd, er zijn wat meer wandelaars aanwezig.
Wij hebben nog zo’n 4,5 km voor de boeg. Passeren weer de Menenpoort, aan de buitenkant van de vestingen deze keer. Wandelen door het groen van Hoornwerk richting Vaubanstraat en rustpost nummer twee. De laatste drie kilometer zijn dezelfde als daarstraks, langs Jeugdterreinen en Rijselpoort. Deert ons allerminst want is een leuke strook. Tegen onze gewoonte in stoppen we bij 25 km, hebben geen zin in een extraatje. Geen Duvel in de startzaal, we trekken naar de Markt. Rechtover de Lakenhalle vinden we een volks cafeetje met het beoogde gerstenat, al gaan we dan voor Omer en Brugse Zot. Nemen de trein van 16:38 en zijn zodoende rond 20:00 terug thuis. Tja, een lange reis voor slechts 25 km stappen maar we vonden het een leuke afwisseling in ons wandelmenu.
Feestdag in de week en een lekker lang weekend van 4 dagen, de werkman is tevreden. Heb gisteren dankzij de inzet van Lindake ‘beneluxwandelen’ kunnen bijwerken en dus gaan we vandaag stappen. 30 km kan alleen in Olen en dus twijfelen we niet. Busvervoer is er nauwelijks en dus wordt het een autoritje tot de ruime parking van Teunenberg. Het is nog frisjes in het ‘platen kot’ maar de koffie en de babbel met ‘facteur’ Rudy maken veel goed.
Door het kleurrijke, herfstige domein gaan we op stap richting E313. Het halfopen weiland van de Kempen wenkt. We duiken onder de autobaan door en vervolgen langs de huizen van Moleneinde tot voorbij het Albertkanaal. Boskant, letterlijk te nemen voert ons naar de voetbalkantine van SK Hezewijk, de centrale rustpost.
Twee lussen zullen we hier lopen, de Wilskes achterna. Duiken een eerste keer de sparren achter de voetbalkantine in, dra in het gezelschap van de Jakke (Boechout) en Berreke (Vleugt). Langs vers geploegde akkers en bosjes gaat het richting spoorbaan bij OLV-Olen. Het parkoers blijft lekker landelijk met zo af en toe en beetje bebouwing. Ruim de tijd dus voor een gezellige babbel met onze twee gelegenheidsmaatjes. Bij het Bulepad weten we de rustpost nabij. In de overvolle kantine zoekt elkeen zijn weg. Helpers komen handen te kort. Het is middag, het gild heeft honger !
Wij spreken de eigen knapzak aan en gaan weer op pad. Passeren cafeetje ’t Oud Zot en zoeken een sparrenbos op. Veldwegel Verbrande Kant zet ons vervolgens af aan de rand van OLV-Olen. We doorkruisen Gerhagen en Goorkens. Nogal wat tarmacjes die geleidelijk terug landelijk worden bij de spoorbaan. Nog wat straten tot de watertoren. Ukkenpaadje is weer landelijk en laat ons een laatste kilometer gelijk lopen met de eerste lus. Het is al heel wat stiller in de gelagzaal van de voetbal.
De laatste etappe zoekt nadrukkelijk het Albertkanaal op, zij het een hele poos door het landelijke groen. Dan lopen we recht naar de Buulmolen en de weilanden in, zijn hinterland. Moeten uiteraard weer onder de E313 door om via de Schommenstraat terug domein Teunenberg te bereiken. Met Lange Jan raken we aan de babbel over geo-caches, reden waarom we zowat de tent sluiten. Hebben samen met meer dan 1300 wandelaars genoten van een knappe zonovergoten wandeltocht. Staat volgend jaar vast weer op ons programma.
Ja, wij zijn chauvinistisch, er gaat niets boven de tochten van onze buren wsv Schelle. Het is een uurtje wandelen van het echtelijk dak tot de startschool in de Nielse Wirixstraat. Onderweg stellen we vast hoe snel onze omgeving verandert en zeker de aanwezigheid van de kleine zelfstandigen. Het gaat niet goed met commercieel Vlaanderen, wij stellen het de visu vast. Bij de koffie mogen we onze eigenste clubmakkers op busreis verwelkomen alsmede 4op1rij Zedelgem onder leiding van Wim. Voor ons een gezellig onderonsje meteen.
Toch stappen we onder ons tweetjes bij een stralende herfstdag en aangename temperatuur. Meteen feest en we verwachten niet anders van deze parkoersmeester. Langs de boer en dan het Niels Broek in. Drassig maar net niet te vettig onderaf de Rupel. Een strookje dijk om zicht te hebben op het parkoers waar Sven dinsdag zijn duivels kan ontbinden, dan terug onderaf in het groen. Klassiek ook door het park van het Nielse rusthuis, waar Linda zowaar haar eerste schreeuw liet. Dan over de grote, nog rustende kermis, de jaarmarkt dat is morgen pas. Terug naar het water nu, langs CBR betoncentrale, Kim’s place ook en een leuk biezenhoekje. Pauzeren doen we dit jaar in De Cirkel, onder de donkere kerktoren van ’t Hellegat.
De lus voor de langere afstanden oogt aanvankelijk mooi groen tot bedrijvenzone Krekelenberg. We hebben het even moeilijk met de strook langs werkman huisjes tot station Boom en dan weer terug tot scheepswerf Belgica. Op de Rupeldijk passeren we leegstand van bedrijvenunits, Noeveren eigenlijk. Dan duiken we een echte ruïne van een steenbakkerij binnen, ruw en magistraal. Vervolgen met het museum ’t Geleeg, uniek zicht op hetgeen hier vroeger het leven van de werkmens moet geweest zijn. Stukje Noeveren nog en we kunnen weer rusten in ’t Hellegat. Heerlijk nagenieten ook van het gebodene eigen aan de Rupelstreek.
De terugkeer naar Niel wordt een feest en dat wisten we op voorhand. Gaan dwalen door die onvolprezen Walenhoek. Aanvankelijk bosrijk met glimmende witte berk. Dan langs de vele zonovergoten vijvers, puur natuur langs rietkragen en heerlijke bosjes. Feestelijk is dit ! Bij de visvijvers verlaten we het prachtige domein. Lopen langs de sporthal en ons onbekende achterafjes door het Nielse tot de rustpost. Wat is onze parkoersmeester weer bevlogen vandaag !
De 28 km heeft nog een lusje te goed. We stappen voorbij d’Aa Statie en langs de spoorbaan. Dan langs wat huizen, een bomenkwekerij en wat weilanden. Het is moeilijk ‘weg’ geraken in de omgeving van de Pierstraat. Er werd ons wat beloofd en er wordt woord gehouden. Duiken bij een vijver het wilde groen in. Wordt een pittige omzwerving van ruim 1500 meter. Linda pikt een stok op, ze lijkt wel een pelgrim. Is ook wel nodig om deze pittige, niet te technische en oh zo mooie wulpse strook te temmen. Geweldig wat onze gastheer hier weer als nieuwigheid uit zijn mouw schudt. Samen met een maatje uit Polderstad lopen we de laatste loodjes tot de rustpost. Langs de spoorbaan ja, maar door het groen waar het kan. We genieten van een drankje bij Jef ‘sneuss’ en zijn dame. Tof dat zij er ook weer bij is na een tijdje van weerbarstige knoken.
Nog 3 km hebben we te goed maar in Schelle houden ze van pit. We mogen nog ettelijke honderden meters dokkeren over een verlaten spoorbaan, stappen langs de Boerenkrijg kapel. Die Duvelkes, die hebben we toch echt wel verdiend ! We wuiven Zedelgem en Tournai uit, keren dra per 2pk terug de ‘berg’ op naar Heimisse. Het was prachtig mannekes … tot in februari …in Heimisse !
Enkele keren per jaar bekruipt mij die ‘goesting’, wil in Zeeland gaan wandelen. Weet dat de parkoersen en het landschap er niet altijd ‘super’ zijn maar toch waai ik er graag uit. Startplaats Domburg weet ook Linda te bekoren en we halen de auto dus nog eens van stal. Volgen een vlotte tarmac van Middelburg-Oost tot de kustgemeente en moeten daar even advies vragen aan wandelaars die reeds op stap zijn. Parkeerruimtes blijken gratis vanaf 01 November, hebben wij even mazzel. Startlocatie Tramzicht kennen we als rustplaats van Vlissingse tochten, leuk cafeetje overigens.
Het parkoers van de 30 km bestaat uit een korte en een lange etappe. We lopen netjes aan de hand van de parkoersbouwer eerst de lus van 7 km. Het weer is zuur, winderig maar wel zonnig. We komen de frisse ochtend vast wel door. Schelpenpaadjes achteraf loodsen ons voorbij een bosje naar zee. We mogen een golvend tegelpad op met fraai uitzicht over de Noordzee, heerlijk ! Zakken af naar het achterland bij een golfterrein. Lopen door een ruim bungalowpark met nogal wat Belgische gasten. Langs grachten stappen we naar de Schansstraat en de polder. Het volgende schelpenpad en de volgende gracht dienen zich aan. We koersen terug naar de Zeeuwse bebouwing en de startlocatie voor het volgende koffietje. Leuk lusje dit.
Beginnen de lange etappe al snel met foutlopen, verkeerd geïnterpreteerde pijl. Hervatten langs de juiste kant van een kerkhof en wat straatjes tot het gemeentehuis. Gaan dan een ellenlang fietspad op, recht de polder in. Merken niets van de plaats waar de 10 km ons zou verlaten, lopen gewoon door tot de volgende markering bij Aagtekerke. Een klinkerpad loodst ons voorbij een monument 1943 herdenkend. Koolzaad zorgt voor wat kleur in het verder doodse landschap. Via Kalfhoek gaat het naar Oostkapelle waar een strookje natuur ons afzet bij de lokale voetballerij en hun kantine. Kunnen we effe bijtanken.
Hebben een lus van 10 km voor de boeg die meteen fout begint. Wederom interpreteren we de markeringen niet letterlijk genoeg. Twee heren die van de lus afkomen wensen ons veel geluk, zijn duidelijk fout gelopen en dit meer dan één keer. Een gewaarschuwde Belg is er twee waard, we gaan er voor ! Lopen door het dorp en vervolgen onze weg over een slingerend fietspad. Dan een tijd niks meer, zelfs niet op kruisingen van fietspaden. We lopen koppig rechtdoor tot het volgende naambord. Bij de Zwanenburgseweg wijst de pijl naar links en de tekst naar rechts. Vrouwtje met honden brengt soelaas. De gezochte Oostkapelseweg ligt links. Met knikkende knietjes lopen we een kilometer of zo pijlloos verder tot … de volgende markering. Wat zijn we toch goed vandaag ! We gaan eenzaam en eindeloos polderen langs Lepelweg e.a. tot een hoeve. Moeten over zijn erf en dan dwars door een weiland. We kiezen voor het foute weiland en lopen op het gevoel naar waar ‘Green & White’ zou moeten liggen. Tja, feilloos weer hé ! Langs de Noordweg gaat het nu vlot en op het gevoel tot de voetbalkantine. We deden twee uur over de afstand, zijn niet eens verbaasd.
De voetballers tanken na de wedstrijd calorieën bij dankzij Heineken. Wij houden het bij een colaatje en vatten de laatste etappe aan. Eerst wat villa’s maar dra door de duinenbossen. Heerlijk flaneren is het in het groen al delen we ons pad met nogal wat fietsers. Markeringen zoeken we niet echt meer. Toch vinden we er nog eentje die ons de duinen en zijn brede zandpaden op stuurt. Beetje pit voor de kuiten, prachtige vergezichten over het water bij ondergaande zon, dit is toch weer genieten. In Domburg doorkruisen we de wandel- en winkelstraat met terrasjes goed bezet. Dan wenkt de finish, we zijn er haast alleen. Kunnen rustig genieten van ons Duvelke of Triple d’Anvers tot het donker wordt. Tijd om terug naar huis te rijden, we hebben ons Zeeuws tripje met zijn beperkingen weer eens gehad.
We zijn al enkele dagen pc-wezen en dus kies ik voor makkelijk, de auto. En gelukkig maar. Was er van overtuigd dat de Korhoenen vanuit Oud-Turnhout vertrokken vandaag terwijl de markeringen ons naar Oosthoven loodsen, daar toch wel enkele kilometer vandaan. Onbekende startplaats voor ons al zullen we er ons meteen thuis voelen. Hennie zit er zowaar knutselend aan tafel en Martin komt ook, niet heel onverwacht, binnen vallen.
De Witte Pet moeten we in de zaal achterlaten, Martin trekt met ons op zodat we nog eens kunnen bijpraten. Betonbaantjes loodsen ons de bebouwing uit. Onverhard door halfopen gebied worden we langs een bruine gracht geloodst. Stiltegebied lees ik op een bord. We gaan lekker ploeteren door gitzwarte modder. Waar het te drassig wordt nemen vlonders de taak over. Pijpenstrootje wordt al stilaan geel. Tenslotte voeren brede grintpaden ons naar de eerste rustpost Ansarat na 5 km. Een fantastische opener was dit ! We doen zowaar een eerste terrasje, frisjes toch nog wel bij lekker hete koffie.
We vervolgen onze wandelroute door bosjes en akkers, een gebied dat De Laks blijkt te noemen. Nauwelijks een huis te zien. Stappen een eindje langs een kanaal, nog steeds afgezoomd met bomen in herfsttooi. Langs betonfabriek Stradus vervolgens, een brug over en nog een strook kanaal. Dan draaien we de Stille Kempen in met lange rechte paden door weilanden en bosjes, de absolute rust en lekker 7 km lopen tot een blokhut ‘in the middel of nowhere’. Tijd om weer eens een terrasje te doen.
Alfred zoeft voorbij, krijgt van de Kwikskes met busreis net de tijd om 30 km af te dweilen. Wij doen het rustig aan langs ven en bos tot de open ruimte, akkers met een stevige wind op kop. De 50 km gaat in het zand van ons weg, wij houden het bij 40km. Lopen keilang rechtdoor over de Baalse Heide, akkerland en kampeerterrein. Dombergheide wordt dan weer een prachtige bosstrook. Aan zijn overkant, bij een kanaal pikken we de 50 km terug op. Annie & Willy, thuis marcheerder Leo ook. Niet langs de dijk deze keer maar over de ‘bumps’ van een grillig bospad langs het water. Heerlijk vinden wij dat ! Moeten even door wat behuizing van Oosthoven en komen voorbij een watertoren weer bij Ansarat aan. Vol huis en plaats zoeken na een stevige 10 km. Het is nog steeds terrasjesweer en daar genieten jong en oud, twee- en viervoeter uitgebreid van.
Martin besluit af te haken en met 2 km terug naar de finish te lopen. We maken ons toch wel zorgen over onze gabber, ‘trop’ is ook voor hem te veel zo blijkt. Wij hebben er nog zin in, vatten een tweede etappe van 10 kilometer aan. Een brede grintdreef loodst ons weg van de hoeves terug de natuur in. We mogen weer langs de vaart lopen, ingekapseld in schitterende herfstkleuren. Wij genieten ! Weg van het water wacht open terrein, grasland en zandpaden. Wat chalets en een hoeve, we gaan de Arendonkse Heide op. Althans een project om opnieuw variatie aan te brengen in overigens bosrijkgebied. Het zwerk trekt dicht, het zal toch niet waar zijn hé ! Gelukkig blijft het bij een dreiging. We stappen terug de open ruimte in, worden bijgehaald door Katrien ‘alias Zottemie’. Samen stappen we de laatste, lange en zanderige kilometer tot de rustpost van Natuurpunt. De meesten leken dicht tegen de 2 uur gestapt te hebben over de 10 km. Mijn linkerknie protesteert, Hans (van Kathy) heeft het meteen gezien. Gelukkig is het zonder erg, gewoon de ‘oude dag’.
We hebben nog 8 km voor de boeg. We kijken vertedert naar een paar nesten jonge ‘chippekes’ bij een boerderij. Zijn toch wel laatkomers. Stappen door de Brembergh Dreef de open ruimte richting Oud-Turnhout in. Tellen niet minder dan drie kerktorens aan de einder. Voorbij de dorpskerk wordt het parkoers terug landelijk. Net voor de finish treitert de parkoersbouwer ons nog en stuurt ons weg richting Turnhoutse ring. We snellen Marion achterna tot waar we een laatste keer voor bos & gras kiezen. Linda maakt een ongelukkige tuimelperte maar kan gelukkig de broze pols sparen. Ter aankomst nog vele bekenden. Onze Borgerhouters zijn er weer, Christine & Noël ook. Er wordt duchtig over de politieke actualiteit gedebatteerd. Gebeurt ons wel meer, wandelaars zijn van deze wereld.
Het is al donker als we ons karretje terug opzoeken. Zijn vandaag aangenaam verrast geweest door een schitterend parkoers en de prima organisatie van de Korhoenen. Hier komen wij zeker weer … maar dan graag zonder de aanslag op onze portemonnee van flitsende blauwhelmen op de Turnhoutse ring …
Allerheiligen is de dag dat wij in Wuustwezel gaan wandelen en ons lidgeld bij De Stroboeren vernieuwen. Traditie moet er zijn. De busverbindingen zijn slecht en dus wordt Koning Auto van stal gehaald. We zijn al vroeg paraat en komen vele bekenden tegen. Het Kempense wandelgild laat Wallonië links liggen zo blijkt en kiest voor een ‘thuis’ weekend. Wij vertrekken met Marij & William, zoon van de vader die in de lappenmand ligt. Spoedige beterschap gewenst Willy ! Linda maakt van de gelegenheid gebruik om onze pc problemen aan te kaarten. Ik hou mij afzijdig, een keuken verdraagt maar één chef-kok ! De prachtige Gasthuisdreef wordt ingeruild voor een strookje tarmac. Dan passeren we de militaire vijvers en zwerven door een paar sparrenbossen. Verderop wachten de landerijen van de Lange Laarweg tot de eerste pauze in de Bellekeshoeve. Zijn toch algauw een uurtje onderweg. Kunnen ons een terrasje permitteren, het weer is zonnig en aangenaam.
Hebben een lokale lus voor de boeg die ons meteen laat genieten van een natuurlijk kleurenpallet, loofbomen in hun mooiste herfstkleed. Zwerven vervolgens door bosjes, al dan niet bezoedeld met oude menselijke bouwsels, ook wel chalets genaamd. Ik ga er even ongewild bij zitten, mijn twee hielen schuiven gelijktijdig onder het lijf vandaan. Gelukkig zonder verder letsel. Bij Bleken zoeken we betonwegen, hoeves en zonovergoten akkers op . Stappen voorbij de 18e eeuwse Sint-Willibrorduskapel terug naar de rustpost. Jefke komt er zijn babbelke doen, altijd gezellig.
Lopen Dirk (Nijlen) achterna langs een ezelweide richting Zavelbergen. Passeren een crossterrein en dan komt het zwaardere werk. We hadden ‘cowboy’ Luc verwittigd, deze tocht bevat nogal wat beton. Lange rechte stroken door het polderlandschap volgen nu, langs de Wolkenveldweg, Moleneind en Tolberg. Bij het Stokerstraatje wordt we uit ons lijden verlost. Langs achterafjes bij voetbalterreinen gaat het naar sporthal Kanaal 10 en een verdiende rust na 9 vermoeiende kilometer.
Na de pauze lopen we naar het lokale Gemeentehuis en zijn parkje. Duiken vervolgens weg in het groen langs een verweerde muur, laten daarbij het fietspad voor wat het is. De langere afstanden draaien weg over de Donkweg bij een aardbeien plantage. Ons aller Herman stapt er op zijn gemakje de 18 km af. Moeten door een KMO zone en vervolgens langs de villa’s van de Hofdreef om Loenhout binnen te lopen. Gemor bij het gild in cafeetje Onder den Toren. Ik kan ze gerust stellen, wat komen gaat doet alle betonleed vergeten.
Voorbij het kerkplein en een wijkje wachten een reeks hoeves, nog steeds betonpaden, inderdaad. Maar Stapelheide begint net voorbij een boomkwekerij. Kunnen we heerlijk zwerven over een pad getrokken door weilanden, langs een gracht en over de Kleine AA. Prachtig stukje natuur dit ! Stilaan komt de kerk van Wuustwezel in het vizier. Door een bosje, langs een witte wijk en de Kleine Beek stappen we richting finish. Kunnen we rustig een Duvelke consumeren alvorens huiswaarts te keren. Tja, is niet de mooiste tocht van De Stroboeren, maar bij hen ligt de lat inderdaad erg hoog. Toch vonden wij het weer een leuke, gezellige dag en meer moet dat echt niet zijn.
Gisteren verkenden we onze laatste tocht van het jaar, Zoniën vanuit Hoeilaart, bij een druilerig weertje. Zoals altijd is lachebek Nathalie het zonnetje van het team. Ze laat haar gelden tussen de kerels ! Vandaag dient Martin noodgedwongen forfait te geven wegens te drukke beroepsbezigheden. Wij zijn al vroeg op pad richting Brusselse rand. Worden vrijgesteld van de grote politiecontrole bij het AZ-VUB. Linda en Dirk ontsnappen ook aan de aandacht van ‘blauw’. We hebben er zin in, mikken voorzichtig naar de volle 40 km wandelgenot.
We stappen voorbij het ziekenhuis en dan dwars door de ruime wijk met straten genaamd naar vroegere filmhelden. Kromsnavels houden al luid misbaar. Ik heb mij laten vertellen dat de eerste nesten van de groene allochtonen hier werden uitgebroed. Voorbij het standbeeld van Robbedoes duiken we het Dielegembos in. Dirk wordt voor even onze gezel als we door het in her aanleg zijnde Koning Boudewijnpark wandelen. Door de witte wijk aan de overkant van ‘den Expo’ bereiken we de eerste rustpost Ter Rivieren. Nog maar 4,5 km op de teller en dus te vroeg om halt te houden. We duiken het Broek van Ganshoren in, de omgeving van een drukke spoorbaan en woonkazernes. Voorbij het voetbalterrein wacht de onderkant van het Laarbeekbos. Alle afstanden duiken samen onder de Brusselse ring door en mogen genieten van een prachtig uitzicht over ‘le tout Bruxelles’, Basiliek en flatgebouwen van de Mettewielaan prominent aanwezig. Voorbij de hoeve van Neerzellik wacht en klim tot Relegem en dan op en neer naar het dorpscentrum met zijn mooie kerk. Pauzeren doen we zoals steeds in de Groenvink, het volkscafé. We komen er Eddy en Liliane tegen, onze fotograaf prima herstellend van een knie operatie (lees prothese).
Langs de Poverstraat verlaten we het eerste Pajotse dorp, trekken de weidse akkers in voor een trage klim tot een netjes opgekalkte hoeve. In de uitgestrekte velden waar koolzaad voor kleur zorgt, ontwaren we Gerard, de kustbewoner die van alle markten thuis is. We zetten koers naar ‘les petites dames de Kobbegem’. Traditie dat zij er samen de dienst uitmaken. We houden de pauze kort, hebben nog maar een kleine 13 km op de teller staan. Langs kerk en brouwerij (geuze & kriek) stappen we opnieuw de akkers in, tussen bieten en bitterpeeën. En de boer, die ploegde voort, heeft geen oog voor de zondagse toeristen. Langs de bosrand horen we knallen, jagers doen hun ding, duidelijk niet het onze. Een paar donkere reetjes rennen door de open velden. Hadden we hier niet verwacht. Een korte klim langs een wilgenpaadje wordt beloond met een fraai uitzicht over het Atomnium en Brussel-stad. Langs de Bollebeek en een GR-paal van recente signatuur koersen we over betonwegjes richting volgende pauze. Het klassieke cafeetje van Ossel-Star bij het stemmige kerkje van dit gehuchtje. Nadia houdt er de wacht, monstert haar troepen.
Twee lussen van elk ruim 6 km kunnen we hier in de kuiten stoppen. De eerste voert ons de Osselveldstraat op richting Brussegem. Fraaie uitzichten meteen weer over het glooiende land. Net voor het dorpscentrum loodst een stille straat ons richting Wolvendael. Passeren een vijver, dokkeren over een kasseitje, er volgt een vrij technische passage. Een eenmanspaadje met diepe geulen en ‘pinnekesdraad’ aan weerskanten. We nemen er rustig de tijd voor, Linda’s frêle pootje in gedachten houdend. Klimmen naar een paar communicatie- & watertorens om langs een bosje terug te zakken tot Ossel-Star. Nadia zorgt voor sfeer, samen met Chantal (gekneusd maar wel), Gunther en Chris, Linda & Dirk ook. Het is nog vroeg, we besluiten de tweede lus ook te lopen. Duiken weg achter het stemmige dorpskerkje en stappen over asfalt en een dreef bekend van de 60 van Merchtem richting Amelgem (Meise). Bij Oppem gaan we zachtjes klimmen door holle wegen tot de kasseitjes van de Heirbaan. De terugweg wordt ingezet, dokkerend langs weidse spruitenvelden. Kunnen daarbij wederom genieten van de schitterende vergezichten over Brussel. Bij de torens van daarstraks duiken we een laatste keer naar Ossel. Komen er Jean & Liliane tegen die zich verslikt hebben in de markeringen. Ze zijn er nochtans wel maar met erg korte lintjes en dan kan het al eens fout lopen natuurlijk.
De terugweg wordt aangevat. Een tarmacje zet ons af bij St-Gudula Hamme, een fraaie kapel en dan duiken we opnieuw de akkers in. De drijfjacht wordt er even gestaakt, zijn geen koppensnellers deze goed georganiseerde jagers. We zwerven door de weidse akkers richting bebouwing van Relegem en onze tweede passage in de Groenvink. Hebben nog 5 km voor de boeg, geen rustpost in Wemmel dit jaar. Wel golvend langs de Onderrichtstraat en meer beton tot de Brusselse Ring en het Laarbeekbos in zicht komen. Lopen langs de Wemmelse rand richting vijver en de hoeve van Ronkel. Een laatste klim en we kunnen uitbollen langs het AZ.
Van ons Duvelke genieten we met de vrienden uit Borgerhout. Kijken terug op een fantastische dag. Denkelijk één van de mooiste parkoersen ooit voor deze tocht en gelopen bij een schitterend weertje. 9,5 op 10 geven wij de Politie, vanwege de korte lintjes …
