De Vlaamse schrijver Gerard Walschap werd geboren op 9 juli 1898 in Londerzeel. Zie ook mijn blog van 9 juli 2006 en ook mijn blog van 9 juli 2007.

Uit: Xenophobie

“Het komt mij voor dat de rassen hunne pretentie van den stamboom zoo stilaan mogen laten varen. De wereld is oud en als men zoo rondkijkt: in de beste families is op dat gebied reeds te eeniger tijd wat geknoeid. Klimaat, traditie, voeding en opvoeding herstellen bestendig dat geknoei en het lijken mij, rassig gesproken, daarom de zwakste volkeren, die vreemde elementen niet weten te assimileeren. Een ras als zoodanig komt mij vitaler voor, naar gelang het sneller vreemdelingen omvormt tot volksgenooten.

Dit overweeg ik, gezeten tegenover een wonderschoone jonge Engelsche. Naast haar zit een Duitscher, naast den Duitscher een Franschman. Tegenover dien Franschman zijn vrouw; naast die vrouw een Zwitsersch officier; naast dien officier schrijver dezes. De trein raast door de bergen.

Die Engelsche is een authentieke madonna van Perugino na één jaar streven naar de slanke lijn. De Duitscher is een perfecte Balkanees, de Franschman een perfecte Pruis en zijn vrouw op geen werelddeel na thuiswijsbaar, want niets is cosmopolieter dan de lijvige huismoeder. De officier is een officier.

Het conflict is alledaagsch. De Duitscher heeft de Engelsche met haar valiezen geholpen en deze boven op de zijne gelegd. De Franschman is in den waan, dat hij slechts met vreemde valiezen gerommeld heeft, om eigen bagage goed te plaatsen. Geërgerd werpt hij veelzeggende blikken naar zijn vrouw: le Boche! Dan sluit de Duitscher met kracht het raam, ter wille van de Engelsche, wier taal hij blijkbaar niet spreekt, doch die er hem met een glimlach, waarvoor men een heelen trein zou sluiten, toe aanzette. De Franschman bemerkt slechts dat hij het coupé naar zijn zin inricht zonder attentie voor de dames en telegrafeert verontwaardiging naar zijn vrouw. De Duitscher haalt nu de twee lijvige bundels boven, die zijn landgenoot Baedeker aan Italië heeft gewijd. De Franschman misprijst met zijdelingschen blik deze ‘Gründlichkeit’. De Duitscher valt oogenblikkelijk in slaap, als ware Baedeker chloroform. Daarop begint de Franschman zich levendig aan het landschap te interesseeren. Hij beweert het voor den twintigsten keer te zien en nog steeds verrukt het hem. Hij wekt lieftallig zijne vrouw op tot aandachtige beschouwing en kan niet begrijpen hoe een mensch voor zooiets onverschillig kan blijven. Met groote vreugde stelt hij vast dat de officier hem begrijpt, hem gelijk geeft en tot teeken daarvan den Germaan aankijkt, die in deze sublieme natuur beestelijk kan liggen slapen. Zwitserland niet meer loslatend, interesseert hij zich reeds aan mij voor een nieuw pact.”

Gerard Walschap (9 juli 1898 – 25 oktober 1989)

De Engelse schrijver, tekenaar, illustrator en dichter Mervyn Peake werd geboren op 9 juli 1911 in Lushan (Kuling) in Jiangxi, een province in centraal China. Zie ook mijn blog van 9 juli 2007.

I HAVE MY PRICE

I have my price - it's rather high
(about the level of your eye)
but if you're nice to me I'll try
to lower it for you -
To lower it!

To lower it!
Upon the rope they knit
from yellow grass in Paraguay
where knitting is taboo.

Some knit them purl, some knit them plain
some knit their brows of pearl in vain.
Some are so plain, they try again
to tease the wool of love!
O felony in Paraguay
there's not a soul in Paraguay who's worth the dreamingof.
They say,
who's worth the dreaming of.

OF PYGMIES, PALMS AND PIRATES

Of pygmies, palms and pirates,
Of islands and lagoons,
Of blood-bespotted frigates,
Of crags and octoroons,
Of whales and broken bottles,
Of quicksands cold and grey,
Of ullages and dottles,
I have no more to say.

Of barley, corn and furrows,
Of farms and turf that heaves
Above such ghostly burrows
As twitch on summer eves
Of fallow-land and pasture,
Of skies both pink and grey,
I made my statement last year
And have no more to say.

Mervyn Peake (9 juli 1911 – 17 november 1968)

De Engelse schrijfster Ann Radcliffe werd geboren op 9 juli 1764 in Londen. Zie ook mijn blog van 9 juli 2007.

Uit: The Italian

„In descending the last steps of the Terrazzo, however, the foot of the elder lady faltered, and, while Vivaldi hastened to assist her, the breeze from the water caught the veil, which Ellena had no longer a hand sufficiently disengaged to confine, and, wafting it partially aside, disclosed to him a countenance more touchingly beautiful than he had dared to imagine. Her feature were of the Grecian outline, and though they expressed the tranquility of an elegant mind, her dark blue eyes sparkled with intelligence. She was assisting her companion so anxiously, that she did not immediately observe the admiration she had inspired; but the moment she became conscious of their effect, she hastily drew her veil...

Ellena could have endured poverty, but not contempt; and it was to protect herself from this effect of the narrow prejudices of the world around her, that she had so cautiously concealed from it a knowledge of the industry, which did honor to her character. She was not ashamed of poverty, or of the industry which overcame it, but her spirit shrunk from the senseless smile and humiliating condescension, which prosperity sometimes gives to indigence. Her mind was not yet strong enough, or her views sufficiently enlarged, to teach her a contempt of the sneer of vicious folly, and to glory in the dignity of a virtuous independence.”

Boekomslag The Italian

De Tsjechische schrijver en dichter Jan (Nepomuk) Neruda werd op 9 juli 1834 geboren in Praag. Zie ook mijn blog van 9 juli 2007.

Uit: Vampire (Vertaald door Sarka B. Hrbkova)

„The excursion steamer brought us from Constantinople to the shore of the island of Prinkipo and we disembarked. The number of passengers was not large. There was one Polish family, a father, a mother, a daughter and her bridegroom, and then we two. Oh, yes, I must not forget that when we were already on the wooden bridge which crosses the Golden Horn to Constantinople, a Greek, a rather youthful man, joined us. He was probably an artist, judging by the portfolio he

carried under his arm. Long black locks floated to his shoulders, his face was pale, and his black eyes were deeply set in their sockets.

From the first moment he interested me, especially for his obligingness and for his knowledge of local conditions. But he talked too much, and I then turned away from him.

All the more agreeable was the Polish family. The father and mother were good-natured, fine people, the lover a handsome young fellow, of direct and refined manners. They had come to Prinkipo to spend the summer months for the sake of the daughter, who was slightly ailing.

The beautiful pale girl was either just recovering from a severe illness or else a serious disease was just fastening its hold upon her. She leaned upon her lover when she walked and very often sat down to rest, while a frequent dry little cough interrupted her whispers.

Whenever she coughed, her escort would considerately pause in their walk. He always cast upon her a glance of sympathetic suffering and she would look back at him as if she would say: "It is nothing. I am happy!" They believed in health and happiness.”

Jan Neruda (9 juli 1834 - 22 August 1891)

De Afro-Amerikaanse schrijfster, dichteres en politiek activiste June Jordan werd geboren op 9 juli 1936 in New York. Zie ook mijn blog van 9 juli 2007.

Poem for South African Women

Our own shadows disappear as the feet of thousands
by the tens of thousands pound the fallow land
into new dust that
rising like a marvelous pollen will be
fertile
even as the first woman whispering
imagination to the trees around her made
for righteous fruit
from such deliberate defense of life
as no other still
will claim inferior to any other safety
in the world

The whispers too they
intimate to the inmost ear of every spirit
now aroused they
carousing in ferocious affirmation
of all peaceable and loving amplitude
sound a certainly unbounded heat
from a baptismal smoke where yes
there will be fire

And the babies cease alarm as mothers
raising arms
and heart high as the stars so far unseen
nevertheless hurl into the universe
a moving force
irreversible as light years
traveling to the open eye

And who will join this standing up
and the ones who stood without sweet company
will sing and sing
back into the mountains and
if necessary
even under the sea:

we are the ones we have been waiting for.

June Jordan (9 juli 1936 – 14 juni 2002)

De Duitse dichter Hans Arnfrid Astel werd geboren in München op 9 juli 1933. Zie ook mijn blog van 9 juli 2007.

LAME DE SILEX

oder: Die Seele des Flint

Lame heißt natürlich die Klinge, die Lamelle,
schön & schnell in ihrer Gestalt
wie eine Stromschnelle, die leuchtet uns ein
wie ein Blitz, meiner Seel, & schlagartig
wissen wir, was falsch war, wird richtig,
lame, das ist die Seele, l'âme de silex,
Donnerwetter, das ist die klingende Seele des Flint.

SCHWALBENSCHWANZ

Das leise Knistern in den Ginsterschoten
über dem Weinberg in der Mittagshitze
weckt Pan in mir. Da fliegt im Hohlweg
ein Schwalbenschwanz vorbei
und läßt mich nackt
zurück in meiner alten Gänsehaut.

OHNE GITARRE

Ich spiele mit meinen Fingern
die Saiten an deinem Puls.
Die Schnecke aus deiner Hand.
Das ist der leiseste Blues

Hans Arnfrid Astel (München, 9 juli 1933)

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 9 juli 2007.

De Engelse dichter John Heath-Stubbs werd geboren op 9 juli 1918 in Londen.

De Engelse schrijver Matthew Gregory Lewis werd geboren op 9 juli 1775 in Londen.

De Oostenrijkse schrijver, journalist, dramaturg en uitgever Robert Gratzer werd geboren op 9 juli 1948 in Mariahof.

De Franse schrijver, dichter en vertaler Jean Cassou werd geboren op 9 juli 1897 in Deusto bij Bilbao.

09-07-2008 om 22:55 geschreven door Romenu  

In Memoriam Janwillem van de Wetering

De Nederlandse schrijver Janwillem van de Wetering is op vrijdag 4 juli overleden.

Van de Wetering werd geboren in Rotterdam op 12 februari 1931. Hij groeide op in Hillegersberg en volgde later een opleiding aan Nijenrode. In 1952 ging hij naar Zuid-Afrika, waar hij voor het bedrijf van zijn vader werkte. Hij leefde echter met zijn vader in onmin. Deze ontsloeg hem en de jonge Van de Wetering ging filosofie studeren in Londen. In Engeland kwam hij er achter dat zijn werkelijke belangstelling bij de oosterse filosofie lag. In die tijd klopte hij als westerling aan bij een Zen-klooster in Kyoto, waar men hem de zeer zware opleiding tot monnik toestond. Er zouden nog vele avonturen volgen.

De eerste boeken die Van de Wetering publiceerde gingen over Zen. Na zijn Japanse jaren, waar hij zich onder anderen verdiepte in Robert van Gulik, zou hij zich in een Zen-gemeenschap in het Amerikaanse Maine vestigen. Ondertussen had hij al naam gemaakt als auteur van misdaadromans. In Het lijk in de Haarlemmer Houttuinen (1975) verschijnt het duo Grijpstra & De Gier voor het eerst. Er zouden vele afleveringen volgen.

Van de Wetering was de laatste jaren ernstig ziek. Hij leed aan kanker. Het tijdstip van zijn dood heeft hij zelf bepaald. Als overtuigd Zen-volgeling zag hij de dood als een fase van het leven.

Uit: Wat eindigt begint

“De priester beheerde een kleine Zentempel, een eiland van stilte en schoonheid. een paar kilometer buiten Kyoto. De tempel was beroemd om haar tuin en de priester had de tempel gekregen omdat tuinieren zijn lust en zijn leven was. Naast zijn tempel was nog een andere, kleinere, tempel waar een hele oude Zenmeester woonde, de meester was zo oud dat hij geen discipelen meer kon opleiden, de priester zorgde voor de oude meester maar er was geen officiële meester/discipel relatie. De priester had zijn koanstudie al lang geleden opgegeven.

De priester zou gasten krijgen, en hij was de hele morgen in de weer geweest om zijn tuin puntgaaf te maken. Hij had alle losse bladeren opgeharkt en weggegooid, hij had water op het mos gesprenkeld. hij had het mos zelfs hier en daar gekamd, hij had weer wat bladeren op de juiste plaatsen neergelegd, en tenslotte stond hij op de veranda, bekeek de tuin en kon alleen maar tegen zichzelf zeggen dat zijn tuin volmaakt was. De oude Zenmeester had het werk van de priester met aandacht gadegeslagen terwijl hij op het hek leunde dat de twee tempels van  elkaar scheidde.

“Mooi he?” zei de priester tegen de meester. “Vindt u niet dat de tuin nu is zoals hij wezen moet? Straks komen mijn gasten en ik wil graag dat ze de tuin vinden zoals de monniken die hem vroeger hebben aangelegd het bedoeld hadden.”
De meester knikte. “Ja”, zei hij, “je tuin is mooi maar er mankeert nog iets aan, als je me even over het hek wilt tillen en in je tuin neer· zetten dan zal ik je werk afmaken”.
De priester aarzelde want hij kende de meester zo langzamerhand en wist dat de oude man zonderlinge ideeën kon hebben. Hij kon echter niet weigeren, de wil van een meester is wet, en dal deze meester gepensioneerd was deed niet ter zake.

Toen hij de meester omzichtig in de tuin gezet had liep deze langzaam naar een boom toe die midden in een mooie rots- en mospartij groeide. Het was herfst en de bladeren zaten los. De meester hoefde alleen maar een beetje te schudden en de tuin lag weer vol met in ordeloze stramienen verspreide bladeren. “Nu is het goed”, zei de meester, “je kan me nu weer terugzetten”.

Janwillem van de Wetering (12 februari 1931 – 4 juli 2008)

09-07-2008 om 22:51 geschreven door Romenu