De Portugese dichter en schrijver Fernando António Nogueira
Pessoa werd geboren in Lissabon op 13 juni 1888. Zie ook alle tags voor Fernando
Pessoa op dit blog.
Listen, Daisy, When I Die, Although
On an Orient-bound ship
December 1913
(as Álvaro
de Campos)
Listen, Daisy. When I die, although
You may not feel a thing, you must
Tell all my friends in London how much
My loss makes you suffer. Then go
To York, where you claim you were born
(But I don't believe a thing you claim),
To tell that poor boy who gave me
So many hours of joy (but of course
You don't know about that) that I'm dead.
Even he, whom I thought I sincerely
Loved, won't care.... Then go and break
The news to that strange girl Cecily,
Who believed that one day I'd be great....
To hell with life and everyone in it!
I don't Know if the Love You Give is
Love You Have
(as Ricardo Reis)
I don't know if the love you give is love you have
Or love you feign. You give it to me. Let that suffice.
I can't be young by years,
So why not by illusion?
The Gods give us little, and the little they give is false.
But if they give it, however false it be, the giving
Is true. I accept it, and resign
Myself to believing you.
Vertaald door Richard Zenith
Fernando Pessoa
(13 juni 1888 30 november 1935)
De Nederlandse schrijver Willem Brakman werd geboren op
13 juni 1922 in Den Haag. Zie ook alle tags voor Willem Brakman op
dit blog.
Uit: De grote
schok was Rilke
Zijn instrumenten
zijn de thema's liefde, dood en smartelijke herinnering, seine Kunst, seine
kostbare Geige.
Zo kon hij onder
meer op straat in het kreperen van mensen aan drank, ziekte of armoe, een heel
eigen, zo niet eigenzinnige regressie ontdekken, namelijk het ontbreken van
der Wunsch einen eigenen Tod zu haben, einen gut ausgearbeiteten Tod. Zelfs
bij de rijken is dat zo, klaagt hij, bij de rijken die zich zo'n eigen dood
toch kunnen veroorloven.
Voordat ik hiervan
een voorbeeld geef, wil ik nog iets zeggen over het zoëven genoemde duistere en
dreigende karakter van de werkelijkheid. De werkelijkheid bij Rilke is typisch
een geschreven werkelijkheid, één die ook niet is los te denken van het
schrijfproces. Het is een werkelijkheidsbeeld dat ontstaat door eenzelfde
mechanisme als schuilgaat achter de droom. Uit veel van zijn brieven blijkt het
grote belang dat Rilke hechtte aan de act van het schrijven zelf, het ritueel.
Hij was, om het zomaar eens uit te drukken, een schrijver uit zelfbehoud en zo
bediende hij zich van een proza op het scherp der snede, op de rand van de
gevaarlijke doorbraak. Het was Rilke tegen Rilke. Door de vervormingen,
omkeringen, vermommingen en bezweringen plotseling te vermengen met scherpe
waarnemingen uit de buitenwereld, ontstonden het barokke, de collage, die zo
kenmerkend zijn voor deze schrijver. Ongetwijfeld is het dit heel eigen
karakter van de droom, het hermetische, het langsame und abgewandte, dat mij
zo fascineerde, dat ik herkende en dat zijn door anderen zo vaak als moeilijk
en donker afgedane taal zo transparant maakte.
Terug naar de eigen
dood. Veel mensen, constateert Rilke, produceren wanneer hun tijd gekomen is
een vreemd geluid. Een dun, jammerlijk gepiep stijgt uit hen omhoog en op de
vraag Wat is dat? luidt het antwoord: Dat is de stem van de eigen kleine
dood. Iets hiervan moeten wij kunnen navoelen, wij, die leven of liever
sterven in een tijd die de dood, humaan maar zeer onteigenend, tot aan de
laatste snik in pathopon verpakt.
Willem Brakman (13 juni 1922 8 mei 2008)
De Ierse dichter, toneelschrijver en mysticus William Butler
Yeats werd geboren in Sandymount bij Dublin op 13 juni 1865. Zie ook alle tags voor
William Butler Yeats op dit blog.
An Irish airman foresees his death
I know that I shall meet my fate
Somewhere among the clouds above;
Those that I fight I do not hate,
Those that I guard I do not love;
My country is Kiltartan Cross,
My countrymen Kiltartan's poor,
No likely end could bring them loss
Or leave them happier them before.
Nor law, nor duty bade me fight,
Nor public men, nor cheering crowds,
A lonely impulse of delight
Drove to this tumult in the clouds;
I balanced all, brought all to mind,
The years to come seemed waste of breath,
A waste of breath the years behind
In balance with this life, this death.
Woorden
Ik dacht een tijd
geleden:
'Mijn lief kan niet begrijpen wat
ik gedaan heb of wat stand hield
in dit blind bitter land.'
En ik werd
lusteloos in de zon
tot mijn denken op ging klaren
en 'k mij herinnerde dat wat ik kon
gedaan werd om het duidelijk te maken;
dat ik elk jaar
maar riep: 'Eindelijk
begrijpt mijn lief dit allemaal
daar ik mijn wasdom heb bereikt
en meester ben over de taal.'
Wat was, had zij
aldus besloten,
er afgevallen bij het zeven?
Ik had het pover woord misschien verstoten
en was content geweest met leven.
Vertaald door J. Eijkelboom
William Butler Yeats (13 juni 1865 28 januari
1939)
De Nederlandse schrijver Thomas Heerma van Voss werd
geboren in Amsterdam op 13 juni 1990. Zie
ook alle tags
voor Thomas Heerma van Voss op dit blog.
Uit: De kraamafdeling
Sindsdien was er
geen dag voorbij gegaan waarop hij niet over haar had gefantaseerd. Elke avond
legde hij zijn hoofd op Samanthas buik om zijn dochter te horen trappen. Bij
spelende meisjes op straat stelde hij zich voor dat hij de vader was, hij kocht
babykleren, hij zette een wieg in elkaar. Leon stapt verder, een kruispunt
over, een winkelstraat door. Hij zou om kunnen keren, niemand zou het merken
als hij thuis bleef vandaag. Maar toch blijft hij lopen, hij kan niet anders,
het is of iemand anders allang voor hem besloten heeft. Bij de ingang van het
ziekenhuis hoort hij: Welkom terug, meneer. Met de lift gaat hij naar de
tweede verdieping. De eerste keer dat hij hier kwam, schoten de vragen door
zijn hoofd. Zou zijn dochter dezelfde ogen hebben als hij? Zijn kaaklijn, zijn
neus, zijn voorhoofd wat zou er allemaal voortleven? Nu stelt hij zichzelf
geen vragen meer. Hij controleert alleen of hij zijn Polaroid-toestel bij zich
heeft, en of zijn witte jas wel goed uit het zicht is. Op de gangen ruikt het
naar ontsmettingsmiddel. Een lucht waarbij Leon vanzelf begint te grijnzen.
Zoals sommigen bij het ruiken van gras denken aan een ontspannen zondagmiddag,
zo wordt hij elke keer gerustgesteld als hij de ziekenhuisgang ruikt. Even
voelt het precies zoals de eerste keer dat hij hier kwam, even is het alsof
zijn dochter weer op het punt staat geboren te worden en alles gewoon zal gaan
zoals hij in zijn hoofd heeft. Zo onopvallend mogelijk loopt hij de gang door.
Langs de kamer met couveuses, langs half gesloten deuren waarachter allerlei
geluiden door elkaar klinken. Het gegil van vrouwen die bezig zijn moeder te
worden, het gehuil van babys die ongevraagd op deze wereld worden gezet. Leon
wurmt zich tussen de artsen en toekomstige ouders door.
Thomas Heerma van
Voss (Amsterdam, 13 juni 1990)
Zie voor nog meer
schrijvers van de 13e juni ook mijn
blog van 13 juni 2012 deel 1 en ook mijn
blog van 13 juni 2012 deel 2.
13-06-2013 om 19:32
geschreven door Romenu
Tags:Fernando Pessoa , Willem Brakman, William Butler Yeats, Thomas Heerma van Voss, Romenu
|