De Amerikaanse dichter, schrijver en essayist Lee Klein werd geboren op 30 november 1965 in New York. Zie ook mijn blog van 30 november 2008.

THE  SHOPPPINGTOWN DOWN UNDER

In the diving bell-Boschian eggshell
   This shopping mall poet descends-
   Into the eucalyptus forest in dream time
   So as if to be an under cover parker
   In an Oceanic "Shoppingtown"

Donning a blazer,
   Sporting pins of pewter
   Sculpted to be as a bas-relief of a continent in releaf
   Purchased from purveyors of
   Plaques and memorabilia
   Commemorating the games of the twenty seventh Olympiad
   "The Olympic store"

Snorkel in mouth sinking
    To the escalator
    Driving the hive
    Foot traffic converging
    During the Olympic fortnight surging
    Down on the ground
   Grownups dressed as mascots are waving
   Swimming through the atrium aquarium
   Aqueous torch burning
   Green and white of cask
   For the flame lit by jet action
   And through the microphone
   Comes forth
   These words

Out in the Outback
   The Outbacks’ the Outback
   But out of the Outback the Outback's a steakhouse
   And down under they build Westfield Shoppingtowns
  from which you may need to backdown

Back out to back down to be out of the Outback
   I might as well be back out or back out form the Outback
   Well at least I am out -out of the Outback

And that's life in a shoppingtown
   Un hey un bamba and de night
    Na na nanna na
    Life in a Shoppingtown

Paramatta, Sydney, Western Suburbs, New South Wales
    A sliding glass door through a parquet meridian
    Of a Thomas Cook branch
    Here in the commonwealth
    To punch up the numbers
    To take you on a round trip
    Round trip one-day only
    Round trip one-day only round trip
     Is the impish man formerly working in a travel agency
     Now presently working at another travel agency
     This Thomas Cook
     He has a chestnut head of hair and sideburns
     The latter graying
    And as he is saying
     But he is having difficulty
    With his computer
    And so he punches the keys grimacing
   Then he is up Walking to the exchange window
   To get change from travel fares
   He is showing them printed receipts
   From downloads on his computer portal
   Into the Thomas Cook hub
  Wearing yellow and blue
  What can he do? Flub!

Lee Klein (New York,.30 november 1965)

De Engelse schrijver David Nicholls werd geboren op 30 november 1966 in Hampshire. Zie ook mijn blog van 30 november 2008.

Uit: Starter For Ten

“ALL young people worry about things, it’s a natural and inevitable part of growing-up, and at the age of sixteen my greatest anxiety in life was that I’d never again achieve anything as good, or pure, or noble, or true, as my O-level results.

I didn’t make a big deal about them at the time of course; I didn’t frame the certificates or anything weird like that, and I won’t go into the actual grades here, because then it just gets competitive, but I definitely liked having them; Qualifications. Sixteen years-old, and the first time I’d ever felt qualified for anything.

Of course, all that was a long, long time ago. I’m nineteen now, and I like to think I’m a lot wiser and cooler about these things. So my A-levels are, comparatively, no big deal. And besides, the idea that you can somehow quantify intelligence by some ridiculous, antiquated system of written examinations is obviously ridiculous. Having said that, they were Langley Street Comprehensive School’s best A-level results of 1985, the best for fifteen years in fact, 3 As and a B, that’s 19 points – there, I’ve said it now - but I really, honestly don’t believe that’s particularly relevant or impressive or anything, I just mention them in passing, that’s all. And besides, compared to other qualities, like physical courage, or popularity, or grace, or good health, or good looks, or clear skin, or a rich, varied and rewarding sex-life, just knowing loads of stuff isn’t actually that important. Unless of course you don’t have any of those other qualities, in which case you’re frankly just grateful for what you’ve got.

But like Dad used to say, the important thing about an education is the opportunity that it brings, the doors it opens. Because otherwise knowledge, in and of itself, is a blind alley, especially from where I’m sitting, here, on a late September Wednesday afternoon, in a factory that makes toasters.

I’ve spent the holiday working in the despatch department of Ashworth Electricals, which means I’m responsible for putting the toasters in their boxes before they’re sent out to the retailers. Of course, there are only so many ways you can put a toaster in a box, so it’s been a pretty dull couple of months over all, but on the plus side it’s £1.85 an hour, which isn’t bad, as much toast as you can eat of course, and there’s the radio to listen to, and I like to think I’ve got on pretty well with my fellow members of staff.”

David Nicholls (Hampshire, 30 november 1966)

 

Uit: Chinese Cinderella

 

“AUTUMN 1941
As soon as I got home from school, Aunt Baba noticed the silver medal dangling from the left breast pocket of my uniform. She was combing her hair in front of the mirror in our room when I rushed in and plopped my schoolbag down onto my bed.
"What's that hanging on your dress?"
"It's something special that Mother Agnes gave me in front of the whole class this afternoon. She called it an award."
My aunt looked thrilled. "So soon? You only started kindergarten a week ago. What is it for?"
"It's for leading my class this week. When Mother Agnes pinned it on my dress, she said I could wear it for seven days. Here, this certificate goes with it." I opened my schoolbag and handed her an envelope as I climbed onto her lap.
She opened the envelope and took out the certificate. "Why, it's all written in French or English or some other foreign language. How do you expect me to read this, my precious little treasure?" I knew she was pleased because she was smiling as she hugged me. "One day soon," she continued, "you'll be able to translate all this into Chinese for me. Until then, we'll just write today's date on the envelope and put it away somewhere safe. Go close the door properly and put on the latch so no one will come in."
I watched her open her closet door and take out her safe-deposit box. She took the key from a gold chain around her neck and placed my certificate underneath her jade bracelet, pearl necklace and diamond watch, as if my award were also some precious jewel impossible to replace.“

 

 

 

 

Adeline Yen Mah (Tianjin, 30 november 1937)

30-11-2009 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Jan G. Elburg werd geboren op 30 november 1919 te Wemeldinge. Zie ook mijn blog van 30 november 2006 en ook mijn blog van 30 november 2007 en ook mijn blog van 30 november 2008.

Aubade voor zedelijke normen

En het gaat voort. wij maken het hof aan een vliegveld.

vinden wij. goed goed goed praten zullen wij niet.

het is tijd voor een lief gebed: knieën uit de broek

gekipt en sneeuw bestellen om een oude vaderfabel

voor ongelovige ogen op te voeren.

was u neer? was u gepoot? was u verzekerd

tegen uw eigen gevoel van ongelijk? wat lijkt

u het beste van al die engelen met straalaandrijving?

boog u diep? was u deemoedig? wij maken het hof.

praten moet ik. goed goed. praten moet ik.

op zekere dag waren wij met onze zakken vol

van zekerheden. rookten zij onze woorden als sigaren.

stonden wij voor een muizenfluim besef.

woonden wij. ternauwernood. leidden wij

de dag in met lang opstaan, jankend om zeep

van vergetelheid. om de jeuk van ons voorhoofd

te wassen.

en het gaat voort. wij op trams voor de dromen

vluchtend, voor de ogen van onze scholingsboeken,

voor de verstelde vrouwen en dekens, voor de kolen,

voor het ontbijt, eer de kinderen ons aankijken,

wilden vervellen uit de waarheid, van schaamte

geschoren zijn met gave kaken. men moet leven kunnen

zonder lange tanden van alsem in de mond die praten

moet. stil, wij maken het hof aan een vliegveld.

Een ijver kenmerkt ons om het zaad van onze daden

chloorkalk te ofreren. op vrijersvoeten gaan wij onszelf

becijferen. of wij een verbazend bestaan beëindigen.

of wij zijn opgeleid. had u een moeder? had u te eten?

wij hadden een moeder uit angst voor ons willen.

en het gaat voort.

Heks Heks

Tover jij?

je leeft zo eenvoudig

als duizend anderen

binnen een tent van Frans katoen

met je borsten in twee kleine voorkamers

binnen een huisje van dunne kleren

zo klein zo klein

dat je benen de straat op moeten

je droomt zo bescheiden in je ogen

je werkt zo eenvoudig met je schouders

als duizend en een vrouwen

waarom moet mijn stem dan buigen

of een prinses voorbijkomt?

ik geef mij over

er komt een onmetelijke

vredige luchtvloot over

bekèn het maar je

(heks heks)

doet het, nietwaar, toveren.

De Amerikaanse schrijver Mark Twain (pseudoniem van Samuel Langhorne Clemens) werd geboren op 30 november 1835 te Florida. Zie ook mijn blog van 30 november 2006 en ook mijn blog van 30 november 2008.

Uit: The War Prayer

“It was a time of great and exalting excitement. The country was up in arms, the war was on, in every breast burned the holy fire of patriotism; the drums were beating, the bands playing, the toy pistols popping, the bunched firecrackers hissing and spluttering; on every hand and far down the receding and fading spread of roofs and balconies a fluttering wilderness of flags flashed in the sun; daily the young volunteers marched down the wide avenue gay and fine in their new uniforms, the proud fathers and mothers and sisters and sweethearts cheering them with voices choked with happy emotion as they swung by; nightly the packed mass meetings listened, panting, to patriot oratory which stirred the deepest deeps of their hearts, and which they interrupted at briefest intervals with cyclones of applause, the tears running down their cheeks the while; in the churches the pastors preached devotion to flag and country, and invoked the God of Battles beseeching His aid in our good cause in outpourings of fervid eloquence which moved every listener. It was indeed a glad and gracious time, and the half dozen rash spirits that ventured to disapprove of the war and cast a doubt upon its righteousness straightway got such a stern and angry warning that for their personal safety's sake they quickly shrank out of sight and offended no more in that way.

Sunday morning came -- next day the battalions would leave for the front; the church was filled; the volunteers were there, their young faces alight with martial dreams -- visions of the stern advance, the gathering momentum, the rushing charge, the flashing sabers, the flight of the foe, the tumult, the enveloping smoke, the fierce pursuit, the surrender! Then home from the war, bronzed heroes, welcomed, adored, submerged in golden seas of glory! With the volunteers sat their dear ones, proud, happy, and envied by the neighbors and friends who had no sons and brothers to send forth to the field of honor, there to win for the flag, or, failing, die the noblest of noble deaths. The service proceeded; a war chapter from the Old Testament was read; the first prayer was said; it was followed by an organ burst that shook the building, and with one impulse the house rose, with glowing eyes and beating hearts, and poured out that tremendous invocation

God the all-terrible! Thou who ordainest! Thunder thy clarion and lightning thy sword!”

Mark Twain (30 november 1835 – 21 april 1910)

De Engelse schrijver Jonathan Swift werd op 30 november 1667 in Dublin geboren uit Engelse ouders. Zie ook mijn blog van 30 november 2006 en en ook mijn blog van 30 november 2008.

Uit: Gullivers Reizen (Vertaald door Sem Davids)

“Mijn naam is Lemuel Gulliver. In het jaar 1699 was ik scheepsdokter op een groot zeilschip, de Antilope. We voeren van Engeland naar Oost-Indië. Het was gezellig aan boord. Af en toe werd er iemand ziek en dan maakte ik hem weer beter. Maar grote rampen hadden we eigenlijk nog niet meegemaakt. Tot het op een dag, op 5 november 1699, vreselijk hard begon te stormen. Ons schip waaide heen en weer en we waren allemaal erg bang. De matrozen waren de hele tijd aan het jammeren, en de stuurman trok uit alle macht aan het stuur, om ervoor te zorgen dat het schip niet omsloeg. En ik?

Nou ja, het enige wat ik kon doen was mezelf goed vasthouden aan een grote paal. En die paal was mijn redding. Want een grote golf kwam, tilde het schip hoog op, en sloeg het in stukken uiteen op het woeste water. Ik voelde hoe ik in het koude water landde, en bleef mezelf vasthouden aan de paal. In de verte hoorde ik mijn naam schreeuwen: “Gulliver! Gulliver!” Maar al gauw hoorde ik niets meer.

Ik weet niet hoe lang ik in dat water heb gelegen. Maar uiteindelijk zag ik land. Met mijn laatste krachten zwom ik er naartoe. Uitgeput viel ik op het warme zand, en daar moet ik in slaap zijn gevallen.

Toen ik wakker werd, was ik helemaal stijf. Ik moest wel acht uur geslapen hebben. Ik wilde opstaan en mezelf eens lekker uitrekken... maar ik kon me niet bewegen! En toen voelde ik, dat ik met honderden kleine touwtjes vastgebonden zat! Om me heen hoorde ik allemaal stemmetjes. Toen voelde ik iets over mijn lichaam lopen. Met veel moeite tilde ik mijn hoofd op, en ik zag dat het een heel klein mannetje was. Het mannetje was niet groter dan mijn hand. Maar hij was niet alleen. Om mij heen en op mijn lichaam zag ik honderden kleine mensjes. Ze zagen er keurig gekleed uit en liepen opgewonden heen en weer. Ik hoorde heel vaak het woord “Lilliput, Lilliput!” dus ik denk dat ze daarmee bedoelden dat dit het eiland Lilliput was, en dat zij Lilliputters waren. Veel van die Lilliputters hadden een kleine pijl en boog, die ze op mij hadden gericht. Ik probeerde me los te rukken van de touwen, maar de kleine mensen schoten pijlen op me. Die pijlen waren vlijmscherp en deden gemeen zeer. Ik besloot maar rustig te blijven liggen om te zien wat ze van me wilden.

Een mannetje, dat heel deftige kleren aanhad, klom via mijn been omhoog en liep over mijn lichaam naar mijn borst. Daar bleef hij staan en hij begon tegen mij te praten. Maar de taal die hij sprak verstond ik niet. Toen hij uitgepraat was, liet ik met gebaren weten dat ik honger had. Dat begreep hij. Er kwamen ineens honderd Lilliputters aan, met kleine manden vol eten. Er was brood, maar dat was niet groter dan de nagel van mijn duim. En het vlees was niet groter dan de vleugel van een musje. Ik at wel drie stukken vlees tegelijk, en stopte vier broden tegelijk in mijn mond. De mensen keken vol verbazing toe. Toen liet ik merken dat ik graag wilde drinken. De kleine mensjes wisten al wel dat ze met een heel grote beker moesten komen, dus kwamen ze met een grote regenton. Voor mij was het niet groter dan een yoghurtbekertje, maar er waren drie Lilliputters voor nodig om hem te tillen.”

Jonathan Swift (30 november 1667 – 19 oktober 1745)

Portret van Swift in Marble Hill House, London

De Engelse schrijver Sir Philip Sidney werd geboren op 30 november 1554 in het  kasteel van Penshurst in het graafschap Kent. Zie ook mijn blog van 30 november 2006 en ook mijn blog van 30 november 2008.

My True Love Hath My Heart, And I Have His 

My true-love hath my heart, and I have his,

By just exchange, one for the other giv'n.

I hold his dear, and mine he cannot miss;

There never was a better bargain driv'n.

His heart in me keeps me and him in one,

My heart in him his thoughts and senses guides;

He loves my heart, for once it was his own;

I cherish his, because in me it bides.

His heart his wound received from my sight:

My heart was wounded with his wounded heart;

For as from me, on him his hurt did light,

So still me thought in me his hurt did smart:

Both equal hurt, in this change sought our bliss:

My true love hath my heart and I have his.

Some Lovers Speak 

Some lovers speak when they their Muses entertain,

Of hopes begot by fear, of wot not what desires:

Of force of heav'nly beams, infusing hellish pain:

Of living deaths, dear wounds, fair storms, and freezing fires.

Some one his song in Jove, and Jove's strange tales attires,

Broidered with bulls and swans, powdered with golden rain;

Another humbler wit to shepherd's pipe retires,

Yet hiding royal blood full oft in rural vein.

To some a sweetest plaint a sweetest style affords,

While tears pour out his ink, and sighs breathe out his words:

His paper pale despair, and pain his pen doth move.

I can speak what I feel, and feel as much as they,

But think that all the map of my state I display,

When trembling voice brings forth that I do Stella love.

Sir Philip Sidney (30 november 1554 – 17 oktober 1586)

Naar een miniatuur van Sir Isaac Oliver

30-11-2009 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Engelse dichter en schrijver John Bunyan werd geboren op 30 november 1628 in Harrowden bij Bedford. Zie ook mijn blog van 30 november 2006 en ook mijn blog van 30 november 2008.

Upon The Lord's Prayer 

Our Father which in heaven art,

Thy name be always hallowed;

Thy kingdom come, thy will be done;

Thy heavenly path be followed

By us on earth as 'tis with thee,

We humbly pray;

And let our bread us given be,

From day to day.

Forgive our debts as we forgive

Those that to us indebted are:

Into temptation lead us not,

But save us from the wicked snare.

The kingdom's thine, the power too,

We thee adore;

The glory also shall be thine

For evermore.

John Bunyan (30 november 1628 - 31 augustus 1688)

Standbeeld in Bedford

De Duitse dichter en schrijver Rudolf Lavant (eig. Richard Cramer) werd geboren op 30 november 1844 in Leipzig. Zie ook mijn blog van 30 november 2008.

In der Vorstadt

(Nach dem Englischen des Francis W. L. Adams)

In finstrer Nacht, durch koterfüllte Gassen,

In dem Kanalgewirr und unter Bäumen

Der dumpfe Taktschritt ungesehner Massen,

Ein stöhnend Atmen wie aus wüsten Träumen!

Gespenstisch alles! Nur ein Lichtlein wacht -

Das ist der Vormarsch der Armee der Nacht!

Die Wunden all, die durch die Nacht Vertierten,

Die da in Höhlen und in Gruben wohnen,

Die Frau’n, die tränenlos ins Dunkel stierten,

Sie ziehen alle mit uns wie Dämonen.

Schließt eure Reihn! Welch blanker Schimmer lacht?

Die Bajonette der Armee der Nacht!

Mann, Weib und Kind, so kommen wir gezogen,

In erzner Säule, schweigend und gewaltsam.

Es drängen sich die Reihn wie Meereswogen,

Düster und feierlich und unaufhaltsam.

Der Dämm’rung zu, die leis im Ost entfacht,

Wälzt sich die drohende Armee der Nacht!

Rudolf Lavant (30 november 1844 – 6 december 1915)

De Britse staatsman en schrijver Sir Winston Leonard Spencer Churchill werd geboren in Woodstock op 30 november 1874. Zie ook mijn blog van 30 november 2007 en ook mijn blog van 30 november 2008.

Uit: Speech before Commons (June 4, 1940)

“We are assured that novel methods will be adopted, and when we see the originality, malice and ingenuity of aggression which our enemy displays we may certainly prepare ourselves for every kind of novel stratagem and every kind of brutal and treacherous manoeuvre. I think no idea is so outlandish that it should not be considered and viewed with a watchful, but at the same time steady, eye.

We must never forget the solid assurances of sea power and those which belong to air power if they can be locally exercised. I have myself full confidence that if all do their duty and if the best arrangements are made, as they are being made, we shall prove ourselves once again able to defend our island home, ride out the storms of ware outlive the menace of tyranny, if necessary, for years, if necessary, alone.

At any rate, that is what we are going to try to do. that is the resolve of His Majesty's Government, every man of them. that is the will of Parliament and the nation. The British Empire and the French Republic, linked together in their cause and their need, will defend to the death their native soils, aiding each other like good comrades to the utmost of their strength, even though a large tract of Europe and many old and famous States have fallen or may fall into the grip of the Gestapo and all the odious apparatus of Nazi rule.

We shall not flag nor fail. We shall go on to the end. We shall fight in France and on the seas and oceans; we shall fight with growing confidence and growing strength in the air. We shall defend our island whatever the cost may be; we shall fight on beaches, landing grounds, in fields, in streets and on the hills. We shall never surrender and even if, which I do not for the moment believe, this island or a large part of it were subjugated and starving, then our empire beyond the seas, armed and guarded by the British Fleet, will carry on the struggle until in God's good time the New World with all its power and might, sets forth to the liberation and rescue of the Old. .”

Winston Churchill (30 november 1874 - 24 januari 1965)

De Canadese schrijfster Lucy Maud Montgomery werd geboren in Clifton op 30 november 1874. Zie ook mijn blog van 30 november 2008.

Uit: Anne Of Green Gables

“Mrs. Rachel Lynde lived just where the Avonlea main road dipped down into a little hollow, fringed with alders and ladies' eardrops and traversed by a brook that had its source away back in the woods of the old Cuthbert place; it was reputed to be an intricate, headlong brook in its earlier course through those woods, with dark secrets of pool and cascade; but by the time it reached Lynde's Hollow it was a quiet, well-conducted little stream, for not even a brook could run past Mrs. Rachel Lynde's door without due regard for decency and decorum; it probably was conscious that Mrs. Rachel was sitting at her window, keeping a sharp eye on everything that passed, from brooks and children up, and that if she noticed anything odd or out of place she would never rest until she had ferreted out the whys and wherefores thereof.
There are plenty of people, in Avonlea and out of it, who can attend closely to their neighbors business by dint of neglecting their own; but Mrs. Rachel Lynde was one of those capable creatures who can manage their own concerns and those of other folks into the bargain. She was a notable housewife; her work was always done and well done; she "ran" the Sewing Circle, helped run the Sunday-school, and was the strongest prop of the, Church Aid Society and Foreign Missions Auxiliary. Yet with all this Mrs. Rachel found abundant time to sit for hours at her kitchen window, knitting "cotton warp" quilts--she had, knitted sixteen of them, as Avonlea housekeepers were wont to tell in awed voices-and keeping a sharp eye on the main road that crossed the hollow and wound up the steep red hill beyond. Since Avonlea occupied a little triangular peninsula jutting out into the Gulf of St. Lawrence, with water on two sides of it, anybody who went out of it or into it had to pass over that hill road and so run the unseen gauntlet of Mrs. Rachel's all-seeing eye.”

Lucy Maud Montgomery (30 november 1874 – 24 april 1942)

30-11-2009 om 00:00 geschreven door Romenu