De Amerikaanse schrijver en regisseur Stephen Chbosky werd geboren op 25 januari 1970 in Pittsburgh, Pennsylvania. Zie ook alle tags voor Stephen Chbosky op dit blog.

Uit: The Perks of Being a Wallflower

because that was the name of the season
And that's what it was all about
And his teacher gave him an A
and asked him to write more clearly
And his mother never hung it on the kitchen door
because of its new paint

And the kids told him
that Father Tracy smoked cigars
And left butts on the pews
And sometimes they would burn holes
That was the year his sister got glasses
with thick lenses and black frames
And the girl around the corner laughed

when he asked her to go see Santa Claus
And the kids told him why
his mother and father kissed a lot
And his father never tucked him in bed at night
And his father got mad
when he cried for him to do it.

Once on a paper torn from his notebook
he wrote a poem
And he called it "Innocence: A Question"
because that was the question about his girl
And that's what it was all about
And his professor gave him an A

 
Stephen Chbosky (Pittsburgh, 25 januari 1970)
Scene uit de film uit 2012 met Emma Watson, Logan Lerman en Ezra Miller

De Nederlandse schrijfster Renate Dorrestein werd geboren in Amsterdam op 25 januari 1954.Zie ook alle tags voor Renate Dorrestein op dit blog.

Uit: De zondagmiddagauto

“Nietsvermoedend reed ik daar op een dag over de bergpas van Glen Coe, volgens Charles Dickens een van de grimmigste plekken op aarde. Een loodgrijs landschap zonder herkenbare vegetatie. Steile berghellingen voor zover het oog reikte, bezaaid met rotsblokken die er door boze reuzen neergeworpen leken te zijn. Maar voorbij het hoogste punt, waar de wind om de pieken huilde, vouwde het land zich geleidelijk open omdat de rivier de Coe zich opmaakte om zich in zee te storten. En daar, in de een na laatste bocht van de weg, stond een eenzaam huis. Als een soort visioen.
Bij de aanblik zei mijn schrijversinstinct (toegegeven, erg betrouwbaar was dat nog niet gebleken) me ogenblikkelijk dat er in dat huis een verschrikkelijk verhaal woonde. Dat wist ik met een duistere, ontzagwekkende zekerheid. Kwam het door de desolate plek? Of door de voor Hollandse ogen ongewone combinatie van bergen en zee, een combinatie die als vanzelf andere, vreemde en zelfs onmogelijke zaken in de geest riep?
Ik zette mijn auto stil aan de kant van de weg en probeerde de situatie op mijn netvlies te branden. Het huis stond er onder de leikleurige lucht nors en met opgetrokken schouders bij, kilometers verwijderd van iedere andere vorm van menselijke bewoning. Pal erachter verhief zich een massieve bergwand en langs de voorzijde stroomde een zee-arm. Op het erf, of eigenlijk op de moerassige delta voor de voordeur, stond een auto van een voorwereldlijk model zonder wielen op blokken. En in de deuropening verscheen een jonge vrouw met onwaarschijnlijk lang haar, van dat haar dat je verder alleen maar ziet op pre-Raphaelitische schilderijen.”

 
Renate Dorrestein (Amsterdam, 25 januari 1954)

De Engelse schrijver William Somerset Maugham werd geboren in Parijs op 25 januari 1874. Zie ook alle tags voorWilliam Somerset Maugham op dit blog.

Uit: The Moon and Sixpence

“I have an idea that some men are born out of their due place. Accident has cast them amid certain surroundings, but they have always a nostalgia for a home they know not. They are strangers in their birthplace, and the leafy lanes they have known from childhood or the populous streets in which they have played, remain but a place of passage. They may spend their whole lives aliens among their kindred and remain aloof among the only scenes they have ever known. Perhaps it is this sense of strangeness that sends men far and wide in the search for something permanent, to which they may attach themselves. Perhaps some deep-rooted atavism urges the wanderer back to lands which his ancestors left in the dim beginnings of history.”
(…)

“He had violent passions, and on occasion desire seized his body so that he was driven to an orgy of lust, but he hated the instincts that robbed him of his self-possession. I think, even, he hated the inevitable partner in his debauchery. When he had regained command over himself, he shuddered at the sight of the woman he had enjoyed. His thoughts floated then serenely in the empyrean, and he felt towards her the horror that perhaps the painted butterfly, hovering about the flowers, feels to the filthy chrysalis from which it has triumphantly emerged. I suppose that art is a manifestation of the sexual instinct. It is the same emotion which is excited in the human heart by the sight of a lovely woman, the Bay of Naples under the yellow moon, and the Entombment of Titian. It is possible that Strickland hated the normal release of sex because it seemed to him brutal by comparison with the satisfaction of artistic creation.”
(…)

“I could have forgiven it if he'd fallen desperately in love with someone and gone off with her. I should have thought that natural. I shouldn't really have blamed him. I should have thought he was led away. Men are so weak, and women are so unscrupulous.”

 
William Somerset Maugham (25 januari 1874 – 16 december 1965)
 

De Engelse schrijfster Virginia Woolf werd geboren op 25 januari 1882 te Londen. Zie ook alle tags voor Virginia Woolf op dit blog.

Uit: A room of one's own

“Soon, however, before she was out of her teens, she was to be betrothed to the son of a neighbouring woolstapler. She cried out that marriage was hateful to her, and for that she was severely beaten by her father. Then he ceased to scold her. He begged her instead not to hurt him, not to shame him in this matter of her marriage. He would give her a chain of beads or a fine petticoat, he said; and there were tears in his eyes. How could she disobey him? How could she break his heart? The force of her own gift alone drove her to it. She made up a small parcel of her belongings, let herself down by a rope one summer’s night and took the road to London. She was not seventeen. The birds that sang in the hedge were not more musical than she was. She had the quickest fancy, a gift like her brother’s, for the tune of words. Like him, she had a taste for the theatre. She stood at the stage door; she wanted to act, she said. Men laughed in her face. The manager — a fat, loose-lipped man — guffawed. He bellowed something about poodles dancing and women acting — no woman, he said, could possibly be an actress. He hinted — you can imagine what. She could get no training in her craft. Could she even seek her dinner in a tavern or roam the streets at midnight? Yet her genius was for fiction and lusted to feed abundantly upon the lives of men and women and the study of their ways. At last — for she was very young, oddly like Shakespeare the poet in her face, with the same grey eyes and rounded brows — at last Nick Greene the actor-manager took pity on her; she found herself with child by that gentleman and so — who shall measure the heat and violence of the poet’s heart when caught and tangled in a woman’s body? — killed herself one winter’s night and lies buried at some cross-roads where the omnibuses now stop outside the Elephant and Castle.”

 
Virginia Woolf (25 januari 1882 – 28 maart 1941)
Monk’s House, het huis van Virginia en Leonard Woolf in Rodnell

De Israëlische schrijver David Grossman werd geboren op 25 januari 1954 in Jeruzalem. Zie ook alle tags voor David Grossman op dit blog.

Uit: Vrouw op de vlucht voor een bericht (Vertaald door Ruben Verhasselt)

“Ook de volgende nacht maakte hij haar wakker, weer boos dat ze het hele ziekenhuis uit de slaap hield met haar gezang, en ze smeekte hem te proberen zich te herinneren of het hetzelfde liedje was geweest als de dag ervoor. Ze moest en zou dat te weten komen, vanwege haar droom, die in die jaren bijna elke nacht terugkeerde: een volkomen witte droom — alles was wit, de straten, de huizen, de bomen, de katten en de honden, en ook het rotsblok op de rand van de klif. Ada, haar roodharige vriendin, was eveneens helemaal wit, zonder enig stipje rood in haar gezicht of op haar lijf. Maar ook dit keer herinnerde hij zich niet wat voor liedje ze had gezongen. Hij trilde over zijn hele lijf, en zij, in haar bed, trilde even hard mee. ‘We zijn net een stel castagnetten,’ zei hij, en tot haar eigen verbazing barstte ze uit in een frisse lach, die hem vanbinnen kietelde. Hij had al zijn krachten uitgeput tijdens de tocht van zijn kamer naar de hare, vijfendertig passen, met een rustpauze na elke stap om tegen een muur te leunen of zich vast te houden aan een deurpost of een leeg etenskarretje. Nu zakte hij in elkaar op de plakkerige linoleumvloer in de deuropening van haar kamer. Ze bleven allebei lang nahijgen. Hij wilde haar weer aan het lachen maken, maar kon geen woord meer uitbrengen. Daarna was hij kennelijk in slaap gevallen.
‘Zeg.’
‘Wat? Wie is daar?’
‘Ik ben het,’ zei ze.
‘Jij.’
‘Zeg, lig ik alleen op de kamer?’
‘Hoe moet ik dat weten?’
‘Tril jij zo?’
‘Ja.’
‘Hoeveel heb je?’
‘Vanavond was het veertig.’
‘Ik veertig-drie. Met hoeveel ga je dood?’
‘Met tweeënveertig.’

 
David Grossman (Jeruzalem, 25 januari 1954)

De Iers-Britrse schrijver James Gordon Farrell werd geboren op 25 januari 1935 in Liverpool. Zie ook alle tags voor J. G. Farrell op dit blog.

Uit: The Siege of Krishnapur

“For a day or two Fleury became quite active. He had his book about the advance of civilization in India to consider and this was one reason why he had taken an interest in the behaviour of the Collector. He asked a great number of questions and even bought a notebook to record pertinent information.
"Why, if the Indian people are happier under our rule," he asked a Treasury official, "do they not emigrate from those native states like Hyderabad which are so dreadfully misgoverned and come and live in
British India?"
"The apathy of the native is well known," replied the official stiffly. "He is not enterprising."
Fleury wrote down "apathy" in a flowery hand and then, after a moment's hesitation, added "not enterprising".”
(…)

“What an advantage that knowledge can be stored in books! The knowledge lies there like hermetically sealed provisions waiting for the day when you may need a meal. Surely what the Collector was doing as he pored over his military manuals, was proving the superiority of the European way of doing things, of European culture itself. This was a culture so flexible that whatever he needed was there in a book at his elbow. An ordinary sort of man, he could, with the help of an oil-lamp, turn himself into a great military engineer, a bishop, an explorer or a General overnight, if the fancy took him.”

 
J. G. Farrell (25 januari 1935 – 11 augustus 1979)

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 25e januari ook mijn vorige twee blogs van vandaag.

25-01-2015 om 16:11 geschreven door Romenu  

De Italiaanse schrijver Alessandro Baricco werd geboren op 25 januari 1958 in Turijn. Zie ook alle tags voor Alessandro Baricco op dit blog.

Uit:Driemaal bij dageraad (Vertaald door Manon Smits)

“Het jongetje was op het bed gaan liggen zonder zelfs maar zijn schoenen uit te trekken, en hij lag nu al een tijdje te woelen op de dekens, hij dommelde af en toe in, maar viel niet echt in slaap. Op een stoel, in een hoek van de kamer, zat een vrouw naar hem te kijken terwijl ze probeerde het irritante gevoel dat ze het niet goed deden van zich af te schudden. Ze had niet eens haar jas uitgedaan, want in dit deprimerende hotel was de verwarming ook al een ramp. Net als de groezelige vloerbedekking en de ingelijste legpuzzels aan demuren. Alleen die idioten die haar bazen waren konden denken dat het een goed idee was om een jongetje van dertien daarnaartoe te brengen, nawat hij die avond hadmeegemaakt. De idiotie van de politie. En dat alleen omdat ze niet één familielid hadden weten op te sporen naar wie ze hem toe konden brengen. Ze hadden alleen een oom gevonden, maar die was absoluut niet van plan om weg te gaan van de plek waar hij zich bevond, namelijk een bouwplaats in het noorden, een gat van niks. Dus was zij nu ineens gebombardeerd tot kindermeid van dat jongetje, in dit klotehotel, en dan zou er morgenochtend een besluit worden genomen. Maar het jongetje bleef maar woelen, op de dekens, en de vrouw kon echt niet tegen die verwaarlozing, en de treurigheid van alles. Geen enkel jongetje had zo’n klerezooi verdiend. Ze stond op en liep naar het bed. Het is koud, zei ze, ga onder de dekens liggen. Het jongetje schudde zijn hoofd. Hij deed niet eens zijn ogen open. Eerder die avond hadden ze wel wat gepraat, het was haar zelfs gelukt hem aan het lachen te krijgen. Doe maar net of ik je oma ben, had ze gezegd. Zo oud ben je niet, had hij geantwoord. Ik zie er jonger uit, had de vrouw gereageerd, die zesenvijftig was en dat eerlijk gezegd ook goed kon merken. Daarna had ze geprobeerd hem te laten slapen, en nu zat ze hier, ervan overtuigd dat het helemaal fout was.”

 
Alessandro Baricco (Turijn, 25 januari 1958)

De Schotse dichter Robert Burns werd geboren op 25 januari 1759 in Alloway, Ayrshire. Zie ook alle tags voor Robert Burns op dit blog.

My Heart's In The Highlands

Farewell to the Highlands, farewell to the North,
The birth-place of Valour, the country of Worth;
Wherever I wander, wherever I rove,
The hills of the Highlands for ever I love.

My heart's in the Highlands, my heart is not here;
My heart's in the Highlands a-chasing the deer;
A-chasing the wild-deer, and following the roe,
My heart's in the Highlands wherever I go.

Farewell to the mountains high covered with snow;
Farewell to the straths and green valleys below;
Farewell to the forests and wild-hanging woods;
Farewell to the torrents and loud-pouring floods.

My heart's in the Highlands, my heart is not here;
My heart's in the Highlands a-chasing the deer;
A-chasing the wild-deer, and following the roe,
My heart's in the Highlands wherever I go.

Song—On a Bank of Flowers

ON a bank of flowers, in a summer day,
For summer lightly drest,
The youthful, blooming Nelly lay,
With love and sleep opprest;
When Willie, wand'ring thro' the wood,
Who for her favour oft had sued;
He gaz'd, he wish'd
He fear'd, he blush'd,
And trembled where he stood.

Her closèd eyes, like weapons sheath'd,
Were seal'd in soft repose;
Her lip, still as she fragrant breath'd,
It richer dyed the rose;
The springing lilies, sweetly prest,
Wild-wanton kissed her rival breast;
He gaz'd, he wish'd,
He mear'd, he blush'd,
His bosom ill at rest.

Her robes, light-waving in the breeze,
Her tender limbs embrace;
Her lovely form, her native ease,
All harmony and grace;
Tumultuous tides his pulses roll,
A faltering, ardent kiss he stole;
He gaz'd, he wish'd,
He fear'd, he blush'd,
And sigh'd his very soul.

As flies the partridge from the brake,
On fear-inspired wings,
So Nelly, starting, half-awake,
Away affrighted springs;
But Willie follow'd-as he should,
He overtook her in the wood;
He vow'd, he pray'd,
He found the maid
Forgiving all, and good.

 
Robert Burns (25 januari 1759 – 21 juli 1796)
Portret, toegeschreven aan Sir Henry Raeburn (1756-1823)

De Pools-Britse dichter, schrijver, filmmaker, componist en filosoof Stefan Themerson werd geboren in Płock op 25 januari 1910. Zie ook alle tags voor Stefan Themerson op dit blog.

THE AIM OF AIMS

Some naive lovers of semantics believe
that if only our leaders
(of all sorts)
could understand the meaning of their own pronouncements
they would amend their ways.
What an illusion!
They - the leaders
know the mechanism of Language much better than all the semanticists,
linguistic philosophers,
& logical formalists put together.
It's only that they use their knowledge for their own purposes.
And when a Poet
or a Novelist becomes a demagogue
the same applies to him.
Because POETRY as well as POLITICS may be morally vicious,
and intellectually dishonest.
In such cases both Poetry and Oratory
(political, religious, philosophical)
are like Crime.
The greater a Crime is
the more impressive it is
but the less excusable.
Thus
when all is said and done
one finds that no poetic rhymes
and no politic aims
are more important
than decency of means.
Because when all is said and done
decency of means
is
the aim of aims.

 
Stefan Themerson (25 januari 1910 - 6 september 1988)
 

De Surinaamse dichter en journalist Jozef Hubert Maria Slagveer werd geboren in Totness op 25 januari 1940. Zie ook alle tags voor Jozef Slagveer op dit blog.

Totness Coronie

hier ben ik geboren
tussen de erebogen
van de kokospalmen
uit de schoot
van een negerin

hier klonken
de eerste vreugde-
kreten van mijn vader
en de vroedvrouw
terwijl mijn huilen
moeders hijgen
eenzaam begeleidde

hier wil ik sterven
met erebogen
van kokospalmen
dit is mijn land
mijn eigen land
niemand die me
dit ontnemen kan.

 
Jozef Slagveer (25 januari 1940 — 8 december 1982)
Totness

De Finse dichter, toneelschrijver en uitgever Paavo Juhani Haavikko werd geboren in Helsinki op 25 januari 1931. Zie ook alle tags voor Paavo Haavikko op dit blog.

Uit: Trees, Their Legacy Of Green

We
must go on living, even where
nations have been
laid to rest, or rather, next to these
in fields reserved for suicides & braggarts
with dogs for neighbors
in plots so nourished by presumption
that the trees,

rowan, birch, linden & fir
flourish,
one must live here as life has here been lived
for four thousand years,
four hundred of which in this region,
with lower lip hanging,

 
*

September, and when the grass makes a racket
and the shadows crash
down from the trees.
The world, a war memorial
erected
and seeded, green.
Which more and more people want to see.
So that it becomes unbearable to hear them tell

how they were there
and saw it all.

Vertaald door Richard Sieburth

 
Paavo Haavikko (25 januari 1931 – 6 oktober 2008)

De Russische zanger, acteur en dichter Vladimir Semjonovitsj Vysotsky werd geboren op 25 januari 1938 in Moskou. Zie ook alle tags voor Vladimir Vysotsky op dit blog.

The letter
 
I couldn't bear my first term in the camp,
So they will add a year or two (Don't argue with them!
Please write me, dear fellows, if you can:
"How goes it there in the world of freedom?"

What do you drink ? We don't drink anything,
All we have got is snow in sunny weather.
Please write to me about everything,
It's boring here, and I need your letter.

I miss you all, and it's been years on end,
I'd like to see your dear smiling faces,
How is my sweetheart? Has she got a friend?
No? Tell her she must write me a few phrases.

It is as dreadful as the Trial of Ordeal.
Your letter is a thread which mustn't fail us.
They will not forward it to me, I feel,
But write me anyway, my dear fellows.

What the hell, you viper...
 
Tell me, why you, viper, have your eye-brows pencilled,
And what the hell you've put on your blue beret for.
You are going out for a dance, I sense it,
You have got two tickets to the club, I know.

You should have no doubt that I dote upon you,
I can do the stealing for you night and day,
But you are unfaithful, and I want to warn you,
I will put you down if you go astray.

I have no objections if it's Nick or Slavka,
I don't mind you going out with my friends,
But if it is Victor from Pereyaslavka
I shall crush you, stinker, tear you to threads!

Listen to me, hussy, I'll be frank and solid:
You had better get that beret off your head;
If you don't, I'll have you buried in my soul, and
You will not be found,- coated with cement.

When you come back, maybe, later in the summer,
I'll have found a woman,- a real bit of jam,
Then you'll burst with envy, like a dirty bummer,
Saying: "Please forgive me", but I won't give a damn.

Vertaald door Vagapov

 
Vladimir Vysotsky (25 januari 1938 – 25 juli 1980)

Zie voor nog meer schrijvers van de 25^e januari ook mijn vorige blog van vandaag.

25-01-2015 om 16:02 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter, schrijver, musicus en filmmaker Alfred Gulden werd geboren op 25 januari 1944 in Saarlouis. Zie ook alle tags voor Alfred Gulden op dit blog.

Uit: Die Leidinger Hochzeit

„Wie die Landschaft sich schräg legt!
Da schmiert Gelb über Grün das nach Braun ins Weiß zu Rot wieder ins Grün auf Gelb verwischen die Ränder ineinander die Flächen nicht scharf mehr abzugrenzen die vielen verschiedenen Grün zerlaufen sich in den Sonnenstreifen aus Wolkenrissen dunkeln dann wieder ein verziehen die Formen biegen sich Linien weg vom Geraden die Winkel springen runden sich Kanten die Ecken verzittern.
Jetzt wieder:
Wiesen ... die Äcker ... die Wege ... der Bach ... die Bäume ... Rapsfelder
... das Dorf ... Dächer ... zwei Kirchen ... die Türme ... die Straßen... Pappelallee quert der Schlagbaum ... zwei Autos:
crèmefarben, eher nach Weiß, das eine. Das andere ochsenblutrot. Jeder Spritzer, der Dreck auf dem einen zu sehen. Das andere schluckt den. Schon am Geräusch, sagen viele, sei das eine erkennbar, blind, weit zu hören. Deutsch, deutscher Wagen. Die Straße immer fest im Visier. Guter Stern. Das andere springt mit dem Löwen. Ochsenblutrot.
Französisch. Aber, sicher ist nicht, ob in dem einen, dem deutschen, auch Deutsche sitzen. Auch nicht, dass in dem anderen Franzosen sein müssen. Denn es gibt den einen Wagen auch da und den anderen hier.
Franzosen hinter dem guten Stern, die Straße fest im Visier, im sauberen Weiß mit dem leicht und weit erkennbaren Geräusch im Ohr.
Aber auch Deutsche, die mit dem Löwen springen, im Ochsenblutrot, das den Dreck schluckt, jeden Spritzer. Und wenn auch das eine jetzt hier auf deutscher Seite fährt, es könnten Franzosen sitzen in ihm. Und auf der anderen Seite, in dem anderen, Deutsche. Da würde das Nummernschild entscheiden, vielleicht, wem und woher.“

 
Alfred Gulden (Saarlouis, 25 januari 1944)

De Duitse schrijfster en dichteres Eva Zeller werd geboren op 25 januari 1923 in Eberswalde. Zie ook alle tags voor Eva Zeller op dit blog.

Görzke

Auf der Stelle rennende
nackte Füße
kreisende Töpferscheiben
gottähnlich behend
schmeichelt der Meister
die Form aus dem Ton

Die alte Kunst
Feuerofen und die
Lasur der Vollendung
hellklingend der
schöne Krug der
schöne bauchige

Krug geht zu Wasser
bis er bricht
und wir aus
irdenen Scherben
Regentropfen
schlürfen

Die Erschaffung des Menschen

I
Einmal beging er
den Leichtsinn
sich aufzurichten
mit einem Grunzen und
gesträubten Fells
um einen Nebenbuhler
in die Flucht zu schlagen
als ein schönes Weibchen
auf allen vieren
aus einer Bodensenke kam

oder mit einem Schmatzen
weil eine Nuß
an einem dünnen Ast
für seinen Arm
zu hoch hing

wie immer auch
Er hat sich aufgerichtet
ein neuer Tätertyp
vor dem das Filmplakat
mich heut noch warnt
er überbiete alle
dagewesenen Schrecken

 
Eva Zeller (Eberswalde, 25 januari 1923)

De Franse schrijfster Stéphanie Félicité Du Crest de Saint-Aubin, comtesse de Genlis, werd geboren op 25 januari 1746 in Champcéry bij Autun. Zie ook alle tags voor Stéphanie de Genlis op dit blog.

Uit: L’Amant Anonyme

« Rosalie
Ah ! Monsieur Ophémon, je viens vous annoncer une nouvelle qui vous fera plaisir. Monsieur le Vicomte de Clemengis, votre ancien Elève, arrive ; son Courier est là-bas.
Ophémon
Bon ! vous me surprenez beaucoup. Il semblait avoir totalement oublié Léontine. Depuis huit mois que nous ne l’avons vu, je ne sache pas qu’il ait écrit une seule fois.
Rosalie
Cette négligence est d’autant plus singulière, que Madame l’a toujours distingué avant qu’elle fût veuve. Il lui a rendu de grands services ; car il était ami intime de son mari, & il les a plus d’une fois raccommodés ensemble. Madame en a conservé beaucoup de reconnaissance & elle disait souvent que c’était le seul homme qu’elle estimât, d’autant plus qu’il n’avait jamais été amoureux d’elle.
Ophémon
Il a eu grande raison : car vous avez vu comme Léontine, depuis son veuvage, a traité tous ceux qui aspiraient à sa main.
Rosalie
Oh ! il est vrai que le mariage lui fait horreur. Mais, dame, mettez-vous à sa place. Elle avait épousé son amant, celui qu’elle avait choisi entre mille, & vous savez comme il l’a rendue malheureuse. Ecoutez donc ; il n’est pas étonnant qu’après cette épreuve, elle y pense à deux fois.
Ophémon
Et puis elle n’aime rien, elle est belle, jeune, riche & libre ; elle a des goûts solides. Des livres, de la musique, de l’indépendance, voilà tout ce qu’il lui faut. Elle serait bien folle de songer à se remarier. Allez, je vous proteste que le Vicomte va bien l’entretenir dans ses sentiments à cet égard. C’est l’homme le plus opposé au mariage, & qui a le plus d’éloignement pour les femmes."

 
Stéphanie de Genlis (25 januari 1746 – 31 december 1830)
Portret door Jacques Antoine Marie Lemoine (1751-1824)

De Duitse dichter Daniel Caspar von Lohenstein werd geboren op 25 januari 1635 in Nimptsch, in Silezië. Zie ook alle tags voor Daniel Caspar von Lohenstein op dit blog.

Dies Leben ist ein Kürbs

Dies Leben ist ein Kürbs, die Schal ist Fleisch und Knochen,
Die Kerne sind der Geist, der Wurmstich ist der Tod;
Des Alters Frühling malt die Blüte schön und rot,
im Sommer, wenn der Saft am besten erst soll kochen,

So wird die gelbe Frucht von Käfern schon bekrochen,
Die morsche Staude fault, der Leib wird Asch und Kot;
Doch bleibt des Menschen Kern der Geist aus aller Not,
Er wird von Wurm und Tod und Krankheit nicht gestochen.

Er selbst verursacht noch, daß eine neue Frucht,
Ein unverweslich Leib aus Moder, Asch und Erde
Auf jenen großen Lenz im Himmel wachsen werde.

Warum denn, daß mein Freund mit Tränen wieder sucht
Die jetzt entseelte Frau? Die Seel ist unvergraben,
So wird er auch den Leib dort schöner wieder haben.

Der Hoffnungs-Bau ist das Feld, wo unser Mut uns blühet.
Wenn man den Ehrenzweck beim Lichten recht besiehet,
Hat Erde, Sand und Sarg uns so viel Müh gekost.

 
Daniel Caspar von Lohenstein (25 januari 1635 - 28 april 1683)

De Duitse schrijver en filosoof Friedrich Heinrich Jacobi werd geboren in Düsseldorf op 25 januari 1743. Zie ook alle tags voor Friedrich Jacobi op dit blog.

Uit: Aus Eduard Allwills Papieren

„Ich war heute lange vor Tag aus dem Bette. Ein sonderbar schönes Licht, das immer heller mich umgabtrieb mich aus meinem Kabinett in das Zimmer gegen Morgen, welches die weite Aussicht nach dem kleinen Gebürge hat. Ich fuhr zusammen von dem Anblick, und blieb unbeweglich am Eingang des Gemachs. Was mich fesselte, war die große Stille bei all dem Glanz, bei all dem Werden am weiten Himmel; unüberschauliche unaufhörliche Verwandlungen, und doch kein sichtbarer Wechsel, keine Bewegung. Aber itzt trat die Sonne näher, und fuhr auf einmal hinter den Hügeln herauf, daß ich davon mit in die Höhe fuhr. – Clerdon, es waren selige Augenblicke. Und sehen Sie! wie dieser Sonnenaufgang, so war der ganze heutige Tag; Frühlingsanbeginn, Anbruch des Jahrs, erster Lichtstrahl einer viel größern Schöpfung, als die Schöpfung eines einzelnen Tages. Ich mußte heraus aus dem Gemäuer in die offene Welt. Sophie, die ich angerufen hatte, begleitete mich. Welch ein Spaziergang! Der Himmel war so rein, die Luft so sanft, die ganze Erde wie ein lächelndes Angesicht, voll Trost und Verheißung, Unschuld und Fülle des Herzens. Dies alles konnte ich jetzt wunderbar auffassen, meine Blicke waren milde, segnend; und so ward ich unvermerkt wieder das gute zuversichtliche Geschöpf, das nichts als Wonne über der Gotteswelt Schönheit, und volle Hoffnung im Herzen hatte.
Ja volle Hoffnung, bester Clerdon, ohne zu wissen, was ich hoffte; alles Gute, alles Schöne; und diese liebe Verworrenheit, diese Dämmerung war's eben, was mir so wohl machte, war's, daß kein Unglaube mich wach stören konnte.“

 
Friedrich Jacobi (25 januari 1743 - 10 maart 1819)
Kopie von Karl Wingender naar een anoniem portret

25-01-2015 om 15:44 geschreven door Romenu