Dolce far niente

Claude Monet, Le jardin d'artiste à Argenteuil 1873

Die Sonnenuhr

Selten reicht ein Schauer feuchter Fäule

aus dem Gartenschatten, wo einander

Tropfen fallen hören und ein Wander-

vogel lautet, zu der Säule,

die in Majoran und Koriander

steht und Sommerstunden zeigt;

Nur sobald die Dame (der ein Diener

nachfolgt) in dem hellen Florentiner

über ihren Rand sich neigt,

Wird sie schattig und verschweigt.

Oder wenn ein sommerlicher Regen

aufkommt aus dem wogenden Bewegen

hoher Kronen, hat sie eine Pause;

Denn sie weiß die Zeit nicht auszudrücken,

Die dann in den Frucht- und Blumenstücken

Plötzlich glüht im weißen Gartenhause.

Rainer Maria Rilke (4 december 1875 – 29 december 1926)

De Nederlandse dichter en schrijver Rutger Kopland (eig. Rutger Hendrik van den Hoofdakker) werd geboren in Goor op 4 augustus 1934. Zie ook mijn blog van 4 augustus 2010 en ook alle tags voor Rutger Kopland op dit blog.

Boerderij

Wat zag ik toen ik bleef staan
en bleef kijken naar hoe
die boerderij daar stond

wat vertelde mij dat ze daar
langzaam stond weg te gaan
dat ze voorgoed verlaten was

ze stond daar in haar tuin
met een oude vruchtboom
die nog een beetje gebloeid had

er was een grazig weiland
er stroomde een vredige beek
de wereld was nog als toen

ik denk dat ik zag
wat ik voelde

Kaart van een Grieks eiland

Herman*,

ik had je nog een kaart willen schrijven,
zo'n lullige ansicht, voorzien van een grap
over, nou ja, je weet wel waarover,

maar ik hoorde dat je al dood was
voor ik een grap had gevonden.

Ik leef nog, ons gesprek is niet af,
maar ik leef deze laatste dagen gebogen, over woorden
die ik doorstreep, weer opschrijf -

Waar hadden we het over, waar
waren we gebleven, zonder de dood te verwachten
schrijf je geen poëzie, daar waren we
het hartroerend over eens,

poëzie was geluk, het geluk om een paar woorden
te vinden die even bij elkaar wilden horen
voor de dood ons kwam halen,

een grap, een zorgvuldig verzwegen grap
om de dood, deze doorstrepen en weer opschrijven,
zo was poëzie.

Ik zal je dus nooit meer zien.

Ik leef deze laatste dagen gebogen, voor dat alles,
voor dat verlegen lichaam, dat weemoedige hoofd
waarmee je sprak, voor dat alles
levend wordt begraven,

ik bedoel, ik leef gebogen over die kaart,
je weet wel, zo'n veel te blauwe zee,
zo'n veel te blauwe hemel:
Happy days in Greece.

*Herman de Coninck

Rutger Kopland (4 augustus 1934 – 11 juli 2012)

De Nederlandse choreograaf, balletdanser en schrijver Rudi van Dantzig werd geboren in Amsterdam op 4 augustus 1933. Zie ook alle tags voor Rudi van Dantzig op dit blog.

Uit: Voor een verloren soldaat

‘Besta je, leef je nog?’ Denk ik. De gedachte dat je gestorven zou zijn komt me opeens absurd voor, onmogelijk. Het bestaat toch niet dat je voorgoed verdwenen bent zonder dat we elkaar nog éénmaal hebben aangekeken, voordat we onze vreemde ontmoeting nogmaals onder ogen hebben gezien, ons er over kunnen verbazen en misschien samen lachen? Toen ik kleiner was –ja, toen dus, in de oorlog –was het eenvoudig: ik zag jullie zitten, de vrouw van de dominee, mijn moeder en jou, op een grote, grijze bank. Als beelden onbewogen starend in het niets, Ik las de eeuwigheid in jullie ogen.’

(…)

‘Jan zijn pik ziet er vreemd uit, hard met een glanzende bovenkant. Ik vraag me af of het pijn doet en slik met een krampachtig geluid. ‘Je moet duwen en trekken zeggen ze’ Jan is plotseling mededeelzaam. ‘Als je dat doet, dan gaat het.’ Hij begint met heftige bewegingen aan het gezwollen ding te trekken. Ik heb het gevoel dat ik niet besta, en draai me om. Wat doet hij, wat is er met hem? Ik voel medelijden; is hij ziek, heeft hij dat wel vaker? Hij heeft een geheim dat hij me niet wil vertellen omdat hij me te kinderachtig vindt, omdat ik een zeikerd ben.’

Rudi van Dantzig (4 augustus 1933 – 19 januari 2012)

Scene uit de film “Voor een verloren soldaat” uit 1992 

De Engelse dichter Percy Bysshe Shelley werd op 4 augustus 1792 geboren in Field Place, Sussex. Zie ook alle tags voor Percy Bysshe Shelley op dit blog.

Ode to the West Wind

III.

Thou who didst waken from his summer dreams

The blue Mediterranean, where he lay,

Lulled by the coil of his crystalline streams,

Beside a pumice isle in Baiæ's bay,

And saw in sleep old palaces and towers

Quivering within the wave's intenser day,

All overgrown with azure moss and flowers

So sweet, the sense faints picturing them! Thou

For whose path the Atlantic's level powers

Cleave themselves into chasms, while far below

The sea-blooms and the oozy woods which wear

The sapless foliage of the ocean, know

Thy voice, and suddenly grow gray with fear,

And tremble and despoil themselves: oh, hear!

IV.

If I were a dead leaf thou mightest bear;

If I were a swift cloud to fly with thee;

A wave to pant beneath thy power, and share

The impulse of thy strength, only less free

Than thou, O uncontrollable! if even

I were as in my boyhood, and could be

The comrade of thy wanderings over heaven,

As then, when to outstrip thy skyey speed

Scarce seemed a vision; I would ne'er have striven

As thus with thee in prayer in my sore need.

Oh! lift me as a wave, a leaf, a cloud!

I fall upon the thorns of life! I bleed!

A heavy weight of hours has chained and bowed

One too like thee: tameless, and swift, and proud.

Percy Bysshe Shelley (4 augustus 1792 – 8 juli 1822)

Percy Bysshe Shelley door Amelia Curran

De Poolse schrijver Witold Gombrowicz werd geboren in Małoszyce op 4 augustus 1904. Zie ook mijn blog van 4 augustus 2010 en ook alle tags voor Witold Gombrowicz op dit blog.

Uit: Diary (Vertaald doorLillian Vallee)

“I beckon. Yet I see, though not too clearly, that they are saying something and beckoning to me at the same time. Cars, trams, people, movement, crowds, neons are going on, glare from all over, a honking, ringing, and they there on the seventh story are talking. And again they beckon. I nod. I see: she beckons, he beckons. So I do, too. Then I look (really, I don’t know how to articulate this, this is already a bit brash, however, I am not allowed to conceal anything) and he beckoned into himself, like into a bottle. I beckon. Then she (but no, no, I cannot make a cretin of myself; yet if I am to reveal the Cretin, I have to make a cretin of myself ) then she beckoned out of him until he and she beckoned (but WHAT did she beckon to) after which both lightly beckoned themselves out there and alone and poof … (Ha! This I cannot say, it is beyond my powers!)”

Witold Gombrowicz (4 augustus 1904 - 24 juli 1969)

Zie voor nog meer schrijvers van de 4e augustus ook mijn blog van 4 augustus 2011 deel 1 en ook deel 2 en eveneens deel 3.

04-08-2013 om 22:10 geschreven door Romenu  

De Chinese schrijver , journalist , musicus en dichter Liao Yiwu (ook bekend als Lao Wei) werd geboren op 4 augustus 1958, het jaar van de Grote Sprong Voorwaarts, in Sichuan In 1966 werd zijn vader gebrandmerkt als contrarevolutionair tijdens de Chinese Culturele Revolutie . Liao 's ouders vroegen een scheiding aan om de kinderen te beschermen. Na de middelbare school reisde Liao door het hele land. In zijn vrije tijd las hij verboden westerse dichters als John Keats en Charles Baudelaire . Hij begon ook zijn eigen gedichten te schrijven en deze werden gepubliceerd in literaire tijdschriften . Hij kwam echter niet door de universitaire toelatingsexamens en begon te werken voor een krant . Toen zijn poëzie werd opgemerkt gaf het Chinese ministerie van Cultuur hem een betaalde positie als staatsschrijver . In het voorjaar van 1989 maakten twee uitgeverijen gebruik van de ontspannen politiek en publiceerden twee lange gedichten "De Gele Stad” en "Idool ". In de gedichten bekritiseerde Liao het ​​systeem. De gedichten werden als anticommunist beschouwd en Liao werd ondervraagd en vastgehouden en zijn huis werd doorzocht. In juni 1989 hoorde hij over de protesten op het Tiananmen Plein en schreef hij een lang gedicht met de titel "Bloedbad”.Wetende dat het nooit zou worden gepubliceerd maakte hij een audiotape en reciteerde het gedicht, gebruik makend van Chinese ritueel zingen en huilen, om de geesten van de doden op te roepen. Hij werd gearresteerd in februari 1990. Zes vrienden en zijn zwangere vrouw werden afzonderlijk gearresteerd . Liao kreeg een gevangenisstraf van vier jaar. Hij werd door de overheid permanent op de zwarte lijst geplaatst . Toen hij werd vrijgelaten uit de gevangenis verlieten zijn vrouw en dochter hem en zijn vroegere literaire vrienden hielden afstand. Hij woonde een tijdje als een dakloze straatmuzikant in Chengdu , en verzamelde verhalen. Liao werkte in de gevangenis aan zijn boek Testimonials In 2001 verscheen een boek met interviews met mensen in de marge van de Chinese samenleving. In 2008 ondertekende hij het ​​Handvest 08 van zijn vriend Liu Xiaobo , hoewel hij van zichzelf zegt dat hij niet echt geïnteresseerd is in de politiek, maar alleen in zijn verhalen. Nadat hem toestemming om het land te verlaten vele malen was geweigerd schreef hij in 2010 een open brief aan de bondskanselier van Duitsland Angela Merkel. Later dat jaar mocht hij het ​​land voor het eerst verlaten.

Massacre

Leap! Howl! Fly! Run!
Freedom feels so good!
Snuffing out freedom feels so good!
Power will be triumphant forever.
Will be passed down from generation to generation forever.
Freedom will also come back from the dead.
It will come back to life in generation after generation.
Like that dim light just before the dawn.
No. There's no light.
At Utopia's core there can never be light.
Our hearts are pitch black.
Black and scalding.
Like a corpse incinerator.
A trace of the phantoms of the burned dead.
We will exist.
The government that dominates us will exist.
Daylight comes quickly.
It feels so good.
The butchers are still ranting!
Children. Children, your bodies all cold.
Children, your hands grasping stones.
Let's go home.
Brothers and sisters, your shattered bodies littering the earth.
Let's go home.
We walk noiselessly.
Walk three feet above the ground.
All the time forward, there must be a place to rest.
There must be a place where sounds of gunfire and explosions cannot
be heard.
We so wish to hide within a stalk of grass.
A leaf.
Uncle. Auntie. Grandpa. Granny. Daddy. Mummy.
How much farther till we're home?
We have no home.
Everyone knows.
Chinese people have no home.
Home is a comforting desire.
Let us die in this desire.
OPEN FIRE, BLAST AWAY, FIRE!
Let us die in freedom.
Righteousness. Equality. Universal love.
Peace, in these vague desires.
Stand on the horizon.
Attract more of the living to death!
It rains.
Don't know if it is rain or transparent ashes.
Run quickly, Mummy!
Run quickly, son!
Run quickly, elder brother!
Run quickly, little brother!
The butchers will not let up.
An even more terrifying day is approaching.
OPEN FIRE! BLAST AWAY! FIRE! IT FEELS GOOD! FEELS SO
GOOD! . . .
Cry cry cry crycrycrycrycrycrycry

We stand in the midst of brilliance but all people are blind.
We stand on a great road but no one is able to walk.
We stand in the midst of a cacophony but all are mute.
We stand in the midst of heat and thirst but all refuse to drink.

In this historically unprecedented massacre only the spawn of dogs
can survive.

 
Liao Yiwu (Sichuan, 4 augustus 1958)

04-08-2013 om 00:00 geschreven door Romenu