De Duitse dichter en schrijver Johann Wolfgang von Goethe werd geboren op 28 augustus 1749 in Frankfurt am Main. Goethe werd de afgelopen week tot grootste Duitser aller tijden verkozen. Zie ook mijn blog van 28 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Johann Wolfgang von Goethe op dit blog.

Uit: Faust I

„Prolog im Himmel.

Der Herr. Die himmlischen Heerscharen. Nachher Mephistopheles. Die drei Erzengel treten vor.

Raphael:

Die Sonne tönt, nach alter Weise,
In Brudersphären Wettgesang,
Und ihre vorgeschriebne Reise
Vollendet sie mit Donnergang.
Ihr Anblick gibt den Engeln Stärke,
Wenn keiner sie ergründen mag;
die unbegreiflich hohen Werke
Sind herrlich wie am ersten Tag.

Gabriel:

Und schnell und unbegreiflich schnelle
Dreht sich umher der Erde Pracht;
Es wechselt Paradieseshelle
Mit tiefer, schauervoller Nacht.
Es schäumt das Meer in breiten Flüssen
Am tiefen Grund der Felsen auf,
Und Fels und Meer wird fortgerissen
Im ewig schnellem Sphärenlauf.

Michael:

Und Stürme brausen um die Wette
Vom Meer aufs Land, vom Land aufs Meer,
und bilden wütend eine Kette
Der tiefsten Wirkung rings umher.
Da flammt ein blitzendes Verheeren
Dem Pfade vor des Donnerschlags.
Doch deine Boten, Herr, verehren
Das sanfte Wandeln deines Tags.

Zu drei:

Der Anblick gibt den Engeln Stärke,
Da keiner dich ergründen mag,
Und alle deine hohen Werke
Sind herrlich wie am ersten Tag.

Mephistopheles:

Da du, o Herr, dich einmal wieder nahst
Und fragst, wie alles sich bei uns befinde,
Und du mich sonst gewöhnlich gerne sahst,
So siehst du mich auch unter dem Gesinde.
Verzeih, ich kann nicht hohe Worte machen,
Und wenn mich auch der ganze Kreis verhöhnt;
Mein Pathos brächte dich gewiß zum Lachen,
Hättst du dir nicht das Lachen abgewöhnt.
Von Sonn' und Welten weiß ich nichts zu sagen,
Ich sehe nur, wie sich die Menschen plagen.
Der kleine Gott der Welt bleibt stets von gleichem Schlag,
Und ist so wunderlich als wie am ersten Tag.
Ein wenig besser würd er leben,
Hättst du ihm nicht den Schein des Himmelslichts gegeben;
Er nennt's Vernunft und braucht's allein,
Nur tierischer als jedes Tier zu sein.
Er scheint mir, mit Verlaub von euer Gnaden,
Wie eine der langbeinigen Zikaden,
Die immer fliegt und fliegend springt
Und gleich im Gras ihr altes Liedchen singt;
Und läg er nur noch immer in dem Grase!
In jeden Quark begräbt er seine Nase.“

Johann Wolfgang von Goethe (28 augustus 1749 – 22 maart 1832)

Portret (olieverf) door Joseph Karl Stieler, 1828.

Volgens Stieler luidde Goethes commentaar: „Sie zeigen mir, wie ich sein könnte. Mit diesem Manne auf dem Bilde ließe sich wohl gerne ein Wörtchen sprechen. Er sieht so schön aus, dass er wohl noch eine Frau bekommen könnte.“ Geciteerd naar: Emil Schaeffer, Jörn Göres: Goethe – seine äußere Erscheinung, p. 179.

De Nederlandse schrijver A. Moonen, (spreek uit: 'a-punt-moonen') werd geboren in Rotterdam op 28 augustus 1937. Zie ook mijn blog van 28 augustus 2010 en eveneens alle tags voor A. Moonen op dit blog.

Uit: Armlastig

“Alles komt weer op gang. Het theaterseizoen is begonnen, de doden zijn begraven of gecremeerd en het najaar nadert. Zomerkleren kunnen in de onbewaakte garderobe. Zwangeren werden ontlast en de burgerbevolking nam toe. Neem afscheid in uw eigen stijl. Een correcte uitvaartverzorging. Het wemelt in de maasstad van de volgzame moslims met totaal herenigd gezinsleven, televée op scherp, hechte familiebanden, de koraan op 't nachtkastje, moskee binnen knielbereik en mekka ver in het oosten. De schoorsteenveger is ondertussen ook alweer geweest in opdracht der Combinatie. Geen Pyke Koch- of Hikmettype; een volksgriezel, vermoedelijk tijd besparend om in koffiehuizen over de voetbal te kunnen lullen bij een glas bier of kopstoot, zó gehaast was hij met een stofzuiger achter de gashaard bezig. Waar de suikerpatiënt naastaan zich met hebben en houden naar een andere stadswijk heeft laten verplaatsen, minstens een halfjaar terug alweer, ben ik benieuwd wie precies de woning zullen gaan belasten. In elk geval was een tweetal, van wie er één nogal luidweg hakkelde, vorige week bezig de achtergelaten tuinwildernis te ontginnen. Bofte ik nog dat ze er geen lokale radiozender bij nodig hadden. Enkel maar volkse spekstemmen, meer niet. Dit heeft mij wel geïnspireerd om Hikmet aanstaande vrijdag tuinbijverdienste ad een joetje per uur te gunnen. Omdat de verstandhouding met de Combinatie op een laag pitje is komen te staan, weet ik niet zulk recht te hebben als de nog onbekende nieuwe bewoners op tuinverzorging via de woningbouwvereniging. Pedagogisch is het trouwens beter dat Hikmet buiten de anale poespas om zo af en toe een personeelslid van mij is; dat hij shaggies voor me draait heeft immers evenzeer een gunstig effect op onze van alle gangbare normen afwijkende relatie. Ik moet mij er maar mee verzoenen dat de vaste minnaar zijn armoe op mijn armlastigheid poogt te verhalen.

Niet dat mijn tuin onoverzichtelijk verwilderd is, allerminst. Ik kan nog over de tegels tot bekant uiterste schutting lopen en er groeien zelfs nog diverse bloemen, doch het liefst is mij laag gras zonder bloemontsiering, want bloemen merk ik voldoende in de graaiklauwen der buurtbewoonsters voor de marktkraam of als zij zich naar huis spoeden om de gekochte bossen ‘ruikers’ over vazen te verdelen.“

 A. Moonen  (28 augustus 1937 – 24 januari 2007)

De Nederlandse schrijfster, dichter en beeldend kunstenaar Maria Barnas werd geboren in Hoorn op 28 augustus 1973. Zie ook mijn blog van 28 augustus 2010.

Paradise

Om indruk te maken op de acteur aan mijn tafel
zeg ik De mooiste film die ik ooit zag heet Paradise Lost
De camera bewoog zich niet en alles was zwartwit
vreemd als een paradijs nee vreemder

De jongen zegt dat ik Stranger than paradise bedoel
Ik concentreer me op het woord 'gereserveerd'
tot de letters zwemmen en de wereld een vlek is

De wereld, mijn wereld verhardt zich
Ter illustratie: een hoofd van klei wordt in een oven
geschoven en zo heet gestookt tot het hoofd hard is
en de grootte heeft van een gebalde vuist
Maar een beeld is breekbaar
en dat geloof ik van de wereld niet

Passie is een manier om me aan het bestaan te onttrekken
maar ik kan het niet uitspreken
Het is meer iets voor een acteur

De acteur staat op
Er is een wereld die op hem wacht
Ik blijf nog even

Maria Barnas (Hoorn, 28 augustus 1973)

De Australische dichter Frederick Alexander III Kesner werd geboren op 28 augustus 1967 in Manilla op de Filippijnen. Zie ook mijn blog van 28 augustus 2008 en ook mijn blog van 28 augustus 2009 en ook mijn blog van 28 augustus 2010

Love Is

Love is in the horizon,

it sits upon the sand;

the whispers in the hallway,

revealing secrets grand.

It's dancing in the rain

and in the blazing sun;

the mighty flowing river,

the voice of a long lost son.

Love is in the desert,

in the oasis' leafy fronds;

the racing tiny tadpoles

in lazy summer ponds.

It's teary airport farewells

and walks on a moonlit night;

the gentle flowing breezes

that quiet the frightened heart.

Charade in Review

The masks we wear, to us are given,

assigned to us before our cue.

The choice is ours to reveal or hide-

A grand charade with many a clue.

Would you be this or be you that;

Is it surfaced or is it hidden?

Not all secrets are lies or deceit,

Our view of others we must widen.

The genuine heart will itself reveal

Its spots or stripes are where they're at.

The lot of what we think we see,

provide but circumstantial caveat.

We often discard what eyes can't see;

Too often distrust what hearts conceal.

The masquerade of life continues,

Its colours and shapes our truths congeal.

Frederick Kesner (Manilla, 28 augustus 1967)

De Amerikaanse schrijfster en dichteres Rita Frances Dove werd geboren op 28 augustus 1952 in Akron, Ohio. Zie ook mijn blog van 28 augustus 2007 en ook mijn blog van 28 augustus 2008 en ook mijn blog van 28 augustus 2009 en ook mijn blog van 28 augustus 2010

The Bistro Styx

She was thinner, with a mannered gauntness
as she paused just inside the double
glass doors to survey the room, silvery cape
billowing dramatically behind her.What's this,

I thought, lifting a hand until
she nodded and started across the parquet;
that's when I saw she was dressed all in gray,
from a kittenish cashmere skirt and cowl

down to the graphite signature of her shoes.
"Sorry I'm late," she panted, though
she wasn't, sliding into the chair, her cape

tossed off in a shudder of brushed steel.
We kissed.Then I leaned back to peruse
my blighted child, this wary aristocratic mole.

"How's business?" I asked, and hazarded
a motherly smile to keep from crying out:
Are you content to conduct your life
as a cliché and, what's worse,

an anachronism, the brooding artist's demimonde?
Near the rue Princesse they had opened
a gallery cum souvenir shop which featured
fuzzy off-color Monets next to his acrylics, no doubt,

plus beared African drums and the occasional miniature
gargoyle from Notre Dame the Great Artist had
carved at breakfast with a pocket knife.

"Tourists love us.The Parisians, of course"--
she blushed--"are amused, though not without
a certain admiration . . ."
The Chateaubriand

arrived on a bone-white plate, smug and absolute
in its fragrant crust, a black plug steaming
like the heart plucked from the chest of a worthy enemy;
one touch with her fork sent pink juices streaming.

"Admiration for what?"Wine, a bloody
Pinot Noir, brought color to her cheeks."Why,
the aplomb with which we've managed
to support our Art"--meaning he'd convinced

her to pose nude for his appalling canvases,
faintly futuristic landscapes strewn
with carwrecks and bodies being chewed

by rabid cocker spaniels."I'd like to come by
the studio," I ventured, "and see the new stuff."
"Yes, if you wish . . ."A delicate rebuff

before the warning: "He dresses all
in black now.Me, he drapes in blues and carmine--
and even though I think it's kinda cute,
in company I tend toward more muted shades."

She paused and had the grace
to drop her eyes.She did look ravishing,
spookily insubstantial, a lipstick ghost on tissue,
or as if one stood on a fifth-floor terrace

peering through a fringe of rain at Paris'
dreaming chimney pots, each sooty issue
wobbling skyward in an ecstatic oracular spiral.

"And he never thinks of food.I wish
I didn't have to plead with him to eat. . . ."Fruit
and cheese appeared, arrayed on leaf-green dishes.

I stuck with café crème."This Camembert's
so ripe," she joked, "it's practically grown hair,"
mucking a golden glob complete with parsley sprig
onto a heel of bread.Nothing seemed to fill

her up: She swallowed, sliced into a pear,
speared each tear-shaped lavaliere
and popped the dripping mess into her pretty mouth.
Nowhere the bright tufted fields, weighted

vines and sun poured down out of the south.
"But are you happy?"Fearing, I whispered it
quickly."What?You know, Mother"--

she bit into the starry rose of a fig--
"one really should try the fruit here."
I've lost her, I thought, and called for the bill.

Rita Dove (Akron, 28 augustus 1952)

28-08-2011 om 19:24 geschreven door Romenu  

De Engelse dichter en literatuurcriticus Sir John Betjeman werd geboren in Londen op 28 augustus 1906. Zie ook mijn blog van 28 augustus 2009 en ook mijn blog van 28 augustus 2010

In Westminster Abbey

Let me take this other glove off
As the vox humana swells,
And the beauteous fields of Eden
Bask beneath the Abbey bells.
Here, where England's statesmen lie,
Listen to a lady's cry.

Gracious Lord, oh bomb the Germans,
Spare their women for Thy Sake,
And if that is not too easy
We will pardon Thy Mistake.
But, gracious Lord, whate'er shall be,
Don't let anyone bomb me.

Keep our Empire undismembered
Guide our Forces by Thy Hand,
Gallant blacks from far Jamaica,
Honduras and Togoland;
Protect them Lord in all their fights,
And, even more, protect the whites.

Think of what our Nation stands for,
Books from Boots' and country lanes,
Free speech, free passes, class distinction,
Democracy and proper drains.
Lord, put beneath Thy special care
One-eighty-nine Cadogan Square.

Although dear Lord I am a sinner,
I have done no major crime;
Now I'll come to Evening Service
Whensoever I have the time.
So, Lord, reserve for me a crown,
And do not let my shares go down.

I will labour for Thy Kingdom,
Help our lads to win the war,
Send white feathers to the cowards
Join the Women's Army Corps,
Then wash the steps around Thy Throne
In the Eternal Safety Zone.

Now I feel a little better,
What a treat to hear Thy Word,
Where the bones of leading statesmen
Have so often been interr'd.
And now, dear Lord, I cannot wait
Because I have a luncheon date.

John Betjeman (28 augustus 1906 - 19 mei 1984)

De Duitse schrijver en vertaler Elmar Schenkel werd geboren in Hovestadt (Westfalen) op 28 augustus 1953. Zie ook mijn blog van 28 augustus 2009 en ook mijn blog van 28 augustus 2010
 

Uit: H. G. Wells

“Das Vergessen ereilt Autoren auf die unterschiedlichste Art. Fehlende Resonanz beim Publikum oder Eigenbrötlerei der Schreibenden mögen in den meisten Fällen genügen. Das Vergessen bedient sich jedoch einer genialeren Strategie, wenn es dafür sorgt, daß sich Autoren mit ihren Werken und Ideen so weit ausdehnen, daß diese einen gasförmigen Zustand erreichen und von der Wirklichkeit nicht mehr zu unterscheiden sind. Literaturgeschichte erweist sich dann als eine Folge von Aggregatzuständen, die nur mühsam zu rekonstruieren sind. Denn wie verflüssigt und verfestigt man literarisches Gas und macht es so wieder beschreibbar? Wie rekonstruiert man eine Landkarte, die mit der Landschaft identisch, mithin unsichtbar geworden ist? Vor dieses Problem stellt uns heute Herbert George Wells, der zur Blüte des Viktorianismus, 1866, geboren wurde und ein Jahr nach Abwurf der ersten Atombomben starb. Lange Zeit war er der Repräsentant englischer Literatur. Schon Zeitgenossen bewunderten seine merkwürdige Ausdehnungskraft. Sein weltanschaulicher Gegner und Freund G. K. Chesterton nahm sich in seinem Buch Heretics (Ketzer, 1905), in dem er den Zeitgeist der anbrechenden Moderne genüßlich entgrätete, des Phänomens an. In einem Kapitel über "Mr. H. G. Wells und die Riesen" weist er darauf hin, daß Wells der einzige Zeitgenosse sei, der nicht aufhöre zu wachsen; nachts, wenn man wach im Bett liege, könne man ihn wachsen hören.”

Elmar Schenkel (Hovestadt, 28 augustus 1953)

De Nieuw-Zeelandse dichteres en schrijfster Janet Frame werd geboren in Dunedin en groeide op in Oamaru. Zie ook mijn blog van 28 augustus 2009 en ook mijn blog van 28 augustus 2010.

The Landfall Desk

Desk, your Landfall people segmented within the drawers,
your sides battered, knocked at by writers wanting to get out and into Print,
your body sawn in half and rejoined, your toes cut off,
You squat in the middle of the room
You don't dare to attack now with your sharp corners
the passing literary aspirants breathing their cherished syllables.
You malicious, magnificent-mileaged one-owner desk,
you were kind in your time,
used kindly, too,
were never at the mercy of a mad shifter of furniture
trained for the secondhand kill, bred among giraffe pianos
and minute waltzes, quite mad, mad among the mahogany and walnut.

I think I will keep you, malicious desk.
You refuse to stay tidy, you get stuck and you wobble on your cut legs
The edges of the wound around your middle
will never meet again; you are unbalanced, overweight.

I remember the day I took you in,
a Dunedin day of generous cloud
— no niggardly blowaway tufts in those journeying skies
pursuing their massive somewhere along a one–track wind from the mountains to the sea
towards the north, the Peninsula and beyond.
There was some suggestion that day, I remember, that I remove my front door to admit you.
It was not necessary. How agile you were, how accommodating, how fitting!

You were something to live up to.
Perhaps, after all, something I could never face –
too good, too clever, too correct.

Mind my reputation, you said, when I dropped the wrong word or touched you with a misplaced syllable.
It was later, I remember, that your corners began to attack me as I walked by you.
Once, during my absence, the occupants of the house dismembered you and hid you in the cellar until I returned.
I would never have known except for the white-faced literary person who beckoned me in the street one day
You can't guess what they did! Her horror was clear.
— What did they do?
— I don't know how to tell you.
Tell me.
— They took it to pieces. It was too big. The room couldn't take both the desk and the double bed.
I was calm. I knew.
— You mean, I said, The Landfall Desk?
I thought she was going to faint.
The Landfall Desk!
— How dreadful, I said, without meaning it. I was curious, though, about its battle with the double bed,
its assertion — There isn't room for both of us.

Eight-legged, a kind of spider secreting, outpouring your daily web,
a mad, crooked, crippled piece of furniture,
bathing in golden literary history,
in spite of all, you go with me, Landfall Desk, kept,
endured, burrowed in by the blossoming alphabet
in spite of all, in my shifting life, you go with me . . .

Janet Frame (28 augustus 1924 – 29 januari 2004)

De Canadese schrijver William Robertson Davies werd geboren op 28 augustus 1913 in Thamesville, Ontario. Zie ook mijn blog van 28 augustus 2007 en ook mijn blog van 28 augustus 2009 en ook mijn blog van 28 augustus 2010

Uit: The Manticore

“I think I expected something that would combine the feeling of a clinic with the spookiness of a madhouse in a bad film. But this was -well, it was Swiss. Very Swiss, for though there was nothing of the cuckoo clock, or the bank, or milk chocolate about it, it had a sort of domesticity shorn of coziness, a matter-of-factness within which one could not be quite sure of its facts, that put me at a disadvantage.”

(…)

“We generally begin with what we call anamnesis.... We look at your history, and meet some people there whom you may know or perhaps you don't, but who are portions of yourself. We take a look at what you remember, and at some things you thought you had forgotten. As that goes on we find we are going much deeper. And when that is satisfactorily explored, we decide whether to go deeper still, to that part of you which is beyond the unique, to the common heritage of mankind.”

William Robertson Davies (28 augustus 1913 – 2 december 1995)

Zie voor onderstaande schrijver ook mijn blog van 28 augustus 2010

De Russische schrijver Joeri Valentinovitsj Trifonov werd geboren in Moskou op 28 augustus 1925.

28-08-2011 om 19:17 geschreven door Romenu