Dolce far niente
End of the Road door Brian Buckrell, 2017
When I come to the end of the road
When I come to the end of the road And the sun has set for me I want no rites in a gloom filled room Why cry for a soul set free? Miss me a little, but not for long And not with your head bowed low Remember the love that once we shared Miss me, but let me go. For this is a journey we all must take And each must go alone. It’s all part of the master plan A step on the road to home. When you are lonely and sick at heart Go the friends we know. Laugh at all the things we used to do Miss me, but let me go. When I am dead my dearest Sing no sad songs for me Plant thou no roses at my head Nor shady cypress tree Be the green grass above me With showers and dewdrops wet And if thou wilt remember And if thou wilt, forget. I shall not see the shadows, I shall not fear the rain; I shall not hear the nightingale Sing on as if in pain; And dreaming through the twilight That doth not rise nor set, Haply I may remember, And haply may forget.
Christina Rossetti (5 december 1830 – 27 december 1894) All Hallows-by-the-Tower, de oudste kerk in London, de geboorteplaats van Christina Rossetti
De Nederlandse dichteres en schrijfster Ellen Deckwitz werd geboren op 20 mei 1982 in Deventer. Zie ook alle tags voor Ellen Deckwitz op dit blog.
Een plaats Voor Willem Barnard
Samen met de fakkeldragers stopte ik bij zijn raam, hij zag me niet. Hief armen op om de kinderen mee te krijgen in een vreugde die ze nog niet begrepen. Hij gebaarde: ‘Kijk, de mensen zijn gekomen, ze kropen uit het water!’ Vlammen weerkaatsten op de glasplaat, hij tuurde alsof er een wak in zat. Ik dacht aan zijn opgeheven handen. Dat hij steeds verder weg leek en dat dit er is geweest. Een plaats waar we niet meer zijn.
Een paar opmerkingen
Wat valt er nog te bergen als alles is teruggezonken, vaders, broers, Sophie? Door het plafond wenken wormen. Bomen pompen hen vol. Zerken vastgelopen rookpluimen boven een stad, huizen waarin mag worden geleefd. Gras groeit nog een paar dagen nadat het is gemaaid. Alles weggestopt, keurig zoals de kelders die in dochters worden verborgen. Laag op laag geordend: eerst het gras, dan de grond, eerst de grond, dan de kast, eerst de grond, daaronder strijdhelmen, houten bedden dan de grond, daaronder een verloren boerenhoeve ten slotte een aan de god geofferde hond. De estafetteknoken die naar ons wuiven. Een bladerpilaar te worden en de tenen wortel schieten en de tenen het boven beneden zuigen.
Ellen Deckwitz (Deventer, 20 mei 1982)
De Nederlandse schrijver Tommy Wieringa werd geboren in Goor op 20 mei 1967. Zie ook alle tags voor Tommy Wieringa op dit blog.
Uit: De heilige Rita
“Paul trok zijn benen binnenboord, deed het portier dicht en reed naar het dorp. Bij Shu Dynasty, voorheen Bar-Feestzaal Kottink, stond Laurens Steggink met een onbekende man bij het biljart. ‘Mannen,’ groette Steggink. Paul ging zitten aan de kopse kant van de bar, in de nis van schrootjes. Hij was graag gedekt in de rug, als een cowboy, zodat hij iedereen kon zien binnenkomen. Hedwiges schoof op de kruk naast hem. De radio stond op een halve zender, op golven van ruis klonk Die Sonne geht unter in Texas. Mama Shu zei ‘hai Paul’ en ‘hai Hedwig’, en zette een flesje Grolsch voor Paul neer en een glas cola voor Hedwiges. De piraat bedankte cafetaria’s, loonbedrijven, houtzagerijen en sloperijen voor hun steun aan de zender. Paul wist hem te zitten, in een schuur achter aan de Tien Ellenweg; soms was de doffe basdreun tot in de wijde omtrek te horen. Steggink boog voorover en spiedde langs zijn keu. Hij nam de tijd. Hij kon goed biljarten. In dienst geleerd tijdens de lange, lege uren in de onderdeelsbar in Seedorf. Paul Krüzen had met Hedwiges Geerdink en Laurens Steggink in de klas gezeten. Met Steggink had hij op een dag een ondergrondse hut gebouwd in het bos. Ze zouden er slapen. Ze roosterden bevroren frikadellen boven een rokerig vuurtje en rolden hun slaapzak uit, maar toen het donker werd schrok Paul terug voor een nacht in het hol tussen de spinnen en de pissebedden en fietste naar huis terug. Steggink bleef alleen achter. Hij was niet bang voor het donker. De vriendschap was voorbijgegaan; Paul had steeds meer een afkeer gekregen van zijn streken en verhalen, alsmede van het vettige paardenstaartje in zijn nek. Op Theo Abbinks drieëntwintigste verjaardag had Steggink drie kittens van Theo’s vriendin de nek omgedraaid en in het weiland gegooid. Zijn verweer: hij was dronken en had een hekel aan katten. De stilte tussen hen had zo’n twintig jaar geduurd. Toen Steggink op een dag werd veroordeeld voor een wietplantage bij de ouders van zijn verloofde in de schuur en valse zaken op Marktplaats, was Paul niet verbaasd geweest. Niemand eigenlijk. Je zag het aankomen. Laurens Steggink had geen biografie maar een strafblad. Zijn ex deed het nog altijd in haar broek voor hem. Toen hij vrijkwam had hij zijn zaken naar de overzijde van de grens verplaatst. In een voormalige drukkerij op een armetierig industrieterrein buiten Stattau bestierde hij een bordeel met meisjes uit de hele wereld. In Club Pacha zat hij met zijn lange lijf op een barkruk met een frisje voor zich en een telefoon aan het oor. Hem ontging niets. Maar vandaag was het maandag en op maandag was de club gesloten.”
Tommy Wieringa (Goor, 20 mei 1967) Cover
De Nederlandse schrijver, journalist en muzikant Auke Hulst werd geboren in Hoogezand-Sappemeer, op 20 mei 1975. Zie ook alle tags voor Auke Hulst op dit blog.
Uit: Motel Songs
“Ik had tijdens de reis en de eraan voorafgaande maanden al vaak zulke gedachten gehad — want slecht geslapen — en ook onze omstandigheden vertoonden overeenkomsten. Heat-Moon was zijn baan als docent Engels kwijtgeraakt en had net vernomen dat zijn vrouw, van wie hij gescheiden leefde, een nieuwe vriend had. 'Die nacht, toen ik me lag af te vragen wat er zou komen: slaap of een explosie, kwam in plaats daarvan het idee. Als je er niet in slaagt iets van het leven te maken kun je tenminste maken dat je wegkomt. Niet langer proberen het leven te omzeilen. Weg uit de sleur. De echte risico's van het bestaan opzoeken. Het was een kwestie van waardigheid.' Hij ging op reis door de vs en ik ging op reis door de vs. Inderdaad, het was een kwestie van waardigheid. Of was het een vlucht? Eigenlijk begon de reis veel eerder. Dankzij Amerikaanse soft power — de proliferatie van een wereldbeeld middels films, muziek, tv-programma's, boeken, jeans, sneakers en aanverwanten — ben ik al vanaf mijn geboorte ingezetene op afstand, zoals wij allen dat zijn, of in elk geval: mensen van mijn generatie en jonger. Er is alle reden kritisch te kijken naar die soft power, maar de junkieliefde die ik heb opgevat voor veel wat met de culturele golfstroom onze kant op kwam, zit diep. Ik ben van de generatie waarvoor The A-Team de wekelijkse kerkgang was, en die zich tijdens Veronica's Meimaand Filmmaand gewillig onderwierp aan de propagandamachine van Hollywood. Van de generatie die de elpees van Madonna, Michael Jackson en Prince stukdraaide, en voor wie het ultieme Kwaad Darth Vader was, tevens ultiem stijlicoon. Van de generatie die sciencefiction las die impliciet Exceptionalisme predikte of juist de horror blootwoelde van de Amerikaanse consumptiemaatschappij, die spoedig ook de onze zou zijn.”
Auke Hulst (Hoogezand-Sappemeer, 20 mei 1975)
De Nederlandse schrijver Jeroen Thijssen werd geboren op 20 mei 1959 in Haarlem. Zie ook alle tags voor Jeroen Thijssen op dit blog.
Uit: Hazer
‘Moeten we niet even praten?’ vroeg Marcel voorzichtig. ‘Niet nodig.’ De baard trilde heftig. ‘Die vogel deugt. Dat voel je toch.’ Hij beende weg. Marcel keek wat aarzelend naar Rogier. ‘Kom maar mee dan,’ zei hij. De gang had dezelfde granito vloer als de hal, de muren waren gesaust in een onbestemd geel. Rogi, dacht Rogier. ‘Rogi,’ zei hij. ‘Ik heet Rogi.’ Marcel knikte. Hein bracht zijn spullen de volgende dag over met de Volvo, waar alles in paste want er viel weinig mee te nemen. De matras en de boekendozen vulden nog niet de helft van de ruimte, alleen de luie stoel, die nog van opa Klaver was geweest, een geval van houten spijlen en dikke kussens die ‘rookstoel’ werd genoemd, bezat enig volume. Ze stopten voor de deur. Het razen van de motor stierf weg maar Hein stapte niet uit. Hij keek naar de voordeur, die enorme metalen deuren die de aanval hadden kunnen weerstaan van een vastberaden vijand. ‘Wij moeten weg uit dit land,’ zei hij ten slotte. ‘Dat snap je toch wel?’ Rogi knikte. ‘De revolutie is dood,’ zei Hein. ‘En dan blijven de patjepeeërs over.’ Hij legde zijn hand op zijn keel. Even meende Rogi tranen in zijn ogen te zien. Hij bekeek zijn vader zijdelings, als om een portret te maken. Lange haren, die hem tot hippie maakten. Zijn puntige kin-met-baardje, diepliggende, grote ogen. Een half jaar geleden had Hein op school opgetreden met zijn band en de volgende dag vroeg Caroline Waalberg, de sloerieachtige schoonheid van 6A2, nog of Rogi’s vader toevallig gescheiden was. Rogi bevoelde zijn eigen kin. Puntig als die van Hein maar nog niet begroeid. Ze hadden dezelfde ogen en ooit, wie weet zou ooit de Caroline Waalberg van een andere 6A2 ook wel informeren of hij, Rogi Pardoen, soms gescheiden was. Hein stapte uit, opende de klep en nam kreunend een boekendoos ter hand. ‘Ik ben niet meer de jongste.’
Jeroen Thijssen (Haarlem, 20 mei 1959)
De Nederlandse schrijver en journalist Maurits de Bruijn werd geboren op 20 mei 1984 in Delft. Zie ook alle tags voor Maurits de Bruijn op dit blog.
Uit: Broer
“Ik ben te laat dus besluit ik een taxi te nemen. Naar Den Haag. Op elk van mijn vragen reageert de chauffeur kortaf. Ik lees zijn naam op zijn taxibewijs: Omar. Het oog van Allah schommelt onder de achteruitkijkspiegel. Omar rijdt ontzettend veilig, hij laat mij niet betalen. Omar toont mij de palm van zijn vlakke hand als ik hem het briefje van vijftig aanreik. Er is niets van zijn gezicht te lezen. Ik stap uit, kijk in de felle zon. Het is nog steeds ochtend. Ze willen hem dood of levend. Dat is het vonnis. Voor het Paleis van Justitie kan Broer maar één van de twee zijn. Hij moet kiezen. Zwart of wit. Als hij dat niet kan, moeten wij voor hem kiezen. Ertussenin zweven mag niet. Er is geen ruimte voor een grijs gebied. In niets lijkt het gebouw op een paleis. Het houdt het midden tussen een crematorium en een wachtruimte van de huisarts. Maar dan groter. Hier staan mensen met zorgelijke blikken in gesprek met hun advocaten, het paleis maakt iedere burger machteloos. Het paleis spreekt een eigen taal en hanteert de rigide regels van de wet. Na tien jaar is Broer een zaak geworden. Een stapel papieren in de handen van mensen in toga’s. Verworden tot een naam die door het paleis schalt zodra de zitting zich aandient. Ik, papa en mama lopen een vierkante zaal binnen. Ik neem plaats op de tweede rang. Hier zijn de wanden bekleed met paarsgrijze stenen. Niets in de rechtbank mag aanstoot geven. De rechter vraagt mijn ouders of ze het ultieme hebben gedaan om hun zoon te vinden. Voor de rechtbank is het ultieme een advertentie in de krant. Een paar regels tekst, meer wil het paleis niet vragen. Boven de zwarte achterkant van haar computer zie ik de zoekende ogen van de griffier. Ze bewegen snel van de rechter naar mijn ouders. De rechter noemt het ‘betrokken’ dat ik en mijn ouders aanwezig zijn bij deze zitting. Ik zie voor me hoe de griffier het woord intikt. Een woord dat net zo goed vervangen kan worden door ‘onnodig’. De doodverklaring van Broer is een formaliteit waar door het paleis vijf weken over nagedacht moet worden. De rechter geeft ons vijf weken om te laten zien dat hij het ook niet niks vindt, zo’n doodverklaring. En dan krijgen de onderdanen van het paleis nog drie maanden om in beroep te gaan. Weer vraag ik me af waarom niemand wat zegt. In het paleis duurt niets te lang, de zittingen worden in een routineus tempo afgedraaid. Geen woord te veel. De tijd krijgt niet de kans zich uit te rekken, zoals dat vannacht in het park gebeurde. Ik mag protesteren tegen de dood van mijn broer. Ik bedenk dat niemand die kans krijgt. Voor hij wordt doodverklaard kan ik hem nog redden. Ik heb drie maanden en vijf weken de tijd om het paleis te laten zien dat Broer niet dood maar levend is.”
Maurits de Bruijn (Delft, 20 mei 1984) Cover
De Nederlandse dichter Gerrit Achterberg werd geboren in Nederlangbroek op 20 mei 1905. Zie ook alle tags voor Gerrit Achterberg op dit blog.
Verschijning
Terwijl het regent tussen u en mij is elke afstand bezig te vermind'ren. Ieder figuur aanschouwt zijn overzij zonder zich door de stof te laten hind'ren. En vage sluiers nemen omtrek aan. Een omgekeerde orde is op handen. Ik zie uw ogen in de regen branden. Om mijn gelaat liggen uw natte handen. Ga niet meer heen. Of laat mij medegaan.
Kindergraf
Hier ligt het grafje met de zoden glad. Het is het sluitstuk na een kort ontwaken: een meter aarde om gelijk te maken, wat voor een ogenblik verheffing had tegen een moederarm, niet meer dan dat. En beide armen langs het lichaam slaken en denken, denken: waar moet ik geraken met kinderstoel, commode, wieg en bad? Ruimteverlies in rekening gebracht voor doodskist, lijkkoets en gemeentegrond. Mijn hart krimpt samen als ik overweeg hoe alles om mij heen voldoening kreeg. Ik loop met een paar volle borsten rond, die men nu langzaam leeg te kolven tracht.
Moordballade
O gij die ik had omgebracht. Ik bond den wind om uwen hals in verre sterrenacht, ik brak uw dansen af tot op den grond, uw lachen vond den dood in mijnen lach. ------------ De huizen werden blokken nacht. De hemel was een zwarte doek over de rouwhuizen heengebracht, en in mijn mond de regen regende lang en zwart. ------------ Toen stond gij op en vond mijn handen, waar uw bloed afdroop. Met nooit zoo ondervonden handen sloot gij mijn opgebroken oog. Gij hield mijn hoofd in wind en licht en woei mij uit en liet doorstralen dit moegebeefde vleesch, het lijf lag in uw schoot adem te halen. En in uwer oogen spiegelzalen braken de eerste tranen los. Gij kunt uw dansen weer herhalen. Ik ben, o droomenbond, verlost.
Gerrit Achterberg (20 mei 1905 – 17 januari 1962) Op 19-jarige leeftijd
De Nederlandse schrijfster en dichteres Anna M G Schmidt werd op 20 mei 1911 geboren in Kapelle. Zie ook alle tags voor Annie M.G. Schmidt op dit blog.
Vaders
De vader zegt: wat ga je doen? De dochter zegt: ‘k ga rijen, De vader zegt: met wie, met Koen? Gaan jullie met z’n beien? De dochter zegt: jawel, allicht, En dan houdt Paps z’n wafel dicht. Daar gaat ze dan, ze zegt: so long, En paps bijt liever op zijn tong Dan nog te vragen hoe of waar. Het lieve kind is zestien jaar, Ze heeft gezegd wat ze gaat doen. Ze gaat op ’t scootertje met Koen, Maar vader denkt: wat gaan ze dóén? De vader zegt: waar ga je heen? De dochter zegt: kamperen. De vader zegt: met Koen alleen? En in die malle kleren? De dochter zegt: met Jan. Salu! Ze gaat. En daar zit vader nu. Ze heeft gezegd wat ze gaan doen, Ze gaat kamperen, niet met Koen. Ze gaat kamperen met haar Jan. En vader denkt: wat dóén ze dan?
Zo zitten al die duizend pa’s Zich zwijgend op te vreten. Helaas helaas, helaas helaas, Zij zullen het niet weten. Wat doet mijn dochter op de plas? Jawel, ik weet, ze zeilt met Bas. Wat doet mijn dochter nu vandaag – Ze danst met Leo in Den Haag. Zij zwemt met Dick, ze roeit met Piet, Maar wat ze dóén, dat weet Paps niet.
De trap is weggewaaid
Toen vader ’s morgens wakker werd, toen riep hij: Wel verdraaid! Kijk nou es wat er is gebeurd, de trap is weggewaaid.
En moeder zei: Hoe moet dat nou? Hoe komen we beneden? De hele trap is weggewaaid, met vijfenzestig treden.
De kinders kwamen uit hun bed en riepen: Heerlijk zeg! We kunnen lekker niet naar school, want onze trap is weg.
En vader nam de telefoon en belde naar ’t kantoor. Zeg baas, de trap is weggewaaid, ik kan niet komen hoor!
Maar ja, er was geen brood in huis, geen melk, geen kaas, geen fruit; ze konden het niet halen ook, ze konden er niet uit.
Daar zaten ze, drie dagen lang. Ze waren bleek en mager. Want niemand kon naar boven toe, geen bakker en geen slager.
Toen belde vader ’t vliegveld op en riep: Hallo, Hallo! Stuurt u een helikoptertje en krijgen we ’t cadeau?
Er kwam een helikoptertje, dat landde op het plat. Het bracht hen naar beneden toe. Ziezo, en dat was dat.
En moeder zei: Nu moeten wij een nieuwe trap gaan bouwen. Maar vader riep: Ach Bets, waarom? We zullen ’t zo maar houwen.
En voortaan houden ze ’t maar zo. Ze zijn nu erg tevreden. Ze gaan per helikoptertje omhoog en naar beneden.
En vader zegt: Nou zie je, Bets die trappen zijn maar ouderwets!
Annie M.G. Schmidt (20 mei 1911 – 21 mei 1995)
20-05-2019 om 00:00
geschreven door Romenu
Tags:Christina Rossetti, Ellen Deckwitz, Tommy Wieringa, Auke Hulst, Jeroen Thijssen, Maurits de Bruijn, Gerrit Achterberg, Annie M.G. Schmidt, Dolce far niente, Romenu
|