De Nederlandse dichter en schrijver Nachoem Mesoelam Wijnberg werd geboren in Amsterdam op 13 april 1961. Zie ook alle tags voor Nachoem Wijnberg op dit blog.

Huis bij de rivier

Kinderen mogen van hem spelen
op de begraafplaats naast zijn huis

of mogen daar stil zijn
en bloemen neerleggen op de graven

en mogen de volgende dag op school zeggen: 'Luister,
gisteren legde ik bloemen neer op het graf van je oma.'

Huis bij de rivier.
Vissen in de rivier.

Wat ik hoor

Dat is wat ik gehoord heb,
het is mij verteld,
maar niet als iets
wat ik niet moet vergeten.

Iets horen
van lang geleden,
alsof voor alles geldt
dat het altijd nog kan komen.

Wat begint met
een langzame golf,
een deur die opengaat,
wil iemand naar binnen?

Wat ik mij herinner
is wat mij verteld is,
langzaam overeind komen
en golven komen door de schemering, van wat?

Nachoem Wijnberg (Amsterdam, 13 april 1961)

De Nederlandse schrijfster, freelance journaliste en columniste Saskia Noort werd geboren in Bergen op 13 april 1967. Zie ook alle tags voor Saskia Noort op dit blog.

Uit: 40

“Zomervakantie

Het ligt op de bank en het hangt. Rara wat is dat? Mijn zoon in zijn favoriete zomervakantiepositie. Vriendjes zijn op vakantie, buiten kletteren de verfrissende zomerbuitjes al dagenlang tegen de ruiten, alle computerspelletjes zijn gespeeld, alle dvd’s bekeken, alle scheten uitgewisseld per MSN,alle ijsjes opgegeten, alle ballen lek. Tennissen? Bleh. Een boswandeling? Gadver. Naar de storm kijken aan het strand? Dûh. Museumpje pakken in Amsterdam? Kots-kots.
Het hangt ondersteboven,voeten over de rugleuning, chips malend onderuit en die enkele vriend die hij op heeft weten te snorren, hangt ernaast. Giebelend. Ruftend. Boerend. Neuspeuterend. Alles omvermaaiend met hun onhandige knokige ledematen. Overal commentaar op leverend met hun verveelde, overslaande stemmen. Ja hoor, mam, wat zie je eruit. Jezus, pap, doe even normaal. En naar bed gaan ze ook al helemaal nooit meer. Met hun alles horende oren hangen ze om je heen, met hun allesziende ogen registreren ze ieder non-verbaal bericht, Big Kid Is Watching You, en een beetje ruziemaken, laat staan seksen is er niet meer bij. Jullie gaan toch niet scheiden, hè? Jullie gaan toch niet vrijen, hè?”

Saskia Noort (Bergen, 13 april 1967)

De Franse schrijver Jean-Marie Gustave Le Clézio werd geboren op 13 april 1940 in Nice. Zie ook alle tags voor Jean-Marie Gustave Le Clézio op dit blog.

Uit: In the forest of paradoxes (Vertaald door  Alison Anderson)

“Why do we write? I imagine that each of us has his or her own response to this simple

question. One has predispositions, a milieu, circumstances. Shortcomings, too. If we are

writing, it means that we are not acting. That we find ourselves in difficulty when we are faced with reality, and so we have chosen another way to react, another way to communicate, a certain distance, a time for reflection.

If I examine the circumstances which inspiredme to write–and this is not mere self-indulgence, but a desire for accuracy–I see clearly that the starting point of it all for me was war. Not war in the sense of a specific time of major upheaval, where historical events are experienced, such as the Frenchcampaign on the battlefield at Valmy, as recounted by Goethe on the German side and my ancestor François on the side of the armée révolutionnaire.

That must have been a moment full of exaltation and pathos. No, for me war is what civilians experience, very young children first and foremost. Not once has war ever seemed to me to be an historical moment. Wewere hungry, we were frightened, we were cold, and that is all. I remember seeing the troops of Field Marshal Rommel pass by under my window as they head

ed towards the Alps, seeking a passage to the north of Italy and Austria. I do not have a particularlyvivid memory of that event.

I do recall, however, that during the years which followed the war we were deprived of everything, in particular books and writing materials. For want of paper and ink, I made my first drawings and wrote my first texts on the back of the ration books, using a carpenter’s blue and red pencil. This left me with a certain preference for rough paper and ordinary pencils. For want of any children’s books, I read my grandmother’s dictionaries. They were like a marvellous gateway, through which I embarked on a discovery of the world, to wander and daydream as I looked at the illustrated plates, and the maps, and the lists of unfamiliar words.”

Jean-Marie Gustave Le Clézio (Nice, 13 april 1940)

De Ierse (toneel)schrijver en dichter Samuel Barclay Beckett werd geboren in Foxrock, Dublin op 13 april 1906. Zie ook alle tags voor Samuel Beckett op dit blog.

Uit: Waiting for Godot

“VLADIMIR:

Boots must be taken off every day, I'm tired telling you that. Why don't you listen to me?

ESTRAGON:

(feebly). Help me!

VLADIMIR:

It hurts?

ESTRAGON:

(angrily). Hurts! He wants to know if it hurts!

VLADIMIR:

(angrily). No one ever suffers but you. I don't count. I'd like to hear what you'd say if you had what I have.

ESTRAGON:

It hurts?

VLADIMIR:

(angrily). Hurts! He wants to know if it hurts!

ESTRAGON:

(pointing). You might button it all the same.

VLADIMIR:

(stooping). True. (He buttons his fly.) Never neglect the little things of life.

ESTRAGON:

What do you expect, you always wait till the last moment.

VLADIMIR:

(musingly). The last moment . . . (He meditates.) Hope deferred maketh the something sick, who said that?

ESTRAGON:

Why don't you help me?”

Samuel Beckett (13 april 1906 - 22 december 1989)
Scene uit „Waiting For Godot, Studio 54, New York, 2009

Zie voor nog meer schrijvers van vandaag ook mijn vorige blog van vandaag.

13-04-2013 om 12:07 geschreven door Romenu  

De Ierse dichter Seamus Heaney werd op 13 april 1939 te County Derry, Noord-Ierland, geboren. Zie ook alle tags voor Seamus Heaney op dit blog.

The Harvest Bow

As you plaited the harvest bow
You implicated the mellowed silence in you
In wheat that does not rust
But brightens as it tightens twist by twist
Into a knowable corona,
A throwaway love-knot of straw.

Hands that aged round ashplants and cane sticks
And lapped the spurs on a lifetime of game cocks
Harked to their gift and worked with fine intent
Until your fingers moved somnambulant:
I tell and finger it like braille,
Gleaning the unsaid off the palpable,

And if I spy into its golden loops
I see us walk between the railway slopes
Into an evening of long grass and midges,
Blue smoke straight up, old beds and ploughs in hedges,
An auction notice on an outhouse wall—
You with a harvest bow in your lapel,

Me with the fishing rod, already homesick
For the big lift of these evenings, as your stick
Whacking the tips off weeds and bushes
Beats out of time, and beats, but flushes
Nothing: that original townland
Still tongue-tied in the straw tied by your hand.

The end of art is peace
Could be the motto of this frail device
That I have pinned up on our deal dresser—
Like a drawn snare
Slipped lately by the spirit of the corn
Yet burnished by its passage, and still warm.

Postscript

And some time make the time to drive out west
Into County Clare, along the Flaggy Shore,
In September or October, when the wind
And the light are working off each other
So that the ocean on one side is wild
With foam and glitter, and inland among stones
The surface of a slate-grey lake is lit
By the earthed lightening of flock of swans,
Their feathers roughed and ruffling, white on white,
Their fully-grown headstrong-looking heads
Tucked or cresting or busy underwater.
Useless to think you'll park or capture it
More thoroughly. You are neither here nor there,
A hurry through which known and strange things pass
As big soft buffetings come at the car sideways
And catch the heart off guard and blow it open.

Seamus Heaney (County Derry, 13 april 1939)

De Duitse dichter en schrijver Stephan Hermlin werd als zoon van joodse immigranten geboren op 13 april 1915 in Chemnitz Zie ook alle tags voor Stephan Hermlin op dit blog.

Uit: Abendlicht

“Seit ich zum erstenmal "Tausendundeine Nacht" gelesen hatte, drang immer die gleiche rubinene Glut aus der Nacht der Basare, lief der gleiche kleine Wasserverkäufer durch die schweren Schlagschatten, stand die gleiche unsichtbare Sonne an einem tiefblauen Himmel über der Morgenkühle in den Häuserschluchten. Umgeben von Armut und Verfall und dem Einbruch einer widerwärtigen Technik stand ich lange neben den Märchenerzählern an den Straßenecken. Ihre Sprache verstand ich nicht; nur in den Augen ihrer zerlumpten Zuhörer lebten die Bilder und Gestalten meiner Kindheit. Lange suchte ich nach einem Licht, das ich einmal deutlich gesehen hatte. Ich habe es nicht gefunden.
Mit dreizehn Jahren las ich zufällig das "Kommunistische Manifest"; es hatte später Folgen. Mich bestach daran der große poetische Stil, dann die Schlüssigkeit des Gesagten. Zu den Folgen gehörte, daß ich es mehrmals las, im Laufe der Jahre sicher zwei dutzendmal. In drei Ländern hörte ich bei meinem Lehrer Hermann Duncker Vorlesungen über das Manifest; Duncker, der das Werk vom ersten bis zum letzten Wort hätte auswendig hersagen können, gehört zu jenen nicht mehr Lebenden, die noch mit Tränen der Ergriffenheit in den Augen über marxistische Theorie sprachen. Das berühmte Werk führte mich zu schwierigeren, umfangreicheren Schriften der marxistischen Literatur, aber ich kehrte immer wieder auch zu ihm zurück. Längst schon glaubte ich, es genau zu kennen, als ich, es war etwa in meinem fünfzigsten Lebensjahr, eine unheimliche Entdeckung machte. Unter den Sätzen, die für mich seit langem selbstverständlich geworden waren, befand sich einer, der folgendermaßen lautete: "An die Stelle der alten bürgerlichen Gesellschaft mit ihren Klassen und Klassengegensätzen tritt eine Assoziation, worin die freie Entwicklung aller die Bedingung für die freie Entwicklung eines jeden ist." Ich weiß nicht, wann ich begonnen hatte, den Satz so zu lesen, wie er hier steht. Ich las ihn so, er lautete für mich so, weil er meinem damaligen Weltverständnis auf diese Weise entsprach. Wie groß war mein Erstaunen, ja mein Entsetzen, als ich nach vielen Jahren fand, daß der Satz in Wirklichkeit gerade das Gegenteil besagt: "... worin die freie Entwicklung eines jeden die Bedingung für die freie Entwicklung aller ist."

Stephan Hermlin (13 april 1915 – 6 april 1997)

Hier met de Albanese schrijver Zihni Sako (rechts) op een congres in 1952

De Turkse dichter Orhan Veli (eig. Orhan Veli Kanık) werd geboren op 13 april 1914 in Izmir. Zie ook alle tags voor Orhan Veli op dit blog.

MY TREE

If there were other trees
in our neighbourhood
I would not love you so.
But if you knew
how to play backgammon with me
I would love you even more.

O beautiful tree!
When you die
I hope we'll have moved
to another neighbourhood.

FOR FREE

We are living for free;
The air's for free, the clouds are for free,
hills and dales are for free.
Rain and mud are for free.
The outside of cars,
the foyers of movie-houses,
shop-windows are for free.
It's not the same as bread and cheese -
but salt-water is for free.

Freedom will cost you your life,
but slavery is free - somewhere -
to anyone who wants it.
We are living for free.
For free.

THE TRAM-DRIVER

He looks in front of him all the time.
He doesn't smoke.
He is
a wonder!

Vertaald door Murat Nemet-Nejat e.a.

Orhan Veli (13 april 1914 – 14 november 1950)

De Nederlands schrijver en schaker Tim Krabbé werd geboren in Amsterdam op 13 april 1943. Zie ook alle tags voor Tim Krabbé op dit blog.

Uit: Vertraging

„Met zijn zaklantaarn scheen hij langs de bomenrij, maar ineens was het alsof zijn licht geweldig aangloeide. Hij keek om: het waren de koplampen van een auto die vlakbij stilhield. Hij deed zijn lantaarn uit. Een deur sloeg, er klonken stemmen, lichtbundels van lantaarns zochten tussen de bomen en verblinden hem.

'Blijf staan!' zei een stem.

Hij stak zijn handen in de lucht en begon voorzichtig naar het licht toe te lopen. De Bundels weken uit zijn ogen, en hij zag twee mannen. Ze hadden uniformen aan, en op hun auto stond POLICE.

'Ze is hier,' zei hij.

'Wie is hier.'

'Madame Twenty. Ze moet hier zijn. Ik zoek haar al de hele tijd, maar ik kan haar niet vinden. Ik ben Jacques Bekker, de Nederlandse quizmaster.'

Hij werd achter in de auto gezet, de politiemannen vroegen per radio om versterking, en toen die er was, en men op zijn aanwijzingen het lichaam van Moniek gevonden had werd hij naar Strobe gebracht. Onderweg, zo zouden de politiemannen later op de avond aan de toegestroomde pers vertellen, herhaalde hij voordurend dat hij een lafbek was die voor eeuwig zijn kans had gemist.“

Tim Krabbé (Amsterdam, 13 april 1943)

13-04-2013 om 12:03 geschreven door Romenu