De Nederlandse dichteres en schrijfster Marjoleine de Vos werd geboren in Oosterbeek op 19 april 1957. Zie ook alle tags voor Marjoleine de Vos op dit blog.

Ruimtevrees

Achter eilanden, daar weer achter
dijken, zee en Zweden. Waar zou je heen?
De blik verliest je met zichzelf in ruimte
waar aankomst ver en ver te zoeken is.
Niet voor de woerd die plotseling en onbedaarlijk
groen het zonlicht en je oog inzwemt.
Kijk bij je voet, maant hij, waar speenkruid
bloeit, de lucht gespiegeld blauw is in het diep.
Voel warmte op je neus, zie 't vroege blad
van vlier. Je keek te ver. Wat je zoekt is hier.

Kooklust

Met gretige borsten staat begeerte aan het aanrecht
zoent het zaad uit tomaten, kijkt naar het zwellen
van beslag onder vochtige doek. Haar hand liefkoost
de haas van een jonge stier, zijn zoekende tong
is gemaakt voor de hare, verzaligd streelt ze
zijn ballen de pan in. Hartstocht
is een keukenprinses met aanraakbare huid,
donzig als deeg, geurig als boter, een weerloze
van bot bevrijde eend die naakt wil zijn
als een olijf in olie, een perzik op sap.
Ze wil zich ontleden op het hakblok, betast worden
door gulzige vingers en gloeiend verslonden.
Een vis zijn, zwemmend in roomsaus
gewiegd, gekend, begeerd, genoten.

 
Marjoleine de Vos (Oosterbeek, 19 april 1957)

De Braziliaanse dichter, schrijver en vertaler Manuel Carneiro de Souza Bandeira Filho werd geboren op 19 april 1886 in Recife. Zie ook alle tags voor Manuel Bandeira op dit blog.

Roundel Of The Little Horses

The little horses running,
And we, the big horses, eating…
And your beauty, Esmeralda,
Finally drove me mad.

The little horses running.
And we, the big horses, eating…
And the sun outside so bright,
But in my heart night is falling.

The little horses running,
And we, the big horses, eating…
Alfonso Reyes going away,
And so many people staying behind.

The little horses running,
And we, the big horses, eating…
Italy bragging and bullying,
And Europe coming apart at the seams…

The little horses running,
And we, the big horses, eating…
Brazil busy politicking,
My God! Poetry dying…
And the sun outside so bright,
And the sun so bright, Esmeralda,
But in my  heart — night is falling!

Vertaald door John Nist

Preparation to Death

Life is a miracle.
Each flower,
with its form, colour, aroma
each flower is a miracle.
Each bird,
with its plumage, its flight, its song
each bird is a miracle.
The space, infinite,
the space is a miracle.
The time, infinite,
the time is a miracle.
The memory is a miracle.
The conscience is a miracle.
Everything is a miracle.
Everything but the death.
-Blessed is the death, the end of all miracles!

The Animal

Yesterday I saw an animal
On a filthy hallway
Searching for food between the garbage

When finding anything
It did not inspect or smelled
Just swallowed with voracity

The animal was not a dog
Or a cat
Or a rat

The animal, oh my Lord, was a man!

Vertaald door Mariza Góes

 
Manuel Bandeira (19 april 1886 – 13 oktober 1968)
Portret door Adegildo Barros, 2007

De Zuidtiroolse dichter norbert c. kaser werd geboren op 19 april 1947 in Brixen. Zie ook alle tags voor norbert c. kaser op dit blog en ook voor n.c. kaser.

fragment einer tante

alles den katzen gegeben
mein schwung das fleisch ein leben
kraut steht im hof
& dazwischen ein zorniger hund   der mir die freunde
vertreibt & ihnen raubt was ich mit lieb & saurer hand-
arbeit ihnen aus dem fenster warf

wieder wird sie junge kriegen
es ist an der zeit
die alte
s’letzte mal hatte sie sechs — eine — die graue die schoenste
lag in der holzhuette
tot

nicht zu vergessen die tauben —
kein bauer saet mehr fuer sie   kein brot faellt auf die
straße   herzlos sind sie all

wieder wird sie junge kriegen & die tauben wollen ihr
recht   die alten & stehen sich schlecht wie ich & alt

alles den katzen gegeben
mein schwung die rente
                                  & ledig geblieben...

 
n. c. kaser (19 april 1947 – 21 augustus 1978)
Brixen

De Russische schrijver Veniamin Kaverin werd geboren op 19 april 1902 in Pskov. Zie ook alle tags voor Veniamin Kaverin op dit blog.

Uit: Two captains (Vertaald door Bernard Isaacs)

“The policemen went up to Father and laid hold of him. Father shook his shoulder, and they fell back, one of them drawing his sword.
"What is this, sir?" Father said. "Why are you arresting me? I'm not just anybody, everyone here knows me."
"Oh no they don't, my lad," the officer answered. "You're a criminal. Grab him!"
Again the policemen stepped towards Father. "Don't wave that herring about, you fool," Father said quietly through clenched teeth to the one who had drawn his sword. "I'm a family man, sir," he said, addressing the officer. "I've been working on this wharf for twenty years. What have I done? You tell'em all, so's they know what I'm being taken for.
Otherwise people will really think I am a criminal."
"Playing the saint, eh?" the officer shouted. "Don't I know your kind! Come along!"
The policemen seemed to be hesitating. "Well?"
"Wait a minute, sir, I'll go myself," Father said. "Sanya," he bent down to me, "run along to your mother and tell her— Oh, you can't, of course, you're..."
He wanted to say that I was dumb, but checked himself. He never uttered that word, as though he hoped that one day I'd start speaking.
He looked around in silence.
"I'll go with him, Ivan," said the ganger. "Don't worry." "Yes, do, Uncle Misha. And another thing..." Father got three rubles out of his pocket and handed them to the ganger. "Give them to her. Well, goodbye."
They answered him in chorus.
He patted me on the head, saying: "Don't cry, Sanya." I didn't even know I was crying.“

 
Veniamin Kaverin (19 april 1902 – 4 mei 1989)
Monument voor “De twee kapiteins” in Pskov

De Franse schrijver Louis Amédée Achard werd geboren op 19 april 1814 in Marseille Zie ook alle tags voor Louis Amédée Achard op dit blog.

Uit: Récits d'un soldat

« Mon bataillon partit le 6 août pour le camp de Châlons ; ce furent, jusqu’à la gare de la Villette, où il s’embarqua, les mêmes cris, les mêmes voitures, les mêmes chants. Des voix enrouées chantaient encore à Château-Thierry. Les chefs de gare ne savaient auquel entendre, les hommes d’équipe étaient dans l’ahurissement. À chaque halte nouvelle, c’était une débandade. Les moblots s’envolaient des voitures et couraient aux buvettes, quelques-uns s’y oubliaient. On faisait à ceux d’entre nous qui avaient conservé leur sang-froid des récits lamentables de ce qui s’était passé la veille et les jours précédents. Un certain nombre de ces enfants de Paris avaient exécuté de véritables razzias dans les buffets, où tout avait disparu, la vaisselle après les comestibles ; les plus facétieux emportaient les verres et les assiettes, qu’ils jetaient, chemin faisant, par la portière des wagons ; histoire de faire du bruit et de rire un peu. Des courses impétueuses lançaient les officiers zélés à la poursuite des soldats qui s’égaraient dans les fermes voisines, trouvant drôle « de cueillir çà et là » des lapins et des poules. On se mettait aux fenêtres pour les voir.
À mon arrivée à Châlons, la gare et les salles d’attente, les cours, les hangars, étaient remplis d’éclopés et de blessés couchés par terre, étendus sur des bancs, s’appuyant aux murs.
Là étaient les débris vivants des meurtrières rencontres des premiers jours : dragons, zouaves, chasseurs de Vincennes, turcos, soldats de la ligne, hussards, lanciers, tous hâves, silencieux, mornes, traînant ce qui leur restait de souffle. Point de paille, point d’ambulance, point de médecins. Ils attendaient qu’un convoi les prît. Des centaines de wagons encombraient la voie. Il fallait dix manœuvres pour le passage d’un train. Le personnel de la gare ne dormait plus, était sur les dents."

 
Louis Amédée Achard (19 april 1814 – 24 maart 1875)
Cover

Onafhankelijk van geboortedata:

De Zwitserse schrijver Werner Rohner werd in 1975 geboren in Zürich. Zie ook alle tags voor Werner Rohner op dit blog.

Uit: Das Ende der Schonzeit

“Wenn ich noch zehn Jahre weiterrauchen kann- immer wieder hatte Mutter diesen Satz gesagt; wenn ich noch zehn Jahre weiterrauchen kann, sagte sie, hin ich zufrieden. Steckte sich eine Muratti an und lächelte mir zu, mehr mit den Augen als mit dem Mund.
Sie sagte den Satz auch dann noch, als ihre Schwe3ter Susanne sie zwei jahre nach Doktor Kerns Prognose, sie habehöchstens noch ein Jahr, zum letzten Mal ins Triemlispital einlieferte und sie - noch keine fünfzig Jahre alt »- bereits zu schwach war, um sich selbst eine Zigarette anzuzünden.
Mindes'tens einmal pro Stunde musste man sie ins Treppenhaus schieben; wenn ich an der Reihe war, zündete ich immer gleich zwei an, während sie aus dem Fensrer im vierzehnten Stock schaute.
Draussen Züirich in jenen ersten Tagen des neuen Jahrtausends im Nebel wie stillgelegt. Und ich stellte mir vor, wie Mutter fasr dreissig jahre zuvor am Hauptbahnhof aus dem Zug gstiegenn war, mit ihren seltsam langen Beinen und den hellblonden Haaren, die sie zu Zöpfen geflochten hatte. Eigentlich wollte sie nur ein paar Tage bleiben, dann aber verliebte sie sich sogleich und so sehr in diese Stadt,dass sie nachts ihre Häuser besetzte und tagsüber in einem kleinen Blumenladen an der Aemtlersrrasse Sträusse an die anderen Verliebten verkaufte. In der Küche eines tler besetzten Häuser an der Venedigsuasse, in das sie sich gleich am ersten Abend nach ihrer Ankunft verirrt und wo sie sich schon am zweiten Abend die Zöpfe mit einem Brormesser abgeschnitten hatte, lernte sie auch den Mann kennen, den sie Später nur noch »deinen Vatt:r« nannte. David Mourlin‚ geboren 1946, bekannt.“

 
Werner Rohner (Zürich, 1975)

Zie voor nog meer schrijvers van de 19e april ook mijn blog van 19 april 2015 deel 2.

19-04-2016 om 18:40 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Martin Michael Driessen werd geboren in Bloemendaal op 19 april 1954.Na een aantal onvoltooide studies aan de Universiteit van Amsterdam, studeerde hij theaterwetenschappen aan de Ludwig-Maximilians Universiteit in München in de periode 1978/80. Hij werkte vervolgens als regieassistent in de theater te Augsburg en Darmstad en vanaf 1982 als zelfstandig toneel- en opera regisseur. In 2006 vestigde hij zich in Nederland. Driessenheeft een grote staat van dienst als regisseur. Sedert 1979 ensceneerde hij talloze toneelstukken en opera’s voor de grote theaters in Duitsland. Hij heeft zelf in Shakespeare-stukken geacteerd, en ze zowel in het Duits als in het Nederlands vertaald en geregisseerd. Daarnaast publiceerde hij sinds 1997 literaire vertalingen van toneelstukken uit het Nederlands en het Engels, Anglo-Iers en Amerikaans in het Duits – onder andere Vondels Lucifer, de complete dramatische werken van John Millington Synge, en stukken van Sean O’Casey, Oscar Wilde, Sebastian Barry, Michael West en Enda Walsh. Hij debuteerde in 1999 met de roman “Gars”. In 2012 volgde “Vader van God” en in 2013 “Een ware held”, alle door de pers bejubeld en voor literaire prijzen genomineerd. Zijn werk is vertaald in het Italiaans, Duits en Hongaars. In 2015 verscheen de omvangrijke roman “Lizzie”, geschreven in samenwerking met de dichteres Liesbeth Lagemaat. Met de roman “Gars” werd hij genomineerd werd voor de Ako Literatuurprijs 2000.

Uit: Vader van god

“In den beginne was alles en het universum was statisch en ondoordringbaar; tot God zijn marlpriem nam en de tijd ontvlocht.
Hij richtte zijn blik op de plaats die later Stonehenge zou gaan heten, om te zien wat er gebeurde. Voorlopig was het enig opmerkelijke aan de plek, dat er heinde en verre geen kei te bekennen viel.
Onberekenbare valwinden doorkamden het steppegras dat het toenmalige Europa bedekte, of drukten het plat tot kruinen en tonsuren; de volksverhuizingen vonden plaats in de luchten, waar vogels en zwevende zaadjes van het ene continent naar het andere werden geblazen.
Het was een lege en onrustige wereld. De aarde was nog geen schijf. Heuvelruggen kromden zich, eilanden doken op of gingen onder, en niemand kon er zeker van zijn dat een nieuwe dag niet ook een nieuwe aarde zou betekenen.
Diffuse wolken kolkten door het zwerk, gelaagd als de schillen van een ui, en de twee zonnen die aan de hemel stonden deden de aarde dampen. Nevelslierten wervelden over de monocultuur van gras en nog eens gras.
Toen naderden er vijf druïden met wapperende gewaden uit het oosten.
‘Hier dan maar,’ sprak de oudste, en hij stuk zijn staf in het gras. De overige vier tuurden elk in een andere windrichting, hoewel dit begrip nog niet bestond in hun vormeloze wereld, die geen polen kende en waarin de wind alomtegenwoordig was.
‘Dit is het Begin,’ sprak de oude druïde en ging op zijn hurken zitten, omhoog turend langs zijn opgerichte staf.
De vier jongere druïden hurkten en tuurden eveneens omhoog. De tweevoudige schaduw die de staf wierp werd langer en langer; na elkander zonken de zonnen onder de hellende horizon. De aarde zwabberde als een pannenkoek die nog in zijn pan moet terugvallen, en geen mens wist of zij haar laatste
Nadat zij lang gehurkt hadden zonder enige regelmaat te hebben ontdekt in de schots en scheve dans der planeten rond de top van de staf, waagde de jongste van hen de vraag: ‘Het begin waarvan?’
De prepleistoceense Mens was voortdurend misselijk, en het observeren van een staftop die heen en weer zwaaide met elke ondulatie van de deegachtige wereld, tegen een achtergrond van krioelende meteorieten, maakte de zaak er niet beter op.
De oudste druïde antwoordde onthecht: ‘Dat ligt nog verborgen, in de schoot van de tijd.’

 
Martin Michael Driessen (Bloemendaal, 19 april 1954)

19-04-2016 om 00:00 geschreven door Romenu