De Nederlandse dichter en schrijver Pieter Boskma werd geboren in Leeuwarden op 9 mei 1956. Zie ook alle tags voor Pieter Boskma op dit blog.

Nostalgische priëlen

I
‘ga niet ruggelings in nostalgische priëlen.
alles verjongt zich, behalve de ziel,
groter de kloof met wie je al was -
ga niet ruggelings in nostalgische priëlen.
 
de zon zal een onbetrouwbare gloed in het daglicht leggen
en een voorspelde profetie uit de hanen geselen
de doden zullen er slijpen de zeisen en
wankelen naar het vruchtbare veld, en moeders
zullen hoeren zijn als zij dragen de vrucht van je vlees.
 
nee, ga niet ruggelings in nostalgische priëlen.
een kim verheft zich uit het gras en noemt zich
levensdoel; daarachter dansen duizend zwarte
kimmen op een rij. er zal geen vrijgesproken oog
opnieuw details vergulden met een milde tong van binnen.
 
en wat er torent heeft naam en schaduw.
bestrijkt met grote macht de aanzet tot gedachten
die vervagen achter de gestalten van de zo even
nog klinkende dingen, dus nee:
ga niet ruggelings in nostalgische priëlen...’

II
‘... of in de violette winter waar de jeugd patent op heeft,
waar portieken fonkelen van blozende omhelzingen,
achter ouderwetse vensters, in de schemerende serres,
beosnavels glanzen als een bloeddoorlopen oog,
waar lantarenlicht zich uitrekt als een majesteit,
stiller dan de jaren vijftig weer de jonge vrouwen lachen
en zich statig weten in hun drachtige heelal,
waar lopers op de sloten passen met een zucht
van heimwee, houtrook uit een woonboot een moment
een meeuw verbijstert en hem verbrande veren geeft
waar de zolders gloeien voor een redeloze toekomst
en gipsen cherubijnen tegen de beroete gevels
geen wolkjes adem zuchten, maar verdomd: van goud.’

 
Pieter Boskma (Leeuwarden, 9 mei 1956)

De Amerikaanse dichter Charles Simic werd geboren in Belgrado op 9 mei 1938. Zie ook alle tags voor Charles Simic op dit blog.

Errata

Where it says snow
read teeth-marks of a virgin
Where it says knife read
you passed through my bones
like a police-whistle
Where it says table read horse
Where it says horse read my migrant's bundle
Apples are to remain apples
Each time a hat appears
think of Isaac Newton
reading the Old Testament
Remove all periods
They are scars made by words
I couldn't bring myself to say
Put a finger over each sunrise
it will blind you otherwise
That damn ant is still stirring
Will there be time left to list
all errors to replace
all hands guns owls plates
all cigars ponds woods and reach
that beer-bottle my greatest mistake
the word I allowed to be written
when I should have shouted
her name

Wherein Obscurely

On the road with billowing poplars,
In a country flat and desolate
To the far-off gray horizon, wherein obscurely,
A man and a woman went on foot,

Each carrying a small suitcase.
They were tired and had taken off
Their shoes and were walking on
Their toes, staring straight ahead.

Every time a car passed fast,
As they're wont to on such a stretch of
Road, empty as the crow flies,
How quickly they were gone--

The cars, I mean, and then the drizzle
That brought on the early evening,
Little by little, and hardly a light
Anywhere, and then not even that.

 
Charles Simic (Belgrado, 9 mei 1938)

De Vlaamse dichter en schrijver Jotie T'Hooft werd geboren in Oudenaarde op 9 mei 1956. Zie ook alle tags voor Jotie T’Hooft op dit blog.

Namen

Ik draag ze als een doem.
Mijn stofnaam mens
Een mager woord, een woeker,
Een overschrijden van de grens.
Mijn eigen naam, die niemand kent
De som van al mijn trilling
Van mijn lot equivalent
Tegelijk mijn warmte en verkilling.
Plaatsnamen, zaaknamen. Liefdesnamen
Die nooit voorbij zouden gaan,
Waarvan sommige al vergeten zijn
Terwijl wij andere beramen.
Dat alles binnen de taal,
Keelklank, eeuwenoude kwaal:
Slechts één naam legt iets bloot
De eeuwenoude roepnaam Dood.

Aan mijn prinses

Liefste, hart en woorden
Houden voor jou stil,
Jij blinde vlek in mijn vermoorden
Van wat ik vergeten wil.

Kleine vink, lieve kleine kinkel
-De liefde speelt mij parten-
Baby-face, bijou, scharminkel
Voor wie ik alles weer wil tarten

Tot ik, als vroeger, blind van pijn
Weer neerlig, eenzaam in het laken
Het gaat niet om het zijn
Maar om wat wij er van maken,

ENVOI:
Prinses, ik beschrijf wat ik bewonder,
Wat ik vrees, bemin of haat
Prinses, nu ik u ken kan ik niet zonder,
Gedoog niet dat ik u verlaat.

 
Jotie T'Hooft (9 mei 1956 – 6 oktober 1977)
Cover 

De Duitse schrijver Jan Drees werd geboren op 9 mei 1979 in Haan. Zie ook alle tags voor Jan Drees op dit blog.

Uit: Letzte Tage, jetzt

"Weil wir schrecklich jung waren, flüsterten Nebil und ich nachts von Springbrunnenrändern im Park über Zitronenkerzen hinweg Cocktail-Neckisches. Mit Nebil ist es wunderbar, liebtrunken ein Bald, ein Später, ein Irgendwann anzutasten, wankend, kaum Karabiner gesichert, Steilwände hinab.
Wir beobachteten irritiert glücklich sirrende Fledermäuse, die aus Tannenwaldgrotten flappten, unseren Hügel (über der schimmernden Stadt) umrundeten, die kleine Öllaterne, im Sommer: Gänsehautarme, Benjamin-Biolay-Chansons, und während schwüler Augustabende manchmal stilles Gewitterblitzen am fernen Horizont.
Später, um Viertel nach drei, duschten Nebil und ich Nachthitze aus unseren verliebt erwärmten Teeniekörpern, siriusgeleitet, während Sonnenwindfeuer, Elfen, Kobolde vor dem Bleiglas-Badfenster tanzten. Danach lagen wir perlschaumweinsüchtig erschöpft, verschwitzt, im moskitonetzgefälschten Himmelbett. Über uns funkelten angeklebte Plastiksterne mit Phosphorschimmer.
Inzwischen geht alles vorbei, im Junimond. Wenn Mond ist und keine Regenwolken durch die kühlkalten Nächte ziehen und unsere Sternenbilder verhängen, wenn Schauer schon morgens auf das Giebeldach schlagen und Wasser durch die Holzdecke in unsere Zimmer tropft, von Ziegeln gewaschenen Ruß über eilig aufgestellte Suppenterrinen, Putzeimer, Bonbonnieren spült.
Wir verleben (abschließend) Tage, die wie ein Schlüssellochbild an uns vorübernebeln. João Gilberto singt "The Girl from Ipanema".
Während sporadischer Off-Theater-Besuche wird deutlich, daß ein zeitgeistiges Bühnenkreischen eher Edvard-Munch-Pop sein will (im Gegensatz zu klassischen Pornographiefilmschreien). - Wenn wir uns streiten, werde ich Großstadt-Actrice und imitiere moderne René-Pollesch-Szenen."

 
Jan Drees (Haan, 9 mei 1979)

De Oostenrijkse dichter, schrijver en diplomaat Leopold Andrian werd op 9 mei 1875 in Berlijn geboren. Zie ook alle tags voor Leopold Andrian op dit blog.

Uit: Erwin und Elmire. Fragmente

DIE SONNE WAR SCHON LANCE ZEIT HINABGESUNKEN
Und nut ein blasser, gelber Streif verkündet ihre Pracht
Von Blumendüften trunken
Senkt sich langsam die Nacht.

In weichen Gruppen einen sich die Bäume
Von lila Schatten halb und halb vcrhüllt,
Die wie Erinnerung an längst vergessne Träume
Des Abendwindes Hauch erfüllt

Sein Wehen ist so krankhaft weich und lau
Wie wenn die zarte, schmale, blasse Hand von einer kranken Frau
In ihrem Schatz von Spitzen, kosend wühlt
Und eine halbe Stunde lang sich glücklich fühlt.

Blassgrün fast wird das Firmament
Und leuchtend zwischen langen, schmalen, grauen Wolkenreihn
Zerflossen, in blassem und doch durchdringend süßem Schein
Des Mondes volle Scheibe brennt,

Und blickt verzweifelt, schmerzensübermannt
Wie an jenem Abend da allein,
Der Herr der Welt am Kreuz lag ausgespannt

Ich dünke mich so weltentrückt, so weit
Und niederdrückend zieht durch meine Seele
Der große Hymnus der Traurigkeit.

 
Leopold Andrian (9 mei 1875 – 19 november 1951)

De Britse schrijver en acteur Alan Bennett werd geboren op 9 mei 1934 in Armley in Leeds, Yorkshire. Zie ook alle tags voor Alan Bennett op dit blo

Uit: The Uncommon Reader

'And you are . . . ?'
'Norman, ma'am. Seakins.'
'And where do you work?'
'In the kitchens, ma'am.'
'Oh. Do you have much time for reading?'
'Not really, ma'am.'
'I'm the same. Though now that one is here I suppose one ought to borrow a book.'
Mr Hutchings smiled helpfully.
'Is there anything you would recommend?'
'What does Your Majesty like?'
The Queen hesitated, because to tell the truth she wasn't sure. She'd never taken much interest in reading. She read, of course, as one did, but liking books was something she left to other people. It was a hobby and it was in the nature of her job that she didn't have hobbies. Jogging, growing roses, chess or rock climbing, cake decoration, model aeroplanes. No. Hobbies involved preferences and preferences had to be avoided; preferences excluded people. One had no preferences. Her job was to take an interest, not to be interested herself. And besides, reading wasn't doing. She was a doer. So she gazed round the book-lined van and played for time. 'Is one allowed to borrow a book? One doesn't have a ticket?'

 
Alan Bennett (Armley, 9 mei 1934)

De Roemeense dichter, schrijver en filosoof Lucian Blaga werd geboren op 9 mei 1895 in Lancrăm, bij Alba Iulia. Zie ook alle tags voor Lucian Blaga op dit blog.

The Oak

Clear, distant, from
the breast of a tower
I can hear a bell's heartbeat,
and in its sweet echoes
it seems that my veins flow
with drops of silence.

Oak tree at the forest's edge
why does this soft winged peace
overcome me, defeat me
when I lie in your shadow
while you caress me
with your playful leaves?

Oh, who can tell
Perhaps the time will soon come
when from your trunk
they will make my coffin
and I am feeling now the peace
I will taste between its boards:

I feel the peace dropping with your leaves
in my soul - and, silenced
with each passing moment
I listen to the sound of my coffin
steadily growing in your trunk,
oak at the forest's edge.

 
Lucian Blaga (9 mei 1895 – 6 mei 1961)
Borstbeeld in de Laan der Klassieken n Chișinău

Zie voor nog meer schrijvers van de 9e mei ook mijn vorige blog van vandaag.

09-05-2015 om 13:42 geschreven door Romenu  

De Russische schrijver, dichter en zanger Bulat Shalvovich Okudzhava werd geboren in Moskou op 9 mei 1924. Zie ook alle tags voor Bulat Okudzhava op dit blog.

The Song Of The Trampling Jackboots

Now do hear the sound of trampling boots?
And do you see the birds fly off like mad
and women stare scrutinising routes?
I think you know what they are staring at.

Now do hear the sound of drum-beat bass?
The soldiers have to say their good-byes...
The squadron leaves to vanish in the haze...
The past appears clearly in the eyes.

What happens to your soldier's fortitude
when you return to your old neighbourhood?
It's women's trick who steal it from your chest
and keep it like a birdie in the nest.

What happens to your women, man of war,
when you come home and open the front door?
They welcome you and kindly let you in
but in the house there's a smell of sin.

The past is gone -- who cares about that!
We look into the future, for the light!
And in the fields the carrion-crows are fat,
the roaring war pursues us like a plight.

Again you hear the sound of trampling boots
and see the frenzied birds fly off like mad,
and women stare scrutinising routes...
It's our napes that they are staring at.

 
Bulat Okudzhava (9 mei 1924 – 12 juni 1997)
Monument in Moskou

De Amerikaanse dichteres Mona Van Duyn werd geboren op 9 mei 1921 in Waterloo, Iowa. Zie ook alle tags voor Mona Van Duyn op dit blog.

Three Valentines to the Wide World

II

I have never enjoyed those roadside overlooks from which
you can see the mountains of two states. The view keeps generating
a kind of pure, meaningless exaltation
that I can't find a use for. It drifts away from things.

And it seems to me also that the truckdriver's waste of the world
is sobering. When he rolls round it on a callus of macadam,
think how all those limping puppydogs, girls
thumbing rides under the hot sun, or under the white moon

how all those couples kissing at the side of the road,
bad hills, cat eyes, and horses asleep on their feet
must run together into a statement so abstract
that it's tiresome. Nothing in particular holds still in it.

Perhaps he does learn that the planet can still support life,
though with some difficulty. Or even that there is injustice,
since he rolls round and round and may be able to feel
the slight but measurable wobble of the earth on its axis.

But what I find most useful is the poem. To find some spot
on the surface and then bear down until the skin can't stand
the tension and breaks under it, breaks under that half-demented
"pressure of speech" the psychiatrists saw in Pound,

is a discreetness of consumption that I value. Only the poem
is strong enough to make the initial rupture,
at least for me. Its view is simultaneous
discovery and reminiscence. It starts with the creature

and stays there, assuming creation is worth the time
it takes, from the first day down to the last line on the last page.
And I've never seen anything like it for making you think
that to spend your life on such old premises is a privilege.

 
Mona Van Duyn (9 mei 1921 - 2 december 2004)
Portret door  Marion Miller, 1993

De Egyptische schrijver Gamal al-Ghitani werd geboren op 9 mei 1945 in Guhaina, maar groeide op in Caïro. Zie ook alle tags Gamal al-Ghitani op dit blog.

Uit: Le Livre des Illuminations (Vertaald door Khaled Osman)

« ILLUMINATION DE LA PLENITUDE
Après quarante révolutions des astres, j’ai eu la vision de mon père: il s’est manifesté spirituellement à moi dans le néant du lieu, dans l’étrangeté du temps, dans un horizon ramassé et non étalé, dans des dimensions perçues faute d’être vues, entre des murs bâtis de matières inconnues de nous, qui n’étaient ni le bois ni la pierre; quant au toit, il était taillé dans une lueur écarlate dont la couleur était singulière, sans rapport avec notre spectre coutumier. Mon père était assis en face de moi, je le voyais de profil, dans une pose où je n’avais pas eu l’habitude de le voir. Je me suis avancé vers lui, le cœur battant, mû par un élan d’enthousiasme, mais au bout de quelques pas je me suis arrêté, incapable d’avancer davantage; du reste, toute velléité de mouvement m’a bientôt abandonné et je me suis résigné à l’immobilité.
Mon père m’est apparu dans des vêtements terrestres, une chemise en laine noire et un pantalon noir, ses cheveux étaient lisses, bien coiffés, d’une bonne longueur, ses traits étaient jeunes, détendus, sereins. À son visage encore dénué de toute ride, encore clair de tout souci, je lui ai attribué — dans cette apparition — une vingtaine d’années. Il m’a observé et je l’ai observé, mais alors qu’il a pu se rassasier de ma vue, je n’ai pas eu le temps de me combler de la sienne. Comme l’éternité s’approchait, j’ai sollicité la permission de dialoguer, et tout d’un coup mon père s’est mis à parler, sa voix est parvenue à mon ouïe, une voix monocorde, au timbre égal, il m’a parlé comme on parle à la radio, comme s’il adressait ses propos à des auditeurs inconnus, absents de son champ de vision; il s’est exprimé et j’ai bu ses paroles, il a parlé et j’ai consigné…
— Ne t’inquiète pas pour moi, Gamal, ne sois pas triste, ma mort s’est faite si tranquillement que je n’ai pas souffert, le passé et le présent se sont consumés en l’espace de sept minutes; les propos que t’a tenus ta mère, les récits que t’ont rapportés tes frères, tout est véridique, alors libère-toi de ce poids qui oppresse ta poitrine… Mais laissons cela. Dis-moi plutôt : à quoi vous occupez-vous?
Là-dessus, mon père a disparu."

 
Gamal al-Ghitani (Guhaina, 9 mei 1945)

De Engelse schrijver Richard Adams werd geboren in Newbury op 9 mei 1920. Zie ook alle tags voor Richard Adams op dit blog.

Uit Watership Down

“They ran over the culvert. The grass was wet and thick near the stream and they made their way up the opposite slope, looking for drier ground. Part of the slope was in shadow, for the sun was sinking ahead of them, and Hazel, who wanted a warm, sunny spot, went on until they were quite near the lane. As they approached the gate he stopped, staring.
"Fiver, what's that? Look!"
A little way in front of them, the ground had been freshly disturbed. Two piles of earth lay on the grass. Heavy posts, reeking of creosote and paint, towered up as high as the holly trees in the hedge, and the board they carried threw a long shadow across the top of the field. Near one of the posts, a hammer and a few nails had been left behind.
The two rabbits went up to the board at a hopping run and crouched in a patch of nettles on the far side, wrinkling their noses at the smell of a dead cigarette end somewhere in the grass. Suddenly Fiver shivered and cowered down.
"Oh, Hazel! This is where it comes from! I know now -- something very bad! Some terrible thing -- coming closer and closer."
He began to whimper with fear.
"What sort of thing -- what do you mean? I thought you said there was no danger?"

 
Richard Adams (Newbury, 9 mei 1920)
Scene uit de Britse animatiefilm uit 1978 

De Schotse schrijver James Barrie werd op 9 mei 1860 in Kirriemuir nabij Dundee geborenZie ook alle tags voor James Barrie op dit blog.

Uit: The Adventures of Peter Pan

"Don't go," they called in pity.
"I must," he answered, shaking; "I am so afraid of Peter."
It was at this tragic moment that they heard a sound which made the heart of every one of them rise to his mouth. They heard Peter crow.
"Peter!" they cried, for it was always thus that he signalled his return.
"Hide her," they whispered, and gathered hastily around Wendy. But Tootles stood aloof.
Again came that ringing crow, and Peter dropped in front of them. "Greetings, boys," he cried, and mechanically they saluted, and then again was silence.
He frowned.
"I am back," he said hotly, "why do you not cheer?"
They opened their mouths, but the cheers would not come. He overlooked it in his haste to tell the glorious tidings.
"Great news, boys," he cried, "I have brought at last a mother for you all."
Still no sound, except a little thud from Tootles as he dropped on his knees.
"Have you not seen her?" asked Peter, becoming troubled. "She flew this way."
"Ah me!" once voice said, and another said, "Oh, mournful day."
Tootles rose. "Peter," he said quietly, "I will show her to you," and when the others would still have hidden her he said, "Back, twins, let Peter see."
So they all stood back, and let him see, and after he had looked for a little time he did not know what to do next.“

 
James Barrie (9 mei 1860 – 19 juni 1937)
Scene uit de  Amerikaanse animatiefilm uit 1953

De Italiaanse schrijver Pitigrilli (pseudoniem voor Dino Serge) werd geboren te Turijn op 9 mei 1893. Zie ook alle tags voor Pitigrilli op dit blog.

Uit:Cocaine (vertaald door Eric Mosbacher)

“There’s still hope for you…. You haven’t yet got to the stage of tremendous depression, of insuperable melancholy. Now you smile when you have the powder in your blood. You’re at the early stage in which you go back to childhood.”
She spoke to him as to a child, though they were both of the same age. Cocaine achieves the cruel miracle of distorting time.”
(…)

“It’s comfortable and delightful. When I die they’ll shut me up in it forever, and all the happiest memories of my life will be in it…. It also offers another advantage. When it’s over I’m left alone, all alone; it’s the man who has to go away. Afterwards I find the man disgusting. Forgive me for saying so, but afterwards men are always disgusting. Either they follow the satisfied male’s impulse and get up as quickly as they do from a dentist’s chair, or they stay close to me out of politeness or delicacy of feeling; and that revolts me, because there’s something in them that is no longer male.”

 
Pitigrilli (9 mei 1893 – 8 mei 1975)
In 1930

09-05-2015 om 13:27 geschreven door Romenu