De Estische dichter, schrijver en vertaler Tõnu Õnnepalu werd geboren op 13 september 1962 in Tallin. Zie ook mijn blog van 13 september 2008 en ook mijn blog van 13 september 2009 en ook mijn blog van 13 september 2010.

Flesh has become word

Flesh has become word, word has not become flesh.
Who lives, can become word,
this is my little human hope
and today it is visible, today, today!

Today awakens the flesh in my flesh and the earth in my bones
and the sap of trees, the earth water, rises upwards,
earth’s cold blind water, lifeless water, ice water,
presses up throught the veins,
through the bitter flesh of pines,
the sweet flesh of maples,
up, out, into steam, as spirit,
in vain, water presses, sap presses, blood presses, yes,
not listening, in vain!

The hum of ducks is the Victory Song today,
the Nameless’ immense fleshly voice in the tranquil mist of the sea,
under the bright morning covers, in the warm, wordless light,
yes, in wordlessness, in not becoming word, in not being held by the word.

And I remain outside of it, outside of this great day,
because inside me there are words,
seeing and hearing I think words,
I do not hum like ducks, I do not flap wings,
the words in my head are mute motionless song,
needless sounds that nobody hears,
blind light that nobody sees,
an unmade move, caress and pain that nobody feels.

But there is something else in me, there happens to be everything
that touches everything else today and flies away.

And the word is smaller than this,
for really there is very little in word.
Perhaps this or that, perhaps a lot,
perhaps almost everything remains outside the word.

The word is ill of it, always in pain for what it is not.
In pain of this morning,
in pain of the flesh and blood,
in pain of water and light,
in pain for being closed in the head.

It may be that this is my work, that this is
the pressing voice of the Nameless speaking in me:
to let the word free, let it out of the head,
let it die, sow it into the vast earth of the unword,
into the darkness of myself and un-self,
outside the gates into the great light where Today is waiting,
where the wordless, shapeless, ever changing All is waiting.

And I myself should wait, not knowing for what,
cry and mourn for the word, weep for my self
that has no more name,
lie down on bare ground before the Gates
as beggars lie down to sleep in the open
and wait to be let in,
wait to get out,
wait for the Hour of Change, for the Unknown.

Tõnu Õnnepalu (Tallin, 13 september 1962)

De Poolse schrijver Janusz Glowacki werd geboren op 13 september 1938 in Poznań. Zie ook mijn blog van 13 september 2010.

Uit: Aus dem Kopf (Vertaald door Heinz Rosenau)

„Zu Beginn schien es, als käme ich damit genau hin.
Ich wohnte umsonst im Holiday Inn Hotel und hatte sogar noch zusätzliche Einkünfte, da man mich für meine Besuche bei den Proben – anders als in Polen, wo man Autoren nur widerwillig ins Theater lässt – bezahlte. Die Schauspieler waren tadellos, der Regisseur Danny Boyle, der aus Trainspotting, auch. Bereits nach der ersten Probe war ich überzeugt, dass Cinders, anders als Aschenkinder, nach dessen polnischer Aufführung ich mir geschworen hatte, nie wieder für das Theater zu schreiben, ein richtig gutes Stück war. Und die drei polnischen Konsuln in London, Herr Kopa, Herr Słomka und Herr Mucha hatten sogar im Theater anrufen lassen und sich für die Premierenfeier angekündigt. Ich fühlte mich geschmeichelt, denn bis zu diesem Zeitpunkt kannte ich nur einen einzigen polnischen Diplomaten (und zudem einen ehemaligen), nämlich den Konsul in Glasgow. Seine schwache Seite war ein völliger Mangel an Fremdsprachenkenntnissen. Seine starke eine gut aussehende Ehefrau, eine Schauspielerin. Ihretwegen verbrachte der Herr Konsul seine Urlaube im Warschauer SPATiF, dem Restaurant des polnischen Schauspielerverbandes, und nach ein paar Schnäpsen war er gerne bereit seine Zuhörer am diplomatischen Leben teilhaben zu lassen. Der Job – sagte er – sei im Grunde ganz angenehm, nur leider komme alle naselang irgendein Engländer angewackelt und wolle irgendwas von ihm. Das wäre ja auch gar nicht so schlimm, wenn er wenigstens verstehen könnte, was der Mann da erzählte.
Abends nach den Proben ging ich mit den Schauspielern auf ein Guinness in eine der Kneipen auf dem Sloan Square. Jaruzelski und Breschnew, Wałęsa, Kuroń und Michnik waren immer weiter weg, ich war mächtig stolz und wartete geduldig auf die Premiere.“

Janusz Glowacki (Poznań, 13 september 1938)

De Poolse dichter Julian Tuwim werd geboren in Łódź op 13 september 1894. Zie ook mijn blog van 13 september 2010 en eveneens alle tags voor Julian Tuwim op dit blog.

Grass

Grass, grass up to my knees!

Grow up to the sky

So that there won't seem to be

Any you or I

So that I will turn all green

And blossom to my bones,

So that my words won't come between

Your freshness and my own.

So that for the two of us

There will be one name:

Either for both of us - grass,

Or both both of us - tuwim.

Wife

My husband is idle, is dumb and spends money.

He either stands still at the window or runs about town like a bunny.

He stares and he stares, at a tram, at the sky.

He mutters, he whistles: he rummages over the house like an amateur spy.

And then he reads books: he turns their pages at least.

There are books in the kitchen and cellar; folios mixed with the yeast.

But what is he thinking about? what does my husband mumble?

When he tries to speak he gets nervous: piles of words flurry and tumble.

In the evening he drinks, and I feel angry enough

When I see his dear eyes getting misted up with that stuff.

His eyes are misted. He takes one more dram.

He kneels down beside me and lays his head on my arm.

It is only then that I learn for the first time who I am.

Julian Tuwim (13 september 1894 – 27 december 1953)

De Duitstalige, Roemeense, schrijver en pastor Eginald Schlattner werd geboren in Arad op 13 september 1933. Zie ook mijn blog van 13 september 2010.

Uit: Das Klavier im Nebel

“Die Tante in Bukarest, böse wie das Feuer, zeigte sich von der besten Seite. Sie entfaltete ihren ganzen Charme, was den Onkel ungerührt ließ, Rodica gleichgültig war, Clemens aber Eindruck machte.
Es war der Onkel, der Rodica in Schäßburg gezwungen hatte, die Fahrt ans Meer mit Clemens abzusagen. Die Befehle seiner Frau führte er ebenso dienstwillig aus wie die Befehle seines Ministers, selbst wenn sie forderte, daß er ihr die Hände bis zum Ellbogen küßte und zurück bis zu den Fingerspitzen, was er ohne Murren tat, nicht anders, als handle es sich um Schädlingsbekämpfung. Er schwieg zu allem.
Doamna Aurora Ingrid war klein von Gestalt, sie trug hochhackige Schuhe, so daß der Fuß steil abwärts wies. Die große Zehe stand vorne heraus, scharlachrot touchiert, und scharlachrot waren die krallenhaften Fingernägel. "Weißt du, warum die Fingernägel so lang sind?" flüsterte Rodica. "Sie will damit beweisen, daß sie eine Intellektuelle ist. Mit solch schrecklichen Krallen kann man keine grobe Arbeit verrichten. Huh. Und die Kinder kriegen die Fraisen."
Die Gastgeberin trug nur rot. Ein Rausch in Rot. Die leichtfüßige Figur war umweht von Gewändern in Abwandlungen von Purpur bis Rosa. Ihr Haar war schwarz mit silbernen Strähnen. "Sie wird grau. Nun hat sie einige Strähnen silbrig gefärbt, damit man denkt, es sei eine modische Marotte."
"Mit Ofensilber", pflichtete Clemens bei. Sie verstanden sich wieder wie einst. Am Abend, wenn sie sich über die Eindrücke des Tages austauschten, fiel beiden meist dasselbe ein.
Die Gemächer des Hauses hatte man in Socken zu betreten. Im Flur standen die Schuhe des Hausherrn in Reih und Glied. Die puppenhaften Schuhe der Dame lagen wahllos herum, so wie sie ihr von den Füßen gepurzelt waren.“

Eginald Schlattner (Arad, 13 september 1933)

De Amerikaanse schrijver, journalist en scenarist Warren Murphy werd geboren op 13 september 1933 in Jersey City, New Jersey. Zie ook mijn blog van 13 september 2010.

Uit: The Destroyer (Samen met Richard Sapir)

„Dr. Daniel Demmet was a true professional. When he decided it was time to kill his patient, he first made sure that the critical body functions were doing well. He checked the electrocardiogram screen, as he had been checking it since the patient had been wheeled into the operating room of the Robler Clinic, one of the finer hospitals just outside of Baltimore. Dr. Demmet sat on a stool behind the patient's head, from which point, as a modern anesthesiologist, he could best supervise and protect the patient's hold on life. The surgeon, working a few feet from him, was too busy rearranging the body with instruments to worry about his life. The surgeon worked on the appendix; the anesthesiologist worked on the patient.
The screen showed normal sinus rhythm, a sharp beeping line across the screen, which caught the electrical impulses from the heart. At the first sign of trouble, the wave would become ectopic, indicating cardiac malfunction.
On the screen, death was a smooth flowing line, with little hills; life was sharp and discordant. What Dr. Demmet continuously looked at was the line that guaranteed life. Perfect. A perfect sinus rhythm. The low hill, the deep valley, the high peak, another valley, and then the pattern all over again. All this in a beep. Life.“

Warren Murphy (New Jersey, 13 september 1933)

De Duitse dichter en schrijver Johannes Poethen werd geboren in Wickrath op 13 september 1928. Zie ook mijn blog van 13 september 2010.

Hol über

3

Aber wozu
nun schon über fünfzig jahr
und immer hinter sappho her

die götter loben nicht
neulust vielleicht
wie es wieder
die glieder regt

doch gewiß
ein lebensmittel.

4

Zahl oder bild
spiegel im spiegel
schwarzes loch mit dir allein

alles fließt
durcheinander

außer uns
bloß dies gedicht

hol über.

Johannes Poethen (13 september 1928 – 9 mei 2001)

13-09-2011 om 19:17 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter, predikant en hoogleraarr Nicolaas Beets werd geboren op 13 september 1814 in Haarlem. Zie ook mijn blog van 13 september 2010 en eveneens alle tags voor Nicolaas Beets op dit blog.

Langs moeders graf

’t Was de eerste thuiskomst na haar sterven;
Wij haalden hem van boord.
Hij pakte en kuste ons honderd werven,
Maar sprak geen enkel woord.
Een tijdlang stond hij in gedachten,
En zag ons zwijgend aan;
Op eenmaal kreeg hij moed en krachten,
En zeide “ Laat ons gaan ! “

Het kleine Stijntje werd gedragen,
Ik bij de hand gevat;
Opeens de Kerkstraat ingeslagen,
In plaats van ’t achterpad.
Verwondring heb ik niet doen blijken;
Benepen zweeg ik stil,
En had het hart niet op te kijken,
Al had ik ook de wil.

Maar toen wij langs het kerkhof togen,
Zijn hand de mijne neep,
Zag ik hem aan met vochtige ogen,
Ten blijk dat ik ’t begreep,
‘ Had ik die blik maar niet geslagen ! ‘
Herhaal ik duizend keer:
’t Gelaat dat toen mijn ogen zagen,
Vergeet ik nimmermeer.

Niet klagen

Niet klagen
Maar dragen
En vragen
Om kracht.
Niet zorgen
Voor morgen
Bij vallende nacht.
Niet beven
Voor ‘t leven
Gegeven
Van God
Maar ‘t heden
Besteden
Naar plicht en gebod.
Niet dringen
In dingen
Door niemand bevroed.
Tevreden
Te treden
Bij ‘t licht op het pad
En de lamp voor de voet.

Nicolaas Beets (13 september 1814 – 13 maart 1903)

Buste door Cornelis Beets, 1894

De Franse dichter en schrijver Francis Yard werd geboren op 13 september 1873 in Boissaye / Seine-Maritime. Zie ook mijn blog van 13 september 2010.

La neige au village

Lente et calme, en grand silence,
Elle descend, se balance
Et flotte confusément,
Se balance dans le vide,
Voilant sur le ciel livide
L'église au clocher dormant.

Pas un soupir, pas un souffle,
Tout s'étouffe et s'emmitoufle
De silence recouvert...
C'est la paix froide et profonde
Qui se répand sur le monde,
La grande paix de l'hiver.

L'église

Je regrette le temps où je servais la messe,

Les beaux jours merveilleux où la vie est promesse,

La chère enfance et mes sabots de bois ciré

Qui m'annonçaient de loin, quand Monsieur le Curé

Préparait en surplis, seul dans la sacristie

Le calice d'argent, la patène et l'hostie.

L'église pâle, après les songes de la nuit,

Restait mystérieuse, indifférente au bruit.

La lampe clignotait, comme endormie encore,

Car j'apportais un peu de vent avec l'aurore.

Et l'écho des vieux murs, s'éveillant à mon pas,

Me répondait confidentiel, presque tout bas.

Ah ! comme elle était grande et profonde l'église

Et haute sous le cintre où Jésus agonise,

Où Saint Martin, l'épée au clair sur son cheval

Fait pour le pauvre son grand geste libéral.

Oui, dans le demi-jour frémissant du village

Mon église était grande au matin de mon âge.

Elle est petite. Et maintenant quand je la vois,

Je regrette mes yeux candides d'autrefois.

Francis Yard (13 september 1873 - 28 februari 1947)

De Britse schrijver Roald Dahl werd geboren op 13 september 1916 in Llandalf, Zuid-Wales. Zie ook mijn blog van 13 september 2010 en eveneens alle tags voor Roald Dahl op dit blog.

Uit: The Magic Finger

“For months I had been telling myself that I would never put the Magic Finger upon anyone again — not after what happened to my teacher, old Mrs. Winter.

Poor old Mrs. Winter.

One day we were in class, and she was teaching us spelling. “Stand up,” she said to me, “and spell kat.”

“That’s an easy one,” I said. “K – a – t.”

“You are a stupid little girl!” Mrs. Winter said.

“I am not a stupid little girl!” I cried. “I am a very nice little girl!”

“Go and stand in the corner,” Mrs. Winter said.

Then I got cross, and I saw red, and I put the Magic Finger on Mrs. Winter good and strong, and almost at once …

Guess what?

Whiskers began growing out of her face! They were long black whiskers, just like the ones you see on a kat, only much bigger. And how fast they grew! Before we had time to think, they were out to her ears.

Of course the whole class started screaming with laughter, and then Mrs. Winter said, “Will you be so kind as to tell me what find so madly funny, all of you?”

Roald Dahl (13 september 1916 – 23 november 1990)

De Nederlandse wetenschapper en publicist, vrijdenker en anarchist Anton Constandse werd geboren in Brouwershaven op 13 september 1899. Zie ook mijn blog van 13 september 2006 en ook mijn blog van 13 september 2009 en ook mijn blog van 13 september 2010

Uit: Gastarbeiders zijn immigranten

“Men kan nu wel hoog opgeven van hun afwijkende `kultuur', maar waarin bestaat die dan? Goed, ze hebben als godsdienst – behalve variaties van het christendom – de islam. Dit zegt overigens weinig, want aanzienlijke groepen van moslims geloven even weinig als dusgenaamde christenen. Als ze wel hechten aan hun geloof, en vooral dan aan de gebruiken die daarmee samenhangen, vallen ze in de kategorie van onze Drentse, Veluwse en Zeeuwse gereformeerden, met taboes en bijgeloof van eeuwen geleden. Het aantal analfabeten onder hen is groot, ze laten zich manipuleren door feodale leiders en leveren mede de fascistiese overvallers op hun lotgenoten. Het is onzin, over te lopen van eerbied voor zulke vormen van `kultuur', waar we zelf na eeuwen van strijd mee hebben afgerekend, enkele onderontwikkelde gebieden uitgezonderd, die ons zwarte zeden en beklagenswaardige gehandikapten leveren, zoals slachtoffers van polio. Men moet zich eens indenken, welke ghetto's er zullen ontstaan van verouderde, en voor ons gevaarlijke immigranten, als we niet alleen hun gruwelijke slachtgewoonten aanvaarden, maar ook hun diskriminatie van vrouwen, hun patriarchaal-autoritaire aanmatiging, hun onderwerping van kinderen, hun stamveten. Waarom van nieuwkomers aanvaarden, wat we zelf in gewoonten en wetten hebben opgeruimd?''

Anton Constandse (13 september 1899 - 23 maart 1985)

De Nederlandse dichter, schrijver en taalkundige Muus Jacobse werd op 13 september 1909 als Klaas Hanzen Heeroma geboren op het waddeneiland Terschelling. Zie ook mijn blog van 13 juni 2011 en ook mijn blog van 13 september 2010

Adam

Hij dwaalde, zegenend al wat hij zag,

En gaf de dieren en de bloemen namen,

Elk naar zijn aard, wanneer zij tot hem kwamen

Onder de zon van elke nieuwe dag.

Maar 's avonds zocht hij droef het donker midden

En keerde tot de boom des levens, waar

Vooglen des hemels nestten bij elkaar,

Om daar in eenzaamheid tot God te bidden.

Onder de welving van de wereldboom,

Zijn tentzeil spannend voor de sterrenzalen,

Lag hij en sliep aan 't ademende water,

Wellend over de w o r t e l s . . ..

Sloeg de stroom

Niet met zijn hartslag mee? Werd bij het slapen

Niet aan zijn hart een ander hart geschapen?

Jozef is nog jong

Als zon, maan, sterren buigen voor mij neer en

Wuivend groeten de rijpe korenschoven,

Weet ik met trots in mijn verliefde ogen

Mij van dit al de onaanrandbre heerser,

En denk ik wel eens: zou ik nu de dood geen

Verkoren buit zijn, nu nog geen ontberen

Met aardse droefheid mij heeft kunnen deren,

Omwikkeld door de mantel van mijn dromen?

Maar als ik oud moet sterven, zal, van tranen

En van veel rouwen schamel en gescheurd,

De dromenmantel die mijn ogen kleurt

Hun toch een teken zijn, en niet beschamen,

Van veel verloren en van veel getreurd

Te hebben, omdat zij zo veel bezaten.

Muus Jacobse (13 september 1909 – 21 november 1972)

De Engelse schrijver, journalist en literatuurcriticus John Boynton Priestley werd geboren in Bradford op 13 september 1894. Zie ook mijn blog van 13 september 2007 en ook mijn blog van 13 september 2010

Uit: An Inspector Calls and Other Plays

„SHEILA: How did you come to know this girl, Eva Smith?

GERALD: I didn't

SHEILA: Daisy Renton then - it's the same thing.

GERALD: Why should I have known her?

SHEILA: Oh, don't be stupid. We haven't much time. You gave yourself away as soon as he mentioned her name.

GERALD: All right. I knew her. Let's leave it at that.

SHEILA: We can't leave it at that.

GERALD: [approaching her] Now listen, darling -

SHEILA: No, that's no use. You not only knew her, but you knew her very well. Otherwise, you wouldn't look so guilty about it. When did you first get to know her? [He does not reply.] Was it after she left Milwards? When she changed her name, as he said, and began to live a different sort of life? Were you seeing her last spring and summer, during that time when you hardly came near me and said you were so busy? Were you? [He does not reply but looks at her.] Yes, of course you were.

GERALD: I'm sorry, Sheila. But it was all over and done with last summer. I hadn't set eyes on the girl for at least six months. I don't come into this suicide business.

SHEILA: I thought I didn't, half an hour ago.

GERALD: You don't. Neither of us does. So - for God's sake - don't say anything to the Inspector.

SHEILA: About you and this girl?

GERALD:Yes. We can keep it from him.

SHEILA: [laughs rather hysterically] Why - you fool - he knows. Of course he knows. And I hate to think how much he knows that we don't know yet. You'll see. You'll see. [She looks at him almost in triumph] [He looks crushed. The door slowly opens and the INSPECTOR appears, looking steadily and searchingly at them.]

INSPECTOR: Well? „

J. B. Priestley (13 september 1894 - 14 augustus 1984)

De Engelse dichter en toneelschrijver James Shirley werd geboren in Londen op 13 september 1596. Zie ook mijn blog van 13 september 2010

Death's Subtle Ways

Victorious men of earth, no more

Proclaim how wide your empires are;

Though you bind in every shore

And your triumphs reach as far

As night or day,

Yet you, proud monarchs, must obey

And mingle with forgotten ashes when

Death calls ye to the crowd of common men.

Devouring Famine, Plague, and War,

Each able to undu mankind,

Death's servile emissaries are;

Nor to these alone confined,

He hath at will

More quaint and subtle ways to kill;

A smile or kiss, as he will use the art,

Shall have the cunning skill to break a heart.

James Shirley (13 september 1596 – 29 oktober 1666)

13-09-2011 om 19:09 geschreven door Romenu