De Nederlandse schrijfster en journaliste Marga Minco, pseudoniem van Sara Minco, werd geboren in Ginneken op 31 maart 1920. Zie ook mijn blog van 31 maart 2007 en ook mijn blog van 31 maart 2008. en ook mijn blog van 31 maart 2009 en ook mijn blog van 31 maart 2010.

Uit: Rose schuimpjes

‘Mag ik een ons schuimpjes?’ vroeg hij.

‘Hebt u een vergunning?’ vroeg het meisje achter de toonbank.

‘Nee,’ zei hij.

‘Dan gaat 't niet, dat weet u.’

‘Wilt u ze mij niet zó verkopen?’ Hij bracht zijn gezicht iets dichter bij het hare.

‘Ik kijk wel uit. Mij te riskant. Mag 't niet iets anders wezen? Ik heb verse boterbiesjes, kletskoppen, kano's, spritsen, macarons...’

‘Het klinkt heel smakelijk allemaal, maar ik kom voor schuimpjes.’

‘Meneer, ik mag 't niet doen.’ Ze keek over zijn schouder alsof ze de volgende klant wilde helpen. Maar er was verder niemand in de winkel.

Hij bleef staan en boog zich nog wat meer naar haar toe. ‘Wilt u voor deze keer niet eens over uw hart strijken?’

‘Ik heb alleen rose schuimpjes,’ zei ze.

‘Dat komt goed uit. Die wou ik net hebben.’ Hij zette zijn tas voor haar neer, deed hem open en liet haar een koffieblik zien, waarvan hij het deksel afnam. ‘Als u ze hier in doet, kraait er geen haan naar.’

‘Vooruit dan maar.’ Het meisje zuchtte. ‘Voor deze ene keer wil ik ze u wel klandestien verkopen. Maar zegt u in godsnaam nooit tegen iemand dat u ze van mij hebt.’ Ze bukte zich achter de toonbank, zodat hij alleen nog haar rug zag met de gekruiste witte schortbanden.

Hij hoorde haar in een trommel scharrelen en hield zijn tas alvast zo ver mogelijk open. Toen ze weer recht stond, deed ze snel het zakje in het blik.

‘Dat is dan tweevijftig,’ zei ze.

‘Pardon?’ Hij schrok. ‘Kost een ons schuimpjes tweevijftig?’

‘Wat wilt u? Zonder vergunning. Denkt u eens aan het risiko dat ik loop.’

Hij knikte. ‘Het is goed,’ zei hij, legde een biljet van een rijksdaalder voor haar neer en verliet de winkel.

Toen hij de tramhalte aan de overkant van de straat had bereikt zag hij een agent langzaam op zich af komen. Gelukkig schoof op dat moment net een lijn 14 langs de vluchtheuvel. Hij holde er naar toe en wist in het gedrang met moeite een plaats te vinden op het achterbalkon. Aan de hand waarmee hij de lus vasthield hing ook zijn tas. Een vrouw vroeg of hij er soms eieren in had zitten, maar hij deed of hij haar niet hoorde. Hij neuriede wat en keek naar buiten. Bij de volgende halte stapte een kontroleur in. Dat beviel hem niet. ‘Nu moeten we onze tassen openmaken,’ dacht hij en terwijl de tram optrok sprong hij er af en holde een zijstraat in, waar hij bedaard verder liep nadat hij had vastgesteld dat niemand hem volgde. Even overwoog hij of hij een taxi naar Francien zou nemen, maar hij zag er van af. De schuimpjes waren al duur genoeg geweest.“

Marga Minco (Ginneken, 31 maart 1920)

De Mexicaanse schrijver, dichter, en diplomaat Octavio Paz werd geboren op 31 maart 1914 in Mixcoac, tegenwoordig een deel van Mexico-stad. Zie ook mijn blog van 31 maart 2007 en ook mijn blog van 31 maart 2008. en ook mijn blog van 31 maart 2009 en ook mijn blog van 31 maart 2010.
 

Uit: Das Labyrinth der Einsamkeit  (Vertaald door Carl Heupel)

„Uns allen hat sich irgendwann unser Dasein als etwas Besonderes, Unübertragbares und Kostbares offenbart. Fast immer geschieht diese Offenbarung in der Jugend. Die Entdeckung unserer selbst
bekundet sich als eine Erfahrung unserer Einsamkeit. Zwischen uns und der Welt öffnet sich eine unspürbare, durchsichtige Mauer: die unseres Bewußtseins. Ja, kaum sind wir geboren, fühlen wir uns schon einsam. Kindern und Erwachsenen gelingt es, durch Spiel und Arbeit sich selbst zu vergessen und so ihre Einsamkeit zu überwinden; der Jüngling aber, der zwischen Kindheit und Mannesalter schwankt, steht für einen Augenblick vor dem unendlichen Reichtum der Welt still und betrachtet verwundert sein Dasein. Dem Staunen folgt das Nachdenken: über den Strom seines Bewußtseins gebeugt, fragt er Sich, ob dieses Gesicht, das allmählich aus der Tiefe steigt und vom Wasser
entstellt ist, das eigene sei. Das Einzigartige des Daseins - im Kind noch reine Empfindung - verwandelt sich in Problem, Frage und Forscherdrang.

Völkern in der Wachstumskrise widerfährt Ähnliches: Ihr Dasein offenbart sich als Frage: Was sind wir, und wie werden wir das verwirklichen, was wir sind? Oft werden die Antworten auf diese Fragen von der Geschichte Lügen gestraft; vielleicht deshalb, weil das, was man "Volksgeist" nennt, nur ein
Bündel von Reaktionen auf einen gegebenen Reiz ist; angesichts verschiedenartiger Umstände können die Reaktionen verschiedenartig sein und dementsprechend auch der Nationalcharakter, den man für unwandelbar hielt.“

Octavio Paz (31 maart 1914 – 19 april 1998)

De Roemeense dichter en essayist Nichita Stănescu werd geboren op 31 maart 1933 in Ploieşti. Zie ook mijn blog van 31 maart 2007 en ook mijn blog van 31 maart 2008. en ook mijn blog van 31 maart 2009 en ook mijn blog van 31 maart 2010.
 

Adolescents on the Sea 

This sea is covered with adolescents

learning to walk on waves, upright,

sometimes resting their arms on the currents,

sometimes gripping a stiff beam of sunlight.

I lie on the broad beach, an angled shape, cut perfectly,

and I ponder them like travelers landing.

An infinite fleet of yawls. I wait to see

a false step, or at least a grounding

up to knee in the diaphanous swell

beneath their measured progress, sounding.

But they are slim and calm - as well,

they've learned to walk on waves - and standing.

Poetry 

Poetry is the weeping eye

it is the weeping shoulder

the weeping eye of the shoulder

it is the weeping hand

the weeping eye of the hand

it is the weeping soul

the weeping eye of the heel.

Oh, you friends,

poetry is not a tear

it is the weeping itself

the weeping of an uninvented eye

the tear of the eye

of the one who must be beautiful

of the one who must be happy.

Nichita Stănescu (31 maart 1933 – 13 december 1983)

De Spaanse schrijver Enrique Vila-Matas werd geboren in Barcelona op 31 maart 1948. Zie ook mijn blog van 31 maart 2009 en ook mijn blog van 31 maart 2010.

Uit: Bartleby & Co. (Vertaald door Jonathan Dunne)

„I never had much luck with women. I have a pitiful hump, which I am resigned to. All my closest relatives are dead. I am a poor recluse working in a ghastly office. Apart from that, I am happy. Today most of all because, on this day 8 July 1999, I have begun this diary that is also going to be a book of footnotes commenting on an invisible text, which I hope will prove my reliability as a tracker of Bartlebys.

Twenty-five years ago, when I was very young, I published a short novel on the impossibility of love. Since then, on account of a trauma that I shall go into later, I had not written again, I stopped altogether, I became a Bartleby, and that is why I have been interested in them for some time.

We all know the Bartlebys, they are beings inhabited by a profound denial of the world. They are named after the scrivener Bartleby, a clerk in a story by Herman Melville, who has never been seen reading, not even a newspaper; who for long periods stands looking out at a pale window behind a folding screen, upon a brick wall in Wall Street; who never drinks beer, or tea and coffee, like other men; who has never been anywhere, living as he does in the office, spending even his Sundays there; who has never said who he is, or where he comes from, or whether he has anyrelatives in this world; who, when he is asked where he was born or given a job to do or asked to reveal something about himself, responds always by saying,

"I would prefer not to."

For some time now I have been investigating the frequent examples of Bartleby's syndrome in literature, for some time I have studied the illness, the disease, endemic to contemporary letters, the negative impulse or attraction towards nothingness that means that certain creators, while possessing a very demanding literary conscience (or perhaps precisely because of this), never manage to write: either they write one or two books and then stop altogether or, working on a project, seemingly without problems, one day they become literally paralysed for good.

The idea of investigating the literature of the No, that of Bartleby & Co., came about last Tuesday in the office when I thought I heard my boss's secretary say to somebody on the phone,

"Mr Bartleby is in a meeting."

Enrique Vila-Matas (Barcelona, 31 maart 1948)

De Duitse schrijver Hartmut Lange werd geboren op 31 maart 1937 in Berlijn. Zie ook mijn blog van 31 maart 2009 en ook mijn blog van 31 maart 2010.

Uit: Der Abgrund des Endlichen

„Am 30. November 2008 bekam ich folgenden Brief:

»Sehr geehrter Herr«, schrieb da jemand, den ich nicht kannte, »erinnern Sie sich an das Jahr 1948

und an jene Juninacht, in der Ihr Bruder tot im Wald aufgefunden wurde! Nun, ich bin sein Mörder,

und ich habe allen Grund, mich Ihnen anzuvertrauen.«

Es folgte so etwas wie ein Gruß und eine Unterschrift, die ich nicht entziffern konnte, und es war

vollkommen klar, dass ich annehmen musste, hier hätte sich jemand einen schlechten Scherz erlaubt.

Tage später erhielt ich einen zweiten Brief.

»Hätten Sie Zeit, sich mit mir zu treffen?«, stand da in derselben, kaum leserlichen Schrift. »Und

zwar vor jener Laube in Johannisthal, die Sie, wie ich vermute, noch in Erinnerung haben. Nennen

Sie mir einen Termin. Ich werde, wann immer es Ihnen passt, dort sein.«

Ich war betroffen, versuchte nochmals, die Unterschrift zu entziffern, wendete das Kuvert hin und

her. Aber da war nirgends ein Absender, nur die Briefmarke mit dem Poststempel, und nun grübelte

ich darüber nach, wie es möglich sein sollte, dass jemand über ein Ereignis, das sechzig Jahre zurücklag, offenbar Bescheid wusste, und vor allem irritierte es mich, dass er die Laube erwähnte, jene Laube, in der ich tatsächlich mit meiner Mutter und meinem Bruder einige Jahre gewohnt hatte.“

31-03-2011 om 19:04 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijfster en feministe Marge Piercy werd geboren op 31 maart 1936 in Detroit.  Zie ook mijn blog van 31 maart 2007 en ook mijn blog van 31 maart 2008 en ook mijn blog van 31 maart 2009 en ook mijn blog van 31 maart 2010.

The Friend

We sat across the table.
he said, cut off your hands.
they are always poking at things.
they might touch me.
I said yes.

Food grew cold on the table.
he said, burn your body.
it is not clean and smells like sex.
it rubs my mind sore.
I said yes.

I love you, I said.
That's very nice, he said
I like to be loved,
that makes me happy.
Have you cut off your hands yet?

The Cat's Song

Mine, says the cat, putting out his paw of darkness.
My lover, my friend, my slave, my toy, says
the cat making on your chest his gesture of drawing
milk from his mother's forgotten breasts.

Let us walk in the woods, says the cat.
I'll teach you to read the tabloid of scents,
to fade into shadow, wait like a trap, to hunt.
Now I lay this plump warm mouse on your mat.

You feed me, I try to feed you, we are friends,
says the cat, although I am more equal than you.
Can you leap twenty times the height of your body?
Can you run up and down trees? Jump between roofs?

Let us rub our bodies together and talk of touch.
My emotions are pure as salt crystals and as hard.
My lusts glow like my eyes. I sing to you in the mornings
walking round and round your bed and into your face.

Come I will teach you to dance as naturally
as falling asleep and waking and stretching long, long.
I speak greed with my paws and fear with my whiskers.
Envy lashes my tail. Love speaks me entire, a word

of fur. I will teach you to be still as an egg
and to slip like the ghost of wind through the grass.

Marge Piercy (Detroit, 31 maart 1936)

De Duitse dichteres en schrijfster Angela Kreuz werd geboren in Ingolstadt op 31 maart 1969. Zie ook mijn blog van 25 juli 2009 en ook mijn blog van 31 maart 2010.

Uit: Schick mir doch ein Mail!

„Es war eine traumlose Nacht. Eine von den Nächten, die nicht dazu da sind um tiefere Gedanken an sich vorüberziehen zu lassen; Erkenntnisse, die einem Zusammenhänge von Ereignissen offenbaren, die noch nie so klar und ausdrücklich vor einem standen. Nein, es war eine Nacht, die einfach da war und nicht vorübergehen wollte, die einem hämisch ins Gesicht grinste und dabei sagte: "Hier bin ich. Ich ziehe mich in die Länge und du kannst nichts anderes machen als abzuwarten, bis ich verschwinde, bis es Tag wird. Ansonsten habe ich dir nichts zu sagen."
Chris wälzte sich herum. Sie hätte einiges zu tun gehabt, zum Beispiel ein Kapitel für die nächste Prüfung zu lernen, aber es war noch zu früh dafür, sie wollte damit erst um neun Uhr beginnen, nach dem Frühstück. Der Wecker würde um halb acht klingeln, danach würde sie genervt auf die grüne Snooze-Taste über der Digitalanzeige drücken, mehrmals, und dann um halb neun unter die Dusche zu springen. Währenddessen würde ihr Frühstücksei in einem Kochtopf, den sie sich zu Beginn ihrer Studentenzeit bei WOOLWORTH im Sonderangebot für 9.95 DM gekauft hatte, vor sich hin kochen. Sie kochte sich selten ein Ei zum Frühstück, da sie dies als besonderen Luxus ansah, den sie sich nur selten gönnte.
Was sollte am nächsten Tag so besonders sein? Nichts, aber da es in der letzten Zeit keinen außergewöhnlichen Tag gegeben hatte und Chris seit Wochen das Gefühl beschlich, dass sie nur noch für die Prüfung leben würde und sich nur wenig gegönnt hatte, dachte sie an ein schönes Frühstück, das sie vor ihrem Lernalltag aufmuntern könnte. Und da ihr in dieser traumlosen Nacht nichts einfiel, an das sie hätte denken können (und das nichts mit der Prüfung zu tun hatte) dachte sie an ihr Frühstücksei am Morgen. Wie sie es mit einem Streich gezielt köpfen würde. Und danach die feinen weissen Salzkristalle in die dunkelgelbe Mündung streuen - Sie erschrak.“

Angela Kreuz (Ingolstadt, 31 maart 1969)

De Vlaamse schrijver, vertaler en publicist Peter Motte werd geboren in Geraardsbergen op 31 maart 1966. Zie ook mijn blog van 31 maart 2007 en ook mijn blog van 31 maart 2010.

Uit: De Wereld der Fantasie

„De vuilbruine wolken zweefden traag als verzadigd van onweersdreiging over de vlakte en gunden slechts een beklemmende schemer de kans de bodem te beroeren. Ze strekten zich uit tot ver voorbij de horizon. Zelfs de grootste optimist zou er hier het bijltje bij neerleggen. Maar de zuivere, blauwe schijn die vertwijfeld over de grens kwam loeren, bracht me tot een besluit.

En ik richtte mijn stappen naar de angstwekkende poort.

Toen de poort dreigend voor me opdoemde, voelde ik me een nietig insect. De totale zwartheid slokte elke lichtstraal op.

Eigenlijk zag je de poort niet. Je wist dat ze er was, precies doordat je niets zag. Een ogenblik meende ik dat het de ingang van een donkere spelonk was, en ik hief aarzelend de hand op om te testen of er een blokkade was. Enkele centimeters voor de donkere leegte hield ik stil. Het was geen weerzin die me verhinderde door te gaan, het was angst voor die absolute afwezigheid van licht. In een opwelling stiet ik de hand vooruit en raakte de poort. Er schoot een kou als een elektrische vonk door mijn lichaam. Geschrokken trok ik de hand terug. De poort was er. Het gevaarte versperde me de weg naar de blauwe nevel. Ik kon de sliertige stralen van hieruit niet zien, hoe steil ik ook omhoog blikte. De poort toornde zo hoog op, dat het leek of ze over me heen welfde.

Langzaam tastte ik met de ogen het metalen obstakel af. Mijn blik gleed van links naar rechts en cirkelde in het midden vertwijfeld rond. Ik slaagde er niet in de scheidslijn van de deurhelften te ontwaren. Ergens moest een naad zijn, maar de duisternis liet niet toe er een spoor van te ontdekken. Ik zag de poort niet, ik zag ook de naden of het slot niet. De enige manier om de grendel te vinden was tastend. Maar de lege koude van het metaal deed me huiveren bij de gedachte aan een tweede aanraking. Geen mens zou zoiets op de tast kunnen onderzoeken. Het besef trof me: langs de poort zou ik de wereld achter de rotsmuur nooit bereiken.“

Peter Motte (Geraardsbergen, 31 maart 1966)

De Amerikaanse schrijfster Judith Rossner werd geboren als Judith Perelman op 31 maart 1935 in New York. Zie ook mijn blog van 31 maart 2009 en ook mijn blog van 31 maart 2010.

Uit: Perfidia

„After three years she hitched down to the States with a Dartmouth student, worked in a luncheonette in Hanover where, one day, she waited on my father. She asked him whether the snow was lightening up, said she didn't have snow tires on her car and she was afraid she wouldn't be able to get home. (She was boarding in a room in someone's house. She didn't have a car.) My father asked if perhaps she'd like to have dinner at his place. It was only a few blocks away and he'd made a good stew.
She said, "A man who can cook? I'll go anyplace with you."
Or so she said she said.
Rupert Stern was a thirty-seven-year-old bachelor who owned more books than she'd ever seen in one place, including her school's library. She liked the way they looked. She didn't care about the way he looked, one way or another. He was a little taller than she, a bit chubby. His brown hair had more kinks than she'd seen in the whole city of Montreal; she always said, Thank God I had inherited her hair. His study was the only room where he smoked his pipe, although there was no woman around telling him he couldn't do it elsewhere. He'd furnished the house on his own, mostly at auctions. There were a lot of old sepia photos on the walls, none of his family or anyone else he knew. For her birthday, he gave her a working Victrola and a carton of 78's that he'd found at an auction.
By May she was pregnant with me. He told her he knew a woman who'd had a very easy abortion by a doctor in town. She said she'd do anything he wanted her to, including leave town, but she couldn't take a human life. He went for it. He married her and she stayed with him, we stayed with him, until 1976, the five years I remember as the good ones in my life. I'm still not sure why it had to end.“

Judith Rossner (31 maart 1935 – 9 augustus 2005)

De Nederlandse dichter Rob Boudestein werd geboren op 31 maart 1947 in Den Haag. Zie ook mijn blog van 31 maart 2010.

Fatal attraction

Haar uiterlijk verdiende geen medaille
is veel te zacht gezegd, maar ze bezat
als troostprijs wel een hele slanke taille.

En innerlijke schoonheid dan? Geen spat!
Een loeder was ze, giftig, een harpij.
Toch kwam er ooit een vrijer op haar pad.

Een zomeravond op de Mookerhei
werd ze bevrucht, niet al te fijnbesnaard;
hij zag, hij overwon, hij kwam. En zij?

Ook zij vond het beslist de zonde waard;
zo’n lekker stuk, daar zag ze wel wat in.
Hij smaakte best. Dat zij nog heeft verklaard: 

‘In ieder einde schuilt een nieuw begin’,
dat lijkt me onwaarschijnlijk, voor een spin.

Rob Boudestein (Den Haag, 31 maart 1947)

31-03-2011 om 18:54 geschreven door Romenu  

De Engelse schrijver en essayist John Fowles werd geboren in Leigh-on-Sea (Essex) op 31 maart 1926. Zie ook mijn blog van 31 maart 2007 en ook mijn blog van 31 maart 2008.en ook mijn blog van 31 maart 2009 en ook mijn blog van 31 maart 2010.

Uit: The Magus

„Once upon a time there was a young prince who believed in all things but three. He did not believe in princesses, he did not believe in islands, and he did not believe in God. His father, the king, told him

that such things did not exist. As there were no princesses or islands in his father’s domains, and no sign of God, the prince believed his father.

But then, one day, the prince ran away from his palace and came to the next land. There, to his astonishment, from every coast he saw islands, and on these islands, strange and troubling creatures whom he dared not name. As he was searching for a boat, a man in full evening dress approached him along the shore.

“Are those real islands?” asked the young prince.

“Of course they are real islands,” said the man in evening dress.

“And those strange and troubling creatures?”

“They are all genuine and authentic princesses.”

“Then God must also exist!” cried the young prince.

“I am God,” replied the man in evening dress, with a bow.

The young prince returned home as quickly as he could.

“So, you are back,” said his father, the king.

“I have seen islands, I have seen princesses, I have seen God,” said the prince reproachfully.

The king was unmoved.

“Neither real islands, real princesses nor a real God exist.”

“I saw them!”

“Tell me how God was dressed.”

“God was in full evening dress.”

“Were the sleves of his coat rolled back?”

The prince remembered that they had been. The king smiled.

“That is the uniform of a magician. You have been deceived.”

John Fowles (31 maart 1926 - 5 november 2005)

De Engelse dichter Andrew Marvell werd geboren in Winestead, Yorkshire op 31 maart 1621 in Londen. Zie ook mijn blog van 31 maart 2007 en ook mijn blog van 31 maart 2009 en ook mijn blog van 31 maart 2010.

On A Drop Of Dew

See how the orient dew

Shed from the bosom of the Morn

Into the blowing roses,

Yet careless of its mansion new,

For the clear region where ’twas born,

Round in its self incloses:

And in its little globe’s extent

Frames, as it can, its native element.

How it the purple flow’r does slight,

Scarce touching where it lyes,

But gazing back upon the skies,

Shines with a mournful light,

Like its own tear,

Because so long divided from the sphere.

Restless it roules, and unsecure,

Trembling, lest it grow impure;

Till the warm sun pitty its pain

And to the skies exhale it back again.

So the soul, that drop, that ray,

Of the clear fountain of eternal day,

(Could it within the humane flow’r be seen)

Rememb’ring still its former height,

Shuns the sweat leaves and blossoms green,

And, recollecting its own light,

Does in its pure and circling thoughts express

The greater heaven in an heaven less.

In how coy a figure wound,

Every way it turns away;

(So the world-excluding round)

Yet receiving in the day.

Dark beneath, but bright above,

Here disdaining, there in love.

How loose and easie hence to go;

How girt and ready to ascend;

Moving but on a point below,

It all about does upwards bend.

Such did the manna’s sacred dew destil,

White and intire, though congeal’d and chill;

Congeal’d on Earth; but does, dissolving, run

Into the glories of th’ almighty sun.

Andrew Marvell (31 maart 1621 - 16 augustus 1678)

De Engelse dichter, schrijver en vertaler Edward FitzGerald werd geboren in Woodbridge, Suffolk, op 31 maart 1809. Zie ook mijn blog van 31 maart 2009 en ook mijn blog van 31 maart 2010.

Old Song

TIS a dull sight
To see the year dying,
When winter winds
Set the yellow wood sighing:
Sighing, O sighing!

When such a time cometh
I do retire
Into an old room
Beside a bright fire:
O, pile a bright fire!

And there I sit
Reading old things,
Of knights and lorn damsels,
While the wind sings--
O, drearily sings!

I never look out
Nor attend to the blast;
For all to be seen
Is the leaves falling fast:
Falling, falling!

But close at the hearth,
Like a cricket, sit I,
Reading of summer
And chivalry--
Gallant chivalry!

Then with an old friend
I talk of our youth--
How 'twas gladsome, but often
Foolish, forsooth:
But gladsome, gladsome!

Or, to get merry,
We sing some old rhyme
That made the wood ring again
In summer time--
Sweet summer time!

Then go we smoking,
Silent and snug:
Naught passes between us,
Save a brown jug--
Sometimes!

And sometimes a tear
Will rise in each eye,
Seeing the two old friends
So merrily--
So merrily!

And ere to bed
Go we, go we,
Down on the ashes
We kneel on the knee,
Praying together!

Thus, then, live I
Till, 'mid all the gloom,
By Heaven! the bold sun
Is with me in the room
Shining, shining!

Then the clouds part,
Swallows soaring between;
The spring is alive,
And the meadows are green!

I jump up like mad,
Break the old pipe in twain,
And away to the meadows,
The meadows again!

Edward FitzGerald (31 maart 1809 - 14 juni 1883)

St. Andrews Church, Bredfield

De Schotse dichter, schrijver en journalist Andrew Lang werd geboren op 31 maart 1844 in Selkirk. Zie ook mijn blog van 31 maart 2009 en ook mijn blog van 31 maart 2010.

On Any Beach

Yes, in the stream and stress of things,
That breaks around us like the sea,
There comes to Peasants and to Kings,
The solemn Hour of Jubilee.
If they, till strenuous Nature give
Some fifty harvests, chance to live!

Ah, Fifty harvests! But the corn
Is grown beside the barren main,
Is salt with sea-spray, blown and borne
Across the green unvintaged plain.
And life, lived out for fifty years,
Is briny with the spray of tears!

Ah, such is Life, to us that live
Here, in the twilight of the Gods,
Who weigh each gift the world can give,
And sigh and murmur, What's the odds
So long's you're happy? Nay, what Man
Finds Happiness since Time began?

Andrew Lang (31 maart 1844 – 20 juli 1912)

De Franse schrijver, dichter en journalist Robert Brasillach werd geboren in Perpignan op 31 maart 1909. Zie ook mijn blog van 31 maart 2009 en ook mijn blog van 31 maart 2010.

FRESNES

Le parc de Sceaux à l'horizon,
La route des pèlerinages,
Les peupliers et les maisons,
Nous offrent les libres images
Avec lesquelles nos prisons
Essayent de nous tenir sages.

Les quatre murs de la cellule
Sont peuplés quand tombe le soir
Des feux où notre coeur se brûle,
Des spectres que nul ne peut voir,
Dans la foule pourtant circule
Et nous tend les mains dans le noir.

Un sifflet dans les corridors,
Un oeil qui s'ouvre à notre porte,
Un chariot qui repart encor.
Un chaudron que l'on nous apporte,
Semblent bruits qui montent d'un port,
Signaux d'un train ou d'une escorte.

Je pense à ceux qui, des années,
Ont attendu, près des barreaux,
Dans ces bruits de gare étouffée,
L'heure où partira le bateau,
Quand la passerelle est ôtée.
Et qu'on tire l'ancre de l'eau.

Robert Brasillach (31 maart 1909 - 6 februari 1945)

31-03-2011 om 18:49 geschreven door Romenu