De Poolse dichter en schrijver Tadeusz Różewicz werd geboren in Radomsko op 9 oktober 1921. Zie ook mijn blog van 9 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Tadeusz Różewicz op dit blog.
Pigtail
When all the women in the transport had their heads shaved four workmen with brooms made of birch twigs swept up and gathered up the hair
Behind clean glass the stiff hair lies of those suffocated in gas chambers there are pins and side combs in this hair
The hair is not shot through with light is not parted by the breeze is not touched by any hand or rain or lips
In huge chests clouds of dry hair of those suffocated and a faded plait a pigtail with a ribbon pulled at school by naughty boys.
Vertaald door Adam Czerniawski
Transformations
My little son enters the room and says 'you are a vulture I am a mouse'
I put away my book wings and claws grow out of me
their ominous shadows race on the walls I am a vulture he is a mouse
'you are a wolf I am a goat' I walked around the table and am a wolf windowpanes gleam like fangs in the dark
while he runs to his mother safe his head hidden in the warmth of her dress
Vertaald door Czeslaw Milosz
Tadeusz Różewicz (Radomsko, 9 oktober 1921)
In 1979
De Vlaamse schrijver Herman Brusselmans werd geboren in Hamme op 9 oktober 1957. Zie ook mijn blog van 9 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Herman Brusselmans op dit blog.
Uit: Doodgaan zonder te sterven
Op 6 juli 1992 lig ik in bed, bezopen zoals altijd in die tijd. Enfin, ik word wakker en kijk naar buiten. Een stralende dag, geen zuchtje wind, blablabla. Ik draai me om en ga weer slapen. Who cares? Ik woonde toen in een vrijgezellenflat met kleine raampjes met luikjes. Opeens schrik ik wakker van het geklapper van die luikjes, echt harde slagen zo. Ik kijk op de klok, half twaalf en denk: veel te vroeg. De raampjes (eigenlijk: luikjes, BV) blijven klapperen, dus ik ga mijn bed uit en loop naar het raam. Ik kan echter geen enkele fysieke of fysische verklaring voor het klapperen vinden.
Ik poets mijn tanden, ga naar een afspraak en kom s avonds weer thuis. Gaat de telefoon: mijn moeder is vanmorgen om half twaalf gestorven. Shit. Die luikjes zijn zonder enige verklaring gaan klapperen nét op het moment dat mijn moeder sterft. Dan heb je toch zoiets van: die is afscheid komen nemen.
Bij alles wat je zegt over de dood, kom je op een punt dat je zegt: nou, tot hier kan ik vrij rationeel dit of dat zeggen, maar de volgende stap is onduidelijk. Dat is wat ik tegen heb op religie. Dat is zon man meestal zijn dat ook weer mannen hè, de paus, de pastoor en de dominee dat zon man dan wel even gaat zeggen tegen de menselijke horden hoe dat het zit met de dood. Ik begrijp wel dat religie voor troost zorgt; als mensen horen dat er na de dood nog iets is, dan zijn ze opgelucht. Vandaar ook die zelfmoordenaars van de islam. Die denken: morgen zitten we toch in de hemel fantastisch te zijn.
Natuurlijk is het ook heel eenvoudig om, laten we zeggen, voor 99% daar niet in te geloven en dat ene procent achter de hand te houden. Dat doe ik eigenlijk ook. Wat is daar op tegen? Het is toch allemaal maar pure speculatie. En die 1% vul ik vervolgens wel zelf in. Vroeger bad ik op een vrij naïeve manier tegen een soort god: God, zorg ervoor dat ik morgen mijn examen haal, God zorg ervoor dat dat meisje straks mijn huis passeert, want dan kan ik haar aanspreken, enzovoorts.
Dat godsbeeld is na mijn moeders dood vervangen door mijn moeder. Dus mijn moeder is niet dood voor mij, mijn moeder is God geworden. Het is ook veel gemakkelijker om iemand die je zeer nauw aan het hart ligt, tot God te benoemen. Je hebt daar een effectief juist beeld van. Veel mensen stellen zich bij God een oude man met een baard voor. Een vrij dwaas beeld, als je niet van de ratten besnuffeld bent, absoluut. Maar dat beeld van mijn moeder is níet dwaas. Zij is mijn God, zij is ergens, zij luistert naar mij.
Herman Brusselmans (Hamme, 9 oktober 1957)
De Braziliaanse dichter en schrijver Mário de Andrade werd op 9 oktober 1893 in São Paulo in Brazilië geboren. Zie ook mijn blog van 9 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Mário de Andrade op dit blog.
The Mountains of Rolling-Girl
The Mountains of Rolling-Girl Had not that name before
They were from the other side, They rode to town to marry. And they crossed the mountains, The bridegroom with the bride, Each one on a horse.
Both of them were happy, In the heavens all was peace. Along the narrow trails He rode ahead and she behind. And they laughed. O how they laughed! They laughed for no reason at all.
The Mountains of Rolling-Girl Had not that name before.
The red tribes of evening Rapidly rode away And hurriedly hid themselves Down down in the caves, Afraid of the coming night.
But both of them continued, Each one on a horse, And they laughed. O wow hey laughed!
And their laughter married With laughter of the pebbles Which leaped so lightly From the narrow path Towards the precipice.
Ah, Fortune inviolate! One hoof has stepped in error.
The bride and her horse vaulted Headlong down the chasm. Not even the thud was heard. There is only the silence of death. In the heavens all was peace
Spurring and whipping his horse, The bridegroom vaulted headlong Into the void of the chasm.
And the mountains of Rolling-Girl Rolling-Girl were named.
Vertaald door John Nist en Yolanda Leite
Mário de Andrade (9 oktober 1893 25 februari 1945)
Portret door Tarsila do Amaral
De Britse schrijver en filmmaker Colin Clark werd geboren op 9 oktober 1932 in Londen. Zie ook alle tags voor Colin Clark op dit blog.
Uit: My Week With Marilyn
THURSDAY 13 SEPTEMBER The phone in the studio rang. Milton happened to be standing next to it and picked it up. His face crumpled a little when he told me, Its for you.
It was Roger, Marilyns bodyguard: Miss Monroe wants you to visit this evening.
Me? Why me?
Milton exploded from across the room, What is my star doing phoning my third assistant director?
Marilyn came on the line, See you later, Colin. OK? * * * * *
Come on, Colin, Marilyn laughed, lets have some dinner. Im starved. Or are you meant to be with somebody else? Theres not a Mrs Colin is there, waiting for you at home? I looked at her across the table and for the first time realised what was going on. Marilyn was lonely. She needed someone to talk to, someone who didnt expect her to be clever or sexy, but just to be whatever she felt she wanted to be.
Colin Clark (9 oktober 1932-17 december 2002)
Zie voor nog meer schrijvers van de 9e oktober ook mijn blog van 9 oktober 2011 deel 1 en eveneens deel 2 en ook deel 3.
09-10-2012 om 18:56
geschreven door Romenu
Tags:Tadeusz Róż,ewicz, Herman Brusselmans, Mário de Andrade, Colin Clark, Romenu
|