De Duitse schrijver Manfred Flügge werd geboren op 3 maart 1946 in Kolding, Denemarken. Zie ook alle tags voor Manfred Flügge op dit blog.

Uit: Das Jahrhundert der Manns

„Im Sommer 1997 reiste Frido Mann zum ersten Mal nach Nidden, einem kleinen Ort auf der Kurischen Nehrung. Oberhalb des Ostseestrandes stand noch immer das geräumige Sommerhaus seiner Großeltern. Bei einem Abstecher von Königsberg aus hatten sie den Ort im Jahr 1929 entdeckt und beschlossen, dort ein Feriendomizil zu errichten. Als das braungestrichene Holzhaus mit Strohdach und blauen Fensterläden im Sommer 1930 bezogen wurde, kam es zu einem Auflauf wie bei einem Volksfest. Die Einheimischen feierten den zum Nobelpreisträger avancierten Autor und seine Angehörigen. Auch in den beiden folgenden Jahren verbrachten die Manns hier ausgedehnte Ferien, dann beendete das Exil diese Phase. In wechselndem Besitz überdauerte das Gebäude die Jahrzehnte und Regime, ehe es im souveränen Litauen restauriert und als Thomas-Mann-Kulturzentrum eingeweiht werden konnte.
Frido Mann ist mehrmals wiedergekommen und konnte erleben, wie sich an diesem Ort auf der schmalen Landzunge zwischen Meer und Haff die Epochen überlagern und alle noch spürbar sind. 1997 reiste er auch in den brasilianischen Küstenort Paraty, wo seine Urgroßmutter Julia da Silva-Bruhns geboren wurde, die Mutter von Heinrich und Thomas Mann. Von Nidden bis Paraty, von Lübeck bis Venedig, von München bis Los Angeles, von Capri bis Halifax reichen die Schicksalswege der Mitglieder dieser besonderen Familie, deren Erlebnisse ein Jahrhundert beleuchtet und deren Werke alle Themen ihrer Zeit berührt haben.
»Die Manns kommen!« Dieser Schreckensruf tönte Thomas Mann entgegen, als er eines Tages in der Nähe seines Münchner Hauses mit seinem Hund spazieren ging. Ein paar Kinder flüchteten ... vor seinem eigenen Nachwuchs. »Die Mannkinder«, wie man auch sagte, ärgerten ihre Nachbarschaft mit Telefonterror, Ladendiebstählen und anderen bösen Streichen (vielleicht weil im Haus des Vaters immer Ruhe herrschen musste). Kadidja Wedekind erinnerte sich: »Zuweilen, wenn wir so am Isarufer hinpilgerten, begegneten wir vor einer eleganten Villa einigen finster blickenden, etwas verwahrlosten Kindern, und wir erfuhren, daß dies ›Thomas Manns‹ seien.«
Der Roman, der den Grundstein für den Mythos der Familie Mann bildete, trägt in seinem Titel keinen bestimmten Artikel: Buddenbrooks.“

 
Manfred Flügge (Kolding, 3 maart 1946)
Cover 

De Nederlandse dichter, schilder en journalist Hans Verhagen werd geboren in Vlissingen op 3 maart 1939. Zie ook alle tags voor Hans Verhagen op dit blog.

Bleek dat hij haar helemaal niet kende

Bleek dat hij haar helemaal niet
kende. Wist ineens niet meer
of hij in dit grand hotel van de vermoorde onschuld
ooit eerder logeerde.

Was zij als afwezige wel bij te benen,
met prioriteiten uit het ongerijmde
waande hij zich in Atlantis, doof en blind -
waar stilte leegte dekt en zwart straalt wit
en niets rest dan ons te laten drijven tot het komen gaat
als het gaan begint.

Zo zou hij ook geen weg geweten hebben
met z'n eigen leven
als hij niet verzekerd was geweest
van haar aanwezigheid als geest zijnde.

In deze doos van formica, plastic, zeil

In deze doos van formica, plastic, zeil
broeide de jukebox,
een grauw, een gil, een grom -
daar had je het,
je bron van onbestemd verzet.
Van snackbar naar snackbar,
kriskras door de gore nacht gesmeten,
bulderde de storm.
Zoete reuk van roomijs;
walm van smeulend vet.
Misschien geen verheven plek,
maar hier begon het.

 
Hans Verhagen (Vlissingen, 3 maart 1939)
Het gedicht “In deze doos…” staat op een steen bovenaan de Leeuwentrap in Vlissingen.

De Nederlandse dichteres en schrijfster van Tjitske Jansen werd geboren in Barneveld op 3 maart 1971.Zie ook alle tags voor Tjitske Jansen op dit blog.

Opruimen en zwemmen

Opruimen en zwemmen
dat is alles wat er moet vandaag.
Ik ga geen beroep doen op vriendschap
die hoeft mij niet te zien om er te zijn.

Dat ga ik vandaag geloven.

Dat hoge doel kan ook wel even wachten.
Hoge doelen staan bekend om hun grote geduld.

Ik hoef vandaag niet op een dak te zingen,
geen ongevraagde engel van de stad te zijn.

Ik ga wat aan mijn moeder denken
hoeveel zij houdt van mij.

Dat ga ik vandaag geloven.

Ik weet dat er een hond is
met oren als omgevouwen beukenbladeren

Ik weet dat er een gans is
met een hals als de stam van een oude eik -
in plaats van gaatjes in zijn snavel zat een pluisje.

Ergens ligt een witte pauw op een veld vol madeliefjes.
Ergens bloedt een zon leeg.

ik hoef het niet te zien vandaag.

Ik vroeg mijn vader

Ik vroeg mijn vader om mijn bed op een andere plek
in de slaapkamer te zetten. Zodat ik de ochtend na
het verplaatsen, nog niet aan de verplaatsing gewend,
het even niet zou snappen, even in de war zou zijn,
omdat er geen muur rechts naast me was, omdat het
licht ergens anders vandaan kwam.

 
Tjitske Jansen (Barneveld, 3 maart 1971)

De Amerikaanse dichter James Merrill werd geboren op 3 maart 1926 in New York. Zie ook alle tags voor James Merrill op dit blog.

Lost in Translation (Fragment)
For Richard Howard

Kef easing Boredom, and iced syrups, thirst,
In guessed-at glooms old wives who know the worst
Outsweat that virile fiction of the New:
“Insh’Allah, he will tire—” “—or kill her first!”
 
(Hardly a proper subject for the Home,
Work of—dear Richard, I shall let you comb
Archives and learned journals for his name—
A minor lion attending on Gérôme.)
 
While, thick as Thebes whose presently complete
Gates close behind them, Houri and Afreet
Both claim the Page. He wonders whom to serve,
And what his duties are, and where his feet,
 
And if we’ll find, as some before us did,
That piece of Distance deep in which lies hid
Your tiny apex sugary with sun,
Eternal Triangle, Great Pyramid!
 
Then Sky alone is left, a hundred blue
Fragments in revolution, with no clue
To where a Niche will open. Quite a task,
Putting together Heaven, yet we do.
 
It’s done. Here under the table all along
Were those missing feet. It’s done.

 
James Merrill (3 maart 1926 – 6 februari 1995)
 

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Kola Boof werd (naar eigen zeggen) geboren als Naima Bint Harith op 3 maart 1972 in Omdurman, Soedan. Zie ook alle tags voor Kola Boof op dit blog.

Uit: The Sexy Part of the Bible

“It was Stevedore’s dream that I be cast as the true life lead character, Orisha, an Ajowan mother who is kicked to death in the streets of DakCrete for trying to get the young people to stop swallowing skin lightening pills and bleaching their skin, and in fact as the script explains, this is the reason that the young Africans have nicknamed Mother Orisha “The Racist”—because how dare she question their reasons for wanting to be brighter and how dare she hand out pamphlets from health officials decreeing the epidemic of kidney failure, skin cancer and liver disease that was so obviously a result of the skin lightening agents. It is Mother Orisha’s black womb and preaching black gums that stand between them and their dream of achieving a better life, a more successful existence. One in which their color in this white man’s world would no longer matter—because they wouldn’t have any.
“Keeeel dat racist witch!” the African children chant as Fanta bottles and rocks fly against Orisha’s head. I can almost remember feeling it, and even more clear is Stevedore’s voice, his gaze entering my head mysteriously as he assures me, “You were…born…to play this part.”
And then his tongue and what I think of as his hard beautiful Ritchie Cunningham penis, enter me at the same time, and there in the darkness, it’s as if my girl-cave is a lavish cathedral, like the kind Juliet used to make him go to on Sundays in the city to give confession in, only it’s me now that he’s inside of—confessing to. My pussy is his church.
“This is what I’m talking about”, the detective warns me, suddenly. “Why on earth would some negroid-faced girl from Oluchi village be trying to humiliate herself with silly dreams of becoming the star of a major Hollywood film? It’s affected you, negatively—being raised by Caucasoids. You think too much of yourself.”
Stung deeply, but not the least bit irrational, I inform him that I’ve appeared in dozens of films. Stevedore made countless movies using his own equipment, and in every single film—I, Eternity Frankenheimer, am the star. If he likes, he can go out to Storage Room A-11 and view the cans of celluloid and even get one of the scientists to screen them on the wall in the clinic cafeteria.”

 
Kola Boof (Omdurman, 3 maart 1972)

De Amerikaanse dichter, schrijver en criticus Clifton Mark Snider werd geboren op 3 maart 1947 in Duluth, Minnesota. Zie ook alle tags voor Clifton Snider op dit blog.

Proserpine
(after a painting by D. G. Rossetti)

Her eyes are blue like her cloak,
deep ocean blue, her lips red
from forbidden seeds--the open slit
in the pomegranate between her fingers.

Her long neck invites,
her dark, wavy hair falls
like the ivy branch behind her.
Long fingers embrace the fruit, her wrist.

Above, milk & honey, the bee--
her mother Demeter and
all the roses, lilies, sheaves,
the light of consciousness, virginity.

 
Clifton Snider (Duluth, 3 maart 1947)
Proserpine door Dante Gabriel Rossetti,1874

De Duitse schrijfster Gudrun Pausewang werd geboren op 3 maart 1928 in Wichstadt. Zie ook alle tags voor Gudrun Pausewang op dit blog.

Uit: Kinderbesuch

»Diesmal nicht«, seufzte er.
»Unsinn, diese Sorge«, sagte sie. »Nach Thomas sollte ich auch kein Kind mehr bekommen können, und sieben Jahre später kam Jutta. Sie sind doch erst zwei Jahre verheiratet. Und Jutta ist noch jung. Da kann noch viel werden.«
Schweigend frühstückten sie weiter, bis Kurt Köberle sagte: »Ich hätte wirklich Lust, ihre Einladung anzunehmen. Dann bliebe uns drüben der Winter erspart.«
»Ich habe auch schon darüber nachgedacht«, sagte sie.
»Heute sind wir den fünften Tag hier. Unser Visum hat drei Monate Gültigkeit. Wenn ich Frau Bloch nun schriebe, daß sie unsere Wohnung regelmäßig lüften und die Blumen gießen soll? Thomas kann uns ja die Post nachschicken. Ich fühle mich hier wie im Paradies. Du auch?«
Während die junge indianische Köchin den Tisch abräumte, schlenderten sie hinab in den Garten. Die Luft war noch kühl, aber schon begannen die Mücken zu schwärmen. Auf die Krone des kleinen Goldregenbaums vor der Terrasse fiel die Sonne. Seine gelben Blütenkaskaden leuchteten. Plötzlich blieb Kurt Köberle stehen und lauschte.
»Hörst du? Stimmen. Ganz leise Musik. Dort vom Meer her.«
Sie hörte nichts.
»Vom Meer her?« fragte sie. »Unmöglich. Es muß aus der Nachbarschaft kommen.«
Aber in der Villa nebenan wohnte zur Zeit niemand, das hatten sie von Ernesto erfahren. Sie stand zum Verkauf. Und der Nachbar auf der anderen Seite bereiste mit seiner Familie Europa. Nur ein Gärtner hütete das Haus.
»Ist ja auch egal«, sagte sie.“

 
Gudrun Pausewang (Wichstadt, 3 maart 1928)
Cover

Zie voor nog meer schrijvers van de 3e maart ook mijn blog van 3 maart 2015 en ook mijn blog van 3 maart 2013 deel 2.

03-03-2016 om 18:32 geschreven door Romenu  

Onafhankelijk van geboortedata

De Amerikaanse schrijfster en filmmaakster Chris Kraus werd geboren in 1955 in New York en bracht haar jeugd door in Connecticut en Nieuw-Zeeland. Na het behalen van een BA aan Victoria University of Wellington, Nieuw-Zeeland, werkte Kraus vijf jaar als journaliste en vervolgens verhuisde zij naar New York City. Kraus was 21 jaar oud toen ze aankwam in New York en begon te studeren bij acteur Ruth Maleczech en regisseur Lee Breuer, wiens studio in de East Village Recherchez werd genoemd. Zij maakte deel uit van de toenmalige groeiende kunstscène van de stad rn maakte films en videokunst, ensceneerde voorstellingen en speelde op vele podia. In de late jaren 1970 was zij lid van The Artists Project, een door de stad gefinancierde onderneming van schilders, dichters, schrijvers, filmmakers en dansers. In haar werk als performance- en videokunstenaar hekelde zij de gender politiek van de Downtown scene waarbij zij een voorkeur had voor literaire stijlfiguren en theatrale technieken mengde met Dada, literatuurkritiek, sociaal activisme, en performance art. Kraus bleef tot het midden van de jaren 1990 films maken. Tot haar romans behoren “I Love Dick”, “Aliens & Anorexia”, “Torpor” en “Summer of Hate”. In “Video Green”, Kraus 'eerste non-fictie boek onderzoekt zij de explosie van de kunst van de late jaren 1990 door high-profile graduate programma's, die Los Angeles in het centrum van de internationale kunstwereld gekatapulteerd hebben.

Uit: I Love Dick

“My love for you was absolutely groundless, as you’d pointed out that night in January in the company of my husband. It was about the only time you ventured an opinion past your sexy cryptic silence, the silence that I’d written on. But what does “groundless” really mean? My love for you was based upon a single meeting in December which you finally described in an exasperated letter to my husband as “genial but not particularly intimate or remarkable.” Yet this meeting had driven me to write more words to you than there were numbers on that EDL, 250 pages and still counting. Which in turn led to the rental car, this rainy drive along Route 126, this plan to visit you.
At that time in your life, you said, you were experimenting with never saying No.
I got off the plane at 7 buzzed with warm air, palms and jetlag serotonin, picked up a rental car and started north on 405. But I was nervous too, like walking through a script you know’s already been written except the outcome’s been withheld. Not giddy nervous. Nervous as in dark with dread. My outfit’s dreadful. I watch the road, smoke and fiddle with the radio. I’m wearing black Guess jeans, black boots, an iridescent silver shirt, the black bolero leather jacket that I bought in France. It’s what I planned but now it’s making me feel gaunt and middle-aged.
Eleven weeks ago I’d tailed your gorgeous car along 5 North en route to that “genial but not particularly intimate or remarkable meeting” at your house between my husband, you and I. And everything then seemed different: delicious, charged. The three of us got very drunk and there was all this strange coincidence. There were just three books in your living room. One was Gravity & Grace, the title of my film. I was wearing the snake pendant that I’d bought in Echo Park; you told a story about shooting a video outside your house when a snake magically appeared. All night I was playing Academic Wife, helping you and Sylvère Lotringer exchange ideas and then you mentioned David Rattray’s book and that was very weird. Because all night long I’d felt his ghost beside me and David had been dead almost two years. You looked at me and said: “Yo

 
Chris Kraus (New York, 1955)

03-03-2016 om 00:00 geschreven door Romenu