De Nederlandse schrijver en vertaler Frans Kellendonk werd geboren in Nijmegen op 7 januari 1951. Zie ook mijn blog van 25 februari 2007 en ook mijn blog van 7 januari 2008 en ook mijn blog van 7 januari 2009 en ook mijn blog van 7 januari 2010.

Uit: Mystiek Lichaam

„Wees gegroet, zuster, vol van nijd, niemandsbruid [...]. Je bent de gesjochtenste onder de vrouwen en gesjochten is ook de foet in je schoot. Maar je nijd is genade, je zelfzucht schepping, je buik de wieg der geschiedenis. Daarom, nijdige Magda, moeder van een hoerenkind, wend ik me tot jou, nu, in dit uur van mijn levenslange dood. Moeder modder, mater materia, heerseres over het rijk van geboorte, copulatie en dood, gegroet! Tot jou roep ik, eens kind van een vrouw, toen deserteur uit de vrouwendienst, nu balling, tot jou zucht ik, klaag ik, ween ik, vanuit mijn barre mannenwereld. Kwaadspreekster, kromspreekster, wees mijn voorspreekster. Die schele ogen van jou, sla ze op mij neer. Dochter van de Doornenhof, toren van vlees, toren van het vlees dat altijd het laatste woord heeft, voor jou buig ik.

(...)

Ze is wel zes meter hoog, die maagd, en ze is van vlees en bloed. Achter haar, door een doksaalboog, zie je twee engelen zingen, theologische schepselen, die toch niet groter zijn dan mensen. Ook achter haar, in een nis, staat een madonna van aardewerk, een kunstmaagd van mensenwerk, stukken kleiner dan levensgroot, die in het niet zinkt bij de toren van vlees ervoor. Dwaze pottenbakker! Uit het leem waaruit hij zelf gevormd is vormt hij broze beelden, nietige goden, en zijn hart wordt enkel as, zijn hoop geringer dan zand, zijn leven waardelozer dan het leem dat hij kneedt. Steen buigt voor vlees. De hoge ogiefbogen voegen zich naar de rondingen van het maagdenvlees. De kerk is dun en plooibaar, en zit het maagdenlichaam als gegoten.“

Frans Kellendonk (7 januari 1951 – 15 februari 1990)

De Canadese dichteres en schrijfster Dionne Brand werd geboren op 7 januari 1953 op Trinidad. Zie ook mijn blog van 7 januari 2009 en ook mijn blog van 7 januari 2010.

return

 I

So the street is still there, still melting with sun

still the shining waves of heat at one o’clock

the eyelashes scorched, staring the distance of the

park to the parade stand, still razor grass burnt and

cropped, everything made indistinguishable from dirt

by age and custom, white washed, and the people…

still I suppose the scorpion orchid by the road, that

fine red tongue of flamboyant and orange lips

muzzling the air, that green plum turning fat and

crimson, still the crazy bougainvillea fancying and

nettling itself purple, pink, red, white, still the trickle of

sweat and cold flush of heat raising the smell of

cotton and skin… still the dank rank of breadfruit milk,

their bash and rain on steps, still the bridge this side

the sea that side, the rotting ship barnacle eaten still

the butcher’s blood staining the walls of the market,

the ascent of hills, stony and breathless, the dry

yellow patches of earth still threaten to swamp at the

next deluge… so the road, that stretch of sand and

pitch struggling up, glimpses sea, village, earth

bare-footed hot, women worried, still the faces,

masked in sweat and sweetness, still the eyes

watery, ancient, still the hard, distinct, brittle smell of

slavery.

Dionne Brand (Trinidad, 7 januari 1953)

De Nederlandse dichter, bloemlezer Henk van Zuiden werd geboren in Apeldoorn op 7 januari 1951. Zie ook mijn blog van 7 januari 2009 en ook mijn blog van 7 januari 2010.

ZEE HOND

Aan Haagse kusten worden ze zomers steeds

schaarser, wil je je trefkans vergroten, ga

dan buiten seizoen naar strand.

Je zult ze tegenkomen in alle gedaantes,

van klikkertje tot pitbull.

met bazen op slippers, in baggerlaarzen,

schoenen en blootsvoets.

Als ze geen pet of regenkapje dragen,

rent wind door alle haren,

likt duinzand huid en kraakt kieren en plooien.

Stokken hebben ze, en ballen, tennisballen.

Het gebeurt dat die te ver worden gegooid.

Een echte hond is te herkennen aan vier

poten en behouden staart. Ze kunnen

doorgaans leven buiten kuren, reizen

daarom sporadisch naar Pieterburen.

Henk van Zuiden (Apeldoorn, 7 januari 1951)

De Amerikaanse schrijver Nicholson Baker werd geboren op 7 januari 1957 in Rochester.Zie ook mijn blog van 7 januari 2007 en ook mijn blog van 7 januari 2008. en ook mijn blog van 7 januari 2009 en ook mijn blog van 7 januari 2010.

Uit: Vox

„There was a pause.

“I hear ice cubes,” he said.

“Diet Coke.”

“Ah. Tell me more things. Tell me about the room you’re in. Tell me about the chain of events that led up to your calling this number.”

“Okay,” she said. “I’m not in the bedroom anymore. I’m sitting on the couch in my living room slash dining room. My feet are on the coffee table, which would have been impossible yesterday, because the coffee table was piled so high with mail and work stuff, but now it is possible, and the whole room, the whole apartment, is really and truly in order. I took a sick day today, without being sick, which is something I haven’t done up to now at this job. I called the receptionist and told her I had a fever. The moment of lying to her was awful, but gosh what freedom when I hung up the phone! And I didn’t leave the apartment all day. I just organized my immediate surroundings, I picked up things, I vacuumed, and I laid out all the silver that I’ve inherited – three different very incomplete patterns – laid it out on the dining-room table and looked at it and I gave some serious thought to polishing it, but I didn’t go so far as to polish it, but it looked beautiful all laid out, a big arch of forks, a little arch of knives, five big serving spoons, some tiny salt spoons, and a little grouping of novelty items, like oyster forks. No teaspoons at all. One of the dinner forks from my great aunt’s set fell into the dishwasher once when i was visiting her and it got badly notched by that twirly splasher in the bottom, and someone at work was telling me he knew a jeweler who fixed hurt silverware, so I’m planning to have that fixed, it’s all ready to go. And I even got together all my broken sets of beads – I sorted them all out – the sight of all those beads jumbled together on my bedside table was making me unhappy every morning, and now they’re ready to be restrung, the pink ones in one envelope, and the green ones in one envelope, and the parti-colored Venetian ones in one envelope – and I have them on my dining-room table too, ready to go.”

Nicholson Baker (Rochester, 7 januari 1957) 

De Franse schrijfster Marie Desplechin werd geboren op 7 januari 1959 in Roubaix. Zie ook mijn blog van 7 januari 2009 en ook mijn blog van 7 januari 2010.

Uit: Verte

„Sorcières : je n’aime pas le mot. Il sent le château fort et le bûcher, le bonnet pointu et le manche à balai, j’en passe et des meilleures. Tout un folklore désuet qui date du Moyen-âge.
Moi, de ma vie, je n’ai jamais porté de chapeau, et encore moins de chapeau pointu. Pointu pour pointu, je préfère les escarpins à très hauts talons. Quant au balai volant, laissez-moi rire. Quand je veux voler, je prends l’avion comme tout le monde.
(...)

_ Qu’est ce que c’est que CA ? A-t-elle fini par demander d’un ton accusateur en tendant le doigt vers un mur.
_ Eh bien, ce sont de petites chauves-souris. On les ouvre en deux et on les met à sécher pour les conserver. N’est-ce pas mignon, ces bestioles éventrées ? On dirait de petits manteaux taillés pour des gnomes.
_ Et ces trucs, là-bas, dans les bocaux posés sur l’étagère ?
_ Hum, ce sont des mandragores dans du formol.
_ Mais c’est dégueulasse, on dirait de monstrueux petits hommes avec des racines.
J’ai toussoté, un peu gênée.“

07-01-2011 om 19:27 geschreven door Romenu  

De Indiase schrijfster en columniste Shobhaa Dé werd geboren op 7 januari 1947 in Maharashtra. Zie ook mijn blog van 7 januari 2009.

Uit: Sandhya`s secret

„One day Sandhya ran straight into Akshi in the hospital corridor. He was the handsome cricket captain of the boy's school nearby. Every girl had a massive crush on him.

"Hi," Akshi smiled, "aren't you at St. Anne's?" Sandhya nodded dumbly. Akshi held out his right hand saying, "I'm Akshay, St. Peter's next door to your school." Shaking his hand limply, Sandhya stuttered, "I'm S...S... Sandy."

Introducing herself as Sandhya was unthinkable! Sandhya asked in a calm voice that belied her jelly-like insides, "So what are you doing here?" He smiled, "Same thing as you are I suppose — visiting a sick relative?"

"My nanaji," Sandhya mumbled, flushed with embarrassment, her hand going straight to her hair. Oh God! She had to be wearing that bright pink scrunchy on her ponytail just today!!

"Your hair looks really good when you don't tie it up," Akshi commented. "Really?" Sandhya asked with an incredulous note in her voice. "Yes, really," Akshi answered."Oh... cool. Er... I thought you played really well in the inter-school cricket match last week," Sandhya stuttered. "Okay... not bad...84 runs. Next time, I'll aim for a century," Akshi grinned. Suddenly, glancing at his watch, he exclaimed, "Oh, I'd better be going! My masi's waiting for this soup I'm carrying. Listen, why don't we exchange cell numbers? It might be useful considering both our folks are admitted to the same hospital."

Sandhya nodded, struggling hard to contain her excitement.

Then, cell numbers exchanged, they stood in the corridor in silence for a few seconds. "Okay, see you," Sandhya trailed off uncertainly. "Sure... and... your hair... no ponytail," Akshi teased before walking away! Sandhya was too excited to even wish Nani and Nana when she entered the room. Instead, she rushed to the bathroom to stare at herself.“

Shobhaa Dé (Maharashtra, 7 januari 1947)

De Franse schrijver Pierre Gripari werd geboren in Parijs op 7 januari 1925 als zoon van een Griekse vader en een Franse moeder. Zie ook mijn blog van 7 januari 2009 en ook mijn blog van 7 januari 2010.

Uit: Le géant aux chaussettes rouges

„Au troisième coup qu'elle donna sur l'oeuf, toute la maison sauta en l'air, comme un bouchon de Champagne, et, à la place, sortie de terre, la tête du géant apparut.
La jeune fille, elle aussi, fut projetée en l'air. Par bonheur, elle retomba dans les cheveux du géant, de sorte qu'elle ne se fit point de mal.
Mais voilà qu'en se peignant avec ses doigts pour faire tomber les gravats de sa tête, le géant la sentit qui remuait :
- Tiens ! pensa-t-il. Qu'est-ce que j'ai là ? On dirait une bête !
Il attrapa la bête et la regarda de près :
- Qui es-tu, toi ?
- Je suis une jeune fille.
- Comment t'appelles-tu ?
- Mireille.
- Mireille, je t'aime. Je voudrais t'épouser.
- Pose-moi d'abord à terre, et je te répondrai.

Pierre Gripari (7 januari 1925 - 23 december 1990)

De Franse schrijver, illustrator, filmmaker en schilder Roland Topor werd geboren op 7 januari 1938 in Parijs. Zie ook mijn blog van 7 januari 2007 en ook mijn blog van 7 januari 2008 en ook mijn blog van 7 januari 2009 en ook mijn blog van 7 januari 2010.

Theateraffiche München, 1994

Un clown rigolo

Un clown rigolo
Qui s'appelle Coquelicot
On lui donne une claque
Ça le rend patraque
On lui donne un baiser
Il tombe de côté
Il tombe sur un os
Ça lui fait une bosse
Il tombe dans le feu
Ça lui fait des bleus.
Aillee ! Ouille !
Ça fait mal !
J'ai les yeux qui mouillent
Comme une grenouille !

Roland Topor (7 januari 1938 – 14 november 1997)

De Franse dichter en schrijver Charles Péguy werd geboren op 7 januari 1873 in Orléans. Zie ook mijn blog van 7 januari 2009 en ook mijn blog van 7 januari 2010.

Présentation De Paris A Notre-Dame.

Étoile de la mer, voici la lourde nef

Où nous ramons tout nuds sous vos commandements ;

Voici notre détresse et nos désarmements ;

Voici le quai du Louvre, et l’écluse, et le bief.

Voici notre appareil et voici notre chef.

C’est un gars de chez nous qui siffle par moments.

Il n’a pas son pareil pour les gouvernements.

Il a la tête dure et le geste un peu bref.

Reine qui vous levez sur tous les océans,

Vous penserez à nous quand nous serons au large.

Aujourd’hui c’est le jour d’embarquer notre charge.

Voici l’énorme grue et les longs meuglements.

S’il fallait le charger de nos pauvre vertus,

Ce vaisseau s’en irait vers votre auguste seuil

Plus creux que la noisette après que l’écureuil

L’a laissée retomber de ses ongles pointus.

Nuls ballots n’entreraient par les panneaux béants,

Et nous arriverions dans la mer de Sargasse

Traînant cette inutile et grotesque carcasse

Et les Anglais diraient : ils n’ont rien mis dedans.

Mais nous saurons l’emplir et nous vous le jurons

Il sera le plus beau dans cet illustre port

La cargaison ira jusque sur le plat-bord

Et quand il sera plein nous le couronnerons.

Nous n’y chargerons pas notre pauvre maïs,

Mais de l’or et du blé que nous emporterons.

Et il tiendra la mer : car nous le chargerons

Du poids de nos péchés payés par votre Fils.

07-01-2011 om 19:20 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver Robert Cormier werd geboren in Leominster, Massachusetts, op 7 januari 1925. Zie ook mijn blog van 7 januari 2009 en ook mijn blog van 7 januari 2010.

Uit: I Am the Cheese

„I am riding the bicycle and I am on Route 31 in Monument, Massachusetts, on my way to Rutterburg, Vermont, and I'm pedaling furiously because this is an old-fashioned bike, no speeds, no fenders, only the warped tires and the brakes that don't always work and the handlebars with cracked rubber grips to steer with. A plain bike - the kind my father rode as a kid years ago. It's cold as I pedal along, the wind like a snake slithering up my sleeves and into my jacket and my pants legs, too. But I keep pedaling, I keep pedaling.
This is Mechanic Street in Monument, and to my right, high above on a hill, there's a hospital and I glance up at the place and I think of my father in Rutterburg, Vermont, and my pedaling accelerates. It's ten o'clock in the morning and it is October, not a Thomas Wolfe October of burning leaves and ghost winds but a rotten October, dreary, cold, damp with little sun and no warmth at all. Nobody reads Thomas Wolfe anymore, I guess, except my father and me. I did a book report on The Web and the Rock and Mr. Parker in English II regarded me with suspicion and gave me a B- instead of the usual A. But Mr. Parker and the school and all of that are behind me now and I pedal. Your legs do all the work on an old bike like this, but my legs feel good, strong, with staying power. I pass by a house with a white picket fence and I spot a little kid who's standing on the sidewalk and he watches me go by and I wave to him because he looks lonesome and he waves back.“

Robert Cormier (7 januari 1925 – 2 november 2000)

De Franse schrijver, historicus en politicus Max Gallo werd geboren in Nice op 7 januari 1932. Zie ook mijn blog van 7 januari 2009 en ook mijn blog van 7 januari 2010.

Uit: César Imperator

« Le proconsul Caius Julius Caesar parcourt les rues de Ravenne. Il retient avec ses bras croisés les pans de sa toge que soulève le vent glacé de cette journée d’hiver. Il entend les murmures des centurions de sa XIIIe légion qui le suivent à quelques pas. Asinius Pollion, un jeune homme aux cheveux bouclés en qui il a toute confiance, marche auprès de lui. César s’arrête au bord des pâturages qui entourent la ville.

L’herbe est couchée par les rafales du vent, et on devine à l’extrémité de cette étendue mamelonnée les courtes vagues grises de l’Adriatique.

C’est dans cette mer que se jette le Rubicon, une petite rivière, un torrent qui roule depuis les Apennins des eaux boueuses et marque la frontière entre la Gaule cisalpine et l’Italie.

La loi romaine est précise : un proconsul qui passe, à la tête de ses troupes, de la rive nord de la Cisalpine à la rive italienne du Rubicon devient un criminel proscrit de la République.

Faut-il prendre ce risque ?

César se souvient du rêve qu’il a fait cette nuit, de cette femme au visage dissimulé par un voile. Elle l’a invité, lascive, offerte, à le rejoindre sur sa couche, à l’aimer. Il s’est avancé vers elle, l’a enlacée comme un amant impétueux, éprouvant un plaisir intense, peut-être le plus fort qu’il ait jamais connu – et cependant il a possédé tant de corps de femmes et d’hommes… Mais au moment où il s’est redressé, la femme a dévoilé son visage et il a reconnu les traits de sa mère, Aurelia Cotta.»

Max Gallo (Nice, 7 januari 1932)

De Franstalige, Catalaanse, schrijver Ludovic Massé werd geboren op 7 januari 1900 in Évol. Zie ook mijn blog van 7 januari 2009.

Uit: Le Sang du Vallespir (Naar het Catelaans vertaald door Patrick Gifreu)

„Gairebé tots els matins, petits ruixats rentaven el cel, i després la llum d’abril tornava a venir i baixava sobre la punta dels seus peus fins. Caminant d’un arbre a l’altre, xiulant i cantant, Llorenç se sentia el cap lleuger. Els davantals i els corsatges tacaven la verdura, el gest de les cullidores semblava un pas lent d’ocells, les cames pures d’Adriana es desprenien sobre l’últim esglaó de l’escala, a contrallum, la feien aeriana, inaccessible. La veu de Llorenç vacil·lava. Acatava la mirada. Pensava en Narcís oscil·lant en els sotracs del camí… Un vespre, va oir l’Adriana cridar d’esglai. Acudí, retingué l’escala que s’inclinava fins que ella pogué saltar a terra i allagar-li, tot i somrient, el seu davantal carregat de cireres vermelles, tan curulla de sol, tan viva, tan carnal, que semblava oferir-li un poc d’ella mateixa. El crepuscle calava foc a una branca, un ocell borratxo delirava en una mata. Llorenç mirava Adriana tot tremolós. Estaven sols. Com dos rams que la brisa fa balancejar i ajuntar-se, amb dolçor, amb la mateixa irresistible fatalitat, s’abraçaren.“

Ludovic Massé (7 januari 1900 – 24 augustus 1982)

De Amerikaanse schrijfster en anthropologe Zora Neale Hurston werd geboren op 7 januari 1891 in Notasulga, Alabama. Zie ook mijn blog van 7 januari 2009.

Uit: Mules And Men

„As I crossed the Maitland-Eatonville township line I could see a group on the store porch. I was delighted. The town had not changed. Same love of talk and song. So I drove on down there before I stopped. Yes, there was George Thomas, Calvin Daniels, Jack and Charlie Jones, Gene Brazzle, B. Moseley and "Seaboard." Deep in a game of Florida-flip. All of those who were not actually playing were giving advice--"bet straightening" they call it.

"Hello, boys," I hailed them as I went into neutral.

They looked up from the game and for a moment it looked as if they had forgotten me. Then B. Moseley said, "Well, if it ain't Zora Hurston!" Then everybody crowded around the car to help greet me.

"You gointer stay awhile, Zora?"

"Yep. Several months."

"Where you gointer stay, Zora?"

"With Mett and Ellis, I reckon."

"Mett" was Mrs. Armetta Jones, an intimate friend of mine since childhood and Ellis was her husband. Their house stands under the huge camphor tree on the front street.

"Hello, heart-string," Mayor Hiram Lester yelled as he hurried up the street. "We heard all about you up North. You back home for good, I hope."

"Nope, Ah come to collect some old stories and tales and Ah know y'all know a plenty of 'em and that's why Ah headed straight for home."

"What you mean, Zora, them big old lies we tell when we're jus' sittin' around here on the store porch doin' nothin'?" asked B. Moseley.

"Yeah, those same ones about Ole Massa, and colored folks in heaven, and--oh, y'all know the kind I mean."

"Aw shucks," exclaimed George Thomas doubtfully. "Zora, don't you come here and tell de biggest lie first thing. Who you reckonwant to read all them old-time tales about Brer Rabbit and Brer Bear?"

"Plenty of people, George. They are a lot more valuable than you might think. We want to set them down before it's too late."

Zora Neale Hurston (7 januari 1891 – 28 januari 1960)

De Australische schrijfster en journaliste Helen Darville werd geboren op 7 januari 1971 in Brisbane. Zie ook mijn blog van 7 januari 2008.

Uit: My life as a young Australian novelist

„In 1995, I won the Miles Franklin Literary Award for my first novel, The Hand that Signed the Paper. I was 23. I wrote the book when I was twenty and 21, winning The Australian/Vogel Literary Award for it at 22. This prize, for unknowns under the age of 35, carried with it a substantial lick of prize money and guaranteed publication. I couldn’t believe my luck. It also went on to win the Australian Literature Society Gold Medal.

Despite having a good English degree, my speciality was languages and grammar, not the sort of stuff destined to make me savvy about publishing and marketing. I knew nothing about how Australian literature worked. Marcus Westbury, an unusually perceptive critic, commented that I came from so far outside the establishment I didn’t know we had one.

I’d already decided I was going to write under a pseudonym. This had been formalised with the university, which issued my degree parchments and university medal in both names. It’s always a source of amusement to me that the Courier-Mail had received a press release from the university listing all the university medallists for 1994 early in 1995. My award was under both names, and a brief profile included my Australian/Vogel win. Come August 1995, the Courier-Mail made much of the ‘investigative journalism’ involved in blowing my cover.

I hadn’t intended the pseudonym to hold for very long. It was designed to last until my main source for the novel died. At the time, he had terminal bone marrow cancer and six months to live. I promised him that he wouldn’t be prosecuted under the War Crimes Act on my account. Shortly after I won the Australian/Vogel Award, his cancer went into remission and faced me with a real quandary.“

Helen Darville (Brisbane, 7 januari 1971)

07-01-2011 om 19:15 geschreven door Romenu