De Nederlandse dichter en schrijver Nachoem Mesoelam Wijnberg werd geboren in Amsterdam op 13 april 1961. Zie ook alle tags voor Nachoem Wijnberg op dit blog.

Parijsliedje

Het is koud en oud,
als een park in Parijs,
de hoofdstad van Frankrijk.

Ik wil in bed liggen
met iemand die lange tijd
over hetzelfde na kan denken.

Wat er bijna is,
de maan boven een veld,
een liedje ver weg.

Tegenovergesteld
aan wat beloftes terugneemt
die niet gedaan zijn.

Waarom ik vraag,
wat te veel is laten zijn
alsof het er bijna is.

Vogelmeisje

Vroeg in de ochtend
ontmoette ik het vogelmeisje.

‘Waarom ben je zo bedroefd?’
vroeg ik aan haar of zij aan mij.

‘Omdat wie mij zoekt
komt als ik er niet ben

en schreeuwt en huilt
omdat ik niet te vinden ben;

ik kan het niet horen
en het maakt mij bedroefd.’

Neergelegd
staat het meisje op
(laat mij maar eerst
opstaan, ik ken de weg).

Nachoem Wijnberg (Amsterdam, 13 april 1961)

Met kamervoorzitter Gerdi Verbeet bij de uitreiking van de VSB Poezieprijs 2009

De Nederlandse schrijfster, freelance journaliste en columniste Saskia Noort werd geboren in Bergen op 13 april 1967. Zie ook alle tags voor Saskia Noort op dit blog.

Uit: De eetclub

“Bevend probeerde ik de sleutel in het slot te steken, en toen dat niet lukte, nam Simon het over. We grinnikten om ons gestuntel en gewaggel en ik stamelde wat over Michel, hoe zat hij was, terwijl Simon mijn haren begon te strelen, zijn wijsvinger onder mijn kin legde en me kuste”
Dit fragment heb ik gekozen, omdat ik vind dat dit heel goed het aspect van de emoties weergeeft. Door de gedetailleerde schrijfstijl, kan je de spanning en romantiek tussen de twee echt voelen.

(...)

“Mijn bijdrage bestond uit zalmmousse en twee appeltaarten, die nu op tafel stonden naast de schalen met knapperig stokbrood, brokken roquefort en boerenbrie, rivier kreeftjessalade, een mand vol hotdogs voor de kinderen en een hele verzameling knijpkanjers curry, mayo, mosterd, ketchup én Americain fritessaus. We konden zo in de ‘Living’, constateerde Angela trots.”
In dit fragment wordt naar mijn mening door Noort iets teveel haar best gedaan om de welvaart en oppervlakkigheid te benadrukken van de stellen. Met een beknoptere omschrijving, kan ze het ook allang af. Uit het gehele verhaal vallen deze twee factoren namelijk ook al heel goed op te maken.”

Saskia Noort (Bergen, 13 april 1967)

De Franse schrijver Jean-Marie Gustave Le Clézio werd geboren op 13 april 1940 in Nice. Zie ook alle tags voor Jean-Marie Gustave Le Clézio op dit blog. 

Uit: Der Afrikaner (Vertaald door Uli Wittmann)

„Wenn man den Garten (der durch einen Wall aus dichtem Buschwerk und nicht durch eine beschnittene Hecke begrenzt war) vor dem Haus in Ogoja hinter sich ließ, begann die weite Grasebene, die bis an die Aiya reichte. Die kindliche Erinnerung übertreibt Entfernungen und

Höhen. Mir kommt es vor, als sei diese Ebene weit wie ein Meer gewesen. Ich habe stundenlang auf dem Rand des Zementsockels gesessen, der dem Haus als Terrasse diente, und den Blick über diese

Weite schweifen lassen, den Wellen des Winds im Gras folgend, habe ihn ab und zu auf staubigen Windhosen, die über der trockenen Erde tanzten, verweilen lassen und die dunklen Schatten am Fuß der Irokobäume gemustert. In solchen Augenblicken fühlte ich mich wirklich so, als befände ich mich an Deck eines Schiffs. Das Schiff war das Haus, nicht nur die Mauern aus Zementsteinen und das

Wellblechdach, sondern alles, was die Spuren des britischen Empires trug – ähnlich wie die George Shotton, von der ich gehört hatte, der gepanzerte, mit Kanonen und einem Palmendach ausgerüstete

Dampfer, auf dem die Engländer ihr Konsulat eingerichtet hatten und der zu Lord Lugards Zeiten den Niger und den Benue hinauffuhr.

Ich war nur ein Kind, und die Macht des Empires war mir ziemlich egal. Aber mein Vater beugte sich dessen Regeln, als könnten nur sie seinem Leben einen Sinn geben. Er bestand auf Disziplin bei jeder täglichen Geste: Wir mußten früh aufstehen, sofort das Bett machen, uns mit kaltem Wasser in der Zinkwanne waschen und die Seifenlauge stehenlassen, um darin Socken und Unterhosen

einzuweichen. Meine Mutter erteilte uns jeden Morgen Unterricht in Rechtschreibung, Englisch und Rechnen. Jeden Abend wurde ein Gebet gesprochen, und um neun Uhr war Ausgangssperre. Das war etwas völlig anderes als die französische Erziehung, die Fangspiele, das Plumpsackspiel und die fröhlichen Mahlzeiten, bei denen alle durcheinanderredeten. Und schließlich die Gutenachtgeschichten meiner Großmutter, die sie mir abends erzählte, die Träumereien im Bett, während ich dem Knarren der Wetterfahne lauschte, und die Lektüre (in der Kinderbuchreihe La joie de lire) der Abenteuer einer Wanderelster, die über die normannischen Dörfer fliegt. Mit Afrika

begann für uns eine andere Welt.“

Jean-Marie Gustave Le Clézio (Nice, 13 april 1940)

De Ierse (toneel)schrijver en dichter Samuel Barclay Beckett werd geboren in Foxrock, Dublin op 13 april 1906. Zie ook alle tags voor Samuel Beckett op dit blog. 

Uit: Waiting for Godot

„VLADIMIR:

And they didn't beat you?

ESTRAGON:

Beat me? Certainly they beat me.

VLADIMIR:

The same lot as usual?

ESTRAGON:

The same? I don't know.

VLADIMIR:

When I think of it . . . all these years . . . but for me . . . where would you be . . . (Decisively.) You'd be nothing more than a little heap of bones at the present minute, no doubt about it.

ESTRAGON:

And what of it?

VLADIMIR:

(gloomily). It's too much for one man. (Pause. Cheerfully.) On the other hand what's the good of losing heart now, that's what I say. We should have thought of it a million years ago, in the nineties.

ESTRAGON:

Ah stop blathering and help me off with this bloody thing.

VLADIMIR:

Hand in hand from the top of the Eiffel Tower, among the first. We were respectable in those days. Now it's too late. They wouldn't even let us up. (Estragon tears at his boot.) What are you doing?

ESTRAGON:

Taking off my boot. Did that never happen to you?“

Samuel Beckett (13 april 1906 - 22 december 1989)



Zie voor nog meer schrijvers van vandaag ook mijn vorige blog van vandaag.

13-04-2012 om 18:48 geschreven door Romenu  

De Ierse dichter Seamus Heaney werd op 13 april 1939 te County Derry, Noord-Ierland, geboren. Zie ook alle tags voor Seamus Heaney op dit blog. 

A Kite for Aibhín

After 'L'Aquilone' by Giovanni Pascoli (1855-1912)

Air from another life and time and place,
Pale blue heavenly air is supporting
A white wing beating high against the breeze,

And yes, it is a kite! As when one afternoon
All of us there trooped out
Among the briar hedges and stripped thorn,

I take my stand again, halt opposite
Anahorish Hill to scan the blue,
Back in that field to launch our long-tailed comet.

And now it hovers, tugs, veers, dives askew,
Lifts itself, goes with the wind until
It rises to loud cheers from us below.

Rises, and my hand is like a spindle
Unspooling, the kite a thin-stemmed flower
Climbing and carrying, carrying farther, higher

The longing in the breast and planted feet
And gazing face and heart of the kite flier
Until string breaks and—separate, elate—

The kite takes off, itself alone, a windfall.

Anahorish

My 'place of clear water,'
the first hill in the world
where springs washed into
the shiny grass

and darkened cobbles
in the bed of the lane.
Anahorish, soft gradient
of consonant, vowel-meadow,

after-image of lamps
swung through the yards
on winter evenings.
With pails and barrows

those mound-dwellers
go waist-deep in mist
to break the light ice
at wells and dunghills.

Seamus Heaney (County Derry, 13 april 1939)

De Duitse dichter en schrijver Stephan Hermlin werd als zoon van joodse immigranten geboren op 13 april 1915 in Chemnitz Zie ook alle tags voor Stephan Hermlin op dit blog. 

Uit: Abendlicht

„Von frühen Leseerlebnissen sind mir zwei, aus gänzlich verschiedenen Gründen, merkwürdig geworden. Das erste bezieht sich auf ein Buch oder einige Bücher, das oder die ich in der Tat ganz früh, also zwischen dem sechsten und achten Lebensjahr, las. Ich denke an “Tausendundeine Nacht”, daneben schieben sich aber Andersens “Bilderbuch ohne Bilder” und der “Lederstrumpf”. Daß die Grenzen, die Ränder dieser ganz unterschiedlichen Werke undeutlich werden, daß sie ineinander überzugehen versuchen, muß damit zusammenhängen, daß dargestellte Personen und Handlungen nicht so sehr wichtig waren für mich, sondern vielmehr eine vorgestellte Landschaft, eine Tageszeit, eine Aura, in denen sich Personen bewegten, ihre Handlungen vollbrachten.

Unterstützt wurde die Neigung, Atmosphärisches über das eigentlich Berichtete zu stellen oder, wie man auch sagen könnte, in einem gegebenen Text einen zweiten, anderen zu lesen, durch beigegebene Illustrationen, deren Urheber ich vergessen, wenn ich sie überhaupt je gekannt habe. In meiner Ausgabe der Grimmschen Märchen, die ich ständig las, befand sich das Bild eines ansteigenden Wiesenhanges, über dem ein blaßblauer, mit weißen Wolken betupfter Himmel stand. Über diesen Wiesenhang stiegen, an ihm lagerten die Märchenfiguren in einer Lautlosigkeit, nach der ich mich sehnte. Als Erwachsener kam ich in einige orientalische Städte (Bagdad war nicht unter ihnen) – überall suchte ich nach den Gassen, den Basaren, in denen langsam ein heiteres und unheimliches Leben verging.“

Stephan Hermlin (13 april 1915 – 6 april 1997)

Hier met de Turkse dichter mit Nazım Hikmet (rechts) op een congres in 1952

De Turkse dichter Orhan Veli (eig. Orhan Veli Kanık) werd geboren op 13 april 1914 in Izmir. Zie ook alle tags voor Orhan Veli op dit blog. 

MUSTARD

I was so stupid.
For years
I didn't understand
the place
of mustard
in society.
One can't
Live
Without mustard.

Abidin was saying
the same thing
the other day
to those
who understand
Deeper Things.

I know I don't need to say this - but
May God let no one
be without Mustard.

AN EXCURSION

Birch trees are beautiful.
Even so
when we arrive
at the final destination
I'd rather be
a river than a birch tree.

Orhan Veli (13 april 1914 – 14 november 1950)

De Nederlands schrijver en schaker Tim Krabbé werd geboren in Amsterdam op 13 april 1943. Zie ook alle tags voor Tim Krabbé op dit blog. 

Uit: Fietsen in Bolivia

„Een paar dagen later logeren we midden in de jungle in een lodge waar obers in avondkleding ons bedienen en waar de Boliviaanse President, met zijn bewakingsmacht, ook wel eens een weekendje komt.

Het is een zware tocht. Je moet hier in gevoelskilometers rekenen; vijftig kilometer over deze wanwegen kan gelijkstaan aan een Parijs - Roubaix. Mijn gemiddelde komt ten slotte uit op 16,2 kilometer per uur. En al zijn er drie rustdagen, twee van onze groep van tien halen het eenvoudig niet. Eén van hen, als hij na een klim van bijna twee uur over schier onberijdbare Boliviaanse kasseien het dorpsplein van het lieflijke Coroico heeft bereikt, roept op hoge toon tegen mij: 'Ik eis dat jij schrijft dat ik alles maar dan ook alles heb moeten doen om niet huilend boven te komen!' Hij huilt niet, maar hij is te diep gegaan; hij fietst daarna niet meer.
Ik ben dan wel de slechtste daler, maar het doet me goed dat ik in de rangorde van het klimmen, die spoedig duidelijk wordt, vierde ben, vóór zes jonge gassies. Van wie er twee midden vijftig zijn; gemiddeld zijn we vierenveertig. Natuurlijk laat niemand iets merken van interesse in deze rangorde. We komen van verschillende kanten van de fietsliefde; er zijn een paar (ex-)wielrenners en twee mountainbikers; de anderen, onder wie de meefietsende Nederlandse reisleider, zijn sportieve reizigers. Voornamelijk academici; opvallend veel IT-ers. Op fotograaf Dick en ik na heeft iedereen Lhasa - Kathmandu al eens gereden.“

Tim Krabbé (Amsterdam, 13 april 1943)

13-04-2012 om 18:44 geschreven door Romenu