Aan alle bezoekers en mede-bloggers een Prettig Kerstfeest!

 
Nativité door Jean-Baptiste Marie Pierre, ca. 1760

Kerstmis op de 408

Een stille Sloveen had het uitgedacht
Zoo'n vreemde man die geen tijding wacht
In een doode gang van de 408.

Wat doet een zwerver al met zijn tijd,
Wat doet al een kind in de eenzaamheid
Met zijn smart, zijn hart en zijn handen.....?
De wereld blijft hem vreemd en ver,
Zijn hart een duizelende ster,
Die nergens zal belanden....

Maar luistert hoe het Kerstmis was:
Een Kindje onder een oude jas,
Sterren en schapen en groen mos en gras
En een krib voor het steenen Kindje,
Een os en een ezel in een hol,
De schapen waren van witte wol,
En een Engel met een banderol
Van Gloria de wangen bol,
Kwam zingend aangevlogen.

Het Meisje hield haar handjes gevouwd,
De Man één hand voor de oogen;
Zij was iets te jong en hij iets te oud:
Sint Jozef had een rok van goud,
Maria een parelgrijze......;
De beeldjes sneed hij zelf uit hout,
De herders en ook de Wijzen.

De herders keken schuin en zoet,
Eén koning was er zwart als roet
En allen wel moe van reizen:
De koningen stonden met hun staf
Van wichelaars en rijken,
Een beetje te veel nog en achteraf,
Naar het steenen Kindje te kijken.

Een mijnlamp en een lampion
Lichtte de kompels vóór,
Waar het allernachtelijkst feest begon
En het lied en het nachtelijk koor,
Wie vierden ooit kerstmis zoo dicht bij de hel? -
Zei een zwarte man tot zijn zwarte gezel.

Toen werden zij stil en hun stem werd zacht
Ze wisten niet recht wàt het was:
De stille Sloveen of de heilige nacht,
Of het kindeke onder de jas
Ze gaven elkander de hand op het Kind,
Daar stonden die donkere kolossen,
Met oogen van gruis en tranen blind;
En een dwaze man, die kuste het Kind,
Dat de wereld komt verlossen
En altijd weer ergens een kribbe vindt -
En hooi en stroo en de adem van haar ossen.

Jacques Schreurs (9 februari 1893 – 31 januari 1966)
Sittard, de kerk van Onze Lieve Vrouw van het H. Hart. Jacques Schreurs werd geboren in Sittard.

Zie voor de schrijvers van de 25^e december ook mijn twee vorige blogs van vandaag.

25-12-2016 om 08:47 geschreven door Romenu  

De Surinaams-Nederlandse schrijfster Karin Amatmoekrim werd geboren in Paramaribo op 25 december 1976. Zie ook alle tags voor Karin Amatmoekrim op dit blog.

Uit: Het gym

“De zomer hing als een muffe vaatdoek tussen de flats van de wijk. De wind die normaliter van zee kwam en alles – hitte, fietsers, zwerfvuil – ongenadig heen en weer beukte, bleef al weken weg.
Sandra likte het zoute zweet van haar lippen en hield haar ogen strak op de weg gericht. Naast haar zat Tanya: groot en zwart. Zelf was ze klein voor haar leeftijd. Naast haar vriendin leek ze smal en onbeduidend. Van tijd tot tijd rechtte ze haar rug om niet helemaal weg te vallen.
Ze zaten op het muurtje dat het schoolplein omsloot. Achter hen het lege plein, met zand dat zich in de hoeken en in de knikkerpotjes ophoopte en dat pas weg zou spoelen bij de volgende regenbui omdat niemand de moeite nam het aan te vegen. Voor hen lag de brede weg die de wijk met de stad verbond. Alles wat de wijk in kwam, kwam over deze weg. Het was zaak de boel goed in de gaten te houden, want weten wie er kwam en ging, was weten wat er te gebeuren stond.
‘Daar heb je Bep,’ zei Tanya. Sandra keek opzij. Een dikke, blanke vrouw schommelde in slow motion achter een rollator hun kant op.
‘Wedden dat ze oversteekt.’
Een moment later kreeg de vrouw hen in de gaten. Twee opgeschoten meiden in het uniform van de wijk (een dun, neonkleurig trainingspak met badslippers eronder. De echt stoere jongens droegen slippers van Nike. Op die van Tanya en Sandra stond bata). Ze hingen wat rond voor het schoolplein op een zaterdagmiddag. Dat betekende gegarandeerd rottigheid. De vrouw stopte, keek aarzelend om zich heen en stak toen de straat over. Aan de overkant vervolgde ze haar weg, zonder op te kijken van het mandje op haar rollator en de stoep die daaronder tergend langzaam wegliep.
‘Zal ik wat roepen?’ vroeg Tanya met een kwaadaardige grijns.
‘Doe maar niet,’ antwoordde Sandra. ‘Ze is oud, man.’
‘Een ouwe nare heks is ’t,’ reageerde Tanya. ‘Zag je hoe ze expres overstak? Gewoon bang voor niks.’
Sandra haalde haar schouders op.
Minuten gingen voorbij.
Ze wiebelden met hun benen en keken afwisselend naar links, richting stad, en naar rechts, richting wijk. Er gebeurde weinig.”

 
Karin Amatmoekrim (Paramaribo, 25 december 1976)

De Nederlandse schrijver David Pefko werd op 25 december 1983 geboren in Amsterdam. Zie ook alle tags voor David Pefko op dit blog.

Uit: Levi Andreas

“Een keer konden we geen plek vinden om te neuken. We besloten de opslagruimte van mijn grootmoeder te gebruiken. Ik zag de stoelen die ik van kinds af kende, de koffers en de in plastic
verpakte winterkleren van mijn grootmoeder. We neukten tegen een plastic tuinstoel en ik was zo bezweet geraakt dat ik daarna niet over straat kon.
‘Bij jou kreun ik oprecht,’ had ze gezegd. Dat vond ik mooi. Zo mooi dat ik zelfs had overwogen het op mijn rechterbovenarm te laten tatoeëren.
Na twee maanden zei ik dat ik van haar hield, waarop het 22-jarige meisje voorstelde te gaan samenwonen. Ik had er geen moment over na hoeven denken, ik vond het een geweldig idee. Binnen een maand had ik een huis gevonden dat precies voldeed aan haar eisen: hoge plafonds, een openhaard, parketvloeren en uitzicht op het water.
Vrienden en familie hadden het me sterk afgeraden. Ze vonden het veel te snel, sommige mensen verklaarden me voor gek. Ik wilde het niet horen, het enige wat ik wilde was bij haar zijn.
Ons leven werd binnen de kortste keren dat van een echtpaar; we waren dag en nacht bij elkaar. Na vijf maanden kon ik me niet meer herinneren hoe het was voordat zij in mijn leven was gekomen. Mijn moeder klaagde dat ik haar nooit meer bezocht, mijn grootmoeder zei dat ze niet eens meer wist hoe ik eruitzag. Mijn grootmoeder kan goed overdrijven.
Mijn vrienden werden haar vrienden en haar vrienden mijn vrienden.
Elke zondag aten we bij een van onze moeders thuis. Meestal bij die van haar, want ze vond het huis van mijn moeder nogal smerig.
Ik kookte en deed de boodschappen en zij maakte de boodschappenlijstjes in haar krullende handschrift. Soms gebruikte ze verschillende soorten viltstift en maakte kinderlijke tekeningetjes die pakken koekjes of rollen vuilniszakken moesten voorstellen.
’s Ochtends maakte ik ontbijt voor haar. Meestal gebakken eieren, die ze maar half opat. ‘Ik hou gewoon te veel van je weet je dat,’ zei ze dan, nog half slaperig, haar haar in de war, haar gezicht vol rode plooien; de overblijfsels van een diepe slaap. Ik viel nooit meer in een diepe slaap, werd vroeg in de ochtend vol spanning wakker. De slaapmiddelen die ik van mijn moeder stal, deden niets.”

 
David Pefko (Amsterdam, 25 december 1983)

De Engelse schrijver, acteur en homoactivist Quentin Crisp werd geboren als Denis Charles Pratt op 25 december 1908 in Sutton, Surrey. Zie ook alle tags voor Quentin Crisp op dit blog.

Uit:The Naked Civil Servant

“If a man were to look over the fence on one side of his garden and observe that the neighbor on his left had laid his garden path round a central lawn; and were to look over the fence on the other side of his garden and observe that the neighbor on his right had laid his path down the middle of the lawn, and were then to lay his own garden path diagonally from one corner to the other, that man's soul would be lost. Originality is only to be praised when not prefaced by the look to right and left.”
(…)

“Without knowing it, I was acquiring that haughty bearing which is characteristic of so many eccentrics. What other expression would you expect to find on the face of anyone who knows that if he turns his head too quickly, he will see on the faces of others glares of stark terror or grimaces of hatred? Aloofness is the posture of self-defense.”
(…)

“So black was the way ahead that my progress consisted of long periods of inert despondency punctuated by spasmodic lurches forward towards any small chink of light that I thought I saw...As the years went by, it did not get lighter but I became accustomed to the dark.”

 
Quentin Crisp (25 december 1908 – 21 november 1999)
Scene uit de gelijknamige televisiefilm uit 1975

De Duitse schrijfster Sabine Kuegler werd geboren op 25 december 1972 in Patan in Nepal. Zie ook alle tags voor Sabine Kuegler op dit blog.

Uit: Dschungelkind

„Der Pilot schaltete den Motor ab. Es dauerte noch einige Zeit, bis der Propeller sich verlangsamte und schließlich zum Stehen kam. Dann war es plötzlich ganz still kein Vogelgesang, keine Stimmen, kein .*lotorengeräusch. Sekunden später schlug uns die Hitze wie eine Faust ins Gesicht. Ich atmete vor Schreck tief ein und löste den Gurt, um meine ]acke auszuziehen. Neugierig schaute ich mich um - kein Mensch oder Tier war zu sehen, es sah alles ganz verlassen aus.
In diesem Moment kann Papa um den Hubschrauber herum und hob mich heraus, küsste mich und sagte, ich solle am Rand des Platzes warten. Meine Beine fühlten sich schwach und wackelig an. Mama kletterte als nächste aus dem Hubschrauber.judith streckte, in ihrer eleganten Art, ihre Hand nach Papa aus. Er küsste sie und half ihr auszusteigen.
„Papa, du stinkst, du brauchst ein Bad!“‚ rief sie. Papa lachte und hob Christian auf.
„Nein, Papa“, sagte der, „du riechst ganz gut, und ich hin happy, dass wir bei dir sind.“
„Na also“, erwiderte er, „endlich jemand, der sich freut, mich zu sehen!“
Daraulhin antwortete Mama diplomatisch. dass sie sich auch freue, ihn zu sehen, dass ihm ein Bad aber trotzdem nicht schaden würde. Papa sah wirklich etwas ungewöhnlich aus. Ich hatte ihn nie zuvor mit Bart gesehen, und seine Haare hingen ihm in wilden Locken ins Gesicht. Er trug ein schweißnasses Halstuch und einen großen Sonnenhut. spaßeshalber nannten wir ihn später „Moses“, wenn er sich wieder längere Zeit im Urwald aufgehalten hatte. Aber wir merkten schon jetzt: lm Urwald fühlte er sich wirklich wohl. Hier war er in seinem Element!“

 
Sabine Kuegler (Patan, 25 december 1972)
Sabine Kuegler als kind met haar vrienden Bare en Tuare in de jungle van West-Papoea.

De Duitse schrijfster Lisa Kränzler werd geboren op 25 december 1983 in Ravensburg. Zie ook alle tags voor Lisa Kränzler op dit blog.

Uit: Lichtfang

„Rufus rast über das Spielfeld, ein Kreisel mit orangefarbenem Fleck, ein Derwisch mit Ball, der imaginäre Gegner niedermäht und zum Korb zieht: Fast Break, Spin Move, Jump Shot! Crossover, Fadeaway – Ha! In your face!
In der Ferne glimmen die Straßenlaternen auf. Platz und Korb verschmelzen mit der Betonbunkerkulisse des Gymnasiums. Den Schulhof zu beleuchten, ist ein Luxus, den sich die Stadt nicht leisten kann. Nur ein Wurf noch, denkt Rufus und tritt hinter die Freiwurflinie. Ein letztes Mal das Orakel befragen, den Ball wie eine Münze werfen, dem Brett entgegen, das schemenhaft in der Dunkelheit aufragt.
Ein Schuss ins Graue. Wenn er reingeht, dann – Was dann? Dann Lilith. Lilith und Rufus und Rufus und Lilith, denkt er und wirft.
Auf dem Nachhauseweg, jener langen Geraden quer durchs Gewerbegebiet, die an Lebensmitteldiscountern, Autohäusern und Fabrikhallen vorbeiführt, spürt er, wie die Vorfreude, die so lange zerknüllt in einem düsteren Winkel lag, in seine Mitte rollt, wo sie sich entfaltet, aufblüht und strahlt wie Kirschblüten in der Frühjahrssonne. Morgen! Morgen wird er sie wiedersehen!
Er schließt die Haustür auf und wäscht sich die Hände im Gästeklo, wo Rosa, der fette, verzogene Familienkläffer, faul neben der Toilette fläzt. Der Raum, dessen Wände Rufus’ Schwester vor Jahren mit Wasserpflanzen, Fischen und Quallen bemalt hat, ist Rosas Revier, in das sie nur ausgewählten Gästen Zutritt gewährt, die daraufhin in tierischer Gesellschaft ihr Geschäft verrichten müssen – eine Aufgabe, die sich vor allem dann schwierig gestaltet, wenn die seit ihrer Sterilisation sexuell verwirrte Rosa das Besucherbein bespringt.“

 
Lisa Kränzler (Ravensburg, 25 december 1983)
Ravensburg in de kersttijd

De Nederlandse dichter, schrijver en hoogleraar N.E.M. Pareau (pseudoniem van Herman Jan Scheltema) werd geboren in Groningen op 25 december 1906. Zie ook alle tags voor N. E. M. Pareau op dit blog.

Idylle

Een middag zag ik, d’ al te felle zon ontkomen
vanuit het bosch den neergelegen herdersjongen;
de lauwe zwoelte had in sluimering bedwongen
zijn jeugd. En op het weiland dansten reien gnomen
van dotterbloem bekranst. Hun zwakke stemmen zongen
veel liederen; soms slopen elfen door de boomen
en staarden op den knaap terneer, tot in zijn droomen
een zucht haar vluchten deed in ongemeten sprongen.

Plots zwijgen zij. Daar treedt van uit den waterstroom
de kleine beekgodin. Wit is heur kleed; zij ziet
den poveren knaap en nadert zacht den weidezoom.
Haar oogen lichten blauw, wanneer zij staat en loom
zich neerbuigt op de knie. De knaap verroert zich niet
wanneer zij ’t voorhoofd kust, en met een glimlach vliedt.

 
N.E.M. Pareau (25 december 1906 - 2 december 1981)

De Canadese schrijfster Sheila Heti werd geboren op 25 december 1976 in Toronto. Zie ook alle tags voor Sheila Heti op dit blog.

Uit: How Should a Person Be?

“We are all specks of dirt, all on this earth at the same time. I look at all the people who are alive today and think ‘These are my contemporaries. These are Illyfltdeing contempomries’.
We live in an age of some really great blow-job artists. Every era has its art form. The nineteenth century, I know, was tops for the novel.
I just do what I can not to gag too much. I know boyfriends get really excited when they can touch the soft flesh at the back of your throat. At these times, Ijust try to breathe through my nose and not throw up on their cock. I did vomit a little the other day, but I kept right on sucking.
Soon, the vomit was gone, and then my boyfriend pulled me up to kiss me.
Aside from blow jobs, though, I’m through with being the perfect girlfriend, just through with it. Then if he’s sore with me, let him dump my ass. That willjust give me more time to be a genius.
One good thing about being a woman is we haven’t too many examples yet of what a genius looks like. It could be me. There is no ideal model for how my mind should be.
For the men, it’s pretty clear. That’s the reason you see them trying to talk themselves up all the time. I laugh when they won’t say what they mean so the academies will study them forever. I’m thinking of you, Mark Z., and you, Christian B. You just keep peddling your phony-baloney genius crap, while I’m up giving blow jobs in heaven.”

 
Sheila Heti (Toronto, 25 december 1976)
Cover

De Argentijnse schrijfster Tununa Mercado werd geboren op 25 december 1939 in Córdoba, Argentinië. Zie ook alle tags voor Tunana Mercado op dit blog.

Uit: In a State of Memory (Vertaald door Peter Kahn)

“Cindal's name often sprang to mind when I found myself insituations similar to the one he had endured, imploringly, in thepsychiatrist's waiting room. There is a vast difference, however,between his demands and mine. He seemed determined to proclaimhis at the top of his lungs, as if all restraint had abandonedhim and there was nothing left to hide his self-pity. He could nolonger control his entreaties, he had fallen to his knees in genuflection,bent over, no sense of pride could halt his most certainend. While I, on the other hand, obstinately postpone anyoutburst of anguish, partly due to my good upbringing, notwishing to ruin anyone else's party, employing any number ofstratagems in an effort to disguise the agonizing peaks of the afflictionthat assaults me. I would find it so very difficult to exposemy affliction, to disappoint those around me, to have themsee that the poem's ancient "force that through the green fusedrives the flower, drives my green age ..." was, in fact, the perfectincubator for ulcers and gastritis, and to throw away thetranquility with which they watched me while away the hoursand the days would have served no purpose at all.
In strict therapeutic terms, psychoanalysis has never beenvery generous to me. To be perfectly honest, I never had accessto any individual and horizontal clinical treatment where I couldspill the material of my unconscious mind; for financial reasons,I always had to attend group sessions in which I succeeded, withlittle effort, in concealing my anguish and vulnerability from mycompanions as well as, perhaps, from the sagacity of the psychiatrist;I managed to share in the collective laughter or tears,aided by my good manners and a certain sense of the ridiculousthat, because of its cynicism, might better be described asbitterness.”

 
Tununa Mercado (Córdoba, 25 december 1939)
Cover

Onafhankelijk van geboortedata

De Vlaamse dichter, schrijver en journalist Maarten Goethals werd geboren in Brugge in 1985. Goethals studeerde filosofie in Leuven, woont momenteel in Brussel en werkt als politiek redacteur voor De Standaard. In 2014 verscheen zijn debuutbundel “Hees.” Zie ook alle tags voor Maarten Goethals op dit blog.

Uit: Een requiem voor de poëzie

“Ten eerste: de dichters zelf. Die produceren te veel middelmatige bundels, toch in vergelijking met het aantal goede titels. En een scherpe recensiecultuur, die als poortwachter goed van slecht onderscheidt, ontbreekt bijna compleet. Dus iedereen met dichterlijke aspiraties doet maar wat, klooit, zonder ooit rekenschap af te leggen van zijn gebruik van het Nederlands, nochtans een gemeenschappelijk goed. (Overigens, dat publieke figuren als ministers en partijleiders, die in principe leven van het woord en de welsprekendheid, tegenwoordig amper een zin of drie deftig geformuleerd krijgen, helpt het ontzag voor de taal natuurlijk ook geen stap verder. Maar dat terzijde.)
Ten tweede: de dichters die wel nog tot de verbeelding spreken – Hugo Claus, Herman De Coninck, Annie M.G. Schmidt – liggen rustig te soezen onder de zoden. Onder de levenden blijft het wachten op iemand die het hoge woord aanstekelijk voert. Liefst geen clown, liefst geen oude dronkaard, liefst geen half psychiatrisch zot wijf, maar iemand met panache, allure, meesterschap en kennis van het metier. Een ambassadeur die breed aanspreekt en mannen en vrouwen en jongeren van alle slag opvrijt.
Een derde probleem: de instituten. De instellingen die poëzie moeten promoten en populair maken, missen lef en visie en steken vast in de klei van het verleden. Om het Poëziecentrum niet te noemen, of het Vlaams Fonds voor de Letteren. Gevestigde namen in het wereldje, met het hart op de juiste plek, maar weinig ambitieus, weinig proactief, zonder prikkelend beleid. Misschien door de hoge gemiddelde leeftijd van de raden van bestuur?”

 
Maarten Goethals (Brugge, 1985)  

Zie voor nog meer schrijvers van de 25e december ook mijn vorige blog van vandaag.

25-12-2016 om 08:47 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijver Friedrich Wilhelm Weber werd geboren op 25 december 1813 in Althausen. Zie ook alle tags voor Friedrich Wilhelm Weber op dit blog.

Uit: Dreizehnlinden (fragment)

Wonnig ist's, in Frühlingstagen
Nach dem Wanderstab zu greifen
Und, den Blumenstrauß am Hute,
Gottes Garten zu durchschweifen.

Oben ziehn die weißen Wolken,
Unten gehn die blauen Bäche,
Schön in neuen Kleidern prangen
Waldeshöh' und Wiesenfläche.

Auf die Bleiche bringt das Mädchen,
Was der Winterfleiß gesponnen,
Und dem Hain erzählt die Amsel,
Was im Schnee sie still ersonnen.

Sind es auch die alten Töne,
Die bekannten, längst vertrauten,
Doch die Bleicherinnen lauschen
Gern den süßen, lieben Lauten.

Gern den süßen, lieben Lauten,
Die in Berg und Tal erklingen;
Hirtenbub' und Köhlerknabe
Horchen auf, um mitzusingen;

Mitzusingen frisch und freudig
Nach des Winters langen Schmerzen;
All die halbvergeßnen Lieder
Werden wach im Menschenherzen.

Halbvergeßne alte Lieder
Werden wach in meiner Seele:
Hätt' ich nur, sie auszusingen,
Wilde Amsel, deine Kehle! --

 
Friedrich Wilhelm Weber (25 december 1813 – 5 april 1894)
„Dreizehnlinden“, geschilderd door Georg Lucas. Friedrich-Wilhelm-Weber-Museum in Bad Driburg

De Duitse schrijver, journalist en theatercriticus Alfred Kerr werd op 25 december 1867 in Breslau geboren. Zie ook alle tags voor Alfred Kerr op dit blog.

Uit: Alfred Kerr. Die Biographie (Door Deborah Vietor-Engländer)

„Emanuel und Helene Kempner waren nach Auskunft der Enkelin Judith Kerr relativ orthodoxe Juden. Trotzdem passten sie sich ihrer Umgebung an. Die Neigung zur Akkulturation der deutsch-jüdischen Familie in die christlich-deutsche Welt konnte man schon an der Geburtsanzeige des Vaters für den Sohn Alfred erkennen. Die ältere Schwester, Anna
Rebecca, hatte noch einen zweiten, jüdischen Vornamen. Dagegen hatte der Vater, wie diese Anzeige ausweist, inzwischen seinen eigenen ersten Namen «Meyer» abgelegt. Bei Alfred fehlte der jüdische Vorname ganz.
Gern erinnerte sich Kerr an die Wohnung auf der Schuhbrücke, an die «feine Großmama» Amalie Calé und an die Weihnachtszeit seiner Kindheit.
Die jüdischen Kinder durften den Christkindlmarkt Breslaus besuchen. Am 24. Dezember 1899 schrieb Alfred Kerr in einem seiner damals gerühmten «Berliner Briefe»: «Das ist, als ginge man dreimal des Tags in die Komödie – welche Redensart meine verstorbene Großmutter recht gern brauchte. Wenn sich Genüsse häuften, nannte sie das ‹dreimal am Tag in die Komödie gehen›. Gott hab’ sie selig. Sie war eine feine zarte Frau, trug weiße Löckchen und sang zur Guitarre. [...] Auch riecht es nach Christbaum in diesem Zimmer. Er steht auf dem Blüthner-Flügel, vorläufig noch ungeputzt. Morgen aber wird er leuchten und funkeln; vor Schweinskeulen aus Marzipan, vor silbernen Kügelein.»
Noch der 32-jährige Junggeselle Alfred Kerr stellte sich später in Berlin einen Christbaum auf, schmückte ihn im wehmütigen Gedenken an die Mohnklöße daheim, als wollte er sich in der großen Stadt an die durchaus christlichen Familienfeste seiner Kindheit erinnern. Später versorgte ihn die Schwester mit Mohnklößen, Mohnstriezel und Mohnstrudel, auch wenn die anderen Familienmitglieder sie nicht so gern aßen. Für ihn hatten sie Symbolwert.
Auch in anderen jüdischen Familien wurde das christliche Weihnachtsfest nicht einfach übergangen. So erzählt Willy Cohn in seinen Erinnerungen an das Breslauer Judentum von Weihnachts- und Chanukka-Abenden in seinem jüdischen Elternhaus mit Geschenktischen und einer Tanne, an der freilich keine christlichen Symbole hingen.“

 
Alfred Kerr (25 december 1867 - 12 oktober 1948)
Cover

De (Oost) Duitse schrijver Gerhard Holtz-Baumert werd geboren op 25 december 1927 in Berlijn. Zie ook alle tags voor Gerhard Holz-Baumert op dit blog.

Uit: Alfons Zitterbacke hat wieder Ärger

„Der Küdersee vor unserer Stadt ist nicht groß. aber sehr schilfig. Wenige baden dort. Ich sehr viel. Da trainiere ich immer Für die Schulmeisterschaften. Das Schlingpllanzenzeug krabbelt mir am Bauch lang. und ich komme schwer vorwärts.
Ich denke: Hier muss ich mich anstrengen. aber nachher im Schwimmbad bei den Schulmeisterschaften komme ich um so leichter vorwärts.
Als ich die Strecke zwanzigmal geschwommen war, legte ich mich müde in den Sand. Ich war ganz grüngesprenlcelt, und Algen hingen mir im Haar. Gerade stellte ich mir vor, wie die Schulmeisterschaften werden, und auf den Tribünen juheln alle und rufen im Sprechchor: „Al - (ons - Al – fons Al - fons!"
Plötzlich schimpfte eine Frau. Drüben vor der Insel stand sie im Kahn und fuchtelte mit den Armen. Eine ganze Weile sah ich zu. aber sie hörte nicht auf. Ich ging wieder ins Wasser und schwamm hinüber. Jemanden zu retten ist schön. Man wird geehrt und ist immer ein Held. Der Kahn steckte im Schlingpllanzenkraut und schaukelte mächtig. Die Frau sagt „Ich komme hier nicht los. ia will denn das nicht losgehen..."
Hallo!"‚ rief ich. „ich rette Sie!"
Um Himmels willenl". rief die Frau. „auch das noch!"
Bleiben Sie ruhig!“. sagte ich. „Sie können sich auf mich ganz verlassen. ich bin schon fast Schulmeister im Brustschwimmen.“

 
Gerhard Holtz-Baumert (25 december 1927 – 17 oktober 1996)

De Engelse dichteres en dagboekschrijfster Dorothy Mae Ann Wordsworth werd geboren in Cockermouth, Cumberland, 25 december 1771. Zie ook alle tags voor Dorothy Wordsworth op dit blog.

Loving and Liking: Irregular Verses Addressed to a Child (Fragment)

There's more in words than I can teach:
Yet listen, Child! — I would not preach;
But only give some plain directions
To guide your speech and your affections.
Say not you love a roasted fowl
But you may love a screaming owl,
And, if you can, the unwieldy toad
That crawls from his secure abode
Within the mossy garden wall
When evening dews begin to fall,
Oh! mark the beauty of his eye:
What wonders in that circle lie!
So clear, so bright, our fathers said
He wears a jewel in his head!
And when, upon some showery day,
Into a path or public way
A frog leaps out from bordering grass,
Startling the timid as they pass,
Do you observe him, and endeavour
To take the intruder into favour:
Learning from him to find a reason
For a light heart in a dull season.
And you may love him in the pool,
That is for him a happy school,
In which he swims as taught by nature,
Fit pattern for a human creature,
Glancing amid the water bright,
And sending upward sparkling light.

 
Dorothy Wordsworth (25 december 1771 – 25 januari 1855)

De Amerikaans-Peruviaanse schrijver Carlos Castaneda werd geboren op 25 december 1925 in São Paulo, Brazilië (volgens hem zelf) of op 25 december 1919 in Cajamarca, Peru (volgens zijn immigratiepapieren). Zie ook alle tags voor Carlos Castaneda op dit blog.

Uit: Tales Of Power

“Those two points will never yield to talking or to reason”, he said. “Only will can handle them”. “Reason is so far removed from them that it is utterly useless to try figuring them out”. He touched my head and said, that was the centre of reason and talking. The tip of my sternum was the centre of my feeling. The area below the naval was will. Dreaming was on the right side against the ribs. Seeing on the left. He said that sometimes in some warriors seeing and dreaming were on the right side. “We are perceiver. We are an awareness, we are not objects, we have no solidity, We are boundless. The world of objects and solidity is a way of making our passage on earth convenient. It is only a description that was created to help us. We, or rather our reason forget that the description is only a description and thus we entrap the totality of ourselves in a vicious circle from which we rarely emerge in our lifetime”.
(…)

“You have little time left, and none of it for crap. A fine state. I would say that the best of us always comes out when we are against the wall, when we feel the sword dangling overhead. Personally, I wouldn't have it any other way.”

 
Carlos Castaneda (25 december 1925 – 27 april 1998)
Cover

De Engelse dichter William Collins werd geboren in Chichester op 25 december 1721. Zie ook alle tags voor William Collins op dit blog.

Ode on the Poetical Character (Fragment)

High on some Cliff, to Heaven up-pil'd,
Of rude Access, of Prospect wild,
Where, tangled round the jealous Steep,
Strange Shades o'erbrow the Valleys deep,
And holy Genii guard the Rock,
Its Gloomes embrown, its Springs unlock,
While on its rich ambitious Head,
An Eden, like his own, lies spread:

I view that Oak, the fancied Glades among,
By which as Milton lay, His Ev'ning Ear,
From many a Cloud that drop'd ethereal Dew,
Nigh spher'd in Heaven its native Strains could hear:
On which that ancient Trump he reach'd was hung;
Thither oft his Glory greeting,
From Waller's Myrtle Shades retreating,
With many a Vow from Hope's aspiring Tongue,

My trembling Feet his guiding Steps pursue;
In vain — Such Bliss to One alone,
Of all the Sons of Soul was known,
And Heav'n and Fancy, kindred Pow'rs,
Have now o'erturned th' inspiring Bow'rs,
Or curtain'd close such Scene from ev'ry future View.

 
William Collins (25 december 1721 – 12 juni 1759)
Chichester, de kathedraal.

De Duitse dichter en schrijver Christian Geissler werd geboren op 25 december 1928 in Hamburg. Zie ook alle tags voor Christian Geissler op dit blog

Uit:Wird Zeit, dass wir leben

“Als sie an jenem Ostermontag aus dem Schatten der Höfe, aus der Deckung all dieser Gesichter bewaffnet über ihn herelen, war er nicht überrascht, hatte gegen sie aber nichts in der Hand. Er war ein Mann aus der Leitung, fast vierzig Jahre alt, zwanzig Arbeitsjahre als Schlosser im Dock, Arbeiterkampfjahre bis jetzt hier her, leere Hände, nach hinten gedreht, ins Eisen, für Arbeit und Brot.
Er war nicht überrascht. Er kannte die Straßen. Sie fuhren zum Stadthaus. Er lief ihnen an der Kette die Stadthaus treppe hinauf, an der Kette durch kleine Büros, an der Kette bis an den Stuhl.
Dort solle er, sagten sie, nachdenken »bis du tot bist«, und verließen die Zelle, in Eile, polternd.
Er horchte ihnen nach. Er war überrascht von ihrer Angst. Er hatte jetzt plötzlich Durst.

*
Schlosser war der aus der Weihnachtsgeschichte am wassergekühlten Maschinengewehr, hinter Zeitungsballen und Pissbudeneck, mit pflaumigem Homburger auf, nur dass Berlin seine Stadt nicht war, sondern Hamburg, Türme und Masten, Arbeit und Kinder und Stehbier und Kampf: vom Arbeiterrathaus bewaffnet gegen den Bullenförster aus Daressalam, paar Jahre später aus Hungerdachluken gegen die Ordnungspanzer von Obertier Danner, nicht unser Ober, nicht unser Panzer, nicht unsere Ordnung, bloß unser Hunger, und klar auch erst mal den Knast aufreißen, los komm, ja du auch, aller Anfang ist Knast, also weg damit, lachen, endlich mal rot und nicht tot, in all diesem Krieg von Holstenglacis bis Billstedter Jute, rede, Genosse Mauser.“

Christian Geissler (25 december 1928 – 26 augustus 2008)
 

De Duitse schrijfster en dichteres Ute Erb werd geboren op 25 december 1940 in Scherbach, nu Rheinbach, in de Voreifel. Zie ook alle tags voor Ute Erb op dit blog.

Uit: Auch im Osten bekannt (Artikel door Horst in Die Zeit, 1967)

„Während irdische Sektoren reisende ihren Tascheninhalt zuvor von Antikommunismus jeglicher Art befreien, zupften sich die Kommunarden die Maoplakette vom Rockaufschlag, um Ulbrichts Grenzwächter nicht zu ärgern. Dermaßen abgerüstet, begaben sich die Kommunarden zur Vertretung des großen Bruders zum chinesischen Tee. Über den Inhalt der Gespräche, wer wen des Revisionismus bezichtigte, schweigen sich die Reisenden aus. Zuviel steht ihnen auf dem revolutionären Spiel. Um so lieber erzählen sie von Aufmerksamkeiten, die die Volkspolizei ihnen an ihrem zweiten Reiseziel, auf dem Ostberliner Weihnachtsmarkt an der Karl-Marx-Allee, widmete.
Stets in Sorge um eine wirklich repressionsfreie Erziehung seiner Tochter Grischa, wollte sich Vater Kunzelmann, die Onkel Rainer Langhans und Fritz Teufel, beraten von Mutter Ute Erb, davon überzeugen, ob auf dem Ostberliner Weihnachtsmarkt sozialistische Spielmöglichkeiten zu finden seien. Doch noch bevor sich die besorgten Erzieher ein rechtes Bild vom sozialistischen Spiel machen konnten, bewiesen rund hundert Jugendliche, wie gut sie das Westfernsehen empfangen. Sie umringten die Bildschirmbekannten Kommunarden, bewunderten die Lockenpracht von Langhans und den Weihnachtsmannbart von Teufel. Schnell war man beim Fachsimpeln über Vopos hier und Schupos drüben. Sind auch die Schwierigkeiten anderer Natur, die Trübseligkeit gemeinsamer Erfahrungen war gesamtdeutsch. Kunzelmann rauft sich heute sein Haar: „Was sollten wir machen, wir konnten ihnen nicht helfen!."

 
Ute Erb (Scherbach, 25 december 1940)

25-12-2016 om 08:47 geschreven door Romenu