Herinnering aan Gerard Reve

Vandaag is het precies 7 jaar geleden dat de Nederlandse dichter en schrijver Gerard Reve overleed. Zie ook alle tags voor Gerard Reve op dit blog en eveneens mijn blog van 14 december 2006. en mijn blog van 9 april 2006.

Hymne voor M.

Gij, Die alles weet en alles begrijpt,
ook waar Uw Zoon geen tijd voor heeft en geen geduld,
tot U, lieve Moeder, zing ik dit lied:
van U gekomen, keer ik tot U terug.
Moge het niet te lang duren voordat ik weer bij U ben.

Gerard Reve (14 december 1923 - 8 april 2006)

In 1969

De Nederlandse dichter Hanz Mirck werd geboren op 8 april 1970 te Zutphen. Zie ook alle tags voor Hanz Mirck op dit blog.

Een annunciatie

Ooit een engel ontmoet
haar al eerder gezien achteraf
in andere blotevoetenmaat
Maar steeds als zodanig herkenbaar

Haar glimlach vraagt om een lasbril
haar beloften zijn van een zoetheid
die het glazuur van je tanden slijt
altijd gevleugeld en met een altijd
vlammend zwaard tussen ons in

Komt me nog meer vertellen
hemelse nakomelingen voorspellen
maar (wat ze achter haar rug
houdt) geloven durf ik het niet
Dan vallen alle kruiswegstaties om
dan stijgt ze terneergeslagen weer op
fietst langzaam en eenzaam
naar het paradijs terug
Toch blijft in mijn koelkast onbedorven
het eeuwig licht bewaard.

Zwemles

Hoe dat te ondergaan? Wie zich in het water begeeft
moet kunnen zwemmen. En wie niet kan zwemmen
doet er verstandig aan zich niet in het water te begeven

Eerst moet een kind watergewend zijn,
zich bepaalde automatismen aanleren. Daarna
moet het die weer afleren

Het regent, de voetenbaden waardoorheen je trapje af trapje op
moet lopen zijn lauwwarm, je kleren zullen nat worden
van het water, je tranen. Wie zwemt bij regen, blijft eigenlijk droog

Onder water kun je niet huilen. Of zwem je dan in verdriet?
En als je je hoofd boven water houden kan,
hard watertrappelend, met beide wijsvingers opgestoken?

Hanz Mirck (Zutphen, 8 april 1970)

De Duitse schrijver, essayist en vertaler Christoph Hein werd geboren op 8 april 1944 in Heinzendorf in Silezié. Zie ook alle tags voor Christian Hein op dit blog.

Uit: Frau Paula Trousseau

“Und nun, wenige Wochen nachdem er ihren Namen gelöscht hatte, hörte er wieder von ihr. Er war von einem Kundenbesuch ins Büro zurückgekommen, als ihm seine Sekretärin sagte, die französische Polizei habe angerufen und wünsche ihn zu sprechen. Sie würden gegen drei Uhr nochmals anrufen.

»Wer will mich sprechen?«, fragte Gliese überrascht.

»Die Gendarmerie von Vendôme. Ein Monsieur Passeret.«

Er fuhr herum und starrte die Frau überrascht an.

»Die Gendarmerie? Aus Vendôme? In Frankreich?«

»Ja, natürlich.«

»Was habe ich mit der französischen Gendarmerie zu tun? Was wollen die von mir?«

»Das wollte er mir nicht sagen.«

Er schüttelte belustigt den Kopf.

»Gut. Stellen Sie ihn durch, falls er sich wieder meldet.«

»Sie müssen französisch mit ihm sprechen. Monsieur Passeret spricht kein Deutsch und kein Englisch.«

»Auch das noch.«

Eine halbe Stunde später klingelte es.

»Monsieur Gliese?«

»Ja.«

»Können Sie mich verstehen? Sprechen Sie Französisch?

»Ein wenig. Sprechen Sie bitte langsam.«

»Sie sind Monsieur Sebastian Gliese? Sie wohnen in der Nummer fünf der Körnerstraße in Berlin?«

Christoph Hein (Heinzendorf, 8 april 1944)

Cover Hoorspel 

De Afrikaanse-Amerikaanse schrijfster Nnedi Okorafor werd geboren op 8 april 1974 in Cincinnati, Ohio. Zie ook alle tags voor Nnedi Okorafor op dit blog.

Uit: Who Fears Death

“It was her turn to have her last moment. Afterwards, they’d take him for cremation. I looked down at his face one last time. I’ll never see you again, I thought. I wasn’t ready. I blinked and touched my chest. That’s when it happened…when I touched my chest. At first, it felt like an itchy tingle. It quickly swelled into something more.
The more I tried to get up, the more intense it got and the more my grief expanded. They can’t take him, I thought frantically. There is still so much metal left in his shop. He hasn’t finished his work! The sensation spread through my chest and radiated out to the rest of my body. I rounded my shoulders to hold it in. Then I started pulling it from the people around me. I shuddered and gnashed my teeth. I was filling with rage. Oh not here! I thought. Not at Papa’s ceremony! Life wouldn’t leave me alone long enough to even mourn my dead father.
Behind me, the wailing stopped. All I heard was the gentle breeze. It was utterly eerie. Something was beneath me, in the ground, or maybe somewhere else. Suddenly, I was slammed with the pained emotions of everyone around me- for Papa.
On instinct, I laid my hand on his arm. People started screaming. I didn’t turn around. I was too focused on what I had to do. Nobody tried to pull me away. No one touched me. My friend Luyu’s uncle was once struck by lightning during a rare dry season Ungwa storm. He survived but he couldn’t stop talking about how it felt like being violently shaken from the inside out. That’s how I felt now.
I gasped with horror. I couldn’t take my hand from Papa’s arm. It was fused to him. My sand colored skin tapered to his grey brown skin from my palm. A mound of mingled flesh.
I started screaming.”

Nnedi Okorafor (Cincinnati, 8 april 1974)

De Amerikaanse schrijfster Barbara Kingsolver werd geboren op 8 april 1955 in Annapolis, Maryland. Zie ook alle tags voor Barbara Kingsolver op dit blog.

Uit: Flight Behavior

“On shearing day the weather turned cool and fine. On the strength of that and nothing more, just a few degrees of temperature, the gray clouds scurried away to parts unknown like a fleet of barn cats. The chore of turning ninety ewes and their uncountable half-grown lambs through the shearing stall became a day's good work instead of the misery expected by all. As far as Dellarobia could remember, no autumn shearing had been so pleasant. After all the months of dampness, the air inside the barn now seemed unnaturally dry. Stray motes of fleece flecked the beams of light streaming from the high windows, and the day smelled mostly of lanolin rather than urine and mud. The shorn fleeces were dry enough to be skirted while still warm off the sheep. Dellarobia stood across from her mother-in-law at the skirting table where they worked with four other women, picking over the white fleece spread out between them. The six of them surrounded the table evenly like numbers on a clock, but with more hands, all reaching inward rather than out.

There was no denying the clear sky was fortuitous. If the sheep had stood in rain and mud all morning waiting to be shorn, some of the wool would have been too fouled for sale. A lot of income turned on a few points of humidity. But good luck was too simple for Hester, who now declared that God had taken a hand in the weather. Dellarobia felt provoked by the self-congratulation. "So you're thinking God made the rain stop last night, just for us?" she asked.”

Barbara Kingsolver (Annapolis, 8 april 1955)

De Amerikaanse schrijver John Fante werd geboren in Colorado op 8 april 1909. Zie ook alle tags voor John Fante op dit blog.

Uit: The Road to Los Angeles

“Then I got a job as a grocery clerk. The man who ran the store was an Italian with a belly like a bushel basket. When Tony Romero was not busy he stood over the cheese bin breaking off little pieces with his fingers. He had a good business. The harbor people traded at his store when they wanted imported food.

One morning he waddled in and saw me with a pad and pencil. I was taking inventory.

"Inventory," he said. "What's that?" I told him, but he didn't like it. He looked around. "Get to work," he said. "I thought I told you to sweep the floor the first thing every morning."

"You mean you don't want me to take inventory?" "No. Get to work. No inventory."

Every day at three there was a great rush of customers. It was too much work for one man. Tony Romero worked hard but he waddled, his neck floated in sweat, and people went away because they couldn't waste time waiting. Tony couldn't find me. He hurried to the rear of the store and pounded

the bathroom door I was reading Nietzsche, memorizing a long passage about voluptuousness. I heard the banging on the door but ignored it. Tony Romero put an egg crate in front of the door and stood on it. His big jaw pushed over the top and looking down he saw me on the other side. "Mannaggia Jesu Christif" he yelled. "Come out!" I told him I'd come out immediately. He went away roaring. But I wasn't fired for that.

One night he was checking the day's receipts at the cash register. It was late, almost nine o'clock. I wanted to get to the library before it closed. He cursed under his breath and called me. I walked over. "I'm short ten dollars." I said, "That's funny." "It's not here."

John Fante (8 april 1909 – 8 mei 1983)

De Franse dichter en schrijver Hégésippe Moreau (eig. Pierre-Jacques Roulliot) werd geboren op 8 april 1810 in Parijs. Zie ook alle tags voor Hégésippe Moreau op dit blog.

L’Amant timide

À seize ans, pauvre et timide
Devant les plus frais appas,
Le cœur battant, l’œil humide,
Je voulais et n’osais pas,
Et je priais, et sans cesse
Je répétais dans mes vœux :
« Jésus ! rien qu’une maîtresse,
Rien qu’une maîtresse… ou deux ! »

Lors une beauté, qui daigne
M’agacer d’un air moqueur,
Me dit : « Enfant, ton cœur saigne,
Et j’ai pitié de ton cœur.
Pour te guérir quel dictame
Faut-il donc, pauvre amoureux ?
— Oh ! rien qu’un baiser, madame !
Oh ! rien qu’un baiser… ou deux !… »

Puis le beau docteur, qui raille,
Me tâte le pouls, et moi,
En façon de représaille,
Je tâte je ne sais quoi !
« Où vont ces lèvres de flamme ?
Où vont ces doigts curieux ?
— Puisque j’en tiens un, madame,
Laissez-moi prendre les deux. »

La coquette sans alarmes
Rit si bien de mon amour,
Que j’eus à baiser des larmes
Quand je riais à mon tour.
Elle sanglote et se pâme :
« Qu’avons-nous fait là, grands dieux ?
— Oh ! rien qu’un enfant, madame.
Oh ! rien qu’un enfant… ou deux ! »

Hégésippe Moreau (8 april 1810 – 20 december 1838)

Zie voor nog meer schrijvers van de 8e april ook mijn blog van 8 april 2012 en ook mijn blog van 8 april 2011 deel 2.

08-04-2013 om 18:48 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijfster en journaliste Judith Koelemeijer werd geboren in Zaandam op 8 april 1967. Koelemeijer studeerde Nederlands en Culturele Studies, volgde een cursus aan de postdoctorale opleiding Journalistiek en werd daarna werkzaam bij de Volkskrant. In 2000 nam ze ontslag bij die krant om zich volledig te kunnen wijden aan het schrijven van haar debuutroman “Het zwijgen van Maria Zachea”, die in 2001 verscheen. Van deze familiegeschiedenis werden meer dan 250.000 exemplaren verkocht en het boek werd bekroond met de NS publieksprijs in 2002, het Gouden Ezelsoor in 2003 en de Zaanse Cultuurprijs. In 2008 verscheen de biografie “Anna Boom”, die ook vertaald werd naar het Duits en daar verscheen onder de titel “Das Leben der Anna Boom - die Geschichte einer mutigen Frau”. Het boek stond in 2008 op de achtste plaats in de Nederlandse top tien van bestverkochte non-fictie boeken. In juni 2009 verscheen “Mijn vader, de familie en ik” in de reeks Literaire Juweeltjes. Koelemeijer schrijft vanaf oktober 2009 samen met haar zus Rosa een interviewreeks voor het tijdschrift esta. In 2013 verscheen “Hemelvaart”. Het is haar eerste autobiografische boek en het gaat over het noodlottige einde van een vakantie op het Griekse Paros in 1985.

Uit: Anna Boom

“Er werd hard op de deur gebonkt. Wel een paar keer.Ze wist zeker dat het de Russen waren.
De Russen stonden voor haar huis en kwamen haar halen. Ze lag in bed. Ze kon geen kant op.
Ze moest haar revolver hebben. Waar was haar revolver? Ze moest hem hebben, nu meteen, voor het te laat was, ze moest opspringen en...
Iemand schudde aan haar arm. 'Wat heb jij nou?' vroeg Jan.
'Ik droomde,' zei ze, nog slaperig. 'Een nachtmerrie denk ik.'
'Je schreeuwde. Je riep: "Waar is mijn revolver?!"
En toen nog een keer. "Waar is mijnrevolver!"'
'Wil je een glas water halen?'
Het was vier uur 's nachts. In hun slaapkamer was het warm. Buiten hoorde ze de honden blaffen. Hun nieuwe buren in Cascais hadden veel honden, die liefst 's nachts veel lawaai maakten.
Terwijl ze haar glas leegdronk, keek Jan haar nog steeds verwonderd aan. 'Wat moet jij nu met een revolver?' vroeg hij.
'Het was maar een droom. Laten we gaan slapen.'
Jan deed het licht uit en ging dicht naast haar liggen. Terwijl ze naar zijn ademhaling luisterde, dacht ze aan de jonge Rus die ze al die jaren had willen vergeten - maar die zich nu niet langer liet wegstoppen in het donker.
'Wat was er vannacht?' vroeg Jan toen ze de volgende dag zoals gewoonlijk samen een borrel dronken; hij een pilsje met een jenever ernaast en zij een wodka met ijs.
'Ik droomde over de oorlog,' zei ze. 'Over de Russen. Er is iets gebeurd toen... Ik bedoel: er is zoveel gebeurd in Boedapest...”

 
Judith Koelemeijer (Zaandam, 8 april 1967)

08-04-2013 om 00:00 geschreven door Romenu