De Amerikaanse dichteres Adrienne Rich werd 16 mei 1929 geboren te Baltimore. Zie ook mijn blog van 16 mei 2007 en ook mijn blog van 16 mei 2008 en ook mijn blog van 16 mei 2009 en ook mijn blog van 16 mei 2010
Living In Sin
She had thought the studio would keep itself;
no dust upon the furniture of love.
Half heresy, to wish the taps less vocal,
the panes relieved of grime. A plate of pears,
a piano with a Persian shawl, a cat
stalking the picturesque amusing mouse
had risen at his urging.
Not that at five each separate stair would writhe
under the milkman's tramp; that morning light
so coldly would delineate the scraps
of last night's cheese and three sepulchral bottles;
that on the kitchen shelf amoong the saucers
a pair of beetle-eyes would fix her own--
envoy from some village in the moldings...
Meanwhile, he, with a yawn,
sounded a dozen notes upon the keyboard,
declared it out of tune, shrugged at the mirror,
rubbed at his beard, went out for cigarettes;
while she, jeered by the minor demons,
pulled back the sheets and made the bed and found
a towel to dust the table-top,
and let the coffee-pot boil over on the stove.
By evening she was back in love again,
though not so wholly but throughout the night
she woke sometimes to feel the daylight coming
like a relentless milkman up the stairs.
Miracle Ice Cream
Miracle's truck comes down the little avenue,
Scott Joplin ragtime strewn behind it like pearls,
and, yes, you can feel happy
with one piece of your heart.
Take what's still given: in a room's rich shadow
a woman's breasts swinging lightly as she bends.
Early now the pearl of dusk dissolves.
Late, you sit weighing the evening news,
fast-food miracles, ghostly revolutions,
the rest of your heart.
Rural Reflections
This is the grass your feet are planted on.
You paint it orange or you sing it green,
But you have never found
A way to make the grass mean what you mean.
A cloud can be whatever you intend:
Ostrich or leaning tower or staring eye.
But you have never found
A cloud sufficient to express the sky.
Get out there with your splendid expertise;
Raymond who cuts the meadow does not less.
Inhuman nature says:
Inhuman patience is the true success.
Human impatience trips you as you run;
Stand still and you must lie.
It is the grass that cuts the mower down;
It is the cloud that swallows up the sky.
Adrienne Rich (Baltimore, 16 mei 1929)
De Nederlandse dichter en vertaler Paul Johann Gellings werd geboren in Amsterdam op 16 mei 1953. Zie ook mijn blog van 16 mei 2007 en ook mijn blog van 16 mei 2008 en ook mijn blog van 16 mei 2009 en ook mijn blog van 16 mei 2010
Het straatje
Wanneer je het straatje nog weet,
ga dan eens terug naar die middag
in het slapende hart van een zomer.
Je zult zien, er is heel weinig
veranderd, omlijst als het blijft
door die ene altijddurende tel.
Bijna niets. Onweer verstopt in
de lucht. Blad slap en donker.
Geen wiekslag. Geen klokslag.
Ongemerkt vertakt zich de tijd
tot vandaag. Trekt als een web
door bestoft licht over daken en
vrouwen, langs een hoofdje zonder
gezicht in de deur. Daar sta je
dan tegenover ons huis, warm en
verweerd. Jij, bijna onveranderd
in die ene tel op weg naar het
straatje, eeuwig vanmiddag.
ZORGVLIED
Kon toen de slaap nooit vatten
in de zomer. Te veel licht. Te veel
muziek beneden in de tuinen.
Van wat daarachter lag te rusten
voornamelijk vermoeden, vertaald
in ijzeren ledikantjes met
bemoste lakens. Altijd koel.
Nu is het donker, hoor je alleen
het dwarrelen van blad - en toch
de slaap niet kunnen vatten?
Wat moet het heerlijk zijn je na
de val van verf en roest één keer
nog in te laten stoppen!
Je nog eens om te draaien en dan
de allerzwartste Amstel over.
Paul Gellings (Amsterdam, 16 mei 1953)
De Duitse dichter Johann Michael Friedrich Rückert werd geboren in Schweinfurt op 16 mei 1788. Zie ook mijn blog van 16 mei 2010 en verder alle tags voor Friedrich Rückert op dit blog.
Uit: Geharnischte Sonnette
I
Der Mann ist wacker, der, sein Pfund benutzend,
Zum Dienst des Vaterlands kehrt seine Kräfte:
Nun denn, mein Geist, geh auch an dein Geschäfte,
Den Arm mit den dir eignen Waffen putzend.
Wie kühne Krieger jetzt, mit Glutblick trutzed,
In Reihn sich stellend, heben ihre Schäfte;
So stell auch Krieger, zwar nur nachgeäffte,
Geharnischter Sonette ein paar Dutzend.
Auf denn, die ihr aus meines Busens Ader
Aufquellt, wie Riesen aus des Stromes Bette,
Stellt euch in eure rauschenden Geschwader!
Schließt eure Glieder zu vereinter Kette,
Und ruft, mithadernd in den großen Hader,
Erst: Waffen! Waffen! und dann: Rette! Rette!
II
O daß ich stünd auf einem hohen Turme,
Weit sichtbar rings in allen deutschen Reichen,
Mit einer Stimme, Donnern zu vergleichen,
Zu rufen in den Sturm mit mehr als Sturme:
Wie lang willst du dich winden gleich dem Wurme,
Krumm unter deines Feinds Triumphrads Speichen?
Hat er die harte Haut noch nicht mit Streichen
Dir gnug gerieben, daß dichs endlich wurme?
Die Berge, wenn sie könnten, würden rufen:
Wir selber fühlten mit fühllosem Rücken
Lang gnug den Druck von eures Feindes Hufen.
Des Steins Geduld bricht endlich auch in Stücken,
Den Götter zum Getretensein doch schufen
Volk mehr als Stein, wie lang darf man dich drücken?
Waldandacht
Orgeltöne brausen
Durch der Tannen Haar,
Und mit stillem Grausen
Knie' ich am Altar,
Den in Waldeshallen
Mir der Frühling baut,
Und des Herzens Wallen
Wird im Liede laut.
Seinen Sabbat feiert,
Schöpfung, der dich schuf,
Und die Seel' umschleiert
Seines Friedens Ruf.
Wenn du Vaterstrafen,
Kind, nicht fürchten mußt,
Kannst du ruhig schlafen
An der Mutter Brust.
Friedrich Rückert (16 mei 1788 - 31 januari 1866)
Monument in Schweinfurt
De Duitse dichter Jakob van Hoddis (pseudoniem van Hans Davidsohn) werd geboren in Berlijn op 16 mei 1887.Zie ook mijn blog van 16 mei 2007 en ook mijn blog van 16 mei 2008 en ook mijn blog van 16 mei 2009 en ook mijn blog van 16 mei 2010
Die Stadt
Ich sah den Mond und des Ägäischen Grausamen Meeres tausendfachen Pomp. All meine Pfade rangen mit der Nacht.
Doch sieben Fackeln waren mein Geleit Durch Wolken glühend, jedem Sieg bereit.
"Darf ich dem Nichts erliegen, darf mich quälen Der Städte weiten Städte böser Wind? Da ich zerbrach den öden Tag des Lebens!"
Verschollene Fahrten! Eure Siege sind Zu lange schon verflackt. Ah! helle Flöten Und Geigen tönen meinen Gram vergebens.
Aurora
Nach Hause stiefeln wir verstört und alt, die grelle, gelbe Nacht hat abgeblüht. Wir sehn, wie über den Laternen, kalt und dunkelblau, der Himmel droht und glüht.
Nun winden sich die langen Straßen, schwer und fleckig, bald, im breiten Glanz der Tage. Die kräftige Aurore bringt ihn her, mit dicken, rotgefrorenen Fingern, zage.
Jakob van Hoddis (16 mei 1887 mei/juni ? 1942)
Getekend door Bernd Zeller
Zie voor nog meer schrijvers van de 16e mei ook mijn vorige blog van vandaag.
16-05-2011 om 18:57
geschreven door Romenu
Tags:Adrienne Rich, Paul Gellings, Jakob van Hoddis, Friedrich Rückert, Romenu
|