De Nederlandse dichter, schrijver en columnist Cees van der Pluijm werd geboren op 12 januari 1954 te Radio Kootwijk (Gld.). Zie ook alle tags voor Cees van der Pluijm op dit blog.

Sonnet voor Elisabeth Eybers

Er klinken kinderstemmen in 't portiek
Hun schel geluid weerkaatst aan alle kanten

Geen oude dromen meer; ik ben weer thuis
Bepaalde bomen kan men niet verplanten

Melancholie: herinneringen aan stilte
Voorafgaand aan een storm voorbije vreugd

Verdriet: besef dat elke dag je heugt
Hoe liefde langzaam overging in kilte

En Heimwee: willen ruiken aan het zilte
Van zeewind die je aanwaait uit je jeugd

Ik lees verdoofd de verse ochtendkranten
Met al het vale nieuws, de dood incluis

En zie hem staan, als één dier emigranten
En weet opeens. Mijn droom had geen abuis.

Exodus

Er was een droom van duizend mooie jongens
Op witte paarden rijdend door de nacht
Met wapperende zachtfluwelen kleren

Ze hadden heel het leven in hun macht
De aarde draaide door hun galopperen
En waar zij reden, werd het nooit meer licht

Hun schoonheid was alleen nog te bezweren
Door 't magisch ritueel van een gedicht:
Er was een droom van duizend mooie jongens

Maar niemand kreeg die woorden uit zijn mond
Want wie hen zag, versteende waar hij stond

Kennelijk

Hij heeft de mooiste ogen die ik ken
Van diep en prachtig glanzend donkerbruin
Als hij me aankijkt, raakt ik zo bewogen
Dat ik het eerste uur van slag af ben

Soms stoeien wij een beetje in de tuin
Dan komt hij los en wordt hij opgetogen
Vooral als ik hem kietel en hem jen
(Zo rolden wij het rozenperk in puin!)

Wij hebben een apart soort dialogen
Waarvan nog nooit een derde iets verstond:
Verliefden kunnen praten met hun ogen

Mijn moeder vindt de omgang ongezond
(Als het aan haar lag had het niet gemogen)
Maar ja, ik houd nu eenmaal van mijn hond.

 
Cees van der Pluijm (Radio Kootwijk, 12 januari 1954)

De Nederlandse dichter en schrijver Jacques Hamelink werd geboren op 12 januari 1939 in Driewegen, bij Terneuzen. Zie ook alle tags voor Jacques Hamelink op dit blog.

Ingebruikneming van een nieuw penseel

Niets dat me zo nauwsluitend past als niet met
roemtoga van eersterangs dichter te zijn belast.

Op de wijnavond waarvoor gis gouverneur me uitnodigde
bleek naamloos neven mijn vlas te gaan me het hartnodige.

Als ik hoofse zin heb pluk ik orchideeën onder mijn heg,
drink geknield uit een plas liefst op mijn enige weg.

Apropos, zal ik nu iets schrijven in de verdorde wijnstok
of toch in de zich wringende dennetakstijl liever, dodo's?

Betrekkende mens

Langzaam neemt de mens
de schutkleur aan
van de aarde
die hem in steeds trager
welsprekende velden
en wegen van wolken betrekt
en ook de blaasbalg lucht
zijn piepend draaiorgel geworden
dan alom bekroond
met koude honger
met poriën voor regen en slaap
zijn ereteken zijn schamperste vuurslag
voldoende om de sterren ruwweg te ontbinden
verbergt hij taal en teken
in landschappen
die savonds dichtklappen
als een deur.

Gebeuren

Oud en ijdel van klank
de avond de vertraagde
dubbele films stilzwijgen
huiveren over hem toe
een mens tot de oksels
verzonken in het landschap slaakt
zijn wonderlijke kreet
zijn zwangerschap nooit zo heet
sluit snel ontlijvend
aarde zijn glimlach
met stenen zegelen af.

 
Jacques Hamelink (Terneuzen, 12 januari 1939)

De Nederlandse dichter en schrijver Kamiel Verwer werd op 12 januari 1979 in Tilburg geboren. Zie ook alle tags voor Kamiel Verwer op dit blog.

Empathie

Ook jij
verlangt naar een moedergrot
met taferelen

een plaats waar de muren zuchten
de planken je kousevoeten niet aanvreten

dat zie ik toch
aan je glanzende oorschelpen

aan je handen zie ik dat, aan de kleine haren op je pols
aan het ritme van je strottehoofd
dat eenzame gevaarte

je moet die grot in
aardappels laten overkoken

aan het jukbeen zie ik dat
kom maar mee

jij verlangt ook naar een moedergrot
met vertrouwde spatters op het pleisterwerk

je verlangt naar allerlei dieptes
en allerlei dieptes ga ik geven

maar kruip niet in mijn grot we hebben helder weer
nee, spiegel je naar binnen:

want dat zal een spektakel zijn
en jij loopt dan tussen de dingen door,
met een omgekeerde lach.

 
Kamiel Verwer (Tilburg, 12 januari 1979)

De Japanse schrijver en vertaler Haruki Murakami werd geboren op 12 januari 1949 in Kyoto. Zie ook alle tags voor Haruki Murakami op dit blog.

Uit:Norwegian Wood (Vertaald door Elbrich Fennema)

Nu jij cola aan het kopen bent, schrijf ik deze brief. Het is voor het eerst dat ik een brief schrijf aan iemand die naast me op een bankje zit. Maar ik weet niet hoe ik anders tot je door moet dringen. Want wat ik ook zeg, je luistert nauwelijks. Zo is het toch? Realiseer je je wel dat je me vandaag iets vreselijks hebt aangedaan? Het is je niet eens opgevallen dat mijn haar heel anders zit. Ik heb zo mijn best gedaan om mijn haar te laten groeien en eindelijk lukte het me eind vorige week er een enigszins vrouwelijke coupe in aan te brengen. Maar is het jou toch niet opgevallen? Ik vond het nogal leuk zitten en hoopte je te verrassen nu we elkaar voor het eerst in lange tijd weer zagen. Maar het is je niet eens opgevallen! Dat is toch te erg voor woorden? Wie weet kun je je niet eens herinneren wat voor kleren ik droeg. Ik ben een vrouw, hoor! Al ben je nog zo door iets in beslag genomen, je mag me best wel even goed bekijken. Al had je er maar een paar woorden over gezegd – ‘Leuk, je haar zo’ – , dan had ik het je vergeven, al was je daarna nog zo door van alles in beslag genomen geweest. Daarom ga ik straks tegen je liegen. Dat ik heb afgesproken met mijn zus in Ginza is gelogen. Ik was ervan uitgegaan dat ik vandaag met je mee zou gaan en bij je zou blijven slapen. Ik had zelfs mijn pyjama bij me! Ja, in mijn rugzak had ik een pyjama en een tandenborstel zitten. Wat een domme koe ben ik. Je hebt me niet eens uitgenodigd bij je thuis. Maar goed, je wilt blijkbaar alleen zijn en ik kan je niet zoveel schelen, dus ik laat je alleen. Denk maar naar hartenlust over van alles na. Denk nu niet dat ik woest op je ben.e bent heel lief voor me geweest toen ik in de problemen zat en ik krijg de indruk dat ik niets voor je terug kan doen. Je lijkt de hele tijd opgesloten te zitten in je eigen wereld, en als ik aanklop – ‘Watanabe, hier ben ik!’ – , doe je even één oog open en dan keer je weer terug naar je eigen wereld. Nu kom je terug met cola, in gedachten verzonken. Ik hoopte dat je zou vallen, maar je viel niet. Nu zit je naast me je cola te drinken. Ik had nog even de hoop dat je als je terugkwam met de cola misschien zou opmerken dat mijn haar anders zit.”

 
Haruki Murakami (Kioto, 12 januari 1949)

De Nederlandse dichter, schrijver en schilder Alain Teister (eig. Jacob Martinus Boersma werd geboren in Amsterdam op 12 januari 1932. Zie ook alle tags voor Alan Teister op dit blog.

Voorstel

Een middelgrote liefde
bestaande uit gebarentaal
lijkt ideaal. Niet spreken
of onnodig gevoelens kweken.
Gebaren maken.
Elkaar aanraken.
Huid tegen haar,
een liefde zonder vrees
of blaam of veel gevaar,
en wat men uit de handen leest
bepaalt de toekomst.
Haar geven wat haar toekomt
en krijgen wat men wenst
aan strelingen.
Dit is goedkoper dan men denkt
en verdrijft de verveling.

 
Alain Teister (12 januari 1932 – 6 februari 1979)

De Duitse dichter en schrijver Jakob Michael Reinhold Lenz werd geboren op 12 januari 1751 in Seßwegen. Zie ook alle tags voor Jakob Michael Reinhold Lenz op dit blog.

Zeitlos

Aus ihren Augen lacht die Freude,
Auf ihren Lippen blüht die Lust,
Und unterm Amazonenkleide
Hebt Mut und Stolz und Drang die Brust:

Doch unter Locken, welche fliegen
Um ihrer Schultern Elfenbein,
Verrät ein Seitenblick beim Siegen
Den schönen Wunsch, besiegt zu sein.

Willkommen kleine Bürgerin

Willkommen kleine Bürgerin
Im bunten Tal der Lügen!
Du gehst dahin, du Lächlerin!
Dich ewig zu betrügen

Was weinest du? die Welt ist rund
Und nichts darauf beständig.
Das Weinen nur ist ungesund
Und der Verlust notwendig.

Einst wirst du, kleine Lächlerin!
Mit süßerm Schmerze weinen
Wenn alle deinen treuen Sinn
Gott! zu verkennen scheinen.

Dann wirst du stehn auf deinem Wert
Und blicken, wie die Sonne
Von der ein jeder weg sich kehrt
Zu blind für ihre Wonne.

Bis daß der Adler kommen wird
Aus fürchterlichen Büschen,
Der Welten ohne Trost durchirrt -
Wie wirst du ihn erfrischen!

Fühl alle Lust

Fühl alle Lust, fühl alle Pein
Zu lieben und geliebt zu sein,
So kannst du hier auf Erden
Schon ewig selig werden.

 
Jakob Michael Reinhold Lenz (12 januari 1751- 24 mei 1792)
Portret door Friedrich Wocher, rond 1778

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 12e januari ook mijn eerste blog van vandaag.

12-01-2014 om 16:27 geschreven door Romenu  

De Albanese schrijver Fatos Kongoli werd geboren op 12 januari 1944 in Elbasan. Zie ook alle tags voor Fatos Kongoli op dit blog.

Uit: The Loser (Vertaald door Robert Elsie en Janice Mathie-Heck)

“There comes a day when you get the impression that you’ve paid your dues to the world, the cycle is complete and there’s no more reason to ruminate on the past, in particular when your life has nothing of value to offer.
“What now?” you might ask.
Nothing. Just a confession.
One morning a couple of months ago, a friend of mine, Dorian Kamberi, a mechanical engineer and the father of two children, boarded a freighter called the Partisan and sailed across the Adriatic with his family. If I hadn’t had second thoughts at the last minute, I might be living in some refugee camp in that dreamland called Italy too, or somewhere else in Europe, together with a horde of my countrymen. But at the last minute, as we were sitting on deck squashed like sardines, I told Dori that I was getting off. It’s possible that he didn’t even hear what I’d said. After the trials and tribulations of our journey – a veritable Odyssey – from town to the ship, my words must have sounded absurd. If anyone other than my friend had been beside me, he’d have chucked me into the sea. Dori said nothing and just gave me a blank stare. The whole time, I could feel the warm pee of his little son, who I was still carrying on my shoulders, trickling down the back of my neck.
My hesitation must have been obvious to everyone. I’m sure that my voice and my face expressed exactly the opposite of what I was saying. Even a small attempt on Dori’s part to dissaude me would have been enough to cause me to abandon the decision I’d just taken, not really even knowing why. It wasn’t a question of homesickness. I didn’t feel anything at all, and my mind was as blank as the expression on Dori’s face. He made no move to stop me, and I disembarked,my neck still moist from his son’s soggy nappy. I sat down on the edge of the wharf and looked back at the last groups of refugees scrambling to get on board.”

 
Fatos Kongoli (Elbasan, 12 januari 1944)

De Britse schrijver William Nicholson werd geboren op 12 januari 1948 in Tunbridge Wells, Kent. Zie ook alle tags voor William Nicholson op dit blog.

Uit: The Society of Others

“My life is meaningless. I'm not getting any happier.
My late father says, "Your mother tells me you spend all day shut up in your room."
I say, "She does not lie."
He says, "There's a big wide world out there. You're not going anywhere so long as you stay shut up in your room."
I say, "There's nowhere to go."
He hates that. My negative attitude. I could tell him he's not going anywhere either. But why pop his balloon?
I like my room. I said before I don't want anything, but this isn't entirely true. I want my own room. I don't much care what's in it so long as it has a door I can shut and lock so people don't come asking me to do things. I expect maybe I'll spend the rest of my life in my room, and at the end I'll just die here and no one will find me and that's just fine with me.
This big wide world: first of all, it's not so big and wide. Really the world is only as big as your experience of it, which is not big at all. And what sort of world is it? I would characterise it as remote, uninterested, unpredictable, dangerous, and unjust. When I was small I thought the world was like my parents, only bigger. I thought it watched me and clapped when I danced. This is not so. The world is not watching and will never clap. My father doesn't get this, he's still dancing. It makes me quite sad to see him.”

 
William Nicholson (Tunbridge Wells, 12 januari 1948)
In de jaren 1970

De Duitse schrijver, schilder en componist Florian Havemann werd geboren op 12 januari 1952 in Oost-Berlijn. Zie ook alle tags voor Florian Havemann op dit blog.

Uit: Havemann

„Aber Havemann wird erst richtig zu Havemann in dem Moment, wo der Sohn des Saatguthändlers nicht selber Saatguthändler wird, wo Havemann in meinem Großvater zum Intellektuellen wird. Zu einem, der auf seinen Geist auch seine Existenz zu gründen versucht. Der mit seinem Grips durchkommen will. Was das bedeutet, das wandelt sich, und es ist auch nicht immer eine leichte Sache, es ist auch gefährlich, existenz-bedrohend gefährlich, lebensgefährlich. Das kann es sein. Muß es nicht sein. Aber prekäre Existenz, das ist es immer. Havemann hat studiert.
Mein Großvater Havemann war der erste Havemann, der studiert hat, und auch ich habe studiert. Wenn auch nicht richtig, wenn auch ein Fach, das ich dann als Beruf nie ausgeübt habe. Und auch das ist immer noch Havemann, typisch Havemann. Denn Havemann, das bedeutet, sich nicht auf einen Beruf festzulegen. Auf einen Beruf allein. Mein Großvater war Gymnasiallehrer, mein Großvater war Zeitungsschreiber, war Redakteur, mein Großvater wurde dann Geologe. Mein Großvater hat philosophische Bücher geschrieben, mein Großvater hat Theaterstücke geschrieben, Romane. Mein Vater hat als Naturwissenschaftler gearbeitet, mein Vater war technischer Assistent in einem Krankenhaus, mein Vater war Erfinder. Mein Vater hat eine Widerstandsgruppe gegründet. Mein Vater war Parlamentsabgeordneter, mein Vater hat auf seine Weise Politik gemacht, mein Vater war der Anführer der Opposition in einem Staat, der offiziell keine Opposition zuließ.“

 
Florian Havemann (Oost-Berlijn,12 januari 1952)
Hier met de Duitse politicus Gregor Gysi (links) 

De Amerikaanse schrijver Jack London (eig. John Griffith Chaney) werd geboren op 12 januari 1876 in San Francisco, Californië. Zie ook alle tags voor Jack London op dit blog.

Uit: The Sea Wolf

“Why, if there is anything in supply and demand, life is the cheapest thing in the world. There is only so much water, so much earth, so much air; but the life that is demanding to be born is limitless. Nature is a spendthrift. Look at the fish and their millions of eggs. For that matter, look at you and me. In our loins are the possibilities of millions of lives. Could we but find time and opportunity and utilize the last bit and every bit of the unborn life that is in us, we could become the fathers of nations and populate continents. Life? Bah! It has no value. Of cheap things it is the cheapest. Everywhere it goes begging. Nature spills it out with a lavish hand. Where there is room for one life, she sows a thousand lives, and it's life eats life till the strongest and most piggish life is left.”
(…)

““Do you know the only value life has is what life puts upon itself? And it is of course over-estimated since it is of necessity prejudiced in its own favour. Take that man I had aloft. He held on as if he were a precious thing, a treasure beyond diamonds or rubies. To you? No. To me? Not at all. To himself? Yes. But I do not accept his estimate. He sadly overrates himself. There is plenty more life demanding to be born. Had he fallen and dripped his brains upon the deck like honey from the comb, there would have been no loss to the world. He was worth nothing to the world. The supply is too large. To himself only was he of value, and to show how fictitious even this value was, being dead he is unconscious that he has lost himself. He alone rated himself beyond diamonds and rubies. Diamonds and rubies are gone, spread out on the deck to be washed away by a bucket of sea- water, and he does not even know that the diamonds and rubies are gone. He does not lose anything, for with the loss of himself he loses the knowledge of loss. Don't you see? And what have you to say?”

 
Jack London (12 januari 1876 - 22 november 1916)

De Hongaarse schrijver Ferenc Molnár werd op 12 januari 1878 in een burgerlijk-joods gezin van Duitse afkomst geboren. Zie ook alle tags voor Ferenc Molnár op dit blog.

Uit: Liliom

“Marie
Julie, Julie! [There is no answer.] Do you hear me Julie? Let her be! Come on. Let her be.
(Starts to go back)
[Julie enters, looks back angrily."]
Julie
Did you ever hear of such a thing? What's the matter with the woman anyway?
Marie
[Looking back again.]Here she comes again.
Julie
Let her come. I didn't do anything to her. All of a sudden she comes up to me and begins to raise a row.
Marie
Here she is. Come on, let's run. [Tries to urge her off.]
Julie
Run? I should say not. What would I want to run for? I'm not afraid of her.
Marie
Oh, come on. She'll only start a fight.
Julie
I'm going to stay right here. Let her start a fight.
Mks. Muskat [Entering.]
What do you want to run away for?
[To Julie.] Don't worry. I won't eat you. But there's one thing I want to tell you, my dear. Don't let me catch you in my carousel again. I stand for a whole lot, I have to in my business. It makes no difference to me whether my customers are ladies or the likes of you — as long as they pay their money.But when a girl misbehaves herself on my carousel — out she goes. Do you understand?”

 
Ferenc Molnár (12 januari 1878 – 1 april 1952)
Scene uit een opvoering in Szombathely, Hongarije

De Franse schrijver Charles Perrault werd geboren op 12 januari 1628 in Parijs. Zie ook alle tags voor Charles Perrault op dit blog.

Uit: Blauwbaard (Barbe Bleue)

Er was eens lang geleden
een schatrijk edelman,
die burchten en kastelen,
zo schoon men denken kan,

bezat; en al zijn kamers
en zalen, ruim gebouwd,
die schitterden en blonken
van marmer brons en goud.

De meubels waren kostelijk
gebeeldhouwd en verguld,
met zilveren serviezen
de kasten opgevuld.

Er hing in elke feestzaal
een lichtkroon van kristal,
kortom: ‘t was louter weelde
en luister overal

En toch, bij al zijn schatten
en overvloed op aard,
speet hem één zaak geweldig:
hij had een blauwe baard.

En zo verschrikkelijk lelijk
stond dit de edelman,
dat, als men hem maar aankeek,
dan schrok men er toch van.

Berijmd door Antoon Leonard de Rop

 
Charles Perrault (12 januari 1628 – 16 mei 1703)
Illustratie door Claude Hirlemann, 1923

12-01-2014 om 16:10 geschreven door Romenu